Ren: เรณ ปริศนาโลกเกมต่างมิติ

วันที่ 4 เดือน ส.ค ปี 2026....
ปีนี้ผมได้ข่าวเกี่ยวกับเกมเกมนึงที่เป็นแนว MMORPG ที่กำลังจะเปิดเปิดตัวคืนนี้เวลา 1 ทุ่มตรงซึ่งรายละเอียดเกี่ยวกับเกมนี้คือเราจะเป็นผู้เล่นที่สวมบทบาทเป็นตัวละครในเกมโดยการส่งผ่านคลื่นสมองเข้าไปในเกมซึ่งตัวคาแรคเตอร์ในเกมก็จะเป็นตัวของเราเอง (หมดยุคสาวดุ้นเกมออนไลน์แล้วสินะ หึหึ ) และโลกในเกมก็เปรียบเสมือนโลกอีกโลกหนึ่งซึ่งมันก็เหมือนโลกในความเป็นจริงของเรามากทั้ง สิ่งแวดล้อม บรรยากาศ สภาพอากาศต่างๆรวมถึงปัจจัยต่างๆทั้งการ กิน นอน ขายของ บลาๆๆภายในเกมจนมันแทบจะสมบูรณ์แบบเหมือนของที่อยู่โลกแห่งความเป็นจริงมาก



ในตอนนั้นผมกำลังนั่งรถไฟฟ้ากำลังเดินทางกลับไปที่บ้านของผมในวันนั้นผู้คนก็นั่งรถไฟแออัดกันเหมือนเดิม ส่วนผมก็เล่นโทรศัพท์มือถือเงียบๆอย่างที่เคยทำทุกๆวันเพื่อลดความเบื่อหน่ายระหว่างเดินทางกลับบ้าน
ในระหว่างที่ผมกำลังปัดหน้าจอโทรศัพท์มือถือในแอพโซเชียลอยู่นั้นผมก็เห็นการโพสแจ้งเตือนจากเพจเกมชื่อดังเพจหนึ่งที่ผมกำลังติดตามอยู่ได้แชร์ข่าวเกมๆหนึ่งบนหน้าเพจของเขา มันเป็นเกม MMORPG แบบโลกเสหมือนที่เราสามารถเข้าไปมีส่วนร่วมกิจกรรมต่างๆภายในเกมได้โดยผ่านการเล่น ด้วยระบบ VR แต่มันล้ำกว่านั้นนั่นและผู้คนส่วนใหญ่ก็เรียกระบบนี้ว่า RV (Real Vision System) หลักการทำงานของมันก็เหมือนกับ VR แต่มันต่างจาก VR ก็คือเราแค่นอนหรือนั่งหรือทำอะไรก็ตามขอแค่ใส่อุปกรณ์เล่นเกมที่มันดูค่อนข้างจะออกแนวโลกแฟนตาซีไว้ที่หัวอยู่เฉยๆโดยที่ไม่ต้องใส่แว่น VR จะนอนหรือนั่งก็สามารถเล่นเจ้าเกมนี้ได้โดยที่เราไม่ต้องขยับตัวไปไหนมาไหนเหมือนพวกเกม VR ทั่วๆไปเพราะทุกการกระทำของเราภายในเกมจะถูกควบคุมผ่านการสั่งการคลื่นสมองจนเหมือนเราควบคุมร่างกายของเราในชีวิตจริงแต่เป็นโลกในเกมและเราสามารถยกเลิกการเชื่อมต่อกับเกมได้ทุกเมื่อโดยการสั่งคำสั่ง Exit จากภายในเกมโดยอุปกรณ์ที่จำเป็นในการเล่นนั้นจะเป็นหมวกเหล็กที่มีลวดลายอักขระที่่มีอยู่ในพวกซีรีย์แฟนตาซีหลายๆเรื่องโดยหมวกนี้จะเป็นตัวประมวลคลื่นสมองทั้งด้านการคิด การอ่าน การได้ยิน รับรส กลิ่น เสียง สัมผัสหรือระบบประสาทของเราทั้งหมด (5D แหละ) แล้วมันก็จะเอาข้อมูลที่ส่งผ่านคลื่นสมองเหล่านี้ส่งเข้าไปในเกมทำให้ตัวเรามีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งต่างๆภายในเกม และตอนนี้ทางผู้ให้บริการเกมก็ยังไม่ออกมาเปิดเผยตัวหรือออกมาแถลงการเรื่องการเปิดตัวเกมแต่อย่างใดแต่ทางเว็บเพจจากต่างประเทศก็ได้เผยแพร่ข้อความที่ส่งมาจากอีเมล์ของผู้ให้บริการเกมโดยเนื้อหาภายในอีเมล์นั้นมีอธิบายคร่าวๆว่า "ตอนนี้พวกเรากำลังดำเนินงานในขั้นตอนเกือบจะสุดท้าย ส่วนอุปกรณ์การเล่นเกม เราจะเป็นคนส่งผ่านวัสดุไปถึงหน้าบ้านของคุณทันทีหากท่านเพียงคลิกปุ่มเพื่อตอบ (ตกลง)" แล้วทางเว็บเพจต่างประเทศก็เผยแพร่รายงานสถิติจากผู้คนที่สนใจจะเล่นเกมนี้และกดตกลงซึ่งรวมข้อมูลตัวเลขสถิติแล้วก็น่าจะประมาณล้านกว่าคน (ห๊ะ!!!!) ผมเห็นข้อมูลตัวเลจสถิติก็ถึงกับเงิบแล้วหัวก็ไปฟาดกับกระจกรถไฟ ล้านกว่าคนเนี่ยนะมันจะเวอร์เกินไปรึเปล่าตั้งแต่มีประวัติศาสตร์ให้บริการเกมออนไลน์ยังไม่มีค่ายหรือบริษัทไหนสามารถแจกหรือจำหน่ายเครื่องเล่นเกมรวดเดียวภายในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆแต่ผมก็ไม่ได้สนและรถไฟก็วิ่งมาถึงสถานีแล้วผมก็เดินทางกลับบ้านโดยไม่สนใจอะไร



เวลา 5 ทุ่ม 50 นาที

ผมนั่งคลิกหน้าจอคอมเงียบๆอยู่ภายในห้องมานานหลายชั่วโมงน้ำก็ยังไม่ได้อาบข้าวก็ยังไม่ได้กินแถมก็ยังง่วงนอนด้วยตอนนั้นผมกะว่าจะเปิดคอมแล้วรีบเข้านอนโดยที่ไม่อาบน้ำเดี๋ยวเอาไว้ตอนเช้าค่อยอาบน้ำก็ได้เพราะผมก็เป็นคนนอนตื่นเช้าอยู่แล้ว แต่ในระหว่างที่ผมกำลังจะกด Shutdown เพื่อที่จะปิดเครื่องอยู่นั้นจู่ๆก็มีข้อความใหม่ข้อความนึงโผล่ขึ้นมาที่กล่องอีเมล์ผมจึงคลิกเข้าไปดูแล้วก็มาเจอกับข้อความนี้เข้า

"เจ้าปราถนาโลกใบใหม่อยู่หรือไม่ ถ้าเจ้าปราถนาโลกใบนั้นเจ้าจงตอบรับข้อความนี้โดยการกด Yes หรือหากเจ้าไม่ต้องการเจ้าจงตอบกับข้อความนี้โดยการกด No"

ผมอ่านข้อความเสร็จแล้วก็พูดขึ้นมาลอยๆว่า "ไร้สาระจริงๆ มันจะไปมีเรื่องแบบนั้นได้ยังไงสงสัยน่าจะเป็นพวกชอบส่งอีเมล์ลูกโซ่มาป่วนชาวบ้านแน่ๆ

"หาววว...ปิดเครื่องเปลี่ยนเสื้อแล้วไปนอนดีกว่า"

จังหวะที่ผมกำลังเลื่อนเคอร์เซอร์เมาส์เพื่อที่จะไปกดปุ่ม Shutdown นั้นจู่ๆก็มีอีเมล์ใหม่เด้งขึ้นมาเหมือนมันรู้ว่าผมไม่ได้สนใจมัน

"เลือกมาซะ!!!"

ผมได้ยินเสียงแจ้งเตือนก็ถึงกับล้มตกเก้ากี้เพราะผมจำได้ว่าผมปรับระดับเสียงให้มันอยู่ประมาณ 25% ซึ่งผมปรับเท่านั้นเพื่อที่จะไม่ให้เสียงจากลำโพงคอมของผมมันดังออกไปรบกวนคนอื่นแถมหูฟังเพื่อนผมมันก็ยืมเอาไปยังไม่คืนผมเลย ผมกลับไปดูตั้งค่าเซตเสียงคอมพิวเตอร์แล้วก็พบว่ามันถูกปรับให้เป็น 100% ซึ่งมันเป็นไปได้ยังไงผมปรับให้มันเบาจนเหลือแค่ 25% แล้วนิแต่ก็ช่างเถอะ
ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้งแล้วก็ลองนั่งคิดใหม่อีกครั้งรวมถึงเรื่องที่ผมเจอเมื่อตอนขากลับตอนนั้นใจผมเริ่มจะเอนเอียงที่จะเริ่มเชื่อส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนหนึ่งก็ยังไม่เชื่อและคิดว่ามันเป็นเรื่องเพ้อเจ้อไร้สาระแต่ผมก็อยากจะลองเสี่ยงกับมัน

"เอาเถอะ ถ้ามันมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นก็คงตัวใครตัวมันล่ะนะ" แล้วผมก็กดตอบตกลงแล้วก็มีอีเมล์ใหม่ถูกส่งเข้ามา

"ต่อจากนี้ไปจะเป็นชะตากรรมของเจ้า..." มันเด้งโผล่ขึ้นมาสักระยะแล้วข้อความรวมถึงอีเมล์ในกล่องข้อความก็ถูกลบออกไปเหมือนมีใครบางคนควบคุมคอมพิวเตอร์ของผมอยู่อย่างไรอย่างงั้น

"ชะตากรรมอะไรหว่า?" ผมไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนจากชุดนักเรียนไปเป็นชุดใส่ธรรมดาแล้วก็ไปนอนเล่นโทรศัพท์ต่อบนเตียง

เวลาตี 2

"แจก!!!" ผมนอนเล่นเกมอยู่บนเตียงแล้วก็อารมณ์เสียกับทีมที่เล่นในเกมแบบไม่ได้เรื่องสุดๆ

ผมปิดโทรศัพท์แล้วเตรียมตัวที่จะนอนเพราะตอนนั้นผมอารมณ์เสียแบบสุดๆที่ทีมในเกมเล่นไม่ได้เรื่อง (ทีมไม่ได้เรื่อง!!) ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมนั้นเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ผมจำได้ว่าความฝันที่ผมเห็นในตอนนั้นมันช่างแปลกประหลาด



ผมจำได้ว่าผมยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ฉโลมไปด้วยสีแดงฉาน ท้องฟ้าและแสงจันทร์ที่เป็นสีแดงสดราวกับสีเลือดผมเห็นแล้วมันก็รู้สึกขนลุกแปลกๆท้องฟ้ากับพระจันทร์สีเลือดและก็มีก้อนเมฆเกาะกลุ่มกันซึ่งยิ่งมองไปรอบๆมันก็ยิ่งดูหลอนแปลกๆแล้วก็มีแสงสว่างส่องมาจากด้านหลังผม ผมหันกลับไปดูช้าๆเพราะมันแสงนั้นมันจ้ามากจนผมแสบตาและหาต้นทางของแสงไม่ได้แต่แล้วแสงนั่นก็ค่อยๆหรี่ความสว่างลงจนผมได้เห็นคนลึกลับกลุ่มหนึ่งกำลังลอยบนท้องฟ้าอยู่ตรงหน้าพระจันทร์ที่เป็นสีเลือดพวกเขาดูน่ากลัวและน่าเกรงขามคนพวกนั้นมีสายตาที่ส่องสว่างจากความมืดจนผมเห็นสีนัยตาของแต่ละคนได้อย่างชัดเจน ม่วง แดงเหลือง ส้ม เขียว ฟ้า น้ำตาล เทา และ ชมพู รวมแล้วมีกันทั้งหมด 10 คน และคนที่มีนัยตาสีชมพูที่อยู่ตรงกลางก็ชี้มาที่ตัวผมผมตกใจมากและรู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่ปลอดภัย..
ผมวิ่งหนีเข้าไปในป่าทึบที่พื้นที่รอบตัวเป็นสีแดงฉานผมวิ่งลัดป่าไปเรื่อยๆและก็หันไปมองอยู่ข้างหลังตลอดเพื่อเช็คดูว่าคนพวกนั้นจะไม่ตามผมมาและเป็นอย่างที่ผมคาดไว้ พวกนั้นไม่ตามผมมาและดูเหมือนผมจะปลอดภัยผมเอาตัวไปพิงกับต้นไม้เพื่อพักหายใจก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรต่อไปนับจากนี้ แต่ในระหว่างที่ผมกำลังพักหายใจอยู่นั้นจู่ๆก็มีคนมากระซิบข้างหูเป็นเสียงของผู้หญิงมากระซิบ
ข้างๆหูผมว่า

"แด่นายท่าน..."

ผมสะดุ้งแล้วล้มทั้งยืนก่อนที่จะรีบถอยห่างจากต้นไม้ที่ผมกำลังพิงอยู่แล้วคนที่มีนัยตาสีชมพูก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้แล้วก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอชี้นิ้วมาที่ผมก่อนที่จะทำอะไรบางอย่างกับตัวผม แต่แล้วก็มีมือปริศนามาลากตัวผมลงไปในดินจนผมไม่รู้สึกตัวในความฝัน...
ผมมารู้สึกตัวอีกทีแล้วก็ตื่นมาเจอกับสถานที่แห่งหนึ่งที่มีแต่ความมืดมิดไร้ซึ่งสิ่งใดนอกจากตัวผม ผมหันไปมองรอบๆในความมืดที่ว่างเปล่าแต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดกับคนๆหนึ่งที่น่าจะเป็นคนอื่นนอกจากผมยืนห่างจากตัวผมอยู่ไกลพอสมควร

"เฮ้! คนที่อยู่ตรงนั้นน่ะ" ผมตะโกนเรียกเขาเพื่อส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าผมกำลังเรียกเขาอยู่

ดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้ยินเสียงที่ผมตะโกนเมื้อกี้ผมก็เลยตะโกนเรียกเขาใหม่อีกครั้ง มันได้ผลเขาตอบสนองและเขาน่าจะรับรู้แล้วว่ามีใครบางคนกำลังเรียกเขาอยู่จังหวะที่เขากำลังหันตัวมาหาผมจู่ๆผมก็ถูกดึงตัวให้เข้าไปหาเขาใกล้ๆแล้วผมก็ได้เห็นเขาได้แบบชัดๆ เขาสวมฮูดสีดำ ใส่กางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าผ้าใบสีดำ สรุปก็คือเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายดำหมดแต่ผมไม่สามารถเห็นหน้าของเขาได้เพราะเขาใส่หน้ากากเอาไว้ มันเป็นหน้ากากที่ข้างหนึ่งจะเป็นสีขาวอีกข้างหนึ่งเป็นสีดำ

"เหอ??" ผมยืนเอ๋อรับประทานจากการแต่งตัวแปลกๆของเขา

เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำแต่ดูเหมือนอาจกำลังจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แต่ทว่าผมก็ตื่นขึ้นมาสะก่อนผมจึงหนีออกมาจากฝันร้ายบ้าๆนี่มาได้ (เฮ้ออ โชคดีชะมัดเลยเรา)

เวลาตอนเช้า 8 โมง 39 นาที



ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาและผมเพิ่งรู้ว่าผมนอนตกเตียงเมื่อคืนสงสัยจะเป็นเพราะฝันร้ายเมือคืนแน่ๆที่น่าจะทำให้ผมนอนดื้นจนตกเตียง แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็พบว่าวันนี้ผมนอนตื่นสายและเป็นการตื่นสายวันแรกในช่วงเปิดเทอมด้วย ผมจึงรีบไปอาบน้ำแล้วก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนผมวิ่งไปโรงเรียนโดยที่ไม่ได้กินข้าวเช้าเพราะว่าตอนนั้นผมรีบแบบสุดๆ ที่รีบไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะเพราะว่า เดี๋ยวจะตกรถไฟน่ะสิ!!! การตกรถไฟถือว่าเป็นอะไรที่ซวยมากๆเนื่องจากการจารจรค่อนข้างติดขัดไฟแดงบ้างอะไรบ้างซึ่งมันทำให้เสียเวลาสุดๆแถมยังทำให้ไปโรงเรียนสายอีกผมจึงต้องใส่เกียร์ไฮสปีดสุดฝีเท้าเพื่อไปที่สถานีรถไฟให้ทัน และนี่ก็คือเมืองบ้านเกิดของผมมันทั้งสวยและดูวุ่นวายภายในตัวซึ่งผมเองก็เกิดและโตขึ้นมาที่นี่แต่ผมเองก็อาศัยอยู่ในเมืองนี้มานานหลายสิบปีแล้วตั้งแต่ที่ผมจำความได้

โครเนแซนเดรีย ซิตี้



สถานีรถไฟเวลา 8 โมงเช้า 59 นาที 

"แฮ่กๆๆ" ผมวิ่งมาถึงสถานีรถไฟจนได้

ผมมายืนเหนื่อยหอบอยู่ตรงหน้าสถานีเพราะตลอดเส้นทางที่ผมวิ่งมานั้นมันก็ค่อนข้างไกลถ้าหากผมเดินมาจากบ้านมายังสถานีตอนเช้ามืดประมาณตี 5 กว่าๆผมก็จะมาถึงสถานีรถไฟเวลาประมาณ 8 โมงเช้าครึ่งกว่าๆซึ่งผมคิดว่ามันก็ไม่ถือว่ามาสายแถมยังขึ้นรถไฟได้ทันอีกตั้ง 20 กว่านาทีแล้วผมก็นั่งรถไฟไปยังสถานีที่ใกล้กับโรงเรียนแล้วผมก็เดินทางไปโรงเรียนตามปกติเช่นทุกวัน



ชั่วโมงเรียนช่วงเช้าคาบที่ 2 วิชาคณิตศาสตร์
ผมบอกเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่เก่งเรื่องคณิตศาสตร์รู้แต่เรื่องพื้นฐานพอหลังจากพวก สมการ เศษส่วน หรือ เซต ผมก็มึนแล้วผมใช้เวลาทั้งคาบไปกับการนั่งวาดรูปมังกรตัวหนึ่งที่ผมพยายามจะจินตนาการและใช้ฝีมือในการวาดมันออกมาโดยที่เพื่อนๆในห้องก็ใจจดใจจ่ออยู่กับการเรียนโดยมีคุณครูที่ยืนอธิบายและแสดงข้อมูลเกี่ยวกับคณิตศาสตร์บนจอคอมพิวเตอร์อยู่หน้าห้องเป็นระยะ

"เฮ้ เรณ" เพื่อนผมที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดตัวผม

"ว่า?" 

"นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ" มันจ้องมองรูปที่ผมวาด

"วาดรูปอยู่น่ะ" ผมก็ยังคงวาดรูปต่อไป

"ตั้งใจฟังที่ครูสอนหน่อยสิ อีกเดี๋ยวเราก็ได้สอบเก็บคะแนนแล้วนะ" 

"แค่สอบเก็บคะแนนไม่เห็นจะต้องซีเรียสเลยนิ" ตอนนั้นผมพูดออกไปเหมือนกับว่าผมจะไม่สนใจผลการเรียนวิชานี้เลยจนทำให้เพื่อนที่คุยกับผมเอือมระอาในตัวผม

"อ่าๆ ตามใจนายแล้วกัน" แล้วมันก็กลับไปพิมพ์บันทึกงานการสอนของครูต่อบนโต๊ะอิเล็กทรอนิกส์ที่เป็นโต๊ะเรียน

เวลาเรียนช่วงเช้าที่น่าเบื่อก็ค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆก่อนจะถึงชั่วโมงพักเที่ยงในที่สุดผมก็วาดรูปมังกรที่ผมจินตนาการออกมาได้สำเร็จและผมก็ได้ตั้งชื่อให้มันด้วย (ยังกะเด็กๆแน่ะ ฮ่าๆ)

"งั้นแกชื่อ เซฟาลิน ก็แล้วกัน" แล้วผมก็เซฟรูปที่ผมวาดใส่เอาไปในโทรศัพท์มือถือของผม 

เมื่อถึงช่วงเวลาพักเที่ยงผมก็ออกไปหาอะไรกินที่โรงอาหารเพราะเมื่อเช้าผมไม่ได้กินข้าวเช้ามาจึงทำให้ตอนผมเรียนตลอด 4 คาบท้องก็ร้องตลอดเป็นช่วงๆและมันยังทำให้สมองผมไม่แล่นในการทำกิจกรรมหรืองานต่างๆในชั่วโมงเรียนอีก 

"เรณ เที่ยงนี้เราจะกินอะไรดีอ่ะ" 

"เรากินขนมปังกับน้ำผลไม้ก็แล้วกัน" 

"อ่าว นายไม่กินข้าวที่โรงอาหารหรอ"

"ไม่เอาล่ะ เรากินแค่นี้ก็พอแล้วถ้ากินข้าวที่โรงอาหารมีหวังกินเหลือทิ้งแน่ๆ" 

"อ่าๆ ตามใจ" แล้วเพื่อนผมก็แยกตัวออกไปซื้อข้าวที่โรงอาหาร

ส่วนผมในตอนนั้นผมก็ไปซื้อขนมปังไส้สตอเบอร์รี่และก็น้ำผลไม้แล้วก็นำไปกินบนห้องเงียบๆคนเดียวและนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่กินข้าวที่โรงอาหารเพราะผมเป็นคนที่กินช้าและกินน้อยมากๆส่วนใหญ่การใช้ชีวิตของผมในแต่ละวันผมกินน้ำมากกว่ากินอาหารสะอีกนะจนเพื่อนร่วมห้องบางคนเรียกผมว่า "ไอ้มนุษย์น้ำ" แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร 




ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องเรียนของผมอยู่นั้นจู่ๆผมก็สังเกตุเห็นชายสวมฮูดคนหนึ่งกำลังอยู่เอามือล้วงกระเป๋าเสื้อและยืนอยู่ตรงทางเดินในโรงเรียนผมเห็นเขาก็รู้สึกแปลกใจและสงสัยว่าเขาเข้ามาทำอะไรภายในโรงเรียน ผู้ปกครอง? ประธานนักเรียน? ภารโรง? หรือคนนอก ผมก็ไม่อาจหาข้อสรุปได้แต่เอ๊ะ ทำไมเขาถึงดูคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน (เอ...ใครกันน่าาา....คิดๆ) ในระหว่างที่ผมกำลังคิดคับคล้ายคับคลาชายคนนั้นก็ค่อยๆหันตัวและหน้ามาหาผมอย่างช้าๆจนเผยให้เห็นด้านหน้าของเขา เขาคือเจ้าคนที่ผมเห็นในความฝันนี่นา?! 

"เห้ย?!!" ผมร้องอุทานออกมาด้วยความแปลกใจโดยไม่รู้ตัวโดยเขาก็ทำท่าเหมือนจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

เขาทำท่าทางแบบเดียวกันกับในความฝันที่ผมเห็นผมไม่รอช้ารีบวิ่งหนีออกมาให้ห่างจากตัวให้มากที่สุดเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือแต่เมื่อผมมองกลับไปเขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว มันน่าแปลกที่จู่ๆคนคนหนึ่งจะหายวับไปภายในเวลาไม่กี่วินาทีเพราะถึงแม้เขาจะวิ่งเร็วแต่ผมก็ต้องได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาแต่นี่กลับไม่มีแม้แต่เสียงหรือร่องรอยอะไรเลย ผมล้มทั้งยืนและกำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ 

"ไม่จริงน่า.....เรื่องแบบนี้น่ะ....." ตอนนั้นผมนั่งนึกเกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายที่ผมเจอ

ผมหยุดคิดเรื่องนั้นและก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่ผมจะเปลี่ยนเส้นทางทางไปห้องเรียนของผมเพราะผมไม่อยากใช้เส้นทางหลักที่เคยมีผู้ชายที่มาจากความฝันยืนอยู่เหมือนเหตุการณ์เมื่อกี้ หลังจากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกจนถึงเวลาเลิกเรียนผมเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับหยิบสัมภาระก่อนจะเดินทางกลับบ้านแล้วในระหว่างที่ผมกำลังจะไปหยิบรองเท้าอยู่นั้นผมก็ได้ยินเรื่องที่เพื่อนผมคุยกันว่า 

"นี่ๆ เมื่อคืนนายได้ของผ่านวัสดุส่งของรึเปล่า"

"อ้อได้สิ"

"แล้วนายได้เล่นเกมนั้นรึเปล่าล่ะ เกมที่เขาเพิ่งเปิดตัวเมื่อคืนนี้น่ะ" 

"อ้อได้เล่นสิ มันเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆเลยล่ะ" 

"งั้นหรอ แล้วตอนนี้นายเวลเท่าไหร่แล้วล่ะ"

"เวล 10 แล้วเราเล่นสายอาชีพซอร์ดแมนด้วยนะ"

"งั้นหรอ ตอนนี้เราเวล 19 จะถึง 20 แล้วแถมเราเล่นสายจอมเวทย์ด้วยล่ะ"

"โห ถ้างั้นนายก็พาเราอัพเวลหน่อยดิ"

"ได้เลย เดี๋ยวเราพานายเวลงั้นเอาไว้เจอกันในเกมคืนนี้นะ"

"โอเค" 

ผมคิดว่าพวกนั้นน่าจะหมายถึงเกม Ancian Online อยู่แน่ๆแถมพวกมันก็มีอุปกรณ์เล่นเกมที่เชื่อมต่อกับเซิฟเวอร์แล้วด้วยสงสัยสิ่งที่ผู้ให้บริการเกมบนกล่องข้อความที่ประกาศข่าวน่าจะเป็นจริงนะแต่เอาเถอะยังไงผมก็ไม่มีทางได้เล่นเกมนั้นอยู่แล้วผมก็รีบเดินทางกลับบ้านทันทีเพื่อที่จะไปเล่นคอมพิวเตอร์ต่อ 



วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยล้ามาทั้งวันแถมต้องมีเจอผู้ชายแปลกๆในความฝันมาโผล่ในโลกความเป็นจริงอีกผมมานั่งชมวิวบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินแล้วผมก็นึกจินตนาการไปเรื่อยเปือยตามประสาวัยรุ่นที่มีความฝัน ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามเย็นแล้วนึกถึงสิ่งต่างๆที่อยู่ในจินตนาการในหัวของผม นึกถึงตอนนั้นแล้วมันก็ทำให้หัวผมรู้สึกโล่งและล่องลอยไปกับสายลมที่พักผ่านตัวผมตอนเย็น ผมยืนมองเมืองของผมอยู่เงียบๆคนเดียวแต่เพราะผมอยู่ตรงนั้นมันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเข้าสู่การผจญภัยที่ไม่เหมือนใคร ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลกๆจากข้างหลังผมค่อยๆหันหลังกลับไปมองช้าๆเพื่อตรวจดูอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหลังผม 

"!!??" 

"ต่อจากนี้ไปจะเป็นชะตากรรมของเจ้า..." เขาพูดประโยคเดียวกันกับข้อความในกล่อมอีเมล์ที่ผมอ่านเมื่อคืนก่อนเป๊ะๆ

ผู้ชายที่สวมฮูดใส่หน้ากากประหลาดคนนั้นอีกแล้วและคราวนี้เขาเข้ามาอยู่ข้างหลังผมแบบใกล้สุดๆแบบที่ผมไม่รู้มาก่อนว่าเขามาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่เวลาเขามาเขาก็มาแบบเงียบๆเวลาไปก็ไปแบบเงียบๆราวกับตีนติดผี เขาหยิบของบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาชูให้ผมดูมันเป็นเหมือนไพ่หรือการ์ดอะไรสักอย่างที่สลักอักขระบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจแล้วเขาก็เดินถอยห่างไปจากผมพอประมาณแล้วก็มีแสงสว่างส่องขึ้นนมาตรงพื้นที่ที่ผมยืนอยู่มันเป็นวงเวทย์สีขาวที่ส่องแสงสว่างจ้าแล้วแสงจากวงเวทย์นั้นก็ยกตัวสูงขึ้นเสียดฟ้าแล้วการมองเห็นของผมก็ถูกแทนที่ด้วยแสงสีขาวที่ว่างเปล่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นผมก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลยนอกจากความว่างเปล่าสีขาวแต่ผมรู้สึกได้ว่าผมกำลังตกลงจากที่สูง เสียงลมที่ปะทะเข้ามาที่ตัวและหูของผมมันดังและแรงมากจนทำให้ผมแน่ใจแล้วว่าผมกำลังรู้สึกเหมือนกำลังตกลงมาจากท้องฟ้าแต่ตอนนั้นผมยังไม่สามารถมองอะไรได้ แต่พอผ่านไปสักพักสายตาและการมองเห็นของผมก็ค่อยๆกลับมามองเห็นอีกครั้ง ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมอยู่ภายในกลุ่มก้อนเมฆที่หนาทึบหันไปทางไหนก็เห็นแต่ก้อนเมฆเกาะหนาบนท้องฟ้าและมันก็น่าจะมีขนาดใหญ่เอามากๆและตอนนั้นผมก็ได้รู้ว่าผมกำลังตกลงดิ่งพสุธาอย่างรวดเร็ว 

"Shit!!" 

แล้วผมก็หลุดออกมาจากกลุ่มก้อนเมฆแล้วก็เผยให้เห็นถึงโลกเบื้องล่างที่ผิดแปลกไปจากโลกที่ผมเคยอยู่ มันเป็นโลกที่มีเกาะหรือแผ่นดินยกตัวสูงขึ้นจนกลายเป็นเกาะลอยฟ้าและก็มีพวกนกหรือสัตว์ปีกบนไปบินมาอยู่ข้างล่างแต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอึ้งและตะลึงมากที่สุดในตอนนั้นก็คือ "มังกรธรณี" มันเป็นมังกรที่ตัวใหญ่โตมโหราฬมากๆและมันก็ตัวใหญ่มากพอที่จะสามารถบดบังแสงอาทิตย์ไปไกลได้หลายกิโลเมตรเลยทีเดียวจนทำให้ผมช็อคตาค้างถึงแม้ผมจะกำลังดิ่งลงไปกระแทกพื้นข้างล่าง
แต่แล้วผมก็ตกลงไปบนหลังไวเวิร์นตัวหนึ่งที่มันกำลังออกหากินอยู่มันตกใจและพยายามสะบัดผมให้หลุดไปจากหลังมันจนผมกับมันร่วงลงไปที่ป่าข้างล่าง แต่เพราะอย่างนั้นมันจึงทำให้ผมสามารถลงสู่พื้นเบื้องล่างได้อย่างปลอดภัยและตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงลงจอดพื้นดิน ผมกอดคอมันเอาไว้แน่นและเตรียมตัวรับแรงกระแทกก่อนจะลงสู่พื้นดินแล้วเจ้าไวเวิร์นก็กระแทกลงพื้นดินอย่างแรงจนทำให้ตัวผมปลิวกระเด็นหลุดออกจากหลังมัน ผมกระเด็นตกลงไปในบึงน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ส่วนเจ้าไวเวิร์นตัวนั้นก็รีบบินหนีไปเหลือทิ้งผมไว้ที่กำลังจมอยู่ในบึงน้ำ ผมว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อหายใจแล้วผมก็รีบขึ้นไปที่ริมบึงแล้วผมก็ล้มตัวนอนในสภาพที่หมดแรงและยังรู้สึกตื่นเต้นไม่หายและตอนนั้นตัวผมก็เปียกไปหมด

"แฮ่กกกก นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย แฮ่กกก..??!" 

ปึก!



"เอ้า เดินเร็วๆหน่อยสิเจ้ามนุษย์เดี๋ยวมันก็ไม่ทันงานเลี้ยงกินโต๊ะกันพอดี!" มันใช้มือผลักหลังผมให้เดินไปข้างหน้า



ตอนนั้นผมถูกจับมัดมือ ข้อเท้าและยังถูกล่ามคอเอาไว้แล้วก็ถูกบังคับให้เดินตามพวกมันอยู่ท้ายๆแถวและมีพวกมันอีกตัวอยู่คุมเชิงอยู่ข้างหลังผมและจับเชือกที่ล่ามคอผมไว้เพื่อปิดโอกาสไม่ให้ผมหนีีไปไหนได้อย่างสมบูรณ์แบบจะวิ่งก็ไม่ได้จะหาโอกาสชิ่งลับหลังก็ไม่ได้เพราะมันจับเชือกเอาไว้ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมเดินตามพวกมันไปแต่โดยดีโดยที่ในใจที่เป็นจิตด้านหนึ่งของผมก็เอาแต่ด่าทอผมไปต่างๆนาๆแต่ก็มีใจอีกด้านหนึ่งคอยปลอบโยนผม



(นายจะหนีออกมาทำไมในเมื่ออยู่กับลิซาร์ดแมนพวกนั้นน่าจะดีกว่าอยู่กับไอ้พวกนี้นะ!!?)



(แต่บางที ถ้านายไม่รีบหนีออกมาเจ้าพวกนั้นอาจจะจับนายต้มยำทำแกงไม่ต่างจากเจ้าพวกนี้ก็ได้นะ)



(จะยังไงก็ช่าง!! แต่ถ้านายอยู่เงียบๆอยู่ที่กระท่อมนายอาจจะทำอะไรได้บ้างดีกว่ามาถูกจับมัดเหมือนนักโทษแบบนี้สะอีก!)



(เอาเถอะน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไปด้วยดีเองแหละน่านะ)



"เฮ้อออ....ชีวิตเราจะมีอะไรซวยไปกว่านี้ไหมเนี่ย..." ผมพูดบ่นพึมพัมออกมากับความหน่ายในชีวิต



"หืม? เมื้อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!" ลิซาร์ดแมนตัวที่อยู่ข้างหน้าผมหันมามอง
ผมที่อยู่ข้างหลัง


"เปล่า..."
แล้วผมก็หันหน้ามองไปทางอื่น


"งั้นก็แล้วไป"



ผมถูกพวกมันพาตัวไปที่น้ำตกใกล้ๆเนื่องจากพวกมันเป็นกลุ่มลาดตระเวนและไม่ค่อยคุ้นกับสภาพแวดล้อมของที่นี่จึงทำให้พวกมันใช้เวลาเดินทางค่อนข้างนานพวกมันเลยพาผมมาที่น้ำตกโดยมีพวกมันหนึ่งตัวคอยจับตาดูผมเอาไว้ส่วนพวกมันที่เหลืออีกสามตัวจะลงไปกินน้ำและทำธุระส่วนตัวอะไรของมันก็ว่าไป แต่โชคผมของก็ค่อนข้างดีเมื่อตัวที่ถูกมอบหมายให้จับตาดูผมนั่นเหนื่อยล้าจากการเดินทางหลายกิโลรู้สึกเหนื่อยและเผลอหลับไปจึงทำให้มือที่จับสายเชือกที่คอผมนั่นคลายออกจนผมสามารถที่จะหนีออกมาได้



"คร๊อกกก...ฟี่....."



"โชคมาแล้วแฮะ..." ผมค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆและค่อยๆลากให้สายเชือกหลุดออกจากมือของมันเบาๆ



"ใกล้แล้ว...อีกนิดเดียว.." ผมค่อยๆลากเชือกออกจากมือของมันจนเชือกพ้นออกจากมือมันสำเร็จ



ผมค่อยๆรวบเชือกเข้ามารวมกันแล้วกำมันไว้ที่มือรวดเดียวผมหันมองดูลาดเลาให้แน่ใจว่าพวกมันที่เหลือจะไม่ทันสังเกตุผม เป็นไปได้สวยพวกมันมัวแต่เล่นน้ำและนอนพักแช่ในน้ำผ่อนคลายสบายใจจนลืมสังเกตุผมตอนที่ผมกำลังจะหนีผมค่อยๆหย่องช้าๆเบาๆและพยายามไม่ให้ไปเหยียบโดนก้อนหินเล็กๆที่มันอาจจะทำให้ผมสะดุดล้มแต่สายตาของผมก็จ้องมองพวกนั้นเอาไว้เผื่อมีพวกมันตัวใดตัวหนึ่งหันมาเห็นจังหวะที่ผมกำลังจะหนี



"โอเค...ถ้าหลบเข้าป่าได้ก็รอดแล้ว..." ผมค่อยๆก้าวขาออกมาช้าๆ



ผมค่อยๆหย่องมาถึงชายป่าใกล้น้ำตกแต่มันเป็นเนินสูงบวกกับมือและเท้าของผมถูกมัดเอาไว้จึงทำให้ท่าการเคลื่อนที่ของผมนั้นมีอย่างจำกัดผมจึงจำเป็นต้องหาเส้นทางอื่นที่เป็นเนินต่ำๆเพื่อที่ขาของผมจะได้ก้าวได้สะดวกกว่านี้



ซู่ๆๆๆๆ ซ่าาา !!



"ฮะฮ่าา เย็นสะบายดีจังพวกเราไม่ได้ลงแช่น้ำมาตั้งนานแล้วนะตั้งแต่ที่พวกเราออกไปรบกับพวกเผ่าตะวันออกน่ะ"



"นั้นสินะ ข้าเองก็จำไม่ได้แล้วว่าข้าอาบน้ำเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"



"งั้นเจ้าก็คงกลิ่นตัวเหม็นแย่เลยน่ะสิ ฮ่าๆๆ"



"นั้นสินะ ฮ่าาา" แล้วพวกมันทั้งสองตัวก็สาดน้ำใส่กัน



"หนอยย! ไอ้เจ้าพวกบ้านี่อยากโดนลูกตุ้มเหล็กพิฆาตของข้าใช่ไหม!!?"



"ฮ่าๆๆๆ" ไอ้เจ้าลิซาร์ดแมนสองตัวที่อยู่ในน้ำก็ยังหัวเราะหน้าตาเฉย



ผมมองดูพวกเขาพูดคุยเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานจนมีอะไรบางอย่างเด้งขึ้นมาในหัวผมอย่างแปลกประหลาดตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักกับเกมเกมนี้ Ancian Online ผมเข้าใจแบบนี้มาตลอดว่าเกมมันก็คือเกมเล่นๆไปไม่ต้องสนใจอะไร มอนเตอร์หรือสิ่งมีชีวิตโลกนี้ที่ไม่ใช่ NPC ไม่มีชีวิตจิตใจและไม่มีทางที่พวกมันจะมีปฏิสัมพันธ์ต่อมอนเตอร์ด้วยกันได้หรอกแต่บางทีมันอาจจะเป็นสคริปของเกมที่พวกมันต้องทำก็ได้...แต่ทำไมพวกมันถึงดูมีชีวิตชีวาผิดปกติเกินกว่าที่บทสคริปมันจะทำออกมาได้กันนะ แต่ก็ช่างมันเถอะถึงพวกมันจะดูสดใสร่าเริงสนุกสนานแต่เราต้องมาดิ้นรนลำบากตรากตรำทุกๆนาทีมันก็เทียบกันไม่ได้สักนิดเลยแหละผมหันมองดูซ้ายขวาเพื่อที่ผมจะหาทางหนีทีไล่ได้และนั่นไง! มีพุ่มหญ้าเล็กๆขึ้นหนาอยู่ตรงซ้ายมือของน้ำตกแต่มีพวกมันตัวที่นอนแช่น้ำหันหน้าไปทางนั้นอยู่



"ไม่น่าจะเหมาะสะเท่าไหร่" ผมหันหน้าไปทางขวาบ้างเผื่อจะมีทางที่พอจะหนีได้



ผมเห็นโพรงดินที่มีขนาดใหญ่พอที่ตัวผมจะลอดเข้าไปได้แต่มันจะดูลำบากเพราะมือกับข้อเท้าผมถูกมัดเอาไว้ถ้าขืนลอดเข้าไปแล้วล้มมีหวังติดแหง่กอยู่ในนั้นออกมาไม่ได้แหงๆ



(เอ้าๆ ถ้าไม่รีบเลือกเดี๋ยวก็โดนทุบกระบานแยกก่อนพอดี) ใจผมด้านหนึ่งก็พูดเร่งผมขึ้นมา



(เราควรจะไปทางซ้ายเพราะอย่างน้อยมันก็ยังหนีได้ง่ายกว่าทางขวานะ) ใจอีกด้านหนึ่งที่เป็นคู่ตรงข้ามกับใจอีกด้านก่อนหน้านั้นของผมก็พูดแนะนำผมขึ้นมา



(ไม่ได้! ถ้าขืนไปทางนั้นพวกมันก็จะมองเห็นนายกันพอดีน่ะสิ!)



(แต่ถ้าไปทางนั้นแล้วนายออกมาไม่ได้ มันก็เท่ากับนายต้องกลับมาที่จุดเดิมน่ะสิ)



(เราว่านายต้องไปทางขวาเพราะทางนั้นมันเป็นจุดอับและมองไม่เห็น ไปทางขวาดีกว่า)



(ทางซ้าย/ทางขวา/ทางซ้าย/ทางขวา@)%!)&#%#(@*&) แล้วจิตของผมก็เถียงกันไปกันมา



"หยุดเถียงกันได้แล้ว!" ผมเผลอตะคกออกมาเสียงดังด้วยความรำคาญ



"หืม.....!!!??" พวกลิซาร์ดแมนตัวที่เหลือก็หันควับมามองผมพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย



"ชิบ...!!"



"เห้ยย!! มันจะหนีไปแล้ว!!!" แล้วพวกมันทั้งหมดสามตัวก็รีบขึ้นจากน้ำเพื่อมาจับตัวผมรวมถึงตัวที่เพิ่งตืนที่ไม่รู้เรื่องอะไรกะเขา



ตอนนั้นสมองของผมก็สั่งการให้ขาของผมวิ่งทันทีและทางที่สมองผมเลือกให้อัตโนมัติก็คือหนีไปทางพุ่มหญ้ารกทึบทางซ้ายของน้ำตกเพราะมันอยู่ใกล้ผมมากที่สุดผมเห็นว่าเนินดินมันต่ำพอที่ขาของผมจะก้าวได้โดยที่มันจะไม่ไปถึงข้อเท้าอีกข้างหนึ่งให้ล้มผมแหวกหญ้าหนารกทึบอย่างเร่งรีบแล้วรีบวิ่งฝ่าหญ้าเหล่านั้นไปโดยที่พวกลิซาร์ดแมนที่จับผมมาก็ไล่ตามผมมาติดๆ



"อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!! นั่นมันอาหารอันโอชะของพวกเราเลยนะ!!" แล้วมันก็โยนลูกตู้มที่มีน้ำหนักค่อนข้างมากไล่หลังมาผมอย่างรวดเร็ว



ตู้มมมม!!!



ดูเหมือนมันจะโยนพลาดไปนะแต่เหตุผลที่มันทำพลาดก็เนื่องมาจากต้นหญ้าที่ขึ้นสูงผนวกกับเวลาที่เป็นตอนกลางคืนเลยทำให้วิสัยในการมองเห็นลดลงแถมผมก็วิ่งคล่องปราดเปรี่ยวเลยทำให้พวกมันเล็งเป้าหมายไม่สะดวกแถมอาวุธที่พวกมันใช้ก็ยังเป็นอาวุธหนักๆทำให้พวกมันวิ่งได้ช้าผมว่าผมน่าจะรอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้แต่จะรอดให้พ้นคืนนี้ไปได้รึเปล่ามันก็อีกเรื่องนึง

ผมวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้โคนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อนั่งพักโดยที่พวกมันก็ยังออกตามหาผมอยู่แถวๆนั้น



"แฮ่กกกก....แฮ่กกกก"



:Stamina...10%....14%.....19%.....21%..: ขีด Stamina ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆตามความเหนื่อยที่ผมมี



ก็อย่างที่ผมบอกว่าถ้าหากใครออกกำลังกายและมีสภาพร่างกายที่แข็งแรงเจ้าค่า Stamina มันก็จะหมดช้าแต่ถึงผมจะบอกว่าผมเคยออกกำลังกายตอนเรียนพละแต่ก็ใช่ว่าผมจะออกกำลังทุกวันนะผมนั่งพักและซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นจนค่า Stamina ของผมเพิ่มขึ้นได้พอประมาณแต่ผมอยากจะเก็บมันเอาไว้ใช้ในยามจำเป็นจริงๆตอนนี้พวกมันไม่เห็นผมมีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ช่วยส่องนำทางผมให้ผมเห็นสิ่งของรอบตัวผมได้ลางๆ แต่อะไรบางอยู่ที่พื้นสะท้อนแสงมาโดนที่ตาผมผมก้มนั่งย่องๆแล้วเข้าไปดูว่าเจ้าสิ่งๆนั้นมันคืออะไรระหว่างที่ผมกำลังนั่งยองเข้าไปดูใกล้ๆพวกลิซาร์ดแมนที่กำลังตามล่าผมอยู่ก็พูดตะโกนขึ้นมา



"ออกมาเดี๋ยวนี้เจ้ามนุษย์!! พวกข้ารู้ว่าเจ้าน่ะหนีไปได้ไม่ไกลหรอก!!" ตัวที่ถือลูกตุ้มพูดตะโกนขึ้นมาข่มขวัญผม



"ออกไปให้โง่สิ...!"



ผมเข้าไปดูเจ้าสิ่งนั้นใกล้ๆจนผมเห็นว่าสิ่งที่มันสะท้อนแสงจันทร์มาโดนตาผมนั้นมันก็คือก้อนหินที่มีลักษณะพิเศษ มันเป็นห้องที่มีความมันแววและมีความคมเหมือนมีดผมนึกถึงตอนนั้นแล้วก็ยังรู้สึกเสียวฝ่ามืออยู่เลยเพราะว่าตอนนั้นผมถูกเจ้าหินนี้บาดตอนที่กำลังจะหยิบมันขึ้นมา



ฉึก!!!



"โอ้ย!...หินนี่คมเป็นบ้า!!...แต่มันก็น่าจะช่วยตัดเชือกที่มัดเราได้บ้างล่ะนะ.." หินบาดนิ้วผมจนมีเลือดหยดลงพื้น



ผมค่อยๆหยิบหินก้อนนั้นขึ้นมาแล้วใช้มันถัดเชือกที่มันมือและข้อเท้าออกจนเชือกขาดแล้วผมก็ทิ้งหินนั้นไปจากนั้นผมก็กลับมาซ่อนตรงโคนต้นไม้ที่เดิม ผมรู้สึกแหม่งๆและสงสัยกับบาดแผลที่ถูกหินบาดที่นิ้วผม



"นี่มันสมจริงจนถึงขั้นหินบาดนิ้วเลือดไหลได้เลยหรอเนี่ย...??" ผมมองดูนิ้วของที่มีเลือดไหลออกมาอย่างสมจริง



ผมนั่งเงียบๆรอดูสถานการณ์ไปสักพักใหญ่จนพวกลิซาร์ดแมนไปแล้วผมโล่งใจที่พวกมันไปแล้วและนั่งเอามือมากุมนิ้วที่โดนหินบาดก่อนที่จะถอนหายใจก่อนที่จะหลับอยู่ใต้โคนต้นไม้ตรงนั้นเพราะผมรู้สึกเหนื่อยมาทั้งวันแล้วแถมยังต้องมาเจอเรื่องแย่ๆมาทั้งวันอีกผมตื่นขึ้นมาในความฝันและอยู่ในสถานที่เดิมเหมือนกับตอนที่ผมสลบไปครั้งก่อนแต่คราวนี้ผมยืนและไม่ได้ลอยเหมือนตอนที่ผมเจอรอบที่แล้ว



"ข้าคิดว่าเจ้าควรจะรีบเร่งมือได้แล้วนะ...." เสียงของผู้ชายคนนั้นดังมาจากข้างหลังผม



"เห้ยยย!!" ผมหันหลังแล้วล้มลงด้วยความตกใจ



"สงสัยเจ้าจะต้องมีไอเทมบางอย่างเป็นตัวช่วยสะหน่อยแล้วล่ะ...." เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อออกมา



มันเป็นกล่องไม้ผุๆพังๆที่ดูไม่น่าจะมีของอะไรแจ่มๆลอยมาอยู่ตรงหน้าผมแต่ผมก็รับกล่องนั้นเอาไว้โดยการเอามือไปสัมผัสที่กล่องใบนั้นแล้วก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นมาบดบังการมองเห็นของผมแต่ก็มีเสียงของเขาพูดขึ้นมาทิ้งทายก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมา



"อย่าประมาทกับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเจ้าและอย่าหลงเชื่อในสิ่งที่เจ้าเห็นตรงหน้าทุกอย่าง..." เขาพูดมาเป็นเสียงสะท้อนในหัวดังกังวาน



.

.

.

.

.

.

.

.

.



"เฮือกกก!!" ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าตะวันขึ้นแล้ว



ผมมองไปที่พระอาทิตย์เพื่อรับรู้ว่านี่มันกำลังจะเช้าแล้วผมก็มองไปดูนิ้วที่บาดหินเมื่อคืนแล้วผมก็พบว่าบาดแผลที่นิ้วผมมันหายกลับมาเป็นปกติแล้วแต่ก็มีรอยแผลเป็นจากการโดนบาดเอาไว้ (สมจริงตามคำล่ำลือจริงๆ) ผมเพิ่งสังเกตุเห็นว่ามันกล่องไม้พังๆใบหนึ่งวางอยู่ใกล้ๆผมทั้งๆที่ก่อนที่ผมจะหลับไปมันไม่ได้อยู่ตรงนี้นิ แต่ใครสนล่ะผมรีบเปิดกล่องไม้นั้นแล้วดูว่าภายในกล่องใส่ของอะไรเอาไว้บ้างและก็เป็นอย่างที่คิด



:คุณได้รับของที่อยู่ภายในกล่อง:

-เสื้อนักเดินทางฝึกหัด

-ผ้าพันคอนักเดินทางฝึกหัด

-รองเท้านักเดินทางฝึกหัด

-กางเกงนักเดินทางฝึกหัด

-ถุงมือนักเดินทางฝึกหัด

-เข็มขัดนักเดินทางฝึกหัด

-ดาบนักเดินทางฝึกหัด

-ผ้าคลุมนักเดินทางฝึกหัด

-ดาบนักเดินทางฝึกหัด

-Error (ไม่สามารถระบุชนิดไอเทมได้)



ผมมาสะดุดเอ่ะใจตรงคำว่า Error มาแสดงขึ้นมาตรงแถวล่างสุดของรายการไอเทมผมเก็บไอเทมทั้งหมดที่อยู่ภายในกล่องแล้วก็เริ่มทำการเปลี่ยนเสื้อทันที ผมใส่ชุดใหม่ที่ผมได้รับมาจากผู้ชายในฝันจนผมรู้สึกว่ามันดูธรรมดามากๆแต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเก็บดาบเอาไว้ตรงไหนแต่โชคยังดีที่มันแถมปลอกใส่ดาบมาให้ผมเลยสะพายปลอกดาบแล้วเอาดาบใส่ปลอกเอาไว้และตอนนี้ผมก็กลายเป็นนักผจญภัยในเกม Ancian Online อย่างเต็มตัวแล้ว



"ในที่สุด! เราก็กลายเป็นผู้เล่นของเกม Ancian Online อย่างเต็มภาคภูมิแล้ว เย้!!!" ผมร้องออกมาเพื่อประกาศก้องให้ทั่วโลกได้รับรู้ว่าผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเกมแล้ว (ใครจะไปอยากรู้ฟระ?!)



ผมกลับมาดูเจ้าสิ่งของที่ขึ้นว่า Error เมื่อผมสำรวจมันก็ทำให้ผมได้รู้แล้วเจ้าของสิ่งๆนั้นมันก็คือ!!!

.

.

.

.

.

เป้สะพายหลังแบบโลกแฟนตาซีไม่มีอะไรมากหรอก...

ตอนที่ผมได้มันมาผมก็ตั้งคำถามในใจว่า (จะเอามาให้ทำไมฟระ) ผมก็สงสัยว่าทำไมเจ้าหมอนั่นถึงต้องเอาเป้สะพายหลังมาให้ผมทั้งๆที่ในเกมมันก็มีระบบช่องกระเป๋าให้เก็บอยู่แล้วทำไมต้องมีเป้สะพายหลังมาสะพายหลังให้เกะกะด้วยแต่ก็เอาเถอะเจ้าหมอนั่นมันเอามาให้ก็รับๆไปเถอะผมสะพายเป้แล้วก็มัดเชือกรองท้องกับใส่ถุงมือรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยแล้วตอนนี้ผมก็พร้อมที่จะท่องโลกกว้างในเกมเกมนี้แล้ว



แฉกๆๆ มีเสียงเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างกำลังแหวกหญ้าและกำลังมุ่งหน้ามาทางผม



ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง ....



:ข้อมูลมอนเตอร์:

ชื่อ: มิมมี่

เลเวล: 1

ประเภทมอนเตอร์: สไลม์เขียว

ระดับความอันตราย: ต่ำ

ข้อมูลมอนเตอร์: เป็นมอนเตอร์ที่มีลักษณะคล้ายวุ้นนุ่มนิ่ม อาศัยอยู่ในป่าเกือบทุกที่และไม่เป็นอันตรายและหากเราได้รับบาดเจ็บน้ำเมือกของมันสามารถรักษาบาดแผลได้


สิ่งที่โผล่ออกมาจากพุ่มหญ้านั่นไม่ใช่ตัวอะไรนอกจากเจ้าสไลม์แสนน่ารัก ตัวสีเขียว หน้าตาบ้องแบ้ว ปากน่ารักๆแบบแมวเมี๋ยว (ในที่สุดเราก็เจอมอนเตอร์ระดับรากดินสักที) มันกระโดดเด้งดึ๋งแล้วเข้ามาหาผมแต่ผมก็ไม่ได้คิดจะฆ่าหรือทำอะไรมันหรอกนะเพราะอะไรน่ะหรอ เพราะมันน่ารักน่าชังน่ะสิ (0w0) สไลม์น่ารักๆแบบนี้ใครมันจะไปฆ่าลงกันล่ะดูออกจะน่ารักจะตาย มันกระโดดเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ๆเท้าผมแล้วก็เอาตัวมาถูคลอเคลียที่ข้อเท้าผมเหมือนอยากจะเล่นด้วยมันกระโดดไปมาเหมือนอยากให้ผมเล่นกับมันผมจึงนั่งลองเอามือเล่นหยอกล้อกับมันสักแปบนึงก่อนที่มันจะกระโดดกลับไปที่พุ่งหญ้า จากนั้นก็ไม่มีอะไรต่อแล้วผมก็เริ่มออกเดินทางโดยจุดหมายที่ผมจะต้องไปให้ได้ก็คือเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดแถวๆนี้เพื่อที่ผมจะได้ไปพบปะกับผู้เล่นคนอื่นๆกะเขาสักทีหลังจากที่ผมตลุยฝ่าดงมอนเตอร์และอันตรายต่างๆนาๆเมื่อวันก่อน ผมเดินลัดป่ามาเรื่อยๆจนได้มาเจอกับเหตุการณ์บางอย่าง



ตู้มๆๆๆ!! ฟิ้วๆๆๆ!! เปรี้ยงๆๆๆๆ!! มีเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากบริเวณป่าใกล้ๆ



ผมรีบวิ่งไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นั่นและในระหว่างที่ผมวิ่งอยู่ผมก็สัมผัสได้ว่าตัวเองผมได้เร็วขึ้นและรู้สึกเหนือยช้าลงต่างกับเมื่อก่อนที่วิ่งไม่กี่เมตรก็เหนื่อยใจแทบจะขาดผมรู้ว่าสาเหตุหลักน่าจะมาจากชุดที่ผมใส่มันสะดวกสบายมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแต่ Stamina ของผมก็ยังลดเหมือนเดิมแต่ลดช้ากว่าแต่ก่อนเยอะ ผมวิ่งลัดเลาะและกระโดข้ามสิ่งกีดขวางได้อย่างคล่องแคล่วจนมาถึงจุดเกิดเหตุ



ฉิงๆ! โชงเชงๆ! เปรี้ยงๆ! ตู้มๆ! มีเสียงของคนหลายๆคนกำลังส่งเสียงโวกเวกโวยวายและกำลังต่อสู้กันอยู่



ที่แท้ที่มาของเสียงนั้นก็มาจากพวกลิซาร์ดแมนกำลังทำสงครามกันอยู่นี่เองโดยสิ่งที่แบ่งแยกฝ่ายของพวกลิซาร์ดแมนที่เห็นได้ชัดนั้นก็คือ สี ขนาดตัว และประเภทอาวุธที่ใช้


-สีน้ำเงินหรือสีฟ้า เป็นกลุ่มลิซาร์ดแมนตัวเล็กและใช้อาวุธเบาเป็นหลักและเน้นความเร็วในการจู่โจมแต่ก็มีลิซาร์ดแมนบางตัวที่เป็นสีและมาจากเผ่าอื่น


-สีแดง เป็นกลุ่มลิซาร์ดแมนที่รูปร่างค่อนข้างตัวใหญ่ แข็งแรง มีพละกำลังมาก และใช้อาวุธที่เน้นการโจมตี เคลื่อนที่ได้ช้าแต่ก็มีกลุ่มผสมเหมือนพวกลิซาร์ดแมนกลุ่มสีฟ้า

(พวกที่ไล่ล่าเมื่อคืนก็อยู่ในกลุ่มพวกนี้แหละ) แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมอะไรนอกจากจะซุ่มดูอยู่ห่างๆ



*โฟกัสมาที่ฉากในสนามรบ*



เป้งงงงง! เสียงของคมดาบปะทะกันดังสนั่นจากการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างอัลบาร์โดกับลิซาร์ดแมนตะวันตกตัวหนึ่ง



"ยอมแพ้สะเถอะ! ไม่งั้นเผ่าพันธุ์ของพวกเจ้าจะถูกพวกข้าทำลายจนสิ้นซากไม่เหลือหลอ!!"



"ไม่มีวันสะหรอก!! ขืนยังไงพวกข้าก็ขอสู้จนตัวตาย!" อัลบาร์โดกำลังต่อสู้กับพวกลิซาร์ดแมนฝั่งสีแดงที่อยู่เผ่าตะวันตก



"หึ! แม้ครั้งนี้จะมีพวกเจ้ามาขัดขวางแต่สักวันหนึ่งยังไงเผ่าตะวันออกอย่างพวกเจ้าก็ต้องถูกทำลายอยู่วันยังค่ำ"



"และยังไม่พอพวกข้าก็จะยึดแหล่งอาหารของพวกเจ้าและอาณาเขตที่อยู่ของพวกเจ้าไปให้หมดไม่มีเหลือ!!" มันใช้แรงทั้งหมดที่มีบวกกับขนาดร่างกายผลักดันให้อัลบาร์โดที่มีร่างกายเล็กกว่ากระเด็นเสียหลักจนล้มลง



"อะหึก......!!" อัลบาร์โดพลาดท่าเสียหลักเนื่องจากขนาดร่างกายที่เล็กกว่ามาก



มันใช้เท้าเหยียบเข้าที่กลางอกของอัลบาร์โดเพื่อเตรียมสังหารเขาและอาวุธของเขาก็กระเด็นหลุดมือออกไปไกลเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึงเพื่อใช้ป้องกันการโจมตี



"ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว!!" มันง้างอาวุธขึ้นเพื่อเตรียมจะใช้มันดับลมหายใจของอัลบาร์โดที่ทำอะไรไม่ได้เพราะปราศจากอาวุธป้องกันตัว



ฉึก ฉึก ฉึก !! มีลูกธนูสามดอกพุ่งตรงเข้ามาที่ลำตัวของมันจนทำให้มันล้มลงนอนตายแน่นิ่ง



"อัลบาร์โด เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า ?!" เพื่อนลิซาร์ดแมนนักธนูของเขาเรียกตะโดนเพื่อถามสถานะการของเขา



"ข้าไม่เป็นไร....ข้าโอเค...แค๊กๆๆ" ผมลุกขึ้นมาแต่ก็ยังมีอาการจุกที่หน้าอก



"ถ้างั้นเจ้าก็ไปจัดการพวกมันที่อยู่ทางนู้นหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวพวกข้าจะช่วยยิงหนุนเจ้าเอง" แล้วเพื่อนของเขาก็ชี้ไปทางฝั่งของลิซาร์ดแมนที่เป็นพวกเดียวกันกำลังรับมือพวกลิซาร์ดแมนเผ่าตะวันตกอย่างชลมุนวุ่นวาย


เขารีบวิ่งไปหยิบอาวุธของเขาแล้วมุ่งตรงไปหาพวกฝั่งตะวันตกเพื่อจัดการสังหารพวกมันให้หมดก่อนที่จะรุกหน้าต่อโดยมีพวกที่คอยหนุนหลังอย่างนักธนูและจอมเวทย์ที่ทำงานกันเป็นระบบจนทำให้ลิซาร์ดแมนฝ่ายตะวันตกต้องล่าถอยกลับไปและชัยชนะในครั้งนี้ก็เป็นของเผ่าตะวันออกถึงแม้ตนเองจะเป็นฝ่ายสูญเสียมากกว่าเผ่าตะวันตกก็ตาม



"เจ้าทำหน้าที่ได้ดีนะ อัลบาร์โด..." อัคคลีทัสผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเดินเข้ามาจับไหล่ของเขาด้วยความภาคภูมิใจ



"ไม่ใช่เพราะข้าทำคนเดียวหรอกท่านอัคคลีทัส เป็นเพราะลิซาร์ดแมนทุกตัวในเผ่าเดียวกันที่ร่วมด้วยช่วยกันต่อสู้กับพวกเผ่าตะวันตกต่างหาก"



"ข้าเองก็เกือบจะเอาตัวไม่เพื่อนข้ามาช่วยเอาไว้" อัลบาร์โดหันไปมองเพื่อนลิซาร์ดแมนนักธนูของเขาแล้วก็ส่งพยักหน้าให้นิดๆ



"อืม.." เพื่อนของพยักหน้าตอบรับ



"ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะ เอ้า! พวกเรากลับไปฉลองชัยชนะกันเถ๊อะ!!" อัคคลีทัสตะโกนประกาศชัยชนะให้นักรบลิซาร์ดแมนที่อยู่บริเวณนั้นได้รับรู้ก่อนที่จะยกอาวุธที่อยู่ในมือขึ้น



"เย้!! เย้!!! เย้!!!
" นักรบลิซาร์ดแมนที่เหลือรอดก็โห่ร้องด้วยความดีใจและแสดงถึงชัยชนะที่ได้มา


นักรบลิซาร์ดแมนทุกตัวที่อยู่ท่ามกลางสนามก็ต่างส่งเสียงแสดงความมีชัยเหนือศัตรูอย่างคึกคักและพวกเขาก็พร้อมที่จะเดินทางกลับหมู่บ้านของตนเอง


*ตัดกลับมาที่เรณที่กำลังซ่อนตัวและเฝ้ามองดูการต่อสู้จนจบอย่างเงียบๆ*



"สูญเสียคนไปเยอะไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น แต่ก็ดีที่เอาชนะมาได้อ่ะนะ"



แกร๊ก!
มีเสียงหยิบกิ่งไม้ดังมาจากหลังจากตรงจุดที่ผมซ่อนตัวอยู่


"หืม?!"
ผมหันไปมองด้วยความสงสัยก่อนที่ผมจะโดน...


ปั๊กก!!!



ผมถูกใครบางคนใช้ของแข็งกระแทกเข้าที่หน้าจนผมสลบไป
.
.
.
.
.
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนผมถูกจับมัดแขนและอยู่ในท่านั่งคุกเข่าและสายตาของผมก็พร่ามัวเพราะเพิ่งรู้สึกตัวจนผมกลับมารู้สึกตัวและพบว่าตัวเองกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนลานเวทีประชุมอยู่ภายในหมู่บ้านของเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกเสียแล้ว



"รู้สึกตัวแล้วหรอเจ้ามนุษย์?" มีลูกน้องลิซาร์ดแมนตัวหนึ่งเข้ามาพูดกับผม



"เห๋ออ...นี่เรา...อยู่ที่ไหน.." ผมรู้สึกสลึมสลือหลังจากได้สติ



"ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ลานเวทีประชุม ณ ใจกลางหมู่บ้านของพวกเราอยู่ไงล่ะ ลองมองไปรอบๆสิ" แล้วมันก็ถอยไปอยู่ข้างๆตัวผมเพื่อให้ผมมองสำรวจไปรอบๆ



มีลิซาร์ดแมนอยู่ตรงหน้าผมเต็มไปหมดทั้งนักดาบ ธนู จอมเวทย์ ยืนมองผมด้วยสายตาที่ดูประหลาดเหมือนพวกเขาไม่เคยเจอมนุษย์อย่างผมมาก่อนผมมองหันไปทางซ้ายก็เจอหัวหน้าเผ่ากำลังยืนเตรียมการอะไรบางอย่าง ผมมองไปทางซ้ายก็เจออัลบาร์โดที่เคยจับผมมาครั้งก่อนยืนขนาบอยู่ข้างๆตัวผมโดยที่หันมามองผมเป็นระยะๆผมลุกขึ้นยืนไม่ได้เนืองจากขาทั้งสองข้างของผมถูกมัดข้อต่อติดกับพื้นไม้หลายๆชั้นจึงทำให้ผมไม่สามารถลุกขึ้นและทำอะไรได้นอกจากนั่งคุกเข่าเฉยๆ



"เอาล่ะ เหล่าลิซาร์ดแมนทั้งหลายดูเหมือนวันนี้พวกเราจะเจอและจับตัวมนุษย์ที่หลบหนีออกไปเมื่อคืนกลับมาได้ แต่ที่พวกเราจับตัวกลับมาได้นั้นเนื่องด้วยความร่วมมือของเหล่านักรบลิซาร์ดแมนทุกตัวที่ช่วยกันสอดส่องและออกตามหาจนมาเจอมนุษย์ผู้นี้อีกครั้ง" อัคคลีทีสเดินไปเดินมาในแบบที่หัวหน้าเผ่าควรจะทำเวลาคุยกับลูกเผ่า



"และตอนนี้ข้าอยากจะให้พวกเจ้าลองออกเสียงแสดงความคิดเห็นว่าพวกเจ้าจะเอายังไงกับมนุษย์ผู้นี้ดี" เขามาหยุดยืนอยู่ข้างๆตัวผมแล้วก็เอานิ้วชี้มาที่ตัวผม



"จับมันกินเป็นอาหาร!/จับมันไปต้ม!/จับมันกินทั้งเป็นเลย!/บลาๆๆ" ดูเหมือนเสียงส่วนใหญ่จะเลือกจับผมกินอย่างเดียวเลยนะ



"โอเค หยุดก่อนๆ"



"ตอนนี้ข้าตัดสินใจได้แล้ว ในเมื่อพวกเจ้าต้องการแบบนั้นข้าก็ขอที่จำตัดสินว"



"ว่าให้..!!"



"ลองให้เขามาอยู่กับพวกเรา...!" มีเสียงลิซาร์ดแมนตัวหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาในช่วงนาทีชี้เป็นชี้ตายของผม



"อัล์ลารฮาร์ท..." เขามองไปยังลิซาร์ดแมนตัวสีเขียวทีเป็นเจ้าของเสียงเมื่อกี้และฝูงชนก็ถอยออกมาให้เห็นตัวเขาชัดเจน



"ลองให้มนุษย์ผู้นี้มาอยู่กับพวกเราดูสิครับท่านอัคคลีทัส" เขายกมือเพื่อออกเสียงคัดค้านเสียงส่วนมาก



"เจ้าว่าไงนะ?"



"ลองให้เขามาใช้ชีวิตร่วมกับพวกเราดูก่อน จะได้ไหมครับท่านอัคคลีทัส"



"ให้มาอยู่หรอ? มนุษย์เนี่ยนะจะอยู่ร่วมกับพวกเราได้? เจ้าบ้าไปแล้วรึยังไงอัล์ลารฮาร์ท??"



"ใช่ครับท่าน เพราะยังไงพวกเราก็เป็นประเภทกินพืชกับกินสัตว์เล็กน้อยอยู่แล้วนิครับ แหล่งอาหารของพวกเราก็ยังพอมีเหลืออยู่ไม่จำเป็นต้องจับมนุษย์ผู้นี้กินก็ได้"

"และถ้าหากแหล่งอาหารของพวกเราหมดพวกเราก็ออกไปหาแหล่งอาหารใหม่ก็ได้นะครับ บนโลกนี้ยังมีสถานที่อีกตั้งเยอะแยะมากมายที่พอจะเป็นแหล่งอาหารของพวกเราได้นะครับ" 



"แถมข้าก็ได้ยินข่าวลือมาจากเผ่าอื่นๆที่อยู่ระแวกใกล้เคียงมาว่า มนุษย์ เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีสติปัญญา ฉลาดหลักแหลมและมีทักษะในการต่อสู้เหนือชั้นข้าคิดว่าเราจะใช้ประโชยน์จากมนุษย์ผู้นี้จะเป็นการดี มากกว่าที่จะเขากินโดยเปล่าประโยชน์นะครับท่าน"



"นี่เจ้าเชื่อความลือไร้สาระแบบนั้นด้วยงั้นหรอ ช่างน่าขำจริงๆ"
แล้วเขาก็หัวเราะออกมา


"ผ่านมานานกว่าหลายร้อยปีเผ่าของเราไม่เคยออกไปจากเขตแดนหากินของพวกเราที่มีมาตั้งแต่บรรพบุรุษมาหลายชั่วอายุคน"


"และพวกเราเชื่อมั่นในทักษะฝีมือและความสามารถในการเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ทำไมพวกเราจะต้องเชื่อใจเจ้ามนุษย์ผู้นี้ด้วยล่ะ?"



"เพราะข้ามองเห็นอะไรบางอย่างในตัวของมนุษย์ผู้นี้ครับท่าน" แล้วเขาก็มองมาที่ตัวผมที่นั่งคุกเข่าอยู่



ผมมองเข้าไปในดวงตาของเขาและรู้สึกเหมือนกับว่าเขาพยายามจะช่วยผมให้ผมมีชีวิตรอดออกมาจากสถานการณ์แบบนี้ให้ได้โดยการพูดโน้มน้าวอัคคลีทัสให้ยอมทำตามที่เขาบอก



"งั้นหรอ แล้วเจ้ามีอะไรมาประกันล่ะว่าพวกเราจะสามารถพึ่งพาเจ้ามนุษย์ผู้นี้ได้จริงๆน่ะ??"



"ข้าไม่มีอะไรมาเป็นหลักประกันแต่ข้าเชื่อ ว่าพวกเราสามารถพึ่งพามนุษย์ผู้นี้ได้ได้และเขาอาจจะเป็นผู้กอบกู้วิกฤตในช่วงนี้ได้"



"อื้มมม...งั้นหรอ" เขาหันมามองที่ผมแต่ไม่ได้ทำอะไร



"แล้วพวกเจ้าทุกตัวล่ะ...จะว่ายังไง"




"จะทำตามความคิดและความเชื่อแต่เดิมที่มีอยู่แล้ว? หรือ จะลองเชื่อในสิ่งที่อัล์ลารฮาร์ทพูดดู?"



"พวกเจ้าทุกตัวที่อยู่ที่นี่จะเป็นคนตัดสินด้วยตัวเอง"



"อื้ม..../เอาไงดีนะ/เราจะพึ่งพาได้จริงๆน่ะหรอ/นั่นสิ/บลาๆๆๆๆ" เสียงพูดคุยปรึกษาของเหล่านักรบลิซาร์ดแมนทุกตัวเริ่มดังขึ้นระงม



"เชื่อข้า ข้าเชื่อว่าพวกเราพึ่งพาเขาได้มนุษย์ที่มีคุณสมบัติบางอย่างที่มนุษย์คนอื่นไม่มี.." เขาพูดเสริมขึ้นมาเพื่อช่วยให้ลิซาร์ดแมนตัวอื่นตัดสินใจได้ง่ายขึ้น



ผ่านไปประมาณ 5 นาทีพวกเขาถึงจะได้คำตอบและนั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของผมที่ทำให้ผมได้เข้ามาในชีวิตของอัลลาร์ฮาร์ท



"พวกเจ้าเลือกตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม?" อัคคลีทัสพูดถามลูกเผ่าที่ปรึกษากันเสร็จแล้ว



"ครับ!!" ลูกเผ่านักรบลิซาร์ดแมนทุกตัวขานรับด้วยความพร้อมเพียงกัน



"ถ้างั้นก็บอกข้ามาว่าพวกเจ้าจะเอายังไงกับมนุษย์ผู้นี้!?"



"พวกเราจะลองเชื่อมั่นในตัวมนุษย์ผู้นี้ดูครับ!!"


"หืม...พวกเจ้าแน่ใจแล้วนะ...ว่าจะเชื่ออัลลาร์ฮาร์ทน่ะ??" เขาถามลูกเผ่าเพื่อความแน่ใจ

ลูกเผ่ากับมาคุยปรึกษากันสักพักนึงก่อนที่จะตอบอัคคลีทัสกลับไปว่า

"พวกเราแน่ใจครับ!!" 

"......" เขาเงียบแล้วก็มองไปที่อัลลาร์ฮาร์ทที่ยืนอยู่ข้างล่างเวที 

".....เอางั้นก็ได้.....ข้าจะลองเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดดูสักครั้ง.....เลิกการสนทนา!!" แล้วเขากับอัลบาร์โดก็ลงเวทีขอตัวกลับไปที่พักของตน


ผมรอดแล้ว ในที่สุดผมก็รอดจากการตกเป็นอาหารให้กับพวกมนุษย์กิ้งก่าพวกนี้แล้วแต่กระนั้นผมก็ต้องขอบคุณลิซาร์ดแมนที่ชื่อ อัล์ลารฮาร์ท เป็นอย่างมากที่เขาพูดโน้มน้าวให้ลิซาร์ดแมนตัวอื่นยอมเชื่อในสิ่งที่เขาต้องการได้ ตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาจนถึงตอนนี้และอีกหลายๆอย่างที่ผ่านมาผมก็ยังไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขายังไงให้สมกับที่เขาเคยช่วยชีวิตผมให้รอดมาได้ในครั้งนั้น

ผมถูกแก้มัดแล้วถูกปล่อยตัวและการประชุมก็สิ้นสุดลงก่อนที่จะจัดงานเลี้ยงฉลองในคืนนี้ พวกลิซาร์ดแมนแต่ละตัวก็แยกย้ายกันไปรวบรวมอาหารและจัดสถานที่เพื่อใช้ในการเลี้ยงฉลองสำหรับชัยชนะในวันนี้ผมเดินลงมาจากเวทีมาที่ด้านหลังของเวทีเพื่อมาหาอัล์ลารฮาร์ทคนที่ช่วยผมไว้



"ไม่เป็นไรแล้วนะ เจ้ามนุษย์"



"ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ถ้ามีโอกาสฉันจะตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน"



"ไม่จำเป็นหรอก บางทีพวกเราก็ควรจะล้มเลิกระบอบความคิดเดิมๆเพื่อไปสู่การพัฒนาระบอบสังคมที่ดีกว่านี้"



"อะนี่ อาวุธและสัมภาระของเจ้า" เขาหยิบเอาดาบและเป้สะพายหลังของผมมาคืน



"โอ้....ขอบคุณ" ผมรับของของผมคืนมาจากมือของเขา



ผมสะพายเป้และเช็คสภาพอาวุธดาบของผมว่ายังอยู่ดีอยู่รึเปล่าแต่ก็โอเคของทุกอย่างยังอยู่ครบแต่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงต่อไปหลังจากนั้นจนอัล์ลารที่อยู่กับผมตอนนั้นนึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้อยากจะเชิญผมออกไปเดินสำรวจภายในหมู่บ้านทั้งๆที่เมื้อกี้พวกลิซาร์ดแมนที่อยู่ที่นี่ก็คิดจะจับผมกิน แต่พอเหตุการณ์ผ่านไปแปบเดียวก็เกิดอยากจะพาผมเดินทัวร์สะอย่างนั้น เขาพาผมเดินไปตามทางและก็แนะนำสิ่งต่างๆภายในหมู่บ้านว่าอะไรเป็นอะไร ความเป็นอยู่และการใช้ชีวิตของลิซาร์ดแมนที่อยู่ที่นี่เขาเป็นยังไง (เยอะจนผมจำแทบไม่หมด)



"นี่ เจ้ามนุษย์"



"....?"



"เจ้ามีนามว่าอะไรหรอ เผื่อข้าจะได้เรียกนามเจ้าถูก"



"ผมชื่อ เรณ ครับคุณ..เอ่อ...??"



"อ้อ ต้องขอโทษที่ข้าแนะนำตัวช้าไปข้ามีนามว่า อัล์ลารฮาร์ท จะเรียกข้าสั้นๆว่า อัล์ลาร ก็ได้นะ" เขาพูดแนะนำตัวจบก็ส่งยิ้มให้ผม



"ถ้างั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณอัล์ลาร" ผมยื่นมือไปหาเขาเพื่อที่จะขอจับมือ



"นี่เจ้าจะทำอะไรหรอ?" ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจวิธีการทักทายที่โลกของผม



"อ่อ....ผมลืมไป..ว่าคุณไม่ได้อาศัยอยู่ที่โลกของผม" ดูเหมือนผมจะเผลอพูดอะไรบางอย่างออกไปจนทำให้เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดเมื้อกี้



"เจ้าหมายถึงอะไร โลกของเจ้าหรอ ?" ดูเหมือนการที่ผมพูดอะไรแปลกๆที่เหนือความเข้าใจของสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้จะทำให้เขาไม่เข้าใจ



"อ้อ เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก"
แล้วผมก็หยุดคุยไปดื้อๆ


"งั้นหรอ.....ถ้างั้นเราไปนั่่งเล่นที่ยอดหน้าผากันไหม" เหมือนท่าทางของเขาจะดูเปลี่ยนไป



"เอิ่ม....จะดีหรอครับ..?"
ผมรู้สึกกล้าๆกลัวๆขึ้นมาสะอย่างนั้น

"ใช่สิ ที่นั่นอากาศถ่ายเทลมเย็นสบายเหมาะสำหรับการนั่งคุยกันมากๆนะ" 

"งั้นแสดงว่า...คุณไปที่นั่นทุกวันเลยหรอ?" 

"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกข้าจะไปก็ต่อเมื่อมีคนที่ข้าอยากจะคุยด้วยแค่นั้นเอง แล้วเจ้าจะรังเกียจไหมถ้าเจ้าจะไปนั่งพูดคุุยที่นั่น?"  ดูเหมือนเขาต้องการจะให้ผมไปนั่งเล่นที่ริมหน้าผาเพื่อพูดคุยสารทุกสุขดิบกับผม

"ถ้างั้นก็..ไปก็ได้ครับ" ผมตอบตกลงเขาไปเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท


ผมกับอัล์ลารพากันเดินขึ้นเขาเพื่อไปให้ถึงยอดเขาที่เป็นจุดหมายแต่การเดินขึ้นเขาก็ทำเขาขาผมแทบหมดแรงแต่ก็คุ้มกับค่าเหงื่อที่เดินขึ้นมาบนยอดเพราะข้างบนนั้นมีอากาศถ่ายเท ท้องฟ้าสดใส มีก้อนเมฆลอยไปมา จนทำผมรู้สึกสบายทั้งตัวและวิญญาณเขาพาผมมานั่งที่ขอบหน้าผาเพื่อที่จะคุยอะไรบางอย่างกับผม



"นี่ เรณ"



"ครับ?"



"เจ้าใช่สิ่งมีชีวิตที่อยู่โลกนี้รึเปล่า?" จู่ๆเขาก็ถามคำถามที่ผมไม่กล้าตอบและไม่คิดที่จะทำให้เขาถามออกมา



"ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะครับ"



"ข้าสังเกตุจากประโยคแปลกๆที่เจ้าพูดออกมาก่อนหน้านั้นน่ะ"



"มันทำให้ข้ารู้สึกสงสัยในตัวเจ้าเอามากๆ ข้าเลยอยากจะลองถามเจ้าดูเพื่อความแน่ใจน่ะ"

"ทั้งการพูดการจาก คำที่ใช้ในการพูดรวมถึงลักษณะการทักทายที่ข้าเองไม่เคยเห็นมาก่อน"



ผมนั่งเงียบและคิดว่าจะตอบเขาไปหรือจะเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นแต่เท่าที่ผมพิจารณาดูเล่าเรื่องและบอกความจริงไปมันก็ไม่ได้ส่งผลเสียอะไรมากมายบอกๆไปก็น่าจะไม่เสียหายอะไร



"อัล์ลาร.."



"?"



"ความจริงแล้ว...ผมน่ะ....ไม่ได้อาศัยอยู่ที่โลกนี้หรอก....ผมเป็นคนที่มาจากโลกอื่นที่มีแตความวุ่นวายและการแก่งแย่งกันเอง...ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าผมถูกพามาที่โลกนี้มีจุดประสงค์อะไรอยู่...แต่ที่แน่ๆผมถูกพามาที่โลกนี้เพื่อทำหน้าที่บางอย่าง"


"ผมน่ะ...ถูกผู้ชายคนนึงที่แต่งตัวแปลกๆใส่หน้ากากดำสลับขาวพามาที่โลกนี้และผมก็ฝันเห็นเขาบ่อยๆทุกครั้งที่ผมหลับหรือไม่ได้สติ"

"แต่ทุกครั้งที่ผมฝันเห็นถึงเขา เขาก็มักจะส่งคำบอกใบ้อะไรบางอย่างมาให้ผมเสมอและก็สั่งให้ผมรีบทำอะไรสักอย่างโดยที่เขาก็ไม่ได้บอกผมว่าให้ผมไปทำอะไร" 

"เพราะอย่างนั้น ผมเองก็ต้องการคำตอบว่าสิ่งที่ผมต้องทำนั้นมันคืออะไร"


"งั้นหรอ ถ้างั้นเจ้าก็เป็นมนุษย์คนเดียวกันกับที่ข้าเจอในความฝันสินะ" เขาลุกขึ้นแล้วมองทิวทัศน์จากหน้าผาออกไปไกลๆ



"เห?"



"เมื่อคืนก่อนข้าเองก็ฝันประหลาดเหมือนกับเจ้า มันเป็นความฝันที่ข้าเองก็ไม่เคยพบเจอมาก่อน"



*เรื่องราวในความฝันอัล์ลารฮาร์ท*



"อัล์ลาร จงลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้..." มีเสียงกระซิบของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาในความฝันของเขา



"หืม...ที่นี่มันที่ไหนกัน??" เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในความฝันและพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่มีแต่ความว่างเปล่า



"นี่ข้า....อยู่ที่ไหน....แล้วคนที่เรียกข้าอยู่ไหน...??" เขาหันซ้ายหันขวามองไปทั่วสารทิศแต่ก็ไม่เจอเจ้าของเสียงๆนั้น



"ข้ามีบางที่ต้องให้เจ้าช่วยข้า..."



"ใครน่ะ...ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้นะ....ปรากฏตัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"



"ข้าอยากจะให้เจ้าช่วยมนุษย์คนหนึ่ง...." เขาโผล่ออกมาจากข้างหลังอัลลาร์



"ห่ะ!!" เขากระโดดถอยออกห่างจากชายคนนั้นและจะหยิบอาวุธออกมาต่อสู้



แต่ดูเหมือนอาวุธประจำกายของเขาจะไม่ได้เนิบที่เอวของเขาและจุดที่เดิมทีเป็นที่เก็บอาวุธของเขามีแต่ความว่างเปล่า ตอนนี้เขามาเพียงตัวเปล่าๆไร้ซึ่งอาวุธใดๆ เขาก็ยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่ากับชายปริศนาเพียงสองคนเท่านั้นและชายปริศนาที่พาเรณให้มาพบเจอกับเรื่องต่างๆในโลกของเกมนี้ก็ได้หยิบกระดาษใบหนึ่งออกมาพร้อมกับแหวนวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วส่งกระดาษกับแหวนให้อัลลาร์



"จดจำหน้าตาของมนุษย์คนนี้เอาไว้ให้ดีถ้าหากเจ้าเจอเขาแล้วให้เจ้านำแหวนวงนี้ไปให้เขาด้วย..." พูดจบเขาก็หายวับไปกับตาโดยที่อัลลาร์ยังไม่ทันได้ถามอะไรสักคำ



"เฮ้ เดี๋ยวก่อน..! บ้าจริงนี่มันความฝันอะไรเนี่ยแล้วภาพมนุษย์นี่คืออะไร" เขาหยิบกระดาษที่มีรูปมนุษย์คนหนึ่งขึ้นมาดูสักพักใหญ่แล้วก็มองดูแหวนที่อยู่ในมือตัวเอง



"นี่เราต้องนำแหวนวงนี้ไปให้มนุษย์ผู้นี้หรอ.."



*กลับมาสู่เวลาปัจจุบัน*



อัลลารโยนแหวนอันเดียวกันที่อยู่ในความฝันของเขามาให้ผมแล้วผมก็รับแหวนวงนั้นเอาไว้ก่อนที่มันจะร่วงตกลงหน้าผา ผมรับแหวนวงนั้นมาแล้วก็ลองสำรวจแหวนวงนั้นดู ดูเหมือนขอบข้างในวงแหวนจะมีอักขระจารึกเอาไว้ซึ่งเป็นตัวอักษรที่ผมอ่านไม่ออกและไม่เข้าใจความหมายของคำที่ถูกสลักเอาไว้





"ตื่นเช้ามาข้าก็กำแหวนวงนี้เอาไว้ในมือแล้ว ข้ามอบให้เจ้าตามที่มนุษย์ผู้นั้นบอกก็แล้วกัน"

"เดี๋ยวข้าจะไปทำธุระที่หมู่บ้านก่อนนะ เจ้ารออยู่นี่ล่ะ" แล้วเขาก็เดินจากไปโดยปล่อยทิ้งผมไว้ที่หน้าผาเพียงลำพัง



เวลา 18:02 น



ผมนั่งมองดูแหวนวงนี้มานานหลายชั่วโมงด้วยความสงสัยว่าทำไมเจ้าหมอนั่นถึงต้องส่งแหวนนี้มาให้ผมซึ่งโดยปกติผมเป็นคนไม่ค่อยใส่เครื่องประดับพวกแหวนหรือสร้อยคอสักเท่าไหร่เพราะมันดูเกะกะและเป็นที่สะดุดตาพวกชอบขโมยสะส่วนใหญ่ แต่ผมก็สัมผัสถึงอะไรบางอยากจากแหวนวงนี้ได้และบางทีมันอาจจะเป็นกุญแจหรือคีย์ไอเทมอะไรสักอย่างที่เจ้าหมอนั่นต้องการให้ผมนำแหวนวงนี้ไปใช้



"จริงสิ! เราต้องไปยังสถานที่ที่เรียกว่า Villa ตามที่เจ้าหมอนั่นบอกนิ!!"



"แต่เราจะไปยังไงล่ะเนี่ย แผนที่ก็ไม่มี จุดมาร์คก็ไม่ได้บอกแถมตำแหน่งสถานที่ก็ไม่รู้บวกกับเส้นทางอีก โอ้ยย!! ปวดหัว!!" ผมนั่งบ่นอยู่ริมหน้าผาคนเดียว



"เรณ ข้ากลับมาแล้วเจ้ารอนานรึปล่า?" อัลลาร์เดินกลับมาหาผมที่หน้าผาอีกครั้งเพื่อที่จะตามผมกลับหมู่บ้าน



"อะ..เห..อ้อโทษที พอดีผมดูแหวนเพลินไปหน่อยน่ะผมมาแล้ว" ผมรีบนำแหวนเก็บใส่เข้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปหาอัลลาร์เพื่อที่จะให้เขาพาไปยังที่พักสำหรับคืนนี้



ผมกับเขาเดินกลับเข้ามายังหมู่บ้านและดูเหมือนบรรยากาศภายในหมู่บ้านจะดูสนุกสนานคึกคักดีและมีการเลี้ยงฉลองกินแหลกภายในงานเลี้ยงด้วย ผมดูพวกเขากินอาหารที่เป็นเนื้อสดเป็นหมู่คณะมันก็ทำให้ท้องของผมรู้สึกปั่นป่วนอยากจะอาเจียนออกมาเพราะผมเป็นคนไม่ชินกับการรุมกินเนื้อสดๆดิบๆเป็นกลุ่มแบบนี้ และผมจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าพวกเขานั่งรับประทานกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแต่นี่รุมกินยังกะกินโต๊ะจีน อัลลาร์พาผมเดินไปตามทางและก็แวกพบปะกับผู้คนเป็นครั้งคราวพอเป็นพิธีผมกวาดสายตามองไปรอบๆก็เจอแต่พวกลิซาร์ดแมนเต็มบ้านเต็มเมืองแต่ก็ใช้ชีวิตเหมือนพวกสิ่งมีชีวิตทั่วๆไป มีการสร้างฐานะครอบครัว มีผู้อาวุโสอยู่ภายในหมู่บ้าน และก็มีเหล่าลิซาร์ดเยาว์วัยที่วิ่งเล่นกันภายในงานจนชนผมเกือบล้มมาแล้วครั้งนึง เสียงกลองและเสียงขับร้องของพวกเขาทำให้บรรยากาศภายในงานดูไม่เงียบจนเกินไปและในระหว่างที่ผมกำลังเดินตามหลังอัลลาร์อยู่นั้นอัลบาร์โดกับกลุ่มเพื่อนๆของเขาก็เดินมาเจอผมกำลังเดินกับอัลลาร์เข้า



"เฮ้ อัลลาร์เจ้ารับมนุษย์มาอยู่ในการดูแลตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ" เขาเดินมุ่งตรงเขามาหาอัลลาร์โดยไม่สนใจผมที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย



"อะไรกันนี่เจ้าไม่รู้หรอว่าตอนนี้มนุษย์ผู้นั้นอยู่ภายใต้การดูแลของข้าน่ะ"



"ไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะเป็นพี่เลี้ยงเจ้ามนุษย์นี่ เจ้านี่ช่างคิดอะไรไม่เหมือนตัวอื่นๆเลยนะ"



"นั่นสิ ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรมันก็ไม่เหมือนตัวอื่นๆเลยนะจริงไหมพวกเรา ฮ่าๆๆ" แล้วกลุ่มเพื่อนๆของอัลบาร์โดก็หัวเราะเยาะอัลลาร์



"เงียบได้แล้ว วันนี้ข้าแค่มาทักทายเขาเฉยๆ"



"รวมถึงเจ้าด้วย...เจ้ามนุษย์..!" เขายื่นหน้ามาหาผมจนตาแทบประสานกัน



"ถอยห่างจากเขาซะอัลบาร์โดเจ้ากำลังทำให้เขากลัวนะ" เขาเข้ามาปัดตัวอัลบาร์โดให้ออกห่างจากผม



"ชิ....งั้นข้าก็ขอให้เจ้าอยู่กับเพื่อนลิซาร์ดแมนของเจ้าให้มีความสุขก็แล้วกัน..เจ้ามนุษย์..!" แล้วเขาก็จากไปพร้อมกับเพื่อนๆลิซาร์ดแมนของเขาที่ติดตามมา



อัลลาร์เข้ามาช่วยพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นก่อนที่จะปัดฝุ่นให้ผมและดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าตัวผมยังไม่เป็นที่ยอมรับของคนในเผ่าเท่าที่ควรเขาจึงพาผมไปที่กระท่อมของเขาเพื่อให้ผมได้นอนพักผ่อน



"มันจะรกๆหน่อยนะ เพราะนานๆทีข้าจะกลับมาทำความสะอาดกระท่อมของข้าน่ะ" เขาเปิดประตูเข้ามาเผยให้เห็นคราบฝุ่นที่เกาะอยู่ภายในกระท่อม



"นี่ผมจะนอนที่นี่ได้จริงๆหรอครับ" ผมหันมามองหน้าเขาด้วยความไม่มั่นใจ



"เอาเถอะ แค่นอนสำหรับคืนนี้คืนเดียวไว้พรุ่งนี้ค่อยทำความสะอาดกันใหม่" เขาเดินมาปัดฝุ่นที่เตียงเพื่อจะใช้เป็นเตียงสำหรับให้ผมนอนคืนนี้ 

ผมนำสัมภาระและวางอาวุธลงใกล้ๆเตียงจากนั้นก็ถอดรองเท้าและถุงมือออกเพื่อที่ผมจะรีบเข้านอนเร็วๆและจะได้ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าและผมก็กะว่าลองถามอัลลาร์ดูว่าเขารู้จึกทางไปสถานที่ที่เรียกว่า Villa รึเปล่าเพราะผมรู้สึกว่าวันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอยากจะนอนพักผ่อนเร็วๆ

ตุบ.... 

ผมกระโดดทิ้งตัวลงบนเตียงที่มีสภาพใกล้จะหักแต่มันก็ค่อนข้างรับน้ำหนักได้พอสมควรถึงแม้มันจะดูผุๆพังๆก็เถอะผมรู้สึกว่าผมนอนไม่ค่อยหลับสงสัยเป็นเพราะผมไม่คุ้นชินกับสถานที่ล่ะมั้งผมถึงนอนไม่ค่อยหลับ แต่เนื่องด้วยสกิลอะไรบางอย่างที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิดผมก็เผลอหลับไปโดยที่อัลลาร์ก็ยังอยู่กับผมในกระท่อม 

"อะอ่าว หลับไปแล้วหรอเนี่ย" 

"เอาเถอะ ปล่อยให้เขาพักผ่อนอยู่ที่นี่น่าจะไม่เป็นไรส่วนเราก็ออกไปร่วมงานกับตัวอื่นๆดีกว่า" แล้วเขาก็เดินออกไปร่วมงานในหมู่บ้านโดยทิ้งผมไว้ที่กระท่อมตามลำพัง 

โช้ง โช้ง เช้ง เช้ง !!!



การต่อสู้ของอัลบาร์โดกับสวาร์กอร์ทยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางพายุที่พัดกระหน่ำทั้งสองยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางพายุฝนที่พัดอย่างรุนแรงซึ่งเป็นอุปสรรคในการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายในด้านการมองเห็นด้วยความความแข็งแกร่งของทั้งสองจึงยังไม่มีผู้ใดเป็นฝ่ายชนะหรือฝ่ายเสียเปรียบ



“เจ้าช่างแข็งแกร่งสมคำล่ำลือจริงๆอัลบาร์โด!! ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าวันนี้ข้าจะได้ประมือกับเจ้าซึ่งๆหน้า”



“เจ้าเองก็เหมือนกันช่างเป็นเกียรติที่ข้าได้มาประมือกับจองพลังที่ถูกขนานนามเรื่องพละกำลังที่แข็งแกรงอย่างเจ้าจริงๆ!!”



“นั้นสินะแต่ข้ารู้สึกว่าตอนนี้ข้าควรจะปิดบัญชีกับเจ้าได้แล้ว!!”



“ถ้าอย่างนั้นข้ากับเจ้าก็มาตัดสินภายในดาบเดียวเลยดีกว่า!!”



อัลบาร์โดกับสวาร์กอร์ทกระโดดถอยออกมาพร้อมๆกันเพื่อเข้าสู่การปิิดฉากทั้งคู่แยกออกมาจากกันแล้วทำการเพ่งสมาธิไปไว้ที่อาวุธของตัวเองอัลบาร์โดเพ่งสมาธิไปที่ดาบของเขา สวาร์กอร์ทเพ่งสมาธิไปที่ขวานของมันทั้งสองส่งสายตาพิฆาตใส่และพร้อมที่จะเข้าสู่การดวลครั้งสุดท้าย



“ย๊ากก!!”



“ย๊าาก!!”



อัลบาร์โดกับสวาร์กอร์ทพุ่งชาร์จเข้าหากันแล้วดวลตัดสินโดยการแลกกันไปคนละแผลจนทั้งสองย้ายตำแหน่งไปอยู่อีกฟากหนึ่งก่อนที่จะทั้งสองจะเก็บอาวุธของตนเองแล้วรอดูผลตัดสินว่าใครเป็นผู้ชนะในการดวลแลกกัน



“อะเหือกกก!!….อั๊กกก!!….” //อัลบาร์โดเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เขาถูกฟันจนเกิดบาดแผลเข้าที่หน้าท้องเป็นแผลขนาดใหญ่ก่อนที่จะนั่งฟุบลงแล้วสำลักเลือดออกมาชุดใหญ่



“แหมๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับข้านะอัลบาร์โด” //หันกลับมามองอัลบาร์โด



“แค๊กก!!!......ข้าประมาท...เจ้าไปหน่อย...อั๊กก..!!” //อัลบาร์โดยังคงสำลักเลือดออกมาจนเริ่มอ่อนแรง



“ข้าต้องขอนับถือเจ้าจริงๆที่เจ้าสามารถต้านทานการโจมตีและต่อสู้กับข้าได้อย่างสูสีจนมาถึงจุดนี้ได้ ช่างน่านับถือจริงๆในฐานที่เจ้าเป็นเผ่าลิซาร์ดแมนที่ตัวกระจ่อยร่อยที่สุดในบรรดาสี่เผ่าทั้งหมด”



ตอนนี้อัลบาร์โดกลายมาเป็นฝ่ายเสียเปรียบและถูกสวาร์กอร์ทซ้ำเติมโดยการ เตะท้อง เตะเข้าเบ้าหน้า ถีบให้กลิ้งไปกับพื้นสารพัดต่างๆนาๆจนมาถึงจังหวะช่วงหนึ่งที่เขาถูกทำร้ายทางด้านจิตใจอย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาและนั่นก็กลายเป็นความแค้นฝังใจส่วนตัวระหว่างเขากับสวาร์กอร์ท



“เจ้าอยากรู้ไหมว่าภรรยาของเจ้าหายไปไหน….ใช่แล้ว….ข้าจับตัวภรรยาของเจ้าไปตอนที่นางกำลังเดินอยู่ในป่าเพียงลำพัง…..และมีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะบอกเจ้าก็คือ...ข้าจับปล้ำภรรยาของเจ้าแล้ว….หึหึ”



“!!!!!” //เขาเบิกตาโตและกัดฟันด้วยความโกรธแค้นสุดขีดหลังจากที่สวาร์กอร์ทพูดบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่าให้อภัยอย่างถึงที่สุดออกมา



“เจ้าโกรธหรอ เจ้าแค้นข้าหรอ เอาเลยซิโกรธข้าเข้าไปแค้นข้าเข้าไปอีกข้าน่ะชอบทำร้ายจิตใจเหยื่อก่อนที่ข้าจะลงมือฆ่ามันให้ตายในตอนสุดท้ายอยู่แล้ว การที่ข้าทำให้เหยื่อมีความโกรธแค้นเกลียดชังข้าก่อนตายมันเป็นอะไรที่สนุกและสะใจจริงๆ” //มันเดินวนรอบตัวอัลบาร์โดและพูดร่ายไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุดเพื่อปั่นหัวอัลบาร์โดอย่างสนุกสนาน



“และข้าก็ติดใจอยู่เรื่องหนึ่งนั่นก็คือกลิ่นกายภรรยาของเจ้ามันช่างหอมหวลยั่วยวนลิ้มลองยั่วใจข้าเหลือเกิน เกินกว่าที่ข้าจะห้ามใจอยู่ นางช่างดูดีมี เสนห์ งดงาม น่าจับตามองนางดู ใสซื่อ อ่อนโยน บริสุทธิ์ ประดุจดั่งแม่แกะตัวน้อยสีขาวที่อยู่ท่ามกลางป่าลึกตามลำพังโดยที่มีสัตว์ร้ายจ้องจะเขมือบอยู่ ส่วนข้าก็คือหมาป่าสีดำที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายอยากจะขย้ำแม่แกะน้อยตัวน้อยจนสมใจอยากให้มันคุ้มค่าในการล่าเหยื่อ หึหึ”



“เจ้า…!!!” //เขาเอามือไปจับที่ข้อเท้าของสวาร์กอร์ทแต่ก็ถูกมันใช้เท้าเตะเข้าที่หน้าอย่างแรงจนเขาหงายหลังไป



“ข้าจะเลียและสูดดมทุกซอกทุกมุมทั่วเรือนร่างภรรยาของเจ้าเพื่อสนองความต้องการอยากของข้าให้ถึงที่สุดจนข้าพอใจก่อนที่จะจับปล้ำนางจนเสร็จภารกิจของข้า ถ้าจะให้ดีข้าก็อยากจะทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้าเอาให้เจ้าโกรธแค้นจนเลือดทะลักออกหูทั้งสองข้างเลย หึหึ”



“เจ้าหุบปาก...เดี๋ยวนี้….!!!” //อัลบาร์โดเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด



“และอย่างสุดท้ายที่ข้าจะทำกับภรรยาของเจ้ารู้ไหมว่าข้าจะทำอะไรกับภรรยาของเจ้าอัลบาร์โด”



“......” //เขาเงียบกริบแต่เขายังส่งสายตาจ้องมองและกำหมัดเอาไว้แน่น



“ข้าน่ะ….อยากจะยัดเยียดความเป็นสามีให้กับนางและข้าจะแย่งนางไปจากเจ้าแล้วจับนางมาเป็นภรรยาของข้า...หึหึ” //มันเข้ามากระซิบข้างหูของอัลบาร์โดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความชั่วร้าย 


“หนอยยยแน่เจ้าสวาร์กอร์ท..ข้าจะฆ่าเจ้า...!!!!” //เขากำหมัดจะชกไปที่หน้าของมันในช่วงเวลานี้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้



ตุบ!



“หึ...ไม่ไหวๆ สภาพเจ้าในตอนนี้อ่อนแอเกินกว่าจะเอาชนะข้าได้ด้วยซ้ำ แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกหลังจากเสร็จธุระกับเจ้าแล้วข้าจะดูแลภรรยาของเจ้าอย่างดี หึหึ” //มันใช้มือข้างหนึ่งของมันรับหมัดของอัลบาร์โดเอาไว้ก่อนที่มันจะใช้หมัดอีกข้างหนึ่งต่อยหน้าอัลบาร์โดสวนกับไป



ตุบบบ!!



เขาถูกมันต่อยจนหน้าของเขาแนบจมลงไปในพื้นดิน มันหยิบขวานออกมาแล้วใช้เท้าเหยียบลงไปที่กลางอกของอัลบาร์โดก่อนที่มันจะใช้ขวานเล่มนั้นสับลงไปที่คอของอัลบาร์โด



ฟิ้วววว!! ปั๊กกกก!!!



*ตัดกลับมาที่เวลาปัจจุบันที่เป็นเหตุการณ์คู่ขนาน*



“คร๊ออกก...ฟี่….คร๊อกก...ฟี่….” //กำลังนอนหลับฝันหวานท่ามกลางพายุฝนอย่างสบายใจเฉิบ



“เรณๆ! รีบตื่นเร็วเข้า!” //อัลลาร์เข้ามาเขย่าตัวผมด้วยความร้อนรนเหมือนเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น



“หื้มมม..ห้าววว..มีอะไรหรอครับอัลลาร์...นี่มันยังมืดอยู่เลยนะ...ห้าวววว...” //ผมตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียเหมือนมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น



“ข้ารู้สึกว่าเกิดเรื่องบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ดีอยู่ที่หมู่บ้าน! บางทีอาจจะมีคนในเผ่ากำลังตกอยู่ในอันตรายตอนนี้!!”



“หื้มม...คุณคิดไปเองรึเปล่า...ผมว่าคุณน่าจะพักผ่อนได้แล้วนะ….งื้มมๆ..” //ทำท่าเหมือนจะล้มตัวนอนอีกรอบ



“รีบตื่นขึ้นมาได้แล้ว!! ข้าสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกล” //เขาเขย่าตัวผมอีกครั้งไม่ให้ผมเผลอหลับ



“ครับๆ...ผมตื่นก็ได้...เห้อออ..”
//ลุกขึ้นมาตามคำสั่งอัลลาร์

“อ่ะนี่สัมภาระกับอาวุธของเจ้ารีบเก็บเราจะได้รีบออกไปดู” //เขาหยิบเอากระเป๋ากับสะพายดาบมาที่หน้าตักผม



ผมใช้เวลาครู่หนึ่งในการจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยและผมรู้สึกว่าเขามีกิริยาท่าทางที่ดูร้อนรนและตื่นตัวผิดปกติผมจึงยอมลุกขึ้นมาแล้วแต่งตัวอะไรให้เรียบร้อยก่อนเดินทางกลับหมู่บ้าน



“ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ เจ้ารีบขึ้นมาเกาะบนหลังข้าเร็ว!” //เขานั่งย่อตัวให้ผมขึ้นขี่หลัง



“ครับๆ” //ขี้นขี่หลังอัลลาร์



“ซิ่งล่ะนะ!”



ฟ้าวววว
!!!


เขาก้าววิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงผิดสิ่งมีชีวิตทั่วไปที่สามารถวิ่งแบบนี้ได้แต่ก็นะเขาเพิ่งมาอธิบายให้ผมฟังก่อนที่ผมจะเข้านอนว่าเขาเป็นลิซาร์ดแมน 1 ใน 4 เผ่าหลักๆของลิซาร์ดแมนทั้งหมดโดยเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกจะเป็นเผ่าที่มีขนาดร่างกายเล็กที่สุด คล่องแคล่ว และเคลื่อนที่ว่องไวที่สุดในบรรดาสี่เผ่าหลักทั้งหมดแต่ก็ต้องแลกมาด้วยร่างกายที่มีขนาดเล็กและมีพละกำลังที่น้อยกว่าเผ่าไหนๆ เขาวิ่งฝ่าลมฝนยามค่ำคืนลัดเลาะไปตามป่าเขาต่างๆลมที่พัดเข้ากระแทกหน้าบวกกับน้ำฝนที่สาดเข้ามาทำให้ผมหายใจไม่ออกและเจ็บไปทั่วใบหน้า ผมเอาหน้าซุกข้างหลังของเขาเพื่อหลบลมและฝนที่ปะทะเข้ามาจนกระทั่งเขาวิ่งมาถึงชายป่าก่อนถึงทางเข้าหมู่บ้าน



“นั่น..อัลบาร์โดใช่ไหมน่ะ??!” //เขาวิ่งเข้ามาหลบอยู่ในพุ่มไม้แล้วจับตาดูจากตรงนั้น



“หื้ม อัลบาร์โดหรอ”



“เขากำลังต่อสู้กับใครบางคนที่เป็นลิซาร์ดแมนเหมือนกับพวกเราอยู่….เอ๊ะ..นั่น!....มันไม่ใช่คนในเผ่าของพวกเรานิ!!” //เขาชะโงกหน้ามองผ่านหลังพุ่มไม้



“อ่าวไม่ใช่พวกเดียวกันหรอครับ??” //ผมลงจากหลังแล้วชะโงกหน้าขึ้นมาดูด้วย



“เราต้องเข้าไปช่วยเขาก่อนที่เขากำลังเสียท่าให้มันอยู่...นั่น..เขากำลังถูกมันลงมือฆ่าแล้ว!!”



“แล้วจะทำยังไงดีครับอัลลาร์”



“นั้นสิ...ทำไงดีๆๆ...” //มองหันซ้ายหันขวาแล้วมาหยุดที่ผม



“อ่าใช่แล้ว เอาอย่างนี้ดีกว่าเรณข้าขอยืมตัวเจ้าหน่อยนะ” //เขาลุกขึ้นแล้วจับผมอุ้มขึ้นมาแล้วถือผมในท่าปาหอก



“เห้ๆๆๆ เดี๋ยวก่อนครับอัลลาร์ผม...!!” //ผมดิ้นด้วยความตกใจ



“ไปเลย!!” //เขาจับผมขว้างไปทันทีโดยไม่ให้ผมเตรียมพร้อมเข้าไปหาเจ้าลิซาร์ดแมนปริศนาที่กำลังจะลงมือฆ่าอัลบาร์โดโดยการใช้ขวานสับ



ฟิ้ววว!!! ปั๊กกก!!



หัวของผมเข้าไปกระแทกกับศีษระของมันอย่างแรงจนผมกับสวาร์กอร์ทกระเด็นล้มลงไปคนละทิศละทางอัลลาร์ที่เห็นว่าผมเข้าเป้าจึงออกมาจากที่ซ่อนและรีบวิ่งมาสมทบกับผมทันทีเพื่อมาช่วยอัลบาร์โด



“โอ้ยยย ใครปาอะไรมาโดนหัวข้าเนี่ย??!!” //มันเอามือลูบหัวข้างที่หัวผมเข้าไปกระแทกด้วยเมื่อกี้



“อัลบาร์โดเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า….นี่เจ้า...เป็นใครกัน...??!” //เขาวิ่งเข้ามาประคองตัวอัลบาร์โดก่อนที่จะส่งสายตามองไปที่สวาร์กอร์ทที่เป็นลิซาร์ดแมนปริศนาที่เขาพบเจอตั้งแต่แรกเมื่อกี้



“หื้มม เจ้า...เจ้าใช่อัลลาร์ฮาร์ทรึเปล่า??” //มันกลับลุกขึ้นมายืนแล้วมองไปที่อัลลาร์ที่เป็นตัวมาใหม่



“ใช่! ข้าคืออัลลาร์ฮาร์ทว่าแต่เจ้าเป็นใครกัน ทำไมถึงคิดจะฆ่าอัลบาร์โด??!”



“อัลลาร์...เจ้า...ระ..รีบหนีไป…..เร็วเข้า…..อั๊กกกก...อ๊อกกก...” //อัลบาร์โดที่กำลังบาดเจ็บพยายามบอกให้อัลลาร์รีบหนีออกไปจากที่นี่



“งั้นข้าก็เดาไม่ผิด เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาพบหมอยาสมุนไพรป่าระดับตำนานที่เขาอาศัยอยู่ในเผ่าลิซาร์ดแมนอันแสนจะอ่อนแอปวกเปียกแบบนี้แถมยังได้มาพบเจอในวาระที่เหมาะเจาะพอดีกับตอนที่ข้ากำลังจะสังหารผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าตะวันออกอีกด้วย หึหึ”



“เจ้าเป็นใคร!!?” //อัลลาร์ยังถามคำถามเดิมทวนอีกครั้ง



“โอ้….ขอประทานโทษที่ข้าแนะนำตัวช้าไปข้ามีนามว่า สวาร์กอร์ท หัวหน้าจอมพลังแห่งเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันตกยินดีที่ได้รู้จักอัลลาร์ฮาร์ทลิซาร์ดแมนผู้ชำนาญปราดเปรื่องยาพิษและยาสมุนไพรแห่งเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออก… หึหึ”



“แล้วทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้!? พวกเจ้ามีแผนการอะไรถึงบุกลักลอบเข้ามาในถิ่นปกครองของเผ่าตะวันออก?!”



“ข้าได้รับมอบหมายให้มาสังหารลิซาร์ดแมดตัวหนึ่งที่มีนามว่า อัคคลีทัส หัวหน้าเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกโดยการตัดเอาศีษระของมันแล้วนำกลับไปที่เผ่าของพวกข้าเพื่อแสดงความมีอำนาจและการมีชัยเหนือกว่าพวกเจ้ายังไงล่ะ” //แล้วมันก็ยกขวานขึ้นมือข่มขวัญอัลลาร์แสดงความน่าเกรงขาม



“นี่พวกเจ้ากล้ามากจนถึงขนาดลอบเข้ามาสังหารหัวหน้าเผ่าของพวเรา?!”



“ใช่แล้ว เพราะถึงยังไงเผ่าของพวกเจ้ามันก็เป็นเผ่าที่อ่อนแออยู่แล้วถ้านับเผ่าอื่นๆด้วยกันทั้งหมดสี่เผ่าแต่ถ้าให้ข้าคิดดูๆที่ให้ละเอียดถี่ถ้วนแล้วข้าว่าเผ่าของพวกเจ้าอ่อนแอที่สุดเลยล่ะมั้ง หึหึ”



“แต่ก็ช่างมันเถอะไหนๆเจ้าก็อยู่รวมกับเจ้าอัลบาร์โดแล้วข้ารีบฆ่าเจ้าให้ตายสะตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน!!” //แล้วมันก็พุ่งชาร์จเข้ามาหาอัลลาร์ทันที



อัลลาร์รีบแบกร่างพาอัลบาร์โดหนีด้วยความเร็วสูงตามฉบับลิซาร์ดแมนตะวันออกที่ขึ้นชื่อในด้านความเร็วเป็นเลิศจึงทำให้สวาร์กอร์ทโจมตีพลาดเป้าแต่ความเร็วในการเคลื่อที่ของอัลลาร์ก็ลดลงเนื่องจากเขากำลังแบกพาอัลบาร์โดหนีก่อนที่เขาพามาอัลบาร์โดมาพิงที่ใต้ต้นไม้ก่อนที่จะเข้าไปสู้กับสวาร์กอร์ท



“เรณ เรณ!!!” //อัลลาร์ตะโกนเรียกผมที่กำลังมึนหัวติ้วๆจากการกระแทกก่อนหน้านั้น



“หื้มม…….เหอออ…..ห๊ะ..!!!” //ผมเริ่มรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงเรียกของอัลลาร์



“ห้ะ เรณเจ้าตื่นแล้วใช่ไหม??!”



“เหออ...ครับๆๆ...ผมตื่นแล้ว.!!” ‘’ผมตื่นขึ้นมาและมีอาการสับสนลนลานเพราะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้



“ข้าขอฝากให้เจ้าช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้อัลบาร์โดหน่อยนะ!! เดี๋ยวข้าจะรับมือกับเจ้านี่เอง!” //เขาโยนหามที่เก็บสมุนไพรจากตอนกลางวันมาให้ผม



“เจ้าคงจำวิธีบดและทำยาที่ข้าสอนเมื่อตอนกลางวันได้ใช่ไหม??”



“ครับๆ ผมจำได้”



“ถ้างั้นก็รีบเลย นู้น! อัลบาร์โดนอนหมดสติอยู่ตรงนั้นไง!”
//อัลลาร์ชี้นิ้วไปที่ใต้ต้นไม้ที่เขาพาอัลบาร์โดไปนอนพิงตรงนั้นให้ผมดู



“ครับๆ” //แล้วผมก็รีบวิ่งไปปฐมพยาบาลตามที่อัลลาร์สั่งทันที



“เอาล่ะข้ากับเจ้ามาดูซิว่าก้อนเนื้อยักษ์อย่างเจ้าจะมีน้ำยาล้มข้าได้รึเปล่า?!"



“โอ้ เจ้ากล้าท้าทายข้าด้วยหรอเป็นแค่ลิซาร์ดแมนตัวกระจ่อยร่อยไม่เคยแม้กระท่ังฆ่าคนถือดีกล้ามาท้าทายข้าอย่างนี้มันต้องสั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึกสะบ้างแล้ว!?” //มันกำขวานเอาแน่นด้วยความโกรธก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาอัลลาร์ที่ยืนรอโอกาสนี้



“เสร็จข้าล่ะ” //เขาก้มหลบคมขวานของสวาร์กอร์ทก่อนที่เขาจะหยิบเอาขวดบางอย่างปาใส่ตรงบริเวณหน้าท้องของมันไปหนึ่งขวด



เพล้งงง!!! ซ่าาาา!!



น้ำกรดเริ่มกัดละลายบริเวณหน้าท้องของมันอย่างช้าๆ มันนั่งฟุบลงและเอามือถูๆปัดๆใช้หน้าฝนล้างน้พกรดที่หน้าท้องก่อนที่มันจะเริ่มมีน้ำโหออกมา มันพุ่งชาร์จเข้าไปหาอัลลาร์ด้วยความโกรธและต้องการที่จะบดขยี้อัลลาร์ให้ย่อยยับแต่มันก็โจมตีพลาดและก็ถูกอัลลาร์โจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันล้มลงหน้าซุกดินพร้อมกับร่างกายที่มีแผลเปื่อย



“คุณจัดการมันได้!...อัลลาร์คุณจัดการมันได้แล้ว!!” //ผมตะโกนออกไปด้วยความดีใจที่อัลลาร์จัดการเจ้าสวาร์กอร์ทได้อย่างไม่ยากเย็น



“อื้ม....” //เขาไม่ตอบอะไรนอกจากจะส่งยิ้มและชูนิ้วโป้งให้เรณ



แต่ความดีใจนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อสวาร์กอร์ทมันกลับลุกขึ้นมาอีกครั้งและในคราวนี้มันมีขนาดร่างกายที่ใหญ่กว่าเดิมเป็นเท่าตัวมันใช้กำปั้นอัดเข้าไปที่ข้างหลังของอัลลาร์ตอนที่เขากำลังเผลออย่างแรงจนตัวเขาปลิวกระเด็นมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมอึ้งและตกใจมากที่มันโดนน้ำกรดขนาดนั้นจนร่างกายเริ่มเน่าเปื่อยขนาดนั้นแล้วยังไม่ตายแถมฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างรูปแบบใหม่ที่บ้าคลั่งกว่าเดิมพร้อมกับพละกำลังที่เพิ่มขึ้นอย่างท่วมท้น



“ระ...เรณ…...เจ้า..รีบ..หนี..ปะ..ไปสะ..ตอนนี้...ระ..เร็วเข้า...” //อัลลาร์ที่กำลังบาดเจ็บใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีบอกให้เรณที่ปฐมพยายลอัลบาร์โดอยู่ให้รีบหนีไป



“ไม่ได้...คุณจะให้ผมหนีแล้วทิ้งคุณเอาไว้น่ะหรอ...ไม่มีทาง..ผมทำไม่ได้..” //ผมปฏิเสธทันควันแล้วรีบเข้าไปประคองตัวเขาให้อยู่ในสภาพนอนหงายหน้าเพื่อที่จะคุยกันในท่าที่สะดวก



“รีบหนีไป….ข้าไม่อยาก..หะ..ให้เจ้าต้อง...มาลำบาก..เพราะข้า…...”



“ไม่ได้...ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก..ถ้าคุณสู้ไม่ไหวเดี๋ยวผมจะออกไปสู้กับมันเอง!”



“ไม่ไหวหรอก…...เจ้าเอาชนะเจ้า...สวาร์กอร์ทไม่ได้!....แค๊กๆๆๆ...” //ไอออกมาเป็นเลือด



“.......ไม่ว่ายังไงก็ตามผมจะต้องช่วยชีวิตคุณทั้งสองคนเอาไว้ให้ได้..แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของผมก็ตาม!”



ผมคุยกกับอัลลาร์สักพักด้วยความเร่งรีบสวาร์กอร์ทในตอนนั้นเดินมายังจุดที่ผมกับอัลลาร์นั่งอยู่อย่างช้าๆผมไม่มีเวลาและทางเลือกมากนักจนผมเกลี้ยกล่อมให้อัลลาร์ยอมให้ผมออกไปสู้กับมัน

อัลลาร์หลับตาลงอย่างสงบแล้วหมดสติไปเหลือทิ้งไว้เพียงสายฝนที่สาดตกลงมาเขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตผมและเป็นคนที่แคร์ในตัวผมคนแรกๆหลังจากที่ผมมาที่โลกนี้ Ancian Online เขาหลับตาลงอย่างสงบและนั่นก็คือแรงผลักดันที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นสู้!...

ผมชักดาบออกมาจากแล้วเดินเข้าไปประจันหน้ากับมันอย่างไม่กลัวตายในใจผมนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจและความแค้นที่สุมในอกและตอนนี้ถึงเวลาที่มันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำแล้ว



:เข้าสู่การต่อสู้:



“หืออ?? มนุษย์งั้นหรอ?? เผ่าพันธุ์ที่ขึ้นชื่อเรื่องด้านสติปัญญาล้ำเลิศและการสร้างวิทยาการขั้นสูงเกินกว่าเผ่าพันธุ์ลิซาร์ดแมนอย่างพวกเราจะนึกหรือเข้าใจได้ และช่วงเวลานี้มนุษย์อย่างเจ้าได้มาเผชิญหน้ากับข้าตัวต่อตัวเพียงลำพังเพื่อที่จะต่อสู้กับข้างั้นรึ? แต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาๆที่ข้าเคยพบเจอมาล่ะสินะ” //มันหรี่ตามองมาที่ผมเหมือนมีเลห์เหลี่ยมบางอย่าง



“.....”
//เงียบกริบ


“ข้าขอไม่ถามเจ้าแล้วกันว่าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ปะปนกับเผ่าพันธุ์ลิซาร์ดแมนโดยเฉพาะพวกเผ่าตะวันออกได้…..แต่ที่ข้ารู้แน่ๆก็คือ…..”



“เจ้าเป็นศัตรูของข้า!!!!”



มันวิ่งพุ่งเข้ามาแล้วใช้หมัดชกมายังจุดที่เรณยืนอยู่เพื่อชิงจังหวะเปิดก่อนโดยก่อนหน้านั้นเรณได้เดินเลี่ยงออกห่างจากจุดที่อัลลาร์กับอัลบาร์โดหมดสติอยู่



ฟึ้บบบ! ฉัวะ ฉัวะ !!



ผมกลิ้งหลบการโจมตีของมันแล้วโจมตีสวนกลับไปโดยการใช้ดาบฟันที่แขนของมันอย่างแรงจนเลือดพุ่งกระฉูดเป็นสายฝนจนผมเห็นว่ามือของมันกระเด็นตกลงพื้นใกล้ๆจนผมเห็นเนื้อหนังและกระดูกอย่างเห็นได้ชัดจากรอยฉีกขาด



“อ๊าากกก!!!” //มันร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด



เขาวิ่งเข้าไปฟันตรงบริเวณลำตัวและข้อพับตรงขาของมันอย่างรวดเร็วแต่เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเองและรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างกำลังบงการตัวเขาจากข้างในจากส่วนก้นบึ้งของจิตใจอย่างเงียบๆเขาสัมผัสได้ถึงความอยากที่ต้องการที่จะฆ่ามันเพื่อที่จะแก้แค้นให้กับอัลลาร์ที่มันทำกับเขาไว้อย่างสาสมโดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นยังไง



“หนอยยย!! เจ้ามนุษย์ตัวกะเปี๊ยก ย๊าากกก!!” //มันใช้หมัดจากแขนอีกข้างต่อยมาที่เรณอย่างแรงแต่ด้วยความเชื่องช้าจึงเผยช่องโหว่ให้สวนการโจมตีกลับไปได้



ฉัวะ!! ซ่าาาา !!



ผมใช้ดาบฟันข้อมือของมันจนมือของมันขาดออกจากแขน มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและลนลานจนทำอะไรไม่ถูกเลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากบริเวณที่ถูกตัดจนปะปนกับสายฝนจนเลือดไหลนองไปทั่วพื้น ผมรีบใช้จังหวะนั้นวิ่งเข้าไปแล้วใช้ดาบแทงไปที่ตัวมันอย่างไม่ยั้งมือจนกระทั่งดาบแทงทะลุตัวมันจนมิดด้ามก่อนที่มันจะนอนแน่นิ่งไม่มีตื่นอีก



”แฮ่ก….แฮ่ก….แฮ่ก….” //ผมถึงกับยืนหอบพักหลังจากพยายามอย่างมากในการฆ่าสวาร์กอร์ทจนสำเร็จ



ผมเดินกลับไปหาอัลลาร์แล้วพยุงตัวเขาขึ้นมาแล้วเริ่มต้นช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นด้วยวิชาทางยาสมุนไพรที่เขาเป็นคนสอนผม ผมเริ่มนำต้นหญ้าอ่อนของสมุนไพรมาบดๆและไปรวมผสมกับน้ำฝน (น้ำฝนในโลกของเกม ACO ไม่มีสารพิษหรือสิ่งเจือปนเหมือนในโลกความเป็นจริง)



“อะไรกันๆ….เรณ….นี่เจ้าเป็นห่วงข้ามากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย..?”



“เหออ...อัลลาร์..!!” //รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าอัลลาร์ยังไม่ตาย



“หึหึ….ข้าน่ะไม่ตายง่ายๆหรอกนะ..จะบอกให้..” //มีการพูดติดตลกขึ้นมาเพื่อกลบความเครียดเพื่อให้ผมสบายใจ



“อัลลาร์! ผมนึกว่าผมจะช่วยคุณไม่ได้สะแล้ว!”



ผมโล่งอกและดีใจที่เขากลับมาได้สติอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปโอบกอดอะไรเขาหรอกนะทีแรกเขาแอบบ่นว่าผมเอาน้ำอะไรมาให้เขากินแต่ผมก็บอกไปว่ามันเป็นน้ำสมุนไพรที่เขาสอนผมแต่เขาก็บอกว่าน้ำสมุนไพรที่ดีต้องมรสขมมากกว่านี้นะแล้วผมกับอัลลาร์ก็หัวเราะด้วยกันออกมาก่อนที่ร่ายกายของอัลลาร์จะฟื้นตัวขึ้นมาใหม่จนเกือบจะหายดี



“อะ..อึ๊กก…...อ๊อกก...” //อัลบาร์โดดิ้นไปดิ้นมาพร้อมแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างทรมาณ



“อ๊ะ!...พวกเราลืมอัลบาร์โดไปสะสนิทเลย...เจ้ารีบไปช่วยเขาก่อนเถอะ...ข้าไม่เป็นอะไรมากหรอก”



“แน่ใจนะครับ...ว่าคุณไม่เป็นอะไรจริง…?”



“แน่ยิ่งกว่าแน่สะอีก...นี่ข้าเป็นหมอยาระดับมือโปรนะเรื่องอาการบาดเจ็บแค่เนี่ยะถือว่าสบาย” //เขายกอกแล้วเอากำปั้นทุบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ



“ฮื้มมมม!!”



หลังจากผ่านเหตุการณ์ในครั้งนั้นมาได้สถานการณ์ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาวะปกติแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ปกตินั่นก็คือร่างของสวาร์กอร์ทหายไปอย่างไร้ร่องรอยผมมั่นใจว่าร่างของมันน่าจะนอนอยู่แถวนั้นอีกทั้งมือที่โดนผมฟันจนขาดก็หายไปด้วยเช่นกัน สภาพที่โดนน้ำกรดเข้าไปเยอะขนาดนั้นมันไม่น่าจะรอดเพราะผมกระหน่ำแทงมันซ้ำเติมหลายจ้วงจนดาบแทบจะเสียบทะลุมิดด้ามแต่ถึงมันรอดมันก็ไม่น่าจะมีแรงมากพอที่จะหนีไปไหนได้ไกลมากนัก



เวลา 6 โมงเช้า



พวกนักรบลิซาร์ดแมนที่ไม่รู้เรื่องต่างต้องตกใจเมื่่อผมกับอัลลาร์กำลังช่วยกันพยุงอัลบาร์โดเข้ามาในหมู่บ้านจนข่าวการลอบโจมตีดังแพร่สพัดไปทั่วหมู่บ้าน ผมกับอัลลาร์ส่งตัวอัลบาร์โดไปให้แพทย์ประจำหมู่บ้านเพื่อให้เขาได้ทำการรักษาอัลบาร์โดต่อไปส่วนเราสองคนก็กะจะไปหาอะไรกินและไปนั่งพักผ่อนรับแสงแดดยามเช้าคลายเครียด



“เดี๋ยวก่อน…..เจ้ามนุษย์…..” //เขาคว้ามือของผมเอาไว้เหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่าง



“หื้ม...มีอะไรหรอครับ?” //หันมามองอัลบาร์โดที่จับมือเขาเอาไว้



“ข้าต้องขอ...ขอบใจเจ้ามาก….ที่ช่วยชีวิตข้า...เอาไว้…..และข้าขอฝากบอกขอบใจอัลลาร์ฮาร์ท...ให้ด้วยนะ...”



“ไม่เป็นไรครับผมแค่ทำในสิ่งที่ผมควรจะทำแค่นั้นเอง”



“เหอะ…...งั้นหรอกหรอ…..แต่ข้าก็ขอบใจเจ้าจริงๆนะ…..แต่ข้ามีเรื่องอยากจะวอนขอให้เจ้าช่วย...”



“มีอะไรที่ผมช่วยได้ผมก็จะช่วยนะครับ”



“เจ้าช่วย…..ตามหาภรรยาของข้าที….นางถูกเจ้าสวาร์กอร์ทจับตัวไป…..ตอนนี้ลูกๆของข้าที่อยู่ที่บ้านคงจะเป็นห่วงมาก...เพราะฉะนั้น...ข้าขอร้อง..ให้เจ้าช่วยตามหาภรรยาของข้า..แล้วพานางกลับอย่างปลอดภัยด้วยเถอะ...”



“ไม่มีปัญหาครับคุณอัลบาร์โด ผมจะตามหาภรรยาของคุณให้และจะพากลับมาอย่างปลอดภัยเพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”



“ข้าต้องขอบใจเจ้ามากจริงๆ...เจ้ามนุษย์….ทีแรกข้ามองเจ้าผิดไป….แต่ตอนนี้ข้าเริ่มจะเห็นความดีความชอบ...ในตัวเจ้าบ้างแล้วล่ะ...และข้าก็ต้องขอโทษที่ข้าพูดจาสบประมทาเจ้าเมื่อวันก่อน..เจ้าไปได้แล้วล่ะ...” //แล้วเขาก็ปล่อยมือเรณแล้วหลับตาลงนอนหลับพักผ่อนก่อนที่จะถูกหามเปลไปรักษาตัว



หลังจากส่งตัวอัลบาร์โดให้เข้ารับการรักษากับแพทย์แล้วผมกับอัลลาร์ก็ชวนกันพาไปกินเลี้ยงฉลองเล็กๆน้อยๆแด่ชัยชนะที่ผมกับเขาช่วยกันล้มเจ้าสวาร์กอร์ทได้สำเร็จ (อาจจะนะ)



“อึก อึก อึก….อ้าาาห์~...ดื่มแด่ชัยชนะของเจ้าด้วย..เรณ...~~” //อัลลาร์ดื่มเหล้าเข้าไปหลายแก้วจนเริ่มเมาได้และเริ่มเพ้อได้ที่



“เอิ่มม…..อัลลาร์คุณดื่มมากเกินไปแล้วนะครับ...”



“ดื่มมากดื่มเมิก~..ตรงไหนกัน??~…..นี่ข้าเพิ่งดื่มไปแค่ไม่กี่จอกเอง~….เอิ๊กก...”



ดูจากการนับจำนวนครั้งที่เขาดื่มไปน่าจะตกไปรอยๆร้อยไม่ก็สองร้อยจอกแล้วมั้งเขากินไปพูดร่ายยาวไปเรื่อยตามประสาคนเมาเหล้าแถมยังชักชวนให้ผมดื่มร่วมกับเขาอีก (เห้ออออ ถ้าเล่นกับเขาด้วยมีหวังเมาแอ๋ทั้งคู่แน่ๆ)



“เจ้ามนุษย์..!”



“เห??” //หันไปมองตามเสียงเรียกจากใครบางคน



อัคคลีทัสพร้อมกับนักรบบอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งเดินตรงหรี่เข้ามาหาผมที่เขามาหาผมก็เพราะมีเรื่องที่ต้องคุยกับผมเป็นการส่วนตัวแรกๆผมก็อยากจะลองถามความคิดเห็นของอัลลาร์แต่สภาพเขาเมาเกินกว่าจะพูดคุยเป็นเรื่องเป็นราวได้



“รบกวนช่วยเจ้ามากับข้าหน่อยได้ไหม ข้ากับเจ้ามีเรื่องที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว”



“.....ก็..ได้ครับ...”



ตอนนั้นผมยินยอมไปอัคคลีทัสด้วยความที่เขาเป็นหัวหน้าเผ่าและเชิญชวนผมไปคุยธุระบาอย่างเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทผมจึงยอมไปกับเขาเพื่อให้เกียรติสถานที่และตำแหน่งของเขา ผมเดินตามอัคคลีทัสไปจนถึงตำหนักที่พักของเขาที่ตั้งห่างออกไปจากหมู่บ้านไม่ไกลมากนักสภาพสถานที่โดยรอบของที่นี่เละเทะมากมีทั้งซากต้นไม้หักโค่นล้มลงจำนวนมาก กระท่อมที่เป็นตำหนักของเขามีรูโหว่ขนาดใหญ่ที่น่าจะเกิดจากการจากต่อสู้กันและที่หนีไม่พ้นก็คือมีคราบเลือดนองเต็มพื้นทั่วบริเวณรอบๆตำหนักของเขาเต็มไปหมดจนทำเอาผมรู้สึกเสียขวัญนิดๆจนเขาเดินนำผมขึ้นไปรอบนตำหนัก



“นั่งลงก่อนสิ..”



“...ครับ” //นั่งลง



“ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าสักสองสามเรื่องหน่อย”



“มีเรื่อง..อะไรหรอครับ...?” //พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง



“เรื่องที่เจ้าไปสู้กับลิซาร์ดแมนตะวันตกที่ชื่อสวาร์กอร์ทเมื่อคืนนี้ยังไงล่ะ...”



“เห๋??!! คุ..คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไงครับ..?!” //ผมแสดงความแปลกใจขึ้นมาเพราะว่ามีเพียง ผม อัลลาร์ และอัลบาร์โดเท่านั้นที่อยู่ในเหตุการ์ณและรู้เรื่องราวทั้งหมดของเรื่องเมื่อคืนนี้



“ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ ข้าน่ะเซ้นรับรู้แยกแยะประสาทรับกลิ่นได้ดีนะ เรื่องจิ๊บจ้อยแค่นี้ทำไมข้าจะไม่รู้”



“ถ้างั้นแสดงว่าคุณก็รู้ว่าเจ้าพวกลิซาร์ดแมนอีกกลุ่มที่ว่าจะมาที่นี่..?”



“ใช่ ข้ารู้ตั้งแต่แรกที่มันก้าวข้ามเข้ามาในเขตแดนฝั่งตะวันออกทางนี้แล้วล่ะ”



“แล้วทำไมคุณไม่ส่งคนไปขัดขวางล่ะครับ! คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนอัลบาร์โดเกือบจะถูกเจ้าพวกนั่นฆ่าตายนะครับ!!”



“ข้ารู้อยู่แล้วว่าข้าควรจะทำแบบนั้น แต่ข้าก็คาดไม่ถึงว่าพวกมันจะหมายหัวข้าตั้งแต่แรก...อึกๆๆ...” //ยกขวดน้ำดื่มต่อ
แต่หางของเขาฟาดพื้นที่อยู่ข้างหลังอย่างแรงเหมือนบอกผมอ้อมๆว่าผมกำลังขึ้นเสียงกับเขาซึ่งเป็นการเสียมารทายในการสนทนากับเจ้าบ้าน


"เอ่อ......งั้นหรอครับ....”



“เฮ้อออ………..อัลบาร์โดน่ะ…..เขาก็เหมือนกับคนในครอบครัวของข้านั้นแหละ……..รวมไปถึงลูกๆของเขาก็เป็นเหมือนกับหลานๆของข้าที่ข้ารักเหมือนเป็นคนร่วมสายเลือดแท้ๆเลยล่ะ…..” //เขาก็นั่งถอนหายใจชุดใหญ่ก่อนที่จะเอามือข้างหนึ่งมาค้ำที่หน้าแข้ง



“อันที่จริง...ข้าก็สั่งให้เขาของข้าไปจัดการขัดขวางพวกมันก่อนหน้านั้นแล้วล่ะ…..แต่ไม่นึกเลยว่าพวกมันที่บุกเข้ามาไม่ใช่พวกรากหญ้าธรรมดาๆ…..อึก..อึก..อึก” //เขาหยิบเอาขวดน้ำบางอย่างขึ้นมาดื่ม



“ไม่ใช่….พวกที่มีฝีมือธรรมดาๆหรอครับ?”



“ใช่…..แต่ละตัวที่ยกพวกกันมาก็มีฝีมือและทักษะการต่อสู้ใช่ย่อย...ตัวใหญ่ร่างกายแข็งแรงและทรงพลังสมคำล่ำลือสมกับพวกตะวันตกแล้วล่ะแต่ประสบการ์ณและทักษะความสามารถก็คะนามือข้าหรอก...ถ้ามองจากสายตาของคนทั่วไปเจ้าพวกนี้อันตรายมากเลยล่ะ...แต่สำหรับข้าพวกมันก็เป็นแค่แมลงเม่าบินเข้ากองไฟแค่นั้นแหละ...อึก...อึก...อึก...”



“ถ้างั้นพวกคราบเลือดและซากต้นไม้ที่หักโค่นรวมถึงรูโหว่ใหญ่ๆตรงนี้ก็เกิดจากฝีมือคุณที่ต่อสู้กับพวกที่มาบุกใช่ไหมครับ?” //ผมเอานิ้วชี้ไปที่รูโหว่ขนาดใหญ่ข้างซ้ายมือที่มองออกไปก็เห็นแต่ป่า



“ถูกต้องแล้วล่ะ...และข้าก็จัดการสั่งสอนพวกมันเรียบร้อย...” //แล้วเขาก็วางขวดน้ำลงพื้น



*Flashback กลับมาที่เหตุการ์ณเมื่อคืนนี้ในส่วนของอัคคลีทัส*



แอ๊ดดดดดด……
~~


เสียงเปิดประตูทางเข้าตำหนักดังลากเสียงยาวเบาๆขึ้นมากลางดึกท่ามกลางฝนที่กำลังจะตกซาบูลูหัวหน้านักรบมือสังหาริซร์าดแมนตะวันตกที่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าอัคคลีทัสกำลังเดินย่องเข้ามาในตำหนักแล้วมุ่งตรงมายังเตียงนอนของอัคคลีทัสอย่างเงียบๆและเบาที่สุดจนมันย่องมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง



“หึหึหึ…….ในที่สุดก็ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว…..อัคคลีทัสผู้ยิ่งใหญ่ที่ออกทำศึกนำทัพออกรบมาอย่างโชกโชนนับครั้งไม่ถ้วน...บัดนี้อัคคลีทัสผู้ยิ่งใหญ่จะต้องสิ้นชีพในคืนนี้แล้ว...หึหึหึ” //มันยกดาบแล้วเตรียมที่จะแทงมันลงไปที่ตัวของอัคคลีทัส



ฉึบบ !!



“เอะเอ๋….?? นี่มัน!!?” //มันสัมผัสได้ว่าดาบของมันแทงเข้ากับของแข็งบางอย่างที่ไม่ใช่อัคคลีทัส



“เผยตััวแล้วหรอ ไอ้พวกแมงเม่า!!” //อัคคลีทัสเดินออกมาจากหลังประตูทางเข้าก่อนที่เขาจะจุดไฟให้เกิดแสงสว่าง



“หะหือ...หรือว่าเจ้ารู้อยู่แล้วพวกพวกข้าจะมา...เจ้าเลยวางแผนหลอกข้า..!!” //มันรีบหันกลับมามองอัคคลีทัสด้วยความตกใจหลังจากที่มันถูกหลอกให้มาติดกับ



ตั๊บบบบบบ !!!



เขาพุ่งเข้าไปต่อยหน้าซาบูลูอย่างจังจนตัวมันปลิวทะลุกำแพงออกไปข้างนอกตำหนักท่ามกลางเม็ดฝนที่ค่อยๆทะยอยตกลงมา ด้วยความแรงในการออกหมัดของเขาทำให้ซาบูลูที่เป็นถึงหัวหน้านักรบต้องสลบไปทันทีโดยการต่อยเพียงครั้งเดียว



“หืมม!!?? นั่นท่านซาบูลูนี่นา!!/เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!??” //ลูกน้องสมุนมือดีของซาบูลูที่อยู่แถวนั้นแสดงอาการตื่นตระหนกขึ้นมา



“แหม่ๆๆ จะยกขโยงกันมาหาข้าตั้งแต่แรกก็ไม่บอกข้าจะได้เตรียมการสำหรับการฆ่าพวกเจ้าให้สิ้นซากสะหน่อย”
//เขาเดินหักไม้หักมือออกมาข้างนอกตำหนักเพื่อออกมาเผชิญหน้ากับสุดยอดนักรบลิซาร์ดแมนฝีมือดีหลายสิบตัวที่ถูกส่งมาเก็บเขาอย่างไม่เกรงกลัว



“ออกมาแล้วสินะ!! /ก็ดีพวกข้าจะไม่ไม่ต้องเข้าไปหาตัวแก!/พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่… เข้าไปฆ่ามันซะ!!”



“โอ้ๆๆๆ!!!” //ลิซาร์ดแมนพวกที่เหลือส่งเสียงร้องข่มขวัญก่อนที่จะวิ่งกรูเข้าไปรุมจัดการอัคคลีทัสที่มีตัวคนเดียว



พวกมันวิ่งตรงเข้าไปหาเขาพร้อมกับอาวุธรูปแบบสารพัดอย่างที่เตรียมการมาอย่างดีในการฆ่าอัคคลีทัสโดยเฉพาะในรูปแบบที่มีจำนวนมากกว่า อาวุธพร้อมเพียงกว่า ประสบการณ์ทักษะการต่อสู้และการฆ่าที่ดิบเถื่อน



“ตายสะ!!” //มีลิซาร์ดแมนตะวันตกตัวหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาหาเขาแล้วใช้ดาบฟันเข้ามาอย่างรวดเร็ว



ต๊าาบบบ!!



มันถูกอัคคลีทัสใช้หมัดอัดเข้าไปที่เบ้าหน้าอย่างแรงจนหน้าของมันยุบเข้าไปข้างในแล้วปลิวกระเด็นไปโดนกับพวกมันตัวอื่นๆที่เหลือ เขาหยิบดาบขึ้นมาแล้วกระโดดลงจากตำหนักเข้าไปสับหัวตัวที่อยู่ใกล้ๆที่สุดจนตัวของมันถูกตัดขาดครึ่งเป็นสองส่วนก่อนที่จะเปลี่ยนเป้าหมายไปจัดการพวกสายจอมเวทย์โดยการใช้อาวุธจากพวกมันที่ตายขว้างใส่ตายไปสองตัว

.

.

.

พวกที่โจมตีระยะประชิดต่างก็พากันวิ่งเข้ามาหาเขาคนละตัวสองตัวแต่ก็ถูกเขาเล่นงานจนหมดสภาพไปอย่างง่ายๆดายแม้ตัวเขาจะเป็นเผ่าลิซาร์ดแมนที่เล็กที่สุดก็ตาม แต่ฝีมือและความสามารถก็ไม่เป็นสองรองใคร



เซี๊ยยบบบบบ!!!



อัคคลีทัสใช้ดาบและอาวุธของพวกมันแทงทะลุตัวของพวกมันเองจนตอนนี้เหลือเพียงลิซาร์ดแมนไม่กี่ตัวที่ยังยืนอยู่ท่ามกลางซากศพนองพื้นเขาเริ่มฉายแววเพชฌฆาตสมัยเป็นนักรบลิซาร์ดแมนมือโปรออกมาสร้างความหวาดหวั่นไม่วิตกให้กับพวกตะวันตกที่เหลือเป็นอย่างมาก



“ไม่ๆๆ…..ได้โปรด...อย่าฆ่าพวกเราเลย….พวกเราต่างมีมีลูกและภรรยาที่พวกเราต้องดูแล….ได้โปรด...” //พวกลิซาร์ดแมนที่เหลือต่างทิ้งอาวุธของตนแล้วก้มให้กับอัคคลีทัสแสดงเจตจำนงขอยอมแพ้เพื่อร้องขอชีวิตตนให้เขาปล่อยพวกมันไป


“.........”



ฉึ่บบบบ!!! เซี๊ยยยบบบ!! ตั๊บบบบ!!



เขายังเดินไล่ฆ่าลิซาร์ดแมนตัวที่เหลืออที่ไม่คิดจะสู้อย่างเลือดเย็นไร้ความเมตตาปราณีและไม่มีความคิดที่จะปล่อยให้พวกมันหนีเล็ดลอดไปได้แม้แต่นิดเดียวจนลิซาร์ดแมนตัวสุดท้ายที่ร้องขอชีวิตต้องถึงกับตกใจกลัวและลนลานอย่างถึงที่สุด



“เห๋อออ!!!!…..ไม่ๆ!!…...ได้โปรด...ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด…...ข้าขอร้อง….ท่านโปรดเมตตาข้าด้วย…..ข้าถูกบังคับให้มาทำภารกิจนี้...ขะ...ข้าไม่ได้อยากจะ..จะ...ทำหน้าที่นี้เลย….ถะ..ถ้าข้าตายไปและ..แล้วใครจะ..ดูแลลูกๆและภรรยาของข้า...ที่รออยู่ที่บ้าน….ได้โปรด….ข้าข้อร้อง...ได้โปรด...ฮึก...ฮึก….” //มันยื่นไม้ยื่นมืออ้อนวานอย่างอาลัยอาวรณ์ร้องขอชีวิต



“.......ข้าไม่สนว่าศัตรูจะมีสถานะเป็นยังไงแต่พวกเจ้าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับข้าและเป็นศัตรูกัน..ข้าจำเป็นจะต้องสังหารพวกเจ้าทุกตัวที่กล้าล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกข้า..!!” //เขาใช้มือบีบคอลิซาร์ดแมนตัวนั้นอย่างแรง



“คั๊กก...อั๊กก…….ได้โป.ร..ด…...ข้...า...มี...ลู...ก.....และ...ภ..ร..ร..ยา....รอ...ใ..ห้....ข้า...กลับ.....ไป...ดู...แล....ที่..บ้..า..น….คั๊กกก....อั๊กก....” //มันพูดออกมาทั้งน้ำตาด้วยความทรมาณจากการโดนอัคคลีทัสบีบคอ



แกร๊กกกก!!!



เสียงกระดูกคอหักเสียงมากเขาหักคอลิซาร์ดแมนตัวนั้นตายเป็นรายสุดท้ายอย่างไม่สนใจใยดีก่อนที่สายฝนจะสาดลงมาท่ามกลางซากศพของเหล่าลิซาร์ดแมนที่นอนกองรวมกันระเนระนาดรอบๆบริเวณแต่ยังมีอีกคนที่เขาจะต้องจัดการตอนนี้นั่นก็คือซาบูลูแต่ตอนที่เขากลับไปตรงจุดที่ซาบูลูถูกเขาต่อยกระเด็นสลบออกมาช่วงแรกๆ



“ว่างเปล่า….” //เขากลับมามีเพียงแค่รอยพื้นดินถไลเท่านั้น



*ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน*



“หลังจากนั้นข้าก็สั่งให้คนมาทำความสะอาดเก็บกวาดรอบๆแถวนี้…และข้าคิดว่าช่างประจำหมู่บ้านน่าจะเดินทางมาถึงเร็วๆนี้แล้วล่ะ...อึก..อึก...อึก...”



“มันดูโหดร้ายมากเลยนะครับ…….เรื่องการเข่นฆ่ากันน่ะ...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง….” //แล้วผมก็หยุดพูดไปทั้งอย่างนั้นเหมือนไม่อยากพูดต่อ



“มีอะไรหรอ..?”



“เปล่าหรอกครับ…...ผมแค่รู้สึกว่า...สงครามมันไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรให้เลย...มีแต่จะสูญเสียกันทั้งสองฝ่าย….และที่สำคัญ….สงครามน่ะ...มันไม่สนใจหรอกว่าคนที่ต่อสู้จะมีสถานะและความเป็นอยู่ยังไง…..เพราะสุดท้ายตัวเองก็ต้องเป็นเหยื่อแล้วก็มาตายในสนามรบอยู่ดี...”



“.........เจ้าคงรู้สึกไม่สบายใจ….ที่พวกเราต้องคอยเข่นฆ่ากันไม่เว้นแม้แต่ละวัน…..มันคงทำให้เจ้ารู้สึกหดหู่อยู่ไม่น้อยใช่ไหมล่ะ…….แต่นั่นก็ช่วยไม่ได้เพราะข้าก็เป็นหัวหน้าเผ่าและต้องทำทุกวิถีทางที่จะให้เผ่าของพวกเราดำรงอยู่ต่อไปนี่แหละคือเส้นทางชีวิตของข้าที่ถูกกำหนดมาแล้ว….เหตุผลที่ข้าทำไปนั้นก็เพื่อที่จะปกป้องคนที่ไม่มีทางสู้ให้ปลอดภัยจากสงครามและเพื่อให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว...”



“งั้นหรอครับ….” //แล้วผมก็ก้อมหน้าลงอย่างเงียบๆแล้วดื่มน้ำในถ้วย



ตึก ตึก ตึก !!



เหมือนมีเสียงฝีเท้ากลุ่มขอใครบางเดินขึ้นมาแล้วมาเคาะที่หน้าประตูทางเข้าตำหนักของอัคคลีทัสครู่หนึ่ง



“ท่านอัคคลีทัสครับ พวกเรามาต่อเติมซ่อมแซมตำหนักของท่านแล้วนะครับ!” //พวกลิซาร์ดแมนชุดที่อัคคลีทัสเรียกก่อนหน้านั้นตะโกนเรียกให้อัคคลีทัสรับรู้ถึงการต่อเติมซ่อมแซมที่กำลังจะมาถึงในขณะนี้



ช่างซ่อมแซมได้เดินทางมาถึงตำหนักที่พักของอัคคลีทัสแล้วนั่นจึงทำให้ผมต้องขอเดินทางกลับไปส่วนเขาก็จะเป็นคนคอยควบคุมการต่อเติมอยู่ที่นี่….

ผมกลับมาหาอัลลาร์ที่ตอนนี้เขาหลับคาโต๊ะไปแล้วผมเดินเข้าไปสะกิดที่ไหล่ของเขาเพื่อปลุกเขาให้ตื่นเพือที่ผมจะได้ทำตามวัตถุประสงค์ที่ผมได้รับมอบหมายมาจากผู้ชายในความฝัน เวลาในการปลุกอัลลาร์ผ่านไปค่อนข้างนานกว่าเขาจะตื่นแต่นั่นก็ล่วงเลยเวลาไปถึงเที่ยงวันแล้ว



“อัลลาร์ อัลลาร์ ตื่นๆผมมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อย”



“หื้มมม….เจ้าอยากจะถามอะไรข้างั้นหรอ….ห้าววว...” //ตื่นขึ้นมางัวเงีย



“คือคุณพอจะรู้เรื่องที่อยู่ของสถานที่ที่ชื่อ Villa รึเปล่าครับ?”



“หื้มม….Villa งั้นหรอ….อื้ม...ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่เจ้าจะไปทำอะไรงั้นหรอ..??”



“พอดีผมถูกใครบางคนบอกให้ผมไปที่นั่นแล้วผมจะรู้ความจริงบางอย่าง….คุณพอจะรู้จักคนนำทางไหมครับ?”



“อื้มมมม…..ห้าาววว….ก็พอรู้บ้างคนนำทางเป็นผู้อาวุโสในเผ่าของพวกเรา...เจ้าน่าจะลองไปถามพวกเขาเหล่านั้นดูนะ...”



“แล้วผมจะไปพบพวกเขาเหล่านั้นได้ยังไงครับ คุณพอจะช่วยบอกผมได้ไหม”



“อื้มม….เจ้าก็ลองลัดเลาะขึ้นไปบนยอดเขาใกล้ๆหมู่บ้านนี้ดูสิ...พวกเขาเหล่านั้นอาศัยอยู่ที่นั่น...แต่ที่นั่นค่อนข้างอันตรายอยู่พอสมควร...เจ้าเองก็ระวังตัวให้ดีๆล่ะ..” //แล้วเขาก็เอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะอีกรอบเหมือนจะขี้เกียจพาไป



“อะอ่าว?! คุณจะไม่พาผมไปส่งหรอครับ?”



“งื้มมม...เจ้าก็ดูสภาพข้าตอนนี้สิ...เมาจนจะเป็นไอ้ขี้เมาข้างทางอยู่แล้ว...เอิ๊กก…...แต่ก็โชคดีแล้วกัน...อย่าตายกลางทางสะก่อนล่ะ...เอิ๊กก...”



“เฮ้อออ ช่วยไม่ได้แล้วสิเอาเถอะลุยคนเดียวก็ได้” //ผมเลิกสนใจอัลลาร์และกำลังจะก้าวเดินจากไป



“อ๊ะ!….เดี๋ยวก่อนเรณ...”



“ครับ?” //หันกลับมามองอัลลาร์เพื่อรับฟัง



“เจ้าอย่าลืมเอาหญ้าสมุนไพรติดตัวไปด้วยล่ะ...บางทีเจ้าอาจได้ใช้มัน…..อ้อ!...และอย่าลืมเอาเนื้อตากแห้งกับน้ำติดตัวไปด้วยล่ะ...ข้าเก็บเอาไว้ที่กระท่อมข้านั่นแหละ....คร๊ออกกก….” //แล้วเขาก็ฟุบหลับลงไปกับโต๊ะทันทีด้วยฤทธิ์ของเหล้า



ผมกลับไปที่กระท่อมของอัลลาร์แล้วจัดแจงเก็บรวบรวมหญ้าสมุนไพรที่อยู่ในถุงใส่กระเป๋าสะพายของผมส่วนหนึ่งและมีพืชชนิดหนึ่งดูแปลกตาและผิดแปลกไปจากหญ้าสมุนไพรชนิดอื่นๆมันมีลักษณ์เป็นใบสีน้ำเงินแต่ลำต้นอ่อนของยอดใบเป็นสีม่วงผมคิดว่ามันน่าจะใช้ประโยชน์อะไรสักอย่างได้บ้างในอนาคตผมจึงหยิบยอดอ่อนพืชนั้นมาก่อนที่จะจัดแจงทำการผสมยาส่วนหนึ่งให้พร้อมเผื่อเกิดเหตุสถานการณ์ฉุกเฉิน



:คุณได้รับไอเทม:

• ต้นหญ้าสมุนไพรสีเขียว x40
  
• ต้นหญ้าสมุนไพรสีน้ำเงิน x40
• ต้นหญ้าสีน้ำเงินสมม่วง x1

• เนื้อตากแห้ง x20
• ขวดน้ำ 100% x1 

15 นาทีต่อมา….



ผมเตรียมสัมภาระพร้อมแล้วเดินมุ่งหน้าออกเดินทางจากหมู่บ้านไปยังยอดเขาจุดหมายที่ใกล้ที่สุดโดยมีสัญลักษณ์ตำแหน่งบอกชัดเจนคือมีเสาธงขนาดใหญ่ปักเอาไว้โดยมีธงสีเขียวปลิวสบัดไปมาตามแรงลมอยู่ไกลๆผมรีบเดินมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อหวังจะได้คำตอบว่า Villa มันคืออะไรและทำไมผมต้องไปที่นั่น สถานที่แห่งนั้นมันมีอะไรรอผมอยู่แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมได้คำตอบและเก็บความสงสัยเอาไว้



4 ชั่วโมงต่อมา….



เวลา 16:29 น



ค่าความหิวของคุณ อาหาร 23% น้ำ 5% คุณควรกินน้ำเดี๋ยวนี้):

:หลอด Stamina ของคุณลดลงเหลือ 40% ของเปอร์เซ็นค่า Stamina ทั้งหมดของคุณ ใช้ Stamina เพิ่มมากขึ้น 20% จากเปอร์เซ็น Stamina ทั้งหมดของคุณ

:HP ของคุณกำลังลดลง 15% ของ HP ทั้งหมดของคุณอย่างต่อเนื่อง (หลอดอาหารต่ำกว่า 30% น้ำ 10%)





“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก….เหนื่อยเป็นบ้า..” //ยืนหอบ



ผมเดินขึ้นเขาด้วยความยากลำบากและผมหิวน้ำและก็นั่งพักกินอาหารกับน้ำที่ผมเตรียมมาจากกระท่อมสักพักก่อนที่จะออกเดินทางต่อจนทำให้ผมรู้เลยว่าการออกเดินทางและทำอะไรด้วยตัวคนเดียวมันยากลำบากและเหนื่อยมาก
เมื่อเทียบกับพวกตัวละครจากการ์ตูนบางเรื่องที่ผมเคยอ่านหรือเคยดูสมัยตอนที่อยู่โลกเดิม

:ค่าความหิวของคุณ อาหาร 83% น้ำ 80% สถานะความหิวกำลังดี:



อากาศข้างบนก็เบาบางลงจนผมหายใจแทบไม่ออกจนผมสงสัยว่าเหล่าอาวุโสเขาอาศัยอยู่บนยอดเขานี้ได้ยังไงแต่ถึงผมจะบ่นไปมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นสิ่งที่ผมควรจะทำในตอนนี้คือเดินไต่เขาขึ้นไปเรื่อยๆจนผมเดินขึ้นมาเจอบริเวณที่เป็นหินแข็งบนยอดเขา มันซับซ้อนอันตรายและมีเส้นทางที่คับแคบมีเพียงเส้นทางหน้าผาเล็กๆที่มองลงไปข้างล่างก็ดูหวาดเสียวจนใจแทบจะตกไปที่ตาตุ่ม



“แคว๊กก!! แคว๊กก!!” //มีนกตัวหนึ่งร้องขึ้นมาเตือนภัยผู้บุกรุกที่เข้ามานอาณาเขตของมัน



“ซวยล่ะสิ!”



“แคว๊กก!!” //มอนเตอร์นกยักษ์ส่งเสียงร้องออกมาเนื่องจากผมบุกรุกเข้าไปใกล้อาณาเขตของพวกมัน



ผมเห็นท่าไม่ดีแถมผมกำลังค่อยๆเดินไปตามริมหน้าผาอยู่ผมเห็นว่าทางข้างหน้ามีปากถ้ำเล็กๆอยู่ผมจึงรีบเดินไต่ไปตามริมหน้าผ้าแต่แล้วผมก็สะดุดล้มจนทำให้ผมเสียหลักเกือบร่วงลงไปข้างล่างโชคดีที่ผมเอามือคว้าริมหน้าผาเอาไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะเกาะไต่ไปตามริมๆเพื่อที่จะไปให้ถึงปากถ้ำที่ว่า



“แคว๊กกก!!!” //มันบินเข้ามาที่ข้างหลังผมแล้วกระพือปีกใส่จนเกิดลมพัดอย่างรุนแรงรอบๆตัวผม



มันต้องการแค่ไล่ผมให้ออกไปจากเขตที่อยู่ของมันแต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ที่จะไปพบเหล่าผู้อาวุโสผมพยายามปืนขึ้นไปอีกครั้งจนผมปีนขึ้นมาได้สำเร็จหลังจากความพยายามที่จะเกาะ จับ ยึดวัตถุต่างๆรอบตัวที่พอจะใช้มันพยุงตัวเองขึ้นมาจากเหวได้

ผมเร่งฝีเท้าเดินไปตามแนวหน้าผาอย่างรวดเร็วแต่ก็ถูกเจ้ามอนเตอร์นกนั่นรังควานเป็นระยะๆจนผมเข้าไปหลบในโพรงถ้ำสำเร็จ



“แคว๊กกก!!”
//มันพยายามใช้จะงอยปากของมันสอดและจิกเข้ามาในถ้ำหวังจะจิกให้โดนตัวเรณเพื่อจับไปกิน



“โทดที ฉันไม่มีธุระอะไรกับแกหรอกนะ” //แล้วผมก็ก้าวเท้าเดินตามฟรีร่าเข้าไปในถ้ำต่อเพื่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง



บรรยากาศภายในถ้ำมันทั้งมืดและอับชื้นผมเดินเข้าไปตัวเปล่าๆในสภาพแบบนี้ไม่ได้แน่นอนผมจนกระทั่งมี NPC ตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าผมอย่างกระทันหัน



“สวัสดีค่ะดิฉันมีชื่อว่า ฟรีร่า เป็นภูติผู้ปกปักษ์ภูเขาลูกนี้ท่านมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรคะ?” //ภูติสาวตัวน้อยพูดออกมาอย่างสุภาพอ่อนหวานตามฉบับ NPC



“เออ..คือผมอยากจะมาพบเหล่าผู้อาวุโสแห่งเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกน่ะครับ”



“ท่านมาที่นี่เพื่อพบผู้อาวุโสแห่งเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกงั้นหรอคะ ถ้าอย่างนั้นก็ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ”



ภูติน้อยสร้างดวงไฟเล็กๆที่ให้แสงสว่างขึ้นมาแล้วเธอก็บินนำทางผมลงไปในชั้นใต้ดินจนผมเดินตามฟรีร่าไปจนถึงโพรงใต้ดินขนาดใหญ่ที่มีแสงจากพื้นดินด้านบนลอดส่องลงมาข้างล่างตามทางเดินจนผมพอจะมองเห็นเส้นทางภายในโพรงถ้ำขนาดใหญ่ได้



“ระวัง!”



ครื้นนนนนนนน!!



มีเสียงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่มาเราสองคนเหมือนเป็นฝีเท้าของฝูงสัตว์จำนวนมากฟรีย่าบอกให้ผมหลบเข้าที่กำบังอยู่หลังก้อนหินข้างทาง มันเป็นฝูงมอนเตอร์กลุ่มหนึ่งที่วิ่งผานลัดเลาะไปตามโพรงถ้ำเหมือนพวกมันกำลังอพยพหนีอะไรบางอย่างเสียงวิ่งของพวกมันดังสัั่นไหวจนเกิดจะทำให้เพดานถ้ำถล่มลงมาแต่ฟรีย่าก็บอกว่าไม่ไรเพดานถ้ำและชั้นหินของภูเขาลูกนี้มีความแข็งแร็งเป็นพิเศษยากต่อการพังถล่มลงมา

ฝูงมอนเตอร์พวกนั้นเคลื่อนผ่านไปแล้วก่อนที่ผมจะโผล่ออกมาจากที่ซ่อนผมนึกว่าพวกมันจะไปหมดแล้วแต่ก็ยังมีพวกมันอีกตัวหนึ่งวิ่งเข้ามากระโจนใส่ข้างหลังผมจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน



:[หนูถ้ำซิกเบอร์]:

:Lv.55



มันพยายามที่จะกัดผมจนผมต้องเอาก้อนหินที่อยู่ใกล้ๆฟาดเข้าที่หน้าของมันแต่ยังไม่ทันที่ผมจะทำอะไรฟรีย่าที่เห็นเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆก็เข้ามาช่วยผมไว้ด้วยการพูดปลอบโยนมันให้มันมีอาการที่สงบลงเธอได้ใช้มือของเธอสัมผัสที่หน้าผากของมันแล้วลองคุยสื่อสารกับมัน



“อ๋อ…...เจ้าแค่รู้สึกกลัวงั้นหรอ…..ไม่เป็นหนูน้อย….พวกเราไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้า…..” //เธอหลับตาและพยายามพูดคุยกับมันโดยการใช้มือลูบๆแตะๆที่หน้าผากของมันจนเริ่มสื่อใจถึงกันและกันได้



“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง...หนูน้อยคนนี้แค่รู้สึกกลัวที่เห็นเราสองคนมาอยู่ที่นี่...เพราะรังของพวกเขาถูกโจมตีจากมอนเตอร์อีกกลุ่มหนึ่ง...เอ๋??......มีลูกๆของเจ้าติดอยู่ที่รังงั้นหรอ...ข้าต้องร้องขอให้ท่านช่วยแล้วท่านนักรบ….มอนเตอร์ตัวนี้มีลูกน้อยที่กำลังตกอยู่ในอันตราย”



:ระบบทางเลือก:

:>[ช่วย]< [ไม่ช่วย]



ผมขอยอมรับตรงๆเลยว่าตอนนั้นผมไม่อยากจะเสียเวลาไปช่วยเหลือมอนเตอร์หรอกนะแต่เนื่องจากฟรีร่าขอร้องผมผมจึงยอมใจอ่อนเลือกตอบตกลงแล้วนั่นก็จะเป็นเหตุการ์ณที่อาจจะผลิกชีวิตผมไปตลอดการเดินทางในโลกของเกม ACO



:เควส:

:ช่วยลูกหนูซิเบอร์ 0/20:



ทันทีที่ผมตอบตกลงฟรีย่าก็บอกให้แม่หนูตัวนั้นนำทางกลับไปที่รังของมันทันทีผมชักดาบออกมาเตรียมไว้แล้ววิ่งตามแม่หนูตัวนั้นไปจากต้นทางที่ฝุงของมันวิ่งมาไปเรื่อยๆทั้งเส้นทางผ่านที่เป็นหินแข็งขรุขระ ซอกเหลือบแคบๆแม้กระทั้งอุโมงค์เตี้ยกว้างๆที่สิ่งมีชีวิตเท่าๆกับหนูซิเบอร์จะวิ่งลอดผ่านไปได้อย่างไม่มีปัญหา

ผมวิ่งตามมันไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปเจอโพรงขนาดใหญ่ที่มีรุอยู่มากมายเต็มไปหมดและก็มีมอนเตอร์อีกกลุ่มกำลังเดินเผ่นพ่านไปดูตามรุต่างๆที่คาดว่าน่าจะเป็นรงที่อยุ่อาศัยสำหรับครอบครัวมอนเตอร์ครอบครัวหนึ่ง



“เจ้าพวกซิกเกอร์นั่นไง! ที่เป็นตัวการที่ทำให้พวกหนูซิเบอร์ต้องอพยพหนีไป”



“งั้นหรอ เจ้าพวกนี้เองสินะที่เป็นตัวการไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมจัดการเอง!” //ผมค่อยๆกระโดดสไลด์ลงไปตามเนินหินลื่นลงไปจนเท้าเหยียบโดนพื้นหินเบื้องล่าง



:หนูถ้ำซิกเกอร์:

:Lv 80



พวกซิกเกอร์ที่กำลังเดินหาลูกซิเบอร์กินอยู่ก็หันมาหาผมพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายมันส่งสายตาแดงแจ๋มาที่ผมพร้อมแยกเขี้ยวคู่หน้าของมันเป็นการขู่ขวัญให้ผมถูกต้อนให้จนมุม


“ท่านนักรบ! ใช้สิ่งนี้สิคะ!!”



ฟิ้งงง!!



มีไอเทมชิ้นหนึ่งโผล่ขึ้นมาที่มือผมจากพลังของฟรีร่าที่เธอเสกให้ผมใช้มันเป็นคบเพลิงที่ไม่มีวันดับจนกว่าผู้ใช้จะดับมันเองตามต้องการ



“ใช้คบเพลิงนั่นจัดการพวกมันเลยค่ะ! พวกซิเกอร์มันแพ้ของประเภทไฟค่ะ!!” //เธอตะโกนลงมาจากข้างบนหัวของเรณอยู่ห่างๆ



“แล้วจะให้ผมจุดไฟยังไงล่ะครับ??!”



“เพ่งสมาธิไปที่คบเพลิงสิคะ! เดี๋ยวไฟก็ติดที่คบเพลิงเองค่ะ!!”



“งั้นก็สวย! ฮึ่บ!!”



คบเพลิงถูกจุดติดไฟขึ้นมาทันทีแล้วผมก็ใช้คบเพลิงพวกนั้นใส่จี้ใส่พวกหนูซิกเกอร์เรียงตัวบางตัวก็ถูกไฟเผาเกรียมจนสลายกลายเป็นขี้เถ้าอย่างรวดเร็วและมีบางตัวที่ตัวติดไฟแล้ววิ่งไปหาตัวอื่นๆจนเกิดเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ไหม้ลามไปยังตัวอื่นๆอย่างรวดเร็วจนผมแทบไม่ต้องวิ่งเข้าไปหาพวกมันด้วยตัวเอง พวกซิกเกอร์ที่เหลือต่างวิ่งหนีตายจากเปลวเพลิงอย่างชลมุนจนพวกมันที่เหลือหนีหายไปจนหมด



“เฮ้อออ…..หมดสักที...”



“เก่งมากเลยค่ะท่านนักรบ” //เธอบินลงมาหาเรณแสดงความยินดีที่เขาสามารถขับไล่หนูผู้รุกรานให้หนีไปได้



“เรียกผมว่าเรณดีกว่านะครับ..โดนเรียกว่าท่านนักรบแล้วมันดูแปลกๆไม่คุ้นชิน”



“อะ...อ้อ….ท่านชื่อ เรณ หรอคะ….ถ้างั้นก็ยินดีด้วยนะคะท่านเรณ ^^ ” //มีอาการมึนๆเล็กน้อย



“ครับๆ ว่าแต่จะเอาไงหลังจากนี้ล่ะ”



“ดิฉันคิดว่าท่านเรณน่าจะลองออกสำรวจดูรอบๆแถวนี้ดูนะคะเผื่อจะเจอลูกๆของนางที่ซ่อนตัวอยู่แถวๆนี้”



“นาง?”



“ก็...นี่ไงคะ” //เธอเลี่ยงตัวออกมาให้เห็นหนูซิเบอร์ข้างหลังเธอที่อยู่เงียบๆก่อนหน้านั้น



“อะ..เออ…..โอเค...” //ผมถึงสตั้นไปสักแปบนึงก่อนจะกลับมาเข้าใจสถานการณ์อีกครั้ง



ผมกับฟรีร่าและแม่หนูซิเบอร์ต่างช่วยกันออกสำรวจรูขุดเจาะทีละรูไปเรื่อยๆจนผมได้พบกับลูกหนูสองสามตัวกำลังนอนคดตัวเกาะกลุ่มกันอยู่ในนั้นส่วนฟรีร่าก็เจอลูกหนูที่ซ่อนตัวเช่นกันพวกเราหากันไปเรื่อยๆจนกระทั่งช่วยลูกหนูมาได้เกือบหมดทุกตัว



“17...18...19...เอ๊ะ?....” //เธอเริ่มเอ๊ะใจเมื่อลูกหนูทั้งหมดอยู่กันไม่ครบและขาดไปหนึ่งตัว



“มีอะไรงั้นหรอ?”



“17….18...19…..แปลกจังหายไปไหนตัวนึงนะ...”



“เอ๋?! หมายความว่าไงหายไปตัวนึงนี่เราหาจนทั่วแล้วก็ได้ทั้งหมดแค่นี้นะ??!”



“น่าแปลกจัง...ดิฉันสัมผัสได้ว่ามีลูกหนูอยู่ทั้งหมด 20 ตัวนะคะ”


“แล้วอีกตัวนึงมันหายไปไหนล่ะ? ถ้าคุณมั่นใจว่ามันมีอยู่ 20 ตัวน่ะ”



“ดิฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”



ในระหว่างที่ผมกับฟรีร่ากำลังถกเถียงกันอยู่จู่ๆแม่หนูซิเบอร์ก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ส่งผ่านเข้ามาในประสาทหูของมันมันหันหน้าไปทางทิศที่พวกซิกเกอร์วิ่งหนีไปจนผมกับฟรีร่าต้องรีบตามไป

พวกเราตามมันไปเรื่อยๆจนไปเจอโถงถ้ำขนาดใหญ่ที่มีขนาดกว้างใหญ่โตและมีเนื้อที่กว้างมากโดยมีแสงสว่างส่องลงมาจากข้างบนพื้นและมีแม่น้ำลำธารอ้อมล้มพื้นที่ตรงกลางห้องโถงขนาดใหญ่



“นั่น!! มีลูกหนูอีกตัวนอนบาดเจ็บอยู่ตรงนั้น!” //เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ลูกหนูตัวนั้นให้เรณดูอยู่ห่างๆ



“งั้นอย่ารอช้าเรารีบไปช่วยเถอะ!”



“ดะ..เดี๋ยวค่ะ!!”



ยังไม่ทันที่เธอจะห้ามก็ได้มีมอนเตอร์ขนาดใหญ่ตัวหนึ่งกระโดดลงมาจากข้างบนตรงช่องทางที่แสงเล็ดลอดเข้ามาจนพื้นสั่นสะเทือน มันเป็นมอนเตอร์หนูซิกเกอร์ขนาดใหญ่ที่มีนิสัยดุร้ายและก้าวร้าวหากมันพบเจอผู้บุกรุกมันจะเข้าโจมตีใส่ทันที



“ระวังด้วยนะคะ!! เจ้าตัวนี้ร้ายยิ่งกว่าตัวที่เราเห็นก่อนหน้านั้นอีกนะคะ!!”



“ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยนี่ในเมื่อผมมีคบเพลิงอยู่นี่ไง” //ผมยกคบเพลิงที่ใช้ก่อนหน้านั้นขึ้นมาแล้วชี้จ่อไปที่มันอย่างได้ใจ



“เจ้านั่นมันทนทานต่อการเผาไหม้และมันยังเป็นหัวหน้าของพวกซิกเกอร์พวกนี้ด้วยค่ะ!”



“เห๋!!!?”



มันวิ่งคลานเข้ามาที่ผมแล้วใช้มือของมันตะปบมาที่ผมอย่างเชื่องช้าผมหลบการโจมตีแล้วใช้ดาบฟันเข้าที่หน้าท้องของมันตอนที่มันยืนขึ้นอย่างแรงจนเลือดสีแดงสาดทะลักออกมาจากท้องของมันแต่ก็ไม่วายที่ผมจะถูกใช้มันมืออีกข้างหนึ่งตบเข้าให้จนตัวผมกลิ้งถไลไปกับพื้นหินจนร่างกายของผมเกิดความบอบช้ำและเลือดช้ำในหลายแห่ง



“ท่านเรณ! เป็นอะไรรึเปล่าคะ?!” //เธอรีบบินมาหาเรณเมื่อเธอเห็นเขาอยู่ในสภาพท่าไม่ค่อยดีจากการถูกโจมตีเมื่อกี้



“โอ้ยๆๆ….เจ้าหมอนี่ตบหนักเป็นบ้า!.....ฮะ...แต่ไม่เป็นไรผมยังโอเคอยู่” //ผมชูนิ้วโป้งบอกให้ฟรีร่ารู้ว่าผมไม่เป็นอะไรมาก



“ค่ะ…..ระวังมันมาอีกแล้ว!!” //เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเรณทำให้เขาล้มไปอีกทางในจังหวะที่มันพุ่งโจมตีพอดิบพอดี



มันพุ่งเข้ามาเอาหัวโหม่งกับผนังถ้ำอย่างแรงจนมันมีอาการมึนงงทรงตัวไม่อยู่ผมใช้จังหวะนั้นกระโดดเข้าไปใช้ดาบสับเข้าที่ลำคอของมันจนกระทั่งหัวของมันหลุดจากบ่าอย่างสยดสยองจนเลือดพุ่งกระฉูดออกมา ลูกกระจ๊อกตัวที่เหลือที่เห็นหัวหน้ามันถูกสังหารต่างก็รีบเผ่นแน่บไปในทันที ฟรีร่ารีบไปดูอาการของลูกหนูตัวนั้นเพื่อตรวจสอบว่ามันปลอดภัยดีรึเปล่าแต่ทว่า….



“......เรามาช้าไป…..”



“เห๋? หมายความว่าไงเรามาช้าไป??”



“มีรอบฟันของพวกซิกเกอร์ฝังอยู่ที่ลำตัวของมัน……..มันตายแล้ว...”



“แล้วเราช่วยอะไรมันไม่ได้เลยหรอ เธอเป็นถึงภูติผู้พิทักษ์เลยนะ!”



“ไม่ได้…..ดิฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก….ถึงดิฉันจะเป็นผู้พิทักษ์ปกปักษ์รักษาที่แห่งนี้ก็จริง...แต่ดิฉันไม่ได้มีพลังที่สามารถชุบชีวิตสิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วได้หรอกนะคะ...” //เธอทำหน้าเศร้าแสดงความเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด



“.......” //ผมถึงกับยืนเงียบกริบเมื่อผมก้าวช้าไปหนึ่งก้าวที่จะช่วยชีวิตชีวิตหนึ่งได้



:เควสเสร็จสิ้น:

:คุณได้รับ 25000 Ace EXP 78000:

:ค่า Aid ของคุณเพิ่มขึ้น 5 คะแนน


ผมค่อยไม่รู้สึกยินดีกับเงินและค่าประสบการณ์ที่ผมได้เลยแม้แต่นิดเดียวมีสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกและให้ความสนใจในตอนนั้นคือผมไม่สามารถช่วยลูกหนูตัวนั้นเอาไว้ได้ ผมก้าวช้าไปเพียงหนึ่งก้าวผมรู้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องไม่สะทกสะท้านอะไรผมมากแต่กับแม่มอนเตอร์ตัวนั้นอาจจะเป็นเรื่องเจ็บปวดที่สุดและยอมรับได้ยากแต่แม่หนูก็คาบศพลูกของมันไปพร้อมกับพาลูกตัวอื่นๆไปด้วยจนเราไม่เห็นพวกมันอีกเลย….


"คุณทำดีที่สุดแล้วละค่ะ...คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะคะ..ท่านเรณ...." //เธอบินเข้ามาจับไหล่ผมเพื่อปลอบใจผมไม่ให้ผมคิดมาก

ผ่านเรื่องนั้นมาต่อเรื่องที่เราทั้งสองเดินทางมุ่งหน้าเดินลึกลงไปในชั้นใต้ดินที่ผมเดินตามฟรีร่าลงมาระหว่างทางเธอได้ชวนผมคุยสารพัดต่างๆนาๆเพื่อคลายความเงียบโดยเรืองที่ผมได้รู้มาจากฟรีร่าผมจำได้คร่าวๆว่า ที่ผนังถ้ำตามจุดต่างๆได้มีเหล่าบรรพบุรุษของมนุษย์ได้วาดภาพแต้มสีลงตามผนังเพื่อบอกเล่าเรื่องราวต่างๆในอดีตเมื่อนานมาแล้ว (เหมือนภาพวาดตามฝาผนังของคนยุคหินนั้นแหละ) โดยภาพแต่ละภาพได้อธิบายจับใจความได้ประมาณว่า



มีไอเทมลึกลับชิ้นหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้าผู้คนในยุคนั้นเรียกการมาของมันว่าดาวแห่งการเริ่มต้นโดยไอเทมชิ้นนั้นคือกล่องใบหนึ่งที่มีอักขระภาษาโบราณที่ไม่มีใครสามารถอ่านหรือเข้าใจได้ภายในนั้นบรรจุไปด้วยพลังอำนาจลึกลับที่ยิ่งใหญ่ซึ่งต่อมามันก็ถูกเรียกในภายหลังว่า Legend of Destiny มันเป็นพลังที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพลังที่ทรงอนุภาพมากที่สุดและมีพลังมากมายมหาศาลเกินกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆบนโลกนี้จะครอบครองมันได้แต่ภายหลังพลังนั้นก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนโดยส่วนหนึ่งถูกนำไปเก็บรักษาเอาไว้ที่เกาะลอยฟ้า โคลัมเบียอาร์ เมืองศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าจอมเวทย์ผู้มีศักดิ์และมีอิทธิพลสูงสุดเหนือเหล่าจอมเวทย์และพลังเวทย์ทั้งมวล และอีกสถานที่หนึ่งที่ชื่อ วิลล่า สถานที่ที่ไม่มีมนุษย์ เทพ จอมเวทย์ระดับสูงสุดหรือสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์ใดรู้ตำแหน่งที่ตั้งของมันยกเว้นมนุษย์ผู้หนึ่งที่ชื่อ อาร์มัลเทียร์ เท่านั้นที่รู้ว่าสถานที่ตั้งของวิลล่าอยู่ที่ใดและภายหลังเขาก็หายสาปสูญและไม่มีใครพบเห็นเขาอีกจนปัจจุบันก็ยังไม่มีใครได้รับรู้หรือได้ยินเรื่องราวของพลัง Legend of Destiny อีกเลยนับแต่นั้นเป็นต้นมา


(จบ)



“ถึงแล้วค่ะ เหล่าผู้อาวุโสนั่งอยู่ตรงนั้นไงคะ”

“ขอบคุณนะครับคุณฟรีร่าที่คุณช่วยนำทางผมจนมาพบผู้อาวุโสจนได้” 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันที่ต้องนำทางเหล่านักรบที่จะเข้าพบเหล่าผู้อาวุโสในเมื่อดิฉันทำภารกิจลุล่วงแล้วดิฉันก็ขอให้โชคดีนะคะดิฉันขอตัวก่อน” //แล้วเธอก็กลายเป็นแสงหายวับไป



เหล่าผู้อาวุโสมีกันอยู่ทั้งหมด 7 ตัว อุ้ย! 7 ท่านด้วยกันแต่ละคนก็จะสวมหมวกใบจากขนาดใหญ่และสวมเสื้อปกคลุมมิดชิดทั้งตัวและเผยเห็นเพียงแค่ดวงตาคู่เดียวเท่านั้น เหล่าผู้อาวุโสกำลังนั่งจำศีลฝึกฝนพลังจิตอยู่อย่างเงียบๆจนผมรู้สึกได้ภายในห้องที่นั้น



ณ ห้องฝึกนั่งสมาธิ



“เออ..เอิ่ม...คือว่าผม...”



“เชิญเข้ามานั่งคุยกันก่อนสิ…..” //ผู้อาวุโส A กล่าวเชิญผมให้เขาเข้ามานั่งตรงกลางห้องที่เป็นรูปครึ่งวงกลมโดยมีเหล่าผู้อาวุโสคนอื่นๆนั่งเรียงรายล้อมอยู่ข้างหน้าอย่างสุขุมอ่อนน้อม



“เจ้ามาพบพวกข้าต้องการสิ่งใดรึ..?” //ผู้อาวุโส B กล่าวถาม



“คือ..ผมอยากจะถามเรื่องที่ตั้งของสถานที่ที่ชื่อว่า Villa น่ะครับ”



“เจ้ามีเหตุอันใดที่ต้องไปที่นั่น?” //ผู้อาวุโส C กล่าวถามตามลำดับ



“คือ…...” //ตอนนั้นผมพูดอ้ำๆอึ้งๆเพราะเดิมทีผมก็ไม่รู้ว่าผมจะไปที่นั่นทำไมแต่ก็ถูกชายในความฝันสั่งกำชับให้ไปที่นั่น



“......เพราะมนุษย์ผู้นั้นสั่งให้เจ้าไปที่นั่นล่ะสินะ...ใช่ไหม?” //ผู้อาวุโส D แสดงความพูดออกมาเนื่องจากเขารู้จักมนุษย์คนนั้นและรู้นิสัยของมนุษย์คนนั้นดี



“เอ๋??.......มนุษย์ผู้นั้น??....อ้อ...ข้ารู้แล้ว...ใช่มนุษย์ที่คอยช่วยเหลืองานของพวกเราตอนที่อยู่ที่ Columbiar รึเปล่า?.. ” //ผู้อาวุโส E หันไปหาผู้อาวุโส F ที่อยู่รองสุดท้าย



“ใช่ๆ….ข้ายังจำมนุษย์ผู้นั้นได้อยู่เขาค่อนข้างน่ารักน่าเอ็นดูมากในสายตาข้าเลยทีเดียว…..ว่าแต่...มนุษย์ผู้นั้นเป็นยังไงบ้างล่ะเขาสบายดีอยู่รึเปล่า?” //ผู้อาวุโส F หันมาถามเรณที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้น



“เอิ่ม...ก็…..น่าจะ..สบายดีนะครับ..แหะๆ..” //ผมส่งยิ้มแห้งๆตอบกลับไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไร



ผมใช้เวลาในการตอบคำถามและสนทนากับเหล่าอาวุโสทั้งหกท่านไปนานนับเป็นชั่วโมงบางทีอาจจะ 7-8 ชั่วโมงซึ่งผมก็งงกับตัวเองว่าผมทนนั่งสนทนากับพวกเขาได้นานขนาดนั้นได้ยังไงแต่พอมารู้ตัวอีกผมขีดค่าสถานะความหิวของผมก็ลดฮวบจนเหลือ 0%


:ค่าความหิวของคุณหมดแล้ว อาหาร 0% น้ำ 0% คุณควรกินอาหารและน้ำอย่างเร่งด่วน:

:หลอด Stamina ของคุณลดลงเหลือ 20% ของเปอร์เซ็นค่า Stamina ทั้งหมดของคุณ ใช้ Stamina เพิ่มมากขึ้น 60% จากเปอร์เซ็น Stamina ทั้งหมดของคุณ

:HP ของคุณกำลังลดลง 80% ของ HP ทั้งหมดของคุณอย่างต่อเนื่อง (หลอดอาหารต่ำกว่า 20% น้ำ 10%)



“เมื่อเจ้ามีจุดประสงค์อันแรงกล้าที่ต้องการจะไปที่ Villa นั้นล่ะก็...ข้าก็จะให้แผนที่ที่บอกเส้นทางไปที่แห่งนั้นให้กับเจ้า..ที่เจ้าจะได้เดินทางไปยังที่นั่นได้จนถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จในเร็ววัน..” //ผู้อาวุโส F ได้เสกแผนที่แล้วส่งมอบแผนที่ขึ้นมาลอยตรงหน้าของผม



:คุณได้รับไอเทม:

• แผนที่ Villa x1
  
  

“ขอบคุณครับ”
//ผมเก็บพับแผนที่เก็บเอาไว้แล้วใส่มันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะขอเดินยังทางออกที่อยู่อีกทาง

"รอเดี๋ยวก่อน….” //ผู้อาวุโส D พูดรั้งตัวผมเอาไว้ก่อน



“ครับ?”



“ข้าอยากจะมอบของสิ่งนี้ให้กับเจ้า......มันเป็นของๆเจ้า..พ่อหนุ่ม...” //มีคริสตัลก้อนหนึ่งสีฟ้าโผล่ขึ้นมาจากมือของผมก่อนที่จะลอยมาที่มือของผมตรงหน้า



“...มันคืออะไรหรอครับ..?” //ผมเอามือทั้งสองข้ารองแก้วคริสตัสเอาไว้แล้วมองผู้อาวุโส D



“.......สิ่งที่จะคอยปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยจากภยันอันตรายต่างๆที่จะเข้ามาใกล้ตัวเจ้า…..รักษามันเอาไว้ให้ดีจนกว่าคริสตัลนั้นจะสำแดงพลังออกมา.....ขอให้โชคดีนะ..พ่อหนุ่มน้อย..” //แล้วผู้อาวุโส D ก็ส่งยิ้มที่ผ่านใต้หมวกใบจากมาให้เรณด้วยความหวังดีนิดๆ



ผมยิ้มตอบกลับไปด้วยท่าทางที่สุภาพก่อนที่จะออกไปพร้อมกับรับคริสตัลนั้นไว้ในมือ ผมเดินออกไปพร้อมกับสูดอาการยามดึกข้างนอกพร้อมกับชมแสงจันทร์ยามเที่ยงคืนซึ่งบรรยากาศแบบนั้นหาที่ไหนไม่ได้จากโลกเดิมที่ผมจากมาอีกแล้ว


:คุณได้รับไอเทม:

• :คริสตัลแห่งแกนพลังงาน x1

ผมเดินทางกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อไปกล่าวบอกลาอัลลาร์ก่อนที่ผมจะออกเดินทางแต่ก็ไม่ปานที่อยากจะหยิบคริสตัลก้อนนั้นขึ้นมาดูอีกรอบ ทุกครั้งที่ผมหยิบคริสตัลที่ว่าขึ้นมามันก็มีความรู้สึกเหมือนเคยพบหรือเคยเจอที่ไหนมาก่อน (เหมือนเคยเจอที่ไหนกันนะ...ทำไมเราถึงรู้สึกมีความคุ้นเคยแบบนี้..)



ณ หมู่บ้านเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออก



เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ…



ผมกลับมาที่กระท่อมของอัลลาร์เพื่อหวังว่าจะพบเขาได้ที่นั่นและผมก็เข้ามาเจอเขากำลังนอนหลับอยู่ขอบเตียงเหมือนเขาจะดื่มหนักมาพอสมควรในระหว่างที่ผมไม่อยู่และออกไปทำธุระข้างนอก



“เหอ…….ท่านพี่……...ท่านอยู่ไหน….ท่านพี่….” //เขาละเมอพูดเพ้อถึงใครบางในความฝัน



“...อัลลาร์….อัลลาร์….ตื่นๆ” //ผมเข้าไปสะกิดตัวอัลลาร์แต่เขาไม่ยอมตื่นเหมือนหลับลึก



ผมเข้าใจว่าการที่เขาไปปลุกเขาตอนนี้อาจดูยากลำบากผมจึงขอปลีกตัวออกมาก่อนรอให้เขาตื่นขึ้นมาตอนเช้าอีกทีจะดีกว่า แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกมาจากกระท่อมเขาก็ยังเพ้อละเมอถึงพี่ชายของเขาไม่หยุดแล้วก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเขาเสียใจเรื่องอะไรบางอย่างที่เขายังทำใจยอมรับมันไม่ได้ ผมรู้สึกว่าเขาน่าจะมีปมความหลังบางอย่างที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับเขาแต่ผมก็ไม่อยากจะเข้าไปกวนเขาและน่าจะปล่อยให้เขาอยู่อย่างนั้น



ปั๊กก!



ผมเดินไปชนกับใครบางคนที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ทันมองและคนที่ยืนขวางทางอยู่ตรงหน้าผมนั่นก็คืออัคคลีทัสที่เขากำลังจะเดินทางไปยังคุมแนวรบด้านหน้าสุดตรงบริเวณเส้นแบ่งเขตระหว่างเผ่าตะวันตกกับเผ่าตะวันออก แต่ด้วยความที่ผมสงสัยที่อัลลาร์ละเมอพูดออกมาผมจึงชวนเขาคุยเรื่องคนที่อัลลาร์พูดถึงก่อนที่อัคคลีทัสจะพาผมไปคุยที่หน้าผาที่เดิมตรงจุดที่อัลลาร์พาผมมาในตอนแรกท่ามกลางแสงจันทร์ยามค่ำคืนและก็พลางชวนกันคุยเรื่อยเปื่อยไประหว่างทางจนเราสองคนมานั่งกันที่ริมหน้าผา



“เจ้ารู้ไหม...ว่าก่อนที่เขาจะมาเป็นหมอยา...เขาเคยเป็นอะไรมาก่อน”



“เขาเคยเป็นอะไรมาก่อนหรอครับ?”



เขานั่งนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดต่อไปว่า..



“อัลลาร์ฮาร์ทน่ะแต่ก่อนเขาเคยเป็นนักรบลิซาร์ดแมนมาก่อน ก่อนที่เขาจะเริ่มมาเป็นหมอยาอย่างจริงๆจังๆจนถึงทุกวันนี้ เมื่อ 7 ปีก่อนในสมัยที่ข้ายังเป็นแค่นักรบลิซาร์ดแมนธรรมดายังไม่ได้รับตำแหน่งช่วงต่อเป็นหัวหน้าเผ่า ตอนอัลลาร์เป็นนักรบที่อยากจะช่วยเหลือคนในกองทัพมากกว่าจะออกไปฆ่าศัตรู โดยเขานั้นมีพี่ชายคนหนึ่งที่ชื่อ อลูส์ เขาเป็นสหายรักของข้าอีกทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของหัวหน้าเผ่าของพวกเราในสมัยนั้นอีกด้วย”



“มีช่วงหนึ่งที่ข้า อลูส์และอัลลาร์กำลังออกเดินลาดตระเวนรอบๆเขตชายแดนเส้นแบ่งระหว่างตะวันตกและตะวันออกตอนนั้นมีมอนเตอร์ตัวหนึ่งกระโดดข้ามชายแดนมาหายังเขตแดนของพวกเรา มันเป็นหมาป่าสีดำตัวหนึ่งมีร่างกายที่สูงใหญ่กำลังคาบบางสิ่งบางอย่างอยู่ในปากของมัน...”



“คุณกำลังหมายถึงเจ้า Blood Wolf รึเปล่าครับ?”



“ใช่ ว่าแต่เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ากำลังจะพูดถึงมัน??”



“คือ..พอดีก่อนหน้านั้นที่ผมจะถูกพาเข้ามาในหมู่บ้านนี้ผมเคยเจอกับมันมารอบนึงน่ะครับ...ตัวมันใหญ่ มีขนสีดำสนิท มีแถบลวดลายสีแดงสดเหมือนเลือดและมีแววตาสีแดงก่ำที่สามารถส่องประกายในความมืดได้ นึกถึงตอนนั้นแล้วก็ยังขนลุกไม่หาย”



“แล้วเจ้าเอาชีวิตรอดจากเขี้ยวมรณะของมันมาได้อย่างไร?”



แล้วผมก็เล่าอธิบายรายละเอียดต่างๆทั้งที่มาที่ไปว่าผมรอดจากคมเขี้ยวกระหายเลือดของมันมาได้อย่างไรตั้งแต่ต้นจนจบจึงทำให้อัคคลีทัสเข้าใจเรื่องราวของผมขึ้นมาบ้างนับจากนั้น



“อ้อ อย่างนี้นี่เอง...งั้นข้าเล่าต่อล่ะนะ อะแห่ม! เจ้าหมาป่านั่นมันคาบคนในเผ่าของพวกเราอยู่ในปากและมันก็จับลิซาร์ดแมนเผ่าของเรากินเข้าไปทั้งตัวก่อนที่มันจะเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา”



*Flashback เมื่อ 7 ปีก่อน*



“นะนั่นมัน...ปีศาจ..!!!” //อัลลาร์เริ่มแสดงอาการเสียขวัญก่อนใครๆเนื่องจากเป็นนักรบที่ไม่เคยต่อสู้หรือฆ่าใครมาก่อน



“ตั้งสติเอาไว้น้องข้า..พวกเราเป็นนักรบจะต้องมิเกรงกลัวอันตรายตรงหน้า!” //อลูส์พยายามเรียกสติอัลลาร์น้องชายของเขากลับมา



“เดี๋ยวข้าจะคุ้มกันอัลลาร์ให้”
//อัคคลีทัสได้เข้ามาเอาการป้องกันตัวอัลลาร์เอาไว้


“อะไรเนี่ย? มีพวกกิ้งก่าสองขาสามตัวมาเดินป้วนเปี่ยนแถวๆนี้ด้วยหรอเนี่ย??” //มันเดินเข้ามาแล้วก็หยุดเว้นระยะห่างอยู่ข้างหน้าจากกลุ่มของทั้งสามพอสมควร



“เจ้าเป็นใครกันทำไมถึงลอบเข้ามาในอาณาเขตเผ่าของพวกเรา!!?”



“ฮึฮึฮึ ทำไมข้าจะต้องบอกให้พวกสัตว์เลี้อยคลานอย่างพวกเจ้ารู้ด้วยล่ะ??”



“ตอบมาถ้าเจ้าไม่อยากตาย!!” //อลูส์พูดขึ้นเสียงอย่างไม่หวาดหวั่นศัตรูตรงหน้าอย่างหมาป่าโลหิต



“ฮึฮึฮึ พวกกิ้งก่าสองขาอย่างพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร แต่ข้าจะบอกพวกเจ้าเอาบุญสักหน่อยก็ได้ไหนๆพวกเจ้าทั้งหมดก็จะตายอยู่แล้ว ข้าคือ Blood Wolf ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเหล่าผู้มาเยือนและข้าก็ถูกสั่งให้มาจัดการพวกแกพวกกื้งก่ายืนสองขาให้พวกแกยอมจำนนต่อเหล่าท่านผู้มาเยือนนายเหนือหัวของข้า ฮึฮึฮึ”



“ว่าไงนะ!?”



“ถ้าพวกแกไม่ยอมจำนนนายเหนือหัวของข้าก็จะสั่งยกทัพพวกกิ้งก่าสองขาอีกกลุ่มหนึ่งมาบุกทำลายพวกแกให้ย่อยยับไม่ให้เหลือชาติตระกูลเลย ฮึฮึฮึ”


"เผ่าของพวกข้าไม่มียอมตกอยู่ใต้อาณัติของพวกเจ้าหรอก!!!"

"ถ้าพูดดีๆแล้วไม่ยอมฟังล่ะก็........พวกแกก็กลายมาเป็นอาหารของข้าดีกว่า!!!"


แล้วมันพุ่งกระโจนเข้าใส่กลุ่มของอลูส์อย่งรวดเร็วอัคคลีทัสรีบพาอัลลาร์ที่ยังอ่อนประสบการณ์ด้านการต่อสู้ไปยังที่ปลอดภัยส่วนอลูส์ก็ใช้ดาบของป้องกันการโจมตีของมันเพียงลำพังเนื่องจากเขาเป็นนักรบลิซาร์ดแมนที่มีประสบการณ์และทักษะการต่อสู้มากที่สุดในเผ่า



เช้งงง !!



เขี้ยวของมันเข้ากระแทบกับดาบของอลูส์อย่างแรงจนเกิดสะเก็ดไฟเสียดสีกันอย่างเห็นได้ชัดทั้งคู่ต่อสู้กันโดยที่อัคคลีทัสคอยอยู่กับอัลลาร์อย่างใกล้ชิดเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น



“ห่ะเห๋ออ?! ท่านพี่! ท่านพี่อัคคลีทัสท่านรีบไปช่วยพี่ข้าเร็วเข้า!”



“แต่เจ้าจะตกอยู่ในอันตรายและไม่มีคนคุ้มกันเจ้านะ!”



“ไม่เป็นไรหรอก ข้าอยู่ตรงนี้ปลอดภัยดีเดี๋ยวข้าจะร่ายสกิลรักษาคอยหนุนท่านทั้งสองจากตรงนี้ให้เอง” 

อัคคลีทัสจ้องมองสายตาคำขอร้องของอัลลาร์ฮาร์ทไปสักพักก่อนที่เขาจะยอมใจอ่อนทำตามที่อัลลาร์ฮาร์ทขออย่างช่วยไม่ได้เพราะถ้าหากเขาไม่ยอมเข้าไปช่วยเขาก็จะกลายเป็นตราบาปที่เขาไม่สามารถสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับอลูส์สหายของเขาได้ อีกทั้งยังจะถูกอัลลาร์ฮาร์ทน้องชายสหายรักของเขาขาดความยกย่องและความเชื่อใจไป

เช้งงงง!!!!


“อัคคลีทัส?! นี่เจ้าเข้ามาทำอะไรทำไมไม่ไปดูอัลลาร์ฮาร์ทน้องข้าล่ะ??!”



“ก็อัลลาร์ฮาร์ทขอให้ข้าเข้ามาช่วยเจ้าอีกแรงน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงเขาปลอดภัยดีถ้าเขาอยู่ตรงนั้นเพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”



“เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้ากับข้าจะเอามันอยู่??”



“แน่นอน อัลลาร์ฮาร์ทจะช่วยซัพเราจากข้างหลังอยู่ห่างๆหากเราได้รับบาดแผลเพราะฉะนั้นมีอะไรก็งัดออกมาใช้ให้หมดเลย!”



“ฮะฮ่า นั้นสินะถ้างั้นก็ดีมีเจ้ามาช่วยอีกแรงก็น่าจะพอจัดการมันได้ ย๊ากกกก!!!”



แล้วทั้งคู่ก็เข้าไปรุมเจ้า Blood Wolf อย่างสู่สีพร้อมกับรา่ยสกิลคอมโบร่วมกันจนเจ้าหมาป่านั้นต้องล่าถอยกลับไปตั้งหลักสักพักทั้งสองฝ่ายต่างแลกแผลสลับไปสลับมาจนต่างฝ่ายต่างก็สูญเสียและบาดเจ็บทั้งคู่แต่ฝั่งของอลูส์และอัคคลีทัสจะได้เปรียบอยู่นิดๆเนืองจากอัลลาร์จะคอยร่ายสกิลฟื้นฟูและรักษาอาการบาดเจ็บ



“กรรรร…!! หนออยยยย!! ทำไมพวกกิ้งก่าสองขาอย่างพวกแกสองตัวถึงจัดการไปเท่าไหร่ก็ยังลุกกลับมาสู้กับข้าได้!!!” //มันส่งเสียงขู่ในลำคอพร้อมกับเจ็บใจก่อนที่จะหันไปมองอัลลาร์ที่ไม่ได้เข้ามาต่อสู้ด้วย



“ฮึฮึฮึ ถึงว่าทำไมข้าพยายามโจมตีพวกเจ้าจนสองตัวสาหัสสากรรจ์มากแค่ไหนพวกเจ้าก็ยังสามารถลุกขึ้นมาต่อสู้กับข้าได้ที่แท้มันมีตัวคอยหนุนหลังอยู่ห่างๆนี่เอง”
//มันหันมาสนใจอัลลาร์แทนและกำลังจะเดินเข้าไปจัดการอัลลาร์ที่ป้องกันตัวไม่ได้



“แย่ล่ะ! อัลลาร์รีบหนีไป!!” //อลูส์ที่เห็นท่าไม่ดีจึงตะโกนสั่งให้น้องชายของเขารีบหนีไปแต่ก็ช้าไปก้าวเดียว



“เห๋ออ….!!??”



เจ้า Blood Wolf กระโจนข้ามหัวอลูส์กับอัคคลีทัสไปหาอัลลาร์เพื่อที่จะฆ่าอัลลาร์เพื่อตัดตัวช่วยในการต่อสู้ของทั้งสองคนอย่างไวมันอ้าปากพร้อมที่จะงับตัวอัลลาร์ในตายภายในครั้งเดียวส่วนอัลลาร์ที่กำลังลนลานก็ไม่สามารถหลบหรือร่ายสกิลป้องกันตัวได้จนกระทั่ง….



กั๊บบบบ !!!! ฉึบบบ !!



เสียบกระทบของขากรรไกรของมันดังขึ้นแสดงให้เห็นว่ามันงับโดนเป้าหมายที่มันต้องการแต่ว่าสิ่งที่มันงับเข้าไปนั้นไม่ใช่อัลลาร์เป้าหมายที่มันเล็งไว้ แต่มันแขนข้างขวาของอลูส์ที่เขาเข้าไปมาการโจมตีแทนน้องชายของเขา



“หื้มม” //มันเกิดความฉงนสงสัยที่มันงับโดนแขนของอลูส์แทนที่จะเป็นอัลลาร์



“ฮึ่บบบ….อึกก…….อย่าคิดว่าจะทำอะไรน้อยชายข้า….!!”



“ท่านพี่..?!!”



“ปล่อยสหายข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าปีศาจ!!”



ฉึ่บบบ!!!

อัคคลีทัสกระโดเข้ามาใช้ดาบแทงเข้าที่แก้มข้างขวาของมันจนดาบเสียบทะลุมิดด้าม มันอ้าปากปล่อยแขนของอลูส์ก่อนที่จะถอยชะงักออกไปด้วยความเจ็บปวดจนมันสบัดให้ดาบหลุดออกจากแก้มของมัน



“ท่านพี่!!” //อัลลาร์เข้าไปประคองข้างหลังอลูส์



“อึกก…..เอออออ…..อัลลาร์...ฮาร์ท..เจ้า..ไม่...เป็นอะไรนะ…??”



“ข้าไม่เป็นไร..แต่ท่านน่ะบาดเจ็บสาหัสมากเลยนะ...”



“อลูส์..เจ้า...โอ้...แย่ล่ะสิ...”



อัคคลีทัสถึงกับผงะเมื่อเห็นสภาพแขนข้างขวาของเขาเป็นรูโหว่จากรอยกัดของเจ้า Blood Wolf พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด



“ท่านพี่! ท่านไหวรึเปล่าท่านพี่ ดะ..เดี๋ยวข้าจะร่ายสกิลรักษาช่วยท่าน….” //อัลลาร์ยื่นมือไปจ่อที่แขนข้างขวาของอลูส์แล้วร่ายสกิลรักษา



อัลลาร์เริ่มร่ายสกิลใส่ที่แขนข้างขวาของเขาเพื่อรักษาแขนพี่ชายของเขาแต่ผลของสกิลนั้นกลับไม่ทำงานจึงสร้างความแปลกใจให้กับอัลลาร์ อลูส์ และอัคคลีทัสในตอนนั้นเป็นอย่างมากจนสุดท้ายเขาก็รู้ว่าค่าพลังเวทย์มนต์ของอัลลาร์นั้นหมดไปกับการช่วยรักษาอยู่แนวหลังตอนที่อลูส์กับอัคคลีทัสกำลังต่อสู้ อลูส์เห็นว่าอัลลาร์ไม่สามารถใช้สกิลรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้เขาจึงบอกให้อัคคลีทัสพาอัลลาร์หนีไปตอนนี้ส่วนตัวเขาจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้ทั้งสองหนีไป...

อัคคลีทัสไม่มีทางเลือกอื่นจึงรีบอุ้มแล้ววิ่งพาตัวอัลลาร์หนีออกมาส่วนอัลลาร์ก็บ่นโวยวายตลอดทางจนทั้งสองกลับมาถึงหมู่บ้านอย่างปลอดภัย



“อัคคลีทัส!? อัลลาร์ฮาร์ท!? นี่พวกเจ้าไปทำอะไรมาเนี่ย?!” //นักรบลิซาร์ดแมนเฝ้ายามหน้าทางเข้าหมู่บ้านวิ่งมาหาทั้งสองด้วยความตื่นตระหนกกับสภาพของทั้งสอง



“พวกเราไปเจอเจ้าหมาป่าปีศาจอยู่ในป่าตอนที่พวกเรากำลังลาดตระเวนอยู่…..มันโจมตีพวกเรา.จนข้าต้องพาอัลลาร์วิ่งหนีออกมามา….แฮ่กก...แฮ่กก...”
//อัคคลีทัสวิ่งเยาะมาเรื่อยๆก่อนที่จะมาหยุดยินหอบแล้ววางอัลลาร์ลงจากหลังที่เขากำลังรู้สึกผิดและเสียใจที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือพี่ชายของเขาได้



“แล้ว….อลูส์หายไปไหนล่ะ??”



“เขา...ยอมเสียสละต่อสู้กับเจ้าหมาป่าปีศาจนั่นเพื่อถ่วงเวลาให้เราสองคนหนีออกมา…...แต่ถ้าอยากให้เจ้ารีบไปรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าเผ่าของเราให้ทราบ....แฮ่กก....ข้าไปได้ยินมาจากเจ้าหมาป่าปีศาจนั่น...มันพูดว่า...พวกมันจะยกทักลิซาร์ดแมนอีกกลุ่มมาจัดการพวกเรา....หากพวกเราไม่ยอมก้มหัวให้กับนายเหนือหัวของมัน...”

"แล้วใคร ใครคือนายเหนือหัวของพวกมัน??"

"ข้าเองก็ไม่รู้....แต่ที่แน่ๆ.....พวกเราควรแจ้งเรื่องนี้เพื่อเตรียมรับมือกับสงครามที่่กำลังจะเกิดขึ้นให้หัวหน้าเผ่าได้รับทราบแล้วเตรียมการกันจะดีกว่า" //อัคคลีทัสหอบไปพูดไป


"นี่มันเรื่องใหญ่แล้วสิ...ถ้างั้นข้าจะรีบไปรายงานให้หัวหน้าเผ่าได้รับทราบเรื่องนี้….” //แล้วนักรบลิซาร์ดแมนหนึ่งในนั้นก็รีบวิ่งไปรายงายให้หัวหน้าเผ่านตอนนั้นรับทราบ



หลังจากนั้นอัคคลีทัสก็ต้องคอยพูดจาปลอบโยนอัลลาร์ให้เขาก้มหน้ายอมรับความจริงที่เกิดขึ้นเรื่องการตายของอลูส์พี่ชายของเขาอย่างยากลำบากกว่าอัลลาร์จะยอมรับความจริงข้อนั้นก็ใช้เวลาแรมเดือนกว่าเขาจะยอมรับสิ่งที่เกิดและชะตากรรมการจากไปของพี่ชายเขาได้



*กลับสู่ปัจจุบัน*



“หลังจากนั้นอัลลาร์ก็สูญเสียพี่ชายของเขาไปแบบไม่มีวันกลับจนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังรู้สึกผิดและยังไม่มีวันใดเลยที่เขาจะไม่นึกถึงอลูส์พี่ชายของเขาและนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขานอนละเมอถามหาพี่ชายของเขาอย่างที่เจ้าเพิ่งจะได้เห็นนั่นแหละ”



“เขาดูน่าสงสารมากเลยนะครับ มีพี่ชายที่เป็นญาติเพียงคนเดียวในครอบครัวแล้วเขาก็สูญเสียคนที่เขารักมากที่สุดในชีวิตไปตลอดกาล...”



“อ่ะ! ข้ามีเรื่องที่จะบอกเจ้าแค่นี้แหละว่าแต่ก่อนหน้านั้นเจ้าบอกว่าจะไปที่ Villa ใช่ไหม?”



“อ้อ ใช่ครับ..”



“ข้ามีเรื่องอยากจะขอให้เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยงานข้าก่อนที่จะเจ้าไปที่ Villa ได้ไหม?”



“เห๋??! ทะ..ทำไมล่ะครับ?!"



“ก็ข้าน่ะได้ยินเรื่องกิติศักดิ์ความเก่งกาจของเจ้าจากปากของอัลบาร์โดแล้วว่าเมื่อคืนเจ้าน่ะออกไปต่อสู้กับเจ้าสวาร์กอร์ทเพียงลำพังแล้วก็เอาชนะมันมาได้ด้วยตัวคนเดียว ซึ่นข้าก็คาดการว่ามนุษย์อย่างเจ้าน่าจะมีพัฒนาการที่รวดเร็วมากกว่าลิซาร์ดแมนตัวอื่นในเผ่า”



“แฮะๆๆ ^ ^ ”



“ข้าคิดว่าถ้าหากเจ้ามาอยู่ช่วยเป็นคนงานให้กับข้าข้าว่ามันน่าจะช่วยพัฒนาศักยภาพความสามารถในตัวเจ้าให้พัฒนายิ่งขึ้นไปอีก”



“อ้อ ครับๆ”


"อื้มม น่าจะเลยเวลามาพอสมควรแล้วงั้นข้าขอตัวไปปฏิบัติหน้าที่ที่แนวหน้าก่อนนะถ้าเจ้าสนใจอยากจะมาเป็นผู้ช่วยข้าก็ติดต่อส่งข่าวมาหาข้าผ่านสายส่งข่าวในหมู่บ้านที่ค่ายนักรบนะ"

"ครับๆ เดี๋ยวผมขอเวลาคิดสักคืนนะครับ"

หลังจากนั้นอัคคลีทัสก็เดินจากผมไปปล่อยให้ผมนั่งอยู่ริมหน้าผาท่ามกลางแสงจันทร์เพียงลำพังวันนั้นผมเกิดนึกอะไรบางอย่างออกขึ้นมานั่นคือการสำรวจแผนที่ที่จะไป Villa ผมหยิบมันขึ้นมาดูแล้วลองสำรวจแผนภาพโดยรวมในแผนที่และผลที่ออกมาก็คือ ต้นไม้ หอคอย ภูเขา ทะเลทราย ต้นไม้ที่มีความสูงใหญ่ และอื่นๆที่ผมดูแล้วไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่างแถมไม่มีการบ่งบอกเส้นทางว่าจะไปทางไหนก่อนไปไหนหลังและที่สำคัญมันไม่มีบอกชื่อและสัญลักษณ์อะไรที่จะช่วยในการสืบเสาะหาข้อมูลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวมีแต่สถานที่ที่จัดวางตามจุดต่างๆเท่านั้นและนั่นก็คือเหตุที่ทำให้ผมขออยู่กัับเผ่าลิซาร์ดแมนไปก่อนและอาจจะได้รับการฝึกฝนที่เหมาะสมสำหรับการเอาชีวิตในโลกของเกมนี้ด้วยก็ได้ (อย่างตอนที่ผมได้เรียนวิชาด้านยาแพทย์สมุนไพรจากอัลลาร์เป็นต้น) 
ผมเก็บพับแผนที่แล้วใส่คืนที่เดิมแต่มือของผมก็ไปแตะโดนกับแก้วคริสตัลผมจึงหยิบเอามันออกมาทีเดียวแล้วลองมองสำรวจคริสตัลนั้น ผมนั่งชื่นชมความสวยงามของคริสตัลก้อนนั้นนานเป็นชั่วโมงจนผมถือคริสตัลในมุมที่เหมาะเจาะกับแสงจันทร์ที่สาดผ่านลงมาจนคริสตัลเกิดแสงสว่างภายในตัวขึ้นมา


ว๊าาบบบบบ
!!!


แสงว๊าบจากคริสตัลส่องสว่างจ้าชั่วครู่ก่อนที่ผมจะเห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่ภายในก้อนคริสตัลก้อนนี้ มันเป็นเหมือนตัวอ่อนของสิ่งมีชีวิตบางอย่างตัวเล็กๆอาศัยอยู่ภายในนั้นกำลังนอนขดตัวอยู่มันดูคล้ายๆกิ้งก่าหรือจิ้งจกหรืออะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นพวกสัตว์มีเกล็ดกำลังเจริญเติบโตอยู่ภายในนั้นอย่างปริศนา



“ทำไมถึงมีตัวอะไรแบบนี้อยู่ในคริสตัลได้นะ…?”
//ผมหยิบขึ้นคริสตัลขึ้นมาตรวจสอบอีกรอบหนึ่งเพื่อหาความผิดปกติ



เวลาเช้ามืด…



“คร๊ออกกก...ฟี….”



“เฮ้ เจ้ามนุษย์ตื่นๆ!”
//ผมเผลอหลับไปตรงบริเวณริมหน้าผาแต่โชคยังดีที่ผมไม่เผลอหลับแล้วร่วงลงไปข้างล่างผมตื่นขึ้นมาเพราะถูกลิซาร์ดแมนตัวหนึ่งปลุกโดยการสะกิดแขน


“นี่เจ้ามานอนหลับอะไรตรงนี้น่ะ รู้ไหมว่าตรงนี้มันอันตราย?“



“เอิ่ม…ขอโทษครับ พอดีผมมานั่งคุยกับคุณอัคคลีทัสเมื่อแล้วจู่ๆผม….” //ผมนั่งเกาหัวแล้วพลางนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืนบางส่วนไม่ออก



“ช่างเถอะๆ แต่ทีหลังก็ระวังๆหน่อยแล้วกันเดี๋ยวหน้าผามันก็ทรุดตัวลงแล้วล่วงลงไปข้างล่างหรอก”



“ครับๆ”



หลังจากนั้นลิซาร์ดแมนตัวดังกล่าวก็เดินจากไปส่วนผมก็ตัดสินใจได้แล้วว่าผมขอเลือกที่จะอยู่ช่วยงานอัคคลีทัสไปก่อนเพื่อหาประสบการณ์และลองทำความคุ้นเคยโลกให้นี้มากกว่าเดิมน่าจะดีกว่าเพราะถ้าหากบุ่มบามออกเดินทางไปทันทีมันอาจจะเสี่ยงเกินไปและไม่น่าจะดีต่อตัวผมเป็นแน่


ณ กระท่อมของอัลลาร์ฮาร์ท



“อัลลาร์ อยู่ไหม?” //ผมวิ่งขึ้นมาบนกระท่อม



“หืมม...อ่าวว...เจ้าเองหรอเรณ...งืมๆๆ….” //กำลังงัวเงียสร่างเมา



“คุณพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนสายส่งข่าว?”



“หืมม….เจ้าอยากรู้ไปทำไมหรอ….”
//ลุกขึ้นมาเกาหัวเหมือนคนตื่นนอน


“คือผม…...อยากจะเข้าไปเป็นนักรบช่วยงานอัคคลีทัสน่ะครับ!” //ผมยืนอกขึ้น
แล้วส่งยิ้มให้

“..........”



“หา!!!!?” //เขาถึงกับร้องอุทานขึ้นมาดังมากบ้านแทบจะแตกจนผมแทบจะเอานิ้วอุดหูทั้งสองข้าง



“อะไร..มีอะไรหรอครับอัลลาร์?”



“นี่เจ้าจะไปเป็นผู้ช่วยท่านอัคคลีทัสงั้นหรอ เจ้าเนี่ยนะ!!!”



“ใจเย็นก่อนครับๆ อัลลาร์ผมแค่….”



“ข้าไม่เห็นด้วยที่เจ้าจะไปเป็นผู้ช่วยของท่านอัคคลีทัสอย่างเด็ดขาดและอย่างยิ่งยวดด้วย!!!” //เขาเริ่มโวยวายหนักขึ้นเรื่อยๆเหมือนไม่อยากให้ผมไป



“ใจเย็นๆ อัลลาร์ผมไม่ได้จะออกไปรบกะใครเขาสะหน่อยผมแค่อยากจะช่วยงานเล็กๆน้อยๆให้กับคุณอัคคลีทัสก็แค่นั้นเอง”



“แล้วอะไรที่ทำให้เจ้าอยากจะไปเป็นผู้ช่วยท่านอัคคลีทัสล่ะ??”



“ที่จริงผมไม่อยากไปเป็นผู้ช่วยให้กับคุณอัคคลีทัสหรอก นี่ไงผมได้แผนที่ที่จะไปยัง Villa แล้วนี่ไง” //ผมหยิบแผนที่ขึ้นมาให้เขาดูแล้วเก็บคืน


"แต่เรื่องพี่ชายคุณน่ะคุณอัคคลีทัสเขา...."


“หือ!!! นี่เจ้ารู้เรื่องราวเกี่ยวกับพี่ชายข้าหมดแล้วสินะ….” //พูดจบเขาก็นั่งฟุบลงที่เตียง



“......ก็คุณอัคคลีทัสอยากเล่าให้ผมฟังน่ะครับ..เพราะเมื่อคืนผมเห็นคุณนอนละเมอเพ้อถึงพี่ชายของคุณไม่หยุดเลย” //ผมไม่พูดอะไรนอกจากยืนมองเขาสักพักก่อนที่จะมานั่งที่เตียงข้างๆเขา



“....พี่ชายข้าน่ะเป็นคนดีและเป็นนักรบที่กล้าหาญเผชิญอะไรต่างๆมาเยอะ...แต่ข้าน่ะไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง...ไม่เลยสักนิดเดียว…..ขนาดหยิบดายฆ่าคนหรือสัตว์ตัวเล็กๆก็ยังไม่กล้าทำเลย...” 


“ตั้งแต่ที่ข้ายังจำความได้พี่ข้าคอยหาของมาคอยเลี้ยงปากเลี้ยงท้องให้ข้ามาตั้งแต่เราสองคนยังเป็นเด็ก ท่านพ่อและท่านแม่ของพวกเราถูกฆ่าตายตอนที่ครอบครัวของเราออกไปหาของป่า จนเราสองพี่น้องกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่และก็เดินโดดเดี่ยวเร่ร่อนไปเรื่อยๆในป่าใหญ่ แต่แล้วก็มีกลุ่มนักรบลาดตระเวนเดินมาพบเราสองคนเข้าและคนที่ทำหน้าที่รับเลี้ยงดูแลเราสองคนก็คือ อาร์บลีส เขาเป็นหัวหน้านักรบลิซาร์ดแมนที่อยู่อันดับรองลงมาจาก สการ์ ผู้เป็นพ่อของอัลบาร์โดและยังเป็นหัวหน้าเผ่าลิซาร์ดแมนตะวันออกในสมัยนั้น”



“อาร์บลีส เป็นพ่อของท่านอัคคลีทัสแล้วเขาก็รับเราสองคนไปเป็นลูกบุญธรรมนับแต่นั้นเป็นต้นมาเราทั้งสามคนก็เป็นเพื่อนเล่นกันโดยมีข้าเป็นน้องของท่านพี่อลูส์ที่เข้าเล่นอยู่ในกลุ่มของเด็กน้อยที่เล่นกัน ผ่านไปหลายปีเราทั้งสามก็เติบโตจนกลายเป็นหนุ่มพร้อมที่จะเข้าร่วมกองทัพได้ อัคคลีทัสกับท่านพี่อลูส์ได้เข้าร่วมเป็นนักรบลิซาร์ดแมนเดินเท้าติดอาวุธ ส่วนข้าเป็นนักรบลิซาร์ดแมนสายซัพพอร์ทพวกนักรบเดินเท้าที่อยู่แนวหน้า”



“พวกเราสามคนต่างทำหน้าที่การเป็นนักรบลิซาร์ดแมนได้ดีจนกระทั่งสการ์ผู้ที่เป็นหัวหน้าเผ่าในตอนนั้นถึงกับปลาบปลื้มและภาคภูมิใจในตัวของอลูส์ที่เขาทำหน้าที่ของนักรบได้ดีในการจัดการและสังหารศัตรูที่เป็นปรปักษ์กับเผ่าจนสการ์ถึงกับเลือกอลูส์พี่ชายของข้าให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่ารุ่นต่อไปซึ่งเดิมทีตำแหน่งหัวหน้าเผ่าจะส่งต่อได้ก็ต่อเมื่อเป็นคนในตระกูลผู้ก่อตั้งเผ่าหรือได้รับการโหวตจากคนในเผ่าเท่านั้น เพราะฉะนั้นพี่ชายข้าจะได้รับการเลือกจากการโหวตจากคนในเผ่าและคนในเผ่าต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าจะให้อลูส์พี่ชายของข้าเป็นหัวหน้าเผ่ารุ่นต่อไป”



“ตอนที่พี่ข้าได้รับการคัดเลือกให้เป็นหัวหน้าเผ่าข้ารู้สึกปลาบปลื้มและยินดีกับพี่ชายของข้าเป็นอย่างยิ่งและข้าก็รู้สึกภาคภูมิใจที่มีพี่ชายที่ดีอย่างเขาและข้าก็หวังไว้สักวันว่าสักวันหนึ่งข้าจะต้องเป็นที่ยอมรับและพูดถึงเหมือนกับพี่ชายของข้าให้จงได้…...แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เปลี่ยนชีวิตข้าไปตลอดกาล...ใช่….ไอ้เจ้าปีศาจนั่น!.....ไอ้หมาป่าโลหิตนั่น!!....มันพรากชีวิตและเกียรติยศพี่ชายไปจากข้า!!!.....มัน….มันพรากทุกสิ่งที่อย่างที่ข้ามีไปจากข้าจนหมด!!!” //เขากำหมัดแล้วเริ่มพูดใส่อารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกว่าเขาจริงจังผิดปกติ



“อัลลาร์ ผมว่าคุณควรพูดเรื่องนี้และออกไปหาอะไรทำดีกว่านะอย่างเก็บสมุนไพร อ้อ! ใช่สิคุณยังสอนผมไม่หมดเลยนะเรื่อ-....”



“ข้าจะฆ่ามันให้ได้แม้จะต้องผลิกแผ่นดินควานหามันข้าก็ต้องฆ่ามันให้ได้!!” //แล้วเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับทำลายข้าวของจนเละกระจัดกระจายไปทั่ว



“อัลลาร์! อัลลาร์!! หยุดก่อน!! ใจเย็นๆตั้งสติเอาไว้อัลลาร์!!! คุณกำลังถูกความโกรธแค้นเข้าครอบงำนะ!!!”



ตอนนั้นผมถึงกับรีบกระโดดเข้าไปกอดคอเขาเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เขาอาละวาดทำลายข้าวของไปมากกว่านี้จนเขาเริ่มมีอาการหนักข้อมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งเขาจับผมแหว่งไปอัดกับกำแพงอย่างแรงด้วยความโกรธโดยไม่รู้ตัว



ตุ๊บบบ!!



“อ๊ออกก…!!” //ตัวผมเข้าไปกระแทกอัดกับกำแพงไม้ไผ่อย่างแรง



“อ่ะเห๋ออ?!....เรณ!!......” //เขาได้สติขึ้นมาทันทีหลังจากที่เขาเผลอพลาดพลั้งใช้กำลังทำให้ผมถูกแหว่งไปอัดกับกำแพงเมื้อกี้



“โอ้ไม่ๆๆ...เรณๆๆ...ข้าขอโทษ...ขะ..ข้าไม่ได้ตั้งใจ..จะ...เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่า..??” //อัลลาร์รีบวิ่งเข้ามาประคองตัวผมแล้วเอามือปัดฝุ่นออกจากเสื้อให้



“แค๊กๆ….ผมไม่เป็นไรครับอัลลาร์….แรงเยอะดีนะครับ...นี่ขนาดคุณเป็นเผ่าที่แรงน้อยที่สุดในบรรดาสี่เผ่าลิซาร์ดแมนทั้งหมดแล้วนะเนี่ย...แหะๆๆ”



แล้วผมกลับมานั่งปลอบให้อัลลาร์กลับมาสงบจิตสงบใจเหมือนเดิมจนเขาหายจากอารมณ์โกรธเป็นปกติได้สำเร็จ ผมเปลี่ยนเรืองไปเป็นเรื่องที่ผมจะเข้าร่วมเป็นนักรบตามคำเชิญชวนของอัคคลีทัสถึงแม้อัลลาร์จะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่เขาก็ต้องยอมปล่อยให้ผมไปตามเส้นทางที่ผมเลือกและก็เป็นโอกาสเหมาะพอดีที่ผมจะร่วมต่อสู้เคียงบาเคียงไหล่กับอัคคลีทัสอยู่ที่เผ่านี้ด้วย (ก็อาจจะได้ไปสู้จริงๆวันใดก็วันหนึ่งแหละ)



ณ ค่ายนักรบ
ในหมู่บ้าน


ผมเดินเข้ามาในค่ายพร้อมกับมองหาลิซาร์ดแมนที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้คุมของค่ายนี้และแล้วผมก็เจอจนได้แต่คาดว่าน่าจะนะในตอนนั้นและดูท่าเขาน่าจะยุ่งอยู่กับงานในค่ายน่าดู



“เออออ ไม่ทราบว่าใครเป็นสายส่งข่าวครับ” 


“หืมม อ้อเจ้าเองหรอเจ้ามนุษย์มีธุระอะไรงั้นหรอ?”



“ครับ คุณพอจะรู้รึเปล่าว่าใครเป็นคนสายส่งข่าวของหมู่บ้าน?”



“อ้อ ถ้าเจ้าจะส่งข่าวล่ะก็ไปที่กระท่อมสายส่งข่าวกรองทางนู้นเลย ตรงที่มีธงสีขาวดำใหญ่ๆตรงนั้นน่ะ” //แล้วเขาก็ชี้ไปยังกระท่อมอีกหลังให้ผมดู



“ขอบคุณครับ”



ผมเดินไปตามที่ลิซาร์ดแมนตัวนั้นบอกจนมาถึงจุดที่เป็นที่พักของสายส่งข่าวสภาพที่พักพวกเขาค่อนข้างเละเทะพอสมควรแถมยังมีขนาดเล็กกว่าของกลุ่มอื่นๆที่เป็นพวกนักรบเดินเท้าหรือพวกจอมเวทย์สะอีก



“ห้าววว สวัสดีตอนเช้าาในวันอากาศที่สดใส......ห้าววว”



“เออ คุณใช่สายส่งข่าวของหมู่บ้านนี้รึเปล่าครับ”



“หื้มม อ้อเจ้านี่เองเจ้ามนุษย์มาหาข้ามีธุระอะไรให้ข้าช่วยงั้นหรอ?”



“ผมอยากจะฝากคุณส่งข่าวจากผมไปหาคุณอัคคลีทัสหน่อยนะครับว่าผมจะขอเป็นผู้ช่วยอัคคลีทัสน่ะครับ”



“หา?! อย่างเจ้าเนี่ยนะจะเป็นผู้ช่วยของท่านอัคคลีทัสน่ะนี่เจ้ากำลังล้อเล่นข้าอยู่รึเปล่าเนี่ย?? ฮ่าๆ” //เขาหัวเราะแล้วสบประมาทผม



“นี่! ผมจริงจังนะตกลงคุณจะส่งข่าวให้ผมรึเปล่า!?”



“ฮ่าๆเหอะๆ ถ้าเจ้าเข้าไปในกองทัพเนี่ยะเจ้าจะไปทำอะไรได้วิ่งถือดาบออกไปหาศัตรูแล้วถ้าดวลตัวต่อตัวหรอหรือเข้าไปหลบหลังคนอื่นแล้ววิ่งหนีหางจุกตูดล่ะ ฮ่าๆ”



“คุณจะดูถูกหรือจะหัวเราะอะไรยังไงผมก็เชิญ แต่เรื่องนี้คุณอัคคลีทัสเป็นคนชวนผมด้วยตัวเองเมือคืน”



“เจ้าว่าไงนะ?”



“คุณอัคคลีทัสเป็นคนชวนผมด้วยตัวเองว่าจะผมจะมาเป็นผู้ช่วยให้กับเขารึเปล่า ถ้าผมอยากเขาก็บอกให้ผมมาฝากคุณส่งข่าวกับคุณให้คุณนี่ตกลงคุณจะส่งข่าวให้ผมไหม??”



เขายืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมาหรือหัวเราะให้ผมได้ยินเลยสักแอะก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในกระท่อมแล้วหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาพร้อมหยิบเอาปากกาขนนกออกมาแล้วยื่นมาให้ผมเขียนข้อความและลงลายเซ็นกำกับลงท้ายข้อความก่อนที่กระดาษแผ่นนั้นจะถูกเก็บใส่กระบอกไม้ไผ่สะพายข้าง



“.....ข้ายังไม่ปักใจเชื่อเจ้านะว่าท่านอัคคลีทัสเป็นคนเชิญชวนเจ้าด้วยตัวท่านเอง แต่ดูจากแววตาและท่าทางของเจ้าแล้วก็อาจจะมีส่วนที่เป็นเรื่องจริง”

"ไม่เชื่อไม่เป็นไรครับ...ไว้ค่อยฟังจากปากของเขาเองเมื่อตอนที่คุณส่งข้อความตอบกลับจากผมถึงมือเขาแล้วก็แล้วกัน"


พูดจบเขาก็ไปหยิบอาวุธเป็นมีดเดินป่าเล่มหนึ่งก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปส่งข่าวด้วยความเร็วสูงจนฝุ่นควันตลบไปทั่วหน้ากระท่อมตรงบริเวณที่ผมอยู่



“เฮ้ออ วิ่งเคลื่อนที่เร็วสมกับเป็นเผ่าตะวันออกจริงๆถ้าเป็นพวกตะวันตกวิ่งสามวันสามคืนก็คงไม่ไปถึง”



ที่เหลือก็ข้ารอให้อัคคลีทัสประกาศรับผมเข้าร่วมกองทัพอย่างเป็นทางการก็พอหลังจากนั้นผมก็ออกไปหานอนเล่นใต้โคนต้นไม้รอนับจากนั้น
โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามีเงาของใครบ้างคนกำลังจ้องมองลงมาจากข้างบนต้นไม้ต้นที่ผมกำลังงีบหลับอยู่.....


รอตอนต่อไป......