ภายใน สมาคม Gladiator มีการจัดวางเฟอร์นิเจอร์และข้าวของเครื่องใช้ดูแปลกตาแต่สวยงาม ผมรู้สึกชื่นชมในการใส่ใจรายละเอียดของ staff รายการทีวีนี่เข้าเล็กน้อย พวกเขาทำมันออกมาได้ยอดเยี่ยมจริงๆนะ แต่ว่าก่อนที่ผมจะทำการเริ่มเล่น Role Play เพื่อเข้าไปคุยกับพนักงานที่ยืนอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ทั้งสองคน ผมอยากจะลองเดินดูรอบๆเพื่อดื่มด่ำกับงานตกแต่งภายในที่แสนจะละเมียดละไมนี้ก่อนผมเดินไปที่กลางลานต่อสู้ซึ่งอยู่บริเวณใจกลางของห้องสมาคม มันเหมือนกับลานฝึกฝนของ Gladiator หน้าใหม่ ที่ใจกลางลานมี Gladiator 2 คนกำลังทำการต่อสู้กันอย่างดุเดือด นี่เป็นเพียงแค่การฝึกเท่านั้นแต่มันก็สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผมได้อย่างมากมาย พวกเขาคงจะเป็นสตั้นแมนที่มีความสามารถและถูกจ้างวานมาเพื่องานนี้ ผมไม่ควรจะต้องรบกวนงานของเขาผมจึงได้แต่มองดูการต่อสู้ของเขาอย่างเงียบๆจนพอใจ และหวังว่าอีกไม่นานผมก็คงจะต้องใช้งานลานฝึกฝนเช่นเดียวกับพวกเขา
ที่บริเวณฝาผนังของสมาคมมีใบประกาศรับรองและถ้วยรางวัลมากมายถูกประดับประดาไว้ มันบ่งบอกได้ถึงเกียรติภูมิของสมาคมได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่านี่จะเป็นงานตกแต่งภายในเพื่อการแสดงแต่ผมก็ขอยอมรับเลยว่าการใส่ใจรายละเอียดตรงนี้ทำให้เพิ่มความขลังของชิ้นงานได้มากทีเดียว ผมชักอยากจะรู้แล้วสิว่ารายการทีวีไหนที่เป็นคนจัดเรียลลิตี้นี้ขึ้นมา แต่ในตอนนี้ผมต้องเก็บความชื่นชมเอาไว้ในใจและเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์ของสมาคมเพื่อที่จะเริ่ม role Play ที่ถูกกำหนดไว้เสียที
ผมเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์พนักงานในเคาน์เตอร์ซึ่งก็เป็นเด็กอีกแล้ว หนุ่มน้อยกล่าวทักทายผมขึ้นมาอย่างเป็นมิตร ดูเหมือนว่ารายการเรียลลิตี้นี้จะค่อนข้างชอบใช้นักแสดงเด็กน่าดูทีเดียว รสนิยมของผู้กำกับหรือไงนะ
“สวัสดี นักผจญภัย ตั้งแต่นายก้าวเท้าเข้ามาในสมาคมของเรา ฉันก็จับตาดูนายมาตลอดเลยนะ สนใจที่จะเป็น Gladiator อย่างนั้นหรอ ? แววตาของนายมันบ่งบอกแบบนั้นนะ สนใจล่ะสิใช่ไหมล่ะ ?” เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าวขึ้นมากับผมอย่างกระเซ้าเย้าแหย่และดูเป็นมิตร หนุ่มน้อยคนนี้ฝีมือการแสดงของเขานั้นจัดว่ายอดเยี่ยมผมขอชมเชย ผมจึงได้เริ่มต้นการแสดงของผมกลับไปบ้าง
“ใช่แล้วล่ะ ข้ามาที่นี่ก็อยากจะเป็น Gladiator ! ท่านพอจะช่วยชี้แนะข้าได้หรือไม่ ?” ผมกล่าวออกไปด้วยท่าทางที่ดูจริงจัง น้ำเสียงของผมนั้นดูดุดันและเข้มแข็ง ผมรู้สึกชื่นชมตัวเองเล็กน้อยนะที่สามารถจะเล่นตามบทได้ขนาดนี้ หนุ่มน้อยนักแสดงที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เมื่อได้เห็นท่าทางของผมเป็นเช่นนั้นเขาก็ยิ้มออกมาพร้อมกับส่งเอกสารใบหนึ่งให้กับผม ก่อนที่เขานั้นจะพูดขึ้นมาว่า
“ผมคงจะช่วยชี้แนะอะไรคุณไม่ได้หรอก แต่ว่าผมสามารถจะลงทะเบียนให้คุณได้ อ่านเอกสารนี้แล้วกรอกทุกอย่างให้เรียบร้อยนะ” เด็กหนุ่มคนนั้นยื่นเอกสารใบนึงให้กับผมทันทีที่ปลายนิ้วของผมได้สัมผัสกับเนื้อกระดาษมันช่างแตกต่างจากเนื้อกระดาษที่ผมเคยรู้จัก มันมีความสากและดูเหมือนว่าจะถูกทำขึ้นด้วยวิธีอันเก่าแก่ แม้แต่กระทั่งกระดาษก็ยังดูโบราณทีมงานของรายการทีวีช่างใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ ผมรับกระดาษใบนั้นมาอย่างเบามือก่อนที่จะเริ่มอ่านมัน แล้วทำการกรอกข้อมูลทุกอย่างซึ่งถูกถามอยู่ในแบบฟอร์ม และส่งคืนให้กับนักแสดงหนุ่มน้อย เขาอ่านเอกสารที่ผมทำการกรอกไปก่อนที่จะเก็บมันลงไว้ในลิ้นชักและพูดกับผมขึ้นมาว่า
“เยี่ยมมากในตอนนี้นายเป็นหนึ่งในสมาชิกของเราแล้ว ไปหาหัวหน้าสมาคมเพื่อเริ่มการฝึกฝนได้เลย เธอชื่อว่ามิลา เธอยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเธอยืนอยู่บริเวณกลางห้องสมาคม ผมเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที
มิลา เธอเป็นหญิงสาวที่ดูแข็งแกร่งและกระฉับกระเฉง เธอสวมชุดเกราะสีน้ำเงินดูประกายแวววาวและสง่างาม ผมเดินตรงเข้าไปหาเธอด้วยท่าทางที่ดูประหม่า ถึงแม้ว่าจะรู้ว่านี่คือรายการเรียลลิตี้โชว์แต่ว่าเธอก็เป็นนักแสดงที่ดูสมบทบาทนักรบผู้น่าเกรงขามได้ทุกกระเบียดนิ้วจริงๆ
“ขอโทษนะ ข้าอยากจะเริ่มการฝึกฝนเป็น Gladiator เจ้าคือหัวหน้าสมาคมมิลาใช่ไหม ?” ผมกล่าวออกไปด้วยท่าทางที่ดูเข้มแข็งและจริงจัง เพื่อที่จะสวมบทบาทของคนที่กำลังจะกลายเป็นนักรบ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าท่าทางของผมนั้นจะถูกใจเธอได้ไม่น้อย เธอยิ้มให้กับผมและก็กล่าวขึ้นมาว่า
“อะไรกันเนี่ยตาลุงคนนี้ ! นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เห็นคนที่ไม่ใช่คนหนุ่มอยากจะกลายเป็น Gladiator น่าสนใจดีนี่นา เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลย !” มิลาพูดขึ้นมาด้วยท่าทางที่ดูสนอกสนใจ ก่อนที่เธอนั้นจะส่งดาบสำหรับฝึกหัดให้กับผม มันเป็นดาบที่ทำมาจากเหล็กแบบหยาบๆ ดูไม่ค่อยจะมีราคาเท่าไหร่ แถมยังไม่คมเลยสักนิดแต่มันก็เหมาะสำหรับแสดงบทบาทการฝึกฝนดาบในรายการเรียลลิตี้นั่นแหละนะ
“เมื่อทันทีที่ดาบอยู่ในมือของ Gladiator เมื่อนั้นหมายความว่านายได้กลายเป็น Gladiator เต็มตัวแล้ว ลานฝึกอยู่ทางโน้น ฝึกฝนฝีมือให้เต็มที่” มิลา ชี้มือของเธอไปทางลานฝึก ผมซึ่งในตอนนี้มีเพียงแค่กางเกงในและดาบ กำลังจะต้องเข้าไปฝึกฝนในลานฝึกแล้ว ถามจริงเถอะคุณผู้กำกับนี่คุณคิดจะไม่ให้เสื้อผ้าผมสักชิ้นเลยหรือไง แต่ก็เอาเถอะยังไงตอนนี้ก็ต้องเล่นตามบทไปก่อนนั่นแหละนะ บางทีอาจจะมีผู้ชมหลายสิบหลายร้อยคนกำลังจับตาดูผมอยู่ก็ได้
ฮุ ! ฮะ ! ฮั่ว ! หลังจากนั้นการฝึกฝนของผมในฐานะของ Gladiator ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ถึงแม้ว่าช่วงแรกมันจะยากและเจ็บปวดตามกล้ามเนื้อไปหมดแต่อย่างน้อยมันก็เป็นอะไรที่สนุกดีสุดๆไปเลย เวลาผ่านไปหลายวันจนผมแทบไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลังอยู่ในรายการเรียลลิตี้ เขาช่างจัดรายการได้สมจริงสมจังเสียเหลือเกิน น่าจะต้องใช้ทุนสร้างมหาศาลแน่ บางทีผมอาจจะกลายเป็นดาราหลังจากที่จบการเล่นรายการนี้ก็ได้ใครจะไปรู้
หลังจากที่เริ่มฝึกฝนจนรู้ตัวว่าผมนั้นแข็งแกร่งมากพอที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอกแล้ว ภายในวันหนึ่งซึ่งผมกำลังนั่งทบทวนอยู่บริเวณลานฝึกผมก็รู้ได้ว่า “ก่อนที่ผมจะออกไปนอกเมือง หรือไปพบเจอผู้คนมากกว่านี้ ผมควรที่จะต้องมีเสื้อผ้าใส่สักที” แต่จะทำยังไงดีล่ะผมไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดง ในระหว่างที่ผมฝึกฝนนี้ผมก็กินอยู่ภายในสมาคมใช้ที่นี่เหมือนกับเป็นบ้านชั่วคราวไปแล้ว แต่ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้นถึงแม้ว่าการเริ่มต้นของผมนั้นจะไม่ค่อยดีนัก ผมจึงตัดสินใจเดินออกไปในตลาดกลางเมืองอูด้าทั้งกางเกงในตัวเดียว
ตลาดซึ่งอยู่ภายในเมืองในช่วงเวลาที่ผมออกมานี้เป็นช่วงเวลาบ่าย นอกเมืองอูด้าซึ่งถูกสมมุติขึ้นมานี้ถูกล้อมรอบไปด้วยทะเลทราย ดังนั้นอากาศในเมืองตอนกลางวันจึงร้อนตับแล่บซะยิ่งกว่ากรุงเทพฯ นักแสดงทั้งหลายจึงไม่ค่อยจะเดินออกมาเข้าฉากซื้อของที่ตลาดมากมายนัก ซึ่งมันก็เป็นข้อดีที่จะช่วยลดความอายของผมได้ ผมคงจะละลายและตายทั้งเป็นแน่ๆถ้าหากทุกคนจ้องมาที่ผม และในตอนนี้ผมต้องรีบหาเสื้อผ้าใส่ให้ได้ก่อนที่ตัวผมจะกลายเป็นปลาหมึกปิ้งกลางแสงแดดที่ร้อนจัด
ผมเดินตรงเข้าไปหานักแสดงซึ่งเป็นพ่อค้าคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าร้านของเขานั้นจะขายเสื้อผ้า แต่ในตอนนี้ผมไม่มีเงินผมจึงจำเป็นต้องใช้ทักษะในการเจรจา โชคดีที่เขานั้นหน้าตาค่อนข้างจะใจดี ดังนั้นผมจึงสามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างสบายๆ
“ขอโทษนะพ่อค้าขายเสื้อ ตอนนี้ข้าเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว แถมเงินก็ไม่มีสักแดง พอจะมีเสื้อผ้าเก่าๆอะไรที่เจ้าจะทิ้งบริจาคให้ข้าหน่อยได้ไหม ?” ผมกล่าวขึ้นมากับพ่อค้าขายเสื้อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนิ่มนวลที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็รู้สึกว่ามันฟังดูน่ากลัวอยู่ แต่สาบานได้เลยนะว่าผมไม่ได้กำลังจะไปปล้นร้านเขาจริงๆนะ พ่อค้าขายเสื้อเมื่อได้ยินคำพูดของผมเช่นนั้นเขาก็หันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่ดูรังเกียจเล็กน้อย แต่ก็เอาเถอะมันเป็นการแสดงนี่นาถ้าเขาไม่สมบทบาทแบบนี้บางทีเขาอาจจะไม่ได้รับค่าจ้างก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอก
“อะไรกันเนี่ยเจ้าขอทานคนนี้ ? นี่มันของซื้อของขายนะจะให้แจกฟรีกันได้ยังไง ! ดูทำสีหน้าเขาสิ ….. เฮ้อ ! เอาเถอะ เสื้อผ้าเก่าๆก็พอจะมีอยู่แหละ แต่ว่าอีกไม่นานข้าก็จะเอามันทำผ้าขี้ริ้วแล้ว ถ้าเกิดว่าเจ้าพอใส่มันได้ก็เอาไปเลย แล้วก็ไปพ้นหน้าร้านข้าเลยนะ ชิ้วๆ” พ่อค้าขายเสื้อผ้าพูดกับผมด้วยท่าทางที่ดูรังเกียจ นักแสดงคนนี้เขานั้นช่างสวมบทบาทได้อย่างสุดยอดจริงๆจนเกือบจะโกรธและเข้าไปชกหน้าเขาเลยนะ โชคยังดีที่ผมรู้ว่านี่เป็นการแสดงผมไม่ควรจะทำอะไรป่าเถื่อนแบบนั้น
ผมรับเสื้อผ้าที่เก่าและทรุดโทรมมาชุดหนึ่งจากเขา กลิ่นของมันค่อนข้างจะแรงทีเดียวแต่ไม่เป็นไรหรอกใส่แค่ชั่วคราว
ภายในค่ำของวันนั้นผมกลับมาที่โรงแรม เพื่อที่จะมารับประทานอาหาร ก่อนหน้านี้ผมอาศัยอาหารของสมาคม Gladiator ในการประทังชีวิต ซึ่งรสชาติของมันออกจะห่วยแตก แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมไม่อดตาย ถามว่าในตอนนี้ผมมีเงินที่จะจ่ายค่าอาหารของโรงแรมไหม ? ผมก็ตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า “ไม่มี” แต่ผมก็เชื่อมั่นในทักษะการล้างจานของผมนะ
หลังจากที่สั่งอาหารจานถูกที่สุดของโรงแรมและมานั่งคอยที่โต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ สายตาของผมก็ไปสบตาเข้ากับคนที่ผมคุ้นเคยเพียงหนึ่งเดียวของเมืองนี้ ลีโอนั่นเอง แต่ในวันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้มาคนเดียว ข้างกายของหนุ่มน้อยคนนี้มีสาวน้อยคนหนึ่งเดินมากับเขาด้วย ถึงแม้ว่าส่วนสูงของเขาทั้งสองคนนั้นจะห่างกันลิบลับแต่ก็ดูพวกเขานั้นสนิทสนมกันดี
หลังจากที่เข้ามาในส่วนบาห์ของโรงแรม สายตาของลีโอก็มองเห็นผมซึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาหันหน้าไปสนทนากับสาวน้อยที่ร่วมทางของเขาครู่หนึ่งก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะเดินมาที่โต๊ะซึ่งผมนั่งอยู่และนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งว่างอยู่ทั้ง 2 ตัวตรงหน้าผม ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะได้เพื่อนรับประทานอาหารค่ำที่แปลกใหม่นอกจากชายกล้ามกลิ่นเหม็นเหงื่อไคลท่วมตัวในสมาคม Gladiator ที่ผมเจออยู่ทุกวันแล้วล่ะ
“สวัสดีคุณนาซ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าตอนนั้นนิดหน่อยนะเนี่ย” ลีโอกล่าวทักทายผมขึ้นมาด้วยท่าทางที่ดูคนเคย ผมยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะกล่าวขึ้นมาว่า
“อืม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะลีโอ ตอนนี้ข้าได้เป็น Gladiator เต็มตัวแล้วล่ะ พรุ่งนี้ว่าจะออกไปลองผจญภัยนอกเมืองดู บางทีในเร็ววันนี้ข้าอาจจะได้ตอบแทนบุญคุณของเจ้าก็ได้” ผมกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่ในความเป็นจริงแล้วผมค่อนข้างจะกลัวอยู่นะกับการออกไปนอกเมือง ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอผมอยู่บ้าง การเล่นรายการเรียลลิตี้โชว์มันเสียงชีวิตขนาดนี้เลยเหรอ ผมเองก็อยากลองถามผู้กำกับดูเหมือนกันนะ
“อย่างนั้นหรือยอดไปเลยนะ ! เอาล่ะ ก่อนอื่นผมขอแนะนำเธอให้รู้จักก่อน เธอชื่อว่า ซาซากิ มิโดริ เธอเป็นเพื่อนร่วมปาร์ตี้ของผมเอง” ลีโอกล่าวแนะนำเพื่อนของเขาให้กับผมได้รู้จัก เธอคือสาวน้อยที่มีชื่อว่ามิโดริ ดูจากการแต่งกายและกริยาของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะเป็นคนคงแก่เรียนและมีการศึกษาที่ดีน่าดู เธอเป็นนักผจญภัยงั้นหรอ ? ผู้กำกับช่างเลือกบทบาทได้ไม่สมกับนักแสดงเลยให้ตายสิ ! แต่อย่างน้อยเธอก็น่ารักดีผมคิดอย่างนั้นน่ะ
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณนาซ” มิโดริกล่าวทักทายผมด้วยท่าทางที่ดูสภาพ ซึ่งก็สมกับลักษณะภายนอกของเธอ
“ในวันพรุ่งนี้คุณนาซ จะออกทำการล่านอกเมืองหรอ ถ้ายังไงไม่รังเกียจไปกับพวกผมไหมล่ะ ? การรวมกลุ่มกันจะช่วยเพิ่มโอกาสในการทำภารกิจให้สำเร็จได้มากขึ้นเยอะเลยนะ” ลีโอกล่าวขึ้นกับผมด้วยท่าทางที่ดูเป็นมิตร ผมเองก็มีสีหน้าที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเนื่องจากว่าผมนั้นไม่อยากจะรบกวนลีโอไปมากกว่านี้ แต่โดยสภาวะบีบบังคับผมจึงตอบตกลงผมไม่สามารถที่จะล้มเหลวได้อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ถึงแม้วันนี้จะเป็นรายการโทรทัศน์แต่ผมก็ไม่อยากที่จะแสดงท่าทางจะล้มเหลวให้กับคนที่เป็นผู้ชมได้รับชม มันคงน่าอายไม่น้อยถ้าคุณจะเป็นอย่างนั้น
“ฟังดูไม่เลวนะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้าก็แล้วกัน !” ผมกล่าวตอบกลับลีโอด้วยท่าทางยินดี และดูเหมือนว่าลีโอและมิโดริก็จะยินดีที่ได้รับผมเป็นสมาชิกในทีมใหม่เช่นกัน ในขณะนั้นอาหารค่ำที่ผมทำการสั่งก็ได้มาเสิร์ฟที่โต๊ะแล้ว ดูเหมือนว่าการรับประทานอาหารมื้อนี้จะเป็นอะไรที่น่ายินดีจริงๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
