โรงเรียนดัดสันดานวิทยา(ตอนจบ)

EP.1

ณ โรงเรียนคิโบกามิเนะ เอ๊ย โรงเรียนดัดสันดานวิทยา ก่อนเหตุการณ์ในบทนำ 1 ชั่วโมง

ชายหนุ่มร่างใหญ่บึกบึนคนหนึ่งได้ยืนหน้ารั้วของโรงเรียนดัดสันดานวิทยาที่ปิดอยู่ และมีป้ายว่า"เปิดแล้ว เปิดรั้วได้เลย"

"ที่นี่สินะ โรงเรียนดัดสันดานวิทยา ได้ข่าวว่าเป็นโรงเรียนรับเฉพาะคนแปลกๆ"ชายหนุ่มร่างใหญ่พูดขึ้นมา
"แล้วทำไมโรงเรียนรับเราเข้ามากันนะ อืม.......ช่างเหอะ โรงเรียนนี้มันใกล้บ้าน เราก็มาสมัคร เค้ารับเราก็ดีแค่ไหนแล้ว"ชายหนุ่มร่างใหญ่คิด
"อืม....แล้วเราจะใช้ชีวิตกับพวกแปลกๆยังไงละเนี่ย..... ช่างเหอะไปเรียนดีกว่า เรื่องนั้นค่อยไปตายเอาดาบหน้า"ชายร่างใหญ่คิดแล้วเปิดรั้วโรงเรียน

พอเข้ามายังอาณาเขตของโรงเรียน แสงแดดก็สาดเข้ามาที่โรงเรียน ทำให้บรรยากาศโรงเรียนดีขึ้นมาทันที และมันก็สาดเข้าตาชายหนุ่มร่างใหญ่ด้วย

"อ่าห์ แสบตาาาาาา"หลังจากที่ชายหนุ่มพูดคำนี้ขึ้น...

ก็มีชายคนหนึ่งเข้ามาเตะไข่จากด้านหลังแล้วเอาสันมือกระแทกคอ ทำให้ชายร่างใหญ่สลบเหมือดในทันใด เสร็จแล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ป้อนยาบางอย่างให้ชายร่างใหญ่

แล้วก็มีหมีสองสีโผล่มา...

"เจ้านี่มันใครละเนี่ย นายถึงให้ชั้นทำอย่างงี้ใส่ ห๊ะ"ชายคนหนึ่งได้ถามหมีสองสี
"นักเรียนที่เป็น 1 ใน 2 คนพิเศษนะจาร"หมีสองสีพูด
"อ้อ งั้นเหรอ ขอประวัติมันมาดูหน่อยดิ"ชายที่หมีสองสีเรียกว่า"จาร"ขอใบเอกสาร
แล้วหมีสองสีก็หยิบใบกัญชาและกาวให้...

ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(คงไม่บอกนะว่าสองคน ไม่สิ หนึ่งคนกะหนึ่งตัวทำอะไรกัน)

4 ชั่วโมงกว่าๆต่อมา ณ โดมของโรงเรียนดัดสันดานวิทยา

มีคนนอนอยู่ 10 คน...

ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ตื่นขึ้นมาแบบสะลืมสะลือ และชายหนุ่ม(ใส่แว่น)อีกคนก็ตื่นขึ้นมาแบบ Shawn Micheal



แล้วทุกคนที่อยู่ในโดมก็ตื่นขึ้นมา

ปุ้ง!!!!!!!!!!มีควันออกมาจากคอนเสิร์ต

แล้วมีหมีสองสีโผล่มา......

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนดัดสันดานวิทยานะจ๊ะ atatatatatatatata!!!"
"อะ....อะ..อะไรวะเนี่ย"ชายหนุ่มใส่แว่น
"ที่นี่คือโรงเรียนดัดสันดานวิทยา โรงเรียนใหม่ของพวกนายยังไงละ 5555555555+"หมีสองสีกล่าวด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย
"อ้อ ขอแนะนำตัวซักหน่อยนะจ๊ะ ชั้นชื่อ..."ระหว่างที่หมีสองสีพูดก็ถูกคน 2 คนขัดจังหวะ
"โมโนคุมะ!!!!!"เด็กสาวที่ตัวเตี้ยที่สุดในกลุ่มคน 10 คนพูดโพล่งขึ้นมา
"อืม..ถูกต้องแล้ว และชั้นเป็นผู้อำนวยการที่นี่ยังไงละ 5555555 "หมีสองสีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้ายขึ้นกว่าเดิม
"เอาละ รู้แค่นี้ก็พอเเล้วละ ไปละเว้ยยยยยย 555555555555"หมีสองสี

แล้วไฟก็ดับ

พอไฟเปิดปุ๊บ.....

ตัดจบแบบละครไทย..
(คนเขียนโดนกระทืบ...)

ป.ล.นี่คือน้ำล้วนๆ เนื้อไม่มี

ตอนที่ 3

หลังจากที่โมโนคุมะเปิดประตูสู่โรงอาหาร

สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ…




เจษฎ์ : สะ..สวยจัง

โมโนคุมะ : ใช่มั้ยละ!!!

มิอุระ : นะ..นี่มันเหมือนกับของโรงเรียนญี่ปุ่นเลยนี่คะ

โมโนคุมะ : ใช่แล้ว

โอสาส : เอิ่ม….ขอโทษนะครัช

โอสาสได้ยกมือขึ้น

โมโนคุมะ : ทำไมเหรอ

โอสาส : เอ่อ….ห้องน้ำอยู่ทางไหนครัช..


สิ้นเสียงของโอสาส โมโนคุมะไม่ได้ตอบอะไร แต่เขาชี้ไปยังประตูบานหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่ยืนอยู่พอสมควร


โอสาส : โอ้…


แล้วโอสาสก็วิ่งไปยังประตูบานนั้นพร้อมหยิบหูฟังและโทรศัพท์ขึ้นระหว่างทาง แต่โทรศัพท์ได้หล่นจากมือของโอสาส

แต่โอสาสรับไว้ทัน แล้วก็เข้าห้องน้ำ..

…

ซิน : อะไรของมันเนี่ย..

โมโนคุมะ : ช่างเขาเหอะน่า…โอเค!!! ประตูที่โอสาสเข้าเป็นห้องน้ำ ใช้ร่วมกันชายหญิง ส่วนประตูตรงนั้น.

เรย์ : ห๊ะ!!!!!!! รวมชายหญิงเรอะ จะบ้าเรอะเจ้าหมี!!!!!!

โมโนคุมะ : ……ประตูตรงนู้นคือหอพักแยกชายหญิงนะจ๊ะ

เรย์ : อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!!!!ถ้าเกิดพวกผู้ชายหื่นกามมามองฉันตอนจะฉี่ละห๊ะ!!!

ที : (ตกใจเล็กน้อยเหมือนคำพูดที่เรย์พูดมันเข้าตัว)

โมโนคุมะ : …เเก้ปัญหากันเอาเองแล้วกันนะ…….ไปละ!!!


ว่าแล้วโมโนคุมะก็ปาอะไรบางอย่างใส่พื้น ก่อให้เกิดควันตรงที่โมโนคุมะ
แต่ระหว่างที่เกิดควัน
ย่างก็กระโดดพุ่งเข้าไปในควัน เพราะรู้ดีว่าโมโนคุมะจะหายตัวเเบบนินจาและมันมีช่วงเวลาตอนที่ควันขึ้นแล้วโมโนคุมะยังไม่หายตัว แล้วถ้าเธอเข้าไปจับโมโนคุมะในช่วงนั้น เธอก็จะจับโมโนคุมะได้….


แต่สายไปแล้ว.....โมโนคุมะหายตัวทัน


ย่างเลยว่าวไปกระแทกพื้นอย่างจัง.. กรที่เห็นอยู่ก็รีบไปหาทันที


กร : เป็นไรมากมั้ยครับ!!(ยื่นมือกะจะช่วย)

ย่าง : ไม่เป็นไร แล้วไม่ต้องมาช่วยชั้น(ปัดมือออก)


แอ๊ดดดดดดดดดดด


เสียงประตูห้องน้ำเปิดขึ้นมา โอสาสเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ฟินเป็นอย่างยิ่งเหมือนไปทำอะไรมา


โอสาส : อ่าาาาาาาาาาา เกิดไรขึ้นเหรอ ได้ยินเสียงดังปึ้งเลยรีบออกมานะ(อุส่าเลิกชักว่าวมาดูเลยนะเนี่ย : คิดในใจ)

ธวี : คือ….อาจารย์โมโนคุมะเค้าบอกว่าห้องน้ำเป็นเเบบชายหญิงรวม แล้วก็หายไปเลยละครับ

โอสาส : เอ่อ..โมโนคุมะก็ขี่คอแกอยู่ไม่ใช่เหรอ?


พอทุกคนหันไปดู…ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ โมโนคุมะกำลังขี่คอธวีอยู่


ธวี : ฮะ…เฮ้ย!!!

โมโนคุมะ : ความรู้สึกช้าจังเลยนะธวี..อุปุ๊ปุปุปุ


ว่าแล้วโมโนคุมะก็กระโดดตีลังกาจากคอธวีไปยืนบนโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ตรงกลางโรงอาหาร

โมโนคุมะ : เอาละ..ตอนนี้ชั้นก็ขอประกาศ “หัวหน้ารุ่น” เลยแล้วกันนะ..เค้าก็คือ


อาซาเซล : เดี๋ยวก่อนสิ….อะไรคือห้วหน้ารุ่นละ…

โมโนคุมะ : ดีมากที่ถาม ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ไม่สนอะไรอย่างเธอเนี่ย…จะสนอะไรด้วย…

อาซาเซล : กะ..เเก!!!!


ว่าแล้วอาซาเซลก็พุ่งไปหาโมโนคุมะหวังจะต่อย แต่ตอนที่พุ่งเข้าไป อาซาเซลก็โดนทีรั้งไว้ด้วยการกอด


ที : อย่าใจร้อนสิครับ…นั่นอาจารย์นะ…ผมไม่อยากโดนอะไรที่เคยโดนในโดมอีกน๊าาาาา(น้ำเสียงเมากาวนิดๆ)

อาซาเซล : ปะ...ปล่อยนะ!!!

ที : …ไม่ครับ


ว่าแล้วทีก็เรี่มลูบไล้ตัวอาซาเซล แต่กรเข้ามาดึงไว้


กร : อย่าทำอะไรผู้หญิงนะ!!!!

ที : อ่าาาาา ปล่อยผมเถอะครับ ขอร้องละ

กร : ไม่ปล่อย!!!! ถ้าปล่อยแกก็จะไปทำอย่างนี้ใส่อีกไง

โมโนคุมะ : กร….ปล่อยเค้าเถอะ


สิ้นเสียงของโมโนคุมะ กรจึงยอมปล่อยตัวทีตามคำสั่งของอาจารย์ แต่รอยยิ้มของทีที่ผุดขึ้นมาตอนกอดอาซาเซลยังไม่หาย
ทำให้กรยังระแวงไม่หายว่าทีจะไปทำอะไรอีก..


เรย์ (คิดในใจ) : ดูเหมือนว่าชั้นจะเจอว่าที่คนโรคจิตแอบดูชั้นฉี่แล้วสินะ…

โมโนคุมะ : เอาละ นอกเรื่องมาพอและ… หัวหน้ารุ่นก็คือประมาณหัวหน้าห้องนะแหล่ะ และหัวหน้ารุ่นก็คือ…

…

..

“หวาาาาาา”


มิอุระได้ล้มลง….หน้าไปโดนหว่างขาของที..


มิอุระ : ขะ..ขะ..ขอโทษค่ะ!

ที : (ยิ้มแบบเดียวกะตอนกอดอาซาเซล) ไม่เป็นไรครับ


โมโนคุมะ : อืม โอเค จบแล้วใช่มั้ย ต่อๆๆ เขาคือ…

เจษฎา มหากิตติคุณรัตนศักดิ์!!


เจษฎ์ : ผะ..ผมเหรอ

โมโนคุมะ : ใช่แล้ว……


เพล้ง!!!


เสียงกระจกแตกนั้น ย่างเป็นคนทำหลังจากที่เธอต่อยหน้าต่าง..


ย่าง : ไปละเจ้าหมีหน้าโง่…..บาย


แล้วย่างก็กระโดดออกไปจากหน้าต่าง


โมโนคุมะ : จารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!


สิ้นเสียงของโมโนคุมะไปซักพัก ก็มีชายคนหนึ่งแบกย่างที่สลบเหมือดเข้ามาจากหน้าต่าง แล้วก็วางย่างเอาไว้บนโต๊ะ
เขาเป็นชายตัวสูงพอประมาณ ไว้ผมสั้นสีดำที่ดูยุ่งๆ ใส่สูทสีดำเสื้อในดำและเนคไทแดง


จาร : เฮ้อ…ใจกล้าพอสมควรนะเนี่ย…แต่ก็ยัง…อ่อนหัด

โมโนคุมะ : เอ้าทุกคน ขอแนะนำให้รู้จักกับ “จาร” นะจ๊ะ เขาเป็นเพื่อนสนิทชั้นนะ

จาร : สวัสดีนักเรียนทุกคนด้วยนะครับ (โค้งคำนับ)

โมโนคุมะ : นับจากนี้ เขาจะมาเป็นผู้คุมให้พวกเราเผื่อจะแหกกฎโรงเรียนนะจ๊ะ แต่ไม่ต้องห่วง เขาไม่ทำร้ายพวกนายหรอก

อ้อ ชั้นจะสอนการหนีที่ดีเอาไว้ให้ ข้อแรก อย่าทำให้คนคุมรู้ตัว…แค่นี้ก่อน

จาร : …ปะ ไปหอพักกันเถอะ

โมโนคุมะ : ไปกันเถอะนักเรียน ขนหนังสือไปด้วย อ้อ ซิน เลิกเล่นเกมซะนะ…


ซินที่เล่นเกมอยู่แบบเนียนๆก็อารมเสียนิดๆแล้วก็ปิด ps vita ไป


แล้วโมโนคุมะก็พาทุกคนไปยังหอพัก…


หอพักนั้นเป็นห้อง 10 ห้อง แยกชายหญิง 5 ห้อง (เป็นหอพักธรรมดาทั่วไปอะแหละ เอาไรมาก)

แล้วทุกคนก็เข้าห้องพักของตัวเอง…..


22.00 น.


ณ ห้องผู้อำนวยการ


โมโนคุมะกับจารกำลังซู้ดกาวกันอยู่ แต่ตอนนี้ยังมีสติเพราะร่างกายทนทานต่อของพวกนี้


จาร : เอ้อ โมโนคุมะ ถามหน่อยสิ แกจะเอายังไงกับเด็กพิเศษ?

โมโนคุมะ : เราก็ปล่อยให้เค้าใช้ชีวิตกับพวกนั้นต่อไปอะเเหละ

จาร : แล้วคิดยังไงถึงเอาเด็กปกติมายัดใส่กับพวกนั้นฟระ?

โมโนคุมะ : ตรงไหน คนหนึ่งร่างใหญ่ อีกคนดวงซวยโคตร

จาร : อืม….ได้ๆๆ แล้วเรื่องธวีละ?

โมโนคุมะ : ธวีเรอะ ยังไม่ต้องห่วงหรอก เจ้า “บุคลิกที่สอง” มันจะโผล่มาก็ต่อเมื่อตัวธวีโดนทำร้ายหรือโดนด่าทอ

ทำให้เจ้าบุคลิกที่สองต้องออกมาปกป้อง…ตอนนี้ยังไม่มีใครทำร้ายเขานิ

จาร : เฮ้อ….นายไม่คิดว่าเจ้าบุคลิกที่สองมันระเเวงไปทุกอย่างเลยเรอะ

โมโนคุมะ : เพราะอย่างงั้น ผมอยากให้จารเฝ้าดูธวีให้หน่อย ถ้าเจ้าบุคลิกที่สองรู้ว่าจารเฝ้าดูธวีอยู่ รีบบอกผม

เพราะมันได้แสดงว่าเจ้าบุคลิกที่สองมันฉลาดแค่ไหน ผมจะได้วางแผนถูกว่าจะเอายังไง

จาร : ได้ๆๆ อ้อ แล้ว “ร่างต้น”ละ เป็นยังไงบ้าง

โมโนคุมะ : ยังอยู่ดี….

จาร : โอเคร แค่นี้แหละ มะ มาซู้ดกันต่อ..

โมโนคุมะ : ได้!!!


ตัดจบแบบละครไทย..