ริมรั้วฤดูสีเทา <<Chapter 15>> #BANNED

ณ ห้องชมรมหน้ากาก... 

ลินไม่ละสายตาออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกลางห้องเลยแม้แต่นิดเดียว... ก็คงจะเป็นปกติของพวกที่ชอบแต่งนิยายแหละนะ... พวกที่มีจิตวิญญาณแห่งนักแต่ง เมื่อถึงคราวที่จะต้องลงมือรังสรรค์เรื่องราวของตนเอง เมื่อถึงตอนนั้นเขาหรือเธอจะพาตัวเองเข้าไปสู่โลกที่ตนเองสร้างขึ้นเพื่อให้เข้าถึงเรื่องราวที่ต้องการจะถ่ายทอดออกมาให้ได้มากที่สุด...

ลินก็คงเป็นหนึ่งในเหล่าบรรดานักเขียนหน้าใหม่ที่มีจิตวิญญาณอันแรงกล้าแบบนั้น... แต่...

ไอ้ท่าทางการพิมพ์ของเธอมันชักจะดูรุนแรงทารุนเกินไปหรือป่าวนะ... ทั้งกด ทั้งกระแทกคีย์บอร์ดลงไปอย่างเต็มแรงแบบนั้น ราวกับกำลังทำอะไรบางอย่างด้วยความสะใจ...

แล้วไหนจะมาพร้อมกับสีหน้ายิ้มกริ่มของเธอนั่นอีก ! สีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มแลดูเหมือนให้ความรู้สึกสะใจ พึงพอใจ ที่จะมาพร้อมกับความโหดร้ายเกรี้ยวกราดอะไรบางอย่าง... นี่หรือว่า...!

"หิ หิ หิ หิ !!! ฉากนี่แหละ ! มันจะต้องเป็นตำนานตราตึงใจนักอ่านทุกๆคนจนไปถึงชั่วลูกชั่วหลานแน่ๆ ! จงมอดไหม้ให้กับความร่านกามของหล่อนจนตายซะ ! นางตัวประกอบ !" (เธอกำลังพึมพำๆอยู่คนเดียว... อยู่เบื้องหน้าดราฟท์นิยายของเธอ !)

"นี่เธอกำลังเขียนนิยายอีโรติค 18+ อยู่หรือไงเนี่ย...ลิน" 

ในที่สุดผมก็อดทนอยู่ไม่ได้จึงเอ่ยปากถามออกไป...

"เอ๊ะ...!" ลินถึงกับออกอาการตกใจขึ้นมาในทันทีที่ผมได้เอ่ยปากออกไป... 

"จริงๆด้วยสินะ... ความจริงฉันว่ามันก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอกนะที่จะทำอะไรที่ตัวเองชอบน่ะ... แต่ที่นี่มันเป็นห้องชมรมในโรงเรียนและที่สำคัญ... อยู่ใกล้ๆกับโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์หลังโรงเรียนด้วย การที่จะเอาของอย่างงี้มาแต่งในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์แบบนี้มัน... ดูไม่ค่อยจะเหมาะสมซักเท่าไหร่นะว่าไหม... มายด์ !" 

ผมใช้ยุทธวิธีหาพวกโดยการหันหน้าไปหามายด์เพื่อถามความเห็นและหาแนวร่วม ! แต่ทว่า... 

ยัยนั่นที่กำลังอ่านหนังสือพรางฟังเพลงไปด้วยอยู่กลับเบือนหน้าหนีผมแถมยังหยิบเอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองอีก ! ฮึ่ยยย... ! ไอ้ท่าทีแบบนั้นมันไม่ใช่เขินอายนะ มันเป็นการแสดงความรังเกียจออกมาโดยตรงชัดๆ ! อะไรกันวะเนี่ย ! ยัยนั่นรังเกียจฉันงั้นเหรอะ ! ได้ไง ! 

"เหอะ...!" ผม'เหอะ'เพื่อเป็นการกลบเกลื่อน...

"ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ... เธอว่ายังไงล่ะลิน... เรามาสนทนากันอย่างผู้มีเหตุผลและปัญญาชนกันเถอะนะ..." (นี่ฉันพูดอะไรประหลาดๆออกไปเนี่ย ! อยากอ้วกออกมาเป็นคำพูดชะมัด ! นี่ฤทธานุภาพแห่งความเย็นชาของยัยมายด์ทำเอาคนอย่างฉันเสียสมดุลได้ถึงขนาดนี้เชียวเหร๊อะ !) 

เมื่อนั้นเอง... ลินจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ... เธอกลับหลังหันโดยไม่ได้สบสายตามาที่ผมแม้แต่นิดเดียว

เธอเดินตรงไปยังหน้าห้องก่อนที่จะคว้าเก้าอี้ไม้อีกตัวขึ้นมาตั้งไว้หน้ากระดาน... ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนนั้นพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าอะไรบางอย่าง !

...และแล้ว ไม้กางเขนเหล็กที่ติดไว้อยู่เหนือกระดานชอล์คก็ถูก นรินทร์ ลินลัด เขวี้ยงทะลุกระจกออกไป... ลอยละลิ่วออกไปอย่างไม่มีวันที่จะได้กลับมา...

...

...

เพียงแค่ผมคนเดียวมิสามารถต่อกรกับความเกรี้ยวกราดของนางตาจิ้งจอกคนนี้ได้จริงๆ... 

ลินยังคงแต่งนิยาย Y แนวรักอีโรติคของเธอต่อไปได้อย่างลื่นไหล... ดูเหมือนว่า ณ เวลานี้ คงจะไม่มีอะไรมาขัดขวางการกระทำของเธอได้แล้ว

...ส่วนอีก 2 คนนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ยย ! 

ขณะเดียวกันนี่เอง มายด์กับปราชญ์ก็ได้แต่นั่งอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองเฉยๆ ไม่ได้ช่วยผมห้ามปรามอะไรลินเลยแม้แต่น้อย... นี่ชมรมๆนี้ ผมต้องคอยเป็นคนรับภาระและแบกมันอยู่บนไหล่ทั้ง 2 ข้างเพียงคนเดียวแบบนี้ตลอดไปหรือไงเนี่ย...

...(เวลาผ่านไปหลังจากนั้นได้ประมาณ 10 นาที)...

ในที่สุดลินก็แต่งดราฟท์นิยายตอนใหม่ของเธอเสร็จ... หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมกับยืดแขนอันเรียวยาวออกมาบิดเนื้อบิดตัวคลายอาการปวดเมื่อยหลังจากที่นั่งอยู่ท่าเดียวตลอดเวลากว่า 2 ชั่วโมง... 

พอดีว่าวันนี้คาบเรียนชีววิทยาช่วงบ่ายของห้องผม (ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 4/2) อาจารย์ไม่ว่างเข้าคาบส่วนคาบต่อจากนั้นก็ได้แก่วิชาภาษาอังกฤษและสังคมซึ่งอาจารย์ทั้ง 2 คนนี้จะไม่เช็คชื่อทุกครั้งเวลาที่มีคาบเรียน... และดูเหมือนอาจารย์ทั้ง 2 ท่านจะสอนไม่ค่อยรู้เรื่องซะด้วย 

ผมจึงมองว่า มันช่างเปล่าประโยชน์ที่จะทนฟังอาจารย์ที่พูดไม่รู้เรื่องบ่นอะไรบางอย่างออกมาตลอดทั้งคาบเรียนและดูเหมือนลินก็จะเห็นด้วยกับผม... เธอจึงชวนผมให้มานั่งอ่านหนังสือด้วยตัวเองที่ห้องชมรมๆนี้ 

แต่ที่แท้ มันก็เป็นของอ้างของคนที่อยากจะหาเวลามาร่างดราฟท์นิยายของตัวเองเนี่ยนะ ! ยัยคนเจ้าเล่ห์ ! 

"โอ้ยย... อ่าาาห์... แต่งนิยายผ่านคอมพิวเตอร์เนี่ย...ง่ายกว่าร่างดราฟท์ลงสมุดเยอะเลยแหละนะ" หญิงสาวบิดเนื้อบิดตัวพรางสะบัดเส้นผมสีดำเงางามยาวสลวยของเธอ... 

"ใครๆเค้าก็หันมาแต่งนิยายในคอมพิวเตอร์แล้วก็โพสท์ดราฟท์นิยายลงอินเตอร์เน็ตกันทั้งนั้นล่ะ สมัยนี้..." ผมพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเซ็งๆ

"ทุกครั้งที่ร่างดราฟท์นิยายเสร็จ แล้วได้คลิ๊กที่สัญลักษณ์ --บันทึก—มันทำให้รู้สึกเหมือนได้ ‘เสร็จ’ หรือ ‘ปลดปล่อย’ ออกมายังไงก็ไม่รู้อะนะ หุ หุ หุ... แถมยังให้ความรู้สึกปลอดภัย... มั่นคง... เพราะว่าดราฟท์นิยายร่างนั้นจะไม่มีทางหายไปอย่างแน่นอน..." 

หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปลอดโปร่ง แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกสบายใจแผ่ซ่านออกมาอยู่เต็มอก... เมื่อผมได้ยินเธอพูดอย่างนั้น มันก็ทำให้นึกถึงดราฟท์นิยายที่เธอร่างขึ้นมาเองบนแผ่นกระดาษซึ่งเมื่อเทียบกับการแต่งนิยายผ่านคอมพิวเตอร์แล้ว การแต่งนิยายแบบนั้นมันไม่ใช่ความคิดที่ดีเอาเสียเลย...

ทุกๆอย่างราวกับจมกองเลือด... 

"จะว่าไป... คอมพิวเตอร์นี่เธอเป็นคนเอามาเองหรอลิน..." เมื่อนั้นเอง จู่ๆมายด์ที่นิ่งเงียบอยู่แต่ภายในโลกส่วนตัวของเธอมาได้ระยะนึงแล้วก็เอ่ยปากถามขึ้นมา น้ำเสียงและสีหน้าของเธอแลดูสงสัยอะไรบางอย่าง...

"หืม...ฮะ... อ๋อ ไม่ใช่ซะหน่อย ใครก็ไม่รู้เอามาตั้งไว้น่ะนะ ช่างเถอะ ! ยังไงซะมันก็ช่วยอะไรชั้นได้หลายอย่างเลยล่ะ... ยังไงก็ต้องขอขอบคุณคนที่เอามาตั้งไว้จริงๆ...แหละนะ" ลินตอบกลับไปโดยมิได้สบสายตาของมายด์

อันที่จริงแล้วผมก็รู้สึกแปลกใจไม่เบา ทีแรกก็นึกว่าเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ของลินจริงๆ...

"อาจจะเป็นไปได้ว่า... มีสมาชิกชมรมที่เหลือบางคน เอามาตั้งไว้หรือป่าว..." 

ชั่วขณะนั้นเอง ปราชญ์ก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นมาบ้าง... พอมายด์เริ่มพูดขึ้นมาหน่อย ก็เหมือนจะทำให้คนโลกส่วนตัวสูงอีกคนนึงอย่างปราชญ์สามารถปลดล็อคตัวเองและเปิดประตูให้กับคนอื่นได้... แอบรู้สึกนิดๆว่าหนุ่มสาว 2 คนนี้เหมือนจะมีอะไรเชื่อมโยง... สื่อถึงกันได้...

"หาาา...? บ้าหรอกหรอ ? ทั้งชมรมหน้ากากของพวกเราก็มีกันแค่ 4 คนเท่านี้เองไม่ใช่หรอ ? หมายความว่ายังไงของนายน่ะ 'สี่ตา'" 'สี่ตา' คือคำที่ลินใช้เรียกปราชญ์.... - - 

เมื่อเห็นลินพูดขึ้นมาดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องรีบค้านโดยทันที

"ที่เจ้าหมอนั่นพูดน่ะถูกแล้วลิน... สมาชิกชมรมหน้ากากของเราไม่ได้มีแค่ 4 อย่างที่เห็นหรอนะ..."

"เอ๊ะ...!" 

"อันที่จริงแล้ว... ชมรมหน้ากากของพวกเราประกอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมด... 11 คน !"

" "ส...สิบ ! 11 คน !" " ลินและมายด์ถึงกับไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน !

"11 คนเชียวหรือ... ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้นะ คนอย่างพวกเราเนี่ย..." (คำพูดจากปราชญ์... แล้วก็... ว่าแต่... ไอ้คนอย่างพวกเรานี่มันฟังดูน่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวรึ)

"ใช่แล้วล่ะ... นักเรียน 11 คนประกอบด้วยนักเรียนจากม.3 ห้าคนและม.4 หกคน... มีใครบ้างชั้นก็จำไม่ค่อยได้หรอกนะ... แต่สาเหตุที่ทำให้ทุกๆครั้งที่มาโผล่ในห้องชมรมก็เจอแต่พวกเราก็เพราะว่าเด็กนักเรียนม.3 น่ะเวลาเลิกเรียนจะไม่ตรงกับพวกเราซักเท่าไหร่---"

"ขนาดม.4 ด้วยกันบางห้องยังเลิกไม่ตรงกันเลย ห้อง Gifted น่ะเลิกช้ากว่าห้องธรรมดาเยอะ..." (จู่ๆมายด์ก็บ่นแทรกขึ้นมาซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร...) 

"...ชิ ! หล่อนคิดว่าห้องของตัวเองสูงศักดิ์กว่าหรือยังไง จู่ๆถึงได้พูดข่มขึ้นมาอย่างนั้น..." (เสียงพึมพำกับตัวเองของใครซักคนซึ่งผมได้ยินไม่ค่อยชัดซักเท่าไหร่) 

(ผมพูดต่อ...) "---ก็เนื่องด้วยปัญหาเรื่องเวลานั่นแหละ... อันที่จริงมีสมาชิกอีกคนนึงในชมรมเป็นน้องสาวของฉันด้วยแหละนะ... ก็เลยรู้เรื่องเวลานี่แหละ..."

"แล้วนักเรียนม.4 ที่เหลืออยู่อีก 2 คนล่ะ... เจ้าพวกนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเวลาหนิ... ทำไมพวกนั้นถึงไม่มาล่ะ" ปราชญ์ถามขึ้นมาด้วยสีหน้าขี้สงสัยราวกับกำลังเล่นบทเป็นนักสืบในนิยายแนวสืบสวน

"นายถามชั้นแล้วชั้นจะไปถามใครยังไงล่ะเนี่ย หึ๊ ? ? ?" (ก็ตามนั้น)

... 

และแล้วปริศนาเล็กๆภายในชมรมหน้ากากก็ยังไม่ได้รับการคลี่คลาย... แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้รู้สึกว่าชมรมๆนี้มีกิจกรรมอะไรขึ้นมาให้ทำบ้างนอกจากการนั่งเฉยๆไปวันๆ

...

"เอาล่ะ... ถ้าอย่างงั้นชั้นขอตัวกลับก่อนก็แล้วกันนะ..." 

เมื่อนั้นเองปราชญ์ก็เป็นฝ่ายขอตัวซาโยนาระกลับบ้านไปก่อน... ชายหนุ่มสวมแว่นลุกขึ้นเก็บเก้าอี้ให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องชมรมไปอย่างรวดเร็ว...

"งั้นก็ขอให้กลับบ้านดีๆ---นะ---" 

มายด์เหมือนจะพยายามหันหลังไปกล่าวลาชายหนุ่มที่พึ่งเดินออกไป แต่ดูเหมือนปราชญ์จะเดินออกไปเร็วมาก ยัยผู้หญิงเชื่องช้าคนนี้จึงกล่าวลาไม่ทัน...

แววตาอันเต็มไปด้วยเลศนัยพร้อมกับเสียงหัวเราะประหลาด ทันใดนั้นเองจู่ๆก็ปรากฏขึ้นมา ! 

"นี่... !! 'ยัยเสื้อกันหนาว'..." 'เสื้อกันหนาว' ? ? ? คงจะหมายถึงมายด์สินะ... ว่าแต่ทำไมลินถึงจู่ๆก็ได้เรียกหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรขนาดนั้น !

"หืมม..." มายด์หันกลับมาตามเสียงด้วยท่าทีเกร็งๆเล็กน้อย

"พูดอะไรของเธอน่ะ ! มะ...ไม่ใช่ซักหน่อยนึง !" คำพูดปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอันลนลานของมายด์ !

"อ๋อ... อย่างงั้นหรอกหรอ... หึ หึ หึ... ก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้อยู่แล้วล่ะนะ... เพราะว่าคนอย่างหล่อนน่ะคงไม่มีปัญญาที่จะไปคบกับใครเค้าได้อยู่แล้วแหละนะ หุ หุ หุ !" (ถึงแม้ว่าจะได้แต่เป็นคนยืนสังเกตการณ์ แต่ก็ต้องยอมรับตามตรงว่าทั้งน้ำเสียงและท่าทางในการพูดของลินนั้นชวนให้รู้สึกยั่วโมโหชะมัด !)

"ฮะ...! แล้วจะทำไม ! น...นี่ ! นี่เธอพูดอย่างงี้ต้องการอะไรกันแน่น่ะ !" 

"อ๋ออๆๆ ป่าวหร๊อก...(เสียงสูง)...ก็ไม่ได้ต้องการอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ... ก็แค่อยากจะเตือนอะไรบางอย่างให้คนกะโหลกหนาอย่างหล่อนได้รับรู้ซะบ้างน่ะนะ..." 

"อะ...อะไรกันล่ะ ! รีบๆบอกมาได้แล้วยัยบ้า !" 

(ผมไม่รู้ว่ามายด์เป็นผู้หญิงที่มีความฉลาดในการใช้ชีวิตหรือเป็นคนที่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมคนขนาดไหนหรอกนะ... แต่สำหรับคนที่โลกส่วนตัวสูงอย่างมายด์แล้ว... โดยปกติก็คงไม่เคยได้พูดคุยกับใครมากเป็นพิเศษ... และเมื่อยิ่งไม่มีประสบการณ์ในการปะทะฝีปาก... การที่จะต้องมารับมือกับผู้หญิงปากปีจออย่าง นรินทร์ ลินลัด ผู้นี้แล้ว... เรียกได้ว่ามีแต่จะ 'ถูกยำอยู่ฝ่ายเดียว !' ) 

"โอ๋... ใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะนังหนูน้อย... ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ... การที่นักเรียนม.ปลายเค้าชวนหล่อนวิ่งฝ่าสายฝนกลับบ้านไปน่ะ---"

"'วิ่งฝ่าสายฝน !' นี่เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ! แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไปวิ่งฝ่าสายฝนกลับใครที่ไหนเวลาใดเมื่อไหร่ !"

"ปัดโถ่ววว ! ก็เพราะชั้นมีตาเอาไว้แหกดูยังไงล่ะนังปัญญาทึบเอ้ยย ! เหอะ เหอะ เหอะ ! เมื่อวันก่อนน่ะเหมือนชั้นจะเห็นหล่อน...วิ่งฝ่าสายฝนที่กำลังโปรยปราย อุ๊ยยตายย บรรยากาศฟังดูน่าชวนฝัน ไปพร้อมๆกับนายสี่ตาคนเมื่อกี้ยังไงล่ะ !"

"ก็ใช่ ! ก็ถูกต้องแล้ว ! แล้วเธอมีปัญหาอะไร !" 

"ก็แหม่... สิ่งที่ชั้นจะบอกก็คือ... ถ้าผู้ชายเค้าไม่ได้มีกะจิตกะใจคิดที่จะคบหรือมีแผนที่จะจีบเธอเพื่อเป็นแฟน... แต่แล้วกลับมาทำดีกับเธอ... อย่างเช่นพาเธอเดินฝ่าสายฝนและพาไปส่ง(เกือบ)ถึงบ้านแบบนี้น่ะ... สิ่งที่พวกเค้ากำลังคิดอยู่ก็มีแต่เรื่องอย่างว่านั่นแหละ !" 

"เหอะ... จะอะไรน่ะหรอ... หล่อนแกล้งโง่ไม่รู้... หรือว่าไร้เดียงสาจริงๆกันแน่... ไอ้เรื่องอย่างว่าที่พูดถึงนั่นก็คือ...

(ไม่ !! ไม่ !! นี่เธอพูดคำนั้นออกมาจริงๆเหรอะ ! ไม่นะ ! มันจะต้องทำร้ายจิตใจคนอย่างมายด์เกินไปแน่ๆ ! ไม่ ! นี่ผมไม่สามารถทำอะไรเพื่อช่วยปกป้องเธอคนนี้ได้เลยหรือเนี่ย !) 

ทันใดนั้นเอง ! ผมตัดสินออกตัวเข้าไปห้าม ด้วยการพูดออกมาว่า !

เอ๊อะ !!! นี่เธอ...จี้ถูกใจดำผม !!! อะ เฮือออก !!!

"มะ...ไม่...ไม่จริง ! เพื่อนของฉัน... ไม่ได้คิดแต่เรื่องต่ำทรามอย่างที่เธอพูดออกมาหรอกนะ ! เพื่อนของฉันน่ะ ! สิ่งที่พวกเค้ามีให้ฉันคือ มิตรภาพที่บริสุทธิ์ ! แล้วก็ความจริงใจ ! ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่มีวันเข้าใจหรอก !" มายด์เหมือนจะพยายามพูดตะโกนออกไปให้มันสุดเสียง ! น้ำเสียงของเธอมันก็ดูให้ความรู้สึกหนักแน่นอยู่หรอก... แต่เหมือนว่าก็จะได้แค่นั้น... ไม่ได้ทำให้ลินสะทกสะท้านหรือเสียการตั้งหลักเลยแม้แต่น้อย ! ลินยังคงมุ่งหน้าเข้าโจมตีต่อไป ! 

เธอเดินผ่านตัวของผมไป ! ราวกับว่าตัวของผมเป็นอากาศธาตุ ! ไม่มีคุณค่าใดๆ และไม่สามารถขัดขวางหรืออย่างน้อยเป็นกำแพงโง่ๆไม่ให้นางมารร้ายคนนี้ผ่านไปได้... เธอเดินราวกับทะลุผ่านตัวของผมไป... พร้อมกับใช้มือเข้าไปจับคางใสๆของมายด์ที่กำลังยืนตัวสั่น ! น้ำตาคลอเบ้าอยู่โดยมิสามารถทำอะไรได้ ! ลินหยิกคางของมายด์เล็กน้อยพร้อมกับเอาหน้าเข้าไปแทบจะแนบชิดก่อนที่จะพูดออกมาว่า...!

"...เพื่อนงั้นหรอ... อย่างหล่อนน่ะ... เคยมีเพื่อนผู้ชายคนอื่นที่เคยทำแบบนี้ให้กับหล่อนด้วยสินะ... !"

"อ๊ะ...!" มายด์ถึงกับแสดงสีหน้าหวาดผวาราวกับถูกจี้ใจดำ...

ไม่มีใครเค้าคิดที่จะอยากมาผูกมิตรกับคนมืดหม่น ! น่าเบื่อ ! ไร้สเปค ! ไร้คุณภาพ ! ไร้ประสิทธิภาพอย่างหล่อนหรอก ! ไอ้มิตรภาพที่หล่อนพูดมาน่ะมันมีแต่เรื่องหลอกลวง ! รู้ไว้ซะ... โหะ โหะ โหะ ! รู้มั้ยว่าเวลาเสื้อนักเรียนหรือเสื้อนักศึกษาของหญิงสาวมันเปืยกโชกไปด้วยน้ำฝนน่ะ ! มันจะทำให้พวกผู้ชายเจ้าเล่ห์ๆแอบลักลอบ มองดูสิ่งที่อยู่ด้านในของหล่อนยังไงล่ะ ! ว่าแท้จริงแล้วมันมีอะไรอยู่ในนั้นจริงๆหรือจริงๆแล้วก็มีแค่ความกลวงโบว๋ ! แต่ดูเหมือนว่าหล่อนนี่ก็แอบมีอะไรซุกซ่อนอยู่ไม่เบาเลยล่ะนะ หุ หุ หุ ! ในดูซิ ! โห้วว ! นี่คัพอะไรแล้วน่ะ ! แม่สาวน้อย---! อ๊ะ !!!" 

ทันใดนั้นเอง ! ระหว่างที่ลินกำลังใช้มือของเธอเอื้อมไปสัมผัสที่หน้าอกของมายด์พร้อมกับจ้องมองด้วยสีหน้าเหยียดหยาม ! 

...มายด์เป็นฝ่ายที่เปิดฉากเหวี่ยงฝ่ามือเข้าไปหวังจะหวดเข้าที่ใบหน้าของลินพร้อมกับฝากรอยเจ็บรอยแสบให้ได้ ! แต่ทว่านางมารคนนี้ยังคว้าแขนของตัวเองขึ้นมาบล็อคตั้งการ์ดเอาไว้ได้ทัน ! แต่ก็รับแรงกระแทกไปไม่น้อย ! 

ลินกัดฟันกรอด ! พร้อมกับแสดงสีหน้าเครียดแค้นออกมาอย่างน่ากลัว ! เธอพุ่งเข้าไปหมายจะเอาคืนมายด์เป็น 2 เท่า ! 

ดวงตาของลินแดงก่ำ ! ฟันล่างกับฟันบนเสียดสีกัน ! ใบหน้าแบบนี้มันไม่ใช่แค่ของเพชฌฆาตธรรมดา... แต่นี่มันเป็นใบหน้าของผู้ที่มีจิตวิญญาณร้าย ! 

...

เสี้ยววินั้นเอง... ยามที่เข็มของนาฬิกาขยับ !

...

ลินดันตัวของมายด์ล่วงลงไปนอนแนบติดกับพื้นอีกครั้ง ! 

แขนทั้งสองข้างของนักเรียนสาวในชุดกันหนาวถูกดันติดกับพี้น !

นี่มันเป็นภาพเดียวกับที่เคยเห็นในวันแรกของตอนที่เข้าชมรมนี้มาชัดๆ ! 

...

พรั่บบ...

...

...

...ถ้าหากเป็นพระเอกหน้าหล่อแววตาสดใส รูปร่างทะมัดแทมง แลดูเข้มแข็งและสามารถเป็นที่พึ่งให้แก่ตัวละครสาวๆทุกคนในนิยายแนวชีวิตในรั้วโรงเรียนทั่วๆไปแล้วล่ะก็...

พวกเขาเหล่านั้นคงจะต้องรีบวิ่งเข้าไป...และเอาร่างกายของตัวเองเป็นเกราะกำบัง ขวางทางไม่ให้ตัวละครที่รับบทเป็นตัวร้ายสามารถปู้ยี่ปู้ยำตัวละครนางเอกไปได้มากกว่านี้... 

และฉากๆนั้นในหนึ่งหน้ากระดาษนิยาย ก็จะทำให้ผู้อ่านทุกๆคนต้องรู้สึกประทับและตราตึงใจไม่มากก็น้อย... ที่ตัวละครพระเอกในนิยายของพวกเค้าทั้งรูปร่างหน้าตาดี... เป็นที่พึ่งให้กับทุกๆคนได้... เสียสละ... มีมิตรสหายเยอะแยะ ใครๆก็อยากที่จะเข้ามาทำความรู้จัก... มี'เพื่อน'มาก... ตัวละครแบบนี้ ไม่ว่าใครๆก็คงคิดอยากให้มีคนแบบนี้ในชีวิตจริงๆ ตัวละครแบบนี้... ผู้ชายแบบนี้... คนแบบนี้... ไม่มีคนบ้าที่ไหนหรอกที่จะไม่รัก...

ซึ่งแตกต่างจากผมทุกๆอย่าง... ที่ ณ เวลานี้... ตอนนี้... ก็ทำได้แต่... แค่ยืนตะโกนห้าม นรินทร์ ลินลัด ทั้งๆที่ขาทั้งสองข้างก็ได้แต่สั่นเทา... ขยับไปไหนไม่ได้... ช่วยเหลืออะไรใครไม่ได้... ไม่มีประโยชน์... ไม่มีคุณค่าใดๆเลย...

...

อย่างงั้นจริงๆหรอ...

"ฮะ ! อะไรน่ะ !" 

"หยุดได้แล้วลิน !" (ชายหนุ่มคว้ามือของสาวผมดำเอาไว้)

"ถอยไปไกลๆเลย ! นายคิดว่านายแน่มาจากไหนงั้นหรอฮะ !" 

ตัวของชายหนุ่มผมสีเทากระเด็นออกไปเนื่องจากแรงเฉื่อยอันมหาศาลจากลูกถีบของหญิงสาวผู้นี้...

ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปอีกครั้ง ! คราวนี้เขาเข้าไปพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างสอดรัดเข้าไปที่เอวของนักเรียนสาวผู้กำลังขึ้นคร่อมนักเรียนหญิงอีกคนอยู่... 

หญิงสาวพยายามดิ้น ! ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็พยายามกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างเต็มแรงและสุดความสามารถ ! 

จนท้ายที่สุดชายหนุ่มก็อาศัยความคล่องตัวอ้อมมาอยู่ด้านหน้าของหญิงสาวจนได้ ! แต่จนแล้วจนรอด... นรินทร์ ลินลัด ก็ดิ้นหลุดจากวงแขนของผู้ชายแรงน้อยคนนี้ได้และ ณ วินาทีนั้นเอง กำปั้นของหญิงสาวจึงได้พุ่งเข้าไปกระแทกจังๆเข้าที่ใบหน้า----(และแว่นตา...ที่ทำด้วยเลนส์แก้ว...)

...

มายด์ที่ ณ ตอนนี้สภาพดูไม่จืดเลยซักนิดเดียว... เธอพยุงร่างกายอันสะบักสะบอมราวกับเพิ่งถูกกระทำชำเราของเธอขึ้นมาจากพื้น ! พร้อมกับตะเกียกตะกายล้มลุกคลุกคลานแบกร่างวิ่งหนีออกจากห้องไป ! 

ทันใดนั้นเองลินก็กำลังที่จะคว้าตัววิ่งตามไปแต่... 

นร... ใช้แขนและขาทั้งสองข้างของเขา... รัดแขนทั้งสองข้างของลินเอาไว้... กระบวนท่ารัดที่เรียกว่า 'กางเขนเหล็ก' จากมวยปล้ำ... ทำให้ลินมิสามารถวิ่งตามมายด์ออกไปได้...

หญิงสาวถูกพันธนาการเอาไว้โดยชายหนุ่มอย่างถาวร...