BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!)

new

« Prev
1
Next »

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Jul 28, 2017 16:56:18 GMT GreyTear likes this

Quote

Post by jussaateen on Jul 28, 2017 16:56:18 GMT

Date / Month / Years of Republic: XX/XX/XXXX

ดาวเคราะห์: ?

"ที่นี่สินะ... หามาโคตรนานเลย" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างภาคภูมิก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะขบขันอันดีใจและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขถึงการค้นพบอันยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ของเขา

ชายคนนั้นค่อย ๆ ขยับชุดสูทสีดำของเขาก้าวเดินออกมาจากเงามืดและมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของหลุมศพอันเก่าแก่แห่งหนึ่ง เขายิ้มหัวเราะออกมาก่อนจะดึงบุหรี่ออกจากปากของเขาและเป่าลมควันออกมาในขณะที่จรดสายตาอ่านตัวอักษรบนโลงศพนี้

"หลุมศพของราชินีแห่งเอลลาส.." เขาอ่านมันขึ้นมาอย่างแผ่วเบาและติด ๆ ขัด ๆ เล็กน้อยราวกับกำลังแปลภาษานั้นอยู่ในหัวของเขา
"นาระ... เมอร์ซิอ้อส.." ดวงตาภายใต้หมวกสีดำของเขาสื่อแววตาของผู้ชนะ เมื่อนั้นเขาจัดการเปิดโลงศพนั้นขึ้นมาในทันที

ครืดดดด !!

"...." ชายคนนั้นเงียบลงไป รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มค่อย ๆ หายไปราวกับเขารู้สึกถึงบางอย่าง นอกจากตรงหน้าของเขานั้นจะไร้ซึ่งศพของหญิงสาวที่เขาคาดการณ์ไว้แต่มันกลับมีความรู้สึกเหมือนบางอย่างอยู่ด้านหลังเขา ก่อนที่เขาจะรีบคว้าตัวหันกลับมามองด้านหลังของเขาในทันทีพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งคว้าปืนออกจากกระเป๋ากางเกง

"หยุดอยู๋ตรงนั้นแหละ มิสเตอร์เฟียร์ .. ปาปืนลงและอย่าคิดตุกติกเชียวนะ" ชายผมสีแดงพูดขึ้นพร้อมกับถือไพ่จ่อไปที่ชายนามมิสเตอร์เฟียร์ก่อนที่มิสเตอร์เฟียร์จะได้ทันดึงกระบอกปืนออกจากกางเกงแล้วหันเข้าใส่ชายผมสีแดงด้วยซ้ำไป เมื่อมิสเตอร์เฟียร์ได้ยินดัวนั้นก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะดึงมือออกจากกระเป๋ากางเกง

มิสเตอร์เฟียร์: ... (มองไปที่ไพ่บนมือชายผมสีแดง)
มิสเตอร์เฟียร์: ไอหนุ่ม แกจะใช้คิงโพแดงฆ่าฉันเหรอ ฮ่า ๆๆๆ

ชายผมสีแดงเมื่อได้ยินดังนั้นก็แสยะยิ้มออกมา เขาจัดการโยนไพ่ขึ้นมาอยู๋ในระดับสายตาเล็กน้อยในทันทีทันใดทั้งรอยยิ้มบนใบหน้าและสายตาจรดมองไปที่มิสเตอร์เฟียร์ราวกับมีแผนการอยู๋ในหัว ในขณะที่มิสเตอร์เฟียร์กำลังคิดคำนวญว่าชายตรงหน้าเขาคิดจะทำอะไร

ไพ่ค่อย ๆ ตกกลับลงมาที่มือของชายผมสีแดง ทันใดนั้นเองชั่วพริบตาเดียวชายผมสีแดงคว้าไพ่และสะบัดออก มันแปรเปลี่ยนกลายเป็นปืนสีแดงฉานพร้อมสัญลักษณ์ของไพ่ คิง ข้างกระบอกปืนอย่างสวยงาม

ชายผมสีแดง: ด้วยเจ้านี่ต่างหาก.. เอาล่ะ ค่อย ๆ หันกลังกลับไปเหมือนเดิม มือเหนือศรีษะและคุกเข่าลงซะถ้าไม่เป็นการรบกวน
มิสเตอร์เฟียร์: (มองกลับไปอย่างพินิจคิด) ... ถ้าไม่จะยิงเรอะ

ปังง !!

มิสเตอร์เฟียร์: อ้า !!! ไอ[BEEP] เอ้ย !!!
ชายผมสีแดง: เตือนแล้ว.. ทีนี้ก็คุกเข่าลงซะ !!

มิสเตอร์เฟียร์ถูกชายผมสีแดงยิงเข้าไปที่กลางตีน ทำให้มิสเตอร์เฟียร์สูญเสียการทรงตัวและสบถด่าออกมา โชคดีที่นิยายเรื่องนี้เหมาะกับทุกเพศทุกวัยจึงมีเซ็นเซอร์คำหยาบอัตโนมัตินั่นเอง !

มิสเตอร์เฟียร์หันกลับไปและคุกเข่าลงพร้อมมือกุมศรีษะ เมื่อชายผมสีแดงเห็นดังนั้นก็จัดการจ่อปืนไปที่หลังหัวของมิสเตอร์เฟียร์และลั่นวาจาต่อในทันที

"ทีนี้ นายจะต้องส่งอัญมณีนั่นให้ฉัน" ชายผมสีแดงลั่นวาจาขึ้น มิสเตอร์เฟียร์ที่ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นกวนตีนออกมา

มิสเตอร์เฟียร์: มือเหนือหัวจะหยิบอัญมณีของแกยังไงเหรอครับ ขอถามได้มั้ย?
ชายผมสีแดง: ... เออ จริงของแก บอกฉันมา มันอยู่ตรงไหน
มิสเตอร์เฟียร์: ในตูดของฉันเองน่ะ ลองค้นดูสิ

ป่าปป !!

ชายผมสีแดง: จริงจังหน่อย จริงจังหน่อย !!

มิสเตอร์เฟียร์ที่โดนกระบอกปืนตบหน้าคว่ำเหมือนหมาไป ก็ร้องแอ๋ง ๆ เบาเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ชี้นิ้วลงไปที่กระเป๋ากางเกงด้านซ้ายของเขาแล้วคว้ามือกลับขึ้นมาเหนือศรีษะดังเดิม ชายผมสีแดงที่ได้ยินดังนั้นก็รีบก้มลงไปค้นหาอัญมณีที่ว่านั่นในทันที

ชายผมสีแดง: ... ได้ละ

ชายผมสีแดงลุกขึ้นมาดังเดิม พร้อมมือข้างหนึ่งถืออัญมณีสีส้มนภายามรุ่งสาง เมื่อเขาลุกขึ้นยืนสุดตัวแล้วก็ค่อย ๆ ก้าวขาถอยออกมาในทันทีทันใด ส่วนมิสเตอร์เฟียร์ยังคงคุกเข่าแบะยกมือเหนือหัวอยู่ในท่าเดิม

ชายผมสีแดง: ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ

มิสเตอร์เฟียร์: ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกเป็นใคร ไอหนุ่ม.. แต่ฉันจะตามหาแก.. และฆ่าแกทิ้งซะ
ชายผมสีแดง: ...

"Good luck"

เมื่อสิ้นวาจา ชายผมสีแดงรีบวิ่งหนีออกไปในทันที ทว่าทันใดนั้นเองมิสเตอร์เฟียร์ดึงกระบอกปืนพลาสม่าขึ้นมาโดยไม่ลังเลและหันไปยิงใส่ชายผมสีแดงในทันที

ปังงง !! ปังงงง !!!

กระสุนปืนเข้าเฉี่ยวกับผนังกำแพง แต่ไม่โดนชายผมสีแดงที่วิ่งหนีไปได้ทัน เมื่อนั้นมิสเตอร์เฟียร์จัดการดึงวิทยุติดต่อสื่อสารขึ้นมาและแจ้งหาคนของเขาในทันที

"พวกแก ได้ยินฉันมั้ย !? มีชายผมสีแดงหนีออกไปได้พร้อมอัญมณี และ-"
"ช้าไปค่ะ" เสียงของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักตอบกลับไปแทน ทันใดนั้นมิสเตอร์เฟียร์กัดฟันของเขาด้วยความเกรี้ยวโกรธในทันที ก่อนจะโยนวิทยุทิ้งไปในทันทีทันใด

"[BEEP]เอ้ย !!!" มิสเตอร์เฟียร์สบถขึ้นมา ทว่าทันใดนั้นเองมิสเตอร์เฟียร์ได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวด้านหลังเขา
"... แกคือ?" มิสเตอร์เฟียร์ที่เมื่อหันมาด้านหลังถึงกับต้องตกตะลึง

มันเป็นภาพของตัวเขาเองยืนยิ้มอยู่อย่างทะเล้ทะลั่นเยี่ยงคนเสียสติ สายตาจรดมองมาหาตัวเขาเองอย่างน่าหวาดกลัว

"ข้าคือผู้สร้างของเจ้า" เขาพูดขึ้นมาแก่มิสเตอร์เฟียร์

มิสเตอร์เฟียร์: ... wut?

"ข้าคือจัซซาตีน ผู้สร้างของเจ้า จูเลียส อัล์สเตอร์ และข้ามีข้อเสนอมายื่นให้เจ้า"

ควั่บ

ชั่วพริบตาเดียว ทันใดนั้นเองรอบตัวของมิสเตอร์เฟียร์และชายที่เรียกตนเองว่าจัซซาตีนก็กลายเป็นความว่างเปล่าสีขาวโพลน เมื่อมิสเตอร์เฟียร์เห็นดังนั้นก็เป็นอันต้องตกใจในทันทีทันใด ในขณะที่จัซซาตีนยังคงยืนนิ่งราวกับมันมิได้พิเศษหรือประหลาดตาเลยสำหรับเขา

"ก.. เกิดอะไรขึ้น?-"
"ข้าเป็นดังพระเจ้าในโลกแห่งนี้ เพราะข้ากุมพลังที่สามารถควบคุมพลังอันทรงพลังที่สุดขนานนามว่า 'การบิดเบือนพล็อต' ได้" จัซซาตีนลั่นวาจาขึ้นพร้อมมือข้างหนึ่งถือถุงกาวขึ้นมาอย่างเด่นชัดทำให้มิสเตอร์เฟียร์ต้องเอะใจเบา ๆ

"ด้วยพลังนี้ข้าสามารถเปิดช่องว่างระหว่างพล็อตและสร้างสิ่งใดก็ได้ขึ้นมาโดยไร้หลักการ.. นี่คือพลังของข้า และบังเอิญข้าก็กำลัง.."
"บ.. เบื่อก็ไม่ใช่ว่ะ.. ต้องเรียกว่าอินดี้.. ตอนนี้ข้ากำลังอินดี้อยู่พอดีจึงต้องการจะยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เจ้า

มิสเตอร์เฟียร์: ข-.. ข้อเสนอ เหรอ ?

"ใช่แล้ว จูเลียสของข้า.. ข้าจะเปิดช่องว่างระหว่างพล็อตให้กับเจ้า.. ให้เจ้าได้ไปร่วมหาพลพันธมิตรเป็นหนึ่งและโจมีพวกจักรวรรดิเยี่ยว ยูเรีย จูเรียนั่นซะ !"

มิสเตอร์เฟียร์ยังคงฟังอย่างจดจ่อ

"สถานที่แรกที่เจ้าจะได้ไป.. คือแดนแห่งแวมไพร์"
"ที่นั้นนั้น เจ้าต้องระวังตัว เพราะผู้ถือพลังแห่งพล็อตในโลกนั้น มีนามว่า นาระลาสท์เทียร์ .. และยังมีผู้ช่วยนาม คาตาวาระ โดกิ อีกด้วย"จัซซาตีนอธิบายความอันตรายของแผนการนั้น

มิสเตอร์เฟียร์: จะให้ผมไปตามหาใครล่ะ?

เมื่อจัซซาตีนได้ยินคำถามนั้นเขาก็มองกลับไปที่มิสเตอร์เฟียร์ด้วยสายตาอันเต็มไปด้วยความสนุก

"พวกเนเวียธาน.. เจ้าต้องสนุกมากแน่"

--------------------------------------------------------------

ริเอะ: แล้วนี่.. นี่น่ะเหรอ คือสิ่งที่พวกเราวุ่นตามหามาทั้งวันน่ะ
มาจิ (ชายผมสีแดง): ใช่.. จากที่เจ้าทอมมี่ดักฟังแกะสัญญาณมา.. เนี่ยน่ะแหละ สิ่งที่สามารถหยุดสงครามของพวกเราได้
ฟรานซิส: หมายถึงซากโคตรงกระดูกเก่า ๆ กับอัญมณีอะไรก็ไม่รู้เนี่ยอ่ะนะ !?
ริเอะ: แล้วต้องทำยังไงกับมันล่ะ ?

มาจิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มีไอเดียมั้ย ฟรานซิส?
ฟรานซิส: คิดว่ามี..
มาจิ: นายมีเหรอ ฟรานซิส !!??
ทอมมี่: ทอมมี่ ไอ[BEEP] !!!

ทอมมี่ ริเอะ และมาจิ สามคนกำลังวุ่นอยู่กับการพยายามถกเถียงถึงสิ่งลึกลับโบราญตรงหน้าของพวกเขา ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้แต่น้อย เมื่อนั้นตัวทอมมี่ค่อย ๆ ก้าวออกมาและจัดการคว้าอัญมณีขึ้นมาอย่างเบา ๆ พร้อมกับพยายามพินิจอ่านดูว่าอะไรมีอะไรอยู่ภายในอัญมณีนั้นมั้ย

ทอมมี่: ดูจะเป็นภาษาโบราญ.. โบราญมากเลยล่ะ
มาจิ: พอจะอ่านได้มั้ย ?
ทอมมี่: คิดว่าได้ .. ถ้าไม่ได้ก็นำกลับไปให้อาจารย์ใหญ่ช่วยแปลก็ได้ น่าจะมีในฐานข้อมูลอยู่หน่อยนึงแหละ

"ฝากด้วยนะ ทอมมี่ ความหวังอยู่ที่นายแล้ว"

มาจิพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เชื่อมั่นในทอมมี่ เพื่อนชายของเขาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้สื่อแววมอบกำลังใจ ในขณะที่ริเอะกอดอกยืนมองอยู่ข้าง ๆ พร้อมสีหน้าที่กำลังคิดแปลก ๆ ถึงวาจานั้น ว่ามันแอบสื่ออะไรแอบแฝงรึเปล่า ซึ่งจริง ๆ ก็คงไม่ได้สื่ออะไร นางคงจะเมากาวมาไปเองนั่นแหละ ไม่ก็คนเขียนบทเมากาว เอาป็นว่าข้าม ๆ ไป ไอหำ

"อ่า" ทอมมี่อ้าปากตอบกลับไปแต่มิได้หันมามอง เขากำลังพยายามเพ่งสมาธิมองดูอัญมณีนั้นเมื่อเขาจับจังหวะได้แล้วว่ามันมีตัวอักษรเขียนอยู๋
"ถ้าให้ผมเดา มันก็จะอ่านว่า.."

"หยดน้ำตาสุดท้าย.." ทอมมี่พูดขึ้นมา ทว่าเมื่อเขาอ่านออกแล้วมันกลับตึงเครียดกว่าเดิมเนื่องจากคำว่า หยดน้ำตาสุดท้ายนั้นจะหมายความเช่นไรกัน?

"หรือว่า !?" ริเอะที่นึกขึ้นได้จึงจัดการรีบดึงอัญมณีนั้นออกจากมือของทอมมี่อย่างรวดเร็ว
"เฮ้! คิดจะทำอะไรของเธอ ริเอะ!" ทอมมี่หันมาตะคอกถาม

ริเอะจัดการใช้ปืนของนางเล็งไปที่อัญมณีนั้นและจัดการลั่นไกโดยไม่ลังเล

ปังงง !!!

"\(O.O)/" ทอมมี่ถึงกับยกมือขึ้นมาในทันทีทันใด
"เอิ่ม.. ริเอะ?" มาจิถามขึ้นมาด้วยความงุนงงถึงกิริยาของนาง

อัญมณีนั้นแตกออกเป็นรอยร้าว เมื่อนั้นเองก็มีของเหลวบางอย่างค่อย ๆ ไหลออกจากรอยร้าวนั้น ริเอะจึงรีบดึงอัญมณีนั้นมาและยกมันเหนือศพโบราญที่พวกเขาขโมยมาก่อนหน้านี้มาไว้ในยานของพวกเขา ณ ตรงนี้ภายในห้องแล็ป อย่าถามทำไมพึ่งบอกเชียวนะ!

หยดของเหลวค่อย ๆ ตกลงไปยังร่างของศพนั้น และหยดลงไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ..

ร่างกายเริ่มขยับ !!

"อะไรน่ะ !!??" มาจิถึงกับล้มลงไปเลย
"เป็นไปได้ !!!?"

ศพตัวนั้นวิ่งเข้าไปดึงอัญมณีออกจากมือของริเอะในทันทีทันใด

"กรี๊ด !!" ริเอะกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ มาจิรีบวิ่งเข้าไปบังริเอะในทันทีทันใด ในขณะที่ศพหญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ คลานหนีออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโอบกอดอัญมณีนั้นเอาไว้กับตัวของนาง

ร่างกายของศพที่เหี่ยวย่นเริ่มค่อย ๆ แปรเปลี่ยน มันค่อย ๆ พัฒนให้กลายเป็นผิวหนังมีชีวิตของมนุษย์ดังเดิม สีผิวสีขาวสะอาด ผมสีดำผสมหงอกสีขาวค่อย ๆ กลายเป็นผมสีบลอนด์ ดวงตาทั้งสองข้างของนางค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติ ร่างกายค่อย ๆ กลับมาดูเป็นเด็กในขณะที่มาจิ ริเอะ และทอมมี่ยังคงยืนตะลึงตกใจอยู่ถึงภาพที่พวกตนเห็น

"มันเป็นไปได้ยังไงวะน่ะ.. ศพมนุษย์นับแสนปีกลับมาเป็นสาว.."

หญิงสาวคนนั้นร่างเปลือย ตัวนางสั่นไปทั้งตัว พร้อมดวงตาสีฟ้ามองตรงไปที่พวกมาจิ

"หน-.. หนาว" นางพูดขึ้น เมื่อนั้นมาจิดึงสรับไพ่ของเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเขาจะยังมองหญิงสาวปริศนาคนนรี้ที่จู่ ๆ ก็โชว์อภินิหารขึ้นมาให้เห็นว่าเป็นภัยอันตรายอยู่
"มาจิ ทำบ้าอะไรน่ะ !"
"เพื่อความปลอดภัยไง !!" มาจิตะโกนแย้งกลับ

"นางเป็นแค่เด็กนะ !!" ริเอะพูดเสียงดังขึ้นเตือนสติมาจิ
"อ-.. เอลลาสล่ะ.." จู๋ ๆ หญิงสาวก็พูดกับตนเองขึ้นมาในขณะที่นางขยับสายตามองไปรอบ ๆ

"เอลลาสของข้าล่ะ !?" น้ำตาเริ่มผุดออกมาจากดวงตาทั้งสองของหญิงสาวคนนี้

"อ-.. เอลลาสเหรอ.. อย่าบอกนะว่ามันมีจริง" ทอมมี่ที่ได้ยินชื่อของเอลลาสก็ถึงกับตกใจขึ้นมาในทันที เมื่อนั้นมาจิ และริเอะก็ขยับสายตาหันมามองทอมมี่ในทันที

"นายต้องเริ่มอธิบายเหมือนในหนังให้เราฟังแล้วล่ะ" มาจิลั่นวาจาขึ้น
"อืม" ริเอะเห็นตาม

"พวกนายไม่เคยอ่านเหรอ ? ฝ่ามิติสู่แดนแฟนตาซีนั่นน่ะ ?"
มาจิ & ริเอะ: yes

"เอาเป็นว่ามันยาวมากอ่ะ คลิกกูแล้วลองอ่านดูละกัน"

"แล้วสรุป.. เอลลาสมีอยู่จริงหรือ..?" ทอมมี่ถามขึ้นมาแก่หญิงสาวคนนั้น

เมื่อหญิงสาวผมสีบลอนด์ได้ยินดังนั้นก็มองไปที่ทอมมี่ในทันทีทันใด แววตาดูกำลังครุ่นสงสัยว่าคนตรงหน้านางเหล่านี้คือผู้ใคจากแห่งใด

"มีสิ..-"
"อ๊าาก !!!" จู่ ๆ หญิงสาวก็ร้องลั่นออกมาก่อนที่ตัวของนางจะสั่นไปทั่วเช่นเดียวกับยานอวกาศยานนี้ ตัวยานสั่นครอนไปทั่วอย่างไร้สาเหตุ ตอนนี้เครื่องก็ไม่ได้บินอยู๋หรืออะไร แต่กำลังหลบซ่อนภายในสักบริเวญแห่งดาวนี้ หากจะบอกว่ามีแผ่นดินไหวก็คงไม่ใช่

"เกิดอะไรขึ้น !"
"ริเอะ !! ไปเช็คดูซิ !!" มาจิลั่นวาจาขึ้น
"โอเค-!!.. อะไรน่ะ" ริเอะที่กำลังจะวิ่งออกไปที่ห้องอื่นเห็นร่างของหญิงสาวคนนั้นลอยขึ้นกลางอากาศ

"ข้าคือ นาระลาสท์เทียร์ !!!" เสียงดุจปีศาจคำรามออกจากร่างของหญิงสาว เมื่อนั้นมาจิ ทอมมี่และริเอะก็ถูกซัดปลิวออกไปร่างติดอยู่ที่ผนังห้องทดลอง

จู่ ๆ ทั้งสามก็กลับมายืนในท่าปกติแต่สถานที่กลับเปลี่ยนไป จากห้องแล็ปทดลองมันกลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นกลางอากาศ บนนภาเหนือเมืองขนาดใหญ่อันสวยงาม โดยนอกเหนือจากพวกเขาสามคนก็ยังมีหญิงสาวผมสีบลอนด์คนนั้นยืนอยู่เช่นกัน

"ในที่สุด ! ... ข้าก็สามารถควบคุมร่างนี้อีกครั้งได้เสียที.. ขอบใจพวกเจ้ามาก !!" หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้น เสียงยังคงประหลาดไม่เข้ากับหน้าตาของหญิงสาวน่ารัก ๆ เช่นเคย

ทอมมี่: [BEEP]ไรวะ !!
มาจิ: กลับมาแล้วเหรอ ฟรานซิส !?
ฟรานซิส: เออ ดิ[BEEP] !!

"เอาล่ะ ๆ ไหน ๆ ข้าก็ได้ร่างกลับคืนแล้วมายืนอยู๋ต่อหน้าพวกเจ้าแล้ว.. ข้าก็ขอพูดอะไรหน่อยแล้วกัน.."

นาระลาสท์เทียร์ (พูดกะมาจิ) : อย่างแรกเลยนะเว้ยย... โปรของมึงก็ไม่ดี รูปตัวละครมึงก็หายาก... แต่ที่มึงได้บทดีก็เพราะกูหาคนมาเป็นแฟนริเอะไม่ได้อีกแล้ว เรียกได้ว่ามึงมันหนูตกถังข้าวสาร

นาระลาสท์เทียร์ (พูดกะฟรานซิส) : มึงเป็นตัวละครที่โปรดีเกินไป ดีจนยาก ไว้กูแตกฉานก่อนแล้วเดี๋ยวบทจะเด่นเอง

นาระลาสท์เทียร์ (หันมามองริเอะ) : ส่วนมึงไว้ทีหลัง

ริเอะ & มาจิ & ฟรานซิส: ...

นาระลาสท์เทียร์: อ้อ ๆ ลืมแนะนำตัว.. ข้าคือผู้สร้างโลกแห่งนี้ด้วยพลังแห่งพล็อต.. ข้าคือนาระลาสท์เทียร์ ผู้ดูแลโลกแห่ง RE@LMMASTER..

นาระลาสท์เทียร์: ส่วนร่างนี้นั้นเป็นตัวตนเดิมที่ข้าเคยเป็นก่อนจะกลายมาเป็นพระเจ้า !! นี่คือตัวตนของมนุษย์ยุคโบราญในโลกเดิมนาม To The Ellas ที่เคยมีพระเจ้าชื่อจัซซาตีนอย่างไงล่ะ..

ริเอะ: .. อ่า.. ฮะ?

นาระลาสท์เทียร์: ข้าบอกได้เลยว่าโลกแห่งนี้นั้นกว้างใหญ่กว่าที่พวกเจ้าคิดไว้เยอะ.. เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้ฟัง อะแฮ๋ม ! ..

ในจักรวาล Gunfiction แห่งนี้นั้น จะมีพระเจ้าอยู่ทั้งหมดทั้งสิ้น แปดองค์.. อย่างน้อยก็ที่ข้าได้เคยพบปะสัมพันธ์ด้วยแหละนะ..

โดยพระเจ้าทุก ๆคนนั้นจะได้รับพลังแห่งพล็อตในการสรรสร้างสิ่งมีชีวิต โลก และเรื่องราวต่าง ๆ ขึ้นมา โดยปัจจุบันนั้นเท่าที่ข้าจะได้จะมีประมาณนี้

1. กูโดมานา โดยจักรวาลที่เขาสร้างนั้นคือ Amnesiac และ Chatroom .. ทว่าเขานั้นเป็นพระเจ้าที่ฟรีสไตลล์ย้ายจักรวาลไปทั่ว บ้างก็ Gunfiction แต่ส่วนมาก ผลานอันแข็งแกร่งของเขาอยู๋ในจักรวาล BWO..
2. เกรทบริเตน เขาได้สรรสร้างจักรวาลแห่งสงครามขึ้นมานั่นคือ Europe At War ซึ่งขอบอกเลยว่าสนุกมาก พวกเจ้าลองไปอ่านดูสิ..
3. คาซาโนวี่ เป็นพระเจ้าที่มีผู้ช่วยแห่งเอทีเอ็ม- หมายถึง เอทีเอ สร้างโลกแห่งซอมบี้ขึ้นมานั่นคือ Fear Evil นั่นเอง
4. เนเฟอร์พิโทว์ เขาได้สร้างอาณาจักรแฟนตาซีขนาดใหญ่พร้อมสเกลระดับพลการณ์นั่นคือ Cataclysm และ The Protonian นั่นเอง
5. คาตาวาเระ โดกิ เขาคือมิตรของข้าเอง เขาได้สรรสร้างจักรวาลแห่งแวมไพร์มาแล้วสองแห่ง นั่นคือ Resurrection of the Blood และ Lure ที่ข้าเป็นผู้ดูแลอยู่ในปัจจุบันนั่นเอง
6. อาคาซัน เขาคือผู้เต็มไปด้วยเปลวไฟอันร้อนฉาน สรรสร้างโลกแห่งฮีโร่อันสมบูรณ์แบบบกวาดรายได้ถล่มทลายไปด้วยเรื่อง Brave Corps! อันโด่งดัง
7. นาระลาสท์เทียร์ ข้าเอง.. ผู้สร้างโลกแห่งเรียล์ม โลกของพวกเจ้ายังไงล่ะ..
8. จัซซาตีน.. เขาถือกำเนิดขึ้นด้วยการทำลายจักรวาลอื่น ๆ ก่อนจะสร้างอาณาจักรของตนเองด้วย To The Ellas , The Blue Wyverns และ The Western Sinners นั่นเอง..

...

โดยข้าเรียกพวกเจ้ามาเพื่อการณ์เดียว.. พวกเรามีปัญหาบางอย่าง

"ปัญหา?" ฟรานซิสถามขึ้น

นาระลาสท์เทียร์: จัซซาตีนเกิดอินดี้ขึ้นมาจึงใช้พลังแห่งการบิดเบือนพล็อตบุกเข้าไปในจักรวาลอื่น ๆ ทำให้ทุก ๆ อย่างเกิดความยุ่งเหยิง.. ข้าจึงต้องรวมกำลังพลเรียกหาพี่น้องคนอื่น ๆ ให้ช่วยต่อสู้กับเขาให้ได้ !!

"อย่างไรล่ะ?" ริเอะถามขึ้นมา

นาระลาสท์เทียร์: แย่งชิงกาวจากจัซซาตีน ! เมื่อนั้นเราก็สามารถเอาชนะได้.. ทว่าในตอนนี้จัซซาตีนได้เกรทบริเตนที่มีพลังในการรบสูงไปเป็นพวกไปแล้ว.. คนอื่น ๆ ก็ยังไม่รู้ทราบข่าวเรื่องนี้ มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ถึงการกบฏในครั้งนี้ ข้าจึงต้องหยุดจัซซาตีนซะ !!!

"แล้วเจ้าจะหยุดเขายังไงล่ะ ? ในเมื่อแย่งกาวมันไม่ง่ายน่ะ !?"

นาระลาสท์เทียร์: มันเพราะข้าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ของนิยายเรื่องอื่นได้เฉกเช่นจัซซาตีน.. แต่ข้าสามารถส่งพวกเจ้าไปยังนิยายเรื่องอื่นแล้วติดต่อหาผู้สร้างโลกนั้นได้..

"พวกเจ้าจะส่งพวกเราไปเหรอ !!?? โลกอื่นน่ะ !!!??" มาจิลั่นวาจาขึ้นด้วยความตกใจ

นาระลาสท์เทียร์: ใช่แล้วล่ะ.. และตัวนาระที่ข้าสิงอยู่ก็จะไปกับพวกเจ้าด้วย..

"โดยที่ ๆ แรกที่พวกเราจะไปนั่นก็คือ.."

"Brave Corps! ยังไงล่ะ !!"

__________

Written by: Jussaateen
Producer: Naralasttear

ใครสนใจช่วยแต่งเพิ่มพลังกาวลงไปในเรื่องสามารถ Message มาได้นะครับ เนื่องด้วยโปรเจคนี้นั้นไม่มีอะไรตายตัว และผมก็แต่งเฉพาะตอนอินดี้ ๆ ฉะนั้นใครอยากช่วยแต่งหรืออะไรก็จัดมาครับ

เนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้นั้นมิใช่เนื้อเรื่องจริงของเรื่องทุกเรื่องที่อยู๋ในนิยายเรื่องนี้ หากเป็นเพียงปริมาณการใช้กาวที่มากเกินไปของผู้แต่ง โดยผู้แต่งไม่ต้องการที่จะมาดูถูก ด่านิยายเรื่องอื่นใดโดยการล้อเลียนในเรื่องนี้ แต่เป็นการโปรโมทนิยายและสื่ออธิบายเนื้อเรื่องแบบมั่ว ๆ ฮา ๆ ในมุมมองผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีเจตนาจะดูถูกหรือทำลายชื่อเสียงแต่อย่างใด เอาเป็นว่าแต่งเอาเล่น ๆ ไม่ได้เอามาประจาน คิดซะว่าเป็นการโปรโมทกับการอ่านเพลิน ๆ ไปในตัวนะครับ อย่ากระทืบผมเลยนะ นะ ๆๆ

- Jussaateen

Last Edit: Nov 27, 2017 14:13:41 GMT by jussaateen

greatbritian
A Rank

Posts: 186

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Jul 28, 2017 18:18:11 GMT

Quote

Post by greatbritian on Jul 28, 2017 18:18:11 GMT

พระราชวังแวร์ซายด์ , Paris , France 12 ตุลาคม ค.ศ. 1810

ฮี้ กั่บๆๆๆๆ ฮี้กั่บๆๆๆๆๆ เสียงควบม้าของเหล่าทหารองค์รักษ์ 10 กว่านาย ควบตรงมายังหน้าประตูของพระราชวังแวร์ซายด์ .... เหล่าทหาร Old Guard ที่ยืนเฝ้าอยู่ต่างเปิดประตูให้ทหารม้าทั้ง 10 นาย เดินตรงเข้าไปยังตัวพระราชวังอย่างสะดวกโยธิน.... ประตูแล้วประตูเล่า เหล่าทหาร Old Guard ต่างหลีกทางให้ทหารม้าทั้ง 10 อย่งง่ายดายเหมือนได้รับบัญชาจากองค์จักรพรรดิ

แอ๊ดดดดดดดด........

ประตูท้องพระโรงถูกเปิดออก ทหารม้าทั้ง 10 เดินเข้ามาในท้องพระโรง... ตรงหน้าของพวกเขานั้นคือ จอมจักรพรรดินโปเลียนซึ่งนั่งอยู่บนบังลังก์สีทอง เขาสวมมงกุฎช่อชัยพฤกษ์ บนศรีษะพร้อมเสื้อคลุมสีแดงราวกับจะจัดเป็นพิธีราชาภิเศกของตัวเองขึ้นอีกครั้ง... นายกองทหารม้าเดินตรงมาที่บังลังก์ พร้อมคุกเข่าลงต่อหน้าพระพักต์จักรพรรดิ

"ข้าพเจ้า ได้สิ่งที่ฝ่าบาทตามหาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

พูดจบนายกองทหารม้าผู้นั้น ล้วงบางสิ่งบางอย่างมาจากกระเป๋า........สิ่งนั้นคือ อัญมณีสีแดงสดที่เฉิดฉายประกายยิบยับ.... นโปเลียนหยิบอัญมณีชิ้นนั้นจากมือของนายกองทหารม้า เขาหยิบมันคือดูในระดับสายตาและยิ้มอย่างพึงพอใจ...หลังจากนั้น นโปเลียน เดินตรงไปที่กลางท้องพระโรงซึ่งมีเจ้านี่ตั้งไว้อยู่!!!

ถุงมือสีทองประหลาดประกายแวววับ....ถุงมือนั้นมี อัญมณีสีอื่นๆ ไม่ว่าจะสี เขียว ส้ม น้ำเงิน ม่วง ฟ้า ทั้งสิ้น 5 ดวง ติดอยู่ตามนิ้วทั้ง 4 และที่กลางหลังมืออีก 1 เม็ด เหลือเพียงช่องว่างให้ติดอัญมณีอีกเพียง 1 ตรงนิ้วโป้ง........ ซึ่งนโปเลียนก็นำ อัญมณีสีแดงเข้าไปติดตรงช่องวางนั้น..........!!!

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!

เกิดแสงวาบสีทองอร่ามไปทั่วท้องพระโรงราวกับฟ้าผ้า.... เหล่าองรักษ์รวมถึงนโปเลียนต่างยกแขนขึ้นมาป้องแสงอันเจิดจ้า....เมื่อแสงเริ่มจางลง นโปเลียนก็พบว่า ถุงมือนั้นยังคงมีแสงทองอร่ามส่องออกมาราวกับมีพลังงานบางอย่างปกคลุมมันอยู่...... นโปเลียนยิ้มอย่างพอใจยิ่งนักก่อนจะหยิบถุงมือนั้นขึ้นมาสวม!!!!!!!

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!

แสงสีทองวาบขึ้นอีกครั้ง!! แต่คราวนี้มาจากตัวของ นโปเลียนเอง!!! ออร่าสีทองอร่ามประกายออกมาทำให้จักรพรรดินโปเลียนช่างดูสง่างามและน่าเกรงขามขึ้น ใบหน้าของเขาดูอ่อนเยาว์ลง 10 ปี พร้อมกับส่วนสูงที่ดูเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนประมาณ 20 เซนติเมตร รูปร่างอันท้วมเล็กน้อย เปลี่ยนเป็น ฟิตไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ!! นโปเลียนยิ้มสรวลออกมาอย่างบ้าอำนาจ

"ข้าคือ นโปเลียน.........ข้าคือ จักรพรรดิ!! .......จักรพรรดิของทั้งจักรวาล!!!"

...
..
..
...
..

The End

DC is Best Forever ... Forever ... Forever (นโปเลียนไม่ได้กล่าวเอาไว้)

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Jul 30, 2017 8:27:07 GMT GreyTear likes this

Quote

Post by jussaateen on Jul 30, 2017 8:27:07 GMT

"Brave... Corps?" มาจิถามด้วยน้ำเสียงสงสัย เอาจริง ๆ ในตอนนี้เขาแทบไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำว่านาระลาสท์เทียร์กำลังพูดเรื่องบ้าอะไร.. เช่นเดียวกับฟรานซิสที่ยังเอ๋อ ๆ อยู่เล็กน้อย มีเพียงริเอะเท่านั้นที่ยังรักษามาดนิ่งเงียบเช่นปกติได้หลังจากเห็นเรื่องบ้า ๆ มามากมาย

"ใช่แล้ว.. เหมือนที่ฉันเคยบอกไปว่ามันเป็นโลกแห่งฮีโร่.. ที่แห่งนั้น พวกนายจะได้คนเจอที่มีพลังเหนือธรรมชาติพอสมควรเลยล่ะ" นาระลาสท์เทียร์พูดต่ออธิบายต่อขึ้นมาอย่างใจจดใจจ่อ

"สิ่งที่พวกนายต้องทำนั่นก็คือ.. เข้าไปด้านในโลกนั้น และหาทางติดต่อกับคนที่คล้ายคลึงกับฉันให้ได้.. พอเข้าใจนะ" นาระลาสท์เทียร์ลั่นวาจาถามขึ้นมาอีกทีหนึ่ง

"สรุปคือเข้าไปหาคนสักคน.. แล้วไงต่อ?" มาจิเริ่มตามทัน

นาระลาสท์เทียร์: ก็พยายามพูดเกลี้ยกล่อมว่า จัซซาตีน ไปป่วนโลกนิยายชาวบ้านเค้า.. อะไรประมาณนี้

นาระลาสท์เทียร์: แต่ถ้าพวกนายพูดไม่ได้ ฉันก็จะสิงร่างเธอคนนี้ (ชี้ไปที่ตัวเอง) แล้วเดี๋ยวอธิบายให้เอง.. แต่นั่นหมายความว่าเธอคนนี้ต้องปลอดภัย พวกนายเข้าใจมั้ย ?

ริเอะ มาจิและฟรานซิสเมื่อได้ยินดังนั้นก็ต่างมองหน้ากัน ทันใดนั้นเองริเอะก็พูดตอบแทนพวกเขาสามคนในทันที

"เข้าใจ" นางตอบกลับไป

"เยี่ยม.. ต่อไปพวกนายจะมีคนตามไปด้วยอีกสองคนนะ" ทันใดนั้นเองนาระลาสท์เทียร์ก็หันกลับไปและจัดการปรบมือของนางขึ้นมาในทันทีไปหนึ่งที

แปะ !!!

ผ่างงงง !!!!

จู่ ๆ ก็มีรูบางอย่างถูกแหวกออกมาจากอากาศตรงหน้าพวกเขาสามคน ราวกับประตูมิติที่ถูกเปิดขึ้นมา ทว่าลมที่ถูกปลดปล่อยออกมานั้นรุนแรง ดูมิใช่อะไรที่จะให้คนเดินเข้าไป แต่เหมือนกำลังจะดูดอะไรบางอย่างจากอีกด้าน เข้ามาในนี้เสียมากกว่า เมื่อนั้นฟรานซิสก็รีบดึงริเอะและมาจิถอยออกมาในทันทีทันใด ออกห่างจากประตผูมิตินั้นในขณะที่นาระลาสท์เทียร์ยืนด้านหลังประตูมิติด้วยรอยยิ้มปรื้มปรีดี

"ว้ายยย !" เสียงของหญิงสาวดังออกมาจากด้านในประตู

"นี่ตรูโดนอะไรดูดมาวะเนี่ยย !" เสียงของชายหนุ่มดังออกมาจากด้านในเช่นกัน

เมื่อนั้นเองก็เผยให้เห็นหญิงสาวผมสีดำในชุดกระโปรงสั้นสีขาวหิมะตกลงมานอนหงายลงไปกับพื้น มือข้างหนึ่งของนางถือดาบอยู่ส่วนอีกข้างนั้นถือผ้าบางอย่าง พอจะสามารถเดาได้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้นางนั้นกำลังเช็ด ทำความสะอาดดาบของนางอยู่

"อ้า... เจ็บ" หญิงสาวพูดขึ้นมาก่อน ๆ จะค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน

"เธอมัน.. ประธานนักเรียนเหร?" ริเอะรู้สึกจะจำหญิงสาวคนนั้นได้ด้วยใบหน้าอันเรียวคมดูสวยงามตามวัย

"อ่ะ.. ริเอะ ไอซาวะ" หญิงสาวคนนั้นหันหน้ามามองริเอะพลางเก็บดาบของนางเข้าฝักดาบและปัดฝุ่นออกจากชุดของนางเล็กน้อย

"คามิกิ ซากุระ" ฟรานซิสที่นึกชื่อขึ้นได้ก็พูดออกมาเบา ๆ

"ใช่.. แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ-"

"ว้ายย !"

ตุบบ !!

"... [BEEP]ไรเนี่ย... "

จู่ ๆ ชายผมสีน้ำเงินคนหนึ่งก็กระเด็นออกมาจากประตูมิติและล้มลงไปทับร่างของหญิงสาวนามซากุระลงไปเต็ม ๆ เขาลุกขึ้นมาหลังจากสบถคำหยาบออกมาและเดินออกจากตัวของหญิงสาวออกโดยไม่สนใจถึงสุขภาพหรืออะไรจากนางเลยแม้แต่น้อย ราวกับพึ่งเหยียบทับหมดไปก็เลยเดินออกก็เท่านั้น

ชายผมสีน้ำเงินหันกลับไปก็พบกับหญิงสาวผมสีบลอนด์กำลังยืนอยู่ ตัวเขาที่เห็นดังนั้นก็ครุ่นสงสัยเล็กน้อยก่อนจะมองลงไปบนพื้นก็ถึงกับต้องร้องจ๊ากออกมาด้วยความตกใจเมื่อเขาพึ่งสังเกตุว่าตอนนี้พวกเขากำลังยืนอยู่บนกลางอากาศ

"นี่แก ! จิโดโตะ ! ไม่คิดจะขอโทษฉันเลยเหรอย่ะ !?" ซากุระลุกขึ้นมาพร้อมกับจับหลังของนางเล็กน้อยด้วยความปวดจากการถูกน้ำหนักของชายนามจิโดโตะทับร่างไปเมื่อครู่ก่อน

"ไม่ใช่เรื่องของฉันโว้ย ! และที่นี่มันที่ไหนฟระเนี่ย !! ทำไมจู่ ๆ ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ !!" จิโดะโตะที่กำลังหัวเสียตะโกนถามคนรอบ ๆ ขึ้นมาพลางเกาหัวหยุกหยิกเล็กน้อย

นาระลาสท์เทียร์: เอาเป็นว่าเดี๋ยว Unit X ทั้งสามตรงนั้นจะอธิบายให้พวกนายฟังอีกทีหนึ่ง จิโดโตะ โธรสไตรป์

จิโดโตะ: แกเป็นใครกันแน่ !? (พูดพลางทำท่าจะชักอาวุธออกมา)

ซากุระรีบวิ่งเข้าไปปัดมือจิโดโตะออกจากอาวุธในทันทีและผลักจิโดโตะออกเพื่อไม่ให้เขาทำเสียเรื่องอีกคราวหนึ่ง

นาระลาสท์เทียร์: ตอนนี้จะขอบอกสั้น ๆ ว่านี่เป็นภารกิจที่สำคัญเหนือกว่าสิ่งใด แม้แต่การช่วยจักรพรรดิทั้งสอง เพราะหาก-ารกิจนี้ไม่สำเร็จ ทุก ๆ อย่างในที่แห่งนี้อาจแปรปรวนจนไม่เหลือจักรพรรดิจูเรียหรือจักรพรรดิยูเรนเลยก็ว่าได้..

นาระลาสท์เทียร์: ฉันคือ นาระลาสท์เทียร์ เป็นผู้สร้างโลกแห่งนี้และถือครองพลังพล็อต ยังมีคนแบบฉันอีกมากมาย แต่ตอนนี้นั้นมีหนึ่งในคนเหล่านั้นกำลังวางแผนที่จะปั่นป่วนโลกทั้งหมดในจักรวาล Gunfiction แห่งนี้..

ซากุระ: (หันมามองจิโดโตะ)

จิโดโตะ: (หันมามองซากุระ)

ซากุระ & จิโดโตะ: WHAT DA [BEEP] ?

"เอาหน่ะ ๆ .. ตาม ๆ ไปก่อนแล้วกัน.." มาจิหันมาพูดกับทั้งสองที่ยังคงงุนงงอยู่ไปก่อน

โดยเอาจริง ๆ มาจิก็ยังคงงงอยู่ดีว่า ไอที่พูดพล่าม ๆ มานี่่คือบ่นหรืออะไร นาระลาสท์เทียร์ที่เห็นปฏิกิริยาดังนั้นก็ไม่ได้ว่าหรือพูดอะไรกับมัน ส่วนหนึ่งคงเพราะเข้าใจว่าถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้นคงยังงงอยู่เหมือนกัน

"เอาล่ะ.. มาต่อกัน" นาระลาสท์เทียร์พูดด้วยรอยยิ้ม

นาระลาสท์เทียร์: โดยพวกนายจะถูกส่งกระจัดกระจายไปเป็นสองกลุ่มในโลกของ Brave Corps! รวมกำลังพลตามหาตัวละครเด่น ๆ .. เสร็จแล้วเมื่อกลับมารวมกันครบ อาคาซันก็จะปรากฏกายออกมาเอง.. นั่นคือสมมติฐานของฉัน

"ดูจะง่ายนะ?" ฟรานซิสหันมาพูดกับริเอะและมาจิ

นาระลาสท์เทียร์: ประเด็นคือ.. ฉันคาดว่าจะมีคนจากโลกอื่นมาที่โลกแห่ง Brave Corps! ด้วย.. เป็นไปได้ว่าจะเป็นพวกคนจาก Europe At War .. คนของโลกแห่งเกรทบริเตน ซึ่งมีเป็นกองทัพเลย.. แถมมีข่าวลือมาว่าจักรพรรดินโปเลียน โบนาปาร์ตสามารถรวบรวม Infinity Stone ได้ครบแล้วด้วย.. รับรองว่าไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แน่..

จิโดโตะ: อะไรคือ Infinity Stone?

ซากุระ: ไม่เคยดู Avengers รึไง ? เป็นลีดเดอร์ภาษาอะไรเนี่ย ? (หันมาตำหนิติเตือนจิโดโตะ)

จิโดโตะ: เออ กูขอโทษแล้วกัน

นาระลาสท์เทียร์: โดยกลุ่มหนึ่งเป็น ฉัน .. ริเอะ และมาจิ.. ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งเป็น ฟรานซิส .. จิโดโตะ และ ซากุระ..

ซากุระ: หา ?? ฉันยังไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ให้ฉันจับคู๋กับไอหมอนี่เรอะ !? (ชี้ไปที่จิโดโตะ)

จิโดโตะ: เพราะฉันอยากทำงานกับเธอจนแทบตายล่ะ ถุ้ยย !!

ฟรานซิิส: นี่ฉันต้องคู่กับคนพวกนี้เรอะ ? ..

ริเอะ: (หันมามองมาจิอย่างพินิจคิดดูอย่างไร้สาเหตุ เมื่อเห็นมาจิจ้องมองนาระโดยมิได้กะพริบตาใด ๆ) ..

มาจิ: อะไรล่ะ ริเอะ? (รู้สึกตัวจึงหันกลับมาถาม)

ริเอะ: เปล่า.. (เบนหน้าหนีออก)

นาระลาสท์เทียร์: ที่ฉันจะบอกก็มีแค่นี้ล่ะ.. มีคำถามอะไรมั้ย ?

เมื่อนาระถามขึ้นมาดังนั้น ตัวริเอะจึงรีบนกมือขึ้นมาในทันทีทันใดอย่างรวดเร็ว สีหน้าของนางดูเหมือนกับมีเรื่องหนึ่งที่ยังคงค้างคาใจของนางอยู่ นาระลาสท์เทียร์ที่เห็นริเอะยกมือตั้งคำถามดังนั้น นางจึงพยักหน้ารับให้ริเอะถามตัวนางขึ้นมาตามสบาย

"นอกจากผู้สร้างโลกที่ควบคุมพลังแห่งพล็อตแล้วยังมีอย่างอื่นอีกมั้ยคะ?"

นาระลาสท์เทียร์: อะไรอีกมั้ยเหรอ... อืม...

นาระลาสท์เทียร์: มีผู้สร้างในระดับล่างอีกระดับหนึ่ง.. ซึ่งสามารถที่จะสร้างบุคคลคนหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนที่บุคคลคนนั้นจะเข้าไปอยู่ในโลกของแต่ละโลกอีกทีหนึ่ง.. อย่างเช่นเธอ ริเอะ.. เธอถูกสร้างโดยชายคนหนึ่งที่เป็นมิตรกับฉันมาก.. เขาคอยช่วยปั่นยอดคนดูให้นิยายฉันมาตลอด.. ฉันติดหนี้บุญคุญเขามากมายจริง ๆ ..

นาระลาสท์เทียร์อธิบายขึ้นมาถึงโลกของนาง

ริเอะ: ... นั้นเหรอ

นาระลาสท์เทียร์: ใช่.. ตอนนี้เขาก็กำลังดูเธออยู่ คงกำลังคิดว่าบทของเธอจะไปได้ไกลแค่ไหนก่อนจะหายไป

"เอาล่ะ ถ้างั้นก็ขอตัว.. วันพรุ่งนี้พวกนายจะถูกย้ายไปยังโลกแห่ง Brave Corps! .. ขอแนะนำให้เตรียมตัวให้พร้อม เพราะว่าพอย้ายไปแล้ว กว่าจะสามารถพากลับมาได้ อย่างเร็วสุดก็ห้าวัน.. และที่นั่นก็ค่อนข้างอันตรายสำหรับพวกนายที่เป็นผู้บุกรุกโลกของพวกเขาเสียด้วย" นาระลาสท์เทียร์อธิบายเป็นครั้งสุดท้าย

"ถ้าอย่างนั้นก็.. ลาก่อน !"

ควั่บบบ !!!

เมื่อนั้นเองจู๋ ๆ จากสถานที่เดิมที่เป็นเมืองโบราญแห่งหนึ่งกลับกลายเป็นห้องแล็ปดังเดิม ร่างของหญิงสาวผมบลอนด์ล้มลงไปนอนดังเดิมพร้อมกับชุดกระโปรงบางอย่างที่ก่อนหน้านี้ดูเหมือน นาระลาสท์เทียร์ จะเสกมันขึ้นมา ทว่าตอนนี้น นาระลาสท์เทียร์คงจะเลิกสิงร่างของหญิงสาวคนนี้ไปแล้วทำให้ทุก ๆ อย่างกลับมาเป็นดังเดิม

มาจิ ฟรานซิส จิโดโตะ และซากุระต่างมองหน้ากันเอง เช่นเดียวกับริเอะที่จะหันกลับมามองคนอื่น ๆ ในเวลาต่อมาหลังจากที่พึ่งได้รับฟังเรื่องประหลาด ๆ จากหญิงสาวก่อนหน้านี้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่เคยมีใครเคยเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยสักคนเดียว

"โคตรปวดหัวเลย.. เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย.. และทำไมถึงเป็นฉัน !?" จิโดโตะพูดขึ้นพลางกุมขมับด้วยความเครียดงุนงง

"ไม่รู้.. เอาเป็นว่าคงต้องลงเรือเดียวกันไปก่อน ตอนนี่ล่ะมั้ง" ซากุระหันหน้ามาพูดกับจิโดโตะด้วยความรู้สึกที่คล้ายคลึงกัน ตอนนี้นางคงต้องเก็บความไม่ชอบหน้าลีดเดอร์ไร้น้ำยานี่ไปก่อน

มาจิ: ถ้าจำไม่ผิด.. ตอนฉันเข้าไปในสุสาน.. หญิงสาวคนนั้นจะเป็นราชินีมาก่อน.. ชื่อนาระ เมอร์อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ

ฟรานซิส: ฉันพลาดอะไรไป?

มาจิ: เยอะเลยล่ะ ทอมมี่

เชน: นี่ เชน.. บุคลิกที่สาม

มาจิ: (หันหน้ามามองด้วยสีหน้าเหนื่อนใจพร้อมถอนหายใจออกมา) เห้ออ.. เอาที่สบายใจ

"นาระ" หญิงสาวคนนั้นเปิดปากพูดขึ้นมาทั้งตัวสั่น หากพูดให้ถูกตัวหญิงสาวคนนี้พึ่งตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไหลไปนับแสนปี หากร่างกายจะจะผิดแปลกไปก็คงมิใช่เรื่องที่ต้องประหลาดใจอะไรนัก

ดูเหมือนตอนนี้ตัวหญิงสาวจะกำลังบอกชื่อของนางอยู่

"นาระ เมอร์ซิอ้อส ธิดาแห่งทราตัส เมอร์ซิอ้อส เจ้าของบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์แห่งกษัตริย์อันชอบธรรมของอาณาจักรเอลลาส.. ผู้ปกครองอาณาจักรอันเกรียงไกร" หญิงสาวนามนาระแนะนำตนเองขึ้นมาอย่างยาวเหยียด

"แล้ว.. ที่นี่คือที่ใดล่ะ?" ปากจากหญิงสาวในโลกแห่งเอลลาสลั่นถามบุคคลแปลกหน้าในโลกที่นางไม่รู้จักแห่งนี้ด้วยความสงสัย

-----------------------------------------------------------

EUROPE AT WAR

พระราชวังแวร์ชายด์ , Paris , France 13 ตุลาคม ค.ศ. 1810

ภายในห้องพระโรงที่ไร้ซึ่งทหารผู้ใดเฝ้าอยู่เลยอย่างน่าประหลาด ภายในห้องพระโณงแห่งนั้นมีเพียงจักรพรรดินโปเลียนแห้งฝรั่งเศสกำลังชมมองถุงมือสีทองคำที่มีห้าอัญมณีอยู่ภายใน เขามองมันด้วยรอยยิ้มอันดูเต็มไปด้วยความโลภะในอำนาจ เขาขยับแขนของเขาดูหลายต่อหลายครั้งด้วยสีหน้าที่ทึ่งในพลานุภาพของอาวุธประหลาดชิ้นนี้

"เป็นไงบ้างล่ะ.. ฝ่าบาท ชื่นพระทัยมั้ย ?" เสียงของชายคนหนึ่งลั่นวาจาถามขึ้นมาอย่างเล่ห์เหลี่ยมขากภายใต้เงามืด

"มาก..." จอมจักรพรรดินโปเลียนลั่นวาจาขึ้นมาอย่างปลืมพระทัย "เอ่อล้นไปด้วยพลัง.. ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก" เขาพูดชื่นชมขึ้นต่อ

"ด้วยสิ่งนี้.. ไม่ใช่แค่ยุโรปจะต้องศิโรราบ.. ทั่วทั้งโลกจะต้องศิโรราบ !" เขาลั่นวาจาขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืนและยกแขนขึ้นเหนือฟ้า กำมันลงไปอย่างแน่นหนาราวกับเขาได้ควบคุมโลกทั้งใบแล้ว

"แน่นอน ฝ่าบาท.. แน่นอนว่าโลกทั้งใบนี้จะต้องเป็นของท่าน"

ชายคนนั้นค่อย ๆ ก้าวขาออกมาจากเงามืดทีละเล็กทีละน้อย ก่อนจะออกมายืนหยุดตรงหน้าจักรพรรดินโปเลียน ท่าทางการยืนของเขาดูจะไร้ซึ่งความเคารพ หรือความสนใจในยศถา ชนชั้นแม้แต่น้อย เขายืนจรดมองจักรพรรดิโดยไร้ซึ่งความประหม่าหรือความกลัวใด ๆ แถมเครื่องแบบของชายคนนั้นเป็นชุดสีดำสนิทปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย เครื่องแบบที่แม้แต่จักรพรรดิเองยังไม่เคยเห็นผู้ใดสวมมาก่อนนอกจากชายคนนี้

"แต่ว่า" ทว่าคำพูดที่ชายในชุดสีดำเน้นขึ้นมาช่วยเรียกให้จักรพรรดิสนใจในตัวชายคนนั้นและลดมือลงในทันทีทันใด

"หากคิดจะครอบครองทั้งจักรวาลล่ะก็.. ฝ่าบาทคงจะต้องการพันธมิตร.. พันธมิตรที่เหนือกว่าอังกฤษ รัสเซีย หรือแม้แต่อเมริกา.."

"เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน ?" จักรพรรดิลั่นวาจาถามขึ้นมาด้วยความสงสัยในวาจาที่ดูหลุดพ้นความจริงนั้น เมื่อนั้นเองชายในชุดสีดำก็ยิ้มขึ้นมา

"ข้ามีนามว่า เกรทบริเตน.. เป็นพระเจ้าแห่งโลกใบนี้ที่ท่านปกครองอยู่ ท่านจักรพรรดิ.." ชายในชุดสีดำลั่นวาจาขึ้นมาพร้อมกางแขนขึ้น เมื่อจักรพรรดิได้ยินดังนั้นเขาจึงลั่นเสียงหัวเราะขบขันขึ้นมาในทันทีทันใดจากวาจาอันเพ้อฝันนั่น

"ฮ่า ๆๆๆๆ !.. เจ้านี่อารมณ์ขันดีนี่"

"เปล่า นโปเลียน.. ข้าจริงจัง" ชายชุดสีดำนามเกรทบริเตนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังตามวาจาที่กล่าวไป

"แต่ไม่ต้องห่วง.. ข้านั้นต้องการจะสนับสนุนเจ้า.. เพราะข้าชื่นชมในความทะเยอทะยานของเจ้า.. จึงทำให้ข้าได้พบกับมิตรสหายคนหนึ่งที่สามารถข่วยให้ท่านได้ครองบัลลังก์อันยิ่งใหญ่ ในฐานะจักรพรรดิคนแรกที่ปกครองโลกกว่าสิบใบลงได้ จักรพรรดิแห่งทุกสรรพสิ่งยังไงล่ะ.." เกรทบริเตนลั่นวาจาอย่างหนักแน่น เมื่อนั้นประตูห้องพระโรงก็ถูกเปิดออก หากทว่าแทนที่ทหารแห่งฝรั่งเศสจะเข้ามามันกลับไม่ใช่เลยแม้แต่น้อย

อัศวินถือดาบค่อย ๆ เดินเรียงออกมา ตรงกลางอกเหล็กนั้นเป็นสัญลักษณ์ของอักษะสีดำและแดงฉานเช่นเลือด ผู้ที่เดินนำออกมานั้นสวมชุดเครื่องแบบสีดำสนิทพร้อมกับตรายศสีทองประดับอกเต็มไปหมด ท่าทางการเดินที่ยืดตรงนำมาอย่างหนักแน่นแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม

"และทหารเหล่านี้คือ?" จักรพรรดิลั่นวาจาถามขึ้น เมื่อนั้นเองอัศวินทั้งหลายก็คุกเข่าลงพร้อมอาวุธลงกับพื้น ในขณะที่เหลือเพียงชายในชุดเครื่องแบบสีดำยืนเด่นใกล้กับเกรทบริเตน

"ข้าคือเออร์วิน เฟอร์เดริค ฮิมเลอร์.. ผู้นำแห่งจักรวรรดิอีซานบนผืนแผ่นดินโดเรียร์.. มาในฐานะตัวแทนของผู้สร้าง จัซซาตีน เพื่อร่วมเป็นพันธมิตรกับท่าน! ท่านนโปเลียน" ชายนามเออร์วินพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันเคารพ

"เขาเป็นตัวแทนของชายผู้นำถุงมือนั่นร่วมกับข้ามาให้ท่าน ฝ่าบาท.." เกรทบริเตนพูดอธิบายต่อเล็กน้อยพร้อมใช้สายตาจรดไปที่ถุงมือทองคำบนมือขวาของนโปเลียน

นโปเลียนที่ได้ยินวาจาเช่นนั้นพร้อมมองไปที่อาวุธยุทโธปกรณ์ของอัศวินเหล่านั้นที่ดูตรงด้านหลังของทหารเหล่านั้นจะพกอาวุธบางอย่างมที่คล้ายคลึงกับปืน ทว่ามันดูลึกลับและแฝงด้วยความร้ายกาจดุดันมากกว่าอาวุธปืนของพวกเขามาก เขากำลังไตร่ตรองดูว่าทหารเหล่านี้จะเป็นพันธมิตรกับเขาได้หรือไม่

"อืมม... "

"ถ้าอย่างนั้นก็ย่อมได้.."

"เออร์วิน เฟอร์เดริค ฮิมเลอร์แห่งจักรวรรดิอีซาน.. ณ บัดนี้ เจ้าเป็นพันธมิตรของฝรั่งเศส! ร่วมมือกันเพื่อรวบรวมโลกใบอื่น ๆ เป็นหนึ่งเดียว.."

"และข้าก็จะกลายเป็น.. จักรพรรดิแห่งจักรวาลแห่งนี้" นโปเลียนพูดด้วยรอยยิ้มอันหลงใหลไปด้วยพลังอำนาจที่เ่อ่อล้นออกมาจากถุงมือเหล็กสีทองใบนี้ที่ทรงพลังมากกว่าอาวุธใด ๆ ในโลกที่เขาเคยประจักษ์พบมา

ในขณะเดียวกันเกรทบริเตน ชายในชุดสีดำผู้เป้นผู้สร้างแห่งโลกใบนี้ โลกแห่ง Europe At War ก็กำลังยิ้มอย่างปลื้มในแผนการของเขาที่ประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี ก่อนจะค่อย ๆ เดินกลับเข้ามาในความมืดและพูดวาจาเรียกหามิตรสหายของเขาอย่างแผ่วเบา

"สำเร็จด้วยดี.. จัซซาตีน.."

"ยอดเยี่ยม.. เกรทบริเตน.. ความมันส์มันเริ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว.."

"เตรียมทดสอบพลานุภาพของกองทัพ.." เสียงของจัซซาตีนพูดคุยกับเกรทบริเตนขึ้นมา

"ที่แห่งใด?" เกรทบริเตนถามจัซซาตีนขึ้น

"Fear Evil .. มาลองดูกันว่าอาวุธของพวกเรานั้นจะทรงพลังแค่ไหนเชียว ฝากด้วยล่ะ สหายข้า หึหึหึ.."

"อ้อ แล้วก็.. จัซซาตีน คนที่เจ้าส่งเข้าไปใน Lure น่ะ.. ข้าขอถามได้มั้ยว่าเพื่ออะไร เพราะผู้สร้างของโลกแห่งนั้นเป็น นาระลาสท์เทียร์ ศัตรูของเรามิใช่หรือ?" เกรทบริเตนถามจัซซาตีนขึ้น

"เราก็จะล่อลวงให้ผู้สร้างอีกคนหนึ่งทรยศนาระลาสท์เทียร์ยังไงล่ะ..."

"อ้อ..." เกรทบริเตนรู้แล้วว่าแผนการของสหายเขาคืออะไร เกรทบริเตนจึงยิ้มกว้างฉีกออกมาจากใบหน้าพร้อมเสียงหัวเราะอันน่าหวาดกลัวเบา ๆ ตามมาเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ..

"คาตาวาระ โดกิ..."

"น่าสนุกนี่.. ร่วมมือกับเจ้านี่มันใช้ได้เลยว่ะ.. ฮ่า ๆๆ.."

----------------------------------------------------------------------------

Vampire Of The Lure : The Dark Season

ควั่บบบบ !!!

"อ้า !! [BEEP]เอ้ย !! เจ็บนะเนี่ย !"

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งร่วงลงมาจากกลางอากาศอย่างไร้ซึ่งเหตุผลความเป็นไปทางวิทยาศาสตร์ ร่างกายของเขาคลุกลงไปกับพื้นดินเถ้าถุลีสีดำสนิท ชายคนนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นเพียงแต่บ้านเมืองอันเงียบเหงาและเต็มไปด้วยฝุ่นเถ้าดูชวนหลอกหลอนผสมคลุกเคล้ากับกลิ่นอายแห่งความตายที่ออกมาจากทั้งใต้พื้นพสุธาและจากซากศพที่ถูกแขวนอยู่บนอาคารเหลือหัวเขา ศพเปลือยเปล่าเพศหญิงนั้นถูกมีดสลักเขียนเอาไว้อย่างน่าหวดกลัวว่า คนทรยศ มันเป็นภาพที่ชวนหลอกหลอนและหวาดกลัวเอามาก ๆ เลยทีเดียว

ชายคนนั้นคือมิสเตอร์เฟียร์ หรือนามที่แท้จริงของเขานั่นก็คือ จูเลียส อัล์สเตอร์ และเขาถูกส่งมายังแดนที่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและความสิ้นหวังของมนุษย์แห่งนี้เพื่อสิ่งเดียว นั่นคือการตามหาผู้สร้างโลกนี้ นาม คาตาวาเระ โดกิ โดยด้วยกำลังพลจากคาตาวาเระ โดกิ และจัซซาตีน นั้นมากพอที่จะช่วยให้เขาสามารถนำชัยชนะมาสู่อาณาจักรยูเรนได้แน่แท้

จูเลียสพยุงตัวเองให้ยืนจนสุดลำแข้งพร้อมแหงนสายตามองดูสถานที่แห่งนี้อย่างพินิจคิดไตร่ตรองว่าเขาควรจะทำสิ่งใดต่อไปดี เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าโลกแห่งนี้มีอะไรบ้าง รู้เพียงแค่มันถูกปกครองโดยแวมไพร์ก็เท่านั้น

"เฮ้ !! ไอเบื๊อก ! เข้ามาเร็ว !!"

เสียงเรียกจากชายวัยชราคนหนึ่งดังออกมาจากตัวอาคารตรงข้ามกับจูเลียส เมื่อจูเลียสได้ยินดังนั้นก็ใช้มือเช็ดสายตาของเขาให้มองได้ชัดเจนพลางค่อย ๆ ก้าวขาเดินไปทางนั้น

"พวกมันกำลังมาแล้ว !! อยากถูกพวกมันฆ่ารึไง เจ้าโง่ !!" เขาตะโกนลั่นขึ้น เมื่อจูเลียสส่องสายตามองดูผ่านกระจกก็พบกับดวงตาที่ขยับแตกตื่นไปทั่วของชายภายในอาคารหลังนี้

".. แวมไพร์เหรอ?" จูเลียสถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"ก็เออสิวะ ! ทีนี้ก็เข้ามา !! เร็ว !!" ชายคนนั้นเรียกหาจูเลียส สีหน้าดูต้องการจะช่วยเหลือ ทว่าจูเลียสส่ายหน้าออกด้วยรอยยิ้มก่อนจะค่อย ๆ เดินออกห่างจากอาคารหลังนั้นพร้อมกางแขนของตนพร้อมรับชะตากรรม เขาจำได้ดีว่าจัซซาตีนบอกให้เขาทำอย่างไร และนี่คือสิ่งที่จูเลียสจะทำ

"ไอ้... บ้าเอ้ย" ชายแก่พูดขึ้นมาเบา ๆ เมื่อเห็นกิริยาดังนั้นก่อนจะค่อย ๆ เดินทิ้งออกห่างจากบานกระจกที่ปิดตายนั่นไปแถมยังใช้ผ้าม่านปิดบังภายในตัวบ้านอีกทีหนึ่งด้วย

เสียงของม้ากำลังวิ่งมาทางด้านหลังของจูเลียสในขณะที่ตัวจูเลียสหลับตาลพร้อมดึงบุหรี่ออกจากเสื้อของเขาและคาบเอาไว้ที่ปากของเขาอย่างสบายใจเฉิก ราวกับเขาไม่สนใจว่ารอบตัวกำลังเกิดอะไรขึ้น เขาเพียงต้องการจะสูบบุหรี่ก็เท่านั้น เขาดึงไฟแช็กขึ้นมาจากเสื้อของเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่งและจัดการจุดไฟขึ้นมาในทันทีทันใด ควันบุหรี่ฟูฟ่องออก จูเลียสเก็บไฟแช็กลงก่อนที่จะดึงบุหรี่ออกจากปากและเป่าบุหรี่เล่นราวกับของเล่นอะไรเช่นนั้น

"นี่แก.. แกเสียสติของแกไปแล้วรึเปล่า ?"

"กฏของที่นี่คือถ้าแกอยากจะอยู่ต่อไป อย่าออกมาจากบ้านในเวลายามนี้ ! .. ออกมาคือตายสถานเดียว !"

"หรือว่าจะลืมไปแล้วกัน? ไอหนุ่ม !"

เสียงของชายคนหนึ่งลั่นถามจูเลียสขึ้นมาจากด้านหลังเขา ทันทีที่จูเลียสได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาในทันทีทันใดก่อนจะนำบุหรี่กลับเข้ามาคาบไว้ในปากเพื่อสูบลมควันบุหรี่ต่ออีกทอดหนึ่ง

"กลิ่นของแกคือมนุษย์ ข้ารู้ อย่ามาคิดทำเนียนอะไร" เสียงเดิมลั่นวาจาขึ้นต่อ เมื่อนั้นเองจูเลียสก็ดึงบุหรี่ออกมาและเป่าลมขึ้นสู่ท้องฟ้พลางแหงนสายตาขึ้นมอง ควันบุหรี่แปรรูปร่างมั่วซั่ว ไม่เป็นรูปเป็นร่างใด ๆ ทว่าจูเลียสมองเห็นภาพของชัยชนะของเขา

จูเลียสหันกลับมายังต้นเสียงอย่างเชื่องช้า พร้อมสายตาที่มองราวกับการท้าทาย เขามองเห็นขบวนม้านับร้อยตัว ล้วนดูมีจิตสังหารและเป็นอันตรายเอามาก ๆ ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับ จูเลียส กำลังโดนฝูงสิงโตรุมเตรียมขย่ำเลยแม้แต่น้อย จูเลียสสังเกตุเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ในชุดสีดำสนิท เนตรสีแดงฉานบ่งบอกถึงตัวตนว่าเป็นแวมไพร์ดื่มโลหิตอันแสนจะเลือดเย็น และด้านหลังของขบวนม้าแวมไพร์เหล่านั้นคือทาสเชลยถูกล่ามโซ่เอาไว้

"สวัสดีครับ !"

"ผมจูเลียส อัล์สเตอร์ ! ยินดีที่ได้รู้จัก !" จูเลียสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่แวมไพร์หนุ่มหน้าขบวนมองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"คิดอะไรถึงมาฆ่าตัวตายตรงนี้ล่ะ? ยัยข้างบนนั่นแฟนแกรึ?" แวมไพร์ตัวนั้นถามขึ้นพร้อมชี้ไปที่ศพของสาวที่ถูกแขวนประจาน

"ไม่ ๆ .. ผมพึ่งจะมาถึงด้วยซ้ำไป" จูเลียสตอบกลับไป

"แถวนี้คุณแขวนคนประจารเหรอ? ป่าเถื่อนเอาใช่เล่นเลยนะเนี่ย.. ในแถบของผม พวกเราแค่ทำลายดวงดาวเท่านั้นเอง" จูเลียสพูดตามความจริงที่เขาเคยเห็นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มขบขันก่อนจะหัวเราะออกมา เพราะพวกเขารู้แน่นอนว่าคนเหล่านี้ไม่เชื่อวาจาของเขาแน่ ๆ

"พล่ามอะไรของแก ? เสียสติไปแล้วจริง ๆ เหรอ ?" แวมไพร์หน้าขบวนถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัยหลังจากที่ตนถุยน้ำลายลงไปกับพื้น

"ก็... ผมมามอบตัว.. ครับ"

"... ฮะ ?" แวมไพร์คนนั้นไม่เคยเห็นกิริยาอะไรแบบนี้มาก่อนสักครั้งเดียวเช่นเดียวกับแวมไพร์คนอื่น ๆ

"ผมต้องการจะพบกับหนึ่งในแวมไพร์ของพวกคุณ.."

"ผมเชื่อว่าพวกเขามีนามสกุบว่า ลีเวียธาน"

".. จริง ๆ ก็ไม่ใช่พวกเขาซะทีเดียว เจ้ามนุษย์.. แต่เป็น พวกนาง" แวมไพร์คนนั้นแก้คำพูดเข้าใจผิดของจูเลียสให้ก่อนจะดึงตัวจูเลียสออกไปอยู่ตรงท้ายขบวน อยู่คู่กับพวกทาส เชลยมนุษย์คนอื่น ๆ

"... พวกนาง !?" จูเลียสไม่คาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิง

"ใช่.. ได้ยินถูกแล้ว ใช่มั้ยหัวหน้า ! ฮ่า ๆๆๆ.. "

แวมไพร์คนนั้นเดินผ่านหญิงสาวผมสีบลอนด์จึงถามตามเล่น ๆ ก่อนจะหัวเราะขบขันออกมา ราวกับกำลังเยาะเย้ยความโง่เขลาของมนุษย์คนนั้นอะไรอย่างนั้น ในขณะที่หญิงสาวคนนั้นหันตามมองออกไปหามนุษย์ประหลาดคนนั้นที่เรียกหาตัวแวมไพร์ที่มีนามสกุล ลีเวียธานด้วยความสงสัย.. ว่าชายคนนั้นต้องการอะไรจากพวกนางกัน..

---------------------------------------------------------------------------------

"เอาล่ะ.. อีกเดี๋ยวตัวฉันจะเปิดมิติทั้งหมดสองด้าน มาจิกับริเอะจะมากับฉัน ไปมิติด้านซ้าย.. ส่วน ฟรานซิส ซากุระ และจิโดโตะ ไปด้านขวา.."

นาระลาสท์เทียร์อธิบายแผนการของพวกเขาขึ้นมาพลางขยับร่างกายชี้ไปตามวาจาเล็กน้อย ตอนนี้เขาใช้ร่างของนาระพูดอยู่พร้อมท่ายืนกอดอกเยี่ยงผู้นำ ทำให้ตัวนาระดูกลายเป็นเด็กแก่แดดไปในทันทีทันใด คนอื่น ๆ ที่ได้ยินดังนั้นก็มิได้พูดขัดถึงเรื่องกิริยาที่ไม่ค่อยคุ้นสายตานั้นนัก กับแผนการที่ยังคงฟังดูแปลก ๆ และไม่น่าเชื่อถือนัก

นาระลาสท์เทียร์: และพอเข้าไปในประตูมิติ.. พวกนายจะต้องแสดงให้แนบเนียน.. ไม่ใช่ทุกคนในโลกนั้นจะมีพลังวิเศษหมด มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่มี.. สิ่งที่พวกนายต้องทำคือคอยสืบหาพวกคนมีพลังวิเศษ ช่วยพวกเขา และพาพวกเขามารวมตัวกับอีกกลุ่มหนึ่ง..

นาระลาสท์เทียร์: ส่วนเรื่องชุด.. ถือว่ากลมกลืนแล้วล่ะ

นาระลาสท์เทียร์ลั่นวาจาขึ้นเมื่อเห็นชุดเครื่องแบบปกติ ๆ ของพวกเขา เสื้อผ้าธรรมดา ๆ ตามที่พวกตนมักจะใส่กัน

ซากุระ: แล้วจะติดต่อกันอย่างไรล่ะ? (ยกมือถามขึ้น)

"ก็ด้วยอุปกรณ์ปกตินั่นแหละ.. ที่นั่นมีเสาอากาศ สัญญาณไฟฟ้าเหมือนโลกของพวกนาย.. แต่อาจจะไม่ได้ดีเท่าของนายนักหรอกนะ" นาระลาสท์เทียร์ตอบกลับคำถามของซากุระไป

"และถ้าเป็นไปได้ หาอะไรซ่อนอาวุธไว้ด้วยเถอะนะ.. เดินไปไหนมาไหนอย่างนั้นดูเป็นอันตราย" นาระลาสท์เทียร์พูดขึ้นอีกทีหนึ่งเมื่อเห็นอาวุธของทุก ๆ คนถืออยู่เยี่ยงทหารปฏิบัติภารกิจคนหนึ่ง โดยในโลกอีกโลกหนึ่งนั้นมันดูน่าสงสัย และน่าอันตรายเป็นอย่างมาก มีหวังคงโดนทางรัฐบาล พวกตำรวจจับกุมก่อนจะได้เดินด้วยซ้ำ

เมื่อนั้นทุก ๆ คนก็จัดการหาอะไรมาหลบซ่อนอาวุธในทันทีทันใด ส่วนตัวนาระยังคงยืนกอดอกมองดูคนอื่น ๆ จัดการสัมภาระที่จำเป็นของพวกเขาอยู่

มาจิ: (หันมามองตัวนาระ) ไม่มีอาวุธเหรอ?

นาระลาสท์เทียร์: ยัยนี่มี.. (มองไปที่ร่างกายที่ตนสิงอยู่) แต่ซ่อนเอาไว้แล้ว

"เอาล่ะ.. พร้อมกันรึยัง?" ฟรานซิสถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มตื่นเต้นและเร่งรีบใจร้อน

เมื่อนั้นมาจิ ริเอะ ฟรานซิส ซากุระ และจิโดโตะ ทุก ๆ คนต่างก็ยืนเรียงกันพร้อมตามลำดับ เหลือเพียงผู้สร้างนาระลาสท์เทียร์ในร่างนาระเท่านั้นที่ยืนเด่งตรงหน้าพวกเขาอยู่และดูความพร้อมเฉกเช่นผู้นำ สายตาของทุก ๆ คนดูพร้อมในระดับหนึ่ง แม้จะมิใช่มากมายอะไร แต่ก็พอที่จะสื่อได้ว่าอะไรมาก็พร้อมรับ อะไรประมาณนั้น

"โอเค.." นาระลาสท์เทียร์ที่เห็นสีหน้าของทุก ๆ คนดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมา

"ไปกัน"

เมื่อนั้นตัวนาระลาสท์เทียร์ก็ดีดนิ้วของตนเองขึ้น เผยให้เห็นประตูมิติสองบานถูกเปิดออกจากกลางอากาศโดยไร้ซึ่งตัวข่วยใด ๆ ทั้งสิ้น จิโดโตะที่เห็นดังนั้นเช่นเดียวกับซากุระถึงกับอ้าปากกว้างขึ้นมาในทันทีทันใดด้วยความตกใจและความงุนงงในขณะที่รุ่นพี่เรียล์มคลาสสามทั้งสามคนยังคงตกใจถึ
พลานุภาพของนาระลาสท์เทียร์ไม่น้อย

"ทำได้ไงวะน่ะ !" จิโดโตะยืนอึ้ง

"ข้าคือพระเจ้า" นาระลาสท์เทียร์หันมาตอบอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงกวนตีนกลับสั้น ๆ ถึงแม้จะเป็นความจริงก็ตามที

"สุภาพสตรีก่อนเลยครับ" มาจิพูดกับริเอะขึ้นมา ราวกับแอบตลกฝืด ๆ เล็กน้อย ริเอะที่ได้ยินดังนั้นยิ้มฝืด ๆ กลับไปให้แทนพร้อมกับคำพูดสั้น ๆ จากปากของนาง

"ตามมาด้วยแล้วกัน"

เมื่อนั้นริเอะก็หันกลับเดินเข้าไปในประตูมิติทางด้านซ้ายเป็นคนแรกไปในทันที ก่อนที่นาระลาสท์เทียร์จะเดินเข้าไปในประตูมิตินั้นตามพวกมาจิและริเอะไป เหลือเพียงกลุ่มของซากุระ จิโดโตะและฟรานซิส

ฟรานซิส: เดี๋ยวฉันจะนำเข้าไปก่อน แล้วพวกเธอสองคนก็ตามฉันมาเลย เข้าใจนะ? (หันมาพูดกับทั้งสองเยี่ยงผู้นำ แล้วเดินเข้าไปในประตูมิติทางขวาทันทีทันใด)

จิโดโตะและซากุระเห็นดังนั้นก็มองหน้ากันก่อนที่จะเดินตามฟรานซิสเข้าไปในทันทีทันใด

จิโดโตะ: ตรูขอก่อน ! (วิ่งแซงเบียดเข้าไปในประตูมิติก่อน)

ซากุระที่เห็นกิริยาดังนั้นถึงกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ ให้กับกิริยาเฉกเช่นเด็กน้อยของจิโดโตะเมื่อครู่ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในประตูมิติตามคนอื่น ๆ ไปเป็นคนสุดท้าย

ทันทีที่ซากุระก้าวเข้าไปในประตูมิติ ประตูมิติทั้งสองบานก็ปิดลงในทันทีทันใด เหลือเพียงห้องว่างเปล่าในยามอวกาศที่ซ่อนเร้นอยู่บนดาวดวงเดิมที่ไร้ซึ่งผู้ใดเหลือรอดอาศัยอยู่เลย

-----------------------------------------------------------------------------------

BRAVE CORPS!

ลอนดอน , อังกฤษ

เวลา 14.14 น.

"ที่นี่มัน ! .. อีกโลกเหรอ !?" มาจิยืนตะลึงกับสถานที่โดยรอบที่ไม่คุ้นตาเขา รถที่ดูเทคโนโลยีต่ำกว่าในโลกของเขาขับแล่นไปทั่วพร้อมกับแสงสีเหลืองทองขับเคลื่อนไปทั่วท้องถนน

ตอนนี้ นาระ มาจิ และริเอะกำลังหยุดอยู่ที่บริเวญใจกลางเมืองลอนดอนแห่งสหราชอาณาจักร มีตึกสูงมากมายทั่วเมืองพร้อมรถยนต์ต่าง ๆ นานาบนท้องถนนที่ขับผ่านสายตาตลอดเวลา ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็แทบจะเห็นแต่สิ่งก่อสร้างและเทคโนโลยีของมนุษย์มากมาย แทบจะมองไม่เห็นสีเขียวธรรมชาติเลยแม้จะมีให้เห็นบ้างเป็นพื้นที่ก็ตาม แสงสาดส่องลงมาที่ยอดตึกทำให้ภาพตรงหน้าดูงดงามกว่าปกติเอามากมาย

"สวยงามมาก.."
"ลองคิดซะว่าเป็นทริปท้องเที่ยวก็แล้วกัน.. ว่ามั้ย? มาจิ" ริเอะก็ยืนตกตะลึงกับความงามที่นางเห็นตรงหน้าเหมือนกัน มาจิที่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันมามองริเอะเล็กน้อยด้วยความสุขใจ

"หรืออีกนัยน์หนึ่งก็คือเดท.. ใช่มั้ย?" มาจิยิ้มขึ้นมาเช่นเดียวกับริเอะ ในขณะที่นาระซึ่งไม่คุ้นตากับเทคโนโลยีเช่นนี้มาก่อนเลยยืนอึ้งตะลึงอยู่ แต่ไหนแต่ไรนางพึ่งจะตื่นขึ้นมาจากหลุมศพหลายแสนปีด้วยซ้ำไป หากจะด่าทอนางว่าตกยุคก็คงจะไม่ถูกเสียทีเดียว ต้องเรียกว่าหลงยุคเสียมากกว่า

"แต่ถ้าให้พูดความจริง.. มันดูไม่ได้มีเทคโนโลยีสูงเท่าพวกเรานะ.. อาจเป็นเพราะพวกเขายังไม่ได้ตั้งอาณานิคมนอกดาวดวงนี้ก็ได้ ฉันไม่รู้เหมือนกัน" มาจิที่มองรอบ ๆ ก็เริ่มพูดวิเคราะห์ขึ้นมา

"แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ? เอิ่ม.. เจ้าหญิง?" มาจิหันมาพูดกับนาระขึ้น

นาระนั้นเป็นราชินีแห่งอาณาจักรเอลลาสเมื่อหลายแสนปีก่อนในดาวที่พวกมาจิ ริเอะและฟรานซิสค้นพบขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ โดยในประวัติศาสตร์บอกว่านางได้สิ้นใจลงเมื่ออายุประมาณสิบแปดปีจากอาการเจ็บป่วย หลังจบสงครามไปได้เพียงสามปีเท่านั้นเอง

"ก็.. เคยเห็นมาก่อนแล้วครั้งหนึ่งนะ" นาระหันมาพูดกับมาจิอย่างแผ่วเบา ตัวนางยังคงเหน็ดเหนื่อยจากการหลับไหลอยู่ทว่าตัวนางยังพอจำความทรงจำในช่วงของนางได้ดีอยู่ ภาพของนางกำลังเดินเที่ยวชมเมืองรูปร่างเช่นนี้แม้จะไม่ได้สวยงามเท่าก็ตามแต่ก็ถือว่าบุญตาเลยทีเดียวสำหรับนางในช่วงเวลานั้น

"แล้ว.. มีไอเดียมั้ยว่าควรทำอะไรต่อ?" มาจิหันมาถามทุกคน ทั้งนาระและริเอะด้วยความสงสัย เมื่อนั้นริเอะก็มองไปยังตึกสูงตึกหนึ่งด้วยแววตาที่กำลังคิดคาดเดาอะไรบางอย่างอยู่

"ก่อนอื่นก็คงต้องหาที่พักก่อนสินะ.. ที่นั่นแล้วกัน"

ริเอะพูดขึ้นพร้อมใช้มือชี้ไปที่ตึกตรงข้ามกับพวกเขา ตรงหน้าตึกมีพรมสีแดงสวยหรูปูรอแขกพร้อมกับผู้รักษาความปลอดภัยในชุดสูทสองคนยืนเฝ้าทางเข้าอยู่ ในขณะที่นาระอ่านป้ายด้านบนตัวตึกออกเสียง

"โรงแรม Midnight Kiss .." นาระอ่านมันออกเสียงขึ้นมา

"ตามนั้น.. เราไปดูกันเถอะ" มาจิที่ได้ยินเช่นนั้นก็เดินนำออกไปเลยในทันทีทันใด

.

.

.

.

.

.

เอี๊ยดดดดดดด !!!

"มาจิ ระวังงง"

โครมมมม !!!

"โอ้ยยย.. จุกโว้ย !"

"เป็นอะไรมั้ย มาจิ !!??"

"ไม่มองถนนวะ !!"

"ไม่เป็นไร !! ไม่เป็นไร !!... อ้า ! โคตรเจ็บเลย.."

มาจิลืมมองรถจึงโดนรถแท็กซี่ชนเข้าไปเต็ม ๆ โชคดีที่มิได้เป็นอะไรมากเพราะรถลดความเร็วก่อนจึงยังเดินไหวไม่ถึงขั้นบาดเจ็บอะไร

Library Of Skeles , Earth-201

ภายในห้องสมุดสีขาวอร่ามอันมีขนาดกว้างใหญ่มหึมาชั้นวางหนังสือมากมายมหาศาลเต็มไปทั่วพร้อมกับหนังสือที่เบียดแน่นในทุกตารางนิ้ว พื้นและผนังเพดานที่สะอาดสะอ้านราวกับได้รับการทำความสะอาดทุก ๆ วัน ทุก ๆ วันอย่างเป็นระเบียบจนสวยงามตระการตาเฉกเช่นที่แห่งนี้ ราวกับห้องสมุดของเหล่าเทวดาบนท้องฟ้าเหมันต์ บริเวณตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้สีขาวยาว มีเก้าอี้ล้อมรอบไปทั่วโต๊ะ เปรียบเสมือนโต๊ะประชุมขนาดใหญ่สำหรับเจ้าของห้องสมุดแห่งนี้

บริเวณหัวโต๊ะปรากฏชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งในชุดสูทสีขาว ผม ดวงเนตร และสีผิวกายของเขาล้วนมีสีขาวสะอาดเหมือนกับชุด ดูแปลกตาไปจากมนุษย์ทั่วๆ ไป เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าไขว่ห้างดูสง่างาม มือข้างหนึ่งกำลังถือถ้วยชาจ่ออยู๋ใกล้ ๆ กับริมฝีปากของเขาเอง พร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่งที่ถูกวางเอาไว้ใกล้ ๆ มืออีกข้างของเขา นี่คือกิจวัตรประจำวันของชายคนนี้

ทว่าวันนี้ตัวชายคนนั้นรู้สึกถึงบางอย่าง เขาค่อย ๆ วางถ้วยน้ำชาลงอย่างนุ่มนวลและเปิดหนังสือตำราเล่มหนึ่งขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูประหลาดใจถึงสิ่งที่เขารู้สึกได้ ชายคนนั้นกวาดสายตาอ่านตัวหนังสืออย่างบรรจง พร้อมกับเปิดผ่านหน้าไปเรื่อย ๆ ไปเรื่อย ๆ เพื่อหาใจความสำคัญที่เขาต้องการอยู๋จากตำราเล่มหนาบนมือของเขา เมื่อนั้นเองชายผมสีขาวที่พบกับสิ่งที่เขาตามหาแล้วก็หยุดเงียบลงและตั้งใจอ่านบรรทัดนั้น ๆ ของหนังสือขึ้น

"พลังแห่งการบิดเบือนพล็อต สามารถทำให้ผู้บุกรุกจากที่แห่งหนึ่งมายังอีกที่หนึ่งได้.. " เขาแสยะยิ้มออกมาเบา ๆ ราวกับเขารู้แล้วว่าสิ่งที่เขาครุ่นสงสัยอยู่คืออะไร

"หากข้าสันนิตฐานถูก นั่นหมายความว่าเรามีแขกไม่รับเชิญมาแล้วสินะ แต่หากให้เดา พวกเขาคงจะมิได้มาร้าย.."

"ฉะนั้นข้าจะยังไม่ทำอะไรและลองเฝ้าดูไปแล้วกันว่าพวกเจ้าต้องการอะไร.. ในฐานะสเคล์สแห่งโลกมนุษย์"

Last Edit: Jul 30, 2017 9:29:39 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Aug 13, 2017 6:30:46 GMT

Quote

Post by jussaateen on Aug 13, 2017 6:30:46 GMT

"DC หนุกกว่า ไอสัส Marvel กระจอก !!!"
"Marvel อาจจะหนังคุณภาพดีส่วนใหญ่ แต่ DC มีแต่ผลงานชิ้นโบแดงเว้ยยย !"
"Batman !! Superman !! ไตรภาคโนแลน !! Watchmen !! Wonderwoman !!"
"หนัง Marvel ของพวกมึงเรื่องไหนสู้ The Dark Knight ได้บ้างล่ะ สาสสสส-"

"ป่าป !!"
"ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร เรามีปัญหาขัดข้องเล็กน้อยครับ"
"จู่ ๆ ก็มีติ่ง DC บุกเข้ามาในสตูดิโอน่ะครับ ขอเวลาสักครู่ในการแก้ปัญหานะครับ"
"เลิกเลียหำโนแลนได้ละ ไอสาสส"

"นั่นแหละ.. นั่นแหละ.."

โตเกียว , ญี่ปุ่น

เวลา 22.16

"แล้ว.. เราควรจะไปที่ไหนกัน?" จิโดโตะถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย สายตาชะเง้อมองไปที่ท้องถนนอันพลุกพล่านไปด้วยผู้คนกำลังเดินข้ามทางม้าลายสีสลับขาวดำ
"เหมือนตรูรู้แหละฟระ" ฟรานซิสตอบกลับจิโดโตะไป
"ฉันว่าเราควรจะสำรวจโดยรอบก่อนดีกว่านะคะ" ซากุระออกความเห็นพลางขยับสายตามองไปที่ชายทั้งสองข้าง ๆ ตัวนาง

"อ่า.. ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายอะไร" ฟรานซิสที่ได้ยินความเห็นของซากุระก็ตอบกลับนางไปมือทั้งสองข้างกุมหัวราวกับเบื่อหน่าย
"เชน ฝากด้วย" ฟรานซิสพูดกับตนเอง
'ไม่ล่ะ ขี้เกียจ.. ง่วง' เสียงบุคลิกเชนในหัวของฟรานซิสตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงง่วงนอน ฟรานซิสถอนหายใจพลางเดินนำไป

"เดี๋ยวรุ่นพี่จะนำทางให้เอง" ฟรานซิสพูดอย่างไม่เต็มใจ และเดินนำไปโดยไม่รอซากุระและจิโดโตะ ซากุระที่ได้ยินอย่างนั้นก็หันหน้ามามองจิโดโตะชั่วขณะเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

"รู้สึกเหมือนเขารีบไงไม่รู้"
"อาจจะเป็นเพราะคนเขียนขี้เกียจก็ได้"
"หะ?" ซากุระงุนงงกับคำพูดที่หลุดจากปากของจิโดโตะชั่วขณะ

"เปล่า ๆ จู่ ๆ ก็เมาไปเอง ไม่รู้เหมือนกัน"
"..." ซากุระมองหน้าจิโดโตะอย่างครุ่นคิดก่อนจะเดินตามฟรานซิส ทิ้งจิโดโตะไปแบบงุนงงหลังจากวาจาอันแปลกประหลาด น่ะแอบแซะกูไงไอสัส เอ้ยไม่ใช่ ไม่มีอะไร

ทั้งสามคน ฟรานซิส จิโดโตะ และ ซากุระ ก็เดินมาเรื่อย ๆ ราวกับไร้จุดหมายเฉกเช่นคนไร้ถิ่นฐาน พวกเขาเดินผ่านตึกมากมายในยามกลางคืนนี้ แสงสีฉูดฉาดของรถยนต์และป่ายไฟของร้านคาต่าง ๆ สาดส่องไปทั่วให้เห็นจนแทบจะทำให้แสบตา ผู้คนมากมายเดินผ่านกันไปมาจนเป็นไปได้ยากมากที่จะเดินผ่านไปได้โดยไม่ชนผู้ใดโดยบังเอิญ

พวกเขาเดินมาเรื่องเปื่อยจนเข้ามายังบริเวญตรอกซอยแห่งหนึ่งอย่างงุนงงและไร้เหตุผลโดยการนำทางแบบมั่ว ๆ ของฟรานซิส แสงไฟสีขาวสลั่ว ๆ ส่องออกมาให้เห็นทางเดินเล็กน้อยในบริเวญใกล้สุดทาง ซึ่งเมื่อถึงบริเวญทางตันก็เผลอทำให้จิโดโคะลั่นเสียงหัวเราะสมเพชออกมาเบา ๆ

"งี้ก็ได้เรอะ?" จิโดโตะถามด้วยรอยยิ้มต่อรุ่นพี่ที่หน้ามองทางตันอยู่
"หุบปากหมา ๆ แกไปเลย ไอน้องชาย หรือจะให้ตรูไปหุบให้ล่ะฮะ !?" ฟรานซิสหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวอารมณ์เสีย ดูเหมือนช่วงเวลานี้ฟรานซิสจะค่อนข้างโมโหมาก

"เหี้ยเอ้ย ! เหี้ยเอ้ย !"

จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนของชายแปลกหน้าคนหนึ่งค่อย ๆ ดังออกมาจากทางเข้า ฟรานซิสที่มองไปทางนั้นก่อนใครอยู๋แล้วจึงเห็นชายหัวโล้นคนหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้มาทางพวกเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเหงื่อเช่นเดียวกับท่าทางการวิ่ง บนมือข้างหนึ่งถือปืนสีดำกระบอกหนึ่งเอาไว้เป็นอาวุธ ชายคนนั้นเมื่อเห็นสามคนอยู่ภายในตรอกที่เป็นทางตันก็รีบหันกลับไปจะวิ่งออกมา ทว่าไม่รู้เช่นไรแต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนใจอีกคราวหนึ่งและหันกระบอกปืนมาทางพวกเขาทั้งสามคน

"อย่าขยับเชียวนะ-!"

"ฟรึ่ด !! พรึ่บ !!" เสียงของอะไรบางอย่างเคลือนในสีดำของเงามืดคืบคลานเข้ามาบังทางออกของตรอกซอยนั้น เงานั้นถืออาวุธที่พวกเขาทั้งสามคนเห็นได้ชัดเลยคือดาบปลายแหลมคมอันมีขนาดยาวพอจะเฉือนตัดผ่านร่างของคนไปได้สบาย ๆ เมื่ออยู๋บนมือของมือฉมัง ดาบเล่มนั้นถูกชี้ตรงไปที่ชายคนนั้นในขณะที่เขากำลังลนลานอยู่ว่าควรจะหันกระบอกปืนไปทางใคร

"ไม่มีที่ให้หนีแล้ว.. คนลงมือน่ะคือแกใช่ไหม"
"แกฆ่าคนพวกนั้นใช่มั้ย" เสียงดังมาจากในความมืดมิด ทั้งสามนั้นกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"เหมือนเราจะมาพัวพันกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเข้าแล้วมั้ง" เมื่อสิ้นสุดวาจาอันแผ่วเบาของจิโดโตะอันสับสนวุ่นวาย ชายคนนั้นที่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรอยู่ก็จัดการลั่นไกปืนไปทางพวกเขาทั้งสามคนทันทีทันใดพลางค่อย ๆ เพิ่มความเร็ววิ่งตรงเข้าไปใกล้

"กึก" กระสุนหมด ชายคนนั้นรีบดึงแม็กกาซีนออกแล้วใส่กระสุนใหม่อย่างรวดเร็วราวกับมืออาชีพ ฟรานซิสวิ่งนำออกไปพร้อมปากระเป๋าขนาดใหญ่ของเขาออกไปด้านหน้า ชนเข้าใส่ชายหัวโล้นคนนั้น

ชายคนนั้นชะงักไปชั่วขณะ ฟรานซิสดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าก่อนที่กระเป๋าจะกระแทกหน้าชายคนนั้น มันคือกระบอกปืนพลาสม่าสไนเปอร์ไรเฟิลรุ่น 'ไทรคิลเลอร์' ที่เขาสร้างขึ้นมาเอง กระบอกมันใหญ่และดูทรงพลังมากพอที่จะเป่าหัวชายหัวโล้นให้เละกระจุย

"ดูรุ่นพี่เอาไว้เป็นตัวอย่าง" ฟรานซิสที่ยังเล็งกระบอกปืนไปที่ชายคนนั้นอยู่พูดกับจิโดโตะที่พึ่งดูถูกเขาไป
"ใคร ๆ ก็ทำได้" จิโดโตะตอบไปเบา ๆ ฟรานซิสที่ได้ยินดังนั้นก็ถุยน้ำลายลงกับพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ในขณะที่ชายหัวโล้นยกมือทั้งสองข้างเหนือหัวเขาโดยไม่ต้องมีการสั่งการใด ๆ ฟรานซิสเพ่งสมาธิจ้องมองไปที่ชายหัวโล้นคนนั้น โดยที่ตัวเขามิได้สังเกตุความมืดมิดด้านหลังของชายหัวโล้นคนนั้นเลยแต่อย่างใด
"เอาล่ะ ทีนี้ก็-" ไม่ทันที่ฟรานซิสจะสั่งการชายหัวโล้นคนนั้นจบ ชายหัวโล้นก็ตอบแทรกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"ฉ- ฉันไม่ได้ทำ ! ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ ! สาบานได้ ลูซิเฟอร์ !" ชายหัวโล้นตอบคำถามของเสียงปริศนาใต้เงามืดนั้นด้วยท่าทีสั่นกลัว ตัวเขาพยายามมองไปด้านหลังเพื่อพูดกับบุคคลคนนั้นตรง ๆ ทว่าทุก ๆ ครั้งที่ชายคนนั้นจะบิดตัว ฟรานซิสก็จะขยับกระบอกปืนขึ้นเชิดตรงไปที่หัวของเขาในพริบตา

"นั้นเหรอ.. นั้นก็เชิญตายไปทั้งอย่างนั้นแหละ ไอคนโฉดชั่ว"

"ฉึกก !!" เสียงดาบปลายแหลมถูกตวัดจากเงามืดแทงทะลุอกของชายหัวโล้นคนนั้นไปในทันที
"อ้าา !!" เขาตะโกนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะมีมือสีขาวนวลโผล่ออกมาจากเงามืดและกระชากดึงชายคนนั้นเข้าไปในเงามืดตามตัวนางไปในทันทีทันใด ในขณะฟรานซิสค่อย ๆ ก้าวถอยออกมาเช่นเดียวกับจิโดโตะและซากุระที่เริ่มดึงอาวุธที่พวกตนซ่อนออกมาไว้บนมือเตรียมต่อสู้ทุกเมื่อ

"ช่วยด้วย ! ใครก็ได้ ! อิไต ! อิไ-"
"ฉับ !" เสียงของคมดาบตัดผ่านส่วนของร่างกายหนึ่งดังออกมาในขณะที่ทั้งสามยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องของชายคนนั้นอย่างทรมาณและหวาดกลัว เลือดนั้นถูกสาดเข้ามาให้ทั้งสามเห็นเต็ม ๆ ตา สีแดงฉานกระจัดกระจายไปทั่ว เลอะรองเท้าของฟรานซิส โดยตัวฟรานซิสอยู่ห่างจากบริเวญเงามืดนั้นเพียงแค่สามเมตรเท่านั้น

"แล้วพวกแกเป็นใครกันล่ะ? อาวุธนั่นน่ะ มันคืออะไร?" เสียงของบุคคลคนนั้นลั่นถามฟรานซิสที่ถือปืนไทรคิลเลอร์ไปด้านหน้าของตนอยู่ เขามองเห็นดวงตาสีแดงฉานจับจ้องมองพวกเขาภายใต้เงามืด
"แล้วคุณล่ะ เป็นใคร? คุณผู้หญิง" ฟรานซิสที่ได้ยินเสียงอันนุ่มนวลของหญิงสาวจึงลั่นวาจาถามขึ้นด้วยรอยยิ้มฝืด ๆ
"หากเป็นเช่นนั้นก็ย่อมได้" เสียงของหญิงสาวตอบด้วยนุ่มวลกลับไปทว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นยะเยือกในเสียง ทำให้ทั้งสามนั้นไม่คิดเลยที่จะวางอาวุธลงจากมือเพื่อลดการป้องกันลง

ทันใดนั้นเองสิ่งที่ทั้งสามกำลังไม่ชอบมาพากลก็โผล่ออกมาจากเงามืดมายังบริเวญที่แสงสาดส่องลงมาเล็กน้อยจากแสงสะท้อนของจันทรา หญิงสาวในชุดเดรสกระโปรงสั้นสีดำกลมกลืนกับเงามืด ผมของหญิงสาวเป็นสีดำยาว และดวงตาสีแดงฉานที่ดูราวกับนักล่าอันดุดันมือทั้งสองอยู่ที่ฝักดาบสีแดงข้างกาย ทุก ๆ อย่างของนางดูน่าเกรงขามและน่าหวาดกลัว สมญา "ลูซิเฟอร์" ที่ชายหัวโล้นได้หลุดปากเมื่อไม่นานมานี้คงจะเป็นของนาง

แม้ทั้งสามจะตกตะลึงในภาพตรงหน้าเอามาก แต่นั่นไม่ใช่เพราะภาพลักษณ์อันดูน่ากลัวของหญิงสาวตรงหน้าแต่อย่างใด แต่เป็นตรงที่ทุก ๆ อย่างที่พวกเขาเห็นอยู่นั้น มันดูอย่างไรก็คือ "ซากุระ คามิกิ" ที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขาเลย แม้จะต่างกันที่ชุดแต่จุดที่เหลือนั้นมันเป็นฝาแฝดกันโดยชัดเจน

"นานี้ !! WHAT DA [BEEP]!? นี่มันเรื่องอะไรล่ะเนี่ย !? และทำไมเธอถึงหน้าเหมือนฉันได้ล่ะ !?" ซากุระครุ่นสงสัยยิ่งกว่าเดิมพร้อมมองขมวดคิ้วเพ่งดูหาจุดแตกต่างซึ่งก็ไม่พบเลย ไม่ต่างจากทั้งฟรานซิส และ จิโดโตะที่หันไปมองทั้งสองคนสลับไปมาแบบค้านสายตาของตนเอง

"เหมือนกับว่าฉันรู้นั่นแหละ แล้วพวกนายเป็นใคร ?" ซากุระลั่นถาม สีหน้าขมวดสายตาเช่นเดียวกับซากุระ พร้อมโค้งตัวลงชี้ไปที่ซากุระ

ในขณะที่ฟรานซิสและจิโดโตะยังคงหันสลับไปมาเหมือนเดิมและยิ่งตลกเมื่อพบว่ามันดูราวกับการสนทนาของคน ๆ หนึ่งผ่านกระจกเลยอะไรอย่างนั้น เพราะท่าทางของทั้งสองตอนนี้นั้นตรงกันเป๊ะเลยทีเดียว

"ฉันซากุระ คามิกิ.. แล้วเธอ?" ซากุระแนะนำตัวอย่างงง ๆ สีหน้าโคตรจะไม่ชอบมาพากล
"ซาย่า มาคุเรย์.. แล้วสรุปพวกนายเป็นใคร ? มาจากที่ไหนเนี่ย ดูไม่ใช่คนญี่ปุ่นเลยถึงชื่อจะเหมือนก็เถอะ" สาวคนนั้นที่อ้างนามของตนเองออกมาว่า ซาย่า มาคุเรย์ หญิงสาวที่เหมือนกับ ซากุระ จนแยกไม่ออก หลังจากแนะนำตัวเสร็จจึงถามย้ำขึ้นต่อด้วยความครุ่นสงสัยถึงกิริยาท่าทางแปลก ๆ ราวกับไม่เคยมาที่แห่งนี้มาก่อน

"จะบ้าตาย.. แค่ยัยนี่ตัวเดียวก็จะตายแล้ว และนี่มันบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย.."
"ที่นี่มันที่ไหนเหรอ ? ผมสงสัยมาก ตั้งแต่พอมาถึงแล้ว" จิโดโตะพูดพร้อมกับส่ายหัวของตัวเองไปมาราวกับไม่อยากจะเชื่อพลางมองไปที่ซากุระ ก่อนที่เขาจะลั่นคำถามที่สองมาทางซาย่า ส่วนฟรานซิสก็ค่อย ๆ ลดอาวุธปืนลงไปชั่วขณะพลางยืนมองบทสนทนานี้เงียบ ๆ

"ที่นี่คือ โตเกียว ประเทศ ญี่ปุ่น ที่นี่คือบ้านของฉัน แล้วสรุปพวกนายน่ะมาจากที่ไหนล่ะ ?" ซาย่ายังคงนิ่งมองทั้งสามคนที่กำลัง ตกอยู่ในความทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ทั้งสามยังคงยืนเงียบอยู่

"ก็.. พวกเรามาเที่ยวกันเองน่ะ แล้วก็เกิดหลง ตอนนี้ก็เลยกำลังจะหาที่พักแล้วดูชมเมืองอะไรน่ะ" ซากุระอธิบายไปแบบมั่ว ๆ เพื่อตีเนียน ๆ ไว้ก่อน หากจะให้บอกว่ามาจากอีกมิติหนึ่งคงโดนขำกร๊าก ๆ ไม่ก็โดนเล็งเป็นศัตรูแน่แท้
"ใช่ ๆ ๆ" จิโดโตะตอบกลับไปโดยพลันพร้อมพยักหน้าเมื่อได้ยินดังที่ซากุระพูด ในขณะที่ซาย่ายังคงมองพวกเขาอย่างเงียบ ๆ อยู่
"โกหกไม่เนียนเลยนะ.. ดูยังไงก็ไม่น่าจะง่าย ๆ แค่นั้น" ซาย่าชี้มาที่ซากุระ สีหน้าดูสงสัย นางเห็นสิ่งที่ฟรานซิสถือเมื่อกี้และคิดว่านักท่องเที่ยวทั่วไปยังไงก็คงไม่ถืออะไรแบบนั้นแน่

"เป็นอะไร? สายลับเหรอ?"
"ไอ้นี่มันปืนของเล่นน่ะ ส่วนดาบสองเล่มของพวกเขาคือพึ่งไปซื้อมา เห็นว่ามันดูเท่ห์น่ะ ๆ เลยลองดู" ฟรานซิสที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ชอบมาพากลจึงดึงปืนไทรคิลเลอร์ขึ้นมาให้ซาย่าดู เมื่อนั้นเองจิโดโตะและซากุระก็หันมามองรุ่นพี่เรียล์มคลาสสามของพวกเขาในทันทีทันใดเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะให้หญิงสาวคนนี้ดูอาวุธชิ้นนั้น

ซาย่าเดินมาเรื่อย ๆ ก่อนจะลองจับดูปืนกระบอกนี้ดู นางมองไปที่ฟรานซิสชั่วขณะราวกับจะดูว่าโกหกหรือไม่ ซึ่งก็ถือว่ามองได้ยากมากทำให้ซาย่าแอบยิ้มขึ้นมา

"คงไม่ว่านะ ถ้าฉันลองเหนี่ยวไกน่ะ" นามถามด้วยรอยยิ้ม ฟรานซิสที่ได้ยินก็ตอบกลับไปแบบเรียบเฉย
"ถ้าคิดว่าจะมีเลเซอร์พุ่งออกมา ก็ลองดู" ฟรานซิสตอบกลับไปแบบกวนตีน ๆ ทอมมี่ในใจช่วยวิเคราะห์แล้วว่าโลกนี้จะมีวิวัฒนาการเท่าโลกของพวกเขามั้ย ซึ่งคำตอบคือ ไม่

ซาย่าลองเหนี่ยวไก ทว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้นจึงไม่ได้ตอบกลับหรือตกใจอะไร เพียงแค่ปล่อยมือออกมาพร้อมยิ้มทะเล้น ๆ ราวกับพยายามแก้ขัดอารมณ์เขินอายที่เดาผิดว่ามันคืออาวุธก่อนจะหยุดนิ่งและมองไปที่ทั้งสามราวกับกำลังประมวลความคิดในขณะที่จิโดโตะมองไปที่ฟรานซิสพร้อมขยับตัวเข้าใกล้และถามเบา ๆ

"ทำไมยิงไม่ติด.. ลืมใส่กระสุนเหรอ?"
"เขาเรียกว่า อัจฉริยะ" ทอมมี่เข้าคุมร่างชั่วขณะและตอบกลับไป เขาต้องการจะหมายถึงกลไกของปืนน่ะมันซับซ้อนก็เท่านั้น แต่ทอมมี่อยากจะตอบกวนตีนแทน

"สรุปคือพวกคุณเป็นนักท่องเที่ยวสินะ.. ถึงจะดูเชื่อยากแต่ก็เอาเถอะ" ซาย่าพูดขึ้นมา

"ฉ...ฉัน" ซากุระชี้มาที่ตัวเองก่อนจะเดินไปหาซาย่า ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่ซาย่าจะพูดขึ้น

"ฉันก็งงเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ต้องคิดจะถามฉันหรอก" ซาย่าพูดขึ้นตามความจริงพลางเดินไปเรื่อย ๆ แบบงง ๆ ก่อนที่จะหยุดลงหน้าตรอกซอยและหันกลับมาก็พบว่าทั้งสามยังคงยืนอยู๋ที่เดิม ซาย่าที่เห็นอย่างนั้นก็ถึงกับกุมขมับเล็กน้อยก่อนจะกวักมือเรียกพวกเขา
"รออะไรล่ะ? ตามมาสิ เดี๋ยวพาไปหาที่พัก" ซาย่าตอบกลับไป ตัวนางต้องการจะช่วยพวกเขาเพราะกลัวจะหลงแล้วไปเจออะไรแบบเมื่อกี้อีก ทว่าในใจลึก ๆ ก็แอบคิดว่าอย่างไรก็คงจะจัดการได้หลังจากที่เห็นปืนไซส์ขนาดนั้นไป

"อย่างแรกก็คืออย่าไปบอกใครเรื่องที่เห็นล่ะ.. " ซาย่าพูดกับทั้งสามคน นางต้องการจะสื่อเรื่องที่ชายหัวโล้นลงไปนอนตายเมื่อครู๋ก่อน
"อืม" ทั้งสามพยักหน้าในขณะที่มองไปที่ซาย่ากำลังมองไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งอยู๋ไม่ไกลจากตรอกซอยนี้ สีหน้าของซาย่าดูยิ้มแย้มแจ่มใสต่างจากภาพลักษณ์เมื่อก่อนหน้านี้ที่ดูเหี้ยมโหดเอามาก ๆ

"ฉันเดาว่าพวกคุณคงจะหิว ฉันแนะนำร้านราเม็งที่นี่ ถึงจะดูเล็ก ๆ ไปบ้างก็เถอะนะ แต่ก็อร่อยดี" ซาย่าหันหน้ามาหาทั้งสามพร้อมชี้ไปที่ร้านอาหารราเม็งร้านนั้นซึ่งอยู่ไม่ไกล เดินไปไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว
"พวกคุณก็กินกันไป เดี๋ยวฉันจะรอข้างนอกร้านแล้วพาไปหาที่พักให้.. ระหว่างนั้นจะลองโทรหาเพื่อนฉันดู" ซาย่าอธิบายต่อ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้และหันหน้ามาหาทั้งสามคน
"จะว่าไป.. พวกคุณมีเงินมั้ย? เงินเยนน่ะ.. อย่าบอกนะว่าซื้อของเล่นพวกนั้นหมดไปแล้วน่ะ" ซาย่าพูดขึ้นด้วยความกังวลว่ามันจะเป็นดังที่นางเดา

"อ-อ้อ.. คือว่าพวกเราใช้หมดไปแล้วน่ะ.." จิโดโตะแก้ตัวให้เมื่อเห็นว่าทุก ๆ คนดูตะหงิดตะหงัดและเงียบลงไป
"อ้า.. เอาไงดีล่ะ.." ซาย่าได้ยินอย่างนั้นถึงกับกุมขมับเลยทีเดียวก่อนจะลองมองไปรอบ ๆ ดูหาตู้เงินแต่ก็ไม่เจอ
"ใช้เงินฉันไปก่อนก็ได้.." ซาย่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดูอารมณ์เสียเบา ๆ ทว่าก็ไม่ได้โกรธตำหนิพวกเขามากแต่อย่างใด นางล้วงหากระเป๋าตังค์ขึ้นมาก่อนจะค่อย ๆ ดึงธนบัตรมาให้กับพวกฟรานซิสซึ่งจิโดโตะเป็นคนรับเงินเอาไว้

"นี่.. คนละจานพอ เงินฉันน้อย" ซาย่าพูดขึ้นมาก่อนจะเดินนำไปเลย ทั้งสามที่เห็นเช่นนั้นจึงค่อย ๆ เดินตามไปในขณะที่ซาย่าเดินนำโด่งไปราวกับไม่รอพวกเขาเลยแต่อย่างใด

เมื่อถึงร้านราเม็ง ซาย่ายืนอยู่นอกร้าน นางบอกกับทั้งสามว่าจะโทรศัพท์หาเพื่อนให้มาที่นี่และช่วยพาพวกเขาไปหาที่พัก หรือถ้าหาไม่ได้ก็ให้ไปพักอยู๋ในบ้านพวกเขาสักคืนไปเลย ซึ่งทั้งสามก็มิได้ตอบกลับอะไร เพราะถ้าให้เกรงใจและไปนอนข้างถนนก็คงลำบาก

ภายในร้านอาหารนั้น ทั้งามก็พยายามสั่งจานอาหารที่ดูถูกที่สุด ทว่าบุคลิกที่สาม เชนนั้นเมื่อเห็นเมนูอาหารน่ากินเต็มไปหมดจึงจัดการสั่งราคาแพงหูฉี่ ขี้แทบราดออกมาแบบไม่เกรงใจเงินที่ได้มาเลย โชคดีที่พอคำนวญแล้วก็พอดีกับที่สั่งไป

"บ้า... บ้าไปแล้วนี่มันเธอชัด ๆ ซากุระ" จิโดโตะพูดกับซากุระขึ้นมา ท่าทางดูเคร่งเครียดแต่ก็แฝงด้วยความกวนตีนเบา ๆ ซากุระก็มองไปยังซาย่าที่อยู่ด้านนอก
"ม... ไม่ใช่ฉันซะหน่อย ... ยัยนั่นใครก็ไม่รู้" ซากุระที่ยังดูอึนๆเล็กน้อย กล่าวขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะรับประทานราเม็งในชามต่อ
"แล้วสรุปคือตอนนี้พวกเรา.." ซากุระจะพูดต่อทว่านางชะเง้อหัวมองดูรอบ ๆ ก่อนเผื่อว่าจะมีคนได้ยิน ทว่าคนในร้านตอนนี้นั้นเงียบมาก มีอยู่เพียงสองสามคนซึ่งก็กำลังคุยกันเสียงดังไม่มาได้ยินที่พวกเขากำลังสนทนากันหรอก

"สรุปพวกเรามาที่ต่างมิติจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย..?" ซากุระถามขึ้น นางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นางเห็น
"ไม่อยากจะเชื่อแค่ไหน ตอนนี้ก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ.." จิโดโตะที่ได้ยินก็ตอบตามความจริง หากนี่ไม่ใช่ต่างโลกก็ต้องเป้นฝันที่โคตรจะพิลึกเอามากเลยทีเดียว
"ต้องหาทางติดต่อกับอีกพวกหนึ่งให้ได้.. แต่จะทำยังไงเนี่ยสิ เบาะแสก็แทบไม่มี" จิโดโตะพูดขึ้นพร้อมกุมขมับเล็กน้อย ตอนนี้เขากังวลมากเพราะไม่เคยรับมือสถานการณ์นี้มาก่อนเลยเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ

"จำได้ว่ายัยเด็กนั่นบอกว่าให้ตามหาและช่วยเหลือ 'ฮีโร่' ..ไม่แน่ว่าคนที่เราเจออาจะใช่หนึ่งในนั้นก็ได้" ซากุระเมื่อลองนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ก็พูดขึ้นมากับจิโดโตะ
"รวบรวมให้มาอยู่รวมกัน ณ ที่ ๆ เดียว.. ยาก[BEEP]เลย" ซากุระพูดขึ้นเมื่อลองนึกคำพูดต่าง ๆ ดู

"เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกก่อนะ" เชนหยุดการสนทนานี้ขั่วขณะ เมื่อนั้นซากุระและจิโดโตะก็หันมามองเชนและพบว่าราเม็งในชามของเขานั้นหมดเกลี้ยงแล้ว ในขณะที่พวกเขานั้นยังกินหมดไม่ถึงครึ่งเลย
"มึงกินเร็วขนาดนั้นได้ไงวะ?" จิโดโตะถามอย่างงุนงง
"อัจฉริยะไง" เชนพูดขึ้นและเดินออกจากร้านไปในมาดเท่ห์ ๆ ส่วนจิโดโตะขมวดคิ้วมองไปที่หน้าร้านแบบงง ๆ สื่อถึงตัวเชน

"อัจฉริยะหรือหิวอยากแดกวะ ไอ[BEEP]"

"เธอคือใครกันแน่" เชนพูดกับซาย่าขึ้นมา น้ำเสียงดูจริงจังเช่นเดียวกับสายตาที่มองไปทางหญิงสาว ซาย่าได้ยินดังนั้นก็ค่อย ๆ หันมาหาเชน มือของนางลดโทรศัพท์ลงและสอดลงไปในกระเป๋ากระโปรงเล็ก ๆ
"ซาย่า มาคุเรย์ นักเรียนม.ปลายทำงานเป็นไกด์พาเที่ยว.." นางแนะนำตัวตนเองใหม่ขึ้นอย่างงง ๆ เธอจำได้ว่าเธอก็แนะนำตัวตนเองไปแล้ว ทว่าเชนก็มิได้ลดความสงสัยลงเลยแม้แต่น้อย
"หมอนั่นเรียกเธอ-" ไม่ทันที่เชนจะพูดจบ ซาย่าก็ยกนิ้วชี้ขึ้นมาจ่อปากของชายวันยี่สิบปี "ชู่ว" นางส่งเสียงให้เงียบลงพลางจ้องเข้าไปที่ตาของเชน

"ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอะไร.. และบอกไปแล้วนี่ว่าห้ามพูดกับใคร เผื่อตีความไม่ออก ฉันหมายถึงที่สาธารณะ"
"อ่า.. บังเอิญว่าไม่กล้าจะไปไหนมาไหนกับเธอหลังจากที่เห็นอะไรแบบนั้นไปน่ะ" เชนพูดขึ้นมาพลางมองไปที่ถนน ซาย่ายิ้มตลกออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับชายแปลกหน้าข้าง ๆ นางไป
"ถ้าเกิดตุกติกขึ้นมาก็เอาปืนของเล่นยิงฉันไปเลยแล้วกัน" ซาย่าพูดติดตลกออกมาเล็กน้อยกับเชน ตัวเชนที่ได้ยินเช่นนั้นก็แอบหัวเราะตามออกมาเบา ๆ

เมื่อนั้นเองหลังจากที่ซากุระและจิโดโตะจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมาจากร้านราเม็งในทันที ซาย่าที่เห็นดังนั้นก็พูดกับพวกเขาทั้งสามขึ้น

"เดี๋ยวจะพาไปพักที่บ้านเพื่อนของฉัน ฉันถามแล้วเธอบอกว่าตามสบาย.. และก็หากไม่เป็นการรบกวนพรุ่งนี้เช้าฉันและเพื่อนของฉันจะมารอพวกคุณ"
"แล้วพวกฉันจะพาพวกคุณเที่ยวดูรอบเมืองโตเกียวแห่งนี้เอง.."

-------------------------------------------------------------------------------------------

Vampire of the Lure : The Dark Season

อาณาจักรลัวร์ ดินแดนอันเดิมเคยเต็มไปด้วยฝูงมวลชนอันภาคภูมิในนามของมัน ในขณะที่ธงแห่งอาณาจักรปลิวสะบัดพริ้วไหวอย่างไร้ซึ่งความอับอายในความเกรียงไกรแห่งแดนนี้ ทว่า ณ บัดนี้นั้นมันมีเพียงกลิ่นโชยแห่งความมืดและความสิ้นหวัง ก้อนเมฆสีดำมืดปกคุมทั่วอาณาจักร ปากของผู้คนปล่อยลมหนาวออกมาทุกเมื่อที่ได้ขับลมหายใจ การตายแห่งกษัตริย์นำพาความตายมายังแดนแห่งนี้ และเหล่ามนุษย์ที่หนีออกไปไม่ทันก็ทำได้เพียงสิ้นหวังรอการตายอันแสนทรมานในคุกใต้ดินแห่งอาณาจักร

กองแวมไพร์นับร้อยตนค่อย ๆ ควบม้าเข้ามายังอาณาจักรแห่งนี้หลังจากการสำรวจและไล่จับเหล่ามนุษย์มายังที่แห่งนี้ นำโดยสาวแวมไพร์ผมสีบลอนด์ชุดกระโปรงสีดำ ผิวกายขาวนวลสง่างามจนน่าตกใจ ทว่าดวงตาอันดูไร้วิญญาณนั่นแสดงให้เห็นว่าตัวนางมิใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ แต่เป็นหนึ่งในเดรัจฉานกระหายเลือดที่น่าอันตรายที่สุด ณ กลุ่ม Neutron ที่ครองเมืองแห่งนี้เลยก็ว่าได้ นางควบม้านำกองม้าแวมไพร์ตนอื่น ๆ มา ท้ายขบวนคือมนุษย์นับจำนวนพอ ๆ กับแวมไพร์ถูกล่ามโซ่เดินมานานจนที่ฝ่าเท้าล้วนมีบาดแผลเลือดไหลกระซิบออกอย่างทรมาน สภาพของมนุษย์ที่ถูกล่ามโซ่แต่ละคนในตอนนี้นั้นดูไม่จืดเลยแม้แต่น้อย แม้แต่จูเลียสที่แม้จะมาเป็นคนสุดท้ายในขบวนแต่สภาพก็มิได้ต่างจากคนอื่น ๆ ไปเลย ใบหน้าก้มมองต่ำราวสิ้นหวังกันหมดยกเว้นเพียงจูเลียสที่กำลังตกตะลึงกับสภาพของเมืองแห่งนี้

"นี่เจ้าน่ะ.. มาจากไหน?" ในขณะที่จูเลียสกำลังกวาดสายตามองดูรอบ ๆ นั้นเอง ก็มีเสียงเรียกจากด้านข้างของเขาดังขึ้น จูเลียสจึงหันกลับมาตามต้นเสียงด้วยความสงสัย
".. แล้วเจ้าล่ะ?" จูเลียสที่ไม่รู้จะตอบเช่นไรจึงถามกลับไปแทน

ชายข้าง ๆ จูเลียสนั้นเป็นชายประมาณยี่สิบย่างเข้าสามสิบ บนอกมีรอยสักสีแดงตกแต่งเป็นลวดลาย ผมสีทอง ดวงตาสีเขียวธรรมชาติหันมองจูเลียสอย่างครุ่นยสงสัยในแบบเป็นมิตร แม้ใบหน้าและร่างกายจะสะบักสะบอมและเลอะสกปรกไปด้วยโคลนจากการเดินทางผ่านอะไรมามากและยาวนาน แต่ทว่าใบหน้าของเขายังดูยิ้มแย้มแจ่มใสดีจนน่าพิลึกชอบกล

"อา.. บรันโคเวียน.." เขาลากเสียงยายราวกับกำลังนึกคิดก่อนจะตอบกลับไป
"อ้อ.. ข้าชื่อ เซบาสเตียน-"
"อย่าพูดมากสิวะ ไอเวร.. เดี๋ยวพวกมันก็รู้เข้าหรอก ไองั่งเอ้ย" ชายผมสีทองกำลังจะแนะนำตนเองขึ้นทว่าถูกชายแก่ผิวสีด้านหลังตะคอกเตือนเข้าให้ก่อนอย่างร้อนรนท่าทางตัวสั่นกลัวจนมองได้ง่าย ๆ ว่าชายแก่คนนี้เป็รประเภทขี้ขลาดวิ่งหนีหางจุกตูด

"พูดเบายังไง มันก็ได้ยินได้อยู่ดีนั่นแหละ" ชายแก่คนนั้นพูดต่ออธิบายถึงความกังวลของเขา
".. พวกคุณเป็นคนของ Traitors เหรอ?" จูเลียสถามด้วยความสงสัยอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

แม้เขาจะมิใช่คนของโลกนี้แต่จัซซาตีนก็ได้เล่ารายละเอียดบางส่วนเกี่ยวกับโลกนี้แล้วว่าปัจจุบันมีสงครามระหว่างแวมไพร์และมนุษย์อยู่ จัซซาตีนเรียก Traitors ว่าตัวละครหลักซึ่งแม้จูเลียสจะงง ๆ อยู่บ้างแต่ก็เออออทำความเข้าใจตามไป นอกจากนี้จัซซาตีนยังโยนภาพสเก็ตใบหน้าของแต่ละคนพร้อมชื่อตกแต่งสวย ๆ ในภาพให้เขาดูอีกด้วย ราวกับมีคนตกแต่งมาให้สำหรับการสรุปโปรตัวละครบางอย่างเลยนะ.. หืม..

"คุณคือเซบาสเตียน สเคนเดอร์ส.. และคุณคือ เอนนิโอ่ ดีแจงเกว็น" จูเลียสหันมาทักชายผมสีทองและชายผิวสี" จูเลียสเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูมั่นใจเอามาก
"เรียกข้าว่า เซ็บ เถอะ" เซบาสเตียนตอบกลับไป ใบหน้ายังดูเป็นมิตรอยู๋ทว่าแอบแฝงด้วยความตกใจเล็กน้อยที่ว่าชายแปลกหน้าคนนี้ณู้นามของเขาได้เช่นไร
"แจงยูเวนเว้ย D ไม่ออกเสียง ไอ[BEEP]" เอนนิโอ่ลั่นวาจาด้วยสีหน้าโมโหไม่น้อย

"ที่สำคัญคือแกไปรู้มาจากไหน?" เสียงของชายด้านหลังจูเลียสดังขึ้น เมื่อนั้นจูเลียสก็หันหน้าไปมองชายด้านหลังเขา

ชายวัยหนุ่มพอสมควรสภาพสะบักสะบอมพอ ๆ กันมองไปหาจูเลียสด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจหลังจากได้ยินวาจาของจูเลียสไป ผมของเขาเป็นสีขาวยาวถึงบ่าไหล่คล้ายคลึงกับผู้หญิง ทว่าใบหน้าดูดุดันดังเช่นชายกล้ากลางสงคราม

"ไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเราและกลุ่ม Traitors เลย.. ไม่แม้แต่มนุษย์ด้วยกัน" ชายผมสีขาวบอกกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงดูเย็นชา
"ตามเทคนิคก็มีคนที่รู้นะเป็นแวมไพร์.. แต่บังเอิญว่าตายเยี่ยงหมาไปแล้วตามที่มันสมควรจะโดนแล้ว หลังจากที่ฆ่าไอบัดซบนั่นไปน่ะ" เอนนิโอ่เสริมต่อ พูดราวตลกขบขัน ทำให้ชายผมสีขาวหันมามองเอนนิโอ่ มองอย่างครุ่นคิดสังหารแม้จะเป็นมิตรสหายกันก็ตามจากวาจาอันดูแอบเหยียดหยามพวกของเขา

"ก็.. ข้าไม่ใช่ศัตรูของพวกเจ้า อันนี้เจ้ามั่นใจได้เลย" จูเลียสพูดเกลี้ยกล่อมตามความจริงให้หายกังวล
"ข้าคือจูเลียส อัลสเตอร์ ผู้คนเรียกข้าว่า มิสเตอร์เฟียร์ ยินดีที่ได้รู้จัก" จูเลียสแนะนำตนเองขึ้นโดยมิได้โกหกใด ๆ อาจเป็นเพราะเขาคาดการณ์ว่าหากโกหกไปชายด้านหลังเขาคงจะจับได้อยู่ดี

"มิสเตอร์เฟียร์.. มึงคิดเองหรอวะ เพราะแมร่งโคตรกากเลยว่ะ" เอนนิโอ่พูดขึ้นมาหลังจากได้ยินชื่อแปลก ๆ นั่น
"คนอื่นตั้งให้นะ" จูเลียสตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แม้จะพยายามให้ดูเป็นมิตรแต่มันกลับดูน่ากลัว ๆ อย่างไรก็ไม่รู้
"แล้ว.. ขอถามได้มั้ยว่าพวกคุณไปทำอีท่าไหนถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?" จูเลียสถามต่อด้วยความสงสัย

เมื่อนั้นทั้งสามแห่งกลุ่ม Traitors ก็มองหน้ากันเองราวกับไม่รู้ว่าพวกเขาควรจะบอกหรือมั้ย

"พูด ๆ ไปเถอะ.. คิดซะว่าเป็นการหาพรรคพวกเพ่ิ่ม" เสียงอันแหบแห้นดูเหน็ดเหนื่อยกล่าวขึ้นมา เรียกให้จูเลียส เซบาสเตียน เอนนิโอ่ และชายผมสีขาวหันมามองต้นเสียงด้านหลังพวกเขาอีกทีหนึ่ง

ชายแก่ไว้หนวดเคราสภาพเต็มไปด้วยรอยแผลของดาบทั่วร่างที่ดูสดใหม่ และดวงตาข้างหนึ่งที่บอดสนิทไปจากบาดแผลบางอย่างคล้ายคลึงกับกระสุนปืนซึ่งดูจะนานมาแล้วอาจจะได้สักประมาณหนึ่งเดือนได้

"แม็กซิมัส.." ชายผมสีขาวพูดขึ้นมา สีหน้าดูตกใจไม่น้อย เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ
"ไอแก่ มึงพูดได้แล้วเหรอ" เอนนิโอ่ก็ตกใจไม่น้อยจึงสบถคำหยาบออกมา
"หมอนั่นมอบตัวให้กับพวกแวมไพร์เองเลยด้วยซ้ำไป.. ถ้าไม่ได้มีแผนก็บ้ามาฆ่าตัวตายแล้วล่ะ คิดเหมือนกันมั้ยล่ะ? ออร์นสไตน์" แม็กซิมัสพูดขึ้นต่อ ท่าทางเขาดูสภาพขึ้นมาไม่น้อยเพราะโดยปรกติประมาณสามหรือสี่เดือนก่อน ชายคนนี้นั้นเป็นรองเพียงแค่เอนนิโอ่เท่านั้นในเรื่องความปากหมา

"ก็จริง.." ชายผมขาวตอบรับหลังจากนามออร์นสไตน์ถูกขับขาน ท่าทางเขาดูจะเห็นด้วยกับแม็กซิมัสผู้ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม Traitors ของพวกเขา
"ข้าจะบอกให้ก็ได้.. จูเลียส" ออร์นสไตน์พูดขึ้นกับจูเลียสที่สีหน้ายังดูงุนงงอยู่เพราะเขาก็ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้พวกคนเหล่านี้ไปเจออะไรมา เดาได้เพียงแค่คงบ้ามากแน่ ๆ

"คล้ายคลึงกับแกแต่ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น.. พวกเรายอมให้พวกนี้จับเราได้เพื่อที่จะแทรกซึมเข้าไปในตัวอาณาจักร" ออร์นสไตน์อธิบายอย่างรวบรัดให้เข้าใจง่าย ๆ จูเลียสก็พยักหน้าตามไป
"แล้วต่อไปจะเอายังไงเหรอ.. ที่ผมเห็นพวกคุณก็โดนยึดอาวุธไปหมดแล้วนี่" จูเลียสถามด้วยความสงสัย
"นั่นก็คือเราต้องมาด้นสดหาทางเอายังไงล่ะ" เอนนิโอ่ตอบแทนพร้อมกหับถอนหายใจและส่ายหน้าออกอย่างเห็นได้ชัด

"กูอยากจะไปบอกกับไอคนคิดแผนว่ามึงแม่งฉลาดชิบหายจริง ๆ ไอ[BEEP] เอ้ย" เอนนิโอ่สบถคำหยาบขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
"ก็มันเป็นทางเดียว.. เราไม่มีทางเลือก" ออร์นสไตน์พูดขึ้นอย่างเด็ดขาดกับวาจาอันดูขลาดกลัวของเอนนิโอ่
"ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ฝึกมาเป็นนักล่าแวมไพร์แล้วกันวะ ไอขาวสะอาดกลัวหน้าเลอะฝุ่น" เอนนิโอ่หันหน้ามาพูดกับออร์นสไตน์

"ข้าล่ะขอบใจพวกแวมไพร์นั่นจริง ๆ ที่ดึงเกาะหมวกของแกออก หน้าลูกคุณหนูของแกจะได้ลองมาทนทุกข์กับพวกนิโกรอย่างข้าบ้าง ไอไก่อ่อนเอ้ย"
"นี่พวกเจ้าจะทะเลาะกันอีกแล้วเรอะ ข้าเห็นจนเริ่มเบื่อแล้วนะ" เซบาสเตียนที่เห็นเอนนิโอ่กำลังยุยงให้ออร์นสไตน์มาตีต่อยกับเขาขึ้นก็พูดขึ้นอย่างตายอยากและเบนหน้าออกเล็กน้อย ในขณะที่สีหน้าของออร์นสไตน์ดูเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย มิใช่เพราะกลัว แต่ของกำลังขึ้นจากเส้นเลือดที่แอบผุดมาจากหน้าเล็กน้อย

"ถ้าแกยังว่างมาปากหมาเล่นไปทั่่ว ทำไมแกไม่ลองร้องเห่าตอนมาร์ธ่าของแกตายล่ะ?"
"ท- ทำไมแกถึงพูดชื่อนั่น !"
"อีกแล้วหรอวะ?.. " เซบาสเตียนเหนื่อยใจเอามากเมื่อเห็นว่ามันเริ่มจะกลับมาวนลูปเช่นเดียวกับแม็กซิมัสที่ส่ายหน้าเบา ๆ ออกเล็กน้อย

"..." จูเลียสนี่มองแบบงง ๆ ก่อนที่ตัวเขาจะแอบยิ้มพร้อมดวงตาโพลนขึ้นมาราวกับเขานึกบางอย่างได้
"ผมว่าผมมีอะไรที่น่าจะช่วยพวกคุณได้" เมื่อนั้นออร์นสไตน์และเอนนิโอ่ก็เลิกจ้องหน้าดวลกันและหันมามองจูเลียสด้วยความสงสัย
"มันคืออะไรล่ะ?" เซบาสเตียนถามขึ้นเมื่อได้ยินวาจาที่ดูต้องการจะช่วยของจูเลียส

"คุณออร์นสไตน์.. ช่วยล้วงกางเกงของผมจากด้านหลังที" จูเลียสพูดขึ้นด้วยวาจาที่นิ่งเรียบ
"5555555555555555-!" เอนนิโอ่เผลอหลุดหัวเราะออกมาในทันทีทันใดทว่าก็เงียบปากของตนเอาไว้และก้มต่ำลงเงียบ ๆ ต่อ

"ทำไมล่ะ?" ออร์นสไตน์ถาม
"มีของอยู่ด้านในเอาไว้ตอนฉุกเฉิน.. แต่ระวังด้วย หยิบมาแล้วอย่าทำอะไรเด็ดขาดให้เก็บเอาไว้ในมือไว้ก่อน" จูเลียสอธิบาย
"อย่าเผลอไปแหย่รูตูดหมอนี่แล้วกัน เดี๋ยวมันมีอารมณ์ 5555" เอนนิโอ่พูดติดตลกออกมาเล็กน้อยในขณะที่จูเลียสและออร์นสไตน์มองหน้ากันอยู่อย่างเอาจริงเอาจัง

เมื่อนั้นออร์นสไตน์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวของตนให้เร็วขึ้นเข้าใกล้จูเลียส แล้วใช้มือที่ถูกโซ่มัดเอาไว้พยายามล้วงลงไปในกางเกงของจูเลียสจากด้านหลังให้เร็วไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อนั้นเองออร์นสไต์ก็รู้สึกได้ว่าเขาคว้าอะไรบางอย่างได้จากภายในนั้นที่ไม่ใช่ตูดหรือ.. ลูกเงาะทั้งสอง ออร์นสไตน์จึงรีบดึงมันออกมาในทันที!

"นี่มัน.." ออร์นสไตน์มองมันด้วยสีหน้างุนงงสงสัยว่ามันคืออะไร สิ่งนั้นเป็นบางอย่างรูปร่างคล้ายกระป๋องทว่ามีหัวอยู่ด้านบนดูดึงออกได้คล้ายสลักบางอย่าง
"มันคือระเบิดควันพิษ ดมเข้าจะเห็นภาพหลอนและตายลงในที่สุดด้วยความกลัว" จูเลียสอธิบายอย่างแผ่วเบา

"ที่คุณต้องทำคือดึงสลักตรงหัวมันออกมา และขว้างใส่บริเวญที่ต้องการ หากสูดดมเข้าไปอาการจะกำเริบในทันที.. และมีแค่ผมเท่านั้นที่มียารักษา ตอนใช้ก็ระวังตัวไว้ด้วย" จูเลียสอธิบายเสริมต่อถึงวิธีใช้อาวุธ เมื่อนั้นเองจูเลียสก็สังเกตุว่าด้านหน้ากำลังมีแวมไพร์เดินตรงมา และแถวของพวกเขาก็เริ่มหยุดนิ่งราวกับมีบางอย่างมาขัดขวาง

"ซ่อนไว้" จูเลียสพูดอย่างแผ่วเบาที่สุด เมื่อนั้นออร์นสไตน์จึงใช้มือทั้งสองปิดบังเอาไว้และทำตัวตามปรกติ เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ

แวมไพร์ตนนั้นเคลื่อนมาเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าจูเลียสราวกับเจาะจง สีหน้ามองไปที่จูเลียสอย่างเคร่งขรึมจนน่าหวาดกลัวแทน วในขณะที่จูเลียสก็มองกลับไปอย่างงุนงงว่าเหตุใดจึงเรียกแวมไพร์ตนนี้ให้มายืนตรงหน้าเขากัน

"มีอะไรหรือครับ?" จูเลียสถามขึ้นอย่างสุภาพทว่าดูคล้ายกับการกวนตีนมากกว่าในสถานการณ์ที่เคร่งเครียดนี้
"แกมาจากอาณาจักรยูเรนใช่มั้ย?"

แวมไพร์ตนนั้นถามขึ้น จูเลียสถึงกับตกใจขึ้นมาในทันที ในขณะที่คนอื่น ๆ ยังนิ่งเงียบแต่เต็มไปด้วยความสงสัยอยู๋ เพราะทุก ๆ คน แม็กซิมัส ออร์นสไตน์ เซบาสเตียน และเอนนิโอ่ ต่างไม่มีใครรู้เลยว่าอาณาจักรยูเรนอยู๋ส่วนไหนของแผนที่โลก พวกเขาหาได้รู้เลยว่ามันเป้นชื่อของอาณาจักรของอีกมิติหนึ่ง มิติแห่ง Re@lmmaster นั่นเอง

"หากใช่ จะทำไม?" จูเลียสเลิกแสดงสีหน้าตกใจและมองกลับด้วยแววตาอำมหิตเกรงขามไร้ความกลัวแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างชัดเจนในสายตาเหล่า Traitors ทั้งสี่ ราวกับเป็นการสื่อทางอ้อมว่ารอยยิ้ม ท่าทางอ่อนแอสนทนาโดยดีได้นั้นเป็นเพียงการแสดง
"มีชายหญิงคู่หนึ่งบอกว่ารู้จักกับเจ้านายแก.. บอกให้พาแกเข้ามาในปราสาท.." แวมไพร์ตนนั้นพูดขึ้นก่อนจะหยุดวาจาลงราวกับเกลียดคำพูดต่อไปที่เขาจะต้องพูดออกมา เพราะมันคล้ายคลึงกับการเหยียดหยามแวมไพร์กันเองอย่างไรก็ไม่รู้

"ในฐานะแขก" แวมไพร์ตนนั้นพูดต่อด้วยสีหน้าโมโหจากการเปล่งวาจานั้นขึ้นมา

เมื่อนั้นแวมไพร์ตนนั้นก็จัดการปลดโซ่ตรวนออก ปล่อยให้จูเลียสเป็นอิสระไปในทันที ในขณะที่สายตาของเอนนิโอ่ เซบาสเตียน ออร์นสไตน์ และแม็กซิมัสมองไปที่จูเลียสอย่างเพ่งคิด จูเลียสมองกลับไปหาทั้งสี่ก่อนจะส่งรอยปากจุ๊บให้ราวกับการดูถูกก่อนจะเปล่งวาจากับพวกเขาขึ้นต่อเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาราวกับผู้ชนะ

"แล้วเจอกันครับ" วาจาที่ดูสุภาพนั้นไม่ต่างอะไรกับการดูหมิ่นพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ออร์นสไตน์กำระเบิดพิษนั้นเอาไว้โดยแน่นในมือของเขา พร้อมกับกัดฟันตนเองเล็กน้อย

ณ ห้องบัลลังก์อันมืดมิดภายในปราสาทอันเต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นของความตาย เหล่าแวมไพร์แห่งกลุ่ม Neutron มากมายย่างเท้าไปทั่วปราสาทในขณะที่เสียงร้องโหยหวนจากใต้ดินดังผุดขึ้นจนถึงภายในปราสาทจนน่าพิศวง หลอกหลอนผู้คนที่ขวัญอ่อนทุก ๆ คนที่ถูกพาตัวมายังที่แห่งนี้

ประตูห้องโถงถูกเปิดออก เผยให้เห็นจูเลียสถูกผลักเข้าไปในห้อง ๆ นั้นอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนทำให้ตัวจูเลียสล้มคว่ำลงไปกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว ก่องเสียงดังตึง! จะดังขึ้นจากการปิดประตูห้องอันรุนแรงของแวมไพร์ที่นำทางมายังห้องโถงแห่งนี้ จูเลียสค่อย ๆ เงยหน้าของตนขึ้นมองดูก็เห็นคบไฟมากมายลายล้อมตามเสาหินที่ค้ำจุนห้องที่มีขนาดกว้างพอสมควรของห้องนี้

แสงสลัว ๆ ของดวงจันทร์ในยามราตรีส่องลงมาจากบานกระจกทรงกลมเหนือบัลลังก์ที่มีคน ๆ หนึ่งกำลังนั่งอยู่ทว่ามีเงาบดบังใบหน้าทำให้มองไม่เห็น มีหญิงสาวสองคนกำลังยืนอยู๋ข้าง ๆ ชายบนบัลลังก์คนนั้น หนึ่งในหญิงทั้งสองคือโอลิเวีย เนเวียธาน คนที่มากับกองม้าที่จูเลียสพบเข้าด้วย

"เจ้าคงจะเป็นคน ๆ นั้นสินะ.. คนของท่านผู้สร้างจัซซาตีนน่ะ" โอลิเวียลั่นวาจาขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับนางรู้ตัวตนของเขาเข้าแล้ว ซึ่งทำให้จูเลียสตกใจเอาไม่น้อย
"เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน?" จูเลียสถามขึ้น ตัวเขาไม่คาดคิดว่าพวกนางจะรู้ตัวตนของตัวเขาเร็วขนาดนี้
"มีคนของจัซซาตีนสองคนมาถึงเราก่อนแล้วเมื่อไม่นานมานี้ พวกเขาบอกข้าว่าพวกเขามายังที่แห่งนี้เมื่อสองเดือนก่อนแล้ว ส่วนเจ้านั้นพึ่งมาถึงพอดี หากให้ข้าเดา เขาคงคิดว่าทั้งสองคนนั้นอาจจะทำไม่สำเร็จจึงส่งเจ้ามาแทน.. แต่ก็นะ.. สองคนนั้นมาถึงเมื่อไม่นานมานี้เองและบอกข้าถึงเรื่องของเจ้า" โอลิเวียอธิบายขึ้นมา

"แล้วสองคนนั้นอยู่ไหนแล้วล่ะ?" จูเลียสถามขึ้นมาเมื่อได้ยินเช่นนั้นจากโอลิเวีย ทว่าทันใดนั้นเอง รอยยิ้มของโอลิเวียกลับค่อย ๆ แสยะออกจนแทบฉีกถึงใบหู มันเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวและเหนือความคาดการณ์ของจูเลียสไว้มาก
"ตายแล้ว.. ข้าสังหารสองพี่น้องจากแดนเอลลาสนั่นทิ้งแล้ว" โอลิเวียพูดขึ้นมาอย่างอำมหิตก่อนจะมองไปที่ดาบบนมือของนางขึ้น

จูเลียสที่เห็นสีหน้าอันดูไร้ซึ่งอารมณ์นั้น ดูไร้ความปราณีดังที่วาจาเอ่ยกล่าว มือข้างหนึ่งกุมดาบสีดำเอาไว้และมองเข้าไปยังวิญญาณของจูเลียส ตอนนี้นั้นจูเลียสรู้ได้แล้วว่าเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฟังสิ่งที่โอลิเวียพูดต่อไปโดยไม่ขัดขืน

"เจ้าสองคนนั้นบอกกับข้าว่า.. พวกเขามาขอให้พระเจ้าของเรา Neutron.. คาตาวาเระ โดกิ ให้ร่วมมือกับจัซซาตีนและเกรทบริเตนในสงครามกับสหายของท่าน.. นาระลาสท์เทียร์"
"ใช่.. จัซซาตีนส่งข้ามาด้วยการณ์นั้น" จูเลียสตอบกลับไป มือทั้งสองอยู่ด้านหลังตัวเขา

"แต่ว่า.."
"ข่าน่ะ จะไม่ร่วมสงครามกับฝ่ายใดทั้งนั้น"

กษัตริย์บนบัลลังก์บอกกล่าวลั่นวาจาขึ้นิเสียงดูระบุได้ยากว่าเพศใด มันดูน่าหวาดกลัวราบกับอสูรกายจากนรกเรียกหาวิญญาณของคนบาปลงสู่อเวจี มันทำให้แม้แต่จูเลียสที่แทบจะไร้ซึ่งความกลัวแอบเหงื่อตกออกมาเล็กน้อย เพราะเขาแทบจะหาทางรอดจากสถานการณ์นี้ไม่ได้เลยหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"ท่านคงจะเป็นคาตาวาเระ โดกิ" จูเลียสพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม มือเอื้อมมือไปที่เข็มขัดด้านหลังเขา
"ใช่แล้ว"
"อยู่ในร่างของกษัตริย์แวมไพร์ ฟาร์ก้อน เหรอ?" จูเลียสถามต่อ เขาได้พอเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของโลกนี้มาแล้วบ้าง

"ไม่เชิง.."
"หมายความว่าไง?"

"ก็.. ตอนนี้งบจากสปอนเซอร์เรายังน้อย.. ทำให้ค่าจ้างนักแสดงไม่พอ เราเลยต้องใช้หุ่นจำลองแทนร่างไปก่อนน่ะ.. อีกอย่างนักแสดงคนก่อนมันบอกว่าไม่อยากรับบทเป็นผูนำอีก กลัวจะโดนยิงตายคาโถขี้แบบใน To The Ellas"
"นักแสดงคนเดียวกับบาร์เนส ซาเอทัจสินะ.. ผมไม่แปลกใจ"
"ใช่ กะว่าจะจ้างอีกคนหนึ่งแต่เขาบอกคิวแสดงเยอะ ไม่ว่าง.. ตั้งแต่ To The Ellas จนถึง RE@LMMASTER ของเจ้า ข้าเดาว่าในเรื่องนั้นเขามีนามว่า เอซูล"
"..อ้อ.."

"เอาเถอะ กลับเข้าเรื่อง"

"ข้าน่ะจะไม่เข้าร่วมฝ่ายใดทั้งนั้น.. เพราะว่าข้าเนี่ยแหละจะเดินหมากของข้าเองในสงครามนี้"
"และจะบดขยี้จัซซาตีนและนาระลาสท์เทียร์และทุก ๆ คนที่ขวางทางข้าซะ.."
"แม้แต่พระเจ้าแห่งปวงพระเจ้า เซนจูมารู.. ข้าก็จะสยบทิ้งซะ" คาตาวาเระ โดกิลั่นวาจาขึ้นด้วยรอยยิ้มใต้เงามืดที่ไม่มีใครเห็น

"อย่างนั้นเหรอ-!"
"อ้าก !!"

จูเลียสลั่นขึ้นอย่างเจ็บปวดทั้งที่ยังกล่าววาจาไม่เสร็จ คอของเขาบุบลงราวกับถูกบางอย่างรัดคอทั้งที่ไม่มีอะไรเลย เหมือนกับอากาศกำลังบีบคอของเขาอะไรอย่างนั้น ระเบิดพิษบนมือของจูเลียสด้านหลังตัวเขาตกลงมายังพื้น ในขณะที่หญิงสาวด้านตรงข้ามกับโอลิเวียค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปหาจูเลียสที่คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมแขนทั้งสองที่เริ่มบิดเบี้ยวเองจนน่าพิศวงหวาดผวา

"จัดการมันซะ เลเฟย์" คาตาวาเระ โดกิสั่งการขึ้นโดยไม่ลังเล
"อ-... FU--!"

ตู้ม !!!

หัวของจูเลียสระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดกระจัดกระจายไปทั่วพื้นและเศษซากสมองพร้อมกับร่างที่คลุกนอนลงไปบนพื้นเย็นฉ่า ควันค่อย ๆ ออกจากกระบอกปืนขนาดใหญ่ของหญิงสาวผมสั้นสีดำนาม เลเฟย์ เนเวียธาน น้องสาวของโอลิเวีย

"ทำความสะอาดด้วย" คาตาวาเระ โดกิเสริมต่อ

เมื่อเลเฟย์ได้ยินดังนั้นก็หันมามองผู้สร้างแห่งจักรวาลนี้ด้วยสีหน้าที่ก็ดูจะไม่ค่อยชอบหน้าของคาตาวาเระโดกินักเพราะไม่ค่อยอยากจะทำตามคำสั่งนั้นสักเท่าไหร่ แต่ไหนแต่ไรนางเป็นคนหัวดื้ออยู๋แล้วจึงไม่แปลกที่จะตาขวางใส่หากได้ยินคำสั่งที่น่ารังเกียจเช่นทำความสะอาดศพที่โดนระเบิดหัวจนเละ

".." นางมิได้เปิดปากเปล่งวาจาอะไร เพียงเก็บเงียบเอาไว้เท่านั้น
"เอาล่ะทีนี้คนของข้าจะเป็นไงบ้างนะ.."
"ที่ Brave Corps! น่ะ.."

---------------------------------------------------------------------------------------

BRAVE CORPS!

ลอนดอน , อังกฤษ
เวลา 20:17

"เห้ออ.." เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังออกมาจากลมปากของชายผมสีทองอย่างเบื่อหน่ายในตรอกซอยแห่งหนึ่ง

ชายคนนั้นยืนหลบอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ที่เต็มไปก้วยกลิ่นคาวเหม็น ๆ ของขยะอันเลอะเทอะสกปรก ชายขยับเนตรสีฟ้ากรอกมองไปทางซ้ายขวาก็ไม่เห็นผู้ใดนอกเสียจากชายหญิงที่หลบอยู่ข้าง ๆ ตัวเขา พวกเขาต่างยืนพิงกำแพงอย่างเบื่อหน่ายราวกับกำลังรอคนอยู่ซึ่งคงจะผ่านมาได้สักชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว ทั้งสองสวมเครื่องแต่งกายคล้ายกันมากจนน่าประหลาดใจตั้งแต่หมวกเฟโดร่าสีดำจรดถึงรองเท้าหนัง

"โคตรน่าเบื่อเลย" ชายผมสีทองเปล่งความรู้สึกในตอนนี้ออกมาพลางเกาหัวแครก ๆ
"แล้วนี่เรากำลังรอใครอยู่เนี่ย เอม่อน" ชายผมสีทองหันมามองถามชายสวมชุดนักล่ายืนตรงกันข้ามกับเขา ท่าทางของชายที่ถูกเรียกว่า เอม่อน ดูนิ่งเงียบและใจเย็น ก้มมองต่ำพร้อมมือกอดอกตนราวกับกำลังคิดบางอย่างอยู่อะไรแบบนั้น ส่วนชายผมสีทองยังคงมองเอม่อนอยู่

"คนที่จะช่วยให้งานของเราง่ายขึ้น" เอม่อนที่ทิ้งเวลาสักช่วงหนึ่งจึงค่อยตอบคำถามไป
"แล้วใครล่ะน่ะ?" ชายผมสีทองถามกลับไปราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"นี่นายได้ฟังที่ไอผู้สร้างบ้าบอนั่นพูดรึเปล่า เมอร์ซี่" หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะถามชายผมสีทอง ชายผมสีทองได้ยินก็หันหน้ามาหาหญิงสาวและส่ายหน้าไปมาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้หญิงสาวจำถอนหายใจอีกคราวหนึ่ง
"ก็.. เอาเป็นว่าเดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ และก็วันหลังน่ะหัดตั้งใจฟังด้วย-" หญิงสาวอธิบายไม่ถูกจึงตอบเช่นนี้ไปแบบดื้อ ๆ ให้ชายผมสีทองงุนงงไปก่อนพร้อมกับจะบ่นอะไรบางอย่างออกมาแต่ทว่าก็ถูกตัดบทไปก่อน

"คนขององค์กร The Myth อะไรสักอย่างจะมาอธิบายแผนการในโลกนี้.. และก็ทำตามไปบลา ๆ .. สำเร็จเมื่อไหร่เราก็จะได้พบกับผู้สร้างของโลกนี้อีกทีตามที่ผู้สร้างของเราได้บอกกับเราไว้" เอม่อนตอบกลับอธิบายไปแบบสั้น ๆ ง่าย ๆ รวบรัดใจความพร้อมกับตัดบทแห่งการบ่นของหญิงสาวไป

"หากทำสำเร็จ เราก็จะได้เครื่องลางแห่งเลือดทั้ง 7 ไปเลย มันก็แค่นั้นแหละ สหาย" เอม่อนอธิบายต่อถึงรางวัลของงานนี้ ซึ่งเมอร์ซี่ก็พยักหน้ารับเมื่อได้ยินถึงรางวัลนั้น เพราะมันมีค่ามหาศาลมากกับพวกเขา
"ขอบใจพี่"

(นี่มึงตัดบทกูเรอะ) หญิงสาวนินทาในใจ

เมื่อนั้นเองก็มีเสียงบางอย่างเคลื่อนจากเหนือหัวของพวกเขา ทั้งามที่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่พริ้วไหวและเงียบสำหรับมนุษย์ทั่วไป แต่สัญชาตญานของพวกเขากลับรู้สึกถึงความหนักหน่วงในการเคลื่อนไหวของมนุษย์ จึงหันหน้าขึ้นมองเหนือหัวดูในทันทีพร้อมท่าทางที่เริ่มดูระมัดระวังมากขึ้น หญิงสาวที่ได้ยินก็ใช้มือค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับคฑาสีทองไว้ก่อนในกระเป๋าสะพายของนาง เมอร์ซี่ก็ดึงปืนปากแตรลวดลายประหลาดคล้ายของโบราญขึ้นมาเช่นกัน ส่วนเอม่อนยังคงยืนในท่าเดิมอยู่มิได้ขยับอะไรมากกว่าหัวของเขา

"ควั่บ !!" เงาสีดำกระโจนลงมาจากด้านบนอย่างรวดเร็วและลงมาอยู่ในท่ายืนได้ดังเดิมจนน่าประหลาดใจเมื่อดูจากความสูงที่อย่างน้อยก็น่าจะมีเซกันบ้างแต่ชายคนนี้ดูจะคล่องตัวเป็นพิเศษ

หน้ากากสีแดงฉานสะดุดตาของทั้งสามเป็นอย่างแรกเห็น นอกเหนือจากหน้ากาก็มีชุดเกราะกันกระสุนภายใต้แจ็คเก็ตหนังราคาไม่แพงนัก จากที่เห็นตรงหน้าซึ่งไม่เห็นอาวุธอะไรเลยพอจะเดาได้ว่าซ่อนมันเอาไว้ด้านหลังแจ็คเก็ตของเขาหรือตรงแขนเสื้อ

"นายคงจะเป็นคนของ The Myth" หญิงสาวถามขึ้น มือยังคงจับอาวุธอยู่โดยไม่ไว้วางใจในขณะที่ชายใต้หนากากสีแดงกวาดสายตาดูทั้งสามราวกับวิเคราะห์ดูอะไรอยู๋ในหัว
"ส่วนพวกนายก็คงจะเป็น.. แวมไพร์ ที่ไอที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าส่งมาใช่มั้ย" คำพูดของชายคนนี้ดูเวอร์วังราวกับไม่เชื่อนักถึงเรื่องที่เขาได้ยินมา
"อ่า.. เชื่อหรือไม่ มันคือความจริง" เอม่อนตอบกลับไปพร้อมกับค่อย ๆ เดินออกจากผนังพิงมายืนข้างกับเมอร์ซี่และหญิงสาว สีหน้าที่ดูเอาจริงเอาจังทำให้ชายสวมหน้ากากจำใจยอมเชื่อพร้อมปล่อยลมหายใจเบา ๆ ออกมาเล็กน้อย

"ก็ได้.. เข้าเรื่องเลยแล้วกัน" ชายสวมหน้ากากพูดขึ้นโดยไม่รีรออะไรเลย
"งานแรกของพวกแก.. คือกำจัด"

"เวลา สถานที่คือพรุ่งนี้ เวลา 21 นาฬิกาที่โรงแรม Midnight Kiss ข่าวคราวบอกว่าจะมีการพบปะประชุมกับใครสักคนหนึ่ง ลอบเข้าไป และฆ่าให้หมด"
"เป้าหมาย.. คือบาร์บาร่า ซีนเนียร์ เจ้าของกิจการโรงแรม Midnight Kiss"

"อ่า.. ฮะ" หญิงสาวที่ได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งเงียบชั่วขณะและตอบกลับสั้น ๆ ไป ก่อนที่ทั้งามจะหันหน้ามามองกัน
"แล้วพักที่ไหนก่อนดีล่ะ?" หญิงสาวถาม
"พวกเราจองให้แล้ว.. ห้องหมายเลข 508 พักให้สบายแล้วกัน"

โถงทางเดิน โรงแรม Midnight Kiss ชั้น 5

ภายในห้องโถงของโรงแรมอันหรูหราอร่ามตานี้ถูกปูด้วยพรมสีแดงฉาน มีโคมไฟประดับตามทางเดินเป็นระยะ ระยะ ห้องโรงแรมมีหมายเลขติดอยู่ตรงบริเวญหน้าประตูว่า 501 โดยเลข 5 คือหมายเลขของชั้น และ 01 เป็นหมายเลขลำดับห้องของชั้น

เอม่อน เมอร์ซี่ และหญิงสาวค่อย ๆ เดินผ่านห้องไปทีละห้อง ทีละห้อง ก่อนจะหยุดเดินมาอยู่ตรงหน้าห้องหมายเลข 508 ที่ชายสวมหน้ากากได้พูดถึงเอาไว้เมื่อตอนอยู๋ในตรอกซอยก่อนหน้านี้ หญิงสาวก้าวขามาเข้าใกล้ประตูและจัดการดึงกุญแจห้องที่ได้รับมาไขประตูออก ในขณะที่เอม่อนและเมอร์ซี่กำลังมองดูอยู่

เมื่อหญิงสาวไขประตูได้แล้วก็จะผลักประตูเปิดออก แต่ประตูกลับไมสามารถเปิดได้ ทำให้หญิงสาวทำหน้างุนงงและหันหน้ามาหาเอม่อน

"ฉันเปิดประตูไม่ออก" หญิงสาวพูด เมื่อนั้นเมอร์ซี่ที่ได้ยินก็เดินขึ้นมาลองเปิดประตู
"ทำไมจะเปิดไม่ออกล่ะ พี่เซียร์" เมอร์ซี่พูดขึ้นด้วยวาจาคล้ายคลึงกัีบการแอบดูถูกหญิงสาวนามเซียร์เบา ๆ แล้วลองเปิดประตูเองดู

"ตึง!" เสียงของประตูไม่สามารถเปิดออกได้

".." เมอร์ซี่ยืนเงียบแบบงง ๆ
"ต้องดึงรึเปล่า?" เอม่อนถามขึ้นมา เมื่อนั้นเมอร์ซี่จึงลองดึงประตู

"แอด.." ประตูเปิดออกมาได้อย่างง่ายดาย

เมอร์ซี่และเซียร์หันหน้ามามองเอม่อนที่ยืนเงียบ ๆ อยู่.. ก่อนจะหันมามองหน้ากันเองอย่างสงสัยว่าทำไมเราถึงไม่คิดเช่นนี้ เมื่อนั้นทั้งสามจึงเดินเข้าไปด้านในห้องไปในทันทีทันใด ก่อนที่เอม่อนซึ่งเข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้ายจะเปิดประตูลง

"ตึง" ประตูห้อง 508 ถูกปิดลง

มาจิที่พึ่งไปทำธุระบางอย่างมาค่อย ๆ เดินออกมาจากสุดทางห้องโถง ผ่านห้องหมายเลข 501 , 502 มาเรื่อย ๆ และเดินผ่านห้อง 508 ไปและเปิดประตูห้องข้าง ๆ เข้าไป ห้องหมายเลข 510 นั่นเอง

มาจิที่เดินเข้ามาในห้องก็จัดการทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะเก้าอี้สีแดงหรูหราลงไปอย่างนุ่มนวลและแหงนหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวเพื่อผ่อนคลายลง นอกจากมาจิแล้วก็มีริเอะที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องใกล้ ๆ กับเบาะที่นั่งของมาจิและนาระที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ หันมองออกไปทางกระจกที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของลอนดอนอย่างงามตา

"ไม่เจออะไรเลย.." มาจิพูดขึ้นมาพลางมองขึ้นเพดาน
"นั้นเหรอ" เสียงของริเอะดังตอบกลับจากในห้องอาบน้ำเล็ก ๆ
"เดี๋ยวค่อยติดต่อกับคนอื่นพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน ตอนนี้ก็พักผ่อนไปก่อน" ริเอะพูดต่อ ตอนนี้ตัวนางกำลังเช็ดตัวอยู๋ในห้องน้ำด้วยผ่าเช็ดตัวของทางโรงแรม

"พวกเธอนอนบนเตียงไปแล้วกัน.. ฉันนอนตรงนี้แหละ"

มาจิพูดพลางค่อย ๆ ยืดแขนขาของตนเล็กน้อยให้สบายตัว เมื่อนั้นเองริเอะก็ค่อย ๆ ดึงชุดสำหรับการนอนของนางซึ่งนำเข้ามาในห้องน้ำตั้งแต่ก่อนอาบแล้วมาสวมใส่ ส่วนมาจิก็ค่อย ๆ ดึงตัวเองขึ้นมานั่งในท่าปรกติและมองไปที่นาระซึ่งกำลังหลับอยู่เล็กน้อย

"คิดว่าเธอเคยมาที่นี่มาก่อนมั้ย?" มาจิถามขึ้น ตัวเขาดูจะสงสัยในตัวของนาระเล็กน้อย
"จากคำพูดที่ว่าอยู่ในสมัยเมื่อแสนปีก่อนน่ะเหรอ.. ฉันว่าไม่" ริเอะตอบกลับขึ้นมา ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออกเผยให้เห็นริเอะผมสีเขียวอ่อนฟ้าในชุดลำลองของนาง ซึ่งจะใส่นอน

"เข้ากันดีนี่ ริเอะ" มาจิพูดชมเครื่องแต่งกายของริเอะเล็กน้อย ริเอะที่ได้ยินก็แอบเขินอายเบา ๆ เล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้ามองไปทางนาระและตอบมาจิกลับไป
"นั้นเหรอ.. ขอบคุณ" ริเอะตอบกลับไปพร้อมกับรักษามาดของตนเองเอาไว้

"แต่เท่าที่ดู นางดูไม่ตกใจอะไรเลยนะพอมาถึงที่นี่เนี่ย" มาจิพูดอธิบายข้อสงสัยของเขา " เหมือนกับนางเคยเห็นมาแล้วอะไรอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ตอนเห็นเรายังตกใจอยู่เลย
".. ที่พูดมาก็จริงแฮะ.." ริเอะที่ลองนึกตามดูก็เห็นด้วยเช่นกันก่อนจะหันมามองนาระด้วยสายตาที่ดูเพ่งสงสัยไม่น้อย

"ไว้พอนางตื่นเราค่อยลองปลุกถามดูแล้วกัน"

มาจิพูดขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเดินมาหยุดตรงหน้านาระและลองมองหน้าเด็กน้อยวัยสิบแปดคนนี้ดูซึ่งมองอย่างไรก็ดูไม่ต่างจากเด็กอายุสิบสี่หรือสิบห้าเลย เมื่อริเอะมองดูนาระนั้นก็แอบทำให้นางคิดถึงน้องสาวของนางไม่น้อยอย่างไม่มีเหตุผล มาจิค่อย ๆ เอื้อมมือของตนมาและลองลูบหัวของนาระเล่นอย่างอ่อนโยน

"ทำอะไรล่ะน่ะ" ริเอะถามมาจิขึ้นเมื่อเห็นมาจิกำลังลูบหัวนาระ มาจิที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บมือของตนเมื่อเห็นสีหน้าของริเอะที่ดูหึงหวน
"ค- คือชั่งใจไม่อยู่ เห็นดูน่ารักเลยอยากลูบ-"
"แกรก!"

"OH MA [BEEP]ING JES-!"
"เจ็บ ๆๆๆๆๆๆๆๆ !!"
"อ้าาาก !"

-----------------------------------------------------------------------------------

TO THE ELLAS

"ฝ่าบาท.."
"ฝ่าบาท"

ตัวนาระที่เผ่อเหม่อลอยตกตะลึงกับท้องถนนของประเทศอังกฤษแห่งนี้สะดุ้งหันกลับมาด้านข้างของนางขึ้นเมื่อมีเสียงเรียกขานของชายหนุ่มคนหนึ่งดังข้างตัวนาง ตัวนาระยิ้มกลับไปเมื่อเห็นชายสัญชาติอังกฤษ ณ โลกแห่งนี้ยิ้มกลับไปหานางอย่างเป็นมิตร

"เป็นอย่างไรบ้างครับ จากที่เห็นในตอนนี้" เมื่อนาระได้ยินคำถามนั้นจึงลองหันกลับไปมองดูด้านนอกรถสีดำคันนี้ก็เห็นตึกสูงตระหง่านระฟ้าและรถยนต์รูปร่างแปลกตา ผู้คนสวมเครื่องแต่งกายที่ไม่คุ้นตามากมาย ตัวนาระที่ยังคงมองอยู่จากด้านในรถก็ตอบกลับชายคนนั้นไปด้วยรอยยิ้มที่ดูตื่นตาตื่นใจ

"มันดู.. สุดยอดมากค่ะ คุณเดวิด" ตัวนางตอบกลับอย่างสุภาพ
"ดิฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย" นาระเสริมต่อ เสียงของนางดูประหลาดใจเอามากซึ่งก็มิใช่เรื่องแปลก หากลองคิดดูว่านี่เป็นครั้งแรกที่ราชินีแห่งเอลลาสผู้นี้ลองข้ามมิติมาดูอีกโลกหนึ่ง เหมือนกับที่เดวิดตื่นตากับสภาพแวดล้อมและบ้านเมืองของทวีปโดเรียร์นั่นแล

"ข้าล่ะรู้สึกดีจริง ๆ ที่รอดจากสงครามมาได้และมาดูเมืองแห่งนี้"

ตัวนาระยิ้มเบิกบานขึ้นมาและหันมามองตัวเดวิดอีกคราว ชายวัยยี่สิบยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวไปหาคนขับรถและกระซิบข้างหูของเขาเล็กน้อย เมื่อนั้นตัวรถคันนี้ก็ค่อย ๆ ขับชะลอช้าลงเพื่อหาที่จอด ตัวเดวิดก็จัดการดึงชายเสื้อชุดสูทของเขาเล็กน้อยและหันมาพูดกับราชินีแห่งเอลลาสผู้นี้

"สนใจจะลองเดินดูเองมั้ยล่ะครับ" เดวิดพูดกับนาระขึ้น เมื่อนั้นตัวนาระก็ไม่รอช้าที่จะตอบกลับไป
"แน่นอนค่ะ" นาระตอบกลับสั้น ๆ ไป

ตัวเดวิดค่อย ๆ เปิดประตูรถออกมาและเดินนำออกไปคนแรกพร้อมเปิดประตูทิ้งคาเอาไว้ให้ราชินีออกตามมาก่อน แล้วจึงค่อยปิดประตูไป เมื่อนาระหันกลับมามองด้านหลังรถสีดำจึงพบกับรถคันที่สองขับตามมาและจอดลงด้านหลัง ประตูรถเก๋งค่อย ๆ เปิดออกมา เผยให้เห็น ชายวัยสี่สิบไว้หนวดเคราค่อย ๆ เดินออกมาด้วยท่าทีตื่นตาตื่นใจไม่น้อย มือสะบัดไปทั่วพลางหันมองรอบ ๆ เฉกเช่นคนเมาสุรา อีกด้านหนึ่งคือแม่ทัพสาวผมสีน้ำเงินเดินลงมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ทว่าสายตาที่มองดูรอบ ๆ ก็แอบประลาดใจไม่น้อยพอ ๆ กับคนอื่น ๆ

"ข้าว่าข้าต้องฝันไปแน่ ๆ เลย" ชายไว้หนวดเคราพูดขึ้นด้วยสายตาที่ดูประหลาดใจ
"ที่นี่น่ะเหรอ.. บ้านเกิดของพ่อข้า" ตัวหญิงสาวผมสีน้ำเงินพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ตัวนาระมองไปก็พบกับชินช้าขนาดใหญ่มโหฬาร

"ลองไปดูมั้ยครับ?" เดวิดหันมาถามราชินีนาระ เมื่อนั้นตัวราชินีก็หันมามองเดวิดก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป

เดวิด นาระ ชายไว้หนวดเครา และหญิงสาวผมสีน้ำเงินเดินข้ามถนนผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงชิงช้าขนาดใหญ่ที่สะดุดตาเหล่าคนต่างโลก มันมีชื่อว่า ลอนดอนอาย เดวิดจัดการจองตั๋วและพาพวกเขาทั้งสี่เข้าไป ให้เห็นทิวทัศน์อันงดงามของเมืองหลวงแห่งสหราชอาณาจักร ภาพที่นาระได้มองดูนั้นมันสวยงามกว่าสิ่งใดเท่าที่นางเคยพบเห็น อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พินิจมอง และเป็นครั้งแรกที่มาย่ำเหยียบบนแผ่นดินนี้ หรืออาจเป็นเพราะมันงดงามจริง ๆ

ตัวนาระที่กำลังยิิ้มอย่างมีความสุขนั้นเอง ก็หันกลับมาขอบคุณเดวิดข้าง ๆ นาง ขอบคุณทูตจากสหประชาชาติที่ได้พานางมาประสบกับสิ่งเหล่านี้

"ข้าขอบคุณจริง ๆ เดวิด-.." ตัวนาระถึงกับต้องเบิกโพลนอย่างหวาดกลัว

ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีแดงเลือดของนางเริ่มมีเลือดหยดออกจากนัยน์ตาราวกับหยดน้ำตาแห่งความโศก ในขณะที่ทิวทัศน์อันงดงามนั้นกลับหายไป เครื่องแต่งกายของนางกลายเป็นชุดแห่งแม่ทัพ มือกำดาบของบิดานางไว้จนแน่นกลางกองศพของเหล่าทหาร ปวงชนแห่งเอลลาสที่สิ้นชีพไปเพื่อนาง ดาบเหล็กกล้ามากมายรายล้อมราชินีแห่งเอลลาสราวกับไม้กางเขนหน้าหลุมศพ

ร่างของชายผมสีขาวมองไปที่ราชินีที่เริ่มจะหวาดผวากับภาพตรงหน้าของนาง นางจำได้ดีถึงภาพเหล่านี้ แม้มันผ่านไปแล้วแต่มันกลับยังหลอกหลอนตัวนางอยู่ ราวกับว่ามันเป็นฝันร้ายที่จะตามนางไปทุกที่ ขุนนางผมสีขาวเงินพยายามดิ้นรนลุกขึ้นยืนทว่าร่างที่ถูกดาบปักคาท้องของตนนั้นทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ นาระจัดการปล่อยมือออกจากดาบสีทองของนางและรีบวิ่งไปหาขุนนางหนุ่มคนนั้นในทันที ร่างกายของนางขยับเฉกเช่นในอดีต ในขณะที่ตัวนางที่กำลังเห็นภาพเหล่านี้นั้นกำลังตะโกนกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานในหัว

"พี่ลูคัส.. พี่ลู-"
"วิ่ง.. หนีไป.." เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาโพลยนขึ้นสู่ท้องฟ้าอันมืดมน เมฆสีดำปกปิดทุกสิ่งทุกอย่างจากสมรภูมินี้ แสงอาทิตย์ก็มิอาจสาดส่องลงมาได้ มีเพียงแสงของเปลวเพลิงอันลุกลามอย่างโกลาหลเท่านั้นที่ทำให้มองเห็นได้

ชายผมสีขาวนิ่งลงไป และสิ้นใจลงในอ้อมกอดของราชินีที่เขาเคารพและสละชีพเพื่อ.. หญิงสาวร้องไห้ออกมาชั่วขณะก่อนที่เสียงของบางอย่างจะเรียกให้นางมองเข้าหา

"เปรี้ยงง !!" มันเป็นเสียงของการเคลื่อนไหวที่ดังที่สุดเท่าที่ใครเคยได้ยิน มันดังและรุนแรง เฉียบคมราวกับฟ้าผ่า เงาสีดำขนาดยักษ์ตรงหน้ากำลังถูกเหล่าทวยเทพมากมายรุมต่อสู้ด้วย เช่นเดียวกับคนที่นางรู้จักมากมายกำลังต่อสู้เท่าที่จะทำได้กับแม่มดสาวที่กำลังควบคุมเงาแห่งความตายนี้ให้ยืนอยู่ได้

นาระลุกขึ้นยืน ร่างกายมิอาจขยับจากขนาดของเงาปีศาจนั่นที่ใหญ่เกินจะจินตนาการ มันสูงพอที่จะบังภูเขายักษ์ใหญ่ได้พร้อมเปลวไฟโอบล้อมราวกับอเวจี มือสีดำยักษ์นับสิบเอื้อมออกมาอย่าบ้าคลั่งทำลายชีวิตของทหารมากมายที่เข้าใกล้เช่นเดียวกับปีศาจที่เป็นพวกของมันเอง มันเป็นฝันร้าย.. ฝันร้ายอันสบบูรณ์แบบที่บ่งบอกเป็นคำเดียวคือความตาย เมื่อนางมองลงมาก็พบกับกองศพทั้งมนุษย์และปีศาจที่ระเนระนาดนับแสนชีวิตที่สูญสิ้นลง กองศพที่มากพอจะสร้างถูเขาลูกใหม่ขึ้นมาได้นั้นมันทำให้ตัวนาระตะโกนกู่ร้องออกมาด้วยความบ้าคลั่ง อาวุธมากมายพุ่งออกมาจากด้านหลังนาระราวกับห่าฝนแห่งดาบพุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่งจากพลังของนาง ในขณะที่ตัวนาระนั้นยังคงจ้องมองมัน ทั้งเลือดโชกดวงตาขวาและน้ำตาในข้างซ้าย

-------------------------------------------------------------------------------------

นาระตื่นขึ้นมา มือกุมอกอย่างร้อนรน ดวงตาข้างขวาของนางเป็นปรกติจากผลของน้ำตาหยดสุดท้ายเมื่อสองตอนก่อน ตัวนาระค่อย ๆ หันหน้ากวาดสายตามองข้าง ๆ นางก็พบกับริเอะที่หันนอนไปทางนาระพร้อมมือโอบกอดเอวของนาระเล็กน้อย ตัวนาระค่อย ๆ ขยับตัวออกแล้วลองมองไปหามาจิก็พบกับตัวมาจิที่นอนบนเบาะที่นั่งโซฟา หน้าตาแดงฉ่าจากฝ่ามืออรหันต์ของริเอะที่แม้จะดูนานแล้สแต่ความรุนแรงก็ทำให้แผลสดใหม่ได้อยู่

นาระค่อย ๆ เดินออกแล้วเข้าไปในห้องน้ำ มือเปิดก็อกน้ำและจัดการล้างหน้าของตนอย่างรวดเร็วทันทีทันใด

ฝันร้ายเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นภาพในอดีต วันแห่งความตาย คือชื่อของเหตุการณ์ในครั้งนั้น เพราะอัศวิน ชายชาติทหารจากอาณาจักรเอลลาส อีซาน หรืออาร์ธีร์ และโบเรเนียต่างสงกำลังพลทั้งหมดเข้าต่อสู้กับกองทัพปีศาจ ผลคือทัพของมนุษย์ชนะ แต่ทว่าก็ต้องสูญเสียกำลังพลไปมากจนมนุษย์เหลือเพียงสองล้านชีวิตเท่านั้นในตอนนั้นจากเดิมสิบล้านที่เรียกได้ว่าน้อยมากอยู่แล้ว มันเป็นฝันร้ายของทุก ๆ ผู้รอดชีวิตนับแต่วันนั้นมา ภาพของเมฆสีดำปกปิดทั่วผืนทวีป เสียงราวกับฟ้าผ่าดังเป็นระยะ พร้อมเงายักษ์ที่สูงราวกับพระเจ้าในนวนิยาย

"บ้า.. บ้าที่สุด"
"ข้าฝันร้ายอีกแล้ว" นาระพูดขึ้นพร้อมกุมหัวตนเอง ในขณะที่น้ำตาหยดลงมาจากดวงตาทั้งสอง

ภาพของตัวนางที่กลายเป็นบ้า ณ ลอนดอนอาย ในขณะที่เดวิดพยายามปลอบโยนนางจากฝันร้ายครั้งนั้นยังคงติดตานานอยู่จนถึงทุกวันนี้

"หากตัวข้ากลับมาได้.. แล้วคนอื่น ๆ จะเป็นเช่นไรกันบ้างนะ..."

-------------------------------------------------------------------------------

Amnesiac

ภายในเมืองที่เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรืน สีส้มของหลังคาสังกะสีบนอาคารสะท้อนแสงอาทิตย์ขึ้นเหนือท้องฟ้า ที่แห่งนี้คืออาณาจักรกราเดล ปกครองโดยราชินีคาสซานดร้า ซึ่งในปัจจุบันกำลังมีสงครามกับอาณาจักรอีกอาณาจักรหนึ่ง นั่นคืออาณาจักรคีโดร่า

"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงเรียกขานของชายเจ้าของร้านคนหนึ่งพูดขึ้นมาจากหลังร้านเมื่อได้ยินเสียงของกริ่งที่ประตูดังขึ้นเมื่อลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน ชายไว้หนวดเคราเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มขยันขันแข็ง ใบหน้าเลอะไปด้วยฝุ่นควันจากการตีเหล็กหลังร้าน

ลูกค้าตรงหน้าของเจ้าของร้านตีดาบคนนั้นคือ ชายหญิงคู่หนึ่งยืนคู่กัน ทั้งสองสวมเครื่องแต่งกายดูสบาย ๆ พริ้วตัว ตัวชายผมสีเงินสวมเสื้อสีเงินขอบสีน้ำเงิน พร้อมกับกางเกงยีนสีดำ ส่วนหญิงสาวสวมแจ็คเก็ตหนังสีแดง ตัวผู้ชายเดินเข้ามาใกล้เจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม พร้อมสายตาจรดมองไปที่อาวุธดาบ ขวานโดยรอบร้านด้วยรอยยิ้มที่ดูจะประทับใจในฝีมือการดีอาวุธของเจ้าของร้านไม่น้อย

"ฝีมือแกดีนี่ ไอแก่" เขาพูดขึ้นมา ตัวเจ้าของร้านที่ได้ยินก็หัวเราะแห้ง ๆ กลับไปโดยมิได้คิดอะไร เพราะเขาพบเจอกับลูกค้าแบบนี้มาเยอะแล้ว
"ข้ามีคำถามอยากจะถามเจ้า" ชายคนนั้นเสริมขึ้นต่อ เมื่อนั้นเจ้าของร้านจึงตอบกลับไป
"อะไรเหรอ ไอหนุ่ม-!"

"ควั่บ!" ทันใดนั้นเองตัวเจ้าของร้านถูกชายผมสีเงินดึงตัวมานอนหน้าประตูร้านอย่างรวดเร็วทันทีทันใดจนมองไม่ทัน

แม้แต่เจ้าของร้านยังตกใจเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ชายผมสีเงินเอาดาบที่ประดับอยู๋ในร้านจ่อไปที่คอของเจ้าของร้านในขณะที่ตัวหญิงสาวที่มาด้วนกันค่อย ๆ สลับป้ายหน้าร้านจาก เปิด เป็น ปิด ส่วนเจ้าของร้านยังคงงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเอง และเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

"จ-.. ใจเย็น ๆ เจ้าหนุ่ม"
"บอกข้ามา.. ทุก ๆ อย่างเลย เกี่ยวกับที่แห่งนี้"
"โอเค ๆ .. ไอหนุ่ม.. แต่ช่วยปล่อยข้าก่อนเถอะ" ชายเจ้าของร้านยอมจำนนตามคำสั่งของชายผมสีเงิน

เมื่อนั้นจู่ ๆ เจ้าของร้านก็ถูกจับดึงขึ้นมาเป็นท่ายืน อาวุธดาบถูกวางไว้ที่เดิมและชายผมสีเงินยืนบังหน้าเจ้าของร้าน ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่เจ้าของร้านยังไม่ทันได้กะพริบตาด้วยซ้ำไปทำให้เจ้าของร้านยืนอึ้งไปกว่าเดิมว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"พ-.. พวกเจ้าเป็นใครล่ะเนี่ย?" เจ้าของร้านยืนอึ้งหลังจากเห็นพลานุภาพของสองคนนี้ เขาไม่เคยเห็นใครเคลื่อนไหวเร็วโดยปาฏิหารย์อะไรเช่นนั้นมาก่อน
"พวกข้าน่ะเหรอ.. ข้าคือปีเตอร์ เมอร์ด็อก และนี่คือน้องสาวข้า แพทริเซีย เมอร์ด็อก" ชายผมสีเงินนามปีเตอร์แนะนำตนเองขึ้นมาและหญิงสาวด้านหลังเขานามแพทริเซีย

"และทีนี้แกจะต้องตอบคำถามของข้าทั้งหมดเลย เข้าใจมั้ย? ไอแก่หงำหงอก"

________________________________________

Special Thanks: AwakenzMOBA

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Nov 27, 2017 14:12:49 GMT

Quote

Post by jussaateen on Nov 27, 2017 14:12:49 GMT

Activating Function >>เปิดประตูมิติ REBOOT

กำลังผ่านกระบวนการล้างสมอง

กระบวนการล้างสมองเสร็จสิ้น กำลังเข้าสู่กระบวนการล้างตัวละคร

กระบวนการล้างตัวละครเสร็จสิ้น กำลังเข้าสู่กระบวนการล้างพล็อต

กระบวนการล้างพล็อตเสร็จสิ้น กำลังเข้าสู่กระบวนการล้างจักรวาล

กระบวนการล้างจักรวาลเสร็จสิ้น << Function End

กระบวนการมิติ REBOOT สำเร็จลุล่วง.. ค่าใช้จ่าย 134,000 ดอลล่าห์-

"กูไม่จ่าย! ไปได้แล้ว HAL!"

"ฉันขอโทษ เดฟ.. แต่ฉันทำอย่างนั้นไม่-"

"ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ!"

"..."

##############################################SYSTEM_FAILED##################################################################################################################################################

ปิดไฟได้..

ไม่ได้ยินเรอะ! กุบอกให้ปิดไฟ!

..

ฮาล.. อัพฟอนท์อักษรให้หน่อย

##AFFIRMATIVE##

ขอบใจ.. ทีนี้ก็ปิดไฟซิ

ดี.. เปิดกล้องซิ!

"โอเค.. อะแฮ่ม.."

"นี่เป็นเรื่องราวระหว่างความดีและความมืดมิด"
"ความเที่ยงธรรม และความชั่วร้าย.. ผู้ใดจะอยู่เหนือสิ่งใด?"
"ยินดีต้อนรับสู่ WAR OF G-.. เดี๋ยวนะ เรารีบู้ตแล้วนี่หว่า ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ"

"อ่านผิดสคริปต์! .. โอเค.. เริ่มใหม่ ๆ"
"อะแฮ่ม"

"ใครคือจุดสูงสุด..?"
"ความดีและความชั่ว.. สิ่งใดเหนือกว่ากัน?"
"การจะหาคำตอบนั้น.. เราต้องหาตัวแทนเสียก่อน"
"ตัวแทนแห่งความดี และตัวแทนแห่งความชั่ว"

"การต่อสู้ของเหล่าจุดสูงสุดแห่งความดีและความชั่ว"
"หนึ่งต่อหนึ่ง"
"และเมื่อนั้นผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวจักเปิดเผย"

"ท่านผู้ชมครับ.."
"ยินดีต้อนรับสู่.. Battle Of Gunfiction Universe!!"

>> BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE <<
COMING 2049

_________________________________________________________________________________________

ดีจ้า.. จัซซาตินมากับฟิคปัญญาอ่อนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เขียนมั้ย

คล้าย ๆ กับคราวที่แล้วคือเวลาไหนที่เนื้อเรื่องตันก็จะมาแต่งเรื่องนี้เล่น ๆ และแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ได้กำจัดสงวนว่าจะเขียนคนเดียว.. อยากมาแต่งกาว ๆ แก้เบื่อเล่นก็มาแต่งได้เลย ถ้าคิดว่ากาวมันแน่จริงพอ! (เรื่องนี้ผมไม่ค่อยจริงจังอยู่แล้วแหละ มาแต่งตอนกาวเยอะ ๆ เท่านั้นแหละ ถถถถ)

ถามว่าทำไมต้องรีบู้ต? .. มันมีฟิคใหม่เยอะมากง่ะ เลยอดใจไม่ไหว บวกเปลี่ยนแนวเรื่องด้วยล่ะนะ ถามว่าแนวเป็นไงคือเป็นแนว Hunger Games, Battle Royale พวกนี้อ่ะแหละ แต่เป็นเวอร์ชั่นเมากาวในแบบของผมเองเฉย ๆ ..

ง่าย ๆ ก็คือเป็น Battle Royale 2 รอบ รอบแรกของตัวดี รอบสองของตัวร้าย แล้วก็เอาสองตัวที่เหลือมาไฟร้หนึ่งต่อหนึ่ง ได้ผู้ชนะ จบฟิค ปิดเรื่อง บาย //ผิด

เอาเป็นว่า ถ้าผมว่างอยากมาเมาเมื่อไหร่ ก็จะมาเขียนเรื่องนี้เล่น ๆ สมดังฉายา "จัซซาตีนเดอะดอง 2017" ครับ 55555 //อย่างเร็วคือหลังตอนที่ 31 ของเอลลาส เผื่อมีใครคิดอะไรอยู่ ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE:: INFORMATION

Rating:: R (For Strong Language And Violence)
Directors List:: Jussaateen (4 Episodes, 1 Announcement), Napoleon (1 Episode), Mep (1 Episode)
Producers List:: Naralasttear, Jussaateen
Created by:: Extraordinary Supreme Ultimate Super Saiyan Glue

Episode #1
Directed by Jussaateen

Episode #2
Directed by Napoleon

Episode #3
Directed by Jussaateen

Episode #4
Directed by Jussaateen

Announcement >> REBOOT!
Directed by Jussaateen

PROLOGUE:: PART ONE >> "ยามค่ำคืนอันมืดมิด พวกผมได้.. ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี!?"
Directed by Jussaateen

PROLOGUE:: PART TWO >> "มันเป็นความผิดของดีเคต"
Directed by Mep

Last Edit: Dec 17, 2017 12:39:14 GMT by jussaateen

jussaateen
A Rank

NICESU

Posts: 222

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Dec 16, 2017 16:28:11 GMT GreyTear likes this

Quote

Post by jussaateen on Dec 16, 2017 16:28:11 GMT

Buried Alive Match
Wilson S. Atlas vs Knight Rider

เก้ง ๆๆๆ !! เริ่มแมตช์มา Wilson หน้านี่ฉุนมากเลยครับ !! แค้นมาก่อนแมตช์เริ่ม !!! Knight ที่เห็นท่าทีดังนั้นก็ไม่สนใจครับ !! วิ่งตรงไปหาเลยครับ !! Wilson ก็รีบกระโดดลงมาจากเวทีในทันทีเลยครับ !! คนดูพากันโห่ !!! Knight มอง Wilson ครับ !! Knight เห็นก็มองด้วยหน้านิ่งครับ !!! Wilson ก็ทำท่าหน้ากวนตีนยั่วยวนครับ !! พร้อมกับกวักแขนให้ลงมาจัดด้านล่างเวทีครับ !! Knight เห็นดังนั้นก็ค่อย ๆ ลงมาจากเวทีครับ !! Wilson เห็น Knight หันหลังก็วิ่งตรงไปจัดการศอกอัดหลัง Knight รัว ๆ เลยครับ !! Knight นิ่งเหมือนโดนมดกัดหันกลับมาหัวโขกไปทีครับ !!! Wilson โดนไปมึนเลยครับ !! ก่อนจะจัดการ Discus Elbow อัดหน้าเต็ม ๆ เลยครับ !! Knight เซหน้าหันเล็กน้อยมาพิงเวทีครับ !! ก่อนจะวิ่งตรงมา Big boot ไปเลยครับ !!! ว่าวแดก !!

Wilson หลบได้และฉวยมาด้านหลังจัดการทุบหลังรัว ๆ เลยครับ !! Knight หันกลับมาต่อย Wilson แต่ Wilson หลบได้อีกครับ !!! Wilson ก็ Roundhouse kick !!! Knight เมาเลยครับ !! Wilson เห็นดังนั้นก็รับ Knight มาเหวี่ยงอัดเสาเวทีเลยครับ !!! แต่ Knight ไม่ยอมง่าย ๆ ครับจับพิกดัน Wilson อัดพิงขอบเวทีเต็ม ๆ ครับ !! Wilson เห็นดังนั้นก็พยายามดิ้นออก แต่เจอ Knight จัดการต่อยลงไป หนึ่งดอก !! สองดอก !! สามดอก !!! Wilson ไม่ไหว หน้าพิงขอบเวทีแล้วครับ !!! Knight เห็นก็ถอยออกมาแล้วครับ !! แล้วพุ่งตรงไป Running Big Boot !!! Wilson ถอยหลบออกมาได้ครับแล้วรีบสไลด์ขึ้นเวทีไปพักเลยครับ !! Knight ที่ถีบว่าวไปก็สไลด์ขึ้นเวทีตามไปครับ !!! Wilson ก็จัดการพุ่งตรงไปเข้าอัดท้อง Knight รัว ๆ แบบไม่สนใจใด ๆ ทั้งสิ้นเลยครับ !!!

Wilson ก็จับล็อคคอสุดชีวิตครับ !!! เส้นเลือดขึ้นหน้าเลยครับ !!! หน้า Wilson นะ !! Knight ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาช้า ๆ ครับ !!! ก่อนะจัดการต่อยท้อง Wilson ไป !! หนึ่งดอก !! สองดอก !!! Wilson ปล่อยออกมาครับ !! แล้วจัดการ Discus Elbow อีกสักรอบ-!!! Knight รับได้ครับ !! Wilson เห็นดังนั้นก็จะถอยหนีแต่เจอ Knight จับยกครับ !!! Sidewalk Slam !! Wilson นอนเจ็บหลังเลยครับ !!! Knight ก็พลิกจับ Wilson ขึ้นมาครับ !!! แล้วจัดการโยนออกนอกเวทีเลยครับ !!! แต่ Wilson ยังคงอยู่ครับ !! Knight ก็เดินตรงไปจะลากคอ Wilson ลงมาครับ !!! แต่ Wilson ไม่ยอมง่าย ๆ !! จัดการถุยน้ำลายอัดหน้า Knight เลยครับ !!! Knight นี่ถอยออกมาเช็ดหน้าเลยครับ !!! ก่อนที่หน้าจะเริ่มโกรธขึ้นแล้วหันกลับมา-!!! Springboard Roundhouse kick !!!

Knight นี่คุกเข่าลงไปจับคางเลยครับ !!! Wilson เห็นดังนั้นก็เสริมแรงมาอีกรอบครับ !!! Knight หันมา !! Complete Shot โดย Wilson !!! แต่ Knight ยังยืนอยู่ได้ครับก่อนจะจับโยน Wilson ลงไปนอนดื้อ ๆ เลยครับ !!! Wilson ก็รีบลุกขึ้นมาครับ !! Knight เห็นก็จับ Wilson ไว้ก่อนครับ ก่อนะจับโยนเข้า Turnbuckle !!! Wilson พิง Turnbuckle ครับ !!! Knight ก็วิ่งตรงเข้าไป-!!! Wilson เห็นก็รีบขึ้นเชือกเส้นสามครับ !!! Knight ตรงเข้ามากระตุกเชือก !! แต่ช้าไป Wilson กระโดดหลบมาอยู่ด้านหลัง Knight ครับ !!! Knight ที่หันหลังให้กับ Wilson จะหันกลับมาแต่เจอ Wilson วิ่งตรงไป-!! Forearm Smash อัดหลังครับ !!! Wilson ก็ถอยออกมาอีกครับ !!! แล้ววิ่งตรงเข้าไป-!! Knight หันกลับมาแล้วจัดการ Reverse STO !! อัด Turnbuckle เลยครับ !!! Wilson โดนไปนี่เซออกมาเลยครับ !!! Knight ที่เห็นดังนั้นก็เดินตรงไปจิกผม Wilson ครับ !! แล้วจัดการโยนออกไปนอกเวทีครับ !!! แต่ Wilson ไม่ยอมครับ !! จัดการเข่าอัดท้อง Knight ครับ !!! Knight นี่จุกเลยครับผม !!! Wilson ก็โยน Knight ออกไปด้านนอกแทนเลยครับ !!!

Knight ลงมายืนครับ !! Wilson ก็รีบวิ่งขึ้นเชือกเส้นที่สามครับผม !!! ก่อนจะจัดการกระโดดลงมา-!!! Missile Dropkick !!! Knight โดนเข้าไปนอนเลยครับ !!! Wilson ที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเลยครับ !!! เมื่อนั้น Wilson ก็จิกผม Knight มาเลยครับ !!! มาตรงระหว่างหลุมสองหลุ่มเลยครับ !!! เมื่อนั้น WIlson จัดการมองไปที่หลุมที่มีชื่อ Knight Rider ครับ !!! แล้วโยน Knight ลงไปเลยครับ !!! แต่ Knight ไม่ยอมยังอยู่ครับ !!! แล้วจับ Wilson ขึ้นมายกครับ !! จัดการ Fallaway Slam โยนไปชนกับที่กั้นคนดูเข้าเลยครับ !!! Wilson นี่ลงไปนอนจุกเลยครับ !!! Knight เห็นดังนั้นก็เดินตรงไปอีกด้านหนึ่งครับ !!! ก่อนจะหยิบ "พลั่ว" ข้าง ๆ หลุ่มของ Wilson ขึ้นมาครับ !!! Wilson เห็นอย่างนั้นนี่ก็รีบพยุงตัวเองลุกขึ้นมาเลยครับ !!! Knight ก็ง้างพลั่วแล้วครับ !! Knight จัดการเหวี่ยงอัดไป !!!

Wilson หลบได้ครับ พลั่วเกือบอัดคนดูทำเอาคนดูสะดุ้งเลยครับ !!! Wilson ก็วิ่งตะเกียดตะกายออกมาครับ !!! WIlson ก็ตรงเข้าไปใต้เวทีครับ ไม่รู้จะหลบหรือจะหาของ-!!! Knight ก็วางพลัวตรงขอบเวทีครับ !!! แล้วคลานเข้าไปลาก Wilson ออกมาครับ !!! เผยให้เห็น Wilson ที่มือข้างหนึ่งลากเก้าอี้เหล็กมาด้วย !! เมื่อนั้น Knight จัดการคว้าพลั่วของเขาขึ้นมาครับ !!! แล้วจัดการฟาดลงไปสุดแรงเกิดเลยครับ !!! Wilson เห็นก็ใช้เก้าอี้รับพลั่วบุบเลยครับผม !!! Knight ก็ยกพลั่วขึ้นมาจะฟาดลงไปอีกครับ !!! คราวนี้ Wilson ก็ลุกขึ้นมาครับ !!!

Knight ก็ง้างพลั่วแล้วครับ !!! Wilson ก็ใช้เก้าอี้ที่บุบของเขาจัดการฟาดลงไปที่ท้องของ Knight ครับ !! Knight เซออกเล็กน้อย !!! Wilson เห็นดังนั้นก็จัดการ-!! เตะหว่างขา Knight ทันทีทันใดเลยครับ !!! Knight นี่ก้มจุกเลยครับ !!! Wilson ก็ดึงพลั่วออกมาจากมือ Knight ครับ !!! ก่อนที่ Wilson จะจัดการฟาดพลั่วลงไปอัดหลัง Knight เลยครับ !!! Knight นี่นอนลงไปเลยครับ !!! พลั่วนี่ก็บิดเบี้ยวเล็กน้อยครับ !!! Wilson ก็โยนพลั่วทิ้งไปครับ !!! ก่อนที่เขาจะเตรียมตัวรอ Knight แล้วครับ !!! Knight ก็พยายามลุกขึ้นมาครับ !!! Wilson ก็วิ่งตรงเข้าไป-!!!! Dying From Hell (Fame Asser) !!! Knight โดนไปนี่กลับไปนอนนิ่งใหม่เลยครับผม !!!! Wilson เห็นโอกาสทองแล้วครับ !!!! จัดการค่อย ๆ ลาก Knight ออกมาเลยครับ !!!

Wilson ก็ลากมาถึงหน้าหลุมของ Knight อีกครั้งครับ !!! Knight ก็โดน Wilson จับยกขึ้นมาครับ !!! เมื่อนั้น Wilson จัดการศอกไป !! หนึ่งที !!! สองที !!! สามที !!! และก็สี่ที !!! รอบสี่ Knight หลบได้ครับ !! ก่อนที่ Knight จะจัดการต่อยท้องของ Wilson รัว ๆ เลยครับ !!! ต่อย ๆๆๆๆๆๆๆ !!! Wilson ที่เซถอยออกมาหน้าหลุมของเขาเลยครับ !!! Knight เห็นดังนั้นก็สปริงตัวพุ่งตรงเข้าไป-!!! Outlaws Attack (Lou Theze Press) !!!! ทั้งคู่ตกลงไปในหลุมของ Wilson เลยครับ ดินนี่เข้ามาเต็มหน้าตาของนักมวยปล้ำทั้งสองจนมอมแมมหมดแต่นั่นไม่สำคัญ !!! Knight ต่อย Wilson ไม่หยุดจน Wilson จะน็อคแล้วครับ !!!! Knight ก็หยุดหมัดสุดท้ายของเขาลงครับ !!! ก่อนที่ Knight จะลุกออกจากหลุมของ Wilson ในขณะที่ Wilson ยังหลับอยู่ครับ !!! เมื่อนั้นเอง Knight ก็ลุกขึ้นมายืนกลาง Titantron เพื่อพักหายใจเล็กน้อยครับ !!

ป่าป !!!!!!! รถจากหลังฉากพุ่งตรงเข้ามาชน Knight เต็ม ๆ เลยครับ !!! ตัว Knight ปลิวขึ้นมาอัดกระจกรถจนร้าวเลยครับ !!! ก่อนที่รถจะหยุดเบรคกระทันหัน !!! Knight ตกลงมานอนหน้าเวทีครับ !!! ประตูรถก็เปิดออกเผยให้เห็น Edwin Black ที่มาช่วยเจ้านายของเขาครับ !!! Edwin ก็เดินตรงมาหา Knight พร้อมกับค้อนปอนด์ครับ !!! Knight ที่ยังไม่เห็นค้อนปอนด์ก็หันกลับมาต่อยเต็มแรงด้วยความโกรธครับ !!! Edwin หลบได้และใช้ค้อนตีหน้า Knight เต็ม ๆ เลยครับ !!! Knight นี่เซออกมาพิงเวทีเลยครับ !! จมูกนี่แตกออกมีเลือดไหลออกมาเต็มหน้าเลยครับ !!! Knight ก็มองไปที่ Edwin ครับ !!! สายตาจ้องกันครู่หนึ่ง !!! ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งตรงเข้าไปพร้อมกันครับ !!!! Knight จัดการดัน Edwin อัดที่กั้นคนดูสุดแรงครับ !!!!

Edwin ลงมานอนจุกเลยครับ !!! Knight ก็กระทืบหน้า Edwin ไปทีหนึ่งครับ !!!! ก่อนจะหยิบค้อนปอนด์ขึ้นมาแล้ววางไว้ใกล้ ๆ ตรงเสาเหล็กครับ !!! เมื่อนั้น Knight ก็จิกผมของ Edwin มาใกล้ ๆ โต๊ะผู้บรรยายครับ !!! เมื่อนั้น Knight จัดการเหวี่ยง Edwin ไปอัดโต๊ะผู้บรรยายครับ !!! แต่ Edwin เสือกยังอยู่ได้ ! แล้วจัดการพลิกมายก Knight ครับ !!! แล้ว Snake Eye กับขอบเวทีเต็ม ๆ เลยครับ !!! Knight นี่ลงมานั่งบนพื้นเลยครับ !!! Edwin ก็ลงมาพักหายใจพร้อมกุมท้องของเขาเล็กน้อยครับ !!! เมื่อนั้น Edwin จัดการจับ Knight ขึ้นมาครับ !!! แล้วเสียบเข้าล็อค-!!!! จัดการ Checkmate (Jackknife Powerbomb) !!!! อัดกับโต๊ะผู้บรรยายครับ !!!!

โต๊ะผู้บรรยายยังไม่พังแต่ Knight นี่นอนนิ่งเลยครับ !! Edwin ยังไม่พอครับ ลาก Knight ลงมาเสียบล็อคใหม่อีกรอบครับ-!!! แล้วจัดการ Checkmate !!!! Knight แก้ลงมาพลิกตัว Edwin ครับ !!!! แล้วจัดการ !!! Buried Piledriver (Tombstone Piledriver) !!! อัดกับพื้นเต็ม ๆ ครับ !!! Edwin นอนเลยครับ !!! เมื่อนั้น Knight ก็ลุกขึ้นมาครับ !!! ก่อนจะค่อย ๆ เดินออกมา-!!! Wilson อยู่บนเชือกเส้นสามครับ !!! กระโดดลงมา-!!! Dying From Hell !!!! Knight มองทันเฉยครับ !!! จัดการรับไว้ได้ครับ !!! แล้ววิ่งตรงไปหาเสาเหล็กครับ !!! Knight Buster (Spinning Spinebuster) !!! อัดกับเสาเหล็ก !!! แต่ Wilson เสือกแก้ได้อีกครับ !!!! เป็น DDT อัดเสาเหล็ก !!! Knight โดนไปนี่ยืนตายเลยครับ !!! Wilson หลังชนเสาเหล็กไปก็ลงไปนอนกุมหลังเช่นกันครับ !!! ต่างฝ่ายต่างเจ็บ !!

Wilson ก็ลุกขึ้นมาก่อนครับ !! ก่อนจะจับ Knight ไปด้วยครับผม !!! เมื่อนั้น Wilson ก็โยน Knight ลงไปนอนเบาะหลังของรถครับ !!! ก่อนที่ Wilson จะนั่งเบาะคนขับตามไปด้วยครับ !!! เมื่อนั้น Wilson ก็ขับถอยออกมาครับ !!! แล้วเล็งไปที่หลุมของ Knight !! Wilson ปิ้งไอเดียเหี้ย ๆ ได้แล้วขับตรงไปเลยครับ !!! Knight ตืนขึ้นมาก็เข้าล็อคอ Wilson ครับ !!! รถ Wilson หักโค้ง-!!! โครม !!!!! ตก Titantron ไปเลยครับ !!! รถนี่คว่ำลงไปเลยครับ !!! คนดูร้องตามครับ !!! ก่อนพากันตะโกน "Holy Sh*t !!" "Holy Sh*t !!" เมื่อนั้นผ่านไปได้ไม่นาน Wilson ก็ค่อย ๆ ออกมาจากรถที่คว่ำแล้วเริ่มมีควันขึ้นครับผม !!! หัวนี่มีเลือดออกเล็กน้อยครับ !! Wilson ก็วิ่งขึ้นไปจะปีนขึ้นไปบน Titantron ครับ !!! ส่วน Knight นี่ก็ค่อย ๆ คลานออกมาเลือดเต็มหน้าเลยครับ !!! ไม่บอกว่ามวยปล้ำกูนึกว่าหนังแอคชั่นไอชิบหาย-!!!!

"ตู้ม !!!!"

รถระเบิดครับคุณผู้ชม !!!! Knight นี่กระเด็นตามแรงระเบิดเลยครับ !!!! Wilson ก็หันกลับไปเห็นไฟสีแดงฉานกำลังเผารถสปอร์ตของเขาครับ !! แต่นั่นไม่สำคัญ !!! ที่สำคัญคือ Knight น็อคแน่ ๆ !!! Wilson ลงมาแล้วลาก Knight ออกมาครับ !!! Edwin ที่ฟื้นขึ้นมาแล้วเดินมาก็ช่วยดึง Knight ที่โดนแรงระเบิดขึ้นไปครับผม !!!! เมื่อนั้น Wilson ก็ค่อย ๆ ปีนตามขึ้นไปครับ !! แต่ทันใดนั้นเอง Knight ก็ลุกขึ้นมาแล้วจับ Edwin ขึ้นมาครับ !!! Edwin พยายามดิ้นออกแต่ดิ้นไม่ได้ครับผม !!! เมื่อนั้น Knight ก็จัดการ-!!!! Knight Buster !!! Edwin ตกลงมา-!!! เบาะด้านล่างพังยุบเลยครับ !!! Edwin นี่น็อคเอาท์โดยสมบูรณ์ !!!

Wilson ที่ปีนขึ้นมาได้ก็ประชันหน้ามองกันครับ !!! สภาพนี่อย่างกับไปบู๊มาใน Taken !! เมื่อนั้น Wilson จัดการกลิ้งหลบหมัดของ Knight ครับแล้ววิ่งตรงไปที่หลุมของ Knight ครับ !!! Knight ก็เดินตาม Wilson ไปอย่างรวดเร็วครับ !!! Wilson ก็พยายามมองหาอาวุธก็เห็นพลั่วหน้าหลุมของ Knight ครับ !!! เมื่อนั้น Wilson จัดการใช้พลั่วตีอัดท้อง Knight เลยครับ !!! Knight นี่ลงไปนั่งจุกเลยครับ !!! Wilson ก็ถอยออกมาง้างพลั่วครับ !!!! Knight ก็กระโดดสุดแรงตรงไป-!!! Jumping Clotheline !!!! ลงไปนอนคู่เลยครับ !!! Knight นี่ก็นอนคว่ำ มือพิงที่กั้นคนดู Wilson ก็นอนหน้าหลุมของ Knight ครับ !!! เมื่อนั้นเอง Knight ก็ดึง Wilson ไปที่หลุมของ Wilson เองครับ !!

Knight ก็ลาก Wilson มาหยุดตรงหน้าหลุมแล้วครับ !!! เมื่อนั้น Knight ก็จะโยน Wilson ลงไปในหลุมครับ !! แต่ Wilson ไม่ยอมครับ-!! จัดการจับ Knight เอาไว้ครับ !!! ก่อนจะศอกอัดท้องลงไปครับ !! Knight ก็จุกเล็กน้อยครับ !! ก่อนที่เขาจะจัดการดึงตัว Wilson มา !!! แล้วซัดหน้าคว่ำไปเต็ม ๆ ครับ !!! Wilson โดนต่อยไปนี่เลือดออกมาจากปากเลยครับ !!!! Wilson เซลงมายืนหน้าหลุมของตนครับ !!! Knight ก็วิ่งพุ่งตรงเข้าไป-!!! Outlaws Attack !!! Wilson กระโดดหลบ-!!! Knight ลงไปนอนในหลุม Wilson ครับ !!! Knight ก็พยายามลุกขึ้นมาครับ-!!! ป่าปปป !!!!

Wilson เอาป้ายหลุมหินฟาดกลางกระบาล Knight เลยครับ !!!! Knight นี่น็อคคาหลุมเลยครับ !!! คนดูก็ร้องตามครับผม !!! เมื่อนั้น Wilson ก็ลากศพ Knight ขึ้นมาแล้วเสียบเข้าล็อคครับ-!!! จัดการ Deadly Rebirth (Future Shock DDT) !!!! อัดกับป้ายหลุมไปเต็ม ๆ ครับ !!!! Knight นอนนิ่งเลยครับ !!! ถ้ายังพลิกเกมได้อีกก็คงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้วครับสำหรับทาง Knight !!! เลือดนี่ไหลนองเต็มหน้า Knight เลยครับ !!!! Wilson ก็ใช้แรงที่เหลือไม่มากของเขาจับลาก Knight มาด้วยครับ-!!! ก่อนจะจัดการโยนลงไปในหลุมครับผม !!!! เมื่อนั้น Wilson ก็ใช้พลั่วพัง ๆ จัดการตักดินข้าง ๆ หลุมขึ้นมาแล้วเทลงไปครับ !!! ค่อย ๆ ฝัง Knight ลงไปครับผม กว่าจะทำได้ก็กินเวลาไปสักพักแล้วทว่าทันใดนั้นเอง- !!!

Knight พุ่งออกมาจากกองดินที่ฝังเขาครับ !!! แล้วยก Wilson ขึ้นมาครับ-!!! Belly To Belly Overhead Suplex !!!! แต่ Wilson ดิ้นหลุดออกมาได้ครับก่อนจะศอกอัดหน้า Knight ลงไปเต็ม ๆ ครับ !!! Knight โดนเข้าไปก็เซครับ-!!! ก่อนที่ Wilson จะใช้พลั่วของเขาเหวี่ยงเข้าใส่ Knight !!! Knight ใช้มือรับไว้ได้ครับก่อจะดึง Wilson เข้ามาแล้วจับขึ้นมาเลยครับ !!! ชิบหายแล้ว Wilson !!! Knight เดินตรงเข้าไปหน้าหลุม Wilson ครับ !!!! Buried Piledriver !!!! Wilson หลับฝันดีกลิ้งตกหลุมไปเลยครับ-!!! Knight จะขึ้นไปบนรถก่อสร้างฝัง Wilson ครับ-!!!

แต่ Edwin วิ่งขึ้นมารวบหลัง Knight แล้วโยนออกห่างไปครับ !!! Knight ก็หันกลับไปมอง Edwin ครับ-!!! Edwin ก็วิ่งตรงเข้าไป-!!! Knight กระโดด Jumping Clotheline สวน-!!! Edwin รู้แล้วเลยจัดการ-!!! Drop Dead (End of Days) !!!!! Knight นอนตายของจริงครับ !!! Edwin ก็นอนนิ่งลงไปเลยครับ !!! สายตานี่เบิกกว้างพร้อมรอยยิ้มครับ !!! เขาพึ่งจะช่วยเจ้านายเอาไว้ด้วยกำลังของตน !!ตัวเองนี่ยิ้มลุกขึ้นมาชูมือดีใจเลยครับผม !!! ก่อนที่ Edwin จะลาก Knight ลงเข้าไปในหลุม !!!

Edwin ยังคงยิ้มดีใจครับ !!! กุนี่เก่งชิบหายเลย !!!! Edwin ก็คว้าพลั่วขึ้นมาแล้วจะฝัง Knight ต่อจาก Wilson ครับ !! ค่อย ๆ ใช้พลั่วฝัง Knight !!! ในขณะที่คนดูยังคงงงว่าทำไมมึงไม่ใช้รถข้าง ๆ มึง !!!!! คำตอบคือ Edwin ไม่ทันคิดครับ กำลังดีใจอยู่-!!! ฝังใกล้จะเสร็จแล้ว Edwin คิด !!! เมื่อนั้นเอง Knight ก็ลุกขึ้นมาจากหลุมอีกครับ !!! Edwin เห็นนี่ตาค้างเลยครับ !!! "มึงยังไม่ตายเรอะ !!!" Edwin ถามขึ้นมาแบบไม่คิดเลยครับ !! Knight ก็ค่อย ๆ ปีนขึ้นมาจากหลุมครับ ค่อย ๆ ปีนขึ้นมา และก็-!!!

โครม !!!! รถก่อสร้างข้าง ๆ Edwin จัดการชน Knight น็อคตกลงไปในหลุมอีกรอบครับ !!! Wilson ที่เหนื่อยจะตายห่าขับรถอยู่ครับผม !!! เมื่อนั้น Wilson ก็ค่อย ๆ ถอยรถออกมาและตักดินทั้งกองฝัง Knight ไปเรียบร้อยเลยครับ !!! ก่อนจะขับรถทับหลุมอีก ไม่ต้องคิดจะกลับขึ้นมาครับผม !!!! "มึงอย่าเสือกขึ้นมาอีกนะโว้ยยย กุเหนื่อยย !!" Wilson ตะโกนด่าเลยครับ !! เก้ง ๆๆๆๆ !!

Here's your winner , Wilson S. Atlas

...

...

...

...

A-re? Na-ni? Nan-de-sho-ka?

อ่าว! ค่ายปิดนานแล้วหรอ!? กรรม! และก็ฉายผิดช่องด้วย ต้องไปฉายใน SEW!?

โอเค ๆ รีรันเทปใหม่! เร็ว ๆๆๆๆ !

ซู้ดดดดด.. กาวมา! เร็ว ๆ! เปิดเพลงที่กำลังฮิตด่วน-! แต่เราเผลอเปิด Fortune Cookie ไปแล้วว่ะ! เอาไงดีวะ!

เอาเพลงของพวกเด็กไม่มีขนหมอยติดอนิเมะพวกนั้นไปก่อนแล้วกัน! เลือกมาเร็ว ๆ! ไว ๆ!

PROLOGUE:: PART ONE >> "ยามค่ำคืนอันมืดมิด พวกผมได้.. ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี!?"

Rating: R (For Strong Language)
Directed by Jussaateen
_________________________________

"Jaturamitr"

....

"Jaturamitto"

....

"จตุรมิตรสามัคคี"

การแข่งขันฟุตบอลประเพณีจตุรมิตรสามัคคี เป็นการแข่งขันฟุตบอลประเพณีระดับมัธยมศึกษาระหว่างโรงเรียนใหม่เอี่ยมสี่โรงเรียน.. อันซึ่งประกอบไปด้วยโรงเรียนอารีย์วิทยา โรงเรียนมัธยมนานาชาติโฮเซย์ โรงเรียนดัดสันดานวิทยา โรงเรียนเซนต์คานาเรี่ยน ซึ่งการแข่งขันจตุรมิตรสามัคคีนั้นจะจัดขึ้นประจำทุก ๆ สองปี ณ สนามกิฬาแห่งชาติ ศุภชลาศัย กรุงเทพมหานคร ประเทศไทยนั่นเอง

โดยทุก ๆ คราวที่เกิดการแข่งขันนั้น เหล่าผู้หลักผู้ใหญ่ต่างก็มักจะออกมาออกหน้าออกตาในสังคมและกล่าวถึงบรรยากาศในการแข่งขันนี้ด้วยรอยยิ้มจาก รร. ทั้ง 4 โรงเรียน.. พวกเขาพูดถึงประเพณีนี้ว่าเป็นการ สานสัมพันธ์พี่น้องโรงเรียน

ไม่สำคัญว่าโรงเรียนไหนจะมีการศึกษาดีเป็นรองกับโรงเรียนอื่น.. ไม่สำคัญว่าโรงเรียนไหนจะมีคนอยู่ทั้งหมดไม่ถึง 20 คน.. ไม่สำคัญว่าโรงเรียนไหนจะเป็นโรงเรียนที่มีคนญี่ปุ่นอยู่ 80% และต้องลงทุนจอง AirAsia มาเพื่อร่วมประเพณีฟุตบอลในครั้งนี้.. และแน่แท้ว่ามันไม่สำคัญอะไรเลยว่าโรงเรียนไหนจะมีฤดูมากกว่าชาวบ้านเขา..

ในการแข่งขันครั้งนี้คือการสร้างสัมพันธ์และรวมตัวกัน เพื่อสนุกสนานในการกิฬาเล่นนี้นั่นเอง

นั่นเป็นคำพูดที่พวกเขามักจะกรอกหูพวกสื่อสัมภาษณ์ข่าวในการออกอากาศการแข่งขันระดับโรงเรียนอันแสนจะโด่งดังและลือลั่นไปทั่วท้องจักรวาลกาแล็กซี่ทางช้างเผือกนี้

แต่หากทว่าเบื้องหลังสิ่งที่พวกเขาพูดกับน้อง ๆ นักเรียนผ่านปากของสต้าฟเชียร์หรือบางโรงเรียนก็เอาตุ๊กตาหมีให้มารับหน้าแทนนั้นคือ..

...

"ร้องให้ดังกว่านี้ครับน้อง!"
"ทนแดดหน่อยน้อง! แค่นี้ทำไม่ได้หรอ!?"
"สู้โรงเรียนเซนต์คานาเรี่ยนไม่ได้นะเนี่ย รู้มั้ยน้อง!?"
~~"ไม่ต้องซ้อม ไอสัส กุขี้เกียจ แยกย้าย ๆ"~~

...

น้อง ๆ นักเรียนมากมายต้องมานั่งฝืนทนกับแดดร้อน ๆ กลางสนามหญ้าเทียม ในขณะที่รุ่นพี่สต้าฟเชียร์และแปรงอักษรทำได้แค่พูดปาก หาเรื่องให้น้องรักษาสติและไม่แตกตื่นไปในแต่ละวันของการซ้อมเชียร์.. หากโชคดีหน่อย เราอาจจะได้ซ้อมอย่างจริง ๆ จัง และเต็มเปี่ยมดังที่ปากว่า ยาวกับแดดร้อน ๆ ของประเทศไทยไปสามชั่วโมงกว่า ๆ แต่หากโชคร้าย กว่าจะจัดแถวและแจกอุปกรณ์สำหรับการเชียร์เสร็จก็ปาไปครึ่งวัน จะเที่ยงแล้ว

ราวกับว่าผลาญงบไปวัน ๆ กับบางโรงเรียน บางโรงเรียนก็จับเด็กให้ทนกับแดดย่างปิ้งจนหนังไหม้เสี่ยงเป็นมะเร็ง บางโรงเรียนก็ลงทุน เอางบมาใส่ยัดกับลีดเชียร์อย่างกับจะไปออกคอนเสิร์ต และบางครั้งก็เอาไปลงกับนักกิฬาที่สุดท้ายก็มานั่งท้อแท้ในกลางเกม!

หากสามารถเปลี่ยนชื่อประเพณีได้ คงสมควรจะเปลี่ยนมันเป็นจตุร "สงคราม" หรือ จตุร "ทรมาน" เสียมากกว่า.. เพราะหลังจากการจัดจตุรมิตรครั้งล่าสุดไป หนึ่งในโรงเรียนเหล่านั้นหาได้ลิ้มรสชาติของ "การกิฬาการละเล่นอันจัดขึ้นเพียงเพื่อความสนุกสนานและความไมตรีนั่นเลย" แต่เป็นเหมือน "งานโชว์ของ ที่เอางบมาผลาญกับของไฮเทคมาอวดใส่กัน" เสียมากกว่า

และหากจะโทษกับฝ่ายบริหารว่า เป็นคนสวมหน้ากากเพียงคนเดียวก็ไม่ได้.. แม้จะไม่ได้รู้รายละเอียดเรื่องนี้มากเพียงใด แต่เพียงแค่การมองลวก ๆ จากข้างแสตนนั้น ก็พอจะบอกได้แล้วว่าใครเป็นฝ่ายผิดบ้างในเรื่องการบริหารโง่ ๆ นี้

พวกน้อง ๆ บนแสตนที่ทำโง่ ๆ ไม่ยอมฟังคำสั่งรุ่นพี่ วัน ๆ ก็เอาแต่ตะโกนแจกกล้วย แจกควย ห่าเหวนั่นอยู่ได้ น่ารำคาญ

พวกพี่สตาฟที่บริหารกันได้โคตรจะเก่งกาจ น้องคนนึงเค้าเป็นลมสลบเหมือดไป ทำให้ที่นั่งเชียร์โหว่หายไปช่องนึง และต้องทำให้น้องที่นั่งค้าง ๆ มายกเพจแปรอักษรแทนให้ ยกสุดแขนทั้งเหงื่อโชกไปทั่ว ในขณะที่แดดแส่งแทยงตาอย่างกับนัดกันมาทรมานเค้า

ผมยังจำภาพนั้นได้ ภาพของน้องคนนึงที่ยกเพจด้วยแขนทั้งสองในขณะที่น้ำตาไหลโชกออกมาทั้งดวง.. ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมเค้าถึงร้อง เพราะทรมานที่ต้องทำงานที่ไม่ใช่ของตัวเองเหรอ? เพราะเหนื่อยจนร่างคั้นน้ำตาออกมาเองแบบงง ๆ เหรอ? แสร้งปลอมว่าทำเพื่อ รร. เหรอ? คิดว่าจะมีกล้องมาถ่ายโชว์ว่ามึงเก่งเหรอ? หรือกำลังสิ้นหวังที่ตนต้องมาแบกรับหน้าที่เพ่ิมอีกเป็นสองเท่า ในขณะที่รุ่นพี่เอาแต่ยืนมองนั่งกินอาหารว่างกันล่ะ? .. หากผมไม่เข้าไปช่วยในตอนนั้น คงจะเป็นตราบาปในสายตาของผมไปตลอดแน่แท้

มันผิด มันก็ผิดทั้งหมด ไอพวกคนจอมปลอมที่แสร้งทำเป็นคนดี ในขณะที่หวังเอาแต่ความสบาย ๆ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน.. พวกมึงไม่รู้สำนึกบ้างเลยหรอวะ? ไอพวกน้องที่โดนกดขี่พวกนั้นก็แสร้งใส่หน้ากากทำเป็นยอมรับอยู่ได้ สังคมมันจะเจริญได้ไงในเมื่อพวกมึงยังเอาแต่คิด ถอนหายใจกับตัวเองแล้วพูดว่า "แค่นี้ก็พอแล้ว" น่ะ.. เพราะอย่างนี้ไง ประเทศเราเลยมีแต่พวกใส่หน้ากากหน้าด้าน ๆ มาปกครองเราไงล่ะ

"บ่นอะไรคนเดียวล่ะ? ไอหงอกสี่ตา"
"อย่าเสือกน่า ยัยนี่ แทนที่จะเอาเวลามาเขียนนิยาย ก็กลับไปซ่อมเพจต่อซะไป"
"น่าเบื่อจะตาย ไม่เอาด้วยหรอก แกก็ทำไปเองแล้วกัน ไอสี่ตา"

Grey Season :: Nara Niranun

...

ณ ยามค่ำคืนอันแสนดึกดื่น เวลาราว ๆ ประมาณยี่สิบสามนาฬิกาได้ หรือในภาษาชาวบ้านก็ห้าทุ่มนั่นเอง ซึ่งเต็มแผ่ไปด้วยความเงียบกริบแทบจะทั่วทุกบริเวณทุกซอกทุกมุมภายในโรงเรียนเซนต์คานาเรี่ยนแห่งนี้ นอกเว้นเสียจากห้องบางห้องภายในตัวอาคารตึกอันซึ่งยังคงมีแสไฟงเปิดอยู่พร้อมกับเงาของนักเรียนและอาจารย์ราว ๆ สิบคนภายในห้องแต่ละห้องกำลังจัดเก็บของต่าง ๆ อยู๋

ถือเป็นความผ่อนคลายทางสายตาแต่เป็นความเหนื่อยหน่ายและยากเย็นสำหรับนักเรียนรุ่นพี่ และครูบาอาจารย์หลายคนที่ยังคงต้องมาทำงานกันอย่างครุกครือต่อไปเรื่อย ๆ ราวกับเครื่องจักรในโรงงานที่ใช้งานโดยแทบไม่มีหยุดเลย

ก่อนหน้านี้ยังทำงานไม่พออีกเหรอ?

นี่คือที่เหนื่อยกับการมาจัดแสตนเชียร์ตั้งแต่ตีห้า ต้องมาดูแลน้องตั้งแต่เช้ายันสองทุ่ม แล้วต้องมานั่งเช็ดขี้ที่อีพวกน้องพังมาให้หมดจนห้าทุ่มก็ยังไม่ถึงครึ่งเนี่ยนะ?.. แมร่งเอ้ย

ชายผมสีหงอกออกเทาสวมแว่นตาจดจ้องสายตามองดูเพจแปรอักษรนับร้อยที่กองอยู่ตรงกลางห้องด้วยสภาพที่เละยับเยิน โดยก่อนหน้าที่พวกเขาจะเดินทางกลับมาก็ได้ทำการดันโต๊ะเก้าอี้ภายในห้องออกไปยังมุมห้องทั้งสี่หมดแล้ว จึงทำให้เหลือพื้นที่จำนวนหนึ่งให้นักเรียนอีกสามคนนอกจากตัวชายสวมแว่นทำการซ่อมเพจแปรอักษรทั้งหลายเหล่านี้ให้เสร็จสิ้นและจะได้พักผ่อนเสียทีหลังจากไม่ได้พักมานาน

ไม่ต้องสงสัยอะไร ชายสวมแว่นคนนั้นคือผมเอง..

นร นิรนัน ชื่อเล่น 'นะ' เป็นหนึ่งในชมรมหน้ากาก เช่นเดียวกับคนที่เหลือในห้องนี้ ล้วนแล้วเป็นสมาชิกในชมรมหน้ากากนี่เอง

...

แกรก แกรก แกรก.. เสียงนิ้วกระทบลงสู่แป้นพิมพ์คีย์บอร์ดดังขึ้นอย่างรวดเร็วฉับไวและลื่นไหลดุจฝีไม้ลายมือของมืออาชีพ สายตาของผมเลื่อนมองขึ้นไปก็เหลือบเห็นยัยสาวผมยาวกำลังนั่งพิมพ์เขียนอย่างเมามันส์กับโน้ตบุ๊กบนหน้าตักของเธอ สายตาจรดจดจ่อกับงานเขียนนิยายชิ้นโบแดงที่นางเคยกล่าวเรียกเบื้องหน้าพร้อมกับรอยยิ้มผุดสะท้อนจากจออย่างแผ่วบางให้มองเห็น.. ยัยนั่นคือ 'ลิน' หนึ่งในสมาชิกของชมรมหน้ากากเรานั่นเอง

ไม่ต้องถามก็รู้ว่านางกำลังจริงจับกับมันแค่ไหน ถึงขนาดไม่คิดจะเหลียวหลังหันมามองเพื่อน ๆ ของเธออีกสองคนที่เหลือซึ่งกำลังซับเหงื่อจากใบหน้าด้วยความเหน็ดเหนื่อย ทั้งที่ยังซ่อมเพจได้เพียงสิบถึงยี่สิบตัวจากกองเพจแปรอักษรนับร้อยที่กองอยู่ตรงกลางห้อง โดย ณ ปัจจุบันยัยบ้านิยายนี่คงจะล่องลอยไปตามโลกของเธออย่างกับเป็นพระเจ้าแล้วก็ว่าได้ ทั้งที่ตำแหน่งของเธอบนโลกนี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา มิหนำซ้ำยังโดน 'แบน' ออกมายืนอยู่ ณ ตรงนี้เหมือนพวกเราอีกด้วย

ก็ไม่ได้อยากจะบ่นอะไรนักหรอกนะ แต่ว่า---

แกรก! แกรก! แกรก! แกรก! แกรก! ปัก! ปัก! ปัก! แกรก! ปัก!

แต่ไอการพิมพ์อันหนักหน่วงและบ้าคลั่งอย่างกับกำลังลงหมัดใส่ศัตรูนั่นน่ะ อีกทั้งรอยยิ้มไม่สนใจโลกและเปี่ยมไปด้วยความสะใจกับอะไรก็ตามที่นางเขียนอยู่นั่นน่ะ ชักจะน่ารำคาญขึ้นทุกทีทุกทีแล้วนะ! ยัยนี่ช่วยอ่านบรรยากาศ และเงียบเสียงลงหน่อยได้มั้ย? ช่วยคนอื่นทำงานยังไม่พอ ยังจะมาทำลายสมาธิคนอื่นอีกเนี่ยนะ!?

"ฮ่า ๆๆๆ! นี่สิ! นี่สิ-!" ยังไม่จบอีก ยัยบ้านี่ ยังจะหัวเราะออกมาอีก.. น่ารำคาญชะมัดเลยโว้ย!

"นี่สิ! นี่สิ! ไม่มีนิยายเรื่องไหนสามารถรอดจากรักสามเส้าได้ก็จริง แต่นี่มันเหนือกว่า! รักหกเส้า! นี่มันจะต้องกลายเป็นตำนาน!" ยัยลินบ่นพึมพำต่อหน้าดราฟต์นิยายอันซึ่งมีกลิ่นอายประหลาด ๆ เน่าเฟะเบื้องหน้าหล่อน ในขณะที่มือยังคงพิมพ์ กดตีแป้นพิมพ์อย่างรุนแรงต่อไปด้วยเสียงที่ดังจนน่ารำคาญกว่าไหน ๆ

"คึก คึก คึก! สุดยอดจริง ๆ! ถ้าเขียนอย่างนี้ได้ล่ะก็-! รางวัลซีไรต์ก็อยู่ไม่ห่างไกลแน่แท้!"

"ช่างแม่งละ ตรูไม่ทำแล้วเว้ย! กลับล่ะ-!"

ตัวผมที่ทนไม่ไหวกับเสียงแป้นพิมพ์น่ารำคาญพร้อมกับขี้เกียจต้องมานั่งลำบากกับเรื่องที่ไร้จำเป็นเช่นนี้จึงพลันลุกขึ้นยืนในทันทีทันใด ก่อนที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในห้องอีกสองคนจะหันมาทางผมยกเว้นเสียแต่ยัยบ้าเขียนนิยาย 'ลิน' นั่นที่ยังคงหัวเราะอัดหน้าโน้ตบุ๊กของเธอเอง.. ซึ่งหากวนย้อนกลับไปจึงรู้ได้ว่านั่นมันก็แค่โน้ตบุ๊คที่มีคนทิ้งเอาไว้ในห้องชมรมหน้ากากของเราเท่านั้นเอง

เรื่องของเชียร์ก็เอาไปให้พวกเชียร์สิวะ! เรื่องอะไรพวกเราต้องทำด้วยล่ะ?

"ต- แต่ว่าถ้าไม่ทำล่ะก็-" หญิงสาวอีกคนหนึ่งพลันดึงหูฟังออกจากสองหูของเธอและลุกขึ้นยืนตามผมที่กำลังจะคว้ามือเปิดประตูออกไป

"ถ้าเธอยังคิดจะทำอีกล่ะก็ ทำต่อไปก็ไม่มีใครห้าม แต่ตอนนี้ฉันขอลาล่ะ โคตรจะเสียเวลาพักผ่อนเลย" ผมที่ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนนั้นที่ดูครุ่นกังวลกับการกระทำของผม จึงพลันหันกลับไปและกล่าวขึ้นมาด้วยสายตาแน่วแน่

ยัยนั่นคือมายด์ อีกหนึ่งสมาชิกแห่งชมรมหน้ากาก ซึ่งตอนนี้คงเป็นคนที่ขยันทำงานซ่อมเพจมากที่สุดแล้วจากท่าทางเหน็ดเหนื่อยและเหงื่อโชกทั่วหน้า และพอจะเดาได้ว่าเธอค่อนข้างเป็นห่วงกับการที่ผมจะล้มเลิกความคิดภารกิจที่โดนมอบหมายโดยพวกชมรมเชียร์

เดาว่าคงกำลังจะถามว่าทำไมเธอถึงโดนแบน? ..ก็นะ ยัยนี่เปิดปากพูดอยู่ไม่ถึงยี่สิบประโยคในทั้งวันนี้เลยด้วยซ้ำไป เผลอ ๆ ต่ำกว่าสิบห้าประโยคถ้าเป็นวันปกติ แต่อาจเพราะวันนี้ต้องมาทนตากแดดเลยมีคำบ่นเพิ่มมาอีกสี่ถึงห้าประโยคล่ะมั้ง

"นี่ นะ.. นายลืมแล้วเหรอว่าถ้าพวกเราไม่ซ่อมเพจตามที่ได้รับมอบหมาย เขาให้กรณีกับพวกเราเป็นพิเศษน่ะ.. ว่าถ้าไม่ทำจะโดนยุบชมรม" ชายสวมแว่นร่างผอมสูงเอ่ยปากพูดขึ้นด้วยท่าทางเบื่อหน่ายในขณะที่มือยังคงซ่อมเพจแปรอักษรไปเรื่อย ๆ โดยไม่ละสายตาสมาธิใด ๆ แม้แต่น้อย

หมอนั่นคือปราชญ์ ไออินดี้ตัวพ่อ.. ปกติไม่ค่อยจะทำอะไรหรอกแต่วันนี้กลับมานั่งขยันขันแข็งทำงานคู่กับมายด์เฉยเลย แต่ที่สำคัญไม่ใช่ตรงนั้น แต่เป็นคำพูดที่เขาเปล่งออกมาต่างหากที่ทำให้ตัวผมตื่นตกใจไม่น้อย

ความรักนี่มันก็ความรักจริงจิ๊งง

"ความรักนี่มันก็ความรักจริงจิ๊งง" ลินเอ่ยปากพร้อมกับตอนที่ความคิดคำ ประโยคเดียวกันแล่นเข้ามาในหัวโดยพอดิบพอดีราวกับถูกจัดวางตามคาดการณ์ของพระผู้เป็นเจ้าจัซซาตีนเอาไว้แล้ว

แต่ตอนนี้ข้ามเรื่องบ้า ๆ โง่ ๆ นั่นไปก่อน ตอนนี้ความคิดและสมองของผมถูกเพ่งไปที่ประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียว ในขณะที่ภายในห้องถูกเสียงของการตีแป้นพิมพ์อย่างกับกำลังกดคอมโบเกมต่อสู้สตรีทไฟท์เตอร์อะไรอย่างนั้น

"พูดเรื่องอะไรของนาย?"

"ไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนเลย" ตัวผมเกาหัวแกรก ๆ ในขณะที่ส่งสายตามองไปที่ปราชญ์ด้วยความครุ่นสงสัย

"ก็สัปดาห์ก่อน ยูว์มาบอกเองถึงในห้องนี้เลยนี่ ว่า-.." ปราชญ์เงยหน้าขึ้นมากล่าวขึ้นมาหวังจะอธิบายให้ผมฟังแต่ทว่ากับติดขัดที่คำ ๆ หนึ่งอย่างน่าฉงนงุนงง

"ตอนนั้นนายโดนเรียกไปทำโทษเรื่องที่พังไม้กางเขนในห้องนี่หว่า.." ปราชญ์ที่จำความได้จึงพลันส่ายหน้าและตอบกลับไปในทันทีทันใด

"อ-... "

อะไรนะ? แสดงว่าจริงเรอะ?

"เอาเป็นว่าทำไปเถอะน่า ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะทำหรอกแต่มีชมรมเป็นตัวประกัน เลยต้องยอมไปก่อน"

เหอะ ๆ ดูปากคนพูดเสียก่อนว่าเป็นใครครับ.. แต่เอาเถอะ ตัวผมค่อย ๆ ลดตัวนั่งลงไปพร้อมกับถอนหายใจเฮิือกใหญ่ ๆ เฮือกหนึ่งออกมาด้วยความเบื่อหน่ายและเหน็ดเหนื่อยเอามากโข

การใช้ชีวิตในสังคมที่มีแต่พวกคนใส่หน้ากากนั้น การจะอยู่รอดได้คือต้องสวมหน้ากากที่ดูเก๋ ดูเท่ยิ่งกว่า.. ทำให้เราดูปลีกแยกกว่า แต่ก็ยังคงรักษาความสง่างาม.. ใส่มันไปสองชั้น ใส่มันไปสามชั้น ใส่มันไปห้าชั้น ใส่มันไปสิบชั้น ใส่มันไปให้หมด จนกว่าตัวตนของเราในสังคมเริ่มถอยห่างออกจากความเป็นจริง โกหก ตอแหลไปอย่างนั้นเรื่อย ๆ แล้วแสงจักสว่างรำไรให้กับอนาคตของผู้สวมหน้ากากดีเด่นแห่งปี แล้วมอบความสำเร็จมาให้พวกตอแหลแห่งศตวรรษเหล่านั้นถึงปลายตีน

แล้วพวกคนที่ไม่ใส่หน้ากากเหรอ? .. พวกเรานี่ไง? แล้วดูสิเป็นอย่างไรต่อ? มีผู้คนเข้ามาชื่นชมในความกล้าที่จะยอมรับความจริงมั้ย? มีใครที่ไหนเข้ามากราบที่ปลายตีนเราแล้วบอกว่า คนจริง มั้ย? แม้นั่นจะมิใช่สิ่งที่พวกเราต้องการใด ๆ แต่มันก็คงจะมีค่ากว่าการถูกทิ้งให้เหี่ยวเฉาหายไปในสังคม ถูกผลักปลีกแยกออกจากกลุ่ม ราวกับไร้ค่าใด ๆ ก่อนที่พวกคนสวมหน้ากากเหล่านั้นจะกลับไปหัวเราะให้กับความเก๋ไก๋ของหน้ากากราคาแพงเหล่านั้น

หัวเราะชื่นชมถึงความเก่งกาจในการแสดงเหล่านั้นไปเถอะ.. เหมือนว่าเราต้องการสังคม ต้องการหน้ากากในการอยู่อาศัยมีชีวิตบนผืนโลกนั่นแล.. ของพรรค์นั้นที่มาพร้อมกับเพื่อนจอมปลอมน่ะ เอาไปทิ้งในถังขยะไปเถอะ

'ถ้ายอมรับด้านมืดของคนอื่นไม่ได้... แปลว่าชีวิตนี้นายคงไม่เคยทำอะไรที่ผิดหรือสิ่งที่จะบ่งบอกให้เห็นถึงด้านมืดของนายเองเลยสินะ...'

'หรือว่าโกหกกับตัวเองมากเกินไป จนหลงลืมไปแล้วว่าด้านมืดของตนเองเป็นอย่างไรล่ะ?'

พอตัวผมซ่อมเพจไปได้สองถึงสามตัวด้วยความคิดเรื่อยเปื่อย ตัวลินก็พลันผ่อนลากเสียงลมหายใจเข้าออกของนางเสียงดังในขณะที่แขนทั้งสองบิดขี้เกียจขึ้นมาราวกับกำลังผ่อนคลายโดยไม่เกรงใจคนอื่น ๆ ภายในห้องเลยแม้แต่น้อย

"พักแค่นี้ก่อนแล้วกัน เซฟดราฟต์.. เดี๋ยว ๆ ทำไมช้าจังว้าา โปรแกรมรวนหรอ? .. ลุ้นว่ะ.. "

"โอเค! เสร็จแล้ว!" ลินพลันตะโกนขึ้นมาราวกับดีใจก่อนจะนอนแผ่ลงไปกับพื้นทันทีทันใดอย่างกับเป็นพื้นอันหนาวเย็นเป็นเตียงนอนที่บ้านของตัวหล่อนเอง

ก็อก ก็อก ก็อก.. เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมา เมื่อนั้นผมและปราชญ์จึงเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับก่อนจะพลันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังหลังห้องอีกทีหนึ่ง ซึ่งปรากฏให้เห็นว่าเป็นเวลา 23:51 หรือก็คือห้าทุ่มห้าสิบเอ็ดนาที และใกล้จะย่างก้าวสู่เที่ยงคืน ข้ามไปเป็นวันใหม่แล้ว

คงจะเป็นอาจารย์ล่ะมั้ง?

"ลิน.. ไปเปิดประตูซิ ถ้าเป็นอาจารย์หรือคนของชมรมเชียร์ก็บอกว่ากำลังทำอยู่"

ตัวผมเอ่ยปากขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรื่อยเปื่อยเบื่อหน่าย พลางสายตาจรดกลับมามองเพจบนหน้าตักของผมดังเดิมซึ่งมีสมุดกระดาษสีหายไปตั้งแถวหนึ่งเต็ม ๆ จึงทำให้ผมถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่งออกมาทันทีทันใดเนื่องด้วยความคิดที่ว่า น้องไปทำเหี้ยไรมาถึงพังเพจได้ถึงเพียงนี้กัน? ไม่เกรงใจพวกพี่หน่อยหรอฟระ?

ลินก้าวขาเดินตอกแตกไปอย่างเชื่องช้าตามคำพูดของผมด้วยท่าทางไหล่ตกเล็กน้อยในขณะที่เสียงเคาะประตู ก็อก ก็อก ก็อก ยังคงดังเรื่อย ๆ ไป

"คะ-?"

หมับบ!!

ตุบ! ร่างของลินถูกต่อยคว่ำลงไปอย่างหนักหน่วง ทำให้ร่างอันผอมสั้นของหญิงสาวนอนกองกับพื้นในทันทีพร้อมกับสติที่ดับหายสลบลงไปในไม่นานหลังจากนั้นเนื่องด้วยหัวที่กระแทกเข้ากับพื้นอย่างจัง

"อะไรวะ-!?" ผมสบถคำถามขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนจะพลันรีบถอยออกมาพร้อมกับมือถือเพจแปรอักษร ในขณะที่ปราชญ์และมายด์ก็รีบวิ่งถอยออกไปจากประตูบานนั้นในทันทีพร้อมกับสายตาส่งมองออกไป มองหาผู้ที่ใช้แรงต่อยร่างของลินจนสลบเหมือดลงไปทั้งอย่างนั้น

เมื่อนั้นจึงเผยให้เห็นถึงทหารชายในชุดสีดำสนิทร่างยักษ์คว้าตัวเดินออกมา เมื่อเขาเห็นนักเรียนวัยรุ่นทั้งสามกำลังผวาด้วยความหวาดกลัวดังนั้นจึงถอนหายใจเบา ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปยังหมวกทหารของเขาซึ่งปกปิดใบหน้าของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด ในขณะที่ประตูอีกด้านหนึ่งก็ถูกเปิดออกเผยให้เห้นถึงทหารในเครื่องแบบเดียวกันพร้อมกับอาวุธครบมือ เป็นปืนไรเฟิลจู่โจมพิเศษนั่นเอง

เมื่อชายทหารถอดหน้ากากออกมาจึงเผยให้เห็นถึงใบหน้าของชายวัยราว ๆ สี่สิบผมสีน้ำตาล ไว้หนวดเครา แต่สิ่งที่สำคัญคือประโยคที่เขาพูดถัดจากนั้นนั่นก็คือ..!

"ฉันเรดฟิล์ด.. ดีใจที่ได้พบ"

"เรดฟิล์ดเชี่ยไร มึงมันตัวปลอม-! ไม่สิ! กูไม่รู้จักมึง! แล้วมาทำห่าไรที่โรงเรียนเซนต์คานาเรี่ยนวะ!?"

ตัวผมลั่นวาจาถามขึ้นมาด้วยความตกใจในขณะที่ทั้งผมและปราชญ์กำลังหาทางหลบหนีจากเหล่าทหารที่กำลังล้อมพวกเราอยู่ซึ่งเริ่มมีจำนวนมากขึ้นเป็นสิบคนแล้วจากที่สายตาของพวกเขาพอจะมองเห็นและคาดคำนวญผ่าน ๆ ด้วยความร้อนรน

"อย่างอื่นขอแสดงความเสียใจที่พ่ายแพ้ให้กับโรงเรียนอารีย์วิทยาไป 5-0 ด้วย ผมก็แอบเชียร์โรงเรียนคุณเหมือนกัน แต่ข้ามเรื่องนั้นไปก่อน.. อะแฮ่ม!"

"..พวกเราถูกว่าจ้างมาให้มาตามตัวพวกนาย.. มาดี ๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวแบบยัยหนูนั่น" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักเข้ม และเอาจริงเอาจัง ดุดันอย่างเช่นเครื่องแบบทหารที่เขาสวมใส่อยู่

ทันใดนั้นเองปราชญ์พลันวิ่งออกมาพร้อมกับดึงแขนของมายด์ไปกับเขาด้วย ทหารอีกคนหนึ่งชักปืนจ่อเข้าใส่สองคนนั้นในทันทีทันใด ในขณะที่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างงุนงงและตามไม่ทัน

ควั่บบ !

ผมพลันขว้างเพจแปรอักษรใส่ทหารคนนั้น ทำให้ปืนของเขาตกลงไปก่อนที่จะรีบวิ่งตามปราชญ์ไปในทันทีทัน-

เผล้งงงง !

ทหารอีกห้าถึงสิบจำนวนกระโดดโหนตัวลงมา ทะลุพังกระจกเข้ามายังภายในห้องนี้ ทำให้พวกผม ปราชญ์และมายด์ถูกล้อมเอาไว้โดยสมบูรณ์แบบและไร้ซึ่งหนทางหนีใด ๆ

"กรี๊ดดดด !" มายด์กรีดร้องออกมาเสียงดังในขณะที่ปราชญ์พยายามหาทางหลบหนีให้กับมายด์อยู่พร้อมกับใช้ร่างของเขาพยายามบดบังไม่ให้ทหารเหล่านั้นมาแตะต้องตัวนางได้

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!-" ตัวผมอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนที่ทันใดนั้นเองจะมีผ้าคลุมสีดำมาครอบหัวของผมเอาไว้อย่างรวดเร็วและผลักตัวผมให้ล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างรุนแรงและด้วยแรงกระแทกนั้นทำให้ผมหมดสติไปในทันทีทันใด

ตุบ !!

...

..มันมีการตื่นขึ้นในพลัง..

เจ้ารู้สึกถึงมันมั้ย?

<unknown fiction> :: Gawin Puemmaythee

"เฮือก!"

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากหายใจขึ้นมาด้วยความตกใจ

ภาพสุดท้ายที่ตัวผมจำได้คือผมกับมายด์ถูกพรักพรากจากกัน ก่อนที่จะมีทหารคนหนึ่งนำปืนขึ้นมาฟาดหัวผมจนสลบไป ก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมามองดูท้องนภาอันกว้างสดใสนี้

นี่มันที่ไหน? ตัวผมที่รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาและพบว่าตนเองนั้นตื่นขึ้นมาในกลางทุ่งผืนหญ้าสีเขียวขจีแห่งหนึ่ง พร้อมกับเบื้องหน้าเป็นผืนแม่น้ำอันดูสะอาดสดใส กลิ่นอายแห่งธรรมชาติ ค่อย ๆ ถูกสูดเข้าไปในจมูกของผม ในขณะที่ตัวผมกำลังยืดตัวยืนให้สุดขาและพักผ่อนคลายชั่วครู่ เมื่อนั้นหลังจากที่ผมเร่ิมรู้สึกผ่อนคลายร่างกายขึ้นจึงจดจ้องมองภาพเบื้องหน้าของผมอีกครั้งพร้อมกับคำถามเดิม..

ที่นี่ที่ไหนกัน?

..ดูไม่เหมือนประเทศไทย ดูสะอาด และสวยงามเกินไป.. ยุโรปเหรอ? อังกฤษ? หรือว่าจะเป็นแคนาดา หรือเป็นสหรัฐอเมริกากัน? คำถามมากมายแล่นเข้ามาในหัวผมก่อนที่จะมีคำถามใหม่อีกสองคำถามผุดขึ้นมาในหัว

นี่มันเวลาใดกัน?

แล้วมายด์กับนะไปอยู่ไหนกั-? ทันใดนั้นเองที่เขากะพริบตาอีกคราวหนึ่งตัวเขาก็รู้สึกเวียนหัวและก้มลงไปอาเจียนกับผืนหญ้าทันทีทันใดอย่างกะทันหัน

และทันทีที่เขาเงยหน้านั้นเอง.. !

"เป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าหนุ่ม?"

ชายวัยแก่ราวห้าสิบปีผมและเคราหงอกสีขาวในชุดเครื่องแบบที่ดูคล้ายคลึงกับเป็นชุดของนักรบในคราวสมัยยุคกลางและยังมีตราประทับที่อกขวาเป็นตราสิงโต แต่ที่สำคัญคือลักษณะการพูดจาที่ดูตกยุคนั้น ทำให้ตัวผมสับสนเอาไม่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นกัน.. เหตุใดเขาจึงแต่งกายผิดยุคผิดสมัยเช่นนั้น และยังพูดจาด้วยคำพูดโบร่ำโบราญ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันดูมิได้ฟังเหมือนฝืนหรือ

".."

ผมยังคงตกตะลึงและงุนงงอยู่จึงทำให้มิอาจปริปากอะไรออกมาได้ ในขณะที่ชายเฒ่าแก่คนนี้คว้าแขนของผมและดึงพยุงตัวขึ้นมาในทันทีทันใด ซึ่งแรงของชายแก่คนนี้ดูมากมายและหนักหน่วงดังชายหนุ่มแน่นอะไรเช่นนั้นซึ่งอาจเกิดจากการฝึกฝนกำลังกายอันบ่อยครั้งจากที่ที่เขาจากมากระมั้ง?

"ข- ขอบคุณครับ.."

"แล้วคุณ.. คุณเป็นใครเหรอ?" ผมถามขึ้นมาในขณะที่ชายแก่คนนั้นกำลังจดจ้องมองผมอยู่โดยไม่กะพริบตาราวกับกำลังแปลกใจในตัวผม

"โอ้ เราไปพบกับใครเข้าอีกล่ะ?"

เสียงของหญิงสาวที่ดูห้าวหาญและไร้หางเสียงทั้งที่กล่าวกับผู้เฒ่าผู้แก่นั้นดังผ่านตัวผมไป ผมจึงพลันหันหลังกลับไปมองจึงพบกับหญิงสาวผมสีแดงฉานในชุดเครื่องแบบของนักรบตะวันออกสีส้ม พร้อมกับฝักดาบสีส้มแดงด้านหลังของนาง ซึ่งบ่งบอกให้เห็นว่าเป็นนักดาบอย่างชัดเจน และด้านหลังของหญิงสาวคนนั้นก็มีชายผมสีดำในชุดนักเรียนที่ดูน่าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

"ข้าคือมุซาชิ.. ยินดีที่ได้รู้จัก" หญิงสาวผมสีแดงมองตัวผมสักพักก่อนจะกล่าวกับด้วยวาจาที่ฟังดูเบื่อหน่ายอย่างไรก็ไม่รู้ก่อนจะเดินทิ้งผ่านไปเลย

"ข้าอาร์เคเดียส เพรสตัน.. ยินดีที่ได้พบเจ้า เจ้าหนุ่มน้อย.. ดูเหมือนว่าพวกเราจะล้วนตกอยู่ในชะตากรรมเช่นเดียวกันเสียนะ" ชายแก่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบร้อย

"แล้วเจ้าล่ะ.. จักเอ่ยนามของเจ้าให้พวกข้าได้รับฟังได้มั้ย?" ชายแก่นามอาร์เคเดียสคนนั้นกล่าวถามผมขึ้นต่อในขณะที่ตัวผมกำลังพยายามรวบรวมสติและสัมปชัญญะอยู่

"ผ- ผมชื่อกวิน เปี่ยมเมธี.. แล้วพวกคุณมาจากที่แห่งใดกันล่ะ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" เมื่อผมเอ่ยคำถามนี้ออกมานั้นเอง หญิงสาวผมสีแดงนามมูซาชิและอาร์เคเดียสพลันหันหน้ามาทางผมทันทีทันใดด้วยสีหน้าที่งุนงงเช่นเดียวกัน

"ตัวข้ามาจากดาวโพรโตเนี่ยน.. เชื่อว่าคงจะไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจากมาหรอกสินะ?"

"ส่วนอีกเรื่อง.. พวกข้าก็ไม่ทราบเหมือนกับเจ้านั่นแล"

อาร์เคเดียสกล่าวขึ้นมาพร้อมกับคำตอบที่ฟังดูไม่คุ้นชินเลยแม้แต่น้อย.. อะไรคือดาวโพรโตเนี่ยน? ตัวผมที่ได้ยินดังนั้นถึงกับมึนงงไปในเพียงคำตอบเดียวและนิ่งสนิทไปชั่วขณะทำได้เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น ก่อนที่ทันใดนั้นจะมีชายคนหนึ่งเข้ามาสะกิดผม ซึ่งก็คือชายผมสีดำก่อนหน้านี้นั่นเอง

"เครื่องแบบนายน่ะ.. เซนต์คานาเรียนเหรอ?" ชายคนนั้นถามผม เมื่อนั้นผมจึงมองไปที่เครื่องแบบชุดนักเรียนของชายคนนี้เช่นเดียวกันก่อนจะพูดตอบกับเขาไป

"ใช่.. แล้วนายน่ะ.. โฮเซย์?" ผมถามชายผมสีดำคนนี้ขึ้นมาก่อนจะจดจ้องมองไปที่ดวงตาสีเขียวมรกตของเขา เมื่อนั้นชายหนุ่มเบื้องหน้าจึงเอ่ยตอบผมไปด้วยท่าทางที่โล่งใจขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็ตามที

"ริวซากิ ซาโต้"

เขาแนะนำตัวเองขึ้นมาพร้อมกับยื่นมือมาหาผมเพื่อหวังจะจับมือ ผมที่เห็นดังนั้นก็จับมือตอบรับเขาไป ด้วยท่าทางโล่งใจตามเพียงน้อยนิด.. แม้ตัวผมในตอนนี้ต้องการจะเจอกับคนที่คุ้นหน้าคุุ้นตาเช่นมายด์ นะ และก็.. ลินก็ตาม แต่รู้ว่ามีคนที่พอดูปกติก็คงมากพอสำหรับเขาแล้ว

"เรียกผมว่า 'ปราชญ์' แล้วกัน คุณริวซากิ" ผมแนะนำตัวตนเองกลับไป

"แล้ว.. ตัวผมโผล่มาจากที่นี่ได้ยังไง?" เมื่อนั้นผมจึงถามคำถามกับริวซากิต่อโดยพลัน ริวซากิที่ได้ยินคำถามนั้นจึงลังเลว่าจะตอบชั่วครู่ก่อนที่ทันใดนั้นเองจะมีบางอย่างปรากฏขึ้นมาให้เห็น

โครมม !

ผิวน้ำวารีพุ่งกระเซ็นสะเทือนออกมา เมื่อนั้นจึงปรากฏให้เห็นร่างของชายหนุ่มในชุดนักเรียนพุ่งกระเด็นออกมาจากใต้ผิวน้ำบาดาลเบื้องหน้าพวกผมอย่างรุนแรง ร่างนั้นกระเด็นตกลงมานอนหน้าไถลกับพื้นอย่างเต็มแรง ในขณะที่ผม ริวซากิ ชายเฒ่าอาร์เคเดียส และนักรบประหลาดในชุดตะวันออก มูซาชิจรดสายตามองร่างที่กระเด็นขึ้นจากผิวน้ำนั่น ก่อนที่จะปรากฏให้เห็นถึงแรงสั่นสะเทือนของผิวน้ำอีก

โครมมม ! โครมมม ! โครมมม !

ร่างของผู้คนมากมายกระจัดกระจายพุ่งออกมาจากผิวน้ำ มีทั้งหญิงและชาย เครื่องแต่งกายแปลกประหลาด แม้จะมองเห็นเพียงผิวเผิน แต่ก็เห็นเป็นชุดอัศวินบ้าง ชุดเครื่องแบบสีดำบ้าง หรือแม้แต่ชุดกระโปรงของเด็กสาวบ้าง

"เฮือก!" ชายหนุ่มในชุดนักเรียนหายใจออกมาทางปากเสียงดังลั่นในขณะที่ร่างกายเปียกโชกไปด้วยน้ำ

"นร!" ผมที่จรดมองดูชายหนุ่มคนนั้นดี ๆ ซึ่งมีแว่นตากุมไว้อยู่ที่มือข้างขวาจึงรู้ได้ว่าเขาคือนะในชมรมหน้ากากนั่นเอง แต่ไม่รู้อะไรดลบันดาลใจผมทำให้ผมเปล่งชื่อจริงของเขาออกมา

"แค่ก! แค่ก!" ดูเหมือนว่าไอสี่ตาสหายผมจะยังมองไม่เห็นผม และกำลังผ่อนลมปากอยู่ด้วยความเหน็ดเหนื่อยในขณะที่มือสั่นกำลังสวมแว่นตาของเขาอยู่

"ใครเรียกนามของข้ากัน?"

หญิงสาวผมสีทรายทรงทวินเทลที่ตกลงมาในระแวกใกล้เคียงกันหันมาหาตัวผมที่เปล่งชื่อจริงของ นะ ก่อนหน้านี้ นั่นคือ "นร (นะ-ระ)" นั่นเอง ตัวผมมองหญิงสาวคนนั้นด้วยความฉงนงุนงงก่อนจะสังเกตุว่าเธอสวมผ้าปิดตาข้างหนึ่งเอาไว้ และเครื่องแต่งกายยังดูเป็นชุดกระโปรงยุคกลางอีกเสียด้วย

ตอนนี้มีคำถามมากมายเอ่อล้นออกมาท่วมหัวของผม ตัวนะ สหายของผมอ้วกออกมาในขณะที่หญิงสาวแปลกหน้าค่อย ๆ ก้าวขาเดินเข้ามาหาผมด้วยความครุ่นสงสัยก่อนที่นางจะเอ่ยปากขึ้นต่อ

"และพวกเจ้าเป็นใครกัน?"

"นางดูเหมือนจะไม่มีอาการประหลาดหลังจากลงมานะ.. แสดงว่าคงจะมีพลังอยู่ด้วยสินะ"

มูซาชิพลันเดินแทรกออกมาและผลักตัวผมออกราวกับเป็นสิ่งของเกะกะขวางทาง แม้ผมจะไม่เห็นสีหน้าของหญิงสาว ณ ปัจจุบันแต่ก็พอเดาจากลักษณะนิสัยได้ว่าตอนนี้นางคงกำลังยิ้มแปร่นออกมาอยู่เนื่องด้วยพบกับคู่ต่อสู้อะไรเช่นนั้นล่ะมั้ง?

"ข้ามูซาชิแห่งเมืองตะวันออกเฮเดี้ยน.. เจ้าล่ะ?"

"นาระ เมอร์ซิอ้อส.. ราชินีแห่งอาณาจักรเอลลาส" หญิงสาวทวินเทลแนะนำตัวกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความสั่นกลัวดุจผู้นำดังที่ปากของนางสื่อบอก

นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ?

ปังงง !

ปืนพลุถูกยิงออกมาในระยะที่ห่างไกลออกไปไม่มากมายนัก.. ตัวผมและคนอื่น ๆ ต่างพากันเหลือบสายตาหันไปมองพลุไฟสีแดงฉานที่ล่องลอนอยู่กลางนภาเหล่านั้นราวกับสัญญาณเรียกระดมพล.. เมื่อนั้นเองชายหนุ่มสวมแว่นนามนะที่มองเห็นผมแล้วจึงเข้ามานำแขนวางพักบนบ่าของผมเล็กน้อยในขณะที่อ้วกลงไปกับพื้นข้าง ๆ กัน เช่นเดียวกับผืนแม่น้ำที่มีมนุษย์ผู้คนมากมายพุ่งพรูออกมาอย่างไร้สาเหตุ ซึ่งล้วนแล้วต่างเป็นผู้คนจากสถานที่ที่แตกต่างกันออกไป และเป็นได้ดังคนแปลกหน้าต่อกันและกัน

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ไม่ว่าจะมีคำถามใด ๆ ผุดขึ้นเข้ามาอีก.. ตอนนี้สายตาทั้งมวลก็จรดมองไปที่พลุไฟสีแดงนั่นอย่างไม่กะพริบด้วยความหวังอันริบหรี่ที่ว่า คำตอบของคำถามอันมากมายเอ่อล้นเหล่านี้จะได้รับการเปิดเผยออกมา

...

อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..? คำตอบทั้งหมดจะได้รับการเปิดเผย ณ บริเวณที่พลุไฟถูกยิงหรือไม่?.. >> TO BE CONTINUED!

Deleted
Deleted Member

Posts: 0

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Dec 17, 2017 7:24:44 GMT jussaateen likes this

Quote

Post by Deleted on Dec 17, 2017 7:24:44 GMT

Unknown Fiction

"หึหึหึ วะฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555"เสียงหัวเราะของชายตัวเตี้ยได้ดังลั่นขึ้นมา

"ใจเย็นๆ อย่าคิดว่าท่านมีถุงมือทองแล้วจะทำไรก็ได้สิ"ชายใส่หน้ากากพ่อมดได้พูดขึ้นมา

"เจ้าดูถูกพลังถุงมือทองต่ำไป!!!"ชายตัวเตี้ยได้ตะคอกใส่ชายใส่หน้ากากพ่อมด

"ด้วยเจ้าถุงมือทองนี่แหละ จะทำให้ข้ากลายเป็นมหาอำนาจแห่งจักรวาล!!! นี่แหละ จะทำให้ข้ากลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่!!!! จะไม่มีใครต่อกรอำนาจแห่งถุงมือทองได้!! วะฮะฮะฮ่า"ชายตัวเตี้ยยังคงพูดต่อ

"แต่ถ้ามีแค่ถุงมือ ก็ทำอะไรไม่ได้ จริงมั้-"ก่อนที่ชายใส่หน้ากากพ่อมดจะพูดจบ ชายตัวเตี้ยก็เปิดกล่องๆหนึ่ง บรรจุอัญมณีทั้ง 6 เอาไว้ นั่นทำให้ชายใส่หน้ากากพ่อมดแอบอึ้งพอสมควร

"แกคิดว่าชั้นไม่รู้เหรอ เจ้าเมอร์ลิน ฉันหาเจ้าอัญมณีทั้ง 6 มาก่อนตัวถุงมืออีก เจ้างั่ง!!"ชายตัวเตี้ยด่า

"โอ้ว งั้นเหรอครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ท่านนโปเลียน"เมอร์ลินพูด

พอเมอร์ลินพูดจบ นโปเลียนก็ทำการนำอัญมณีทั้ง 6 ใส่ถุงมือ แล้วก็ชูถุงมือสีทองตั้งตระหง่าน ทั้นใดนั้นก็มีแสงสีเหลืองพุ่งขึ้นมาจากถุงมือ ลำแสงนั้นได้พุ่งสูท้องฟ้า พุ่งสูงเรื่อยๆจนเลยขอบโอโซนไปเรียบร้อย ตัวเมอร์ลินเองก็ได้แต่นั่งมองลำแสงนั้น และหวังว่า

เขาจะมาทัน

Monobear Bread Shop / Jussateen

ณ ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านขนมปังหมีสองสี ร้านนี้ดังพอควรเลยละ เนื่องจากร้านที่โคตรสวย ขนมปังอร่อย และที่สำคัญมากยิ่งนั่นก็คือ...

เจ้าของเป็นคนรู้จักกับผมน่ะ

ผมเลยเปิดประตูร้านเข้าไป อืม....ดูแล้วไม่มีลูกค้าแฮะ น่าจะเหมาะเจาะกะการคุยกันอย่างดีเลยละ

"มาแล้วรึ"เสียงๆหนึ่งได้โผล่ขึ้นมา เป็นเสียงของเจ้าของร้าน เพื่อนของผม...

โมโนคุมะ อดีตผู้อำนวยการโรงเรียนดัดสันดาน

ผมไม่พูดอะไรมากเท่าไหรเมื่อเขาพูด ผมก็เลยมองเขาด้วยสายตาของผมแทน

และเหมือนว่าเขาจะเข้าใจทันทีว่าผมต้องการอะไร เขาเลยตอบมาว่า "ตกลง"

ซึ่งก็ดี ตอนนี้ผมก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว แต่ก่อนอื่นผมก็ต้องทำสิ่งนั้นก่อน นั่นก็คือ

"สนใจกาวตราจัซซาทีนมั้ย"

สิ้นเสียงของผม ผมก็โดนใครซักคนโดดถีบ ทำให้ผมลอยทะลุประตูอย่างอนาถา

"ขอบใจ แต่เรามีของตัวเองอยู่แล้ว"เสียงของเพื่อนผมได้ลอยเข้าหูผมมา ก่อนที่ผมจะโดดรถบรรทุกสีแดงชนเปรี้ยง ทำให้ผมลอยไปไกล

ผมเลยตัดสินใจวาปกลับบ้านคาอากาศเนี่ยแหละ!!

วับ!!!

...
..
.
จริงจังมามากพอละ กาวมั้ง วู้ววววว

The Protonian

"เอ้า พวกเรา บุกกกกกก"

เสียงของชายคนหนึ่งที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าได้สั่งกองทัพของเขาไปไฟว้กองทัพอีกกลุ่ม ซึ่งอีกฝั่งแล้วส่วนใหญ่เป็นแค่พลังงานสีม่วงลอยวนๆ
แต่ก็มีตัวที่คล้ายมนุษย์เช่นกัน

ปิ้ววววววววววว

"BEEP ไรวะนั่น!!!"ชายคนหนึ่งพูด

มีลำแสงสีเหลืองได้พุ่งออกม่จากที่ไหนซักแห่ง ใช่แล้วมันคือลำแสงจากถุงมือทอง นั่น เอร็งงงงงงงงงงงงงงงงง

และลำแสงนั่นก็ได้ทำลายดาวโพรโตเนี่ยนไป...

Unknown Fiction

...

"มันเป็นความผิดของดีเคท"

จบเห่เอวัง

Last Edit: Dec 17, 2017 9:31:37 GMT by Deleted

Deleted
Deleted Member

Posts: 0

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!) Feb 15, 2018 17:23:32 GMT

Quote

Post by Deleted on Feb 15, 2018 17:23:32 GMT

"ไอ้นั่น...."

อาวุธอันแสนทรงพลังแห่งจักรวาล มีตำนานกล่าวไว้ว่าหากผู้ใดได้ครอบครอง "ไอ้นั่น" เขาก็จะกลายเป็นผู้ที่เหนือจักรวาล...อย่างแท้จริง
แต่ทว่า ในจักรวาลนี้ไม่มีผู้ใดได้หยั่งรู้ถึงข้อมูลของ "ไอ้นั่น" เลยแม้แต่น้อย แม้แต่รูปร่างของมันก็มีน้อยคนนักที่จะรู้

"แต่ตอนนี้ ข้าได้ถุงมือทองมาแล้ว และข้าจะใช้มันค้นหา "ไอ้นั่น" ซะ และเมื่อข้าเจอไอ้นั่นปุ๊บ นั่นแหละ ข้าก็จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง!!!!!"

นโปเลียนได้พูดขึ้นมา ณ ที่แห่งหนึ่งบนโลก ที่แห่งนั้นมีแค่พื้นหญ้าสีเขียวขจี ท้องฟ้าที่มืดดำ อันเป็นการบอกนัยๆว่าเป็นเวลากลางคืน
และดวงจันทร์ที่รับแสงจากดวงอาทิตย์สะท้อนลงมายังพื้นโลก ก่อให้เกิดแสงสว่างบนพื้นโลก แต่สภาพแวดล้อมแถวนั้นก็ถือว่ามืดอยู่ดี

"แต่กระผมคิดว่าไอ้นั่น น่าจะมีผู้ใดครอบครองอยู่นะครับท่าน" เมอร์ลิน ซึ่งเป็นชายสวมหน้ากากพ่อมดได้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
ซึ่งตัวเขานั้นยืนอยู่หลังนโปเลียนโดยที่ไม่ห่างกันมากนัก ในมือขวาของเขาถือตะเกียงเพื่อให้แสงสว่าง ส่วนมือซ้ายถือเครื่องเล่นเพลง
ที่เปิดเพลงๆหนึ่งอยู่ ซึ่งเพลงนี้เป็นเพลงประจำตัวของเมอร์ลินเลยทีเดียว

"ก็ข้ากำลังทำให้ความจริงมันกระจ่างอยู่นี่ไงเล่า ไอ้ควาย!!!" นโปเลียนด่าเมอร์ลิน

เมื่อสิ้นเสียงของนโปเลียน เขาก็ได้สวมถุงมือทองลงบนมือขวา แล้วหันหน้าไปหาเมอร์ลิน

"เมอร์ลิน...หมดหน้าที่ของแกแล้ว"
"เดี๋ยวก่อนสิท่าน คือ.."เมอร์ลินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก เพราะเขารู้ว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นยังไง และเขาหยุดมันไม่ได้...
"ลาก่อน เมอร์ลิน"

เปรี้ยง!!!

นโปเลียนได้ทำการต่อยหน้าของเมอร์ลินจังๆด้วยถุงมือทอง ทำให้เมอร์ลินคอบิดจากแรงของการต่อยทันที นั่นทำให้เมอร์ลินตายทันที...

และนโปเลียนก็ได้หยิบตะเกียงขึ้นมา แล้วก็เป่าตะเกียง ทำให้ไฟดับลงในทันที..

และเพลงก็เงียบลงไปด้วย...

COMING SOON

Last Edit: Feb 15, 2018 17:26:38 GMT by Deleted

Gallery Title:
Image URL:
Image Title:
Comment:
Tick this box if you would like to allow other members to add images to your gallery.Add Image

title

BATTLE OF GUNFICTION UNIVERSE!! (นิยายตลกดมกาว REBOOT!)

Post by jussaateen on Jul 28, 2017 16:56:18 GMT

Post by greatbritian on Jul 28, 2017 18:18:11 GMT

Post by jussaateen on Jul 30, 2017 8:27:07 GMT

Post by jussaateen on Aug 13, 2017 6:30:46 GMT

Post by jussaateen on Nov 27, 2017 14:12:49 GMT

Post by jussaateen on Dec 16, 2017 16:28:11 GMT

Post by Deleted on Dec 17, 2017 7:24:44 GMT

Post by Deleted on Feb 15, 2018 17:23:32 GMT