To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี

new

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 7:08:43 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 7:08:43 GMT

(นิยายเรื่องนี้ถูกนำมาลงจากเว็บไซต์อีกเว็บไซต์หนึ่งเพื่อเตรียมสำหรับโปรเจครองในเว็บนี้ครับ)

ป.ล. ในช่วงแรกอาจมีการบรรยายที่ค่อนข้างติดขัดพอสมควรเนื่องด้วยเป็นนิยายเรื่องแรก ๆ ที่ได้แต่ง แต่หากพอผ่านไปเรื่อย ๆ ก็เชื่อว่าน่าจะเริ่มเห็นการพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ ครับ ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

แนวนวนิยาย : แฟนตาซี , ดาร์คแฟนตาซี , แอคชั่น , ดราม่า ( , คอมเมดี้ )

TO THE ELLAS CHAPTER 1 "ปฐมบทสู่แดนแฟนตาซี" (รีไรท์)

_______________

"เอาล่ะ .. คุณคือ.." ชายแก่สวมสูทคนหนึ่งถามชายในชุดฮูทสีเขียวขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆเล็กน้อย

ชายชุดสีเขียวได้ยินดังนั้นก็วางธนูที่อยู่บนมือของตนเองลง ก่อนจะถอดฮูทออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าชายหนุ่มอายุราวๆ 30 จะ 40 ว่าแล้วชายคนนั้นตอบไป

"เจค็อบ อูซี่ ครับ ผมมาตามจดหมายงานของที่นี่ครับ" เจค็อบตอบก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้ชายแก่คนนั้น มันคือซองจดหมายบางอย่างที่ถูกประทับด้านหน้าด้วยตราขององค์กรสหประชาชาติหรือยูเอ็น เมื่อชายแก่เห็นดังนั้นก็อ่านด้านในก่อนจะลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานของเขาและเดินนำเจค็อบไปยังมุมห้องทำงานของเขา ว่าแล้วชายแก่คนนั้นก็เคาะกำแพงเป็นจังหวะเหมือนโค๊ดบางอย่างขึ้น ว่าแล้วกำแพงก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นถึงประตูที่ทำจากเหล็กกล้า เจค็อบเห็นอย่างั้นก็เดินไปคว้าธนูที่ตนวางไว้บนโต๊ะทำงานของชายแก่ขึ้นมา

"เขามาแล้ว" ชายแก่พูดขึ้น ว่าแล้วประตูเหล็กกล้าก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นถึงห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีสัญลักษณ์ภาษาอังกฤษเขียนว่า "ยูเอ็น" ขนาดใหญ่บนเพดาน เจค็อบเดินดูไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ ว่าแล้วชายแก่ก็หยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะประชุมซึ่งกำลังมีการสนทนาถกเถียงกันดังอยู่ เครื่องแต่งกายของแต่ละคนนั้นสื่อให้เห็นว่ายศของพวกเขาสูงแค่ไหน หน้าตาแต่ละคนไม่เหมือนกัน บ้างเ ป็นเอเชีย บ้างเป็นยุโรป บ้างเป็นอเมริกัน นั่นทำให้เจค็อบอึ้งไม่ใช่น้อยเพราะแต ละคนนั้นก็เป็นผู้มีอิทธิพลระดับโลกกันทั้งนั้นและมันก็ดูไม่ใช่งานในแบบที่เขาคิด เจค็อบเห็นดังนั้นก็มองไปด้านหลังเห็นชายวัยประมาณ 20 กว่าๆสวมหน้ากากปิดปากอยู่พร้อมกับถือปืนกลหนักหนึ่งกระบอก เจค็อบมองเหมือนกับว่าคุ้นใบหน้าชายคนนั้น ว่าแล้ว..

"ท่านประธานครับ ผู้คุ้มกันคนที่ 2 มาถึงแล้วครับ" ชายแก่คนนั้นพูดกระซิบชายที่นั่งอยู่ขึ้นก่อนจะชี้ไปที่เจค็อบซึ่งมองดูบริเวญรอบๆอยู่ เสียงถกเถียงกันของคนบนโต๊ะประชุมมากกว่า 10 คนเริ่มหยุดลงเมื่อเห็นชายที่ถูกเรียกว่าประธานปรบมือขึ้นมาทีหนึ่งก่อนจะมองไปที่เจค็อบ ว่าแล้วประธานบนมุมโต๊ะก็ลุกขึ้นมาก่อนจะเดินมาหาเจค็อบแล้วขอจับมือ
"ยินดีต้อนรับครับ คุณเจค็อบ" ชายคนดังกล่าวพูดขึ้น เจค็อบเห็นดังนั้นก็จับมือก่อนจะพูดต่อ
"ผมได้รับคำเชิญมารับงานที่นี่.. แล้วตัวงานคืออะไรเหรอครับ.. คุณเคนเนดี้ แบร์เลน" ชายที่อยู่ตรงหน้าเจค็อบคือประธานาธิบดีคนปัจจุบันของสหรัฐอเมริกาเคนเนดี้ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่งสัญญาณเล็กน้อย ว่าแล้วหน้าจอขนาดใหญ่ภายในห้องก็ฉายภาพประวัติบางอย่างขึ้น
"สำหรับคนในห้องประชุมนี้ที่ไม่รู้จักเขา เขาคือหนึ่งในนักธนูที่ได้ชื่อว่ายิงแม่นที่สุดในโลก ซึ่งเขาเคยอยู่ในหน่วยเอฟบีไอของเราครับ" เคนเนดี้พูดชื่นชมเจค็อบให้คนในห้องประชุมฟังเล็กน้อย

ว่าแล้วภาพบนจอขนาดใหญ่เผยเป็นเจค็อบที่กำลังเล็งธนูจากบนพื้นอยู่แล้วค่อยๆเล็งสูงขึ้นไป ก่อนจะยิงไปทั้งที่ไม่มีอะไรอยู่ด้านบนเลย ว่าแล้วก็มีเครื่องบินเจ็ตบินผ่านอย่างรวดเร็ว แล้วชนกับลูกธนูติดระเบิดที่เจค็อบยิงขึ้นไป เครื่องบินเจ็ตนั้นระเบิดเป็นเสี่ยงๆต่อหน้าเสียงฮือฮาจากคนบนโต๊ะประชุมแทบทุกคน นั่นทำให้เริ่มมีเสียงซุบซิบเล็กน้อยจากเหล่าคนรอบโต๊ะประชุม ว่าแล้วเคนเนดี้ก็นั่งลงไปบนโต๊ะ เจค็อบเห็นดังนั้นก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่อีก 2 ที่ไป ทันใดนั้น

"แล้วผู้คุ้มกันอีกคนล่ะครับคุณเคนเนดี้ ผมไม่ให้ฑูตจากประเทศผมไปเสี่ยงอันตรายโดยมีผู้คุ้มกันฝีมือดีไม่ถึงสองคนหรอกนะครับ ! ถึงแม้จะแม่นธนูมากก็จริงไม่ได้-" ชายในชุดเครื่องแบบคนหนึ่งลุกขึ้นยืน เคนเนดี้เห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆเล็กน้อย ชายคนนั้นเห็นก็งงเล็กน้อย ก่อนที่จะชี้ไปที่ทหารที่ยืนอยู่หน้าประตูเหล็ก
"คนนั้นไงครับ คุณคาร์ล" คาร์ลหรือชายที่ลุกขึ้นยืนก่อนหน้านี้เห็นดังนั้นก็เงียบลงไปทันทีก่อนจะนั่งลงไปใหม่เพราะรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย เจค็อบมองไปก็ถามเคนเนดี้ที่นั่งอยู่ตรงหัวมุม
"ชายคนนี้คืออาร์มันโด้ ดีอ่อนเหรอครับ" เจค็อบถามอย่างสงบ เคนเนดี้ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ากลับก่อนจะพูดต่อ

"ใช่ หมอนี่คืออาร์มันโด้ ดีอ่อน .. ทหารมือหนึ่งของกลุ่มทหารยูเอ็น ทักษะการต่อสู้ ความแม่นยำ และความว่องไวของเขาอยู่ในระดับมือโปรของพวกมือโปรเลยล่ะ" เคนเนดี้ตอบคำถามของเจค็อบไปก่อนจะมองกลับมาหาเจค็อบด้วยสายตาเยาะเย้ยให้เสียหน้าเบาๆ "แล้วฑูตที่คุณการันตีมาในงานนี้คือใครเหรอครับ คุณคาร์ล" คาร์ล อาร์เมลล์ นายกรัฐมนตรีประเทศอังกฤษได้ยินดังนั้นก็โมโหเล็กน้อย ก่อนจะตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจในตัวเอง
"เขาเป็นคนที่ผมภาคภูมิใจมากครับ คุณเคนเนดี้ เขาน่าจะใกล้มาถึงแล้วนั่นแหละครับ" คาร์ลพูดขึ้น ก่อนจะนั่งมองนาฬิกาไปพักหนึ่ง รอชายที่เขาภาคภูมิใจกำลังเดินทางมา..

ณ ห้องทางเดินแห่งหนึ่ง

"เดินตรงไปเหรอครับ"
เด็กหนุ่มผมหยักสีน้ำตาลสวมชุดสูทคนหนึ่งกำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่ตามห้องโถงที่เงียบกริบ มีเพียงเขาที่เดินอยู่เท่านั้น ว่าแล้วสิ้นเสียงโทรศัพท์ เด็กหนุ่มก็เก็บโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของเขาลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบเดินต่อไปพร้อมกับท่องอะไรบางอย่าง
"ทำสติให้ดี ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" ดูเหมือนเด็กคนนี้จะตื่นเต้นมากจนเผลอท่อนคาถาสวดมนต์บางอย่างไปสะแล้ว ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูหนึ่งซึ่งมีแป้นพิมพ์รหัสอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์รหัสลงไป

"Area_o" เด็กหนุ่มพูดสิ่งที่ตนเองพิมพ์ไปเบาๆแล้วกดยืนยันลงไปราวกับพึ่งท่องจำ มาไม่นานนี้ ว่าแล้วประตูก็ค่อยๆเปิดออกทีละขั้น ทีละขั้น เหมือนกับเป็นกลไขลานนาฬิกาอย่างนั้น ประตูค่อยๆเปิดออกจนสุด เผยให้เห็นห้องเล็กๆที่มีเครื่อนสแกนม่านตาอยู่ เด็กหนุ่มเดินไปก่อนจะแสกนม่านตาของตนกับเครื่องนั้น
"ยุ่งยากไปนะบางที" เด็กคนนั้นพูดว่าแล้วเครื่องก็แสกนเสร็จก่อนจะค่อยๆเก็บตัวเองลงแล้วมีเสียงบางอย่างดังขึ้น
"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณเดวิด วินสตัน" เสียงเอไอดังขึ้นพร้อมขานนามเด็กหนุ่มคนนี้

ก่อนที่กำแพงสีขาวภายในห้องจะเปิดออก เด็กหนุ่มที่ถูกเอไอเรียกว่าเดวิดก็เดินเข้าไป เมื่อเดวิดย่างก้าวออกไปทั้งสองข้างแล้ว กำแพงก็ปิดเองกลับมาสภาพเดิม เดวิดเห็นดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินตามทางเดินต่อไปจนสุดทางเดิน หยุดอยู่ตรงหน้าประตูบางอย่างที่มีป้ายข้างบนเขียนว่า "สตาฟ" เดวิดก็สูดสมหายใจเข้าไปก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เห็นห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีคนหลายๆคนนั่งอยู่รอบๆโต๊ะประชุม บนเพดานมีสัญลักษณ์ขององค์กรสหประชาชาติยูเอ็น อยู่ เดวิดเห็นดังนั้นก็อ้าปากค้างเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆแล้ว..

"นายเป็นใคร" อาร์มันโด้ชักปืนขึ้นมาเล็งไปที่เดวิด เดวิดเห็นดังนั้นก็ตกใจแล้วร้องไม่เป็นภาษาออกมา
"ใจเย็นอาร์มันโด้ ! นั่นฑูตที่ชั้นพูดถึงเอง" คาร์ลตะโกนขึ้น อาร์มันโด้ได้ยินดังนั้นก็ลดปืนลง เดวิดก็ถอนหายใจโล่งอกอย่างมาก เคนเนดี้เห็นใบหน้าของเด็กคนนั้นก็ตกใจมาก เช่นเดียวกับคนอื่นๆในห้องประชุม
"หมอนี่มัน.." เคนเนดี้ตาเบิกกว้าง ว่าแล้วเดวิดก็แนะนำตัวตนเองด้วยน้ำเสียงสั่นๆไม่มั่นใจในตัวเอง

"ผ..ผมชื่อเดวิด วินสตันครับ ยินดี..ที่ได้ร่วมงานกับทุกๆท่านนะครับ" เป็นการแนะนำตัวที่ดูไม่เป็นทางการอย่างมาก ว่าแล้วคาร์ลก็ใช้ภาษามือบอกให้นั่งลง เดวิดจึงนั่งลงตามไปข้างๆกับเจค็อบที่ยังคงมองหน้าเดวิดอยู่ เคนเนดี้ก็หันหน้ามาหาคาร์ลก่อนจะถามขึ้น
"นี่มันเด็กที่ชั้นพึ่งให้ประกาศณียบัตรเมื่อ 2 เดือนก่อนไม่ใช่เหรอ คาร์ล" เคนเนดี้ถามเบาๆ คาร์ลได้ยินก็ตอบกลับไป
"ใช่ แล้วทำไมล่ะ เด็กนี่อายุ 20 ก็จริง แต่การประมวลความคิดในสมองของเขานี่เร็วกว่าคนอื่นๆหลายร้อยเท่าเลยนะ และนี่ไม่ได้เปลี่ยนความจริงว่าเขาเรียนด้วยตัวเองไม่ได้เรียนที่โรงเรียนไหนเลยมาเจ็ดปีนะ คุณเคนเนดี้" คาร์ลตอบกลับไป เคนเนดี้ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเบาๆเล็กน้อยเหมือนจะสื่อว่า "เรื่องของมรึง" ไรงี้

"เธอคือเดวิด วินสตัน อัจฉริยะอังกฤษนั่นน่ะเหรอ" เจค็อบถามด้วยน้ำเสียงชิวๆ เดวิดเห็นดังนั้นก็ตอบกลับไปอย่างงุนงง
"ครับ" สั้นๆกระชับรัดดีงาม เจค็อบได้ยินก็พยักหน้าไปๆมาๆ ว่าแล้วเคนเนดี้ก็พูดขึ้น
"เอาล่ะ ในเมื่อคนสำคัญของเรามาครบกันหมดแล้ว เรามาพูดถึงเรื่องงานเลยดีกว่า" เคนเนดี้พูดขึ้น ทำให้ทุกๆคนภายในห้องนั้นเริ่มเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด ว่าแล้วเคนเนดี้ก็เริ่มอธิบาย

"เมื่อ 4 เดือนก่อนในรัฐเท็กซัส เราพบอะไรบางอย่างที่ผิดปกติเข้า .. มันเหมือนกับมิติปริศนาอะไรบางอย่างทางเราจึงลองส่งคนเข้าไปหาข้อมูลในมิตินั้นดูเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และนี่คือทั้งหมดที่เราพบ" เคนเนดี้พูดขึ้นก่อนจะชี้ไปที่จอภาพใหญ่ ทุกๆคนก็มองขึ้นไป

มันคือวีดีโอของคนที่กำลังต่อสู้กันในลานประลองโบราญขนาดยักษ์แห่งหนึ่งทด ไม่เหมือนสถานที่แห่งใดในโลกเลย ชายทั้งสองคนกลางลานประลองสวมเกราะนักรบสีแดงและทาสีบนหน้าของตนเองทั้งสองฝ่าย เพียงแต่ว่า..

"น..นั่นมันอะไรน่ะ!?" ชายคนหนึ่งในห้องประชุมตะโกนขึ้น นั่นทำให้ทุกๆคนมองแล้วตกใจตาม

ชายคนหนึ่งยื่นมือไปข้างหน้าเข้าหาชายที่พยายามวิ่งหลบอยู่ ว่าแล้วก็มีแสงสีแดงพุ่งออกมาจากมือของชายคนนั้น พุ่งทะลุร่างของชายอีกคนไปอย่างจัง ทำให้ทุกๆคนในห้องประชุมเริ่มคุยกันเสียงดังขึ้น ปรึกษาถามกันว่านั่นคืออะไร ว่าแล้ว

"นั่นคือเวทมนตร์ครับ ทุกๆท่าน" เคนเนดี้พูดขึ้น นั่นทำให้ทุกๆคนเงียบลงไปชั่วขณะ เคนเนดี้ก็พูดต่อ
"มิติที่เราค้นพบนั้นมีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์และสัตว์ในตำนานต่างๆอยู่" เคนเนดี้พูดขึ้น ว่าแล้วเดวิดก็ชูมือขึ้นขอถามอะไรบางอย่าง
"คุณพอจะมีภาพตัวอย่างของสัตว์ในตำนานที่คุณพูดถึงมั้ยครับ" เดวิดถามเคนเนดี้ เคนเนดี้ก็ส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ

"เกรงว่าทางเราจะยังไม่เจอครับ แต่ก็มีคนแคระ และก็อบลินในป่าที่บังเอิญพบและถ่ายมาได้อยู่ครับ คุณเดวิด" จู่ ๆ เคนเนดี้ก็เข้าโหมดสุภาพเต็มร้อยอย่างไม่มีเหตุผล เดวิดทำท่าเหมือนจะถามต่อแต่เคนเนดี้ก็ตัดด้วยการอธิบายต่อไปซะก่อน
"ส่วนเรื่องสัตว์ในตำนานเราลองถามคนในมิตินั้นดูบ้างนิดหน่อยแล้ว พวกเขาบอกว่ามันมีจริงกันหมดทุกคนเลยล่ะ ส่วนเรื่องภาษาล่ะก็ไม่ต้องห่วง ภาษาของพวกเขาก็คือภาษาอังกฤษนั่นแหละ เพียงแต่เขาเรียกว่าภาษาเอเลีย" เคนเนดี้อธิบายต่อแก้ขัดเดวิด นั่นทำให้เดวิดและหลายๆคนหายสงสัย ว่าแล้วเดวิดก็ปิดจอภาพนั้นก่อนจะอธิบายปากต่อปาก

"ซึ่งหากพวกเราได้สิ่งที่คุณได้เห็นมาล่ะก็ มันจะต้องมีประโยชน์ในอนาคตแน่นอน และเพื่อการนั้นพวกเราจะต้องสานสัมพันธไมตรีให้ได้ก่อน และนั่นคือภารกิจของเธอ เดวิด"
"เธอจะต้องสานสัมพันธไมตรีกับคนในอีกมิติให้ได้ ส่วนเจค็อบ และอาร์มันโด้ รายละเอียดของอีกมิติฟหนึ่ง เราจะให้อ่านตอนพาไปที่อีกมิติหนึ่ง" เคนเนดี้พูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นมาแสดงความเคารพแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงของผู้นำ

"ความหวังโลกอยู่ที่พวกนาย 3 คน !! จงทำให้สำเร็จและกลับมาอย่างปลอดภัย"

เวลาเดียวกันในอีกมิติหนึ่ง

"ท่านแม่ทัพครับ !"

มีเสียงดังขึ้นในถ้ำที่กว้างใหญ่แห่งหนึ่ง เสียงนั้นดังก้องกังวาลเต็มไปหมด ว่าแล้วชายสวมเกราะรบที่เปร่งเสียงก็รีบวิ่งมาคุกเข่าเบื้องหลังชายร่างยักษ์สวมชุดเกราะขนาดใหญ่อยู่ ชายร่างยักษ์ได้ยินก็หันกลับมาอย่างน่าขนลุก ชุดเกราะของแม่ทัพนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด เบื้องหลังของแม่ทัพคนนั้นคือหัวของสตรีที่วางเกลื่อนเต็มไปด้วยนองไปด้วยกลิ่นคาวของความตาย ชายคนนั้นตัวสั่นเล็กน้อย ว่าแล้ว..

"เผยหน้าตาก่อน ปีศาจเอ๋ย" เสียงอันเย็นยะเยือกของแม่ทัพคนนั้นดังอย่างน่าสะพรึ่งกลัว ชายคนนั้นได้ยินก็ถอดหมวกนักรบของเขาออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าของมนุษย์ตัวสีแดง มีเขาทั้งสองข้างคุกเข่าอยู่ แม่ทัพเห็นดังนั้นก็ถอดหมวกนักรบตาม เผยให้เห็นถึงใบหน้าปีศาจไร้ดวงตา ผิวกายเป็นสีน้ำเงินดำ และมีส่วนหัวเป็นสีขาวยิ้มอย่างน่าสะพรึ่งกลัว
"ทัพปีศาจของเราสามารถจับกุบเชลยมนุษย์เพิ่มได้อีกทั้งสิ้น 2,000 คนครับ จะให้ทำยังไงกับมันดีครับ" ปีศาจสีแดงพูดขึ้น แม่ทัพปีศาจได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆอย่างน่าขนลุกแล้วพูดขึ้น
"ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ เอาส่วนหนึ่งไปสังเวยให้อัลมีไทร์ และอีกส่วนก็จับไปเป็นทาส ถ้ามีสตรีสวยๆก็เอาไปเสริมเพิ่มความสุขกับทหารของเราซะ" แม่ทัพปีศาจพูดขึ้น ปีศาจได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นมาเพื่อจะกลับไปประจำการณ์ที่เดิม แต่ว่าจู่ๆเขากลับหยุดลงก่อนจะหันไปหาแม่ทัพ

"ผมขอถามได้มั้ยครับท่านแม่ทัพ ทำไมทุกๆปีท่านจะต้องมาที่นี่ด้วยครับ" ปีศาจแดงถามขึ้น แม่ทัพปีศาจได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
"ที่นี่คือที่ๆข้าได้พบกับมาราอุสน่ะ" แม่ทัพปีศาจพูดขึ้นก่อนจะอธิบายต่อ
"นางเข้ามาในถ้ำนี้แล้วปลดโซ่ที่ตรวนข้าอยู่ออกมา ข้าเคารพการตัดสินใจนั้นมาก" แม่ทัพปีศาจพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ก่อนที่จะยิ้มขึ้นแล้วเลียมือของตนเองที่เปือนเลือดอยู่

"ข้าจึงคิดสานต่อสิ่งที่นางคิดจะทำเอาไว้เมื่อ 20 ปีก่อน"
"ว่าข้าซีโนโซเฟียส จะทำให้ทวีปโดเรียร์แห่งนี้เข้าสู่ความโกลาหลเอง"

Last Edit: Dec 16, 2017 6:30:13 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 7:28:48 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 7:28:48 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 2 "การลาจาก" (รีไรท์)

________________

2 วันต่อมา ณ ด้านหน้าอุโมงค์เหมืองแห่งหนึ่ง

"ที่นี่น่ะเหรอครับ คุณดิลเลี่ยน" เดวิดถามชายวัยหนวดอายุประมาณ 30 ปีด้านหน้าอุงโมงค์เหมืองแห่งนี้ ข้างๆทั้งคู่นั้นคือเจค็อบและดีอ้อนยืนอยู่คอยมองรอบๆให้ ถึงแม้ว่าจะมีทหารคุ้มกันอยู่ข้างหลังเป็น 10 กว่าคนอยู่แ้ลวก็ตาม ดูเหมือนทั้งคู่จะยังคงหวาดระแวงอยู่

ชายที่เดวิดถามนั้นมีชื่อว่า ดิลเลี่ยน อาร์วิเนล เป็นหนึ่งในคนของยูเอ็นที่ถูกเลือกมาจากประเทศสวีเดน โดยชื่อเสียงของเขานั้นมีอยู่มากมาย ซึ่งโด่งดังที่สุดคือการคิดค้นคอร์พลังพลาสม่ารุ่นทดลองนั่นเอง ซึ่งมันสามารถใช้เป็นอาวุธทำลายล้างเช่นระเบิดได้ ทว่ายังมีความเสี่ยงอยู่จึงยังมิได้มีการนำไปใช้ทดลองในสนามจริง อีกวิธีหนึ่งคือเป็นแหล่งพลังงานขนาดยักษ์ที่มากพอจะสามารถใช้แทนโรงงานไฟฟ้าบางแห่งได้ไปอีกร้อยปีทีเดียว ปัจจุบันถูกผลิตขึ้นเพียงสามชิ้นเท่านั้นเนื่องด้วยงบประมาณที่มีจำกัดและราคาการผลิตถึง หนึ่งและศูนย์อีก สิบห้าตัว

เมื่อดิลเลี่ยนได้ยินดังนั้นก็หันกลับมามองแล้วพยักหน้าให้เป็นคำตอบว่า "ใช่" ว่าแล้ว..

"จะว่าไปเดวิด ที่นายอ่านแฟ้มข้อมูลระหว่างนั่งรถมาเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนน่ะ มันมีอะไรบ้างนะ" ดิลเลี่ยนที่ยืนมองไปด้านในอุโมงค์อยู่ถาม เดวิดได้ยินดังนั้นก็ยืนกอดอกนึกว่ามีอะไรบ้าง
"ก็.. ในอีกโลกที่เรากำลังจะไปนั้นมีประเทศใหญ่ๆอยู่ 3 ประเทศนั่นคือ ประเทศเอลลาส ที่ๆมิติเชื่อมอยู่ ประเทศโบเรเนีย ประเทศที่แยกออกมาจากประเทศเอลลาสเมื่อ 24 ปีก่อน และก็ประเทศอาร์ธิร ประเทศทางฝั่งตะวันออก มีพื้นที่ใหญ่ท่สุดในบรรดาประเทศทั้ง 3 ส่วนทีเหลือนั้นจะเป็นบริเวญที่โล่ง ป่า ภูเขา ที่อยู่อาศัยของปีศาจและคนป่าเท่านั้น.. นะ" เดวิดก็อธิบายให้ดิลเลี่ยนฟังโดยที่ไม่มั่นใจนักสักเท่าไหร่

"จะไปได้ยังครับ ทั้งสองคน" จู่ๆดีอ้อนก็ตัดบททั้งคู่ที่กำลังสนทนาอยู่ ดิลเลี่ยนก็มองไปทางดีอ้อนแล้วตอบกลับไป
"บังเอิญว่าต้องรอสัญญาณจากข้างในอุโมงค์ก่อนว่าเปิดช่องมิติเสร็จรึยัง ไม่อย่างนั้นล่ะก็แทนที่มิติจะเป็นประตู มันจะกลายเป็นเครื่องชำแหละหมูยักษ์ ที่จะดูดเราเข้าไปแทนแล้วสับเราะจนเละน่ะ" ดิลเลี่ยนพูดขึ้นราวกับขู่เล่นซึ่งมิได้ทำให้ดอ อนกลัวแต่อย่างใด วาจาของดิลเลี่ย้นั่นทำให้เดวิดสงสัยแล้วจะถามต่อ แต่ดิลเลี่ยนเป็นฝ่ายตอบก่อน

"ชั้นอ่านมาจากแฟ้มโครงงานของโซลด้าที่ถูกจัดเมื่อประมาณ 400 ปีก่อนน่ะ ซึ่งหนึ่งในคนของเขาเขียนไว้ว่าประตูมิติปิดกระทันหันใน 3 ชั่วโมงต่อมาอย่างไร้สาเหตุหลังจากที่เปิดประตูได้ พอประตูมิติโผล่ออกมาอย่างไร้สาเหตุ พวกเราเลยรีบวิเคราะห์และทำให้มิตินี้ยังคงอยู่ได้ด้วยตัวแกนพลังพลาสม่าของชั้นยังไงล่ะ" ดิลเลี่ยนพูดก่อนจะเก๊กหล่อ ว่าแล้วก็มีแสงไฟออกมาจากอุโมงค์ ดิลเลี่ยนเห็นดังนั้นก็สะกิดเดวิดแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในอุโมงค์เป็นสัญญาณว่าเข้าไปได้แล้ว เดวิดและคนอื่นๆจึงรีบเดินตามไป

ทั้งสามคนเดินตามไปจนถึงสุดอุโมงค์ มันมีอะไรบางอย่างสะท้อนออกมาเหมือนกับกระจกซึ่งพริ้วไหวเหมือนกับเป็นกำแพงน้ำอะไรอย่างนั้น ซึ่งรอบๆด้านนั้นมีเสาอะไรบางอย่างคอยปล่อยกระแสไฟฟ้าให้มันคงที่อยู่โดยมีคนงานรอบๆคอยทำงานกันอย่างวุ่นวาย ดิลเลี่ยนก็เดินไปคุยกับคนๆหนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังทำงานอยู่

"เจค็อบ" ดีอ้อนทักเจค็อบที่กำลังยืนดูคันธนูของตนอยู่ เจค็อบได้ยินดังนั้นก็ขานตอบกลับไป
"อะไร อาร์มันโด้"
"จะเอาธนูนั่นไปจริงๆน่ะเหรอ .. ภารกิจนี้ไม่น่าเหมาะกับอาวุธประเภทนั้นนะ" อาร์มันโด้เตือนเจค็อบเล็กน้อย นั่นทำให้เจค็อบตกใจเบาๆเล็กน้อย เพราะว่าโดยปกติดีอ้อนนั้นเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครแต่ยังเตือนตนอยู่ เจค็บจึงตอบกลับไป

"ชั้นถนัดใช้ธนูนี่สุดแล้วล่ะ จะให้ไปใช้อะไรที่ไม่ค่อยถนัดมันก็ไม่ใช่เรื่องนะคุณอาร์มันโด้" เจค็อบตอบอย่างสงบ อาร์มันโด้ได้ยินดังนั้นก็เงียบไปตามปกติ ว่าแล้ว..

"ประตูมิติพร้อมแล้วทุกคน !" ดิลเลี่ยนตะโกนขึ้นเบาๆให้พอได้ยิน เดวิดและคนอื่นๆไนั่นด้ยินดังนั้นก็รีบเดินตามไป ดิลเลี่ยนเห็นจึงเดินนำเข้าไปก่อน ก่อนจะตามมาด้วยเดวิด อาร์มันโด้ และเจค็อบตามลำดับ เมื่อเจค็อบก้าวไปแล้วนั้นก็หันกลับมาหาคนงานคนหนึ่งก่อนจะโยนอะไรให้ชายคนนั้น ชายคนนั้นก็รับมาก่อนจะมองมาที่เจค็อบ
"เดี๋ยวชั้นจะกลับมาเอาเอง ฝากเก็บไว้ก่อนด้วยล่ะ" เจค็อบพูดก่อนจะเดินเข้าไปในมิติ ชายคนนั้นก็งงเล็กน้อยก่อนจะดูว่าที่ตนรับมาคืออะไร .. มันคือนาฬิกาทรงกลมเล็กๆแบบสมัยก่อน ชายคนนั้นก็งงเล็กน้อยว่ามันคืออะไรก่อนจะเก็บใส่ลงไปในกระเป๋า

ณ ส่วนหนึ่งในประเทศอาร์ธีร์ อีกโลกหนึ่ง

"อ๊าาา !!" เสียงร้องของทหารในสมรภูมิรบอันดุเดือดดังขึ้น

ทหารนับพันกำลังเข้าต่อสู้กับกองทัพปีศาจด้วยจำนวนที่เท่าๆกันกลางผืนหญ้ากว้างใหญ่ที่กำลังจะนองไปด้วยศพทหารและกองเลือดจากทั้งสองฝ่าย ว่าแล้วก็มีชายไว้หนวดเคราแต่งชุดคล้ายซามูไรค่อยๆเดินออกมาพร้อมกับฝักดาบคาตานะคู่กายของเขา ปีศาจตนหนึ่งเห็นก็วิ่งเข้ามาเต็มกำลังพร้อมกับดาบขนาดยักษ์ที่มนุษย์ธรรมดาไม่น่าจะมีแรงถือได้จากขนาดของมัน ปีศาจเหวี่ยงดาบไปทางชายคนนั้นอย่างแรง แต่ทว่าชายคนนั้นดึงดาบออกจากฝักแล้วพุ่งเข้าไปตัดหัวของปีศาจอย่างรวดเร็ว หัวของมันตกลงไปนองกับผืนหญ้าตามด้วยร่างกายของมัน ชายคนนั้นก็ใช้ดาบฟันเข้าที่ปีศาจที่จะมาหาตนไปเรื่อยๆเป็นทางยาว นั่นทำให้ทหารฝั่งชายคนนี้นั้นมีความหวังมากขึ้นและลุกสุดกำลัง

"ท่านพ่อ !" หญิงสาวผมสีน้ำเงินคนหนึ่งตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งผ่านทหารชายที่มีใจบุกไปอย่างรวดเร็วมายืนข้างหลังชายคนนั้น ชายคนนั้นได้ยินดังนั้นก็หันกลับมาด้วยความตกใจ
"สการ์เล็ตต์ พ่อบอกให้กลับไปไง ! ศึกครั้งนี้ไม่ใช่เจ้าเมืองธรรมดาแต่เป็นแม่ทัพปีศาจที่ร่ำลือกันมา ซีโนโซเฟียส ! เรามีโอกาสแพ้สูงมาก-"
"แล้วพ่อจะออกไปรบทำไม !" สการ์เล็ตต์ตะโกนขึ้นพร้อมกับข่มน้ำตาออกมาเล็กน้อย ชายคนนั้นได้ยินก็เก็บดาบลงไปในฝักแล้วค่อยๆอธิบายผู้เป็นลูกของตน

"มันเป็นหน้าที่ของขุนนางประจำเมืองที่จะต้องออกมาปกป้องบริเวญของเราจากผู้บุกรุก แต่ลูกยังไม่ใช่ ฉะนั้นกลับไปเถอะนะ" ชายคนนั้นค่อยๆอธิบาย น้ำตาของสการ์เล็ตต์ยังคงหยด"ลงมา ชายคนนั้นก็ใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาของลูกแล้วลุกขึ้นไปส่งยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพุ่งออกไปรบต่ออย่างรวดเร็ว
"ท่านพ่อคะ ! ท่านพ่อ !" แม้เสียงตะโกนของลูกสาวจะตะโกนดังแค่ไหนแต่มันก็มิอาจหยุดเขาออกไปได้ น้ำตาของชายคนนั้นค่อยๆหยดลงมาตามไป แม้เขาอยากจะวิ่งกลับไป แต่มันก็มิอาจได้ เพราะหากทำอย่างนั้นกองทัพจะเสียกำลังหลักไปแล้วทำให้เมืองถูกยึดไปในที่สุด

ชายคนนั้นวิ่งไปพร้อมกับตะโกนออกมาแล้วดึงดาบออกจากฝัก พุ่งไปอย่างแรงกล้า ฟันปีศาจทุกตนที่บังทิศทางของตนอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับทุกๆคนในกองทัพมนุษย์ ปีศาจล้มตายอย่างรวดเร็ว กองทัพค่อยๆทิ้งสการ์เล็ตต์ให้ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางกองศพของปีศาจ กองทัพปีศาจเกินครึ่งพังพินาศไปแล้ว เช่นเดียวกับทางด้านกองทัพมนุษย์ ทันใดนั้นแม่ทัพที่เต็มไปด้วยความเกรงขามก็เดินออกมาอย่างช้าๆ ค่อยๆทำให้ทหารทุกคนสั่นไหวเช่นเดียวกับตัวชายสวมชุดซามูไร ปีศาจตนนั้นมีใบหน้าสีขาวเนื้อ ไร้ดวงตาและมีร้อยยิ้มเปื้อนเลือดที่น่าสยดสยอง ว่าแล้วกองทัพปีศาจที่เหลืออยู่ไม่ถึงสองร้อยตนก็ค่อยๆเดินตามมาอย่างน่ากลัว หยุดอยู่ตรงหน้าชายสวมชุดซามูไรไปในระดับหนึ่ง มากพอที่จะเตรีบมกองทัพก่อนได้

"ซีโนโซเฟียส ! ซีโนโซเฟียส !" กองทัพปีศาจเริ่มพากันตะโกนออกมาเป็นจังหวะ เหมือนกับกำลังสรรเสริญแม่ทัพปีศาจนาม ซีโนโซเฟียส อยู่ ชายสวมชุดซามูไรก็เก็บดาบลงไปในฝักก่อนจะตะโกนถามขึ้น
"เจ้าคือแม่ทัพปีศาจซีโนโซเฟียสรึเปล่า !" ชายสวมชุดซามูไรตะโกนถามขึ้น ซีโนโซเฟียสได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว

"ถ้าใช้แล้วจะทำไม นักรบเอ๋ย" ซีโนโซเฟียสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเลือดเย็นและน่าสะพรึงกลัว
"ทำไมถึงคิดจะยึดดินแดนนี้ของเราด้วย" ชายสวมชุดซามูไรถามซีโนโซเฟียสขึ้น ซีโนโซเฟียสได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เลือดเย็นติดขำ

"เพื่อความสบายในของข้าไงล่ะ ข้าชอบเห็นมนุษย์ตาย โดนจับไปเป็นทาส และก็.."
"ถ้ามีผู้หญิงสวยๆก็ข่มขืนเล่นแล้วฆ่าทิ้ง" คำพูดนี้นั้นเหมือนไปตัดเส้นประสาทความอดทนของชายสวมชุดซามูไร ชายคนนั้นโมโหสุดขีดก่อนจะให้สัญญาณกองทัพเตรียมบุกขึ้น ซีโนโซเฟียสเห็นก็หัวเราะ ก่อนจะดึงดาบจากลูกน้องปีศาจของเขาออกมา

"เจ้าไม่ได้ทำสิ่งที่พูดออกมาแน่ ซีโนโซเฟียส !" ชายคนนั้นตะโกนขึ้นก่อนจะตั้งท่าพร้อมชักดาบออกมา
"ขอให้จริงเถอะ นักรบเอ๋ย" ซีโนโซเฟียสพูดแบบไม่สนใจเป็นตายร้ายดียังไง

"กองทัพบุก !" ชายสวมชุดซามูไรตะโกนขึ้น ว่าแล้วทหารก็พุ่งไปพร้อมกับดาบของตนเองอย่างรวดเร็ว ในขณะที่กองทัพปีศาจนั้นค่อยๆแหวกทางออกมารวมถึงเซโนโซเฟียส นั่นทำให้ทหารฝั่งชายสวมชุดซามูไรตกใจงงถึงกลยุทธ์นี้ก่อนจะสั่งหยุดลง

ว่าแล้วผลก็เริ่มปรากฏ มีอะไรบางอย่างเหมือนกับเกราะยักษ์เคลื่อนที่ได้ มีท่อยาวๆออกมาบนส่วนหัวเล็งไปด้านหน้าซึ่งก็คือกองทัพของชายสวมชุดซามูไร ชายคนนั้นหยุดมองก่อนจะตกใจแล้วตะโกนขึ้นอยางรวดเร็ว

"หลบไปทหาร ! นั่นมันรถถัง !" ชายคนนั้นรู้ทันก่อนจะรีบวิ่งหลบ ว่าแล้วกองทัพปีศาจก็เข้าประกบไม่ให้กองทัพมนุษย์ขยับไปไหน ในขณะที่เซโนโซเฟียสถอยหลังมายืนข้างๆรถถังเพื่อจะดูความงดงามของความวินาศในครั้งนี้

"ตู้ม !" เสียงปืนดังขึ้นจากรถถัง เกิดระเบิดกระทบเข้าที่ด้านหน้าของกองทัพ ทหารนั้นร่างกระจุยจากแรงอานุภาพของรถถังอย่างรวดเร็ว ยกเว้นแต่ชายสวมชุดซามูไรที่วิ่งออกมาก่อน ซีโนโซเฟียสเห็นก็หัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น

รถถังค่อยๆยิงต่อไปเรื่อยๆจนกองทัพมนุษย์นั้นหมดสิ้น แม้ว่ามันจะโดนปีศาจไปด้วยก็ตามแต่ซีโนโซเฟียสนั้นไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เหลือเพียงแต่ชายสวมชุดซามูไรที่ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางการฆ่าล้างครั้งนี้ กองทัพปีศาจไม่ถึงร้อย (บางส่วนโดนลูกหลงจากรถถังตายไปแล้ว) ค่อยๆล้อมชายคนนี้เป็นวงกลม ชายสวมชุดซามูไรคนนั้นมองด้วยสายตาเคียดแค้นและโมโห ซีโนโซเฟียสก็ค่อยๆเดินมาพร้อมกับดาบมาประชันหน้ากับชายคนนี้

"ไอขี้ขลาด ใช้อาวุธที่ไร้ศักดิ์ศรี !" ชายสวมชุดซามูไรตะโกนขึ้น ก่อนจะวิ่งไปชักดาบออกมาฟันเข้าที่ร่างของซีโนโซเฟียสด้วยความเคียดแค้น

แต่ทว่า..

"เจ้าโง่" ซีโนโซเฟียสรับดาบนั้นไว้ได้ก่อนจะใช้ดาบแทงเข้าไปที่ร่างของชายคนนั้นอย่างเต็มแรงก่อนจะดึงออกมาอย่างไร้ปราณี ชายสวมชุดซามูไรคนนั้นกระอักเลือดออกมา เลือดนั้นนองบดบังสีเขียวของหญ้าจนหมด ว่าแล้วซีโนโซเฟียสก็ใช้แรงเหนือมนุษย์ของตนบีบคอของชายสวมชุดซามูไรคนนั้น
"แกทำรอยขีดข่วนอะไรชั้นไม่ได้หรอก" ซีโนเฟียสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกก่อนจะเขวี้ยงร่างของชายคนนั้นออกไปอย่างแรง

ร่างนั้นข้ามปีศาจทั้งร้อยตนที่ยืนมองอยู่ไปก่อนจะตกลงไปข้างๆศพกองทัพทหาร ชายคนนั้นยังคงมีสติอยู่ แต่ไร้ความหวังแล้ว กองทัพปีศาจถูกสั่งให้บุกไปยึดเมืองล่วงหน้าก่อนพร้อมกับกำลังเสริมอีกสองถึงสามร้อยตนในขณะที่ตนขออยู่ทรมาณชายคนนี้เล่นก่อน

"ไร้ความหวังจริงๆ.." ชายคนนั้นพูดขึ้น ว่าแล้วซีโนโซเฟียสก็เตะร่างของชายคนนั้นให้หงายหน้าขึ้นมา ชายคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่สุด เลือกนั้นไหลออกมาจากท้องของเขาเต็มไปหมด มันไม่มีทางที่เขาจะรอดไปได้แล้ว เขาคิด ซีโนโซเฟียสก็ค่อยๆเอาเท้าวางบนร่างของชายคนนั้นแล้วหัวเราะขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เอาล่ะ.. ลาก่อนนักรบเอ๋-" ยังไม่ทันที่ซีโนโซเฟียสจะพูดจบ เขาก็กระโดดหลบออกมาอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นเอง
"แกทำอะไรท่านพ่อของข้า !" สการ์เลตต์วิ่งออกมาพร้อมกับดาบคาตานะสีแดงบนมือของเธอ ชายคนนั้นเห็นดังนั้นก็ร้องออกมา ซีโนโซเฟียสเห็นก็ยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัดกว่าเดิม

"ลูกสาวเหรอ.. ไม่น่าแปลกใจ.." ซีโนโซเฟียสถามก่อนจะหัวเราะออกมา
"แกตาย !" สการ์เล็ตต์ตะโกนขึ้นก่อนจะพุ่งไปใช้ดาบฟันไปอย่างรวดเร็ว แต่ซีโนโซเฟียสหลบได้ก่อนจะเก็บดาบจากพื้นมาฟันโต้กลับ สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็ก้มตัวหลบก่อนจะตะวัดดาบขึ้นมาฟังบหน้าของซีโนโซเฟียสอย่างรวดเร็ว ดาบนั้นโดนร่างกายของซีโนโซเฟียสเต็มๆ เลือดนั้นไหลออกมาเป็นสาย ร่างนั้นหยุดยืนนิ่งๆ สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็รีบไปดูอาการของผู้เป็นพ่อ โดยทันที

"เป็นอะไรมั้ย พ่อ !" สการ์เล็ตต์ตะโกนถามก่อนจะมองเห็นแผลที่ท้องของชายคนนั้น สการ์เล๊ตต์เห็นก็ตกใจก่อนจะรีบเอามือปิดแผลของผู้เป็นพ่อทันที น้ำตานั้นเริ่มไหลออกมาอย่างรวดเร็วจากทั้งพ่อและลูก ผู้เป็นพ่อเริ่มจะมองไม่เห็นสการ์เล็ตต์แล้ว
"พ่อจะไม่เป็นไร พ่อจะ-"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ !" สการ์เล็ตต์ตกใจจากเสียงหัวเราะอันเย็นยะเยือกที่ตนได้ยินก่อนจะหันกลับไป

เธอเห็นซีโนโซเฟียสยืนหักคอตนเองเล่นอยู่ แผลนั้นหายไปราวกับฝัน นั่นทำให้สการ์เล็ตต์ตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะพุ่งไปหวังจะฆ่าปีศษจตนหน้าอย่างรวดเร็ว เธอใช้ดาบตวัดจากด้านหลังขึ้นมาบริเวญหน้าท้องของแม่ทัพปีศาจ แต่ท่าร่างของเธอนั้นปลิวออกมาอย่างรุนแรงก่อนเหมือนกับทุกอะไรผลักออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างของพ่อตนอีกครั้ง แรงนั้นมหาศาลมากจนสการ์เล็ตต์แทบจะสลบลงไปเลยแต่โชคดีที่เธอตั้งสติไว้ได้ ถึงอย่างนั้นสการ์เล็ตต์ก็ล้มคุกเข่าลงไปอยู่ดี ซีโนโซเฟียสเห็นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างเลือดเย็น สการ์เล็ตต์จะพุ่งไปโจมตีอีกครั้งแต่ทว่า..

"ไปซะ.. สการ์เล็ตต์" ชายสวมชุดซามูไรหันไปทางสการ์เล็ตต์ สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็ส่ายหน้าพร้อมกับหยดน้ำตาของตน ผู้เป็นพ่อนั้นใกล้ตายแล้ว เธอรู้ แต่ก็จะยังสู้ต่อไป
"พ่อขอล่ะ.." เขาพูดอีกครั้ง สการ์เล็ตต์นั้นยังคงส่ายหน้าอยู่ดี น้ำตานั้นเริ่มไหลออกมามากขึ้น ว่าแล้ว
"ไป !" สการ์เล็ตต์ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะเก็บดาบลงไปในฝักแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางศพของกองทัพนับพัน และหยดน้ำตาที่เธอจะไม่มีวันลืม เป็นการลาจากสุดท้ายของพ่อลูกนี้..

ซีโนโซเฟียสมองหญิงสาวคนนั้นจากไปพร้อมกับหัวเราะก่อนที่จะดึงอะไรบางอย่างออกมาจากท้องของตนแล้วยัดลงไปในปากของชายคนนั้น ชายคนนั้นดิ้นสุดหัวใจพร้อมกับร้องไห้ออกมา แล้วร่างก็หยุดขยับแน่นิ่งลงไป เขาตายแล้ว ซีโนโซเฟียสก็เอามือออกมาแล้วยิ้มขึ้นมา

"แกจะต้องมีประโยชน์ในภายภาคหน้าแน่ นักรบเอ๋ย.."

่ณ ปราสาทแห่งหนึ่งในประเทศเอลลาส

"ท่านนาระขอรับ"

ชายแก่สวมชุดสูทคนหนึ่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กสาวผมสีบลอนด์คนหนึ่งที่นั่งบนบัลลังก์กลางห้องโถงที่กว้างใหญ่ เด็กสาวที่ถูกเรียกว่านาระ ได้ยินดังนั้นก็นั่งไขว่ห้างสบายๆแล้วฟังชายคนนั้นพูดขึ้น

"ว่ามา" นาระพูดขึ้นแบบสบายๆไม่แคร์สิ่งใด
"เราพบกลุ่มคนแปลกๆตั้งค่ายบางอย่างข้างๆคฤหาศน์ของขุนนางริห์มครับ จะให้ทำอะไรมั้ยครับ" ชายแก่สวมสูทพูดขึ้น นาระได้ยินดังนั้นก็นั่วคิดสักพักก่อนจะตอบออกมา
"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยหนิ ตราบใดที่ยังไม่เกินเลยอะไรก็ไม่ต้องทำอะไรมาก" นาระตอบออกมา ชายสวมสูทได้ยินดังนั้นก็พูดต่อ

"และก็เรา.."
"จับกุมผู้สังหารกษัตริย์ทราตัส .. ปีเตอร์ เมอร์ด็อก ได้แล้วครับ"

Last Edit: Nov 9, 2017 13:40:39 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 8:30:20 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 8:30:20 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 3 "ขุนนางตระกูลริห์ม" (รีไรท์)

_______________

“จับกุมผู้สังหารกษัตริย์ทราตัส .. ปีเตอร์ เมอร์ด็อก ได้แล้วครับ” นาระได้ยินดังนั้นก็ตาเบิกโตขึ้นมาทันที

ว่าแล้วประตูห้องโถงก็เปิดขึ้นมาเผยให้เห็นทหารห้าถึงหกคนกำลังล่ามโซ่ชายอายุประมาณ 30 กว่าๆเดินก้มหัวเข้ามา ผมของเขานั้นมีสีดำสลับกับสีขาว นาระเห็นดังนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะเดินมาใกล้ๆชายที่ถูกล่ามโซ่อยู่

“เจ้าน่ะเหรอ ผู้ที่สังหารพ่อของข้า” นาระถามชายที่ถูกล่ามโซ่อยู่

ว่าแล้วชายที่ถูกล่ามโซ่ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าอันทรงพลังเข้าจ้องมองที่นาระ นาระมองพร้อมกับตัวสั่นๆเบา ด้วยความงุนงงสงสัยว่าชายคนนี้จะทำอะไร ว่าแล้วชายคนนี้ก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆอย่างน่ากลัว ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง ชายแก่ที่สวมสูทก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะถอยออกมาเบาๆ ว่าแล้วชายคนนี้ก็ยิ้มก่อนจะตอบคำถามของนาระไป

“นี่น่ะเหรอ เชื้อพระวงศ์คนสุดท้ายของประเทศเอลลาส เห็นแล้วอดขำไม่ไหวว่ะ” ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะตอบไม่ตรงคำถาม ก่อนจะหัวเราะไปอีกระลอกหนึ่ง แล้วพูดต่อ
“ใช่ ข้าเนี่ยแหละคือคนที่ฆ่าพ่อแก.. ผู้สังหารกษัตริย์ ปีเตอร์ เมอร์ด็อก” ชายคนนี้พูดจบก็ถูกนาระตบใบหน้าเข้าอย่างรุนแรงทันที ปีเตอร์โดนตบไปก็หันกลับมาพร้อมกับเลียปากของตนเองอย่างน่าขนลุก นาระก็เมินสายตาของปีเตอร์ที่มองเข้ามาหาตน แล้วพูดกับทหารที่ล่ามโซ่ชายคนนี้อยู่

"ข้าจะประหารเจ้าแน่ไม่ต้องห่วง อย่าพึ่งทำปากหมาให้มาก"
“เอาล่ะ.. จับมันไปเข้ากรงขัง-”

ยังไม่ทันที่นาระจะพูดจบ ปีเตอร์ก็พุ่งเข้าใส่นาระอย่างรวดเร็ว นาระสังเกตเห็นก่อนจึงรีบกระโจนหลบออกมาทางขวา ดูเหมือนโซ่จะไม่สามารถคุมปีเตอร์ออกมาได้ ไม่รู้เขากระทำได้เช่นไรแต่จู่ ๆ ก็มีแรงสั่นสะเทือนกระทำให้โซ่ตรวนนั้นแตกออก ปีเตอร์ถอยออกมาที่ด้านหน้าชายแก่สวมสูท ชายแก่คนนั้นก็เข้าต่อยใส่ปีเตอร์ ซึ่งความเร็วของคนชรานั้นยังไงก็ไม่ทันหนุ่มสาวอย่างแน่นอน

“เครื่องแบบแกแพงไป !” ปีเตอร์ต่อยด้วยหลังมืออย่างรวดเร็วเกินที่คนปกติจะมองทัน ร่างของชายแก่ปลิวออกมานอนกองที่พื้น ร่างแน่นิ่งลงไปราวกับสลบแต่ยังไม่ถึงตาย นาระเห็นดังนั้นก็จะเข้าไปช่วย แต่ปีเตอร์ไม่รอช้าก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครั้งก่อนจะปล่อยหมัดไป หากแต่นาระรู้ทันก่อนจะดึงอะไรบางอย่างออกมาจากกระโปรงของเธอ
“เอาไปกิน !” นาระดึงค้อนขนาดยักษ์ออกมาด้วยเวทมนตร์ของนาง ปีเตอร์เห็นทันอย่างโชคช่วยจึงใช้แขนทั้งสองข้างตั้งรับค้อนขึ้นมาก่อน

แต่ถึงอย่างนั้นแรงกระแทกก็ยังคงไม่ลดลงไปมาก ปีเตอร์กระเด็นออกมายืนอีกครั้ง ทหารห้าถึงหกรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปีเตอร์เห็นดังนั้นจึงขยับร่างกายของตนเองยากที่คนจะมองเห็นทัน ก่อนจะหมุนตัวเตะทหารทุกคนอย่างรวดเร็ว ทหารทั้งหมดกระเด็นออกมานอนกองกับพื้น ว่าแล้วปีเตอร์ก็คว้าดาบออกมาจากทหารคนหนึ่งก่อนที่จะมองไปที่นาระอีกครั้ง

“ข้าสู้ตรงนี้ไม่ได้นะเนี่ย ไม่อย่างนั้นที่นี่ถล่มแน่” นาระพูดกับตัวเองเบาๆ

เมื่อนั้นจู่ๆตัวนางจะสังเกตุเห็นเงาด้านหลังของผู้สังหารกษัตริย์ และเงามืดนั้นทำให้นางยิ้มขึ้นมา ปีเตอร์เห็นใบหน้าอันยิ้มแย้มของนาระดังนั้นจึงรีบหันกลับไป ปีเตอร์เห็นชายผมสีน้ำเงินคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหอกสีแดง ชายคนนี้ก็ยิ้มขึ้นมาก่อนจะทำท่าทางพร้อมสู้ และยื่นหอกขึ้นไปด้านหน้า สีหน้าอันแข็งกร้าวดังนักรบฝีมือฉกาจทำให้ปีเตอร์ผวาลงไปไม่น้อย
"แกคือลูกของไวโอล่า ริห์มคนนั้นอ่ะนะ" ปีเตอร์ถาม หากแต่ว่าชายถือหอกนั้นไม่ได้ตอบอะไร ปีเตอร์เห็นดังนั้นก็โมโหก่อนจะค่อยๆหักมือของตัวเองแล้วตั้งการ์ดมวยขึ้นมา
"เอาเป็นว่าข้าจะรีบจัดการแกทิ้งและไปจัดการยัยผู้หญิงข้างหลังข้าต่อก็แล้ว-"

"ป่าป !" เสียงของวัตถุขนาดยักษ์ฟาดเข้าใส่หัวปีเตอร์เต็ม ๆ จากด้านหลัง

ยังไม่ทันที่ปีเตอร์จะพูดจบ เขาก็ล้มสลบลงไปทันทีจากแรงกระแทกของค้อนยักษ์เข้าที่หลังหัวของเขาโดยที่ไม่ทันรู้สึกตัว

"นำมันไปขังไว้ก่อน ! เรื่องอื่นไว้ค่อยทีหลัง !"

ว่าแล้วทหารก็ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วจับตัวของปีเตอร์อย่างแน่นหนา ในขณะที่คนรับใช้คนอื่นๆเข้ามาดูอาการของชายแก่คนนั้น ส่วนชายผมสีน้ำเงินก็เดินมาหานาระแล้วคุกเข่าลงไป

"มีอะไรเหรอ พี่อเล็กซิส"
"ตอนนี้.."
"แม่ทัพซีโนโซเฟียสนำทัพตีเมืองประเทศอาร์ธีร์อีกแล้ว ฝ่าบาท ที่สำคัญคือเมืองต่อไปที่อาจจะถูกหมายเล็งไว้ในตอนนี้คือเมืองมาร์เจนต้า เมืองทางเหนือของประเทศเราครับ" ชายผมสีน้ำเงินที่ถูกเรียกว่าอเล็กซิสได้พูดขึ้น นาระได้ยินดังนั้นก็ถึงกับนิ่งไปเลย ดวงตาเบิกกว้างกว่าครั้งก่อนๆที่เปิด ก่อนที่จะถามบางอย่างขึ้นมา

"เมืองนั้นมีหนึ่งในชิ้นส่วนของดาบลูซิเฟอร์ ดาบที่สามารถตัดโซ่ที่กักขังเหล่าปีศาจที่ทรงพลังได้ หากมันได้ไปล่ะก็ มันก็ยิ่งใกล้ที่จะสามารถปลดปล่อยจอมมารมาราอุสได้สินะ.." นาระพูดกับตัวเอง อเล็กซิสก็พยักหน้าตอบกลับไป นาระเห็นดังนั้นก็กัดฟันแล้วสั่งไปทันที

"เพิ่มการป้องกันเมืองมาร์เจนต้าเอาไว้ให้แน่นหนาขึ้นเป็นห้าเท่าและให้มั่นใจว่าไม่มีปีศาจตนไหนเข้ามาในระยะสายตาเลย หากเห็นก็ฆ่ามันทิ้งทันทีโดยไม่ต้องลังเล"

ในขณะเดียวกันก็มีนกอีกาตัวหนึ่งบินอยู่รอบๆปราสาทที่นาระอยู่ นกอีกาตัวนั้นบินมาเกาะที่บริเวญใกล้ๆทางเข้าของปราสาท เห็นถึงทหารที่กำลังเดินเข้าออกอยู่แทบตลอดเวลา ภานในนัยต์ตาของนกอีกาตัวนั้นมีสีแดงจางๆอยู่ เหมือนกับมันเป็นมัจจุราชที่หมายปองชีวิตใครบางคนอยู่

ณ ค่ายทหาร UN ที่อีกมิติหนึ่ง

"เข้าใจแล้วนะครับทุกๆท่าน ว่าพวกคุณต้องทำอะไร" ทหารที่สวมชุดรบไฮเทคพร้อมกับหน้ากากพูดขึ้นต่อหน้าทหารชุดเขียวประมาณ 10 กว่าคนในเต้นท์หนึ่งหน้าโต๊ะที่มีแบบจำลองเมืองหนึ่งในอีกโลกหนึงอยู่
"ครับ !" เหล่าทหารพูดพร้อมกันพร้อมกับวันทยาหัตถ์ให้กับชายสวมชุดรบคนนั้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปแยกย้ายตามเต้นท์ต่างๆ

ว่าแล้วชายสวมชุดรบก็ถอนหายใจเบาๆแล้วแหงนสายตาไปด้านหลังของตน พบกับหญิงสาวที่มีผิวกายสีม่วงอมน้ำเงินเยืนกอดอกอยู่ ข้างๆหญิงสาวคนนั้นคือปืนสไนเปอร์และดาบสีดำที่มีด้านคมเรืองแสงไปด้วยสีเขียว หญิงสาวคนนั้นก็ขว้างดาบสีเขียวไปให้ชายสวมชุดรบ ชายสวมชุดรบก็รับมันขึ้นมา

"ภารกิจต่อไปคืออะไรหรอคะ พ่อ" หญิงสาวคนนั้นถามชายสวมชุดรบด้วยคำพูดที่สุภาพ
"เรียกโยฮันก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ ลินดา แต่ก็-"
"ภารกิจต่อไปก็คือนำทางพวกฑูตที่เจอกันก่อนหน้านี้ไปที่เมืองเรเวนพร้อมกับคอยคุ้มกันน่ะแหละนะ" ชายชุดรบที่ชื่อว่าโยฮัันตอบหญิงสาวที่เขาเรียกว่าลินดาให้ฟัง ลินดาได้ยินดังนั้นก็ตอบพยักหน้าไป ว่าแล้วโยฮันก็ถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปจากเต้นท์ตามด้วยลินดา

ภายนอกเต้นท์นั้นมีทหารเป็นร้อยคนกับเต้นท์อีกเป็นสิบ ยี่สิบ ทหารแต่ละคนนั้นทำงานไม่มีหยุดเหงื่อของตนแม้แต่น้อย โยฮันก็เดินตรงไปพร้อมกับลินด่าไป ในขณะเดียวกันเหล่าทหารบางคนก็มองสายตาลินด่าด้วยความเหยียดหยาม อาจเป็นเพราะเธอดูไม่เหมือนคนอื่น เหมือนพวกแปลกประหลาด ถึงอย่างนั้นลินด่าก็ไม่สนใจและเดินตามโยฮันต่อไป ทั้งคู่ก็เดินไปแล้วหยุดอยู่ที่หน้าเต้นท์หนึ่ง มีเสียงหัวเราะดังออกมาด้วยความสนุกสนาน

"แล้วไอหมอนั่นมันก็รีบวิ่งตามกล้องที่ตกแม่น้ำไปเลย" ดิลเลี่ยนที่หัวเราะอยู่ในเต้นท์นั้นเล่าต่อจนจบ เดวิด เเละทหารคนอื่นๆในเต้นท์ก็ขำกันตามยกเว้นแต่อาร์มันโด้และเจค็อบที่นั่งอยู่เงียบๆพร้อมกับเช็คอาวุธของตัวเองอยู่ ว่าแล้วโยฮันก็เดินเข้ามาในเต้นท์ บรรยากาศเริ่มเงียบลงเบาๆเหมือนถูกตัดอารมณ์
"เตรียมตัวพร้อมยัง" โยฮันถามดิลเลี่ยนอย่างสุภาพกับเดวิด เจค็อบ อาร์มันโด้และทหารคนอื่นๆในเต้นท์นั้น หากมิใช่ที่ว่าโยฮันเป็นหัวหน้าล่ะก็ เขาคงจะเป็นคนที่เรียบร้อยและน่าคบเป็นมิตรที่สุดในห้องก็ได้ ทุก ๆ คนในเต้นท์ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกันอย่างเป็นระเบียบ
"ครับ !" ทุกคนในเต้นท์ตอบรับด้วยคำเดียวกัน ว่าแล้วโยฮันก็เดินออกไปจากเต้นท์ตามด้วยลินดาที่ยืนอยู่ข้างหลังเมื่อคนอื่นๆในเต้นท์เห็นดังนั้นจึงเดินตามมา

โยฮันก็เดินนำไปถึงที่รถจิ๊บหลายๆคันจอดติดกันอยู่ คาดว่าทหารจะขับผ่านอุโมงค์และเข้าไปในมิตินี้ โยฮันก็ขึ้นไปนั่งบนเบาะคนขับตามด้วยลินดาตามไปนั่งใกล้ๆ ดิลเลี่ยนเห็นดังนั้นก็ขึ้นรถจิ๊บที่จอดอยู่ด้านหลังตาม ต่อด้วยเดวิดที่มานั่งข้างๆกับดิลเลี่ยน และรถข้างหลังดิลเลี่ยนก็มีอาร์มันโด้นั่งอยู่ที่นั่งคนขับและเจค็อบนั่งใกล้ๆ และทหารคนอื่นๆก็นั่งเบียดกันที่คัน้านหลังสุด ทหารในเต้นท์ข้างๆกับบริเวญที่จอดรถจิ๊บมอบกุณแจรถให้ดิลเลี่ยน โยฮันและคนอื่นๆ

"เดี๋ยว ขับรถตามผมมานะ" โยฮันพูดกับคนอื่นๆก่อนจะรีบขับนำไปทันที ดิลเลี่ยน อาร์มันโด้และคนอื่นๆก็รีบขับตามกันไป สู่เมืองเรเวน..

ที่ท่าเรือแห่งหนึ่งในประเทศโบเรเนีย อีกมิติหนึ่ง

"ว่าไงจ้ะ น้องสาว"
"ไง กัปตันลูฟี่" หญิงสาวที่แต่งชุดเปิดผิวกายกลุ่มหนึ่งทักทายชายที่ถูกเรียกว่าลูฟี่ที่เดินถือเหล้าผ่านมา ชายที่ถูกเรียกว่าลูฟี่นั้นไว้หนวดเครา สวมเครื่องแต่งกายเหมือนโจรสลัดตั้งแต่หัวจรดเท้า มีเหมือนเครื่องลางอะไรห้องอยู่ที่หมวกโจรสลัดบนหัวของเขา

"วันหลังพาพวกข้าขึ้นเรือของท่านอีกก็ได้นะ" หญิงสาวกล่าวขึ้น ลูฟี่ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มก่อนจะมองไปรอบๆ
"เอาไว้ทีหลังก็แล้วกันนะยอดยาหยี ข้ามีธุะสำคัญต้อง.." ลูฟี่หยุดพูดเล็กน้อยก่อนจะมองขึ้นฟ้าแล้วพูดต่อให้จบประโยค
"จัดการ" ว่าแล้วลูฟี่ก็หันหลังแล้วเดินตรงไปที่เรือลำหนึ่ง หญิงสาวเห็นก็เดินเข้าไปในบริเวญตัวเมืองไปทำธุระของพวกเธอส่วนลูฟี่ก็..

"อุแหวะ !"
"กัปตันเป็นอะไรมั้ย !?"

อ๊วกอยู่ข้างๆเรือ..

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ดื่มมากไป.." ลูฟี่ตอบก่อนจะขึ้นไปบนเรือที่มีคนแต่งชุดเหมือนโจรสลัดอยู่เต็มไปหมด ลูกน้องก็ถามลูฟี่ต่อ
"แล้วเราต้องรอตรงนี้อีกนานมั้ยครับ กัปตัน" ลูกน้องถามลูฟี่ที่ถูกเรียกว่ากัปตัน ลูฟี่ก็เดินไปบนสุดของเรือที่มีพวงมาลัยใช้ควบคุมเรืออยู่ก่อนจะวางขวดเหล้าที่ตนถือมาไว้บนถังไม้แล้วตอบลูกน้องไป
"จนกว่ายัยสองนักรบเวทย์นั้นจะมาถึงน่ะ จะว่าไปแผนที่ข้าอยู่ไหนนะ" ลูฟี่พูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องด้านหลังเขา ตามด้วยลูกสมุนที่ยังคงตามไม่เลิก ลูฟี่ก็เดินเข้าไปในห้องก่อนจะหยิิบแผนที่อะไรบางอย่างขึ้นมา มันคือแผนที่ทางเดินเรือ ซึ่งมีกากบาทสีแดงอยู่บริเวญหนึ่งซึ่งถูกเขียนไว้ว่าทะเลแอมาดอร์

"น่าแปลกว่าทำไมพวกเราถึงยังไม่ไปหาสมบัติที่นี่แฮะ" ลูฟี่บ่นกับตัวเอง
"เราทิ้งสองคนนั้นไปเลยไม่ได้เหรอครับ ยัยพวกนั้นไม่น่าเชื่อถือจะตาย" ลูกสมุนยังคงตื้อก้ับเรื่องเดิม เรื่องนักรบเวทย์สองคน
"เอาน่าๆ เราสัญญาไว้แล้วจะพาไปส่งที่ประเทศอาร์ธีร์นี่ ถ้าเราไม่ได้ยัยพวกนั้น ตอนนี้พวกเราคงอยู่ในท้องไอปลาหมึกยักษ์นั่นแล้วด้วยซ้ำไป" ลูฟี่พูดพลางดูแผนที่ ลูกสมุนได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนจะก้าวเท้าอีกข้างออกไปลูกสมุนก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง

"จะว่าไป กัปตันครับ เดี๋ยวนี้มันมีข่าวลืออยู่นะครับ"
"ว่า.." ลูฟี่ถามต่อ
"ว่าสมบัติที่พวกเราตามหาอยู่ สมบัติลาซโล่นั้น จริงๆแล้วคือ"
"หนึ่งในเศษเสี้ยวของดาบลูซิเฟอร์ครับ"

ที่คฤหาศน์แห่งหนึ่งในเมืองเรเวน อีกมิติหนึ่ง

"ก็อก ๆ ๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอกคฤหาศน์แห่งนี้

ด้านนอกคือเดวิดที่ยืนรออยู่ ตามด้วยดิลเลี่ยน อาร์มันโด้ เจค็อบ โยฮัน และลินด่าตามลำดับ

"ค่า" เสียงตอบรับที่นุ่มนวลของหญิงสาวภายในคฤหาศน์ดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นถึงหญิงสาวผมสีน้ำตาล ดวงตาสีม่วง มีหูที่ยาวกว่าหูของคนทั่วไป สวมชุดเมดสาว ยืนอยู่ตามมาด้วยเมดคนอื่นๆก็เดินตามมายืนเป็นแถวต้อนรับเหล่าฑูตจากยูเอ็น.. จากอีกโลกหนึ่ง

"ยินดีต้อนรับสู่คฤหาศน์ของท่านอเล็กซิส ริห์ม ค่ะ"

Last Edit: Nov 9, 2017 14:09:43 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 10:39:32 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 10:39:32 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 4 "มหาจอมมาร" (รีไรท์)

_______________

"ในโดเรียร์แห่งนี้นั้น มีพรสวรรค์ที่ถูกเรียกว่าเป็นของขวัญของพระเจ้าอยู่ ซึ่งจะสืบทอดกันในสายเลือดเก่าแก่ และจะมีปรากฏให้เห็นในคนเพียงบางคนเท่านั้น มนุษย์เรียกมันว่า.. เฟม"

"ทว่าเมื่อมนุษย์สามารถใช้เฟมได้จนเหนือขีดจำปัด พลังที่ทรงพลังที่สุดจะเข้าแทนที่มัน.. ปาฏิหารย์นั้นถูกขนานเรียกกันว่า ไพรด์.."

"เมื่อประมาณหลายหมื่นปีก่อน จอมมารลูซิเฟอร์ผู้ถือครองเฟมแห่งความโกลาหลได้ถูกผู้กล้า แม็กซิมัส ริห์ม ผู้ถือครองปาฏิหารย์เยี่ยง ไพรด์.. กักขังลงไปในทาร์ทารัส ทำให้โดเรียร์สงบสุขและยังไม่ถึงกาลแห่งยุคมืดก่อนเวลาอันสมควร"

"และต่อมา เมื่อประมาณ 20 ปีก่อน พวกเรามวลมนุษย์ยังคงหลงคิดว่าเขาจะไม่กลับมา เพียงแต่ว่า.."

"หญิงสาวผู้มืดบอดในความมืดที่มีนามว่ามาราอุสได้นำกลุ่มทหารรับจ้างยอดฝีมือรวบรวมชิ้นส่วนของดาบลูซิเฟอร์ ดาบที่ว่ากันว่าทรงพลังที่สุดในบรรดาทั้งไตรภพ มากพอที่จะตัดโซ่กักขังแห่งทาร์ทารัสลงได้"

"มาราอุสได้ปลดปล่อยแม่ทัพปีศาจซีโนโซเฟียสและจอมมารลูซิเฟอร์ลง ก่อให้เกิดวินาศกรรมต่อโลกมนุษย์ในเวลาต่อมา แม้ว่าซีโนโซเฟียสจะยังคงหลับใหลสะสมพลังงานอยู่ก็ตาม แต่ลูซิเฟอร์ไม่"

"เขาปักดาบลูซิเฟอร์ของตนลงไปกับพื้น ทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนไปทั่วทุกแห่ง"

"เหล่าผู้นำของประเทศทั้งสามประเทศจึงตัดสินใจที่จะหยุดยั้งจอมมารลูซิเฟอร์ให้จงได้"

"ทั้งสามประเทศจึงจัดกองทัพทั้งหมดถึงเก้าทัพ หวังเพื่อสยบมารตนเดียวเท่านั้น นำโดยกษัตริย์แห่งเอลลาส ทราตัส โมซิอ็อส ราชินีแห่งโบเรเนีย อาเรีย ฟอร์นัส และผู้สืบสายเลือดของผู้กล้าในตำนาน ไวโอล่า ริห์ม"

"กองทัพทั้งเก้าได้เดินทัพไปยังบริเวญที่จอมมารลูซิเฟอร์อยู่ และพร้อมที่จะสังหารเขาเพียงแต่ว่า"

"ลูซิเฟอร์ถูกสังหารลงแล้วโดยมาราอุส พร้อมกับขโมยเฟมที่ทรงพลังที่สุดของลูซิเฟอร์ด้วยไพรด์แห่งหัวขโมย.."

"นางได้ถือครองเฟมแห่งความโกลาหล"

"แต่แม้จะเป็นอย่างงั้น ทั้งเก้ากองทัพก็ยังไม่สำเร็จภารกิจ โลกนี้ก็ยังเข้าใกล้กาลอวสานเรื่อยๆหากตัวตนของเฟมแห่งความโกลาหลยังคงยืนบนผืนดิน ว่าแล้วทั้งเก้ากองทัพก็บุกโจมตีหวังที่จะสังหารผู้สังหารจอมมาร"

"มหาจอมมาร มาราอุส"

"แต่ทว่าพลังของมาราอุสทรงพลังเกินสิ่งใด ทั้งเก้ากองท้ัพถูกเพลิงสีเขียวมอดไหม้อย่างทุขทรมาณและพังทลายอย่างง่ายดาย เหลือเพียงผู้นำทัพและทหารที่แข็งแกร่งไม่กี่คนที่ยังคงมีชีวิตและสู้ต่อไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มากที่จะสังหารมาราอุสลงได้"

"ตายซะเถอะ ! เฟมแห่งศาสตราวุธ !" กษัตริย์ทราตัสในชุดเกราะสีทองตะโกนขึ้นพร้อมกับชูดาบขึ้นฟ้าท่ามกลางกองศพของทหารเป็นพันคนและทหารที่รอดชีวิตที่เหลือ ผืนแผ่นดินกลายเป็นสีแดงฉานไปด้วยเลือดและความเน่าโทรมที่เกิดขึ้นเรื่อยๆ ท้องฟ้าสีดำสนิทปราศจากความหวังที่จะเอาชนะผู้หญิงผมสีเขียว สวมผ้าสีขาว ๆ คลุมตัวเพียงคนเดียวจนได้ มีเพียงจันทราสีแดงฉานที่กำลังเฝ้ามองวันสิ้นสุดของโลกนี้

ว่าแล้วจู่ๆก็มีช่องว่างสีดำออกมาจากอากาศ แล้วก็มีดาบ ขวาน อาวุธต่าง ๆ สาระพัดอันหรูหราและแข็งแกร่งพุ่งออกมาอย่างรุนแรงเข้าใส่ผู้หญิงผมสีเขียวยาวเบื้องหน้าทราตัส หากแต่ผู้หญิงคนนั้นชูมือขึ้นไปเบื้องหน้า ผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาสีดำสนิท และมีเขางอกออกมา มือกลายเป็นกรงเล็บของปีศาจบางอย่างก่อนที่จะมีหอกสีดำติดเปลวไฟสีเขียวออกมา ผู้หญิงกวัดแกว่งหอกติดเปลวไฟ ปัดอาวุธทั้งหลายที่เข้าหาออกจนหมด ทราตัสก็ยังคงตะโกนต่อไป อาวุธก็ยังคงมาเรื่อยๆเข้าหาผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับไม่มีวันหยุด ว่าแล้ว

"แกนะแก มาราอุส !" อาเรีย ราชินีแห่งโบเรเนียตะโกนขึ้นก่อนจะใช้ดาบสีเงินเหวี่ยงเข้าหามาราอุสอย่างรุนแรงในขณะที่ยังคงปัดอาวุธของทราตัสอยู่ หากแต่ว่ามาราอุสเคลื่อนตัวหลบดาบของอาเรียลงพร้อมกับหยุดปัดอาวุธของทราตัสด้วยหอก นั่นทำให้อาวุธทั้งหลายเข้าหาอาเรียแทน อาเรียเห็นดังนั้นก็ตกใจก่อนจะกระโดดออกตัวหลบจากฝูงหาอาวุธของทราตัสมาเช่นกัน

"ไอบ้าทราตัส ! ทำอะไรน่ะ !"
"ยัยนั่นหลบ ข้าไม่รู้ด้วยเว้ย !" อาเรียตะโกนด่าทราตัสเล็กน้อยก่อนจะพุ่งเข้าหามาราอุสที่ยังคงยิ้มร่าเริงเหมือนกับเป็นการละเล่นอยู่ ว่าแล้ว

"โอเค เสริมความแข็งแกร่งของเกราะให้แล้ว ไวโอล่า"
"ขอบใจเซบาสเตียน !" หญิงสาวผมสีม่วง นัยน์ตาสีแดงในชุดเกราะสีดำพูดขอบคุณคนแคระหนุ่มขึ้นซึ่งพึ่งจะใช้พลังเฟมของเขาเพิ่มความแข็งแรงของเหล็กเกราะเสร็จ ก่อนจะรีบวิ่งผ่านกองศพของทหารไปรวมตัวกับพวกทราตัสและอาเรียที่กำลังสู้กับมาราอุสอยู่ ตามมาด้วยคนแคระหนุ่ม

ว่าแล้วทันใดนั้นไวโอล่าหรือหญิงสาวผมสีม่วงก็วิ่งมาถึงเบื้องหน้าของมาราอุส จนได้ ทราตัสและอาเรียก็หยุดโจมตีก่อนจะถอยออกมาเพื่อเตรียมตัวอีกครั้ง มาราอุสเห็นไวโอล่าที่ถือหอกสีแดงสองเล่มบนมืออยู่ก็ถอนหายใจ และหุบยิ้มของตนลงไป

"นี่ควรจะเป็นลูซิเฟอร์เจอกับแม็กซิมัสเวอร์ชั่นสองเหรอ ท่านไวโอล่า เวอร์ชั่นที่พวกเราจะฆ่ากันจนตายน่ะ" มาราอุสเหนื่อยใจ ไวโอล่าได้ยินดังนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่มาราอุส มาราอุสเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองไปรอบๆเห็นอาเรียยืนอยู่ด้านหลัง และทราตัสกับเซบาสเตียนหรือคนแคระหนุ่มประกบด้านข้าง
"เราจะไม่สังหารเธอแล้ว มาราอุส แต่เราจะกักขังเธอลงไปในทาร์ทารัส"
"ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ~" มาราอุสหัวเราะอีกครั้งก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนฟ้า ว่าแล้วเซบาสเตียนก็คว้าปืนขึ้นมาแล้วยิงขึ้นไปหามาราอุส มาราอุสก็ใช้ดาบตัดกระสุนที่เข้าหาตนออก แต่ทว่า..

"ปุป !" เสียงของกระสุนระเบิดทันทีที่ดาบเข้าปะทะกับมัน เซบาสเตียนยิ้มขึ้นราวกับว่ามันเป็นไปตามแผน

จู่ ๆ ก็มีควันเต็มไปหมดในบริเวญที่มาราอุส นั่นทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น เป็นโอกาสของมวลมนุษย์ที่จะกำราบมาราอุสให้จนได้ ว่าแล้วทราตัสก็ใช้พลังของตนเองยิงอาวุธสาระพัดอย่างเข้าหามาราอุส หากแต่ว่ามาราอุสยังคงสัมผัสถึงเสียงของอากาศที่ถูกตัดผ่านโดยอาวุธเหล่านั้นจึงใช้หอกกวัดแกว่งปัดมันออกไป ก่อนที่จะลงมายืนบนพื้นอีกครั้ง เมื่อเท้าของมาราอุสถึงพื้น จู่ๆบนพื้นก็มีแสงสีขาวออกมา มาราอุสเห็นอย่างนั้นจึงกระโดดหลบออกมา ว่าแล้วแสงนั้นก็หายไปแล้วแผ่นดินก็สะเทือนออกมาเป็นวงกว้าง ว่าแล้วไวโอล่าก็พุ่งตรงไปหามาราอุสอย่างรวดเร็ว ไวโอล่าใช้หอกบนมือทั้งสองข้างฟาดฟันเป็นกระบวนท่าเข้าใส่มาราอุสที่กำลังเสียเปรียบ หากแต่..

"ใช้ได้นี่ !" จู่ๆมาราอุสก็ยิ้มขึ้นก่อนจะใช้หอกกวัดแกว่งปัดการโจมตีของไวโอล่าทั้งหมด ก่อนที่จะใช้หอกตีไปที่พื้น ว่าแล้วพื้ก็สะเทือนออกมามีเปลวเพลิงสีเขียววิ่งทะลุออกมาจากผืนดินแล้วพุ่งใส่ร่างของไวโอล่า โชคดีที่ไวโอล่าคว้าตัวหลบทันแต่นั่นก็เปิดช่องโหว่ให้มาราอุสต่อยร่างของไวโอล่ากระเด็นออกไป ไวโอล่ากระเด็นลงไปนอนจากแรงกระแทกที่รุนแรงนั้น เธอพ่นเลือดออกมาทันทีที่ได้พักหายใจ อาเรียเห็นดังนั้นก็พุ่งเข้าใส่หวังจะสังหารมาราอุสอีกครั้ง มาราอุสเห็นดังนั้นก็กระโดดถอยออกมาก่อนที่จะ..

"ขอให้อร่อย !"
"ฝ่าง !" ว่าแล้วก็มีแสงสีเขียวออกมาจากเขาทั้งสองข้างของมาราอุส ก่อนที่จะพุ่งออกมาอย่างรุนแรงและรวดเร็วเข้าใส่ร่างของอาเรียก่อนที่จะพุ่งตามไปทางทราตัส ร่างทั้งสองกระเด็นออกมา ก่อนที่จะนองบนกองศพของเหล่าทหาร เหลือเพียงเซบาสเตียนที่ยังคงยืนอยู่ เซบาสเตียนเห็นดังนั้นก็เริ่มหวาดกลัวเบาๆ มาราอุสหันหน้าไปทางเซบาสเตียนก็ยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหาเซบาสเตียน เซบาสเตียนก็เทเหล็กหลอมลงไปในปืนของเขาก่อนจะยิงเข้าใส่มาราอุส นัดต่อนัด แรงกระแทกนั้นรุนแรงมากพอจะฆ่าช้างตัวหนึ่ง เพียงแต่มาราอุสใช้หอกติดเปลวไฟปัดมันไปอย่างง่ายดาย ว่าแล้วมาราอุสก็พุ่งไปอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้หอกแทงมือของเซบาสเตียน ร่างของเซบาสเียนนอนลงไปกับพื้นพร้อมกับมีหอกติดเปลวไฟสีเขียวแทงมืออยู่ เซบาสเตียนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เปลวไฟจะเริ่มลามมาเรื่อยๆ ค่อยๆขึ้นมาจนถึงบริเวญแขน ว่าแล้วเซบาสเตียนก็ใช้ดาบของทหารที่ตายไปแล้ว ข้างๆมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วจะตัดแขนที่มีไฟลามอยู่ออกไป

"ฉับ !" เสียงของดาบเหล็กตัดแขนของคนแคระหนุ่มอย่างรุนแรงตามที่เขาคิดไว้
"อ้า !" เซบาสเตียนร้องโอดครวญออกมา

เลือดนั้นไหลออกมาไม่หยุดเช่นเดียวกับความเจ็บปวดที่เพิ่มพูนเรื่อยๆ มาราอุสเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาก่อนจะดึงหอกออกจากซากแขนของคนแคระ

"เอาล่ะ ทั้งเก้ากองทัพตอนนี้เหลือครบส่วนกี่คนกันนะ" มาราอุสหัวเราะก่อนจะใช้เท้าของเธอเตะเข้าไปที่ท้องของเซบาสเตียน เซบาสเตียนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มาราอุสเห็นดังนั้นก็หัวเราะซาดิสต์ขึ้นมาอีก ว่าแล้ว
"หยุดเลยนะ มาราอุส" เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของมาราอุส นั่นทำให้เซบาสเตียน ไวโอล่า อาเรีย และทราตัสหันตามต้นเสียงไป ว่าแล้วมาราอุสก็หันตามเผยให้เห็นถึงเด็กสาวแต่งตัวชุดญี่ปุ่นโบราญ มีเขาเล็กๆงอกบนหัว และทาลิบสติกที่ปากอย่างหนา ซึ่งถือเป็นภาพที่แปลกมากเพราะโดยปกติ อายุประมาณนั้นยังไม่น่าจบชั้นเรียนด้วยซ้ำ เบื้องหลังของหญิงสาวคนนั้น คือชายสวมชุดเกราะรบเหมือนกับทหารทั่วไปเพียงแต่สวมหมวกนักรบปิดบังหน้าตาด้วย มาราอุสเห็นดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาก่อนจะพาดหอกไว้บนไหล่ของตน

"ท่านมัตซึอุระ ริกะ ราชินีแห่งอาร์ธีร์ผู้มีอายุถึงพันปี จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาเดินเล่นเหรอคะ" มาราอุสถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์นั่นทำให้เด็กสาวด้านหน้าที่ถูกเรียกว่าริกะก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ตามก่อนจะดึงดาบขนาดยักษ์ออกมาจากด้านหลัง เธอมองไปที่ดาบแล้วยิ้มขึ้นมาก่อนจะปักดาบลงไปกับพื้น
"ข้าเพียงแค่มากักขังเจ้ากลับไปแทนลูซิเฟอร์น่ะ มาราอุส แต่ก่อนหน้านั้น.."
"ข้าจะดูฝีมือศิษย์ของข้าก่อน" ว่าแล้วริกะก็ดึงดาบขนาดยักษ์ขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วถอยออกมา เหลือเพียงมาราอุสและชายในเกราะรบปริศนาท่ามกลางสมรภูมิรบที่เต็มไปด้วยศพของทหารกล้า และเหล่าแม่ทัพที่บาดเจ็บและสู้ไม่ไหว ว่าแล้วมาราอุสก็หัวเราะขึ้นมาอย่างหนัก เหมือนกับเป็นตลกครั้งใหญ่ที่สุดที่เธอเคยเจอ

"เจ้านี้น่ะเหรอ ศิษย์ของผู้ที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในโลก ข้าล่ะหยุดหัวเราะไม่ได้จริง ๆ ฮ่า ๆๆๆ.."
"และนั่นอะไรล่ะ เอาตังค์พ่อมาซื้อเกราะเดินเล่นเหรอ-"

"ควั่บ !" เสียงของบางอย่างพุ่งเข้าหามาราอุสอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ทันใดนั้นมาราอุสก็กระโดดหลบออกมาทันทีทันใดผ่านกระแสลมที่เคลื่อนอย่างรวดเร็วมากพอที่จะตัดสิ่งที่มันผ่านออกเป็นสองท่อน มาราอุสหันกลับมามองชายในเกราะรบคนนั้นอีกครั้ง บนมือของชายคนนั้นคือดาบที่มีกระแสลมหมุนตลอดเวลาหากแต่ว่ายากจะมองเห็นด้วยตาเปล่าเหมือนกับว่าดาบนั้นล่องหนอยู่ ว่าแล้วชายคนนั้นก็พุ่งไปก่อนจะเหวี่ยงดาบเป็นกระบวนท่าอย่างรวดเร็วกระแสลมนั้นวิ่งตามทิศทางที่ชายคนนั้นตวัดดาบราวกับว่ามันเป็นท่าเริงระบำในงานราตรี มาราอุสเห็นดังนั้นก็หมุนหอกรอบตัวเธอทันทีทันใด ไฟที่ติดอยู่ตรงปลายหอกเริ่มกระจายออกเป็นเหมือนกำแพงกันทุกสรรพสิ่งที่ผ่านเข้ามารวมถึงกระแสลม นั่นทำให้ลมที่ชายคนนั้นฟันมานั้นไร้ผล แต่ว่า..

"คิดผิดแล้ว มาราอุส" ริกะพูดขึ้นเบาๆ ทันใดนั้นพื้นที่มาราอุสยืนอยู่ก็ลอยสูงขึ้น มาราอุสเห็นดังนั้นก็กระโดดออกมาจากพื้นที่ตนเหยียบอยู่ กำแพงไฟของเธอกหายตาม ว่าแล้วจู่ๆพื้นนั้นก็แยกออกเป็นเสี่ยงๆเป็นก้อนหินขนาดยักษ์พุ่งเข้าใส่มาราอุส มาราอุสเห็นดังนั้นก็ใช้หอกของเธอฟันก้อนหินออกเป็นเสี่ยงๆอย่างง่ายดาย แต่แล้วจู่ๆชายคนนั้นก็กระโดดออกมาจากก้อนหินหนึ่งที่ลอยเข้ามาหามาราอุส มาราอุสเห็นดังนั้นก็ใช้หอกแทงชายคนนั้นกลางอากาศ แต่ว่าชายคนนั้นรู้ทันก่อนจะใช้ดาบกดหอกลงไปให้ติดกับพื้น

"เคร้ง !" เสียงของดาบเข้าปะทะกับหอกอย่างรุนแรง

มาราอุสเห็นดังนั้นก็ยิ้มขึ้น ว่าแล้วแสงสีเขียวก็ออกมาจากเขาทั้งสองข้างของมาราอุส ชายคนนั้นเห็นดังนั้นก็รีบกระโจนหลบออกมา ว่าแล้วไฟสีเขียวก็พุ่งเข้าใส่ ทำลายก้อนหินทุกก้อนที่ลอยเข้าหาเธอและพุ่งไปโดนร่างของชายคนนั้นอย่างจัง

"โครม !" เสียงของเศษก้อนหินค่อยๆตกลงมาเกิดเป็นฝุ่นควันฟุ้งลอยไปทั่ว มาราอุสเห็นดังนั้นก็หัวเราะเล็กน้อยแต่ทันใดนั้นก็จับท้องตัวเอง มีคราบเลือดสีแดงเริ่มไหลออกมาซึมทะลุผ้าสีขา่วที่คลุมตัวเธออย่างไร้สาเหตุ ดูเหมือนจะมาจากตอนที่ก้อนหินนั้นลอยเข้าหาเธอมากๆ แล้วชายคนนั้นก็แอบใช้ดาบลมฟันตามไปด้วย ถึงอย่างนั้น

"ยังอ่อนหัด แต่ขอชมว่าเจ้าแข็งแกร่งกว่าคนที่ข้าสู้ผ่าน ๆ มา" มาราอุสชมชายคนนั้นที่ถูกเศษก้อนหินทับไปแล้ว ทว่ามันก็มิไดช่วยอะไรมากเมื่อบาดแผลมันเริ่มสมานตัวด้วยตัวมันเอง ว่าแล้วไวโอล่า ทราตัส และอาเรียก็พักแรงพอแล้วก่อนจะลุกขึ้นมา ส่วนเซบาสเตียนนั้นมีริกะช่วยดูอาการอยู่ มาราอุสหัวเราะขึ้น
"ลูกศิษย์เจ้าตายแล้วริกะ !" มาราอุสตะโกนขึ้นก่อนจะเหวี่ยงหอกของตนไปมา ริกะได้ยินดังนั้นก็มองมาทางมาราอุส
"ใช่จริง ๆ เหรอ" ริกะพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่นิ่งก่อนจะดูอาการของเซบาสเตียนต่อ นั่นทำให้มาราอุสงง และเอะใจเล็กน้อย ทันใดนั้นจู่ๆก้อนหินที่ทับร่างชายคนนั้นก็เริ่มขยับออกมา เผยให้เห็นถึงชายผมสีน้ำตาลกำลังลุกขึ้นออกมา ชุดเกราะนั้้นพังเละเหลือเพียงเสื้อเชิ้ดสีขาวและกางเกงสีน้ำตาล ทุกๆคนรวมถึงทราตัส เซบาสเตียน อาเรีย และไวโอล่าเห็นดังนั้น ตาก็เบิกกว้าง รวมถึงมาราอุส มีเพียงริกะเท่านั้นทีไม่ตกใจใดๆทั้งสิ้น

"ท่านริ-" เซบาสเตียนพยายามลุกขึ้นแต่ก็ทรุดลงไป
"อย่าขยับสิเจ้าคนแคระ เจ้าเสียเลือดมากเกินไป" ริกะพูดก่อนจะเอามือทั้งสองข้างจับที่แผลบริเวญที่แขนขาด ว่าแล้วก็มีแสงสีเขียวออกมา เลือดที่ไหลออกมาจากแขนเริ่มหายไป แผลเริ่มจับตัวเร็วขึ้น ว่าแล้วเซบาสเตียนก็มองไปที่ชายผมสีน้ำตาลที่เดินออกมาจากเศษก้อนหินก่อนจะค่อยๆปัดฝุ่นที่ติดตัวออก แล้วหยิบดาบจากพื้นขึ้นมา

"ชายคนนั้นคือ.." เซบาสเตียนถามริกะ ริกะได้ยินดังนั้นก็หวเราะเบาๆก่อนจะมองตาม
"นั่น"
"คือผู้ปฏิวัติประเทศเอลลาสเมื่อ 4 ปีก่อน และสังหารกษัตริย์ผเด็จการคนก่อน อเล็กซิส ฟอร์นัส บิดาของอาเรียแห่งโบเรเนีย"
"เขาคือซาเอ็น ซาเอทัจ"

ว่าแล้วชายผมสีน้ำตาลก็จ้องตรงมาที่มาราอุส มาราอุสนั้นมองไม่กระพริบตาเลยแม้แต่น้อย ชายผมสีน้ำตาลเห็นดังนั้นก็กวัดแกว่งดาบไปมา พร้อมที่จะสู้กับมหาจอมมารอีกครั้ง

"ซาเอ็น ทำไมถึง-" มาราอุสถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด ซาเอ็นเป็นคนรู้จักของนาง เป็นคนที่สำคัญสำหรับมาราอุสเป็นอย่างมาก เมื่อซาเอ็นได้ยินดังนั้นก็เลื่อนสายตามองไปรอบ ๆ มองดูกองศพของเหล่าทหารตายเกลื่อนกลาดกันนับหมื่นนับแสน และพวกทราตัสที่ยืนอยู่ข้างหลังบาดเจ็บอยู่อย่างน่าเวทนา
"เพราะวิธีรื้อฟื้นโดเรียร์ใหม่ของเจ้ามันแย่เกินไป" ซาเอ็นพูดขึ้น มาราอุสได้ยินดังนั้นก็ก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดต่อ
"มันคือวิธีเดียวซาเอ็น มันคือวิธีเดียว.. ข้ารู้ดี อาชเกอร์ก็บอกข้าเช่นนั้น" มาราอุสพูดอีกครั้งแต่คราวนี้น้ำเสียงเริ่มสั่นไหว ซาเอ็นได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาและตอบกลับนางไป

"อาชเกอร์หลอกเจ้า มาราอุส.. มันหลอกเจ้าให้เข้ามืดบอดเชื่อในพลังแห่งบาป.. แต่มันไม่จริง"
"มันเป็นความจริง !" มาราอุสตอบเถียงซาเอ็นที่กำลังเกลี้ยกล่อมนาง เมื่อซาเอ็นได้ยินดังนั้นจึงเห็นว่ามันสายเกินไปที่จะดึงนางกลับมาแล้ว.. เขสจึงเริ่มตั้งท่าพร้อมรบขึ้นมา

"ข้าขอโทษ .. แต่ว่านี่คือสิ่งที่ข้าจำเป็นจะต้องทำที่สุดในตอนนี้" ซาเอ็นพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเอาดาบกรีดมือตนเอง เลือดนั้นค่อยๆไหลลงมาจากมือของเขา ว่าแล้วซาเอ็นก็ชูมือขึ้น เลือดนั้นหยดลงมา และเมื่อมันลงสู่พื้น จู่ ๆ ดวงตา และสีผมของซาเอ็นก็กลายเป็นสีแดง ว่าแล้วซาเอ็นก็พุ่งขึ้นไปหามาราอุสทันที มาราอุสเห็นดังนั้นก็ตาเบิกกว้างก่อนที่จะใช้หอกกันไปข้างหน้า ซาเอ็นใช้ดาบตวัดใส่มาราอุสอย่างแรง

"เคร้ง !" หากแต่มาราอุสใช้หอกกันเอาไว้ได้ เสียงของดาบเสียดสีกับหอกอย่างรุนแรงจนน่าหวาดเสียวแทน

ทราตัสและไวโอล่าเห็นดังนั้นก็ค่อย ๆ ขยับตัวถอยออกมา ในขณะที่อาเรียนั้นเข้าไปเช็คอาการของเซบาสเตียนแทนที่ริกะ ส่วนริกะก็ค่อยๆเดินออกมาหยุดใกล้ ๆ กับไวโอล่าราวกับกำลังจะหารือวางแผนกัน

"เจ้าไม่เข้าใจซาเอ็น เจ้าไม่เข้าใจ !" ว่าแล้วมาราอุสก็ดันซาเอ็นออกมาก่อนจะขว้างหอกเข้าใส่ซาเอ็น หากแต่จู่ๆร่างของซาเอ็นกลายเป็นเลือดแล้วทะลุผ่านหอกที่พุ่งเข้าหาไปเลย ว่าแล้วเลือดก็กลับเป็นซาเอ็นอีกครั้ง ก่อนที่จะตะวัดดาบเข้าหามาราอุสอีกครั้ง คราวนี้มาราอุสที่ปราศจากอาวุธก็ใช้มือเปล่ารับดาบของซาเอ็นเอาไว้อย่างง่ายดาย

ว่าแล้วซาเอ็นก็ปล่อยดาบออกไปก่อนจะเตะร่างของมาราอุสเข้าไปอย่างรวดเร็ว มาราอุสไม่ป้องกันการโจมตีนั้นจึงกระเด็นออกมาจากแรงกระแทก ก่อนที่เเลือดจะเริ่มไหลออกมาจากปากของมาราอุส ว่าแล้วสายตาของมาราอุสก็เปลี่ยนไป ซาเอ็นก็พุ่งไปหามาราอุสอีกครั้ง ว่าแล้วเขาของมาราอุสก็มลำแสงสีเขียวพุ่งออกมา ซาเอ็นก็แปลงเป็นเลือดทะลุผ่านลำแสงอีกครั้ง ก่อนจะกลับเป็นเหมือนเดิมที่ด้านหลังของมาราอุส ซาเอ็นก็ต่อยเข้าที่หลังของมาราอุสทันที หากแต่จู่ๆก็มีมือสีดำออกมาจากอากาส จับแขนของซาเอ็นเอาไว้ ว่าแล้วก็เริ่มจับขาทั้งสองข้างและแขนอีกข้างตามลำดับ ว่าแล้วมาราอุสก็หันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เลือดเย็น ก่อนที่จะจับใบหน้าของซาเอ็นอย่างนุ่มนวล ซาเอ็นพยายามกลายร่างเป็นเลือดแต่ว่าก็ทำไม่ได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง

"พวกเราจะอยู่ด้วยกันหลังจากที่ข้าทำลายโดเรียร์ทิ้งแล้วรื้อฟื้นใหม่ซาเอ็น ข้าสัญญา" มาราอุสพูดขึ้นกับซาเอ็นโดยไร้ซึ่งเล่ห์กลใด ๆ นางเอาจริงเอาจังกับวาจานี้ และต้องการให้ซาเอ็นไม่เข้ามายุ่งขัดขวางนาง.. ซาเอ็นพยายามดิ้นออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ ดูเหมือนจู่ ๆ ซาเอ็นจะไปกระตุกอีกมุมนึงของมาราอุสเข้าซะแล้ว ว่าแล้วทันใดนั้นอาวุธสีทองก็พุ่งลงมาเต็มไปหมดเข้าหามาราอุสที่ไม่มีอาวุธบนมือ มาราอุสก็ชูมือปีศาจข้างนึงของตนขึ้น ว่าแล้วก็มีเกราะป้องกันล้อมร่างของมาราอุสเอาไว้ ทันใดนั้นเอง

"เอานี่ไปกิน ! เฟมของจ้าวแห่งหอก !" ไวโอล่าตะโกนขึ้นก่อนที่จะขว้างหอกสีแดงบนมือข้างหนึ่งออกไป ว่าแล้วหอกก็พุ่งไปด้วยความเร็วระดับเดียวกับเสียงชนกับเกราะของมาราอุสอย่างรุนแรงในทันที

"โครม !" เสียงของหอกและเกราะเข้าปะทะกันราวกับอัสนีบาตร่วงลงสู่พื้นพสุธา

มาราอุสเห็นและได้ยินดังนั้นก็ตกใจก่อนจะมองหันไป หอกนั้นเกือบทะลุเกราะป้องกันออกมาได้ เกิดเป็นร้อยร้าวเบา ๆ บริเวญเกราะ มาราอุสเห็นดังนั้นเส้นเลือกก็เริ่มผุดบนหน้า นางโมโหและไม่ชอบผลลัพธ์นี้อย่างเห็นได้ชัด

"จงแหลกสลายเป็นเถ้าถ่าน"

ทันใดนั้นเองเกราะป้องกันก็หายไป อาวุธทั้งหลายที่ทราตัสปล่อยลงมาพุ่งเข้าหามาราอุสอย่างรวดเร็ว หากแต่จู่ๆอาวุธทั้งหลายก็หยุดลงทันทีทันใด ก่อนที่จะเริ่มแหลกสลายกลายเป็นเถ้าถ่านดั่งเช่นวาจา ทุก ๆอย่างที่มาราอุสจ้องเริ่มมอดไหม้หมดไปก่อนที่จะค่อยๆหันไปหาทราตัส ทราตัสเห็นดังนั้นก็เสกอาวุธมาบังร่างของตนเอาไว้ อาวุธก็เริ่มหายไป ทีละชิ้น ทีละชิ้น จนเริ่มใกล้จะเห็นทราตัสลงทุกที แต่ทว่า

"เปลี่ยนพลังซะทีสิวะ ไอไพรด์เวรเอ้ย !" ซาเอ็นตะโกนขึ้น ทันใดนั้นแขนที่จับเขาอยู่ก็ลุกเป็นไฟแดงฉานและปล่อยร่างของเขาลง ซาเอ็นเห็นมาราอุสที่กำลังจ้องไปที่ทราตัสดังนั้นก็ชูมือไปทางนั้นทันที ว่าแล้วก็มีไฟสีแดงพุ่งออกมาบังสายตาของมาราอุสลง แต่ทว่าแม้แต่ไฟก็เริ่มแหลกสลายหายไปทีละน้อย พลังนั้นแกร่งกล้าเกินไป ซาเอ็นเห็นดังนั้นก็มองข้ามไป เห็นริกะที่กำลังทำพิธีดึงโซ่แห่งทาร์ทารัสขึ้นมาเพื่อกักขังมาราอุสอยู่ ส่วนไวโอล่าก็กำลังเตรียมตัวโจมตีอีกครั้งหนึ่งด้วยหอกที่มีอยู่อีกเล่มว่าแล้วไฟก็หายไป ดวงตาพุ่งเข้าไปหาทราตัสทันทีราวกับงูที่จ้องมองไปที่เหยื่อของมัน หากแต่ว่าจู่ ๆ อาเรียก็เข้า่ไปผลักทราตัสออกมา ทราตัสเห็นดังนั้นก็ตกใจก่อนจะมองไปที่นัยน์ตาของอาเรียอีกครั้ง ร่างของอาเรียเริ่มหายไปเป็นเถ้าถ่านพร้อมกับคำพูดสุดท้ายของเธอ

"ลาก่อน"
"ควั่บ !" ร่างแหลกสลายเป็นผุยผงในพริบตาเดียว

ทราตัสเห็นดังนั้น จู่ ๆ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความเศร้าก่อนจะมองกลับไปหามาราอุสอย่างเคียดแค้นก่อนที่จะดึงอะไรบางอย่างออกมาจากอากาศ มันคือเกราะแขนบางอย่าง ว่าแล้วทราตัสก็ชูมันเข้าใส่มาราอุส ว่าแล้วมันก็เริ่มหายไปเป็นเถ้าถ่านเพราะมาราอุสกำลังมองมันอยู่

"ตายซะ !"

ก่อนที่เกราะจะหายไปเป็นเถ้าถ่านพร้อมกับแขนของทราตัส ก็ลำแสงสีทองพุ่งออกมาเข้าที่ดวงตาของมาราอุส เลือดนั้นไหลออกมาจากดวงตาของมาราอุส ก่อนที่เธอจะปิดตาของตัวเอง เธอมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นไปชั่วขณะ นั่นทำให้มาราอุสเริ่มหวาดกลัวเบาๆก่อนจะพยายามรับรู้สิ่งต่างๆด้านหน้าของตัวเธอด้วยการฟัง

"ตึบ ตึบ ตึบ" เสียงวิ่งกระทืบเท้าดังขึ้นมาตลอดทางด้านขวา

มาราอุสจึงไม่รอช้าที่จะใช้มือปีศาจที่มีกรงเล็บอยู่แทงเข้าไปตามต้นเสียง

"ฉึบ" กรงเหล็บเข้าทะลุร่างกายของผู้โชคร้ายคนนี้ นางรู้สึกได้
"ครอด !" เสียงของไส้พุงที่ไหลออกมาในขณะที่ร่างเริ่มจะคลายแรงลงกำลังจะตายอย่างน่าเวทนา

มันได้ผลและโดนเต็มๆ เลือดนั้นไหลออกมาเต็มมือของเธอ นั่นทำให้มาราอุสหัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น ก่อนที่จะมีลำแสงสีเขียวจากกรงเล็บทะลุสิ่งที่เธอแทงอยู่ เลือดนั้นไหลออกมาหนักกว่าเดิมและมากพอที่จะทำให้สิ่งที่ถูกแทงตายลงได้ ว่าแล้วดวงตาของเธอก็ฟื้นฟูกลับมามองเห็นอีกครั้ง และสิ่งที่เธอเห็นนั้นทำให้เธอร้องออกมา น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีทางหยุด

"ซ..ซาเอ็น ?"

ว่าแล้วมาราอุสก็ดึงกรงเล็บออกมาจากท้องของซาเอ็นที่ไหลออกมาด้วยเลือด ก่อนจะเข้าไปประคองร่างของซาเอ็นที่เลือดไหลออกมาอย่างไม่มีทางหยุดยั้ง ซาเอ็นยิ้มขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะเข้ามากอดมาราอุสที่กำลังตกใจและรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ทำไม" มาราอุสถามขึ้น ไม่รู้ว่าถามซาเอ็นหรือว่าถามตนเองอยู่ ว่าแล้วผมของซาเอ็นก็กลับมาเป็นสีน้ำตาลดังเดิม ตัวของซาเอ็นที่โอกาสมีชีวิตอยู่ต่อเริ่มน้อยลงเรื่อยๆจึงหัวเราะขึ้น
"ข้า... ขอโทษ" เขากระซิบข้างหูของหญิงสาวที่ซาเอ็นไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าเป็นมาราอุส เขาเห็นเพียงหญิงสาวผมสีเขียวอมเหลืองในชุดราตรีกลางป่าพงไพรอันงดงาม.. เขาขอโทษที่เขาทำตามสัญญาไม่ได้ สัญญาที่ว่าจะอยู่รอดไปหาลูกของเขา ลูกที่เขาพึ่งจะจำได้ในวินาทีสุดท้ายว่ามีอยู่ ตัวซาเอ็นยิ้มสังเวชในตัวเขาเองก่อนจะหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม

"ไม่นะ.. ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ !" มาราอุสตะโกนอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาพลางมองไปที่ซาเอ็น
"ข้าต่างหากล่ะ.. ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริง ๆ ! ข้า-! ...." มาราอุสเริ่มร้องออกมาในขณะที่กำลังขอโทษชายผู้ตายไปแล้ว

เมื่อนั้นมาราอุสที่กำลังบ้าก็ขยับสายตามาทางทราตัสที่เสียแขนข้างหนึ่งของตนไป ทราตัสนั้นช็อคยิ่งกว่าเก่าที่เห็นซาเอ็น มิตรสหายคนสำคัญของเขาในสภาพนั้น มาราอุสนั้นเคียดแค้นยิ่งกว่าเดิมก่อนที่ลำแสงสีเขียวจะพุ่งออกมาจากเขาทั้งสองข้าง ทราตัสเห็นดังนั้นก็รีบก้มหลบทันที แต่แล้วเหตุการณ์ที่มาราอุสไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

"ลองกินุส" หอกสีแดงบนมือของไวโอล่าเปลี่ยนไปกลายเป็นหอกสีทองศักดิ์สิทธิ์ว่าแล้วไวโอล่าก็ขว้างไป หอกนั้นพุ่งเร็วกว่าหอกเล่มที่แล้วอีก และแทงทะลุร่างของมาาอุสมาถูกซาเอ็นอีก ซาเอ็นก็พ่นเลือดออกมาพร้อมกับมาราอุส ลำแสงนั้นหายไปจากเขาของมาราอุส มาราอุสกอดร่างของซาเอ็นแน่นกว่าเดิม ส่วนซาเอ็นก็ฆัวเราะขึ้นแล้วมองไปที่ไวโอล่า ไวโอล่าก็ล้มลงไปนั่งพร้อมกับร้องไห้ออกมา ว่าแล้วซาเอ็นก็ผลักร่างของตนเองจากมาราอุส ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นข้างศพของทหารคนอื่นๆ และสิ้นใจลงไปโดยไม่มีคำอำลา

ในขณะที่มาราอุสคุกเข่าลงไปก่อนจะดึงหอกลองกินุสที่ปักอยู่ที่ด้านหลังออกมาแล้วขว้งทิ้งลงไป แผลนั้นค่อยๆฟื้นฟูกลับมา ว่าแล้วมาราอุสก็มองไปทางไวโอล่าด้วยสายตาที่เคียดแค้นเช่นเดียวกับที่มองทราตัส น้ำตาของนางเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด ดวงตาเป็นสีแดงฉานอย่างเห็นได้ชัดและกำลังจะมอดไหม้ร่างของนางให้เป็นเถ้าถ่าน ทว่าทันใดนั้นเองโซ่ก็พุ่งออกมาจากอากาสแล้วพุ่งไปรัดข้อมือทั้งสองข้างของมาราอุส พลังของมาราอุสหายไปในทันที มาราอุสที่เห็นดังนั้นก็มองไปที่ริกะ ริกะก็ยิ้มกลับไปให้นางโดยมิได้พูดตอบอะไรก่อนจะค่อย ๆ เดินออกไป โซ่นั้นเริ่มรัดร่างของมาราอุสมากขึ้นเรื่อยๆก่อนที่จะค่อย ๆ ดึงมาราอุสลงไปสู่พื้นดิน นางทิ้งไว้เพียงวาจา และคำสาปแช่งสุดท้ายจากมหาจอมมารก่อนที่โดเรียร์จะหนีออกจากความวินาศไปได้เล็กน้อย

"ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้าทุกคน ! ให้ต้องพบกับความตายที่ทุขทรมาน ! จนไปถึงลูกหลานของพวกเจ้า ! พวกมันจะต้องเผชิญหน้ากับฝันร้ายที่พวกแกสร้างเอาไว้ !!"

"ในนามของมาราอุสข้าสาบาน-! ว่าข้าจะจดจำวันนี้และกลับมาฆ่าพวกเจ้าทุก ๆ คนให้ได้ ! จงจดจำนามของมหาจอมมารเอาไว้ ! เจ้าพวกปีศาจ !!"

Last Edit: Nov 9, 2017 13:41:46 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 11:45:06 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 11:45:06 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 5 "เมืองเรเวน" (รีไรท์)

_______________

"ยินดีต้อนรับสู่คฤหาศน์อเล็กซิส ริห์มค่ะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลสวมชุดเมดพูดขึ้นก่อนจะก้มหัวลง ว่าแล้วเดวิดก็รวบรวมความกล้าของตนเองถามหญิงสาวสวมชุดเมดที่ยืนอยู่ตรงหน้าขึ้น
"ไม่ทราบว่าท่านขุนนางอเล็กซิสอยู่ที่นี่รึเปล่าครับ" เดวิดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงและคำพูดที่สุภาพ
"ตอนนี้ท่านขุนนางอยู่ที่เมืองหลวงของเอลลาส เมืองอตอมอสค่ะ"
"ไม่ทราบว่าพวกท่านมีธุระอะไรกันเหรอคะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลถามเดวิดขึ้น ว่าแล้วเดวิดก็ตอบกลับไปทันที

"พวกเราคือคนจาก.." เดวิดหยุดพูดก่อนจะหันไปหาดิลเลี่ยนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง ดิลเลี่ยนก็พยักหน้าให้กับเดวิด สื่อว่าทำอะไรก็ทำเลย
"พวกเราคือคนจากยูเอ็น ที่ได้มาขอยื่นเรื่องขอทำการค้าขายในเมืองเรเวนแห่งนี้ครับ" เดวิดพูดขึ้นก่อนจะจัดปกคอเสื้อตนเองเล็กน้อย หญิงสาวผมสีน้ำตาลได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้วยิ้มตอบ รอยยิ้มตอบของเธอทำให้เดวิดเขินอายเล็กน้อย ว่าแล้วหญิงสาวผมสีน้ำตาลก็กล่าวขึ้น

"ถ้าอย่างนั้น ท่านขุนนางก็คงจะมาถึงในวันพรุ่งนี้นั่นแหละค่ะ ค่อยมาทีหลังจะได้มั้ยคะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลพูดขึ้น
"ค..ครับ ได้ครับผม ไว้จะมาใหม่นะครับผม" เดวิดพูดขึ้น ก่อนจะใช้สัญญาณมือให้สัญญาณคนอื่นๆด้านหลัง ว่าขุนนางไม่อยู่ ก่อนที่จะค่อยๆเดินถอยหลังกลับไป แต่ทว่า..
"จะว่าไป ยูเอ็น นี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ อยู่ในแถบเมืองอาร์ธีร์รึเปล่าคะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลถามขึ้น เดวิดได้ยินดังนั้นก็จ้่องหน้าคนอื่นๆ ว่าแล้วโยฮันก็เดินเข้าไปยืนข้างๆเดวิด หญิงสาวผมสีน้ำตาลเห็นชุดเกราะและดาบของชายคนนั้นก็ไขว้แขนไว้ด้านหลัง ก่อนที่จะมีแสงสีเหลืองๆบางๆแผ่ออกมา เหมือนกับหวาดระแวางชายตรงหน้าเบาๆ ว่าแล้วโยฮันก็ตอบคำถามของหญิงสาวผมสีน้ำตาลขึ้น

"เรามาจากอีกมิติหนึ่งครับ" เพียงคำพูดเดียวทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลและคนรับใช้คนอื่นตกใจเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่โอเวอร์มากนัก ในขณะที่คนจากมิติเดียวกันนี่ .. หน้าอย่างกับ.. เอาเป็นว่าเดวิดสะกิดหลังโยฮันเบาๆก่อนจะถามขึ้น
"พูดไปเลยเหรอครับ" เดวิดถามโยฮันเบาๆ
"พวกเขาไม่ได้บอกนายเหรอ .. เขาบอกว่าสามารถบอกเรื่องอีกมิตินึงได้ ในยามคับขัน .. และสำหรับชั้นไม่ว่าจะเวลาไหน ทุกการตัดสินใจมันก็สำคัญ ง่ายๆก็ทุกๆวินาทีก็คือยามคับขันที่นายจะต้องตัดสินใจน่ะ" เดวิดได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตาบแบบงงๆ ว่าแล้วมือของหญิงสาวผมสีน้ำตาลก็กลับเป็นเหมือนเดิม ก่อนที่จะพูดต่อ

"นั้นเหรอคะ .. ถ้าอย่างนั้น-"
"เดี๋ยวข้าจัดการเอง วีนัส" จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาภายในบ้าน ว่าแล้วหญิงสาวผมสีน้ำตาลก็ทำหน้าตกใจก่อนจะหันหลังไปหาต้นเสียง เผยให้เห็นถึงหญิงสาวผมสีฟ้า ดวงตาสีน้ำตาล สวมชุดราตรีสีน้ำเงินค่อยๆเดินลงมาจากบันได ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูข้างๆกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่กำลังรุกรี้รุกรน

"ท่านเสตลล่าคะ ท่านไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วไปเอาชุดราตรีมาจากไหนเหรอคะ"
"ท่านเสตลล่ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะคะ เดี๋ยวร่างกายจะทรุดเอา"
"เดี๋ยวดิชั้นจะช่วยพาท่านกลับขึ้นไปบนห้องเองค่ะ ยื่นมือมานี่นะคะ" เหล่าคนรับใช้ต่างเริ่มวุ่นวายพยายามจะช่วยเหลือหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสตลล่าที่กำลังทำหน้าหงุดหงิดอยู่

"หยุดเลยนะ พวกเจ้า มีแขกอยู่ไม่เห็นเหรอ" เสตลล่าพูดเตือนสติขึ้น ก่อนที่คนรับใช้ทั้งหลายจะกลับมาสงบยืนเป็นระเบียบเหมือนเดิม
"เอาเป็นว่า วีนัส เธอพาคนพวกนี้ไปชมเมืองนี้สักหน่อยสิ แล้วตอนเย็นก็ทานอาหารเย็นกับพวกเราหน่อยมั้ยคะ"
"คุณฑูตจากต่างมิติ" ดูเหมือนเสตลล่าจะเน้นคำพูดสุดท้ายเป็นพิเศษมาก ว่าแล้วหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่ถูกเรียกว่าวีนัสก็เหงื่อหยดเบาๆเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวรับคำสั่งลงแล้วเดินนำออกไป ว่าแล้วคนอื่นๆก็เริ่มเดินตามหญิงสาวผมสีน้ำตาล เหลือเพียงเดวิด โยฮันและลินดาที่ยืนอยู่

"พวกคุณ.." เสตลล่าพูดขึ้นก่อนจะกอดอกแล้วมองไปที่เดวิดที่ยืนหันหลังมองไปที่คนอื่นๆที่เดินตามวีนัสที่กำลังจะพาชมเมืองเรเวนแห่งนี้อยู่ ว่าแล้วเสตลล่าก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เดวิดจะกล่าวอะไรบางอย่างขึ้น
"ขอบพระคุณในความมีน้ำใจมากนะครับ คุณเสตลล่า" เดวิดกล่าวขึ้นก่อนจะก้มหัวขอบคุณลง ว่าแล้วเสตลล่าก็ยิ้มตอบกลับไปแล้วถามอะไรบางอย่างกลับ
"ท่านชื่ออะไรเหรอ" เสตลล่าถามเดวิดขึ้น เดวิดได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับด้วยชื่อของตนเองขึ้น

"เดวิด .. เดวิด วินสตัน ครับ" เดวิดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่งุนงง เหมือนกับสงสัยว่าทำไมถึงถามชื่อ
"สวัสดีค่ะคุณเดวิด ดิชั้นชื่อเสตลล่า อตอมอส ริห์ม น้องสาวของอเล็กซิส ริห์มค่ะ" เสตลล่าตอบด้วยรอยยิ้ม ว่าแล้วโยฮันก็เดินเข้ามาตัดบททั้งคู่ขึ้น
"นั้นขอตัวนะครับ ท่านเสตลล่า" ว่าแล้วโยฮันก็ดึงตัวเดวิดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินตามคนอื่นๆไป ก่อนที่ลินดาจะเดินตามไป ว่าแล้วคนรับใช้คนหนึ่งก็เดินมาถามเสตลล่าที่มองตามพวกเดวิดอยู่

"ท่านคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ" คนรับใช้คนนั้นถามขึ้น ว่าแล้วเสตลล่าก็เดินถอยกลับเข้าคฤหาศน์แล้วปิดประตูลง ก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามคนรับใช้คนนั้น
"เปล่า .. ก็แค่รู้สึกคุ้นเคยกับสายตาแบบนั้น มันเหมือนกับ.."
"ตาของน้าซาเอ็น เท่าที่จำความได้น่ะ"

ณ ใต้ภูเขาแห่งหนึ่ง ในอีกมิติหนึ่ง

"อ๊าา !! อ๊าา !!"
"อย่างนั้นแหละ ยัยทาส !! ร้องให้ดังกว่านี้ !!"
"อ๊าา-!! ชั้นรักคุณ !! ชั้นรักคุณ !!"

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกปีศาจสวมแว่นดำ ผิวกายสีคลีมข่มขืนอยู่ ฝ่ายหญิงสาวนั้นร้องออกมาจนแทบไม่มีเสียง และไม่เหลือสติสัมปชัญญะใดๆทั้งสิ้น ร่างของเธอถูกเปลือยกายเห็นทั่วทุกสรีระ คอของเธฮถูกผันด้วยโซ่ ไร้ทางหนีออกไปได้ ว่าแล้วปีศาจตนนั้นก็ปล่อยร่างหญิงสาวออกมา หญิงสาวคนนั้นไม่เหลืออะไรในสมองของเธออีกต่อไปแล้ว นอกจากความทรมาณที่เธอได้รับมาตลอดๆตั้งแต่กลายเป็นทาสที่นี่ หากแต่ว่าเมื่อเธอมองออกไปก็เห็นกับหญิงสาวคนอื่นๆกชที่กำลังโดนเหมือนกับเธอ แม้ว่าจะไม่เหลือสติแล้วแต่ดวงตาของเธอก็หยดลงมาด้วยน้ำตาแห่งความเศร้าโศก ก่อนที่ปีศาจตัวต่อไปจะเข้ามาในร่างกายของเธออีกครั้ง

"อ๊าาา !!"

ว่าแล้วปีศาจตัวก่อนหน้านี้ก็เดินออกมาด้วยความสบายใจ ไม่มีความกังวลหรือความเครียดใดๆทั้งสิ้น ก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างในเสื้อเกราะของเขาสั่นขึ้น ปีศาจตนนั้นก็หยิบมันออกมา มัันคือวอล์กี้ ท็อล์คกี้ขนาดเล็ก ที่ไม่น่าจะพบเจอในโลกแฟนตาซีแบบนี้ ทันใดนั้น

"ท่านซีโนโซเฟียส" ปีศาจตนนั้นพูดขึ้น ว่าแล้วก็มีเสียงหายใจอันเย็นยะเยือกหลุดออกมา แสดงให้เห็ยถึงความน่าสะพรึงกลัวของซีโนโซเฟียส
"โซลดร่า .. ลูกน้องคนโปรดของข้า" ซีโนโซเฟียสกล่าวขึ้น ว่าแล้วก็พูดต่อโดยทันที
"เจ้า.. รถถัง .. ใช่มั้ย ข้าเรียกถูกรึเปล่า"
"ครับท่าน รถถังที่ข้าออกแบบและสร้างขึ้นมา ได้ผลดีรึเปล่าครับ" โซลดร่าถามซีโนโซเฟียสขึ้น

"แน่นอน มันได้ผลดีมากเลยล่ะ เพียงพริบตาเดียว ทุกสิ่งตรงหน้าก็ย่อยยับ .. เพียงแต่ดูเหมือนจะมีคนอยู่บางคนที่จะรู้ทันว่ามันคืออะไรน่ะ .. ก่อนหน้านี้เจ้าบอกเอาไว้นี่ว่าไม่มีใครรู้จักมันอย่างแน่นอนในโลกนี้นอกจากพวกเราปีศาจน่ะ" ซีโนโซเฟียสถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เลือดเย็น โซลดร่าได้ยินดังนั้นก็เอะใจเล็กน้อย ก่อนจะถอดแว่นออกมา .. แล้วใส่เข้าไปใหม่อีกรอบ แล้วมองไปที่ห้องๆหนึ่งที่ทำจากเหล็กโดยสมบูรณ์

"ท่านได้จับมันเอาไว้รึเปล่า" โซลดร่าถามพลางเดินตรงไปที่ห้องๆนั้น
"ไม่เชิง ข้าทำให้มันกลายเป็นปีศาจด้วย" ซีโนโซเฟียสตอบ โซลดร่าก็เปิดประตูห้องเหล็กนั้นออกแล้วปิดลง ก่อนจะใส่รหัสบนแผนควบคุมข้างๆประตู ว่าแล้วประตูเหล็กก็ถูกล็อคโดยอัตโนมัติอย่างแน่นหนา โซลดร่าก็เดินตรงไปดึงผ้าออกจากโต๊ะทำงานของเขา เผยให้เห็นถึง ด้ามดาบสีดำมีดวงตาของปีศาจปิดอยู่ตรงกลางของด้ามดาบ

"นั้นเหรอครับ .. แต่ถึงอย่างนั้น พวกนั้นก็ไม่มีทางหลบแรงอานุภาคได้ทันอย่างแน่นอนครับ"
"ผมขอ.. จบการสนทนาแค่นี้นะครับ"
"แน่นอนๆ แล้วเจอกันล่ะ โซลดร่า.." ว่าแล้วโซลดร่าก็วางวอล์กี้ ท็อล์คกี้ลงไว้ข้างๆด้ามดาบ ก่อนจะนั่งลงไปข้างๆแผนซีพียู

"ไม่น่าเชื่อ .. มิติมันเปิดเองให้คนจากโลกเดิมเราเข้ามาเหรอ.."
"ทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยฟะ !!" โซลดร่าตะโกนขึ้นด้วยความเศร้าโศก ก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงไปบนพื้น ตัวเขาอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ ในใจของเขาพูดเพียงเสียงเดียวคือรู้สึกคิดผิดที่เลือกเส้นทางนี้ไป แต่ถึงอย่างนั้น .. จู่ๆเขาก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆหยุดอารมณ์เศร้าๆของตนก่อนจะพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆอีกรอบ

"นั้นก็จับมันให้กลายเป็นปีศาจเหมือนพวกเรา .. จะได้มีคนช่วยงานเพิ่มก็แล้วกัน"

ณ เมืองเรเวน อีกมิติหนึ่ง

"ที่นี่คือหน้าลานประลองที่มีชื่อเสียงที่สุดในแถบเหนือของเอลลาสค่ะ ที่นี่คือลานประลองดาเร็น" วีนัสนำทางพวกเดวิดมาหน้าสานประลองที่ใหญ่โตมโหฬาร จนเรียกว่าโคลอซเซียมก็ไม่มีใครว่า และยังเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินเข้าออกกันอย่างแออัด โชคดีที่วีนัสหาบริเวญที่คนไม่เบียดมากได้ จึงยืนหากันสะดวกกันครบ ยกเว้นแต่พวกโยฮันและลินดาที่ขอกลับไปที่ค่ายของ UN ก่อน ว่าแล้วดิลเลี่ยนก็ถามขึ้น

"คนเยอะอย่างนี้ทุกวันรึเปล่าครับนี่ คุณสวย" ดิลเลี่ยนถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์อย่าบอกใคร วีนัสได้ยินดังนั้นก็หัวเราะกลับเบาๆก่อนจะตอบกลับไป
"ค่ะ ที่นี่นับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ดังมากในระดับนึงนะค่ะ เรียกได้ว่าทุกๆคนที่อยู่แถบนี้ต้องเคยมาหมดเลยล่ะค่ะ" วีนัสตอบคำถามของดิลเลี่ยน ก่อนที่จะเจอคนๆหนึ่งเข้า วีนัสก็ทักทายก่อนจะสวมเข้ากอดเบาๆ แล้วก็นำพวกเดวิดเดินเข้าไปในที่นั่งอัฒจรรย์ ทุกๆคนนั่งติดกันหมดบนแถวหน้า ระดับที่แค่ปีนข้ามระเบียงก็ไปยืนบนลางประลองได้แล้ว มีอาร์มันโด้ เดวิด วีนัส ดิลเลี่ยน เจค็อบ ตามลำดับ ว่าแล้วเดวิดก็ถามคำถามบางอย่างขึ้น

"คนเมื่อกี้ แฟนคุณเหรอครับ คุณวีนัส" เดวิดถามขึ้นด้วยความสงสัย วีนัสได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
"เปล่าค่ะ คนรู้จักของท่านอเล็กซิสน่ะค่ะ เขาคือเจ้าของลานประลองแห่งนี้น่ะค่ะ" วีนัสกล่าวชมด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ก่อนที่ดิลเลี่ยนจะแซวต่อ
"แหม ผมก็นึกว่าผมจะหมดสิทธิ์แล้วซะอีก" ดิลเลี่ยนพูดติดหัวเราะขึ้น ก่อนจะหยุดหัวเราะลง ว่าแล้ว..

"เขาจะฆ่ากันจริงๆรึเปล่าครับ คนที่จะเข้ามาสู้น่ะ" เจค็อบถามวีนัสขึ้น เดวิดได้ยินดังนั้นก็มองไปหาอาร์มันโด้ วีนัสได้ยินดังนั้นก็นั่งจับคางตนเองนึกเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไป
"อยู่ที่กติกาที่ผู้ประกาศจะพูดขึ้นน่ะค่ะ .. นั่นไงคะ กำลังจะมาแล้วน่ะค่ะ" วีนัสพูดขึ้นก่อนจะชี้ไปที่ด้านตรงข้าม มันคือชายไว้หนวดเครา สวมเครื่องแต่งกายมีระดับเดินออกมายืนอยู่บนระเบียงที่มีเหมือนลูกแก้วสีฟ้าขนาดใหญ่อยู่ ชายคนนั้นจับมันก่อนจะพูดขึ้น

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกๆท่าน ตอนนี้เรามาถึงคู่ที่สามกันแล้วนะครับ ระหว่างแชมป์ประเภททีมของเรา ! ฝาแฝดนักปามีด สถิติชนะ 4-0 ! เวเลอร์ ไดอาวอล และ แม็กซ์ ไดอาวอล !"

ว่าแล้วประตูกรงเหล็กก็เลื่อนออก เผยให้เห็นถึงฝาแฝดหนุ่มเดินออกมา ทั้งคู่ต่างผมสีดำ ดวงตาสีดำ สวมเครื่องแต่งกายชุดแจ็คเก็ต บนมือทั้งสองคนคือมีดนาดเล็ก ง่ายต่อการขว้างปาใส่คู่ต่อสู้ คนดูนับร้อยบนอัฒจรรย์ต่างส่งเสียงตะโกนเชียร์ชายสองคนนี้ ชายสองคนนี้ก็แท็กมือกันเอง ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ว่าแล้ว..

"ซึ่งทั้งคู่จะพบกับผู้ท้าชิง.. ครับ?" จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบผู้ประกาศ ผู้ประกาศได้ยินดังนั้นห็ทำหน้าตกใจ เหมือนกับจะสื่อว่า เอ็งเอาจริงดิ อะไรประมาณนี้
"ทั้งคู่จะพบกับสองทหารรับจ้างไร้สถิติ ! อาร์มันโด้ ดีอ้อน ! และเจค็อบ อูซี่ !"

คนดูบนอัฒจรรย์ได้ยินดังนั้นก็งุนงงตกใจ เช่นเดียวกับเดวิด ดิลเลี่ยน และวีนัสที่ทำหน้าไม่ถูกด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเจค็อบ และอาร์มันโด้ซึ่งถูกเรียกชื่อนั้นกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรมาก ก่อนที่ทั้งคู่จะจัดอาวุธให้พร้อมบนมือแล้วกระโดดลงมาจากระเบียง ลงมายืนอยู่บนลานประลอง เบื้องหน้าสองชายฝาแฝดที่ได้ดีกรีเป็นแชมป์ของที่แห่งนี้

"พวกแกเป็นใครเนี่ย !" เวเลอร์ หนึ่งในฝาแฝดตะโกนถามขึ้น เจค็อบได้ยินดังนั้นก็กางธนูขึ้น ก่อนจะถอดฮู้ทออก เผยให้เห็นถึงผมสีบลอนด์สชน้ำตาลของเขา ส่วนอาร์มันโด้ก็เก็บปืนกลไว้ด้านหลัง ก่อนจะหยิบปืนพกและมีดสั้นขึ้นมา นั่นทำให้ฝาแฝดโมโหเล็กน้อยที่ไม่ได้คำพูดอะไรอบกลับมา

"เอาล่ะทั้งสองฝ่าย กติกานั้นง่ายมาก ใครยอมแพ้ สลบ หรือตายก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้ ขอให้ทั้งสองฝ่ายโชคดี !"
"แกคิดผิดแล้วที่ไม่ตอบอะไรพวกเรา !" แม็กซ์ตะโกนออกมาขัดจังหวะผู้ประกาศ ผู้ประกาศได้ยินดังนั้นก็เริ่มการต่อสู้ทันที ว่าแล้ว..

"จบเกมเร็ว?" เจค็อบถามอาร์มันโด้ด้านหน้าที่ยังไม่ได้ทำอะไร เช่นเดียวกับฝ่ายตรงกันข้าม
"นี่คือแผนของโยฮันแน่ล่ะ เอาเป็นว่า.."

"อย่ามาเกะกะ" อาร์มันโด้พูดขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าใส่ฝาแฝดคนเดียว เวเลอร์และแม็กซ์เห็นดังนั้นก็หัวเราะขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะกระโดดแยกออกไปเป็นสองด้านก่อนจะขว้างมีดใส่อาร์มันโด้ไม่ยั้ง เพียงแต่..

"ปั้ง ! ปั้ง !" เสียงปืนดังขึ้นมาสองนัด

กระสุนปืนพกพุ่งเข้าใส่แขนขวา และขาซ้ายของเวเลอร์ตามลำดับ มีดบนมือของเขาหลุดออกมา ก่อนจะนอนกองกับพื้นลงไป อาร์มันโด้ก็เก็บปืนลง ก่อนจะพุ่งเข้าใส่แม็กซ์พร้อมกับมีดสั้น แม็กซ์เห็นดังนั้นจึงใช้มีดสั้นแทงเข้าใส่อาร์มันโด้ อาร์มันโด้เห็นดังนั้นก็หลบก่อนจะแทงกลับเช่นกัน เพียงแต่จู่ๆแม็กซ์ก็เคลื่อนไหวกระโดดหลบอย่างรวดเร็วแล้วขว้างมีดใส่อาร์มันโด้โดยไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม

"ทำได้แค่นี้เหรอ นี่แชมป์หรือสวะวะ" จู่ๆเสียงคนดูบนอัฒจรรย์ตะโกนเชียร์ทันที อาร์มันโด้นั้นใช้มือรับด้ามมีดก่อนจะพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของตนอย่างง่ายดายโดยไม่แม้แต่พยายาม แม็กซืเห็นดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะ..

"ไม่ใช่แค่นี้หรอก"

ว่าแล้วเวเลอร์ที่นอนกองอยู่ก็ใช้แขนซ้ายขว้างมีดใส่อาร์มันโด้ อาร์มันโด้เห็นดังนั้นก็โยกตัวหลบมีดอย่างง่ายดาย แต่กลายเป็นว่าจู่ๆมีดก็เลี้ยวตามอาร์มันโด้ อาร์มันโด้เห็นดังนั้นก็กระโดดม้วนหลังอย่างรวดเร็ว มีดนั้นก็ขยับเป็นเส้นโค้งตามทุกครั้งที่ม้วนหลัง อาร์มันโด้เห็นดังนั้นก็ใช้มีดพกฟันอากาศด้านหลังคอของตน ว่าแล้วมีดก็ตกลงไปกองกับพื้น เผยให้เห็นถึงทริกค์เส้นเอ็นท์ของเวเลอร์ที่น่าจะแอบให้แม็กซ์เก็บให้ ว่าแล้วอาร์มันโด้ก็เก็บมีดพกลง แล้วหยิบปืนกลด้านหลังของตนขึ้นมาเล็งไปที่แม็กซ์ ส่วนเจค็อบที่มองอยู่ห่างๆก็เล็งคันธนูไปที่เวเลอร์

"จะยอมมั้ย" อาร์มันโด้ถาม
"ไม่"

ว่าแล้วลูกธนูก็ปักเข้าสู่เข่าขวาของเวเลอร์ เวเลอร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม็กซ์เห็นดังนั้นก็ขว้างมีดออกไปอีก อาร์มันโด้ก็ใช้ปืนกลยิงมีดที่พุ่งเข้าสู่ตนออกหมด ก่อนจะเล็งไปที่ข้างๆหัวของแม็กซ์แล้วยิงออกมาเป็ชุด เสียงกระสุนปืนที่พุ่งเข้าใส่ เข้าไปในหูของแม็กซ์จนหมด ตอนนี้ฝาแฝดทั้งคู่เต็มไปด้วยความเจ็บและความกลัวแตกต่างกัน แต่ทุกๆอย่างก็นำพาไปสู่คำพูดเดียวกัน ..

"ย..ยอมแพ้"

ว่าแล้วเสียงคนดูบนอัฒจรรย์ก็ดังกระหึ่ม เดวิดและคนอื่นๆนั้นตกใจตาค้างแทบหมดทุกคน เจค็อบและอาร์มันโด้นั้นก็เก็บอาวุธแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะปีนขึ้นระเบียงกลับมานั่งที่เดิม วีนัสเห็นดังนั้นก็กลืนน้ำลายลง เหมือนกำลังกลัวสองคนนี้จากทักษะการต่อสู้ที่ดูจะโหดมากในระดับหนึ่ง ว่าแล้ว..

"ผมไม่คิดเลยนะครับนี่ ว่าพวกคุณจะเก่งขนาดนี้" เดวิดพูดชมเจค็อบและอาร์มันโด้ เจค็อบได้ยินดังนั้นก็กัดฟันตนเองเล็กน้อยก่อนจะตอบคำชมของเดวิด
"ขอบใจเดวิด แต่เจ้าอา์มันโด้มันแย่งผลงานชั้นหมดเลยเนี่ยสิ.." เจค็อบพูดขึ้นก่อนจะหันไปหาอาร์มันโด้แล้วหัวเราะขึ้นแล้วพูดต่อ
"คราวหน้าชั้นนำ" เจค็อบพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง อาร์มันโด้ได้ยินดังนั้นก็ขยับหัวไปมา เหมือนจะสื่อว่าเอาที่สบายใจ วีนัสเห็นดังนั้นก็ถามอาร์มันโด้ขึ้น

"พวกท่านฝึกมาจากไหนเหรอคะ" วีนัสถามอาร์มันโด้และเจค็อบ อาร์มันโด้ได้ยินดังนั้นก็ตอบ
"คุณไม่จำเป็นต้องรู้" โคตรน่าหมั่นไส้.. โคตรน่าหมั่นไส้.. วีนัสได้ยินดังนั้นก็ขยับหัวไปมาก่อนจะยิ้มเบาๆให้กับอาร์มันโด้ ก่อนที่จะการต่อสู้เริ่มขึ้นอีกครั้งระหว่างทาสสองคนสู้กันเพื่ออิสระภาพโดยที่พวกเดวิดพึ่งจะสังเกตุว่าเริ่มกันแล้ว ในขณะที่วีนัสนั้นพียงแค่จดจ้อง มองใบหน้าของเดวิด ดิลเลี่ยน และคนอื่นๆที่กำลังดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ โดยไม่สนใจการต่อสู้ใดๆทั้งสิ้น ก่อนที่เธอจะพูดเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้กับตัวเอง ในระดับที่แม้แต่เจค็อบและอาร์มันโด้ยังไม่ได้ยิน เหมือนกับกำลังทวนกับตัวเองอยู่

"อีกมิติ..เหรอ?"

ณ ที่ใดสักแห่งในอีกมิติหนึ่ง

"เข้าไปด้านใน !"

เสียงของพวกกลุ่มปีศาจกำลังไล่ต้อนพวกทาสมนุษย์ที่แทบจะไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่มีเพียง ชุดชั้นใน ผ้าคลุ่มตัว โซ่คล้องมือและเท้าทั้งสองข้าเข้าไปในถ้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่งเหมือนกับว่าเป็นภายในใต้ภูเขาบางอย่าง ว่าแล้วก็มีเสียงดังกระหึ่มออกมา พวกปีศาจเและทาสมนุษย์ตกใจพร้อมกัน ก่อนที่พวกปีศาจจะรีบไล่พวกมนุษย์เข้าไปอย่างรวดเร็วแต่ทันใดนั้นเอง..

"อาหารเย็น.." เสียงที่เย็นยะเยือกยิื่งกว่ายมฑูตดังออกมา พวกปีศาจได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที ทันใดนั้นเองก็มีไฟออกมาจากภายในสุดของความมืดมิด คลอบคลุมร่างของพวกปีศาจจนหมด เหลือเพียงพวกทาสมนุษย์พร้อมเพรียงกันดึงตัวหลบไฟออกมา ไฟนั้นค่อยๆหายไปพร้อมกับเสียงลมหายใจออกของอะไรบางอย่าง ว่าแล้วก็เริ่มเกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น เหมือนเป็นก้าวเท้าของยักษ์หรือตัวอะไรบางอย่าง พวกทาสมนุษย์รู้สึกดังนั้นจึงเริ่มพากันหาทางปลดโซ่ของตนออก หรือไม่ก็หาทางอะไรก็ได้ที่จะทำให้มีชีวิต โดยพยายามไม่ให้มีเสียงใดๆทั้งสิ้น แต่ทว่า..

"แม่..นั่นมัน" หนึ่งในพวกทาสที่ถูกจับมีเด็กอยู่ เด็กชี้ไปที่อะไรบางอย่างในความมืด ทาสที่เป็นแม่เห็นดังนั้นก็มองตาม มันคือเงาของอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่มหึมา มีปีกขนาดใหญ่มากพอจะพัดบ้านหลังนึงให้ปลิวหายไป ว่าแล้วเงาก็เริ่มหายไป ทาสที่เป็นแม่เห็นดังนั้น ก็คว้าหินก้องหนึ่งที่อยู่บนพื้นซึ่งคมกว่าหินอื่นๆขึ้นมา ก่อนจะตีโซ่ที่ตรึงแขนของเด็กอยู่ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดก็โซ่แตกออกแล้ว มือของเด็กทั้งสองข้างเป็นอิสระ ว่าแล้วแม่พยายามตัดโซ่ที่ขาของลูกทั้งสองข้างออกด้วยหินอันเดิม หากแต่เวลามันไม่เคยคิดจะรอใคร เปลวไฟลุกโชนออกมาอีกครั้ง โซ่ที่ขาของเด็กแตกออกพอดี ตัวของเด็กเป็นอิสระหากแต่ยังคงรอแม่อยู่ เปลวไฟเริ่มใกล้เข้ามาทุกที

"ออกไปลูก ! วิ่งออกไป !"
"ไม่ ! หนูจะไม่ทิ้งแม่ !" แม่ลูกกำลังตะโกนเถียงกัน ฝ่ายลูกและแม่ต่างร้องไห้กันและกัน ว่าแล้วแม่ก็ผลักลูกออกไป ลูกนั้นล้มห่างออกจากแม่ไป เปลวไฟน้ั้นคลุมร่างกายของแม่และทาสคนอื่นๆที่หาทางออกไม่ได้ มีเพียงไม่ถึงสิบคนที่หนีทัน ว่าแล้วคนที่หนีทันก็เริ่มพากันวิ่งหนีสุดชีวิตสู่แสงสว่างเบื้องหลังของเด็กที่ยังคงร้องไห้กับสิ่งที่เห็นอยู่ ก่อนที่จะเริ่มวิ่งตามคนอื่นๆออกไป .. สู่แสงสว่าง สู่อิสระภาพภายนอก .. ตามที่แม่ขอเอาไว้ เสียงฝีเท้าของเธอดังออกไปเรื่อยๆ..

"ตึก"

.

"ตึก"

.

"ตึก"

"ตึก"

"ตึก"

.

"ตึก"

.

.

"ฉึก !"

"อ๊าาาาาาา !!!!!!" ร่างของเด็กถูกกัดแหลกเป็นสองท่อน ร่างนั้้นแยกออกจากสะโพกของเธอทั้งสองข้าง เลือดนั้นไหลออกไม่มีหยุดเช่นเดียวกับความเจ็บปวดที่ทวีคูณเรื่อยๆ ฝ่ายเด็กพยายามเอื้อมมือออกเข้าหาแสงสว่าง แม้จะใกล้แค่ไหน.. ใกล้แค่ไหน..

"ฉึบ !" เสียงของฟันเข้ากัดหัวของเด็กสาวอย่างรุนแรงจนแตกออกไปด้วยเลือด เลือดนั้นไหลเยิ้มไปทั่วพื้นในขณะที่ร่างของเด็กสาวไร้หัวจะแน่นิ่งพร้อมกับชี้ไปที่แสงสว่างเบื้องหน้านางอย่างไร้ซึ่งความหวังใด ๆ ทั้งนั้น

"อร่อยจริงๆ .. เนื้อของมนุษย์" ก็ไม่มีวันถึงในชาตินี้

Last Edit: Nov 9, 2017 13:45:48 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 12:24:56 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 12:24:56 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 6 "เมืองมาร์เจนต้า" (รีไรท์)

_______________

"ยินดีต้อนรับค่ะ แขกทุกๆท่าน"

คนรับใช้หญิงทั้งหลายทั่วคฤหาสน์ยืนต่อกันเป็นแถวยาวสองแถวขนานกันเป็นระเบียบต้อนรับแขกแห่งเมืองเรเวนเหล่านี้ ผู้เรียกตนว่า “ทูตจากต่างโลก”

เหล่าคนรับใช้เหล่านั้นต่างให้การต้อนรับกับเดวิด ดิลเลี่ยน เจค็อบและอาร์มันโด้ ที่พึ่งกลับมาถึงซึ่งวีนัสนั้นมีธุระจึงขึ้นไปบนชั้นบนของคฤหาสน์ก่อนอย่างเร่งด่วน

ว่าแล้วก็มีคนรับใช้หญิงอีกคนหนึ่ง ไว้ผมสีน้ำตาลดำ และดวงตาอันกลมโตสีเดียวกัน เดินออกมาตรงหน้าของพวกเดวิด

"เชิญทางนี้ค่ะ" คนรับใช้พูดขึ้นก่อนที่จะเดินนำทางไปอย่างมีมารยาท

เดวิด และคนอื่น ๆ ก็เดินตามทางไปในคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยภาพวาดใบหน้าของคนในสมัยกาลต่างๆ ซึ่งทุกๆภาพจะมีชื่อที่แตกต่างกัน หากแต่มีคำสุดท้ายที่ทุกภาพมีเหมือนกันหมด นั่นคือคำว่า "ริห์ม" หากจะให้เดามันก็คงจะเป็นนามสกุล และภาพเหล่านี้คือบรรพบุรุษในรุ่นก่อนๆนั่นเอง

สาวใช้คนนั้นเปิดประตูห้องหนึ่งขึ้น เผยให้เห็นถึงห้องที่มีโต๊ะอาหารยาวตั้งเอาไว้กลางห้องอย่างหรูหราที่มีอาหารบางส่วนวางไว้บนโต๊ะแล้ว หากแต่ดูเหมือนอาหารพวกนั้นจะเป็นกับข้าวเฉยๆ ยังไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุดของอาหารเมนูเหล่านี้จึงยังไม่มีใครแตะต้องมัน และยังมีโคมไฟ เทียน และสีของผนังห้องที่เห็นแล้วสบายตาและผ่อนคลาย ว่าแล้วสายตาของเดวิดก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวผมสีฟ้าที่ชื่อว่าเสตลล่า นั่งอยู่รอพวกเขาที่จะนั่งตามในชุดราตรีตัวเดียวกับที่เห็นเมื่อครั้งก่อน สเตลล่ายิ้มให้ก่อนที่พวกเดวิดจะเริ่มทยอยกันนั่งตามเก้าอี้ที่คนรับใช้ได้จัดเอาไว้

ว่าแล้วก็มีคนรับใช้เจ็ดถึงแปดคนเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารที่มีฝาเงินคลอบเอาไว้บนมือแต่ละคน ต่างคนต่างมาเสิร์ฟอาหาร วางไว้ด้านหน้าของแขกแต่ละคนรวมถึงเสตลล่าด้วย ถึงอย่างนั้นก็ยังมีว่างอยู่อีก 3 ที่นั่ง ที่มีอาหารอยู่ด้านหน้าแต่ก็ไม่มีใครมานั่งเลย เดวิดเห็นดังนั้นก็คาใจเล็กน้อย แต่ก็เก็บคำถามเอาไว้ในใจตนเองและไม่ถามใคร

"เอาล่ะค่ะ แขกทุกๆท่าน เชิญรับประทานอาหารของทางเราได้เลยค่ะ" เสตลล่าพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่คนรับใช้จะเปิดฝาอาหาร เผยให้เห็นถึงเนื้อบางอย่างที่ถูกราดด้วยน้ำสีน้ำตาล มีกลิ่นหอมออกมาจากเนื้อเหล่านั้น ว่าแล้วดิลเลี่ยนก็คว้าส้อมและมีดที่อยู่ข้างๆกับจานขึ้นมา ก่อนจะใช้ตัดแบ่งเนื้ออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วนำมาเข้าปากของเขา เมื่อเขากัดมันลงไปแล้ว รสชาติหวานกลมกล่อมก็ระเบิดออกมาจากเนื้อ เต็มๆปากของเขา ดิลเลี่ยนยิ้มขึ้นมาด้วยรสชาติของเนื้อเบาๆก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้น

"นี่มันเนื้ออะไรเหรอครับ รสชาตินั้นแตกต่างจากอะไรที่ผมเคยกินมาก่อนมากเลย" ดิลเลี่ยนถามขึ้น เสตลล่าได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้น

"ก็เนื้อม้าน่ะแหละค่ะ แต่ถูกปรุงแต่งขึ้นโดยพ่อครัวของเราให้รสชาติเด่นชัดขึ้น ส่วนน้ำตรงนั้นคือเลือดออร์คจากทวีปไอเนียร์ที่ปรุงแต่งแล้วค่ะ" ทันทีที่เสตลล่าพูดอภิปรายจบ ดิลเลี่ยนที่กำลังดื่มน้ำสีแดงที่อยู่ข้างๆจานก็แทบจะพ่นน้ำออกมาด้วยความตกใจแต่ก็ยังอดกลั้นและรักษามารยาทเอาไว้มิให้ขายขี้หน้า ส่วนคนอื่นๆก็ตกใจไม่แพ้กับตัวดิลเลี่ยนเช่นกัน

"คุณแน่ใจนะครับ ว่านี่คือเลือด ผมไม่ได้กลิ่นคาวของเลือดเลยด้วยซ้ำ" เจค็อบพูดก่อนจะลองดมหากลิ่นคาวของเลือดอีกครั้งแต่ก็เช่นเมื่อก่อนหน้า เขาไม่รู้สึกถึงมันแม้แต่น้อย

"เราใช้เวทมนตร์ปรุงแต่งกลิ่นและรสชาติให้ดีขึ้นค่ะ แถมเลือดออร์คนั้นยังมีสรรพคุณบำรุงร่างกายสูงมากด้วยมันจึงเป็นที่นิยมมากในบริเวณนี้ของอาณาจักรเอลลาสน่ะค่ะ" เสตลล่าอธิบายเสริมถึงสาเหตุที่เลือดในแก้วน้ำดื่มนั้นจึงไร้ซึ่งกลิ่นคาว

"ทำไมถึงจัดอาหารตรงที่ว่างตั้งสามที่ล่ะครับ?" เดวิดหลุดปากถามออกมาด้วยความสงสัย เสตลล่าได้ยินดังนั้นจึงตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มพลางยกแก้วเลือดออร์คขึ้นเตรียมจรดดื่ม

"มันเป็นธรรมเนียมค่ะ ว่าเราจะเสิร์ฟอาหารกับคนในครอบครัวของเขาทุกคน แม้ว่าจะไม่อยู่หรือตายไปแล้วก็ตามน่ะค่ะ ที่ว่างทั้งสามที่นั้นคือพี่ชายของข้า แม่ของข้า และ.. พ่อของข้าค่ะ" เสตลล่าตอบอธิบายกลับไปให้เดวิด สีหน้ามองต่ำลงเล็กน้อยราวกับในประโยคนั้นมีสิ่งที่ทำให้นางเศร้าสลด อาร์มันโด้ได้ยินดังนั้นก็มองไปรอบๆห้อง ก่อนจะสะดุดตาภาพวาดภาพหนึ่งที่ต่างจากภาพวาดอื่น

"อันนี้ไม่เกี่ยวกันหรอกนะ ท่านเสตลล่า แต่ตั้งแต่ที่ผมเดินมาผมเห็นภาพวาดของคนหลายๆคนซึ่งมันจะต้องมีนามสกุลริห์มเหมือนกันหมด แต่ทำไมภาพวาดข้างหลังคุณถึง.." สเตลล่าได้ยินคำถามดังนั้นจึงหันกลับไป มันคือภาพวาดของชายผมสีน้ำตาล ดวงตาสีดำ ไว้หนวดเคราเล็กน้อย สเตลล่าเห็นดังนั้นก็ยิื้มขึ้นอย่างภาคภูมิไม่น้อยก่อนจะตอบกลับไป

"นั่น.. คือซาเอ็น ซาเอทัจ.. เขาเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนน่ะ ในสมัยที่แม่ของข้ายังสาวอยู่น่ะค่ะ" เสตลล่าตอบออกมาก่อนที่จะยิ้มขึ้น สายตาเคลิ้มมองภาพวาดอยู่โดยไม่ละสายตา

“เขาเป็นเหมือนกับลุงของข้าเลยก็ว่าได้..” หญิงสาวพูดถึงความสัมพันธ์ของนางและชายนามซาเอ็น ซาเอทัจ เมื่อนางรู้ตัวว่าเริ่มจะพูดออกนอกเรื่องมากเกินไปจึงละสายตากลับมามองเหล่าคณะทูตทั้งหลายพร้อมดื่มด่ำเลือดออร์คจนหมดแก้วไป

"จะว่าไป ท่านทูตจากอีกมิติหนึ่ง .. พวกท่านมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรล่ะ? ค้าขายหรือ? หรือว่าจะทำสัญญาอะไรกันล่ะ?" เสตลล่าพูดกลับเข้าเรื่องที่นางต้องการจะทราบมากที่สุดหลังจากตอบคำถามของแขกทั้งหลายมาตลอด

"ก็.. คงจะต้องเรียกว่าการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมเสียมากกว่าในตอนนี้นะครับ” เดวิดที่ได้ยินคำถามเช่นนั้นจึงวางมือทั้งสองลงจากช้อนส้อมจานอาหารพลางมือเคลื่อนลงไปคว้าของบางอย่าง

“ซึ่งมันเป็นอุปกรณ์อำนวยความสะดวกน่ะครับ.. โลกของเราเรียกมันว่า.."

"โทรศัพท์มือถือ... ครับผม" สีหน้าดูแปลกๆ ราวกับไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องพูดคำพูดอะไรเช่นนี้

ณ เมืองมาร์เจนต้า อาณาจักรเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"ท่านนาระ กรุณากลับไปเถอะครับ ที่นี่อาจถูกซีโนโซเฟียสนำทัพมาตีก็ได้นะครับ-"

"นั่นแหละที่ข้าต้องการ ! ข้าจะสังหารมันให้สิ้น ณ ที่นี้ บัดนี้ไปเลย !"

“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ฝ่าบาท ตัวข้าว่าท่านอย่าได้ออกไปเลยดีกว่านะครับ-!”

“มันเป็นหน้าที่ของข้า! หลีกทางไป!”

เสียงถกเถียงของนาระและทหารคุ้มกันดังขึ้นตลอดทางเดินภายในสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งปลอดจากผู้คน เบื้องหลังของนาระและเหล่าทหารคุ้มกันนั้นคือชายผมสีทรายคนหนึ่งที่เปลือยกายท่อนบนถูกโซ่ตรึงไว้ให้คอยยืนอยู่

ร่างของชายคนนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปหมด ว่าแล้วชายผมสีทรายก็หัวเราะขึ้นกระทันหันอย่างพิลึกและกังวานไปทั่วทางเดิน นาระได้ยินดังนั้นก็หันหลังกลับไป ก่อนจะสบตากับดวงตาสีแดงเลือดของชายผมสีทรายคนนั้น

"มีอะไรเหรอ มาร์กซ์ โลเวีย คาร์เอล .. ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ทำให้ตลกเหรอ? หรือว่าพึ่งจะมาสำนึกโทษที่สังหารภรรยาของตนเองไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนน่ะ?" นาระถามด้วยน้ำเสียงที่ดูกวนๆเบาๆ หากแต่ใจความนั้นกลับส่อเสียดเป็นอย่างมาก คาร์เอล ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะหนักกว่าเดิมก่อนจะตอบกลับไปด้วยท่าทางราวกับสมเพชในราชินี

"เปล่า.. เพียงแต่ข้าเห็นทัพปีศาจกำลังจะมาถึงที่แห่งนี้แล้วในไม่ช้าต่างหากล่ะ.."

“…”

“ว่าอย่างไรนะ..” สีหน้าอันดูกำลังเยาะเย้ยนั้น ทำให้นาระที่เริ่มไม่ชอบมาพากลในเสียงหัวเราะรีบวิ่งออกไปจากทางเดินก่อนจะเปิดประตูสีน้ำตาลบานใหญ่ขึ้นโดยไม่รอสิ่งใดทั้งสิ้นเพื่อดูว่าคำพูดอันดูปั้นน้ำเป็นตัวนั้นคือความจริงหรือไม่ เมื่อนาระเปิดประตูออกนั้นก็เผยให้เห็นถึงระเบียงขนาดเล็กเหมือนกับว่าปกติจะใช้ดูชมบรรยากาศด้านนอกเมือง

หากแต่สิ่งที่นาระเห็นคือกองทัพของปีศาจหลายพันตนในเวลาที่ดวงอาทิตย์ตกดิน กำลังมุ่งหน้ามาอย่างช้าๆ ทหารส่งสาสน์นายหนึ่งรีบวิ่งตามเข้ามาแต่เมื่อพบว่าราชินีแห่งเอลลาสพบมันแล้วจึงมิได้เปิดปากอธิบายต่อแต่อย่างใด

“เราช้าไปหรือนี่..” นาระพลั้งเผลอหลุดปากถึงความหวาดกลัวในใจส่วนลึกของนางออกมา

ว่าแล้วก็มีเสียงสัญญาณดังออกมา ชาวบ้านภายในเมืองเริ่มถูกไล่เข้ามาภายในคฤหาสน์นี้ส่วยพวกทหารก็ออกไปประจำตำแหน่งบนกำแพงที่คอยล้อมเมืองออกจากผู้บุกรุก และด้านหน้าประตูของกำแพงเพื่อเตรียมรบกับปีศาจ

"เอาล่ะ ท่านซีโนโซเฟียสจะเอาอย่างไรดี.." ปีศาจตนหนึ่งเอ่ยปากถามปีศาจไร้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกรงขาม ปีศาจตนนั้นได้ยินดังนั้นจึงยิ้มขึ้นอย่างน่าสยดสยองก่อนจะหันหลังกลับไปแล้วชักดาบขึ้น

"ในค่ำคืนนี้ ! อย่าได้หวาดกลัวถึงมรณะ ! จงต่อสู้จนตัวตาย ! ชัยชนะหรือพ่ายแพ้นั้นไม่สำคัญ ! สิ่งที่สำคัญนั้นมีเพียงแค่ว่า-!”

"พวกเราจะถูกจดจำในประวัติศาสตร์อันเน่าเฟะของพวกมัน ! ว่าพวกเรานำพามาเพียงแค่ความตาย ! และความหวาดกลัวสำหรับพวกมัน !" ซีโนโซเฟียสตะโกนขึ้น ว่าแล้วเหล่าปีศาจตะโกนกันตาม ดังสนั่นไปจนถึงฝั่งทหารที่คอยปกป้องเมืองมาร์เจนต้าแห่งนี้อยู่ได้ยินให้หวาดกลัวถึงทัพของปีศาจนับพันชีวิตนี้ ทันใดนั้น..

"เอาล่ะ... แด่โลกของปีศาจ !" ซีโนโซเฟียสตะโกนขึ้น ก่อนที่เหล่าปีศาจทุกตนจะพุ่งออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดมีเพียงเป้าหมายเดียว คือทำลายล้างเมืองมาร์เจนต้า ว่าแล้วก็มีปีศาจตนหนึ่ง สวมเครื่องแต่งกายซามูไร เดินเข้ามาหาซีโนโซเฟียส

"ส่วนเจ้า .. เจ้าจะมากลับข้า" ซีโนโซเฟียสพูดขึ้นก่อนจะนำทางปีศาจตนนั้นไปตรงข้ามกับทิศทางที่เหล่าปีศาจตนอื่นๆกำลังพุ่งไป

ในขณะเดียวกันนาระที่กำลังเห็นพวกปีศาจตรงเข้ามาก็กระโดดลงมาจากระเบียงที่สูงประมาณ 20 ฟุตได้ ก่อนจะลงมาพังหลังคาของร้านตีอาวุธแห่งหนึ่ง นาระลงมาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเบาๆ หากแต่ร่างกายของเธอแทบไม่มีบาดแผลแต่อย่างใด ว่าแล้วนาระก็รีบวิ่งออกจากร้านตีอาวุธนั้นแล้วไปหยุดอยู่ด้านหน้าของพวกทหารที่เตรียมรบอยู่หน้าประตู ที่พวกปีศาจกำลังเตรียมบุกเข้ามา เสียงของพวกปีศาจเริ่มดังออกมาเรื่อยๆ หากแต่มีบางส่วนที่เป็นเสียงร้องของความเจ็บปวดจากบาดแผลโดยธนูจากพวกทหารบนกำแพง ว่าแล้ว..

"ท่านนาระ ท่านกลับไปหลบหลังพวกเราเถอะ-"

"ข้าจะไม่หลบหลังใครทั้งนั้นในเวลาที่อาณาจักรของข้ากำลังถูกรุกราน หากท่านพ่อยังอยู่ เขาก็คงจะเห็นด้วยกับข้า !" นาระตะโกนขึ้นก่อนที่เธอจะชูมือขึ้นบนอากาศ ว่าแล้วก็มีตราเวทย์สีแดงออกมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู เสียงของปีศาจนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในขณะเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยชาวบ้านธรรมดาๆทีกำลังวุ่นวาย หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ ก็มีหญิงสาวผมสีน้ำเงิน มีดาบคาตานะสะพายอยู่ข้างเอว เดินตรงออกมาจะฝ่าวงทหารออกไปด้านนอกคฤหาสน์

"คุณผู้หญิงครับ ด้านนอกมันอันตรายนะครับ ! หากมีคนหายโปรดแจ้งให้พวกเราพาเข้ามาหลบในนี้เองนะครับ" ตัวทหารคนนั้นพูดเตือนขึ้น หญิงสาวคนนั้นก็ชักดาบคาตานะของเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็วจ่อที่ปลายคอของทหารคนนั้น เหล่าชาวบ้านที่เห็นดังนั้นก็ตกใจกลัวก่อนจะถอยออกห่างจากบริเวณนั้นส่วนทหารอัศวินคนอื่นโดยรอบก็ชักดาบตามขึ้นมาขู่หญิงสาวตามทันทีทันใดเพื่อมิให้มีใครต้องตาย ณ ที่นี่

"ข้าคือสการ์เล็ตต ฮิซุเมะ ลูกสาวของริวโตะ ฮิซุเมะ เจ้าเมืองแห่งเมืองยะมิ อาณาจักรอาร์ธีร์"

"และเมื่อก่อนหน้านี้นั้นข้าก็เจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้มาแล้ว .. และข้าจะไม่ยอมให้คนอื่น ๆ ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบเดียวกับข้า ฉะนั้นได้โปรด.."

"หลีกทางให้ข้าด้วย" คำพูดและแววตาของหญิงสาวที่ดูไม่ต่างจากคนที่พึ่งสูญเสียทุกอย่างไป ทหารและอัศวินที่เห็นดังนั้นจึงถอยหลังออกมาก้าวนึง ให้สการ์เล็ตต์ตามที่เธอหวัง สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็ลดดาบลงก่อนจะเดินผ่านทหารออกไป

ทว่าทันใดนั้นก็มีคนอีกสองคนเดินออกมาตาม สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็ตกใจก่อนจะหันหลังกลับมาพร้อมกับตั้งดาบขึ้น เธอเห็นชายสองคน.. กับหุ่นยนต์อีกหนึ่งตัว คนหนึ่งแก่เฒ่าและตัวเตี้ยมาก แถมยังไม่มีแขนซ้ายอีกด้วยหากแต่ทดแทนด้วยแขนเหล็กเทียมที่ดูมีเทคโนโลยี พร้อมกับมีหุ่นยนต์ที่มีส่วนสูงสูงกว่าชายแก่ โดยมีปืนหนักอยู่บนท่อนแขนของมันส่วนชายอีกคนหนึ่งมีผมเทาดำ ดวงตาสีฟ้า สวมชุดสีดำ มือข้างซ้ายเป็นจักรกลพร้อมกับถือดาบขนาดใหญ่พอสมควรอยู่

"พวกเจ้าคือ.."

"เซบาสเตียน โยฮันสัน .. ส่วนเจ้านี่ชื่อมาร์คัส" ชายแก่ตัวเตี้ยพูดขึ้นก่อนที่จะชี้ไปที่หุ่นประดิษฐ์ที่มีขนาดสูงกว่าเขา สภาพเละปกคลุมด้วยสนิมมากมาย แม้จะดูเก่าโทรมแต่สิ่งประดิษฐ์หามิได้ที่ใดในโลกนี้ มันคืออะไรที่ก้าวล้ำมากในแดนแห่งนี้

"@%#$&?")*" มาร์คัสตอบสนองอย่างไม่เป็นภาษา

"ท่านคือนักประดิษฐ์ผู้สร้างจักรกลขึ้นมาคนนั้นน่ะหรือ" สการ์เล็ตต์พูดถึงชื่อเสียงของคนแคระนามเซบาสเตียนขึ้นซึ่งดูใกล้เคียงกับสิ่งที่นางเห็นในตอนนี้เอามาก

"แล้วมันสำคัญตรงไหนวะ" ชายผมสีเทาดำพูดตัดอารมณ์ของสการ์เล็ตต์และเซบาสเตียนลง โดยไม่สนใจบรรยากาศอะไรทั้งนั้น

"หมอนี่คือ เกเบรียล ชาร์ล เรียกมันว่าเกบก็ได้ และอย่าไปถือสามันเลย ปากมันหมาอย่างนี้อยู่แล้วน่ะ.." เซบาสเตียนพูดแนะนำตัวชายหนุ่มด้านหลังขึ้น พร้อมกับแอบด่าไปพลางเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มกวนภาษาคนแก่

"มันเป็นลูกน้องข้าในร้านอาวุธน่ะ-"

"ร-.. ร้านข้าาาา !" ยังไม่ทันที่เซบาสเตียนจะพูดอธิบายถึงเกบเสร็จก็พบว่าหลังคาร้านของเขาพังทะลุลงไปแล้ว เซบาสเตียนเห็นดังนั้นถึงกับปากค้างเลยทีเดียว

"สมแล้วล่ะ ไอแก่ .. เอาเถอะ เท่านี้ข้าก็ไม่ต้องทำงานในร้านกระจอก ๆ ของแกแล้วล่ะ"

"แกว่าไงนะ ไอสวะ ! อย่ามาดูถูกร้านของข้านะเฟร้ย ไอเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ !"

"แล้วมันหนักแขนซ้ายแกเหรอวะ ไอแคระเอ้ย !" ดูเหมือนความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะเข้าขั้นวิกฤต สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจก่อนจะแยกสองคนนี้ออกจากกัน แล้วถามต่อ

"ใจเย็น ๆ ก่อนทั้งสองคน-"

"ไอพักตร์โยนีเอ้ย !"

"ไอศีรษะศิวลึงค์ !" ทั้งสองคนตะโกนด่ากันไม่เป็นภาษา สการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นถึงกับถอนหายใจเลยที-

"ตึง !"

"ตึง !"

เสียงประตูดังออกมาเรื่อยๆ นั่นทำให้เซบาสเตียนและเกบหยุดทะเลาะกัน ก่อนที่สการ์เล็ตต์จะรีบวิ่งนำโด่งไปตามเสียง ในขณะที่พวกปีศาจนั้นตายไปบางส่วนแล้วด้านนอกกำแพง แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะหยุดยั้งมันได้ ว่าแล้วนาระก็หัวเราะขึ้น ก่อนที่ตราเวทย์สีแดงจะหายไป แล้วมีค้อนยักษ์ออกมา นาระคว้ามันเอาไว้ก่อนจะยกขึ้นพร้อมที่จะใช้มัน

นั่นคือพลังเฟมที่สืบทอดมาจากบิดาของนางทราตัส เมอร์ซิอ้อส พลังที่สามารถจะเสกสรรอาวุธใดๆขึ้นมาก็ได้ดังจินตนาการ

ในขณะเดียวกันสการ์เล็ตต์และคนอื่นๆก็วิ่งมาหยุดอยู่ที่หลังพวกทหารที่กำลังเตรียมรบอยู่

"@%#$*@*#" มาร์คัสระบุออกมาอย่างไม่เป็นภาษาอีกครั้งแต่คาดว่าจะหมายถึงเตรียมตัวให้พร้อมจากท่าทางลนลานเริ่มแปรเป็นการหยุดนิ่งในความเงียบงันราวกับเพ่งสมาธิของหุ่นประดิษฐ์ประหลาดนี้ ว่าแล้วสการ์เล็ตต์ก็ตั้งดาบของตนขึ้นมาเช่นเดียวกับเกบ และทหารคนอื่น ๆ ที่พร้อมจะสังหารปีศาจด้านหลังกำแพงแล้ว

"ตึง !" เสียงเริ่มจะหนักและดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับประตูกำลังจะพังลง

"เอาไปกิน !" ว่าแล้วนาระก็หันหลังไปราวกับจะดึงบางอย่างขึ้นมาจากด้านหลังของนาง

"โครม !" ประตูนั้นพังออกมาแล้ว เหล่าปีศาจรีบวิ่งตรงดิ่งเข้ามาในทัน-

"ตู้ม !!" เสียงระเบิดดังออกมาตรงหน้าประตูอย่างรุนแรง ผลักทุกๆชีวิตออกไปในทันที ทำให้เหล่าปีศาจที่พังประตูเข้ามากระเด็นออกจากแรงระเบิดในทันทีทันใด

สิ่งที่นาระดึงออกมานั้นคืออาวุธยิงระเบิดทรงประหลาดที่นางมักจะวาดเล่นๆ จินตนาการเป็นอาวุธมหาเทพในสมัยเด็ก สรรสร้างขึ้นมาด้วยเฟมที่สืบทอดมาจากตระกูลเมอร์ซิอ้อสของนาง ทว่านางชอบจะทำให้มันดูเหมือนมันออกมาจากกระโปรงอยู่เรื่อย เป็นนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่ยามเด็กจน ณ ปัจจุบันนี้ก็ยังคงทำอยู่

ปีศาจสูงสองเมตรพุ่งผ่านเปลวเพลิงสีแดงฉาน นาระเห็นดังนั้นก็ใช้ค้อนยักษ์ตีร่างของปีศาจถอยออกไป ก่อนที่พวกทหารจะรีบวิ่งเข้ามาล้อมปกป้องนาระเอาไว้ และรุมฆ่าปีศาจตนนั้นทิ้งโดยเร็ว ในขณะที่สการ์เล็ตต์และเกบนั้นพุ่งทะลุเปลวเพลิงไปทันทีเช่นเดียวกับทหารบนกำแพงเกินร้อยค่อยๆทยอยกระโดดลงมาสังหารเหล่าปีศาจพร้อมกับโจมตีด้วยธนูจากที่สูงเพื่อจัดการเหล่าปีศาจที่ยังตื่นตระหนกอยู่จากแรงระเบิดฉับพลันเมื่อครู่

"พวกเจ้า ถอยออกมา-" ทหารคนหนึ่งพยายามห้ามทว่ามีเสียงอีกเสียงหนึ่งตามมาในทันทีที่เกเบรียลและสการ์เล็ตต์กระโดดผ่านเปลวเพลิงไป

"อ๊าาาา !" เสียงร้องของออร์คดังโหยหวนออกมาอย่างน่าหวาดกลัวแม้แต่สำหรับมนุษย์

"นี่มันมนุษย์จริงๆใช่มั้ย !" เสียงของตะโกนของปีศาจดังออกมา

นั่นทำให้พวกทหารตกใจในสิ่งที่เกบและสการ์เล็ตต์กระทำ ก่อนที่พวกเขาจะรวบรวมความกล้าแล้ววิ่งออกตามกันไป ฝ่าเปลวเพลิงจากแรงระเบิด เห็นถึงสการ์เล็ตต์และเกบที่ใช้ดาบของตนตัดร่างของปีศาจอย่างรวดเร็วและดูจะง่ายดายเป็นอย่างมาก ในขณะที่ทหารและอัศวินคนอื่นๆ ต่างใช้เวลากว่ามาก

พวกทหารเห็นดังนั้นจึงยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างภาคภูมิกลางสมรภูมิรบที่พึ่งจะเริ่มด้วยซ้ำ เหมือนกับมีความหวังอะไรแล้ว ก่อนจะรีบตั้งขบวนช่วยกันสังหารปีศาจที่พยายามทยอยเข้ามาในเมืองอย่างรวดเร็ว ในขณะที่นาระนั้นเก็บปืนมิซไซล์ลงก่อนจะหันหลังมาเจอเซบาสเตียนกับมาร์คัสที่ยืนอยู่

"คุณลุงเซบาสเตียนนี่ !"

"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฝ่าบาท" เซบาสเตียนพูดขึ้นก่อนจะคุกเข่าลง ส่วนมาร์คัสก็เดินฝ่าไฟไปตามทหารคนอื่น ๆ บ้าง เซบาสเตียนเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นมาด้วยอารมณ์เสีย

"ตัวข้าขอตัวก่อนแล้วกันนะฝ่าบาท เกรงว่าจะมิใช่เวลาสนทนาสักเท่าไหร่นัก” เซบาสเตียนพูดขึ้นก่อนจะรีบวิ่งฝ่าไฟตามอย่างกล้าหาญไม่แพ้คนหนุ่มสาว ทหารกล้าอื่นๆ ว่าแล้วพวกปีศาจก็เริ่มตายกันอย่างรวดเร็วกว่าที่ใครจะคาดไว้

การฆ่าฟันกันดำเนินไปเรื่อย ๆ หยาดเหงื่อและหยดเลือดของนักสู้ทั้งสองฝ่ายสาดนองทั่วผืนดิน เหล่าปีศาจเริ่มจำนวนลดน้อยลงเช่นเดียวกับเหล่าทหารที่เหลือจำนวนน้อยริบหรี่เอามาก ๆ แถมพวกทหารก็เริ่มเหนื่อยและพลาดท่าไปแล้วบางส่วนเนื่องด้วยจำนวนที่แตกต่างกัน ส่วนสการ์เล็ตต์และเกบนั้นก็กลับมาหลังชนฝาพร้อมกับถูกล้อมโดยพวกปีศาจเป็นร้อยตน

"เจ้าชื่อสการ์เล็ตตสินะ ฝีมือใช้ได้อยู่หนิ"

"เจ้าก็ด้วย เกเบรียล.." เกบกับสการ์เล็ตตสนทนาชื่นชมกันเล็กน้อย ก่อนที่สการ์เล็ตตจะเหวี่ยงดาบไปในทิศทางของเธอโดยไม่โดนปีศาจตัวใดทั้งสิ้น เกบเห็นดังนั้นก็หัวเราะขึ้น ก่อนจะพูดต่อ

"ข้าขอถอนคำ-"

"ฉึก !" เสียงของคมดาบดังขึ้นมาจากทิศทางของสการ์เล็ตต์ เลือดไหลออกมานองลงพื้น

จู่ๆร่างของปีศาจก็ถูกตัดขาดลงโดยทันที เหมือนกับว่ามีคมดาบล่องหนตัดร่างของมันเป็นสองท่อน ว่าแล้วเกบก็พุ่งไปใช้ดาบตัดร่างของปีศาจด้านหน้าตนเองอย่างรวดเร็วในทันที หากแต่จู่ๆก็พวกปีศาจก็ล้มลงอย่างรวดเร็วด้วยกระสุนปืนจากหุ่นยนต์มาร์คัสที่ตามมา

"..." เกบนี่เครียดและหงายเงิบในใจเล็กน้อย

"พวกเจ้ามาแย่งซีนข้าทำไมฟระ" เกบพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปหามาร์คัสแล้วมองด้วยสายตาโมโห ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งพวกปีศาจเป็นร้อยตัวก็กำลังตายลงอย่างรวดเร็วจากกระสุนปืนของป้อมปืนที่เซบาสเตียนมาตั้งเอาไว้

"เฟมแห่งการเสริมสร้าง" เซบาสเตียนพูดขึ้นก่อนที่จะใช้แขนเทียมตีลงไปกับป้อมปืน ว่าแล้วจู่ๆป้อมปืนก็ยิงกระสุนเร็วขึ้นและอานุภาพรุนแรงขึ้นไปอีก เซบาสเตียนก็ถอยออกมาก่อนจะหัวเราะขึ้น

"มันก็มีประโยชน์เฉพาะเวลาแบบนี้ล่ะนะ" เซบาสเตียนพูดขึ้นก่อนจะเสริมกับตัวเองต่อ

"ถ้าเจออะไรแบบมาราอุสล่ะก็.. แทบจะกลายเป็นฝุ่น" เซบาสเตียนพูดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกไป

ในขณะเดียวกัน ในทางเดินที่เงียบสงบและมีเพียงคาร์เอล ชายผมสีทรายที่เคยหัวเราะใส่นาระคนนั้น จู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังออกมาภายในหัวของเขา นั่นทำให้ชายคนนั้นหัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้น

"แม้เธอจะยังไม่หลุดพ้นจากห้วงลึกนั่นแต่ก็อุตส่าห์หาทางเข้ามาในหัวข้าได้นะ .. นังแม่มด"

"หึหึหึ คาร์เอล ลืมแล้วเหรอว่าจิตพวกเรายังเข้าหากันอยู่น่ะ..."

"พอข้ากลับได้เมื่อไหร่ .. ข้าจะฆ่าแก คาร์เอล" เสียงของหญิงสาวดังเข้ามาในหัวของคาร์เอลที่ถูกตรึงด้วยโซ๋อยู่ คาร์เอลได้ยินดังนั้นก็มองไปที่ด้านหน้าของตน มันคือซีโนโซเฟียสที่ยืนยิ้มอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะแอบหาทางย่องเข้ามาได้โดยไม่มีใครรู้ตัว คาร์เอลเห็นดังนั้นก็พูดตอบมาราอุสกลับไป

“ก็พูดอย่างนี้ตลอดแหละ อีนังบ้าเลือด.. ฮ่า ๆๆ..”

"แต่ถ้าเธอไว้ชีวิตข้าล่ะก็..."

"ข้าจะชุบชีวิตซาเอ็นกลับมาให้เธอเอง สนใจมั้ย ข้อเสนอนี้"

ว่าแล้วซีโนโซเฟียสก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะใช้มือของตนบีบโซ่ที่ตึงคาร์เอลไว้อยู่จนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ คาร์เอลเห็นดังนั้นก็ให้สัญญาณกับซีโนโซเฟียส ซีโนโซเฟียสจึงเอามือล้วงอะไรบางอย่างออกจากหัวใจของตน เลือดนั้นไหลออกมาไปทั่วพื้นทางเดิน ว่าแล้วเขาก็คว้าแมลงสีดำตัวหนึ่งออกมาจากหัวใจของเขาก่อนจะบีบมันทิ้ง

ตัวคาร์เอลก็มองไปที่แผลบนหน้าอกของเขา ว่าแล้วแผลนั้นก็ค่อยๆกลับมาคงรูปร่างคล้ายดังเดิม คาร์เอลก็พลันคว้ามองไปที่โซ่ที่ตรึงแขนอีกข้างของเขาเอาไว้และจรดมองอย่างแน่วแน่ เมื่อนั้นโซ่จึงพลันแตกหักออกเอง คาร์เอลก็เดินตรงไปก่อนจะมองจากระเบียงไป พบกับนาระที่กำลังตะลึงกับภาพตรงหน้า

นาระเห็นดังนั้นก็รีบดึงอาวุธไร้นามของนางออกมาแล้วยิงไปโดยไม่ลังเลทันที กระสุนยักษ์นั้นพุ่งตรงไปก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าของคาร์เอลอย่างกระทันหัน ตัวคาร์เอลเห็นดังนั้นก็หัวเราะขึ้น ก่อนที่จะชี้ไปที่นาระ

ว่าแล้วมันก็ค่อยๆหันกลับไปหาผู้เป็นเจ้าของ นาระเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งหนีทันที แต่ทันใดนั้นเอง ก่อนที่กระสุนยักษ์นั้นจะได้แม้แต่พุ่งไปหานาระ กระสุนปืนจากปืนของเซบาสเตียนก็ยิงไปที่มันอย่างฉับพลัน

เกิดแรงระเบิดขึ้นมาตรงหน้าของคาร์เอล หากแต่ซีโนโซเฟียสรีบมาบังร่างของคาร์เอลจากแรงระเบิดก่อน หลังของซีโนโซเฟียสนั้นแหลกเป็นเสี่ยงๆ หายแต่ร่างของเขาฟื้นฟูเอง ว่าแล้วคาร์เอลก็จับร่างของซีโนโซเฟียส ก่อนที่จู่ๆเขากับซีโนโซเฟียสจะหายไป..

พร้อมกับชิ้นส่วนของดาบลูซิเฟอร์อีกส่วนหนึ่ง

ณ คุกที่กักขังนักโทษในเมืองอตอมอส อาณาจักรเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"เบื่อยังไงไม่รู้แฮะในนี้" ปีเตอร์บ่นกับตัวเองอยู่ในกรงขังของตนที่ทำจากเหล็กที่แข็งแกร่งมากเป็นพิเศษ ก่อนที่ปีเตอร์จะเดินไปมารอบๆห้องขังของเขาพร้อมกับแอบมองทหารยามอยู่ หากแต่ทหารยามนั้นหลับสนิทมีเพียงเสียงกรนของเขาเท่านั้นทีดังอยู่โดยรอบ ปีเตอร์เห็นดังนั้นก็มองขึ้นไปบนผนังก่อนจะพูดขึ้น

"เป็นไงบ้าง แพทริเซีย" ปีเตอร์พูดขึ้น ว่าแล้วก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา

"ที่นี่สบายดีค่ะพี่ .. แล้วพี่ล่ะคะ ให้ไปช่วยเลยมั้ย"

"ไม่ล่ะ ถึงจะเบื่อแต่ก็ได้ดูบรรยากาศโดยรอบดี"

"เอาเป็นว่าอย่าลืมซะล่ะ แพทริเซีย สิ่งที่เจ้าต้องทำคือคอยสืบเรื่องของเสตลล่า ริห์ม และอเล็กซิส ริห์ม ไม่ใช่เป็นคนรับใช้หญิงให้พวกสวะนั่น"

"ค่ะ ท่านพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก .. จะว่าไปท่านพี่ ตอนนี้"

"มีพวก.. ทูตจากต่างมิติมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ค่ะ และคืนนี้พวกเขาจะมาพักอาศัยที่นี่"

"และข้าจะต้อง.."

"ดูแลหนึ่งในทูตพวกนั้นด้วยค่ะ"

“ฟังดูพิลึกไงไม่รู้ แฮะ.. ฮ่า ๆๆ..”

“ตัวข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันตอนแรก.. แต่พอเห็นว่าพวกเขาทำอะไรได้แล้วก็ไม่แน่...”

“.. เจ้าเชื่อนั้นเหรอ แพท”

“ค่ะ ท่านพี่.. ข้าเชื่อเช่นนั้น”

".. เจ้าได้ฝึกพลังจิตเพิ่มแล้วใช่มั้ย แพทริเซีย"

"ค่ะ"

"ดีเลย .. ถ้าอย่างนั้น"

"ปลูกฝังความคิดอะไรก็ได้ในตัวหนึ่งในพวกมัน แล้วให้พวกมันไปที่โบเรเนีย ไปหาคนที่ว่าจ้างเรา"

"บาร์เนส ซาเอทัจ"

Last Edit: Nov 9, 2017 13:52:45 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 2, 2017 12:50:08 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 2, 2017 12:50:08 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 7 "เมอร์ด็อก" (รีไรท์)

_______________

เมื่อ 2 เดือนก่อน ณ เมืองฟอร์นัส ประเทศโบเรเนีย อีกมิติหนึ่ง

"เราพาพวกเขามาพบแล้วครับ" เสียงของทหารสวมชุดอัศวินสีเงินคุกเข่าลงทูลขึ้นต่อชายผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พร้อมกับสวมผ้าคลุมสีแดงและมีสัญลักษณ์เป็นหัวของหมาป่าบนเครื่องแต่งกายของเขา เช่นเดียวกับสัญลักษณ์บนเกราะอกของอัศวินคนนั้น

"พาพวกมันเข้ามาเลย" ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นมาจากบัลลังก์ของเขาแล้วเดินลงมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์และมีลักลมคมในอยู่ ว่าแล้วอัศวินที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโถงก็เปิดประตูบานใหญ่ออก เผยให้เห็นถึงชายผมสีดำย้อมสีขาวไว้หนวดเคราเบาๆเดินออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆ ในสายตาของเขาเห็นอัศวินเกราะเงินยืนอยู่เป็นสิบถึงยี่สิบคนพร้อมกับมีดาบยาวพร้อมที่จะใช้แทงข้าศึกให้ตายในทันที หากแต่ชายคนนั้นกลับยิ้มเริงระเร่อไปทั่วเช่นเดียวกับชายผมสีน้ำตาลที่ก่อนหน้านี้ยังนั่งอยู่บนบัลลังก์ เบื้องหลังชายที่เดินเข้ามานั้นคือหญิงสาวผมสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีผมเดินตามหลังมาก่อนจะหยุดอยู่ด้านหลังชายคนนั้น

"ช่างเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบพวกท่านทั้งสองคนครับ"
"สองพี่น้องนักฆ่ารับจ้างเมอร์ด็อก" ชายผมสีน้ำตาลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มและมีมารยาทก่อนจะยื่นมือออกมาเพื่อขอจับมือ หากแต่ชายที่เดินเข้ามานั้นกลับปัดออก นั่นทำให้อัศวินต่างสะดุ้งตกใจเบาๆก่อนจะตั้งดาบขึ้นมา

"อย่าบังอาจเสียมารยาทกับท่านบาร์เนส ซาเอทัจ !" หนึ่งในอัศวินตะโกนขึ้น หญิงสาวเห็นดังนั้นก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกับที่บนมือของเธอมีบรรยากาศสีเลือดปกคลุ่ม หากแต่ชายคนนั้นจับข้อมือของหญิงสาวขึ้นเพื่อเป็นการเตือนสติ นั่นทำให้หญิงสาวใจเย็นลงก่อนที่ดวงตาและมือจะกลับเป็นเหมือนเดิม ว่าแล้วชายคนั้นก็หันมาหาบาร์เนสก่อนจะตอบกลับไปอย่างมีมารยาท

"พวกเรามาที่นี่แค่เพื่อพูดถึงงานครับ ท่านกษัตริย์บาร์เนส.. เอาล่ะ.. แล้วงานคืออะไรเหรอครับ ท่าน-"
"ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทให้มากก็ได้ครับ คุณปีเตอร์ เมอร์ด็อก.. คิดซะว่านี่คือบ้านท่านก็แล้วกัน เอาล่ะ งานที่ข้าต้องการจะยื่นเสนอท่านนั้นมันอาจฟังดูยากกว่างานอื่น ๆ ที่ท่านเคยทำนะครับ คุณปีเตอร์" บาร์เนสพูดขึ้นก่อนจะถอดผ้าคลุมออกแล้วพับมันวางเอาไว้บนบัลลังก์ที่เขานั่ง เผยให้เห็นถึงชุดทหารสีดำที่มีตราทหารประดับอยู่บริเวญด้านขวาบนเสื้อเต็มไปหมด เผยให้เห็นถึงยศถาบรรดาศักดิ์ที่ผ่านมาของเขา ว่าแล้วบาร์เนสก็ดึงอะไรบางอย่างออกจากเสื้อของเขา

"ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ยากเกินมือเราหรอก ใช่มั้ยพี่ปีเตอร์" หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดเสริมให้บาร์เนสฟัง

"แต่คราวนี้ล้นแน่ครับ คุณแพทริเซีย" บาร์เนสยิ้มหัวเราะเบาๆเล็กน้อยก่อนจะดึงภาพวาดของชายแก่คนหนึ่งออกมา นั่นทำให้ปีเตอร์และหญิงสาวด้านหลังนั้นเบิกตากว้างออกด้วยความตกใจในทันที
"สังหารกษัตริย์ทราตัสแห่งเอลลาส.. และ.." ว่าแล้วบาร์เนสก็ดึงอีกภาพหนึ่งออกมา มันคือภาพวาดของหญิงสาวผมสีฟ้าในชุดราตรี

"เสตลล่า อตอมอส ริห์ม ลูกสาวคนที่สองของไวโอล่า ฟีนิกซ์ ริห์ม" บาร์เนสพูดขึ้น ว่าแล้วปีเตอร์ก็หันไปหาหญิงสาวด้านหลังก่อนจะคว้าภาพวาดนั้นมาไว้บนมือก่อนจะพูดต่อ

"การเมืองเหรอครับ คุณบาร์เนส" ปีเตอร์ถามขึ้น นั่นทำให้บาร์เนสกุมขมับเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วหันไปหาปีเตอร์ด้วยสายตาที่เครียดขึม
"สมมุติว่า.. แพทริเซีย น้องสาวของท่านตาย..เพราะข้า.. ท่านจะทำยังไง" บาร์เนสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆก่อนจะตอบกลับไป

"แน่นอน.." ทันใดนั้นปีเตอร์ก็บีบคอบาร์เนสแล้วยกขึ้นมา เหล่าอัศวินเห็นดังนั้นก็พุ่งตรงมาพร้อมกับดาบตั้งท่าเตรียมที่จะตัดหัวของปีเตอร์ทิ้ง ส่วนแพทริเซียนั้นยังคงยืนมองอยู่ด้านหลังดูสถานการณ์อยู่
"ข้าจะฆ่าแก" ปีเตอร์พูดด้วยสายตาที่เอาจริงเอาจัง บาร์เนสได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างโรคจิต ก่อนที่จะพูดต่อทั้งๆที่ยังถูกบีบคออยู่

"นั่นแหละ...คือเหตุผลที่..ว่าทำไมข้า...ถึงจ้างพวกเจ้า.." ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็ปล่อยตัวบาร์เนสลง บาร์เนสก็ลงมาหายใจเข้าออกอย่างหนักก่อนจะพูดต่อ

"พวกมัน..ทำพี่ชายของข้าตาย ข้าเลยจะเอาคืน" บาร์เนสลงมาพูดต่อก่อนที่จะเดินวนรอบปีเตอร์และแพทริเซียอย่างช้าๆพร้อมกับไขว้แขนทั้งสองข้างไว้ด้านหลังอย่างมีมารยา
"เพียงแต่ข้าจะเอาคืนกลับทั้งประเทศของพวกมัน ก็แค่นั้น.." ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนที่จะจ้องไปที่บาร์เนสที่มายืนหยุดมองแพทริเซีย

"แล้ว.. ผลตอบแทนที่พวกเราจะได้มันเท่าไหร่" ปีเตอร์กล่าวถามบาร์เนส บาร์เนสได้ยินดังนั้นก็เดินวนกลับมาอยู่ด้านหน้าปีเตอร์ ก่อนจะตอบไป
"สามร้อยห้าสิบล้านโดเรียร์อ้อน..ต่อคน" โดเรียร์อ้อนคือสกุลเงินของทั้งสามแผ่นดินนี้ ซึ่งนับเป็นจำนวนเงินที่มากมหาศาลพอที่จะสร้างแผ่นดินใหม่เลยทีเดียว ปีเตอร์แลtแพทริเซียได้ยินดังนั้นก็จ้องหน้ากันเหมือนกับกำลังคุยกันผ่านสายตาก่อนที่ปีเตอร์จะหันกลับมา

"ตกลง.. แล้วเราจะจัดการกับกษัตริย์แห่งเอลลาสยังไงล่ะครับ คุณบาร์เนส" ปีเตอร์ถามบาร์เนสขึ้นหลังจากที่ตอบตกลง ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่แปลกที่ตัวนักฆ่ารับจ้างจะมาถามแผนการจากผู้ว่าจ้าง หากแต่จริงๆแล้วปีเตอร์แค่ต้องการตรวจดูว่าตัวบาร์เนสนั้นคิดตรงกับตนรึเปล่า ซึ่งเมื่อบาร์เนสได้ยินดังนั้นก็ยืนนึกคิดไม่นานก่อนจะตอบกลับ

"ในอีกประมาณสองเดือน .. จะถึงวันคล้ายวันเกิดของนาระ เมอร์ซิอ้อส ลูกสาวของทราตัส"
"ส่วนเสตลล่า.. ถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะรับสมัครคนรับใช้เพิ่มในคฤหาศน์โสโครกนั่นอยู่"

"ที่เหลือพวกท่านก็ไปคิดเอาเองแล้วกัน" บาร์เนสพูดขึ้นก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ของเขาพร้อมกับยกขาไขว่ห้าง ปีเตอร์และแพทริเซียได้ยินดังนั้นก็หันหลังกลับไปเดินมุ่งหน้าออกจาทกห้องไปทันที
"ไม่คิดจะบอกลากันหน่อยเหรอ-" ยังไม่ทันที่บาร์เนสจะพูดจบ แพทริเซียก็ใช้พลังจิตปิดประตูห้องโถงทันทีทันใด นั่นทำให้บาร์เนสหัวเสียเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

"หึ" บาร์เนสถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปนั่งดังเดิม

"แล้วพี่ปีเตอร์คะ เราจะทำยัง-" แพทริเซียถามพี่ของเธอระหว่างที่กำลังเดินออกจากคฤหาศน์ขนาดใหญ่ของบาร์เนส ซึ่งปีเตอร์นั้นได้พูดก่อนที่แพทริเซียจะจบประโยคของเธอ

"งานนี้พวกเราจะต้องแยกกันทำงานนะ แพทริเซีย พี่จะไปฆ่าทราตัสเอง ส่งนแพทริเซียก็ไปเป็นคนรับใช้ที่คฤหาศน์ของเสตลล่า ริห์มก่อน ทำได้สินะ แพทริเซีย" ปีเตอร์ถามแพทริเซียที่เดินตามเขาอยู่ แพทริเซียได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจก่อนจะมองไปรอบๆ โดยทางเดินของทั้งสองคนนั้น ไม่มีคนรับใช้อยู่ในระแวกเลย ตัวแพทริเซียจึงพูดต่อ
"หนูหมายถึงบาร์เนสนั่นต่างหากพี่ปีเตอร์ เราเชื่อใจเขาได้ใช่มั้ยว่าเขาจะจ่าย จำนวนเงินมหาศาลขนาดนั้นไม่ได้หามาได้ง่าย ๆ แน่" ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนจะพูดต่อ

"ช่างหัวมันไปเถอะแพทริเซีย อีกอย่าง.. หลังจากจบงานแล้ว เราก็ไปขออะไรที่ดีกว่านั้นดีกว่านะ อย่าง..ข้อมูลน่ะ" ปีเตอร์พูดขึ้น นั่นทำให้แพทริเซียหัวเราะอย่างหนัก หากแต่ปีเตอร์มองกลับมาหาแพทริเซีย แพทริเซียก็ตอบกลับไปทันที

"ข้อมูลอะไรของพี่มีราคาตั้งเจ็ดร้อยล้านโดเรียร์อ้อน" แพทริเซียตอบกลับไป ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับแพทริเซียไปอย่างใจเย็น
"ก็อย่างเช่นว่า.."
"พ่อแม่แท้ๆของพวกเราคือใคร..และอยู่ที่ไหน..ล่ะมั้ง"

ณ คฤหาศน์ตระกูลริห์ม เมืองเรเวน ประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"ต้อนรับแขกให้ดีล่ะ" คนรับใช้หญิงผมสีน้ำตาลดำคนหนึ่งเดินตรงไปทีห้องๆหนึ่งพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสองผืนใหญ่และกำลังจะเปิดประตูเข้าไป หากแต่วีนัส คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆและถือผ้าเช็ดตัวเช่นเดียวกันและกำลังจะเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งนั้นทักทายก่อน คนรับใช้ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
"ค่ะ รุ่นพี่วีนัส" เธอตอบกลับไปอย่างสุภาพก่อนที่จะเดินตรงเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น ภายในห้องนั้นเป็นเตียงใหญ่สีขาวสะอาด ห้องอาบน้ำเล็กๆภายในห้อง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะ ตู้กระจก และผ้าม่านสีแดงขนาดใหญ่ และดิลเลี่ยนกับอาร์มันโด้นั่งคุยกันบนเตียงอยู่ โดยทั้งคู่นั่งคนละมุมกันหากแต่หันหลังกลับมาสนทนากัน

"รู้จักกับเจค็อบได้ไงเหรอครับ คุณอาร์มันโด้"
"..."

"แล้ว.. คิดยังไงบ้างในต่างมิติที่นี่ล่ะ ชั้นว่ามันเหงาๆนิดๆรู้มั้ยทำไม.. มันไม่มีเน็ต"
"..."

"แล้ว..เจอผู้หญิงสวยๆแจ่มๆบ้างรึยังคุณอาร์มันโด้"
"..."

"งั้น.. คุณอาร์มันโด้เป็นไงบ้างครับ สบายดีมั้ยครับ"
"..."

"เอิ่ม คุณอาร์มันโด้ครับ?"
"ชั้นจะไปอาบน้ำ"

"..." ดูเหมือนจะเรียกว่าการสนทนาได้ไม่เต็มปากนักหากมีเพียงฝ่ายเดียวพูด และเมื่ออีกฝ่ายพูดก็ดันตัดบทสนทนาทิ้งแทน

ว่าแล้วอาร์มันโด้ก็ลุกขึ้นมาก่อนที่จะเดินตรงไปที่คนรับใช้คนนั้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวบนมือของคนรับใช้ไปดื้อๆก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำขนาดเล็กๆนั่น อาร์มันโด้ก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเขาออก เช่นเดียวกับหน้ากากที่ปิดบังหน้าตาของเขาตลอดเวลา ทันใดนั้นคนรับใช้หญิงก็ปิดประตูห้องของดิลเลี่ยนและอาร์มันโด้ลง

"เอ่อ..ดิชั้นนำผ้าเช็ดตัวมาให้..ค่ะ" คนรับใช้คนนั้นตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความเขิน ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกของเธอที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายแปลหน้า นั่นทำให้ดิลเลี่ยนตกใจครั้งแรกก่อนจะมองตัวเองรอบๆซึ่งไม่มีอะไรผิดปกติเลย ว่าแล้วเธอก็วางผ้าเช็ดตัวลงบนเตียงก่อนที่จะก้มตัวแล้วออกจากห้องไป
"อยู่นี่ก่อนก็ได้ไม่เป็นไรหรอก ถ้าอยู่กับเจ้านั่นในห้องน้ำล่ะก็ห้องได้เงียบยาวๆ ชั้นเหงาตายแน่เลย" ทว่าดิลเลี่ยนทักคนรับใช้คนนั้นก่อน
"เธอชื่ออะไรเหรอ" ดิลเลี่ยนถามชื่อของคนรับใช้คนนั้น หากแต่เมื่อคนรับใช้ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์โดยที่ดิลเลี่ยนนั้นไม่สังเกตุเห็นก่อนจะหันกลับมายิ้มร่าเริงปกติแล้วตอบกลับไป

"แพทริเซีย เมอร์เรย์ค่ะ เรียกดิชั้นว่าแพทก็ได้นะคะ" ในขณะเดียวกันนั้นเอง

"ดิชั้นนำผ้าเช็ดตัวมาให้ค่ะ" วีนัสกล่าวขึ้นพร้อมกับวางผ้าเช็ดตัวบนตู้เสื้อผ้าภายในห้องอีกห้องหนึ่งที่มีเดวิดและเจค็อบนั่งอยู่ เดวิดได้ยินดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อยก่อนะตอบกลับไป
"ครับผม ขอบคุณมากนะครับ คุณวีนัส" เดวิดยิ้มเบิกบานร่าเริง วีนัสได้ยินดังนั้นก็ก้มหัวลงก่อนที่จะเดินออกไป ทว่า..
"จะว่าไป คุณวีนัส ถ้าไม่รังเกียจทางเราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ" จู่ๆเจค็อบก็ทักทายวีนัสที่กำลังจะเดินออกไป วีนัสเห็นดังนั้นก็เดินถอยหลังกลับมาก่อนจะนั่งลงไปกับพื้น เดวิดเห็นดังนั้นก็รุกรี้รุกรนพยุงตัววีนัสขึ้นมา วีนัสเห็นดังนั้นก็สงสัยเล็กน้อย

"ม..มีอะไรเหรอคะ คุณท่าน" วีนัสถามเดวิด เดวิดก็พยุงตัววีนัสขึ้นมาให้นั่งบนเตียงเช่นเดียวกับเขาและเจค็อบที่นั่งอยู่คนละฝั่ง
"มันดูแปลก ๆ นะครับมองผู้หญิงนั่งกับพื้นทั้งๆที่เรานั่งอยู่ด้านบนน่ะครับ" เดวิดพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดีในขณะที่วีนัสยังคงงงอยู่

"ข..ขอประทานอภัยด้วยค่ะ คือนี่เป็นธรรมเนียมของที่นี่น่ะค่ะว่าคนรับใช้ต้องนั่งอยู่ต่ำกว่าแขกและคนธรรมดาคนอื่นๆค่ะ" วีนัสตอบกลับไป ก่อนจะหันกลับไปมองเจค็อบ
"แล้วพวกท่านจะถามอะไรดิชั้นเหรอคะ" วีนัสถามขึ้น เจค็อบได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป

"คุณเป็นเอล์ฟเหรอครับ" เจค็อบถามโดยไม่สั่นหรือกลัวเลยแม้แต่น้อย เดวิดได้ยินดังนั้นก็มองไปที่วีนัสและหูของเธอที่ดูยาวผิดปกติเหมือนกับเอล์ฟจริงๆ วีนัสก็หลบสายตาของเดวิดที่หันมองไปหาก่อนจะตอบกลับไป
"ค่ะ ดิชั้นเป็นครึ่งเอล์ฟครึ่งมนุษย์ค่ะ" วีนัสตอบไป เดวิดเห็นดังนั้นก็ถามต่อ
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณวีนัส" เดวิดเห็นปฏิกิริยาของวีนัสจึงถามดู วีนัสได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป

"คือว่า..เมื่อนานมาแล้วประมาณ 200 ปีก่อน ซีโนโซเฟียสได้ชักยูงเหล่าเอล์ฟให้ต่อสู้กับมนุษย์ จึงเกิดเป็นสงครามระหว่างมนุษย์กับเอล์ฟซึ่งเอล์ฟนั้นพ่ายแพ้อย่างยับเยินแล้วก็ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ลงโดยปีศาจและมนุษย์พร้อมกันอีกทีน่ะค่ะ และในปัจจุบันพวกมนุษย์ส่วนใหญ่ก็ยังคงเกลียดแค้นกับเอล์ฟอยู่น่ะค่ะ"
"เหมือนพวกเหยียดสีผิวในสมัยก่อนว่างั้นสินะ ถ้าอย่างนั้นคุณเจค็อบก็เหมือนถามคนดำไปว่าเป็นพวกนิโกรรึเปล่าสิ" เดวิดหันกลับไปมองเจค็อบ เจค็อบเห็นดังนั้นก็พูดออกไป
"ต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าทำให้ลำบากใจ ผมขอตัวไป..อาบน้ำนะครับ" เจค็อบพูดขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำไป ทิ้งไว้แค่เดวิดและวีนัสให้นั่งอยู่บนเตียงกันสองคนเท่านั้น

"แล้วจะว่าไปคุณวีนัสครับ อันนี้ผมสงสัยมากเลยครับ"
"อะไรเหรอคะ คุณท่าน" วีนัสถามเดวิด เดวิดได้ยินดังนั้นก็อึดอัดใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"เรียกเดวิดเฉยๆก็ได้ครับ"
"ค่ะ ท่านเดวิด"

"..." เดวิดนี่เงียบเลยครับ.. ว่าแล้วเดวิดก็พูดต่อ
"คุณวีนัสครับ .. ใครคือซาเอ็น ซาเอทัจเหรอครับ" ทันใดนั้นทีเดวิดได้เอ่ยปากถามวีนัสนั่นเอง วีนัสก็มองไปที่เพดานห้องพร้อมกับยิ้มขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลก่อนที่จะหันกลับมาตอบคำถามที่ค้างคาใจเดวิดอยู่

"เขาคือวีรบุรุษสงครามน่ะค่ะ-" ยังไม่ทันที่วีนัสและคนอื่นๆจะได้ทันตั้งตัวนั้นเอง

"ปั้ง ! ปั้ง ! ปั้ง !" เสียงเหนี่ยวไกของปืนนั้นดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้งไปทั่วคฤหาศน์ ทำให้คนรับใช้ต่างๆตื่นตระหนก

หากแต่ต้นเสียงนั้นดังออกมาจากห้องแขกเล็กๆที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของเดวิดซึ่งก็คือห้องของดิลเลี่ยนนั่นเอง ว่าแล้ววีนัสกับเดวิดก็รีบวิ่งออกไป ก่อนที่เดวิดจะนำออกไปจะบิดกลอนประตูเพื่อเปิดออก หากแต่มันก็ไม่ยอมเปิดออก ภายในห้องนั้นได้ล็อคเอาไว้แล้ว วีนัสจึงใช้กุญแจที่เธอพกติดตัวมาไขออก หากแต่เมื่อไขออกมาแล้วนั้นประตูกลับยังคงไม่เปิดออกอยู่ดี

"พี่ดิลเลี่ยน ! เกิดอะไรขึ้น !" เดวิดพยายามตะโกนเข้าไปในห้อง เสียงปืนยังคงดังต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน

ว่าแล้วเสียงปืนนั้นก็หายไปชั่วขณะ หากแต่สิ่งที่ออกมากลับกลายเป็นมีดปักออกมาทะลุประตู นั่นทำให้ทั้งวีนัสและเดวิดตกใจ หากแต่วีนัสนั้นรวบรวมสมาธิทั้งหมดนำมือทั้งสองข้างชูไปที่ประตูนั้นก่อนจะมีวงแหวนสีแดงบางอย่างออกมาติดบนประตู มีดนั้นหลุดออกมาหากแต่ไม่ใช่เพราะพลังของวีนัสแต่มีคนดึงออก ว่าแล้วประตูนั้นก็กระเด็นออกมาเผยให้เห็นถึงภายในห้องที่ดิลเลี่ยนนั้นหมดสติอยู่หน้าห้องน้ำภายในห้อง

ประตูนั้นทับอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่เดวิดจะพยายามยกประตุขึ้นมา ซึ่งก็สำเร็จเผยให้เห็นถึงอาร์มันโด้ที่ไม่ได้สวมเสื้อและหน้ากากของเขา สวมเพียงแต่กางเกงสีดำเท่านั้น นั่นทำให้เดวิดเห็นใบหน้าที่ดูปกติดีของอาร์มันโด้ ว่าแล้วอาร์มันโด้ก็ลุกขึ้นมาก่อนจะคว้ามีดที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา จ้องหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำที่มีนามว่าแพทริเซีย เมอร์เรย์

"แกต้องการอะไร" อาร์มันโด้เดินเข้าไปใกล้ๆแพทริเซีย หากแต่ตัวเธอนั้นคว้าตัวหลบออกมาก่อนจะนำมือไปแตะกระจกภายในห้อง ทำให้กระจกนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆทันทีทันใด ว่าแล้วแพทริเซียก็ขึ้นไปยืนพิงกระจกที่แตกแล้ว นั่นทำให้ลมนั้นพัดผมของเธอออก อาร์มันโด้ที่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจก่อนจะถอยหลังออกมา เดวิดก็วิ่งไปดูอาการของดิลเลี่ยนอยู่ในขณะที่วีนัสนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆทีละน้อย

"นี่เธอทำอะไรเขา แพท" วีนัสถามพร้อมกับชี้ไปที่ดิลเลี่ยน แพทริเซียได้ยินดังนั้นก็โมโหเบาๆก่อนจะถุยน้ำลายลงไปบนพื้นห้อง พร้อมกับใช้มือดึงเศษกระจกขึ้นมา เศษกระจกนั้นบาดมือของแพทที่ดึงออก ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดอะไร พร้อมกับนำมันมาบังภาพของวีนัสที่กำลังงุนงงและโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"แพท ตอบข้ามา มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น"
"แพท.." วีนัสยังคงพยายามเรียกแต่ว่าแพทริเซียก็ยังคงไม่ตอบ หากแต่สายตาของแพทริเซียนั้นเปลี่ยนไป ดวงตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ในขณะเดียวกันเดวิดที่พยายามปลุกดิลเลี่ยนให้ตื่นนั้นก็เริ่มทำสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

"เขามีชีพจร แต่ไม่ตื่นทั้งที่ตาเขาเปิดแล้ว อัมพาตเหรอ !? ดิลเลี่ยน ! พี่ดิลเลี่ยน !" เดวิดนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรในตอนนี้ ว่าแล้วแพทที่หันหลังไปมองเดวิดนั้นก็หันกลับมามองแพทริเซียอีกครั้ง
"ตอบข้ามา แพท-!"
"อย่ามาเรียกข้าอย่างนั้นยัยเอล์ฟสวะ-!" แพทริเซียนั้นปล่อยเศษกระจกลงไปก่อนที่จู่ ๆ เศษกระจกจะพุ่งเข้ามาตรงไปที่วีนัสนั่นเอง

"ฉึก !" เลือดนั้นไหลเยิ้มออกจากหน้าผากนาง เสียงของกระจกปักเข้ากลางหน้าผากของวีนัสอย่างรุนแรงโดยไม่มีใครคาดฝัน

เศษกระจกนั้นปักลงไปที่กลางหน้าผากของวีนัส เลือดนั้นค่อยๆหยดไหลลงมาจจนถึงคางของเธอ ว่าแล้วเข่าของวีนัสก็ทรุดลงไป ก่อนที่ร่างของเธอจะนอนลงไปไร้ชีพจรและลมหายใที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆจนหมดลง ในขณะที่แพทริเซียนั้นหัวเราะอย่างโรคจิต ว่าแล้วอาร์มันโด้ก็ขว้างมีดไปอย่างรวดเร็ว มีดนั้นปักไปที่หัวไหล่ของแพทริเซีย แพทริเซียที่ถูกมีดปักนั้นก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ว่าแล้วอาร์มันโด้ก็ค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะบีบคอของหญิงสาวคนนั้นแล้วดึงมีดออกมาไหล่ของเธอ ในขณะที่เดวิดนั้นรีบไปดูอาการของวีนัสทันที ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเธอนั้นหมดสติแล้ว แต่แน่นอนอะไรๆก็มีจไเป็นต้องมีความหวัง

"ใครส่งแกมา !" อาร์มันโด้นั้นตะโกนถามแพทริเซียที่ยังคงหัวเราะอย่างโรคจิตก่อนที่จะหยุดลงแล้วมองไปที่อาร์มันโด้
"ตัวข้าเอง" แพทริเซียพูดก่อนที่จะตบใบหน้าของอาร์มันโด้

อาร์มันโด้โดนดังนั้นก็จับแพทริเซียเข้ามาทุ่มลงไปบนพื้นห้อง ร่างของแพทริเซียนั้นตกลงกับพื้น ก่อนที่เธอจะมองไปที่วีนัสที่หมดสติแล้วพร้อมกับมองไปที่เดวิดที่ยังคงพยายามช่วยชีวิตเธออยู่ แพทริเซียเห็นดังนั้นก็ค่อยๆคลานตัวเองขึ้นไปเกาะตู้เสื้อผ้าอีกด้านหนึ่งเพื่อพยุงตัวเองขึ้น อาร์มันโด้เห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนจะพุ่งไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับมีด

หากแต่แพทริเซียนั้นชี้ไปที่อาร์มันโด้ นั่นทำให้ร่างของอาร์มันโด้ปลิวออกไป แพทริเซียก็ค่อยๆเดินตรงไปที่เดวิด อาร์มันโด้ที่ปลิวไปนั้นก็พยุงตัวเองขึ้นมาใหม่แล้วพุ่งไปเหมือนเดิมหากแต่ร่างของเขานั้นขยับไม่ได้เหมือนกับติดกับกำแพงล่องหนที่มีเพียงเขายังติดอยู่ เดวิดเห็นดังนั้นก็มองไปที่แพทริเซีย หากแต่แพทริเซียกับเดินผ่านแล้วจับร่างของดิลเลี่ยนก่อนที่จะมีสีแดงออกมาจากสายของดิลเลี่ยน แพทริเซียเห็นดังนั้นก็ปล่อยออกก่อนจะเดินกลับมายังหน้ากระจกเหมือนเดิม ทันใดนั้น

"นั้นข้าไปเลยแล้วกัน .. โดนจับได้แล้วด้วย" ว่าแล้วคนรับใช้คนอื่นๆก็เดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธครบมือ เช่นเดียวกับเสตลล่าที่เดินตรงเข้ามาพร้อมกับขวานขนาดใหญ่ อาร์มันโด้ก็ถูกผลักออกอีกครั้ง ร่างของอาร์มันโด้กระเด็นไปชนกับคนรับใช้บางกลุ่มนั่นทำให้หลายๆคนล้มลงไป แพทริเซียก็โบกมือลาก่อนที่จะกระโดดลงไปจากกระจก-

"ฉึก !"

ลูกธนูที่พันด้วยเส้นลวดที่สามารถดึงกลับมาได้นั้นพุ่งทะลุท้องของแพทริเซีย แพทริเซียโดนดังนั้นก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด หากแต่แพทริเซียก็หันกลับมาก่อนจะห้องตัวเองลงมาให้เศษกระจกนั้นตัดเส้นลวดนั้นออก ว่าแล้วคนรับใช้และเสตลล่าก็มองไปด้านหลัง เผยให้เห็นเจค็อบที่ถือคันธนูอยู่ภายในห้องตรงกันข้ามกัน

"คุณเสตลล่าครับ-"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณเดวิด .. เธอน่ะแข็งแกร่งจะตาย คอยดูนะคะ"

ว่าแล้วจู่ๆร่างของวีนัสนั้นก็มีแสงเรืองออกมาเป็นสีทองเท่าดวงอาทิตย์นั่นทำให้ทุกๆคนต้องหลับตาลงเพื่อบดบังแสงที่ออกมา ไม่นานแสงนั้นก็หายไป หากแต่ภาพตรงหน้าที่ออกมานั้นกลับเหลือเชื่อและเหนือฟธรรมชาติเป็นอย่างมาก

"คนๆนั้นมัน..คนที่เห็นในรูป.."

Last Edit: May 2, 2017 12:55:17 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 3, 2017 2:53:13 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 3, 2017 2:53:13 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 8 "เฟมแห่งวีรชน" (รีไรท์)

_______________

เช้าวันต่อมา ณ เมืองโอเรียร์ ประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"ถึงท่าเรือแล้ว !!" เสียงโจรสลัดคนหนึ่งตะโกนดังขึ้นจากบนเรือสำราญขนาดใหญ่ ว่าแล้วก็มีเสียงตะโกนเฮฮาดังออกมาเต็มไปหมด ทันใดนั้นเองก็มีชายสวมชุดมียศเดินลงมาจากเรือที่พึ่งเทียบถึงท่า ณ เมืองแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยตลาดฝูงชนเดินยัดเยียดกันเต็มไปหมด เช่นเดียวกับเรือที่จอดอยู่จนแน่นเอี๊ยดพร้อมกับหนวดเคราและรูปร่างของเขาที่ดูน่าสะพรึงกลัวและน่าเกรงขามในขณะที่ท่าเดินของเขานั้นเหมือนกับพวกเมาจัดหรืออะไรสักอย่าง ว่าแล้วก็มีหญิงสาวอีกสองคนเดินตามลงมาจากเรือลำนั้น

"กัปตันแน่ใจนะครับ ว่าจะไม่เฝ้าเรือ !" โจรสลัดคนหนึ่งตะโกนออกมา นั่นทำให้ทั้งผู้หญิงสองคนและชายคนนั้นหันกลับมา
"กัปตันลูฟี่.. และไม่ต้องห่วง .. ข้าไปไม่นาน เดี๋ยวกลับมา" ลูฟี่พูดขึ้นอย่างเมาไร้สติก่อนจะเดินตรงไปอย่างมาดแมน

"นั่นขี้หมานะ" ผู้หญิงผมสีขาวได้พูดขึ้น โดยหญิงสาวคนนั้นใส่ชุดเครื่องแต่งกายของนักรบเวทย์พร้อมกับมีมีดดดาวกระจายที่พกไว้ใกล้กับสะโพกของเธอโดยใส่มันไว้ในกระเป๋าเล็กๆ ว่าแล้วลูฟี่ที่เมาๆอยู่เห็นดังนั้นก็รีบหยุดเดินก่อน ก่อนจะหยุดมองไปบนพื้น เขาเห็นก้อนอะไรบางอย่างสีน้ำตาลสดชื่นที่ดูมีความเหลวเล็กน้อย ลูฟี่เห็นดังนั้นก็กลับไปมองหญิงสาวที่เตือนเขาก่อนหน้านี้

"ขอบใจ แฟรี่" ลูฟี่ตอบกลับไปอย่างมัวเมาก่อนที่จะมีคนเดินชนลูฟี่ล้มลงไปนั่งทับก้อนสีน้ำตาลนั่น หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าแฟรี่เห็นดังนั้นก็หัวเราะติดตลกเบาๆ ในขณะที่ลูฟี่นั้นโมโหเป็นอย่างมากก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วเดินผ่านแฟรี่และหญิงสาวผมสีดำแต่งชุดคล้ายคลึงกับแฟรี่หากแต่เธอสะพายธนูไว้ที่ด้านหลังของเธอและดูจะมีอายุมากกว่าด้วย

"ขอแช่น้ำแปป" ลูฟี่พูดอย่างโมโหในขณะที่เมาอยู่ก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำทะเล ว่าแล้วแฟรี่ก็หันกลับมามองหน้าหญิงสาวผมสีดำที่ยืนข้างๆก่อนจะพูดขึ้น
"ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้นล่ะพี่.." หญิงสาวผมสีดำได้ยินดังนั้นก็มองไปที่เรือของลูฟี่ที่จู่ๆก็ค่อยๆถอนสมอเรือออกเหมือนกัว่ากำลังจะออกจากท่า นั่นทำให้ผู้หญิงผมสีดำตอบกลับไป
"ก็อย่างแรกคือ พวกเราต้องเดินทางไปอีกประมาณ 3 ชั่วข้ามคืนกว่าจะถึงเมืองมาร์เจนต้าและนั่นคือจุดพักการเดินทางของเรา แฟรี่.."

"และเรื่องที่ 2 คือ.. ข้าจะไม่ยอมให้พวกเราเดินทางกับไอขี้เมาที่ลูกน้องตัวเองขโมยเรือนั่นแน่" หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองลูฟี่ที่ปีนขึ้นมาหาพวกแฟรี่ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมาทั้งตัวเปียกโชก ว่าแล้วลูฟี่ก็หันกลับไปมองเรือของเขาค่อยๆแล่นออกห่างไป ลูฟี่เห็นดังนั้นก็ตกใจงงเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาพวกแฟรี่
"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ท่านสุภาพสตรี" ลูฟี่ถามขึ้นอย่างสุภาพซึ่งดูเปลี่ยนลุคอย่างชัดเจน ดูเหมือนเขาจะหายเมาแล้วหลังจากที่ลงไปในน้ำเพื่อชำระล้างกางเกงของเขามา หญิงสาวผมสีดำได้ยินดังนั้นก็เดินตรงมาที่ลูฟี่ก่อนที่จะ..

"ลูกน้องคุณขโมยเรือคุณไปน่ะค่ะ กัปตันลูฟี่หรือจะเรียกกัปตันเรือถูกขโมย ลูฟี่ดีคะ" หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับดึงปลาดาวที่ติดอยู่บนเสื้อของเขาขึ้นมาก่อนจะโยนมันลงไปในน้ำ ลูฟี่เห็นดังนั้นก็ทำหน้างงเล็กๆน้อยก่อนจะหันมองกลับไปที่เรือของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนเรือจะไปไกลกว่าเดิมอีกทีเดียวซึ่งมันไกลพอที่จะทำให้ลูฟี่อ้าปากค้างขึ้นมาก่อนจะตังสติตัวเองกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วและหันกลับมามองหญิงสาวผมสีดำ
"ไปกันเถอะครับ คุณแฟรี่และคุณเกล เราจะต้อง.." ลูฟี่พูดยังไม่จบก็จับกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนที่เขาจะกรีดออกมาอย่างสติแตก ผู้คนรอบๆก็หันกลับมามองอย่างตกใจก่อนที่จะซุบซิบนินทากันไม่ว่าจะบ้าหรืออะไรก็ตาม แต่ไม่ใช่ในทางที่ดีอย่างแน่นอน ว่าแล้วลูฟี่ก็ทำหน้าสลดก่อนจะพูดขึ้น

"ชีวิตตรู.. เรือโดนขโมย กระเป๋าเงินหาย.. กลับมาศูนย์ใหม่เหมือนตอนอยู่ในเดธไลน์อีกซะแล้ว โชคดีนะที่ยังมี.." ลูฟี่พูดขึ้นมา ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างได้แล้วหันไปมองพวกแฟรี่และหญิงสาวผมสีดำหรือเกลขึ้น
"พวกคุณสนใจจะไปที่เมืองเรเวนก่อนจะเดินทางต่อไปที่ช่องเขาเดอิลที่คุณจะไปมั้ย"

ณ คฤหาศน์ตระกูลริห์ม เมืองเรเวน ประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"เอาล่ะ เรามาเริ่มการประชุมกันเลยดีกว่าครับ เหล่าฑูตจากต่างมิติทั้งหลาย" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นภายในห้องทานอาหารขนาดใหญ่โดยเสียงนั้นถูกเปล่งออกมาจากปากของชายที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะพึ่งรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว

ข้างๆชายคนนั้นมีสเตลล่านั่งข้างๆอยู่ด้านซ้ายมือของเขาส่วนด้านขวามือคือโยฮัน หัวหน้าทหารรักษาการของ UN ซึ่งพึ่งเดินทางมาถึงคฤหาศน์แห่งนี้ได้ไม่นาน ข้างๆโยฮันนั้นคือลินดาคู่หูของเธอตามมาด้วยดิลเลี่ยน ส่วนด้านข้างของเสตลล่านั้นคือเดวิดตามมาด้วยเจค็อบและอาร์มันโด้ ซึ่งยังมีเก้าอี้เหลืออยู่อีก 1 ที่ที่พึ่งเพิ่มเข้ามานั่นคือตรงข้ามกับชายที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะ

"ถ้าอย่างนั้น ท่านอเล็กซิส.. ทางเราขอนำเสนอสินค้าที่จะมานำเข้ามาขาย ณ เมืองของท่านนะครับ" เดวิดพูดขึ้นก่อนที่จะวางอะไรบางอย่างลงไปกลางโต๊ะเบาๆ อเล็กซิสหรือชายที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะอาหารได้ดู โดยอเล็กซิสนั้นพึ่งมาถึงหลังจากที่แพทริเซียนั้นหนีออกจากคฤหาศน์นี้ได้ไม่นานนัก

"นี่คือ.." อเล็กซิสชะเง้อลำตัวของเขามองสิ่งที่เดวิดวางลงไปบนโต๊ะดู
"เราเรียกมันว่าโทรศัพท์มือถือครับ" เดวิดพูดขึ้นก่อนที่จะกดปุ่มด้านขวาของโทรศัพท์ของเขาขึ้น

ว่าแล้วก็มีแสงออกมาจากจอดำๆของโทรศัพท์นั้นก่อนที่เดวิดจะใช้นิ้วมือของเขาสัมผัสลงไปบนโทรศัพท์ของเขาแล้วปัดขึ้น ว่าแล้วแสงนั้นก็เปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าครามลายก้อนเมฆซึ่งมีปุ่มทรงสี่เหลี่ยมโผล่ออกมาบดบังความสวยงามของเมฆมากๆ อเล็กซิสที่เห็นดังนั้นก็งุนงงกับสิ่งที่เห็นเล็กน้อย ว่าแล้วเดวิดก็คว้ามันขึ้นมา แล้วใช้นิ้วเลื่อนสัมผัสมันพร้อมกับจดจ้องอย่างเคร่งเครียด

"มันทำอะไรได้บ้างเหรอครับ คุณ..เดวิด?" อเล็กซิสถามขึ้นพร้อมกับนึกชื่อของเดวิดเล็กน้อย

เดวิดได้ยินดังนั้นก็หันโทรศัพท์ไปหาอเล็กซิสก่อนที่จะยิ้มขึ้นแล้วพูดต่อ หากแต่อเล็กซิสที่เห็นดังนั้นก็ตกใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปที่ข้างหลังของเขาแล้วดึงมีดสั้นออกมาเนื่องด้วยนึกคิดว่ามันคืออาวุธ เสตลล่าเห็นดังนั้นก็จับไหล่ของพี่ของเธอ อเล็กซิสหันกลับมามองก่อนจะปล่อยมือออกมาวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม

"ปกติ .. พวกคุณจะวาดรูปเพื่อจดจำภาพของเหตุการณ์ต่างๆใช่มั้ยครับ อย่างภาพวาดรอบๆห้องนี้น่ะครับ"
"ครับผม ทำไมหรอครับ-"

"แชะ" เสียงดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

เสียงและแสงดังออกมาจากโทรศัพท์บนมือของเดวิด ว่าแล้วเดวิดก็หันหน้าจอโทรศัพท์ให้อเล็กซิสดู เผยให้เห็นถึงภาพของอเล็กซิสที่กำลังพูดอยู่อ้าปากค้าง นั่นทำให้เสตลล่าหัวเราะออกมา อเล็กซิสเห็นดังนั้นก็มองกลับไปที่เสตลล่าด้วยสายตาที่โมโหเบาๆนั่นทำให้น้่องสาวของเขาหยุดหัวเราะพร้อมกับรักษามารยาทลง

"นี่มันเวทมนตร์ประเภทไหนเหรอครับ" อเล็กซิสถามตัวเดวิดที่ถือโทรศัพท์อยู่
"วิทยาศาสตร์น่ะครับ คุณอเล็กซิสในโลกของเราเชื่อว่าไม่มีเวทมตร์อยู่จริงด้วยซ้ำครับ ทุกสิ่งที่เราทำนั้นเกิดจากแรงและสมองที่เราใช้เท่านั้น" เดวิดตอบกลับไปพร้อมกับปิดโทรศัพท์ของตน
"เอาล่ะครับ-"

"สินค้าชิ้นนี้สามารถนำเข้าขายได้มั้ยครับ" ดิลเลี่ยนถามขึ้นตัดจังหวะพูดของเดวิดก่อนจะท้าวคางลงบนโต๊ะอาหารพร้อมกับใช้มือเคาะเป็นจังหวะช้าๆ เดวิดเห็นดังนั้นก็งงกับการกระทำของดิลเลี่ยนเช่นดียวกับเจค็อบ อาร์มันโด้ และโยฮันที่มองอย่างไม่ละสายตา

"แน่นอน แล้วคุณต้องการแลกกับอะไรล่ะ ดูจากลักษณะสกุลเงินของพวกเราก็ไม่เหมือนกันสักด้วย"
"อะไรก็ได้ที่เป็นของจากเมืองคุณน่ะครับ ทางเราไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้นนัก ตกลงมั้ยครับ" ดิลเลี่ยนตอบกลับไป

อเล็กซิสได้ยินดังนั้นก็หันไปด้านหลังของเขา เผยให้เห็นถึงบุคคลปริศนายืนพิงกำแพงห้องอยู่โดยเขาสวมฮูดสีดำ สวมกางเกงสีดำ หากแต่มีฮูดบดบำหน้าตาทำให้ไม่ทราบถึงลักษณะผิวพันธุ์สักเท่าไหร่นัก ว่าแล้วโยฮัน เจค็อบและอาร์มันโด้ที่พึ่งรู้สึกถึงตัวตนก็ค่อยๆเตรียมอาวุธเพื่อป้องกันตัวเบาๆ เพราะบุคคลคนนั้นจู่ๆก็เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร้สาเหตุ อาจเป็นผู้บุกรุกก็ได้ ว่าแล้ว

"ท่านคิดว่ายังไงครับ" อเล็กซิสเอ่ยปากถามบุคคลคึนนั้น ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะวางมือลงไปบนเก้าอี้ของอเล็กซิสแล้วถอดชุดคลุ่มออกเผยให้เห็นถึงผมสีม่วง ดวงตาสีแดงและผิวพรรณที่งดงาม เดวิดและคนอื่นๆเห็นดังนั้นก็ตกใจถึงภาพที่ตนเองเห็นเบา
"ในฐานะอดีตเจ้าของคฤหาศน์นี้ ดิชั้นไวโอล่า 'ฟีนิกซ์' ริห์ม ตกลงน้อมรับข้อเสนอนี้ค่ะ"
"วีนัส.." เดวิดพูดกับตนเองเบาๆเบื้องหน้าไวโอล่า ริห์ม แม่ของอเล็กซิสและเสตลล่าที่ตายไปแล้วเมื่อ 13 ปีก่อน ในร่างของวีนัส

เมื่อค่ำคืนก่อน

"คนๆนั้นมัน..คนที่เห็นในรูป.." ตาของเดวิดเบิกโพลนเมื่อตรงหน้าของเขาคือสตรีผมสีม่วง บนมือถือหอกสีแดงทั้งสองข้าง และสวมชุดนักรบอยู่ ตัวสตีคนนั้นหันกลับมาพบกับเดวิดที่มองอยู่ สตรีคนนั้นก็เอ่ยปากของตนขึ้นทันทีทันใด
"เกิดอะไรขึ้นนั้นเหรอ" สตรีคนนั้นถามขึ้น ว่าแล้วเสตลล่าก็เดินไปยืนข้างๆเดวิดที่กำลังมองดวงตาสีแดงก่ำบนเบื้องหน้าของเขาอยู่
"มีผู้บุกรุกน่ะค่ะ นังนั่นฆ่าวีนัสลงทำให้ตัวท่านแม่กลับมาในร่างนี้ไงคะ" เสตลล่าพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปมองเดวิดที่กำลังงงกับสถานการณ์นี้เช่นเดียวกับอาร์มันโด้ที่ยืนมองอยู่ข้างหลังส่วนเจค็อบนั้นกำลังดูอาการของดิลเลี่ยนที่ดูจะหายดีขึ้นแล้วอยู่

"คุณเดวิดคะ นี่คือท่านไวโอล่า 'ฟีนิกซ์' ริห์ม ท่านแม่ของดิชั้นและท่านพี่อเล็กซิสค่ะ" เสตลล่าแนะนำตัวสตรีเบื้องหน้าเดวิด เดวิดได้ยินดังนั้นก็ถามต่อ
"มันเกิดอะไรขึ้นครับคุณเสตลล่าก่อนหน้านี้ยังเป็นวีนัสอยู่เลย-.." เดวิดถามยังไม่จบประโยคก็หยุดพูดก่อนอย่างไร้เหตุผล ว่าแล้วเสตลล่าที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไปอย่างงุนงง

"คือ.. เรื่องนี้มัน-" ในขณะที่เสตลล่ากำลังจะพูดก็มีใครบางคนดึงความสนใจของเสตลล่าไปก่อน
"ท่านพี่ !!" เสตลล่าตกใจกับสิ่นที่เห็นตรงหน้า ก่อนจะรีบวิ่งไปสวมกอดชายผมสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกอาร์มันโด้ เจค็อบ และกลุ่มคนรับใช้บางส่วนที่เริ่มค่อยๆทยอยกลับลงไปทำงานต่อเหมือนเดิม ว่าแล้วพี่ของเสตลล่า อเล็กซิสก็เอ่ยปากพูดขึ้น

"วีนัสน่ะมีพลังที่เรียกว่า 'เฟมแห่งวีรชน' อยู่ โดยมันทำให้เมื่อวีนัสตายลง วีรชนจะถูกสุ่มให้ลงมาเข้าแทนที่ร่างของวีนัสเป็นระยะเวลาสามวันก่อนที่วีนัสจะกลับมาครองร่างเหมือนเดิม .. พูดง่ายๆก็คือพอวีนัสตายก็จะสลับที่กับวีรชนคนไหนก็ได้บนสวรรค์แล้วค่อยกลับมาใหม่นั่นแหละ" อเล็กซิสออกมาอธิบายก่อนจะมองไปที่เดวิด
"คุณคงจะเป็นฑูตจากต่างมิติสินะครับ สวัสดีครับ" อเล็กซิสพูดขึ้นพร้อมกับทักทายเดวิด เดวิดเห็นดังนั้นก็ก้มหัวขานกลับไปตามมารยาท
"จะว่าไปฑูตอีกคนอยู่ไหนเหรอ-" อเล็กซิสมองไปรอบๆแล้วตกใจเมื่อเห็นดิลเลี่ยนที่เริมได้สตินั่งกุมขมับพักผ่อนพร้อมกับพิงกำแพงอยู่ข้างๆเจค็อบอยู่ด้านหลังของตน

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ.. วีนัส ทำไมจู่ๆแขกของเราถึง..?" เสตลล่าได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ไม่ใช่เพราะคำถามแต่เป็นเพราะทำไมพึ่งสังเกตุแล้วทักตอนนี้ ไม่ทักแต่แรก
"มีผู้บุกรุกค่ะ ยัยคนรับใช้แพทริเซียที่พี่รับให้เข้ามาทำงานไงคะ" เสตลล่าตอบกลับไปพ้อมกับแซะพี่ชายตนเองเล็กน้อย

"ยัยนั่นอ่ะนะ ออกจะสวยไม่น่าจะเป็นผู้บุกรุกเลยนะ.. อ่าว สวัสดีท่านแม่-" อเล็กซิสกำลังพูดอยู่แล้วเห็นไวโอล่าเดินเข้ามาจึงทักทายเล็กน้อย หากแต่ไวโอล่าตอบกลับไปด้วยหมัดต่อยเข้าไปที่ท้องของอเล็กซิส อเล็กซิสที่โดนต่อยไปก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะนั่งจุกคุกเข่าลงไป ไวโอล่าที่ต่อยลูกชายตนไปนั้นก็ไม่สนใจอะไรนักก่อนจะพูดต่อ

"เอาเป็นว่าถ้าเป็นห่วงวีนัสล่ะก็ เดี๋ยวเธอก็กลับมาเหมือนเดิมในสามวันนั่นแหละนะ คุณเดวิด..สินะคะ" ไวโอล่าพูดกับเดวิดขึ้นก่อนที่จะยิ้มให้อย่างสวยงาม เดวิดก็ตอบครับตามมารยาทไปอีกเช่นกัน

"เดวิด" ดิลเลี่ยนเรียกเดวิดขึ้นมา เดวิดได้ยินดังนั้นก็เดินกลับไปหาเจค็อบพร้อมกับอาร์มันโด้ที่งงๆอยู่เล็กน้อย ว่าหมัดไวโอล่ามันดูรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรเลย
"เป็นไงบ้างพี่" เดวิดถามอาการดิลเลี่ยนไป
"โคตรงงเลย.. กำลังจะได้จูบกับคนรับใช้สุดสวยแล้วจู่ๆก็หลับไปเลย" ดิลเลี่ยนตอบกลับพร้อมกับมองไปรอบๆ

"แล้วชั้นพลาดอะไรไปรึเปล่า"
"แกพลาดตอนที่คนรับใช้สุดสวยแกเกือบจะฆ่าแกทิ้งและก็พังกระจกห้องนี้ เกือบฆ่าคนรับใช้เอล์ฟหนึ่งคนน่ะ" อาร์มันโด้พูดตอบดิลเลี่ยนที่กำลังงงกับสถานการณ์ไป
"...." ดิลเลี่ยนนี่เงียบไปเลยครับ

"อะไรเหรอ ดิลเลี่ยน" เจค็อบถาม
"อาร์มันโด้ นายพูดได้แล้วสินะ" ดิลเลี่ยนชี้ไปที่อาร์มันโด้

"แครก !" เสียงของบางอย่างแตกหักออก

"เจ็บๆๆๆ !! ปล่อยแขนผมที ผมยอมแล้วๆๆ !!"
"นี่คือคิมูระล็อคในตำนานสินะครับเนี่ย คุณเจค็อบ"
"ใช่แล้วล่ะเดวิด"

ณ เมืองมาร์เจนต้าประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

แสงจากดวงอาทิตย์ค่อยๆส่องลงมาสู่ร่างของชายทหารที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อนับร้อยคนกำลังค่อยๆแบกปูน และขนเหล็กต่างๆขึ้นไปซ่อมแซมระเบียงที่ถูกแรงระเบิดเมื่อค่ำคืนก่อนจากอาณุภาพของนาระ ส่วนผู้คนภายในเมืองแห่งนี้นั้นบ้างก็ดีอกดีใจ บ้างก็กำลังร้องร่ำครวญที่ต้องสูญเสียผู้คนในครอบครัวไป แม้แทบจะไม่มีชาวบ้านในเมืองตายแม้แต่น้อย แต่ครอบครัวที่กำลังร้องไห้กับการสูญเสียนั้นจะเป็นครอบครัวของเหล่าทหารใจกล้าที่ออกรบเพื่อป้องกันเหล่าปีศาจได้สำเร็จในค่ำคืนก่อน ในขณะเดียวกันที่เรื่องราวเหล่านี้กำลังขยับผ่านอย่างรวดเร็ว ตัวนาระ ราชวงศ์คนสุดท้ายของประเทศเอลลาสก็ค่อยๆสูดลมหายใจแล้วกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่ดังพอจะทำให้ผู้คนในระแวกกลางเมืองนั้นได้ยิน

"ทุกๆท่าน ! ข้าเสียใจเป็นอย่างมาก ! .. กับการสูญเสียของเหล่าทหารใจกล้าทุก ๆ คนที่สูญเสียชีวิตเพื่อปกป้องเมืองแห่งนี้จากเหล่าปีศาจไป.."
"แต่แม้ว่าจะป้องกันสำเร็จ พวกมันก็ได้สิ่งที่มันต้องการไปถึง 2 อย่าง .. อย่างแรก ! คือหนึ่งในชิ้นส่วนของดาบลูซิเฟอร์ .." สิ้นคำสุดท้ายที่นาระกล่าวขึ้น เสียงพูดคุยของชาวบ้านก็เริ่มดังขึ้น ในจิตใจของทุกๆคนเริ่มเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นามว่า มาราอุส ดังขึ้นไปทั่วจิตใจของชาวบ้านทุกๆคนที่ได้ยิน มีเพียงไม่กี่คนที่ยังคงตั้งใจฟังสิ่งที่นาระพูดอย่างตั้งใจ หนึ่งในกลุ่มนั้นคือเกบ สการ์เล็ตต์ และเซบาสเตียน.. แน่นอน มาร์คัส ด้วย ว่าแล้วนาระก็พูดต่อ

"และสิ่งที่สอง ! สิ่งที่มันอาจจะช่วงชิงไปแล้วหรืออาจจะยังคงอยู่กับเรา .. มันคือใจที่จะสู้ต่อไป !-"
"สู้ไปตายฟรีล่ะสิ ! มันหมดโอกาสชนะแล้ว มันได้ชิ้นส่วนไปแล้วถึง 2 ส่วน เหลือแค่ส่วนเดียวมันก็ไร้เทียมทานแล้ว !" หนึ่งในชาวบ้านตะโกนขัดจังหวะที่นาระกำลังพูดอยู่ นาระได้ยินดังนั้นก็เอสายตามองไปที่ชาวบ้านคนนั้น ก่อนที่จะพูดต่อ

"ใช่.. และนี่คือสิ่งที่เราจะทำ ชั้น ! ต้องการอาสาสมัครจากใครก็ได้ที่ยังไม่กลายเป็นพวกขี้ขลาด ตาขาว มองไม่เห็นชัยชนะของมวลมนุษย์ !!! ...และแน่นอน ชั้นยังไม่กลายเป็นอะไรแบบนั้น.."
"มีใครบ้าง .. ที่จะร่วมบุกโจมตีฐานใหญ่ของพวกปีศาจนั่น ในช่องเขาดิเอล และชิงชิ้นส่วนของดาบลูซิเฟอร์กลับมา !"

นาระตะโกนขึ้นมา ก่อนจะอ้าแขนออก สื่อว่าเราดพร้อมที่จะรับทุกๆคนที่ก้าวขาขึ้นมา แต่แม้ว่าจะใช้คำพูดที่น่าจะดึงผู้คนออกมาได้มากกลับกลายเป็นบรรยากาศที่เงียบกริบไร้ซึ่งเสียงของผู้ที่กล้าพอแม้แต่น้อยนิด

"นั้นเรา-"
"ช้าก่อน !" เสียงที่เข้มแข็งของสาววัยรุ่นดังออกมา ว่าแล้วชาวบ้านต่างพากันหันไปมองต้นเสียงนั้น เผยให้เห็นสการ์เล็ตต์ที่ค่อยๆเดินออกมาจากวงของชาวบ้านที่ออกมาฟังนาระพูดกลางเมือง นั่นทำให้นาระกับสการ์เล็ตต์เป็นจุดสนใจของผู้คนในเมือง

"ดิชั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉะนั้นก็ขอเอาด้วยแล้วกัน" สการ์เล็ตต์พูดขึ้นเบาๆแต่แม้จะใช้เสียงที่เบากับปลุกใจของใครหลายๆคนขึ้นมามาก นาระเห็นดังนั้นก็ยิ้มขึ้นเบาๆก่อนที่จะเริ่มมีคนเดินขึ้นมามากขึ้นอีกสองถึงสามคนตามเกบมาด้วย
"ขอร่วมวงนี้ด้วยแล้วกัน" เกบพูดต่อ ก่อนจะมองสการ์เล็ตต์ด้วยสายตาหงุดหงิดเล็กน้อยเนื่องจากเขาคิดที่จะเดินขึ้นไปอยู่แล้วแต่สการ์เล็ตต์มาแย่งซีนก่อน
"แก่ ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ" เซบาสเตียนพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่มาร์คัสที่ค่อยๆขยับตามขึ้นมา

"ข้าเอาด้วย !"
"ข้าเอาด้วยยยยยย !" เสียงของเหล่าชาวบ้านคนอื่นๆเริ่มดังขึ้นตามมาด้วยจนจำนวนเริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ นาระเห็นดังนั้นก็ตะโกนขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
"เพื่อเอลลาสและอีกทั้งสองประเทศ เพื่อมนุษยชาติ !"

"เฮ้ !!"

ในขณะที่ผู้คนในเมืองมาร์เจนต้าเริ่มที่จะรื่นเริงไปด้วยความหวังที่ค่อยๆเผยขึ้นมาอยู่นั่นเอง สการ์เล็ตต์ก็ค่อยๆเดินแยกออกมาจากกลุ่มคนก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หลังบ้านๆหนึ่งในเมืองซึ่งอยู่ไม่ห่างจากกลุ่มนาระมาก เสียงเฮที่ดังสนั่นลั่นเมืองนั้นดังอยู่เรื่อยๆก่อนที่ชาวบ้านบางส่วนจะเริ่มร้องเพลงโบราญพื้นเมืองขึ้น จนเสียงนั้นดังก้องไปทั่วโสดประสาทของสการ์เล็ตต์ ว่าแล้วสการ์เล็ตต์ก็มองไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องอยู่บนท้องฟ้า นั่นทำให้ตัวสการ์เล็ตต์นึกได้ถึงคำพูดบางอย่างที่เคยได้ยินมาก่อนเมื่อยามยังเป็นเด็ก

'ทุกๆครั้งที่ลูกรู้สึกกลัว ให้นึกถึงแสงอันเจิดจ้าของดวงอาทิตย์นะลูก มันจะช่วยมอบพลังให้กับลูก พลังที่เรียกว่าความหวัง .. พลังที่ผู้คนต้องการมากที่สุดเมื่อถึงเวลาที่เราสิ้นหวัง แสงของดวงอาทิตย์เพียงนิดเดียว ก็สามารถที่จะช่วยฉุดเราออกมาจากความสิ้นหวังนั้นได้'

"...แม่...." ลมหายใจของสการ์เล็ตต์ดังออกมาเรื่อยๆ

ภาพที่เธอเห็นเริ่มค่อยๆประติดประต่อขึ้นมาเป็นภาพในอดีต สิ่งที่เธอเห็นโดยรอบกลายเป็นยามค่ำคืนที่น่าโศกเศร้า ตัวสการ์เล็ตต์นั้นตัวเล็กลงกลายเป็นเด็กอายุ 7 ปีธรรมดาๆค่อยๆเดินออกมาในตอนดึกก่อนจะมาหยุดอยู่ที่จุดๆหนึ่ง ข้างๆของเธอคือพ่อของสการ์เล็ตต์ โศกเศร้าร้องไห้ทั้งน้ำตา ท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิด ก่อนที่พ่อของสการ์เล็ตต์จะค่อยๆกุมมือของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยกลิ่นไหม้ของไฟที่ครอบตัวเธอก่อนหน้านี้ มือสีดำที่เต้มไปด้วยกลิ่นเถ้าถ่านไร้ซึ่งกลิ่นของชีวิตบนมือของพ่อสการ์เล็ตต์ หากเป็นคนปกแติคงไม่กล้าแม้แต่จะมองหากแต่ชายคนนี้นั้นร้องไห้ไม่หยุดยั้ง ว่าแล้วสการ์เล็ตต์ก็เอ่ยปากขึ้นในอดีต

'มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพ่อคะ ทำไมแม่ถึง..' ตัวสการ์เล็ตต์ที่ยังเด็กอยู่ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อของสการ์เล็ตต์พยายามหยุดน้ำตากับอาการโศกเศร้าของตนเองขึ้นก่อนจะหันไปยิ้มกับสการ์เล็ตต์แล้วคว้าดาบข้างกายตนเองขึ้นมาหวังจะคว้านท้องของตนเองตายตามภรรยาเบื้องหน้าตน

'ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ' พ่อของสการ์เล็ตต์กล่าวขึ้นไม่หยุดทั้งน้ำตาก่อนที่สการ์เล็ตต์จะเข้ามาฉุดตัวพ่อของเธอขึ้นมา

'...พ่อคะ...' เพียงคำพูดเดียวทำให้พ่อของสการ์เล็ตต์ร้องไห้หนักกว่าเดิม

ดาบของเขาค่อยๆหลุดลงจากมือตกลงไปข้างๆกายของภรรยาของเขา แล้วเข้ากอดสการ์เล็ตต์ที่ยืนมองแม่ของตนอยู่ ตัวสการ์เล็ตต์ที่ถูกกอดก็กอดพ่อตามอย่างงุนงง หากแต่ไม่นานสามวัน ตัวสการ์เล็ตต์ก็ได้รู้ตัวแล้วว่าแม่ของตนนั้นตายลง ไม่มีแม้แต่พิธีงานศพหรือการกล่าวแสดงความเสียใจจากผู้ใดแม้แต่น้อย มีเพียงสการ์เล็ตต์และพ่อของเธอเท่านั้นที่ได้อยู่ฟังร่างของแม่เธอและกล่าวอำลา ก็นะ.. แม่ของสการ์เล็ตต์เป็นแม่มดมันจึงไม่แปลกนักที่จะเกิดขึ้น ชาวบ้านจะเผาแม่มดทิ้งทุกครั้งที่มีโอกาสไม่สนใจว่าจะมียศถาที่ใหญ่แค่ไหน พวกเขาไม่เคยเมตตาแม่มดเลยแม้แ่ต่น้อย และจะลามมาถึงผู้ที่เกี่ยวข้องด้วย นั่นทำให้สการ์เล็ตต์และพ่อของเธอแยกกันอยู่กับแม่ ทั้งชีวิตสการ์เล็ตต์ได้เห็นแม่เพียง 9 ครั้งเท่านั้นและนั่นรวมถึงตอนที่แม่เธอตายแล้วด้วย

ณ คุกที่กักขังนักโทษในเมืองอตอมอส ประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

'พี่คะ พี่' เสียงติดต่อจากแพทดังเข้าไปในหัวของพีทที่กำลังหลับอยู่ผ่านพลังจิตของแพทผู้เป็นน้อง นั่นทำให้พีทตื่นขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆกรงที่ขังเขาอยู่ มันไม่มีทหารเฝ้ายามอยู่เลยนั่นทำให้พีทยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

"มีอะไรเหรอ แพท" พีทถามแพทกลับไป
'แผนแตกค่ะ พวกเสตลล่ามาเห็นช่วงที่กำลังเปลี่ยนความคิดของพวกฑูตจากอีกมิติอยู่' แพทตอบกลับไปผ่านพลังจิต นั่นทำให้พีทกุมขมับของตนเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
"แล้วเปลี่ยนจิตใจได้มั้ย"

'ครึ่งๆค่ะ หากมันหลงกลจิตใจเทียมที่ดิชั้นสร้างในหัว ก็จะสำเร็จ หนูจะสามารถควบคุมมันได้ในทันที'
"แต่ถ้าไม่ล่ะ"
'...มันก็จะปกติดีค่ะ..' แพทตอบกลับไป ว่าแล้วพีทก็เดินไปพิงผนังห้องที่เขาถูกขังอยู่มุมหนึ่ง

"นั้นเหรอ .. ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ต่อไปก็มาช่วยพี่ออกจาก-"
"นี่แก คุยกับใครน่ะ" ไม่ทันที่พีทจะพูดจบ เสียงของทหารยามเดินมาจ้องมองไปที่พีทที่ยืนพิงผนังอยู่ พีทเห็นดังนั้นก็เดินตรงไปที่ทหารยามก่อนจะจับราวเหล็กด้วยมือทั้งสองข้างแล้วมองไปที่ทหารยามอย่างเหยียดหยามเหมือนกำลังท้าทาย

"มีอะไรเหรอครับ คุณ-" ไม่ทันที่พีทจะได้จบประโยค ทหารยามก็ดึงแขนของพีทออกมาจากกรงนั่นทำให้หน้าของเขายื่นออกมาจากกรงเล็กน้อย ทหารยามใช้จังหวะนั้นฟาดใบหน้าของพีทด้วยกระบองไม้อย่างแรง พีทที่โดนฟาดเข้าไปก็ลงไปนอนกับพื้น เลือดนั้นไหลออกมาจากหน้าผากของเขา พีทที่โดนตีไปนั้นก็หายใจแรงขึ้นพร้อมกับหมดเรี่ยวแรงไปเบาๆ ก่อนจะค่อยๆหันไปมองทหารยามแล้วหัวเราะขึ้น

"นี่แรงทหารยามหรอวะ เหมือนแรงโสเภณีเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ !!" พีทหัวเราะขึ้น นั่นทำให้นักโทษคนอื่นๆหัวเราะตามไปด้วย ว่าแล้วทหารยามก็เหลือทนก่อนจะไขประตูกรงออกมาแล้วเดินตรงเข้าไปที่พีท พีทเห็นดังนั้นก็ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมา

ทหารยามเหวี่ยงไม้กระบองเข้าไปที่ใบหน้าของพีท หากแต่พีทนั้นคว้าตัวเองหลบอย่างรวดเร็วแล้วต่อยพวงสวรรค์ของลูกผู้ชายอย่างรุนแรง นั่นทำให้ทหารยามร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เหล่านักโทษเริ่มสงเสียงเชียร์มากขึ้น บ้างบอก "อัดให้เละ ปีเตอร์ !!" บ้างบอก "ช่วยเราออกจากคุกด้วย !!" หากแต่พีทไม่สนใจคำพูดนั้นก่อนจะคว้าไม้กระบองจากมือทหารยามมา ก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าของทหารยามไปเรื่อยๆจนพอใจ นั่นทำให้ใบหน้าของทหารยามเละยู่ยี่ยิ่งกว่าอะไรไหนๆ

พีทก็ถุยน้ำลายของตนลงไปก่อนจะค่อยๆคว้ากุญแจออกมาแล้วเดินปิดประตูกรงอย่างรืนเริงแล้วล็อคมันกลับเหมือนเดิม ก่อนที่จะโยนมันมั่วๆเข้าไปในห้องขังคนอื่นๆ นั่นทำให้นักโทษที่ได้กุญแจนั้นรีบคว้ากุญแจห้องของตนแล้วโยนให้ห้องอื่นๆไปเรื่อยๆ เหล่านักโทษนั้นเริ่มวิ่งนำออกไปทันทีที่ไขได้แล้ว หากแต่พีทกลับค่อยๆเดินอย่างไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย

"แพท เจอกันที่คฤหาศน์ของพวกริห์ม ระหว่างนี้เธอก็ไปอาศัยคนอื่นในหมู่บ้านก่อน เข้าใจนะ" พีทพูดขึ้น แพทที่ได้ยินดังนั้นผ่านกระแสจิตก็พยักหัวตาม เนื่องจากในตอนนี้เธอก็แอบเข้าไปหลบรักษาอาการบาดแผลของตนในบ้านของคนๆหนึ่งอยู่ ว่าแล้ว-

"ปีเตอร์ เมอร์ด็อก ผู้สังหารทราตัส เมอร์ซิอ้อส เราต้องการเจอคุณมานานแล้ว" เสียงที่น่าขนหัวลุกดังขึ้นจากด้านหลังของพีท เมื่อพีทหันกลับมาก็พบกับชายผมสีทรายที่มีชื่อว่าคาร์เอลยืนอยู่คู่กับซีโนโซเฟียส เหล่านักโทษที่วิ่งผ่านเห็นดังนั้นก็ไม่สนใจอะไร พวกเขาสนใจที่จะเป็นอิสระมากกว่า
'พี่ ชายคนนี้มีพลังจิตที่แรงกล้ากว่าหนูอีก' แพทพูดขึ้นมาผ่านกระแสพลังจิต

'นั้นเหรอ เธอคงเป็นน้องสาวของหมอนี่สินะ' หากแต่คาร์เอลล่วงรู้ถึงช่องทางสื่อสารของสองคนนี้ก่อนจะพูดแทรกขึ้นมาผ่านโทรจิต
"ปีเตอร์ เรามีงานที่น่าสนใจกว่านั้นให้นายอยู่ สนใจมั้ย ?"
"ที่จะช่วยขโมยอะไรบางอย่างมาให้ชั้นที" ซีโนโซเฟียสถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว

ณ ที่ใดสักแห่งในอีกมิติหนึ่ง

"เจ้าคือ..ใคร"

เสียงของชายผู้เป็นทาสกลางกองเลือดของทาสคนอื่นๆที่ตายกันหมดจากเปลวไฟถามขึ้นมา ว่าแล้วก็มีกองเงินทองไหลออกมาจากความมืดมิด ทาสชายเห็นดังนั้น จิตใจของเขาก็เริ่มเกิดความโลภกอบโกยเงินเหล่านั้นขึ้นมามองดูมัน หากแต่เขาก็หยุดความโลภนั้นแล้วคว้าอะไรบางอย่างขึ้นมาจากกองเงินทองนั้น มันคือดาบสีทองอร่าม

ว่าแล้วก็มีเสียงดังขึ้นมา ทีละก้าว ทีละก้าว ดึงขึ้นมาเรื่อยๆจนเผยให้เห็นถึงอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร มันมีปีกและร่างกายที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีแดงน้ำตาล มันมีดวงตาที่มีเหมือนทองำหากแต่เกรงขามและน่าหวาดกลัวเหมือนกับมารร้าย ควันเขม่าไฟค่อยๆลอยออกมา ทาสชายเห็นดังนั้นก็ค่อยๆก้าวขาถอยหลังออกมา ว่าแล้วก็มีเสียงหัวเราะดังออกมาเล็กน้อยจากปากของสิ่งมีชีวิตตัวนั้น

"แกคือมังกรที่ลือกันนั้นเหรอ.." ทาสชายคนนั้นถามขึ้น ว่าแล้วก็มีเสียงลมหายใจตอบกลับมา
"ใช่.. ข้า คือมังกรที่นำพาเพียงหายนะ .. ข้าคืออัลมีไทร์ !!" เสียงของมังกรจอมหยิ่งยโสตัวนี้ดังออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ขาของทาสคนนั้นแทบไม่หยุดสั่นหากแต่ก็ยังคงมีความกล้าอยู่

"ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นผู้เดียวที่รอดในการรมควันสำหรับมื้อเช้านี้และยังอยู่นี่ ข้าจึงจะให้เจ้าเลือกจะตายอย่างไร .."ฃ
"เจ้าอยากจะตายด้วยเปลวไฟ หรือเจ้าอยากจะตายภายในท้องของข้า" เสียงอันอำมหิตของอัลมีไทร์ดังออกมาจากปากของมัน

"ข้าจะไม่..ตาย" ทาสชายพูดขึ้นก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปสุดกำลัง อัลมีไทร์เห็นดังนั้นก็พ่นไฟออกมาคร่าชีวิตของชายคนนั้นในทันที
"ดูเหมือนว่าคำพูดของเจ้าจะไม่เป็นจริงนะ .. มนุษย์เอ๋ย .. เอาเถอะ ก็สนุกดีที่ได้เห็นคนตายอย่างนี้บ้าง หึหึหึ" อัลมีไทร์หัวเราะขึ้นก่อนที่จะพ่นไฟออกมาไปทั่วถ้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของคนตายแห่งนี้เป็นการประกาศศักดาอีกครั้งว่ามันคือความตาย

Last Edit: May 3, 2017 2:55:15 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 3, 2017 2:54:17 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 3, 2017 2:54:17 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 8.5 "งานรับเชิญ" (ตอนพิเศษ)

_______________

หลายวันต่อมา ณ เมืองอตอมอส อาณาจักรโบเรเนีย

"ครึกครื้นดีจริง ๆ นะเนี่ย" ชายผมสีน้ำตาลว่ากล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มในขณะที่ตนกำลังควบม้าสีน้ำตาลอยู่
"คิดเหมือนกันมั้ย? อาร์มันโด้" เขาหันกลับมาถามชายสวมหน้ากากสีดำติดอาวุธปืนครบมือที่ควบม้าอยู่ข้างกาย

ชายที่ถูกเรียกว่าอาร์มันโด้เมื่อได้ยินก็หาได้ตอบกลับอย่างไร เพียงแค่หันกลับมามองชายผมสีน้ำตาลด้วยสายตาดูรำคาญเขาก่อนจะกลับมาหันมองทางเบื้องหน้าดังเดิมซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนสวมเครื่องแบบพื้นเมืองแถบนี้ เดินเบียดเสียดกันมากมายตรงหน้าทางเข้าเมือง

จากที่ชายผมสีน้ำตาลและอาร์มันโด้รู้มาจากจดหมายรับเชิญที่เมืองเรเวน ก็คือที่แห่งนี้มีงานพิเศษบางอย่าง ชายผมสีน้ำตาลจำไม่ค่อยได้นักหรอกว่ามันเกี่ยวกับอะไร ที่จำได้ก็แค่ เจ้าชายมีลูก แล้วก็จัดงานประหลาดนี่ขึ้นมาเท่านั้น โดนชายผมสีน้ำตาลและอาร์มันโด้เดินทางมาที่เมืองนี้เพื่อเป็นตัวแทนของเมืองเรเวน และมาสำรวจสภาพแวดล้อมในดินแดนแถบนี้เสียด้วยไปเลย

ถึงก่อนหน้านี้เดวิดจะทำท่าเตือนชายผมสีน้ำตาลว่าลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีก็เถอะ แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะเดินทางมา มิใช่เพราะเจ้าเมืองอย่าง อเล็กซิส แนะนำให้ลองไปดู แต่เพราะสัญชาตญาณของเขาเอง มันพยายามลากให้ชายผมสีน้ำตาลเดินทางมายังเมืองนี้ แม้เพียงแค่ได้ยินชื่อ 'อตอมอส' แต่มันกลับทำให้ชายผมสีน้ำตาลชวนหลงใหลอย่างน่าประหลาด

เขามองไปที่รอบกำแพงซึ่งสูงใหญ่และมีอัศวินคอยเดินเฝ้าดูอย่างแน่นหนาพลางคิดถึงเรื่องทั้งหลายนี้ในหัวอย่างเคร่งเครียด แม้ปากจะยังยิ้มอยู่ก็ตามที แต่หากลองพินิจคิดดูดี ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะยิ้มในขณะนี้หรอก

"อาร์มันโด้.. คิดว่าไง?" เขายิ้มขึ้นด้วยความตะลึงหลังจากที่สะบัดเรื่องปวดหัวออกจากสมองไปได้หมด อาร์มันโด้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็มองตามชายผมสีน้ำตาลไป
"..." แม้จะไร้ซึ่งวาจาใดออกจากปาก แต่ดวงตาที่เบิกโพลนเช่นนั้นคงสื่อได้เพียง ความสุข เท่านั้นแหละ
"พวกเราเป็นผู้บุกเบิกเชียวนะ.. สองคนแรกในโลกที่ได้เหยียบเมืองอตอมอสแห่งนี้.." ชายผมสีน้ำตาลคว้าบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายหนัง ซึ่งก็คือกล้องถ่ายรูปนั่นเอง

ชายผมสีน้ำตาลจัดการถ่ายรูปของผู้คนจำนวนมากพลุกพล่านเดินผ่านเข้าไปในเมืองแห่งนี้ พร้อมกับสภาพบ้านเรือนที่ราวกับทั้งสองชายหนุ่มหลุกเข้ามาในโลกยุคกลางอะไรอย่างนั้น เมื่อเขามองดูภาพในกล้องดิจิตอลของตนจึงยิ้มขึ้นมาด้วยความสุขและความตื่นเต้นที่ดีดดิ้นไปทั่วร่าง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบกับประสบการณ์เช่นนี้

"ดีนะที่เลือกงานนี้" เขาภาคภูมิใจในตนเองที่ตัดสินใจถูกโดยถ่องแท้
"อาร์มันโด้ เราลองไปดูรอบเมืองก่อนมั้ย?" เขาหันมาหาอาร์มันโด้แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางดูตื่นเต้นอย่างไรไม่รู้ ส่วนอาร์มันโด้นั้นก็เงียบกริบตายด้านดังปกติ หาได้ร้องวื้อวาวแต่อย่างใด
"ไม่" เขาตอบกลับไปสั้น ๆ หาได้สนใจชายผมสีน้ำตาลแต่อย่างใด

"แค่เล็กน้อยเอ๊ง ไม่เถลไถลไปไกลหรอก จริงจริ๊งงง" ชายผมสีน้ำตาลทำเสียงสูงราวกับอ้อนวอน แต่น้ำเสียงและท่าทางดูราวกวนประสาทอาร์มันโด้อยู่
"ทำธุระให้เสร็จก่อน แล้วจะทำอะไรต่อก็ได้"
"ก็มันน่าเบื่อนี่หว่า แค่ห้านาทีเองไม่เป็นไรหรอก" ทั้งสองถกเถียงกันราวกับพ่อเถียงกับลูกชาย

"นี่เพื่อความปลอดภัยของแกเอง ดิลเลี่ยน-"
"เอาเถอะ มึงพูดอะไร กูก็จะไปอยู่ดีแหละ ตามมาเร็ว ๆ แล้วกันนะเพื่อน" ชายผมสีน้ำตาลที่ถูกอาร์มันโด้เรียกว่าดิลเลี่ยนพลันตัดบทสนทนาโดยพลันก่อนจะรีบควบม้าตรงต่อไปอย่างรวดเร็ว ส่วนอาร์มันโด้ยังคงอยู่บนหลังม้าอย่างเงียบ ๆ อยู่

"เห้อ.." อาร์มันโด้ถอนหายใจออกมา
"ฟัค.." แล้วเปล่งความในใจของตนเอง ณ ปัจจุบันพลางมองไปที่ดิลเลี่ยน

หลังจากนั้นไม่นานนัก ภายในห้องโถงที่ตั้งของบัลลังก์แห่งพระราชวังกลางเมืองอตอมอส..

"ฝ่าบาทครับ.." อัศวินในชุดเกราะสีเงินคุกเข่าลงและทูลกล่าวให้กษัตริย์เบื้องหน้าบนบัลลังก์ได้รับฟัง
"แขกจากเมืองเรเวนมาถึงแล้วครับ.." เขากล่าวต่อถึงสาเหตุที่เรียกหาพระองค์
"จำนวน?" เสียงทุ้มของกษัตริย์ดังถามต่ออย่างนุ่มนวล ในขณะที่เขาค่อย ๆ ถอดมงกุฏออกจากหัวมาวางไว้บนบัลลังก์แทน พลางลุกขึ้นยืนเต็มตัว

"สองครับ.." อัศวินคนนั้้นตอบคำถามของกษัตริย์ไปโดยพลัน ท่าทางกังวลตัวสั่นเพียงเล็กน้อยจนแทบสังเกตุไม่ออก
"สองเหรอ..? น้อยกว่าที่ข้าคิดอีกนะน่ะ"
"..ต.. ตอนนี้กระหม่อมให้ทั้้งสองรออยู่หน้าห้องโถง.. จะให้เข้ามามั้ยครับ หรือจะให้พาไปที่ห้องพักเลย-"

"ไม่ต้องรีบหรอก.. พาพวกเขาเข้ามา"

มือของกษัตริย์ตบไหล่ของอัศวินคนนี้เล็กน้อยอย่างเป็นมิตรก่อนจะถอยกลับมามองไปที่บัลลังก์ของตนซึ่งมีตราของหมาป่าประจำอยู่ตรงกลางกำลังแสยะเขี้ยวอย่างน่าหวาดหวั่น มันคือสัญลักษณ์ของตระกูลซาเอทัจ แม้แท้จริงแล้วมันหาใช่เป็นหมาป่า แต่เป็นหนึ่งในสามสิบสองอสูรแห่งขุมนรกเซเซมอร์ซึ่งมีนามว่า "บาฮามอส" ต่างหาก

"ค-.. ครับ ฝ่าบาท" ตัวอัศวินค่อย ๆ ลุกขึ้นมาแล้วเดินถอยล่นกลับไปอย่างเร่งรีบผ่านอัศวินที่ประจำอยู่บริเวณเสาค้ำยันของห้องโถงอยู่นับสิบ ตรงไปยังประตูห้องโถงชนาดใหญ่แล้วจึงค่อย ๆ เปิดมันขึ้นมาในขณะที่กษัตริย์องค์นี้ก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าบัลลังก์ของตน ต้อนรับแขกทั้งสองแห่งเมืองเรเวนด้วยรอยยิ้ม มือข้างซ้ายกุมถือกระดาษม้วนเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งอยู่

'อีกา (เรเวน) ตนนี้นั้นแตกต่าง มันเป็นพรรคพวกของเรา - แพทริเซีย' มันถูกส่งมาจากแพทริเซีย เมอร์ด็อก หนึ่งในสองมือสังหารที่กษัตริย์บาร์เนส ซาเอทัจองค์นี้รับจ้างนั่นเอง

"ครืดดด.." บานประตูขนาดใหญ่ยักษ์ค่อย ๆ ถูกเหล่าอัศวินจากด้านนอกดันเปิดเข้ามา

แสงสว่างของดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในห้องโถงมากขึ้นแม้เดิมทีจะมีแสงพอประมาณจากหลอดไฟและกระจกเพดานก็ตามที เช่นเดียวกับดิลเลี่ยน และอาร์มันโด้ที่ยังคงยืนตะลึงอยู่กับความงดงามและเจิดจรัสของห้องโถงบัลลังก์แห่งนี้ แสงสีทองของเสาทองคำสาดส่องทแยงตาของชายทั้งสองเล็กน้อย

"..โอ.."

ดิลเลี่ยนค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาด้วยท่าทางยังคงตกใจกับขนาดของห้องนี้ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาเคยมาเหยียบสถานที่เช่นพระราชวังเลยด้วยเสียไป และพระราชวังแรกที่เหยียบกลับเป็นพระราชวังในแดนต่างโลกเสียด้วย.. ดิลเลี่ยนเผลออุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อคิดเช่นนี้ก่อนจะปิดเสียงของตนไป ส่วนอาร์มันโด้ก็เดินไล่หลังตามมาเรื่อย ๆ หาได้คิดอะไรมากมาย

"ส-.. สวัสดี-.. สวัสดีครับ..." ดิลเลี่ยนที่ทำตัวไม่ถูกจึงทักทายแบบปกติไปพลางโค้งคำนับลงเล็กน้อย อาร์มันโด้ที่เห็นก็หาได้โค้งคำนับตามแต่อย่างใด แต่กลับกำลังมองไปรอบ ๆ นับจำนวนอัศวินและเสาค้ำสำหรับการหลบการโจมตีไปเรื่อย

ตัวกษัตริย์บาร์เนสที่เห็นท่าทีตื่นตัวของดิลเลี่ยนดังนั้นจึงหัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสก่อนจะกล่าวต้อนรับกลับไป

"อาณาจักรโบเรเนีย ยินดีต้อนรับ.. พวกท่านคงจะเป็นตัวแทนจากเมืองเรเวนสินะ"
"ค-.. ครับผม" ดิลเลี่ยนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาจึงเห็นชายวัยห้าสิบปี ผมสีน้ำตาลกำลังจ้องมองอยู่อย่างเป็นธรรมชาติและเป็นมิตร ส่วนสูงของกษัตริย์คนนี้พอ ๆ กับดิลเลี่ยน จึงทำให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกันโดยพอดิบพอดี

"ข้าว่าตัวข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนนะ.. เจ้าชื่ออะไรล่ะ?"
"ด-.. ดิลเลี่ยน อาร์วิเนลครับ ฝ่าบาท.. ส่วนเขาชื่อ อาร์มันโด้.. ดิอ้อนครับ" ดิลเลี่ยนพลันรีบแนะนำตัวของตนเองและอาร์มันโด้กลับไปโดยเร็วด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อยกว่าปกติ
"ยินดีที่ได้รู้จัก ดิลเลี่ยน.. และอาร์มันโด้.. อย่างที่รู้กัน ข้าคือบาร์เนส ซาเอทัจ... กษัตริย์แห่งอาณาจักรโบเรเนียแห่งนี้"

"ตัวข้ายินดีมากที่พวกท่านมาร่วมงานมอบพระราชนามหลานชายของข้ากันได้.. ตัวข้าปลาบปลื้มจริง ๆ" ตัวบาร์เนสหัวเราะออกมาราวกับปู่ข้างบ้านแสนดี ภาพลักษณ์ของกษัตริย์ที่เคร่งขรึมในหัวของดิลเลี่ยนเมื่อก่อนหน้านี้หายไปทันตา

ตัวเขาจำได้แล้วว่ามันเป็นงานอะไร งานมอบพระราชนามนี่เอง.. ในจดหมายที่เมืองเรเวนส่งมาว่า เจ้าชายชื่อ.. อะไรสักอย่าง กับเจ้าหญิง.. อะไรสักอย่าง.. ได้มีบุตรขึ้นมาเมื่อหลายเดือนก่อน จึงได้ส่งจดหมายรับเชิญไปที่เมืองต่าง ๆ ซึ่งปลอดสงครามมายังงานแห่งนี้ แม้ตัวเจ้าหญิงเองจะไม่ทรงพระทัยนัก แต่มันเป็นประเพณีของตระกูลซาเอทัจซึ่งสืบต่อกันมา ทว่าโดยปกติก็จะเป็นแค่เรียกเครือญาติมา มิใช่เมืองจากอาณาจักรทั้งหลายนั่นแหละนะ

"ค-.. ครับ" ดิลเลี่ยนตอบไปสั้น ๆ ห้วน ๆ ก่อนจะเสริมต่อกลับไปดังว่า "เป็นเกียรติที่ได้มาร่วมงานนี้เช่นกันครับ"
"ก็นะ.. จะเริ่มงานกันในช่วงบ่ายวันนี้.. ตอนนี้พวกเจ้าจะไปเดินชมเมืองก่อนก็ได้" บาร์เนสกล่าวแนะนำขึ้นมาพร้อมบอกเวลาเริ่มงาน

"จริง ๆ แล้ว.. อ่า.. พวกเราเดินดูรอบเมืองแล้วน่ะครับ.. สองสามรอบได้ ฮ่า ๆๆ.." ดิลเลี่ยนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงตอบกลับไปด้วยท่าทีตลกเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองอาร์มันโด้ ซึ่งตัวอาร์มันโด้ก็ส่ายหน้าด้วยแววตาเหมือนจะสื่อประโยคดังเช่นว่า "กูบอกแล้ว" อะไรเช่นนี้
"ฮ่า ๆๆ.. นั้นเหรอ" บาร์เนสที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเสริมต่อ "ถ้าอย่างนั้นข้าจะหาที่พักให้แล้วกัน"
"อ่า.. เกรก! ที่ 'แมรี่ฮู้ด' ยังมีห้องพักให้แขกเราเหลือมั้ย !?" บาร์เนสหันกลับไปหาอัศวินร่างใหญ่คนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับกษัตริย์บาร์เนส

"ไม่เหลือเลยครับ" อัศวินนามเกรกค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ๆ และตอบกลับไปอยย่างสงบเสงี่ยม
"แล้ว.. 'บรันเดล' ล่ะ?" บาร์เนสเปลี่ยนสถานที่
"ไม่เหลือเช่นกันครับ" เกรกตอบกลับด้วยน้ำเสียงดังเดิม

"นั้นมีเหลืออยู่สักที่มั้ย?"
"มี 'เซ็ตส์วอลล์' เหลืออยู่ห้องหนึ่งครับ" เกรกที่ได้ยินคำถามจึงตอบกลับไปโดยพลันราวมั่นใจ
"ใช่ตรงแถว ๆ ร้านอาหารอาร์ธีร์มั้ย?" บาร์เนสที่ได้ยินชื่อสถานที่นั้นจึงถามเพื่อความแน่ชัด

"ครับผม"

"โรงแรมนั้นไม่ค่อยดีนัก.. ข้าว่าควรจะให้ประสบการณ์ดี ๆ กับทั้งสองหนุ่มในการมาเมืองของเราครั้งแรกนี้หน่อยนะ"
"เอาอย่างนี้.. ข้าให้พวกเจ้าพักในพระราชวังข้าก็แล้วกัน"
"พรวด! .. ท-ท่านครับ!" ทั้งสองสนทนากันโดยเร็วจนคนอื่น ๆ ทั้งดิลเลี่ยน อาร์มันโด้และอัศวินคนอื่น ๆ ที่เฝ้าห้องโถงอยู่พากันงงไม่น้อย

"ตัวกระหม่อมว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะสม-"
"เอาเถอะน่า เอาเถอะน่า.. พวกเจ้าก็อารักขากันแน่นหนาอยู่แล้วมิใช่หรือไง?" ตัวบาร์เนสพูดจาอย่างสบายใจหาได้เคร่งเครียดอะไรแม้แต่น้อย
"พวกเจ้าก็ไม่ต้องเกรงใจหรอก คิดเสียว่าเป็นบ้านของพวกเจ้าเลยก็ได้ ข้าไม่ว่า" บาร์เนสหันมาพูดกับพวกของดิลเลี่ยนอีกคราวหนึ่ง

เขาคงจะดีใจที่ได้มีหลานอยู่ล่ะมั้ง ถึงพูดจายิ้มแย้มได้บานสะพรั่งขนาดนี้ เอาเถอะ ขออะไรสบาย ๆ หน่อยคงไม่ว่ากันแหละนะ อย่างไรเราก็พวกอีซีไลฟ์ (EASY LIFE) อยู่แล้วนี่.. ดิลเลี่ยนครุ่นคิดกับตนเองในใจพลางใช้มือข้างหนึ่งกุมคางของตนราวกับนักสืบในภาพยนตร์ยุค 50'

'จะจริงใจไปไหนวะน่ะ' อีกด้านหนึ่งในหัวของอาร์มันโด้..

"ถ้าเช่นนั้นก็.. ตามแต่ที่ฝ่าบาทประสงค์เลยครับ" ดิลเลี่ยนที่ตัดสินใจสำเร็จจึงตอบกลับไป
"เยี่ยม! เกรก ข้าฝากเจ้าพาทั้งสองไปห้องพักชั้นสี่ด้วย ส่วนนี่คือกุญแจ อย่าลืมเอามาคืนด้วย" บาร์เนสพูดรวบรัดขึ้นก่อนจะหันไปหาเกรกและโยนกุญแจให้โดยพลัน ตัวอัศวินร่างยักษ์คว้าเอาไว้ก่อนจะรีบโค้งคำนับรับคำสั่งโดยพลัน

"ครับ ฝ่าบาท"

เกรกค่อย ๆ ก้าวเดินออกห่างจากตัวกษัตริย์ที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนบัลลังก์ แล้วตรงไปหาตัวดิลเลี่ยนและอาร์มันโด้ที่ยืนจ้องสายตากันอยู่ คนหนึ่งงุนงง และอีกคนหนึ่งไม่สบอารมณ์ด้วย คงไม่ยากที่จะบอกว่าอารมณ์ไหนเป็นของใครหากบอกว่าตัวดิลเลี่ยนยังคงงุนงงว่าทำไมตัวอัศวินร่างใหญ่คนนี้จึงจ้องตาเขาเขม็งราวไม่สบอารมณ์ด้วย

"เอิ่ม... เชิญนำไปเลยครับ" ดิลเลี่ยนที่นึกได้จึงพูดป่วนประสาทอัศวินคนนี้เล็กน้อย
"ท-.. ทางนี้เลยครับ" เขาหันกลับมากัดฟันยิ้มให้ดิลเลี่ยนและอาร์มันโด้ มือข้างซ้ายถือกุญแจ อีกข้างกำลังกุมดาบเอาไว้อย่างแน่นหนา ซึ่งแน่แท้ว่าไม่พ้นสายตาของอาร์มันโด้เลย

อาร์มันโด้ก็ค่อย ๆ ดึงกระบอกปืนขึ้นมาเล็กน้อยราวกับกระตุ้นสติให้เตรียมพร้อมรับมือทุกสถานการณ์ แม้จะมิได้ขนาดโต้งเต้งเล็งปืนไปหาอัศวินนามเกรกแต่อย่างใด

เมื่อนั้นทั้งสามจึงค่อย ๆ เดินออกจากห้องโถงไป เพื่อตรงไปยังภายในพระราชวัง.. บาร์เนสซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์เมื่อเห็นดังนั้น เขาก็ค่อย ๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางกรอกสายตาขึ้นไปมองเหนือหัวของเขา ราวกับเหนื่อยล้าอะไรอย่างนั้น มิใช่เพราะใช้แรงขยับตัวเดินไปมามากเกินไป.. แต่เป็นแสดงมากเกินไปจนน่ารำคาญ

"เฮ้อ.. ข้าล่ะเหนื่อยจริง ๆ" เขายิ้มขึ้นมาเล็กน้อย หาใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่เป็นรอยยิ้มของพวกคนเห็นแก่ตัวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการหลอกลวงอันเต็มไปด้วยชั้นเชิง
"สายของเราก็บอกมาว่ามีพวก.. คนต่างโลก.. สินะ?" เขาพูดกับตนเองขึ้นมาเบา ๆ

ท่าทางลังเล กระวนกระวาย.. แถมยังดูไม่ค่อยหวาดกลัวเราด้วย ราวกับไม่รู้สมญานามและความน่ากลัวของเรา.. มิหนำซ้ำก็ดูไม่เหมือนกับพวกคนของเมืองเรเวนเลย หากนี่ไม่ใช่สัญญาณว่าแขกจากต่างโลกมาเยือนแล้วจะหมายความได้เช่นไรล่ะ? เมืองเรเวนส่งพวกคนโง่มาร่วมงานของข้าเช่นนั้นหรือ? .. นี่คิดจะหยามเกียรติของข้าให้ถึงที่สุดเลยใช่มั้ย? ไอพวกเอลลาส.. สงสัยคราวหน้าต้องฆ่าไอราชินีของพวกมันให้สิ้น จะได้จำใส่กระโหลกหนา ๆ ของมันได้ว่า โบเรเนียไม่ใช่ที่เล่นของมัน..

บาร์เนสคิดคำนวณถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหัวอันปั่นป่วนและโกลาหลของเขา

"หึหึ.. ก็ดี ขอบใจมาก.. แพทริเซีย.."
"ข้าเข้าใจแล้วว่าเจ้าทำอะไรลงไป... ช่างฉลาดล้ำเลิศเสียจริง"

..เวลายามบ่าย..

งานพระราชทานนาม หรือเดิมเมื่อหลายพันปีก่อนถูกเรียกว่า ฟอร์เกรซ์ เป็นงานประเพณีที่จัดขึ้นในตระกูลทั้งหมดสองตระกูล ซึ่งก็คือตระกูลฟอร์นัส ซึ่งเป็นตระกูลหลัก และตระกูลซาเอทัจ ซึ่งเป็นตระกูลย่อย ทั้งสองตระกูลนี้เป็นพันธมิตรกันมานานตั้งแต่ในยุคที่เวทมนตร์เป็นของพื้นบ้านที่ผู้คนในทุก ๆ เมืองต้องมี ทว่าในปัจจุบันมีเพียงผู้มีปัญญาและผู้พากเพียรเท่านั้นท่สามารถใช้เวทมนตร์ได้

โดยหากจะถามถึงจุดเริ่มต้นของประเพณีนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายพันปีก่อนในสมัยที่ทั้งสองตระกูลยังมิใช่ราชวงศ์ เมื่อหนึ่งในตระกูลฟอร์นัสนาม แอรอน ฟอร์นัส ได้สมรสกับหนึ่งในตระกูลของซาเอทัจ.. ซึ่งเป็นปริศนา.. แล้วมีบุตรสองคนเป็นแฝดขึ้นมา ทว่าทั้งสองหาได้รู้ว่าจะตั้งชื่อบุตรของตนเช่นไร พวกเขาจึงได้เชิญชวนญาติพี่น้องมาช่วยกันคิดชื่อขึ้นมาหนึ่งชื่อต่อคนลงในแผ่นกระดาษ แล้วให้ตัวเด็กทารกคลานไปเลือกว่าจะเอาชื่อไหน หากเด็กแตะกระดาษชื่อแผ่นใด เด็กจะชื่อนั้น

โดยชื่อแรกและรองลงมาในประเพณีนี้นั้นคือ 'ซีนอส' และ 'ซีน่อน' นั่นเอง

โดยประเพณีนี้ได้สืบต่อกันมาเรื่อย ๆ ในตระกูลทั้งสอง จนต่อมาเมื่อตระกูลฟอร์นัสเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จึงเริ่มที่จะเชิญชวนคนจากตระกูลอื่นมาบ้างเช่นตระกูลริห์ม และตระกูลเมอร์ซิอ้อส และเริ่มมีการจัดเป็นงานการกุศลต่าง ๆ นานาขึ้นเรื่อย ๆ

ปัจจุบัน.. แม้ตระกูลฟอร์นัสจะสูญสิ้นแล้ว แต่ตระกูลซาเอทัจยังคงอยู่และยังคงสืบทอดประเพณีต่อไป โดยงานพระราชทานนามนี้เป็นงานแรกในรอบยี่สิบปีเลยทีเดียวที่ได้จัดขึ้นมา งบประมาณต่าง ๆ ถูกทุ่มเทลงไปในงานนี้มากโดยคำสั่งของกษัตริย์เพื่อต้องการให้งานพระราชทานนามตามประเพณี "ฟอร์เกรซ" นั้นเป็นที่น่าจดจำมากที่สุด ถึงขนาดมีการจัดการแสดงยิ่งใหญ่ต่าง ๆ นานาถึงประวัติตระกูล และแม้แต่ตำนานอันลือลั่นของ "โอฟิรอธ มังกรตนแรกแห่งผืนโลกา" ก็จะถูกจัดแสดงขึ้นด้วยควบคู่กับ "ความโง่เขลาของโรสแมรี่" ซึ่งถูกประพันธ์โดย เคไซ ก็อดเฟรย์ นักกวีในตำนานแห่งโดเรียร์นั่นเอง

โดยในตอนนี้หลังจากที่ผม อาร์มันโด้ ดิอ้อน ต้องทนดูละครเวทีนี่จนจบก็มิได้รู้สึกอะไร ไม่ได้ตลกอะไร แถมเวลาที่เหมือนจะทำให้น่ากลัว โหดร้ายทารุณมันก็ไม่ได้โหดอะไรเลยในสายตาผม ขณะที่อีกด้านหนึ่งของผมซึ่งคือดิลเลี่ยนกับตื่นตาตื่นใจกับมันมาก พอถึงจุด ๆ หนึ่ง จู่ ๆ ก็มาเขย่าตัวผมไปเรื่อย จนผมต้องหลังแหวนไปทีหนึ่งมันถึงจะเงียบได้ ตอนนี้มันก็ยังคงเขย่าตัวผมอยู่เลยราวกับไม่เข็ดหลาบ แต่ช่างมันไปเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไร

จากที่ผมสังเกตุก็เห็นเจ้าชาย เจ้าหญิง และกษัตริย์บาร์เนสนั่น.. ไม่ว่าอย่างไรก็จะไว้ใจกษัตริย์นั่นไม่ได้ แววตาแบบนั้นน่ะมันดูเป็นมิตรเกินไป ไม่ธรรมชาติเลยแม้แต่น้อย คงต้องหาโอกาสบอกกับเจ้าดิลเลี่ยนก่อนที่มันจะเถลไถลไปไกลล่ะนะ

ตอนนี้ก็เริ่มมีการแจกกระดาษแล้วจากทางด้านซ้ายของแถวแขกรับเชิญของเรา คงต้องคิดชื่อไว้ก่อนสินะ.. นามสกุลซาเอทัจ ก็คงจะต้องคิดชื่อที่น่าจะเข้ากับนามสกุลเอาไว้ให้.. นี่ผมจริงจังกับเรื่องนี้เกินไปหรือเปล่าล่ะเนี่ย? .. เขียนไปมั่ว ๆ ก็พอล่ะมั้ง

"ให้เขียนชื่อเหรอ? ..หืม.." ตัวกระดาษถูกแจกไปเรื่อยจนถึงตัวดิลเลี่ยน
"นี่ครับ" สาวใช้ผู้คอยแจกกระดาษยื่นมาให้ตัวผมเขียนอีกคนหนึ่ง ในขณะเดียวกันดิลเลี่ยนก็ส่งกระดาษนั่นให้กับหญิงสาวคนนั้นโดยพลัน

ตัวผมที่เขียนชื่อเสร็จอย่างรวดเร็วก็ส่งคืนไปให้หญิงสาวคนนั้นก่อนจะกลับมาจ้องมองตรงกลางเวทีดังเดิม ในขณะที่ดิลเลี่ยนก็ทำท่าทีเหมือนจะเข้ามาถามผมว่าเขียนชื่ออะไรลงไป ตรงกลางเวทีตอนนี้กำลังแสดงเรื่อง "ความโง่เขลาของโรสแมรี่" ใกล้จะจบแล้ว หากให้เดาพวกเขาก็คงไม่รอช้าที่จะเริ่มการสุ่มชื่อให้เด็กน้อยไร้นามนั่นแล้ว

"นายเขียนชื่ออะไรเหรอ? อาร์มันโด้" ดิลเลี่ยนหันมาถามตัวผมทีกำลังพักผ่อนสายตาและสมองอยู่..

ผมว่าแล้ว.. แต่พูดถึง ชื่อที่ตัวผมเขียนลงไปมันสามารถเป็นได้ทั้งชื่อผู้ชายและชื่อผู้หญิงด้วยล่ะนะ เผลอ ๆ มันฟังดูเหมือนชื่อผู้หญิงมากกว่าด้วยซ้ำไป

"..." ผมควรจะตอบสินะ.. ก็ได้ เล่นจ้องตาเขม็งเสียขนาดนั้นถ้าไม่ตอบก็คงจะโดนด่าหยอกว่าหยิ่งล่ะมั้ง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็คงจะมีลุ้นว่าจะโดนหลังแหวนอีกสักรอบมั้ยล่ะนะ
"แซม.. ชื่อเต็ม ซาแมนทัส.."
"อ้อ.. ก็เพราะดีนี่" ดิลเลี่ยนพูดชื่นชมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตายด้าน

'เกือบจะด่าหยอกเล่นว่าไอหยิ่งแล้วไง' ตัวดิลเลี่ยนครุ่นคิดขึ้นในใจ

"แล้วแก?" ผมถามมันกลับไป
"อ่า.... ดิลเลี่ยน"
".. ?" หมอนี่พูดว่าอะไรนะ?

"ใช่.. เขียนไปว่าดิลเลี่ยน"
"..." ไม่คาดคิดว่าหมอนี่จะเขียนชื่อตัวเองลงไป.. ผมนี่ปวดหัวตามเลย หากพวกเขาไม่รูัว่าคนที่เขียนชื่อดิลเลี่ยนก็ได้น่ะแหละ แต่หากถามขึ้นมาว่าใครเขียนแล้วถามชื่อต่อล่ะก็ หมอนี่คงตายสถานเดียว

"ก็มันเขียนอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ?"

"....."

ตัวผมไม่ได้ตอบกลับอะไร เพียงแค่โยกหน้าไปมาเท่านั้นด้วยความรำคาญ ขี้เกียจเสียน้ำลายพูดกับมัน เอาจริง ๆ ก็ไม่อยากเสียน้ำลายพูดกับใครหน้าไหนทั้งนั้นแหละหากเอาเข้าจริง นอกจากตอนรำคาญหรือจำเป็นเท่านั้นล่ะนะ

โอ้.. เริ่มพล่ามกันแล้ว สงสัยงานใหญ่จะเริ่มแล้วล่ะมั้ง เพราะการแสดงก็จบหมดแล้วด้วย

"ตัวข้าขอต้อนรับท่านทั้งหลายที่ได้เป็นเกียรติมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย ข้า เอการ์ ซาเอทัจ และมเหสีของข้า ไดอาน่า ล้วนขอบพระคุณทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง" เจ้าชายผมสีทอง ร่างสมส่วนราวอัศวิน แต่แตกต่างด้วยใบหน้าอันคมกริบและหล่อเหลา กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีเสน่ห์กว่าชายอื่น
"ตัวข้า.. พูดอภิปรายอะไรไม่เก่งเสียด้วยสิ ฮ่าๆๆ.." ดูเหมือนเจ้าหมอนี่จะคล้ายเจ้าบาร์เนสนั่นแฮะ แต่แตกต่างที่ฟังดูเป็นธรรมชาติกว่าเท่านั้น อย่างกับเจ้าชายในนิทานอะไรอย่างนั้น
"ก็.. ตอนนี้แขกทั้งหลายได้เขียนชื่อทั้งหมดมาแล้ว เราจะนำมาเรียงไว้ตรงพื้นนี้ แล้วให้ลูกของเราเลือกว่าจะเอาชื่อไหนติดตัวตนเองไปตลอดชีวิต"

"หวังว่าพวกท่านจะ.. จริงจังในการเขียนชื่อแล้วนะครับ" จู่ ๆ ก็เปลี่ยนน้ำเสียงแล้วหันมาทางฝั่งเราราวกับมองเห็นสัจธรรมที่แท้จริงแม้จะยังมิได้เปิดอ่านชื่อก็ตาม

"เขาคงไม่รู้หรอกว่าใครเขียน-" ดิลเลี่ยนหันมาพูดกับผมเบา ๆ ทว่าถูกใครบางคนขัดจังหวะ
"เรารู้นะครับว่าใครเขียน" น่ะ.. ไม่ทันไร ซวยแล้ว ไอหมอนี่
"ฉิบหายล่ะ.." ดิลเลี่ยนพูดอุทานขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังแท้แน่นอน

เอาเถอะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็คงไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว แต่ไหนแต่ไร กับอีแค่การตั้งชื่อให้เด็กทารกคนหนึ่ง ทำไมเราจะต้องจริงจังและทุ่มเทกับมันด้วยล่ะ? เสียเวลาทำมาหากินเปล่า ๆ แค่มาร่วมงานนี่ก็บุญแค่ไหนแล้ว เผลอ ๆ เราก็ไม่อยากจะมาด้วยซ้ำแต่เป็นหน้าที่ที่ต้องปกป้องไอหมอนี่ ปัดโธ่เอ้ย..

ตัวผมคิดในใจก่อนจะเบนสายตาไปมองรอบ ๆ อย่างเรื่อยเปื่อยก็เห็นสีหน้าของแขกคนอื่น ๆ ที่จริงจังและเคร่งเครียดกันมากจนน่าตกใจ ราวกับว่าพวกเขากำลังลุ้นและตื่นเต้นไปกับมัน แม้มันแทบจะไม่มีอะไรนอกจากการที่เด็กคลานไปหยิบกระดาษทรงประหลาดตรงหน้าเท่านั้นแต่พวกเขาก็เกรงจนตัวสั่น ปากไม่พูดอะไร แทบจะมิได้หายใจด้วยซ้ำ คาดหวังให้หนึ่งในสามสิบความเป็นไปได้ เป็นชื่อที่ตนมอบให้เหรอ?

คนอย่างเราอาจไม่มีวันเข้าใจ แต่ก็เหมือนเดิม.. มันสำคัญอะไร?

...

อ้อ.. สุดท้ายเด็กเลือกชื่อ ซาแมนทัส ของผมเอง กลายเป็นว่าบุตรของเอการ์ ซาเอทัจ และ ไดอาน่า การ์เซส มีนามว่า ซาแมนทัส ซาเอทัจ.. น่าขันใช่มั้ยล่ะ?

ณ สถานที่ปริศนาแห่งหนึ่ง

ความมืดมิด.. มีเพียงความมืดมิดเบื้องหน้าดวงตาทั้งสองของเขา เขามิอาจมองเห็นมือ แขน ขา ทุก ๆ ส่วนประกอบของร่างกายเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาพยายามก้าวขาขยับกายกลับไปชนกับกำแพงบางอย่างเข้าเบื้องหน้า แม้จะเปลี่ยนทิศทางไปที่ไหนก็ต้องชนกับกำแพงทางตันเสมอ มันคับแคบ มืดมิด และยังเริ่มรู้สึกถึงลมหนาวขึ้นมา

"ที่นี่มันที่ไหน?" ชายวัยห้าสิบเอ่ยขึ้นมา มิได้หวังให้ใครตอบกลับมาหรอก เพียงแค่ถามขึ้นมาลอย ๆ เท่านั้น

เขายังคงพยายามกรอกสายตาไปทั่วเพื่อมองหาแสงสว่าง แต่ไม่ว่าจะทำเพียงใดเขาก็มิอาจมองเห็นอะไรเลย ทว่าทันใดนั้นเองก็มีแสงบางอย่างสาดส่องลงมาเบื้องหน้าของชายคนนี้ ทำให้เขามองเห็นพื้นสีขาวที่ว่างเปล่า หาได้มีสิ่งใดอยู่ตรงนั้นเลย

"บาร์เนส! .. บาร์เนส!"
"เป็นอะไรไปเหรอ.. ที่รัก?" เสียงที่ชวนดูคุ้นเคยนี้.. เป็นของใครกัน ไม่ใช่เสียงภรรยาของข้า ทาเรียลแน่.. แล้วมันคือเสียงของใครกันล่ะ? ตัวบาร์เนสครุ่นคิดขึ้นมาก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปใกล้ ๆ ก็พบว่ากำแพงนั้นหายไปแล้ว
"ก็ที่บ้านฉันไงที่รัก เป็นอะไรไป" จู่ ๆ เสียงนี้ก็พร่ามประโยคแปลก ๆ ออกมา แม้ว่าบาร์เนสจะยังไม่ทันพูดอะไรด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกันก็ยังหาได้มีอะไรโผล่ออกมา ณ บริเวณที่แสงตกกระทบแม้แต่น้อย

"เจ้าเป็นใคร" บาร์เนสถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเคร่งเครียด สีหน้าจริงจังกว่าคราวก่อน ๆ และหาได้มีความกลัวใดบนสีหน้าแม้แต่น้อย
"ร.. รีอาไงคะ ที่รั-" จู่ ๆ ก็เหมือนต้นเสียงถูกบางอย่างขัดจังหวะ
"คุณไม่สบายอะไรรึเปล่าคะ?" นามถามขึ้นต่อ

ทำไมประโยคทั้งหลายเหล่านี้จึงดูคุ้นเคยเหลือเกินกัน? นางเป็นใคร? และเกี่ยวข้องอะไรกับตัวข้า.. บาร์เนสตั้งคำถามขึ้นมามากมายในหัว ในขณะที่เขาก้าวเดินไปเรื่อยจนถึงหน้าบริเวณที่แสงตกกระทบโดยพอดิบพอดี แต่ก็เช่นเคยกับที่รอมาก่อนหน้านี้ มันหาได้มีอะไรอยู่เลย

"..." ความเงียบงันเข้าปกคลุมชั่วขณะ ในช่วงเวลาที่บาร์เนสกำลังตั้งสติครุ่นคิดขึ้นถึงบางอย่างที่ขาดหายไปในหัวของเขา
"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อโรส เป็นน้องสาวของ------" มีเสียงของหญิงสาวอีกคนหนึ่งดังแทรกขัดความเงียบนี้ ทว่าเมื่อกำลังจะแนะนำตัวกลับมีเสียงขูดขีดของผืนกระดานดังขัดจังหวะออกมาแทนมิให้ได้ยินนามของใครบางคน

"พอลูกคลอดออกมา เจ้าก็ต้องดูแลเหมือนเอการ์น้อยนะ" เสียงของชายหนุ่มผู้น่าเคารพอันคุ้นเคยดังแทรกเข้ามาให้บาร์เนสได้ยิน
"หรือว่า... ซาเอ็น?" บาร์เนสจำเสียงของชายคนนั้นได้ มันคือเสียงของพี่ชายของตน ซาเอ็น ซาเอทัจ นักปฏิวัติในตำนาน
"แน่นอน.. ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพี่อยู่ประจำที่นั่น พวกกองทัพเอลลาสก็ขี้หัวหดหมดแล้ว"

เขาจำช่วงเวลานี้ได้.. มันเป็นช่วงเวลาก่อนสงครามปฏิวัติได้ไม่นาน ในคราวที่บาร์เนสตื่นขึ้นมาในห้องของสาวโสเภณี และพยายามจะหนีออกมาแต่เจอพี่ชายของตนก่อน เขาจำได้ดีว่าความรู้สึกของตนในช่วงเวลานั้นเป็นอย่างไร.. อับอาย.. อับอายขายขี้หน้าที่สุด.. แต่ก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี คู่กับเด็กในท้องคนนั้นที่บาร์เนสได้พาไปยังที่ปลอดภัยแล้ว.. แต่ว่าทำไมล่ะ? ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงในเหตุการณ์เหล่านี้ล่ะ? มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

"ตอนนั้นข้ากำลังเดินออกจากร้านตัดเสื้อ แล้วท่านก็เดินมาชนกับข้าที่เดินอยู่ ท่านขอโทษข้า แล้วก็มองมาที่ใบหน้าของข้าโดยไม่ละสายตา ท่านบอกว่าตัวข้างดงามเหมือนกับมารดาของท่าน แล้วก็ลูบใบหน้าของข้าก่อนที่จะจูบข้าที่แก้มซ้าย.." เสียงของหญิงสาวปริศนาคนนั้นอีกแล้ว.. มิหนำซ้ำคราวนี้ก็ดูเหมือนจะเล่าเรื่องในคราวที่บาร์เนสและนางได้พบเจอกัน

บาร์เนสจำได้ว่านางเป็นโสเภณี .. แต่ทำไม เมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ และอารมณ์ในน้ำเสียงนี้เขากลับคิดว่ามันไม่ใช่กัน เขากลับคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรจะมีแต่อย่างใด

"แล้วทำไมข้าถึงมาจำช่วงเวลานี้ได้ตอนนี้..."
"ถึงตอนนั้นข้าต้องเห็นเจ้าสนิทสนมกับผู้หญิงที่เจ้านอนด้วยนะ ไม่อย่างนั้นเจ้าไม่ใช่น้องข้าแน่นอนเข้าใจมั้ย" เสียงของซาเอ็นดังกระทบเข้ามาในหูอีกครั้ง.. หากเขาจำไม่ผิด นี่เป็นช่วงเวลาที่เขากำลังจะเอ่ยนามของโสเภณีคนนั้นให้พี่ชายของตนรับรู้
"เธอชื่อรีอาครับ ท่านพี่"

รีอา.. นางมีชื่อว่ารีอา.... ทันใดนั้นเองที่บาร์เนสนึกถึงชื่อของโสเภณีคนนี้ได้กลับมีใครบางคนค่อย ๆ ก้าวเข้ามายังบริเวณที่แสงกระทบเช่นเดียวกัน

"ข-..ข-..ข้าขอโทษ... ข-...ข้าไม่ได้ตั้งใจ.." เสียงคร่ำครวญของรีอาดังขึ้นมาเมื่อนั้นจึงปรากฎให้เห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำ ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมองมาที่บาร์เนสทั้งน้ำตาบนใบหน้าและเลือดทั่วร่างกาย
"นี่มันเรื่องบ้าอะไร-" บาร์เนสที่เห็นภาพตรงหน้าจึงตกใจขึ้นมาไม่น้อย

เมื่อนั้นจึงมีลมแรงกระหน่ำของฝนฟ้าคะนอง หยดน้ำฝนมากมายที่เปียกแฉะไปทั่วร่างและผืนดิน เสียงฟ้าผ่าอันคึกคะนองและรุนแรงที่ดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก สภาพอากาศโดยรอบเปลี่ยนแปลงไปกะทันหันอย่างเห็นได้ชัดเจนกว่าสิ่งใด แต่บางสิ่งที่บดบังสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปเช่นนี้คือน้ำตาที่เริ่มคลอออกมาจากดวงตาทั้งสองของบาร์เนส.. อย่างไร้เหตุผล

"ข้าน้อยดาร์เซลคงต้องอำลาเจ้าเพียงแค่นี้แล้ว บาร์เนส.." เสียงอันแหบแห้นของบางอย่างดังขึ้นมาจากข้างหูของบาร์เนส พร้อมกับแขนกอดด้านหลังของบาร์เนสซึ่งกำลังจดจ้องมองรีอาอยู่
"ขอให้เจ้าอยู่รอดถึงรุ่งอรุญได้แล้วกันนะ บาร์เนส ซาเอทัจ ฮ่า ๆๆๆๆ!" เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นมาอย่างน่าขนหัวลุก เมื่อบาร์เนสหันกลับไปจึงพบกับชายไร้ใบหน้า มีเพียงปากที่แสยะยิ้มจนกว้างฉีกออกมาอย่างน่าสยดสยองกำลังหัวเราะอยู่ด้านหลังของเขาพลางกอดเยี่ยงคนรัก

"เฮือก!"
"......" ความฝัน.. บาร์เนสสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายอันช่างหลอกหลอนและพิศวงนี้ได้
"รีอา... นางชื่อรีอา.." บาร์เนสพยายามจดจำมันเอาไว้ในหัว ในขณะที่ตัวเขากำลังหายใจเสียงดังออกมาทางปากอย่างเหน็ดเหนื่อย

ตัวบาร์เนสค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงของเขาก่อนจะหันมองรอบตัวของเขาอย่างสะรึมสะรือ หากให้เดานี่มันคงจะยังเป็นยามค่ำอยู่ จากการที่เขาหาได้เห็นแสงไฟใด ๆ ด้านนอกเลยแม้แต่น้อย

"เฮ้อ.. เอาเถอะ ค่อยไปลองสืบค้นดูทีหลัง.."
"ตอนนี้ข้าไปขี้ก้อนโต ๆ ก่อนดีกว่า.."

Last Edit: Oct 19, 2017 14:50:17 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี May 3, 2017 3:07:50 GMT

Quote

Post by jussaateen on May 3, 2017 3:07:50 GMT

TO THE ELLAS CHAPTER 9 "เข้าใจผิด" (รีไรท์)

_______________

เมื่อ 24 ปีก่อน

"ลูก"

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นภายในหัวของคนๆหนึ่ง ก่อนที่จะค่อยๆตามมาด้วยมือที่ดูแข็งกร่างเหมือนได้เคยผ่านศึกสงครามใช้งานมือจนสะบักสะบอมมามากข้างหนึ่งลูบศรีษะที่ปราศจากเส้นผมใดๆ เสียงร้องอันน่ารักของทารกจึงดังตามมาจากปากของคนๆนี้ ว่าแล้วก็มีเสียงของผู้หญิงวัยสาวดังออกมาอย่างแผ่วเบาอ่อนหวาน

"แล้วพ่อแม่จะกลับมาหาลูกนะ ไม่ต้องห่วง"

เสียงของหญิงสาวที่ดูจะเป็นแม่ของคนๆนี้ที่หลับตาอยู่ดังขึ้นแล้วเสียงรอบตัวต่างๆของเขาก็ดูหยุดนิ่งหายไป ว่าแล้วดวงตาของเขาก็ค่อยๆเปิดออก มองเห็นชายผมสีน้ำตาลไว้หนวดเครา ดวงตาสีน้ำตาล มีรอยดาบปาดลงมาตั้งแต่หน้าผากยาวไปถึงแก้มข้างซ้าย เขาสวมชุดเกราะสีแดงสลับทองที่หุ้มร่างกายตั้งแต่ลำคอไปจนทุกส่วนที่ตัวเด็กคนนี้มองเห็น บนมือของเขาคือดาบสีเงินเปร่งแสงแปรวปราวและด้ามจับสีทอง ข้างๆกายของชายคนนี้คือหญิงสาวที่มีผมสีเหลืองค่อยๆเปลี่บนสีลงมาเรื่อยๆเป็นสีเขียว มีหูของสุนัขสีทองอยู่บนหัวของเธอ สวมชุดเดรสกระโปรงสีเขียวมีสีดำอยู่บริเวญหน้าอกและท้องบนชุด ด้านหลังของเธอคือกระบอกบรรจุลูกธนูที่มีลูกธนูอยู่ภายในเต็มไปหมด

"อลิซ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปด้วยก็ได้ อยู่ดูแลลูกที่นี่เถอะ ข้าไม่ค่อยเชื่อใจพวกคนใช้หรอกนะ-" ตัวชายสวมชุดเกราะหันไปหาหญิงสาวข้างๆกายเขาพร้อมกับเอ่ยปากด้วยความเป็นห่วง ตัวหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าอลิซนั้นก็มองกลับไปที่ชายสวมชุดเกราะก็ต่อยแขนข้างซ้ายของชายคนนั้นอย่างจังพร้อมกับกัดฟันของตนเหมือนกับอารมณ์เสียเรื่องบางอย่าง
"ไม่จำเป็น ? ที่รักพวกเราร่วมสงครามนี้ด้วยกันถ้าจะจบก็ต้องจบด้วยกันนะ .. อีกอย่างข้าไม่อยากให้ลูกของข้าต้องกำพร้าพ่อหรอกนะ" ตัวอลิซตอบกลับไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับหันไปมองเด็กคนนี้ที่อยู่บนเปลภายในบ้านหลังหนึ่ง

"ข้าก็ไม่อยากให้ลูกกำพร้าแม่เหมือนกันนะ อลิซ" ชายสวมเกราะตอบกลับคืนบ้าง ก่อนจะจ้องตากลับอลิซชั่วครู่ ไม่ใช่เพื่อการโต้เถียงกับเธอจนชนะ แต่เป็นตามคำพูดของเขาอย่างชัดเจน ตัวชายสวมเกราะไม่ต้องการให้อลิซต้องตายลง อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในสมรภูมิรบนี้ที่เขากำลังจะไป แต่ถึงอย่างนั้นตัวอลิซก็ไม่ต้องการให้เขาต้องตายลงในสมรภูมิรบที่เขากำลังจะไปเช่นกัน ว่าแล้วทั้งอลิซและชายสวมเกราะก็เข้ากอดกันและกันก่อนที่จะจูบกันปากต่อปาก มันอาจเป็นครั้งสุดท้าย หรืออาจมีครั้งต่อๆไปอีกก็ได้ ก่อนที่ชายสวมชุดเกราะนั้นจะค่อยๆถอยหลังออกไป ทีละก้าว ทีละก้าว

"สัญญานะว่าจะกลับมา" ตัวอลิซถามชายสวมเกราะอย่างแผ่วเบาก่อนจะแนบใบหน้าของเธอกับตัวของชายสวมเกราะอย่างแนบชิด
"ข้าขอสาบานเลย ..ต่อหน้าทวยเทพทั้งบนสวรรค์และใต้พสุธาว่าชั้นจะกลับมาอย่างแน่นอน" ชายสวมเกราะพูดขึ้นพร้อมกับจูบหน้าผากของอลิซแล้วค่อยๆเดินหันหลังกลับไปพร้อมกับเปิดประตูไม้เบื้องหน้าเขาออก ทว่าก่อนที่เขาจะจากไป ตัวชายสวมเกราะก็หันกลับมาอีกครั้ง

"ไม่ต้องตามมานะ !" ชายสวมเกราะพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนกับล้อเลียนอยู่หรืออะไร ตัวอลิซก็วางกระบอกบรรจุลูกธนูออกก่อนจะหันไปมองชายสวมเกราะแล้วพูดขึ้น
"ถ้าไม่ไปมีชู้ก็ไม่ตามไปหรอก ที่รัก" อลิซตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกันก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มของตนลงแล้วพูดขึ้น
"กลับมาให้ได้นะ.."
"......" อลิซที่เอ่ยชื่อของชายสวมชุดเกราะขึ้นอย่างแผ่วเบาเป็นการบอกลาลงก่อนที่จะค่อยๆเดินหายไปจากสายตาของเด็กคนนี้ หากทว่าตัวเด็กนั้นร้องกลบก่อนทำให้ไม่ได้ยินสิ่งที่อลิซพูดขึ้นมา และเท่าที่เขาจำได้ นี่คือครั้งสุดท้ายที่เขาเห็น ทั้งพ่อ ทั้งแม่ เขามีชื่อว่าเกเบรียล ชารล์ พลเมืองของประเทศอาร์ธีร์

สัปดาห์ต่อมา ณ เมืองเรเวน ประเทศเอลลาส อีกมิติหนึ่ง

"สวัสดีครับป้า"
"ว่าไง เดวิดน้อย" เสียงพูดคุยทักทายของเดวิดและแม่ค้าคนอื่นๆในตลาดไปเรื่อยๆตลอดทาง ผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วและเดวิดก็เริ่มทำความรู้จักกับคนต่างๆภายในเมืองมากขึ้นเหมือนกับกำลังปรับตัวให้เข้ากับผู้คนในเมืองนี้จนตอนนี้เริ่มจะมีเพื่อนไปทั่วแล้ว โดยตลอดทางที่เดวิดเข้าทักทายคนอื่นๆโยฮันและลินดาก็เดินตามทางไปด้วยเพื่อคอยคุ้้มกันเดวิดจากภัยอันตรายต่างๆเพื่อไม่ให้ซ้ำรอยกับดิลเลี่ยนที่เกือบตายไปรอบหนึ่งอีก แต่ถึงกระนั้นเหล่าผู้คนก็มองโยฮันและลินดาแทบตลอดทางที่เดินไปเนื่องจากชุดเกราะของโยฮันนั้นตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆ นั่นทำให้เดวิดรู้สึกแปลกๆเหมือนถูกมองไปตลอดเล็กน้อย

"คุณโยฮันไม่ต้องตามผมไปตลอดก็ได้นะครับ" เดวิดเริ่มพูดสิ่งที่เขารู้สึกขัดใจ
"มันเพื่อความปลอดภัยน่ะเดวิด" โยฮันกล่าวตอบกลับไป เดวิดได้ยินดังนั้นก็เริ่มเดินช้าลงก่อนจะหันกลับมาพูดขึ้น
"ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยก็ถอดชุดนั้นออกก็ได้ครับ มันทำให้เราตกเป็นเป้าสายตา" เดวิดพูดต่อด้วยความเป็นห่วงทั้งกับตนเองและโยฮัน

"ถ้าอย่างนั้นชั้นก็จะใช้ดาบเล่มนี้จัดการมันเอง ไม่ต้องห่วงอะไรไปหรอก ใช่มั้ยลินดา" โยฮันพูดพร้อมกับมองดาบของเขาแล้วหันกลับไปหาลินดาที่เดินตามหลังอีกที
"ค่ะ พ่อ" ลินดาตอบกลับไปอย่างแน่นิ่งใจเย็น เดวิดได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะปล่อยเรื่องนี้แล้วเดินตรงต่อไปเรื่อยๆ

ทั้งสามคนเดินตรงต่อไปเรื่อยๆ ผ่านร้านค้าและซุ้มต่างๆ ผ่านผู้คนต่างๆมากมายหลากหลายอาชีพ ทั้งพ่อค้า แม่ค้า นักรบ อัศวิน และอื่นๆอีกเยอะ จนกระทั่งจู่ๆสายตาของเดวิดก็เหลือบมองบางอย่าง มันคือชายไว้หนวดเครารุงรังคนหนึ่ง ตัวเขาดูสกปรก เหมือนกับไปว่ายขี้โคลนมาหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้สกปรกไปหมด ชายคนนั้นกำลังต่อยเด็กตัวเล็กๆจ้อยๆคนหนึ่ง สูงแทบจะไม่ถึงไหล่ของชายคนนั้นด้วยซ้ำ หากทว่าชายคนนั้นไม่สนใจจัดการค่อมร่างของเด็กนั้นก่อนจะใช้กำปั้นของเขาซัดลงไป หนึ่งที สองที สามที เด้กคนนั้นสำลักเลืือดออกมาอย่างรุนแรงจากหมัดที่สาม ชายคนนั้นก็มองก่อนที่จะง้างหมะัดเตรียมจะลงไปที่ใบหน้าของเด็กคนนั้นอีกรอบ หากทว่าเดวิดรีบวิ่งตรงไปหาเด็กคนนั้นก่อน

"อย่าเ_ือกขโมยของชาวบ้าน ไอเด็กเ_ี้ย !!!" ชายคนนั้นจะต่อยลงไป หากทว่าเดวิดมาจับมือของชายคนนั้นไว้ก่อน ชายคนนั้นค่อยๆหันกลับมามองเดวิดก่อนจะถุยน้ำลายลงไปกับพื้นข้างๆใบหน้าของเด็กแต่ไม่โดน ชายคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นมามองหน้าของเดวิด เดวิดเห็นดังนั้นก็เริ่มตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวหากทว่าเดวิดก็พพูดตอบด้วยความกล้าของเขา
"นายไม่ควรทำขนาดนั้นกับเด็กไม่ว่าจะอะไรก็ตามนะ"

"แกก็ควรจะรู้ว่าอย่าเ_ือก !!" ชายคนนั้นตะคอกใส่หน้าของเดวิดก่อนจะถุยน้ำลายลงไปใส่หน้าของเดวิดก่อนจะค่อยๆเดินหันหลังกลับไป ทว่าก่อนหน้านั้นชายคนนั้นหมุนตัวกลับมาซัดใบหน้าของเดวิดอย่างรุนแรง ตัวเดวิดที่โดนหมัดนั้นไปก็เซเล็กน้อย เลือดนั้นไหลออกมาจากปากเล็กน้อย หากทว่าเดวิดก็ไม่คิดอะไรแล้วยิ้มตอบกลับไป ชายคนนั้นก็เดินหันหลังกลับไปโดยไม่เลียวแลเดวิดแม้แต่น้อย ว่าแล้วเดวิดก็ค่อยๆยื่นมือไปหาเด็กที่พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง ตัวเด็กก็คว้ามือของเดวิดแล้วลุกขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปันทีทันใด

"เป็นอะไรรึเปล่าเดวิด" โยฮันค่อยๆเดินมาถามอาการของเดวิด
"ก็เจ็บน่ะสิ" เดวิดพูดตามความจริงกลับไป โยฮันได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตบหลังของเดวิดแล้วกอดคอเขา
"ทำอย่างไรถึงจะหลบหมัดแบบนั้นทันเหรอคุณโยฮัน"
"ก็ฝึกเอานั่นแหละ เป็นสิบๆรอบกวาจะมองหมัดทัน เป็นร้อยรอบกว่าจะมองมีดและคว้ามีดทัน และเป็นแสนล้านครั้งกว่าจะรู้ตัวว่าสุดท้ายก็ยังมองมันไม่ทันอยู่ดี" โยฮํนพูดกลับไป ว่าแล้วทั้งโยฮันและเดวิดก็เดินตรงไปเรื่อยๆ ลินดาเห็นดังนั้นก็เดินตามไป

"นี่ชั้นจะเล่าอะไรให้ฟังเอามั้ย เดวิด" โยฮันถามเดวิดขึ้น เดวิดได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเบาๆตอบไป
"ประมาณ 3 ปีก่อนเดิมทีชั้นไม่ใช่นักรบ ทหาร หรืออะไรเลย ชั้น .. ชั้นเป็นแค่เด็กที่ยังไม่เรียนมาจบมาช่วยพ่อขุดเหมืองเฉยๆ แล้วก็- ปั่ป !!"
"จู่ๆช่องมิติก็ถูกเปิดออก แผ่นดินตอนนั้นชั้นจำได้เลยว่ามันสั่นไปมาอย่างน่ากลัวตอนที่ประตูมิติโผล่ออกมา ชั้นนึกว่าเหมืองจะถล่มลงมาแล้วซะอีก หากแต่ไม่.."
"จู่ๆชั้นก็โง่ หรือบ้ามั้ง เดินเข้าไปในประตูมิติ และก็เดินไปเรื่อยๆบนทุ่งหญ้า ไปเ้รื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนชั้นดันหาทางกลับไม่เจอ ชั้นติดอยู่ในอีกมิติ 1 ปีเต็ม"
"1 ปี?" เดวิดถามโยฮันที่กำลังเล่าอยู่ขึ้น โยฮันได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขึ้นเบาๆ

"ใช่ 1 ปี .. 1 ปีเต็มๆเลยล่ะ ภายในเมืองตรงข้ามกับเมืองนี้ รู้สึกจะเมืองฟอร์นัส ประเทศโบเรเนีย ชั้นจำได้ว่าไปอาศัยกับผู้เฒ่าคนหนึ่ง ชื่อ เดเรียส เขาเป็นคนดี ถึงจะชอบเล่าวีรกรรมของตัวเองสมัยหนุ่มจนเบื่อเลยก็เถอะ บอกเป็นผู้นำปฏิวัติคู่ซาเอ็นบ้าง บอกเคยร่วมรบกับทราตัสบ้าง เพ้อเจ้อไปหมด จนกระทั่งเขาตาย ก่อนตายเขาให้กุญแจบางอย่างมา บอกว่ามันเป็นกุญแจชั้นห้องใต้ดิน เปิดเข้าไป ของภายใน**บนั้นคือของเจ้า"
"ชั้นก็ใช้มันเปิดประตูเข้าไป และเดินตรงเข้าไปถึง**บข้างใน พอชั้นเปิดมันออกมา ก็เจอกับนี่" ว่าแล้วโยฮันก็ชกดาบของตนขึ้นมา ให้เดวิดดู ก่อนที่จะพูดต่อ
"กับนั่น" โยฮันหันไปก่อนจะชี้ไปที่สไนเปอร์บนมือของลินดาอีกที

"แล้ว.." เดวิดถามต่อ โยฮันได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้น
"ชั้นฝึกใช้ดาบประมาณ 1 ปีเต็มก่อนจะเจอทางกลับอีกครั้งไงล่ะ แล้วก็ตามน้ำมาเรื่อยๆเลยจนมาอยู่ตรงนี้ข้างๆนายนั่นแหละ" โยฮันพูดกลับไป เดวิดได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าไปมาก่อนจะพูดตอบกลับไป

"จะว่าไป คุณบิอกตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่เหรอครับ" เดวิดถามโยฮันอีกรอบ คราวนี้เป็นอายุ โยฮันได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
"19"
"......"
"............." เดวิดเงิบไปยาว ๆ ครับ เห็นอย่างนี้เดวิดอายุยี่สิบปี แก่กว่าโยฮันอีก..

ในระหว่างที่โยฮันกลับเดวิดกำลังสนทนาอยู่นั้น ทั้งคู่นั้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ หากแต่ลินดารู้สึกอะไรบางอย่างได้ก่อนจะมองไปที่จุดๆหนึ่งที่รู้สึกได้ว่ามีจิตสังหารื มันคือร้านเหล้าร้านหนึ่ง ลินดาเห็นดังนั้นก็เมินๆไปคิดว่าน่าจะรู้สึกผิด หากทว่าหญิงสาวผมสีน้ำตาลคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านเหล้าร้านนั้น หญิงสาวคนนั้นคือ.. แพทริเซีย เมอร์ด็อก

ณ เมืองเอเลเนียร์ ประเทศอาร์ธีร์ อีกมิติหนึ่ง

"พวกคุณคือ.." ชายแก่คนหนึ่งเอ่ยปากถามกองทัพทหารขนาดใหญที่เคลื่อนพลเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้ากำแพงเมืองของเมืองนี้ ไม่ว่าจะกองพลม้า กองธนู และอื่นๆอีก รียกได้ว่าหากจะมายึดเมืองนี้นั้นเรียกได้ว่าหวานหมูมาก ว่าแล้วก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาด้านหน้า เธอคือนาระ ผู้สืบเชื้อกษัตริย์คนสุดท้าย ดูเหมือนในสัปดาห์ที่ผ่านมาตัวนาระจะออกตระเวญหาทหารไปทั่วจนรวมเป็นร้อยคน พันคน สำเร็จ มากพอที่จะกำราบกองทัพปีศาจของซีโนโซเฟียสได้ อย่างน้อยก็มีโอกาส ว่าแล้วนาระก็เดินเข้ามาตรงหน้าของชายแก่คนนั้นพร้อมกับเซบาสเตียนยืนคู่กัน ชายแก่เห็นดังนั้นก็หัวเราะขึ้นแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น

"ถ้านี่คือเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ข้าคงรีบคว้าขวานมาจามหัวแกแล้วเซบาสเตียน" ชายแก่คนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเข้ามากอดเซบาสเตียน เซบาสเตียนเห็นดังนั้นก็กอดตามแม้จะตัวเตี้ยไปจนแทบไม่ถึงก็ตาม ว่าแล้วทั้งคู่ก็หยุดกอดก่อน เซบาสเตียนจึงพูดทักทายกลับ
"ดีที่ไม่ใช่เมื่อสมัยนั้นนะ เอ็ดดี้ จำได้ว่าแกเเทบจะข้ามประเทศถึงที่สุดของตะวันตกเลยตอนที่เผลอยิงโดนขาแกด้วยหน้าไม้แล้วทิ้งแกบาดเจ็บเป็นเดือนน่ะ" เอ็ดดี้หรือชายแก่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอีกเช่นเดียวกับเซบาสเตียนที่พูดซะยิ้มใหญ่ทีเดียว

"อย่าทำอีกแล้วกัน โคตรเจ็บเลยตอนนั้น .."
"ส่วนทางนี้ก็.. ฝ่าบาท" เอ็ดดี้รีบก้มหัวคุกเข่าลงทันทีแหงนสายตาไปพบนาระที่ยืนอยู่ข้างๆ นาระเห็นดังนั้นก็สะกิดตัวเอ็ดดี้ให้ลุกขึ้นก่อนจะพูดขึ้น
"เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบค่ะ ลอร์ดเอ็ดดี้ เทนเวิล์ด ได้ยินมาว่าช่วยพ่อดิชั้นในสนามรบมานับไม่ถ้วนเลยล่ะค่ะ ดิชั้นขอบพระทัยมาก" นาระพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ทางนี้ต่างหากล่ะครับฝ่าบาท เป็นเกียรติที่ได้ร่วมรบกับพ่อท่านในสมัยกาลปฏิวัติ แล้วมีอะไรเหรอครับ หร่ือลูกชายข้าไปทำอะไรบ้าๆอีกเหรอพะยะค่ะ" เอ็ดดี้ถามตัวนาระพร้อมกับพูดชมเชยพ่อของนาระกลับไป นาระได้ยินคำถามดังนั้นก็ส่ายหน้าทิ้งช้าๆทันทีแล้วพูดตอบ

"เราต้องการจะผ่านเมืองนี้ไปที่ช่องเขาดิเอลน่ะค่ะท่านลอร์ด" ทันทีที่นาระเอ่ยปากพูดคำว่าช่องเขาดิเอล เอ็ดดี้ก็ตกใจขึ้นมาทันทีก่อนที่เขาจะรีบพูดตอบกลับไปด้วยความกลัว
"ฝ่าบาทที่นั่นมัน-"
"ตัวข้ารู้แล้วล่ะ ท่านลอร์ด แตก็ต้องไป ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง ทุกสิ่งที่บรรพบุรุษของเราสร้างเอาไว้จะพังทลายและล่มสลายทันที" ตัวนาระอธิบายและรู้แล้วว่าที่นั่นนั้นอันตรายแค่ไหน

"แต่ตัวฝ่าบาทไม่ต้องไปก็ได้นี่ครับ หากท่านถึงแก่กรรมลงผู้ใดจะปกครองเอลลาส เรื่องได้บ้าคลั่งอีกแน่เหมือนเมื่อ 30 ปีก่อนน่ะ.."
"อเล็กซิส ฟอร์นัสขึ้นครองแทนในฐานะผู้นำมวลชน แล้วผ่านไป 10 ปีก็ถูกล้มบัลลังก์ด้วยความบ้าคลั่งซาดิสต์ของตัวกษัตริย์เอง"
"และนั่นยังไม่นับรวมครึ่งหนึ่งของเมืองอาร์ธีร์ที่ถูกอัลมิไทร์ มังกรโอหังเผาพินาศนะพะยะค่ะ-" เอ็ดดี้ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี นาระได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดขึึ้น
"ข้าเข้าใจ ท่านลอร์ด .. แต่ั้นตัดสินใจแล้ว หากขาดตัวชั้นไปขวัญใจของพวกทหารก็จะลดลงตามไปด้วย ได้โปรดท่านลอร์ดเปิดทางให้กองทัพดิชั้นด้วย.." นาระขอร้องอ้อนวนตัวเอ็ดดี้ที่ยังคงยืนขวางทางด้วยความเป็นห่วง เอ็ดดี้ไเด้ยินดังนั้นก็หันหลังกลับไปก่อนจะพูดขึ้น

"รออะไรอยู่ล่ะ เปิดประตูใหญ่สิ !!" เอ็ดดี้ตะโกนขึ้นไปหาทหารด้านในกำแพงเมือง ว่าแล้วทหารประมาณสิบคนพากันช่วยกันเปิดประตูใหญ่ให้กองทัพของนาระผ่านทางไป ตัวสการ์เล็ตต์ที่ขี่มายืนอยู่ด้านหน้าของกองทัพเห็นดังนั้นก็ตกใจถึงขนาดของประตูไม่เบา เหมือนกับคาดหวังน้อยกว่านี้เล็กน้อย
"พึ่งเคยมาเหรอ สการ์เล็ตต์" สการ์เล็ตต์ได้ยินเสียงของชายหนุ่มก็หันไปทางด้านขวาของเธอ เธอเห็นเกบขี่ม้าอยู่ข้างกับเธอเช่นกัน

"ข้าเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง เป็นเมืองที่สวยมากเลยล่ะ ถ้าไม่นับเรื่องการป้องกันที่โคตรเข้มงวดบ้า ๆ นี่อ่ะนะ"
"ไม่ว่าจะวิวทิวทัศน์ในฤดูหนาว หรือสตรีก็สวยงามไปหมด"
"และมันน่าจะสวยกว่านี้ถ้าเจ้ารู้จักหุบปาก เกบ" สการ์เล็ตต์รำคาญเกบอย่างชัดเจน ว่าแล้วนาระและเซบาสเตียก็เดินกลับมาขึ้นไปขี่ม้านำกองทัพอีกครั้ง ว่าแล้วกองทัพก็เริ่มเคลื่อนพล ผ่านกำแพงอย่างน่าเกรงขาม ตรงไปสู่ช่องเขาดิเอล ทีแค่ได้ยินชื่อก็รู้สึกถึงกลิ่นอายของปีศาจในทันที

ณ ช่องเขาดิเอล ประเทศอาร์ธีร์ อีกมิติหนึ่ง

"ท่านกลับมาแล้วเหรอ ท่านซีโนโซเฟี-" โซลดร้าเข้ามาทักทายซีโนโซเฟียสหากทว่าตัวโซลดร้าถึงกับตกใจเมื่อพบว่าซีโนโซเฟียสนั้นมากับใคร นั่นคือคาร์เอล คาร์เอลเห็นสีหน้าของโซลดร้าก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้น
"สวัสดีครับ คุณโซลดร้า มาร์กซ์ โลเวีย คาร์เอล ครับ" คาร์เอลทักทายพร้อมกับขอโซลดร้าจับมือ หากทว่าตัวโซลดร้าปัดมือคาร์เอลออกโดยไม่แยแสแม้แต่น้อยแล้วพูดกับซีโนโซเฟียสขึ้น
"ท่านครับ ทำไมถึงพาไอมนุษย์นี่มาเหรอ ขอทราบเหตุผลได้มั้ยครับ" ตัวโซลดร้าถามซีโนโซเฟียสขึ้น ซีโนโซเฟียสได้ยินดังนั้นก็มองกลับมาที่โซลดร้า

"หมอนี่คือผู้มีพลังจิตสูงที่สุดรองจากมัตซึอุระ ริกะแห่งอาร์ธีร์ แถมยังมีเลือดของปีศาจอยู่ในตัวด้วย แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ" ซีโนโซเฟียสพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปมองด้านล่างของหน้าผาที่พวกเขายืนอยู่ ด้านล่างนั้นคือกองทัพปีศาจที่กำลังนั่งพักผ่อนและอะไรหลายๆอย่างกันอยู่ ซีโนโซเฟียสเห็นดังนั้นก็หันกลับไปมองโซลดร้า
"อีกแค่ชิ้นส่วนเดียว เราก็จะได้ดาบลูซิเฟอร์มาครองแล้ว.." ซีโนโซเฟียสพูดขึ้น
"และที่สำคัญที่สุดคือเจ้าสิ่งนั้น โซลดร้า สิ่งนั้นเมีเพียงผู้มีพลังจิตที่สัมผัสและรู้ตำแหน่งได้ อย่างข้า .. หากทว่าตัวข้าสูญเสียพลังไปแล้วเพราะมีไอบ้าเหล็กดำในร่างข้านี่ !!" ตัวซีโนโซเฟียสตะโกนขึ้นด้วยเกรี้ยวโกรธ ก่อนจะมองไปที่คาร์เอล

"ข้าเชื่อใจเจ้า แต่เจ้ามนุษย์ที่วิ่งเร็วนั่นไม่" ซีโนโซเฟียสกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
"ไม่ต้องห่วงครับ ผมได้ยื่นข้อเสนอที่เขาปฏิเสธไม่ได้แล้ว ข้อเสนอง่ายๆทีเดียว" คาร์เอลพูดขึ้น ก่อนจะมองไปบนฟ้า
"ถ้าไม่อยากให้น้องสาวชดใช้กรรมเร็วๆล่ะก็ ไปขโมยของที่ข้าต้องการมาซะ อะไรประมาณนั้น" คาร์เอลพูดต่อจนจบประโยคแล้วยิ้มขึ้น ซีโนโซเฟยสได้ยินดังนั้นก็จ้องไปที่คาร์เอล ตัวเขาเชืท่อใจคาร์เอล และหวังว่าข้อเสนอที่ว่าของคาร์เอลจะทำให้ได้สิ่งๆนั้นมาได้ ก่อนที่ซีโนโซเฟียสจะเดินผ่านคาร์เอลไปและไปพูดคุยกับโซลดร้าต่อ ทิ้งคาร์เอแลให้มองบรรยากาศโดยรอบที่เต็มไปด้วยท้องฟ้าที่มึดครึม เย็นยะเยือก และน่าขนลุก

"อาทิตย์จะตกดินแล้ว" คาร์เอลว่า

ณ เมืองอตอมอส ประเทศโบเรเนีย อีกมิติหนึ่ง

"อ่า... ขี้เสร็จซะที" บาร์เนสพูดขึ้นในห้องส้วมเล็กๆภายในปราสาท ทันใดนั้นเองจู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดเอง โดยที่บาร์เนสกำลังนั่งอยู่บนส้วมพร้อมกับเทียนไขเล็กๆเทียนหนึ่ง ภาพที่ตัวบาร์เนสเห็นนั้นน่าตกใจมาก มันคือ..

"ปีเตอร์ เมอร์ด็อก .. ทำภารกิจเสร็จแล้วนั้นเหรอครับ ได้ยินมาว่าพลาดสังหารเสตลล่าไปหนิ" ปีเตอร์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำที่บาร์เนสนั่งอยู่ ตัวบาร์เนสเห็นดังนั้ยนก็ยิ้มขึ้น ไม่ใช่เพราะดีใจ แต่ประชดว่ามองคนขี้อยู่แล้วมีความสุขรึไง ทันใดนั้นเองสิ่งที่บาร์เนสเห็นทำให้เข้าตกใจกลัวไม่น้อยแต่ก็ยังรักษามาดผู้นำได้อยู่ มันคือหน้าไม้ที่ปีเตอร์คว้ามาจากด้านหลังของเขา
"แต่ก็ถือว่าทำได้ดี ที่พาดิลเลี่ยน .. ฑูตจากต่างโลกมาได้ ประทับใจเลยล่ะ กระผมต้องมอบรางวัลที่ดีกว่านี้ให้แล้วล่ะ-" ไม่ทันที่บาร์เนสจะพูดจบ ปีเตอร์ก็ยิงลูกศรตรงเข้าไป เฉียดใบหน้าของบาร์เนสที่นั่งอยู่ บาร์เนสที่เห็นดังนั้นไป ก็ตกใจคว้าตัวหลบเล็กน้อย ก่อนจะมองกลับไปที่ปีเตอร์ ปีเตอร์เห็นดังนั้นก็ยิ้มขึ้น ก่อนที่จะค่อยๆบรรจุลูกดอกลงไปในหน้าไม้บนมือของเขา ก่อนจะขึ้นมาเล็งอีกครั้งอย่าใจเย็น

"ต้องการอะไร" บาร์เนสถามปีเตอร์ที่เล็งอยู่อย่างขะมักขะเม้น
"เลือดมังกร" ปีเตอร์พูดขึ้นมา พร้อมกับยิ้มขึ้น บาร์เนสเห็นดังนั้นจึงรู้ทันทีว่าปีเตอร์ทำอะไรมา
"ไปเจอกับคาร์เอลมานั้นเหรอ .. ได้ยินข่าวว่าหนีไปกับซีโนโซเฟียสนี่นา.. แสดงว่ามันจ้างแกตอนนี้คือซีโนโซเฟียสสินะ" บาร์เนสนั่งวิเคราะห์ตัวปีเตอร์ขึ้น ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก เพราะบาร์เนสนั้นได้ชื่อว่ามีสา่ยเยอะมากและยังปราดเปรื่องอีกต่างหาก

"ผมให้แน่ ไม่ต้องห่วง.. อยู่ในห้องของดิลเลี่ยน มีหีบอยู่ใต้เตียงน่ะ คงไม่ต้องบอกหรอกนะอยู่ห้องไหนเพราะเจ้าก็เอาหน้าไม้มาจากห้องนั้นใช่มั้ยล่ะ" บาร์เนสถามขึ้นพร้อมกับกางแขน เหมือนจะบอกว่าชั้นฉลาดหรืออะไรทำนองนั้น ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็จะเดินกลับไปพร้อมกับหน้าไม้ หากทว่า
"พูดถึงนะปีเตอร์ เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ข้างที่ถูกเหรอ" บาร์เนสกล่าวขึ้นและค่อยๆสวมกางเกงของตนขึ้นมาแต่ยังคงนั่งอยู่ในห้องน้ำ ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆเดินกลับมาพร้อมกับหน้าไม้
"แกหมายความอะไร บาร์เนส" ปีเตอร์ถาม บาร์เนสได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล่นตัวเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม
"ก็.. คิดว่าทำงานให้ปีศาจแล้วจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ส่วนแบ่งเหรอ ? คงบ้าแน่ ๆ อย่างนั้นน่ะ" บาร์เนสพูดขึ้นก่อนจะนั่งหลังตรงขึ้นแล้วเก็บแขนอย่างเป็นระเบียบ
"หรือมันให้ข้อเสนอว่าจะไม่ฆ่าน้องสาวโง่ ๆ ของแก-"

"ฉึก !"

จู่ ๆ บาร์เนสเผลอหลุดปากพูดคำที่คิดถึงตัวแพทริเซียขึ้น นั่นทำให้ตัวปีเตอร์โมโหก่อนจะยิงลูกศรเข้าไปที่ท้องของบาร์เนส แรงกระแทกของลูกธนูนั้นดันตัวบาร์เนสออกไป ชนกับผนังห้อง ตัวบาร์เนสร้องออกมาด้วยความเจ็บเบาๆในขณะที่ปีเตอร์ค่อยๆเปลี่ยนลูกศรของหน้าไม้ขึ้นมา บาร์เนสค่อยๆจับท้องของตนที่ถูกลูกศรปักอยู่ เลือดนั้นไหลเข้ามาอยูบนมือของบาร์เนส บาร์เนสที่โดนไปมองกลับไไปที่ปีเตอร์ ด้วยสีหน้าที่ถูกรู้สึกโมโห หากทว่าความหนาวเหน็บแผ่ขยายเข้ามาหาบาร์เนสจนแรงน้อยลง เมื่อปีเตอร์ใส่ลูกศรเสร็จก็ยกขึ้นมาเล็งไปที่บาร์เนสอีกครั้ง

"ข้าขอถามอะไรหน่อย พ่อแม่ของข้าคือใคร.. ชาวบ้านทุกคนต่างบอกกันหมดว่าเจ้ารู้.. ฉะนั้นก็ตอบข้ามาซะ" ปีเตอร์ถามขึ้น บาร์เนสที่ยังไม่ตายได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
"แกกับแพทน่ะไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน" บาร์เนสพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆแหงนสายตามองขึ้นไปบนเพดานแล้วพูดขึ้น

"แม่ของแกปีเตอร์ .. คือลอร่า ฟอร์นัส .. น้องสาวของอาเรีย ราชินีของโบเรเนีย.. ตายตั้งแต่คลอดแก ส่วนพ่อแก.. ไม่สิ" บาร์เนสพูดยังไม่ทันจบก็มองไปที่ปีเตอร์
"แกมีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว .. เพราะแกเป็นบุตรนอกสมรสของทราตัส และแกก็ฆ่าพ่อแกเองตามคำสั่งของข้า-" ไม่ทันทีบาร์เนสจะพูดจบ ลูกธนูก็พุ่งเข้าไปปักไหล่ซ้ายของบาร์เนสอีกครั้ง คราวนี้บาร์เนสพ่นเลือดออกมาจากปากด้วยความเจ็บปวด ปีเตอร์ค่อยๆใส่ลูกศรแล้วยกหน้าไม้ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอาไปจ่อพิงที่กลางหัวของบาร์เนส

"โกหก !" ปีเตอร์แทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อก่อนหน้านี้ ตัวบาร์เนสได้ยินดังนั้นก็มองไปที่ตาของปีเตอร์ด้วยความสัตย์จริง ก่อนจะพูดต่อ
"ข้าสั่งให้ไปฆ่าทราตัสส่วนหนึ่งก็อย่างนี้นั่นแหละ ชั้นต้องการให้คนในราชวงศ์ห่ากันเองถ้าเป็นไปได้ว่ะ" บาร์เนสพูดจบก้ไออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มขึ้น
"....ส่วนแพท .. แพทมีแม่คือโสเภณีธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ตายไปเมื่อ 10 ปีก่อน ส่วนพ่อ.."
"โดนลูกดอกยิงไป 3 ดอกแล้วตายในส้วม.. อนาถา ชิบหาย" ทันทีที่บาร์เนสพูดจบก็รีบคว้าแขนของปีเตอร์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเหนี่ยวไกออกไป ลูกศรปักทะลุหัวของบาร์เนส ร่างของบาร์เนสค่อยๆสูญเสียสมดุลก่อนจะกลิ้งลงไปนอนกับพื้นภายในห้องส้วมในคฤหาศน์ ปราศจากยามแม้แต่น้อย ตัวปีเตอร์ได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวและแทบจะทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่ปีเตอร์จะรีบวิ่งออกไปทันทีพร้อมกับทิ้งหน้าไม้ไว้ภายในห้อง

เช้าวันต่อมา ในยามบ่าย ที่คฤหาศน์ขุนนางริห์ม

"ไม่อนุมัติ" ตัวอเล็กซิสที่กำลังนั่งเซ็นต์ตอบรับจดหมายต่าๆงที่ถูกส่งมาผ่านอีกานับไม่ถ้วนพร้อมกับวีนัสที่นั่งอ่านจดหมายอยู่คู่กัน ว่าแล้วในขณะที่วีนัสกำลังอ่านจดหมายอยู่นั้นเอง
"ข่าวต่อไปจากโบเรเนียส่งมาถึงท่านอเล็กซิสค่ะ" ทันทีที่วีนัสอ่านในใจล่วงหน้าก่อนให้อเล็กซิสฟัง นั่นทำให้ตัววีนัสนั้นช็อคตกใจถึงที่สุด จดหมาบยนั้ค่อยๆหล่นลงมาจากมือของวีนัส ตัวอเล็กซิสเห็นดังนั้นก็งุนงงเล็กน้อย

"เกิดอะไรขึ้น วีนั-"
"บาร์เนส ซาเอทัจ เสียชีวิตแล้วค่ะ" ทันทีที่วีนัสพูดจบ อเล็กซิสก็ตกใจเช่นเดียวกัน ตาของเขาเบิกกว้าง จนแทบจะไม่อยู่ ก่อนที่อเล็กซิสจะถอนหายใจแล้วพูดต่อ
"เราเสียกษัตริย์ไปอีกองค์แล้วสินะ-"

"ไม่ใช่แค่นั้นค่ะท่าน คือว่า..." วีนัสพูดต่อว่ายังไม่จบแค่นี้
"พูดถึงดิลเลี่ยน และอาร์มันโด้ พวกฑูตจากต่างมิติก็พักอยู่ที่คฤหาศน์ของบาร์เนสด้วยใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ และก็ีคือว่า.."

"ดิลเลี่ยนตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าลอบปลงพระชนย์ของกษัตริย์บาร์เนสและจะมีการไต่ส่วนโดยการประลองค่ะ"[/b]

Last Edit: May 3, 2017 3:09:29 GMT by jussaateen

Gallery Title:
Image URL:
Image Title:
Comment:
Tick this box if you would like to allow other members to add images to your gallery.Add Image

Gunfiction

title

To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี

Post by jussaateen on May 2, 2017 7:08:43 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 7:28:48 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 8:30:20 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 10:39:32 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 11:45:06 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 12:24:56 GMT

Post by jussaateen on May 2, 2017 12:50:08 GMT

Post by jussaateen on May 3, 2017 2:53:13 GMT

Post by jussaateen on May 3, 2017 2:54:17 GMT

Post by jussaateen on May 3, 2017 3:07:50 GMT