Fury. A tale from the west [4/10]

new

« Prev
1
Next »

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Mar 20, 2019 18:02:54 GMT via mobile

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Mar 20, 2019 18:02:54 GMT

Prolougue : There are always other able men.

รถม้าคันหนึ่งกำลงขับลงจากเทือกเขาสูงใหญ่สุดลูกหูลูกตา ทิ้งรอยเท้าและรอยล้อไว้ตามทางที่มันผ่านอย่างชัดเจนบนพื้นสีขาวที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ถึงแม้บนฟากฟ้าจะไม่มีเกล็ดน้ำแข็งร่วงโรยลงจากท้องฟ้า แสดงให้เห็นว่าพายุเพิ่งหมดลงไป ทิ้งไว้แต่ทะเลสีขาวที่น่าเหงาหงอยเหล่านี้

รถม้าคันนี้ขับลงมาช้าๆด้วยความระมัดระวัง ไม่ใช่ความเร็วที่ปกติสำหรับรถม้าทั่วไป แต่ถึงผู้โดยสารด้านในจะเร่งรีบขนาดไหน สารถีก็ไม่สามารถไปเร็วได้เหมือนที่เขาต้องการ เนื่องจากเป็นห่วงความปลอดภัยของทั้งคู่ และม้าของเขาด้วย

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครามากมาย ถึงจะเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเนื่องจากใส่เครื่องแต่งกายป้องกันสภาพอากาศ แจ๊คเก็ตขนสัตว์ ผ้าพันคอ และหมวกคาวบอยเก่าๆบนศีรษะ แต่ก็ค่อนข้างชัดเจนว่าเขากำลงกังวลกับอะไรบางอย่างอยู่ สารถีลูบแผ่นหลังของม้าของเขาเบาๆเป็นระยะๆ เพื่อแสดงถึงความรัก และผ่อนคลายพวกมันในการเดินทางอันหนาวเหน็บนี้

บานหน้าต่างในตู้โดยสารถูกเปิดออกจากตอนแรกที่ปิดอย่างมิดชิดเพื่อกันพายุหิมะ ผู้โดยสารด้านในมองผ่านช่องหน้าต่างออกมายังวิวทัศน์ด้านนอก บัดนี้ท้องฟ้าโปร่งใสแล้ว ดวงอาทิตย์ที่ยังขึ้นไม่เต็มที่แสดงให้เห็นว่าเวลาตอนนี้คงประมาณเก้าถึงสิบนาฬิกา ผู้โดยสารคนนั้นมองไปรอบๆ สิ่งที่เห็นนั้นมีแค่ต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ล้วนมีแต่ธรรมชาติ ไม่มีสิ่งก่อสร้างของคนอยู่ ดูเหมือนทั้งสอง และรถม้าคันนี้จะเป็นสิ่งแปลกตาของที่นี่

“อีกนิดเดียวก็จะพ้นเขตของพวกอินเดียนแดงแล้วครับ!” สารถีด้านหน้าตะโกนบอกกับผู้โดยสารของเขา หลังจากที่ได้ยินเสียงเปิดบานสไลด์จากตู้โดยสาร แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ซึ่งเขาก็ไม่แปลกใจอะไร เนื่องจากเดินทางด้วยกันมาพักใหญ่ๆแล้ว

“หลังจบงานนี้ ชั้นจะให้เงินนายเพิ่มค่าลำบากนะ” เสียงจากตู้โดยสารดังขึ้น เป็นเสียงพูดเบาๆที่ไม่ได้ตะโกนใดๆทั้งสิ้น ทำให้สารถีคุมรถต้องเอี้ยวตัวไปฟัง เนื่องจากรอบแรกเขาได้ยินไม่ชัด แต่เขาก็พอเดาเนื้อหาของคำพูดนั้นได้ ด้วยความที่ไม่อยากรบกวน จึงไม่ได้ถามอะไรผู้โดยสารมากนัก

“ขอบคุณมากครับผม!” เขาตะโกนตอบ “ว่าแต่คุณชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรหรือครับ!” เขาถามต่อ

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านหลัง คนขับเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะถามต่อ จึงก้มหน้าก้มตาขับรถของเขาต่อไปให้ถึงจุดหมาย

ปังง!!

เสียงปืนดังลั่นขึ้นสนั่นก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้ม้าสองตัวร้องลั่น และหยุดเดิน พวกมันยกเท้าหน้า ตื่นตระหนกจนทำให้สารถีตกใจมาก “ใจเย็นๆ!” เขาพยายามกล่อมพวกมัน ทำให้พวกมันใจเย็นลง แต่มันก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะมีชายสามคนเดินล้อมเข้ามาช้าๆจากด้านหน้ารถม้า พวกเขาต่างถือปืนออกมาชี้ไปที่สารถีถ้วนหน้าเหมือนเป็นการปล้น ทั้งสามใส่แจ๊คเด็ตขนสัตว์กันความหนาวและหมวกคาวบอย

สารถีมองไปรอบๆ เขาเห็นม้าหลายตัวหลบอยู่ตามต้นไม้ในป่าไม่ใกล้ไม่ไกล ดูเหมือนคนพวกนี้จะมาดักซุ่มอยู่ที่นี่สักพักแล้ว เขายกสองมือขึ้นเพื่อแสดงว่าตนเองยอมแพ้ มือของเขาไม่ได้สั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ว่ายังคงใจเย็นและคิดวิธีแก้ไขสถาณการณ์
“อย่าทำอะไรโง่ๆนะไอแก่ ไม่มีใครต้องตายวันนี้” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

โจรทั้งสี่ค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆอย่างระมัดระวัง พร้อมสังเกตุการณ์รอบๆรถม้า ผู้โดยสารในตู้ยังคงไม่ได้ลงมือทำอะไรทั้งสิ้น พวกเขาเริ่มมองไปยังรอบๆรถ และเมื่อพวกเขาเริ่มสังเกตุถึงกองผ้าบนรถม้า สารถีจึงเข้ามาขัดขวาง

“ขอโทษนะครับ แต่ไม่ว่าพวกคุณมองหาอะไรอยู่ ผมและลูกค้าของผมนี้คงไม่มีให้หรอกนะ”

หนึ่งในโจรพยักหน้าด้วยความพอใจ “ลูกค้า? มีอีกคนในนั้นสินะ”

ความคิดที่จะใช้จำนวณมาข่มของคนคุมม้าไม่เป็นผล ดูเหมือนว่าโจรพวกนั้นจะไม่ได้มาแค่ปล้นสุ่มๆ พวกเขาเล็งเป้าหมายไว้แล้ว และดูเหมือนลูกค้าของเขาคนนี้จะมีเอี่ยวด้วยเช่นกัน โจรคนนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นหวหน้า เดินทิ้งห่างออกไป ในขณะที่อีกสามคนคอยเฝ้าสารถี เขาเล็งปืนไปทางตู้โดยสาร

“เห้ย! แกน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้ ชูมือขึ้นบนหัว!” เขาออกคำสั่ง

ประตูตู้โดยสารถูกเปิดออก ชายคนหนึ่งเดินออกมาช้าๆ มือกุมหลังศีรษะ มองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเนื่องจากใส่เครื่องแต่งกายปกคลุมใบหน้าสำหรับอากาศหนาว เห็นแค่ว่าเป็นชายอายุราวๆสี่สิบ ไว้หนวดเคราะเซอะเซิง ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขามและประสบการณ์ เดินออกมาช้าๆอย่างไม่เกรงกลัว สายตาอันคมกริบจ้องโจรรายนั้นดุจใบมีด

“แกจริงๆด้วย” หัวหน้าโจรกล่าว ก่อนจะส่งสัญญาณให้โจรอีกรายทำอะไรบางอย่าง เขาเก็บปืนเข้าซองที่เอวซ้าย และเดินขึ้นไปบนรถม้าอย่างเร่งรีบ

โจรคนนั้นปืนขึ้นไปบนขอบของรถม้า บนหลังคาเก็บสัมภาระที่เป็นกองผ้าขนาดใหญ่ เขากระชากมันออกมา เผยให้เห็นถึงศพที่ถูกคลุมอยู่จำนวนมาก ราวๆสี่ถึงห้าศพ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็พยักหน้าให้หัวหน้าเหมือนเป็นการคอนเฟิร์มอะไรบางอย่าง

“แจ๊คพ๊อต!” หัวหน้าโจรตะโกนด้วยความพอใจ “จับพวกมันมัด แล้วไปกันเถอะ” เขาออกคำสั่ง

“นายวางแผนจะทำอะไรหรือพ่อหนุ่ม?” ผู้โดยสารกล่าวขึ้นมาอย่างเยือกเย็นขณะที่ยืนเอามือทั้งสองกุมหัว สายตาล็อคกับหัวหน้าโจรอย่างไม่ละเลย

“ทิ้งพวกเราสองคนไว้ที่นี่ แล้วขโมยศพ พร้อมกับรางวัลนำจับไปเฉยๆ” เขากล่าวต่อ
“อาชีพของชั้นว่าอันตรายแล้ว นายนี่เดินทางสายน่าหวาดกลัวกว่าอีกนะ”

คำพูดอันแน่นิ่งของนักล่าค่าหัวมากประสบการณ์ ส่งความกลัวและความไม่แน่ใจเข้าสู่จิตใจของหัวหน้าโจรอายุไม่มากเข้าไปอย่างจริงจัง แต่พวกเขามาไกลเกินกว่าที่จะถอยกลับไปได้แล้ว เหล่าโจรมองหน้าซึ่งกันและกันดวยความไม่มั่นใจในแผนการ แต่อะไรจะผิดพลาดไปได้? ในเมื่อชายผู้นี้อยู่ในการจับกุมแล้ว ที่เหลือก็แค่ปิดภารกิจ แล้วหนีไปเท่านั้น

“ถ้าปืนที่ถืออยู่นั่นไม่พร้อมใช้งาน นายก็เดินทางผิดสายแล้วล่ะพ่อหนุ่ม” นักล่าค่าหัวแก่ประสบการณ์รู้ดีว่า หากเขาจะถูกปลิดชีพ คงไม่ได้มีโอกาสมายืนสนทากันแบบนี้แล้ว เขาเข้าใจทันทีว่ากลุ่มคนกลุ่มนี้นั้นไม่พร้อมจะลั่นไก และไม่กล้าสังหารตัวเขาเอง

กรึก

“อย่าคิดว่าชั้นไม่กล้านะไอ้แก่!” หัวหน้าโจรกดไกปืนของเขาเพื่อเป็นสัญญาณว่าพร้อมยิง แต่ในมือขวาที่ถือเป็นเล็งอยู่นั้นสั่นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถ้ายิง กระสุนมันก็คงไม่โดนเป้าหมายด้วยซ้ำ

ทั้งสองยืนอยู่ห่างกันราวๆห้าเมตรได้ ถึงจะเป็นระยะที่ไม่ไกล แต่สำหรับมือใหม่แล้วมันก็เป็นความท้าทายเช่นกัน ที่จะยิงให้ถูกเป้าหมายในระยะนี้ ความตึงเครียดในตัวหัวหน้าโจร ทำให้ลูกน้องทั้งสามวิตกกังวลไปด้วย พวกเขาเริ่มเสียสมาธิที่มีในตอนแรก และโฟกัสมาทางหัวหน้าผู้ยืนเผชิญหน้ากับมือปืนเลื่องชื่อคนนี้อยู่

“ฟังนะ มันมีตัวเลือกสามทางให้พวกนาย” เขากล่าวขึ้นอย่างเป็นกันเอง พร้อมหันไปมองชายฉกรรจ์อีกสามคนที่ยืนล้อมทั้งสองไว้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หนึ่ง นายฆ่าพวกชั้นสองคน อาจลอยนวล อาจโดนหมายจับ” เขายักไหล่
“เอาศพพวกนี้ไปขึ้นเงิน ได้เงินใช้ไปสัก เดือนสองเดือน?”

“สอง ชั้นฆ่าพวกนาย แล้วก็เอาศพพวกนายรวมกับกองบนรถม้านั่น” นักล่าฆ่าหัวชี้ไปด้านหลังของเขา

“สาม พวกนายขึ้นม้า แล้วขับไปให้ไกล”
“แล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นอีกเป็นอันขาด” เขาหยุดชั่วครู่

“เห็นมั้ย? ทางเดียวที่จะไม่มีใครตาย คือพวกนายหนีไปตอนนี้ ว่ายังไงล่ะ?”

หัวหน้าโจรหนุ่มไม่ตอบคำถาม ในหัวของเขาเริ่มสงสัยว่าเจ้าแก่นี่คิดอะไรกันแน่ เอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะจัดการพวกเขาได้หมด หรือว่าแค่บลัฟ? แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากเสียเลือดเนื้อ แต่ถ้ากลับไปตอนนี้ ที่ทำมาก็จะสูญเปล่า แล้วความนับถือที่ลูกน้องของเขามีต่อเขา ก็จะมลายหายไปจนหมดสิ้น

เสียงหัวใจของหัวหน้าโจรหนุ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่สายตาคนทั้งห้าชีวิตจับจ้องเขาอยู่ มีเพียงชายแก่นักล่าค่าหัวคนเดียวเท่านั้นที่สังเกตุถึงนิ้วชี้ของโจรหนุ่มที่กำลังจะแตะทริกเกอร์ลั่นไกปืนของเขา เหงื่อของโจรหนุ่มไหลชุ่ม ทั้งๆที่อยู่ในอากาศหนาว

“นี่จะเป็นการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตนาย” นักล่าค่าหัวกล่าว เพราะลดมือจากที่กุมหัวลงอย่างช้าๆ

ปัง!!!

เสียงปืนนัดแรกถูกยิงออกมา ตามมาด้วยเสียงกระสุนอีกห้านัดหลังจากนั้น

ชายนักล่าค่าหัวใส่กระสุนลงไปในปืนลูกโม่ของเขาสี่นัดที่เพิ่งยิงออกไป ดูเหมือนเขาจะเป็นคนเดียวที่เหลือรอดจากการยิงกันครั้งนี้ กระสุนนัดแรกที่ถูกยิงออกมาจากปืนของหัวหน้าโจรหนุ่ม พุ่งเข้าใส่ตู้รถม้าที่ทั้งสองนั่งมา มันเฉียดแขนซ้ายของนักล่าค่าหัวไปแค่นิดเดียวเท่านั้น ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ทำให้ต้องชดใช้ด้วยชีวิตทั้งสี่

ชายนักล่าฆ่าหัวเก็บปืนลูกโม่กระบอกเล็กเข้าไปในแขนเสื้อแจ๊คเก็ตของเขา ที่ซ่อนลับที่ทำให้เขาชักปืนออกมาเร็วทันยิงสวนกลับ เขามีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยที่ต้องฆ่าคนไปอีกหลายคน ชายแก่หันไปดูร่างที่ไร้วิญญาณของโจรทั้งสี่ ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าสารถีของเขาก็ถูกยิงเช่นกัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น นักล่าฆ่าหัวจึงรีบเดินเข้าไปตรวจสอบย่างรวดเร็ว ร่างของสารถีวัยกลางคนนอนแน่นึงอยู่บนพื้น ถูกยิงเข้าเต็มๆที่ศีรษะ ทำให้เขาตายคาที่ นักล่าฆ่าหัวมากประสบการณ์หลับตาด้วยความเจ็บช้ำและไม่พอใจ ที่ทำให้คนที่เขาจ้างต้องมาโดนลูกหลงแบบนี้

ชายหนวดเคริ้มถอดหมวกของเขาแนบหน้าอกเป็นการไว้อาลัย แสดงให้เห็นถึงผมสีขาวที่หงอกก่อนวัย ก่อนจะใส่มันกลับเข้าไปอีกครั้ง นักล่าค่าหัวผมขาวค้นตัวคนขับม้าของเขา ก่อนที่จะเจออะไรบางอย่าง มันเป็นรูปถ่ายขาวดำของตัวคนขับเอง และผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นภรรยาของเขา ด้านหลังของมันเขียนไว้ว่า “โอ๊ทสปริง” เมื่อเห็นดังนั้น ชายผมขาวก็นำผ้าห่อร่างของสารถีอย่างดี ก่อนจะนำไปวางไว้ในตู้โดยสารอย่างระมัดระวัง นอกจากนั้นเขายังห่อร่างของโจรทั้งสี่ และหามขึ้นไปรวมกับกองศพด้านบนอีกด้วย

“ไม่เป็นไร” ชายวัยกลางคนกล่าวเบาๆกับม้าทั้งสองตัวอย่างอ่อนโยน
“ชั้นจะพาพวกแกกลับบ้านเอง”

เขาขึ้นไปบนที่นั่งคนขับรถม้า ก่อนจะเริ่มเดินทางต่อ มุ่งหน้าสู่เมืองโอ๊ทสปริง

_________________________________________________________________________________________________________

ตลอดการเดินทางหนึ่งวันเต็ม ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงจุดมุ่งหมาย เมืองโอ๊ทสปริง มันเป็นเมืองขนาดกลางที่มีผู้คนสัญจรค่อนข้างมาก โด่งดังเรื่องการพนันและความบันเทิง ชายผมขาวขับรถม้าช้าๆผ่านป้ายเมืองขนาดใหญ่ด้านหน้า และได้พบปะผู้คนมากหน้าหลายตาอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้พบเห็นมานาน ทำให้เขาเกิดรอยยิ้มขึ้นเล็กขึ้นมาที่มุมปาก บนใบหน้าอันหยาบกระด้างของเขา

ถึงจะเป็นหน้าหนาว แต่การลงจากภูเขาทำให้หิมะที่เคยเจอเสมือนกับไม่เคยมีอยู่ มีแต่แดดจ้าๆและแสงอาทิตย์เท่านั้น ชายผมขาวเปลี่ยนจากชุดกันหนาวมาเป็นเสื้อเชิร์ตสีดำพับแขน ทำให้ปืนที่ซ่อนไว้ใช้ไม่ได้อีกต่อไป เขาจอดรถม้าไว้ที่โล่ง ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปยังร้านเหล้าใจกลางเมือง

มีสายตาไม่น้อยมองมาที่เขา ทั้งด้วยความกลัว หรือความเชิดชู แต่แสดงให้เห็นว่าชายคนนี้เป็นที่รู้จักไม่น้อยเลย ชื่อ ชาร์ลส์ มิลเลอร์ ถูกพูดถึงมากมายหลังจากเขาเดินเข้ามา ดูเหมือนเขาจะเป็นนักล่าค่าหัวชื่อก้องประเทศ เขาก้าวตรงไปยังเค้าเตอร์ และทันใดนั้นบาร์เทนเดอร์ก็เข้ามาให้เขาทันที

“คุณชาร์ลส์ มิลเลอร์! ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เห็นตัวเป็นๆ!” บาร์เทนเดอร์วัยกลางคน หน้าตาดุร้ายร่างใหญ่ กล่าวทักทายชายผมขาวดุจรู้จักกันมาก่อน

“นายรู้จักคนนี้ไหม” นักล่าค่าหัวที่ชื่อชาร์ลส์ หยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และยื่นให้บาร์เทนเดอร์ดู
“ไม่ก็ ผู้หญิงคนนี้ก็ได้” เขากล่าวเบาๆ

บาร์เทนเดอร์เพ่งที่รูปชั่วครู่ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาเหมือนจะนึกอะไรออก

“เอ่อ … เธอคนนี้ คุ้นๆว่าเคยอยู่ที่โอ๊ทสปริง นานแล้ว” เขากล่าว
“แต่ไม่เห็นมาหลายเดือนแล้วนะครับ ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน”

ชาร์ลส์ก้มหน้าและพะงกหัวช้าๆ เขาค่อนข้างผิดหวังที่ไม่สามารถหาและพาสารถีของเขากลับไปหาบ้าน
“งั้น แถวนี้พอจะมีสุสานไหม?” เขาถามต่อ ทำให้คู่สนทนาของเขางงงวยเล็กน้อย
“มีเนินอยู่ด้านบนน่ะครับ เอาสักแก้วไหมผมเลี้ยงเอง” บาร์เทนเดอร์ถามด้วยความเป็นห่วง
“จัดมาขวดนึงเลยดีกว่า” ชาร์ลส์ตอบ

หลังจากออกมาจากร้านเหล้าชาร์ลส์เดินตรงไปยังรถม้าที่พาเขามาที่นี่ และปลดเชือกเส้นนึงออกจากม้าหนึ่งตัว ก่อนจะเอาขวดเหล้าใส่ลงไปในกระเป๋าข้าง
“ไอ้เพื่อนยากเอ๋ย ชั้นทำให้นายได้แค่นี้จริงๆ” ชาร์ลส์กล่าวเบาๆ ก่อนจะแบกร่างไร้วิญญาณของสารถีหนุ่มขึ้นไหล่และพาดลงบนหลังม้า

_________________________________________________________________________________________________________

เขาขึ้นขี่ม้าตัวน้ัน ก่อนจะเริ่มเดินทางช้าๆไปยังเนินเขาที่ได้รับการชี้แนะมา มันเป็นเนินเขาโล่งๆ ที่มีหลุมศพมากมาย บ้างก็มีหินสลักชื่อ บ้างก็เป็นศพไร้นาม มันไม่มีแม้แต่รั้วกั้น หรือป้ายบอกทางใดๆ เหมือนเป็นที่สารธณะ สำหรับวิญญาณไร้ญาติ มนุษย์ที่ตายไปท่ามกลางความรุนแรงอันโกลาหลเหล่านี้

ชาร์ลส์เดินไปหาพลั่ว ซึ่งตั้งอยู่แถวๆนั้น เขาแบกร่างของคนขับรถมาลงมานอนไว้กับพื้นข้างๆจุดที่เขาจะขุด ก่อนที่จะเริ่มลงมือขุดดินเพื่อฝังศพชายไร้ชื่อที่เขาไม่รู้จัก

“ชั้นมีเวลาไม่มาก” ชาร์ลส์กล่าวลอยๆพร้อมขุดดิน เสียงของเขาติดๆขัดๆเนื่องจากใช้แรงในการขุด
“เพราะงั้น...กล่าวไว้อาลัยตอนนี้เลยละกัน” เขาพูดต่อ
“คุณคนขับรถ… นายเป็นสหายที่ดี!?”
“ซื่อสัตย์ .. ถ้าถามชั้นนะ” “อย่างน้อยนายก็ไม่วิ่งหนี ตอนที่ชั้นโดนทำร้าย” เขาพักสักครู่ ก่อนจะขุดต่อ
“ถึงแม้มันจะส่งผลอันตรายต่อชีวิตนาย .. ซึ่งมันก็ส่ง”
“นายเคยเป็นสามีที่ดี ชั้นหวังว่าอย่างนั้น” “และเป็นพ่อที่ดีด้วยแน่ๆ ถ้ามีลูก” เขาขุดต่อไป ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้ว

“ชั้นมั่นใจว่าไม่ว่าเมียนายอยู่ที่ไหน นายยังอยู่ในใจเธอเสมอ…. คงงั้น”
“ชั้นติ๊ต่างเอาว่านี่คือบ้านเกิดนาย เลยมานายมาพักผ่อนที่นี่” เขากล่าวต่อ
“มันอาจจะเป็นคำไว้อาลัยที่ห่วย แต่ก็ทำได้แค่นี้แหละนะ…!” สุดประโยคสุดท้าย ดินก้อนสุดท้ายก็ถูกตักออก

ชาร์ลส์ยืนขึ้นมาเอนหลังด้วยความปวดเมื่อย เขาใช้แขนปัดเหงื่อที่ออกตามใบหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้มลงไปแบกร่างของสารถีขึ้นมาพร้อมจะวางลงไปในหลุมศพ เขาหันกลับหลัง และเจอชายผอมแห้งคนหนึ่ง ยืนอยู่ห่างจากเขาราวๆห้าเมตร เป็นชายหน้าตาทรุดโทรม ผมเผ้าเละเทะ ใส่ชุดขาดๆ รองเท้ายังไม่มีด้วยซ้ำ สีหน้าแดงก่ำเหมือนเมาแอลกอฮอลล์ และในมือของเขามีปืนลูกโม่กระบอกใหญ่ถือและจ่อมาที่ชาร์ลส์

“เง… เงิน” ชายคนนั้นกล่าว มือของเขา ไม่สิ ร่างของเขาสั่นระริกๆจากความหวาดกลัว และอาการเมา

“ฟังนะเพื่อน” ชาร์ลสฺ์มองหน้าของชายคนนั้นด้วยความไตร่ตรอง ก่อนจะค่อยๆวางศพของคนขับรถม้าลงช้าที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ โดยที่ยังคงสบตากับชายจรจัดคนนั้น

“นายจะไม่ได้อะไรจากชั้นทั้งนั้น” เขาวางศพลง และยืดตัวขึ้นช้าๆ
“นอกจากกระสุนปืนที่หัว” ชาร์ลส์พูดต่อ

“นายมีสามทางเลือก”

ปังง!!

เสียงปืนดังขึ้นมา ชายจรจัดผมรุงรัง เหนี่ยวไกปืนของเขา กระสุนพุ่งเข้าเต็มหน้าอกของนักล่าค่าหัวผมขาว อิมแพคมันรุนแรงขนาดทำให้ตัวเขากระเด็นร่วงลงไปบนหลุมศพที่เขาขุดขึ้นมาเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นดังนั้น ชายจรจัดจึงล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตระหนกตกใจ

“อึก…” หายใจไม่ออก ชาร์ลส์นอนดื้นอยู่ในหลุมศพ เลือดกกเต็มปาก และมีรูใหญ่อยู่กลางหน้าอก เขารู้ทันทีว่า นี่แหละคือจุดจบของชีวิตเขา จากปืนของคนขี้เมาคนหนึ่ง

“เขาเป็นมือปืนฝีมือพระกาฬ” ชายคนหนึ่งที่แต่งตัวเหมือนบาทหลวงกล่าว บนเนินสูงที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น
“ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ดี หรือเลว นับถือพระเจ้าหรือไม่?” เขากล่าวต่อ หันไปมองผู้คนที่รายล้อมหลายสิบชีวิต
“ฝากหัวใจไว้กับใคร หรือแม้แต่มีบ้านให้กลับหรือเปล่า” ผู้คนพยักหน้าตามคำพูดของบาทหลวง
“เราจะนิยามชายคนนึงได้อย่างไร ? แค่ฝีมือในการปลิดชีวิตมนุษย์กันเองอย่างนั้นหรือ? พ่อว่าไม่ใช่” เขาพูด
“คนเรามันมีมากกว่านั้น ความหมายในการมีชีวิตอยู่ มันมีมากกว่านั้น” หลวงพ่อกล่าวพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย ทำให้คนที่มารวมอาลัยอินกับคำพูดของเขาไปด้วย เรียกว่ากุมซะจนอยู่หมัด

“แต่ในเมื่อเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายคนนี้ พ่อก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ”

    ชาร์ลส์ มิลเลอร์
      18xx-18xx
      ยิงปืนเก่ง

Last Edit: Jan 12, 2020 13:04:31 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Mar 21, 2019 6:40:08 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Mar 21, 2019 6:40:08 GMT

Table of contents

Prolougue : There are always other able men.

Chapter 1 : Every man has his price.

Chapter 2 : A friend in need

Chapter 3 : Cut you coat according to your cloth.

Chapter 4 : A journey of thousand miles begins with a single step.

Last Edit: Jan 12, 2020 13:02:38 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Mar 21, 2019 6:40:17 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Mar 21, 2019 6:40:17 GMT

Character Index

แอนนามาเรีย รินเซ่

นายอำเภอสาวในเมืองริเวอร์แบงค์ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งในแคนซัส เป็นผู้หญิงอัธยาศัยดีที่เก่งในหน้าที่การงานของเธอ
เป็นที่รักของชาวเมือง และคอยช่ยเหลือคนอื่นสเสมอเมื่อมีโอกาส รักความยุติธรรม

โทนี่ รีด

นักล่าฆ่าหัวผมสีขาว และนักสืบชื่อดังที่เดินทางไปทั่วทั้งอเมริกา หากแต่ว่าชื่อที่เขาใช้นั้นเป็นชื่อปลอม หวังว่าสักวันจะ
ได้แก้แค้นคนที่เป็นสาเหตุที่ทำใหเขาต้องมาใช้ตัวตนนี้ ปัจจุบันไล่สืบคดีฆาตรกรรมของนายอำเภอคนหนึ่ง

ลูคัส ฟิสเชอร์

เจ้าของซาลูนชื่อดังสำหรับพวกนอกกฏหมายและแก๊งค์ต่างๆ เป็นคนมีเส้นสายและมีอำนาจมหาศาล ที่สามารถตัดสิน
ชะตาชีวิตของคนๆหนึ่งได้ด้วยอำนาจของเขา หารู้ไม่ว่าในอดีตเคยเป็นมือปืนที่ฝีมือน่าเกรงกลัวมากคนหนึ่ง

เอโลเดีย อิบาเนซ

หญิงสาวที่ชีวิตพลิกผันภายในชั่วข้ามคืน จากเด็กสาวธรรมดา ทุกอย่างที่เธอเคยรู้จักได้พังทลายลง เปลี่ยนเธอไปเป็น
คนละคน เธอกลายเป็นโสเภณีที่เมืองเมิร์กวู้ด และรอคอยวันที่เธอจะได้ล้างบัญชีแค้นกับคนที่ทำลายครอบครัวของเธอ

คอนสแตนติน เดรธนอท

ชายหนุ่มที่ความเป็นมาค่อนข้างเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยเป็นใครหรือทำอะไร รู้แค่ว่าปัจจุบันเขาเป็นบาทหลวง
อยู่ที่ริเวอร์แบงค์ โดยที่เขานั้นเป็นคนที่คอยช่วยเหลือใครหลายๆคนเมื่อมีปัญหา และยังมีฝีมือยิงปืนที่ร้ายกาจ

อลัน เกทส์

หัวหน้ากลุ่มกองโจรเกทส์ กลุ่มโจรปล้นรถไฟที่ค่อยๆสร้างชื่อเสียงให้ตนเองอย่างช้าๆ โด่งดังเรื่องการเคลื่อนที่อันรวดเร็ว
หาตัวจับยาก พวกเขานั้นฉลาดและมีไหวพริบ โดยที่จะปล้นแค่ครึ่งขบวนเท่านั้น เป็นเหมือนกฏของตัวอลันเอง

      เฮนรี่ คีน
          หนึ่งในมือปืนฝีมือดีที่สุดของกลุ่มเกทส์ เป็นเหมือนคนที่ไว้ใจได้ และเก่งรอบด้านที่สุดของอลัน มีฝีมือยิงปืนอัน
          น่าหวาดหวั่นและเป็นที่หวาดกลัว ร่างกายแข็งแรง และหัวไวฉลาดแกมโกงเหมือนกับหัวหน้าของเขา

      เอดูอาร์โดร์ 'เอ็ด' มาร์ติเนซ
          มือปืนชาวเม็กซิกันในกลุ่มเกทส์ เขาเป็นชายร่างใหญ่ที่น่ากลัวและอันตรายมากๆคนหนึ่งในกลุ่ม

เอลิซ่า สมิธ
          หนึ่งในหญิงสาวไม่กี่คนในกลุ่ม เป็นคนเด็ดขาด เลือดเย็น ฝีมือดี

โอเว่น บี บียอนด์

เด็กหนุ่มอายุน้อย ที่ถูกกลุ่มโจรปล้น เผา ทำลายหมู่บ้านของเขาจนหมดสิ้น โดยที่ตัวเขานั้นรอดมาได้ดุจคนที่ไร้ชีวิต
มันสร้างไฟแค้น ความชิงชังต่อโลกให้เขา ทำให้เขาหยาบกระด้างและโหดร้าย

    โรส แอลลิสัน
          หญิงสาวลูกสาวเจ้าของฟาร์มปศุสัตว์แห่งหนึ่งในแคนซัส เป็นคนอ่อนต่อโลก นิสัยดีและขยันทำงาน ถึงเธอจะไม่ได้
          เกี่ยวพันทางสายเลือดกับโอเว่น แต่ก็รักเขาเหมือนน้องชายแท้ๆ

      แมทธิว แอลลิสัน
          พ่อของโรส แมทธิวเป็นเจ้าของฟาร์มปศุสัตว์ เป็นคนที่รับโอเว่นมาเลี้ยงต่อหลังจากเหตุการณ์อันโหดร้าย เขานั้น
             เป็นคนรักสงบ และจิตใจดี

Last Edit: Dec 29, 2019 14:17:37 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Apr 16, 2019 20:51:33 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Apr 16, 2019 20:51:33 GMT

Gallery

Chapter 1 -

Chapter 2 - Rosemary & Butter

SPOILER: Click to show

Chapter 3 - Self Reflection

SPOILER: Click to show

Chapter 4 - 13.13

SPOILER: Click to show

Chapter 5 -

Chapter 6 -

Chapter 7 -

Chapter 8 -

Chapter 9 -

Chapter 10 -

Last Edit: Jan 12, 2020 13:04:01 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Jul 31, 2019 19:17:35 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Jul 31, 2019 19:17:35 GMT

Chapter 1 : Every man has his price.

รัฐแคสซัส สหรัฐอเมริกา

สถานีรถไฟขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางความอ้างว้างและโล่งแจ้งของผืนดินสีเขียว มีผู้คนยืนรออยู่ประปรายหลายจำนวน บ้างก็ยืนสูบยาเส้น
อ่านหนังสือพิมพ์ หรือยืนคุยสนทนากันตามประสา พวกเขาส่วนใหญ่นั้นแต่งตัวดูดีมีฐานะ เสื้อสูท หรือโค้ทที่สะอาดสะอ้าน หมวกที่เนี๊ยบและได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
พวกเขาต่างยืนรอกันอยู่หน้าสถานี ใกล้ๆกับรางรถไฟยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา รอการมาถึงของขบวนของพวกเขา

ด้านในสถานนั้น เป็นตึกที่สภาพดูดีและทันสมัย แตกต่างจากสถานีรถไฟเก่าๆทั่วไป มันดูเหมือนเป็นบ้านขนาดใหญ่ แสดงให้เห็นว่าสถานีแห่งนี้นั้นก้าวกระโดดกว่าที่อื่น
ในด้านความก้าวไกล ซึ่งก็สอดคล้องกับการแต่งตัวของผู้โดยสารเหล่านี้ ด้านในนั้นมีคนรออยู่ราวๆยี่สิบกว่าชีวิต พวกเขานั่งรอรถไฟอย่างไร้จุดหมาย

ชายคนหนึ่งเปิดประตูสถานีเข้ามาอย่างช้าๆ เขาดูแตกต่างออกไปจากคนส่วนใหญ่เหล่านี้ ชายผมสั้นสีดำ ใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีแดงดำ และสวมเสื้อกั๊กสีดำไว้ด้านนอก
หมวกสีดำเก่าๆบนศีรษะของเขายิ่งแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของเขากับผู้คนอื่นๆ เขาเดินเข้ามาช้าๆ และมองสำรวจรอบๆอย่างเงียบเชียบและเฉียบคม ไม่ได้กล่าววาจาใดๆ
ไม่ได้ดึงความสนใจจากคนรอบข้าง มันเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นแค่วิญญาณเท่านั้น หากมีชายในชุดสูทมองเขาด้วยสายตาสงสัย เขาก็แค่ยิ้มและทำท่าทักทายอย่างสุภาพถ่อมตนเท่านั้น

เสียงสนทนาเริ่มเบาลง เสียงเครื่องยนต์และล้อกระทบกับเหล็กเริ่มดังขึ้นมาแทนจากระยะไกลสุดลูกหูลูกตา ชายในเสื้อกั๊กสีดำหยิบนาฬิกาพกคู่ใจของเขาขึ้นมามองเวลา
ก่อนที่จะนำกลับไปห้อยไว้ที่เอวขวาของเขาเหมือนเดิม ข้างๆกับซองใส่ปืนที่มีรีโวล์เวอร์ของเขาเสียบอยู่

เขามองไปรอบๆ เริ่มเห็นผู้โดยสารหลายชีวิตเริ่มลุกขึ้นและเตรียมตัวจะออกไปรอรถไฟด้านนอก ชายหนุ่มผมดำที่อยู่ใกล้ประตูทางเข้า- ออก เขาถอยให้ชายในชุดสูทหลายชีวิต
ทยอยออกไปก่อนอย่างมีมารยาท ก่อนที่จะก้าวออกตามไปช้าๆท่ามกลางฝูงชน เขาหันมองซ้ายมองขวา สบตากับชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อโค้ทยาวสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าของเขาดูดุดัน
มีหนวดเคราเล็กน้อย บอกได้เลยว่าชายคนนี้ก็แตกต่างจากผู้โดยสารขบวนเที่ยวนี้โดยสิ้นเชิง เมื่อสบตากัน สายตาของชายหนุ่มผมดำเปลี่ยนจากสายตายิ้มแย้มที่มีต่อเหล่าผู้โดยสาร
เป็นสายตาที่จริงจัง และเด็ดขาดน่ากลัว ทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันเดินออกไปที่ทางออกคนละทางในสถานีนี้

ชายหนุ่มกั๊กดำออกมายืนรอขบวนรถไฟด้านนอกพร้อมผู้โดยสารอีกหลายสิบชีวิต ก่อนที่รถไฟจะมาและเบรคอย่างช้าๆเพื่อรับผู้โดยสาร หลังจากมันจอดสนิท ผู้คนก็เริ่มทยอยขึ้นไปทีละนิด
พนักงานตรวจตั๋วออกมายืนตามปากทางเข้าทั้งสี่ขบวน โดยที่ชายหนุ่มผมดำรอคิวอยู่ที่ขบวนแรกอย่างไม่เร่งรีบ เขามองไปตามแถวของรถไฟ สังเกตุเห็นชายฉกรรจ์ที่แต่งตัวแปลกประหลาด
ไปจากผู้โดยสารคนอื่นๆประปรายตามตัวรถไฟ

หนึ่ง….สอง…. สาม

ห้าคน นี่คือจำนวนที่เขานับได้ พวกเขาทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดและจริงจัง หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ผู้โดยสารก็ทยอยขึ้นขบวนกันจนครบ ชายผมดำก้าวขึ้นบันไดเป็นคนสุดท้าย
เมื่อเขามองรอบๆ ไม่เห็นผู้โดยสารคนอื่นอีกแล้ว เหลือแค่เขาคนเดียว รวมถึงเหล่าคนที่เขานับไว้ด้วย เขาจึงยื่นตั๋วให้ และก้าวขึ้นรถไฟไป

ชูววววววว

เสียงเครื่องจักรทำงานดังสนั่น ควันดำถูกปล่อยออกมาจากปล่องด้านหน้ารถไฟจำนวนมาก เสียงของล้อขูดกับเหล็กรางเริ่มดังขึ้น และรถไฟก็เริ่มออกวิ่งช้าๆ ไปยังจุดมุ่งหมายต่อไป
ด้านในนี้มีผู้โดยสารอยู่แล้วจำนวนหนึ่ง รวมกับกลุ่มคนใหม่ที่เพิ่งขึ้นไปบนขบวน ก็จะมีราวๆห้าสิบหกสิบคนได้ โดยแต่ละขบวนมีราวสิบถึงยี่สิบคนประปรายกันไป

เมื่อรถไฟแล่นด้วยความเร็วคงที่ ชายหนุ่มผมดำก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งของเขา และเดินออกมาที่ท้ายขบวน เขามองไปรอบๆด้วยความรอบคอบ ทั้งในขบวนของเขาเอง
และขบวนที่สองด้านหลังของเขา มีชายฉกรรจ์ค่อยๆลุกขึ้นยืนในเวลาใกล้เคียงกัน จนครบจำนวนที่เขานับไว้ ชายหนุ่มมองด้วยความกังวล แต่ก็มีความมั่นใจในแววตา
ชายคนหนึ่งในขบวนของเขาเองก็ลุกขึ้นไปและเดินไปยังหน้าสุดของขบวน

ติ๊ก …. ตึ๊ก ….

ท่ามกลางเสียงพัดของลมที่ปลิวพัดผ่านสวนกับรถไฟที่เคลื่อนที่ เสียงเครื่องยนต์ และเสียงล้อของรถไฟขบวนนี้ เสียงที่ชายหนุ่มได้ยินชัดเจนที่สุดในตอนนี้คือเสียงหัวใจของเขา
ที่กำลังเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ และเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาพกพาที่เอวของเขาเท่านั้น เขามองไปรอบๆ ทุกอย่างยังเป็นปกติดี ไม่มีใครตระหนกตกใจ ไม่มีอะไรผิดพลาดไปจากแผน
เข็มวินาทีของนาฬิกาพกเข้าใกล้เลขสิบสองมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับชายหนุ่มที่เอื้อมมือขวาไปยังซองปืนที่เอวของเขาอย่างช้าๆ แต่มั่นคง

ตึ๊ก

เข็มนาฬิกาชี้เลขสิบสอง ทันใดนั้นเองเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนก็ชักปืนออกมาอย่างพร้อมเพรียง บนขบวนแรกมีชายหนุ่มผมดำ และชายฉกรรจ์อีกหนึ่งคนที่ใส่เสื้อเชิ๊ตสีเขียวเข้ม
และอีกคนในชุดสีน้ำตาล พวกเขายกผ้าปิดปากขึ้นมาใส่ปกคลุมใบหน้าและชี้ปืนไปยังผู้โดยสารที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่มีอาวุธป้องกันตัว และตื่นตระหนักอย่างสุดขึด

“หยุดโวยวายได้แล้ว หุบปาก!!” ชายในเสื้อเขียวเข้มพูดขึ้น พร้อมกับเหวี่ยงปืนไปรอบๆใส่เหล่าคนเคราะห์ร้ายที่โหวกเหวกโวยวายด้วยความตกใจ

“เอาของมีค่าใส่ถุงนี่ซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!” ชายในชุดน้ำตาลกล่าว เขานั้นถือปืนในมือหนึ่ง และถุงผ้าขนาดใหญ่ในอีกด้าน เริ่มเดินไปเพื่อให้ผู้โดยสารนำทรัพย์สินใส่ลงไป

ชายหนุ่มผมดำเมื่อเห็นดังนั้นก็พอใจเป็นอย่างมาก เขาเดินไปตามทางบนขบวนรถไฟ มองตรวจสอบไปรอบๆระหว่างที่อีกสองคนกำลังทำหน้าที่ปล้นทรัพย์ เขามองซ้ายมองขวา
ก่อนจะมาหยุดที่ชายคนหนึ่ง เขาเป็นชายอายุราวๆสี่สิบปี ผมสีเทาเซทเรียบร้อย ใบหน้าสะอาดสะอ้านแต่งกายเป็นทางการ ก่อนที่จะยื่นมือออกไป

“เอาปืนมา” ชายผมดำกล่าว ทั้งสองสบตากันชั่วครู่ ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะล้วงไปหยิบปืนของเขา และส่งให้ชายผมดำ

“แล้วแกจะเสียใจที่ทำแบบนี้” เขากล่าวด้วยความไม่พอใจ

“ก็ไม่แน่” ชายผมดำกล่าวอย่างเยือกเย็น “ทีนี้เอาของมีค่าของนายใส่ถุงนั่นซะ” เขาพูดต่อ ก่อนจะเดินตรงกลับไปยังท้ายขบวน

ชายหนุ่มเดินข้ามขบวนแรกมาที่ขบวนสอง ซึ่งก็กำลังถูกปล้นอยู่เช่นกัน มีชายฉกรรจ์สองคน คนหนึ่งคอยคุมเหล่าผู้โดยสาร อีกคนหนึ่งเดินริบทรัพย์สินเหมือนกับในขบวนแรก
ผู้โดยสารบนขบวนนี้ต่างนั่งเงียบเชียบไม่มีเสียงหรือไม่มีการขัดขืน ชายหนุ่มผมดำเดินตรวจตาเช่นเคย แต่คราวนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครมีอาวุธหรือดูท่าทางอันตรายต่อแผนการของพวกเขา

“ให้ชั้นไปดูเอ็ดให้ไหม? อลัน” ชายฉกรรจ์อีกคนกล่าวขึ้นกับชายหนุ่มผมดำ เขาดูมีอายุมากกว่าคนที่เขาเรียกว่าอลัน ชายฉกรรจ์ใส่เสื้อโค้ตสีน้ำเงินเข้ม ผมสีบลอนด์รวบไปด้านหลัง
ทรงคล้ายๆกับชายที่ชื่ออลัน ใบหน้าดุดันที่เขาสบตาที่สถานีรถไฟ พวกเขาทั้งหมดต่างสวมผ้าปิดปากเพื่อปกคลุมใบหน้า

“ชั้นไปเองเฮนรี่” อลันกล่าวตอบเบาๆโดยที่ไม่หันไปสบตา

“นายเฝ้าคนพวกนี้ไปเถอะ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะตบไหล่ชายที่ชื่อเฮนรี่เบาๆ ก่อนจะเดินไปยังท้ายขบวนที่สอง ไปยังขบวนที่สาม

อลันมาถึงขบวนที่สาม แต่ว่าผู้โดยสารในนี้นั้นไม่ได้ถูกปล้นเหมือนสองขบวนแรก พวกเขาต่างนั่งชมวิวทิวทัศน์กันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนื่องด้วยเสียงลม
เครื่องยนต์ต่างๆทำให้ไม่ได้ยินเสียงโวยวายกรีดร้องจากขบวนหน้าเลยแม้แต่น้อย อลันก้าวเข้ามาเจอกับชายร่างใหญ่ที่เหมือนยืนคุมคนเหล่านี้อยู่
เขาเป็นชาวเม็กซิกันวัยราวสามสิบกลางๆ ใส่เสื้อโค้ตหนังสีดำ ผมยาวถึงหู ยืนพึงกำแพงอยู่

“มีอะไรรึเปล่าหัวหน้า?” ชายชาวเม็กซิกันกล่าวถามอลัน เขาชะเง้อหน้าเข้ามาดูเล็กน้อยไม่ให้เป็นที่สงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก แค่มาเดินดูน่ะ เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน” อลันตอบกลับ ก่อนที่จะเดินกลับไปยังขบวนของเขา

“เอ้ย แล้วก็ เอ็ด” เขาหันกลับมาเรียกชายร่างใหญ่ “อย่าให้พลาดล่ะ”

ชายที่ชื่อเอ็ดพยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนที่อลันจะเดินกลับไปที่ขบวนของเขา ดูเหมือนว่าการปล้นจะเป็นไปได้ดี แผนการ “ปล้นครึ่งขบวน” ของกลุ่มโจรกลุ่มนี้ เอ็ดมองไปรอบๆยังผู้โดยสาร
ก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง ใบหน้าของคนคนหนึ่งที่เขารู้จักเป็นอย่างดี ชายอายุราวห้าสิบปี ผมสีขาว หนวดสีขาวที่ถูกเล็มอย่างสวยงามเชื่อมต่อกับเคราอย่างผู้ดี ผิวสีแทนเล็กๆ
ในชุดสูทสีเทาราคาแพง เขาคิดสักครู่ก่อนจะเดินออกจากขบวนและมุ่งหน้าไปยังขบวนที่สองอย่างเร่งรีบ

“อย่าเอาชีวิตมาเสี่ยงเลย เป็นฮีโร่น่ะมันไม่คุ้มกันหรอกน่า” เฮนรี่ ที่อยู่ท้ายขบวนสอง เดินสองมือจับหัวเข็มขัด และคอยคุมเหล่าผู้โดยสารอย่างเชี่ยวชาญ โดยเขานั้นเอาเหล่าผู้โดยสาร
แสนหวาดกลัวจนอยู่หมัด ทันใดนั้นเองเอ็ดก็เดินมาจากขบวนที่สาม และเรียกเฮนรี่ไปคุยด้วย

“แกออกมาจากตำแหน่งทำไมวะ…!!?” เฮนรี่ตะโกนกึ่งกระซิบใส่เมื่อเห็นเอ็ดเดินมาหาเขา และชี้ให้เขากลับไป

“ใจเย็นก่อนเฮนรี่ แค่จะฝากบอกอลันน่ะ” เขากล่าวตอบอย่างเร่งรีบ

“ขบวนหลังนั่น มีเจ้านิโคลัส แซมสันอยู่ ไอเวรเจ้าของบ่อน้ำมันน่ะ” เอ็ดกล่าวอย่างตื่นเต้น เมื่อได้ยินดังนั้น เฮนรี่ก็หูผึ่งทันที เพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่ใครๆก็รู้จัก มหาเศรษฐีนักธุรกิจชื่อดัง
แม้แต่พวกนอกกฏหมายต่างก็ได้ยินเรื่องของเขามาไม่มากก็น้อย

“แกมั่นใจเรอะ?” เฮนรี่ถาม

“เออสิวะ” เขาตอบ “ชั้นกลับไปเฝ้าตำแหน่งก่อนล่ะ อย่าลืมล่ะ” เอ็ดพูด ก่อนจะรีบกลับไปยังขบวนของเขา

เมื่อเป็นเช่นนั้น เฮนรี่ก็ยิ่มอย่างพอใจเล็กๆ เหมือนพวกเขาเป็นหนูตกถังข้าวสาร คนระดับนี้ ยังไงก็พกเงินสดและทรัพย์สินจำนวนมากแน่ๆ ถึงจะรู้ถึงกฏปล้นครึ่งขบวนของอลัน
แต่นี่ก็ถือเป็นโอกาสที่ดีที่หาไม่ได้ง่ายๆ เฮนรี่จึงรีบเดินดึ่งไปยังขบวนแรกเพื่อบอกข่าวดีนี้ให้หัวหน้าของพวกเขารับรู้ทันที

“ไปไหนวะเฮนรี่” ชายที่คุมขบวนอยู่กับเฮนรี่กล่าว

“ไปเอาแจ็คพ็อต ฝากแกด้วยละกัน เดี๋ยวมา” เขาตอบ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังขบวนที่หนึ่ง

ในขณะนี้นั้นได้ยึดทรัพย์สินของผู้โดยสารบนขบวนไปครึ่งหนึ่งแล้ว อีกไม่นานพวกเขาก็จะหนีออกไปจากที่นี่ เฮนรี่ก้าวเข้ามาที่ขบวนหนึ่ง เมื่ออลันเห็นเช่นนั้นจึงมสีหน้าตกใจเล็กน้อย
แต่เขารู้ดีว่าเฮนรี่เป็นคนตรงต่อหน้าที่ และไม่ค่อยทำอะไรผิดพลาด เป็นคนที่ไว้ใจได้อันดับต้นๆของกลุ่ม ที่เขามาแบบนี้ต้องมีเหตุสำคัญเป็นแน่ เพราะเหตุนี้อลันจึงไม่ได้โวยวายอะไร
แค่รอเฮนรี่อธิบายเท่านั้น

“นิโคลัส แซมสันอยู่ขบวนสาม” เขาเข้าไปพูดกระซิบให้อลันฟัง

“มหาเศรษฐีบ่อน้ำมันงั้นเหรอ?” อลันกล่าว

“ใช่ นี่ไม่ได้หากันง่ายๆนะอลัน พวกเราแจ็คพ็อตแล้ว” เฮนรี่พูดต่อด้วยความกระตือรือล้น

“เงินสดในตัวมัน ไหนจะจับเรียกค่าไถ่อีก งานนี้มันหลุดโลกสุดๆเลยนะ” เฉมื่อเฮนรี่พูดเสร็จ อลันก็หลับตาคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

“ครึ่งขบวน .. เฮนรี่ ครึ่งขบวน” อลันกล่าวคำขาด ก่อนจะเริ่มเดินออกไปด้านหน้า

เมื่อได้ยินดังนั้น เฮนรี่ดูไม่พอใจอย่างมาก เขาเดินตามอลันไปอย่างรีบร้อน โยกไม้โยกมือพยายามโน้มน้าวหัวหน้าแก๊งค์ของพวกเขา ทำให้ผู้โดยสารเริ่มสงสัยว่าเกิดความขัดแย้งอะไรขึ้นระหว่างพวกโจร

“นายจะปล่อยมันไปงั้นเหรอ? ไอ้หมอนั่นมันถังทองชัดๆเลยนะ!” เฮนรี่ยังคงพยายามโน้มน้าวอลัน

“วิธีการที่ผ่านมาทั้งหมดของเรา ทำให้เราอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ไง เฮนรี่” อลันตอบกลับโดยที่ไม่หันไปมอง ยังคงมุ่งหน้าไปยังหัวขบวน

“มองอะไรของพวกแกวะ เดี๋ยวยิงซะเลยนี่!!” เฮนรี่ที่ไม่พอใจ หันไปตะโกนขู่ผู้โดยสารที่มึนงงกับการถกเถียงของทั้งสอง เมื่อสิ้นเสียงขู่ของเฮนรี่ พวกเขาก็นั่งเงียบด้วยความเกรงกลัว

“นายล้อเล่นรึเปล่าวะอลัน โอกาสแบบนี้มันไม่มีอีกแล้วนะ” เขายังคงพยายามโน้มน้าวใจ
“จะยอมพลาดโอกาสทองแบบนี้เพราะกฏบ้าๆนั่นรึไง?”

คำพูดนั่นเหมือนจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวอลัน กฏบ้าๆที่เฮนรี่กล่าวถึงมันเป็นสิ่งที่เขาทำ และแก๊งค์ของเขาทำมาตลอด ทำให้เขาเหมือนถูกดูถูกเข้าให้เต็มๆ
ในที่สุดหัวหน้าหนุ่มก็หยุดเดินและหันไปหาเฮนรี่ที่กำลังเร่งรีบ

“กฏบ้าๆงั้นหรอคุณคีน?” บอสเล็กพูดด้วยเสียงสำเนียงที่ต่างไปจากเดิม มันมีความเลือดเย็นเข้ามาด้วย

“ทำไมนายไม่กลับไปประจำที่ของนายล่ะ พวกเราใกล้ถึงจุดหมายแล้วนะ” สิ้นเสียงของอลัน เฮนรี่ก็พยักหน้าเบาๆด้วยความไม่พอใจ เขารู้แล้วว่ายังไงอลันก็ไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด
ก่อนจะเดินกลับขบวนตนเองไปอย่างเร่งรีบและหัวเสียเล็กน้อย

เมื่อเฮนรี่กลับมาที่ขบวนสองที่เขาประจำอยู่ ก็เห็นเอ็ดที่ยืนอยู่ที่ท้ายขบวน เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหาอย่างไม่พอใจ

“มาทำอะไรที่นี่อีก ทำไมไม่ประจำตำแหน่ง?” เขากล่าวเบาๆกับเอ็ด

“อลันไม่อนุมัติสินะ” เอ็ดกล่าว เฮนรี่พยักหน้าเบาๆเหมือนทั้งสองรู้กันอยู่แล้ว

“เราใกล้ถึงจุดรับม้าแล้ว จะทำอะไรต้องรีบทำนะเฮนรี่” เขาพูดต่อเบาๆ ทั้งสองมองหน้ากัน

เฮนรี่หยุดชะงักชั่วครู่ เขาถอนหายใจเฮือกใจในการตัดสินใจว่าจะลงมือหรือไม่ ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากแหกกฏและต่อต้านอลัน แต่อีกใจหนึงก็เห็นว่าเป็นโอกาสที่ปล่อยหลุดมือไปไม่ได้
เขาดูโมโหกับตัวเองเล็กน้อยที่ต้องมาตัดสินใจอะไรแบบนี้ ถ้าเทียบกับเอ็ดแล้ว เขานั้นมีความเป็นผู้นำและการตัดสินใจที่ดีกว่าหลายเท่า มันจึงตกเป็นหน้าที่ของเขานั่นเอง

“ไปกันเถอะเอ็ด นายคุมคนไว้ ชั้นจัดการเอง” เขาตัดสินใจลงมือ และมุ่งหน้าตรงไปยังรถไฟขบวนที่สามทันที

“นี่คือการปล้น!”

สิ้นวาจาของเฮนรี่ ทั้งสองโุถมประตูขบวนที่สามในขณะที่เพื่อนร่วมแก๊งค์ของเขายังคงไม่รู้ตัว ว่าทั้งสองวางแผนอะไรเอาไว้ และแน่นอนว่าอลันเองก็ไม่่รู้เรื่องเช่นกัน
ทั้งคู่เข้าไปด้วยความว่องไวและคล่องแคล่ว ชูปืนจ่อไปทางผู้โดยสารรอบๆเพื่อแสดงให้เห็นถึงสถาณการณ์ที่พวกเขาตกอยู่ เสียงกรีดร้องของเหล่าผู้โดยสารหยุดลงในเวลาไม่นานจากการข่มขู่ของเอ็ด

“ใส่ของมีค่าของแกลงไปซะ” เขาเดินไล่ปล้นผู้โดยสารทีละคนๆจากแถวหน้าสุด แต่ไม่ได้เสียเวลาไปกับคนเหล่านี้สักเท่าไหร่ เพราะใกล้จะไม่ทันเวลา และที่สำคัญเป้าหมายของเขา
มีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่งอยู่แถวหลังเกือบสุด นักธุรกิจชื่อดัง นิโคลัส แซมสัน พวกที่เหลือมันก็เป็นแค่ทางผ่าน เขาเร่งฝีเท้าและไล่คนไปเรื่อยๆจนถึงเป้าหมายของเขา ชายในหนวดขาวที่นั่งอยู่อย่างหวาดกลัว

“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ!” เขาตะหวาด

“ส่งทรัพย์สินทั้งหมดของแกมาซะ!” ชายในโค้ตน้ำเงินเอาปืนไปจ่อหน้าของนิโคลัสเป็นการข่มขู่ ทำให้เขากลัวเป็นอย่างมากและรีบหยิบของในกระเป๋าของเขาใส่ลงไปในถุงผ้าอย่างเร่งรีบ

“ทำอะไรของนายน่ะ!!” เสียงอลันดังขึ้นจากหัวขบวนที่สาม

“ได้เวลาไปแล้ว เร็วเข้า!” บอสเล็กตะโกนสั่งทั้งคู่ เขารู้ดีว่าไม่มีเวลามาถกเถียงเรื่องการแหกกฏแล้ว พวกเขาต้องหนีไปจากที่นี่เสียก่อน

เฮนรี่และเอ็ดเมื่อได้ยินดังนั้น ก็เก็บถุงและรีบวิ่งออกมาทันที ระหว่างที่อลันจ่อปืนไปยังผู้โดยสารที่ตื่นตระหนก ไม่ให้พวกเขาทำอะไรตุกติกระหว่างที่พวกเขากำลังหนี
อลัน เฮนรี่ และเอ็ดเดินออกมาที่บันไดทางลง เอ็ดยืนเกาะรถไฟอยู่และยื่นศีรษะออกไปด้านนอก พบกับลมรุนแรงที่พัดผ่านหน้า รถไฟคันนี้วิ่งด้วยความเร็วราวหนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง
ภาพวิวทิวทัศน์ที่ปลิวผ่านตาอย่างรวดเร็ว หากกระโดดลงไปเขาต้องลงเอยที่หลุมศพเป็นแน่แท้

“พวกมันควรจะมาได้แล้วนะ!” เอ็ดหันไปตะโกนบอกทั้งสองที่อยู่ด้านหลัง

“นั่นไง!” อลันตะโกนตอบ ชี้มือไปยังด้านหลังขบวนรถไฟ เสียงควบม้าหลายสิบตัวกำลังวิ่งมาด้วยความรวดเร็ว

ม้าเกือบยี่สิบตัววิ่งขนานนาบรถไฟขบวนนี้ทั้งสองด้าน พวกมันมีหลากหลายสี ขนาด หลากพันธุ์แตกต่างกันไป ทางด้านขวาของรถไฟ มีม้าอยู่หกตัวที่วิ่งอยู่โดยไม่มีคนขับ
พวกมันถูกต้อนโดยชายฉกรรจ์ด้านหลังหลายชีวิต ด้านหน้าขบวนบริเวณห้องคนขับ มีคนขี่ม้าไปประมาณสองถึงสามคนใกล้ๆขบวน

“ชะลอความเร็วเดี๋ยวนี้!! ไม่งั้นตาย!” ชายบนหลังม้ากล่าวขึ้นกับคนขับ ด้วยความกลัว เขาจึงค่อยชะลอรถไฟทันที

ด้านในห้องผู้โดยสาร ผู้คนต่างเริ่มโหวกเหวกโวยวาย ทั้งในขบวนที่สาม หรือสี่ที่ไม่ได้ถูกปล้น พวกเขาตื่นตระหนกกับฝูงคนที่ขี่ม้ามาล้อมรอบๆเป็นอย่างมาก
แต่ก็มีคนในกลุ่มของอลัน แยกกันมาทำให้ทุกคนค่อยๆสงบลง หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน ความเร็วของรถก็ลดลงมาจนถึงจุดที่สามารถกระโดดลงไปได้
โจรปล้นรถไฟทั้งหกจึงเริ่มกระโดดลงไปทีละคนๆ โดยมีเอ็ด อลัน และเฮนรี่ลงไปเป็นสามคนสุดท้ายตามลำดับ โดยที่เฮนรี่คอยอยู่บนรถให้แน่ใจว่าไม่มีใครทำอะไรตุกติก

ทั้งหกกระโดดลงมาและกลิ้งตัวลดแรงกระแทก เหมือนกับว่าพวกเขาเชี่ยวชาญกับการทำแบบนี้มาแล้วไม่รู้กี่หน กลุ่มคนขี่ม้าที่คอยข่มขู่คนขับยังคงขี่ไล่รถไฟ
กดดันให้เขาเร่งความเร็วขึ้นและออกจากที่นี่ ม้าทั้งหกตัวถูกชะลอให้ช้าลง เพื่อให้โจรทั้งหกขึ้นขี่ม้าได้อย่างไม่มีปัญหา

“ฮย้าาา!”

หลังจากขึ้นไปบนหลังม้า เหล่าโจรทั้งหลาย เกือบยี่สิบชีวิต ก็ขี่แยกตัวกระจายกันออกไปด้วยความเร็วสูงคนละทิศคนละทาง พื้นที่บริเวณนี้เป็นเนินกว้างใหญ่
เป็นที่ราบสลับกับภูเขากว้างสุดลูกหูลูกตา ไม่กี่อึดใจ เหล่านักขี่ม้าเหล่านี้ก็จะพ้นสายตาของผู้โดยสารบนรถไฟจนหมดสิ้น ทิ้งให้เหล่าผู้เคราะห์ร้ายจำนวนมาก
ได้แต่หวาดกลัวและตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้จะไม่มีใครบาดเจ็บก็ตาม

เฮนรี่ขี่ม้าแยกออกมาจากกลุ่ม เหมือนกับทุกๆคนในแก๊งค์ เขาดึงผ้าปิดปากลงแสดงให้เห็นถึงใบหน้าที่ค่อนข้างหล่อเหลาระดับหนึ่ง ดั้งโด่งจมูกไม่เล็กจนเกินไป
ดวงตาสีฟ้าสองชั้น ริมฝีปากคมกริบ ผิวอันหยาบกระด้างและหนวดเคราเซอเซิง เขาขี่ม้าสีขาวเหมือนกับเทพบุตรในนิยาย ตัวของมันใหญ่สมกับร่างของบุรุษบนตัวของมัน
ขนของมันถูกขัดดูแลรักษาเป็นอย่างดี บ่งบอกถึงความรักในการดูแลรักษาจากเจ้าของ

เสียงควบม้าดังมาจากข้างหลังของเขา ด้วยความแปลกใจจึงหันไปมอง เขาเห็นม้าสีดำตัวไม่ใหญ่มากวิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ขนของมันดำสนิทมันวาวน่าเกรงขาม
ชายผู้อยู่บนนั้นคืออลัน เกทส์ ชายหนุ่มอายุราวสามสิบในเสื้อกั๊กสีดำ เขาดึงผ้าปิดปากออกแสดงให้เห็นถึงใบหน้าอันเยาว์วัย ดวงตาสีเพลง
และเขายังมีแผลเป็นรูปกากบาทที่แก้มซ้ายอันเป็นเอกลักษณ์ อลันขับตรงมาที่เฮนรี่ ก่อนจะชะลอความเร็วให้เข้ากับม้าขาวของเขา

“นายขัดคำสั่งชั้นเฮนรี่” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือไม่พอใจ

“เรายังไม่ตายนี่นา” ชายใบหน้าหล่อเหลากล่าวตอบ เมื่ออลันได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ้มออกมามุมปาก

“เจอกันที่จุดนัดภพล่ะ” บอสเล็กกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเร่งความเร็วทิ้งห่างออกไป

เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งในรัฐเดียวกัน

ป้ายต้อนรับเก่าๆห้อยอยู่บนเสาทั้งสองในทางเข้าหมู่บ้าน ในขณะที่ม้าสองตัวเดินผ่านมันไปอย่างช้าๆ เป็นม้าตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้มรูปร่างแข็งแรง บนหลังของมันกำลังแบกชายคนหนึ่ง
ใส่เสื้อโค๊ตสีแดงเข้มเก่าๆที่ดูไม่เข้ากับคนรอบข้าง กางเกงหนังรัดรูปสีดำเงามีสไตล์ คู่กับรองเท้าบู้ทส์หนังสีดำของเขา ชายผู้นี้เป็นชายวัยกลางคนราวๆสี่สิบปี
ผมของเขามีสีขาว-เทาที่ดูผิดธรรมชาติ เขาใส่หมวกคาวบอยสีขาวที่สะอ้าดสะอ้าน เขาจูงเชือกที่คล้องกับม้าอีกตัว เป็นม้าสีดำทมิฬตัวเล็กกว่าตัวแรก มันไม่มีคนขับ

ชายผมขาวขี่ม้าของเขาเข้ามาในเมืองอย่างช้าๆ เขามองไปรอบๆด้วยหน้าตายิ้มแย้มเล็กๆ เวลาสบตากับใคร ดูเป็นคนที่มีความมั่นใจค่อนข้างสูง น่าเกรงขาม เขามีริมฝีปากบาง
ดวงตาเล็กแต่เฉียบคม หนวดเคราเล็กน้อยเหมือนกับโกนไม่เกลี้ยง เขาพกปืนพกสองกระบอก ซองที่เอวซ้ายหนึ่งกระบอก และบริเวณหน้าท้องซ้ายอีกหนึ่งกระบอก

ชายผมขาวค่อยๆขี่ม้าของเขาเข้าไปในเมือง ไม่สนใจในสิ่งรอบข้าง มันเป็นเมืองที่คนค่อนข้างมาก เขานั้นขี่ผ่านทั้งร้านขายอาวุธ ร้านอาหาร โรงแรม ต่างๆ
และแน่นอนว่าประชากรเองก็มีมากเหมือนกัน เขาหยุดที่ซาลูนแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เบทซี่ ซาลูน ป้ายของมันเขียนเอาไว้ ผูกม้าทั้งสองไว้กับเสา และเดินเข้าไปอย่างช้าๆ

ชายผมขาวเปิดประตูเข้ามาอย่างสงบเสงี่ยม การเข้ามาของเขามีคนสังเกตุเห็นเป็นจำนวนไม่น้อย เขาสบตากับคนพวกนั้น ถึงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขารู้ทันทีว่าหลายๆคนในที่นี้นั้นอันตราย
เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ถึงจะไม่ละเอียดแต่ก็เพื่อแค่นับจำนวนของคนในร้านนี้ ใครพกอาวุธบ้าง และใครไม่

ชายผมขาวค่อยๆฝ่าฝูงชนเข้าไปที่บาร์เทนเดอร์อย่างช้าๆ ยิ้มอย่างสุภาพให้กับทุกคนที่เขาผ่าน และจับปลายหมวกเป็นการทักทายและให้ความเคารพ ไม่ใช่ว่าเขากลัว
เขาแค่ไม่อยากผิดใจใครโดยไม่จำเป็นเท่านั้น ยิ่งถ้าหากว่าเขากำลังจะก่อเรื่องอะไรบางอย่างแล้วด้วยนั้น ยิ่งสร้างศัตรูน้อยเท่าไร ก็ดีแก่เขามากเท่านั้น

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?” บาร์เทนเดอร์กล่าว ชายผมขาวถอดหมวกของเขาออก และวางมันลงบนบาร์

“ชั้นมาสืบคดีการฆาตรกรรมของนายอำเภอ เจมส์ ยัง” ชายหนุ่มผมขาวกล่าว บาร์เทนเดอร์เมื่อได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตกใจ

“เจมส์ ผู้รอดชีวิต คนนั้นเนี่ยนะ?” เขากล่าวด้วยความตกตะลึง ชายผมขาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มมุมปากเล็กๆเหมือนพอใจกับสิ่งที่เขาได้ยิน

“ชื่อนั้นคงใช่ไม่ได้แล้วล่ะมั้ง ใช่ไหม?” ชายผมขาวพูดเบาๆพร้อมยิ้มเล็กๆ เขานั่งลงบนเก้าอี้หน้าบาร์

“เจมส์นั่งกินเหล้าอยู่ในบาร์คนเดียว ได้ข่าวมาว่าเป็นขวดที่สามของคืน” ชายผมขาวเริ่มสาธยายเหตุการณ์
“ในร้านเล็กๆทางเหนือ ที่ไม่ค่อยมีลูกค้า”
“เขาว่ากันว่าเจมส์มาอยู่ที่นี่บ่อยๆ เขาไม่มีเพื่อนมากมาย นั่งดื่มอยู่คนเดียว”
“คืนปกติๆเหมือนคืนอื่นๆ จนกระทั่งมีคนสี่คนเข้ามา” เขาหยุดพัก

“เดี๋ยวนะ นี่นายกำลังพูดถึงนายอำเภอเจมส์คนนั้นใช่ไหม? คนที่เป็นตำนานนั่นน่ะ” บาร์เทนเดอร์กล่าวขัดขึ้นมาด้วยความสงสัย เขาไม่รู้มาก่อนว่าเจมส์ที่เขาได้ยินชื่อเสียงมาจะทำตัวแบบนั้น

“เจมส์หนึ่งเดียวคนนั้นนั่นแหละ” ชายผมขาวกล่าว
“ผู้รอดชีวิตคนเดียวจากการต่อสู้ที่แม่น้ำมิสซิสซิปปี”
“ผู้รอดชีวิตหนึ่เดียวจากเหตุการณ์ยิงถล่มที่นิวเม็กซิโก”
“คนที่จัดการโจรปล้นธนาคารสิบคนด้วยตัวคนเดียว”
“สัญลักษณ์ของกฏหมายในยุคใหม่…” เขากล่าวเศร้าๆ
“ผู้กอบกู้ฝ่ายเหนือ .. นายจะเรียกเขายังไงก็ได้ เจมส์คนนั้นนั่นแหละ” เขาปิดท้าย

บาร์เทนเดอร์เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็เงียบด้วยความสลด เมื่อเห็นดังนั้นชายผมขาวจึงเล่าเรื่องราวต่อ
“ไม่มีการผิดใจอะไรกันเกิดขึ้น” เขาพูด
“ไม่มีใครหาเรื่องใครทั้งนั้น”
“ผ่านไปยี่สิบนาที ตำนานคนนั้นก็ถูกรุมยิงโดยชายสี่คนจากข้างหลัง”
“ไม่ทันซดเหล้าขวดที่สี่ของเขาให้หมดด้วยซ้ำ”
“แผลกระสุนกลางหลังสิบสองนัด และแล้วตำนานมีชีวิตก็ได้จบลง” เขาจบเรื่องเล่า

บาร์เทนเดอร์เมื่อฟังจนจบก็ประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง
“ไม่น่าเชื่อเลย พอนึกถึงเจมส์ ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาจบลงแบบนี้” เขากล่าวอย่างผิดหวัง
“ทำไงได้ หมอนั่นคงเมาแอ๋สุดๆ จะยกปืนก็ยังไม่ไหวเลยล่ะมั้ง?” ชายผมขาวกล่าว
“นี่ไงชั้นถึงไม่แตะเหล้า” เขาเสริม และเอนตัวมาข้างหน้า จ้องตาบาร์เทนเดอร์

“นายรักความยุติธรรมไหม? .. ” เขาถามบาร์เท็นเดอร์ โดยที่เว้นช่วงสุดท้ายไว้ และทำท่าเหมือนจะถามชื่อของเขา
“วิล ครับผม” เขาพูด “ผม.. รักความยุติธรรมครับ คุณ… ?“
“โทนี่ รีด” ชายผมขาวกล่าวขึ้น “ถ้าอย่างนั้น วิล” เขาเปลี่ยนท่าทางการพูด
“นายจะยอมทำขนาดไหน เพื่อผดุงความยุติธรรมล่ะ?” เขาถามด้วยท่าทีกวนๆ วิลรู้สึกว่าเขานั้นถูกปั่นประสาทโดยชายคนนี้
“คุณหมายความว่ายังไงกันครับนี่?” บาร์เทนเดอร์กล่าวตอบด้วยความงงงวย
“นายจะยอมมือเปื้อนเลือดไหม? นายจะยอมเสียสละสิ่งที่ตัวเองรักหรือเปล่า?” โทนีถามแบบกวนๆต่อไป เขาหยุดพูดสักพัก ก่อนจะจ้องตาวิลและยิ้มเล็กน้อย
โทนเสียงของเขาเปลี่ยนจากกวนๆไม่จริงจัง เป็นมีน้ำหนักและน่าเกรงขาม
“นายจะยอมให้มีเลือดสาดในร้านของนายหรือเปล่าล่ะ วิล” เขากล่าวอย่างเยือกเย็น เมื่อได้ยินแบบนั้นวิลก็หยุดนิ่งไม่ไหวติง เหงื่อของเขาเริ่มไหล
“อะ..อะไรกันนะครับ?” เขาถามด้วยความตะกุกตะกัก

โทนีหัวเราะเบาๆพร้อมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อและคลี่มันออก มันเป็นใบปลิวนำจับเป็น ของชายคนหนึ่ง บิ๊ก ดิ๊ก จอห์นสัน คือชื่อของเขา
เป็นชายวัยสามสิบผมยาวกระเซอกระเซิง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นแก่เกินวัย ดวงตาโทรมๆตก ดูไม่เหมือนคนสุขภาพดีเท่าไร เขาชูมันให้วิลดู และบาร์เทนเดอร์หนุ่มก็ใช้เวลาพิเคราะห์อยู่ชั่วครู่

“โต๊ะด้านซ้ายมือของนาย โป๊กเกอร์ คนกลางนั่นน่ะ” โทนี่กล่าวโดยที่ไม่หันกลับไปมอง
วิลพยายามเพ่งให้ชัดๆ จนเขาสังเกตุรู้ว่าชายคนที่เล่นโป๊กเกอร์อยู่ตรงนั้น คือชายที่อยู่ในใบประกาศจับนี่เอง
บิ๊กดิ๊กจอห์นสัน นั่งเล่นไพ่โป๊กเกอร์อยู่กับคนอีกสองคน เขาเล่น ตะโกนโหวกเหวกอย่างอึกทึกคึกโครม
“อีกสองคนนั้นก็ เป็นหนึ่งในสี่ของฆาตกรอย่างนั้นหรือ?” วิลถาม พยายามหลบสายตาจากโต๊ะโป๊กเกอร์
“เปล่าหรอก เป็นเด็กข้างไข่จอห์นสันมันน่ะ” โทนี่กล่าว พร้อมพับใบประกาศจับเก็บใส่เสื้อ

“อีกสามคน ชั้นกำลังไล่ตามหาอยู่ เจ้าหมอนี่เป็นคนแรก” ชายผมขาวกล่าว
“แล้วนายว่ายังไงล่ะวิล นายยอมแค่ไหนเพื่อความยุติธรรม?” เขาถามกวนๆเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้ง ก่อนจะหยิบหมวกสีขาวมาสวมและลุกขึนยืน
“ผมไม่ชอบหรอกนะครับ แต่ผมห้ามอะไรคุณไม่ได้ใช่ไหมล่ะคุณรีด” เขากล่าวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“ชั้นจะพยายามนะวิล แต่ต้องขอโทษเผื่อล่วงหน้าไว้แล้วล่ะ” เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะลุกออกไป และตรงไปยังโต๊ะโป๊กเกอร์

มันเป็นโต๊ะหกเหลี่ยมขนาดยาวที่ทำจากไม้ วัสดุที่ไม่ได้แข็งแรงมากมายอะไรนัก เป็นโต๊ะเก่าๆที่มีรอยผุกร่อน แต่ก็ใหญ่พอที่จะให้ชายโตเต็มวัยนั่งได้ถึงห้าถึงหกคน
โทนีเดินเข้าไปช้าๆอย่างสุภาพ และลากเก้าอี้ไม้เก่าๆที่จอดติดอยู่กับตัวโต๊ะถอยออกมา และนั่งลง โดยที่เขาทำให้แน่ใจว่า ทั้งสามคนบนโต๊ะนั่นสังเกตุเห็นเขานั่งลงมา
ถึงจะเป็นโต๊ะใหญ่ แต่มีคนเล่นไพ่อยู่แค่สามขาเท่านั้น ตอนแรกพวกเขานั่งตรงข้ามกันสามคน เหมือนกับเป็นทรงสามเหลี่ยมสามด้าน แต่เมื่อมีคนที่สี่เข้ามา ทั้งสองก็ขยับออกไปให้ระยะห่างระหว่างผู้เล่นเท่าๆกัน

เมื่อโทนี่มั่นใจแล้วว่าเขาได้ครอบครองความสนใจของขาไพ่ทั้งสาม เขาก็เริ่มเอ่ยวาจา
“ขอร่วมวงด้วยนะ สุภาพบุรุษทั้งหลาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ยกขาขึ้นมาข้างหนึ่งนั่งไขว่ห้าง
“รอบนี้ชั้นดีลให้เอง” เขากล่าวพร้อมลุกขึ้นมาหยิบสำรับไพ่ มันเป็นร้านเล็กๆ เหล่าผู้เล่นจึงต้องบริการกันเอง

โทนี่แจกไพ่ตามเข็มนาฬิกา โดยเริ่มจากคนซ้ายมือของเขาก่อน เป็นชายร่างเล็ก ผิวซีด เขาใส่หมวกแฟลตแคปเก่าๆ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนจนสีของมันเปลี่ยนไป
จากนั้นก็แจกคนต่อไป ชายผมกระเซิงที่เป็นเป้าหมายของโทนี่ บิ๊กดิ๊กจอห์นสัน ถัดมาขวามือเป็นชายร่างอ้วนใหญ่ เขาใส่เสื้อเชิ๊ตสีเนื้อพร้อมเอี๊ยมเก่าๆ ใบหน้าดูดุร้ายและน่าเกรงขาม
และสุดท้ายก็ตัวเขาเอง โทนี่วนแจกไพ่คนละสองใบ จากนั้นก็วางบนกองกลางห้าใบคว้ำไว้ที่กลางโต๊ะ

เขาเปิดไพ่ขึ้นมาดู มันเป็นสี่โพธิ์แดงกับคิงดอกจิก โทนี่จำไพ่ของเขา และคว่ำมันกลับลงไป โดยที่ในรอบนี้ โทนี่นั้นเป็น ‘สมอลไบลนด์’ และจอหน์สัน เป็น ‘บิ๊กไบลนด์’
ทั้งสองวางเงินจำนวนหนึ่งลงบนกองกลาง จากนั้นทุกคนก็ลงเงินส่วนของตัวเอง

“เมืองพวกนายนี่สวยดีนะ ถ้าถามนักท่องเที่ยวอย่างชั้น” เขาเริ่มบทสนทนาขึ้นมาในความเงียบ ระหว่างที่ทุกคนกำลังวางเงิน แน่นอนว่ามีแผนอะไรบางอย่างอยู่ในหัว
“ฮ่าๆ จริงๆแล้วพวกชั้นก็เพิ่งมาที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์เอง” จอห์นสันลั่นตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น โทนี่มองเจ้าหมอนี่ออก ขอแค่จุดประกายนิดเดียว ความขี้โม้โอ้อวดของมันก็จะออกมาแล้ว
“นายเองก็เพิ่งมาที่นี่งั้นหรือ? มาทำไมกันล่ะ” โทนี่ถามอย่างกวนๆระหว่างเปิดไพ่บนกองกลาง มันคือสี่ข้าวหลามตัด เอซโพธิ์แดง และแหม่มโพธิ์แดง
“ว้าว! มือทองจริงๆคุณคาวบอยผมขาว” จอห์นสันพูดพร้อมหันไปหัวเราะกับเพื่อนของเขา

“พวกเรา เอ่อ มาเที่ยวละมั้ง ใช่ไหมดิ๊ก?” ชายร่างเล็กคนซ้ายมือของโทนี่กล่าวขึ้นด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ดูแล้วพวกเขาไม่ใช่คนที่ฉลาดมากเท่าไหร่
“ใช่แล้วพอลลี่ พวกเรามา ‘เที่ยว’ ฮ่าๆๆๆ” จอห์นสันกล่าวกับพอลลี่และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับพวกเขาปิดบังอะไรบางอย่าง แต่ดูคันปากอยากพูดเหลือเกิน
โทนี่ได้แต่มองอย่างเงียบๆ และยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นกิริยาของพวกมัน “
“ชั้นเป็นนักข่าว มาที่นี่เพราะได้ข่าวว่ามี บุคคลที่น่าสนใจ มาพักผ่อนน่ะ” เขาพูดพร้อมกับลงเงินอย่างมั่นใจ
“คนดังคนนั้นอาจจะเป็นนายก็ได้นะดิ๊ก ฮ่าๆๆๆๆ” พอลลี่พูดขำขันกับจอห์นสัน

ทุกๆคนในวงยังคงอยู่ในเกม โทนี่เปิดไพ่ใบที่สี่จากกองกลาง มันคือแหม่มดอกจิก แต่จิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับไพ่ มันอยู่กับชายที่เขาจะจับกุมในอีกไม่นานนี้ต่างหาก
พอลที่เป็นคนเรียกคนแรกวางเงิน เช่นเดียวกับจอห์นสัน แต่ชายร่างใหญ่ที่ยังคงไม่เอ่ยวาจาสักคำลงเงินจำนวนมากกว่าที่ทั้งสองลงหลายเท่านัก ทำให้คนในวงหันไปสนใจ

“ใจเย็นหน่อยสิวะดีน! กรูจะหมดตัวเนี่ย!” จอห์นสันหันไปตบไหล่เพื่อนของเขา ที่ดูจะยังไม่มีทีท่าจะโต้ตอบ
“ไอ้หมอนี่มันเป็นแบบนี้แหละ ไม่พูดไม่จา แต่เล่นหนักชะมัด ฮ่าๆๆ!” จอห์นสันหันมาพูดกับโทนี่ ระหว่างชี้ไปที่ชายร่างใหญ่
“ไม่เป็นไรน่า เขาอยากจ่ายเพราะเขาพร้อมเสียยังไงล่ะ” โทนี่กล่าวต่อ พร้อมวางเงินเท่าจำนวนที่ดีนลง
“แค่สงสัยน่ะ สังเกตุปืนที่เอวนั่น ชั้นเดาว่านายคงใช้มันเก่งน่าดูเลยสิท่า” โทนี่พูดยั่วยุ เขารู้ว่าจอห์นสันนั้นอีโก้สูง ต้องชมเขาเล็กๆน้อย
“นายนี่สายตาเฉียบคมชะมัดเลย!” จอห์นสันตอบด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
“พนันได้เลยว่านายมือไวสุดๆ” โทนี่กล่าว

“จอห์นสันคนนี้น่ะ เป่าหัวแกหายได้โดยที่แกยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ! ใช่ไหมเพื่อน!” พอลลี่พูดจาติดตลก
“เห้ เอาไว้ก่อนสิเพื่อน! แต่ถ้าไอหัวขาวนี่กินตังกรูเยอะล่ะก็ ก็อีกเรื่องนึง ฮ่าๆ!” เขาตอบอย่างขำขัน
“ชั้นหวังว่าจะไม่ต้องถึงจุดนั้นนะ” โทนี่พูดตอบเบาๆด้วยใบหน้ามั่นใจพร้อมกับรอยยิ้ม น้ำเสียงเบาๆแต่หนักแน่นของเขา ทำให้ทั้งสามเรียกสติคืนมาได้ไม่มากก็น้อย

พอลลี่หมอบการ์ดของเขา เหลือแค่โทนี่ จอห์นสัน และดีน ไพ่ใบสุดท้ายถูกเปิดออกมา เจ็ดโพธิ์ดำ ด้วยไพ่ตอนนี้นั้น โทนี่มีสองคู่ คือสี่และแหม่ม โอกาสชนะของเขาไม่ได้น้อยๆเลย
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก จอห์นสันก็ลงเงินมาห้าดอลลาร์ ซึงมันมีมูลค่าเยอะมากๆในยุคนี้ ทำเอาโทนี่ต้องพิจารณาก่อนจะลงแบบไม่คิดเลยทีเดียว

ดีนเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ลงเงินเพิ่มเป็นเจ็ดดอลลาร์ โทนี่สังเกตุหน้าของจอห์นสัน ดูเหมือนเขากระสันอยากชนะเต็มทน มือไม้อยู่ไม่นิ่ง แน่นอนว่าแบบนี้มีไพ่ดีๆแน่ แต่เมื่อเขามองที่ดีนแล้วนั้น
กลับไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยแม้แต่น้อย สองคู่ที่เขามีอยู่ ก็แค่กลางๆไม่ได้มีโอกาสชนะมากหรือน้อยมาก แต่จากประสบการณ์ของเขาทั้งเรื่องการเล่นไพ่ และการดูคนแล้ว
จอห์นสันเหมือนคนซื่อๆโง่ตรงไปตรงมา ไม่มีทางที่เขาจะบลัฟเป็นแน่แท้

“พวกนายดูรวยกว่าที่ชั้นคิดเยอะเลยนะ”โทนี่กล่าวเบาๆพร้อมล็อคสายตาไปยังจอห์นสัน
ทันใดนั้นเองบรรยากาศบนโต๊ะก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตึงเครียดจากเกมไพ่ หรือคำพูดของโทนี่
ทั้งสามคนดูขึงตึงมากขึ้น ระแวง ไม่ก็หวาดกลัวขึ้นมา พวกเขาไม่รู้ตัวหรอกว่าโทนี่เป็นใคร หรือเขาพยายามทำอะไร
แต่มันเป็นสัญชาติญาณของคนชั่วที่กำลังหนีความยุติธรรม พวกเขารู้สึกได้ถึงอันตราย แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ใกล้หรือไกล

“เป็นอะไรกันไป? ชั้นแค่สังเกตุเท่านั้นเอง เสื้อผ้าหน้าผม ใบหน้าเปื้อนฝุ่นของพวกนาย” โทนี่กล่าวขึ้น ทำลายความเงียบ
“ชั้นหมายถึง พวกนายเอาเงินที่ลงจากการพนันนี่ไปใช้อย่างอื่นไม่ดีกว่าหรือไงนะ” เขากล่าวต่อพร้อมยกไม้ยกมือ
“แต่ก็นะ เงินใครเงินมัน ไม่ใช่กงการอะไรของชั้นสักหน่อย” เขากล่าวจบ ตัวโทนี่ไม่ได้พยายามแก้ตัวจากความกลัว แต่พยายามคุมสถาณการณ์ไว้ให้อยู่หมัด

“คอล” โทนี่มองหน้าจอห์นสัน และโยนเงินของเขาลงไปบนกอง
“แกใจกล้าดีนะ คุณนักข่าว” จอห์นสันกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม เขาโยนเงินเพิ่มลงไปในกองเป็นสิบดอลลาร์
“ถ้าแกหมอบ ชั้นจะปล่อยให้แกรอดไปก็ได้นะ?” เขากล่าวต่ออย่างมั่นใจ “ชั้นจะเลี้ยงเหล้าด้วยเลย”
ดีนหมอบการ์ดของเขา ตอนนี้เหลือแค่โทนี่และจอห์นสันเท่านั้น โทนี่รู้ว่าเขาต้องบลัฟให้เจ้าตัวยอมหมอบ เพราะไพ่ของเขา จากการคาดเดา แพ้ไพ่ของจอห์นสันแน่ๆ

“กลัวงั้นหรอ?” โทนี่ถาม “คุณดิ๊ก”
“อีกอย่างชั้นไม่กินเหล้าหรอกนะ” เขาเสริม “แต่น่าจะต่างจากนายนะ นายน่าจะชอบกินน่าดู”
“อะไรทำให้แกพูดแบบนั้นล่ะ?” เขาถาม ด้วยสีหน้าสงสัย และไม่ไว้ใจ เพื่อนอีกสองคนของเขาเริ่มจะหวาดระแวง
“เราเคยเจอกันมาก่อนนะ ที่ร้านเหล้า” โทนี่กล่าวเบาๆ เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“สองอาทิตย์ที่แล้วได้มั้ง?” เขากล่าวถึงเหตุการณ์ฆาตรกรรม ซึ่งในจุดนี่ทั้งสามคนรู้ดี ทำให้พวกเขาเริ่มมองโทนี่เป็นศัตรู
“แต่แปลกนะ ไม่ยักกะเห็นนายสองคน ดิ๊กคนนี้ไปดื่มกับคนอื่นอีกสามคนน่ะ” เขาพูดต่อ
“เพราะฉะนั้น ไม่ต้องพยายามมอมเหล้าชั้นหรอกนะ .. ถ้านายรู้ว่าชั้นพูดถึงอะไร” หลังจากพูดจบ เขาก็ลงเงินเพิ่ม

วิล บาร์เทนเดอร์ที่คอยสังเกตุเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็เริ่มสังเกตุเห็นความแตกต่างในบรรยากาศบนโต๊ะ ทั้งสี่คนนั่งเงียบไม่ไหวติง สายตาของทั้งสามคนจ้องเขม็งไปที่โทนี่
ที่ตัวเขานั้นนั่งไขว่ห้างยิ้มเล็กๆอย่างผ่อนคลาย วิลรู้ทันทีว่า กำลังจะเกิดอะไรสักอย่างขึ้นเป็นอย่างแน่นอน

“ชื่อ เจมส์ ยัง มีความหมายอะไรกับนายหรือเปล่า ดิ๊ก?” เขากล่าวเบาๆอย่างคมกริบ
“บิ๊กดิ๊ก จอห์นสัน น่าจะเป็นชื่อที่นายอย่างให้ชั้่นเรียกมากกว่านะ”

ทันใดนั้น ทั้งสามก็เข้าสู้โหมดพร้อมสู้ทันที กล้ามเนื้อของพวกเขาเกร็ง ท่านั่งเริ่มบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ ถึงดูภายนอกจะเหมือนว่าพวกเขาไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว
แต่มือของทั้งสามกำลังเอื้อมลงไปที่ซองบรรจุปืนของพวกเขาอย่างช้าๆ

“หัวขาว มันจะไม่จบแค่หมอบไพ่แล้วล่ะ” จอห์นสันกล่าว
“ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะยอมมอบตัวนะ” โทนี่เอ่ย เขาใช้มือขวาแหกเสื้อโค้ทของเขาออก แสดงให้เห็นถึงซองปืนที่ห้อยอยู่บริเวณหน้าท้อง โดยที่เขาโชว์ปืนของเขาให้พวกมันเห็น
“นายเห็นปืนนี่ไหม ถ้านายจะยิงชั้นล่ะก็ พวกนายได้ตายก่อนที่จะได้เห็นชั้นแตะปืนนี่แน่นอน” เขากล่าว และใช้มือขวาชี้ไปที่ปืนที่เอว

จอห์นสัน พอลลี่ และดีน พวกเขานั้นไม่ใช่มือปืนไก่กา แต่หากเป็นคนที่มีฝีมือพอตัว ด้วยจำนวนที่มากกว่า และตำแหน่งที่ได้เปรียบ ยังไงซะพวกเขาก็คิดว่า
พวกเขาชักปืนไวและลั่นใส่โทนี่ได้ก่อนแน่นอน แต่หารู้ไม่ว่าใต้โต๊ะนั้น โทนี่ใช้มือซ้ายถือปืนอีกกระบอก จ่อยิงพวกเขาไว้แล้ว

รอยยิ้มกวนประสาทยังไม่ออกไปจากใบหน้าของโทนี่ มันยิ่งทำให้ทั้งสามคนอยากที่จะชักปืนยิงเขาเข้าไปกว่าเดิม โดยรอบร้านนั้นมีคนนั่งอยู่ประมาณยี่สิบกว่าชีวิต
หารู้ไม่ว่ากำลังจะมีเหตุการนองเลือดเกินขึ้นในอีกไม่ช้านี้เอง วิลที่จ้องมองทั้งสีคนอยู่โดยที่ไม่มีปัญญาจะหยุดมันได้เลย

จอห์นสัน ดีน และพอลลี่ นั่งนิ่งไม่ไหวติง มือจ่ออยู่ที่ซองปืนลูกโม่ของพวกเขา ทั้งสามเหล่สายตามองกันและกันสลับไปมา เหมือนกับส่งสัญญาณให้ใครสักคนเริ่มลงมือยิง
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าเสียที ไม่ว่าจะพยายามส่งซิกกี่ครั้ง เมื่อพวกเขาเหล่ไปมองนักล่าค่าหัวผมสีขาว โทนี่ยังคงนั่งเอนหลังไขว่ห้างท่าทีสบายใจ
มือขวาของเขาไม่ได้เข้าไกล้ซองปืนที่เอวด้วยซ้ำไป แต่ทั้งสามไม่รู้ว่าโทนี่มีไพ่ตายอยู่ที่ใต้โต๊ะ

“แก!!” ปังง!! ปัง!!

เป็นดีนคนแรกที่ลงมือก่อน เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเอื้อมมือไปพยายามชักปืนออกมายิง แต่มันไม่ทันหรอก โทนี่เมื่อเห็นดังนั้นก็หันไปทางเขาทันที
และลั่นไก่ปืนลูกโม่ของเขาจากใต้โต๊ะ กระสุนขนาดใหญ่พุ่งทะลุผ่านไม้ผุๆเข้ากลางหน้าอกของดีน ทำให้เขากระเด็นออกไปเสียชีวิต โทนี่พลิกข้อมือและยิงจากใต้โต๊ะอีกหนึ่งนัด
ผู้เคราะห์ร้ายคือพอลลี่ กระสุนมันทะลวงโต๊ะไม้พุ่งเข้ากลางหน้าผากซีดๆของเขาตายคาที่

“บอกแล้ว..” โทนี่กล่าวอย่างผิดหวัง

ผู้คนรอบๆต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรขัดขวาง นี่ไม่ใช้ครั้งแรกที่มีการเสียเลือดที่เมือง หรือที่ร้านนี้ พวกเขาได้แต่ลุกขึ้น เลิกทำอะไรที่พวกเขาทำอยู่
และออกห่างเท่านั้น ณ ศูนย์กลางความสนใจ ร่างของพอลลี่และดีนที่ล้มหงายไร้วิญญาณ เหลือแค่จอห์นสัน ที่นั่งอยู่ด้วยความกลัวเท่านั้น มือของเขายังคงอยู่ใกล้ๆกับซองปืน
แต่ต่างจากเดิม มันสั่นระลิกๆจากเหตุการณ์ที่ต้องมาเจอ เขาไม่รู้ว่าตนเองถูกประกาศจับเป็นหรือตาย รู้แค่ว่าถ้าไม่ลงมือ เขาก็ต้องเสียอิสระไปก็เท่านั้นเอง

“แก.. แกยิงจากใต้นั่น เกียรติยศของแกอยู่ไหน!!” เขาตะโกนลั่น

เมื่อโทนี่ได้ยินดังนั้น เขาจึงยกมือขึ้นจากใต้โต๊ะ ข้างที่ถือปืนลูกโม่อยู่ กระสุนในกระบอกเหลือแค่สี่นัด มันเป็นปืนสีเงินมันวาวที่ถูกดูแลอย่างดี มีรอยสลักที่ด้ามจับ
และถูกเคลือบอย่างสวยงาม เขาวางมันบนโต๊ะอย่างระวัง เสียงดังดังขึ้นมาในวินาทีที่เขาวางมันลง แสดงให้เห็นถึงน้ำหนักของปืนกระบอกนั้น

“คนที่รุมยิงชายแก่สี่คนจากข้างหลังตอนเขาเมาแอ๋”
“ก็ไม่ค่อยมีเกียรติเหมือนกันแกว่าไหม” เขากล่าว
“ทำไมพวกเราไม่มาเล่นไพ่กันต่อล่ะจอห์นสัน?” โทนี่กล่าว ก่อนจะวางเงินในกองเพิ่มเป็นยี่สิบดอลลาร์

“จะมากไปแล้ว!!” จอห์นสันเอื้อมมือไปคว้าปืนในซอง ชักมันออกมาและเล็งไปหาโทนี่
แต่โทนี่เองก็ไวเช่นกัน เขาชักปืนจากซองที่เอวของเข้าและลั่นไก

ปัง!!

“อ้าาาาก!”

โทนี่เล็ง และยิงไปที่มือของบิ๊กดิ๊กจอห์นสัน พลังทำลายของมันเป่านิ้วของเขากระจุยไปถึงสามนิ้ว แน่นอนว่าปืนที่เล็งไว้นั้นก็ปลิวหายไปแล้ว
เขาตัวสั่นและจับบาดแผลด้วยความทรมานและเจ็บปวด ในขณะที่โทนี่ควงปืนของเขาเล็กน้อยก่อนจะจับกลับเข้าไปในซองที่เอว

“วิล! ช่วยทำแผลไอ้เวรนี่หน่อย” เขาตะโกนเรียกบาร์เทนเดอร์โดยที่ไม่หันไปมอง
“ดะ...ได้” เขาตอบกลับอย่างลังเลๆ

บาร์เทนเดอร์หนุ่มเดินมาลากจอห์นสันที่ดูเหมือนจะหมดสติจากการเสียเลือด และอุ้มเขาไปที่หลังเค้าเตอร์ ทำแผลให้ โทนี่ลุกขึ้นยืนและหยิบหมวกของเขาขึ้นมาใส่
เขาสังเกตุเห็นว่าเขาถูกมองด้วยสายตารังเกียจจากคนรอบข้างในร้าน มันทำให้เขายิ้มเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ชายผมขาวเดินอ้อมโต๊ะไปอีกฟาก และเปิดไพ่ของจอห์นสันดู
มันเป็นแหม่มโพธิ์ดำ และเจ็ดข้าวหลามตัด

“ฟูลเฮ้าส์..” เขาพึมพำกับตนเอง
“ว่าแล้วว่าทำไมถึงมั่นใจนัก…”

หลังจากนั้นไม่นานวิลก็กลับมาพร้อมจอห์นสันที่ทำแผลเรียบร้อย เขาถูกมัดมือทั้งสองข้างไว้ดัวยกัน ดิ๊กมองหน้าโทนี่ด้วยความเคืองแค้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
โทนี่เดินเข้าไปและพาจอห์นสันออกมา ก่อนที่จะขอบคุณวิล และออกมาจากร้านเปื้อนเลือด พบว่าเขาถูกรุมล้อมโดยผู้รักษากฏหมายสามคนที่หน้าร้าน พวกเขาถือปืนเตรียมพร้อมเล็งเป้ามาที่โทนี่

“สุภาพบุรุษ” เขาพูดจาสุภาพเรียบร้อย พร้อมชูมือทั้งสองขึ้นเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ
“ชั้นรู้ว่านี่มันชวนให้เข้าใจผิดกันได้ง่ายๆ เสียงปืนสามนัดในร้านนั่น” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็มีเสียงของตำรวจคนหนึ่งแทรกขึ้น
“มีอะไรจะแก้ตัว ก็ไปแก้ในคุก!” เขาตะโกนพร้อมจ่อปืนมาที่เขา
“ชั้นชื่อโทนี่ รีด” เขากล่าว “ถ้านายไปถามคนจากรัฐบาลที่นิวยอร์ก พวกเขารู้จักชั้นแน่นอน”
“ชั้นมาสืบคดีฆาตรกรรมของเจมส์ ยัง ถ้าพวกนายอนุมัติ ชั้นจะหยิบใบประกาศจับของไอเวรนี่ให้ดู” เขาพูด และมองไปที่กระเป๋าเสื้อ

เหล่าผู้รักษากฏหมายหันไปมอหน้ากัน ก่อนที่คนหนึ่งจะก้าวออกมาและเดินเข้าไปล้วงกระดาษในกระเป๋าโค้ทของโทนี่ เขากางมันออกมาดู มองสลับกับจอห์นสันที่ยืนบาดเจ็บอยู่
ก่อนจะพับมันกลับเข้าไป โทนี่ไม่ไหวติง ไม่พูดไม่จา แค่รอให้พวกเขาตกลงกันเองเท่านั้น เขารู้ว่าเขาต้องรอดออกจากสถานการณ์นี้ จึงไม่มีอะไรให้กังวล

ตำรวจทั้งสามลดปืนของพวกเขาลง และเดินจากไปช้าๆ แต่ทั้งสามยังคงมีสีหน้าไม่พอใจกับการกระทำของโทนี่ ที่สร้างความไม่สงบให้หมู่บ้านของพวกเขา
โทนี่เมื่อเห็นดังนั้นก็หัวเราะเล็กๆในลำคอ พร้อมกับมุ่งหน้าไปยังม้าของเขา

“ขึ้นตัวนั้นไป เร็วเข้าคุณบิ๊กดิ๊ก” เขาออกคำสั่ง จอห์นสันที่ดูไม่พอใจก็พยายามขึ้นม้าสีดำของเขาอย่างลำบากยากเข็ญเนื่องจากแผลที่มือ

ทั้งสองขึ้นม้าสำเร็จ ถึงมันจะยากหน่อยสำหรับจอห์นสัน แต่ในที่สุดเขาก็ทำได้ โทนี่เริ่มขี่ม้าออกไป โดยมีม้าของจอห์นสันตามมา เชือกของม้าตัวนั้นถูกควบคุมโดยโทนี่
เขาก็บาดเจ็บจนต่อต้านไม่ไหว จึงต้องจำใจและยอมรับว่าตนเองนั้นจะต้องสูญเสียอิสรภาพแล้ว ทำให้เขาย้อนคิดได้ว่า สิ่งที่ทำไปนั้นมันคุ้มค่าหรือไม่ แต่ทันใดนั้นเองเขาก็คิดขึ้นมาได้
ว่ามีอีกทางที่จะอาจทำให้เขารอดพ้นเหตุการณ์นี้ ถึงจะเป็นไปได้ยาก คือการให้ความช่วยเหลือโทนี่นั่นเอง

“แกรู้ไหม มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ” เขากล่าวเบาๆด้วยเสียงสั่นคลอ ทำให้โทนี่หันมามองด้วยความสนใจ
“พวกเราสี่คนน่ะ ถูกว่าจ้างมายังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ” เขาพูดและขำอย่าบ้าคลั่ง โทนี่ได้แต่หันมามองและครุ่นคิดโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนว่าจ้าง ชั้นได้งานมาจากหนึ่งในสามคนนั้น”
“แต่ชั้นบอกชื่อหมอนั่นได้นะ เพราะงั้นปล่อยชั้นไปเถอะน่า” เขาอ้อนวอน

“จอห์นสัน?” โทนี่เอ่ย
“รอบเมื่อกี้น่ะ ถ้าเล่นต่อ แกจะหมอบหรือจะคอล” เขาถามเรื่องโป๊กเกอร์ ทำให้จอห์นสันแปลกใจเป็นอย่างมาก
“แก..พูดเรื่องอะไรน่ะ” เขาถามอย่างงงวย
“ตอบมาซะ ไม่งั้นอีกมือแกเละแน่”
“หมอบล่ะมั้ง ใครจะเล่นกับแกวะ” เขาสับสนเล็กน้อยก่อนตอบ
“แล้วว่าไง ตกลงจะปล่อยชั้นไปไหม แลกกับชื่อ!?”

โทนี่หันไปมองทางข้างหน้า ไม่สนใจจอห์นสัน เขายิ้มเล็กน้อย
“ว่าแล้วเชียว” เขากล่าวเบาๆ
“แกนี่มันซื่อบื้อตรงไปตรงมาจริงๆว่ะ”
“ใช้ชีวิตที่เหลือให้สนุกนะ ก่อนที่จะโดนแขวนคอ” เขากล่าวปิดท้ายด้วยความเย็นชา

ทั้งสองขี่ม้าไปข้างหน้า ออกจากหมู่บ้านที่พวกเขาเข้ามาในตอนแรก พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน หลังจากบทสนทนานั้นจบ ไม่ว่าจอห์นสันจะโหวกเหวกโวยวายเพียงใด
เขาก็ไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับการปล่อยให้เป็นอิสระจากปากของโทนี่อีกเลย ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งพยายามทำใจว่าตนเองนั้นจะต้องจบชีวิตบนเส้นเชือกที่เขากลัวหนักกลัวหนาเสียแล้ว ...

Last Edit: Sept 12, 2019 15:51:53 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Sept 12, 2019 15:49:54 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Sept 12, 2019 15:49:54 GMT

Chapter 2 : A friend in need

คนที่คิดว่าพระเจ้านั้นไร้ซึ่งบาปนั้นผิดมหันต์ เพราะท่านเป็นคนสร้างโลกใบนี้ขึ้นมา

ยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลงนั้นกำลังจะมาถึงอเมริกา ความรุนแรง ฆ่าฟัน และความทารุณระหว่างรัฐบาลและคนท้องถิ่น เหล่าคนนอกกฏหมายและผู้รักษาบ้านเมือง เมืองที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ อุตสาหกรรมที่กำลังจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงและยึดครองประเทศนี้ แต่สิ่งเหล่านั้นมันยังไม่มาถึง ผู้คนยังคงใช้ชีวิตกันแบบเปลี่ยวๆ สร้างบ้าน สร้างครอบครัว อาศัยอยู่อย่างห่างไกลความเจริญ ท่ามกลางธรรมชาติ บ้านหลังนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ครอบครัวเล็กๆประกอบไปด้วย พ่อ แม่ และลูกสาวตัวน้อยของพวกเขา อาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆกลางทุ่งหญ้าใหญ่ ใกล้กับแม่น้ำ หัวหน้าครอบครัวเป็นคนออกไปล่าสัตว์เพื่อหาอาหารมาเลี้ยงคนอันเป็นที่รักของเขา ชายร่างใหญ่ หุ่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เดินลงจากม้าและหยิบถุงผ้าขนาดใหญ่ของเขาติดตัวมา และเดินเข้าไปในบ้าน

“วันนี้พวกกระต่ายหายไปไหนกันหมดนะ น้อยกว่าปกติเยอะเลย” เขากล่าวด้วยสีหน้าอ่อนแรง แต่ถูกต้อนรับโดยหญิงวัยกลางคนที่เป็นภรรยาของเขา เธอเดินเข้ามาโอบกอดสามีที่รัก และหอมแก้มของเขา

“จะขุนให้ลูกอ้วนหรือไงคะคุณ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แทบจะทำให้แก้มปริออกมา ทุกครั้งที่เธอเห็นสามีของเธอกลับมาจากการล่าสัตว์ ก็ยิ่งทำให้เธอหลงรักเขามากขึ้นไปอีก

“ผมจะขุนให้คุณอ้วนต่างหาก คนที่ริเวอร์แบงค์จะได้เลิกชายตามองสักที” เขากล่าวติดตลก และหอมแก้มภรรยากลับ

“ว่าแต่ลูกเราไปไหนแล้วล่ะ?” ชายหนุ่มถาม พร้อมกับเดินไปวางอุปกรณ์ต่างๆของเขาลงกับพื้น

“ฝึกอ่านหนังสืออยู่ในห้องค่ะ” เธอตอบกลับ

“อีกไม่นานผมว่าจะพาลูกไปเข้าโรงเรียนแล้วล่ะนะ รอแกโตกว่านี้หน่อย” ไม่ทันขาดคำ ลูกสาวตัวน้อยก็วิ่งออกมาจากห้อง พ่อที่เห็นเข้าก็ยิ้มปริ่มดีใจ แล้วก็อุ้มเธอขึ้นมา ในมือเธอนั้นยังถือหนังสือนิทานเล่มเล็กๆอยู่

“ในเป็นไงบ้างเจ้าหญิงของพ่อ ฮะ?” เขาเขย่าแขนสองข้างเบาๆเพื่อเป็นการเล่นกับลูก

“เดี๋ยวพ่อไปล้างตัวแล้วมาอ่านนิทานให้พ่อฟังได้แล้วมั้งเนี่ย!” พ่อของเธอกล่าวอย่างมีความสุข ทำให้แม่ของเด็กน้อยยิ้มปริ่มไปด้วย

แต่ก่อนที่ทั้งสามจะได้ทำอะไร ก็มีเสียงม้าควบเสียงดังมาจากด้านนอก ทำให้พ่อและแม่ตกใจอย่างมาก เนื่องจากปกติคนที่มาที่นี่มีแคเ่พื่อนที่รู้จัก กับเหล่าผู้รักษากฏหมายเท่านั้น เขาวางลูกสาวลงและมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นกลุ่มชายสี่คนที่ดูโชกโชน ผิวแทนจากแดด ใบหน้าเลอะเทอะ ขี่ม้าวนอยู่รอบๆบ้านสักพักก่อนที่จะลงมา และค่อยๆเดินมาที่บ้าน

“ใครกัน…” ภรรยาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอดูหวาดกลัวคนแปลกหน้าเหล่านี้ จ้องมองไปยังสามีเหมือนหาความหวังและการปกป้อง

“พาลูกไปข้างใน เดี๋ยวผมไปคุยเอง” เขากล่าวตอบโดยที่ไม่หันไปมองภรรยา หยิบปืนลูกโม่เหน็บไว้ข้างกางเกง และมุ่งหน้าออกไปนอกบ้าน

สามีเปิดประตูออกมาช้าๆ เดินออกมาเผชิญหน้ากับกลุ่มคนเหล่านั้น พวกเขาดูมีท่าทีเหน็ดเหนื่อยและอันตราย คนที่เหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มก้าวออกมาข้างหน้าและสบตากับสามี

“พวกคุณต้องการอะไรอย่างนั้นหรือครับ” เขาพูด มือพักไว้ที่เข็มขัดใกล้ๆกับปืนลูกโม่ เพื่อให้เหล่าคนแปลกหน้าเห็นว่าเขาพร้อมจะยิงทุกเมื่อ

“เห้ย ใจเย็นน่า พ่อคนโฉด” หัวหน้ากลุ่มคนกล่าว

“พอดีพวกผมเนี่ยอยู่ขี่อยู่ในป่าหลายวันแล้ว ก็แค่อยากจะมาขอแบ่งอาหาร แบ่งน้ำเท่านั้นเอง”

“ขอแค่ประทังให้ผม กับเพื่อนๆผมให้ขี่ต่อได้สักหน่อย พวกเราก็ไปตามทางของพวกเราแล้วล่ะ”

ดูจากท่าทางและคำพูดของคนเหล่านี้ ไม่มีตราตำรวจหรืออะไรทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นจึงง่ายที่สุดที่จะสรุปว่าพวกเขาเป็นแก๊งค์นอกกฏหมาย ที่กำลังหนีการจับกุม ถึงแม้จะเป็นคำขอ แต่สำหรับสามีแล้วนั้นเป็นคำขอที่เขาปฏิเสธไม่ได้ เนื่องจากจำนวนคนของเขาเยอะกว่า ถ้าเกิดความขัดแย้ง เขาไม่อยากเอาลูกเมียไปเสี่ยง จึงไม่มีทางเลือก

“พวกเราพอมีขนมปังกับน้ำเหลือ รอสักครู่เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้” เขากล่าวอย่างสุขุม พยายามไม่แตกตื่น

“เดี๋ยวสิ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มโจรกล่าว

“พวกเราตามนายมาตั้งแต่นู่นแล้ว จะมากไปหรือเปล่าถ้าจะขอแบ่งเนื้อสัตว์ด้วย มีไม่น้อยเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”

“ให้พวกเราเข้าไปรอข้างในก็ได้นา ระหว่างทำอาหารน่ะ” เขากล่าว และดูเหมือนสมาชิกที่เหลือในกลุ่มจะเห็นด้วย สามีจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปิดประตูให้พวกเขาเข้าไปด้านใน

สมาชิกทั้งสี่เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง และลงไปนั่งบนโต๊ะไม้กลางบ้าน พวกเขายังคงพกปืนเตรียมพร้อมลั่นไก แต่ตราบใดที่แค่ทำอาหารและให้พวกเขากิน ก็น่าจะไม่มีปัญหา สามีเดินไปเอาเหยือกน้ำมาวางบนโต๊ะให้ทั้งสี่ ก่อนที่จะเดินไปที่ส่วนครัว และเริ่มเตรียมการเอาเนื้อกระต่ายมาผิงไฟ เสียงไฟที่ถูกจุดทำให้ภรรยาที่หลบอยู่ในห้องสงสัย เธอจึงเดินออกมา

“มีอะไรกันคะคุณ?” เธอกล่าว ก่อนที่จะเห็นชายทั้งสี่บนโต๊ะอาหาร สามีหันไปมองเธอทันควันด้วยสายตาหวาดหวั่น พวกเหล่ไปมองชายทั้งสี่ที่จ้องมองเธออย่างมีเลศนัย ด้วยความเกรงกลัวเขาจึงเรียกเธอมาใกล้

“มาช่วยผมทำอาหารนี่หน่อย เราจะเสริฟให้สุภาพบุรุษเหล่านี้กิน” เขากล่าวก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้ามาหา

“พวกเขาหิวมาก เราช่วยได้ เราก็ควรจะช่วย”

“ค… ค่ะ” เธอตอบอย่างหวาดหวั่น ก่อนที่จะเริ่มทำอาหาร

สามีเดินออกมาจากครัว เขายืนอยู่ตรงสันประตู ระหว่างชายทั้งสี่กับภรรยาของเขา สังเกตุเห็นว่าทั้งสี่คนนั้นจ้องมองภรรยาเขาอย่างไม่ละสายตา และมีรอยยิ้มอันน่าสยดสยองอยู่ ทำให้เขาเกรงกลัวเข้าไปอีกคนเหล่านี้หลบหนีกฏหมาย ใครจะรู้ว่ากี่วัน ใครจะรู้ว่าพวกเขาไปทำอะไรมา เขาไม่อยากคิดภาพในหัว แต่เขาก็พอจินตนาการได้ ว่าสถาณการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่เป็นไปได้มันจะเป็นยังไง

“เสร็จแล้วค่ะ …” ภรรยากล่าวเบาๆ หลังจากเวลาผ่านไปสักพักด้วยความเงียบเชียบ สามีเมื่อได้ยินดังนั้นก็กำลังจะเดินไปหยิบอาหารมาให้พวกเขา แต่ชายคนหนึ่งในกลุ่มลุกขึ้นมาและเดินตรงไปยังครัว

“ไม่เป็นไรครับ ผมหยิบเองได้” เขาเดินผ่านสามีที่ไม่กล้าโต้เถียงตรงไปหาภรรยา และรับจานที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์มาจากเธอ เขาใช้สองมือจับและลูบมือของเธออย่างโจ่งแจ้ง และจ้องตาเธอด้วยความหิวกระหาย

“ทำอะไรน่ะ!” สามีเดินเข้าไปจับไหล่ของชายแปลกหน้า

“เฮ้ๆ ไม่เห็นต้องของขึ้นเลยน่า!!” ชายแปลกหน้าสะบัดมือของเขาออก และทำให้สมาชิกอีกสามคนที่เหลือเริ่มโวยวายไปด้วย บางคนก็ลุกขึ้นมาเดินไปหาทั้งสาม

“ใจเย็นสิวะ!”

“จะทำอะไรเมียกู!”

“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย!”

ความหวาดกลัวและควา่มเครียด ก่อให้เกิดความโกลาหลขึ้น เรื่องเล็กๆเกิดเป็นความรุนแรง สามีผลักชายแปลกหน้าที่เกาะภรรยาของเขาออกไป และยืนปกป้องเธอไว้ท่ามกลางการโต้เถียงและความรุนแรงที่หยุดไม่อยู่ เสียงเหล่านั้นทำให้ลูกสาวของเขาเดินออกมาจากห้องด้วยความสงสัย แต่ทว่ามันไม่มีอะไรหยุดสิ่งที่จะเกิดต่อไปได้แล้ว

“อุ่ก!!”

หนึ่งในกลุ่มคนนั้นชักมีดออกมาและแทงไปที่ท้องของสามีอย่างรุนแรง พร้อมๆกับที่เขาหยิบปืน แต่ความช็อคจากการโดนแทงทำให้ลั่นไกออกไปแบบพลาดเป้าหมาย ชายแปลกหน้าถอนมีดและจ้วงท้องของเขาอย่างต่อเนื่อง สมาชิกคนอื่นก็เริ่มรุมทำร้ายตาม ไม่มีแม้แต่เสียงร้องจากชายหนุ่ม เขาน่าจะตายตั้งนานแล้ว ร่างของเขาโดนแทงอย่างไม่หยุดยั้ง สิ่งเดียวที่ภรรยาเห็นคือชายสี่คนยืนมุงแทงอะไรบางอย่างที่เธอมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นใคร เลือดสีแดงก่ำสะบัดกระเด็นท่วมตัวคนเหล่านั้น พวกเขาหัวเราะและยิ้มอย่างสะใจ ในขณะที่เธอไม่สามารถแม้แต่จะวิ่งหนี หรือมีแรงยืนไหว

เข่าเธอทรุดลงมา มือสองข้างจับใบหน้าที่หวาดกลัวสุดขีด ตาเธอโตจากความตกใจ ปากอ้าค้างส่งเสียงร้องออกมาสุดปอด มันเป็นเสียงที่น่าหวาดกลัว เสียงร้องของหญิงสาว เสียงหัวเราะของกลุ่มโจรและเสียงมีดทะลุร่างเนื้อของร่างไร้ชีวิต

เมื่อพวกเขาเสร็จกับร่างชายหนุ่ม ทั้งสี่ก็เริ่มหันมาหาภรรยาที่นั่งหวาดกลัวอยู่ข้างๆ เธอนั้นไม่ขยับ จนกระทั่งหนึ่งในนั้นจับแขนของเธอและเริ่มรุมฉีกเสื้อผ้าของเธอออก เธอถึงรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเธอเริ่มดิ้นรน กรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่มันไม่ทันเสียแล้ว ลูกสาวตัวน้อยที่ดูเหมือนจะตามไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยความงุนงง เธอเดินไปหาพ่ออย่างช้าๆ เรียกเขาเบาๆทีละนิด แต่ก็เห็นว่าเขาไม่ตอบ เธอเริ่มกลัว แต่ก็ยังไม่หยุดเรียกพ่อ จนน้ำตาเธอไหลออกมา และไม่นานเธอก็ร้องไห้ด้วยความกลัว

ปัง!!

เสียงปืนลั่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันโดนเป้าหมาย หัวของหนึ่งในกลุ่มโจรระเบิดออก เลือดและสมองของเขากระเด็นไปทั่ว มันเปรอะภรรยาที่กำลังโดนทำมิดีมิร้าย เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ ทั้งสามคนรีบหันกลับไปหาต้นตอของคนยิงที่หน้าประตู และพยายามหยิบปืน แต่มันช้าไปเนื่องจากพวกเขาใส่ไว้ที่เข็มขัด และไม่สามารถชักได้เร็วเท่าที่ควร แต่ถึงยังไงก็ไม่น่าไวเท่าชายคนนี้อยู่ดี

ชายหนุ่มในผ้าคลุมสีดำ เขาแต่งตัวเหมือนนักบวช มีผมสีขาวอมชมพู ดวงตาสีขาวที่ดูว่างเปล่าและอันตราย ถือปืนลูกโม่ขนาดใหญ่กว่าปกติ เมื่อเขาเห็นว่าทั้งสามออกมาห่างจากหญิงสาวแล้วจึงเริ่มลั่นไกอีกสามนัด

ปัง! ปัง! ปัง!

ทั้งสามลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดยิ่งกว่าความตาย ชายหนุ่มยิงปืนใส่อัณฑะของพวกเขา ทำให้ลองไปนอนคำรามอยู่กับพื้น ด้วยขนาดใหญ่ผิดปกติของปืนและกระสุน ทำให้อัณฑะที่ถูกยิงนั้นแหลกเป็นจุล

“แกเป็น...ใครวะ!!?” ชายหนุ่มที่นอนทรมานอยู่กับพื้นพูดขึ้นมา ดูเหมือนจะทำให้นักบวชหนุ่มพอใจเล็กน้อย เขายิ้มมุมปาก

“ใครเอ่ย ไข่แตก กำลังจะตาย” เขาเดินเข้ามาหาช้าๆ

“แล้วยังขึ้สงสัยอีก?” นักบวชหนุ่มเอาเท้าเหยียบคอของโจรคนนั้นไว้ ทำให้เขาพูดไม่ได้

“ผมก็แค่นักบวชที่ผ่านทางมาเท่านั้นแหละ”

ปัง!!

เขาลั่นไกไปทีกลางศีรษะ ทำให้ชายคนนั้นตายทันที นักบวชหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองสถาณการณ์ เขาเห็นหญิงสาวที่ถูกรุมทำร้าย นอนไร้สติอยู่ และลูกสาวของเธอที่หวาดกลัวกับเรื่องที่เจอและศพของพ่อของเธอที่โดนทำร้ายจนไม่เหลือภาพลักษณ์เก่าของเขา

เขาหันไปหาโจรอีกคนที่พยายามขยับตัว และยิงปืนใส่กะบาลของเขาอย่างเลือดเย็น ทำให้ตายคาที่ เหลืออีกแค่คนเดียวเท่านั้น แต่หมอนั่นไม่อยู่แล้ว บาทหลวงหนุ่ม เดินออกไปนอกบ้านและเห็นชายคนนั้นคลานขึ้นม้าและกำลังจะหนีไป

“ไอ้หมอนี่มันเก่งไปไหมเนี่่ย?” เขากล่าวอย่างหงุดหงิดก่อนจะเล็งเป้าและยิง แต่กระสุนนั้นหมดพอดี กว่าเขาจะเปลี่ยนกระสุนใส่ มันก็ขี่ไปไกลแล้ว แถมด้วยแผลฉกรรจ์ขนาดนั้น ยังไงก็ไม่รอดชีวิตอยู่ดี เขาเลยเร่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่อไปหาผู้เคราะห์ร้าย นักบวชหนุ่มตรงไปหาเด็กสาวและอุ้มเธอออกมา เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและดิ้นราวปีศาจเข้าสิง ร้องไห้ไม่หยุดไม่หย่อน

“ผมไม่ได้มาทำร้ายหนูนะ ไม่เป็นไรแล้ว” เขาลูบหลังของเธอเบาๆ เหมือนมีอะไรสักอย่าง ทำให้เธอสงบลง

“พ่อ … พ่อเป็นอะไร” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พ่อของหนู จากไปแล้วล่ะ..” เขาเอ่ยเบาๆ “จากนี้ไปหนูจะไม่ได้เจอพ่ออีก” สิ้นสุดคำพูด ก็เหมือนว่าเด็กหญิงจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมฝากคนรู้จักผมดูแลให้แล้วล่ะ” นักบวชหนุ่มยังคงลูบหัวของเธอ และอุ้มเธอไวด้วยความอบอุ่น “พ่อของเธออยู่กับพระเจ้าแล้วนะ ท่านจะดูแลเขาอย่างดีเลย”

หลายชั่วโมงผ่านไป

หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด บาทหลวงหนุ่มพาชาวบ้านจากริเวอร์แบงค์มาจำนวนหนึ่ง เพื่อมาช่วยดูแลครอบครัวที่เสียคุณพ่อไป ทั้งลูกสาวที่ร่ำไห้ และภรรยาที่ยังไม่ฟื้นตัว เธอดูเหมือนจะเสียสติเล็กน้อยจากเหตุการณ์สะเทือนขวัญนี้ ไม่มีใครรู้ว่านานเท่าไหร่ถึงจะฟื้นตัว ชายหนุ่มให้ชาวบ้านจากเมืองขุดหลุมศพ และฝังศพสามี และทำพิธีให้อย่างเรียบร้อย

“อันตรายจริงๆเลยนะครับ แถวนี้น่ะ” ชาวบ้านคนนึงกล่าว เขายืนอยู่ข้างๆนักบวชหนุ่ม ยืนมองบ้านหลังนั้นอยู่ในระยะไกล

“โชคดีนะที่หลวงพ่อมาทัน ไม่งั้นเด็กคนนั้น … กับผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้” เขากล่าวอย่างเศร้าสร้อย

ไม่มีเสียงตอบรับจากบาทหลวงหนุ่ม เขาดูครุ่นคิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะหันไปหาชาวบ้านคนนั้น

“ขอบใจนะที่มาช่วย แต้มบุญนายเพิ่มขึ้นเยอะเลยล่ะ ผมเห็นออร่าเต็มเลยนะ” เขากล่าวแบบติดตลก ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น

“เอ่อ… ขอบคุณครับหลวงพ่อ” เขาโค้งคำนับ

“ผมไปก่อนล่ะนะครับ ฝากที่เหลือด้วยล่ะ” นักบวชหนุ่มเดินออกมา แต่ก่อนที่เขาจะไปไหนได้ไกล ก็มีชาวบ้านอีกคนที่วิ่งมาหาเขาจากบ้านหลังนั้น

“เดี๋ยวครับ คุณคอนสแตนติน!”

“ผู้หญิงคนนั้น บอกให้ผมเอาไอนี่มาให้ นักบวชที่ช่วยชีวิตเธอกับลูกเอาไว้ครับ” ชาวบ้านคนนั้นยื่นถุงเงินมาให้ชายหนุ่มที่ชื่อ คอนสแตนติน ที่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้อยากได้ หรือสนใจรางวัลนี่เท่าไหร่ เขามองมัน แล้วก็ยื่นกลับไปช้าๆ

“ไม่ล่ะครับ” คอนสแตนตินกล่าว

“สองคนนั้นสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไปแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์เอาอะไรไปอีกหรอกนะ” เขาเอ่ยต่อ ก่อนที่จะเดินจากไป

ฟาร์มแห่งหนึ่ง

ท้องฟ้าโปร่งใส แสงอาทิตย์ส่องสว่างจ้าขึ้นมาต้อนรับวันใหม่ สังเกตุจากขอบฟ้าแล้วมันเพิ่งเป็นเวลาหกโมง หัววันเท่านั้น ฟาร์มเล็ก มันตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างที่เหมาะแก่การเลี้ยงสัตว์ คอกม้าถูกตั้งไว้ตรงใจกลางขนาดใหญ่ มีม้าหลายพันธุ์เดิน กินอาหาร ทำภารกิจของพวกมันแตกต่างกันไป ราวๆสิบกว่าตัว ไม่ไกลจากคอกม้านั้น บ้านหลังเล็กที่ทำจากไม้ถูกตั้งตระหง่านสวยงามร่มรื่นน่าอยู่ ดูจากขนาดแล้วครอบครัวที่อาศัยอยู่คงมีไม่เกินสี่คน เป็นครอบครัวเล็กๆ

ถึงแม้สภาพแวดล้อมจะปกคลุมไปด้วยดินสีน้ำตาล สร้างบรรยากาศอ้างว้างและห่างไกลกับโลกภายนอก แต่ในนี้มันกลับรู้สึกสงบกว่าข้างนอกมากนัก พวกเขายังมีคอกวัว แกะ และปลูกพืชบางชนิดไว้เลี้ยงเหล่าปศุสัตว์เหล่านั้น ณ เวลาเช้าตรู่นี้ ก็มีคนงานเดินเช็คสินค้าของพวกเขาจำนวนหนึ่งแล้ว ถึงจะไม่ได้มีคนงานมากมาย ไม่ถึงสิบคน แต่พวกเขาก็ดูขยันขันแข็ง และมีความสุขกับงานที่ได้ทำ

หญิงสาวสวมหมวกคนหนึ่งยืนอยู่ในคอกม้า ใจกลางเหล่าสัตว์อันแข็งแรงเหล่านั้น เธอมีเส้นผมสีแดงส้ม มัดเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง ใบหน้าของเธอมีกระเล็กน้อยแต่ก็ยังสวยงามน่าชมเธอสวมเสือเชิ้ตเก่าๆสีขาว ยัดเข้ากางเกงยีนส์รัดรูปที่ดึงขึ้นมาถึงเอวของเธอ สายตาจับจ้องไปยังม้าสีเทา หากดูใกล้ๆมันจะเป็นสีขาวที่มีรอยด่างสีดำทั่วตัว มันมีรูปร่างสง่างามยืนอย่างทะนงตนอยู่ในคอกม้านั่น เป็นม้าสายพันธ์อาหรับ หรืออาราเบียน ท่ามกลางฝูงม้าทั้งหมด ดูเหมือนเธอจะจดจ้องไปที่มันเพียงตัวเดียว

หญิงสาวค่อยๆก้าวเข้าไปหามันอย่างระมัดระวังและสงบเสงี่ยม เธอเข้าไปลูบต้นคอของมันอย่างเอ็นดู กระซิบคุยกับมันเพื่อให้ผ่อนคลาย เธอเลื่อนมือของเธอไปลูบบนแผ่นหลังที่ไร้อานของมันม้าสีเทาตัวนั้นไม่ได้ส่งสัญญาณตอบรับ มันหายใจแรงและเริ่มส่ายหัวไปมาช้าๆ หางของมันกระดิกเร็วขึ้น หญิงสาวที่ไม่มีความอดทนเริ่มเข้าใกล้มันมากขึ้น และพยายามกระโดดขึ้นไปขี่

ม้าตัวนั้นเริ่มดูตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มก้าวเท้าอยู่กับที่ราวกับกำลังตกอยู่ในสภาวะกลัวสุดขีด หญิงสาวสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้ออันแข็งแรงของมันเต้นอยู่ใต้สะโพกของเธอ เธอพยายามคุมมันไว้ด้วยการลูบมันช้าๆ จนเวลาผ่านไปสักพัก มันก็เริ่มผ่อนคลายลง มันหายใจเบาลง และเริ่มนิ่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น หญิงสาวผมแดงก็จึงเริ่มบังคับมัน สั่งให้มันเดิน ม้าสีเทาเริ่มก้าวเท้าช้าๆ และเดินออกตามคำสั่งคนขี่ ทันทีที่มันเริ่มออกเดิน ม้าตัวอื่นรอบๆก็เหมือนกับหลีกทางให้มัน

ทั้งสองเดินเป็นวงกลมรัศมีขนาดใหญ่ หญิงสาวเห็นท่าดี เธอจึงรีบเพิ่มความเร็วให้มันมากขึ้นทีละนิด จนม้าตัวนี้เริ่มวิ่งเหยาะๆเบาๆ จนกระทั่งฝุ่นนั้นคลุ้งกะจายขึ้นมาเล็กน้อยจากพื้นดิน แต่หญิงสาวยังคงเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ม้าตัวนี้เริ่มผวา และยกขาหน้าขึ้น ดีดตัวออกด้วยความเกรงกลัว

“โอ๊ย!!”

หญิงสาวหล่นลงมาจากหลังม้า ก้นกระแทกพื้น หมวกของเธอกลิ้งหลุดจากศีรษะ เมื่อเธอตั้งตัวได้ก็มองไปยังม้าตัวนั้น ที่เดินหนีเธอและเข้าไปรวมกับม้าตัวอื่นๆแล้ว ทำให้เธอคิดในใจว่าพลาดจนได้ เสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูดังขึ้นมาจากด้านหลังเธอ หญิงสาวลุกขึ้น หยิบหมวกและปัดเศษฝุ่นจากเสื้อผ้า หันไปหาชายแก่ที่ยืนพึงรั้วคอกม้า เฝ้าดูเธอขี่ม้าตัวน้ันอยู่เมื่อสักครู่ เขาเป็นชายอายุเยอะที่หน่าตาดูอบอุ่น ผิวแดงจากการทำงานในแดดมาทั้งชีวิต ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ แต่ดูแลเป็นอย่างดี

“ไม่อ่อนโยนเหมือนชื่อมันเลยน้า บัตเตอร์” ชายแก่กล่าว

“นี่ก็ผ่านมาจะเกือบอาทิตย์แล้วนะคะพ่อ” หญิงสาวพูดกับชายแก่ ที่ดูเหมือนจะเป็นพ่อของเธอ

“ดูท่าจะขาดทุนซะแล้วล่ะมั้งเนี่ย พ่อไม่น่าหลงซื้อมาเลย” เธอบ่นอย่างผิดหวัง

“ไม่เอาน่า ถ้าลูกยังคิดแบบนั้นอยู่ ก็ขี่เจ้านั่นไม่ได้หรอกนา” พ่อของเธอพูดอย่างเป็นกันเอง

“ถ้าใจของลูกเปิดรับมันเมื่อไร มันก็จะเปิดรับลูกเมื่อนั้นแหละ โรส”

“มานี่มา ไปปลุกโอเว่นแล้วพาเขาเข้าเมืองหน่อย” เขากวักมือเรียกเธอ ที่ค่อยๆเดินออกจากคอกช้าๆ ทำให้โรสส่งสายตาสงสัยว่าทำไมพ่อของเธอจึงจะส่งเธอเข้าเมือง ในเมื่อวันนี้ไม่มีธุระอะไร

“นายอำเภอสมิธกลับมาแล้ว ไปต้อนรับเขาหน่อย” พ่อของโรสกล่าว

“โอ้ ในที่สุดก็กลับมาสักที!” เธอร้องอย่างดีใจ “หนูไปเรียกโอเว่นก่อนนะคะ” โรสเอ่ยต่อ

หลังจากนั้น โรสก็เดินออกมาจากบริเวณที่ทั้งสองแลกเปลี่ยนสนทนากัน ตรงไปยังบ้านหลังเล็กๆของเธอ ด้านในเป็นที่ที่ไม่กว้างมาก มันไม่มีอะไรมากในบ้านยุคสมัยนี้ เนื่องจากกิจวัตรต่างๆนั้นทำภายนอกเสียมากกว่า แค่โต๊ะอ่านหนังสือเล็กๆ โต๊ะกินข้าวร่วมกันของครอบครัว เตียงนอน ของใช้ เครื่องครัว ที่ทำอาหาร เท่านั้น เธอเดินขึ้นบันไดที่พาดอยู่กับเพดานเพื่อขึ้นไปยังห้องเล็กๆใต้หลังคา มันเป็นห้องที่ไม่มีอะไรตกแต่งมาก มีแค่เตียงเปล่าๆ กับเสื้อผ้านิดหน่อยเท่านั้น หากแต่ทว่าไม่มีใครอยู่บนนั้นเลย

เธอสงสัยว่าโอเว่นที่เป็นเจ้าของห้องนี้ได้ตื่นและไปที่อื่นแล้ว แต่หลังจากอาศัยอยู่ด้วยกันมานาน เธอก็รู้ว่ามีไม่กี่ที่หรอก ที่เด็กคนนั้นจะไป เธอรีบเดินลงมาด้านล่างออกมาจากบ้านและมุ่งหน้าตรงไปยังด้านหลังบ้านทันที

ไม่นานเธอก็มาถึงที่หมาย มันเป็นลานกว้างที่ไม่มีปศุสัตว์หรือสิ่งก่อสร้างใดๆ แต่ยังคงอยู่ในที่ดินของฟาร์มที่นี้ ที่นั่นเธอเห็นเด็กหนุ่มอายุราวๆสิบห้าปี เขาสวมเสื้อเชิ้ตเก่าๆกับกางเกงสแลคผมสั้นสีน้ำตาล ใบหน้าอันจริงจัง มีแววตาที่เศร้าสร้อย หากมองใกล้ๆจะเห็นแผลไฟครอกที่บริเวณแก้มซ้ายของเขาด้วย เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังยืนเล็งหนังสติ๊ก ใส่หินที่เขาตั้งไว้เหมือนเป็นการฝึกฝีมืออะไรบางอย่าง

“มาซ้อมแต่เช้าเลยนะโอเว่น” โรสตะโกนเรียก พร้อมๆกับเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาหันมามองเธอ แล้วหันกลับไปเล็งเป้าต่อ

“ก็พี่โรสกับคุณแมทธิวไม่ให้ผมจับปืนนี่” เขากล่าวอย่างประชดประชัน ถึงโรส และพ่อของเธอ แมทธิว

“เธอยังเด็กอยู่เลย จะฝึกยิงปืนไปทำไมกัน ของแบบนั้นน่ะ” เธอกล่าวพร้อมถอนหายใจ

“คนที่จับปืนน่ะ ยังไงก็อายุไม่ยืนหรอกนะ” เหมือนกับโรสจะแค่พยายามพูดขำๆ แต่เหมือนเธอมีอะไรในใจอยู่ในคำพูดนี้

“ผมต้องทำ” เขาตอบแบบห้วนๆ “พี่ก็รู้ว่าทำไม”

โรสไม่ตอบกลับกับคำพูดนั้น เธอรู้ดีว่าโอเว่นผ่านอดีตที่เลวร้ายมาขนาดไหน พ่อแม่ เพื่อน ครอบครัวของเขาถูกทำลายโดยเหล่าคนนอกกฏหมาย ทำให้จมปลักอยู่กับความแค้นเธออยากทำให้เด็กคนนี้กลับมาใช้ชีวิตแบบคนปกติ แต่มันก็ยากเหลือเกิน

“นี่โอเว่น เราเข้าเมืองกันเถอะ” โรสเปลีย่นเรื่องสนทนา ด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน

“ไปส่งของหรือครับ”

“คุณสมิธกลับมาแล้วน่ะ ไปต้อนรับเขากันเถอะ” เธอกล่าว ชื่อนั้นทำให้แววตาโอเว่นสดใสขึ้นมาไม่มากก็น้อย

“ฮิๆ ว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องอยากเจอ” เธอขำเล็กน้อย ดูเหมือนว่าโอเว่นจะชอบนายอำเภอคนนี้อยู่พอตัว

“เปล่าซะหน่อย! ผมจะได้แอบให้เขาสอนผมยิงปืนสักที” โอเว่นโวยวายอย่างเขินอาย ก่อนจะเก็บหนังสติ๊กของเขา และเดินกลับมากับโรส

ทั้งสองเดินกลับมาบริเวณหลักของฟาร์ม ผ่านคนงานสี่ถึงห้าคนที่ทักทายโรสอย่างให้ความนับถือ และทักทายโอเว่นอย่างเอ็นดู มันเป็นฟาร์มที่ดูแสนจะอบอุ่นและมีความสุขทั้งคู่เดินผ่านพ่อของโรส แมทธิว ที่ยืนรอพร้อมกับกล่องเล็กๆกล่องหนึ่ง

“โอเว่น ลุงฝากนี่ไปส่งไปรษณีย์ในเมืองหน่อยนะ” แมทธิวกล่าวอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นกล่องๆนั้นให้โอเว่น

“ไปก่อนนะคะพ่อ” โรสบอกลา ก่อนจะขึ้นม้าสีน้ำตาลของเธอไป

โอเว่นเองก็ขึ้นตัวล่อของเขา มันเหมือนม้า แต่ตัวเล็กกว่า เกิดจากการผสมระหว่างม้าและลา มันเชื่องและขี่ง่ายสำหรับเด็กอย่างเขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ชอบจะขี่มันนักหรอก แต่ด้วยความเป็นห่วงแมทธิวจึงให้เจ้าตัวนี้ให้เขาขี่ไปก่อน โอเว่นไม่ได้บอกลาอะไร เพียงแต่ส่งสายตาให้ความเคารพแก่แมทธิวก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มขี่ออกมาเท่านั้นเอง

ทั้งสองขี่ม้าของพวกเขาตามถนนที่ออกมาจากฟาร์มอย่างไม่รีบเร่ง ผ่านป้ายบอกทางที่เขียนว่าไร่แอลลิสัน และชี้ไปทางฟาร์มของพวกเขา และมุ่งหน้าไปยังที่ๆเขียนไว้ว่า ริเวอร์แบงค์ทั้งคู่เดินทางด้วยความเงียบ ซึ่งโอเว่นเองก็รู้สึกไม่ค่อยดี เพราะว่าเขานั้นคิดว่าตนเองอาจจะทำให้โรสไม่พอใจที่พูดจาไม่ดีใส่เมื่อครู่ โรสเองก็รู้นิสัยโอเว่นดี เธอไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ว่าจริงๆเขานั้นเป็นเด็กดี

“พี่… เจ้าบัตเตอร์เป็นยังไงบ้างล่ะ” โอเว่นทำลายความเงียบและชวนโรสคุยอย่างกล้าๆเขินๆ

“โดนถีบลงมาเหมือนเดิมแหละนะ เธอคนนั้นนะ พยศสุดๆไปเลยล่ะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม

“ผมเองก็อยากลองเหมือนกันนะ.. “ เขาพูดขณะที่ไม่ได้มองหน้าเธอ

“สักวันนึง โอเว่นต้องขี่มันได้แน่” เธอขำเล็กๆก่อนตอบ

“คนนั้นน่ะ ต้องเก่งมากๆแน่เลยนะครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาต่อ

“พี่ชายคนที่เอาม้ามาขายให้เราน่ะ”

“ตอนที่เขาบอกพ่อว่ามีแค่เขาคนเดียวที่ขี่ได้ พี่ก็ไม่เชื่อหรอกนะ” เธอตอบแบบติดตลก

“ว่าแต่ ที่เธอบอกว่าให้นายอำเภอสมิธสอนยิงปืนนี่คงไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย?”

“เขาบอกว่าเขาสัญญากับคุณแมทธิวไว้ เขาเลยไม่สอนผม” โอเว่นพูดอย่างผิดหวัง

“ปืนน่ะไม่ต้องใช้หรอก นี่มันยุคใหม่แล้วนะโอเว่น พี่กับคนที่บ้าน ไม่มีทางปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายๆกับเธออีกแล้วล่ะ”ด้วยน้ำเสียงรักใคร่และเอ็นดู ดูเหมือนคำพูดของโรสจะทำให้โอเว่นรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่การที่โรสพูดเรื่องนี้ขึ้นมามันทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียด

“ผมใช้ปืนเป็นนะพี่โรส” เขาฉุกคิดชั่วครู่ ก่อนตอบ ทำให้โรสหันมามองด้วยความตกใจ

“มือปืนคนที่พาผมมาที่นี่ เขาสอนผมไว้ป้องกันตัว”

“หวังว่าเธอจะไม่ต้องได้ใช้มันนะ” โรสถอนหายใจและพูดอย่างเซ็งๆ

ระหว่างฟาร์มของพวกเขาและหมู่บ้านริเวอร์แบงค์นั้นห่างกันประมาณห้ากิโลเมตร ทำให้การเดินทางประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงที่หมาย ทั้งสองลดความเร็วของม้าลงเมื่อผ่านใจกลางหมู่บ้าน และตรงไปยังสถานไปรษณีย์ทันที โอเว่นลงจากหลังล่อและเข้าไปด้านใน นำพัสดุไปส่ง

“จากไร่แอลลิสัน” เขากล่าวห้วนๆ พนักงานรับพัสดุไป

เมื่อโอเว่นเดินออกมา โรสก็ลงจากม้ามารอเขาแล้ว ทั้งสองเดินเท้าไปยังใจกลางหมู่บ้านเพื่อรอต้อนรับนายอำเภออันเป็นที่รักของชุมชน มีหลายๆคนออกมารอรับเขา แต่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะยังไม่มา

“พวกเราไปหาอะไรกินกันเถอะโอเว่น” โรสเมื่อเห็นว่าน่าจะต้องรออีกสักพักจึงพูดขึ้น

ทั้งคู่ตรงไปยังร้านอาหารหนึงเดียวของหมู่บ้านนี้ ด้านในมีลูกค้าคนอื่นอยู่สี่ห้าคน ทั้งสองนั่งบนโต๊ะ และเตรียมสั่งอาหาร

“ขนมปัง เนื้อวัว แล้วก็กาแฟค่ะ เหมือนกันสองที่” โรสกล่าวกับเจ้าของร้าน

“แต่ของน้องเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า”

“เรามีเงินขนาดนี้เลยหรอพี่โรส” โอเว่นถามขึ้นเบาๆ

“คุณสมิธกลับมาทั้งที ก็ต้องฉลองหน่อยสิ” เธอตอบด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

“พวกหนูก็มาหาคุณสมิธเหมือนกันงั้นหรอ!” เจ้าของร้านกล่าว พร้อมกับยกกอาหารของทั้งสองมาเสิร์ฟ

“ชะ.. ใช่แล้วล่ะคะ” โรสตอบอย่างเกรงใจ

“โห่ย ลุงนี่นะ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่คุณสมิธไล่พวกแก๊งค์ป่าเถื่อนออกไปเมื่อยี่สิบปีก่อน” เขาเริ่มโม้โอ้อวดเสียงดัง

“ตอนที่นี่ยังเป็นแค่ซากโบสถ์อยู่เลย ดูทุกวันนี้สิ!” เขาพูดอย่างภูมืใจ

“หืม พ่อเคยเล่าเรื่องนั้นให้ฟังอยู่นะคะ” โรสกล่าวตอบ

โอเว่นนั้นไม่ค่อยสนใจเรื่องเล่าของเจ้าของร้าน เพราะถึงเขาจะชื่นชมนายอำเภอแค่ไหน เรื่องพวกนี้เขาก็ได้ยินมาจนเบื่อแล้ว ตำนานนู่นนี่นั่น หากได้เจอตัวจริง ตำนานเรื่องเล่ามันก็ไม่ทำให้เขาตื่นเต้นอีกต่อไป เขากินอาหารของเขาอย่างเงียบเชียบ กวาดสายตาไปรอบร้าน สังเกตุอะไรไปทั่ว

โอเว่นมองไปยังลูกค้าคนอื่นๆ เป็นชายฉกรรจ์มากหน้าหลายตา พวกเขาต่างพกปืนลูกโม่กันทั้งนั้น โอเว่นไม่เคยเห็นคนเหล่านี้มาก่อน เพราะคนในริเวอร์แบงค์น้อยคนนักจะพกอาวุธ ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆของคนรักสงบ เขารู้ดีว่าโบสถ์ที่เมืองนี้เป็นแลนด์มาร์กที่ดึงดูดเหล่านักผจญภัยให้อยากมาพบเห็น แต่เขาก็อดรู้สึกระแวงไม่ได้เนื่องจากสิ่งที่เขาเคยเจอมา

“คนพวกนี้เป็นใครน่ะ” โอเว่นพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทำให้โรสที่ฟังเจ้าของร้านโม้อยู่ต้องหันมา

“ใครหรอโอเว่น” เธอกล่าว และพยายามสนทนากับคนสองคนพร้อมกันอย่างยากลำบาก แต่เธอสังเกตุสีหน้าของโอเว่นที่ค่อนข้างตื่นตระหนก เขาก้มหน้าไม่สบตาใครเหมือนกำลัง

หลบสายตาจากเหล่าลูกค้าคนอื่นในร้าน โรสรู้ทันทีว่าโอเว่นนั้นค่อนข้างกลัว

“ขอโทษนะคะ เดี๋ยวพวกเราขอตัวไปก่อน” เธอบอกกับเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะพาโอเว่นออกไปจากร้านนี้ เขาไม่โต้ตอบกับใคร ได้แต่เดินออกไปเงียบๆเท่านั้น

“ขอโทษนะพี่โรส” เขากล่าวอย่างรู้สึกผิด ยังไม่เคยชินกับการแบ่งปันห้องกับเหล่ากลุ่มคนที่ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวในอดีต

“มันไม่ใช่ความผิดเธอหรอกน่า” โรสยิ้มเล็กๆ และลูบหัวโอเว่นเบาๆระหว่างที่ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอาหาร

ทั้งสองสังเกตุเห็นถนนที่คนน้อยกว่าปกติ คนที่เหลือส่วนใหญ่ รวมถึงคนจากร้านอาหาร ก็เริ่มเดินตรงไปยังใจกลางเมืองกันทั้งหมด ทำให้ทั้งสองสงสัยว่านายอำเภอสมิธ จะกลับมาแล้วเมื่อเห็นเช่นนั้น โรสและโอเว่น จึงตรงไปยังใจกลางเมือง ผู้คนยืนอยู่มากมาย ล้อมคนหนึ่งคนที่อยู่กลางวง คนๆนั้นไม่ใช่นายอำเภอสมิธ ไม่ใช่ผู้ชายด้วยซ้ำ เป็นหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆเธอมีดวงตาสีแดงก่ำ เส้นผมสีน้ำเงินอ่อน ไว้ทรงสั้น เซอๆ สร้างลุคผู้หญิงลุยๆที่ไม่เกรงกลัวใคร เธอใส่ชุดเวสต์แขนกุดกับเนคไทสีแดง แตกต่างจากชาวบ้านหญิงธรรมดาคนอื่นนัก แต่โรสจำใบหน้านั้นได้ดี ใบหน้าอันมั่นใจและไม่ยอมแพ้ใคร

“แอนนา!” เธอกล่าวพร้อมเร่งเดินเข้าไปหาฝูงชน

“ใครหรอครับพี่โรส” โอเว่นถามด้วยความสงสัย

“เพื่อนเก่าของพี่น่ะจ่ะ” เธอตอบ

“โอเว่นไม่น่าจะเคยเจอ เธอออกเดินทางบ่อยๆ ส่วนใหญ่กับนายอำเภอสมิธด้วยแหละ” โรสอธิบาย

“เดี๋ยวพี่จะแนะนำให้รู้จักนะ” เธอกล่าวก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปหา ดูเหมือนหญิงสาวที่ชื่อ แอนนา กำลังจะประกาศอะไรสักอย่าง

แอนนายืนอยู่ใจกลางฝูงชน ข้างๆเธอนั้นเป็นม้าคู่ใจสีน้ำตาลของเธอ ดูเหมือนชาวบ้านที่เมืองนี้นั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอเดินทางมากับนายอำเภอสมิธ และการที่เธอมาคนเดียวแสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ พวกเขาว้าวุ่นใจ และต้องการคำตอบจากเธอ แต่บางคนก็ไม่รู้จักเธอ และแค่มาตามฝูงชนเท่านั้น แอนนามองสถาณการณ์รอบๆ แต่ดูเหมือนจะยังไม่เห็นโรส ก่อนจะก้าวขึ้นมาและเริ่มกล่าว

“ชั้นชื่อ แอนนามาเรีย รินเซ่” เธอเริ่มกล่าว

“เติบโตมาจากที่นี่ .. ริเวอร์แบงค์ ชั้นมีความทรงจำดีๆมากมาย”

“นอกจากครอบครัวที่รัก ก็ยังมีชายอีกหนึ่งคนที่ชั้นนับถือเหมือนพ่อ อาจารย์ และคนที่คอยชี้นำ” เธอหยุดเล็กน้อย

“ทุกคนที่นี่คงรู้จักกันดี นายอำเภอสมิธ” เมื่อเธอกล่าวชื่อเขา ก็ดูเหมือนกับว่าคนเหล่านี้จะรู้แล้วว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป พวกเขาเริ่มกระวนกระวาย

“นายอำเภอสมิธ … เสียชีวิตแล้ว”

หลังจากเธอพูดออกมา คนที่หมู่บ้านก็โวยวายด้วยความเสียใจ พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเธอ โรสและโอเว่นเองก็ตกใจกับข่าวนี้เช่นกัน พวกเขาไม่คิดว่าคนเก่งและมีความสามารถอย่างนั้นจะจากไปเร็วขนาดนี้

“เขาตายระหว่างนอนหลับอย่างสงบ” เธอพูดเบาๆ ให้เกียรติคนตาย

“ไม่ทรมาน ไม่บาดเจ็บ” “คู่ควรแล้วสำหรับวีรบุรุษ”

ถึงคำพูดของแอนนา จะกล่อมฝูงชนได้บ้าง แต่พวกเขาก็ยังไม่พอใจ และเสียใจเหลือเกิน สมิธเป็นเหมือนคนกอบกู้ และสร้างเมืองนี้ เป็นวีรบุรุษตัวจริงเสียงจริง

“เพราะฉะนั้น ริเวอร์แบงค์จึงไม่มีผู้รักษากฏหมาย”

“ชั้น แอนนามาเรีย รินเซ่ จะขอรับตำแหน่งนั้นไว้เอง” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงขึงขังมั่นใจ

แต่ดูเหมือนฝูงชนจะไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่ว่าฮีโร่คนเก่าของเขาเพิ่งจากไป และคนที่มาบอกข่าวจะขอรับตำแหน่งเอง ไม่ใช่ว่าพวกเขาคิดว่าแอนนาโกหกแต่อย่างใดแต่พวกเขาก็ยังไม่ไว้ใจเธอเต็มที่เช่นกัน รวมทั้งเหตุผลที่เธอเป็นผู้หญิง ซึ่งค่อนข้างแปลก และไม่เป็นที่ยอมรับ ที่จะให้ผู้หญิงอยู่ในตำแหน่งนั้นในสังคมนี้

“จะบ้าหรือเปล่า!”

“ผู้หญิงเนี่ยนะ!”

“ไม่เอาโว้ย!”

พวกเขาโวยวายคัดค้านอย่างเต็มที่ ดูเหมือนแอนนาจะไม่ได้รับความสนับสนุนจากคนของเธอเลยแม้แต่น้อย โอเว่นและโรสที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกขัดใจ โอเว่นไม่มีอะไรกับแอนนา เขาไม่สนว่านายอำเภอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่รู้สึกแปลกๆที่คนเหล่านี้ไม่ให้โอกาสเธอเลย ส่วนโรสเองก็รู้สึกผิด รู้สึกสงสารเพื่อนของเธอที่ถูกคนเหล่านี้โห่

“ถ้าอย่างนั้น พวกแกมีใครอยากเสนอตัวมาไหมล่ะ!!” แอนนาตะโกน ทำให้ฝูงชนเบาซาลงทันที ไม่มีใครเสนอตัวออกมาเป็นนานยอำเภอคนใหม่ แม้กระทั่งเหล่าผู้รักษากฏหมาย

ของริเวอร์แบงค์ พวกเขาได้แต่วิจารณ์และไม่พอใจ แต่กลับไม่มีใครกล้าจะออกมารับความรับผิดชอบนี้เลย แอนนามองฝูงชนด้วยความโมโห เธอเองก็ไม่ได้อยากมาอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้แต่ในเมื่อเมืองนี้ต้องการผู้นำ และไม่มีใครมีความสามารถพอ เธออยากที่จะทำงาน รับความรับผิดชอบนี้ไว้ เดินตามแบบอาจารย์ของเธอ

“ชั้นยินดีให้พวกเราเลือกนายอำเภอคนใหม่ ชั้นอยากให้พวกเราโหวตกันด้วย” เธอกล่าวต่อ

“แต่มีใครที่จะกล้าพอที่จะออกมารับความรับผิดชอบนี้ไหมล่ะ!” แอนนายังคงพูดคำเดิม

“ในเมื่อไม่มีใครที่พร้อมจะทำมัน ชั้นจะรับผิดชอบเอง!” นอกจากเธอแล้วยังคงไม่มีใครออกมาเสนอชื่อตนเอง

ดูเหมือนฝูงชนจะไม่กล้าที่จะสู้เสียงแอนนาต่อ พวกเขารู้ว่าแอนนาพูดถูก พวกเขาไม่กล้าและไม่เก่งพอที่จะรับตำแหน่งนี้ ด้วยความอับอายและความเสียใจ จึงเริ่มแตกกลุ่มกันไปเริ่มเดินออกไปทีละคนสองคน สุดท้ายที่ยืนอยู่ก็มีแค่แอนนา โรส และโอเว่นเท่านั้น โรสจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาแอนนาที่ยังคงมองไม่เห็นเธอ และมีทีท่าอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย

“โรส!?” แอนนาหันไปหาโรสที่เดินเข้ามาช้าๆ รอยยิ้มกว้างแสดงให้เห็นบนใบหน้าอันดุร้ายของเธอ โรสเองก็ยิ้มตอบ

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะแอนนา” เธอเดินเข้าไปจับมือทั้งสองข้างของเพื่อนเก่าแก่ของเธอ สีหน้าตกเล็กน้อยเนื่องจากสถาณการณ์ที่เกิดขึ้น

“พวกเราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหม?” โรสกล่าว ทั้งสามตกลงและมุ่งหน้าไปยังบาร์ใกล้ๆ

บาร์เล็กๆประจำเมืองริเวอร์แบงค์ มีบรรยากาศเป็นกันเองและอันตรายอยู่พร้อมๆกัน ผู้คนด้านในนั้นมีไม่เยอะเนื่องจากยังเป็นเวลาเช้าอยู่ แต่ที่นีก็เปิดให้บริการเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งสามนั่งลงบนโต๊ะที่ไกลจากประตูทางเข้า ผู้คนหลายคนที่เห็นแอนนาพูดเมื่อครู่ยังไม่กล้า หรือไม่อยาก เข้ามาหาเธอ ทำให้พวกเขาเลี่ยงทั้งสามอยู่ไม่น้อย

“เบียร์? ตั้งแต่เช้าเลยหรือไง” โรสพูดติดตลกหลังจากเพื่อนรักของเธอสั่งเบียร์กับบาร์เท็นเดอร์

“เธอน่าจะเห็นเรื่องเมื่อกี้นี่ ถ้ามีเวลาไหนที่น่าเมา ก็คงเป็นตอนนี้นี่แหละ” เธอกล่าวตอบ ก่อนจะยกแก้วซดเข้าไป

“ไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้เยาวชนเลยนะ คุณนายอำเภอ” โรสพูดหยอกล้อ มองไปทางโอเว่นที่ยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไร

“นายอำเภอ … “ แอนนาพึมพัม “เธอน่าจะเป็นคนเดียวเนี่ยแหละที่เรียกชั้นแบบนั้น” เธอถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ต้องไปสนคนพวกนั้นหรอกนะ” โอเว่นแพร่มขึ้นมา สร้างความตกใจให้ทั้งสองเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะแอนนา

“พวกนั้นไม่กล้าก้าวขึ้นมารับหน้าที่ด้วยซ้ำ ได้แต่หนีความจริงเท่านั้นแหละ” เขากล่าวต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครีย

คำพูดของโอเว่นช่วยบรรเทาความเหนื่อยของแอนนาได้บ้าง เธอรู้สึกประทับใจกับเด็กใจกล้าคนนี้

“นี่น้องชายเธอหรอโรส ปากกล้าเหมือนเธอตอนเด็กๆเลยนะ” แอนนา ประทับใจในคำพูดโอเว่น

“เรื่องมันยาวน่ะ .. แต่เธอจะเรียกว่าเป็นน้องชายชั้นก็ไม่ผิดหรอกนะ ชื่อโอเว่นน่ะ” โรสตอบ หันไปมองโอเว่นอย่างเอ็นดู

“นี่ แอนนา..” โรสเรียกชื่อเธอเบาๆ หลังจากอยู่ในความเงียบสักพัก

“คนที่นี่น่ะ ไม่ค่อยรู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอก็รู้ว่าพวกเขาชื่นชมคุณสมิธขนาดไหน”

“ชั้นมั่นใจว่า ถ้าเวลาผ่านไป พวกเขาต้องเห็นความเป็นผู้นำและฝีมือของเธอแน่นอน”

โรสให้กำลังใจเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แอนนานั้นเป็นคนหัวแข็ง เธอไม่ได้ท้อหรือรู้สึกสิ้นหวัง แต่ถ้าเกิดจะมีใครที่ปลอบใจเธอได้ ก็มีแค่ตัวเธอ และผลงานของเธอเองเท่านั้นในตอนนี้

“ชั้นไม่ได้คิดว่าชั้นไม่พร้อมหรอกนะ” แอนนากล่าวขึ้นเบาๆ วางแก้วเบียร์ลง

“แต่การที่ให้มาสานต่อคุณสมิธ ในเวลาแบบนี้น่ะ..” เธอก้มหน้าลง

“เขาฝากฝังชั้นไว้ วันก่อนที่เขาจะเสียน่ะ” เธอกล่าว ทำให้ทั้งโอเว่นและโรสรู้สึกเศร้าไปด้วยกับการสูญเสียนี้

“ฝากริเวอร์เแบงค์ด้วย … ถ้าเกิดว่าเขาเป็นอะไรขึ้นมา”

“แล้วคืนนั้นเขาก็ชิงตายไปซะก่อน ไม่ให้เวลาชั้นเตรียมตัวเลย” เธอพูดกึ่งเศร้ากึ่งโกรธ

“ตาแก่นั่น … เป็นแบบนั้นซะทุกที” เธอถอนหายใจเหมือนบ่นสมิธเล็กน้อย

“ทำตัวว่าตัวเองมีแผน ตัวเองควบคุมทุกอย่างอยู่ แต่ไม่เคยบอกชั้นเลย”

“แสดงว่าเขาเชื่อใจพี่แอนนามากเลยนะ” โอเว่นกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

โรสกับแอนนา เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มขึ้นมา โอเว่นจึงสับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่ากรุ้มกริ่มอะไรกัน

“ชั้นชอบเด็กคนนี้ว่ะโรส!” เธอตะโกน และยกเบียร์ขึ้นซดอีกครั้ง

“ขอบใจมากนะไอ้เด็กน้อย” เธอหันไปยิ้มกว้างให้โอเว่น มันเป็นสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานและความมุทะลุ แบบเดียวกับที่โรสรู้จัก และเอ็นดูเธอในสมัยก่อน

“ชั้นจะพิสูจน์ให้ดู ให้ตาแก่นั่น” เธอลุกขึ้นมา เหมือนจะปราศัยอะไรบางอย่าง

“ไม่ใช่แค่เดินตามรอย ชั้นจะก้าวผ่านเขาไปให้ได้!” เธอกล่าวอย่างมุ่งมั่น จิตวิญญาณของเธอ ได้กลับมาแล้ว

พูดจบ แอนนาก็เดินไปที่เค้าเตอร์ และโยนเงินให้บาร์เท็นเดอร์อย่างกระผลีกระผลามและเร่งรีบ เธอใส่แจคเก็ตของเธอ และรีบมุ่งหน้าออกไปที่ประตู ทำเอาโรสกับโอเว่นงงเป็นไก่ตาแตก ทำอะไรไม่ทัน และชื่นชมในความกะตือรือร้นของเธอเล็กๆ

“ปะ...ไปไหนน่ะ!” โรสตะโกนเรียกเธอไปติดๆ

“ทำหน้าที่นายอำเภอไงล่ะ” แอนนาหันกลับมาตอบ

“เมืองทีตาแก่ทิ้งไว้ให้ มีอะไรให้ทำเยอะเลย!”

ไม่รอช้า โรสและโอเว่น ที่ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมามาก ก็ก้าวตามแอนนาไป เหมือนนี่จะเป็นยุคใหม่ของริเวอร์แบงค์หรือเปล่า ก็ไม่มีใครทราบได้

Last Edit: Sept 12, 2019 19:55:23 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Sept 12, 2019 15:50:07 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Sept 12, 2019 15:50:07 GMT

Chapter 3 : Cut you coat according to your cloth

สถานีรถไฟแห่งหนึ่ง

สถานีรถไฟเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใจกลางความเปล่าของธรรมชาติ ล้อมรอบไปด้วยทะเลทรายแห้งๆ ที่มีพีขพรรณประปราย ถ้าหากใครไม่รู้จักเดินทางผ่านคงมองว่าเป็นสถานีร้างแน่ๆ เพราะภายนอกมันมีแค่รางรถไฟที่ขับผ่านตามตารางเท่านั้น

กรึ้ง

เสียงกระดิ่งดังขึ้นจากประตูทางเข้าที่เปิดออก ด้านในไม่ได้มีสภาพแตกต่างจากภายนอกเลย มันมีพนักงานเฝ้าแค่สามคน พนักงานจ่ายตั๋ว และยามรักษาความสงบสุขสองคน แต่คนหนึ่งนั้นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์แบบไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ส่วนอีกคนดูเหมือนจะหลับไปแล้ว

“สะ..สวัสดีครับ คุณอลัน” พนักงานขายตั๋วกล่าว เขาเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาผอมซีด ใส่ยูนิฟอร์มสีน้ำเงินของบริษัท และหมวกประหลาดๆทรงสูงใบหนึ่ง “ไงโทมัส เงียบเหงาเหมือนเดิมนะ” อลันกล่าว วันนี้เขาดูแต่งตัวผิดจากปกติ ใส่เสื้อผ้าหรูหราเข้ากับกาลเทศะ เหมือนจะไปงานรวบรวมคนรวยอะไรสักอย่าง สูทสีดำและหมวกทรงสูงที่ไม่เข้ากับเขา ใช่ว่าเขาชอบหรอกนะ เนื่องจากเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันหลังจากการปล้น ถ้าพวกเขาจะออกไปไหนก็ต้องปลอมตัวไว้เสียหน่อย ไม่มีใครคิดแน่ๆว่าชายที่รูปลักษณ์ภายนอกแบบนี้จะเป็นโจรปล้นรถไฟ

“ทำไงได้ล่ะครับ ไม่ค่อยมีใครผ่านแถวนี้นี่นา” เขากล่าวตอบอย่างผ่อนคลาย ราวกับทั้งสองเป็นคนรู้จักกัน อลันค่อยๆเดินมุ่งหน้ามาทางตู้ที่โทมัสประจำอยู่ และควักแบงค์สองใบออกมาให้โดยที่ไม่พูดอะไร เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบก้มไปหยิบสมุดเล่มใหญ่ขึ้นมาทันทีหลังจากรับเงินสดมาจากอลัน

“ขออัพเดทรถไฟขนปินพวกนั้นหน่อยสิ” อลันกล่าวเบาๆกับโทมัส ดูเหมือนยามที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่จะไม่ได้ยิน หรือถ้าได้ยิน เขาก็ไม่สนใจอะไร พนักงานขายตั๋วรีบพลิกหน้ากระดาษอย่างตื่นตูมเพื่อหาข้อมูลให้นายจ้างงานเสริมของเขา “เส้นทางเดิมครับ แต่เห็นว่าจะมีตำรวจมาเฝ้าระวังเพิ่ม จากเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน” เหตุการณ์ที่ว่า ก็คือการปล้นรถโดยสารของกลุ่มของอลันนั่นเอง

“แล้วก็ เลื่อนเวลาออกไปสองสัปดาห์ น่าจะเป็นเพราะต้องเตรียมคนล่ะมั้งครับ” โทมัสกล่าว “จะ...จะดีหรือครับ? ขบวนนี้” โทมัสกล่าวต่ออลันที่ทำหน้าครุ่นคิด ทำให้เขาหลุดขำและยิ้มอ้าให้พนักงานขายตั๋ว “นี่นายเป็นห่วงชั้นหรอโทมัส! ไม่เป็นไรน่า ชั้นไม่ทอดทิ้งนายหรอกเพื่อนยาก!” เขาหัวเราะขำขันและตบไหล่ของโทมัสเบาๆ ทำให้พนักงานขายตั๋วถอนหายใจด้วยความประหลาด

“หรือนายสนใจจะลาออก แล้วมาจอยพวกชั้นล่ะ? คนภักดีอย่างนาย เข้ากับพวกเราได้แน่ๆ” เขากล่าวท่าจริงทีจริง ทำเอาโทมัสไม่รู้ว่านี่เป็นคำชวนจริงๆ หรือแค่ล้อเล่น “แต่ถ้านายมาจริงๆ คงลำบากน่าดู ไอเรื่องหาคนขายข้อมูลเนี่ยน้า” เขากล่าวลอยๆ

“เออแล้วก็นี่ เอาไปของเล่นให้ลูกสาวนายซะนะ พอดีได้เงินเยอะกว่าที่ต้องการน่ะ” เขายื่นปึกเงินให้โทมัสอย่างเป็นกันเอง “ผะ..ผมรับไว้ไม่ได้หรอก!” ไม่สามารถขัดขืนได้ อลันยัดเงินปึกนั้นเข้าฝ่ามือของโทมัส และดันมันกลับไป “ขะ..ขอบคุณครับ!” พนักงานขายตั๋ววัยกลางคน พูดอย่างกระอักกระอ่วม ราวกับมีบางสิ่งที่เขาไม่พูดออกมา แต่หลังจากอลันกล่าวถึงลูกสาวของเขา โทมัสก็ตัดสินใจจะพูดมันออกมา

“คุณอลัน..!” โทมัสตะโกนเรียกเขาอย่างเบาที่สุด ทั้งๆที่บทสนทนาของทั้งสองก็พูดคุยเต็มเสียงมาตลอด ทำให้อลันที่กำลังจะเดินกลับ หันมาหาอย่างสงสัย “มีรถไฟ..อีกขบวนครับ” เขากล่าวอย่างตึงเครียด ดูเหมือนคำศัพท์จะออกมาจากปากเขายากเหลือเกิน “รถไฟขนทอง!”

สองชั่วโมงถัดมา

“อีกสองวันงั้นหรอ! นี่มันบ้าชัดๆ!” ชายหนุ่มบึกบึนหน้าตาดีกล่าว เขาคือ เฮนรี่ คีน มือขวาของอลันนั่นเอง “นั่นสิ! พวกเราไม่เคยปล้นถี่ขนาดนี้มาก่อนเลยนะบอสเล็ก!” ชายร่างใหญ่ผิวสีแทนเสริม เขาคือ มือปืนชาวเม็กซิกันเอ็ดัวร์โด มาร์ติเนซ หรือเอ็ด นั่นเอง ทั้งสามยืนปรึกษาแผนกันในเต้นท์ใหญ่แห่งหนึ่งกลางป่า มันมีโต๊ะกลมอยู่ตรงกลาง พร้อมพรม และเครื่องตกแต่งอีกมากมาย มันคือเต้นท์ของอลันที่แคมป์ของแก๊งค์เขากำลังตั้งอยู่เพื่อหลบซ่อนตัวนั่นเอง

“บ้างั้นหรือเฮนรี่ แล้วเรื่องที่นายขัดคำสั่งชั้น แล้วทำพวกเราซวยกันหมดตอนนั้นล่ะ?” เขากล่าว ทำให้ทั้งสามนิ่งไปสักครู่ ท่ามกลางสถาณการณ์ตึงเครียด เฮนรี่จึงไม่อยากให้แตกคอกันเอง เลยแกล้งไม่สนใจในสิ่งที่บอสเล็กของพวกเขาเพิ่งพูดไป

“แล้วแผนปล้นรถขนปืนล่ะ เราวางแผนไว้เป็นเดือนแล้วนะ!” เฮนรี่ตะโกน เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าดูเก่าๆ เมื่อยืนใกล้ๆกัน เขานั้นตัวสูงและดูร่างใหญ่กว่าอลันมากมายนัก “ก็บอกแล้วไงล่ะ ถูกเลื่อนไปอีกสองสัปดาห์ แล้วมีพวกรัฐบาลมาคุ้มกันด้วย นายจะรับประกันความเสี่ยงได้ไหม?”อลันกล่าว ยังคงน้ำเสียงสุขุมเอาไว้

“ก็จริงของบอสนะ เฮนรี่ ถ้ารอไปอีกเกือบสองเดือน แล้วแผนล่ม พวกเราจะทำยังไงล่ะ?” เอ็ดกล่าวเสริมให้หัวหน้าแก๊งค์ของเขา เฮนรี่เมื่อได้ยินก็เอนถอยมาจากการถกเถียง และคิดชั่วครู่ “แต่ยังไง มันก็ดูดีเกินจริงไป ไม่คิดงั้นหรอบอส?” เขากอดอก “รถขนทองที่ออกเดินทางโดยไม่วางแผนล่วงหน้า มันเหมือนเป็นกับดักยังไงก็ไม่รู้นะ” แน่นอนว่าอลันก็ชั่งใจว่ามันดูดีจนแปลกเกินไป แต่ถ้าเกิดว่าพวกรัฐบาลมีแผนอะไร โทมัสก็ต้องบอกเขาอยู่แล้ว

“สายของหัวหน้าไม่น่าะพลาดหรอกน่า เฮนรี่” ชายเม็กซิกันกล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “แกนี่คิดมากจริงๆเลย”

“แกน่ะคิดน้อยเกินไป หัดใช้สมองซะบ้างนะเอ็ด” ท่าทีตอบโต้ของเอ็ดต่อคำดูถูกของเฮนรี่ ทำให้บอกได้ว่าทั้งสองกัดกันเป็นประจำอยู่แล้ว “ยังไงก็เป็นการตัดสินใจของบอสอยู่ดีล่ะนะ แต่ชั้นขอบอกไว้ก่อนว่า งานนี้น่ะ ฆ่าตัวตายชัดๆ!” เขาเอื้อมไปข้างหน้าและพูดกับอลัน ราวกับเป็นการคำรามของสัตว์ป่าที่มีเจตนาร้าย ก่อนจะรีบเดินออกนอกเต้นท์ไป

“บอสเล็กครับ ไปไหนไปกัน ผมลุยตามลูกพี่เสมอแหละ” เอ็ดกล่าวเอาใจอลัน “อีกอย่างถึงเราไม่มีงานสักสามสี่เดือน ก็ไม่น่าเป็นอะไรหรอก เพราะมีเงินที่เฮนรี่ชิงมาจากรถขบวนก่อน”

“ออกไปได้แล้วล่ะเอ็ด ที่เหลือชั้นจัดการเอง”

“คะ..ครับ” เขากล่าวก่อนจะรีบออกไป ตั้งแต่การปล้นวันนั้น ความสัมพันธ์ของอลันกับคนในแก๊งค์ก็เริ่มตึงเครียด โดยเฉพาะกับเฮนรี่ เหล่านักปล้นรถไฟ เลือกเดินตามอลันเพราะอุดมการณ์อันแกร่งกล้า และความเป็นผู้นำที่เด็ดเดี่ยว พวกเขาเคยเชื่อถือในโค้ดของโจรที่อลันวางให้พวกเขา แต่อุดมการณ์ที่แกร่งขนาดไหนก็พ่ายแพ้ให้กับเงิน หลังจากเฮนรี่ทำลายกฏของอลัน ปล้นรถเกินครึ่งขบวนและโชคดีเจอกับมหาเศรษฐบ่อน้ำมัน ทำให้พวกเขารวยเป็นกอบเป็นกำ

จะเรียกว่าโชคร้ายก็ได้ในวันนั้น ที่คนที่รวยที่สุดเป็นอันดับต้นๆของอเมริกา มานั่งอยู่บนรถไฟฝั่งที่พวกเขาตัดสินใจจะไม่ปล้น เศษเงินจากหมอนั่น มีราคามากกว่าของที่ปล้นได้จากรถไฟครั้งก่อนๆมากนัก มันทำให้อุดมการณ์ของอลันในตัวลูกน้องของเขาสั่นคลอน และเขาก็ต้องการที่จะนำมันกลับมา

“เห้ย นั่นมันซองใส่ปืนใหม่นี่หว่า โคตรสวยเลยว่ะเพื่อน!” อลันที่เดินเช็คความสงบในแคมป์ ได้ยินลูกน้องของเขาที่กำลังนั่งกินเบียร์กันสนทนากันอยู่ “เออเด้! โชคดีนะที่คุณเฮนรี่ปล้นขบวนที่สามมา เลยมีตังเผื่อใช้เยอะเลย” ชายอีกคนกล่าว

“ชั้นว่าจะไปซื้อม้าใหม่ด้วย ตัวเก่ามันถูกไปแล้วว่ะ! ไม่เหมาะกับเศรษฐีอย่างพวกเรา”
“ถ้าพลาดตังจากไอเสี่ยนั่น พวกเราคงต้องประหยัดโคตรๆเหมือนปกติแหละว้า”

เขาแกล้งทำเป็นเดินผ่าน พยายามเก็บความไม่พอใจเอาไว้ สามวันที่ผ่านมาดูเหมือนอารมณ์ของคนในแก๊งค์จะดีขึ้นมาก แต่ก็ทำให้อลันหัวเสียเช่นกัน คนเหล่านี้นอกจากจะไม่คิดลบต่อเฮนรี่ที่แหกกฏเหล็กของเขา แต่กลับดูจะชื่นชมเขาเอาซะมากจนเกินไป

“น่าจะมีคนไปคุยกับบอสไอเรื่องกฏครึ่งคันบ้าๆนี่นา ชั้นว่าถ้าเราปล้นหมดล่ะก็ ป่านนี้ชั้นซื้อบ้านใหม่ให้เมียได้แล้วว่ะ! ฮ่าๆๆๆ” พวกเขานั่งคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่มันทำให้อลันทนไม่ไหว เขาต้องดึงความนับถือและอำนาจของเขาในกลุ่มกลับมา อลันเดินไปตามเหล่ากลุ่มคนที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุย และทำกิจวัตรประจำวันต่าๆนาๆ มารวมตัวกันที่ใจกลางแคมป์ เหล่าโจรปล้นรถไฟราวยี่สิบชีวิต ต่างก็ลุกเดินมาที่ๆบอสของพวกเขาเรียก รวมถึงเฮนรี่ และเอ็ดด้วย

“ชั้นมีเรื่องจะประกาศ!” เขาตะโกน “เราจะทิ้งแผนปล้นรถขนอาวุธ”

คำพูดนั้นทำให้เหล่ากลุ่มคนหันไปมองกันและกันด้วยความมึนงง ปกติแก๊งค์เกทส์นั้นใช้เวลาวางแผนอย่างรอบคอบและละเอียด ด้วยความฉลาดหลักแหลมของอลันและเฮนรี่ พวกเขาวางแผนก่อนปล้นจริงเป็นเวลาเดือนๆ เพื่อให้ได้แผนการที่สมบูรณ์แบบ และแทบไม่เคยจะทอดทิ้งแผนของพวกเขาเลย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาไวกว่าเหล่าผู้รักษากฏหมายอยู่หนึ่งก้าวมาตลอด

“ในอีกสองวัน จะมีรถไฟขนทองแล่นมา พวกเราจะไปปล้นคันนั้นแทน!” เขากล่าวด้วยความสุขุม ยิ่งทำให้ลูกน้องของเขาสับสนเข้าไปใหญ่

“ตะ..แต่ว่า!” แน่นอนว่ามันทำให้ใครหลายๆคนในกลุ่มเกิดอาการสงสัยและไม่เชื่อใจ

“ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้น! นี่คือคำสั่ง อย่ามัวใช้เงินที่ได้มาจนเพลิน และลืมเป้าหมายของเราไป! เตรียมตัวให้พร้อม เราจะวางแผนกันตั้งแต่คืนนี้ และทำให้สำเร็จ!”

สำหรับเหล่าลูกน้องของอลันแล้ว พวกเขาเชื่อใจบอสของพวกเขาสุดใจขาดดิ้น ทำให้ถึงหลายๆคนจะสงสัยในแผนการต่อไปของแก๊งค์เกทส์ แต่ว่าพวกเขาก็ยอมตกลงและลุยไปกับหัวหน้าของพวกเขา หลายๆคนก็มีข้อกังขาในใจ นั่นเป็นเพราะเรื่องเฮนรี่กับการปล้นครั้งล่าสุดด้วย แต่พวกเขากำลังอารมณ์สุนทรีย์จากเงินที่ได้ ทำให้พวกเขาไม่มีใครต่อต้านหลังจากการปราศัยของอลัน เหล่านักปล้นรถไฟต่างเฮฮา และคุยกันอย่างกระฮึกกระเหิม หลังจากอลันประกาศเสร็จสิ้น

“ให้ตายสิ ทั้งที่ชั้นบอกแล้วแท้ๆว่ามันเป็นกับดัก ไม่เชื่อฟังกันเลยนะ” เฮนรี่กล่าว เขายืนพิงต้นไม้อยู่ค่อนข้างไกลจากที่รวมพล ใกล้พอที่จะได้ยินคำพูดของอลัน ที่ไม่แม้แต่จะสบตาเขาตลอดเวลาที่บอกแผนการกับพวกลูกน้อง “เอาน่าเฮนรี่ พวกเราไม่เคยพลาด ไม่ใช่รึไง? ถึงแม้จะกระชั้นชิดขนาดไหน” ต้นเสียงเป็นของหญิงสาวผมสั้นถึงหูสีบลอนด์ ใบหน้าของเธออ่อนเยาว์และสละสลวย ตาข้างซ้ายถูกปิดไว้ด้วยผ้าปิดตาเหมือนโจรสลัด

“ชั้นก็หวังไว้อย่างนั้น เอลิซ่า ชั้นก็หวังไว้อย่างนั้น” เฮนรี่กล่าวกับหญิงสาวที่ชื่อเอลิซ่า ก่อนจะโบกมือส่งสัญญาณให้เธอ และทั้งสองก็เดินตรงไปที่แคมป์ของอลันเพื่อเริ่มต้นวางแผนการปล้นครั้งต่อไปที่จะมาถึงนี้...

..........................................................................................................................................................................................

เมืองเมิร์กวูด

เช้าตรู่ในวันใหม่ ของเมืองที่ศิวิไลซ์เป็นอันดับต้นๆของแคนซัส พระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในตึกสูง บ่งบอกสัญญาณให้ผู้คนตื่นจากการหลับใหล หญิงสาวผู้หนึ่งตื่นเช้าเสมอๆ ไม่ว่าคืนก่อนหน้านั้นเธอจะทำอะไรมา มันเป็นกิจวัตรทุกๆวัน เป็นเวลาผ่านมาไม่รู้กี่ปีแล้ว คาร์นิวัล โรงแรมขนาดใหญ่ที่เปิดห้องให้พักจำนวนมาก เป็นธุรกิจใหญ่ที่กำไรมากมหาศาล เนื่องจากคนเริ่มเดินทางกันมากขึ้น และพวกเขาเริ่มเหนื่อยกับการนอนกลางดิน กินกลางทรายแล้ว

หญิงสาวผมยาวสีดำ ลากร่างของตัวเองออกจากผ้าห่มสีขาว ออกมาจากบนเตียงนุ่มๆ เธอไม่ได้มีความรู้สึกติดเตียง อยากลงไปนอนต่อเหมือนคนทั่วไปเลย ตรงกันข้าม เธอนั้นอดใจรอจะลุกหนีออกมาจากเตียงทุกๆเช้าแทบไม่ไหว รังเกียจและเบื่อหน่ายมันเป็นที่สุด

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอหน่อยละกันนะ” หญิงสาวเดินข้ามไปอีกฝากของเตียง ที่มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งนอนหลับไหลอยู่ใต้ผ้าห่มที่เธอเพิ่งหนีออกมาอยู่ เธอคว้าซองบุหรี่ และไม้ขีดมาจากชั้นวางของข้างๆเตียง ก่อนจะเดินไปทางระเบียง และเปิดประตูออกไป

“ซึกก!”

หญิงสาวจุดไม้ขีด ก่อนจะนำมันไปที่บุหรี่ที่เธอคาบอยู่ สูดหายใจเข้าลึกๆ ดูดทั้งควันบุหรี่ และลมที่พัดต้อนรับวันใหม่ สายลมพัดชุดคลุมยาวสีขาวของเธอไปตามทิศทางลม มันเป็นชุดบางๆที่เหมาะกับการใส่นอน การยืนเผชิญแสงแดดทำให้มองเห็นทะลุสีขาวโปร่งบนชุดคลุมของเธอ เห็นเรือนร่างสีขาวภายในได้เล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอกวาดสายตาไปยังสุดขอบฟ้า บนภูเขาอันห่างไกลเมืองๆนี้ ดวงตาสีม่วงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย มันเป็นดวงตาที่ไม่มีชีวิต ไร้วิญญาณ ราวกับเธอเป็นแค่หุ่นกลวงที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ใบหน้าของเธอนุ่มนวลและสวยงาม อ่อนวัยจนดูเหมือนจะเป็นแค่วัยรุ่น หญิงสาวสูบควันครั้งสุดท้ายเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่นมันออกมา

“แค่กๆๆ”

เธอสำลักควันยาเส้นเข้าให้จัง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นมือใหม่กับการสูบยา ด้วยความรำคาญ เธอโยนก้นบุหรี่ลงไปจากระเบียงอย่างไม่ใยดี “เห้ย! ระวังหน่อยโว้ย!!” เสียงตะโกนจากด้านล่าง ทำให้เธอก้มลงไปเห็นชายผู้โชคร้ายที่ถูกก้นยาสูบของเธอตกใส่ แต่เธอไม่ได้ใส่ใจหรือขอโทษอะไรเขา ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

“ไปแล้วหรอจ๊ะ เอโลเดีย?” เสียงดังขึ้นมาจากบนเตียง ชายวัยกลางคนผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิงนอนอยู่บนเตียงโดยมีมือพาดไว้หลังหัว เขานั้นสวมเสื้อกล้ามในท่อนบน ท่อนล่างถูกปกคลุมไปด้วยผ้าห่มสีขาว เขามองหญิงสาวที่เรียกว่าเอโลเดียด้วยสายตากระหาย รอยยิ้มเล็กๆน่ารังเกียจโผล่ขึ้นมาบนหน้า

หญิงสาวผมดำชายตามองเขาในระหว่างทางเดินไปที่ประตูห้อง “ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” คำพูดเดียว และสุดท้ายที่ชายผมบลอนด์จะได้รับจากเอโลเดียในวันนี้ เธอไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์ใดๆกับเขาเลย ก่อนที่ชายคนนั้นจะได้พูดอะไร เธอก็กระแทกประตูปิดเข้าอย่างจัง ทิ้งเขาไว้ในห้องคนเดียว

“รุนแรงเหมือนเดิมเลยน้าา”

เธอก้าวออกมาจากห้องนอนที่เธอใช้งานเมื่อคืน ก่อนจะมุ่งหน้าลงบันไดมาชั้นล่าง โรงแรมคาร์นิวัล มันเป็นอาคารใหญ่เป็นอันดับต้นๆของเมืองเมิร์กวูด และเป็นศูนย์กลางของการเดินทางและพักผ่อน เธอเดินผ่านลูกค้า พนักงานหลายชีวิต ก่อนจะมาถึงห้องรับรองแขก

“คุณอิบาเนซ!! ใครให้ใส่เสื้อผ้าอุบาว์ทๆแบบนี้ให้แขกของชั้นเห็นห้ะ!!” เสียงตะโกนเป็นของหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง เธอยืนอยู่ที่เค้าเตอร์รับลูกค้า ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเจ้าของของโรงแรมแห่งนี้ เธอแต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ไม่เด่นจนเกินไป หน้าผมถูกตกแต่งให้เข้ากับกาลเทศะ ผมยาวสีดำของเธอมัดจุกไว้ด้านหลัง ปกติแล้วเธอจะมีรอยยิ้มอันอ่อนหวานไว้ใช้กับลูกค้า แต่ตอนที่เธอดุเอโลเดีย มันเหมือนสีหน้าของแม่ที่หวงลูกสุดๆไปเลย

“เป็นสาวเป็นแส้ แต่งตัวน่าอายแบบนี้ออกมาข้างนอกได้ยังไง หัดรักนวลสงวนตัวซะบ้างสิ!” เธอว่ากล่าวตักเตือนเอโลเดีย ก้มไปหยิบผ้าห่มบริเวณหลังเค้าเตอร์ ก่อนจะรีบเดินมาห่มรอบตัวเธอ

“ขะ.. ขอโทษค่ะ” เธอตอบแบบขอไปที ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงเจ้าของโรงแรมต้องมาเป็นห่วงเป็นใยเธอแทนตัวเธอเองด้วย แต่คำพูดของหญิงวัยกลางคน ก็ทำให้บางอย่างในหัวใจของเอโลเดีย มันอุ่นขึ้นมา ความรู้สึกที่เธอคิดว่าเธอตัดทิ้งไปนานแล้ว

“มานี่มา ชั้นจะเอาเสื้อผ้าแบบกุลสตรีให้เธอใส่เอง” เจ้าของโรงแรมคว้ามือเล็กๆอันนุ่มนวลของเอโลเดียไว้ ก่อนจะพาเธอไปทางห้องของพนักงาน “มะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณบราวนิ่ง เดี๋ยวชั้นต้องกลับไปหาคุณพ่อ…” เอโลเดียพยายามกระชากมือหนี แต่บราวนิ่งดูจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เมื่อไม่มีทางเลือก ทั้งสองจึงมุ่งหน้าไปยังห้องพักรวมของพนักงาน

“รอตรงนี้ก่อนนะ” คุณนายบราวนิ่งกล่าว ก่อนจะเดินออกไปค้นของบางอย่าง ทิ้งให้เธอนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ในห้องพัก

“มาเบิกเสื้อผ้าใหม่หรอจ๊ะเอโลเดีย เมื่อคืนหนักไปหน่อยหรือไง?” เสียงหัวเราะคิกคักมาจากหญิงสาวอีกคน เธอดูอายุมากกว่าเอโลเดีย มีผมบลอนด์สวย ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง ที่ไม่ค่อยเห็นได้ทั่วไปในยุคสมัยนี้ หญิงสาวสังกัดนี้จึงโด่งดังไปไกลเรื่องรูปลักษณ์ของพวกเธอ เธอแต่งตัวค่อนข้างโป๊เปลือย แต่ดูคุ้นชินไปกับมัน สาวผมบลอนด์ทักทายเหมือนทั้งสองเป็นเพื่อนกัน

“เปล่าค่ะรุ่นพี่ ชั้นแค่ตามคุณนายบราวนิ่งมาเท่านั้นเอง” เอโลเดียกล่าวตอบโดยที่ไม่ละสายตาไปจากอะไรก็ตามที่เธอจ้องมองอยู่ และยังคงคลุมร่างกายไว้ด้วยผ้าห่มผืนหนานั่น

“แจ็คฝากบอกว่าไปรับค่าจ้างของเมื่อคืนได้เลย” หญิงผมบลอนด์กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ “น่าอิจฉาจังนะเธอเนี่ย เป็นคนโปรดของทั้งพวกคนรวย ทั้งแจ็ค” เธอเดินมาใกล้ๆเอโลเดีย ที่ไม่มีทีท่าตอบกลับ มองเธอด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ใยดี เธอกล่าวถึง แจ็ค เป็ปเปอร์ เจ้าของซ่องโสเภณีแห่งเมิร์กวูด

ของแบบนั้นน่ะชั้นไม่สนใจหรอก

ก่อนที่ความคิดของเอโลเดียจะล่องลอยไปไกล คุณนายบราวนิ่งก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับเสื้อผ้าที่อยู่บนแขนของเธอ เธอจับไหล่ของเอโลเดียและดึงเธอขึ้นมายืนตรงก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอ เผยให้เห็นถึงสรีระอันสมส่วนของหญิงสาว เอโลเดียนั้นค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับคุณนายบราวนิ่ง เธอมีผิวเนียนสวยงาม แต่จะสามารถเห็นรอยฟกช้ำและแผลเป็นที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอาง เช่นแป้ง หรือส่วนผสมที่มีสีเหมือนผิวของเธอ เอโลเดียมีส่วนโค้งที่น่าเย้ายวนใจ พร้อมกับใบหน้าอันสวยงาม และสเน่ห์ที่ดูเป็นปริศนา ทำให้เธอเป็นโสเภณีที่ชายหนุ่มที่ไหนก็อยากจับจอง

คุณนายบราวนิ่งจ้องมองเธอสักพัก ชื่นชมความงามอันเป็นธรรมชาติ และแสดงสีหน้าเสียใจอย่างเห็นได้ชัด เธอนำเครื่องรัดตัวมาสวมทับชุดนอนค้อตต้อนสีขาวโปร่งของเธอจากด้านหลัง มันมีลักษณะคล้ายกับเสื้อกั้ก แต่รัดรูป และล็อคด้วยกระดุมด้านหน้า มันช่วยดันหน้าอกของเธอให้เห็นชัดขึ้น รัดรูปบริเวณเอวให้คอดดูน่าหลงไหล

“ฟิต..จัง” เอโลเดียกล่าวพร้อมขยับเครื่องรัดตัวบริเวณข้างลำตัว เธอไม่เคยสวมมันมาก่อน ถึงแม้จะทำงานที่เน้นรูปลักษณ์ภายนอก เพราะดูเหมือนแค่เครื่องแต่งกายและใบหน้าตามธรรมชาติ เธอก็ทำให้ใครๆหลงไหลได้

หลังจากนำกางเกงสีขาวมาให้เธอใส่ คุณนายบราวนิ่งก็เริ่มนำชุดเดรสมาสวมทับเธอ “ชั้นต้องรีบกลับไปหาคุณพ่อนะคะ ถ้าไม่ว่าอะไร ก็อยากให้รีบหน่อย” เธอกล่าวขณะที่เจ้าขอคาร์นิวัลจัดเครื่องแต่งกายบนตัวเธอ มันเป็นชุดหรูหราฟูฟ่อง เหมือนชุดที่คนรวยใส่ มีโทนสีน้ำเงินและปลายผ้าสีขาวดูลุ่มลึก

“พ่องั้นหรอ นี่่เธอเรียกคนพรรค์นั้นว่าพ่อได้เต็มปากหรอคุณอิบาเนซ” คุณนายบราวนิ่งกล่าว ยังคงจับจ้องที่เสื้อผ้า “คนพรรค์นั้นที่คุณดูถูก ช่วยให้สถานที่นี้ ช่วยให้คุณรวยเป็นกอบเป็นกำไม่ใช่หรือไงคะ?” คุณนายบราวนิ่งดูจะไม่มีคำตอบให้คำถามของเอโลเดีย ก็จริงที่โรงแรมนี้มีข้อสัญญาว่าจะให้เป็นที่พักของลูกค้าซ่องโสเภณีที่เอโลเดียอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ภูมิใจกับมันนักหรอก

“สิ่งที่สามีชั้นเคยตกลงไว้เมื่อนานมาแล้ว เพื่อเอาชีวิตรอดน่ะ ชั้นไม่มีข้อแก้ตัวหรอกนะ” เธอกล่าว

“ชั้นไม่เข้าใจเลย เด็กสาวน่ารักๆอย่างเธอ ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ได้ ชั้นไม่มีทางให้อภัยไอ้แจ็คหรอก!”
“ดูสิ่งที่มันทำกับเธอสิ แม่สาวน้อย ต้องคอยปกปิดแผลฟกช้ำตามตัว ทำไมเธอถึงยังอยู่กับมันล่ะ นี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ทำไมเธอยังไม่หนีไปอีก! ทำไมเธอถึงเรียกคนที่ซื้อเธอมา แล้วใช้เยี่ยงปีศาจ ว่าพ่อได้เต็มปากล่ะ” เธอกล่าวพร้อมจับแขนเอโลเดียขึ้นอย่างทะนุถนอม แต่เธอสะบัดออกอย่างไม่ใยดี

“เกอร์ทรูด! อย่ามาว่าพ่อนะ!” โทนเสียงของเอโลเดียเปลี่ยนไป “เขาเป็นคนช่วยชีวิตชั้นไว้ ให้โอกาสชั้นได้มีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อที่ชั้นจะได้ตามหาเจ้าพว…” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็หยุดราวกับว่าได้พูดสิ่งที่ไม่ควรจะพูดออกไป เกอร์ทรูด บราวนิ่ง เจ้าของโรงแรมแห่งนี้ แสดงแต่สีหน้าอันสับสนและเสียใจ

เพี๊ยะ!!

“เอโลเดีย เธอโดนมันล้างสมองไปแล้วหรือไง!” เกอร์ทรูดตะโกน มือของเธอตบไปยังแก้มน้อยๆของหญิงสาวจนเธอหน้าสะบัด “แจ็คน่ะขายตัวเธอ เอาเปรียบเธอจนมันรวยล้นฟ้า ถ้ามันห่วงเธอจริงๆล่ะก็ ป่านนี้เธอคงไม่ต้อง… มาทำอะไรแบบนี้แล้ว!!” ความสั่นเครือในเสียงของเกอร์ทรูด ทำให้เอโลเดียไม่อยากจะเถียงต่อ สำหรับเธอแล้ว แจ็ค หรือเจ้าของร่างกายของเธอ เป็นหนทางสุดท้าย เป็นความหวังสุดท้ายที่เธอจะได้ทำตามเป้าหมายที่เธอฝันไว้ ความฝันที่เธอฝังลึกไว้ในใจ ความฝันที่เต็มไปด้วยไฟแค้น

“ขอบคุณ..สำหรับเสื้อผ้านะคะ คุณนายบราวนิ่ง” เอโลเดียคุมโทนน้ำเสียงของเธอ กลับมาเป็นหญิงสาวอันเย็นชาอีกครั้ง เธอโค้งคำนับเจ้าของโรงแรมอย่างไร้อารมณ์ และรีบเดินจากมา

เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าชั้นผ่านอะไรมาบ้าง

ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น

ชั้นต้องสู้ ต้องดิ้นรน ด้วยตัวเองเท่านั้น

ไม่มีใครเอื้อมมือมาช่วยชั้นได้หรอก

“เอ๊ะ..?”

สุดทางเดิน เอโลเดียมาหยุดอยู่ที่กระจกบานใหญ่ เธอสะดุดตากับภาพที่เธอเห็นในกระจก ร่างกายของเธอเอง ภาพที่เธอเห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป ชุดที่เธอสวมมันแตกต่างออกไป บางทีอาจจะเป็นเพราะมันหรูหราราคาแพง หรือเป็นเพราะมันถูกถักทอและมอบให้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เธอก็ไม่รู้ แต่ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอนึกถึงชีวิตของเธอเอง ชีวิตของเอโลเดีย อิบาเนซ ที่แตกต่างออกไป กับโชคชะตาที่เธอเผชิญ เธอสงสัยว่าจะเป็นยังไงนะ ถ้าเธอโตขึ้นมาเหมือนเด็กสาวปกติๆทั่วไป

เธอยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยและขยับตัวอย่างมีความสุขในใจลึกๆของเธอ ถึงจะไม่แสดงออกมาทางใบหน้า เอโลเดียหันซ้ายหันขวา มองภาพสะท้อนตนเองเหมือนกับเด็กสาวคนอื่นทั่วๆไป ที่ได้เสื้อผ้าใหม่จากแฟนหนุ่มของเธอ

เราจะได้แต่งตัวสวยๆแบบนี้หรือเปล่านะ?

เราจะได้เรียนหนังสือต่อ ได้เรียนขี่ม้า ได้เต้นรำ แบบสตรีคนอื่นไหมนะ?

ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ ตอนนี้เราจะเป็นยังไงนะ ..

เอลิซซ่า ถ้าเธอมาเห็นพี่ตอนนี้ …. เธอต้องอิจฉาชุดนี้ของพี่มากแน่ๆ

รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าสีแดงจากการถูกตบ ก่อนที่มันจะหายไป เมื่อเธอถูกดึงกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง ภาพสะท้อนในกระจกมีแค่เธอยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่ได้มีพ่อแม่ หรือน้องสาวของเธอ พวกเขาจากไปแล้ว พวกเขามีตัวตนอยู่แค่ในความทรงจำอันขมขื่น ที่เอโลเดียพยายามจะปิดกั้นมันไว้ เมื่อเธอรู้ตัวว่าต้องก้าวต่อไป ไม่มีเวลาให้เสียใจอีกแล้ว

หญิงสาวนัยน์ตาสีบานชื่นก้าวออกมาจากคาร์นิวัล เธอรีบมุ่งหน้ากลับไปยังสำนักงานของซ่องของเธอ มันไม่ใช่ที่ๆเรียกว่าสำนักงานได้หรอก ก็แค่อาคารหลังเล็กๆสูงสองชั้นเท่านั้น เป็นที่นอนของเหล่าโสเภณีที่ไม่มีลูกค้าคืนนั้นๆ และเป็นที่ๆพวกขาประจำที่ไม่มีเวลาหรืออารมณ์จะจองห้องคาร์นิวัล เข้ามาใช้บริการ อาคารหลังนี้กับห้องที่โรงแรมคาร์นิวัล เป็นบ้านสองหลังของเธอมาไม่รู้กี่ปีแล้ว

เอโลเดียได้รับความสนใจมากกว่าปกติระหว่างทางเดินมา เธอนั้นค่อนข้างมีชื่อเสียงในแวดวงราตรี แต่ในครั้งนี้เธอได้ดึงดูดสายตาแม้กระทั่งสามีที่ภักดีต่อภรรยาตนเอง ด้วยเครื่องแต่งกายอันสวยงาม เหมือนเธอคือซินเดอเรลล่าที่หลงยุคมาเลยก็ว่าได้

โสเภณีสาวเปิดประตูซ่องของเธอเข้าไปอย่างช้าๆ ด้านในมีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หลายคนยืนเฝ้าทางเดินแคบๆของตึกนี้เอาไว้ พวกเขาดูไม่เหมือนลูกค้า ใบหน้าที่คุ้นเคยสำหรับเอโลเดีย คนพวกนี้คือหุ้นส่วนของแจ็ค เป็ปเปอร์ เหล่าคนที่รันธุรกิจนี้กับเขา เหล่าชายฉกรรจ์ต่างมีปืนพกห้อยไว้ที่เอว พร้อมกับใบหน้าที่พร้อมหาเรื่องได้ทุกคน

“เอโลเดีย มาสายน่าดูเลยนะ แจ็คอารมณ์เสียแทบตายเลยนะรู้ป่าว? อยู่ดีไม่ว่าดีจริงๆเลยน้า” เบื้องหน้าของเธอคือชายท่าทางกวนประสาท สูงราวร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร ผอมและใส่เสื้อผ้าโคร่งๆหลวม ไม่มีใครลืมใบหน้าอันสยองขวัญของเขาไปได้ บริเวณแก้มซ้ายยาวลงมาถึงมุมปากมีรอยแผลเป็นจากมีดขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัด

“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย เฟร็ด หลีกทางไป” เฟเดริก ‘หน้าบาก’ ชอว์ หรือชื่อเล่นเฟร็ดที่เอโลเดียเรียก เธอเดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใยดี เพราะคนที่เธอรับคำสั่งมีแค่แจ็คคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ลิ่วล้อของเขา

ตึง!

เฟร็ดบีบข้อมือของโสเภณีสาวอย่างรุนแรง และอัดกระแทกกับกำแพงให้เธอไม่ไหนไม่ได้ เอโลเดียชะงักเล็กน้อย แต่ดูไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่นิดเดียว “ยังทำตัวสูงส่งเหมือนเดิมเลยนะยัยเด็กกำพร้า!” เขาจ้องมองร่างกายของเธอที่ถูกจับแต่งตัวสวยงาม ก่อนจะหยุดที่หน้าอกหน้าใจของเธอ ที่ถูกดันขึ้นมาสูงกว่าปกติ ทำให้เขายิ้มอย่างน่ารังเกียจออกมา “แต่งตัวน่ารักดีนะวันนี้ .. หรือชั้นจะขอแจ็ค ลดราคาแกหน่อยดี … แบบฟรีไม่คิดตังน่ะ ว่าไง?” เอโลเดียจ้องใบหน้าอันน่าขยะแขยงของเฟร็ด ดวงตาของเขาที่มองเธอราวจะกลืนกิน มันทำให้เธอทนไม่ไหว

ปัก!!

“โอ๊ย! อีนางตัวแสบ!” เฟร็ดตะโกน มือทั้งสองกุมไว้ที่เป้า เขาคงเจ็บน่าดูจากลูกเตะของเอโลเดีย เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอจึงเริ่มเดินออกมา และตรงขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว แต่มือปืนหน้าบากก็ตามเธอมาติดๆเช่นกัน

“อีนังบ้า จะไปไหนห้ะ!” เฟร็ดที่วิ่งตามขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ไล่ตามเอโลเดียบนทางเดินแคบๆไปติดๆ เสียงที่ดังออกมาจากห้องพักแต่ละห้องนั้นแค่ได้ยินก็รู้เลยว่าด้านในทำอะไรกันอยู่ มันเป็นเสียงคราง ร้องของทั้งผู้ชายและผู้หญิง ถึงพระอาทิตย์จะเพิ่งขึ้น ก็แสดงว่าคนเหล่านี้ยังไม่ได้นอนกันเลย

เอโลเดียก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆ เฟร็ดเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาโกรธมากขึ้นไปอีกเมื่อเธอหันมาส่งสายตาอันเย็นชาให้ มันเป็นแบบนี้มาตลอด ยัยนี่คิดว่าตัวเองสูงศักดิ์กว่าพวกเรา เหนือกว่่าพวกเราอย่างงั้นหรอ น่ารำคาญชมัด! แต่ยังไม่ทันถึงตัว ชายร่างใหญ่ก็โผล่ออกมาจากประตู

ผัวะ!

หมัดตรงถูกปล่อยเข้าเต็มๆใบหน้าบากๆของเฟเดริก ร่างเปราะบางของเขาพุ่งจมพื้นไม้ด้านล่าง ส่งเสียงดังก้องไปทั้งอาคาร มันเป็นหมัดที่แรงจนหน้าเขาเกือบหลุดออกจากคอตัวเองได้ “จะ..แจ็ค” เขากล่าวอย่างสั่นครือ มือลูบไปที่จมูกที่เต็มไปด้วยเลือด

“อย่า.แตะ.ต้อง.เธอ.” ร่างใหญ่กล่าว แจ็คไม่ได้อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ แต่เป็นไขมันต่างหาก เขานั้นน้ำหนักเกินในทางที่ไม่ดี ศีรษะอันไร้ผม และผิวสีแทนจากการโดนแดด เซ้นส์การแต่งตัวของหมอนี่ก็แปลกประหลาด เสื้อราคาแพงที่ยับยู่ยี่และไม่ได้รับการดูแล กางเกงราคาหูฉี่ที่ไม่ได้เข้ากับเสื้อผ้าชิ้นอื่น เขาดูไม่แคร์อะไรเกี่ยวกับเครื่องแต่งกายของเขาเลย ขอแค่ให้มันมีราคาก็พอแล้ว

“แกเมาแล้วไอเวร ไปนอนข้างล่าง ไปเดี๋ยวนี้!!” ชายร่างยักษ์คำราม ทำให้เฟร็ดรุกรี้รุกรน วิ่งลงไปด้านล่างเหมือนสุนัขรับใช้ของเขาซะไม่มีผิด “ส่วนเธอ..เอโลเดีย”

ปังง!!

แจ็ค เป็ปเปอร์ ใช้มือยักษ์ของเขา บีบคอเล็กๆของเอโลเดียและจับมันกระแทกกำแพง “ไปอยู่ไหนมา อีนังตัวดี!! รู้ไหมว่าลูกค้ามารอแกตั้งแต่เมื่อไหร่!” ชายร่างใหญ่ โยนร่างของเอโลเดียลงบนพื้นราวกับไม่มีค่า เธอจับคอตนเองและไอออกมาจากการบาดเจ็บ คอของเธอเกิดเป็นแผลฟกช้ำ แบบเดียวกับที่ปรากฏทั้งร่างอันบอบบางของเธอ “แล้วเสื้อผ้านั่นมันอะไร ! แกไปเอามาจากไหน! เป็นนกตัวเล็กๆ ก็หัดทำรังให้พอตัวสิวะ!”

เขาพักหายใจสักพัก ก่อนจะเรียกเอโลเดียที่นั่งจ้องเขาอยู่กับพื้น

“มานี่” แจ็คกล่าวเรียกเธอ ด้วยน้ำเสียงที่น่าสะพรึง ด้วยความกลัว เอโลเดีย ลุกขึ้นช้าๆและค่อยๆเดินไปหาเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยไฟแค้น ไม่ว่าจะต้องเจอกับความทารุณแค่ไหน เธอก็จะต้องผ่านมันไปให้ได้

เมื่อเอโลเดียเข้าใกล้แจ็ค เขาก็สวมกอดเธออย่างฉับพลัน ทำให้หญิงสาวสับสนอย่างมาก แต่ถึงดูภายนอกจะเหมือนการสวมกอดที่อบอุ่นของพ่อลูก จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เธอไม่อาจจะหนีเขาไปได้ ความกลัว และสับสน แต่เขาก็ยังคอยดูแลเธอจากอันตรายในโลกอันโหดร้ายนี้

“เธอรู้ใช่ไหม เอโลเดีย ว่าเธอน่ะสำคัญกับชั้นแค่ไหน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง “พวกผู้หญิงคนอื่นน่ะ มันไม่มีค่าอะไรทั้งนั้นแหละ” ความเงียบงันนี้ทำให้เธอได้ยินเสียงครางของผู้หญิงคนอื่น ที่แจ็คกล่าวถึงว่าไม่มีค่า แต่พวกเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรที่ทำให้เขาร่ำรวย

“ทุกอย่างที่ชั้นทำ ชั้นทำเพื่อเธอนะ เอโลเดีย เธอรู้ใช่ไหม?” แจ็คดันไหล่ของเอโลเดียออกมาและจ้องนัยน์ตาสีม่วงของเธอ ราวกับต้องการคำตอบ และเธอก็รู้ว่าคำตอบแบบไหน เขาถึงจะพอใจ “ระ..รู้.. ค่ะ” เอโลเดียกล้ำกลืนกับคำพูดตนเอง ไม่กล้าไม่แต่จะหลบตา

“ดีมาก แม่สาว เพราะงั้น..” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหูเธอ “อย่าคิดจะหนีชั้นไปอีกล่ะ”

คำพูดของเขาทำให้เธอขนลุกซู่ มันเหมือนคำขู่มากกว่าคำขอ แต่ก่อนที่แจ็คจะได้ทำอะไรอีก ประตูด้านหลังของเขาก็เปิดขึ้น “แหม่ พอแค่นั้นก่อนเถอะครับ อีกแปปนึงผมจะเอาป๊อบคอร์นมากินแล้วนั่งดูแล้วนะเนี่ย” ชายหนุ่มด้านหลังประตู กล่าวประชดประชนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขามีผมสีชมพู สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ที่เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเวลาเราไปโบสถ์

“ขอโทษครับ คุณคอนสแตนติน” แจ็คกล่าวอย่างเกรงใจ

“เออ แล้วก็ ไอโชว์บีบคออะไรแบบนี้น่ะ ไม่เอาแล้วนะครับ เรื่องเอสๆเอมๆเนี่ย ให้ลูกค้าจัดการเองดีกว่าไหม คนบางคนก็ไม่อยากเห็นรอยฟกช้ำตามตัวสตรีของเขาหรอกนะ” ครึ่งประโยคแรกอาจจะฟังเหมือนการพูดติดตลก แต่ครึ่งหลังนั้น คอนสแตนตินจ้องแจ็คอย่างไม่ละสายตา เป็นเหมือนคำเตือนซะมากกว่า

“คะ...ครับ” เขากล่าวอย่างกระอุกกระอัก “ยังไงก็ตาม พวกเราอยากตอบแทนเรื่องที่มาส่งตัวสาย เลยซื้อชุดพิเศษมาให้เอโลเดียใส่ครับ หวังว่าคุณคอนสแตนตินจะยกโทษให้” เอโลเดียจ้องขเม็งไปที่แจ็ค โกรธที่เขาหน้าด้านอ้างใช้ชื่อชุดที่คุณนายบราวนิ่งตั้งใจให้เธอ หลอกลูกค้าได้หน้าด้านๆ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก ถ้าไม่อยากให้แจ็คโกรธอีก คงต้องเล่นตามน้ำไป

“แหม่ ตั้งแต่ผมเหยียบซ่องนี้ ยังไม่ได้ยินความจริงใจเลยนะ คุณแจ็ค คุณเลิกตอแหลแล้วปล่อยผมกับคนสวยนี้ไปสักทีเถอะครับ ถ้าไม่ว่าอะไรนะ” รอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ของบาทหลวงหนุ่ม พร้อมกับไหวพริบและคำพูดคำจา ทำให้เจ้าของซ่องนี้ทำอะไรไม่ถูก เขาจึงค่อยๆเดินจากไป ปล่อยให้เอโลเดียรับมือกับเขาคนเดียว

“เข้ามาก่อนไหมครับคุณผู้หญิง?” เขากล่าวพร้อมโค้งคำนับเหมือนกับเป็นพ่อบ้านเชิญแขกเข้า

“จริงๆแล้วมันต้องเป็นหน้าที่ชั้นนะ ขอโทษเรื่องมาสายด้วยจริงๆ” เธอกล่าวอย่างจริงใจ พร้อมเดินเข้าไปในห้องนอน “ไม่ใช่ปัญหาเลยครับผม”

“คอนสแตนติน.. อะไรทำให้นายเดินทางมาไกลถึงเมิร์กวูดล่ะ?” เอโลเดียกล่าว เธอขึ้นไปนั่งบนเตียง ในขณะที่คอนสแตนติน เลื่อนเก้าอี้มานั่งด้านหน้าเธอ ดูยังไม่มีท่าทีรีบร้อนอะไร “รู้ด้วยหรอครับ ว่าผมมาจากไหน?”

“สร้อยกางเขนนั่น โบถส์เก่าแก่ที่ริเวอร์แบงค์ ชั้น..เคยเห็นในสมุดโน๊ตของพ่อน่ะ” สีหน้าของเธอเศร้าหมองเล็กน้อยเมื่อกล่าวถึงชายในความทรงจำ คอนสแตนตินสังเกตุเห็นเช่นนั้น “การเดินทางของผมจะจบแล้วล่ะ” เขาหยุดสักครู่ “ผมถูกส่งมาให้ตามหาหญิงสาวที่งามที่สุดในอเมริกาน่ะครับ” เขาพูดหน้าตาย ทำให้เอโลเดียอดขำไม่ได้ “นี่นายเดินทางรอบอเมริกาด้วยมุขพรรค์นั้นงั้นหรอ!”

บาทหลวงคนนี้เป็นลูกค้าที่แปลกประหลาด เธอไม่คุ้นชินเลย ไม่ใช่แค่เพราะเขารุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แต่เพราะเขาคุยกับเธอเหมือนเป็นเพื่อน ไม่ใช่แค่เครื่องมือระบายอารมณ์ เธอเกิดความรู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองทำความรู้จักกันอีกสักพัก เล่าเรื่องประสบการณ์ต่างๆของแต่ละคนให้ฟัง ถึงเอโลเดียจะไม่ได้ไปเจอโลกมาก แต่เธอพบปะผู้คนมากมาย จึงมีหลายเรื่องให้เล่า แต่ยกเว้นเรื่องครอบครัวของเธอ ก่อนที่เธอจะมาทำงานนี้ ที่เธอจะไม่มีวันปริปากออกไปเด็ดขาด

หลังจากทั้งสองคุยกันสักพัก ความเงียบก็มาเยือน นัยน์ตาสีม่วงของทั้งสองจ้องลึกเข้าหากัน มันไม่ใช่สายตาที่จะกลืนกินอีกฝ่าย แต่เป็นสายตาที่มองทะลุไปถึงจิตใจ “คุณเอโลเดีย ตลอดการเดินทางของผมเนี่ย” เขายื่นมือออกไปแตะแก้มเธอ

“ผมมองเห็นเสมอ ว่าใครต้องการสิ่งใดมากที่สุด ใครถือสิ่งใดสำคัญที่สุด”

“การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ดั่งที่พระเจ้ากำหนดไว้ ผมไม่สามารถช่วยใครโดยที่ไม่เอาบางสิ่งบางอย่างไปได้”

“แต่เธอ… ทำไมผมมองไม่เห็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอเลยนะ…”

ใช่แล้ว เมื่อคอนสแตนตินมองเข้าไปในตาของเธอ มันมีแต่ความมืดมน ความสิ้นหวัง เข้ารู้ทันทีว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีประสบการณ์อันเลวร้ายเหนือจินตนาการ จนเธอมองไม่เห็นแสงสว่างบนโลกนี้อีกต่อไป

เอโลเดียนำมือขึ้นมาแตะแก้มของบาทหลวงหนุ่มเช่นกัน ทั้งสองจ้องตาของกันและกันช้าๆ ก่อนที่จะนำใบหน้า และริมฝีปากมาประกบกัน

.............................................................................................................................................................................................

เสียงผิวปากของชายวัยกลางคนบนหลังม้าเปล่งบรรเลงไปตามเส้นทางของสัตว์คู่ใจของเขาคนนั้น ม้าสองตัวที่ถูกผูกติดกันไว้ด้วยเชือกเส้นยาวบริเวณใบหน้า เพื่อป้องกันไม่ให้หนีจากกันไปไหน บนหลังของตัวที่นำหน้าอยู่สองก้าว โทนี่ รีด นักล่าค่าหัวผมสีเงิน ขี่ม้าสีน้ำตาลช้าๆไปตามถนนสภาพไม่ดีที่ล้อมรอบไปด้วยป่าไม้ เขาไม่มีสีหน้ากังวลใจ หากแต่ว่าอารมณ์สุนทรีย์ด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่เขาเป็นคนที่มั่นใจ และอยู่เหนือทุกสถาณการณ์อยู่ตลอดเวลา

ใบหน้าของผู้ร่วมเดินทางของโทนี่นั้นต่างหากที่แตกต่างกันไปโดยสิ้นเชิง ชายที่อายุคราวๆเดียวกับโทนี่ แต่เด็กกว่านิดหน่อย กลับกันสภาพร่างกาย สีหน้าของเขากลับดูอ่อนแอและเกินวัยนักล่าค่าหัวผมสีเงินไปมากนัก เขานั่งอยู่บนม้าสีดำมือสองข้างถูกผูกรัดด้วยเงื่อนที่ไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ และโยงกับอุปกรณ์ที่ใบหน้า บังคับให้ชายผู้เหน็ดเหนื่อย ได้แต่บังคับม้าไปข้างหน้าช้าๆเท่านั้น มือข้างนึงของเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีแดงเลือดหมู ภายใต้นั้นมีเลือดจำนวนมาก ที่ได้แห้งเหือดไปแล้ว

“ดีใจด้วยนะ จอห์น! วันนี้ไม่ต้องนอนในป่าแล้ว” ชายผมเงินกล่าว ระหว่างสองคน โทนี่นั้นกุมอำนาจเด็ดขาดเหนือจอห์นสันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าคนหนึ่งเป็นนักล่าค่าหัวส่งตรงมาจากรัฐบาล อีกคนเป็นฆาตรกรที่โดนไล่ล่า แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้ที่โทนี่ในบางครั้ง ก็ใช้น้ำเสียงเหมือนจอห์นเป็นคู่หูของเขายังไงอย่างนั้น

“หมายถึง แกจะไม่ต้องนอนในป่าแล้ว มากกว่ามั้ง?” จอห์นกล่าวด้วยน้ำเสียงโอดครวญ เขารู้สึกเอือมระอา และเบื่อหน่ายกับนิสัยด้านนี้ของโทนี่ รู้ตัวว่าโดนกวนประสาทอยู่อย่างเห็นได้ชัด “จะทำอะไรก็ตามใจเลย” ชายหนุ่มกล่าว หันมองไปหาทุ่งหญ้าในป่า วิวทิวทัศน์ข้างๆเขา ไม่อยากเชื่อความจริงว่าอีกไม่กี่วันเขาต้องรับโทษประหารชีวิต

“ไม่เอาน่าเพื่อนยาก!” โทนี่ตะโกนมาด้านหลัง ยังคงใช้น้ำเสียงราวกับชายที่เขาเพิ่งยิงนิ้วขาดไปคนนี้ เป็นเพื่อนรักที่รู้จักกันมานาน “สามสองคืนบนแคมป์ในป่า ไม่คิดเถียงเตียงนุ่มๆ น้ำอุ่นๆบ้างหรือไง?” นักล่าค่าหัวหยอกล้อ เตียงนุ่มๆหรือน้ำอุ่นๆสำหรับจอห์นสันนั้น ไม่มีให้คิดถึงตั้งแต่แรกแล้ว คำพูดพวกนี้ยิ่งตอกย้ำความห่างชั้นระหว่างทั้งสองเข้าไปอีก แต่เขาก็แอบอดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าไอเวรผมขาวนี่ จะพูดจริงทำจริงหรือไม่

“ว่าก็ว่าเถอะนะ โทนี่ แกจะพาชั้นพาเหรดรอบแคนซัสก่อนหรือไง? ทำไมต้องเดินทางมาไกลขนาดนี้ด้วยเล่า!?”

โทนี่ยิ้มแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ชั้นไม่วางใจให้คนที่ชั้นไม่รู้จักเอาตัวแกไปหรอกนะ แกได้โดนเชือกคล้องคอแน่ ไม่ต้องรีบหรอก แต่พวกเราก็มีอะไรจะถามแกเยอะแยะเลยว่ะ” โทนี่ใช้น้ำเสียงจริงจังเป็นครั้งแรกในระยะเวลาที่จอห์นสันไม่รู้ว่ากี่วันแล้ว ตั้งแต่เขาเลิกโวยวายให้โทนี่ปล่อยตัว เขาก็เหมือนลูกไก่ในกำมือมือปืนผมขาว ที่จะหยอกล้อแหย่เล่นเท่าไหร่ก็ได้ แต่ไม่ใช่เรื่องนี้ ฆาตรกรรมที่จอห์นสันก่อมันไม่ใช่คดีทั่วไป มีการวางแผน สมคบคิดมาอย่างดี ถึงโทนี่จะไม่รู้ก็ตามว่าจอห์นสันรู้เรื่องเบื้องลึกแค่ไหน แต่ให้ปล่อยตัวให้ตำรวจที่ไหนไม่รู้อย่างนั้นหรือ? ไม่มีทางหรอก

ม้าของทั้งสองค่อยๆเดินช้าลงและหยุดลงบริเวณข้างแม้น้ำใหญ่ โทนี่ลงจากม้า และส่งซิกให้จอห์นทำเช่นกัน ทั้งคู่พาม้าของพวกเขาไปกินน้ำในแม่น้ำเป็นการพักผ่อน ดูเหมือนจะเดินทางมาสักพักใหญ่ๆแล้ว จอห์นสันที่บาดเจ็บ และมือถูกผูกไว้กับม้า ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม

“ที่แกบอกว่ามีเรื่องอยากถามน่ะ หมายความว่าไงเรอะ?” จอห์นสันทำลายความเงียบ

นักล่าค่าหัวผมเงินเมื่อได้ยินดังนั้นก็ค่อนข้างประหลาดใจ “เรื่องคนว่าจ้างแกไง แต่ถึงยังไงแกก็ไม่บอกไม่ใช่เรอะ ถ้าชั้นไม่ปล่อยแกไปน่ะ” เขาหยอกล้อต่อไป คิดว่าบางทีชายคนนี้อาจจะยอมรับความตายของตนเองแล้วก็ได้ ที่จริงแล้ว นอกจากโดนยิงมือทะลุ กับที่กำลังจะโดนพาไปแขวนคอ ชีวิตประจำๆของจอห์นสันก็มีแค่ความรุนแรง เหล้ายา การพนัน การได้เดินทางกับโทนี่ มันอาจจะทำให้เขามองอะไรในมุมใหม่ๆก็เป็นได้

“แสดงว่าแกไม่ใช่นักล่าฆาหัวธรรมดาๆนี่หว่า” ดูเหมือนเขาจะฉลาดกว่าภายนอกที่เขาแสดงออก “จะบอกไม่บอก ชั้นก็ตายอยู่ดีนี่หว่า” การยอมรับความตายของนักโทษประหารชีวิต โทนี่หันไปมองของด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนหน้า สีหน้าเหมือนดีใจที่ในที่สุดชายคนนี้ก็ยอมแพ้ เขาจะได้รู้ความจริงเร็วขึ้นมาอีกก้าวหนึ่ง “อีกอย่างถ้าชั้นไม่บอกตอนนี้ แกก็คงพาชั้นไปทรมานใช่ไหมล่ะ?”

“ชั้นก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่ถ้ามันทำให้ไขคดีได้ ก็จำเป็น” เขาไม่ปฏิเสธ แต่พยักๆหน้าช้าๆ

“บอกชั้นมาทุกอย่างเลยจอห์น ตั้งแต่ตอนรับงาน ใครให้งานนาย ใครนัดพวกนายมาด้วยกัน เงินค่าจ้างแลกเปลี่ยนกันยังไง” ก่อนที่โทนี่จะได้รับคำตอบ เสียงควบม้าจำนวนมากก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา ทำให้ทั้งสองหันหนีจากแม่น้ำไปหาต้นตอเสียงอย่างรวดเร็ว ทันทีที่พวกเขาเห็นร่างของมนุษย์กำลังเคลื่อนเข้ามา เสียงปืนเสียงแรกก็ดังขึ้น

“บัดซบ!!”

โทนี่ตะโกน ชายฉกรรจ์ขี่ม้าจำนวนหนึ่งควบเข้ามาหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว และเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ปืนที่พวกเขายิงยังไม่เข้าเป้าหมาย แต่ม้าสีดำของจอห์นเริ่มตื่นตระหนก และยกเท้าหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว ส่วนม้าของโทนี่นั้นได้รับการฝึกมาอย่างดี มันแค่ย้ำเท้าอยู่กับที่อย่างกระวนกระวายเท่านั้น แต่พร้อมรับคำสั่งเจ้านายทุกเมื่อ

“โทนี่!” จอห์นสันตะโกนสุดเสียง เห็นดังนั้น นักล่าค่าหัวผมเงินก็รีบกระโจนไปทางนักโทษของเขา และใช้มีดตัดเชือกที่คล้องจอห์นไว้กับม้าสีดำ โชคดีที่ทันเวลา ม้าตัวนั้นวิ่งเตลิดหนีออกไปหลังจากเชือกถูกตัด ไม่อย่างนั้นร่างอันบอบบางของเขาต้องโดนลากไปด้วยอย่างแน่นอน

“นั่นเพื่อนแกรึเปล่า!” โทนี่ถาม “จำไม่ได้ว่าชีวิตนี้มีเพื่อนเยอะขนาดนี้ว่ะ!!” เขาตอบ

ชายผมเงินฉุกคิดชั่วครู่ ก่อนจะรู้ตัวว่าไม่มีเวลาให้คิดแล้ว อีกประเดี๋ยวเดียวพวกมันก็จะเข้าใกล้จนถึงระยะที่ไม่น่าจะพลาด เขาชักปืนสองกระบอกขึ้นมา “ถ้าแกไม่รู้จักคนพวกนั้น พนันได้เลยว่ามันมาฆ่าแก จอห์นสัน!” เขากล่าวพร้อมลากคอเสื้อเก่าๆของนักโทษคนนั้นไปที่ม้าสีน้ำตาลตัวใหญ่ของเขา “หนีไป! อีกไม่กี่โลก็จะเจอเมืองแล้ว กบดานอยู่ที่นั่น อย่าสร้างเรื่องล่ะ”

จอห์นสันไม่ทันได้ตอบอะไร เขาตกใจเกินกว่าจะคิดว่าจะหนีโทนี่ หรือทำตามที่เขาสั่ง “ไปเลยแม่สาว!” ไม่ทันได้คิด นักล่าค่าหัวหนุ่มก็ตบก้นของม้าของเขา มันออกวิ่งหนีออกจากตำแหน่งนี้อย่างรวดเร็ว ตัวเขาเองนั้นมั่นใจในฝีมือการแกะรอยของตนเองอยู่แล้ว จอห์นสัน ไม่มีทางหนีเขาไปได้แน่นอน แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชีวิตของทั้งคู่

เมื่อจอห์นสันขี่ม้าของเขาหนีไป โทนี่ก็รีบลงไปหาที่กำบังที่เนินด้านล่าง หลังเสาหิน เขาสลับชะเง้อหน้าออกไปดูซ้ายขวา เพื่อยิงผู้บุกรุกเป็นระยะๆ ด้วยการที่ไม่มีเวลาเล็งมากนัก จึงพลาดไปบ้าง แต่เทียบกับเหล่ามือปืนบนหลังม้า โทนี่แม่นกว่าเป็นไหนๆ นอกจากยิงศัตรูที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ชายผมเงินยังคอยเก็บคนที่จะไล่ตามจอห์นสันไปด้วย แต่ถึงจะกำราบผู้บุกรุกไปหลายราย จำนวนของพวกเขาก็ยังเยอะไม่หมดไม่สิ้น ถ้าโดนประชิดตัวก็จบเกม

“หวังว่าจะขับม้าเก่งกว่าที่เล่นไพ่นะ ไอ้จอห์นสัน!” เขาสบถ หลังจากเช็คว่าจอห์นสันขี่ม้าของเขาจนพ้นภัยอันตรายแล้ว โทนี่มองไปยังเบื้องหน้าของตนเอง แม่น้ำไหลเชี่ยว และด้านตรงข้าม คือป่าที่อุดมไปด้วยต้นไม้ ถ้าเขาหนีไปทางนั้นได้ ก็จะสามารถพลิกกระดานการปะทะนี้ได้เช่นกัน เนื่องจากม้าใช้เวลานานในการข้ามแม่น้ำ แต่มีคำถามอยู่คำถามเดียวเท่านั้น

“ชั้นจะข้ามแม่น้ำไปได้หรือเปล่านะ” เขาครุ่นคิดในเวลาที่ร่นถอยลงไปทุกขณะ “ข้างล่างนั่นเป็นน้ำตก ไม่มีทางหนี” ชายผมเงินดูจำนวนกระสุนในปืนของตนเองแต่ละกระบอก ก่อนจะเริ่มวิเคราะห์สถาณการณ์ด้านหน้า

“แม่น้ำกว้างราวสี่ถึงห้าช่วงตัวคน ไหลเชี่ยวทุกช่วง ถ้ากระโดดลงไปได้ปลิวไวมากๆแน่ๆ”

“พวกมันกำลังจะมาถึงในอีกไม่นานแล้ว ต้องรีบตัดสินใจ”

“ถ้าเราหันไปเผชิญหน้ากับพวกมัน โอกาสแพ้มีสูงมาก แต่ก็อาจจะดีกว่าไปเสี่ยงในแม่น้ำนั่น”

ทันใดนั้นเอง น้ำในแม่น้ำก็ลดลง ทำให้โทนี่มองเห็นบางสิ่งบางอย่าง ตั้งตระหนักอยู่ที่ใจกลางความเชี่ยวของวารีนั่น “นั่นมัน..!”

หินก้อนยักษ์ที่ถูกฝังไว้กลางแม่น้ำ น้ำเชี่ยวที่พัดปกคลุมทำให้เขามองไม่เห็นมันในตอนแรก ด้วยระดับน้ำที่ลดลงทำให้เสี้ยวบนของมันโผล่ขึ้นมา ถึงจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมันใหญ่ขนาดไหน แต่จากการสังเกตุ ทำให้รู้ว่ามันตั้งตระหง่านอยู่อย่างแข็งแกร่ง เพราะมันไม่ขยับไปตามสายน้ำเลยแม้แต่น้อย นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้โทนี่รอดจากสถาณการณ์นี้ก็เป็นได้

“ต้องไปถึงหินนั่นให้ได้ ถ้าไปพักได้ที่กึ่งกลางแม่น้ำ เราว่ายข้ามไปได้แน่นอน” เมื่อเห็นเช่นนั้น นักล่าค่าหัวในโค้ทแดง ก็กระโจนออกไปด้านข้างทันที “ต้องให้น้ำพัดเราไปถึงหินนั่น ห้ามพลาดเด็ดขาด!” เขากะระยะ ก่อนที่จะกระโจนลงน้ำไปอย่างรวดเร็ว

ซ่าาา!

“เวรเอ้ย!” โทนี่ตะโกน สายน้ำนั้นพัดแรงกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากนัก เขาเผื่อระยะเพื่อจะว่ายไปข้างหน้าพร้อมคลื่นที่พัดร่างของเขาไปด้านซ้ายมือเพื่อจะถึงก้อนหินพอดี แต่ถ้าด้วยความเร็วเท่านี้ ร่างของเขาจะพัดผ่านหินไปก่อนที่เขาจะได้คว้ามัน

โทนี่ใช้มือทั้งสองจ้วงน้ำเพื่อพาตัวเองไปด้านหน้าอย่างสุดแรงเกิด แต่ด้วยเสื้อผ้าหนาเตอะของเขา ทำให้ร่างกายหนักกว่าเดิม และยากที่จะพาตัวไปด้านหน้าได้ “อ่าาห์!” เขาตะเกียกตะกายจากการจมน้ำ และพยายามว่ายไปด้านหน้า จนในที่สุดโทนี่ก็อยู่ในระยะที่เขาจะถูกพัดไปชนหิน ได้เวลาให้พักหายใจ

ตึก!!

“อึก!” ไหล่ซ้ายของเขากระแทกหินเข้าอย่างจัง ทำให้เขาเสียสมดุลและกลิ้งออกด้านข้าง เมื่อไม่มีเวลาให้พักหายใจ นักล่าค่าหัวผมเงินจึงใช้ขาสองข้างถีบหินและดีดตัวไปด้านหน้า เพื่อจะข้ามไปอีกฝั่ง สำหรับเขามันน่ากลัวกว่าตอนว่ายไปถึงหินยิ่งนัก เพราะว่าหากพลาดล่ะก็ เขาจะถูกพัดไปกลางแม่น้ำ และไม่มีที่ให้เขาเกาะอีกแล้ว

ซูมมม!

มือซ้ายของเขาเกาะแน่นไว้ที่ชายฝั่ง แต่มันลื่นจนเกินไป ไม่สามารถต้านทานกระแสน้ำได้ ทำให้เขากลิ้งอีกครั้ง ตัวโทนี่เองแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำยังไง เนื่องจากเขานั้นยุ่งอยู่กับการทำให้ตนเองไม่จมน้ำตาย แต่ร่างของเขากลิ้งออกด้านข้าง และกำลังจะถูกกระแสน้ำพัดไปหาความตายในอีกไม่นาน ทันใดนั้นเอง โทนี่ผ่อนคลายมือทั้งสองข้าง ไม่สู้กับกระแสน้ำอีกต่อไป แต่เขาเอื้อมไปคว้ามีดที่เหน็บไว้ที่เอว และรอจังหวะที่เหมาะสมที่สุด

ฉึก!!

ร่างของนักล่าค่าหัวถูกพัดไปใกล้ริมฝั่งแม่น้ำอีกครั้ง เขาสะบัดร่างของตัวเอง ทำให้ชายเสื้อโค้ทหนังสีแดงเข้ม สะบัดขึ้นพ้นแม่น้ำ โทนี่เอามีดปักชายเสื้อโค้ทของเขา และปักมันลงไปบนดินที่ชายฝั่ง เพื่อชะลอความเร็ว และทำให้มีจังหวะในการกลิ้งตัวขึ้นไปบนชายฝั่ง

“แห่ก…ๆ”

“ค่อกๆๆ!”

ชายผมเงินนอนหงายสำลักน้ำอยู่ที่อีกด้านของแม่น้ำเชี่ยว รอดชีวิตแต่อยู่ในสภาพเหน็ดเหนื่อย น้ำเข้าไปในปอดของเขาจนไม่ปลอดภัย ร่างของเขาหนักจากการอมน้ำของเสื้อผ้า ไหล่ และนิ้วมือด้านซ้ายบอบช้ำจากการจับ และขึงมีด แต่เมื่อเขารู้ตัว ก็รู้ว่าภัยอันตรายมันยังไม่หมด โทนี่ลุกขึ้นยืนอย่างกระอักกระอ่วม และวิ่งเข้าไปในดงต้นไม้ทันที

“มันหลบอยู่ในนั้น!” เขาได้ยินเสียงตะโกนจากอีกฝากของแม่น้ำ เหล่าผู้บุกรุกได้ขี่ม้ามาจอดไว้ในที่ๆเขาเคยอยู่แล้ว โทนี่ ถึงจะเหน็ดเหนื่อยและหายใจไม่ทัน แสยะยิ้มออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ “หึ… พวกแกทำชั้นลำบากขนาดนี้ วันนี้ถือว่าแจ็คพ็อตแตกเต็มๆเลยว่ะ” ด้วยระยะขนาดนี้ เขาไม่มีทางพลาด ถึงแม้จะมีอาการเจ็บปวด และร่างกายไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ แต่นักล่าค่าหัวผมเงินคนนี้ ผ่านสมรภูมิที่โหดร้ายกว่านี้มาเยอะแล้ว

เขาหลับตาลงเพื่อเพิ่มสัมผัสการได้ยิน เสียงตะโกนโหวกเหวกของพวกมันดังว่อนอยู่ด้านหลัง เขาจับเสียงของคนเหล่านั้น ประเมิณพิกัดของศัตรู “หกถึงเจ็ดคน .. อาจจะมากกว่านั้น” เมื่อโทนี่รู้ตำแหน่งคร่าวๆของศัตรูทั้งหมด เขาก็กระโจนออกไปจากที่กำบัง!

“มันออกมาแล…”

เหล่ามือปืนที่ไล่ต้อนโทนี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งสุดท้ายที่พวกเขาจำได้ก็คือเสียงดินปืนระเบิด และเลือดที่กระเซ็นออกมาจากศีรษะเพื่อนข้างๆ มันเหมือนกับว่าคนที่พวกเขาไล่ตามอยู่นั้นไม่ได้มีปืนแค่สองกระบอก โทนี่นั้นมีการประสานระหว่างตา และมือที่ยอดเยี่ยมเหนือมนุษย์ แค่เขาจ้องไปยังเป้าหมาย มือของเขาก็เล็งไปที่นั้นโดยอัตโนมัติ นัดต่อนัดๆ เขาลั่นไก และเลื่อนมือเล็กน้อย ก่อนจะลั่นไกนัดต่อไป

“พลาดไปคนนึง .. แย่ชะมัด” เขาพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่ร่างของเขาจะลงมาถึงพื้น โทนี่กลิ้งตัวทันที และกระโจนเข้าที่กำบัง ต้นไม้ต้นถัดไป

“ถอย!! กระจายตัวแล้วตามจอห์นสันไป! มันไม่มีม้า ตามเรามาไม่ทันหรอก!” หนึ่งในกลุ่มชายคนนั้นกล่าว เนื่องจากรู้ตัวว่าถ้าสู้ต่อไปก็มีแต่จะเสีย พวกเขาไล่ตามไม่ได้แล้ว ศึกนี้รู้ผลแพ้ชนะเรียบร้อย ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มกระจายตัวช้าๆ “จะหนีงั้นหรือไอพวกเวร!!” เขาชะเง้อหน้าออกไปดู มีศพสี่ศพจากการยิงเมื่อครู่นอนนิ่งอยู่กับพื้น เหล่ามือปืนขี่ม้าแยกออกไปคนละทิศคนละทาง กระจายตัวและหลีกเลี่ยงการขี่เป็นเส้นตรง

เขาเดินออกมาจากที่กำบัง และใช้มือขวาเล็งเป้าหมาย ดูเหมือนว่ามือซ้ายของเขาจะเสียความแม่นยำไปพอตัวจากอาการบาดเจ็บ เขามองหาเป้าหมาย มือปืนห้าคน ที่กำลังจะชะตาขาด ที่มาขวางทางนักล่าค่าหัวผู้แข็งแกร่งคนนี้

“หนึ่ง..”

เหยื่อรายแรกเป็นชายวัยสูงอายุ น่าจะราวๆห้าสิบกว่าๆ ผมของเขาเริ่มร่วง เผยให้เห็นถึงศีรษะที่โล้นขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขาไม่ได้อยู่ในสภาพฟิต ขาดการออกกำลังกาย เหมือนเพิ่งออกมาจากการเกษียณยังไงอย่างนั้น กระสุนพุ่งเข้าหลังลำคอของเขา เหมาะสมแล้วสำหรับมือปืนที่หนีออกจากการดวล

“สอง..”

กวาดสายตามาทางขวา ชายคนที่สองที่กำลังขี่ม้าไปทางที่เขาส่งจอห์นสันไป ชายวัยกลางคนที่อายุมากกว่าโทนี่ แต่เหมือนจะเป็นรุ่นน้องของเป้าหมายแรก เขามีผมดกดำ สง่าผ่าเผย หนวดเคราหนาเตอะที่ผ่านการดูแลมาอย่างดี ร่างกายของเขาเหมือนนักกีฬา เข้ารูปและดูดี แต่ถึงจะแข็งแรงแค่ไหน ก็หยุดกระสุนที่พุ่งเข้าข้างแก้มของเขาไม่ได้

“สาม..”

ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนี้ เท่าที่เขาจำได้ เธอมีผมบลอนด์มัดเป็นหางม้า ใบหน้าเรียว อ่อนวัย น่าจะเด็กกว่าโทนี่ไม่มากนัก เธอแต่งตัวหรูหรา ไม่ได้เป็นชุดแต่งกายแบบสตรีอะไรมาก เป็นเสื้อกั๊กราคาแพง กางเกงแบรนด์ดัง ที่โทนี่เองบอกราคาได้เลยแค่เห็นไกลๆ คนพวกนี้แต่ละคนดูไม่ใช่มือปืนรับจ้างกิ๊กก๊อกเลย แต่เป็นคนมีฐานะ ท่าทางจะมีชื่อเสียงอยู่พอตัว เขาอยากจะปล่อยให้มีชีวิตรอดไว้สอบปากคำสักหน่อย แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเล่นละครเป็นคนดีแล้ว จึงลั่นไกเข้าใส่หน้…

ปั่กก!!!

ปืนในมือของนักล่าค่าหัวตกลงสู่พื้น หลังศีรษะของเขามีแผลขนาดใหญ่ เลือดอาบลงมาช้าๆใส่เสื้อโค้ทสีเลือดของเขา เสียงหายใจของโทนี่แรงขึ้นเรื่อยๆ เขากัดฟันเพื่อสู้กับอาการบาดเจ็บก่อนจะลงไปคุกเข่าด้วยความเจ็บปวด

“แก….เป็น… ใครกัน?...” ชายผมเงินใช้แรงเฮือกสุดท้ายหันไปด้านหลัง ในป่าที่ไม่ควรจะมีใครอ้อมมาโจมตีเขาจากด้านหลังได้ แต่สิ่งที่เขาเห็นคือกลุ่มคนสามคน สองคนบนหลังม้า จ่อปืนมาที่เขา อีกคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ชายร่างใหญ่วัยกลางคน ผมสั้นเกรียนดูเรียบร้อยและน่าเกรงขาม ใบหน้ายาว คางใหญ่และดูแข็งแกร่ง ทั้งสามแต่งตัวในเสื้อเชิ้ตธรรมดาๆสีขาว ในมือทั้งสองของชายร่างใหญ่ถือหินก้อนใหญ่เอาไว้ มันเปื้อนเลือดสีแดงสดๆใหม่ๆ มันคืออาวุธที่ใช้ทำร้ายเขานั่นเอง

คำตอบเดียวที่เขาได้รับมีแต่ความเงียบงัน ชายร่างใหญ่โยนหินก้อนนั้นลงพื้น มันจมลงไปในดินเพราะน้ำหนัก จากนั้นเขาก็ขึ้นม้าของเขาไป “ก็คิดว่าคงเป็นงานหนัก แต่ไม่คิดว่าจะสาหัสขนาดนี้นะเนี่ย” ชายร่างใหญ่กล่าวลอยๆ หลังจากมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า อีกฟากของแม่น้ำ

“ก็นะ มือหนึ่งของรัฐบาล ชั้นก็ไม่หวังอะไรน้อยกว่านี้หรอก” หญิงสาวด้านหลังกล่าว โทนี่ไม่เห็นหน้าของเธอ เนื่องจากเธออยู่ไกล และภาพที่เขาเห็นมันก็เริ่มเลือนรางขึ้นทุกที “ยังดีที่จัดการกับจอห์นสันได้ แล้วจะเอายังไงกับหมอนี่่ล่ะ?” ชายอีกคนในเงามืดกล่าว

“ปล่อยไว้แบบนี้แหละ แค่เราแตะต้องหมารับใช้ของรัฐบาล บอสก็วิ่งวุ่นแล้ว”

“ตามล่าคนที่เหลือ แล้วกลับไปรายงานที่ร้านให้เรียบร้อย” ชายร่างใหญ่กล่าว ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป พร้อมๆกับสติของโทนี่ ที่ค่อยๆเลือนราง และใกล้หมดลงทุกที

เขาว่ากันว่าเวลาใกล้ตาย ความทรงจำทั้งชีวิตจะปรากฏขึ้นมาเหมือนฟิลม์ภาพยนต์ ส่วนเหตุผลนั้น เพื่อให้เราสำนึกผิดในบาปที่เคยก่อ ให้เรารู้สึกขอบคุณกับชีวิตที่เราได้รับ หรือเพื่ออะไรก็ไม่มีใครรู้ สำหรับโทนี่นั้น เขาเชื่อมาตลอดว่า มันเพื่อให้เราหาวิธีที่จะสู้กับความตาย และรอดชีวิตให้ได้ แต่เมื่อถึงเวลาของเขา มันกลับมืดมนเหลือเกิน สิ่งที่เขาเห็นมีแต่ความมืด และกองเปลวเพลิงที่ใจกลางทุกสิ่งทุกอย่าง

โทนี่ รีด เอื้อมมือสองข้างออกไปเพื่อรับความอุ่นจากกองไฟนั้น แต่เขาเห็นว่ามือของเขามันเล็ก และนุ่มนวลกว่าปกติมากนัก “นี่มัน?” เสียงของเขาเองก็เปลี่ยนไป มันเป็นเสียงของเด็ก วัยไม่เกินสิบห้าปี เขาก้มหน้าลงไปดู ร่างกายของเขากลายเป็นเด็กอีกครั้ง ผมของเขากลับเป็นสีดำ ทำให้เขาสับสนมากว่าเกิดอะไรขึ้น “นี่ชั้นตายไปแล้วงั้นหรือ”

เปลวไฟนั่น เขาจ้องมองไปที่มัน สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่คุ้นเคย ความรู้สึกและความทรงจำที่เขาอยากจะลืม “ออกไปซะ!” เด็กน้อยโทนี่รีด โวยวาย พยายามเหยียบ และกระทืบกองไฟนั่นให้ดับไป แต่ว่าเมื่อเขาทำอย่างนั้น ไฟมันเริ่มลามมากขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มแผดเผาความมืดรอบๆ กระจายวงกว้างไปทั่ว แต่ที่สำคัญคือมันเริ่มลามมมาเผากางเกงของเขา เสื้อ ใบหน้า ร่างกายของเขา

“ว้าาก!!” เขาเริ่มตบตีร่างกายตัวเอง หวังว่าจะดับไฟ แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่ว่าพยายามเท่าไร ก็ดับไม่ได้ แต่ตัวเขาเองสัมผัสได้ถึงอะไรแปลกประหลาด

“ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหมล่ะ แดนนี่” เสียงเรียกนี้ทำให้โทนี่ผวา และเงยหน้าขึ้นมามอง เขาตกใจอย่างมาก เบื้องหน้าของเขาคือชายชราคนหนึ่งในเก้าอี้เก่าๆ เขามีผมสีขาว ใบหน้าแก่วัยเต็มไปด้วยริ้วรอย ชายแก่ไม่ได้ถูกไฟเผาแต่อย่างใด และเขาพูดถูก โทนี่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด หรือร้อนใดๆ ชายแก่คนนั้นเขาด้วยชื่อที่เขาไม่ได้ยินมานานแล้ว ชื่อจริงของนักล่าค่าหัวผมเงิน ที่เขาตัดสินใจทิ้งมันไป

“นั่นก็เพราะพวกเราเจ็บปวดแทนเธอไงล่ะ พ่อของเธอตายเพราะเธอเลยนะ เพราะเธออ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องใครได้ยังไงล่ะ” ชายแก่กล่าว ทันใดนั้นเองโทนี่ก็หันไปอีกทาง เห็นร่างชายคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่กับพื้น ไร้สติ ไร้ชีวิต ภาพความทรงจำมันเริ่มปะติดปะต่อ นี่คือวันนั้นเอง วันที่ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล

“ไม่นะ….” เขาเริ่มคร่ำครวญ ถึงแม้จะไม่รู้สึกร้อนรนจากไฟ แต่ภาพที่เขาเห็นนั้น คือบ้านเก่าของเขา บ้านที่อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข มันกำลังพังทลายลงช้าๆ “เพราะผมอ่อนแอเกินไป..” เขาคุกเข่าลงและร่ำไห้ “เพราะเธออ่อนแอเกินไป ครอบครัวที่ปู่สร้างขึ้นมาถึงพังทลาย” ชายชราลุกขึ้นยืนและพูดใส่โทนี่ที่นั่งร้องไห้อยู่

“เพราะงั้น เธอถึงไม่มีสิทธิ์ใช้ชื่อของชั้นไง แดนนี่ ไม่สิ โทนี่ รีด”

“เพราะงั้น แกเลยไม่ควรเป็นแอนเดอร์สัน”

“เพราะผม…” โทนี่ร่างเด็กก้มตัวลงไปทุบพื้นด้วยความเจ็บปวด บัดนี้เปลวเพลิงได้เผาจนเส้นผมของเขากลายเป็นสีขาวโพลน เขาทุบพื้น และทุบ และทุบ ทุกครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด กำปั้นของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือด เขาตะโกนร่ำไห้ ตะโกนด้วยความเสียใจ จนมันไม่มีเสียงออกมา ทุกอย่างค่อยๆพังทลายลง บ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่กำบังให้เด็กน้อยคนนี้ ที่ล้อมรอบไปด้วยความอบอุ่น พังทลายลงอย่างช้าๆ เหลือแค่เขาเท่านั้น และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมันได้

“ทำไมล่ะ!” เขาตะโกนด้วยความเจ็บใจ “ทำไมต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้น!! ขอร้องล่ะ!! … ได้โปรด!!”

เขาอ้อนวอน ขอให้ใครก็ได้ ใครสักคนที่จะมาช่วยเขาออกจากที่แห่งนี้ ในขณะที่โทนี่ถูกขังไว้ในจิตใจของตนเอง ในความทรงจำอันเลวร้ายที่สุด ไฟก็ลุกลามไปเรื่อยๆ และยังไม่มีทีท่าว่าจะดับลงเลย...

Last Edit: Sept 12, 2019 16:37:30 GMT by tonklaaaaaawow

tonklaaaaaawow
Moderator

Posts: 361

Fury. A tale from the west [4/10] Jan 12, 2020 13:00:27 GMT

Quote

Post by tonklaaaaaawow on Jan 12, 2020 13:00:27 GMT

Chapter 4 - A journey of a thousand miles begins with a single step.

“ฮึก….. “ เงาร่างหนึ่งนั่งอยู่กับพื้นหญ้าท่ามกลางต้นไม้และธรรมชาติ มันเป็นพื้นที่ในป่าที่อุดมสมบูรณ์
แต่ก็ไม่มีสิ่งกีดขวางมากเกินไปจนม้าเดินทางผ่านไม่ได้ ร่างของชายคนหนึ่งนั่งจมดิ่งอยู่กับพื้น
ขาของเขาดูไม่มีเรี่ยวแรง ระหว่างเขาและม้าของเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มีแคมป์ไฟเล็กๆตั้งอยู่ สภาพของฟืน
และไม้ป่าทำให้รู้ได้ว่าชายคนนี้เพิ่งมาตั้งแคมป์ที่นี่ไม่นานนัก

“ใช่แล้ว … ใช่แล้วพี่ … ผมขอโทษๆ” ร่างปริศนาพึมพำกับตนเอง ดูเหมือนเขากำลังทำบางอย่างอยู่กับพื้น
ด้วยสมาธิอันมุ่งมั่น ราวกับมันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาแล้ว

“ใช่พี่ … ไอบาทหลวงนรกนั่น …!!”

เขายังคงพึมพำกับตนเองต่อไป มันเป็นถ้อยคำประโยคที่จับใจความไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่สังเกตุเห็นได้ชัด
คือทุกครั้งที่เขาพูดบ่นออกมานั้น เขาแทงมีดล่าเนื้อของเขาลงไปกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างต่อเนื่อง

‘ฉึก …. ฉึก’

ทุกครั้งที่เขาแทงลงไป มันรุนแรงและเต็มไปด้วยอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับความโกรธเกลียดอะไรบางอย่าง
หรือใครบางคน มันพร้อมจะปะทุทุกเมื่อ เขามีสีหน้าแดงก่ำ กัดฟันจนน้ำลายไหลอย่างควบคุมไม่ได้ มือขวาที่
จับมีดของเขาเต็มไปด้วยรอยแผล รอยฟกช้ำ และเลือดตามนิ้ว เนื่องจากการที่เขาแทงลงหญ้าอย่างไม่หยุดยั้ง

“อ๊าากกกกก!!” ชายฉกรรจ์จับมีดขึ้นมาด้วยสองมือ และจ้วงลงไปที่ผืนดินอย่างสุดแรงเกิดพร้อมกับตะโกนลั่น
ออกมาด้วยความแค้น มันเป็นการระบายอารมณ์อันรุนแรงของเขา ก่อนที่แรงเขาจะหมดลง ชายปริศนาปล่อยมีด
ปักไว้กับพื้น และฟุบลงไปนอนคว่ำอย่างเหนื่อยล้า

แววตาของเขาดูหมดสิ้นซึ่งแรงที่จะใช้ชีวิตต่อ เขามองไปยังขอบฟ้าอย่างไร้จุดหมายในขณะที่ร่างของเขาแน่นิ่ง
จากการเจ็บปวดและบาดแผลที่เขาได้รับ จนกระทั่งเขามองเห็นบางสิ่งบางอย่างเบื้องหน้า ที่มันทำให้จิตวิญญาณ
ของเขาพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

“นะ … นี่มัน!!?” ชายปริศนาลากร่างของตนเองไปด้านหน้าไม่กี่คืบ เขาพบกับรอยเท้าของม้ามากมายเดินผ่าน
จุดเบื้องหน้าของเขา มันทำให้เขายิ้มแก้มปริ

“ฮะ...ฮ่าาา!!!!” เขาชูสองมือขึ้นฟ้าด้วยความดีใจสุดขีด จนมันทำให้เขาลืมว่าร่างกายของเขานั้นมีบาดแผล
มากมายแค่ไหน ระหว่างเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม อาการบาดเจ็บก็แล่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาเอามือทั้งสองข้างไป
กุมกล่องดวงใจของตนเองด้วยความเจ็บปวด มันถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีแดง จากเลือดของเขาเอง
แต่ก็ไม่ทำให้เขาหยุดหัวเราะได้เลย

“ต้องใช่แน่ๆ! … อ่ะ ฮรี่ๆๆๆ!!”

“เอาล่ะๆ ใช่สิ ต้องใช่สิ!” เขาใช้แขนทั้งสองของตนเองลากร่างกายอันบอบช้ำไปด้านหน้าช้าๆ เขี่ยหญ้าและ
สำรวจรอยเท้าเหล่านั้นด้วยความรอบคอบ “สี่… ห้าคน”

เขาหยุด และลากตัวเองต่อไปเรื่อยๆตามรอยเท้า เพื่อหาว่าพวกเขาจะไปไหน

“เอ ตัวนี้มีคนซ้อนท้ายด้วยนี่นา .. .ต้องใช่แน่ๆเลยพี่ ต้องใช่แน่ๆ!!”
“ฮึ่มม.. ตรงไปทางนั้น มันมีเมืองอยู่นี่นา ใช่ไหมพี่?” เขามองไปยังทิศทางที่รอยเท้านำไป

“ริเวอร์แบงค์ ริเวอร์แบงค์นี่เอง ฮ่าๆๆๆๆๆ!!” ชายปริศนาตะโกนลั่นด้วยความดีใจ เหมือนกับเขาถูกรางวัล
ที่หนึ่งแจ็คพ็อตแตก เหมือนกับคนบ้าเสียสติ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็คลานตัวเองกลับไปยังม้าของเขา
และค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาอย่างช้าๆระมัดระวัง โยนร่างตัวเองขึ้นไปบนหลังม้าได้สำเร็จ หลังจากพยายามอยู่พักใหญ่

ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่นั่งบนม้าจากด้านข้าง เหมือนท่าของสุภาพสตรีนั่งบนม้า เนื่องจากเขาไม่สามารถนั่งแบบ
ปกติและทนรับความเจ็บปวดจากแผลระหว่างขาของเขาได้ “นักบวชที่ผ่านทางมางั้นหรอ ขิกๆๆๆ” เขาพึมพำกับตนเอง

“ไปกันเถอะเจ้าเกลอ ข้ามีเรื่องต้องทำ” ชายฉกรรจ์ตบหลังม้าของเขาเบาๆ ก่อนที่มันจะเริ่มเดินไปด้านหน้า
จุดมุ่งหมายคือเมืองริเวอร์แบงค์นั่นเอง “ไม่ต้องห่วงพี่ ผมจะแก้แค้นให้ทุกคนเอง ฮิๆๆๆๆ”

........................................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณ ใจกลางป่าใหญ่ ชายวัยกลางคนผมสีขาวลืมตาขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน โทนี่ รีด ที่ได้รับบาดแผล
บริเวณท้ายทอยอย่างสาหัส เขาคิดว่าเขาจะตายไปแล้ว แต่กลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง โทนี่พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา
แต่ก็พบกับอาการปวดหัวอย่างหนัก ทำให้เขาล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง

“อะไรกัน…?” ด้วยความมึนงงและสับสน เขาพยายามมองไปรอบๆ พบว่าเขานั้นไม่ได้อยู่ห่างจากตำแหน่งเดิมมากนัก
แต่เหมือนกับเขาถูกลากให้มาอยู่ใกล้แม่น้ำ ให้ง่ายต่อการรักษามากขึ้นเท่านั้นเอง โทนี่เอามือจับบริเวณเข็มขัดของเขา
เพื่อหาปืนและอาวุธยุทโธปกรณ์ประจำตัวของตนเอง แต่ก็หาไม่เจอ ทำให้เขาตื่นตระหนกเล็กน้อย

“ถ้าหาปืนอยู่ล่ะก็ อยู่นี่ครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นมาด้านข้างเหนือหัวด้านหลัง ถึงโทนี่จะพยายามหันไปมอง
แต่อาการบาดเจ็บของเขาทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองไปด้านหลังเพื่อมองหาตัวตนของชายคนนั้นเลย
เขาจึงเอนหัวไปด้านขวาและมองเห็นปืนคู่ใจสองกระบอกของเขาวางอยู่อย่างปราณีต เก็บใส่ซองอย่างละเมียดละไม
เขาจึงพยายามยื่นมือออกไปเพื่อคว้ามัน

“ไม่ต้องรีบหรอกครับคุณโทนี่ รีด” เสียงปริศนาดังขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมแต่ความรู้สึกของโทนี่ บอกเขาว่าชายคนนี้
ไม่ใช่ศัตรู และเขาเชื่อใจได้

“นาย..เป็นใคร ช่วยชั้นไว้ทำไม..” โทนี่กล่าวเบาๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้คำตอบที่เขาต้องการ

“บาดแผลที่ศีรษะของคุณเนี่ย ไม่ใช่เล่นๆเลยนะครับ สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างเห็นได้ชัด” ชายหนุ่ม
ปริศนากล่าวตอบ แต่มันไม่ได้ตอบคำถามของโทนี่เลยสักนิด

“จากนี้ไปทำอะไรอาจจะมีอาการวิงเวียนศีรษะ หรือเห็นภาพหลอนได้” เขาอภิปรายต่อ
“ที่ผมอยากจะบอกก็คือ ภารกิจ ของคุณน่ะ” เขาหยุดชั่วครู่ โทนี่เริ่มไม่สบายใจ เพราะดูเหมือนชายคนนี้รู้จักเขาไปซะทุกเรื่อง
“จะลำบากขึ้นหลายเท่านัก” เสียงทั้งคู่เงียบลง
“นอกจากนั้นเนี่ย คุณยังไม่ได้จ่าย การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ให้ผมเลยนี่นา”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น โทนี่ก็สปริงตัวขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด “ชั้นจะถามอีกครั้ง … แกเป็นใคร!!” ภาพที่เขาเห็นนั้น
เบลอและเรือนลางจากผลกระทบของแผลที่ศีรษะ แต่ใครก็ตามที่สนทนาอยู่กับเขาเมื่อครู่นั้นไม่อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“ผมนับถือความมุ่งมั่นของคุณจริงๆเลยนะคุณโทนี่ อาการบาดเจ็บขนาดนั้นยังลุกขึ้นมาได้อีก” เสียงปริศนาดังขึ้นมา
อีกครั้งจากด้านหลังของเขา ทำให้เขาหันไปหาทันที

“ผมก็แค่นักบวชที่ผ่านมาเท่านั้นเอง” ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังของโทนี่ เป็นเด็กหนุ่มผมสีม่วงวัยยี่สิบต้นๆ
หลวงพ่อคอนสแตนติน เดรธนอท นั่นเอง ในมือของเขานั้นถือขวดน้ำอยู่ และไม่มีทีท่าจะจู่โจมนักล่าค่าหัวผมขาวเลยแม้แต่น้อย

“กางเขนนั่น ชั้นเคยเห็นมาก่อน ริเวอร์แบงค์?” โทนี่เอ่ย “มาทำอะไรที่นี่ มันตั้งไกล”
“แกรู้จักชั้น กับภารกิจของชั้นได้ยังไง?” “การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมที่แกว่าคืออะไร หลวงพ่อ?”

การยิงคำถามรัวๆของโทนี่ทำให้คอนสแตนตินยิ้มออกมาด้วยความไม่คาดคิด แต่ก็เช่นเดิม
ไม่คิดจะตอบคำถามอะไรของเขาอยู่แล้ว “โทนี่ รีด คุณเชื่อในโชคชะตาหรือเปล่าครับ?”
คำถามนี้ทำเอาโทนี่ไปไม่เป็น ปกติเขาอาจจะปะทะวาจากับบาทหลวงขี้เล่นคนนี้ได้ แต่ตอนนี้โทนี่
ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ หรือสภาพร่างกายที่ทำให้เขามีอารมณ์ขันได้เลย

“อย่างที่บอกแหละครับคุณโทนี่ ผมก็แค่นักบวชที่ผ่านมา…” เขาเดินเข้ามาหาโทนี่ช้าๆ และยื่นถ้วยเล็กๆ
ที่มียาและสมุนไพรให้เขาดื่ม

“บางทีโชคชะตาอาจจะพาผมมาที่นี่ก็ได้”
“ไม่สิ … คงจะเป็นแบบนั้นแหละน้า” เขาหยุดเล็กน้อย “เรื่องคำถามของคุณน่ะ”

“ชื่อเสียงของคุณน่ะเลื่องลืออยู่นะ คุณโทนี่” คอนสแตนตินกล่าวเบาๆ ทำให้โทนี่หูผึ่งด้วยความสนใจ
“ศัตรูที่คุณสร้างในภารกิจนี้น่ะ มีแต่ตัวอันตรายทั้งนั้นเลยนา”

“แล้วแกช่วยชั้นไว้ทำไม บาทหลวง?” เขาดื่มน้ำที่คอนสแตนตินนำมาให้ มันรสขมน่าดูเมื่อเห็น
ใบหน้าอันขมขื่นของโทนี่หลังจากดื่มมันเข้าไป

“ผมเห็นคนนอนเลือดอาบอยู่ที่พื้นรอความตายมาหา” เขาพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะให้ผมเดินหนีออกมาหรือยังไงครับ?” โทนี่จ้องมองเขาอยู่สักพัก แต่เขาไม่เชื่อคำพูดของบาทหลวง
ขี้เล่นคนนี้เลย เขาลุกขึ้นมาช้าๆแล้วหยิบปืนสองกระบอกขึ้นมาห้อยไว้ที่ตำแหน่งประจำที่เขาคุ้นเคย

“อย่ามาพร่ำอะไรไร้สาระให้ชั้นฟังเลย แกทำงานให้ใคร ใครจ้างวานแกมา บาทหลวง?”

“ผมทำงานให้คนสองคนเท่านั้นแหละครับ คุณโทนี่” คอนสแตนตินไม่มีท่าทีเกรงกลัวนักล่าค่าหัวคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ตัวผมเอง กับพระเจ้า”

“ในเส้นทางของคุณ จะต้องพบเจอกับ การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ผมเตือนแล้วนะ ว่าจากนี้ไปมันจะไม่ง่าย”
“ถ้าจะขอบคุณผมล่ะก็ ไม่ต้องหรอกนะ ขอบคุณโชคชะตาดีกว่า ที่ทำให้เส้นทางของเราสองคนมาประจบกันที่นี่”

“มุ่งหน้าต่อไปทางตะวันตกซะนะครับ คุณรีด” คอนสแตนตินกล่าวช้าๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มมุ่งหน้าเดินออกไปจากที่นี่
ปล่อยโทนี่ให้ครุ่นคิดอยู่คนเดียว ว่าบาทหลวงปริศนาคนนี้เป็นใคร แรงจูงใจของเขาคืออะไรกันแน่
ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับคดีที่เขาตามสืบอยู่ด้วย เขาเลือกที่จะเชื่อสัญชาติญาณตนเอง และบอกตนเองว่าชายคนนี้ไม่ใช่ศัตรู

“เดี๋ยวก่อน บาทหลวง” นักล่าค่าหัวในโค้ทแดงตะโกนเรียกคอนสแตนติน ที่หันมาหาเขา
“ชั้นติดหนี้ชีวิตแกจริงๆ ไว้เจอกันคราวหน้า จะบริจาคเงินให้โบสถ์เยอะๆเลย” เขาพูดจาติดตลกใส่บาทหลวงหนุ่ม
ทำให้ทั้งสองแสยะยิ้มออกมา

“อย่าเอาเงินไปโยนทิ้งแบบนั้นเลยครับ เราไปเล่นไพ่กันดีกว่านะ ถ้าได้เจอกันอีกน่ะ” ก่อนที่เขาจะหันและเดินจากไป
คอนสแตนตินก็หันมาหาโทนี่อีกครั้ง

“การเดินทางพันลี้ เริ่มต้นจากก้าวก้าวเดียวนะครับ คุณโทนี่ อย่าลืมล่ะ” โทนี่พยักหน้าตอบ
ก่อนที่ทั้งสองจะแยกทางกันไปตามทางของตนเอง

“บาทหลวงอะไรฟะ ชวนเล่นไพ่ด้วย” เขาพึมพำกับตนเอง ก่อนที่จะเดินโซเซกลับไปยังจุดที่เขาก้บจอห์นสันอยู่
ก่อนที่จะถูกบุกโจมตี “บ้าเอ้ย…” เขาใช้มือก่ายหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงอย่างที่คอนสแตนตินบอก
สมองของเขานั้นได้รับการกระทบกระเทือน แค่แรงสั่นจากการเดิน ก็ทำให้เขาหน้ามืดแล้ว แต่โทนี่ต้องฮึดสู้และเดินทางต่อไป

เขารีบกลับมาในจุดเดิมที่พวกเขาอยู่ โทนี่สังเกตุเห็นศพหลายศพที่เขายิงตายไปเมื่อคืนก่อน
เขาจึงเข้าไปตรวจสอบ แต่ก็ไม่เจออะไรที่จะพอเป็นเบาะแสได้เลย โทนี่จึงกลับมาแกะรอยเท้าม้า
ของเขาเองอีกครั้ง ที่บิ๊กดิ๊กจอห์นสันขี่หนีไป พบว่ามันมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก ทางเดียวกับที่
คอนสแตนตินบอกให้เขาไปเมื่อครู่

“ตะวันตกงั้นหรือ…” นักล่าค่าหัวผมเงินกล่าวเบาๆกับตนเอง “เมืองที่ใกล้ที่สุดคือเมิร์กวู๊ด ถ้าเดินเท้าไป
คงใช้เวลาเกือบสองวัน” เขามองไปยังทิศตะวันตก ถึงจะมีคำถามมากมาย บวกกับการที่บาทหลวงบอก
ว่าการเดินทางของเขาจะอันตรายมากขึ้นมากนัก แต่ก็ไม่มีเวลาให้เสียอีกแล้ว

.............................................................................................................

หนึ่งวันถัดมา

โทนี่ห้าสิบกิโลเมตรจากเมิร์กวู๊ด

ชายปริศนายี่สิบกิโลเมตรจากริเวอร์แบงค์

ที่ตั้งแคมป์ของแก๊งค์เกทส์

เช้าตรู่วันนี้ของฐานทัพที่แก๊งค์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย วันนี้เป็นวันที่พวกเขาต้องออกปล้นรถไฟ
ขนทองที่วางแผนกันไว้สองวันก่อน ทุกคนตื่นเต้นและเต็มไปด้วยพลังงานสำหรับงานนี้ หลายๆคน
นั่งขัดปืนของพวกเขา แต่งตัวให้เรียบร้อย บ้างก็กำลังดูแลม้าของตนเพื่อให้พร้อมวิ่งในวันนี้ ทุกคนคุย
สนทนากันอย่างฮึกเหิม จนกระทั่งอลันเดินผ่านพวกเขา ทำให้พวกเขาโฟกัสกับงานตรงหน้ามากขึ้น

“เฮนรี่อยู่ไหนล่ะ? มีใครเห็นเฮนรี่บ้าง” บอสเล็กถามไปรอบๆ ถามหามือขวาของเขา โจรปล้นรถไฟ
หนุ่มแต่งตัวพร้อมลุยเหมือนอย่างเคย เสื้อเชิ้ตสีดำและเสื้อกั๊กตัวนอกสีน้ำเงิน พวกเขาต้องเปลี่ยนชุด
เรื่อยๆเพื่อป้องการการถูกจำได้ตามเมือง ผ้าปิดปากสีดำของเขาพร้อมใส่อยู่ที่คอ หมวกสีน้ำตาลบนศีรษะ
ปืนสองกระบอกที่ใต้รักแร้ของเขามันเงาพร้อมออกลุย

“เฝ้าทางเข้าอยู่ครับบอส” เสียงสองสามเสียงตอบในขณะที่เขาเดินผ่าน อลันพยักหน้าตอบและเดินจากมา
ปล่อยให้ลูกน้องของเขาเตรียมตัวกันต่อไป

“บอสเล็กคะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านหน้าแคมป์ของพวกเขา หญิงสาวคนหนึ่งขี่ม้าเข้ามา
ในแคมป์ช้าๆ เธอมีผมยาวถึงคอสีบลอนด์ ใบหน้าสวยงาม ปิดตาข้างซ้ายด้วยที่ปิดตาสีดำ
ดูท่าจะอายุราวๆยี่สิบกลางๆ เธอใส่เสื้อกั๊กสีแดงและพันผ้าปิดปากไว้ที่คอ

“ว่าไง เอลิซ่า สำรวจทางเป็นไงบ้าง” อลันหันไปคุยกับเธออย่างผ่อนคลาย เอลิซ่า สมิธ
เป็นอีกหนึ่งในสมาชิกฝีมือดีในกลุ่มของเขา

“อีกสองชั่วโมงจะมาเจอที่จุดนัดภพ ดิชั้นว่าพวกเราน่าจะออกไปเตรียมตัวกันได้แล้วล่ะค่ะ”
เธอกล่าว หมายถึงเหล่าลูกน้องในกลุ่มที่ยังมัวแต่เอ้อระเหยเตรียมตัวกันไม่เสร็จเสียที

“อ่า…” อลันกล่าวตอบเบาๆ “เรื่องนั้นฝากเธอบอกเจ้าเอ็ดทีนะ ว่าให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม
เราจะออกเดินทางกันในอีกสิบนาที” บอสเล็กออกคำสั่ง เขาชี้ไปยังชายเม็กซิกันร่างใหญ่ที่
อยู่อีกฟากของแคมป์ “ชั้นต้องไปหาเฮนรี่ก่อน” เอลิซ่าพยักหน้า ก่อนจะลงจากม้าและมุ่งหน้าไปหาเอ็ด

“เอ็ด บอสเล็กบอกให้นายจัดการให้ทุกคนพร้อมออกเดินทาง” เอลิซ่าที่เดินมาหาเขากล่าวขึ้น
เอ็ดนั้นกำลังใส่ดินปืนปืนไรเฟิลทีละกระบอก ส่วนใหญ่พวกเขาไม่ได้ใช้หรอก แต่ก็เอาไว้ในกรณี
ที่ไม่มีทางเลือก ชายเม็กซิกันมองไปรอบๆแคมป์และมองหากลุ่มคนที่ยังเตรียมตัวไม่เสร็จ และเดินเข้าไปหา

แค่การมาของมือปืนชาวเม็กซิกัน ก็ทำให้กลุ่มคนเหล่านั้นหวาดกลัวจนเลิกเอ้อระเหยได้แล้ว
เอ็ดตะโกนเรียกความพร้อมของทุกคนในแคมป์ ไม่นานนักพวกเขาก็เตรียมการสำเร็จ

“คิดว่าไงเอลิซ่า แผนการวันนี้” เอ็ดถามโจรปล้นรถไฟหญิง

“คิดยังไงหรอ? ก็เหมือนทุกทีแหละเอ็ด” เธอกล่าวตอบขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปที่ม้าของตนเอง

“ขี่ม้า แหกปากโวยวายนิดหน่อย ลั่นกระสุนสักสองสามนัด แล้วก็ขี่กลับพร้อมเงินก้อนโต” เธอกล่าวอย่างเอ้อระเหย

“เรื่องใช้สมองน่ะปล่อยให้บอสกับเฮนรี่เขาทำกันก็พอแล้ว” เธอกล่าวต่อ

“เพราะแบบนี้ไง เธอกับชั้นเลยอยู่ด้วยกันได้ ฮ่าๆๆ!” ชายเม็กซิกันหัวเราะด้วยความร่าเริง
“แต่พักนี้ชั้นรู้สึกไม่ค่อยดีเลยนา เหมือนในกลุ่มเรามันมีคนไม่ลงรอยกัน เธอคิดแบบนั้นบ้างไหม?”

เอลิซ่าหันมามองชายร่างใหญ่ชั่วครู่ ก่อนจะตอบ “ชั้นไม่สนอะไรแบบนั้นหรอกนะเอ็ด”

“หะ” คำตอบของเธอ ทำเอาเอ็ดตกใจเล็กน้อย “ครอบครัวแตกแยกเลยนะเฟ้ย นี่เธอจะไม่สนใจหน่อยหรอ”

“ครอบครัวงั้นหรอ … ไร้สาระน่า” เธอหัวเราะเบาๆทางจมูก
“ที่ชั้นมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเงินเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ของไร้สาระอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

ทั้งสองขึ้นม้าของตนเอง ดูเหมือนคนอื่นๆจะเริ่มออกเดินทางกันแล้ว มันใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง
จากแคมป์ไปถึงจุดนัดภพ โจรราวสามสิบราย ก็เริ่มทยอยออกเดินทางอย่างช้าๆ รวมถึงทั้งสองคนด้วย
ปกติแล้วนั้นอลันจะเป็นคนนำขบวน ตามด้วยเอลิซ่า ปิดท้ายที่เฮนรี่กับเอ็ดที่จะคอยระวังหลังให้
แต่คราวนี้อลันกับเฮนรี่นั้นอยู่ด้านหน้าสุด ทั้งสองจึงรอให้ทุกคนออกไปก่อน แล้วค่อยตามไป

“ฟังนะ เอ็ด” เอลิซ่าพูดขึ้นมาระหว่างการเดินทาง

“นายไม่ต้องกังวลอะไรให้มันมากมาย” เธอกล่าว “พวกเราน่ะเป็นแก๊งค์โจร มันไม่มีคำว่าแน่นอนอะไรทั้งนั้น”
“สิ่งเดียวที่วางแผนได้ก็คือการปล้นเท่านั้น ชีวิตที่เหลือน่ะ พวกเราก็ไหลไปตามลม ตามกระแสน้ำ”
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด พวกเราไม่มีอำนาจไปหยุดมัน สิ่งที่พวกเราควรทำน่ะ”
“ก็คือไหลไปตามน้ำ และไม่ว่ายังไงก็ตาม ก็ให้หาเงินมาให้ได้ แค่นั้นเอง” สายตาของเอลิซ่า
มองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย มันเหมือนกับสายตาของคนที่ไม่มีความมุ่งมั่นใดๆในชีวิต
มีแค่ความร่ำรวยเท่านั้น ที่อยู่ในความคิดของเธอ

สิ้นเสียงของโจรสาว เอ็ดก็ไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เขานั้นไม่ได้ไม่เห็นด้วยอะไรกับคำพูดของเอลิซ่า
บางทีตัวเขาเองก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาเช่นกัน ไหลไปตามน้ำแบบไม่มีจุดหมาย เขาไม่ได้มีอุดมการณ์อันแน่วแน่
หรือความมุ่งมั่นที่น่านับถือของอลัน เขาก็แค่ไหลไปตามน้ำวันๆเท่านั้นเอง

หน้าขบวน

อลัน เกทส์ หัวหน้าแก๊งค์โจรปล้นรถไฟแห่งนี้ ขี่ม้าสีดำนิลของเขานำขบวนเหล่าโจรกว่าสามสิบชีวิต
มุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบ ที่พวกเขาได้รับข้อมูลมาจากสาย สีหน้าของเขาเคร่งเครียด ดูโฟกัสมากเป็นพิเศษ
แต่เขาไม่ได้เครียดเกี่ยวกับการปล้นที่จะมาถึงนี่แต่อย่างใด เพราะแผนการของพวกเขาไม่เคยพลาด
ตราบใดที่ข้อมูลที่ได้รับมานั้นเป็นความจริง พวกเขาจะนำหน้าเหล่าผู้รักษากฏหมายอยู่ก้าวหนึ่งเสมอ
แต่วันนี้สิ่งที่ทำให้อลันไม่สบายใจนั้น คือความสัมพันธ์ของเขากับลูกน้องของเขามากกว่า

“เฮนรี่ มาขับคู่ชั้นหน่อย” อลันหันไปบอกมือขวาของเขา ชายผมบลอนด์หน้าคมเข้ม ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน

เฮนรี่หันไปมองด้านหลัง ก่อนจะเร่งความเร็วม้าของเขาขึ้นมาขนาบข้างอลัน ถึงทางที่พวกเขาวิ่งอยู่
จะเป็นเส้นทางแคบๆที่ขนาบข้างไปด้วยต้นไม้ แต่มันก็มีที่พอให้ม้าสองตัววิ่งคู่กัน

“มีอะไรหรอบอสเล็ก!” เฮนรี่กล่าว

“ชั้นอยากจะคุยกับนายเรื่องที่ผ่านมาสักหน่อย” อลันเอ่ย “ชั้นรู้ว่านายเองก็ไม่สบายใจ ช่วงสองสามวันมานี่”

เฮนรี่หัวเราะเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่อยากคุยเรื่องนี้ในตอนนี้
“ไม่เอาน่าบอส! จะมาแสดงความในใจอะไรกับผมก่อนงานเล่า!” เขาพยายามตีตลก แต่อลันไม่เล่นด้วย

“เฮนรี่ ชั้นอยากทำให้มั่นใจว่านายจะไม่ขัดคำสั่งชั้นอีก ต่อจากนี้” เขามองเฮนรี่ด้วยสายตาเย็นชา
เป็นด้านที่อลันไม่ค่อยโชว์ให้ใครเห็น “นายตั้งคำถามกับกฏของชั้น ครั้งที่แล้ว มันอาจจะทำให้
เรามีเงินใช้มากขึ้นหน่อยหนึ่ง แต่มันทำให้อุดมการณ์ของพวกเราหมองหม่น”

“ของพวกเรางั้นหรอบอส!!” เขาพูดประชดประชัน แต่ไม่ได้ว่าอะไรมากกว่านี้ ทำให้อลันไม่ได้เอะใจอะไร

“ฟังนะเฮนรี่ มันไม่ใช่แค่เรื่องอุดมการณ์อย่างเดียว” อลันเร่งความเร็วม้าของเขา จากเดินเป็นวิ่งเหยาะๆ
เพื่อเพิ่มระยะห่างของเขากับลูกน้อง และเขาก็ส่งสัญญาณให้เฮนรี่ตามมาด้วย

“ผู้คนน่ะ ชอบศาลเตี้ย ชอบตัวละครชั่วร้าย แต่มีกลิ่นไอความเป็นคนดี มีกลิ่นไอความยุติธรรม”
“เมื่อเราปล้นรถไฟ คนที่ถูกปล้นก็จะโกรธแค้นพวกเรา สาปแช่งพวกเรา ตามล่าพวกเรา”
“แต่อีกครึ่งหนึ่งที่ไม่เป็นอะไรล่ะ?” อลันหยุดสักครู่ เฮนรี่ทำหน้าครุ่นคิด เขาไม่เคยใส่ใจเรื่องอะไรพวกนี้เลย

“มนุษย์น่ะเห็นแก่ตัว พวกมันไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นอะไร ขอแค่ตนเองปลอดภัยก็พอแล้ว”
“พวกเขาอาจจะมองเราเป็นตัวอันตราย แต่ในเศษเสี้ยวความคิดนั้น มันมีบางสิ่งบางอย่างอยู่”
“มันคือความยุติธรรมไงล่ะ เฮนรี่” ทั้งสองมองหน้ากัน

“ขอแค่เมล็ดพันธ์ความคิดนั้นถูกฝังลงไปบนสมองคนพวกนั้น” อลันกล่าวเบาๆ
“เมล็ดพันธ์นั่นแหละ ที่ทำให้พวกเรารอดมาจนถึงวันนี้ได้”

เมื่ออลันพูดจบ เฮนรี่ก็ยิ้มเล็กๆขึ้นมา “บอส.. ผมไม่เข้าใจอุดมการณ์ หรือความคิดล้ำลึกอะไรแบบนั้นหรอกนะ” เขากล่าว
“แต่ ผมก็ไม่ใช่คนโง่” “ชั้นรู้” อลันตอบ

“ฟังนะ ผมไม่เคยคิดจะแหกกฏอะไรพวกนั้น นั่นมันแค่เรื่องที่เกิดครั้งเดียวแล้วจบไป”
“แต่นี่น่ะ … ไม่สมกับเป็นบอสเลยนะ” เฮนรี่กล่าวเบาๆ “หมายความว่ายังไง”
“รับงานนี้มา ผมรู้นะว่าบอสกลัวน่ะ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลัวว่าจะสูญเสียความนับถือจากพวกนั้น ผมดูออก”

“ชั้นเชื่อใจโทมัส” อลันกล่าว

“หึ บอสรู้อยู่แก่ใจน่า ว่าถึงพนักงานขายตั๋วนั่นจะเป็นเส้นให้เรา แต่มันก็ไม่ทำให้งานนี้น่าสงสัยน้อยลงเลย” เฮนรี่ตอบ
“อีกอย่างทองเนี่ยนะ! ปล้นมาก็ไม่ได้เอาไปใช้ ทองจากคราวก่อนยังซ่อนอยู่เลย จนลืมไปแล้วว่าซ่อนไว้ไหน!” เขาเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้เกิดความแตกแยกมากไปกว่านี้ พยายามใช้โทนไม่ซีเรียส แต่อลันนั้นดูออก

“หยุดก่อนทุกคน!” บอสแห่งแก๊งค์เกทส์ส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องที่ตามเขามาหยุดม้า
ทีมปล้นรถไฟเดินทางมาถึงจุดนัดพบของพวกเขา มันเป็นหน้าผาสูงหลายสิบเมตร
อลันที่หยุดม้าของเขาที่ขอบผา ทำให้มองเห็นทิวทัศน์กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ภูเขาแม่น้ำ
ดงหญ้าป่าไพร และแน่นอนว่ารวมไปถึงรางรถไฟที่พวกเขาเล็งเป้าหมายไว้ด้วย ถึง ณ
ตอนนี้จะยังไม่มีวี่แววขบวนรถไฟแล่นมา แต่เอลิซ่าที่ไปสำรวจต้นทางไม่มีทางพลาดเรื่องเวลาแน่ๆ

“เอาล่ะ ชั้นจะบรีฟคร่าวๆให้ฟังอีกครั้ง” อลันหันม้าของเขากลับหลังไปเผชิญหน้ากับสมาชิกทีม
ปล้นอีกยี่สิบกว่าชีวิต ชายฉกรรจ์หลากหลายยวัยอายุ อยู่ในสภาพพร้อมลุย พวกเขารอตั้งใจ
ฟังหัวหน้าของพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ ถึงจะทบทวนแผนปล้นมาหลายรอบเพื่อให้การลงมือ
ไม่มีข้อผิดพลาดแล้วก็ตาม

“ระยะผ่านรางนี้ อย่างที่รู้ๆกัน หนึ่งสองร้อยกิโลเมตรไม่มีที่พัก บวกกับการที่พวกเราเพิ่งลงมือไปเมื่อไม่กี่วันก่อน”
“สถานีรถไฟคงมีการคุ้มกันเยอะกว่าเดิมเป็นพิเศษ เพราะงั้นเราต้องใช้วิธีไล่รถด้วยม้า” เขากล่าว ความเป็นผู้นำของเขาทำให้ลูกน้องฟังอย่างใจจดใจจ่อไม่ละสายตา

“ชั้น เฮนรี่ จะนำทีมแรก ขนาบขวาตามแนวแม่น้ำ ขนาบคู่ขบวนคนขับ และทำให้พวกมันหยุด”

“หวังว่าจะไม่มีใครลืมนะว่าตัวเองอยู่ทีมไหน” เขาหยุดเพื่อให้คนพูดขึ้นมา แต่ไม่มีใคร ทุกคนพยักหน้าเพื่อบอกบอสเล็กว่าไม่มีใครลืม
“ดีมาก” เขากล่าวต่อ และชี้ไปยังมือปืนร่างใหญ่ชาวเม็กซิกัน “เอ็ดจะนำทีมสอง ขนาบซ้ายที่ท้ายขบวน วิ่งผ่านเนินเขาตรงนั้น เป็นเนินไม่ชันลาดยาว” อลันชี้ไปทางซ้าย สมาชิกทีมสองก็หันไปดูตามๆกัน

“และทีมสุดท้าย นำโดยอลิซ่า ในอีกห้านาทีพวกนายต้องออกก่อนที่รถไฟจะมา” เขาหันไปคุยกับโจรปล้นสาว พร้อมๆกับลูกทีมของเธอที่อยู่ด้านหลัง
“อ้อมป่าด้านขวาออกไป แล้ววนกลับมาตั้งหลักรอด้านหน้า สแตนด์บายไว้ถ้าเกิดพวกมันไม่หยุด ระเบิดรางได้เลย”

ระบบแบ่งทีมเป็นสิ่งที่แก๊งค์เกทส์คุ้นเคยกันเป็นอย่างที พวกเขาทำการปล้นหลากหลายวิธี ปรับแต่ง
เปลี่ยนแปลงตามสถาณการณ์และพื้นที่ แต่ในการจี้รถไฟที่วิ่งอยู่นั้นจะต้องใช้ทีมเวิร์คมากกว่าปกติ
เนื่องจากความเร็วทำให้เกิดอันตรายสูง ทีมแรกของอลันนั้นเป็นกลุ่มคนที่มีความสามารถในการขี่ม้าสูง
สามารถพาม้าผ่านพื้นที่ที่อันตรายได้ และคล่องแคล่วว่องไว ทีมของเอ็ดนั้นเป็นเหมือนกำลังของแก๊งค์
พวกเขาข่มขู่ สร้างความหวาดกลัว เหมือนกับการตีกลองรบเพื่อข่มขวัญศัตรูเมื่อคราสงคราม
และเอลิซ่านำทีมอาวุธหนัก ปืนยาว ไรเฟิล ระเบิดไดนาไมต์

“ถึงเวลาแล้วค่ะบอส” เอลิซ่าหยิบนาฬิกาพกของเธอขึ้นมาดู ก่อนที่อลันจะได้ยิน
และพยักหน้าตอบกลับ
“ไปกันได้แล้วทุกคน!” เธอตะโกนสั่งลูกทีม ซึ่งทุกคนก็ดูเชื่อฟังและเคารพเธอไม่ต่างกับอลันเลย
ก่อนที่เหล่าโจรทั้งหกคนจะขี่ม้าออกไป

“ที่เหลือเราก็รอให้รถไฟขบวนนั้นแล่นมา..” อลันกล่าวเบาๆ ไม่กี่อึดใจ ที่สุดขอบฟ้า
รถไฟขนทองที่เหล่าโจรปล้นรถไฟรอคอยก็โผล่เข้ามาในสายตาพวกเขา ถึงมันจะอยู่ไกลจน
เหมือนเป็นจุดเล็กๆที่มองไม่เห็น แต่มันก็ถือเป็นสัญญาณให้พวกเขาออกรบ

“ลุยกันเลย!!” บอสเล็กตะโกนสั่ง ลูกน้องของเขาขานรับอย่างฮึกเหิม ก่อนที่ม้าสองกลุ่มใหญ่จะขี่แยกออกไปกันคนละทางด้วยความว่องไว

“ฮย่าห์!!” อลันนำทีมของเขาขี่ม้าลงเขามาอย่างว่องไว ซอกแทรกทางแคบในป่าใหญ่
ผ่านต้นไม้ รากไม้อย่างชำนาญและไร้ความเกรงกลัว ลูกทีมของเขาเองก็เช่นกัน
ทีมของอลันมีอยู่สิบกว่าชีวิต โดยที่มีเฮนรี่ คีน มือขวาของเขาปิดขบวน เขาหันกลับไปเช็ค
ลูกทีมของเขาเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ลดสปีดลง ถ้าเป็นเรื่องบนหลังม้า ชายคนนี้ไม่แพ้ใครแน่ๆ

หลังจากขี่มาได้ชั่วอึดใจ อลันก็พ้นมาจากป่าทึบ ออกมาเจอกับรางรถไฟและแม่น้ำยาวสุดตา
เหมือนกับแผนที่พวกเขาวางไว้ และการกะเวลาของพวกเขาก็สมบูรณ์แบบ รถไฟขนทองนั้น
เพิ่งผ่านจุดที่พวกเขาอยู่ไปหมาดๆ หมายความว่าทีมของอลันจะเข้าตำแหน่งได้อย่างไม่มีปัญหา

บอสเล็กที่กำลังเร่งสปีดเพื่อไล่ตามรถไฟ หันไปดูด้านซ้ายมือของเขา และเห็นทีมของเอ็ด
กำลังตามมาไกลๆอยู่จากบนเนินกว้าง เมื่อเขาเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว อลันจึงดึงผ้าปิดปาก
ของเขาขึ้นมาและใส่มัน ก่อนจะเร่งสปีดม้าของเขาไปจนสุด ระยะทางระหว่างทีมของอลันกับ
ขบวนเป้าหมายก็สั้นลงเรื่อยๆ

“ฉึกๆๆๆ!!” เสียงเครื่องยนต์และล้อที่กระแทกรางของรถไฟขนทองดังและดังขึ้นเรื่อยๆ
มันก้องกังวาลจนการสื่อสารด้วยคำพูดแทบเป็นไปไม่ได้นอกจากจะตะโกนสุดเสียง
แต่มือฉมังเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องสื่อสารกันก็รูว่าต้องทำอย่างไร อลันหันไปหาลูกน้อง
ของเขาที่วิ่งอยู่ใกล้ๆกัน เหมือนแค่มองตาก็รู้ใจ ชายฉกรรจ์คนนั้นเร่งความเร็วม้าแซงอลันไป
และมุ่งหน้าไปยังที่คนขับ

ด้านซ้ายมือของรถไฟ ทีมของเอ็ด เวลา 13.13

มือปืนชาวเม็กซิกันนำทีมอันน่าเกรงขามของเขาขนาบซ้ายมาอย่างอึกทึก ตามหลังพวกของ
อลันแค่ไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น พวกเขาเป็นเหมือน ‘ทัพเสริม’ ที่มาข่มขวัญศัตรู ด้วยหลักจิตวิทยา
ในการวางแผนของอลัน ถ้าแยกกันมาแบบนี้จะส่งผลให้อีกฝ่ายหวาดกลัวและตื่นตระหนกกว่าวิ่ง
ไปพร้อมกันทุกคน และการขนาบสองด้านเป็นระบบ ก็ทำให้ช่วยแก้สถาณการณ์เฉพาะหน้าได้ง่ายกว่าด้วย

“เอาล่ะ! พวกเราได้เวลาตีเข้าไปแล้ว!!” เอ็ดตะโกนสั่ง หลังจากเห็นสมาชิกคนหนึ่งของทีมอลัน
วิ่งนำไปเพื่อหยุดรถไฟ เขาตีโค้งขวาเพื่อเข้ามาใกล้รถไฟมากขึ้น จากด้านนี้ เอ็ดสามารถเห็น
หน้าต่างและมองเข้าไปในรถไฟได้เล็กน้อย “ทำไมมันแปลกๆนะ” เขาคิดเบาๆในใจ ห้องเก็บของ
ที่ดูไม่มีอะไรผิดปกติ แต่มันอาจเป็นลางสังหรณ์ของคนนอกกฏหมายก็เป็นได้

หลังจากมือปืนร่างใหญ่ตีโค้งเข้ามา ลูกทีมของเขาก็ตามเข้ามาอย่างฉับพลัน เอ็ดวิ่งขนาบท้ายขบวน
แต่รถไฟที่กั้นขวางพวกเขาไว้นั้นทำให้เขาไม่สามารถสื่อสารกับฝั่งอลันได้เลย “รถไฟจะหยุดในอีก
ไม่กี่อึดใจแล้ว เตรียมตัวได้เลย!!” หัวหน้าทีมที่สองตะโกนสั่งลูกน้อง ที่บางคนก็เริ่มชักปืนพกของพวกเขาขึ้นมาเตรียมตัว

เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ทีมของเอ็ดยังคงขี่ไล่ตามหลังรถไฟมาติดๆ แต่ดูเหมือนว่ารถไฟขนทองคันนี้
จะยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด มันยังคงแล่นไปด้วยความเร็วคงที่ไม่ลดลง
“คุณเอ็ดครับ! ผมว่ามันแปลกๆนะเนี่ย!พวกมันไม่หยุดขบวนอย่างงั้นเรอะ!!” โจรคนหนึ่งตะโกนไล่หลัง
มาหาหัวหน้าของพวกเขา แน่นอนว่าเอ็ดก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีกับการปล้นครั้งนี้มาตั้งแต่ตอนที่เขามองเข้าไปยังขบวนรถแล้ว

“อดใจรอหน่อยน่า!!” เขาตะโกนตอบอย่างตะกุกตะกัก “ถึงยังไงถ้าพวกมันไม่หยุด เอลิซ่าก็เตรียมระเบิดรางข้างหน้า อย่าเสียสมาธิล่ะ!!”
ชายเม็กซิกันสั่งคำสั่งที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ทำตามไม่ได้ เขารู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์นี้มากๆ เหมือนกำลังจะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น

และแล้วสิ่งที่เอ็ดกังวลก็เกิดขึ้นจริง ท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์และรางรถไฟอันดังกังวาล
เขาฟังไม่ผิดแน่ๆ เสียงปืนดังลั่นขึ้นมาหนึ่งนัดจากอีกฟากของรถไฟ ถึงเขาจะยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนยิง
หรือสถาณการณ์ด้านนั้นเป็นยังไง แต่อีกไม่นานเขาก็ได้รู้แล้ว

“นั่นมันเสียงปืน!! เกิดอะไรขึ้น!!” หนึ่งในลูกน้องของเอ็ดตะโกนถาม “ให้ผมเร่งความเร็วขึ้นไปดูด้านหน้าไหมครับ!?”

“ไม่ต้อง! อย่าแตกขบวนไม่ว่ายังไงก็ตาม ทำตามแผนของบอส!” เอ็ดตะโกนกลับท่ามกลางความวุ่นวาย

‘โครมมมมม’ เสียงรถไฟสะดุดรางดังลั่น พร้อมกับเสียงร้องของสัตว์เดรัจฉาน เมื่อเอ็ดหันไปดู
พบร่างม้าสีน้ำตาลอ่อนหนึ่งตัวนอนไร้ชีวิตอยู่ใกล้ๆรางรถไฟ ตั้งแต่บริเวณต้นคอของมันขึ้นไปนั้น
ขาดออกจากตัว เลือดสาดออกมาจากร่างกลายอันเน่าเฟะแปดเปื้อนรางที่รถไฟวิ่งผ่าน
เมื่อเห็นแบบนี้เอ็ดก็รู้ทันทีว่าเสียงปืนนั่นมันไม่ได้มาจากฝั่งของเขาอย่างแน่นอน เป็นคนบนรถไฟ
หรือไม่ก็คนนอกต่างหากที่ยิงพรรคพวกของเขาจนตกม้า ทำให้ม้าสะดุดและถูกเหยียบโดยรถไฟความเร็วสูง

“อะไรกันวะนั่น!!” เอ็ดตะโกนด้วยความตกใจ การปล้นของแก๊งค์เขานั้น ไม่มีคนถูกยิงหรือ
ได้รับอันตรายมานานมากแล้ว พอเหล่าม้าของทีมที่สองเห็นเพื่อนร่วมโลกของพวกมันโดนล้อ
รถไฟตัดคอขาด ก็ต่างกระวนกระวาย ทำให้ขบวนที่เอ็ดวิ่งนับ ระสับระส่ายเหมือนเริ่มเสียขวัญ
หลังจากนั้น เสียงปืนก็ปะทุขึ้นมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน สิบนัด ยี่สิบนัด ตัวเขาเองก็ไม่ทราบ
แน่ว่ามีใครยิงอะไรกันเท่าไหร่

“คุณเอ็ด!!” ลูกน้องของเขาตะโกนขึ้นมาอีกครั้งเพื่อถามคำแนะนำจากหัวหน้าของเขา
แต่เอ็ดเองก็ไม่ได้มีความสารถขนาดที่จะให้คำตอบที่แก้ไขความตื่นตระหนกของทุกๆคนในตอนนี้ได้

ทันใดนั้นเอง ก่อนที่ทีมของเขาจะได้ตัดสินใจลงมืออะไร ก็มีม้าสองตัววิ่งตามมาจากด้านหลัง
พวกเขาอ้อมมาจากอีกฟากของรถไฟ เฮนรี่ และโจรจากทีมของอลันอีกหนึ่งคน ทั้งสองขี่ม้า
มาด้วยท่าทางตื่นตระหนก ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า แต่ก็เห็นได้ชัดนั้นว่าเฮนรี่
ไม่พอใจเอาอย่างมากๆ ส่วนอีกคนนึงนั้นเหงื่อแตกและกลัวสุดขีด ทั้งคู่ถือปืนพกของพวกเขาไว้หนึ่งมือ
ดูเหมือนว่าจะเกิดการยิงปะทะกันขึ้น

“เอ็ด!! พวกเราต้องไปกันแล้ว! เร็วเข้า!!” เฮนรี่ตะโกนพร้อมเร่งความเร็วขึ้นมาจากด้านหลัง

“เกิดอะไรขึ้น! ทำไมถึงหยุดรถไฟไม่ได้!? แล้วบอสล่ะ!?” เขาถามด้วยความตื่นตระหนก
เฮนรี่นั้นขี่ม้าฉีกออกไปด้านซ้ายเพื่อขึ้นเนินเขาและพยายามหนี ก่อนที่เขาจะหันไปตอบ
เพื่อนโจรของเขา “บอสตายแล้วเอ็ด ไม่มีเวลามาอธิบาย เดี๋ยวไวค่อยคุยกัน!!” คำตอบของเฮนรี่
ทำเอาทุกๆคนตรงนั้นตกใจและช็อคสุดขีด หัวหน้าผู้มากฝีมือของพวกเขาเนี่ยนะ จะตายจากการ
โดนยิงบนหลังม้า เอ็ดสับสน เพราะเขาจำได้ว่าม้าที่ถูกตัดคอไปนั้นไม่ใช่ของอลัน แต่ก็ยังไม่รู้ว่า
มีผู้เสียหายมากเท่าไหร่

“พูดอะไรของแกวะ!” เขาตอบกลับด้วยความโมโห “แล้วพวกเอลิซ่าล่ะ ทำไมเราถึงไม่หยุดรถไฟ!!”

“เอลิซ่ายิงคุ้มกันให้คนที่เหลือ กำลังพาพวกนั้นกลับมา” เฮนรี่ตะโกน
“รถไฟน่ะเดี๋ยวอีกไม่นานมันก็หยุดแน่ๆ แต่มันไม่ทองข้างในหรอกไอ้โง่เอ้ย!” เขาหยุดเล็กน้อย
“เราโดนไอ้คนขายตั๋วหลอกให้แล้ว บนนั้นน่ะมีแต่พวกมือปืนที่รัฐบาลจ้างมาฆ่าเรา!!”

เมื่อพูดจบ เฮนรี่ก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก ดูเหมือนพวกบนรถไฟจะยังต่อสู้กับพรรคพวกของ
พวกเขาอีกฟากหนึ่งอยู่ ทำให้ไม่มีเวลามาโจมตีพวกเขา และดูเหมือนว่าเฮนรี่จะไม่อยาก
ตอบคำถามอะไรของเอ็ดอีกแล้ว ทุกคนกำลังสับสนและหวาดกลัว พวกเขาไม่มีทางเลือก
นอกจากจะขี่ม้าหนีตามคำของเฮนรี่ เอ็ดชั่งใจเล็กน้อยและหันกลับไปมอง ก่อนที่จะตัดสินใจ
เปลี่ยนเส้นทางและหนีตามเฮนรี่ไป

“บอส…!”

ยี่สิบกิโลเมตรด้านหน้ารถไฟ ทีมของเอลิซ่า เวลา 13.13

“ตรงนี้แหละ!” เอลิซ่าตะโกนบอกคนในทีม ก่อนที่พวกเขาจะหยุดม้าและค่อยๆลงจากม้าของพวกเขา
ทีมของเธอรวมตัวเธอด้วยทั้งเจ็ดคน ต่างสะพายปืนยาว ปืนไรเฟิล และอุปกรณ์สงครามต่างๆ
ไว้รอบตัวและบนม้า พวกเขามาหยุดที่บริเวณใต้หน้าผาแคบที่รางรถไฟวิ่งผ่าน มันเป็นทำเลที่ดี
ในการทำการดักซุ่มโจมตี แต่เพราะพวกเขานั้นไม่อยากสร้างความเอิกเกริกไปมากกว่าความจำเป็น
ระเบิดรางรถไฟให้ตกรางจึงเป็นทางเลือกสุดท้าย

เอลิซ่า เดินมาใกล้ๆรางพร้อมกับก้อนระเบิดขนาดใหญ่ ไหล่ของเธอนั้นสะพายปืนไรเฟิลไว้
และค่อยๆก้มลงติดตั้งระเบิดอย่างชำนาญ ในขณะที่คนอื่นๆก็เตรียมการตรวจเช็คอาวุธของพวกเขา
“ส่งคนขี้ม้าไปบนหน้าผาหนึ่งคน คอยส่องสถาณการณ์จากด้านหลัง” เธอสั่ง ถึงแม้ปากเธอจะบอก
ว่าไม่สนใจแผนการ แค่ผลลัพธ์เท่านั้น ไม่ต้องคิดมาก ขอแค่ทำให้ได้เงินมา แต่นั่นเป็นจุดแข็งที่
ทำให้เธอวางแผนได้อย่างรอบคอบเช่นกัน และคนในแก็งค์ รวมถึงอลันเองก็มองเห็นความสามารถในด้านนี้ของเธอ

“้ถ้าเกิดรถไฟเข้าใกล้สักสิบกว่าโล ให้บอกด้วย!” เธอตะโกน “ถ้าเป็นงั้นเราจะขึ้นไปขนาบข้างมันบนผา”
“ถ้ามันเล่นตุกติกก็ยิงแม่งเลย” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับทำสัญลักษณ์เชือดคอให้ลูกทีมเห็น

“เห็นแล้ว! รถไฟกับทีมของบอสวิ่งตีกันมา!” โจรที่ถูกส่งขึ้นไปบนผาตะโกนขึ้นมา เอลิซ่าจึงหันไปมองรถไฟ
แล้วก็บนหน้าผา “ไอโง่เอ้ย! เอาม้าไปซ่อนหลังหิน แล้วหมอบลงสิวะ!!” เธอตะโกนสั่งด้วยความฉุนเฉียว
เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ทำตามทันที เอลิซ่ายกที่จุดชนวนระเบิดให้สมาชิกอีกคนหนึ่งในทีม ก่อนจะหยิบ
กล้องส่องทางไกลขึ้นมาและส่องไปยังทางที่รถไฟกำลังมุ่งหน้ามา

‘ปัง!!’ เสียงปืนดังลั่นขึ้นมาจากรถไฟ เอลิซ่ามองเห็นชายขี่ม้าที่อยู่หน้าขบวนถูกยิงเข้าอย่างจัง
กระสุนพุ่งทะลุบริเวณลำคอของเขาทำให้เสียชีวิตทันที ร่างไร้วิญญาณค่อยๆโซซัดโซเซอยู่บนหลังม้า
ก่อนที่จะตกลงข้างทางอย่างช้าๆ มันไปกระแทกเข้ากับต้นไม้ข้างๆ ทำให้ม้าไร้เจ้าของเบี่ยงไปทางซ้าย
ก่อนที่ลำตัวของมันจะฟาดเข้ากับรถไฟที่แล่นด้วยความเร็วสูง และเสียท่า ทำให้มันโดนรถไฟเหยียบในที่สุด

“เวรเอ้ย…!” เอลิซ่าสบถเบาๆในลำคอ เธอไม่ต้องดูผ่านกล้องส่องทางไกลต่อก็รู้ทันทีว่าต้องทำอะไร
เสียงปืนอีกหลายนัดเริ่มดังขึ้น “ขึ้นม้า! เตรียมอาวุธให้พร้อม ว่าแล้วเชียวว่ามีอะไรแปลกๆ!”
เธอตะโกนอย่างเด็ดขาด “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!” ท่ามกลางความวุ่นวาย ทุกคนต้องการคำตอบจากหัวหน้าทีมของพวกเขา

“แม่งเป็นกับดัก!” โจรสาวตะโกนด้วยความพิโรธ
“มันล่อเรามาเชือดที่นี่ พวกบอสโดนเล่นทีเผลอแบบนั้นวงแตกแน่ พวกเราต้องรีบไปช่วย!” เธอกล่าว
“ดิเอโก้ตายโหงแล้ว บอสยังอยูดี แต่ถ้าเราไปช้าน่าจะลงนรกกันทั้งแก๊งค์แน่!”

สิ้นเสียงของเอลิซ่า เหล่าโจรประจำทีมสามทั้งเจ็ดนายก็รีบขี่ม้าไปช่วยพรรคพวกของพวกเขาทันที
แค่ชั่วพริบตา ทั้งเจ็ดก็เข้ามาถึงระยะการยิงของรถไฟขบวนนี้ เนื่องด้วยการที่พวกเธอนั้นเข้ามาโดย
ที่คนบนรถไฟไม่ตั้งตัว ทำให้มีความได้เปรียบอยู่ชั่วขณะ เอลิซ่าตั้งปืนไรเฟิลของเธอขึ้น และยิงใส่
มือปืนบนรถไฟ เมื่อเธอลั่นไกออกมาก็เหมือนเป็นสัญญาณที่บอกให้ลูกทีมของเธอเปิดฉากได้เลย

“ถอยไปตั้งหลักกันหลังเขา!!” เอลิซ่าตะโกนบอกเหล่าทีมของอลัน ในระหว่างที่พวกเขากำลังแตกตื่นและค่อยๆโดนยิงร่วงไปทีละคนสองคน “เดี๋ยวพวกชั้นยิงคุ้มกันให้ ไปเร็วว้อย!!”

ไม่ทันตั้งตัว เหล่ามือปืนบนรถไฟเริ่มเสียเปรียบเมื่อทีมของเอลิซ่ามาช่วยเหลือ แต่มันก็ไม่ทำให้
พลิกสถาณการณ์ได้ อีกไม่นาน หากเหล่าแก๊งค์เกทส์ไม่หนีออกจากที่นี่ พวกเขาจะต้องกลายเป็น
ศพกันหมดแน่ๆ เอลิซ่าและลูกทีมพยายามยิงคุ้มกันให้คนอื่นๆหนีไป ในขณะที่ในเวลาเดียวกัน เธอก็มองหาอลันอยู่

“บอสอยู่ไหน!!” เธอตะโกน หลายๆคนที่ได้ยินเธอก็หันมาส่ายหน้าให้ แต่ด้วยที่อยู่ในสถาณการณ์ยากลำบาก
การสื่อสารก็เลยไม่แน่ชัด เธอไม่มั่นใจว่าคนอื่นๆในแก๊งค์ บอกเธอว่าไม่รู้ว่าบอสอยู่ไหน หรือเขาตายไปแล้วกันแน่

รถไฟขบานนี้ยาวเป็นพิเศษ เอลิซ่าเริ่มขี่ม้าสวนขบวน แต่ดูยังไงก็ยังไม่สุดขบวนรถไฟนี้สักที
เธอพยายามวิเคราะห์ว่ามือปืนพวกนี้มีกี่คน ดูเหมือนพวกมันจะกระจุกอยู่แถวหน้าขบวน
แต่จำนวนน่าจะมากกว่าหรือพอๆกับเหล่าโจรเลย เธอมองซ้ายมองขวาสแกนหาบอส
แต่สิ่งเดียวที่เห็นคือคนในแก๊งค์เริ่มโดนยิงตกม้ากันทีละคน

“บัดซบ..!” โจรสาวกัดฟันพูด เธอยังหาบอสไม่เจอ ทันใดนั้นเธอก็นึกได้ว่ามีอีกคนที่เธอยังไม่เห็น เฮนรี่

“เฮนรี่ล่ะ!? เฮนรี่อยู่ไหน!” เอลิซ่าตะโกนถามท่ามกลางเสียงดินปืนที่ดังลั่นก้องฟ้า “ด้านหลัง!”
เสียงตะโกนตอบกลับมาจากใครสักคน เธอไม่มีเวลาหันไปดูว่าใครตอบ แต่แค่มุ่งหน้าไปด้านหลังเท่านั้น

เอลิซ่าวิ่งมาได้อีกชั่วพริบตา เธอมองเห็นเฮนรี่อยู่ไกลๆ เขาอยู่บนหลังม้า ไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ
แต่ที่แปลกคือเขาอยู่นิ่ง หันหลังให้รถไฟ ด้านหน้าของเขาเป็นทุ่งต้นไม้เล็กๆ ทางเชื่อมลงไปที่แม้น่ำใหญ๋
ดูเหมือนเฮนรี่จะถือปืนพกของเขาจ่อใครบางคนที่นอนอยู่ในบริเวณพุ่มหญ้านั้น

“เฮนรี่-----!!!” เอลิซ่าตะโกนเรียกสุดเสียงพร้อมกับเร่งความเร็วเข้าหามือปืนผมบลอนด์ดำ
เมื่อระยะทางของทั้งสองเริ่มลดลง สิ่งที่เธอเห็นก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น คนที่กำลังนอนอยู่ใกล้ๆเขา
คนที่กำลังจะถูกเฮนรี่ยิงนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นบอสแห่งแก๊งค์เกทส์ อลัน นั่นเอง

‘ปัง!!!’

เสียงปืนดังลั่นขึ้นมา มันไม่ได้มาจากการปะทะกันแถวรถไฟ มันคือปืนของเฮนรี่ ที่ยิงไปหา
อลันที่นอนอยู่บนพุ่มไม้ เอลิซ่าเมื่อเห็นดังนั้นก็หยุดม้าของเธอด้วยความตกใจ เธออ้าปากหวอ
ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น เฮนรี่ทันใดนั้นก็หันมาหาเธอทันที ดูท่าทีของเขาเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
ทั้งสองจ้องตากัน ไม่มีคำพูดอะไรจะกล้าหลุดออกจากปากของเอลิซ่า

“คุ้มกันคนที่เหลือ ชั้นจะไปบอกเอ็ดก่อน!” ในที่สุดความเงียบก็จบลง เฮนรี่ตะโกนบอกคำสั่งกับเธอ
ก่อนจะขี่ม้าสวนรถไฟต่อ เพื่ออ้อมไปอีกด้านเพื่อหาทีมของเอ็ด เอลิซ่าเมื่อเห็นดังนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก
เธอต้องตัดสินใจระหว่างแวะไปดูบอส หรือช่วยคนในแก๊งค์ที่เหลือ ในความคิดของเธอ
เธอเองก็นับถืออลันเหมือนกับทุกๆคนในแก๊งค์นี้ แต่ก็ไม่ได้บูชาหรือเคารพอะไรแบบบางคน
อย่างเช่นเอ็ด แต่ผลลัพธ์เท่านั้นคือสิ่งที่เธอต้องการ เธอไม่ได้เข้ามาที่นี่เพื่ออุดมการณ์ เพื่อพรรคพวก
เพียงแค่ความร่ำรวยเท่านั้น

“รีบถอยไปหลังเนิน!!” เธอหันม้ากลับไปทางรถไฟและวิ่งไปด้านหน้า “เร็วเข้า!! พวกเราจะยิงคุ้มกันให้!”

เธอตั้งปืนขึ้นมายิงปะทะกับมือปืนบนรถไฟอีกครั้ง ในขณะที่เพื่อนๆขับหนี เธอวิ่งสวนทางกับคนอื่นๆ
ราวกับผู้กล้าในภาพยนต์ ฝีมือการยิงปืนของเธอไม่ได้แม่นยำเท่าเฮนรี่หรืออลัน แต่แค่มันขู่ศัตรูให้หลบ
ได้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับการคุ้มกันให้คนอื่นหนี เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มออกไปได้ เอลิซ่าและทีม
ของเธอก็รีบหนีออกจากโซนนี้ทันที

“แล้วบอสล่ะเอลิซ่า!!” สมาชิกคนหนึ่งในแก๊งค์ถาม

“....” เธอกัดฟัน “ตายแล้ว…!” คำตอบของเอลิซ่าทำเอาลูกทีมคนนั้นพูดไม่ออก ทั้งสองรีบหนีไปหลังเนินเขาที่พวกเขานัดกับคนอื่นๆไว้อย่างรวดเร็ว ด้วยความเงียบงัน

หวังว่าจะมีคำอธิบายที่ดีนะ เฮนรี่!!

ทีมของอลัน เวลา 13.13

สมาชิกทีมของอลันขี่ม้าแซงหน้าเขาไปด้วยความว่องไว เขาเป็นชายวัยกลางคนร่างสูงผอม
ผมบลอนด์ยาวลงมาถึงไหล่ ใส่หมวกคาวบอยและเสื้อแขนกุด ขบวนของคนขับอยู่ห่างไปไม่ไกลมากนัก
อีกไม่กี่วินาทีชายคนนี้ก็จะไปถึง ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของพวกเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

อลันสังเกตุการณ์ไปยังตู้ขนของด้านหน้าของเขา มันควรจะเป็นคาร์โก้เปล่าๆที่มีทองคำอยู่เท่านั้น
แต่เขาเอะใจแปลกๆ พร้อมกับที่ว่าอลันเห็นเงาของอะไรบางอย่างขยับอยู่ด้านใน มันค่อยๆคืบคลาน
ออกมาใกล้หน้าต่างมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ่งที่เขากลัวก็เป็นจริง มันคือเงาของมนุษย์ที่ถืออาวุธ

“ดิเอโก้!!! ถอยมา!!!” อลันตะโกนสุดเสียพร้อมเร่งความเร็วขึ้นไปหาลูกน้องของเขา

“อะไรกันครับ บอ-...”

‘ปัง!’ ต่อหน้าต่อตาบอสเล็ก ชายสองคนจากในขบวนรถไฟ ใส่ชุดที่บอกได้แต่ว่าเป็นมือสังหาร
พวกเขาปกปิดใบหน้ามิดชิด ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ ลั่นไกจากด้านในรถไฟเข้าใส่คอของชายผมยาว
ในทันที อีกนัดเข้าไปโดนบริเวณสะโพกของม้าสีน้ำตาลอ่อนของดิเอโก้

“ดิเอโก้----!!!” อลันตะโกนเรียกชื่อลูกน้องของเขา ที่หมดลมหายใจไปก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร
ร่างอันว่างเปล่าค่อยๆโซซัดโซเซตกจากหลังม้า จนในที่สุดก็กลิ้งหายไปจากสายตาอลัน
ม้าของเขาที่ถูกยิงจนเสียการควบคุม วิ่งไปกระแทกเข้าให้กับรถไฟความเร็วสูง ร่างของมันถูกดูด
เข้าไปในราง ถูกเหยียบอย่างโหดร้ายและไม่ปราณี เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นก็ชักปืนขึ้นมายิงต่อสู้กับ
มือปืนบนรถไฟทันที อลันเป็นคนที่ไวที่สุด จัดการไปได้หลายคนในเวลาไม่นาน แต่ดูเหมือนพวก
มันไม่หมดไม่สิ้นสักที

“เยอะขนาดนี้… บ้าเอ้ย โทมัสหลอกเรางั้นเรอะ!!” ถึงจะเชื่อใจพนักงานขายตั๋วคนนั้นมากขนาดไหน แต่นี่ไม่ผิดแน่ เป็นการวางกับดักของรัฐบาล

อลันและลูกทีมยิงปืนแลกกับคนบนรถไฟอยู่พักใหญ่ๆ ด้วยฝีมือยิงปืนบนหลังม้าของอลันนั้น
ทำให้เขาเป็นผ่ายได้เปรียบอย่างมาก เขาหันไปมองลูกน้องของเขาที่พอจะโต้ตอบได้อยู่
และสังเกตุเห็นเฮนรี่ที่ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นมาหาเขา

เฮนรี่นั้นถือว่าเป็นหนึ่งในมือปืนที่แม่นยำที่สุดในแก๊งค์เลยก็ว่าได้ เขายิงพวกบนรถไฟร่วงเหมือน
เป็นแมลงวันโดยไม่มีปัญหา ทั้งเฮนรี่และอลันจัดการพวกมันได้อย่างอยู่หมัด ดูเหมือนว่ากับดัก
นี้ของรัฐบาลจะโค่นล้มแก๊งค์เกทส์ไม่ได้ง่ายๆ

อลันนั้นตั้งใจลดความเร็วลง เพราะยังไงสู้แบบนี้ก็ต้องเสียท่าอยู่วันยังค่ำ “ทุกคนถอยไปรวมตัวกันบนเนินเขาอีกฟาก!”
เขาออกคำสั่งพร้อมลดความเร็วลงเพื่อให้คนอื่นๆหนีไป แต่เมื่ออลันหยุดยิง ก็ทำให้มือปืนบนรถไฟเริ่มออกมากระหน่ำยิง
อีกครั้ง แต่เขารู้เรื่องนี้ดี ที่เขาลดความเร็วลงมาก็เพื่อจะมาขี่ม้าคู่ไปกับเฮนรี่ ทั้งสองคนหากร่วมมือกันแทบไม่มีใครต้านทานได้
เฮนรี่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจแบบนั้น จึงเร่งความเร็วเข้าด้านหลังไปหาอลันระหว่างที่เขากำลังใช้สมาธิกับการยิงมือปืนด้านซ้าย

“เฮนรี่ คุ้มกันชั้--”

‘ปัง!!!’

กระสุนพุ่งเข้าใส่สะโพกหลังของอลัน มันถูกยิงจากระยะใกล้มากจนทำให้ร่างของเขากระเด็นตกจากม้าในทันที
ร่างของอลันพุ่งตกไปยังดงป่าใกล้ๆ เขางุนงงและเจ็บปวด ทั้งๆที่เขาคิดว่าเขาจัดการกับคนที่ยิงปะทะกับเขาอยู่
แล้วแท้ๆ ทำไมเขาถึงถูกยิงได้ อลันลงไปนอนเลือดอาบอยู่กับพื้น เขาสังเกตุเห็นว่าแผลของเขาอยู่ด้านหลัง
และในจังหวะเมื่อสักครูู่ก็มีมือปืนอยู่คนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเขาคนเดียวเท่าที่เขาจำได้

“เฮนรี่..?” ความคิดที่น่ากลัวผุดเข้ามาในหัวของอลัน ถ้าคนที่ยิงเขาไม่ใช่มือปืนที่รัฐบาลจ้างมา แต่เป็นเฮนรี่ล่ะ?
มือขวาของเขา คนที่เขาไว้ใจ แม่นยำ และแข็งแกร่งที่สุดในแก๊งค์ เฮนรี่คีน ถ้าชายคนนั้นตัดสินใจทรยศเขา
ในช่วงเวลาอันวุ่นวายเนื่องจากการไม่เห็นพ้องกันเมื่อคราวก่อน หรือแย่กว่าเดิม ถ้าเฮนรี่ตัดสินใจขายแก๊งค์
ของอลันให้กับรัฐบาล แล้วทรยศพวกเขา แต่มันก็เป็นแค่ข้อสงสัยของคนใกล้ตาย มันไม่มีมูลน้ำอะไรทั้งนั้น

“บอส!!” เสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้นมาท่ามกลางเสียงกระสุน เฮนรี่ขี่ม้ามาเจอกับอลันที่บาดเจ็บสาหัสอยู่

“นี่มันบ้าอะไรกันครับ? ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าแผนการปล้นรอบนี้มันบ้าชัดๆ” เขากล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจสุดขีด

“ชั้นก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ว่าโทมัสจะขายเรา.. “ อลันตอบอย่างตะกุกตะกัก เนื่องจากการเสียเลือด

“นี่บอส” เฮนรี่พูด เขาหันไปมองสถานการณ์ด้านหน้า เนื่องจากทั้งสองหลุดมาท้ายแถว เขาจึงมองเห็นการยิงปะทะกันด้านหน้าอย่างชัดเจน และเมื่อไม่มีเฮนรี่กับอลันคอยจู่โจม ก็ดูเหมือนแก๊งค์เกทส์จะค่อยๆแพ้อย่างช้าๆ

“พวกเราคงต้านไว้ไม่ได้อีกนาน ตอนนี้ทีมของยัยเอลิซ่ามาสมทบแล้ว ต้องรีบไป” เขากล่าว

“บอสเป็นคนพาพวกเรามาจุดนี้ พวกเราตายไปแล้วแปดคน ผมนับอยู่ตลอด”

“พวกตำรวจมีใบนำจับแค่ของบอสกับของผมสองคน ตอนนี้แก๊งค์เราจะทำยังไงให้พวกมันเลิกตามสักพัก บอสคิดว่ายังไงล่ะ?” เขากล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา เหมือนกับคำนวณแผนอยู่ในหัวตลอดเวลา

“นี่นาย พูดบ้าอะไรของนายน่ะ” อลันกล่าวเบาๆ

“ผมให้บอสหนีไปไม่ได้ พวกมันจะลงมาจากรถไฟแล้วมาจับบอส เพื่อทุกคนในแก๊งค์นะครับ”

เขาพูดอย่างหนักแน่น จากนั้นก็ยกปืนขึ้นมาจ่อไปที่บอสของเขาที่นอนเลือดอาบอยู่กับพื้น
ทันใดนั้นเองม้าของอลันที่วิ่งหนีไปด้วยความตกใจในตอนแรกก็วิ่งกลับมายืนข้างๆเจ้านายที่รักของเขา
ทำให้เฮนรี่หันไปสนใจ

“เฮนรี่… อย่าบอกนะว่า นายเป็นคนยิงชั้นตั้งแต่ตอนแรก?” อลันถาม เมื่อได้ยินดังนั้น
เฮนรี่ก็หัวเราะในจมูก และส่ายหัวเบาๆ ท่าทางผิดหวังกับคำพูดของอลัน “บอสเนี่ยไม่เชื่อใจผมเลยสินะ”
เขาตอบ “ผมเสียใจจริงๆ แล้วก็ขอโทษด้วยนะ” เมื่อพูดจบ เขาก็ใช้นิ้วโป้งของเขาดึงนกสับบนลูกโม่ของเขาลงมา

“เฮนรี่---!!”

เสียงตะโกนของเอลิซ่าดังมาจากไกล แต่ในตอนนี้นั้นทั้งสองคนไม่มีใครสนใจทั้งนั้น “ทำไม่ได้จริงๆนะบอส”
เขาถอนหายใจเล็กๆ และหันไปยิงม้าของอลันแทน เข้าจุดตายในนัดเดียว เป็นการสังหารที่ไม่มีความเจ็บปวด
อลันไม่มีแรงที่จะโต้ตอบเพราะเขาบาดเจ็บอย่างสาหัส

“คุ้มกันคนที่เหลือ ชั้นจะไปบอกเอ็ดก่อน!” เฮนรี่หันไปตะโกนคุยกับเอลิซ่า ก่อนที่จะหันม้า
ของเขาและขับออกไป อลันที่นอนเลือดอาบอยู่ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นเดิน เขารู้ว่าเขาต้อง
ทำอะไรสักอย่าง ม้าของเขาตายแล้ว หากเขารอไปนานกว่านี้พวกตำรวจก็จะมาเคลียร์พื้นที่และจับเขาไป

“เกิดอะไรขึ้น … ทำไมเฮนรี่ถึง..?”

“แล้วคนอื่นล่ะ..”

“ทำไมเอลิซ่าถึงไม่มาช่วยเรา?”

เขายังคงไม่แน่ใจกับสถาณการณ์ในตอนนี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือทำอะไร เสียงม้าหลายชีวิตก็ขับผ่านเขาไป
จุดที่เขาอยู่มันมิดชิด ถูกปิดโดยใบหญ้าและต้นไม้ ทำให้ไม่มีใครมองเห็น เสียงแม้แต่จะตะโกนก็ไม่มี
อลันตัดสินใจฉีกเสื้อกั๊กและพยายามปิดแผลเท่าที่เขาจะทำได้ และดึงร่างของตนเองไปยังแม่น้ำ
มันเป็นหนทางเดียวที่เขาจะรอดออกไปจากที่นี่ได้แบบยังหายใจอยู่

หลังจากความพยายามพักใหญ่และความเจ็บปวดอันสาหัส เขาก็ลากตัวเองมาถึงขอบแม่น้ำเชี่ยว
แผลของเขายังเลือดไม่หยุดไหล การลงน้ำตอนนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดี แต่ฟังจากเสียง พวกบนรถไฟ
เริ่มลงมาเก็บศพพรรคพวกของเขาแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น อลันจึงลากตัวเองลงในน้ำ
และหลับตาลง ร่างของเขาไหลช้าๆไปตามสายน้ำ พร้อมกับสติของเขาที่ค่อยๆเริ่มเลือนราง

Last Edit: Jan 12, 2020 13:01:37 GMT by tonklaaaaaawow

Gallery Title:
Image URL:
Image Title:
Comment:
Tick this box if you would like to allow other members to add images to your gallery.Add Image

Gunfiction

title

Fury. A tale from the west [4/10]

Post by tonklaaaaaawow on Mar 20, 2019 18:02:54 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Mar 21, 2019 6:40:08 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Mar 21, 2019 6:40:17 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Apr 16, 2019 20:51:33 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Jul 31, 2019 19:17:35 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Sept 12, 2019 15:49:54 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Sept 12, 2019 15:50:07 GMT

Post by tonklaaaaaawow on Jan 12, 2020 13:00:27 GMT