Brave Corps! CH1 : Library of Lies

new

« Prev
1
Next »

Akasun
C Rank

Posts: 26

Brave Corps! CH1 : Library of Lies Jun 29, 2017 10:51:04 GMT

Quote

Post by Akasun on Jun 29, 2017 10:51:04 GMT

Brave Corps! รวมเหล่าฮีโร่พิทักษ์โลก

รับสมัครตัวละคร -> gunfiction.boards.net/thread/102/brave-corps

Prologue : A Scandal From Hell

Library Of Skeles , Earth-201

.

.

.

ที่นี่คือ “หอสมุดแห่งสเคลส์” สถานที่ลึกลับที่สุดแห่งหนึ่งของโลก อันที่จริง โลกแทบไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่ามีสถานที่แห่งนี้อยู่ หอสมุดแห่งนี้เปรียบเสมือนอากาศธาตุที่ลอยปะปนอยู่ในชั้นบรรยากาศของโลก ไม่มีตำนาน ไม่มีเรื่องเล่า ไม่มีใครรู้เรื่องของสถานที่ลึกลับแห่งนี้ และหากจะให้กล่าวถึงแบบง่ายๆ หอสมุดแห่งนี้เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของโลกใบนี้

หอสมุดแห่งนี้ใหญ่โตและหรูหรา ถูกสร้างขึ้นด้วยทองคำขาวบริสุทธิ์ประดับด้วยเพชรพลอย ตั้งอยู่บนก้อนเมฆสีขาวก้อนใหญ่ โดยรอบมีสวนดอกไม้กว้างพอที่จะวิ่งเล่นได้ ล้อมรอบไปด้วยรั้วสีขาวบริสุทธิ์ ความสวยงามที่โดดเด่นกลับทำให้มันกลมกลืนไปกับท้องฟ้าไปได้อย่างน่าประหลาด แต่อันที่จริงแล้ว ถึงมันจะโดดเด่นมากเพียงไหน ก็ไม่เคยมีใครสังเกตเห็นมันได้อยู่ดี

ภายในหอสมุดประกอบด้วยห้องเล็กๆ ต่างๆ มากมายเป็นรายละเอียดยิบย่อย สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือห้องสมุดขนาดใหญ่ที่ปรากฏเป็นห้องแรกสุดของหอสมุดแห่งนี้ ชั้นวางหนังสือมากมายมหาศาลและชุดโต๊ะเก้าอี้เล็กๆ ที่รายล้อมไปทั่วห้อง บริเวณตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้สีขาวยาว มีเก้าอี้ล้อมรอบไปทั่วโต๊ะ เปรียบเสมือนโต๊ะประชุมขนาดใหญ่ตามบริษัทอะไรพวกนั้น

บริเวณหัวโต๊ะปรากฏชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งในชุดสูทสีขาว ผม ดวงตา และสีผิวของเขามีสีขาวเหมือนกับชุด ดูแปลกตาไปจากมนุษย์ทั่วๆ ไป เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าไขว่ห้างดูสง่างาม มือซ้ายกำลังถือหนังสือ ในขณะที่มือขวากำลังถือถ้วยชาขนาดพอดีมือจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก สายตาของชายหนุ่มผมขาวกำลังจดจ้องไปที่หนังสือในมือ เขาดูนิ่งสงบ มีสมาธิกับกิจกรรมของเขา

ชายผู้นี้คือ “การาเนช สเคลส์” อธิบายให้เข้าใจอย่างง่ายคือ เขาคือเทพผู้ควบคุมความเป็นไปของโลก กฎแห่งธรรมชาติ ความเป็นจริง เขาเปรียบเสมือนผู้ทำหน้าที่แทนพระเจ้าในโลกนี้ (โลกมนุษย์) เช่นเดียวกับโลกอื่นอย่าง นรก , สวรรค์ หรือโลกใดก็ตาม ก็มีผู้ที่ทำหน้าที่แทนพระผู้เป็นเจ้าในแต่ละโลก ดังนั้นการาเนชจึงเปรียบเสมือนผู้ดูแลคุ้มครองความเป็นไปของโลก เขาคือผู้ที่รับรู้ความปรารถนาของมนุษย์ ทุกเชื้อชาติ ศาสนา และทุกความเชื่อ การาเนช เป็นบุตรแห่ง “เกรย์อุส สเคลส์” ผู้ดูแลโลกรุ่นก่อน ตระกูลสเคลส์มีหน้าที่ปกปักษ์รักษาโลกมาช้านาน และมีการเปลี่ยนมือทุกๆ 1 พันล้านปี และสเคลส์รุ่นก่อนจะได้รับเกียรติขึ้นไปรับใช้พระเจ้าต่อไปเมื่อหมดอายุเกษียณ และในปัจจุบัน การาเนช คือ “สเคลส์ ที่ห้า” ที่รับช่วงดูแลโลกนี้มาเป็นเวลา 600 ล้านปีเศษแล้ว และหนังสือที่อัดแน่นไปทั่วชั้นหนังสือในห้องสมุดแห่งนี้ คือบันทึกเรื่องราว ความรู้ และความเป็นไปของโลกตลอดเวลา 4600 ล้ายปีที่ผ่านมา

เกิดประกายไฟคล้ายสายฟ้าปะทุขึ้นบริเวณระหว่าประตูกับโต๊ะที่การาเนชนั่งอยู่ วงสายฟ้าค่อยๆ ใหญ่ขึ้นแล้วกางออก ปรากฏภาพเป็นชายหนุ่มผมยาวประบ่า ปีกเหมือนนกที่โดดเด่นทั้ง 3 คู่ของเขากระพือขึ้นลงก่อนพับเก็บอย่างสง่างาม เสียงที่ดังขึ้นในความเงียบทำให้การาเนชรู้สึกได้ถึงการมาของชายผู้นี้ แม้ว่าสมาธิของเขาจะอยู่กับหนังสือและถ้วยชาในมือของเขาก็ถาม

“ข้าว่าท่านลืมเคาะประตู ท่านหัวหน้าคณะเซราฟิม” การาเนชเอ่ยขึ้นพลางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ แล้วพลิกหน้าหนังสือ

ชายที่เพิ่งมาถึง ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคณะเซราฟิม ทูตสวรรค์ ชั้นเอก วงศ์ที่ 1 แห่งพระผู้เป็นเจ้า การที่หัวหน้าทูตสวรรค์ชั้นสูงสุดลงทุนมาหาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง คงจะเป็นธุระสำคัญไม่น้อย สเคลส์ที่ห้าสัมผัสถึงเรื่องนั้นได้ แต่ท่าทีของเขายังคงนิ่งสงบ

“บอกข้าได้ไหมว่าทำไมท่านถึงพลาดการประชุมผู้ครองภพครั้งล่าสุด สเคลส์แห่งโลกมนุษย์ไม่เคยพลาดงานประชุม” ชายผมยาวกล่าว

“ได้โปรดท่านเซราฟ การาเนชเถอะ เราอยู่กันเป็นการส่วนตัว ทำตัวสบายๆ” การาเนชกล่าวจบ เขากระดิกนิ้วเรียกหนังสือออกมาจากชั้นวาง กองหนังสือเหล่านั้นกางออก แล้วกระพือตัวเองเหมือนนกที่กำลังบินอยู่ พวกมันบินเข้ามาหนีบถ้วยชา รินใส่ถ้วยเปล่าอีกใบ ก่อนจะนำไปวางไว้บนหัวโต๊ะฝั่งตรงกันข้าม จัดแจงที่นั่งเรียบร้อยราวกับต้อนรับทูตสวรรค์ ก่อนที่ชายจากคณะเซราฟิมจะนั่งลงอย่างตอบรับน้ำใจ

“ข้ารู้สึกได้ถึงเรื่องราวประหลาดบริเวณชั้นวางหนังสือโซนอนาคต พวกมันยังว่างเปล่า ถูกเก็บไว้รอวันบันทึก ทว่าวันที่ข้ากำลังจะออกไปประชุม พวกมันกลับหล่นออกมากระจัดกระจายกองอยู่บนพื้น มันน่าแปลกยิ่งนัก ข้ารู้ว่าการประชุมสำคัญ แต่หนังสือโซนอนาคตต้องสะอาดไร้รอยยับ พวกมันต้องถูกเก็บเอาไว้อย่างปลอดภัย ข้าเลยจำเป็นต้องจัดมัน” การาเนชบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าและน้ำเสียงของเขาบอกได้ชัดเจนว่ามันไม่ได้ข้ออ้าง เซราฟรู้สึกได้

“นั่นแสดงไว้ว่าเรื่องที่สภาผู้ครองภพกังวลไม่น่าจะผิดเพี้ยน เรื่องที่ประชุมมันเกี่ยวกับเจ้าและโลกโดยตรง อันที่จริง มันเกี่ยวกับทุกภพของเรา ได้โปรดเถิด การาเนช สเคลส์ ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้” เซราฟจ้องตาของการาเนช พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทางฝั่งของสเคลส์ที่ห้า ละสายตาจากหนังสือ เขารู้ดีว่าเซราฟจริงจังแค่ไหน เขาจัดแจงใส่ที่คั่นหนังสือไว้อย่างดีก่อนจะปิดมันและวางลงบนโต๊ะ ในขณะที่มืออีกข้างยกถ้วยชาขึ้นมาจิบก่อนจะวางลงช้าๆ

“เล่ามา” ผู้ดูแลโลกมนุษย์กล่าว

“เกือบๆ 2 พันล้านปีก่อน ในช่วงที่โลกมนุษย์ของเจ้ายังไม่เจริญรุ่งเรืองมากนัก สมัยที่สเคลส์ที่สามปกครองโลกมนุษย์ใบนี้ สวรรค์และนรก ดวงดาวอื่นๆ ในกาแลคซี่นี้กำลังสงบสุขและรอวันเติบโต โจรสลัดอวกาศ ‘เรซ พาซอน’ จากกาแลคซี่ไกล้โพ้นที่เต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรือง มันออกล่าและยึดครองดาวต่างๆ มาไว้เป็นอาณานิคม ผู้ครองภพของดาวนั้นๆ ถูกสังหารสิ้น และถูกกองทัพของ เรซ พาซอน เข้ายึดครอ…”

“ไม่มีสิ่งมีชีวิตตนใดสามารถสังหารผู้ครองภพได้!” เทพผมขาวแย้งขึ้น เพราะนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้

“แต่ เรซ พาซอน ทำได้…” เซราฟิมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่จริงจัง การาเนชสีหน้าผิดไปจากเดิม เขรู้ว่าหัวหน้าคณะทูตผู้นี้ไม่ได้โกหก

“ดวงดาวมากมาย หลากหลายกาแลคซี่ถูกเข้ายึดครอง นับเป็นความอหังการ์ที่เกินกว่าสิ่งมีชีวิตตนอื่นจะทำได้ กระทั่งไม่นานนัก พวกมันจึงเลือกกาแลคซี่ทางช้างเผือกเป็นเป้าหมายต่อไป สเคลส์ที่สาม ผู้ครองภพโลก รวมถึงภพจากดวงดาวและกาแลคซี่ใกล้เคียง ร่วมกันต่อสู้ ทำสงครามกับ เรซ พาซอน และสุดท้าย ฝ่ายผู้ครองภพก็ตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ สเคลส์ที่สามและเหล่าผู้ครองภพรายอื่นๆ ถูก เรซ สังหารสิ้น!”

“มติในที่ประชุมทูตสวรรค์และเห็นว่าการกระทำของ เรซ พาซอน เป็นการกระทำที่อยู่เหนือกฎธรรมชาติไปแล้ว การที่สิ่งมีชีวิตสามารถไล่ล่าฆ่าผู้ครองภพได้เป็นผักปลาและยึดครองดวงดาวไว้เอง เป็นเรื่องที่ปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้ เหล่าคณะทูตสวรรค์ นำโดยชั้นเอก วงศ์ที่ 1 คณะ เซราฟิม เครูบ และโอฟานิม รวมด้วยเหล่าผู้ครองภพที่เหลืออยู่ รวมทั้งบิดาของท่าน ‘เกรย์อุส สเคลส์’ ผู้เป็นวีรบุรุษในสงครามครั้งนั้น เราจึงสามารถหยุดยั้ง เรซ พาซอน เอาไว้ได้” เซราฟิมอธิบายร่ายยาว สีหน้าของการาเนชดูสับสน มันคือเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เขาเพิ่งถือกำเนิดมาไม่ถึง 1 พันล้านปีเท่านั้น

“ท่านทำอย่างไรถึงสังหารเชาลงได้” การาเนชเอ่ยถาม

“ไม่มีใครสังหารเขาได้ เราสังหารแค่สมุนของเขา ส่วนตัวของ เรซ พาซอน ถูกผนึกด้วยคำสาปขั้นสูงสุดจากคณะทูตสวรค์ชั้นเอก ก่อนที่เราจะจองจำเขาเอาไว้ในชั้นบาดาลด่านล่างสุดของภพภูมินรก โดยมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาที่สุด” คำตอบของเซราฟิมฟังดูสิ้นหวังในการกำจัด เรซ พาซอน

“แล้วเขาก็หลุดออกมา? …ได้อย่างไรกัน” การาเนชถามต่อไปราวกับรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น ราวกับเป็นสัญชาตญาณในการดูหนังเรื่องหนึ่ง แล้วเดาจุดไคลแม็กซ์ของเรื่องได้

“มีใครบางคนช่วยเขา ใครบางคนที่มีพลังมากพอกับเรา เมื่อคืนก่อนการประชุมที่ถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วน มีการส่งเหล่าอดีตผู้ครองภพส่วนหนึ่งไปหยุดยั้งเขา แต่ก็ล้มเหลว เรซ พาซอนสังหารพวกเขาสิ้น” เซราฟิมตอบ สิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้หลายๆ เรื่องทยอยออกมาจากปากของคณะทูตสวรรค์

“แล้วทำไมเรื่องนี้ถึงเกี่ยวกับดาวโลกของข้าโดยตรง” สเคลส์ที่ห้าแห่งโลกมนุษย์ซักต่อ

“เรซ พาซอน ยังไม่ได้มีกองทัพเหมือนดังเช่นในอดีต สถานที่ที่เขาถูกผนึกและจองจำเอาไว้ก่อนลงสู่นรกคือบริเวณกาแลคซี่แห่งนี้ นั้นหมายความว่าสถานที่ที่เขาจะกลับมาต้องเป็นที่ใดที่หนึ่งบริเวณนี้ และการกลับมาจากนรกเป็นการแหกกฎธรรมชาติอย่างรุนแรง การจะทำได้ต้องกลับมาในที่ที่กฎแห่งธรรมชาติอ่อนแอลง…”

“และที่แห่งนั้นคือโลกของข้าสินะ” การาเนชขัดขึ้น แม้จะไม่เห็นด้วยเท่าไหรั่บสิ่งที่เซราฟิมพยายามจะสื่อ แต่เขารู้ดี

“ท่านการาเนช หลายปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่มนุษย์โลกมีการวิวัฒนาการ พวกเขาก้าวกระโดดได้ไกลกว่าดวงดาวอื่นๆ เป็นผลงานของผู้ครองภพอย่างท่าน แต่สิ่งเลวร้ายที่ตามมาด้วยนั้น คือการปล่อยปะละเลยเกินไป จนมีมนุษย์หลายคนก้าวข้ามขีดจำกัดและแหกกฎธรรมชาติ สิ่งที่พวกมนุษย์เรียกกันว่า ‘พลังพิเศษ’” เซราฟิมพยายามอธิบาย

“สิ่งเหล่านั้นมันคือการวิวัฒนาการไม่ใช่หรือไง มนุษย์สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองได้ คือการพัฒนาการที่สมบูรณ์ และบุคคลเหล่านั้นมีอยู่น้อยมากในปัจจุบัน แต่ส่วนหนึ่งพวกเขาก็ใช้พลังที่พวกเขามีสร้างความสมดุลให้กับโลก และทำให้มันสงบสุข” การาเนชเอาเหตุผลเข้าโต้แย้ง

“เขาเรียกว่าศาลเตี้ย ท่านการาเนช และที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะอีกส่วนหนึ่งใช้พลังในการทำบาป การแหกกฎธรรมชาติคือสิ่งที่สร้าง เรซ พาซอน ขึ้นมา” เซราฟิมยังคงกล่าวหวังให้การาเนชเข้าใจ

“พวกท่านก็เลยจะมากำจัดมนุษย์โลกเพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นกำลังสำคัญให้พาซอนกลับมารุ่งเรืองงั้นสิ หรือไม่ก็กลัวว่าจะมีพาซอนคนใหม่เกิดขึ้น เช่นนั้นหรือ?” น้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อยหลุดออกมาจากปากของเทพผู้ปกครองโลก

“เปล่าเลย…” คำตอบของเซราฟิมสร้างความประหลาดใจให้การาเนช หัวหน้าคณะทูตสวรรค์ค่อยๆ อธิบาย

“ข้ามาที่นี่เพื่อแจ้งมติจากที่ประชุม ไม่ใช่จากความรู้สึกของข้าเอง คณะทูตสวรรค์เชื่อมั่นในตัวมนุษย์ทั้งหลาย และเชื่อว่าความสามารถของเขาจะเป็นประโยชน์ให้เราได้ จึงมีมติให้เหล่าผู้ครองภพรวบรวมเหล่ามนุษย์ที่มีวิวัฒนาการก้าวข้ามกีดจำกัดและกฎของธรรมชาติมาไว้ด้วยกัน เพื่อช่วยยับยั้งความโกลาหลยิบย่อยในแต่ละดวงดาว เพราะเชื่อว่าเหตุประหลาดต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับตัว เรซ พาซอน แน่นอน ส่วนตัวของพาซอน ทางคณะทูตสวรรค์จะจัดการกับเรื่องนี้เอง”

“เรซ พาซอน แข็งแกร่งขนาดไหนถึงสังหารผู้ครองภพและยึดดวงดาวต่างๆ ได้?” การาเนชยังคงสงสัยในเรื่องมารร้ายแห่งจักรวาล

“มันไต่เต้าและแย่งชิง ทุกสิ่งที่อย่างที่มันสังหาร มันแย่งชิงพลังมาไว้เป็นของตัวเอง ข้าก็ไม่รู้วิธีการ พลังของปีศาจเมื่อหลายพันล้านปีก่อน แต่จงจำไว้ว่า การที่มันสังหารผู้ครองภพ รวมไปถึงบิดาของท่านได้อย่างสนุกมือ นั้นหมายความว่ามันก็สามารถสังหารเจ้าได้เช่นกัน ฉะนั้นเรื่องนี้เปล่าให้เป็นหน้าที่ของทางเรา ส่วนท่าน ทำในสิ่งที่ท่านทำได้ก็พอ” เซราฟิมกล่าวกำชับด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“รวบรวมมนุษย์ผู้แหกกฎ แสดงว่าท่านยังคงศรัทธาในตัวมนุษย์เช่นเดียวกับข้าอย่างนั้นสินะ” การาเนชกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความยินดี

“เปล่า…ข้าแค่ศรัทธาในตัวท่าน การาเนช สเคลส์” เซราฟิมกล่าวก่อนจะใช้ปีกทั้ง 3 คู่ของขัดกระพือพัดลมสร้างมิติวงเวทย์ขึ้นมาเขาใช้ขาข้างหนึ่งก้าวข้ามมันไป ก่อนจะหันกลับมาพูดกับเทพแห่งโลกเป็นการสั่งลา

“ข้าต้องไปแล้ว การาเนช… มนุษย์โลกหลายพันล้านคน มีพวกมีพลังพิเศษเหนือธรรมชาติมากมายเต็มไปหมด คนดีและเลว ปะปนอยู่ในสังคมกันไป เวลามันกระชั้นชิดเข้ามาทุกที ข้าหวังว่าท่านจะมีตัวเลือกในใจแล้ว”

“ก็พอมี…แค่ไม่กี่คน” การาเนชมองออกไปนอกหน้าต่างของหอสมุดลงไปยังผืนโลกด้านล่าง สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวัง

“โลกเรียกพวกเขาว่า ‘ซูเปอร์ฮีโร่’”

Brave Corps! รวมเหล่าฮีโร่พิทักษ์โลก

Last Edit: Jul 13, 2017 21:13:23 GMT by Akasun

Akasun
C Rank

Posts: 26

Brave Corps! CH1 : Library of Lies Jul 1, 2017 21:28:48 GMT

Quote

Post by Akasun on Jul 1, 2017 21:28:48 GMT

Chapter 0 : Zero To Hero

นิวยอร์ก , สหรัฐอเมริกา

.

.

.

    ที่แห่งนี้คือนิวยอร์ก ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นหนึ่งมหานครที่เจริญที่สุดในโลก แต่ปัจจุบันนี้เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง กลิ่นคาวเลือดจากซากคนตายที่ยังคงมีเหลือให้เห็นอยู่ เสียงดังโครมครามดุจสงครามดังขึ้นเป็นระยะในตัวเมืองจากคนกลุ่มหนึ่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโอดโอยด้วยความทรมานของผู้ที่ยังรอดชีวิต ราวกับว่ามันเป็นวันมหาวิปโยคที่พร้อมจะดับทุกชีวิตของโลกลง ด้านบนของเมืองปรากฎยนอวกาศขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายเรือรบลอยอยู่

“ตูม!!” “โครมมมมม” เสียงสิ่งมีชีวิตปริศนาทะลุตึกออกมาด้วยแรงเหวี่ยง ก่อนที่ตึกหลังนั้นจะลงมาเนื่องจากได้รับความเสียหายสุดขีด

สิ่งมีชีวิตคล้ายลิงยักษ์สูงราว 2 เมตรปีนป่ายและกระโดดข้ามซากตึกพุ่งเข้ามาหาอะไรบางอย่างที่พุ่งทะลุตึกมา เขาคือชายใต้หน้ากากไหมพรมสีขาว ชุดสีดำของเขาขาดวิ่นราวกับถูกสัตว์ป่าฉีกมันออกมันชิ้นๆ เจ้าลิงยักษ์ตัวนั้นพุ่งมาหาเขา ก่อนจะกระโดดง้างมือเตรียมทุบหวังให้ชายหน้ากากแหลกคามือ

“ตูมมมม” พื้นถนนแตกร้าวออกเล็กน้อย ชายหน้ากากม้วนตัวหลบได้ทัน เจ้าลิงยักษ์ไม่ลดละหันมาฟาดท่อนแขนของมันไปที่ต้นคอของชายหนุ่ม เขายืนนิ่งราวกับไม่รู้สึกถึงแรงปะทะเมื่อสักครู่ ก่อนจะง้างหมัดขวาแล้วชกไปตรงโหนกแก้มของลิงตัวนั้นอย่างจัง

“ผัวะ!!” เจ้าลิงยักษ์กระเด็นออกไป ชายหน้ากากไม่รอช้าพุ่งเข้าไปหาลิงตัวนั้นอย่างต่อเนื่อง หวังจะลงหมัดซ้ำ แต่ลิงยักษ์ลุกขึ้นมาตั้งหลักได้แล้วคว้าไปที่หมัดของชายหน้ากาก

“หมับ!” ก่อนที่วานรตัวนั้นจะพยายามใช้หมัดอีกข้างของเขาชกไปที่เบ้าหน้าของชายหน้ากากแต่ก็ถูกคว้าเอาไว้ได้เช่นกัน

ทั้งสองดวลพลังกันอยู่สักพัก ก่อนที่เจ้าลิงจะบ้วนน้ำลายรดตาของชายหน้ากากเต็มๆ ตามด้วยเอาหัวโขกไปที่หน้าผากของชายหน้ากาก

“ผัวะ!” ชายหน้ากากเสียจังหวะไปชั่วครู่ก่อนจะเอามือกุมหน้า ลิงยักษ์ได้ทีกระหน่ำหมัดทั้งซ้ายขวาไปที่ท้องของชายหน้ากาก ก่อนจะกระโดดถีบร่างของคู่กรณีกระเด็นออกไปไกล

คราวนี้ฝ่ายลิงยักษ์ที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ได้เปรียบค่อยๆ เดินเข้าไปหาชายหนุ่ม ท่าทางของมันดูคล้ายมนุษย์อย่างน่าประหลาด ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นมาเขาดูเหนื่อยและสะบักสะบอมไปทั้งตัว เสียงตะโกนดังขึ้นจากชายหนุ่ม

“เลิกบ้าซะทีเอป! ดูรอบๆ เซ่! นี่คือสิ่งที่แกต้องการงั้นเหรอ?”

“รถไม่ติด ไม่ต้องไปทำงาน ไม่วุ่นวาย พวกตัวทำมลพิษก็หายไปตั้งเยอะ ได้งี้จริงก็ดี” ลิงยักษ์มองไปรอบๆ มันพยักหน้าราวกับยอมรับในสิ่งที่ชายหน้ากากพูด

“เรซทำให้คนบริสุทธิ์ต้องตายเอปแมน! และจะไม่มีโลกที่สงบสุขของนาย นายและฉันหยุดมันได้”

“นายเป็นคนดีกว่านี้ เอป!” ชายหน้ากากพยายามเตือนสติและโน้มน้าว

“ถูกของนายฮีโร่…” ลิงยักษ์หรี่ตาลงพลางกล่าวเบาๆ

ก่อนที่จะวิ่งไปชกที่เบ้าหน้าของชายหน้ากากจนกระเด็นไปอีกรอบ ก่อนจะกล่าว

“ฉันเคยเป็น”

.

.

.

อีกฟากหนึ่งของเมือง…

    เสียงปะทะกันของเหล็กดังขึ้นเป็นระยะ มันคือการดวลกันระหว่างหญิงสาวและสิ่งมีชีวิตเพศผู้ในชุดเกราะเต็มยศ มันสวมชุดเกราะและหน้ากากที่ดูเหมือนจะมาจากดาวอื่น ในขณะอีกฝ่ายหญิงสาว ผมสีดำ ตาของเธอมีสีแดงเช่นเดียวกับชุดเกราะที่แตกหัก เบื้องหลังของเธอคือหญิงสาวผมสีน้ำตาลวัยประมาณเดียวกันที่นอนสลบอยู่ การดวลระหว่างดาบของหญิงสาวและกรงเล็บโลหะของชายในชุดเกราะดูเหมือนจะเป็นไปย่างดุเดือด แต่แท้จริงแล้วเป็นฝ่ายชายในชุดเกราะเหมือนจะเป็นฝ่ายได้เปรียบกว่า และค่อยๆ ต้อนหญิงสาวเกราะแดงจนจนมุม

หญิงสาวหวังพลิกสถานการณ์ด้วยการฟาดดาบลงไปที่ไหล่ซ้ายของชายชุดเกราะ แต่มันไหวตัวทันและเอากรงเล็บป้องกันไว้ได้

“แกร๊งงงง” กรงเล็บอีกข้างของมันพุ่งเข้ามาและดีดดาบของหญิงสาวหลุดพ้นมือ สถานการณ์เริ่มเข้าขั้นวิกฤตหลังอาวุธป้องกันตัวของเธอหลุดมือไป

“วันนี้ฉันจะส่งเธอไปนรกพร้อมเพื่อนของเธอ” ชายในชุดเกราะกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนที่ปืนลำแสงพลาสม่าบนไหล่ซ้ายจะตั้งตระหง่านพร้อมยิง

“ฟิ้ววว” กระสุนปริศนาพุ่งเข้าไปหยุดปืนลำแสงบนไหล่ของชายชุดเกราะได้ทันท่วงที ที่มาของกระสุนคือชายที่ยืนอยู่บนยอดซากป้ายโฆษณา เขาคือชายในชุดเกราะสีเขียวทรงประหลาดคล้ายพวกทหารอวกาศ พร้อมปืนพลังงานความร้อน

“ดูม สเลเยอร์…” ชายชุดเกราะผู้ใช้กรงเล็บหันไปกล่าวกับเจ้าของกระสุนที่มาขัดขวางเขา

“ลูซิเฟอร์! พาซานตาน่าไปหาพวกอิเล็กโตร เธอมีงานต้องทำ” ผู้ถูกเรียกว่า ดูม สเลเยอร์ ส่งสัญญาณให้หญิงสาวพาเพื่อนของเธอหนีไป

“ฉันจะจัดการเบอร์เซอร์เกอร์เอง” ดูม สเลเยอร์กล่าวจบพลางตั้งลำปืนเล็งไปที่ชายชุดเกราะที่เขาเรียกว่าเบอร์เซอร์เกอร์

หญิงสาวในชุดเกราะแดงหรือ “ลูซิเฟอร์” มองหน้าของผู้ช่วยชีวิตเธอ ก่อนจะพยักหน้า แล้วเก็บดาบของเธอขึ้นมา ก่อนจะเข้าไปช่วยประคองเพื่อนของเธอที่สลบอยู่ขึ้นมา

“บึ้มมมมมม” เสียงระเบิดดังขึ้นจากเรือรบที่ลอยอยู่บนฟ้า ผู้อยู่ในสนามรบทั้ง 3 หันไปหาที่มาของเสียงระดับที่ดังกึกก้องตามสัญชาตญาณ

ลูซิเฟอร์ จ้องไปที่ยานลำนั้นไม่ละสายตา ดาวตาขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้ม สีแดงในนัยน์ตาเธอสดขึ้นกว่าเดิม ราวกับเป็นเป็นพลังอะไรบางอย่างของเธอ เธอรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง

“บรู๊ค…”

.

.

.

    บนยานอวกาศลำดังกล่าว บริเวณที่เกิดแรงระเบิดเป็นช่องโหว่นั้นคือบริเวณยอดตรงกลางของยาน มันคือสถานที่ตั้งห้องพำนักของเจ้าของยานอวกาศลำนี้ “เรซ พาซอน”

อสุรกายผิวซีม่วงซีดร่างยักษ์ ดวงตาสีแดงจ้องไปยังเหยื่อของมันที่หลบแรงระเบิดเมื่อครู่ไปได้อย่างฉิวเฉียด เธอเป็นผู้หญิงผมสั้นสีดำเกือบประบ่าในชุดเดรสสีน้ำเงินกรม เธอคือ บาบารา “บรู๊ค” ซินเนียร์ หรือที่รู้จักกันในนาม Mid-Knight (มิดไนท์) แม่มดสาวจากแดนผู้ดี

“มนุษย์โลกเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความเจริญและพัฒนาการที่น่าสนใจ แต่กลับแสดงความโง่เขลาที่ส่งมนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้ามาสังหารข้า” เรซ กล่าวกับ มิดไนท์

“ทอม…แผนล้มเหลวแล้ว บอกให้ชื่นใจที่สิว่ามีแผนสำรอง” มิดไนท์ หรือ “บรู๊ค” สนทนาผ่านใครบางคนผ่านเครื่องสื่อสารเล็กๆ ที่สวมอยู่ที่หูซ้ายของเธอ

“ก็พอมี…แต่ก่อนหน้านั้นต้องช่วยเธอออกมาก่อน” เสียงของชายหนุ่มตอบกลับมา เธอแอบยิ้มอย่างมีความหวัง ก่อนจะตอบกลับไป

“ให้ไวเลยพ่อสายฟ้ามหากาฬ”

“อัลคาธ่า อยู่ที่ไหน เจ้าจะพูดมันเอง หรือให้ข้ากรีดสมองของเจ้าออกมาดู” เรซ พาซอน ยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่เปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม

“รู้มั้ยเขาบอกกันว่านิสัยที่แท้จริงของผู้ชายเนี่ย บ่งบอกได้จากคำพูดคำจาเวลาอยู่กับผู้หญิงสองต่อสอง”

“ฉันเกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยรังเกียจที่จะจูบใครเท่านายเลยอะ” มิดไนท์พยายามยั่วยุเรซและถ่วงเวลาเอาไว้

“มีคนร่ำลือกันว่าถ้าเธอไม่ได้จูบอายุจะไม่ยืน…ก็คงจะอย่างนั้น” เรซ พาซอน กล่าวจบดวงตาของมันส่องแสงสีแดง บรรยากาศรอบๆ กลายเป็นหมอกสีแดงลงหนาจัด สีหน้าของมิดไนท์แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

.

.

.

บริเวณด้านล่าง พื้นที่หนึ่งกลางสมรภูมิสงคราม สถานการณ์ยังคงย่ำแย่ ชายผมดำในชุดเกราะเหล็กกล้าสีขาวดูไฮเทค กำลังยืนอยู่กับไซบอร์กสาวผมยาวในชุดเกราะสีดำ รอบข้างของพวกเขาเต็มไปด้วยเหล่าทหารในชุดเกราะทันสมัยกำลังสาดกระสุนปืนแลกกับพวกสัตว์ประหลาดที่เหมือนจะไม่ได้มาจากโลกนี้

“เราต้องไปช่วยบรู๊ค…” ชายผมดำกล่าว เขาคนนี้คือผู้ที่สนทนากับมิดไนท์เมื่อสักครู่นี้ เขาเอานิ้วชี้ไปแตะที่เครื่องสื่อสารที่หูของเขา ก่อนจะติดต่อกับใครบางคน

“Night Shade ฉันอยากให้นายพาฉันไปส่งบนยานของเรซ เราต้องไปช่วยมิดไนท์ เดี๋ยวนี้”

“โอเคเลยท่านนายก แต่พอดีกำลังมีคดีกับพี่โล้นเหล็กซ่า หาใครมาเปลี่ยนมือให้ที เหล็กมันเคี้ยวยากกว่าเนื้อเยอะเลย”

เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ชายผมดำรู้ว่าคนที่เขาคุยด้วยกำลังยุ่งแค่ไหน เขาหันไปหาไซบอร์กสาวข้างตัวเขา

“ไคริ ช่วยไปเปลี่ยนมือกับไรอัน และบัญชาการสนามรบตอนที่ฉันขึ้นไปข้างบน ช่วยเหลือผู้รอดชีวิตให้ได้มากที่สุด”

ไซบอร์กสาวที่ถูกเรียกว่า “ไคริ” พยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะออกบินด้วยเครื่องยนต์ไอพ่นของเธอไปยังทิศที่ชายผมดำชี้บอก

อีกฝั่งหนึ่ง บนซากสะพานที่แตกเละทะ ยังคงมีการปะทะกันอยู่อีกคู่ ชายวัยกลางคนในเสื้อกั๊กหนังสีดำลายหัวกะโหลก ทรงผมสกินเฮดพร้อมด้วยหนวดเคราใต้หน้าตาอันดุดัน เขาเหมือนกำลังไล่ล่าอะไรอยู่ เงาที่ซากเสาสะพานพุ่งขึ้นมาเป็นชายคนหนึ่ง เขาอยู่ใต้หน้ากากรูปทรงคล้ายหัวนกฮูก อยู่ในชุดหนังรัดรูปสีดำติดเกราะสีเงิน เป็นที่รู้จักดีในชื่อ “ไนท์ เชด” กำลังตะโกนเรียกชายในเสื้อกั๊ก

“อลัน!” ชายหัวโล้นนาม ‘อลัน’ หันขวับไปหาที่มาของเสียง ชายในชุดรัดรูปชูมือไปในทิศที่อลันยืนอยู่ ก่อนจะขยับมือแล้วตวัดขึ้น ไม่นานนักเงาของอลันก็พุ่งขึ้นมาเป็นกรงขังตัวของเขาเอง ไนท์เชดกำหมัดแน่นเพื่อให้กรงเงานั้นบีบเข้ารัดตัวของอลัน ชายหัวโล้นดิ้นสุดแรงก่อนจะฉีกเงาเหล่านั้นทิ้งแล้วหลุดจากพันธนาการออกมาได้ เขาพุ่งตรงไปหาชายในชุดรัดรูปพอดี

ไนท์ เชด ไม่รอช้าดึงเงาของเศษอิฐข้างกายขึ้นมาใช้เป็นอาวุธ เขาเปลี่ยนรูปลักษณ์ของมันให้กลายเป็นแท่งคล้ายดาบ ตั้งดาบรอสวนการโจมตีของอลัน ชายหัวโล้นไม่ได้มีท่าทีที่จะหยุดแต่อย่างใด เขาใช้ท่อนแขนรับคมดาบเงาของไนท์เชด แม้จะเป็นดาบที่ทำจากเงา แต่มันก็มีความคมพอตัว น่าอัศจรรย์ที่แขนของอลันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ทั้งคู่จ้องหน้ากันราวกับรอว่าฝ่ายไหนจะเพลี่ยงพล้ำก่อน

“ตู้มมม” มิดไซล์ขนาดเล้กปริศนาลอยเข้ามากระทบที่หัวของอลัน ไนท์เชดกระโดดพุ่งออกจากจุดเกินเหตุ ควันค่อยๆ หายไป หัวของอลันไม่ได้มีบาดแผลแต่ประการใด คอของเขาเอียงไปนิดหน่อยตามทิศทางของมิดไซล์เท่านั้น

“รุนแรงชะมัดเลยยัยนี่…นี่เธอ! ถ้ามันโดนฉันขึ้นมาละขำไม่ออกเลยนะ” ไนท์เชดกล่าวด้วยรอยยิ้มแหยๆ ไปหาเจ้าของมิดไซล์ เธอคือ “ไคริ” ไซบอร์กสาวที่กำลังเล็งเป้าปืนอยู่ที่หัวของอลัน

“กร็อบ” อลันให้สองมือดันคอของเขาให้กลับเข้าที่ พลางหันไปมองที่มาของมิดไซล์ เขาจ้องไคริด้วยแววตาอาฆาตสุดๆ

ไคริเก็บปืนของเธอกลับเข้าหลังก่อนจะชักดาบคาตานะที่เหน็บอยู่ที่เอวซ้ายของเธอออกมา เธอลงมาสู่พื้นระหว่างอลันและไนท์เชด

“ไป” ไคริกล่าวกับไนท์เชด ก่อนจะหันกลับมาตั้งดับพร้อมโจมตีใส่อลัน

“ห้ามตายล่ะ” ไนท์เชดกล่าว ก่อนจะหายไปในเงาของเศษสะพานข้างตัว

.

.

.

ณ ยานอวกาศของ เรซ พาซอน

    ร่างของมิดไนท์แน่นิ่ง ลอยขึ้นเหนือพื้น สิ่งเดียวที่ทำให้ตัวของเธอยังไม่ร่วงลงสู่พื้นคือบรรดาเส้นผมของเธอที่อยู่ในกำมือของอสุรกายปีศาจร่างยักษ์ เรซ พาซอน แววตาของมันดูเฉยชา สติของมิดไนท์ค่อยๆ จะเลือนหายไป เธอพยายามจะจ้องตาของราชาปีศาจเพื่อบ่งบอกว่าเธอก็ไม่ได้กลัวเขาเช่นกัน

“ร่างกายของมนุษย์คงอ่อนแอเกินไปสำหรับหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า ถึงกล้าแบกกายเนื้อไร้พลังนี้ขึ้นมาหวังสังหารข้า”

เงาจากเศษยานที่กองอยู่ใกล้รอยระเบิด พุ่งขึ้นมาเป็นชายสองคน นั้นคือไนท์เชดและชายที่ติดต่อกับมิดไนท์ “ทอม กัลลาเกอร์” หรือ “มิสเตอร์ อิเล็กโตร” ผู้ใช้สายฟ้านั่นเอง

“พาซอน!!” เสียงตะโกนจากอิเล็กโตรเรียกปีศาจร่างยักษ์ เรซละสายตาจากมิดไนท์หันมามองชายทั้ง 2

“แกทำบ้าอะไร เรซ!” ไนท์ เชด ดูเดือดสุดขีดกับภาพตรงหน้า พุ่งเข้าไปหวังจะปะทะกับ เรซ พาซอน แต่อิเล็กโตรกางมือห้ามไว้

“ปล่อยเธอซะเรซ…ฉันขอร้อง” อิเล็กโตรขอร้อง น้ำเสียงของเขาดูหมดหวัง เมื่อชีวิตของเพื่อนร่วมทีม ตกอยู่ในมือของปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล อาจรวมไปถึงชีวิตของเขา , ไนท์เชด และอีกหลายคนข้างล่างด้วย

“ขวับบบบ” เรซเหวี่ยงร่างไร้เรี่ยวแรงของมิดไนท์ไถลพื้นมากองตรงหน้าของฮีโร่ชายทั้ง 2 คน อิเล็กโตรไปรับเธอไว้ได้ที่ปลายทาง ก่อนจะเช็คชีพจรของเธอ

“ขอบคุณพระเจ้า…เธอยังไม่ตาย” อิเล็กโตรกล่าว ไนท์เชดมองภาพที่เกิดขึ้น ก่อนจะหันไปหา เรซ พาซอน สายตาของชายหน้ากากนกฮูกยังคงเคียดแค้นไม่หาย

“ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือฆ่ามนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเจ้าด้วยมือฆ่าเองหรอก ถ้าข้าอยากทำ ข้าทำไปนานแล้ว” เรซ ยืนเอามือไขว้หลัง ท่าทีของเขาดูผ่อนคลาย และให้ไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินโลก

“ยังไงหลังจากนี้พวกเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี…”

“ไหนๆ ก็อุส่าห์ขึ้นมาที่นี่ อยากจะก้มหน้าลงไปดูโลกของพวกแกหน่อยไหม ว่าความดื้นรั้นของพวกแกสร้างสงครามและทำให้คนตายไปมากขนาดไหน”

“ยัยตัวมันสมองของ Brave Corps คิดกันได้แค่นี้งั้นเหรอ? ถ้าข้าเป็นสเคลส์คงเสียใจในความโง่เง่าของตัวเองเป็นแน่แท้ที่ปล่อยให้เผ่าพันธุ์แบบพวกเจ้าดำรงอยู่ได้มาเป็นล้านปี พวกแกปล่อยให้คนบริสุทธิ์ต้องตาย ในสงครามที่ไม่มีวันชนะ มนุษย์ธรรมดาคิดจะสู้กับปีศาจ…”

“ผิดแล้ว เรซ” อิเล็กโตรขัดขึ้น

“พวกเราทุกคนยินดีเสียสละเพื่อหยุดแก และเราไม่ได้คิดจะสู้ เราแค่ถ่วงเวลา…ใช่ทุกอย่าง มันขึ้นอยู่กับ’เวลา’” ชายคนเดิมกล่าวต่อ

“แล้วก็อีกอย่างนะไอ้ยักษ์ม่วง ฝั่งเราก็มีปีศาจเหมือนกัน” ไนท์เชดเสริมขึ้น คำพูดเหล่านั้นดึงความสนใจให้เรซหันมามองเหล่าฮีโร่

“เร็วเข้าเถอะ มิเกล” อิเล็กโตรสบถเบาๆ

.

.

.

หอคอยกลางทะเลแห่งหนึ่ง ไกลออกไป ระยะทางของมันห่างพอเห็นมหานครนิวยอร์กแบบลางๆ

หญิงสาวในชุดเดรสผ้าคลุมสีน้ำตาล ใต้ฮู้ดของเธอเผยให้เห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน เธอยังแลดูสาว ผมที่ถูกปล่อยลงมาบังตาข้างหนึ่ง ทำให้ดวงตาสีทองของเธอดูเด่นขึ้นมา หญิงสาวผู้นี้กำลังยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิวยอร์ก เธอดูนิ่งสงบ ก่อนจะหันกลับมา

“ไม่มีเวลาแล้วมิเกล เราคงต้องไปกันแล้ว” หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มอีกคนที่อยู่กลางห้อง เขาคือชายในชุดฮู้ดสีแดง หนุ่มผมสีน้ำตาล ดวงตาสีฟ้าคนนี้คือ “มิเกล โยฮันสัน” คนที่อิเล็กโตรพูดถึง เขากำลังยืนอยู่ตรงกลางของห้อง เบื้องหน้าของเขาคือก้อนมวลพลังงานส่องแสงสีเงินสว่างสดใส

“แต่ทอมยังไม่กลับมา…บางที ผมควรจะไปอยู่ที่นั่น” มิเกลตอบพลางมองไปทางนิวยอร์กที่มองดูจากไกลๆ แล้วมันไม่ใช่เมืองที่งดงามเอาเสียเลย

“พวกเขาทั้งหมดฝากความหวังไว้ที่เธอนะ…บอกฉันสิว่าเธอทำได้” หญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำตาลตบบ่ามิเกล เด็กหนุ่มในฮู้ดแดงเหมือนโดนดึงสติกลับมาจากนิวยอร์ก เขาสูดอาการเฮือกใหญ่

“ผมจะทำให้ได้” มิเกลตอบกับหญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำตาล แววตาและน้ำเสียงของเขาดูมั่นใจ หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ

“มีแค่พวกเราที่จะช่วยจักรวาลนี้ได้” มิเกลลั่นวาจาทิ้งท้ายก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองของเขาไปสัมผัสกับก้อนพลังงานนั้น แสงสว่างทั้งหมดพุ่งกระจายไปทั่วทุกมุมห้อง!

---------------------------------------------------------------------------------

1 ปีก่อนหน้านั้น…

เมืองฟิลาเดลเฟีย รัฐเพนซิลเวเนีย , สหรัฐอเมริกา

เวลา 07.36 น.

.

.

.

บริเวณใจกลางเมืองฟิลาเดลเฟีย ถือเป็นเขตชุมชนที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในรัฐเพนซิลเวเนีย เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง การจราจรที่แน่นจนถนนหนาตาไปด้วยรถยนต์มากมาย ภายในเขตชุมชนนั้นมีตึกสูงทรงโมเดิร์นสีขาว กระจกสีฟ้าใสตั้งตระหง่านอยู่ นี่คือคอนโดที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้ มันอาจจะไม่ได้แพงที่สุด ราคาของมันเหมาะสมกับรายได้ของประชากรชนชั้นกลางในสหรัฐอเมริกาทั่วไป เรียกได้ว่าเป็นคอนโดสำหรับประชาชนธรรมดาทั่วไปเว้นเสียแต่ว่า มีคนคนหนึ่งที่ไม่ธรรมดาในคอนโดแห่งนี้ หมายเลขห้อง 0701 ห้องแรกสุดของชั้น 7 คือห้องที่เรากำลังพูดถึงกันในขณะนี้

ภายในห้อง 0701 นั้นถูกตกแต่งและจัดวางด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ดูดีพอสมควรราวกับห้องอื่นๆ ข้อแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ คือห้องนี้ โซนห้องรับแขกค่อนข้างจะรกกว่าห้องอื่นเล็กน้อย บริเวณโต๊ะรับแขกที่มีเอกสารกองใหญ่อย่างอยู่ ปากกาและกระดาษกระอยู่รอบๆ โต๊ะตัวนั้น บ้างก็กระจายไปอยู่บนโซฟา ราวกับออฟฟิศของพวกมนุษย์เงินเดือนอะไรทำนองนั้น ถัดจากโต๊ะรับแขกไปจะเป็นโซนห้องนอน ประกอบด้วย เตียงใหญ่สำหรับ 2 คน มีโต๊ะตรงหัวเตียงไว้ตั้งนาฬิกาปลุก บนเตียงปรากฏ ชายหนุ่มผมสีดำ สั้นปานกลาง หลับอยู่ ผ้าห่มผืนใหญ่ห่มจนปกปิดร่างกายของเขาไว้มิดชิด

“กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงง” เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากนาฬิกาปลุกดังขึ้น ชายผมดำกระชากผ้าห่มมาคลุมโปงเพื่อดับเสียง มือข้างหนึ่งของเขาพยายามควานหานาฬิกาปลุกเพื่อปิดมัน

“กึก” เขาปิดมันลง ก่อนจะค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มของเขาเพื่อดูเวลาบนนาฬิกา ขณะนี้ใกล้จะ 8 โมงแล้ว เขาถีบตัวเองขึ้นจากเตียง ท่าทีของเขาเหมือนพยายามจะแอคทีฟตัวเองเพื่อขจัดความงัวเงีย ร่างกายใต้ผ้าห่มของเขาถูกแสดงออก รูปร่างสันทัด สมส่วน มีมัดกล้ามเนื้อสวยงามอย่างพอดี เขาดูเหมือนพวกที่ออกกำลังกายอยู่สม่ำเสมอ

เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินพาร่างกายที่เพิ่งตื่นของเขาไปยังห้องน้ำ เขาตรงไปยังอ่างล่างหน้า เขาใช้สองมือของเขาค้ำขอบอ่าง จ้องมองกระจกตรงหน้า ก่อนจะเปิดก๊อกน้ำตรงหน้าแล้วใช้สองมือประคองน้ำไว้เพื่อล้างหน้าของตนเอง สักพักเขาก็หยุดชะงักไป ท่าทีประหลาดบนมือทั้ง 2 ข้างของเขาเด่นจนสังเกตเห็นได้ชัด มันสั่นไม่หยุด ชายผมดำมองมันก่อนจะถอนหายใจเขาปิดก๊อกก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ

ชายผมดำตรงไปยังห้องนั่งเล่นของตัวเอง เขาทิ้งตัวเองลงบนโซฟา พลางมองกองเอกสารชุดใหญ่ที่กองอยู่บนโต๊ะของเขา เขาถอนหายใจยาวออกมาอีกรอบ พลางยิบรีโมทบนโต๊ะ เพื่อคลิ๊กเปิดโทรทัศน์จอแบนที่ติดอยู่บนผนังตรงกันข้ามกับเขา รายการโทรทัศน์ในช่วงเวลานี้มักจะเป็นรายการข่าวเช้าประจำวัน

“พรึ่บ!”

“….นอกจากภาพจากวงจรปิดแล้วนะครับ ยังมีวิดีโอที่ประชาชนที่เห็นเหตุการณ์บันทึกไว้ได้จากการเมื่อเย็นวานนี้ ที่เป็นการสู้กันระหว่าง The Ape Man ที่ออกอาละวาดมากขึ้นในระยะหลังนี้กับคนแปลกหน้าใต้หน้ากากไหมพรมครับ ลักษณะของเขานี่ถือว่าคล้ายกับคนๆ เดียวกับทีมจับกุมชายโรคจิตก่อนหน้านี้เลยทีเดียว”

คลิปวิดีโอบนโทรทัศน์เหมือนถูกถ่ายจากบนถนน กล้องซูมเข้าด้วยความสั่นเครือ สถานการณ์รอบข้างผู้คนวิ่งหนีด้วยความโกลาหล ด้านหลังของพวกเขาปรากฏภาพของสิ่งมีชีวิตคล้างลิง แต่ตัวของมันสูงใหญ่ราว 2 เมตร กำลังปะทะกับชายในชุดสูทดำพร้อมไทด์แดง เขาสวมถุงมือและหน้ากากไหมพรมสีขาว การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดและสูสี ก่อนที่ชายในชุดสูทจะเสียท่า โดนเจ้าลิงยักษ์ที่ผู้สื่อข่าวเรียกว่า “ดิ เอปแมน” คว้าขาของเขา เอปแมนจัดการเหวี่ยงชายในชุดสูทขึ้นไปอัดกับยอดตึก ร่างกายของชายในชุดสูทดำทะลุตึกเข้าไปฝังในผนังตึก รอยผนังแตกร้าวเป็นวงกว้าง ชายในสูทดำพยายามขยับออกจากรอยแตกนั้น ช่างน่าเหลือเชื่อที่เขายังมีเรี่ยวแรงเหลือให้ขยับตัว หลังจากได้รับการปะทะอย่างรุนแรง ดิ เอปแมน ไม่รอช้า รีบปีนป่ายไปตามหน้าต่างของตึกแล้วกระโดดพุ่งอัดชายในชุดสูทดำเข้าไปในตึกรอยแตกร้าวของตึกนั้นค่อยๆ แย่ลงเรื่อยๆ ก่อนที่เศษอิฐก้อนใหญ่จากชั้นบนจะค่อยๆ ถล่มลงมาสู่พื้นด้านล่าง ประชาชนต่างวิ่งหนีตายกันอย่างโกลาหลวุ่นวาย อิฐก้อนใหญ่ทยอยหล่นลงมาทับรถยนต์และประชาชนที่อยู่ด้านล่าง ก่อนที่เจ้าของวิดีโอจะมีท่าทีพยายามวิ่งหนีเหตุการณ์ดังกล่าวเช่นกัน ก่อนที่ภาพจะตัดไป…

ชายผมดำเอาสองข้างของเขาลูบหัว ท่าทีของเขาดูแย่ เขาเหลือบตาขึ้นไปมองภาพที่แขวนอยู่บนผนังห้องข้างๆ โทรทัศน์ ด้านซ้ายเป็นภาพของเขาสมัยเรียน กับเข็มขัดแชมป์มวยสากลระดับเยาวชน ด้านขวาเป็นภาพของเขากับหญิงสาวหน้าตาสะสวย กับเด็กสาววัยกำลังน่ารักยืนอยู่เคียงข้างเขา ที่ดูหนุ่มกว่าในปัจจุบันพอสมควร เสียงอ่อยๆ ของเขาหลุดออกมาเหมือนกับกำลังบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง

“ผมควรจะทำยังไงดีที่รัก…ผมมีพลังมากพอที่จะช่วยเหลือพวกเขา…”

“แต่ผมกลับทำพวกเขาตาย….”

“ผมช่วยพวกเขาไม่ได้…ทั้งคุณ…ทั้งลูก…ผมช่วยใครไม่ได้เลย”

“ต่อไปเป็นความเห็นจาก ผบ.ตร. ฟิลาเดลเฟียครับ” เสียงของผู้สื่อข่าวดังขึ้น ก่อนที่ภาพจะตัดไปยังชายวัยกลางคนในเครื่องแบบตำรวจ

“ทั้งคู่ถือเป็นอาชญากรคนสำคัญของอเมริกาครับ ทั้ง The Stranger และ The Ape Man พวกเขาทำตัวนอกกฎหมาย ทำให้มีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต และความเสียหายด้านทรัพย์สิน แต่เราก็ยังขอยืนยันนะครับว่า The Ape Man นั่น เรายังคงเชื่อว่าเป็นลิงที่หลุดมาจากสวนสัตว์ ไม่ใช่มนุษย์วานรตามข่าวลือ รวมไปถึงพลังพิเศษของชายแปลกหน้าในหน้ากากไอโม่ง ที่เป็นอมตะ เป็นเรื่องที่กุขึ้นทั้งสิ้น ขอให้ประชาชนใช้วิจารณญาณในการฟังข่าวสาร เราไม่ใช่เรื่องพลังเหนือธรรมชาติ ทุกอย่างมีขอบเขต ที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่น ไม่ใช่อังกฤษ ที่นี่คือสหรัฐอเมริ…”

“พรึ่บ!” เสียงดังขึ้นจากหน้าจอทีวีหลังจากที่ชายหนุ่มผมดำกดปุ่มจากรีโมทในมือของเขาเพื่อเปลี่ยนช่อง

“จากคดีเมื่อหลายวันก่อน ที่นาย จัสติน ดาเนียลสัน นักการเมืองหนึ่งในตัวเต็งผู้สมัครเข้าชิงเก้าอี้ประธานาธิบดี พบเป็นศพถูกฆ่าตัดคอนะคะ บริเวณอกซ้ายตรงกับหัวใจมีแผลคล้ายถูกยิงด้วยปืนรังสีความร้อน ทางตำรวจคาดว่าคนร้ายน่าจะเป็นคนเดียวกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เกิดขึ้นตลอดเดือนค่ะ คนร้ายถูกเรียกว่า Berser…”

“พรึ่บ!”

“ความคืบหน้าของ อลัน อาร์เมอร์ ผู้ร้ายหมายเลข 1 ของสหรัฐอเมริกานะคะ หลังจากเข้ามอบตัวเมื่อเดือนก่อน ตอนนี้ได้ถูกส่งตัวไปคุมขังยังเรือนจำใต้ดินในห้องขังควบคุมแรงโน้มถ่วง…”

“พรึ่บ!”

“ทอม กัลลาเกอร์ นายกรัฐมนตรีของอังกฤษแถลงเปิดโรงเรียน ‘KNOQ ‘ (น็อค) หรือ Knight of Queen โรงเรียนสำหรับพัฒนาความเป็นเลิศด้านความสามารถพิเศษและการทหารสำหรับเด็กพิเศษและประชาชนทั่วไป นายกัลลาเกอร์ได้กล่าวต่อเนื่องอีกด้วยว่า ไม่ว่าใครจะสามารถที่จะทำประโยชน์ให้ส่วนรว…”

“พรึ่บ!”

“สถานการณ์ตึงเครียดในญี่ปุ่นยังคงคุกกรุ่นและระอุอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับโปรเจ็ค Capture & Punish ที่อื้อฉาวนะครับ หลังถูกวิจารณ์ว่าเป็นโครงการที่ไร้มนุษยธรรม และเตรียมถูกสั่งพับโปรเจ็คหลังพัฒนามาถึงรุ่นที่ 48 แล้ว….”

“มีแต่ข่าวอะไรวะเนี่ย”

ชายผมดำบ่นพึมพำ ก่อนจะพยายามเลื่อนหาช่องสื่อบันเทิงเพื่อหลีกเลี่ยงข่าวการเมืองต่างๆ

“แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ยังคงตกเป็นข่าวให้ความสนใจในตัว อัล…”

พรึ่บ!

“Netflix เตรียมเจรจา นำ RE@LM Of Heroes มาทำเป็นซีรี่ย์…”

พรึ่บ!

“คุณ อาเธอร์ แอช”

พรึ่บ!

“ยังคงโดนถล่มเละจากนักวิจารณ์นะครับสำหรับ Transfor…”

ชายผมดำรู้สึกสะดุดใจเล็กน้อย ก่อนจะย้อนกลับไปยังช่องก่อนหน้านี้

พรึ่บ!

“ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องเปลี่ยนช่องกลับมาหาผม…ไม่ต้องแปลกใจ ผมกำลังสนทนากับคุณผ่านช่วงเวลาจริง หรือที่มนุษย์เรียกกันว่าถ่ายทอดสด คุณอาเธอร์” ผู้ดำเนินรายการในช่องนี้อยู่ในชุดสูทสีขาว เช่นเดียวกับทรงผมและดวงตาของเขา แต่สิ่งที่ทำให้ชายที่ถูกเรียกว่า “อาเธอร์ แอช” แปลกใจไปมากกว่าการสนทนาที่เหมือนเกินขึ้นสดๆ นั้นก็คือสถานที่ที่ชายในโทรทัศน์อยู่ คือบนโซฟา ที่มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารคุ้นตากองอยู่ตรงหน้า มันคือห้องของเขาเอง!

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย” อาเธอร์บ่นพึมพำกับตัวเองราวกับเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าเขากำลังสนทนากับโทรทัศน์อยู่

“อาเธอร์ แอช ปัจจุบันคุณอายุ 31 ปี เป็นนักเขียนบทภาพยนตร์ หรือพูดให้ถูกก็คือ คุณคือ ‘The Stranger’ ชายแปลกหน้าในชุดสูทดำใต้หน้ากากไหมพรมที่เพิ่งซัดกับเอปแมนในข่าวก่อนหน้านี้ คุณเป็นพวกมือใหม่ แต่การสู้ในที่คนเยอะๆ แบบนั้นไม่สมกับเป็นคุณเลย”

“คุณเป็นใคร” อาเธอร์เริ่มบทสนทนากับโทรทัศน์ น้ำเสียงของเขายังคงแฝงไปด้วยความประหลาดใจ

“คุณเคยมีภรรยา และลูกสาว ครอบครัวของคุณดูอบอุ่น แต่เมื่อหลายปีก่อน คุณก็สูญเสียพวกเขาไป จากอุบัติเหตุทางรถไฟ มีเพียงคุณที่รอดชีวิตกลับมาได้ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย หลังจากนั้นชีวิตของคุณก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”

“คุณต้องการอะไร!? รู้เรื่องครอบครัวของผมได้ยัง…” อาเธอร์เริ่มเสียงดังขึ้น การพูดถึงการตายของครอบครัวเขาเปรียบเสมือนการสะกิดปมในใจของอาเธอร์

“ผมรู้สาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น…” ชายผมขาวพูดแทรกด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

“งั้นก็รู้ด้วยใช่ไหมว่าผมทำอะไรได้” อาเธอร์กำหมัดแน่น เสียงของเขาเหมือนกำลังเตือนชายผมขาวให้หยุดพูด

“แน่นอนผมรู้ รู้ดีกว่าคุณด้วย แต่ที่คุณกำหมัดแบบนั้นมันคงไม่แฟร์ เพราะคุณยังไม่รู้ว่าผมทำอะไรได้” ชายผมขาวไม่ได้มีท่าทีตื่นกลัวเลยแม้แต่น้อย

“มีอะไรก็ว่ามา” อาเธอร์พยายามข่มใจและผ่อนคลายอารมณ์

“ผมมีเรื่องอยากจะคุณกับคุณ และคนที่คล้ายกับคุณอีกหลายคน แต่คงไม่ใช่ที่นี่”

“ผมจะจัดงานเปิดหอสมุดที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งใหม่ที่กรุงลอนดอนในอีกไม่กี่วันนี้ ผมอยากจะให้คุณไปเป็นแขกของผม แล้วเราจะได้คุยกัน รวมทั้งเรื่องที่คุณอยากรู้ด้วย”

“รายละเอียดการเดินทางและตั๋วเครื่องบิน ค่าใช้จ่าย รวมทั้งที่พักเมื่อคุณไปถึงทั้งหมดอยู่ในกองเอกสารบนโต๊ะคุณแล้ว ผมสอดไว้ใต้งานของคุณ คุณจะหามันเจอได้ไม่ยาก”

“ผมจะรอคุณนะ”

ชายผมเขากล่าวกับอาเธอร์แบบรวดเดียวจบ ก่อนที่เขาจะลุกออกจากโซฟาไปสีภาพของหน้าจอดูมืดลง สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือภาพสะท้อนของตัวเขาเองในจอโทรทัศน์ เขารู้สึกสับสน ราวกับว่ากำลังสนทนาอยู่กับภาพสะท้อนของตัวเขาเองเมื่อครู่นี้

---------------------------------------------------------------------------------

โตเกียว , ญี่ปุ่น

23.41 น.

.

.

.

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” เสียงครวญครางอย่างเหนื่อยหอบของชายคนหนึ่งดังเป็นระยะควบคู่กับเสียงฝีเท้า เขาสวมแจ็คเกตหนังสีดำสนิท สวมหมวกไหมพรมสีเขียวแก่ ดูเป็นชายวัยกลางคนเห็นจะได้ ท่าทีของเขาเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง สีหน้าของเขาดูตื่นกลัวสุดขีด ปกติแล้วแถวนี้จะเป็นย่านชุมชนที่มีผู้คนคับคั่ง แต่ด้วยเวลาดึกดื่นข้ามคืนเช่นนี้ บนถนนสายนี้มีเพียงชายผู้นี้อยู่เพียงคนเดียว เขาเหมือนกำลังวิ่งหนีความมืดรอบตัว ชายคนนั้นวิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆ ระหว่างตึกแถว ก่อนจะพบว่ามันเป็นซอยตัน อารมณ์บนใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นอาการที่ค่อนข้างแย่

“ฟุบบบ!” “ผัวะ!” เงาดำปริศนาลงสู่พื้นด้านหลังของเขา ก่อนจะเตะตัดขาชายในแจ็คเกตสีดำล้มลง ชายคนนั้นรีบหันกลับมามองเงาดำที่ติดตามเขา “เธอ” เป็นหญิงสาวผมยาวสีดำขลับในชุดเครื่องแบบสีดำ ชุดเดรสกระโปรงสั้นที่แขนของเสื้อสั้นจนแทบจะกุดเหมือนเสื้อกล้ามพร้อมปกตั้งสีขาวดูสง่าผูกด้วยโบว์ไทด์สีแดง สีเดียวกับเกราะที่แขนของเธอ ดวงตาสีแดงดุจเลือดจ้องเขม็งไปที่บุรุษผู้จนมุมด้วยสายตาอาฆาต

“ชิ้งงง” ดาบทรงญี่ปุ่นที่เหน็บอยู่ที่เอวซ้ายของเธอถูกกดึงออกมาจากฝัก มันคือ “ดาบมุราซาเมะ” ที่มีชื่อเสียงอย่างมากในญี่ปุ่น ดาบสีเงินเป็นประกายใต้ฝักสีแดง ราวกับมันคือเขี้ยวของหมาป่าที่จมอยู่ในกองเลือด หญิงสาวปริศนาชี้ดาบตรงไปที่ชายหนุ่ม

“โชตะ เซน ผู้ต้องสงสัยคดีฆ่าข่มขืนต่อเนื่อง ลูกจ้างร้านอาหารยานากะ ลือกันว่ามีส่วนเกี่ยวของกับแก๊งยากูซ่า มักปรากฏตัวเวลาประมาณเที่ยงคืน บริเวณตรอกเปลี่ยวย่านบังเคียว สถานที่และเวลาเดียวกับที่เกิดคดี”

“มะ…ไม่ใช่นะ ฉะ…ฉันแค่ทำงานที่ร้านดึกไปหน่อย อีกอย่างวันนี้ลูกค้าเยอะมาก” เสียงบอกอ้างจากชายหนุ่ม สีหน้าของเขาดูไม่ได้ขึ้นทุกที มือซ้ายของเขาพยายามส่งสัญญาณให้สตรีในชุดดำใจเย็นลง

“ร้านยานากะปิดเวลา 20.00 นาฬิกา อีกอย่างงานของนายไม่ใช่เด็กล้างจา…”

เสียงของหญิงสาวยังพูดไม่ทันจบมือขวาข้างที่เธอได้ทันสังเกตของชายหนุ่มคว้ามีดพับออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะถีบตัวเองหันคมมีดพุ่งเข้าหาหญิงสาวทันที เธอหลบมันไปได้อย่างหน้าเหลือเชื่อ ชายหนุ่มพุ่งเสียหลักไปด้านหลัง เขาประคองตัวเองไว้ได้ทำให้ยังยืนได้อยู่ แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หยิบสาวรีบพุ่งเข้ามาชาร์จจากด้านหลัง เธอเจาะยางชายหนุ่มบริเวณข้อพับหลังเข่า ก่อนจะฟาดปลายด้ามแข็งของดาบเข้าไปที่คางของชายหนุ่มจนสลบเหมือดทันที

“ฉันจะรอให้นายตื่น แล้วคายเรื่องพวกแก๊งยากูซ่าออกมา และเมื่อนายลืมตาตื่นมาตอนเช้า จะพบว่ามีอาหารชุดพร้อมเสิร์ฟให้แกอยู่ในคุก” หญิงสาวพูดก่อนเก็บดาบเข้าฝัก เธอนิ่งไปซักพัก ก่อนจะทำหน้าตาเหมือกำลังคิดอะไรอยู่

“ได้กลิ่นเหมือนพวกเครื่องยนต์เก่าขึ้นสนิมจังแหะ” เธอกล่าวพลางใช้นิ้วโป้งดันดาบออกมาจากฝักอีกครั้ง

“ฟู่ววววว” “ฟุ่บบบ” เสียงเหมือนเครื่องบินไอพ่นขนาดเล็กดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาว

“The Lucifer ถอยห่างจากชายคนนั้นด้วยค่ะ” ที่มาของเสียงไอพ่นกล่าวขึ้น หญิงสาวผมดำในชุดเกราะสีดำทันสมัยผู้บินอยู่เหนือหัวหญิงในเดรสดำ กระโปรงสั้นของเธอเผยให้เห็นต้นขาสีขาวเนียนเพียงน้อยนิด ล่างลงไป ขาแทบทั้งท่อนของเธอ เหมือนรองเท้าบู้ทยนต์ติดเกราะ แสงสีฟ้าในนัยน์ตาของเธอสว่างส่องแสงเช่นเดียวกับแสงบนชุดเกราะของเธอ ราวกับมันเป็นแสงจากพลังงานในตัว ดูคล้ายกับพวกไซบอร์กในนิยายไซไฟ ดาบคาตานะที่เหน็บอยู่บริเวณเอวข้างซ้าย และปืนกลที่สะพายอยู่ด้านหลังของเธอดูเหมือนจะเป็นอาวุธประจำตัว

“CP48? มาทำอะไรล่ะ? ยังอยู่ในเวรออกตรวจหรือไง หรืออุส่าห์ออกมาเพื่อจับฉันโดยเฉพาะ? ข้อหาอะไรล่ะ?” หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า “ดิ ลูซิเฟอร์” หันไปกล่าวกับสาวไซบอร์กที่บินอยู่

“คุณไม่มีสิทธิที่จะทำแบบนี้ การกระทำของคุณถือเป็นศาลเตี้ย และนอกกฎหมาย การใช้กำลังกับผู้ต้องสงสัยเป็นเรื่องไม่ควร”

ไซบอร์กสาวผู้ถูกเรียกว่า CP48 ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ไม่ควรงั้นเหรอ? นอกกฎหมายงั้นเหรอ? ฉันต้องรอคนมาสั่ง มากำกับแบบเธองั้นเหรอ? หมอนี่เป็นคนของแก๊งยากูซ่า กำหมายของเธอจะทำอะไรเขาได้? ปล่อยผู้หญิงตายไปหลายศพงั้นเหรอ? หรืออยากจะได้รุ่นที่ 49 มาแทนที่ตัวเองหรือไง!?” ลูซิเฟอร์ตอบด้วยสีหน้าเคียดแค้น มันไม่ได้มีต่อ CP48 แต่มันคือความแค้นที่มีต่อชายคนดังกล่าวและพรรคพวกของเขา

“ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของฉัน ทุกอย่างจะเป็นไปตามกระบวนการทางกฎหมายถ้าเขาผิดจริ…” CP48 ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลดังเดิม แต่ถูกลูซิเฟอร์สวนกลับมา

“เลิกบ้าซักที! นี่เป็นโอกาสที่เราจะสาวถึงตัวพวกมัน คำสั่งของเธองั้นเหรอ? เธอก็รู้ดีไม่ใช่หรือไงว่าที่ฉันพูดมันคือสิ่งที่ถูก!”

“ได้โปรดไคริ…เธอรู้ดี” ลูซิเฟอร์พูดด้วยเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความหวังที่จะให้ไซบอร์กสาวเข้าใจ

“อย่าบังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ คุณลูซิเฟอร์” CP48 เอื้อมมือไปแตะที่ปืนด้านหลังของเธอ

“ฉันคงจะดีใจกว่านี้ถ้าเธอจะดวลดาบกันแทน” ลูซิเฟอร์พูดจบก่อนจะชักดาบออกมาอีกครั้ง ฝั่ง CP48 ไม่สนใจคำท้าทายของลูซิเฟอร์ เธอไม่เคยลังเลในหน้าที่ ก่อนจะชักปืนมาจ่อที่หน้าของลูซิเฟอร์

“ไคริซางงงงง” เสียงเรียกของเด็กผู้หญิงดังขึ้นในความมืด มันไม่ใช่เสียงที่ดังมากนัก แต่แหลมจนทำให้ระบบสื่อสารของ CP48 เกิดอาการรวนและสับสนเล็กน้อย

หญิงสาวผมยาวน้ำตาลขลับอีกคนปรากฏตัวในชุดเดรสเมดสีดำขลิบขาว ถุงมือสีดำ ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเป็นประกายพร้อมใบหน้าสะสวย ทำให้เธอดูเหมือนพวกไอดอลสาวญี่ปุ่นอะไรทำนองนั้น เธอนั่งไขว่ห้างอยู่บนยอดตึกพลางมองลงมาหาคู่กรณีทั้ง 2

“ทีนี้ก็สองต่อหนึ่ง คู่หู Lucifer & Santana เป็นต่อทั้งด้านจำนวนและประสบการณ์ เย้! ดูเหมือนไคริซัง…ไม่สิ CP48 ของเราจะตกที่นั่งลำบากซะแล้ว” หญิงสาวผู้แทนตัวเองว่าซานตาน่ากล่าวจบก่อนจะกระโดดทิ้งตัวลงมายังพื้นด้านล่างอย่างสง่างาม

ทางฝั่ง CP48 หรืออีกชื่อ “ไคริ” ไม่ได้มีท่าทีกังวลเลยเล็กน้อย ดูนิ่งสงบและมั่นใจ แต่ก็ไม่ได้ประมาทเช่นกัน เธอใช้มืออีกข้างดึงดาบคาตานะออกมาจากฝัก

“พอแค่นั้นแหละ CP48” เสียงดังขึ้นในหัวของไคริ แต่ดูเหมือนว่าจะมาจากหูฟังของเธอมากกว่า มันเป็นเสียงปริศนาของใครบางคน

“พรุ่งนี้เรามีงานใหญ่เร่งด่วน เธอต้องไปลอนดอนกับฉัน หอสมุดแห่งใหม่ที่ใหญ่ที่สุดในโลกจะเปิดที่นั่นในไม่กี่วันนี้ เขายินดีเอางานวิจัยโปรเจค Capture & Punish ทั้งหมดของเราไปจัดวางในแผนกเทคโนโลยี พวกเขาคงอยากเห็นความสมบูรณ์แบบของเธอในการโชว์ตัว”

“กลับมาซะ ฉันไม่ต้องการให้เธอเป็นรอย หรือมีคดีทำร้ายสาวมัธยมเล่นบทซูเปอร์ฮีโร่สองคนนั้น”

ไครินิ่งเงียบหลังจากได้ยินเสียงนั้น เธอเก็บดาบเข้าฝักก่อนจะสะพายปืนกลับไปที่หลัง เธอมองไปที่ชายที่น็อคอยู่ก่อนจะพูดกับหญิงสาวทั้งสองคน

“หลังจากเสร็จธุระแล้ว กรุณาส่งตัวเขาให้กับตำรวจด้วยค่ะ” ไซบอร์กสาวกล่าวจบ ก่อนจะบินจากไป ลูซิเฟอร์ยิ้มให้ไคริเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ ก่อนจะหันมามาหาซานตาน่า ทั้งคู่หัวเราะคิกคักกัน ก่อนที่จะแทคมือกัน ราวกับเด็กสาววัยน่ารักทั่วไป

“ขอบคุณนะ ซานตาน่า” ลูซิเฟอร์กล่าว

“ไม่เอาน่า ซายะจัง กะไว้แล้วเชียวว่าเธอต้องมาหลังมีคดีนี้เกิดขึ้น” ซานตาน่าตอบกลับลูซิเฟอร์ด้วยท่าทีสนิทสนม

“ฉันตั้งใจจะรีบสะสางมันให้เสร็จตั้งแต่คืนนี้น่ะ เพราะว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่ได้อยู่โตเกียวสักพัก” ลูซิเฟอร์ตอบพลางมองไปยังชายที่สลบเหมือดอยู่

“ทำไมล่ะ? เธอจะไปไหนงั้นเหรอ?” ซานตาน่าถามด้วยความสงสัย

“ปิดเทอมฤดูร้อนนี่เนอะ ฉันก็ตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อกับคุณแม่น่ะ ช่วงนี้คงต้องฝากเธอซักพักล่ะนะ” ลูซิเฟอร์ตอบพลางชูสองนิ้วให้กำลังใจสหายฮีโร่สาว

“จริงสิ ซายะจังบ้านอยู่ต่างจังหวัดนี่เนอะ เชื่อมือฉันได้เลย ว่าแต่ที่ไหนล่ะ?” สิ้นคำถามของซานตาน่า ลูซิเฟอร์ยิ้มพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ความมืดมิดของกลางคืนแสดงให้เห็นแสงจากดวงดาวต่างๆ ที่ส่องสว่างอยู่ ก่อนจะตอบเพื่อนรักของเธอ

“แถวนี้แหละ”

---------------------------------------------------------------------------------

ลอนดอน , อังกฤษ

สำนักนายกรัฐมนตรี - 00.00 น.

.

.

.

ที่นี่คือออฟฟิศของนายกรัฐมนตรีที่อยู่ใจกลางนครเวสต์มินสเตอร์ ห้องทำงานขนาดใหญ่ชั้นบนสุดของตึกทรงสูงสีดำ ประตูห้องถูกติดแผ่นป้ายเหล็กที่มีข้อความว่า “Prime Minister” และ “Tom Gallagher” อยู่ บ่งบอกถึงเจ้าของห้องผู้กำลังดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีได้อย่างชัดเจน

ภายในห้องเหมือนกับห้องทำงานของพวกข้าราชการระดับสูงทั่วไป มีชั้นวางหนังสือ เอกสาร ข้าวของเครื่องใช้ในออฟฟิศเบ็ดเตล็ดที่ถูกจัดวางไว้อย่างดูมีคลาสและมีระเบียบ หน้าต่างระเบียงห้องถูกเปิดออกรับบรรยากาศยามค่ำคืน เอกสารกองโตบนโต๊ะทำงานไม้โอ๊คขนาดใหญ่ขนาบข้างด้วยธงชาติอังกฤษและธงยูเนียนแจ็คของสหราชอาณาจักร มันเต็มไปด้วยเอกสารทางราชการ มีการกล่าวถึง Knight of Queen (KNOQ) , The Night Sentinel , Greater Borough Library , Capture & Punish และ The Myth บรรดาชื่อมากมายก่ายกองเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่โลกคุ้นชินกับมันมากนัก แต่มันบ่งบอกถึงความหนักหนาของงานที่ชายเจ้าของห้องคนดังกล่าวกำลังแบกรับอยู่ในเวลาเที่ยงคืน

ชายผิวขาว ผมสีดำที่ถูกจัดแต่งทรงอยากดีคนนี้คือ “ทอม กัลลาเกอร์” ปานรูปสายฟ้าใต้ดวงตาข้างซ้ายบ่งบอกมานั้นแหละคือเขา นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันของอังกฤษ และเป็นชายคนแรกที่เปิดเผยต่อสาธารณะชนว่าเป็น “ผู้มีพลังวิเศษ” เขาคือผู้มีบทบาทสำคัญในการเรียกร้องให้โลกยอมรับการอยู่ร่วมกันของคนธรรมดาและผู้วิเศษ

แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นคนที่พิเศษมากแค่ไหน หน้าที่การงานคือสิ่งที่สามารถทำให้เขากลายเป็นคนธรรมดา เป็นมนุษย์เงินเดือนหาเช้ากินค่ำได้ โดยเฉพาะหน้าที่ที่แบกรับความหวังของคนทั้งประเทศเช่นนี้ กลางดึกเช่นนี้ไม่ใช่เวลาที่มนุษย์สมควรจะมานั่งทำงานซักนิด

ยามค่ำวิกาลในกรุงลอนดอนนั้น ปกติจะเป็นค่ำคืนที่เงียบเหงา สภาพอากาศค่อนข้างดีในวันที่ไม่มีฝนตกชุก แต่วันนี้มันต่างออกไป หมอกที่ลงจนหนาตากว่าทุกที ทอมสังเกตเห็นมันจากทางหน้าต่างติดระเบียงของเขา หมอกสีน้ำเงินที่บดบังวิวอังสวยงามของกรุงลอนดอนยามค่ำคืน เขาเงยหน้าขึ้นไปดูนาฬิกา เหมือนเขาจะเพิ่งรู้สึกตัวได้ว่ามันเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว

“เที่ยงคืนเหรอ? เข้าใจอำกันนะ Mid-Knight” ชายหนุ่มวางปากกาในมือของเขาออก การทำงานของเขาหยุดลงชั่วคราว พลางมองไปที่หน้าต่างที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาจัด เงาของหญิงสาวผมดำในชุดเดรสสีน้ำเงินกรมยืนหันหลังอยู่ทีระเบียง ราวกับกำลังดื่มด่ำบรรยากาศยามค่ำคืน

“คุณควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ ทอม วันพรุ่งนี้คุณต้องเตรียมงานใหญ่ไม่ใช่หรือไง?” เสียงของเธอคนนั้นดังขึ้น

“เหลือเวลาอีกหลายวันแต่ดูคุณจะเป็นห่วงจังเลยนะ เรื่องของพิธีเปิดหอสมุดน่ะ หลงเสน่ห์หนุ่มบรรณารักษ์ผมขาวนั้นหรือไง ถึงขนาดยินดีสำรองที่พักโรงแรมของคุณให้แขกที่จะมาร่วมงานน่ะ เอาเถอะ ผมไม่ได้มีปัญหาหรอก เขาก็ยินดีสนับสนุนข้อมูลให้โครงการ KNOQ ละนะ” บทสนทนาระหว่างนายกรับมนตรีอังกฤษกับหญิงสาวปริศนาเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นกันเอง

“อย่างน้อยๆ เขาก็น่าจูบกว่าคุณนะ เป็นห่วงตัวเองเถอะคุณทอม เล่นตัวมากเข้าให้ระวังจะแก่เฉาไม่ไปไม่มีใครเอานะ”

“ฉันสนใจคนที่จะมางานมากกว่า ถึงได้มาหาคุณถึงนี้ไง พวกคนที่มาจากญี่ปุ่น” เธอกล่าวพลางมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ทอมมองเธอก่อนจะเริ่มพูด

“หัวหน้าทีมวิจัยโครงการ Capture & Punish นั่นสินะ มันก็ยากที่จะเชื่อที่เขาจะยอมมางานอะไรแบบนี้ โลกกำลังเพ่งเล็งเขา…”

“และคุณกำลังสงสัยว่าทำไม The Myth ถึงไม่เคยเคลื่อนไหวเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้” สตรีสาวในเดรสดำชิงพูดต่อ ทอมเงียบไปสัก เขายิ้มนิดๆ ก่อนจะกล่าวต่อ

“ทำไมองค์กรก่อการร้ายอันดับ 1 ของโลกถึงไม่กล้าแตะต้องเขา บางทีมีความเป็นไปได้ว่าหัวหน้าทีมวิจัยนั่นมีความเกี่ยวข้องกับ The Myth…”

“หนึ่งจุ๊บสำหรับหนุ่มน้อยกัลลาเกอร์! คุณคงคิดเรื่องนี้มานานแล้วงั้นสิ มันคงได้เวลาแล้วที่คุณกับประเทศอื่นๆ จะเตือนประชาชนเกี่ยวกับเรื่องของ The Myth” หญิงสาวผู้ถูกเรียกว่ามิดไนท์หันมาตอบด้วยรอยยิ้ม

“ทำแบบนั้นคงไม่ได้…” ทอมขัดคำพูดของหญิงสาวทันควัน

“แต่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่นานพวกมันจะเริ่มได้ใจ และคนบริสุทธิ์อีกมากมายจะต้องตาย แบบที่ผ่านมา…” มิดไนท์สวนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ผมรู้ดี…แต่การจะดับไฟ เราต้องใช้น้ำ แต่ไม่ใช่น้ำอะไรก็ได้ ถ้าเราใช้น้ำมัน ไฟจะยิ่งลุกโชน คนของ Myth กระจายอยู่ทั่วโลก”

“นั่นคือสาเหตุที่ผมเตรียมก่อตั้ง KNOQ บรู๊ค…บนโลกนี้ยังมีคนแบบผมและคุณอีกมากมาย และส่วนหนึ่งอยู่กับ The Myth ผมต้องการรวบรวมพวกเขาไว้ด้วยกัน อบรมพัฒนา ไม่ให้หลงผิดและเข้าร่วมกับ Myth พวกเขาจะกลายเป็นกำลังสำคัญในการต่อสู้กับพวกมันแทน” ทอมพยายามอธิบาย

“แต่มันก็มีความเสี่ยงที่เด็กๆ ของคุณจะถูกเพ่งเล็งได้ง่ายขึ้นเมื่อพวกเขาอยู่รวมกัน ที่ฉันพูดนี่ผิดหรือเปล่าทอม” หญิงสาวพยายามโน้มน้าวนายกหนุ่ม

“ผมรวบรวมพวกเขาเพื่อเอาชนะความเสี่ยงนั้นอยู่แล้ว คุณไม่ใช่คนที่จะกังวลอะไรง่ายๆ แบบนี้เลยนะ พลังมนต์ดำมันเตือนคุณหรือไง” ทอมพยายามตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจเพื่อสร้างความสบายใจให้อีกฝ่าย

“เปล่า ไม่ใช่พลัง…ก็แค่ลางสังหรณ์ แบบมนุษย์ธรรมดาน่ะ”

“ฉันไม่ได้กังวล แต่มันคือความกลัว บางอย่างกำลังมา อะไรที่น่ากลัวกว่าที่เรากำลังเจออยู่”

เธอตอบก่อนจะมองไปบนโต๊ะของทอม

“อ้อ แล้วขอเตือนอะไรไว้อย่าง เอกสารบนโต๊ะของคุณน่ะ เรื่องของ The Night Sentinel”

“ฉันพอจะเคยเจอกับยัยป้าคนนึง พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาเลย….ฉันหมายถึงถ้ายังนับฉันกับคุณเป็นคนธรรมดาละนะ
"

“อย่าพยายามไปยุ่งกับพวกเขาจะดีกว่า”

“ขอบคุณ” ทอมกล่าวพลางมองไปยังกองเอกสาร มิดไนท์มองนายกรัฐมนตรีหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะละสายตาไป

“บาย ท่านนายก เจอกันที่งานนะ” หมอกสีน้ำเงินเริ่มหนาขึ้น บดบังร่างของหญิงสาวจนมิด ก่อนจะสลายหายไปเหลือเพียงแค่ระเบียงที่ว่างเปล่า ชายหนุ่มได้แต่นั่งจ้องเอกสารบนโต๊ะของเขาราวกับกำลังใคร่ครวญพินิจพิเคราะห์มันอย่างดี

---------------------------------------------------------------------------------

ณ ที่แห่งหนึ่งใจกลางอวกาศ

.

.

.

ยานอวกาศทรงกลมขนาดยักษ์ลำหนึ่งกำลังอยู่ในเส้นทางการเดินทางของมัน มันคือเรือรบที่ดูผิวเผินคล้ายกับดาวฤกษ์ที่มีพื้นผิวเป็นแร่คล้ายเหล็กกล้า ภายในยานนั้นมีลูกเรืออยู่เบาบาง และพวกมันไม่ได้ดูละม้ายคล้ายกับมนุษย์เลยแม้แต่น้อย แม้จะอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเกราะเบาสีดำเหมือนกัน แต่ลักษณะที่แตกต่างกันออกไปพอทำให้เดาได้ว่าพวกมันไม่ได้มาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน บ้างก็มีผิวหนังเป็นเกล็ด เป็นเจลใสๆ เหมือนสไลม์ ตลอดจนบางตัวที่มีขนฟูฟ่องบ้างก็มี ใจกลางของยานดูเหมือนห้องบังคับการ ลูกเรือจำนวนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับแผงบังคับการตรงหน้า ด้านหลังของเขาปรากฏสิ่งมีชีวิตร่างยักษ์ ร่างกายของมันสูงใหญ่ ดูแข็งแรงกำยำ และแน่นไปด้วยมวลมัดกล้ามเนื้อ ใต้ดวงตาสีแดงทั้งดวงจนน่าขนลุก มีฟันที่แหลมคมของมันยาวพอที่จะแทรกริมฝีปากออกมาจนเห็นชัด มันอยู่ในชุดเกราะสีดำทมิฬ ผ้าคลุมยาวสีแดงดูน่าเกรงขาม ราวกับพวกจักรพรรดิแห่งความมืดอะไรทำนองนั้น

สิ่งมีชีวิตร่างยักษ์จ้องไปที่หน้าจอตรงแผงบังคับการ ภาพปรากฏให้เห็นท้องอวกาศข้างหน้าที่มืดสนิท สายตาของมันดูแน่วแน่ ราวกับคิดอะไรอยู่ในหัว

“ตึก ตึก ตึก” เสียงฝีเท้าดังขึ้นหลังอสุรกายตนนี้ ปรากฏเป็นสิ่งมีชีวิตปริศนาอีกตนหนึ่งในชุดคลุมยาวสีดำมีฮู้ด ราวกับเครื่องแบบของพวกยมทูต ใบหน้าของมันถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีขาวดูเก่า ชายใต้หน้ากากกล่าวขึ้น

“ต้องขอบอกว่า ยินดีต้อนรับกลับสู่จักรวาลของท่านอีกครั้ง ท่านลอร์ด เราพยายามอย่างถึงที่สุดในการพาท่านกลับมา”

“ความพยายามอย่างถึงที่สุดของเจ้าทำให้ข้าต้องนั่งรออยู่ในนรกหลายพันล้านปี ซึ่งนั่นมันนานไปนะ” อสุรกายยักษ์หันมาตอบเพียงครึ่งหน้า เขามองชายหน้ากากด้วยห่างตา

“เรื่องนั้นข้าน้อยต้องขออภัย ข้าเพิ่งถือกำเนิดมาได้เพียงไม่นานนัก และการนำตัวท่านซึ่งอยู่ในนรกขุมสุดท้าย มีการคุ้มกันที่แน่นหนา เป็นเรื่องยากสำหรับผู้ร่วมภารกิจครั้งนี้ ที่ยังมีชีวิต เนื้อหนัง และไม่ใช่เทพ ในการเข้าไปในโลกแห่งความตาย เพื่อทำให้ท่านได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตตนแรกที่กลับมาจากนรกได้ ข้าเชื่อว่าท่านจะเข้าใจ” ชายหน้ากากเอามือขวาแตะอกซ้าย ก่อนโค้งคำนับราวกับเป็นการขออภัย

“ป่านนี้พวกที่นรก สวรรค์ และพวกเทพผู้ครองภพต่างๆ คงจะเนื้อเต้นเตรียมตัวจัดงานเลี้ยงรับการกลับมาของข้าแล้วเป็นแน่แท้” อสุรกายในชุดเกราะกล่าวพลางหันกลับไปมองที่หน้าจอของแผงบังคับการ

“แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ราชาปีศาจอย่างท่านจะกังวลใช่ไหมล่ะขอรับ?” ชายหน้ากากเงยหน้าขึ้น

“เจ้าสิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาเอ๋ย ข้าคือบุรุษผู้สังหารเทพ และครั้งหนึ่งเคยปกครองทั้งจักรวาล อยู่เหนือเทพทั้งปวง และความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวทำให้ข้าสูญสิ้นที่อย่างที่กล่าวไป และเพราะความผิดพลาดนั้น ทำให้ข้ามีเวลาอยู่กับตัวเอง ใช้สมาธิและคิดไตร่ตรองกว่าหลายพันล้านปี ถ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพียงพวกโง่เขลาที่มั่นใจพลังของตนเองจนประมาทศัตรู เจ้ารู้ได้เลยว่าเจ้าเลือกช่วยผิดคนแล้ว”

“ในอดีตข้าคือผู้เดียวที่สามารถแหกกฎธรรมชาติจนได้พลังมาครอบครองได้ แต่หลายพันล้านปีมานี้ ดูเหมือนว่าอะไรมากมายจะเกิดขึ้น ความโกลาหลของจักรวาลที่ขาดสมดุล นี่คือจักรวาลหลังจากยุคสมัยของข้างั้นเหรอ? น่าสมเพชสิ้นดี พวกแหกกฎธรรมชาติเกิดขึ้นเกลื่อนไปหมด เช่นเจ้า ระบบการปกครองโดยเทพเจ้าอ่อนแอลงแล้ว และข้าจะปฏิวัติมัน”

“ช่วยข้าตามหาพวกมัน พวกอยู่เหนือกฎแห่งธรรมชาติ ข้าจะทำให้พวกมันมาอยู่ใต้อาณัติข้า”

“ภาพสุดท้ายของจักรวาลที่ข้าได้เห็น กาแลคซี่ทางช้างเผือก แถวนั้นมีดวงดาวที่สวยงามมากทั้งในและรอบนอก สถานที่ที่ข้าถูกจองจำ ตามการคาดการณ์ของข้า การส่งข้าซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือกำธรรมชาติไปยังภพแห่งความตาย นั้นเป็นการกระทำที่แหกกฎธรรมชาติ ทำให้สมดุลบริเวณนั้นอ่อนแอลง ปัจจุบันอาจจะมีพวกที่เราต้องการเพิ่มมากขึ้น โดยเฉพาะดาวโลกของเจ้าดอกเตอร์ ดาวเคราะห์สีน้ำเงินมีธรรมชาติสวยงามน่ารัก ปกครองโดยพวกสเคลส์ เราจะค่อยๆ เดินทางไปที่นั้น และระหว่างทาง ในจักรวาลแห่งนี้ ข้าเชื่อว่าเราจะเจอพวกแหกกฎเต็มไปหมดแน่นอน” อมนุษย์ร่างยักษ์หันกลับมาตอบแบ่งร่ายยาว

“ตามคำขอขอรับ นายท่าน ข้าได้ใช้เวลาในการสร้างรากฐานให้กับกองทัพของท่านในโลกอยู่อย่างยาวนาน…ว่าแต่ ถ้าหากพวกมันปฏิเสธล่ะขอรับ นั้นเท่ากับการเลือกข้าง ไม่เท่ากับเป็นการยื่นดาบให้กับพวกเทพหรือขอรับ” ชายหน้ากากตอบพลางยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่หน้ากากบริเวณปาก ราวกับเด็กขี้สงสัย

“เราจะกำจัดมันทิ้งเสีย สิ่งมีชีวิตที่โง่เขลา มีพลังล้นเหลือแต่อยู่ใต้ความกลัวที่มีต่อเทพเจ้านั้นไม่คู่ควรแค่พลัง อำนาจคือความชอบธรรม ความชอบธรรมมาจากพลังของผู้มีอำนาจ นั้นคือสิ่งที่พวกเทพใช้ปกครองพวกเจ้ามาช้านาน พวกเขามีอำนาจ แต่ตอนนี้เราก็มีเช่นกัน สงครามกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว” ชายร่างยักษ์ตอบ เสียงของเขาไม่ได้ดังมากนัก แต่ดูน่ากลัวและจริงจัง เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จีงหันไปกล่าวกับชายหน้ากาก

“ก่อนอื่น มีอีกที่ที่ข้าอยากจะแวะไปเยี่ยมเยียน ดาวบริวารเก่าแก่ของข้า”

“ที่ไหนหรือขอรับ?” ชายหน้ากากถามด้วยความสงสัย

“ดาวลูซิเฟอร์” ยักษ์ใหญ่ตอบพลางแสยะยิ้มอย่างน่าขนลุก คำตอบของเขาทำเอาชายใต้หน้ากากนิ่งไปสักพัก

“รับทราบขอรับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับใช้ท่าน” ชายใต้หน้ากากโค้งคำนับด้วยท่าเดิม เขาเตรียมที่จำเดินออกจากห้องบังคับการ ก่อนที่จะหันมาพูดกับอสุรการตอนนั้นอีกครั้ง

“ขอให้ท่านลอร์ดจงเจริญ แด่ ‘เรซ พาซอน’”

----------------------------------------------------------------------

To Be Continued

----------------------------------------------------------------------

Last Edit: Jul 13, 2017 19:46:39 GMT by Akasun

Akasun
C Rank

Posts: 26

Brave Corps! CH1 : Library of Lies Jul 13, 2017 20:59:58 GMT

Quote

Post by Akasun on Jul 13, 2017 20:59:58 GMT

Video Placeholder

Chapter 1 : Library of Lies

นิวยอร์ก , สหรัฐอเมริกา

.

.

.

เรือนจำ ริคเกอร์ส ไอส์แลนด์ – 10.37 น.

เรือนจำ ริคเกอร์ส ไอส์แลนด์ คือหนึ่งในคุกที่มีชื่อเสียงและนับว่าโหดมที่สุดในโลก เกาะแห่งนี้เต็มไปด้วยอาชญากรระดับหัวแถวของอเมริกา และปัจจุบัน มันถูกปรับให้ทันสมัยขึ้นเพื่อรองรับการเข้ามาของเหล่าอาชญากรที่มี “ความสามารถพิเศษ” แน่นอน เราไม่ได้พูดถึงอาชญากรที่มีฝีมือในการเล่นพันด้าย เย็บปักถักร้อย เรากำลังพูดถึงอาชญากรที่เป็นภัยต่อโลกนี้ และมีความสามารถมากพอที่จะก่อคดีสะเทือนขวัญโลกทั้งใบ

และในชั้นใต้ดินสุดของเรือนจำแห่งนี้ คือสถานที่พิเศษสำหรับตัวชูโรงที่ถือเป็นพระเอกคนใหม่ประจำเรือนจำแห่งนี้ มันคือคุกควบคุมแรงโน้มถ่วงขนาดใหญ่ ทั้งห้องทำด้วยวัสดุพิเศษที่ไม่นำไฟฟ้าแบะปราศจากโลหะ มันคือห้องที่ถูกออกแบบมาเพื่อต้อนรับอาชญากรป้ายแดง “อลัน อาร์เมอร์” โดยเฉพาะ

ชายเคราดำเจ้าของทรงผมสกินเฮดใช้ชีวิตในห้องขังที่ว่างเปล่า และยากที่จะเคลื่อนไหวตัวได้เนื่องด้ยแรงโน้มถ่วงที่แตกต่างจากโลกภายนอก สิทธิในการเข้าห้องน้ำ 1 ครั้งต่อวัน อาหารหลักและอาหารว่างครั้งละ 1 มื้อต่อวันเช่นกัน สิ่งเดียวที่ทำให้อลันยังมีกำลังใจอยู่ในนรกอันว่างเปล่านี้คือรูปถ่ายครอบครัว ที่เขาใช้เวลาวันละเกือบ 10 ชั่วโมงในการจ้องมองมัน

--------------------------------------------------------

1 เดือนเศษก่อนหน้านี้

“พี่ไปเอาเงินมากขนาดนี้มาจากไหน” หญิงสาวผมบลอนด์กล่าวกับอลัน เธอคนนี้คือ “อเล็กซา คอฟแมน” น้องสาวแท้ๆ ของอลัน สายตาของเธอมองไปยังกระเป๋าเป้ขนาดใหญ่ที่อลันถืออยู่ ข้างในนั้นเต็มไปด้วยธนบัตรสกุลดอลล่าร์สหรัฐมากมาย

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อเล็กซา เก็บเงินนี้ไว้ ไม่ต้องบอกพ่อแม่ว่าได้มาจากฉัน เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่ บอกพวกเขาว่าเป็นเงินที่เธอหามาได้” อลันกำชับน้องสาวของเขา

“คราวนี้จากใครล่ะ ธนาคาร เศรษฐี หรือ ประชาชนธรรมดา ต้องมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อนเพื่อพวกเรา” ท่าทีประชดประชันจากน้องสาว

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรือพ่อแม่ อเล็กซ์! ฉันเป็นคนทำ เป็นคนเอามา เดิมทีเงินพวกนี้มันก็ไม่ใช่ของพวกเขาอยู่แล้ว” อลันกล่าวพลางตบบ่าของอเล็กซาอย่างแรงก่อนจะกล่าวต่อ

“โลกมันก็แบบนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีชีวิตสุขสบายได้ หากไม่ยอมเสียสละอะไรบางอย่าง”

“แบบที่พี่ยอมเปลี่ยนนามสกุล ไปทำเรื่องพวกนี้เพื่อให้พวกเราปลอดภัยงั้นเหรอ?” อเล็กซาขัดขึ้น

“รับมันไปเถอะได้โปรด ลืมมันซะ ฉันจะแบกรับทุกอย่างไว้เอง พวกเขาจะตราหน้าฉันว่าอะไรก็ได้ แต่ฉันจะทำหน้าที่พี่ชายของเธอ และลูกของพ่อกับแม่เอง ฉันต้องไปแล้ว” ผู้เป็นพี่กล่าวก่อนจะหันหลังและกำลังจะเดินจากไป

“ฉันอยากมีเรื่องจะขอร้องพี่…ในฐานะน้องสาว” น้องสาวของอลันพูดขึ้น ทำให้ชายหัวโล้นหันกลับมามอง

“เป็นพี่ชายของฉันและคนดีของสังคม…อลัน ตอนนี้ยังไม่สาย มันยังพอมีเวลา ฉันอยากให้พี่คนเดิมกลับมา อลัน คอฟแมน”

--------------------------------------------------------

“แบบนี้มันดีแล้วจริงๆ งั้นเหรอ? อเล็กซา” อลันมองรูปของครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งเขา น้องสาว และพ่อแม่

เหนือหัวของอลันขึ้นไป บนพื้นดิน ป้อมปราการขนาดใหญ่ ที่สูงที่สุดใน เรือนจำ ริคเกอร์ส ไอส์แลนด์ บนชั้นบนสุดของป้อมปราการ คือระเบียงสำหรับทหารยามที่ใช้เข้าเวร ปกติจะมีการพลัดเปลี่ยนทุกๆ 3 ชั่วโมง แต่วันนี้แปลกไปจากทุกที

คราบเลือดที่นองอยู่บนพื้นถูกทับด้วยร่างไร้วิญญาณของทหารยามทั้ง 3 นาย เหนือร่างของพวกเขาปรากฏชาย 3 คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ก่อเหตุที่น่าสยดสยองนี้ คือ 3 นักฆ่าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในระดับ Top 3 ของโลก ที่มักจะสลับอันดับกันอยู่เป็นประจำในลิสต์ของแต่ละประเทศทั่วโลก เป็นเรื่องที่น่าแปลกที่พวกเขาปรากฏตัวพร้อมกัน เพราะในอดีต พวกเขาไม่เคยมีประวัติการทำงานร่วมกันมาก่อน

ชายคนแรกสวมหน้ากากสีแดง เขาอยู่ในชุดรัดรูปสีดำสวมเสื้อทับสีน้ำตาลด้านนอกคล้ายพวกทหาร รู้จักกันดีในชื่อ “เฮล ไรเดอร์” นักฆ่าคู่บุญของ The Myth องค์กรก่อการร้ายอันดับหนึ่งของโลก เขาถือเป็นอาชญากรประสบการณ์สูงที่โลกต้องการตัวมานานกว่าสองทศวรรษ

ข้างเขาคือ “จาไมส์ วู” สัตว์ประหลาดในร่างมนุษย์ นักฆ่าในชุดเกราะทรงประหลาดผู้นี้ ถูกเรียกว่า “นักล่า” มากกว่า “นักฆ่า” เนื่องจากเหยื่อของเขามักมาจากการสนองความต้องการของตัวเองมากกว่า บนโลกมีชื่อเรียกเขาที่แตกต่างกันออกไปในแต่ละทวีป ไม่ว่าจะเป็น เบอร์เซอร์เกอร์ , ฮันเตอร์ หรือ พรีเดเตอร์

คนสุดท้ายคือนักฆ่าที่เพิ่งจะมาสั่นคลอนโลกในช่วงหลัง แต่ความสามารถที่โดดเด่น ทำให้เขาก้าวกระโดดมาเป็นแนวหน้าของวงการได้ไม่ยาก ความลับมากมายที่ซ่อนอยู่ใต้ชุดเกราะสีเขียวของเขา โลกเรียกเขาว่า “โครนัส”

“เริ่มกันได้หรือยัง” เฮล ไรเดอร์ พูดขึ้น

“ฉันจะอยู่ที่นี่” เสียงของโครนัสดังขึ้น ทำเอาเบอร์เซอร์เกอร์หันมามอง

“พนันได้ว่าพวกนายต้องการคนช่วยสังเกตการณ์ข้างนอก” โครนัสยังกล่าวต่อ

“ฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอคนที่คิดว่าตัวเองอยู่เฉยๆ แล้วจะได้เงิน” เบอร์เซอร์เกอร์ พูดขึ้นเชิงประชดประชัน

“ถูกของแก เพราะปกติพวกที่อยู่เฉยๆ มักจะตาย ส่วนคนที่ขยับตัว ก็ได้เงิน” โครนัสยังกล่าวต่อ เขาไม่ได้ดูรู้สึกผิดอะไรกับคำพูดของตัวเอง พลางมองมือของตัวเองราวกับเช็คความสะอาดเรียบร้อย

“เก็บกวาดข้างนอกให้ด้วย มีพวกเวรยามเต็มไปหมด ส่วนเรา ไปกันได้แล้ว เบอร์เซอร์เกอร์” เฮล ไรเดอร์ กล่าว ก่อนจะเดินลงจากยอดหอคอย เบอร์เซอร์เกอร์ มองหน้าโครนัสเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป

ทั้ง 2 เดินไปยังอาคารเรือนจำ เบอร์เซอร์เกอร์หันหน้ากล่าวกับ เฮล ไรเดอร์

“แผนว่าไง”

“เราไม่ใช่นักโทษ…ฉนั้นเดินเข้าไปเลย แบบสามัญชน” ชายหน้ากากแดงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าสู่ประตูเรือนจำ

“หรือก็คือไม่มีแผน” เบอร์เซอร์เกอร์ประชดประชันเพื่อนร่วมทีม ก่อนจะเดินตามไป

“อัดให้แหลก ฆ่าให้เรียบ แล้วพาเขาออกมา นั่นแหละแผน” เฮล ไรเดอร์ กล่าวจบ ก่อนจะดึงปืนลูกซองด้านหลังของเขาออกมาจากซองปืน

“ฉึก!” เสียงชักปืนลูกซองของ เฮล ไรเดอร์ เหมือนเป็นสัญญาณให้เบอร์เซอร์เกอร์เตรียมพร้อม

“เกม ออน” ชายหน้ากากแดงถีบประตูเรือนจำเข้าไป เหล่าบรรดายามเฝ้าเวร และผู้คุมข้างในห้องโถงหันขวับมามองพร้อมกัน ใบหน้าพวกเขาตกใจกึ่งสับสนที่มีชายแต่งกายประหลาด 2 คนพร้อมอาวุธครบมือบุกมายังเรือนจำที่ขึ้นชื่อว่าเคี่ยวที่สุดในโลกแห่งหนึ่งกลางวันแสกๆ แบบนี้

หนึ่งในยามเฝ้าประตูลั่นขึ้นก่อนเตรียมจะหยิบปืนของเขาออกมาจากซอง

“นี่มันอะไรวะเนี่…”

“โพ่ง!” “ฉึกกก” เสียงปืนดังขึ้นจากปลายกระบอกลูกซองของ เฮล ไรเดอร์ เป่าสมองของยามคนนั้นแหลกกระจุย

เหล่าผู้คุมคนอื่นๆ ตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ พวกเขาเตรียมรับมือกับสถานการณ์นี้ทันควัน แนวหน้าดึงกระบอกเหล็กหวังเข้าไปรวบตัวชายหน้ากากแดง ในขณะที่แนวหลังชักปืนออกมา เข้าหาที่กำบังของตัวเองเตรียมยิงสนับสนุน

“ฉึก!” “อั่กกกกก” เสียงดังมาจากแนวหลัง กรงเล็บปริศนาแทงทะลุอกของเหล่าผู้คุม 2 คนท้ายสุด เจ้าของผลงานคือเบอร์เซอร์เกอร์ ไม่มีใครรู้ว่าเข้าลอบมาข้างหลังได้อย่างไร และตั้งแต่เมื่อไหร่

“ซึบบบบ” เบอร์เซอร์เกอร์บรรจงดึงร่างไร้วิญญาณของผู้คุมทั้ง 2 ออก จากกรงเล็บของเขา ร่างของเหล่าผู้คุมร่วงไปนอนกองกับพื้น ผู้คุมรายอื่นๆ กำลังตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“โพ่งงงงงง” เสียงเปิดฉากยิงจาก เฮล ไรเดอร์ เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาเหนี่ยวไกถล่มใส่แนวหน้าที่หวังจะฟาดเขาด้วยกระบองเหล็กอย่างไม่มียั้ง เบอร์เซอร์เกอร์ใช้ กงจักรของเขาปาไปเด็ดชีวิตของเหล่าผู้คุมที่ยิงสนับสนุนอยู่วงนอก ก่อนจะใส่กรงเล็บทั้ง 2 ข้างของเขาพุ่งไปเก็บเหล่าผู้คุมรอบตัวเขา จากนั้นเหตุการณ์นองเลือดจากศิลปิน 2 คนก็เริ่มขึ้น เหล่ากำลังสนับสนุนจากผู้คุมคนอื่นๆ ก็ถูกสังหารเรียบ ภายในระยะเวลาอันสั้น เรียกได้ว่าเป็นการสังหารหมู่จากอาชญากรเพียงแค่ 2 ราย

อาคารเรือนจำที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ร่างไร้วิญญาณของเหล่าชายในเครื่องแบบที่เปรอะเปื้อนด้วยสีแดง สร้างความตะลึงให้เหล่านักโทษในห้องขัง บ้างก็ส่งเสียงกู่ร้องส่งเสียงเชียร์ยินดี บ้างก็หวาดกลัวกับ 2 สัตว์ประหลาดตรงหน้า

“เละเทะ เสียงดัง ไม่สมเป็นแกเลย ได้ยินมาว่าเป็นพวกใช้หัวกว่านี้นะ ไรเดอร์” เบอร์เซอร์เกอร์กล่าวกับ เฮล ไรเดอร์

“แกได้ยินมาไม่ผิดหรอกจาไมส์ เพียงแต่บางทีฉันก็ชอบเก็บงานแบบรวดเดียว มันช่วยประหยัดเวลา อีกอย่างงานของเราไม่ใช่การมาเสียเวลากับคนพวกนี้ ฉันจะลงไปด้านล่างเอง ส่วนแก…” ชายหน้ากากแดงยังพูดไม่ทันจบ เพื่อนร่วมงานในชุดเกราะก็กล่าวแทรกขึ้นมา

“ฉันจะอยู่ที่นี่…นักโทษพวกนี้โปรไฟล์ดี ฉันขอ” เบอร์เซอร์เกอร์กล่าว

“จัดการให้เรียบร้อยล่ะ พวกมันเห็นทุกอย่างแล้ว” ชายหน้ากากแดงตอบ ก่อนจะเดินลงลิฟต์ตรงหน้าเขาไป

ชายในชุดเกราะเผยให้เห็นแววตาที่ดูหิวกระโหย เขาใช้ปืนพลาสม่าบนหัวไหล่ของเขายิงไปตามกรงเหล็กเพื่อปลดปล่อยเหล่านักโทษ เหล่าผู้เคยกระทำความผิดเดินออกมา มีทั้งพวกออกมาฉลองดีใจ บางส่วนยังนั่งหวาดกลัวอยู่ในวง

เบอร์เซอร์เกอร์มองด้วยความพอใจ ก่อนจะดึงหอกยาวออกมาจากซองอาวุธด้านหลังของเขา ชายชุดเกราะพูดขึ้น

“เวลาอาหาร…อีตัวทั้งหลาย! พระมาโปรดแล้ว”

--------------------------------------------------------

แม้คุกริคเกอร์สแห่งนี้มีชั้นใต้ดินเพียงชั้นเดียว แต่มันถูกขุดลึกลงไปหลายเมตร เพราะชั้นล่างสุดแห่งนี้ มีไว้สำหรับขังนักโทษชายเพียงรายเดียว และเขาคนนั้นกำลังเป็นที่ต้องการของ 3 ทหารเสือมือสังหารที่บุกมาถึงที่นี่

ใช้เวลาสักพักก่อนที่ลิฟต์เดินทางลงมาถึงจุดหมาย ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ชายในเครื่องแบบคนหนึ่งถือปืนจ่ออยู่แล้ว

“ยกมือขึ้นแล้วทิ้งปืนลง!!” ชายคนนั้นตะคอก ด้านหลังของเขาคือผู้คุมเวรยามเกือบสิบชีวิตที่ยืนเรียงรายขวางกั้นประตูห้องปริศนาเป็นทางยาวลึกลงไป พวกเขาเหล่านั้นมีอาวุธปืนครบมือ และกำลังจ่อไปที่ประตูลิฟต์ตัวดังกล่าว ผู้คุมเหล่านี้ถูกจัดมาประจำเวรที่ชั้นนี้โดยเฉพาะ พูดง่ายๆ คือ พวกเขาคือเหล่ายามที่มีหน้าที่รับผิดชอบนักโทษที่เป็นเป้าหมายของผู้บุกรุก เป็นไปได้ว่าพวกเขารู้สึกตัวได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ชั้นบน อาจจะเพราะเสียงดัง หรือวิทยุสื่อสารก็ตาม แต่หากการจะดักรอใครสักคนที่จะออกมาจากลิฟต์ละก็ ฟอร์เมชั่นแบบนี้ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว

แต่ทว่า….เบื้องหน้าของผู้คุมเจ้าของคำพูด กลับไม่ปรากฏเงาของใครยืนอยู่ในลิฟต์เลย

“เป็นไปไม่ได้… พวกมันจะต้องลงลิฟต์ตัวนี้ลงมานี่นา” ผู้คุมกล่าวด้วยความสงสัย เหล่าเวรยามด้านหลังลดปืนของตัวเองลง ผู้คุมหันมามองเพื่อนร่วมงานด้วยความสงสัยราวกับต้องการความเห็นของบรรดาสมาชิก

“ตึง!” เสียงกระทบกันของโลหะดังขึ้นในลิฟต์ มันคือวัตถุสีดำคล้ายปืนลูกซองที่ถูกโยนลงมา

“ทิ้งปืนแล้ว” น้ำเสียงที่เยือกเย็นน่าขนลุกดังขึ้นหลังผู้คุม ชายหน้ากากแดงทิ้งตัวลงมาจากเพดานลิฟต์ บรรจงใช้มีดของเขาแทงทะลุหัวของผู้คุมคนดังกล่าวล้มตึงพร้อมจังหวะลงสู่พื้นของเขา ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเวรยามคนอื่นๆ

“ยิงแม่งเลย!” เสียงตะโกนจากแนวหลัง ก่อนที่เวรยามคนอื่นๆ จะยกปืนขึ้นมาเตรียมเปิดฉากกระหน่ำยิง เฮล ไรเดอร์ ดึงมีดออกมาจากหัวผู้คุม พร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉอกออกมา เขาปามีดเล่มดังกล่าวพุ่งตรงไปปักหัวผู้คุมที่ยืนอยู่แนวหน้า ก่อนจะวิ่งฝ่าห่ากระสุนที่กระหน่ำพุ่งเข้าหาตัวเขาราวพายุฝน

มือสังหารใต้หน้ากากแดงหลบกองทัพกระสุนเหล่านั้นได้อย่างเนียนตาและน่าเหลือเชื่อ นี่คือเส้นหนาและใหญ่ที่กั้นระหว่างคนธรรมดาและสุดยอดมือสังหารแบบเขา

เฮล ไรเดอร์ พุ่งเข้าไปดึงมีดเล่มเดิมออกจากศรีษะของผู้คุมไร้วิญญาณ แล้วลงมือสังหารผู้คุมเวรยามที่เหลืออีกเกือบสิบที่ชีวิต ทีละคน ทีละคน ด้วยมีดเพียงเล่มเดียว

ชั้นล่างสุดของเรือนจำริคเกอร์ส ถูกฉาบไปด้วยสีแดงฉานของเลือดเช่นเดียวกับชั้นอื่น

ชายหน้ากากแดงเดินข้ามศพของผู้เสียชีวิตแล้วตรงดิ่งไปยังประตูทางเข้าห้องขังพิเศษ มันคือประตูบานใหญ่ที่ถูกป้องกันอย่างแน่นหนาด้วยรหัส เขาก้มลงไปค้นตัวของศพผู้คุมข้างเท้าของเขา คว้าเอาอะไรบางอย่างมา ลักษณะของมันคล้ายบัตรเอทีเอ็มที่เต็มไปด้วบบาร์โค้ดและรหัสอะไรบางอย่าง เขารูดมันเพื่อสแกนราวกับรู้ขั้นตอนว่าอะไรเป็นอะไร

“ยกเลิกโหมดควบคุมแรงโน้มถ่วง กลับสู่สภาวะปกติ” เสียงของคอมพิวเตอร์ดังออกมาจากวงจรสแกนนั้น

เฮล ไรเดอร์ หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากซองหนังตรงเข็มขัดของเขา มันคือวัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีดำ มีชิบคล้ายสลักเสียบอยู่ เขาติดมันกับตัวล็อคประตู แล้วดึงชิบออก

“บึ้มมมม” ระเบิดขนาดเล็กที่วงไม่ใหญ่นักถูกทำงาน วงจรล็อคแบบไฟฟ้าถูกทำให้เสียหาย ประตูห้องขังถูกเปิดออก

“ซู่ววววว” เสียงประตูเลื่อนออก ควันจำนวนมากพุ่งออกมาจากห้อง นักโทษชายหัวโล้น ผู้เป็นเป้าหมายของภารกิจในครั้งนี้

“อลัน อาร์เมอร์” ยืนรออยู่ในห้อง ราวกับเขารู้ว่ามีอะไรกำลังมา

“อาชญากรหมายเลขหนึ่งของอเมริกา คนเหล็กแห่งออสติน เท็กซัส อลัน อาร์เมอร์…ไม่สิ…ฉันควรแรกแกว่า…”

“อลัน คอฟแมน” เสียงพูดของชายหน้ากากแดงดังขึ้น กลุ่มควันเหล่านั้นค่อยๆ หายไป ปรากฏภาพของสองอาชญากรตัวเป้งกำลังยืนจ้องหน้ากันอยู่

“ทำถึงขนาดนี้…แกต้องการอะไร” อลันกล่าวพลางมองศพของเหล่าผู้คุมที่นอนเรียงรายตายอยู่ด้านหลังของ เฮล ไรเดอร์

“คนที่ต้องการไม่ใช่ฉัน”

“และถ้าพูดให้ถูก เขาต้องการพลังของแก” เฮล ไรเดอร์ กล่าว

“ไม่ว่าอะไรที่แกกำลังมองหา มันไม่มีแล้วที่นี่ ฉันเลิกแล้ว…กลับไปซะ” อลันกล่าวเสียงแข็ง สายตาของทั้งคู่ยังคงจ้องกันอย่างไม่ลดละ

“มีแน่…”

“น้องสาวของแก…ใครนะ อเล็กซ์? อเล็กซา คอฟแมน เธออาศัยอยู่กับพ่อแม่สินะ พี่ชายที่เป็นหัวเรือหลักมาติดคุกอยู่ที่นี่ คงขาดรายได้ไปพอสม…”

“กึงงง” อลันชูมืขึ้นไปข้างหน้า กระชากอาการเข้าหาตัว แต่สิ่งที่ตามมาด้วยคือร่างของง เฮล ไรเดอร์ พูดให้ถูกคือหัวเข็มขัดเหล็กของชายหน้ากากแดงที่อลันดึงเข้ามา นักโทษชายใช้มือข้างเดิมคว้าหมับไปที่คอของนักฆ่าคนดังกล่าว ในขณะที่มีดในมือของ เฮล ไรเดอร์ ก็จ่ออยู่ที่คอของอลันเช่นกัน

“ฟังนะไอโม่ง! กูไม่รู้ว่าใต้หน้ากากมึงเป็นใคร แต่ถ้ามึงยังมาทำรู้มากเรื่องครอบครัวกูอีก คอบางๆ ของมึงจะไม่มีวันได้กลับมาตั้งตรงอีก ทิ้งมีดมึงซะ คิดว่าเศษเหล็กนั้นจะแทงกูเข้างั้นเหรอ”

“สุภาพหน่อยไอโล้น คนเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก หัวล้านใจน้อยหรือไง? แกคิดว่าการที่ฉันฝ่าดงกระสุน ฆ่าตำรวจตายเป็นเบือ สืบเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับแก ลงทุนมาถึงขนาดนี้ เพื่ออะไรล่ะ เพื่อนของฉันอีก 2 คนอยู่ข้างนอก เลิกทำตัวโง่ๆ ซักที”

อลันมอง เฮล ไรเดอร์ ไม่ละสายตา เขารู้ด่าสิ่งที่ชายหน้ากากแดงพูดนั้นมันก็จริง และท่าทางของชายที่กำลังโดนเขาบีบคอก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย อลันตัดสินใจปล่อยคอของ เฮล ไรเดอร์ ลง

“ครอบครัวของฉันไม่เกี่ยว เรื่องนี้มันเกี่ยวกับฉันเท่านั้น” อลันกล่าว

“นั้นมันก็เรื่องของแก ฉันไม่ได้จะเอาครอบครัวของใครมาขู่อยู่แล้ว นั่นมันวิธีพวกสวะมันทำกัน” ชายหน้ากากแดงกล่าวพลางบิดคอไปมาราวกับเช็คความเรียบร้อย

“ไงนะ” อลันถามด้วยความสงสัย

“ฉันก็แค่สืบเรื่องของแกก่อนมาที่นี่ แกรักครอบครัวมากใช่ไหม โดยเฉพาะน้องสาวของแก และที่ยอมมาอยู่ในคุกบ้าๆ นี่ก็เพราะเหตุผลบ้าๆ นั่น ทั้งๆ ที่แกก็รู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่แกต้องการ นี่ไม่ใช่ที่ของแก”

“มีคนยื่นข้อเสนอมาให้กับแก”

“ทำงานให้กับเขา แลกกับเงินที่มากเกินพอที่จะทำให้ครอบครัวของแกสบายไปทั้งชาติ พร้อมทั้งลบประวัติอาชญากรรมทั้งหมดให้ ตัวตนและอดีตของ อลัน อาร์เมอร์ จะหายไป แกจะได้กลับไปเป็น อลัน คอฟแมน…หมายถึงถ้าเสร็จงานแล้วละนะ” ชายหน้ากากแดงกล่าวแบบรวดรัด

ข้อเสนอเหล่านั้นทำให้อลันตาลุกวาว มันคือสิ่งที่อาชญากรที่คนถึงประสงค์ ถ้าเขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันคือการเริ่มต้นใหม่จริงๆ ไม่ใช่นั่งรอชดใช้กรรมจากชีวิตเก่าจนตายที่นี่ อลันรู้ดี

“แต่ก็นะ หน้าที่ของฉันคือมารับแกไป การเจรจาข้อตกลง พวกเขาให้สิทธิแกเต็มที่ อยากได้อะไร ค่อยไปคุยกันที่นู่น เรามีเวลาไม่มาก” ชายใต้หน้ากากแดงกล่าวต่อ

“แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ” อลันขัดขึ้น

“จ่ายค่าจ้างฉันกับเพื่อนอีก 2 คนด้วยการรับข้อหาพยายามแหกคุกพร้อมสังหารหมู่ผู้คุมและนักโทษยกเรือนจำแทนพวกเรา” ชายหน้ากากแดงพูดพลางชี้ไปทางกองศพที่นอนเรียงรายอยู่ อลันมองตามไป เขารู้ดีว่าควรจะตัดสินใจอย่างไร

“ไปกันได้แล้ว” อลันกล่าว เฮล ไรเดอร์พยักหน้าด้วยความพอใจ ก่อนจะเดินนำหน้าอลันไป ทั้งคู่ตรงไปหน้าลิฟต์ตัวเดิม

“ปัง!!” กระสุนปริศนาพุ่งมาจากด้านหลังเข้าหา เฮล ไรเดอร์ ก่อนที่ชายหน้ากากแดงจะหลบได้ทันควัน

เจ้าของกระสุนคือหนึ่งในผู้คุมที่ยังมีชีวิต เขานอนจมอยู่ในกองเลือดและเล็งปืนเข้าหาอาชญากรทั้งสอง ลมหายใจของเขาเบาและช้าลงเต็มที อลันใช้พลังแม่เหล็กของเขาดึงปืนออกมาจากมือของผู้คุมคนดังกล่าว ก่อนจะหันปืนกลับไปยังเจ้าของคนนั้น แล้วสั่นกระสุนดับชีวิตผู้คุมคนดังกล่าวให้พ้นเวรพ้นกรรม

“ไม่ต้องขอบใจ” อลันกล่าว

“ไม่อยู่แล้ว” ชายหน้ากากแดงกล่าว ก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไปแบบไม่สนใจอะไร อลันมองศพของผู้คุมคนดังกล่าว ก่อนจะเดินตามเพื่อนใหม่ไป

--------------------------------------------------------

บริเวณชั้นบน ลิฟต์ถูกเปิดออก อลันและ เฮล ไรเดอร์ เดินออกมา ตรงหน้าของพวกเขาคือกองศพขนาดใหญ่ที่นอนทับกันอยู่ดุจภูเขาขนาดย่อม นั่นคือร่างของเหล่านักโทษทั้งหมดในเรือนจำนี้ เบอร์เซอร์เกอร์คือเจ้าของผลงานทั้งหมดนี้ เขานั่งบรรจงทำความสะอาดดาบอยู่บนยอดของกองร่างไร้วิญญาณ

“ไปกันได้แล้วจาไมส์” เฮล ไรเดอร์ พูดขึ้นก่อนจะเดินผ่านซากศพกองนั้นไปแบบไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

เบอร์เซอร์เกอร์ไถลลงมาจากกองศพเหล่านั้นราวกับเด็กที่สไลด์ลงมาจากบ้านบอลลูน แล้วเดินตาม เฮล ไรเดอร์ ไป อลันเดินตามหลังทั้งคู่ พลางมองไปที่ภูเขามนุษย์ไร้วิญญาณ เขายิ้มก่อนจะเดินตามทั้งคู่ออกจากตึกไป

บริเวณนอกตึกเต็มไปด้วยศพของเหล่าผู้คุมให้เห็นเป็นระยะ เจ้าของความวินาศสันตะโรนี้คือโครนัส ชายทั้ง 3 เตรียมเดินขึ้นไปสบทบกับโครนัสเพื่อเตรียมกำลังเสริมมารับออกจากเกาะเรือนจำแห่งนี้

“พั่บๆๆๆ” เสียงเฮลิคอปเตอร์ปริศนาบินอยู่เหนือหัวของอาชญากรทั้งสาม

“ฮ. ของพวกตำรวจ มันกำลังหนี หรือว่ากำลังเสริม” อลันมองขึ้นไป กล่าวด้วยความสงสัย

“สไนเปอร์” เบอร์เซอร์เกอร์กล่าว

บนเฮลิคอปเตอร์ปรากฏชายในเครื่องแบบกำลังเล็งปืนสไนเปอร์ไรเฟิลมาทางพวกเขา ฮ. นั่นอยู่สูงเกินกว่าที่ชายสามคนจะทำอะไรได้

“โครนัส ตาแก…ได้เวลาร่วมปาร์ตี้แล้ว” เฮล ไรเดอร์ กล่าวใสวิทยุสื่อสารที่สวมอยู่ที่หู

ชายในชุดเกราะเขียวบนหอคอยสูงสังเกตเห็นเฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวมาพักนึงแล้ว เขาถอดเข็มขัดออกมาเปลี่ยนรูปลักษณ์ของมัน คล้ายอาวุธปืน แล้วเล็งไปหา ฮ. ลำนั้น ระยะของเขากับมันไม่ไกลกันมาก

“ฟิ้ววว” เสียงปืนสไนเปอร์ดังขึ้นบนเฮลิคอปเตอร์ กระสุนสั่งตายพุ่งเข้าหาหนึ่งในสามอาชญากรด้านล่าง

“Pause” โครนัสกล่าวเบาๆ วินาทีนั้นทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ทั้งเฮลิคอปเตอร์และมือสไนเปอร์ รวมไปถึงชายด้านล่างทั้ง 3 โครนัสลั่นไกปืนออกไป กระสุนชองเขายังค้างอยู่ในอากาศ ชายในชุดเกราะเขียวค่อยๆ เดินลงจากหอคอยอย่างใจเย็น เขาค่อยๆ ตรงไปยังเพื่อนร่วมทีมทั้ง 3 คน ก่อนจะเอื้อมมือไปตรงหน้าของ เฮล ไรเดอร์ แล้วคว้ากระสุน สไนเปอร์ ไรเฟิล ที่จ่ออยู่ตรงหน้าของชายหน้ากากแดง

“เป๊าะ” โครนัสดีดนิ้วของเขาด้วยมืออีกข้าง เวลากลับมาเดินเหมือนเดิม กระสุนปืนบนหอคอยของโครนัสพุ่งเข้าหาเครื่องยนต์ของเฮลิคอปเตอร์จนระเบิดสิ้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหวบนท้องฟ้า

“ช้าโคตร” โครสนัสกล่าว ก่อนจะเดินนำไป

“หาร 3 เหมือนเดิมสินะ” เบอร์เซอร์เกอร์พูดขึ้น ก่อนจะเดินตามโครนัสไป

อลันมองสิ่งที่โครนัสทำเมื่อครู่ ท่าทีของเขาดูตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่ชายหัวโล้นจะหันไปคุยกับ เฮล ไรเดอร์

“ไม่ให้มันทำงี้แต่แรก”

“ก็ไม่รู้ว่ามันทำได้” ชายหน้ากากแดงตอบก่อนจะเดินตามทั้งคู่ไป อลันมองทั้ง 3 ด้วยความไม่เข้าใจในตัวของนักฆ่าทั้ง 3 คนนี้ซักนิด ก่อนจะเดินตามไปอีกคน

--------------------------------------------------------

ลอนดอน , ประเทศอังกฤษ

.

.

.

งานพิธีเปิดหอสมุด เกรเทอร์ โบโร่ 14.40 น.

Greater Borough Library (GBL) คือว่าที่หอสมุดแห่งใหม่ใจกลางกรุงลอนดอนที่กำลังจะถูกบันทึกว่ามีขนาดใหญ่ที่สุดในโลกยุคปัจจุบัน หนังสือและสิ่งพิมพ์ต่างๆ เกือบร้อยล้านรายการ มันคือดินแดนแห่งหนังสือที่เกินกว่ามนุษย์คนไหนจะจินตนาการได้ หอสมุดขนาดใหญ่สีขาว สวยงาม หรูหรา ถูกประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ดูแปลกตา ที่แห่งนี้คือสมบัติของเศรษฐีหน้าใหม่นาม “จอร์จ เจมส์”

และในวันนี้คือฤกษ์งามยามดีที่หอสมุดแห่งนี้จะถูกเปิดทำการ โดยมี ทอม กัลลาเกอร์ นายกรัฐมนตรีของอังกฤษให้เกียรติเป็นประธานในพิธีดังกล่าว

“และกระผม นายกรัฐมนตรี ในนามของ ทอม กัลลาเกอร์ รู้สึกขอขอบคุณอย่างยิ่ง ที่คุณ จอร์จ เจมส์ เลือกกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษแห่งนี้เป็นที่ตั้งของหอสมุดประวัติศาสตร์อย่างจีบีแอล และให้เกียรติกระผมมาเป็นประธานการในพิธีเปิดหอสมุดครั้งนี้ บัดนี้ ได้เวลาอันสมควรแล้ว กระผมขอเปิดหอสมุดเกรเทอร์ โบโร่ และขอให้หอสมุดแห่งนี้ ประสบความสำเร็จและบรรลุวัตถุประสงค์ดังที่คุณ จอร์จ เจมส์ และทุกๆ ท่านคาดหวังทุกประการ”

เสียงปรบมือดังเกรียวกราวทันทีที่ชายหนุ่มผมดำในชุดสูทกล่าวจบ ทอมเดินลงจากเวทีพลางทักทายแขกที่มาร่วมงานอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะรีบปลีกตัวเดินตรงไปหาหญิงสาวผมสั้นดำหน้าตาสะสวย “บาบารา ซินเนียร์” ที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง เธอคือไฮโซสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินกรมคนนี้คือ CEO ของ “มิดไนท์ คิส” บริษัทจัดการธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมและที่พักรายใหญ่ของอังกฤษ ถ้าจะหาหญิงสาวที่งดงามและโดดเด่นที่สุดในงานคงเป็นเธอ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คนที่กำลังเข้าหาเธอคือบุคคลระดับนายกรัฐมนตรีของอังกฤษ ทำเอาหนุ่มๆ หลายรายที่รายล้อมเธอต่างต้องคอยหลีกทางกันเป็นแถบ

“นายกรัฐมนตรี วีรบุรุษขี่ม้าขาวผู้เป็นตัวแทนของคนทั้งประเทศ แต่ประหม่าในการพูดกับคนไม่ถึงพันเนี่ยนะ” บาบาร่ากลั้นขำเบาๆ ก่อนจะพูดกับทอมที่เดินมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดี

“ไม่เอาน่าบรู๊ค! ผมว่าผมพูดดีแล้วนะ” ทอมพูดพลางถอนหายใจ เขายิ้มพร้อมส่ายหัว ก่อนจะกล่าวกับบาบาร่า

“เห็นเขาหรือยัง”

สิ้นคำถามของทอม หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าบรู๊คก็หันหน้าไปทางอีกฝั่งหนึ่งของมุมห้อง ปรากฏเป็นชายหญิงคู่หนึ่ง ผู้ชายดูเป็นหนุ่มวัยกลางคน เขาสวมแว่นหนาเตอะ อยู่ในชุดสูท เขาคือ “ดอกเตอร์ อากิโมโตะ ไทกิ” อัจริยะผู้โด่งดังผู้อยู่เบื้องหลังโครงการ Capture & Punish ที่กำลังเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ไปทั่วโลก ข้างกายของเขาคือเด็กสาวผมดำยาววัยไล่เลี่ยกับบรู๊ค เธออยู่ในชุดราตรีสีดำ ดวงตาสีฟ้าส่องประกายเป็นเอกลักษณ์ของเธอบ่งบอกได้ว่าเธอคือ CP48 ไซบอร์กสาวผู้โด่งดัง ผลงานชิ้นเอกของไทกิ

“เห็นแล้ว…เห็นมาตลอดทั้งงาน ไม่มีตอนไหนเลยที่รู้สึกว่าเขาไม่ใช่ตัวอันตราย”

“งานวิจัยของเขาที่ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกจะถูกนำมาวางไว้ที่หอสมุดแห่งนี้ ถ้าคุณยังไม่รู้ว่าจะยืมหนังสืออะไรละก็ ฉันแนะนำเล่มนั้นเลย” บรู๊คกล่าว

“ไปกัน” ทอมกล่าว พลางหันหลังเตรียมจะเดินไปที่ชั้นหนังสือ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก ด้านหลังของเขาคือชาย 2 ที่เดินมาหาพวกเขาพอดี คนหนึ่งคือชายผมขาวเจ้าของหอสมุดนาม “จอร์จ เจมส์” ส่วนอีกคนคือชายผมดำที่ไม่มีใครคุ้นหน้าคุ้นตามากนัก

“ไงท่านนายก ขอบคุณอีกครั้งจากใจจริงที่ให้เกียรติมาเป็นประธานในงานของผม คุณซินเนียร์ คุณก็เช่นกัน เป็นเกียรติมากที่บุคคลระดับคุณมาร่วมงานนี้” จอร์จกล่าวกับทอมและบรู๊คด้วยน้ำเสียงสุภาพและเป็นกันเอง

“ผมยินดีจอร์จ ประเทศของผมส่งเสริมนโยบายการอ่านและคลังความรู้” ทอมกล่าวพร้อมจับมือกับจอร์จ

“คุณเจมส์คะ นั่นคือ…” บรู๊คมองไปยังชายด้านหลังจอร์จ เขาเหมือนกำลังประหม่ากับบรรยากาศแห่งความหรูหรารอบตัว บรู๊คถามด้วยความสงสัย

“อ้อ ใช่! นี่คือเพื่อนของผม อาเธอร์ แอช นักเขียนบทภาพยนตร์ แบบว่า ทำงานเบื้องหลังน่ะ ผลงานของเขาที่ถูกตีพิมพ์แต่ละเรื่องจะถูกนำมาวางที่หอสมุดแห่งนี้เช่นกัน” จอร์จกล่าวพลางตบไหล่ของชายนามอาเธอร์ เขาสะดุ้งโหยงราวกับได้สติ ก่อนจะรีบยื่นมือไปจับมือกับแขกผู้มีเกียรติทั้งสอง

“อาเธอร์ แอช งั้นเหรอคะ? ดิฉันเคยเห็นงานของคุณ มันยอดเยี่ยมมากเลย” บรู๊คกล่าวด้วยรอยยิ้มหวานที่พอจะกระชากใจหนุ่มที่คนที่ได้รับมัน เว้นเสียแต่พวกรักครอบครัวแบบอาเธอร์

“ขอบคุณครับ ไม่เคยคิดเลยว่างานของผมจะเป็นที่รู้จักขนาดนั้น” อาเธอร์ออกอาการเขินเล็กน้อย ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะได้เจอแฟนที่ปลื้มผลงานของตัวเอง

“ต้องรู้สิคะ ดิฉันเป็นแฟนหนังดีนะคะไม่ใช่หนังดัง” บรู๊คกล่าวพลางหัวเราะเบาๆ แบบน่ารัก

“เธอบอกว่าหนังคุณมันไม่ดัง” ชายผมขาวกระซิบข้างหูของอาเธอร์

“เงียบน่า ฉันรู้แล้ว” อาเธอร์กล่าวเบาๆ กลับไป เขาดูเสียฟอร์มไม่น้อย

อาเธอร์หันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับบรู๊ค อย่างน้อยๆ ก็แสดงให้เธอได้เห็นว่าเขาภูมิใจที่ยังมีคนจดจำผลงานของเขาได้ แต่เขาก็สังเกตุเห็นเด็กสาวชาวเอเชีย ผมสีดำขลับของเธอยาวสลวย หน้าตาน่ารักกำลังเดินมาทางด้านหลังของบรู๊ค เด็กสาวคนนั้นเอื้อมมือมาแตะที่มือของไฮโซสาวชาวอังกฤษ บรู๊คหันไปหาหญิงสาวที่จับมือของเธอด้วยความประหลาดใจ

“ว่าไง ยูกิ มีอะไรงั้นเหรอ?” บรู๊คกล่าวกับเด็กสาวคนนั้นอย่างเป็นกันเอง ราวกับบ่งบอกความสนิทสนมของทั้งคู่

“โธ่ คุณน้า… อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวสิคะ” เด็กหญิงที่ถูกเรียกว่ายูกิตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ปนความเขินอายนิดๆ เธอคนนี้คือ "ยูกิ ซินเนียร์" เด็กสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น และ บาบาร่า ซินเนียร์ นั้นมีศักดิ์เป็นน้าสาวของเธอ แม้ว่าทั้งคู่จะอายุห่างกันเพียง 7 ปีก็ตาม

“น้าบอกแล้วไง ทำตัวตามสบาย หาอะไรอร่อยๆ ทานไปก่อน น้ามีธุระต้องคุยกับท่านนายกและคุณเจมส์” บรู๊คหันไปตอบหลานสาวของเธอด้วยรอยยิ้มพลางเอาแตะที่แก้มของยูที่ยูกิเหมือนจะงอนเธออยู่หน่อยๆ

“หลานสาวคุณงั้นหรือครับ คุยกันเยอะๆ ก็สนุกดีนะครับ” จอร์จกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอแนะนำนะคะ นี่ ยูกิ ซินเนียร์ หลานสาวของดิฉัน เรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ โรงเรียนของเธอเพิ่งปิดเทอม คุณพ่อของเธอเลยส่งเธอมาฝึกงานกับฉัน”

บรู๊คแนะนำตัวหลานสาวของเธอให้กับทั้ง 3 คนรู้จัก ก่อนจะหันไปกล่าวกับยูกิ

“ยูกิ ส่วนนี่ คุณ ทอม กัลลาเกอร์ นายกรัฐมนตรีของอังกฤษ , คุณ จอร์จ เจมส์ ผู้ก่อตั้งหอสมุดแห่งนี้ และ คุณ อาเธอร์ แอช นักเขียนบทภาพยนตร์”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยูกิ…จัง คนญี่ปุ่นเขาเรียกกันแบบนี้หรือเปล่า” ทอมพูดขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือจะไปขอจับมือกับยูกิ

เด็กสาวนามยูกินิ่งเฉย ก่อนขยับตัวไปหลบหลังน้าสาวของเธอ ทำเอานายกรัฐมนตรีของอังกฤษยืนเก้อไปสักพัก ก่อนจะรู้สึกขนลุกอย่างน่าประหลาด บุคคลระดับนายกรัฐมนตรีถูกเด็กนักเรียนวัย 18 ปีทำให้รู้สึกหวาดระแวงได้งั้นเหรอ? ไม่ใช่แค่กับทอม แต่อาเธอร์ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุนี้เช่นกัน บรู๊ครับรู้ได้ถึงเรื่องนั้น เธอเหมือนเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ก่อนจะพยายามที่จะเปลี่ยนบรรยากาศ

“คนแก่อายุใกล้เลข 3 จะมาขอจับมือเด็กผู้หญิง ที่ญี่ปุ่น แบบนี้น่ะมันน่ากลัวนะ” บรู๊คกล่าวแกมหยอกทอม นายกรัฐมนตรีหนุ่มหัวเราะแห้ง ก่อนจะลูบหัวตัวเองแบบเขินๆ

“มันไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกนะ ยูกิจัง” หนุ่มผมขาวนาม จอร์จ เจมส์ เดินมาพูดกับยูกิ ด้วยรอยยิ้ม

ยูกิมองไปยังในตาของจอร์จ มันดูจริงใจอย่างน่าประหลาด แต่มันก็แฝงไปด้วยความหมายที่มีแค่เขากับเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ สายตาและรอยยิ้มของบุรุษนาม จอร์จ เจมส์ ดูบริสุทธิ์และปราศจากความกลัว มันทำให้ใจของยูกิรู้สึกสงบลง

“คุณ….คิดว่ามันไม่น่ากลัวงั้นเหรอคะ” ยูกิถามกลับ เธอดูคาดหวังกับคำตอบพอสมควร

“เพล้งงงงง” เสียงกระจกแตกดังขึ้นอย่างกะทันหัน ยูกิสะดุ้งเฮือก ในขณะที่บรรดาแขกผู้ร่วมงานหันไปมองยังจุดเกิดเหตุด้วยความตกใจ พวกบรู๊คก็เช่นกัน

หน้าต่างทุกบานของหอสมุดใหม่เอี่ยมแตกเป็นเสี่ยง เศษแก้วร่วงกราวลงสู่พื้นราวกับห่าฝนวันฟ้าถล่ม

“นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย!” อาเธอร์สบถขึ้น ทันใดนั้นอะไรบางอย่างสีดำก็กรูกันพุ่งเข้ามาทางช่องกระจกที่แตก พวกมันคือกลุ่มแสงสีดำรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่มีปีกนกสีดำคู่ใหญ่อยู่บนหลังของพวกเขา แขกผู้ร่วมงานกรีดร้องและพากันวิ่งหนีกับภาพที่เกิดขึ้น เว้นแต่พวกของบรู๊คที่ยืนจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสับสน พวกเขาคือกลุ่มคนที่มีสติที่สุดในงาน เพราะในเบื้องลึกแล้ว พวกเขาคือคนที่ชินชากับเรื่องราวแปลกประหลาดเหล่านี้ และจอร์จสังเกตเห็นปฏิกิริยาเหล่านั้น

ฝูงอมนุษย์แสงติดปีกสีดำพุ่งเข้ามาจับตัวของบรรดาแขกผู้ร่วมงาน แล้วพาบินขึ้นไป ทันใดนั้นเอง หนึ่งในพวกมันก็ลอบมาทางด้านหลัง แล้วคว้าหมับไปที่คอของ จอร์จ เจมส์ มันกระชากร่างของเขาขึ้นบินไปบนอากาศ แม้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นจะสร้างความไม่เข้าใจมากมายแห่งพวกบรู๊ค แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะมานั่งเรียบเรียงเหตุการณ์

“คุณอาเธอร์ ผมว่าคุณควรจะรีบหนีไป ผมจะจัดการที่นี่เอง” ทอมกล่าวกับอาเธอร์ นักเขียนบทภาพยนตร์หนุ่มรู้ดีว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร โลกนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก “มิสเตอร์ อิเล็กโตร” นายกรัฐมนตรีแห่งอังกฤษผู้ใช้สายฟ้าผู้นี้

“ขะ…เข้าใจแล้วครับ” อาเธอร์กล่าวจะรีบวิ่งหนีไป

“บรู๊ค เราต้องจัดการมัน ผมอย่างให้คุณช่วยเหลือผู้คนด้านล่าง อย่าให้พวกมันจับใครไปเพิ่ม ช่วยพวกเขาหนีไป”

“ผมจะไปช่วยจอร์จกับคนอื่นๆ เอง” ทอมกล่าวก่อนจะพุ่งไปหาอมนุษย์เหล่านั้น รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยประจุไฟฟ้ารอบตัว บรู๊คเข้าใจแผนของทอมดี เธอหันมากล่าวกับยูกิ

“ฟังนะยูกิ รีบวิ่งไปที่รถ บอกคนขับรถให้กลับโรงแรมไปได้เลย เดี๋ยวน้าจะตามไป…”

“ไม่ค่ะ! หนูจะอยู่ด้วย! หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” ยูกิขัดขึ้น

“ยูกิ!” บรู๊คหันมาขึ้นเสียงกับยูกิ ผู้เป็นหลานสาวตกใจเล็กน้อย บรู๊คถอนหายใจก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ฟังนะ นี่ไม่ใช่แบบที่เราเคยคุยกัน นี่มันคือของจริง และน้ายังไม่อยากให้เธอต้องมาเสี่ยงอันตราย เกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมาพ่อเธอบ่นน้าหูชาแน่ๆ และน้าคงจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอด”

“น้าเป็นคนบอกหนูเองนี่คะ ว่าพลังของหนูสามารถทำประโยชน์อะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่” ยูกิยังคงพยายามโน้มน้าว

“น้ารู้ แต่…” บรู๊คตอบ เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ยูกิพูดนั้นถูกต้อง

“สักวันพลังของหนูจะใช้ช่วยผู้คนได้ ไม่ใช่ทำให้ใครกลัว น้าพูดอยู่ตลอด ว่าหนูเป็นแบบน้าได้” คำพูดของยูกิทำเอาบรู๊คจ้องมองไปยังหลานสาวของเธอ เธอไม่เคยเห็นสายตาที่ดูเข้มแข็งขนาดนี้มาก่อนจากตัวของยูกิ เธอถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะตอบยูกิด้วยรอยยิ้มนิดๆ

“ผิดแล้วยูกิ…น้าอยากให้เธอเป็นได้มากกว่าที่น้าเป็น”

บรู๊คหันหลังไป เธอมองไปยังอมนุษย์ติดปีกเหล่านั้นพลางชักมีดเล่มหนึ่งขึ้นมา มันเปรียบเสมือนอาวุธคู่กายของฮีโร่หญิงที่โด่งดังที่สุดในอังกฤษ มีดของ “มิดไนท์” เธอพูดขึ้น

“ถ้าเผลอบอกพ่อเธอ ปีหน้าน้างดให้มาฝึกงานนะ วาย”

“ค่ะ” ยูกิตอบด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของเธอดูมีความสุข

อาเธอร์วิ่งออกมาจากกลุ่มของพวกบรู๊ค เขาไม่ได้วิ่งไปยังทางออกเหมือนเช่นคนอื่นๆ เขาวิ่งมายังห้องน้ำ ใส่กลอนประตูเรียบร้อย ก่อนจะยืนพิงประตู ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบบางอย่างคล้ายผ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา

มันคือหน้ากากไหมพรมและถุงมือสีขาวที่ชาวฟิลาเดลเฟียคุ้นกันดี อาเธอร์ถอนหายใจก่อนจะสวมถุงมือคู่นั้นทันที ชายผมดำจ้องมองหน้ากากไหมพรมสีขาวบนมือของเขาเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขากล่าวให้กำลังใจตัวเองเบาๆ

“ไม่มีใครรู้จักเรา เราคือคนแปลกหน้า นายควรทำ อาเธอร์” ชายผมดำสวมหน้ากากไหมพรมดังกล่าว ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องน้ำออกไป เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชายผมขาวนาม จอร์จ เจมส์ ปรากฏตัวขึ้นในทีวีของเขา และวันนี้เขามาโผล่ที่อังกฤษ มีสัตว์ประหลาดสีดำเข้าโจมตีหอสมุด มันไม่ใช่เรื่องที่เขาเข้าใจเลยซักนิด

บริเวณห้องโถงหอสมุดที่ใช้เป็นสถานที่ทำพิธีเปิดดูวุ่นวาย ผู้คนวิ่งหนีกันชุลมุน บ้างก็เหยียบกันเอง ไซบอร์กสาวตาสีฟ้าเปล่งประกาย กำลังมองและวิเคราะห์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยดวงตาคอมพิวเตอร์ของเธอ มันน่าแปลกที่ระบบของเธอไม่สามารถวิเคราะห์อมนุษย์สีดำที่บินว่อนอยู่ทั่วห้องสมุดได้

“ฉันวิเคราะห์มันไม่ได้ พวกมันเหมือนกับ….อากาศ?” ไซบอร์กสาวกล่าวด้วยความประหลาดใจ เธอหยิบบางอย่างในกระเป๋าหนังสีดำของเธอออกมา มันคือวัตถุสีดำ เธอกดปุ่มตรงด้านข้าง วัตถุนั้นแตกออกแล้วกลายเป็นปืนกลเบาขนาดพอดีมือ เธอเตรียมจะออกตัวไปช่วยเหลือผู้คนในงาน

“ฉันต้องไปช่วยพวกเขา” เธอกล่าว

“ไปกันได้แล้ว CP48 เธอต้องพาฉันออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้” อากิโมโตะ ไทกิ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยไปด้วยความหวั่นใจอยู่พอสมควร

“พวกนั้นกำลังจะจับคนบริสุทธิ์ไป หน้าที่ของฉันคือช่วยพวกเขา” ไอพ่นบริเวณฝ่าเท้าของ CP48 พุ่งออกมา เธอลอยขึ้นไปในอากาศ หันหลังไปเตรียมปฏิบัติงาน น้ำเสียงของเธอยังคงนิ่งเรียบ แต่ดูออกชัดเจนว่าลึกๆ แล้วเธอไม่พอใจขนาดไหน

“หน้าที่ของเธอคือปฏิบัติตามคำสั่ง ไคริ!” ดอกเตอร์หนุ่มตะคอกเสียงดัง การข่มขูทางน้ำเสียงและสายตาดูเหมือนว่าชายคนนี้จะมีอำนาจในตัว CP48 ไม่น้อย

CP48 กัดฟันกรอด เธอดูไม่พอใจ ก่อนจะกลับมาสงบสติอารมณ์ ใบหน้าของเธอดูเหมือนเด็กสาวที่ไร้ซึ่งความสุข

“เข้าใจแล้วค่ะ ดอกเตอร์” เธอบินมาหาไทกิ ก่อนจะคว้ามือของดอกเตอร์หนุ่มแล้วบินออกไป เธอหันหน้ากลับมามองหอสมุดที่โดนโจมตีอย่างไม่ละสายตา

ฝูงอมนุษย์ติดปีกดักทางปิดตายทางออกของหอสมุดแหงนี้ พวกมันกลุ่มหนึ่งราว 3-4 ตัว พุ่งดิ่งลงสู่พื้นหวังจะจับตัวบรรดาแขกที่กำลังวิ่งหาทางออก แต่ถูกฝูงควันคล้ายหมอกสีน้ำเงินพุ่งขึ้นมาดักหน้าอมนุษย์เหล่านั้น หมอกสีน้ำเงินที่ปกคลุมพวกมันบดบังทัศนวิสัยจดหมด ฮีโร่สาวนามมิดไนท์ที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มหมอกนั้นพุ่งเข้าไปหาพวกมันด้วยความเร็ว เธอใช้มีดตัดไปที่ปีกของพวกมันก่อนจะจัดการเชือดพวกมันอย่างรวดเร็ว แสงสีดำคล้ายมนุษย์สลายไปอย่างน่าประหลาด

“ช่วยพวกเขาหนี วาย” มิดไนท์ตะโกนบอกหลานสาวที่อยู่ด้านหลังของเธอ ที่มีหน้าที่คอยสนับสนุนมิดไนท์และช่วยเหลือผู้คนให้ออกไปจากที่นี่

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่า ”Y” มองดูสถานการณ์รอบๆ ก่อนจะใช้หัวคิด เธอดูเหมือนจะพวกมันสมองที่เน้นใช้หัวมากกว่าแรง แขกในงานหลายคนตื่นกลัวจะไม่กล้าทำอะไร บ้างก็ตื่นตูมจนวิ่งไปทั่วห้องเมื่อไม่เจอทางออก

[พวกเขากำลังกลัวพวกมัน ราวกับว่านี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของพวกเขาเลย] ยูกิยืนหลับตาพลางใช้สมาธิและตั้งสติคิดในใจ

[สิ่งที่เราถนัดคือคุมความกลัวพวกนั้น ว่าแต่ จะทำยังไงดี? ถ้าเป็นน้าจะทำยังไง] เด็กสาวหันไปมองมิดไนท์ ผู้เป็นน้าหันมายิ้มให้หลานสาวของเธอด้วยความเชื่อมั่น

[จริงสิ…สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดไม่ใช่พวกมัน] เธอเหมือนเริ่มจะคิดอะไรออก

[แต่เป็นความตาย! เราจะใช้มันเป็นแรงผลักดัน] ยูกิลืมตาขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วกลางและนิ้วชี้ทั้งสองนิ้วของเธอแตะที่ข้างหัว ทันใดนั้นสถานการณ์รอบข้างก็เปลี่ยนไป

“ฉันมีลูกมีเมียนะ ไม่ยอมมาตายอยู่ที่นี่หรอก!” หนึ่งในผู้เคราะห์ร้ายที่กำลังโดนอมนุษย์สีดำคว้าตัวพยายามดิ้นอย่างสุดแรง

“ปล่อยฉันนะโว้ย ไอพวกตัวประหลาด” ชายวัยกลางคนรายหนึ่งที่ถูกพาให้ลอยขึ้นไปบนฟ้า ฝืนความกลัวด้วยการเริ่มทุบตีร่างแสงสีดำนั้น

“ออกไปให้ห่างครอบครัวฉันเลย ไม่งั้นแกได้เจ็บตัวแน่” ชายแก่ในชุดสูทเอื้อมคว้าเก้าอี้ข้างตัวเขามาเป็นอาวุธด้วยท่าทีกล้าๆ กลัว หวังจะปกป้อครอบครัวที่อยู่ข้างหลังเขา

“อยู่ที่นี่มีแต่ตายกับตาย ฉันจะวิ่งฝ่าออกไป” ชายอีกคนตัดสินใจบนความกังวลของตัวเอง

“ฉันเอาด้วย” หญิงสาวรายหนึ่งพูดขึ้น

“ฉันด้วย” ชายอีกคนกล่าว

เสียงตะโกนดังขึ้นจากบรรดาแขกที่มาร่วมงาน มิดไนท์แอบยิ้มเบาๆ ด้วยความภูมิใจ ผลงานของหลานสาว จะทำให้เธอกับอิเล็กโตรทำงานได้สะดวกขึ้น

“เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ บึ้มมมม” เสียงกระแสไฟฟ้าจาก มิสเตอร์ อิเล็กโตร ที่พุ่งเข้าช็อตอมนุษย์ที่ขวางทางออกของหอสมุดระเบิดขึ้น เขาไม่รอช้าพุ่งกระโดดเข้าหาอมนุษย์ที่กำลังบินอยู่ ชาร์จหมัดสายฟ้าของเขาแล้วซัดใส่หน้าของหมัดจนกระเด็นไปติดกำแพง ก่อนที่จะรับตัวของผู้เคราะห์ร้ายลงมาส่งที่พื้น อมนุษย์ตัวเดิมทนแรงหมัดของอิเล็กโตรได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ก่อนจะพุ่งเข้ามาหวังจะล้างแค้นฮีโร่สายฟ้า อิเล็กโตรพุ่งเข้าไปเช่นกัน เขากระโดดถีบด้วยเท้าที่เต็มไปด้วยสายฟ้าของเขาซ้ำไปอีกหนึ่งที อมนุษย์ตัวนั้นแน่นิ่งในทันที

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกมันจะอึดขนาดนี้ ถ้าไม่ฆ่าให้ตาย จะน็อคมันได้นี่ไม่ง่ายเลย” อิเล็กโตรบ่นเบาๆ

ทันใดนั้นเอง อมนุษย์ตัวหนึ่งที่เห็นเพื่อนของพวกมันโดนจัดการ ก็บินเข้ามาหาอิเล็กโตรจากทางด้านหลังหวังที่จะล้างแค้น ในจังหวะที่ผู้ใช้สายฟ้าไม่ทันระวังตัว มันเอื้อมมือหวังจะคว้าไปที่คอของอิเล็กโตร

“กึกกก….” อมนุษย์สีดำตนนั้นถูกหยุดไว้ได้ ชายแปลกหน้าในชุดสูทพร้อมหน้ากากไหมพรมสีขาวพุ่งเข้ามาล็อคแขนของสัตว์ปีกตัวนี้ไว้ได้ทันเวลา เขาคือ The Stranger ฮีโร่จากฟิลาเดลเฟีย

“เกือบไปแล้ว” ดิ สเตรนเจอร์ กล่าวเบาๆ พร้อมถอนหายใจ

“นายคือ…” อิเล็กกล่าวกับชายหน้ากาก

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ อมนุษย์อีกตัวก็พุ่งเข้ามาทางด้านข้างเข้าไปหาสเตรนเจอร์ มันง้างเท้าแล้วเตะไปที่ท้ายทอยของชายหน้ากาก แต่บุรุษใต้หน้ากากไหมพรมยืนนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร อิเล็กโตรยิ้มด้วยความถูกใจ ก่อนจะกำหมัดแล้วพุ่งหมัดสายฟ้าไปซัดหน้าอมนุษย์ตัวที่เพิ่งขึ้นมาร่วมวงจนลงไปนอนกอง

ทั้ง 3 ฮีโร่ มิดไนท์ , มิสเตอร์ อิเล็กโตร และ ดิ สเตรนเจอร์ ต่างไล่กำราบเหล่าร้าย ภาพตรงหน้าสร้างความประทับใจให้กับยูกิที่จ้องมองอยู่ แววตาของเธอดูเป็นประกาย

“นี่นะเหรอของจริง…สุดยอดเลย” ยูกิกล่าว

“ใช่ไหมล่ะ? นี่แหละคือความสุดยอดที่มีอยู่ในตัวของมนุษย์ที่รู้จักใช้พลังของตัวเองให้เกิดประโยชน์” เสียงของผู้ชายดังขึ้น ยูกิรู้สึกคุ้นเสียงนี้อย่างน่าประหลาด เธอหันขวับไปหาที่มาของเสียง ดวงตาของเธอเบิกโพลง

“คุณ จอร์จ เจมส์” ยูกิกล่าวด้วยความสงสัย หลังเห็นชายเจ้าของหอสมุดที่น่าจะเป็นคนแรกๆ ที่ถูกจับตัวไป มิดไนท์หันไปหาที่มาของเสียงหลานสาวของเธอ แล้วรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

“คุณเจมส์…ทำไมคุณ?” มิดไนท์กล่าว ในขณะที่ อิเล็กโตร และ สเตรนเจอร์ ก็สะดุดตากับเหตุการณ์ตรงหน้าเช่นกัน

“ผมแค่อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้ว” บุรุษผมขาวนาม จอร์จ เจมส์ กล่าวด้วยน้ำเสียงพอใจ เขาชูมือขึ้นข้างหนึ่ง

“เป๊าะ” สิ้นเสียงดีดนิ้วของเขา สภาพแวดล้อมความโกลาหลหายไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีอมนุษย์สีดำติดปีก ในขณะที่แขกผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย หอสมุดกลับมาอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีอะไรเสียหาย ของที่ถูกตกแต่งในงานพิธีหายไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก่อนหน้านี้

“เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” มิดไนท์สบถขึ้น

“นี่มันหมายความว่าอะไรกัน” อิเล็กโตรสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องที่สมเหตุสมผลเลยซักนิด

“คิดไว้อยู่แล้วว่าคุณต้องไม่ใช่คนธรรมดา…คุณเป็นใครกันแน่” สเตรนเจอร์กล่าว

“ผมต้องขออภัยที่หลอกพวกคุณทุกคน แต่งานพิธีเปิดและหอสมุดแห่งนี้ไม่เคยมีตัวตนและการกล่าวถึงบนโลกนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ล้วนเป็นของปลอม”

“จอร์จ เจมส์ เป็นนามสมมติที่ผมตั้งขึ้น เพราะไม่อยากให้ทุกคนตื่นตระหนกหากรู้ชื่อจริงของผม”

“ผู้เหนือกฎธรรมชาติทุกท่าน ชื่อของผมคือ การาเนช สเคลส์ หรือที่ทุกท่านรู้จักกันดีตามความเชื่อ”

“สเคลส์ที่ห้าแห่งโลกมนุษย์” ชายผมขาวนามการาเนชกางแขนออก พลางกล่าวอย่างสุภาพ บรรยากาศรอบห้องเงียบสงัด ราวกับอยู่ในช่วงเดดแอร์ คงไม่แปลกหากใครสักคนมาโชว์อภินิหารแล้วอ้างว่าตัวเองคือพระเจ้าแล้วคนรอบข้างจะตกอยู่ในสภาพอึ้งเช่นนี้ การาเนชแหมือนจะข้าใจดี

“….”

“….”

“….”

“นี่คุณน้า…คือใครหรอคะ สเคลส์ เนี่ย” ยูกิ เด็กสาวที่ดูจะเด็กที่สุดในที่นี่เริ่มต้นถามบรรดาผู้ใหญ่

“อะ…เอ่อ เรื่องนั้น” มิดไนท์กล่าวแบบตะกุกตะกัก

“….” อิเล็กโตรมองการาเนชด้วยความงุนงง

“ใครฟะ” สเตรนเจอร์กล่าวขึ้น

การาเนชยิ้มแห้งๆ ใบหน้าของเขาดูซีด ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหลบที่มุมห้องด้วยความสิ้นหวัง

“ทำไมมนุษย์ไม่รู้จักฉัน น่าจะมีบันทึกเรื่องของฉันในตำราบ้างสิ อย่างคณะเซราฟิม หรือพระเจ้า พวกเรื่องนรกสวรรค์ยังมีเลย @#$$%^%@”

“เหมือนเขาจะน้อยใจอยู่นะคะ” ยูกิกระซิบกับมิดไนท์เบาๆ

“แล้วตกลงแกเป็นใครฟะเนี่ย!?” สเตรนเจอร์พูดขึ้นท่ามกลางความสับสน

การาเนชลุกขึ้น ก่อนจะหันมาอีกครั้ง เขาตระเตรียมเรียบเรียงบทพูดใหม่อีกครั้ง

“ชื่อของผม ‘การาเนช สเคลส์’ สเคลส์ที่ห้าแห่งโลกมนุษย์ ผมคือผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลความเป็นไปของโลกมนุษย์”

“ผู้ดูแลความเป็นไปของโลกงั้นเหรอ?” อิเล็กโตรกล่าว

“ว่าแล้วเชียว” ยูกิกล่าวขึ้น

“มีอะไรงั้นเหรอ ยูกิ” มิดไนท์ถาม

“หนูว่ามันแปลกตั้งแต่เจอเขาครั้งแรก เขาดูไม่มีความกลัวอะไรเลย อันที่จริง… เขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยมากกว่า มันไม่เหมือนกับตอนที่หนูสัมผัสได้จากมนุษย์ทั่วไปนะค่ะ ก็เลยถามเขาออกไปแบบนั้น…” ยูกิตอบ

การาเนชยิ้มตอบ เขารู้อยู่แต่แรกแล้วว่ายูกินั้นทำอะไรได้ ชายผมขาวพูดขึ้น

“จะเรียกว่าไม่มีความรู้สึกก็ไม่ใช่ซักทีเดียวหรอกนะ อันที่จริง ผมเพิ่งจะได้รับรู้ความรู้สึกแรกของผมเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง”

“มันคือความกลัว”

“ผมไม่ได้ต้องการให้พวกคุณเชื่อผมเพียงแค่ประโยคเดียวหรอก และเชื่อว่าคงไม่มีทางแน่ ผมเลยอยากจะให้พวกคุณได้ลองอ่านหนังสือสักเล่มในหอสมุดของผม”

“มันจะช่วยเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ว่าทำไมผมต้องลงมาหาพวกคุณถึงโลกนี้ ทั้งเรื่องสเคลส์ เรื่องที่ผมกลัว และทุกเรื่องที่มนุษย์ของคุณยังไม่รู้”

สิ้นเสียงของชายผมขาว เขาก็กระดิกนิ้วเรียกหนังสือเล่มหนึ่งมาอยู่ในมือมันถูกเปิดออก แสงสว่างมากมายก็ตัวขึ้นเป็นภาพ เสียงบรรยายของหญิงสาวดังขึ้น พร้อมกับภาพที่พุ่งขึ้นมาบรรยายเหตุการณ์ ราวกับกำลังดูละครเวทีที่แสงบนหน้ากระดาษหนังสือ สายตาของพวกเขาอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ข้อมูลมากมายหลั่งไหลเข้าสู่หัวของเหล่าฮีโร่ ทั้งเรื่องราวของโลกมนุษย์ สวรรค์ นรก ดาวดวงอื่น จักรวาล การแหกกฎธรรมชาติ และเรซ พาซอน

….

“ภาพพวกนั้น…มันดูเหมือนของจริงมากเลย” มิดไนท์กล่าวขึ้น

“มันคือเรื่องจริง” การาเนชกล่าว

“มันคือความกลัวแรกในรอบ 700 ล้านปีนับตั้งแต่ที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมา ผมเพิ่งเข้าใจว่าความกลัวมันทรมานอย่างไร มันไม่ได้ทำให้เราเจ็บปวด แต่มันทำให้เรากังวล ผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยในช่วงหลายวันมานี้ หน้ากระดาษของผมเป็นสีดำ”

“เราจะแน่ใจได้ไงว่าที่คุณพูดคือเรื่องจริงแท้ นี่อาจจะเป็นกลปา่หลอกเด็ก คุณอาจจะใช้พลังวิเศษแบบที่พวกเราทำ สร้างเรื่องพวกนี้…”

“ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณ…ภัยร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวาลกำลังมา จากที่ไกลแสนไกล พวกคุณเปรียบเสมือนครอบครัวของผม ในฐานะของสเคลส์ ผมต้องรับผิดชอบของทุกชีวิตบนโลกนี้”

“และผมก็ทำแบบที่พวกคุณทำได้” การาเนชกล่าวพลางชูมือสองข้างขึ้น ข้างซ้ายของเขาเป็นกลุ่มควันสีน้ำเงินแบบมิดไนท์พุ่งขึ้นออกมา ข้างขวาเป็นสายฟ้าที่ไหลอยู่จนท่วมมือ

“เหมือนคุณจะรู้จักพวกเราดีเลยนะคุณสเคลส์ แล้วทำไมต้องเป็นพวกเรา” มิดไนท์ถามขึ้น

“ผมกำลังมองหา กลุ่มคนที่ข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ กลุ่มคนที่วิวัฒนาการไปอีกขั้นได้ เพื่อปกป้องครอบครัวของผม ปกป้องชีวิตบริสุทธิ์บนโลกนี้” การาเนชกล่าว

“ทำไมคุณไม่ทำเองล่ะคะ ในเมื่อมีพลังขนาดนั้น” ยูกิกล่าวกับการาเนช

“ผมและเหล่าผู้ครองภพ จะร่วมกับทางภพสวรรค์และนรกในการต่อสู้กับ เรซ พาซอน”

“และในฐานะสเคลส์ ผมคงมายุ่งกับความเป็นไปของโลกมากไม่ได้ จึงอยากให้หน้าที่นั้นเป็นของพวกคุณ”

และมันคงจะดีหากรวบรวมคนดีแบบพวกคุณกับผู้มีพลังพิเศษคนอื่นๆ ไว้รวมกัน เมื่อพวกคุณรู้จักกัน อะไรๆ มันก็จะง่ายขึ้น”

“ในฐานะฮีโร่ พวกคุณรู้ดีว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้อง” การาเนชร่ายยาว

“คุณอยากให้พวกเราทำอะไร?” อิเล็กโตรกล่าว

“ตั้งแต่วันที่คุณจัดตั้งโครงการ KNOQ ผมรู้ดีว่าคุณต้องมีข้อมูลของบรรดาผู้มีพลังพิเศษและฮีโร่คนอื่นๆ ในโลก”

“ผมอยากให้คุณตามหาพวกเขา”

“ส่วนบรรดาคนที่นอกเหนือจากรายชื่อที่คุณมี ผมจะไปหาพวกเขาให้เอง ผมรู้อยู่แล้วว่ามีใครบ้าง” การาเนชกล่าว

“เดี๋ยวนะ จากเรื่องเหลือเชื่อที่คุณทำ ผมคงไม่สงสัยหรอกว่าคุณรู้ลิสต์รายชื่อของผมได้ไง แต่ผมมั่นใจว่า ไม่มีใครนอกเหนือจากนี้แน่ อย่าดูถูกสายลับของอังกฤษไปหน่อยเลย” อิเล็กโตรขัดขึ้น

“มีสิ ดูอย่างชายหน้ากากเนี่ย คุณมีฐานข้อมูลของเขาหรือเปล่า?” การาเนชพูดขึ้นพลางชี้ไปที่ ดิ สเตรนเจอร์

“เอ่อ… ไม่มีนะ แต่พี่แกโผล่มาในทีวีเมื่อหลายวันก่อนแล้วพังฟิลาเดลเฟียซะยับเลย ถ้าจะใช้เวลาไม่นานนัก….” อิเล็กโตรกล่าว

“เขาคือ อาเธอร์ แอช นักเขียนบทภาพยนตร์ ขวัญใจของ “มิดไนท์” บาบารา ซินเนียร์ หรือที่คุณเรียกว่าบรู๊คนั่นแหละ” การาเนชพูดขึ้น

“อ่าว เห้ย!” สเตรนเจอร์ลั่นด้วยความตกใจที่โดนถอดหน้ากากกันหน้าดื้อๆ ในขณะที่มิดไนท์ก็เช่นกัน

“ไม่ต้องห่วง มันจะไม่กระทบการดำเนินชีวิตของคุณมากหรอก อย่าลืมว่าคุณไม่ดัง” การาเนชหันไปยิ้มปลอบใจสเตรนเจอร์แบบใสซื่อ

“เจ็บจี๊ดเลยวุ้ย” ชายหน้ากากบ่นพึมพำ

“ผมมีเรื่องอยากจะถาม…” อิเล็กโตรถามขึ้น

“เชิญเลย” การาเนชอนุญาต

“ดร. อากิโมโตะ ไทกิ ก็เป็นคนที่คุณเล็งไว้งั้นเหรอ? หมอนั่นไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะ” อิเล็กโตรกล่าว

“ผมไม่ได้เล็งเขา…ผมสนใจผลงานของเขามากกว่า ไซบอร์กรหัส CP48 เธอเป็นคนดี” การาเนชตอบ

“มันคงเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่ฮีโร่ฟรีแลนซ์แบบคนอื่นนะคะ” ยูกิกล่าวขึ้น ในที่นี่ เธอน่าจะเป็นคนที่รู้ชื่อเสียงของไซบอร์กสาวมากกว่าใคร

“คุณดูเรื่องคนที่พวกคุณทำได้เถอะ…ผมจะจัดการเรื่อง CP48 กับคนอื่นๆ เอง” การาเนชกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“แคนาดา , สหรัฐอเมริกา และ ญี่ปุ่น คือที่ประเทศที่มีประวัติซูเปอร์ฮีโร่…ยังมีที่ไหนนอกเหนือจากนี้อีกงั้นหรือ?” อิเล็กโตรถามด้วยความสงสัย เขาค่อนข้างมั่นใจในข้อมูลของโครงการ KNOQ เอามากๆ

การาเนชยิ้มพลางมองไปยังนอกหน้าต่าง

“บริสเบน ออสเตเรีย”

--------------------------------------------------------

ลอสแอนเจลิส คาลิฟอร์เนีย , สหรัฐอเมริกา

.

.

.

บริษัท มอร์ตัน คอร์ปอเรชัน 17.55 น.

มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น คือบริษัทวิจัยอาวุธที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของโลก อยู่ในการดูแลของพี่น้องตระกูลมอร์ตัน นักธุรกิจชื่อดัง พวกเขามีบทบาทอย่างมากในด้านการพัฒนาและผลิตอาวุธให้กับกองทัพสหรัฐอเมริกา และที่ตึกสูงใหญ่หรูหราใจกลางนครแอลเอ คือที่ตั้งของบริษัทแห่งนี้

ชั้นบนสุดของอาคารมอร์ตั้น คือห้องที่รายล้อมไปด้วยกระจกมากมาย หากจะหาที่ชมวิวดีๆ สักที่ในแอลเอ ก็คงต้องเป็นยอดตึกของที่นี่ เพียงแต่มันคงจะไม่ง่ายนักหากคุณต้องการที่จะขึ้นมา เพราะชั้นบนสุดของตึกนี้ คือออฟฟิศใหญ่ของสองเจ้าของบริษัทตระกูลมอร์ตัน “เรย์ มอร์ตัน” พี่ชายผู้ดำรงตำแหน่งประธานบริษัท และ “นอร่า มอร์ตัน” น้องสาวผู้เป็นรองประธาน

ที่ชั้นบนนี้ประกอบด้วยห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ 1 ห้อง มันสามารถใช้ในการพักผ่อน จัดประชุมสำหรับบุคคลสำคัญได้ตามแต่โอกาส ผนังของชั้นประกอบด้วยลิฟต์ ห้องน้ำ และออฟฟิศส่วนตัวสำหรับประธานและรองประธานคนละห้อง

บริเวณห้องนั่งเล่น ตรงมุมสุดของห้องมีทีวีจอแบนขนาดใหญ่ดูหรูหราติดอยู่บนผนัง ตรงกันข้าม ด้านล่างนั้นมีโซฟาฟีขาวยาวดูดีมีระดับตั้งอยู่ หนุ่มแว่นผมดำในชุดสูทที่นั่งอยู่ในท่าไขว่ห้าง เขาคือ “เรย์ มอร์ตัน” ประธานบริษัท นอร์ตัน คอร์ป มือของเขาถือรีโมท สายตาของเขาจดจ้องไปยังบางอย่างในโทรทัศน์ตรงหน้าเขา มันคือรายการข่าวภาคเย็น ที่กำลังนำเสนอข่าวต่างประเทศอยู่

“ความคืบหน้าของโครงการ Knight of Queen กำลังเป็นไปในทิศทางบวกนะคะ การเจรจาถึงความเป็นไปได้ในการจัดตั้งโรงเรียนฝึกทหารสำหรับผู้มีความสามารถพิเศษและเหล่าอัจฉริยะจากทั่วทุกมุมโลกเพื่อสร้างกองทัพสันติภาพตอนนี้ได้รับจากหลายประเทศทั่วยุโรป และการประชุมใหญ่ครั้งต่อไปจะถูกจัดขึ้นอีกครั้งในทวีปอเมริกาเหนือ ใต้ แอฟริกา เอเชียและโอเชียเนียตามลำดับค่ะ”

“นายกรัฐมนตรีของอังกฤษ ทอม กัลลาเกอร์ ได้ให้สัมภาษณ์ว่าการร่วมมือกันของหลายประเทศในโครงการนี้ จะช่วยพัฒนาความสัมพันธ์และสร้างความปรองดองมากขึ้นหากรวบรวมตัวแทนแต่ละประเทศให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้…”

“พนันได้เลยว่าพวกเขาต้องติดต่อเรามาเป็นที่แรกแน่ เกี่ยวกับการสนับสนุนงานพัฒนาและผลิตอาวุธให้กับโครงการนี้” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นด้านหลังชายหนุ่ม หญิงสาวผมบลอนด์เจ้าของตาสีฟ้าคนนี้คือ “นอร่า” น้องสาวของเรย์ เธอเดินเข้ามาพลางเกาะเบาะที่เรย์นั่งดู สายตาของเธอดูสนใจข่าวนี้ไม่น้อยเช่นกัน

“เราจะไม่ทำธุรกิจกับพวกเขา” เรย์ตอบ พลางกดปิดทีวี

“ไงนะ!? แต่นี่เป็นโอกาสทองที่เราจะยึดเบอร์หนึ่งของโลกแบบยาวๆ เลยนะ พวกเขาต้องติดต่อเราเป็นที่แรกแน่ๆ” นอร่าถามด้วยความไม่พอใจ

“คนพวกนี้กำลังจะสร้างกองทัพที่อันตรายที่สุดในโลกนอร่า การรวบรวมพวกอัจฉริยะหรือมีความสามารถพิเศษจากทั่วโลกคือเรื่องร้ายแรง สิ่งที่เราทำได้คือไม่สนับสนุนพวกเขาไม่ทุกๆ วิถีทาง” เรย์อธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาคิดเรื่องนี้มานานแล้ว

“เป้าหมายของ KNOQ คือทำเพื่อความสงบสุขของโลกไม่ใช่เหรอ พี่ควรน่าจะลองเปิดใจบ้าง พวกเขาไม่ใช่ศัตรูของเรานะ” ผู้เป็นน้องสาวขัดขึ้น

“ไม่ใช่ไม่เคยนอร่า…ฉันเคยต้องเสียใจเพราะเชื่อใจคนอื่นมาแล้ว 27 ปีที่ฉันเกิดมานอร่า พวกก่อการร้าย ส่วนใหญ่มาจากพวกที่คิดว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น คนพวกนั้นฆ่าคนบริสุทธิ์มากมาย แล้วจับคนที่มีความสามารถแบบพวกนั้นมารวมกัน ตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่ศัตรู แต่อนาคต คิดว่าต่อไปจะมีคนตายเท่าไหร่? เป็นแสนเป็นล้านเหรอ?” เรย์หันมาถามน้องสาวของเขา

“แปลกดี” นอร่าพูดขึ้น

“อะไรงั้นเหรอ?” ผู้เป็นพี่ถามด้วยความสงสัย

“ประธานบริษัทผลิตอาวุธเป็นห่วงอนาคตความสงบสุขของโลกและชีวิตเพื่อนมนุษย์” นอร่ากล่าว

“ฉันก็เป็นอาชญากรนอร่า อาชญากรถูกกฎหมาย และเป็นมานานแล้ว แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเราจะยินดีกับการคร่าชีวิตผู้อื่น สิ่งที่ฉันทำคือปกป้อง ไม่ใช่ไล่ล่า” เรย์ตอบแบบยึดมั่นในเจตนารมณ์ของเขาชัดเจน

“จ้า จ้า ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณ ท่านประธาน หกโมงครึ่งมีประชุม ไปกันได้แล้ว” น้องสาวเหนื่อยที่จะเถียงกับพี่ชายของเธอ

“ขอตัวละ เธอเข้าแทนเลย” ชายหนุ่มดูนาฬิกา ก่อนจะจัดระเบียบเครื่องแต่งกายของเขาให้เรียบร้อย

“ไงนะ? แล้วนั่นพี่จะไปไหน” นอร่าถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“พอดี…เอ่อ ฉันมีนัดกับเคทน่ะ” เรย์อ้างขึ้น คำพูดเขาดูตะกุกตะกัก

“เคทหรอ? เคทไหนอ่ะ” น้องสาวดูสับสนไม่น้อยกับชื่อที่ชายหนุ่มอ้างอิงถึง

“ประธานบริษัทวิศวกรรม อินดรัสเทคนิตี้ แบบว่า ดินเนอร์ คุยงานน่ะ วันนี้กลับดึก ทานมื้อเย็นก่อนได้เลยนะ” เรย์กล่าวกับนอร่าพลางโบกมือลา ทิ้งนอร่าที่ยังตั้งตัวไม่ทันกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วลงลิฟต์ไป ประตูลิฟต์ปิดลง ชายหนุ่มผมดำเลือกชั้นล่างสุด สายตาของเขาเปลี่ยนไปดูจริงจังจนน่าขนลุกราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

--------------------------------------------------------

ประตูสู่นรก , ปรโลก

.

.

.

ที่แห่งนี้คือนรก จะเรียกให้ถูกคือชั้นบนสุดของนรก มันถูกเรียกว่า Hell Gate หรือประตูสู่นรก ปกติที่แห่งนี้จะหนาแน่นไปด้วยดวงวิญญาณชั่วใหม่เอี่ยมที่เพิ่งจบชีวิตของตัวเองบนภพโลก เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบแต่ดูแน่นขนัดและวุ่นวาย แต่มันไม่ใช่สำหรับวันนี้ ช่วงเวลาไม่นานหลังจาก “วันนรกแตก” ที่ เรซ พาซอน ถูกพาขึ้นมาจากนรกขุมล่างสุด ผ่านขึ้นมาทีละชั้น จนทะลุเฮลเกทผ่านกลับเข้าไปยังภพมนุษย์ ทำให้เกิดช่องว่างขนาดใหญ่ให้พวกวิญญาณมารร้ายจากนรกขุมต่างๆ ขึ้นมา รูปร่างของพวกมันมีผิวและน่าตาที่ดูน่ารังเกียจ เขาและปีกสีดำที่งอกออกมาบ่งบอกถึงความหนาของบาปที่พวกมันเคยทำไว้ วิญญาณเหล่านี้ถูกเรียกว่า “สัตว์นรก” พวกมันพากันไต่ขึ้นมาหวังแหกนรกกลับไปยังโลก เป็นภาพที่สยดสยอง เกิดเป็นสงครามของเหล่าผู้คุมนรกและสัตว์นรกในช่วงเวลานี้ มันเป็นสงครามขนาดย่อม พูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็เรียกได้ว่าคล้ายกับการปราบจลาจลของโลกมนุษย์ก็ว่าได้

โดยภพนรกได้รับความร่วมมือจากภพโลกมนุษย์ในการส่งกำลังมาช่วยสนับสนุนในชั้นบนสุดของนรก เนื่องจากเฮลเกทเป็นปราการด่านชั้นสุดท้ายที่มีแต่ดวงวิญญาณที่กล้าแกร่งเท่านั้นที่จะขึ้นมาถึงชั้นนี้ได้ และหากปล่อยให้พวกมันผ่านไป สัตว์นรกเหล่านี้จะตาม เรซ พาซอน กลับไปยังภพโลกมนุษย์ได้

กองหนุนจากภพโลกมนุษย์ที่ว่าคือชายเพียงคนเดียว “มาร์ติน สแตนลี่ย์” หรือเป็นที่รู้จักกันดีในนรกกับชื่อ “ดูม สเลเยอร์”

ดูมสเลเยอร์คืออดีตมนุษย์ที่เชี่ยวชาญในการปราบสัตว์นรกโดยเฉพาะ กว่าร้อยปีที่เขาปกป้องรักษาเฮลเกท ไม่ให้มีสิ่งมีชีวิตลงมา และไม่ให้มีเหล่าวิญญาณร้ายกลับออกไป พวกเขาอยู่ในชุดเกราะคล้ายทหารอวกาศสีเขียวแก่ดูน่าหวาดกลัว พร้อมสารพัดอาวุธปืนครบครัน และปัจจุบันพวกเขากำลังไล่ล่าวิสามัญดวงวิญญาณร้ายที่หวังจะกลับไปยังภพโลกมนุษย์อย่างดุเดือด…คงงั้นมั้ง

“ฟิ้วววว” บึ้มมมม” กระสุนปืนถูกยิงใส่เหล่าสัตว์นรกกลุ่มหนึ่งฉีกร่างของพวกมันกระจุยกระจายไปคนละทาง

“แบงงงง บะบาย!” เจ้าของกระสุน คือหนึ่งในสี่อัศวิน อาร์มพิเศษสีแดงที่แขนของเขาบ่งบอกว่าเขาคือกัปตันของหน่วยนี้ ชายคนนี้คือ “ดูม สเลเยอร์”

“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด” ไปสีแดงกระพริบอยู่ตรงหมวกเหล็กของมาร์ติน เขากดปุ่มเล็กๆ ข้างไปนั้น

“ไง คอมมานเดอร์ , ดูม สเลเยอร์ พูด” เขากล่าวพลางสาดกระสุนไปยังฝูงสัตว์นรก

“ดูม สเลเยอร์ เสร็จงานด้านล่างแล้วฉันอยากให้คุณกลับมาที่นี่ก่อน” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น

“จะชวนผมเดทหรือไง เอ็ม โทษทีนะ แต่ตอนนี้ในนรกมันยุ่งโคตรๆ เลย เสร็จงานแล้วผมอยากจะมีเวลาส่วนตัวบ้าง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่แคร์คุณหรอกนะ” เขากล่าวด้วยอารมณ์สุนทรีย์ราวกับกำลังรับโทรศัพท์ตอนกำลังทำงานอดิเรกอย่างสนุกสนาน ในขณะตัวของเขากระโดดลงมาจากก้อนหิน แล้วถีบสัตว์นรกใกล้เท้าของเขากระเด็นไปชนกับสัตว์นรกอีกกลุ่มหนึ่ง มาร์ตินกระหน่ำยิงสัตว์นรกเหล่านั้นอย่างไม่ลังเล

“คณะทูตสวรรค์เซราฟิมมาที่นี่ ท่านเซราฟแจ้งว่าสเคลส์ที่ห้าต้องการที่จะพบฉันกับคุณ ในฐานะตัวแทนของ The Night Sentinel” คำพูดของหญิงสาวทำเอามาร์ตินชะงักจากภารกิจไปซักพัก

“สเคลส์ที่ห้า?” ดูม สเลเยอร์ กล่าวด้วยความสงสัย

“ผู้ควบคุมความเป็นไปของโลก ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นเพียงตำนานและภาพในนิมิตร รายละเอียดจะแจ้งให้ทราบทีหลังเมื่อคุณกลับมา นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่” เสียงของหญิงสาวอธิบาย

“เกี่ยวกับ เรซอะไรนั่นหรือเปล่า” เขาพูดขึ้น ขณะนั้นมีสัตว์นรกตัวหนึ่งกระโดดมาจากภูเขาไฟด้านหลังของเขามาร์ตินชักปืนกลับไปยิงโดยไม่มอง สมาธิของเขาอยู่กับคู่สนทนา ในขณะที่สัตว์นรกตัวดังกล่าวลงไปนอนแน่นิ่ง

“ฉันก็อยากภาวนาให้มันไม่เกี่ยว” หญิงสาวกล่าว

“แปลว่าเกี่ยวสินะ” มาร์ตินย้ำเพื่อความแน่ใจ

“….”

“รับทราบ คอมมานเดอร์ เสร็จงานแล้วผมจะรีบไป” เขากล่าวจบพร้อมกดปุ่มเดิมซ้ำอีกครั้งเหมือนเป็นการวางสาย เขาเก็บปืนกระบอกที่กำลังใช้อยู่แล้วดึงปืนอีกกระบอกออกมาจากหลัง รหัสบนตัวปืนสลักว่า BFG 9000

ดูม สเลเยอร์ ทำท่านับจำนวนของพวกสัตว์นรกที่เหลืออยู่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจังที่แตกต่างไปจากเดิม

“เอาละหนูน้อย ป๊ะป๋าหมดเวลาเล่นด้วยแล้ว”

--------------------------------------------------------

เมืองอามอลิทิค , ดาวลูซิเฟอร์

.

.

.

ดาวลูซิเฟอร์ ดาวเคราะห์ที่เป็นที่อยู่อาศัยของ ”ชาวลูซ” เผ่าพันธุ์ที่มีลักษณะใกล้เคียงและเปรียบเสมือนมนุษย์ของกาแลคซี่แห่งนี้ ดาวลูซิเฟอร์นั้นเป็นดาวที่ตั้งอยู่ในกาแลคซี่ที่ไม่ห่างไกลจากโลกมากนัก เรียกได้ว่าอยู่ในโซนบริเวณเดียวกันที่ในอดีต เป็นพื้นที่จักรวาลส่วนสุดท้ายที่ เรซ พาซอน ขยายอาณาจักรมาถึง และผู้ครองภพของดาวลูซิเฟอร์ ก็ถูกลอร์ดแห่งมิติมืดสังหารสิ้นเช่นเดียวกับสเคลส์แห่งโลกและผู้ครองภพในดวงดาวใกล้เคียง แต่ข้อแตกต่างของดาวลูซิเฟอร์กับดาวดวงอื่นๆ นั้นก็คือ ดาวลูซิเฟอร์นั้นปราศจากผู้ครองภพมารับช่วงต่อ พวกเขามีเทพผู้ครองแค่องค์เดียวเท่านั้นตั้งแต่ดาวดวงนี้ถือกำเนิดขึ้น และเมื่อเทพองค์นั้นได้ตายจากไป พวกเขาถูกเหตุผลบางอย่างถูกเรียกว่า “ดาวต้องสาป” ดาวลูซิเฟอร์จึงถือเป็นดวงดาวอิสระที่มีการปกครองตัวเองโดยระบบกษัตริย์ประจำดวงดาว ที่จะทำหน้าที่ดูแลดวงดาวทั้งดวง ในขณะที่แต่ละพื้นที่ จะถูกแบ่งออกเป็นเขตทวีป แล้วใช้ระบบการเลือกตั้งหาผู้แทนเข้ามาบริหารพื้นที่ใหญ่ๆ ส่วนบ้านเมืองเขตเล็กจะถูกปกครองโดยผู้ที่มาจากการแต่งตั้งของผู้แทนแต่ละทวีป โดยชาวดาวลูซนั้นให้นับถือและเคารพบูชาบรรดากษัตริย์และเชื้อพระวงศ์มาก ดุจเป็นสมมติเทพของพวกเขา เนื่องจากตระกูลลูซิเฟอร์ซึ่งเป็นราชวงศ์ มีพลังอำนาจที่คอยปกปักรักษาดาวดวงนี้ให้สงบสุขสืบต่อกันมานานหลายชั่วอายุคน โดยมีตำนานกล่าวขานกันว่าตระกูลหลักของราชวงศ์ลูซิเฟอร์คือมนุษย์กลุ่มแรกที่ถือกำเนิดขึ้นบนดาวดวงนี้

และที่นี่คือมหานครอามอลิทิค เมืองหลวงของดาวเคราะห์ลูซิเฟอร์ เมืองที่กษัตริย์องค์ปัจจุบันแห่งลูซิเฟอร์ “วัคแซคท์” และองค์ราชินี “มารัคก้า” ประทับอยู่ ตัวเมืองอามอลิทิคนั้นถือว่ามีความเจริญรุ่งเรืองด้านเทคโนโลยีและสภาพแวดล้อมต่างๆ มากกว่าโลกมนุษย์มาก เหตุเพราะดาวลูซิเฟอร์นั้นไม่มีเทพผู้ครองภพ ไม่มีการคุมกฎธรรมชาติ ทำให้การพัฒนาการเป็นไปได้อย่างก้าวกระโดด

ใจกลางเมืองคือพระราชวังขนาดใหญ่บนยอดเขาสูง ใหญ่โตและสวยงามราวกับปราสาทในเทพนิยาย ล้อมรอบด้วยสวนดอกไม้ท้องถิ่นสีแดงบานสะพรั่ง ที่แห่งนี้คือพระราชวังของเหล่าเชื้อพระวงศ์ลูซิเฟอร์ และแน่นอนว่าเป็นที่ประทบขององค์กษัตริย์และองค์ราชินีเช่นกัน

บริเวณระเบียงชั้นดาดฟ้าของหอคอยพระราชวัง ถือเป็นจุดชมวิวที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเมือง จากตรงนี้คุณจะสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในอามอลิทิค แต่มันคงไม่ง่ายนักหรอกที่คุณจะขึ้นมายืนอยู่บนที่แห่งนี้ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะมีเชื้อสายราชวงศ์ลูซิเฟอร์

หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาล ดวงตาสีแดง ที่ชาวโลก…เรียกให้ถูกคือที่ชาวโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นรู้จักกันดีนาม “ซาย่า มาคุเรย์” เธออยู่ในชุดเดรสสีแดงสด กำลังยืนอยู่ตรงระเบียง สองแขนของเธอค้ำรั้วกั้น สายตาของเธอเหม่อลอยในขณะที่กำลังจ้องมองไปยังทิศทัศน์ที่น่าจะสวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา แต่สีหน้าของเธอไม่ได้ทำให้รู้สึกเช่นนั้นเลย

คุณอาจจะสงสัยว่าหญิงสาวผู้นี้ถือดียังไงที่ขึ้นมายังหอคอยพระราชวังของดาวอื่นที่ไม่ใช่โลก แต่ถ้าจะให้พูดก็คือ หากที่แห่งนี้จะเหมาะสมกับใครซักกลุ่มในดวงดาวแห่งนี้ เธอจะเป็นคนแรกๆ ที่ผู้คนชาวลูซนึกถึง แต่ไม่ใช่ในซานะของ ซาย่า มาคุเรย์ เพราะที่แห่งนี้ ผู้คนรู้จักเธอดีในนาม “อัลคาธ่า” เจ้าหญิงแห่งดาวลูซิเฟอร์

“จะกลับวันพรุ่งนี้แล้วงั้นหรือ?” เสียงของชายดูมีอายุดังขึ้นด้านหลังของอัลคาธ่า เสียงนั้นเปรียบเสมือนนาฬิกาปลุกที่ทำให้เธอตื่นจากภวังค์แห่งความเหม่อลอยนี้

เจ้าหญิงหันไปหาที่มาของเสียงนั้น เธอสังเกตเห็นชายและหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งเดินขึ้นบนไดวนหอคอยขึ้นมา ด้านล่างตรงบันได มีกลุ่มทหาร 4 นายยืนตรงเฝ้าระวังอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย

“ท่านพ่อ ท่านแม่” อัลคาธ่ากล่าวทักทายชายหญิงตรงหน้าของเธอ 2 ท่านนี้คือกษัตริย์และราชินีแห่งดาวลูซิเฟอร์ ชายผมสั้นสีน้ำตาลที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครายาวสวยงามคือกษัตริย์นาม “วัคแซคท์” ส่วนสาวสวยผมดำยาวประบ่า คือราชินีนาม “มารัคก้า” ดวงตาสีแดงเป็นเอกลักษณ์บ่งบอกชัดเจนถึงความเป็นเชื้อพระวงศ์ลูซิเฟอร์ และทั้งคู่ยังมีศักดิ์เป็นบิดาและมารดาของอัลคาธ่าอีกด้วย

“พ่อคิดว่าลูกน่าจะอยู่กับเราต่ออีกหน่อย ประชาชนของเราดีใจมากที่ลูกกลับมา พวกเขากำลังจะมีงานเทศกาลเลี้ยงฉลองกัน ลูกเพิ่งจะเล่าให้ฟังว่าลูกเพิ่งจะปิดเทอมจากโรงเรียนของทางโลก ทำไมถึงรีบกลับนักล่ะ” กษัตริย์วัคแซคท์ถามบุตรสาวของพระองค์

“ผู้คนที่โลกนั้น มีทั้งขาวและดำ ดีชั่วปะปนกันไป ไม่ได้สงบเหมือนดาวของเรา พวกเขาไม่ได้กษัตริย์เพียงพระองค์เดียว เหนือขึ้นไปยังมีเทพเจ้าอีกหลายองค์ปกครองอยู่ มีความวุ่นวายเกิดขึ้นมากมายท่านพ่อ ความผูกพันทำให้ลูกต้องกลับไป”

“เมระ…เอ่อ ลูกหมายถึงสหายของลูกกำลังต่อสู้แทนลูกอยู่ ลูกรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่จะทิ้งปัญหาต่างๆ ให้เขาแบกรับไว้คนเดียว” อัลคาธ่ากล่าว

“อัลคาธ่า…” มารัคก้ากล่าวขึ้นเบาๆ พลางมองไปยังบุตรสาวของตน

“เพคะ…ท่านแม่” องค์หญิงขานรับ

“ท่านเป็นไปได้…แม่ไม่อยากให้ลูกกลั…” ยังไม่ทันที่องค์ราชินีจะพูดจบ วัคแซคท์ก็จับมือของเธอไว้แน่น ราวกับเป็นการเตือนว่าไม่ควรพูดอะไรบางอย่างออกไป

“เอ๊ะ” อัลคาธ่าอุทานขึ้น

“อ๋อ…เปล่าหรอก มะ…แม่เขาคงคิดถึงเจ้า หลายเดือนเจ้าถึงจะได้กลับมาหาพ่อกับแม่ ไม่กี่วันลูกก็จะกลับไปแล้ว พ่อเองก็กลัวว่าเจ้าจะเหนื่อยเช่นกัน” ผู้เป็นพ่อกล่าวแบบตะกุกตะกัก

“เฮ้อ….ไม่ต้องเป็นห่วงลูกหรอก ท่านพ่อ ลูกน่ะ อยากจะทำได้แบบท่านพ่อ อยากจะให้โลกฝั่งนู้นสงบสุขเหมือนกับดาวของเรา” อัลคาธ่าถอนหายใจด้วยความโล่ง ก่อนจะพูดออกไปด้วยความมั่นใจ แต่สายตาจากกษัตริย์และราชินียังคงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ฟังพ่อนะอัลคาธ่า” วัคแซคท์กล่าว

“ลูกโตขึ้นและได้เรียนรู้อะไรมากมายนับตั้งแต่ไปอยู่ที่โลก แต่คำหนึ่งที่พ่อพูดกับลูกเสมอ คือลูกเป็นเจ้าหญิงของดาวเรา”

“และการที่ลูกไปอาศัยอยู่ที่โลก ไม่ใช่ว่าลูกต้องแบกรับทุกปัญหาของโลกนั้นหรอกนะลูก ถ้ามันหนักหนาจะเกินความสามารถ ก็ให้ถอยออกมา”

“ลูกไม่ได้ติดค้างอะไรคนพวกนั้น ลูกจงเลือกเองว่าลูกอย่างเป็นอะไรสำหรับพวกเขา จะเป็นฮีโร่ เป็นเทพเจ้า หรือเป็นเด็กสาวชั้นมัธยมปลายธรรมดา ลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อเสมอ และพ่อภูมิใจในตัวลูก” ราชาแห่งดาวลูซิเฟอร์กล่าวพลางยิ้มให้บุตรสาวของเขา อัลคาธ่ามองผู้เป็นพ่อของเธอ เธอเข้าใจเรื่องนั้นดี ก่อนจะหันหลังกลับไปมองวิวมุมเดิมที่เธอชอบมอง แล้วพูดขึ้น

“ท่านพ่อ รู้ไหมคะ ว่าครั้งนี้ที่ลูกกลับบ้าน ขึ้นมาที่นี่ เฝ้ามองทิวทัศน์ที่ยอดเยี่ยมของดวงดาวของเรา เหมือนทุกที แต่ครั้งนี้มันดูไม่สวยเหมือนทุกทีเลย”

“ยามเย็นผู้คนบางตา ไม่ครึกครื้น สีหน้าของพวกเขาดูหวาดกลัว ดูสัมผัสมันได้ด้วยเนตรของเรา”

“ลูกไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นหรอกนะคะ จู่ๆ ท่านแม่ก็ไม่อยากให้ลูกกลับไป แล้วยังท่านพ่อมาพูดกับลูกแบบนี้…”

“แต่ที่บอกว่าลูกไม่ได้ติดค้างอะไรผู้คนที่โลก ท่านพ่อกับท่านแม่คิดผิดแล้วละค่ะ” อัลคาธ่ากล่าวก่อนจะหันมายิ้มให้กับราชาและราชินีอีกครั้ง

“ลูกขอตัวนะคะ” เธอกล่าวจบ ก่อนจะโค้งคำนับ 2 ผู้ให้กำเนิด แล้วเดินลงบันไดวนจากไป

.

.

“ทำไมท่านถึงพูดแบบนั้น เราควรจะรั้งไม่ให้ลูกไปไม่ใช่หรือ” มารัคก้ากล่าวกับองค์ราชา

“ข้าแค่อยากจะเชื่อมั่นและเดิมพันในตัวลูก เธออาจทำสิ่งที่เราไม่เคยทำได้…ล้างคำสาปของเรา ชดใช้บาปที่ ‘เขา’ เคยก่อเอาไว้”

“แต่เขาต้องการลูกของเรา และเขากำลังจะไปที่โลก มันจะเป็นสงคราม”

“และถ้าที่โลกรู้ความจริงนั้น พวกเขาอาจจะสังหารลูกของเรา”

“ยังไงล่ะ? ไม่ ลูกของเราจะเปรียบเสมือนเทพีผู้เป็นที่พึ่งของพวกเขา”

“และในวันหนึ่ง เมื่อโลกพร้อม มีเพียงบุตรสาวของเรา และเธอจะช่วยพวกเขา…”

“กอบกู้ทุกชีวิตในจักรวาลนี้”

--------------------------------------------------------

ณ ที่ไหนสักที่ใจกลางอวกาศ

.

.

.

ยานอวกาศรหัสอาร์ซีเอสทีซี (RZSTZ) ที่เปรียบเสมือนเรือรบรูปดาวเคราะห์ขนาดเล็กกำลังอยู่ในระหว่างการเดินทางของมัน ดาวเหล็กกล้าแห่งนี้คือยานอวกาศของ “เรซ พาซอน” ภายในพื้นผิวของดาวที่เรียบสนิท คือบรรดาห้องมากมายเพียงพอที่จะใช้อยู่อาศัยและสร้างกองทัพขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียว มีชั้นบนสุดตรงกลางเป็นห้องบังคับการ ชั้นลึกสุดของยานเป็นเสมือนห้องพำนักของ เรซ พาซอน

อสุรกายร่างยักษ์ผู้มีดวงตาสีแดงนั่งอยู่บนบัลลังก์ของเขา ด้านล่างมีเหล่าข้าทาสบริเวณจากดาวต่างๆ ที่มันตระเวนเกณฑ์มาเป็นพรรคพวกระหว่างการเดินทาง แววตาที่ดูมีเลศนัย พร้อมด้วยรอยยิ้มแสยะสยอง ของมัน ดูคล้ายกับว่ากำลังจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น

ภาพโฮโลแกรมขนาดเล็กพุ่งขึ้นมาจากที่วางแขนบนบัลลังก์ของเรซ มันเหลือบตาไปมองราวกับว่านี่คือหนึ่งในสิ่งที่มันรอคอย

“ขออนุญาตขอรับ ท่านเรซ ข้ามีความคืบหน้ามารายงานท่าน” ชายชุดดำใต้หน้ากากสีขาวในร่างโฮโลแกรมกล่าวขึ้น พลางโค้งคำนับเรซพาซอน

“ว่ามาดอกเตอร์ กำลังรออยู่เลย” เรซ ขยับแขน นำมือเท้าคาง เหมือนรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“การรวบรวมผู้อยู่เหนือกฎธรรมชาติเป็นไปได้ด้วยดีขอรับ ดูเหมือนว่าฝั่งเราจะเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าอีกฝ่ายนะขอรับ” ชายชุดดำกล่าว

“อีกฝ่าย…พวกสเคลส์งั้นหรือ?” เรซถามด้วยความสนใจ

“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ ที่โลกเตรียมมีการจัดตั้งโครงการ ไนท์ส ออฟ ควีน โดยหนึ่งในผู้มีพลังพิเศษที่โลกเรียกว่า มิสเตอร์ อิเล็กโตร หรือชื่อจริงของมัน ‘ทอม กัลลาเกอร์’ นายกรัฐมนตรีของประเทศที่มีชื่อว่าอังกฤษ” ชายชุดดำตอบ

“มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะมีความเกี่ยวข้องกันงั้นสินะ” เรซบ่นพึมพำ

“ส่วนเรื่องการแทรกซึมทางการเมืองค่อนข้างเป็นไปได้ยาก ตอนนี้หลายประเทศทั่วโลกกำลังจับตามองการกระทำของข้า” ชายชุดดำกล่าวจบ พลางทำท่าทีเหมือนขออภัย

“ก็เคยบอกไปแล้วว่าไอวิธีของเจ้านะมันไม่น่าจะได้ผล ช่างมันเถอะ ข้าสนใจเรื่องพวกอิเล็กโตรอะไรนั่นมากกว่า” เรซ ตอบพลางยิ้มแสยะ

“จะว่าไป เมื่อไม่นานมานี้ที่ข้าได้มีโอกาสพบกับกลุ่มผู้มีพลังวิเศษและอิเล็กโตร ข้ายังได้พบกลุ่มอมนุษย์คล้ายแสงมีปีกนกสีแดงด้วยขอรับ…พวกมันเข้าจู่โจม…” ชายใต้หน้ากากกล่าวต่อ

“หืม…พวกเทวดาตกสวรรค์มาโลกมนุษย์ ไม่น่าจะเป็นไปได้ มนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้าไปเจอพวกมันที่ไหน?” อสุรกายยักษ์ถามด้วยความเอะใจ

“พิธีเปิดหอสมุดที่ลอนดอนขอรับ” ชายชุดดำตอบ

“หอสมุด…งี้นี่เอง” เรซ พาซอน แสยะยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวต่อ

“สเคลส์น้อยดูถ้าจะไฟแรงไม่เบา”

“เตรียมตัวให้พร้อม อีกไม่ช้าทัพของข้าจะเข้าสู่กาแลคซี่ทางช้างเผือกแล้ว”

“เกรงว่าการเข้ามาใกล้โลกของท่านอาจจะมีปัญหานิดหน่อย” ชายชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“หมายความว่าไงกัน?” เรซถาม

“อาวุธใหม่ขององค์กรที่โลกเรียกว่านาซ่า ระยะหลังมานี่มีหุ่นกระป๋องบินว่อนรอบโลกไปหมด หนึ่งในนั้นตัวข้าเอง ที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่นมานานก็พอจะเคยได้ยินชื่อเสียงมาบ้าง พวกเขาเรียกมันว่า ‘วันเดอเรอร์’” ดอกเตอร์หนุ่มกล่าวถึงหนึ่งในวีรบุรุษที่โลกรู้จักดี

“จัดการขยะอวกาศนอกโลกสักตัว สเคลส์คงไม่ทันรู้ตัวหรอก ลองให้มันเข้ามา ข้าชินกับการตบแมลงเม่าบินเข้ากองไฟพวกนี้มานักต่อนักแล้ว” เรซยิ้มตอบแบบไม่ได้รู้สึกระแคะระคายคำพูดของลูกน้องของเขาเลยแม้แต่น้อย

ชายชุดดำสังเกตเห็นรอยยิ้มของเรซ ก่อนจะถามกลับไป

“รู้สึกว่าตั้งแต่ที่ท่านแวะไปเยี่ยมเยียนดาวลูซิเฟอร์นี่จะดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะขอรับ”

“ช่างสังเกตดีนี่ดอกเตอร์…นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ข้าเร่งระยะเวลาในการมาโลกนี่ให้เร็วขึ้น ทุกอย่างมันคือความบังเอิญเสียจริง” เรซหันไปตอบดอกเตอร์

“เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ” ชายชุดดำถาม

“เด็กน้อยของข้า…” เรซกล่าวพลางยกมือขึ้นมากุมใบหน้า มันดูมีความสุขกับเรื่องนี้สุดๆ ดวงตาสีแดงของมันเปล่งประกายขึ้น

“มันอยู่ที่โลกนั่น”

--------------------------------------------------------

To Be Continued

--------------------------------------------------------

Video Placeholder

.

.

.

ณ ห้องทำงานเล็กๆ ห้องหนึ่งที่ดูลึกลับเหมือนกับออฟฟิศนักสืบ ชายหนุ่มในชุดหนังรัดรูปสีดำกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาคาบบุหรี่อยู่ในปาก บนโต๊ะมีเอกสารมากมายกองอยู่ ข้างๆ กองเอกสารเหล่านั้นคือหน้ากากสีดำคล้ายหัวของนกฮูกตั้งอยู่ สายตาของเขากำลังจดจ้องไปยังข่าวด่วนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

[สังหารหมู่เรือนจำริคเกอร์! ช่วย อลัน อาร์เมอร์ แหกคุก]

“พวกแกคิดจะทำอะไรกันแน่” ชายคนดังกล่าวพูดจบ ก่อนจะใช้มือหยิบบุหรี่แล้วดีดไปยังบอร์ดที่อยู่ข้างเขา บุหรี่มวนนั้นพุ่งเข้าไปปักที่รูปปริศนา ก่อนจะร่วงหล่นลงสู่พื้น มันคือรูปของ เฮล ไรเดอร์ นักฆ่าหน้ากากแดง และโดยรอบเป็นโน้ต ข่าวคราว แล้วข้อมูลต่างๆ ที่ถูกรวบรวมมาติดไว้อย่างดี ทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกับองค์กรก่อการร้ายที่ทั้งโลกหวาดกลัวนาม “The Myth”

“ไปดูที่เรือนจำนั้นเลยก็แล้วกัน”

ทันทีที่กล่าวจบชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วหยิบหน้ากากนกฮูกขึ้นมาสวม ก่อนจะพุ่งหายวับเข้าไปในความืด…

Last Edit: Nov 13, 2017 12:19:32 GMT by Niruma ณ จังงัง

Akasun
C Rank

Posts: 26

Brave Corps! CH1 : Library of Lies Jul 13, 2017 21:19:32 GMT

Quote

Post by Akasun on Jul 13, 2017 21:19:32 GMT

ช่วง BackStage! (อันนี้ไร้สาระ)

Akasun : สวัสดีคร้าบ ยินดีต้อนรับเขาสู่ช่วงพูดคุยท้ายตอนคร้าบ

The Stranger : มีช่วงนี้ด้วยเหรอวะเนี่ย

Akasun : ก็อยากจะมีช่วงเป็นของตัวเองบ้างนะคร้าบ

Mr.Electro : แล้วทำไมไม่ไปในกระทู้พูดคุยฟะ

Akasun : ก็เดี๋ยวเวลาที่จะแปะ Fact หรือตัวอย่างตอนต่อไปไรเงี้ย มันจะได้อยู่ท้ายตอนให้คนได้อ่านเลยไง

Mr.Electro : แล้วไอ Intro ต้นเรื่องนั่นมันอะไร

Akasun : อ๋อ นั้นนะเหรอ ก็แบบว่า เวลาดูหนังมาร์เวลหรือดีซีแล้วมีอินโทรมันเท่ดี แต่ทำเองไม่เป็น เลยยืมมา มโนเอาว่ามันเขียนว่า Brave Corps ละกันเนอะ

The Stranger : ก๊อบหน้าด้านๆ เลยนี่หว่า

Mid-Knight : แล้วไหงตอนที่ 2 มันถึงได้มาช้าละเนี่ย

Akasun : ไม่ใช่ตอนที่ 2 เฟ้ยยย ตอนที่ 1 ต่างหาก ตอนแรกนะมันตอนที่ 0 อีกอย่าง บอกแล้วไงว่าเวลาน้อย ไม่น่าจะได้ลงถี่ๆ กว่าจะได้สักตอน ต้องหมดกาวไปกี่กระป๋องรู้ไหม เอาเป็นว่า ไม่แน่ ตอนหน้าอาจจะว่าเร็วขึ้นแต่สั้นลงละกันเนอะ

CP48 : จากการวิเคราะห์ด้วยคอมพิวเตอร์ กิจวัตรประจำวัน และงานอดิเรก เห็นได้ชัดเลยค่ะว่าติดเกม

Akasun : ก็ RoV มันรีแรงค์!! // โดนกระทืบ

Y : แล้วไหงถึงมีแค่คนในฉากหอสมุดละคะ

Akasun : ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ชื่อตอนมันเกี่ยวกับหอสมุดนี่

Night Shade : บทกูก็น้อย มึงยังจะกดบทกูอีกเหรอ?

Akasun : เดี๋ยวๆ แล้วมาฉากหอสมุดได้ไงเนี่ย

Night Shade : ก็พลังกูวาปไปได้ในทุกที่ที่มีเงา มึงเป็นคนเขียนนะเฮ้ย ลืมได้ไง

Akasun : ไม่ได้ลืม ก็ใส่บทให้แล้วตรง End Credit ไง

Night Shade : หลังเพลงจบใครเขาจะดูกัน ตั้งแต่สไปเดอร์แมนฉาย ก็ไม่มีใครอยากรอดู End Credit นะเฟ้ยยย

Akasun : ความอดทนเป็นสิ่งที่ดี กัปตันอเมริกาได้กล่าวไว้ ดูอย่าง Kataware Doki กับ ที่ไม่มีการกล่าวถึงเลยด้วยซ้ำ

Night Shade : มันใช่เรื่องที่จะเอามาพูดได้อย่างภูมิใจหรอน่ะ ยังมี Ape Man กับ Crimson Ghost ไหนจะ Wanderer อีก พูดถึงแค่นั้นอย่าพูดเลยครับเฮีย

Akasun : Ape Man มันไปเล่น War for the Planet of the Apes วันนี้เลยมาออกไม่ได้ แต่ตอนหน้าพวกนี้จะมีบทแน่นวลลล โอเค เราจะสั่งลากันไปด้วยช่วง Did U Know? ที่จะรวบรวม Fact ต่างๆ ของจักรวาลนี้มานำเสนอ ส่วนตัวผม ขอตัวไปสมัครนิยายเรื่องอื่นก่อน หลังจากที่ไม่กล้าโผล่หน้ามานาน บายครับ รักทุกคน // โดนตบ

--------------------------------------------------------

ช่วง Did U Know? (อันนี้มีสาระ...ละมั้ง)

Fact

1. มิสเตอร์ อิเล็กโตร เป็นซูเปอร์ฮีโร่คนแรกของโลกที่เปิดเผยตัวต่อสาธารณชน แต่เขาไม่ใช่มนุษย์คนแรกที่แหกกฎธรรมชาติได้ คนแรกและคนที่สองคือ เอเมอรัลด์ เฮรัลด์ และ มาร์ติน สแตนลี่ย์ โดยทั้งคู่มีความเกี่ยวข้องกับองค์กรศักดิ์สิทธิ์ ไนท์ เซนติเนล

2. การฝึกงานกับบรู๊คของยูกินั้นเบื้องหลังแล้วไม่ใช่การฝึกงานกิจการโรงแรม แต่เป็นการฝึกเพื่อเป็นซูเปอร์ฮีโร่ โดยพ่อของยูกิไม่รู้เรื่องนี้

3. ทั้งดาวโลกและดาวลูซิเฟอร์ ต่างเคยถูก เรซ พาซอน ยึดครองเมื่อหลายพันล้านปีก่อน

4. สีสัญลักษณ์ประจำดาวลูซิเฟอร์คือสีแดง เป็นที่มาจากดวงตาสีแดงเอกลักษร์ของบรรดาเชื้อพระวงศ์

5. เดอะ มิธ เป็นองค์กรก่อการร้ายหมายเลขหนึ่งของโลกยุคปัจจุบัน ถูกก่อตั้งมาเกือบ 30 ปีแล้ว โดยพวกเขาอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ก่อการร้ายมากมาย ความลึกลับของพวกเขาทำให้ไม่มีใครสาวถึงตัวได้

6. ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีข่าวลือเรื่องผู้มีพลังพิเศษมากที่สุดในโลก มีการปราบและก่ออาชญากรรมจากเหล่าฮีโร่และวายร้ายขึ้นมากมาย ก่อจะมาอื้อฉาวหลังการปรากฏตัวของนักฆ่านาม “คุซาคาเบะ ชินโซ” เมื่อ 5 ปีก่อน ทำให้รัฐบาลหันมาสนใจเรื่องการก่อการร้ายที่มากขึ้นอย่างจริงจัง โครงการที่ถูกวิจัยมานานก่อนหน้านั้นอย่าง Capture & Punish ของ ดอกเตอร์ อากิโมโตะ ไทกิ จึงถูกอนุมัติ ท่ามกลางความไม่เห็นด้วยจากหลายประเทศ ว่ามันขัดต่อหลักศีลธรรมและสิทธิมนุษยชน

7. ความสัมพันธ์ของ บริษัท มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น กับรัฐบาลญี่ปุ่นนั้นไม่ค่อยดีนัก หลังจากบริษัทวิจัยอาวุธอันดับหนึ่งของโลกรายนี้ปฏิเสธการสนับสนุนการพัฒนาอาวุธให้โครงการ Capture & Punish

Last Edit: Jul 13, 2017 21:20:26 GMT by Akasun

Gallery Title:
Image URL:
Image Title:
Comment:
Tick this box if you would like to allow other members to add images to your gallery.Add Image

Gunfiction

title

Brave Corps! CH1 : Library of Lies

Post by Akasun on Jun 29, 2017 10:51:04 GMT

Post by Akasun on Jul 1, 2017 21:28:48 GMT

Post by Akasun on Jul 13, 2017 20:59:58 GMT

Post by Akasun on Jul 13, 2017 21:19:32 GMT