[Fiction] Machino al Guardiano [8/8]

EP01 : Last hope

---

"ซ้าย ... ไม่สิ ขวา ..... อึ๋ก !! .... ยังหรอกน่า .... ยังไม่ยอมหรอก !!"

เสียงพึมพำเบาๆของหญิงสาวภายในค็อกพิทของหุ่นยนต์สีส้ม อมเหลือง มีลายทางดำสลับพาดอยุ่ตามจุดต่างๆ
มีร่องรอยที่ผ่านการใช้งานมานาน ทั้งสีถลอก รอยบุบบี้ รูโบ๋ ให้เห็นมากมาย พร้อมกับเสียงโลหะเสียดสี
บางจุดก็ดังกึงกังน่ากลัว ออกมาเป็นระยะๆ สายตาของเธอมองไปรอบๆพร้อมกับปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว
คอยโยกคันบังคับไปมา



หุ่นยนต์ของเธอสไลด์ตัวไปมาหลบการโจมตีไปยังซากสิ่งก่อสร้างใกล้ๆ แต่การโจมตีก็ยังสาดเข้าใส่อย่างไม่หยุดพัก
จนซากที่คอยบังตัวเธอเริ่มพังลงที่ละน้อย แต่ไม่ทั้นจะได้ทำอะไร เงาดำขนาดใหญ่ก็พุ่งข้ามหัวของเธอมาจากด้านหลัง
ร่างของหุ่นอีกตัวที่รูปร่างเหมือนกัน ต่างเพียงหมายเลขที่ติดตั้งเป็น 01 ได้กระโดดข้ามกำแพงม้วนตัวเล็งปืนในมือ
ตรงมาที่เธอพร้อมลั่นไกทันที

"อ๊าาาาาาาาา แพ้อีกแล้ว !!" หญิงสาวในชุดไพล็อทสูท ที่รูดซิบด้านหน้าลงมาถึงช่วงท้อง เผยเสื้อกล้ามสีขาวภายใน
และรอยชื้นของเหงื่อ นอนร้องโวยวายพร้อมดิ้นสบัดมือเตะขาไปมาเหมือนเด็กๆอยู่บนพื้นหญ้า ใต้เงาต้นไม้ใหญ่
หลังจากจบการซ้อมเมื่อครู่ที่ผลก็คือเธอแพ้ไปนั่นเอง



"ฮ่ะ ๆๆ ไม่หรอกน่า เธอแค่เกร็งไปหน่อยเท่านั้นละ" ชายหนุ่มในชุดหมายเลข 01 เอ่ยขึ้นก่อนจะส่งขวดน้ำมาให้หญิงสาว
ที่ทำหน้าบูดมองมาทางเขาก่อนจะลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ รับขวดน้ำจากเขา ชายหนุ่มนั่งลงช้าๆข้างๆหญิงสาว พร้อมดื่มน้ำพลางๆ
ความเงียบเข้าปกคลุมช้าๆ ได้ยินเพียงเสียงวายลมพัดหวิว พัดผ่านแนวไม้ ฟังดูสบายอย่างบอกไม่ถูก

"นี่ ....."
"หืม ...? "
"ชั้น ... ไม่สิ พวกเราจะทำได้ไหม ..... "

คำถามของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้ง อึดอัด กดดัน ไม่มั่นใจ ออกมาจนรู้สึกได้ หญิงสาวก้มหน้าน้อยๆ
ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมา ชูมือทั้งสองข้างขึ้นสุดแขน พร้อมตะโกนออกมา " สู้ตายยยยยยย !!! "
ชายหนุ่มมองเธอร้องตะโกนออกมาอย่างประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาพร้อมลุกขึ้นทำตามหญิงสาวบ้าง
" สู้ตายว๊อยยยยยยย !! " ทั้งสองต่างร้องตะโกนกันไปมาพลางหันมามองกันและหัวเราะออกมาทั้งคู่

โว๊ยยย เป็นบ้าอะไรฟระ !!! แหกปากหา ... แกเรอะ !!! ว่างมากก็มาช่วยกันสิเฟร้ยยยย !!!

เสียงของเพื่อนร่วมทีมของทั้งคู่ร้องตะโกนสวนกลับมาพร้อมทำท่าแยกเขี้ยวทะมึนทึงมองมาทางทั้งคู่ ก่อนที่ทั้งสอง
จะวิ่งหัวเราะมาหาเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาอย่างไว ด้วยท่าทางสนุกสนาน "ฮ่า ๆๆ มาแล้ว ๆ"

---

ในช่วงเช้าของวันใหม่ เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน

ท่ามกลางชุมชนเล็กๆแห่งหนึ่งอันเป็นสถานที่พักอาศัยของเหล่านักเรียนนักศึกษา แต่ว่าผู้คน
กลับไม่พลุกพล่านมากนัก อาจเพราะเป็นเช้าที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิ อากาศช่วงนี้กำลังเย็นสบาย
หลายคนก็อาจกำลังนอนหลับสบายอยู่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านเมฆลงมาเป็นแสงสี นวลตา
เสียงเหล่านกที่ขับร้องเสียงใส ชวนให้ไม่อยากทำอะไรในตอนเช้านี้จริงๆ แต่ว่าวันนี้ เป็นวันที่
หญิงสาวรอมากว่าอาทิตย์แล้ว

หญิงสาวสีหน่าท่าทางตื่นเต้น ใบหน้าร่าเริง กำลังหยิบข้าวของต่างๆ ที่ดูไม่น่าจะใช่หนังสือเรียน
หอบมาพะรุงพะรัง พลางมองไปที่นาฬิกาเพื่อเช็คเวลา เมื่อดูว่าครบแล้วเธอก็ออกจากที่พักเพื่อ
เตรียมจะเข้าเรียน เธอวิ่งไปตามเส้นทางผ่านย่านร้านค้า แวะทักทายผู้คนที่รู้จักบ้าง ดูไม่รีบร้อน
จนมาถึงหน้าโรงเรียน ก็เห็นว่าวันนี้ดูแปลกกว่าปกติ เพราะผู้คนกลับดูคึกคักมาก มีซุ้มต่างๆ
จัดเรียงรายเต็มสนามหน้าโรงเรียน ยาวไปจนถึงส่วนด้านในตามทางระหว่างอาคารก็มี เพราะ
วันนี้เป็นวัน เลือกวิชากิจกรรมอิศระ ของโรงเรียนในเทอมนี้ ก็พอจะเดาได้ว่า หญิงสาวเองก็เป็น
คนของชมรมใดชมรมหนึ่งในนี้เช่นกัน

"ดีจ้า !! สาวน้อยน่ารัก ผู้แสนมีเสนห์  อิเอนาริ มิกะ  มารายงานตัวละคร่าาาาา "

หญิงสาว ผมยาวสลวย ร่างเล็ก หน้าตาสดใส ท่าทางกระชับกระเฉง ในชุดนักเรียนกระโปรงสั้นสีดำ
เธอยิ้มแป้น ร้องทักเสียงดังพลางยกมือทักทายคนในซุ้มชมรมของเธอ แต่ทว่าก็ไร้เสียงตอบกลับใดๆ
ไม่ใช่ว่าไม่มีคนอยู่ แต่กว่าพวกเขาไม่มีท่าทีกระตือรือล้นสนใจอะไรเท่าไร บางคนก็แค่ยกมือเล็กๆ
ทักกลับเท่านั้น

"โหยยย อะไรกัน วันนี้เป็นวันหาคนเข้าชมรมนะ ไหงไม่สดชื่นกันบ้างเลย ...." มิกะบ่นอุบ
พร้อมวางข้าวของที่เตรียมมาวางลงบนโต๊ะ และเริ่มจัดเรียงอย่างตั้งใจ โดยที่คนอื่นก็เริ่มลุกขึ้นมา
หยิบจับของช่วยเธอบ้าง แต่ก็ดูทำไปงั้นๆเอง

"เห้อ... คิดว่าทำไปแล้วจะมีใครสนใจรึไง " เสียงชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
หญิงสาวหันขวับลุกขึ้นยืนไปมองเขาทันที " ชั้นมั่นใจเลยว่าปีนี้ต้องมีอะไรดีๆแน่นอน !!" เธอตอบ
เสียงใสอย่างมั่นใจ ชายหนุ่มมองด้วยหน้าตาเซ็งๆ ราวจะบอกว่า เอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากใหนกัน
ชายคนนั้นก็คือ คิซารากิ ไทกะ ชายหนุ่มปี 3 ใบหน้าคมเข้ม ผมสั้นสีดำ ร่างการดูสูงใหญ่แข็งแรง
เขามองไปรอบๆซุ้มชมรมของพวกเขาก็เห็นได้ชัดว่า พวกเขามาอยู่ในมุมสุดจะอับแทบไม่มีใครจะเดิน
ผ่านมาด้วยซ้ำ แต่มันก็มีเหตุผลของมันอยู่ แต่จากช่วงหลัง ปีสองปี ที่ผ่านมา เขาก็ไม่เชื่อว่าจะมีใครมา
ขอสมัครชมรมนี้แน่นอน แม้จะไม่ได้คาดหวังอะไรแต่เขาก็ช่วยจัดซุ้มไปเงียบๆอยู่ดี

เวลาผ่านไปสักพัก ซุ้มของพวกเขาก็ดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างชัดเจน รูปภาพ ป้ายข้อมูลต่างๆมากมาย
พร้อมอะไรบางอย่างขนาดใหญ่มีผ้าสีขาวคลุมอยู่ตั้งอยู่ข้างๆซุ้มนั่้นเอง มิกะ ดูตื่นเต้นมากเธอพยายาม
ยืดตัวชะโงกมองดูว่ามีใครมารึยัง ก็เห็นชายหนุ่มคนนึงวิ่งมาทางเธอ

"แฮ่ก ๆๆ เฮ้ ... ชั้นไปแจกใบปลิวมาหมดแล้วนะ .... ดูท่าทางมีคนสนใจด้วยละ ..." ชายหนุ่มเอามือยันเข่า
ก้มตัวหายใจหอบเสียงดัง เอ่ยบอกหญิงสาวไป เขาคนนี้คือ ซาซากิ ไดซึเกะ ชายผมสั้นสีน้ำตาล ตัวสูงกว่า
มิกะเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาก็เป็น หนึ่งในเพื่อนร่วมชมรมนั่นเอง เมื่อหญิงสาวได้ยินที่ ไดซึเกะ บอก เธอก็
ดวงตาลุกวาวรีบลากชายหนุ่มไปด้านข้างซุ้มตรงที่มีบางอย่างถูกคลุมอยู่อย่างเร็ว "เอ้า ๆๆ รีบไปเตรียมตัวเร็ว ...."

จากนั้น มิกะ ก็มายืนมองดูที่หน้าซุ้มต่อทันที ด้วยท่าทางดีใจ แต่ทว่า ....

2 เดือนต่อมา


แม้จะไม่ได้รับการสนับสนุนในหลายๆด้าน แต่ปีนี้ชมรมของพวกเขากลับทำผลงานได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ
จากเดิมที่พวกเขาเป็นเพียงทีมไม้ประดับที่แค่ไม่กี่รอบก็เก็บกระเป๋ากลับบ้านกันได้เลย แต่ปีนี้อาจเป็นเพราะ
ประสบการณ์จากหลายๆปีที่ผ่านมา รึอาจเพราะแรงขับดันจากการอยากรักษาชมรมเอาไว้ก็บอกได้ยาก แต่
มันก็ทำให้พวกเขาต่อสู้มาจนถึงรอบคัดเลือกเลกสุดท้ายจนได้

การต่อสู้ในรอบสุดท้ายนี้ จะแบ่งเป็น 2 ใน 3 โดยรอบแรก จะทำการแข่งขันแบบ gunslinger หรือพูดง่ายๆ
การต่อสู้แบบใช้อาวุธปืน และ ทีมชมรมก็ได้รับชัยชนะไปอย่างไม่ยากเย็นนัก และ ในรอบที่สอง เป็นการ
แข่งแบบ warrior หรือรูปแบบการต่อสู้ระยะใกล้ ใช้อาวุธฟาดฟันกันแบบนักรบโบราณ การแข่งขันรอบนี้
เป็นไปอย่างยาวนาน พลัดกันรุกรับอย่างดุเดือด ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่ง ทีมของเขา พลาดท่า
โดนอัดเข้าใส่บริเวณค็อกพิท แม้จะมีกฎว่าห้ามโจมตีใส่โดยตรง แต่ก็มีบ้างที่จะถูกโจมตี และครั้งนี้เอง
ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ แต่มันก็ส่งผลให้ทีมของพวกเขา พ่ายแพ้ไปในที่สุด จนต้องตัดสินกันในรอบสุดท้าย

"แฮ่ก แฮ่ก ...."

เสียงหายใจถี่รัว ผสมอาการไอ ออกมาเป็นระยะ ดังออกมาจากตัว ไดซึเกะ นักบินประจำทีม ที่อาการดูแย่
ร่างกายเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน เหงื่อไหลชุ่มไปทั้งตัว แต่ ผลการตรวจจากแพทย์สนาม ก็ไม่มีอะไรที่ดู
น่าเป็นห่วง หรือ ร้ายแรง อะไรเพียงแต่สภาพอ่อนแรงมากเท่านั้น และถูกแนะนำว่าให้พักผ่อนสักครู่ หาก
ยังไม่ดีขึ้นก็ควรถอนตัวน่าจะเป็นการดีกว่า

ไดซึเกะ พยายามแสดงว่าตัวเองไหว พูดคุยโต้ตอบได้ปกติ แต่ทางเพื่อนร่วมทีมคิดว่าน่าจะต้องถอนตัวดีกว่า
ไดซึเกะ ดูไม่พอใจอย่างมาก เขาลุกพรวดตรงไปที่หุ่นของเขาทันที ทว่าเมื่อเดินจะไปขึ้นขับ เขาไปได้เพียง
ไม่ถึงสามก้าว ก็เซล้ม หมดสติลงแทบจะในทันที เพื่อนร่วมทีมต่างตกใจ รีบพาเขาไปนอนพักทันที

---

ณ ทุ่งโล่งขนาดใหญ่ ที่ดูแห้งแล้งไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ มีแต่ก้อนหินน้อยใหญ่ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ
ฝุ่นผง และ เศษหญ้าแห้งพัดฟุ้งไปทั่ว แต่ความเงียบนั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงไซเรนที่ดังระงมไปทั่ว และ
ก็มีเสาสีขาวขนาดใหญ่พอสมควรโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน มันขยับไปมาสักครู่ แล้วมันก็แยกออกมาเป็นส่วน
กลายเป็น หุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่มีลายขาวสลับดำ พร้อม ไซเรน ฟ้า แดง ที่มือทั้งสอง พร้อมส่งเสียงออกมา ...



"การแข่งขัน หาตัวแทนเข้าลีก เลกที่ 3 รอบชิงชนะเลิศ กำลังจะเริ่มในอีก 10 นาที !! "
"ขอให้ตัวแทนทั้งสอง เข้าสู่สนามได้ ...."

เสียงไชโยโห่ร้องของเหล่าแฟนๆ ส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่ว มาจากอัฒจันทร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่
ไม่ห่างจากทุ่งร้างนั้นเท่าไรนัก โดยใกล้ๆทั้งสองด้านก็มี จอขนาดใหญ่ให้ดูการแข่งได้อีกด้วย กลุ่มคน
ที่เข้ามาดูก็มีจำนวนพอสมควรแต่ดูจะเป็นของฝ่ายตรงข้ามซะมากกว่า เพราะทางโรงเรียนของพวกเขา
ไม่ได้สนใจเท่าไร จะมีก็แค่พวกผู้ใหญ่ที่ชื่นชอบการแข่งมานั่งดูกันแทนในอัฒจันทร์ฝั่งพวกเขา




อีกด้านหนึงที่ลานใกล้ๆ

"แย่แล้ว เขาเรียกแล้ว !!"
"โธ่เว๊ย .... เอายังไงดีฟะ .... แบบนี้มีหวังที่ทำมา ....."

เสียงชายหนุ่มสองคนกำลังบ่นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มท้อ คนหนึ่งอยู่ข้างๆร่างของชายคนหนึ่งที่นอนสลบอยู่
บนเตียงพยาบาล โดยคอยดูอาการ และจับประคองหน้ากากให้ออกซิเจนของเพื่อนเขา เอาไว้ อีกคนคือ ไทกะ
ก็เดินวนไปมาด้วยท่าทางครุ่นคิด ในใจเขาก็เป็นห่วงเพื่อนไม่อยากให้เสี่ยงอีก แต่อีกใจก็ไม่อยากให้สิ่ง
ที่พวกเขาลำบากกันมา ต้องมาจบตรงนี้ ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่การแข่งก็เข้ามาตามพวกเขา เพราะได้เวลาแล้ว
ไทกะ ที่เดินไปมาทำท่าเลิกลั่ก ไม่รู้จะตอบอะไรดี เสียงในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"โอเคๆ ขอเวลาแปบ เดี๋ยวเราไปแน่ ! "

เสียงนั้นพูดจบ เจ้าหน้าที่ก็พยักหน้าตอบรับแม้จะดูสงสัยเล็กๆ แต่ก็เดินจากไปอยู่ดี พอลับสายตาไป ไทกะ
ที่ตื่นๆเมื่อครู่ก็หันมามาทางต้นเสียง ที่เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนหน้าห้องคนขับของหุ่นยนต์
ที่ขนาดราว 15 เมตร ที่ทำท่าคุกเข่า อยู่ใกล้ๆ หญิงสาวยิ้มแห้งๆก่อนจะค่อยๆลุกยืน โดดลงมาข้างล่าง
"พาตัวเขาไปก่อนเถอะ !! .... ส่วนทางนี้ .... ชั้นจะลงแข่งเอง" หญิงสาวพูดขี้นพร้อมช่วยเพื่อนอีกคน
ยกร่างชายที่สลบขึ้นรถตู้ไปช้าๆ จากนั้นเธอก็โดดกลับขึ้นไปนั่งในห้องคนขับพร้อมเดินระบบทันที

"มาช่วยชั้นหน่อย .. เร็ว" เธอเรียกเพื่อนที่ช่วยยกคน เมื่อครู่ มาช่วยเธอเตรียมพร้อม ทั้งคู่ดูรีบร้อนมากๆ
ต่างจากชายอีกคนที่มองเธออย่างไม่พอใจนักอยู่ด้านล่าง "เฮ้ นี่เธอ !! ทำบ้าอะไรน่ะ !! " ไทกะ ยืนมอง
เอามือเท้าเอวร้องโวยถามอย่างไม่พอใจ แต่หญิงสาวก็ดูไม่สนใจอะไรพร้อมโบกมือไหวๆ ตอบกลับ
"ไม่ต้องห่วง ชั้นขับได้น่า ชั้นเป็นคู่ซ้อมหมอนั่นนะอย่าลืมสิ" เธอพูดเหมือนราวกํบเป็นเรื่องปกติ แต่
ไทกะ ขมวดคิ้วเล็กๆ "ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย ! เธอไม่มีสิทธิจะไปลงแข่งนะ ขืนโดนจับได้ละก็ ! "
หญิงสาวคนนั้นก็คือ มิกะ นั่นเอง เธอชะโงกหน้ามองมาทางเขาด้วยสีหน้าดูจริงจัง

"เราไม่มีโอกาศแบบนี้แล้วนะ !! ... ถ้าจะพัง ก็ขอไปพังในสนามดีกว่า !!"

ไทกะ เมื่อได้ยินก็นิ่งอยู่สักครู่ ก่อนจะขยี้หัวตัวเองอย่างแรง จนหัวกระเซิงพร้อมตะโกนออกมา เสียงดัง
"..... โธ่เว้ย ก็ได้ๆ ! .... เอาก็เอา แต่เกิดไรขึ้นไม่รู้ด้วยนะ !" พูดจบเขาก็เข้าไปช่วยเพื่อนๆอีกแรงทันที
มิกะ รีบเตียมพร้อมระบบ ใส่ชุดสูทพร้อมหมวกนักบิน เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดหมวก เปิดระบบ
โฮเวอคราฟ พุ่งออกไปทางสนามแข่ง

"พวกเรา ! .... สวดมนต์ให้ชั้นด้วย !!"

---

กลางสนามแข่งขันอันเป็นทุ่งรกร้างกว้างใหญ่ ร่างของหุ่นยนตร์ขนาดใหญ่สองตัวยืนตระหง่าน ตรงหน้า
กันและกัน ต่างฝ่ายมีอาวุธครบครัน โดยมีหุ่นกรรมการยืนอยู่ระหว่างกลาง ทันใดนั้นเสียงของโฆษก ก็
ประกาศออกมาเสียงก้องไปทั่ว

"การแข่งรอบที่ 3 ระหว่าง ทีม Kobin fight จากโรงเรียน สลาฟิน ที่เคยเข้าเล่นในลีกมาแล้วหลายสมัย
กับทีม silver claws จากโรงเรียน โอเซรอส ที่โชว์ฟอร์มโดดเต่นมากในปีนี้ กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว !!"

"รอบนี้เป็นการแข่งแบบ free for alll มีอะไรใส่กันให้หมด !! ต่างฝ่ายต่างเสมอ 1-1 รอบนี้ใครเป็นผู้ชนะ
ก็ ได้เข้าไปสู่ลีก armando ที่ยิ่งใหญ่ทันที !!! ........... เอ้าาาาา ...... ละ ทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้ว !! "




READY  ............ FIGHT !!!!




สิ้นเสียงประกาศ ร่างสีเขียวของหุ่นยนต์ทีม โคบิ้น ก็พุ่งพรวดเข้ามาหา หุ่นสีขาวของ มิกะ อย่างรวดเร็ว
เศษฝุ่นฟุ้งเป็นทางด้วยพลังจากโฮเวอร์ พร้อมง้างอาวุธคล้ายกระบองเหล็กขนาดใหญ่ บุกเข้าโรมรันใส่
แรงฟาดนั้นรุนแรงขนาดทำลายหินก้อนโตลงได้อย่างง่ายดาย



มิกะ รีบยิงปืนในมือสวนป้องกันตัว แต่ก็ไม่ได้ผลมากนัก ด้วยความเร็วของฝ่ายตรงข้าม รวมกับที่ว่า
นี่คือการแข่งครั้งแรก ซึ่งมันไม่เหมือนกับตอนเป็นคู่ซ้อมแม้แต่น้อย ความกดดันที่รู้สึกได้อย่างฟ้ากับเหว

" ท่าทางที่โดนไปเมื่อรอบที่แล้วจะมีผลสินะ...."

ชายในหุ่นเขียว พึมพำเบาๆ จากการที่เขารู้สึกว่า การเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามนั้นดูแปลกๆไปจากเดิม
เขาคิดว่านักบินอาจไม่สมบูรณ์ต่อเนื่องจากรอบที่แล้ว ที่เขาฟาดกระบองเหล็กไปโดนบริเวณ ค็อกพิท
เมื่อเห็นโอกาศทองตรงหน้า เขาก็เร่งเครื่อง พุ่งเอาส่วนปลายกระบองกระแทกใส่ส่วนลำตัวของหุ่นสีขาว
อย่างแรง แรงกระแทกรุนแรงจนร่างของหุ่นกระเด็นออกไปไกลพอสมควร

"อั่ก ..... !! "

ตัวของ มิกะ เองก็ได้รับแรงกระแทกจนหัวสั่นหัวคลอนไปเหมือนกัน ระบบของหุ่นก็รัวๆ ติดๆดับๆ
อยู่สักครู่ พอทุกอย่างทำงาน ก็เห็นร่างของหุ่นสีเขียวยืนคร่อมตัวหุ่นของเธอเอาไว้ พร้อมเอากระบอง
ตำ กระแทกลงมารัวๆ จนแทบไม่มีโอกาศได้โต้ตอบเลย

"โอ้โห !! ทีมโคบิ้น รุกไล่จนได้โอกาศแล้วครับ เขาพยายามจะจบเกมนี้แล้ว ! ถ้าทีม ไวท์แฟงค์ ลุกไม่ทัน
โดนนับ 10 แล้วละก็จะถูกตัดสินว่าแพ้ทันที ! ... เอ้าจะจบตรงนี้แล้วงั้นเหรอ !"


หญิงสาวดวงดาเบิกโพลง บังคับหุ่นของเธอ เตะขึ้นสูง กระแทกเข้าด้านหลังหุ่นของทีม โคบิ้น ที่กำลังเผลอ
จนเซไปด้านหน้าและต้องเอากระบองในมือมาค้ำตัวเอาไว้ไม่ให้ล้ม แต่ทันใดนั้นเสียงร้องเตือนภัยของหุ่น
ก้ดั้งเตือนขี้นจากด้านหลัง ไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไร หุ่นสีขาวก็ระดมยิงเข้าใส่จากด้านหลังเป็นชุดๆ

หุ่นทีมโคบิ้นรีบแดชตัวเองพยายามหนี อย่างทุลักทุเล ซ้ำร้าย บูสเตอร์ด้านหลังของมันก็เกิดระเบิดขึ้น
จากการถูกยิงเข้าใส่เมื่อครู่ จนตอนนี้ความเร็วของมันก็ลดลงอย่างชัดเจน ทำได้แค่กระโดดใกล้ๆเท่านั้น
เขารีบยกโล่ขึ้นป้องกัน พร้อมถอยหลังไปพิงกับกำแพงหินเพื่อป้องกันด้านหลังของตัวเอง และพยายาม
ยิงโต้ตอบ แต่ว่าดูเหมือนจะไม่ใช่ความถนัดของเขาเท่าไร การยิงดูจะแค่ก่อความรำคาญมากกว่าจะทำให้
เสียหายใดๆกับตัวคู่ต่อสู้

"เอาเลย .... ประธาน .... เอาเล๊ยยยย !!!" เสียงเพื่อนร่วมทีมที่ดูผ่านทางจอถ่ายทอดของสนามส่งเสียงร้อง
เชียร์อย่างออกรส และก็เหมือน มิกะ จะตอบสนอง เธอพุ่งตัวหุ่นสไลด์ไปซ้ายทีขวาที ระดมยิงเข้าใส่ไม่ยั้ง

"เอาเล๊ยยยยย อีกนิดเดียว !!!" ไทกะ ที่ดูอยู่ก็ร้องเชียร์ อย่างตื่นเต้น จ้องมองจออย่างไม่ละสายตา จนกระทั่ง
หุ่นทั้งสองหมดกระสุน ต่างฝ่าย ก็ชักอาวุธประชิดขึ้นมาทันที ฝ่ายทีมโคบิ้น แม้จะไม่มีบูสเตอร์ แต่ว่าเขาเอง
ก็ค่อนข้างเชื่อมั่นในทักษะของตัวเองในการต่อสู้แบบอาวุธประชิด ทำให้เขาเริ่ม ก้าวออกมาจากแนวป้องกัน
ช้าๆ มิกะ เองก็ยิงไปจนหมดหวังว่าจะล้มเขาได้แต่ก็ต้องคิดใหม่ ตอนนี้ ต่างฝ่ายต่างมีโอกาศพลาดได้ทั้งคู่

"บ้าจริง ! ... "

เธอบ่นอุบขึ้นมา มือของเธอชุ่มเหงื่อจนแทบจะกำคันบังคับไว้ไม่อยู่ สายตาจ้องมองไปที่หุ่นสีเขียว ที่กำลัง
เดินอาดๆตรงเข้ามา พร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังก้องหุบเขา ลั่นมาจากอัฒจันทร์กองเชียร์ เสียงเชียร์อันปลุกเร้า
ส่งให้ ทีมโคบิ้น เป็นผ่ายวิ่งเข้าใส่เธอก่อน หญิงสาวเองในหัวตอนนี้ก็โล่ง ขาวโพลนไปหมดแล้ว เธอตัดสินใจ
พุ่งเข้าใส่ ด้วยเช่นกัน และ นั่นคือฉากตัดสิน .....

---

ภาพแสงจากหลอดไฟสีนวลตา กับเพดานสีขาว มีพัดลมเพดาน หมุนพัดเอื่อยๆ สายลมเบาๆพัดผ่านให้สนชื่น
ขึ้นได้เล็กๆ หันไปด้านหนึ่งก็เห็น วิวธรรมชาติสวยงาม ร่มรื่น ม่านสีขาวพริ้วไหวไปมาเบาๆ กับแจกันดอกไม้
เล็กๆตั้งอยุ่ใกล้ๆ มีกระดาษบางอย่างติดไว้ เหมือนจะเขียนบางอย่างเอาไว้ แต่ลายมือดูจะไก้เขี่ยเกินอ่านได้
ไปเสียก่อน เมื่อหันไปอีกด้านก็ได้เห็น ....

".... นี่ ... พวกนาย"

เสียงของชายหนุ่มนักบินประจำทีมส่งเสียงเรียกเบาๆ ไปทางเพื่อนร่วมทีมทั้ง 3 คน ที่ยืนคุยกันอยู่ใกล้ๆ
เมื่อทุกคนเห็นว่าเขาฟื้นแล้วก็ ไชโยโฮ่ร้องกันทันที จนพยาบาลเข้ามาเคาะประตูมองหน้าพวกเขาอย่าง
ไม่พอใจนัก ที่สงเสียงดัง ใช่แล้วที่นี่คือโรงพยาบาล ไดซึเกะ หลังจากสลบไปก็ถูกนำตัวมารักษาที่นี่
หลังการแข่งจบไปราว 4-5 ชม.

"นี่ ... แล้วการแข่งล่ะ" ไดซึเกะ เอ่ยถามอย่างสิ้นหวัง ทั้งสามคนก้เงียบไม่ตอบอะไร ก่อนจะค่อยๆนั่งลง
ที่เก้าอี้ใกล้ๆ สักพักเสียงการรายงานข่าวก็ดังขึ้น เนื้อข่าวก็เป็นการประกาศรายชื่อ ทีมที่ได้เข้าสู่ Armamdo
ซึ่งแน่นอน พวกเขานั้น ไม่ได้เข้ารอบ ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆรับสภาพ ความฝันของพวกเขามันมาได้แค่นี้เองสินะ
เขานึกรำพึงในใจ ก่อนจะมองไปยังเพื่อนๆ พร้อยเอ่ยคำขึ้นเบาๆ


ชั้นขอโทษนะ .....

---

---

---

กว่าสิบนาทีที่ทั้งสามคนได้แต่เดินตามเจ้าหน้าแหลมไปเงียบๆ ต่างไม่พูดไม่จาอะไรกันสักคำ ปล่อยให้
เจ้าหน้าแหลมพูดบลาๆๆ อยู่คนเดียวแถมพูดอะไรบ้างพวกเขาก็ไม่ได้ฟังด้วซ้ำ " เอาล่ะ ... ถึงแล้ว ... !!"
ทุกคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบานประตูบานใหญ่สีน้ำตาลอ่อนทำจากไม้อย่างดี มีระดับโลหะสีทองตาม
บานประตู พร้อมลูกบิดประตูแบบโบราณดูหรูหรา



"ขออณุญาติครับ ! ผมพาชมรม MAG มาพบแล้วครับ" เจ้าหน้าแหลมเคาะประตูเบาๆพร้อมเอ่ยขออณุญาติ
อย่างมีระเบียบ ก่อนจะได้รับสัญญาณว่าให้เข้าไปได้ เมื่อบานประตูเปิดออก ทั้งสามก็พบกับ ชายกลางคน
ศรีษะล้านตรงกลาง ผมด้านหลังออกสีขาวดอกเลา สวมชุดสูทสีดำ นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังราคาแพง ในมือเขา
กำลังถือดูเอกสารบางอย่าง เอาไว้ เขาหันมามองทางทั้งสามเล็กน้อย แต่เพืยงแค่นั้นก็ทำให้รู้สึก กดดัน
จนหนาวอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆทีเขาดูไม่มีพิษภัยอะไร



"หืม ... พวกเธอเหรอชมรม MAG .... ?" ผอ เอ่ยถามขิ้นก่อนจะลุกขี้นจากเก้าอี้ช้าๆ
"คะ .. ค่ะ!"
"...อืม เอาล่ะไม่อ้อมค้อมละนะ ... ชั้นมีบางอย่างจะบอกกับพวกเธอ ... มัน .."
"ชมรมจะถูกยุบสินะครับ ! ที่ตรงนั้นเราจะทำอาคารสำนักงานสภานักเรียนสินะครับ !!"


ไม่ทันที่ ผอ จะได้พูดอะไรต่อ ก็ถูกขัดโดยเจ้าหน้าแหลม ที่แทรกเข้ามา พร้อมพูดฉอดๆๆอย่างออกรส
ทำท่าโน่นนี่ชื้มือไม่ไปมา จนเขาหันไปสบตาเข้ากับ ผอ ที่ทำหน้าตาขึงขังมองเขาเขม็ง จนเจ้าหน้าแหลม
เหงื่อตก ขาแข้งสั่นระรัว เหมือนถูกเสือจ้องจะกินหัวก็ไม่ปาน

"พวกเราทราบแล้วค่ะ ! ชมรมจะถูกยุบ .....ถ้าพวก .. ถ้าพวกเรา ......"

" .... ใช่ .. พวกเธอจะถูกยุบ ถ้าเกิดพวกเธอไม่ได้เข้าร่วม Armando .... " ผอ เดินเข้ามาหาประธานสาวช้าๆ
มาหยุดตรงหน้า พร้อมยื่นส่งเอกสารในมือเขาให้เธอ มันเป็นหนังสือประกาศอะไรบางอย่างที่ดูสำคัญมาก
".... เอกสาร ยุบชมรมหรือค่ะ ?" มิกะ ยืนมือรับมันมาช้าๆ ในใจแทบไม่อยากจะรับรู้ถึงข้อความด้านในเลย
ผอ หันมองไปทาง เรียวตะ ที่อยู่ข้างๆ ขยับศรีษะนิดๆ เป็นสัญญาณ เรียวมะ ที่เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ ผอ ต้องการ
เขาก็ขอเอกสารนั้น จากมือของ มิกะ ไปช้าๆ ก่อนเปิดออกอ่านให้แทน

เนื้อหาภายในโดยรวม เป็น เอกสารจาก FIMGA หรือ สหพันธ์กีฬาหุ่นรบระหว่างประเทศ ได้กล่าวชื่นชม
ฟอร์มการแข่งขันของพวกเขา แม้ว่าจะไม่ได้สิทธิ์เข้ารอบก็ตาม แต่เนื่องด้วยทีมจากโซนตะวันออก 1 ทีม
ได้ประสพปัญหาถูกลงโทษแบนจากการแข่ง เนื่องจากโกงผลการแข่งขันในรอบชิง จึงทำให้ทีมที่เข้าร่วม
การแข่งปีนี้ได้ขาดไป ทางคณะกรรมการได้ตัดสินใจเลือกทีมของพวกเขา ได้เป็นตัวแทนผ่านเข้ารอบแทน
จากฟอร์มการแข่งที่โดดเด่นนั่นเอง

"ทางสมาคม จึงหวังว่าทางฝ่ายท่านจะตอบรับคำเชิญของเรา ... เข้าร่วมการแข่ง .... Armando ครั้งที่ 30 ..."
.....
..........
...............



"เอาจริงเดะ !!!!"



สมาชิคทั้งสามคนร้องเสียงหลงแทบจะพร้อมกัน แม้แต่เจ้าหน้าแหลมก็พลอยร้องไปกับเขาด้วย พวกเขา
รีบมามุงสุมหัวดูเอกสารใบนั้นอย่างตื่นเต้น "เห้ย ๆ อ่านไม่ผินแน่นะเว้ย" ไทกะ พูดขึงขังมองไปที่ เรียวตะ
ที่เป็นคนอ่าน "เออ ... นี่ก็ดูมา 3 รอบแล้ว ... " เขาตอบกลับ ด้านประธานสาว มิกะ ก็แทบจะไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
"นี่เรา ... ได้เข้าแข่ง .... ใน Armando ..... ฝันอยู่รึป่าวหว่า ..." พูดจบเธอก็หันไปหยิกคนข้างๆเต็มแรง


โอ้ยยย เจ็บนะ !!


"เห้ย ... ไม่ใช่ฝัน !!" เธอยิ้มแป้นด้วยความดีใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนทั้งสองของเธอที่กำลังมองอะไรอยู่
สักอย่างข้างๆตัวเธอ เมื่อหันไปก็พบว่า คนที่เธอหยิกไปเต็มแรงเป็น เจ้าหน้าแหลม ที่เนียนมามุงดูด้วยนั่นเอง
"..... เดี๋ยว .. นายเกี่ยวไรด้วยเนี่ย ?" มิกะ ทำหน้ากวนๆใส่จน หน้าแหลม รีบถอย เนียนออกไปทำไม่รู้ไม่ชี้
"หน้าแหลม เพราะชอบยื่นหน้ามา สอ-สระเอือก นี่เอง มิน่า หึหึหึ " ไทกะ ที่เป็นคู่ปรับ ได้ที่เอ่ยแซวเบาๆ



"ว่าไงล่ะ .... คำตอบของพวกเธอคืออะไรล่ะ ? " ผอ ยิ้มเล็กๆถาม

---

ไดซึเกะ นั่งอึ้งตาไม่กระพริบ เมื่อเห็นการประกาศ ว่าทีมของพวกเขาได้เข้ารอบเป็นตัวแทน ในการแข่งขัน
แทนที ทีมที่ถูกคัดออก เพื่อนๆต่างยิ้มแย้มคุยหยอกกัน ว่าการแข่งนี้จะเป็นอย่างไร คู่แข่งจะโหดแค่ไหน แม้แต่
เรื่องไร้สาระอย่าง จะมีสาวๆมาอยากขอลายเซ็นพวกเขาไหมกันไปเรื่อย

"เห้ย เราทำได้แล้วนะ .... ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยเส่ " ไทกะ เดินไปตบไหล่ ไดซึเกะ เบาๆ ส่วน เรียวตะ
ก็แอบไปเปิดสำรับอาหารผู้ป่วยของ ไดซึเกะ ไม่นานก็เบะปากออกมา จากสภาพอาหารที่ดูไร้รสชาติใดๆ
"รอนายออกจากโรงพยาบาลเมื่อไร เราต้องไปฉลองกัน !"

".... นาย มีอะไรจะบอกสินะ ..." มิกะ มองดูท่าทางของชายหนุ่มอยู่สักพักแล้ว เธอรู้สึกว่าเขามีอะไรบ่างอย่าง
ที่ยังไม่ได้บอกพวกเธอ ไดซึเกะ เมื่อได้ยินก็สะดุ้งเล็กน้อย เขาอ้ำอึ้งอยู่ซักครู่ ก่อนจะถอนชายใจออกมาเบาๆ

"ชั้น ... คงไปแข่งไม่ได้แล้วล่ะ"

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศสดใส กลับกลายเป็นมืดมนในทันตา "... แข่งไม่ได้ ? ...... พูดบ้าอะไรของนาย ?"
เรียวตะ เดินเข้ามาหาด้วยความสงสัย ไดซึเกะ ก้มหน้าน้อยๆ นั่งเงียบไม่พูดอะไร เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"หรือว่า ... หมอบอกว่านายบาดเจ็บหนัก ?" ไทกะ พูดขึ้น ไดซึเกะ ก็หันไปทางเขาอย่างแปลกใจ ก่อนจะยิ้ม
และพยักหน้าตอบ ".... อะ ... อืม ... หมอบอกว่า ต้องพักอย่างน้อย 3 เดือนน่ะ"

"ไม่จริงน่า ! ... นายบาดเจ็บหนักขนาดนั้นเลย .... รึว่า ... รึว่าเพราะชั้น .. ไม่รีบส่งนายไปรักษา ...... "

"..... ไม่หรอกน่า " ไดซึเกะ ยิ้มๆ ตอบ แม้คำตอบจะเป็นแบบนั้น แต่ก็ไม่ทำให้ มิกะ รู้สึกดีขึ้นเท่าไรนัก
บรรยากาศตอนนี้มาคุขึ้นเรื่อยๆ ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ไม่พูดจา "..... แล้วนี่ เราจะเอายังไงล่ะ .... " เรียวตะพูดขึ้น
ทุกคนก็หันมองกันไปมา "ก็คงต้องบอกปฐิเสธไปละ" ไทกะ นั่งเซ็งหมดแรงอยู่ตรงโซฟา พูดอย่างไม่ชอบใจนัก

"เห้อ .... ถ้าตอนนั้นมีเด็กใหม่ที่ เข้ามาเป็นนักบินได้ซักคนก็ดีสิ จะได้ลงแทนโดยไม่ต้องผิดกฎ ...................."

...........
....
..



"..... จะว่าไป เราก็มีอีกคนไม่ใช่เหรอ ... ?" ไทกะ ยิ้มอย่างเจ้าเลห์ มองมาทางเพื่อนๆของเขา ที่ทำหน้าเป็นหมาสงสัย
เอียงคอมองกันงงๆ "อีกคน .... รึว่านาย .... คิดจะ ...." เรียวตะ ที่เหมือนจะคิดออกว่า ไทกะ พูดถึงอะไร มองไปทางเดียว
กับ ไทกะ ในตอนนี้ไปที่คน คนหนึ่ง ....

"...... ห่ะ ..... หา ?? อะไรเหรอ " มิกะ ที่นั่งซึมๆอยู่ไม่ทันได้ฟังว่าเมื่อครู่เขาพูดอะไรกัน หันหน้ามองทั้งคู่เลิกลั่ก ๆ

---