To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี

TO THE "WAR OF" ELLAS CHAPTER 22 "การพบปะ" (ยังไม่รีไรท์)

_______________


"เฮนรี่ !! เฮนรี่ !!"

เสียงร้องของแม่ค้าสาวคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ร้องหานามของคน ๆ หนึ่งในระหว่างที่นางกำลังวิ่งมองหาไปทั่วทางถนนที่มีคนเดินชลมุนอยู่เต็มไปหมดในเมืองหลวงแห่งเอลลาสแห่งนี้ กลุ่มคนในชุดคลุมสีขาวและมีสัญลักษณ์ของไฟสีแดงตราอยู่บนผ้าคลุมได้ยินดังนั้นก็เอะใจก่อนที่ชายแก่ในชุดคลุมนั้นจะพูดกับหญิงสาวคนนั้นขึ้น

"เดี๋ยวพวกข้าจะกล่อมให้เด็กคนนั้นไปกับพวกข้าเองขอรับ คุณหญิงฮิลล์" ตัวชายแก่คนนั้นพูดกับหญิงสาวคนนั้นขึ้น เมื่อหญิงสาวคนนั้นได้ยินดังนั้นก็มองกลับไปที่ชายแก่คนนั้นด้วยสายตาที่แอบเศร้าโศกเล็กน้อยในจิตใจเบื้องลึกของนาง
"ตัวข้ารู้สึกผิด ท่านนักบวช.. แต่ครอบครัวข้ามีลูกมากเกินฐานะจะเลี้ยงดูไหว .. ข้าไม่รู้ว่าการส่งให้ท่านดูแลเป็นการดีหรือเปล่า.." ตัวหญิงสาวพูดขึ้นทั้งน้ำตา เมื่อชายแก่ได้ยินดังนั้นตัวเขาก็พูดต่อ
"หากท่านทำเพื่อความเมตตา มิใช่ความสุขของตน มันก็ถูกต้องแหละขอรับ พวกข้าขอตัวก่อนแล้วกันนะ" ชายแก่คนนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ตัวเขาจะค่อย ๆ เดินออกไป ในขณะที่หญิงสาวคนนั้นพูดกับชายแก่อีกเป็นครั้งสุดท้าย

"บอกลูกข้าด้วยนะว่าข้ารักเขา.."

ในขณะเดียวกันก็มีเด็กผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียวมรกตที่กำลังวิ่งผ่านฝูงชนที่กำลังเดินเบียดกันเต็มไปหมด ตัวเด็กคนนั้นวิ่งตรงไปเรื่อย ๆ ตรงไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ความคิดเดียวที่อยู่ในเด็กวัยรุ่นของเขา คือหนีออกไปจากที่แห่งนี้ให้ได้ ทว่าทันใดนั้นเองที่เด็กวัยรุ่นคนนั้นกำลังวิ่งอยู่ ตัวเขาก็ต้องหยุดลงข้าง ๆ ร้านค้าก่อนอย่างชะงัก กลุ่มทหารแห่งพระราชวังกำลังเดินออกจากปราสาทพระราชวัง คุ้มครองท่านเจ้าหญิงแห่งเอลลาส เพชรพลอยที่งดงาม ลอร่า ฟอร์นัส ธิดาของกษัตริย์แห่งเอลลาสในตอนนั้น อเล็กซิส ฟอร์นัส

ในขณะที่ทหารกำลังเดินคุ้มครองอยู่นั้นก็มีประชาชนในระแวกนั้นที่ยากจนและเจ็บป่วยวิ่งเข้ามาหาพวกทหารที่กำลังเดินอยู่ในตอนนั้น เพื่อขอความช่วยเหลือ ไม่ก็สร้างความชุลมุน พวกคนที่ฉลาดกว่าก็วิ่งตรงเข้าไปหาพวกทหารที่เฝ้าหน้าประตูพระราชวัง เมื่อเหล่าทหารเห็นดังนั้นก็ใช้อาวุธของพวกเขาผลักพวกประชาชนออก และชี้ดาบขู่พวกคนเหล่านั้นให้หยุดความบ้าคลั่ง ในตอนนั้นเองที่เด็กคนนั้นสบตากับคน ๆ หนึ่งเข้า หญิงสาวในชุดกระโปรงสีทองอร่ามที่กำลังเดินตรงเข้าไปหารถม้าที่กำลังรอนางอยู่ เพียงแวบเดียวตัวเด็กคนนั้นก็รู้ทันทีว่านางคือใคร นางคือลอร่า ฟอร์นัส ลูกคนที่ 2 ของกษัตริย์

เมื่อลอร่าและกลุ่มทหารเดินผ่านวงล้อมพวกประชาชนไป ก็กลายเป็นพวกประชาชนที่วิ่งไล่ตามราวกับสัตว์ป่ากระหายเนื้อ ภาพของเมืองหลวงที่ควรจะสดใสร่าเริงนั้นหายไปทันที ตัวเด็กคนนั้นค่อย ๆ เดินออกมามองดูรถม้าตรงนั้นอย่างชัด ๆ ท่ามกลางแสงอาทิตย์สาดส่องเข้าใส่ใบหน้าของเขา ทันใดนั้นเองก็มีลุงที่ใบหน้าเลอะเทอะเขรอะขระวิ่งเข้าหาเด็กคนนั้นและอุ้มเด็กคนนั้นออกไป เด็กคนนั้นเมื่อเห็นสถานการณ์ก็จัดการสะบัดตัวเขาหลุดออกจากลุงแก่คนนั้นก่อนจะรีบวิ่งออกมา

"จะไปไหน เจ้าหนู.. ข้าแค่จะยืมตัวเจ้าไปแป๊บเดียวเฉย ๆ" แววตานั้นเด็กคนนั้นรู้ในทันที พวกคนจนในเมืองหลวงที่เริ่มบ้าจนหันมากินคนกันเอง เขาเคยได้ยินในตอนเด็ก เด็กคนนั้นรีบวิ่งออกมาก่อนจะโดนลุงแก่ ๆ อีกคนหนึ่งที่ดักอ้อมมาจัดการจับตัวเด็กคนนั้นเอาไว้ เด็กคนนั้นพยายามดิ้นหลุดออกมาแต่ก็ไม่ได้ แรงของผู้ใหญ่มากจนเกินไป
"จับมันไปในซอยนั้น .. แล้วค่อยตามแบรี่มาหั่นมันให้เละ" ลุงแก่พูดกับลุงแก่อีกคนหนึ่ง
"เออ.. แล้วแต่" ลุงอีกคนหนึ่งตอบกลับไป ทส่าทันใดนั้นเองดาบเหล็กก็พุ่งตรงเข้าไปแทงไปที่ใบหน้าของลุงแก่ที่ขานตอบคนนั้น ลุงแก่อีกคนหนึ่งที่จับเด็กอยู่เห็นดังนั้น ใบหน้าของเขาก็มีเส้นเลือกผุดขึ้นด้วยความกลัว หญิงสาวผมสีทอง ดวงตาสีฟ้า ในชุดนักรบจัดการแทงไปที่ใบหน้าลุงแก่จนเลือดเลอะไปที่ใบหน้าของเด็กคนนั้น

"นั่นมันอาเรีย ฟอร์นัส !! ลูกสุดท้องของกษัตริย์ หัวหน้ากองอัศวินพิเศษ !! ช ิบหายแล้ว !!"

ตัวลุงแก่คนนั้นพูดขึ้น หากทว่าทันใดนั้นเองลุงคนนั้นก็เดินไปชนกับอะไรบางอย่างเข้า เมื่อเขาหันกลับมาก็พบกับชายที่มีดวงและสีผมสีน้ำตาล ตาข้างหนึ่งของเขามีรอยของมีดอยู่ตรงขอบตาขวา ทันทีที่ลุงคนนั้นเห็นใบหน้าตัวเขาก็ไม่สามารถที่จะเอ่ยปากพูดคำอะไรขึ้นมาได้ ด้วยความหวาดกลัวขั้นสูงสุด

"มาเจอข้าตอนที่ข้ากำลังไม่สบอารมณ์ .. ถือว่าโชคร้ายมาก เจ้าน่ะ !"

ตัวชายผมสีน้ำตาลพูดขึ้นพร้อมกับยกดาบของเขาขึ้นมา เมื่อลุงแก่เห็นดังนั้นตัวเขาก็รีบลุกขึ้นมาและดึงมีดของเขาออกมา ตัวชายผมสีน้ำตาลคนนั้นจัดการแกว่งดาบเฉียงลงไป ตัดข้อมือของลุงแก่คนนั้นออก มีดนั้นตกลงมา เมื่อชายคนนั้นไร้มือที่จับแล้ว ลุงแก่คนนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจากคบดาบที่ตัดข้อมือของเขา ลุงคนนั้นพยายามลุกขึ้นมาทั้งเลือดค่อย ๆ หยดลงไปกับพื้น ทีละเล็ก ทีละน้อย

"ขุนนางแห่งเมืองทรานเมียร์ ซาเอ็น ซาเอทัจ !!" ตัวลุงแก่คนนั้นพูดลั่นนามของชายคนนั้นขึ้น หากทว่าทันทีที่ลั่นนามของเขาบ ดาบของซาเอ็นก็ถูกกวัดแกว่งตรงเข้าไปตัดเศียรของชายคนนั้นในทันที เลือดนั้นไหลออกจากคอของชายแก่คนนั้น ในขณะที่ซาเอ็นค่อย ๆ เก็บดาบของเขาลงไปในฝักดาบข้างกาย
"เป็นอะไรมั้ยเด็กน้อย" ตัวเด็กชายคนนั้นยังคงตื่นตระหนกและหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตัวเขามองตรงไปที่อาเรียที่มองเขาอย่างเป็นห่วงด้วยสายตาที่ยังงุนงงกับสถานการณ์
"ออกไปจากแถวนี้ซะ แถวนี้เป็นแหล่งหากินของพวกคนจนที่เริ่มบ้า กินพวกเดียวกันเพื่ออยู่รอด.. ยิ่งเด็กมันเล็งเป็นพิเศษรีบไปซะ" ตัวซาเอ็นพูดขึ้นในขณะที่มองไปรอบ ๆ

"เดี๋ยวข้าจะพาเด็กเข้าไปหาแพทย์ในวังเพื่อดูว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า จะได้ทำแผลให้" ตัวอาเรียพูดขึ้นในณะที่มองไปที่ตัวเด็กชายคนนั้นอยู่
"หรืออีกความหมายคือ ข้าเริ่มระแวงว่าเจ้าจะทรยศตามพ่อแม่ของเจ้าแล้ว ข้าขอออกห่างไว้ก่อนดีกว่า" ตัวซาเอ็นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียนอาเรีย ตัวเขานั้นไม่สบอารมณ์เลยแม้แต่น้อยแล้วกำลังเกรี้ยวโกรธอย่างเต็มที่ ตัวอาเรียที่ได้ยินดังนั้นก็มองกลับไปหาซาเอ็นด้วยสายตาที่เหนื่อยใจกับซาเอ็นเอามาก ๆ ตัวนางมองไปที่เด็กคนนั้นแล้วพูดต่อ
"ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย"

ตัวอาเรียเอ่ยถามเด็กชายคนนั้นที่กำลังมองซาเอ็นอยู่ เมื่อเด็กคนนั้นได้ยินดังนั้นตัวเขาก็พยักหน้าตอบกลับไป สายตาของเด็กคนนั้นมองไปที่ซาเอ็นที่กำลังมองดูพระราชวังด้วยสายตาที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ตัวเด็กคนนั้นชื่นชอบในความสามารถของการสู้รบของชายคนนั้น ถึงจะไม่ได้เห็นทักษะเต็มที่ก็ตาม แต่ความสามารถที่จะเหวี่ยงดาบได้ในเสี้ยวพริบตาจนแทบมองไม่ทันนั้นมันน่าทึ่งมากจนเด็กคนนั้นชื่นชม ตัวอาเรียที่เห็นเด็กคนนั้นมองซาเอ็นอยู่ก็พูดต่อ

"เอาล่ะ กลับไปที่บ้านก่อนนะ เจ้าหนู และถ้าอยากเป็นนักรบเหมือนชายคนนั้นล่ะก็อย่าทำตัวเป็นพวกขี้เรื้อนแบบนั้นนะ" ตัวอาเรียพูดกับเด็กคนนั้นด้วยเสียงที่ดังพอให้ซาเอ็นได้ยินอย่างจงใจ หากทว่าเด็กคนนั้นก็พูดกับซาเอ็นขึ้นมาในขณะที่ซาเอ็นกำลังหันกลับมามองอาเรียด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เอาจริง ๆ
"ผมชื่อเฮนรี่.. และผมจะต้องเป็นนักรบที่เก่งแบบคุณให้ได้ !" ตัวเด็กคนนั้นพูดกับซาเอ็นขึ้นตามที่เขาคิดขึ้นมาอย่างน่าไม่อายในขณะที่ซาเอ็นกำลังจะด่าอาเรียอยู่พอดี เมื่อซาเอ็นได้ยินดังนั้นตัวเขาก็หันไปมองเด็กนามเฮนรี่คนนั้นด้วยสายตาที่งงเล็กน้อยเช่นเดียวกับอาเรีย
".. อ่า โตขึ้นเมื่อไหร่ ข้าจะคอยดู" สิ้นวาจาของซาเอ็น ซาเอ็นก็เดินตรงเข้าไปก่อนจะดึงตัวอาเรียออกมาในทันทีทันใด ในขณะที่เฮนรี่นั้นยังคงมองไปที่ซาเอ็นและอาเรียด้วยสายตาที่ประทับใจเป็นอย่างมาก ตัวเขาอยากจะเก่งแบบพวกเขา

หลังจากนั้นตัวเขาก็กลายเป็นหนึ่งในนักบวชไฟ ตามที่พ่อแม่ของเฮนรี่นั้นได้ส่งมอบให้คนเหล่านั้นดูแลเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นได้เล่าเรียนคำสอนนักบวชไฟเป็นเวลาหลายปี ก่อนที่เด็กคนนั้นจะโตขึ้นและออกเดินทางไปมอบคำสอนให้กับคนต่าง ๆ และในขณะเดียวกันก็ได้เรียนทักษะดาบการต่อสู้จากที่ต่าง ๆ เข่นเดียวกัน.. และนั่นก็เป็นช่วยเวลาเดียวกับที่ซาเอ็นได้ก่อสงครามแห่งเอลลาส เข้าสู้กับกษัตริย์และพ่ายแพ้ลง ก่อนที่สองปีต่อมาจะเอาชนะลงได้สำเร็จโดยผู้นำทัพอีกคนหนึ่ง สงครามเดินได้เพียงแค่ห้าปีเท่านั้นก็สิ้นสุดแล้ว ตอนนั้นเด็กคนนั้นพึ่งจะออกเดินทางเอง..


"เจ๊ ขอเพิ่ม .. เหมือนเดิม"

ตัวเฮนรี่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ กับบาร์เทนเดอร์สาวที่คุมร้านอยู่ เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นตัวนางก็ถอนหายใจขึ้นมาก่อนจะยกขวดเหล้าให้กับเฮนรี่ที่กำลังยิ้มระรื่นอยู่ ภายในบาร์แห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เฮฮา เสียงของดังของเหล่าผู้คนที่มึนเมาภายในเมืองที่ต้องการจะเสพความสุขมาก ๆ ไม่ว่าจะคนธรรมดา ทหาร นักล่าค่าหัว หรือแม้แต่ขุนนาง นักบวช ชนชั้นสูงต่าง ๆ ก็ต่างสังสรรกัน ณ ที่แห่งนี้ ซึ่งตัวเฮนรี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น

"ปกตินักบวชเขาดื่มเหล้าได้เหรอ.. ข้าพึ่งจะเห็นเป็นครั้งแรก" ตัวหญิงสาวหน้าร้านพูดขึ้นกับเฮนรี่ที่กำลังเทเหล้าลงไปในแก้วบนมือขวาของเขา เมื่อเฮนรี่ได้ยินดังนั้นตัวเขาก็ยิ้มขึ้นมาและพูดต่อ
"ไม่หรอก ข้าแค่ไม่เคร่ง .. แถมช่วงสงครามแบบนี้ ไมมีใครมาฟังพระอย่างข้าเทศน์สักคน .." ตัวเฮนรี่ตอบสาวคนนั้นไปก่อนจะกระดกเหล้าเข้าไปในปาก
"น่าเบื่อช ิบหายเลย ฮ๋า ๆๆ !" เฮนรี่เสริมกลับไปพร้อมกับหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง ตัวเฮนรี่นั้นกำลังจะขยับแขนออกมาเทเหล้าเพิ่มแต่จู่ ๆ แขนซ้ายของเขาก็เข้าไปชนกับชายในชุดคลุมสีน้ำตาลเข้า เหล้านั้นหกใส่แขนเสื้อชายคนนั้นเล็กน้อย และเมื่อเฮนรี่ดังนั้นก็ขอโทษกลับในทันที

"ข้าขอโทษด้วยเจ้า... ร้องไห้ทำไมวะ"

ตัวเฮนรี่ที่กำลังกล่าวขอโทษจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นเมื่อเขามองไปที่ชายในชุดคลุมคนนั้น เห็นใบหน้าของชายที่หนุ่มกว่าเขาหลายสิบปีผมสีขาวกำลังร้องไห้อย่างแผ่วเบา มือข้างหนึ่งถือขวดเหล้าที่เหลือเหล้าภายในอยู่เล็กน้อย ตัวเฮนรี่นั้นไม่เข้าใจปฏิกิริยาของชายคนนั้นแม้แต่น้อย สีหน้าของเขางุนงงกับการกระทำของชายคนนั้น เขาทำชายคนนี้ร้องไห้เหรอ

"ข้าแค่ทำเหล้าหกใส่เสื้อเจ้าเอง.." ตัวเฮนรี่พูดแก้ต่างด้วยสายตาที่ยังงงกับชายคนนั้น แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นก็ยังไม่หยุดน้ำตาไหลลงมา เมื่อเฮนรี่เห็นดังนั้นตัวเขาก็ถอนหายใจขึ้นมาเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับชายคนนั้นขึ้น
"เป็นอะไรวะ แกน่ะ โดนเมียทิ้งเรอะ .. ทำท่าเศร้าอะไรขนาดนั้นน่ะ ไอน้อง.."

ตัวเฮนรี่เอ่ยถามชายผมสีขาวคนนั้นขึ้นด้วยความสงสัยในกิริยาของชายคนนั้น เมื่อชายผมสีขาวได้ยินดังนั้นตัวเขาก็มองไปที่เฮนรี่ น้ำตาที่เริ่มหยุดไหลออกมา สีหน้าที่ราวกับพึ่งได้สติจากอะไรบางอย่างที่เขาเห็นอยู่ ตัวชายผมสีขาวค่อย ๆ รินเหล้าลงไปในแก้วของเขาก่อนที่เขาจะดื่มมันเข้าไปอีกครั้งหนึ่งต่อหน้าเฮนรี่ที่กำลังรอคำตอบ

"คุณคือ.." ตัวชายผมสีขาวคนนั้นมิได้ตอบคำถามของเฮนรี่แต่เอ่ยถามแทรกขึ้นมาแทน ราวกับพึ่งรู้ตัวว่าเฮนรี่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา เขาจึงเอ่ยถามเปิดบทสนทนาขึ้น เมื่อเฮนรี่เห็นดังนั้นตัวเขาก็ฉุนเฉียวโมโหขึ้นมาเช่นกัน ชายคนนี้กำลังกลั่นแกล้งกวนประสาทเขาอยู่รึเปล่า หรือว่ามันจะบ้าไปแล้วกันแน่ ตัวเฮนรี่คิดในใจของเขาก่อนจะตีสีหน้ายิ้มแย้มแล้วตอบกลับไป
"เฮนรี่ ฮิลล์ .. แกล่ะ"
".. ลูคัส" ตัวชายคนนั้นมองไปที่แก้วของเขาก่อนจะบอกนามของเขากลับไป ราวกับกำลังคิดว่าควรจะตอบหรือไม่ เมื่อเฮนรี่ได้ยินดังนั้นตัวเขาจึงเอ่ยขึ้นต่อในขณะที่ลูคัสกำลังรินเหล้าลงไปในแก้วของเขาเพิ่ม

"ก่อนหน้านี้แกร้องไห้ทำไม ลูคัส .. ข้าขอถามได้มั้ย" ตัวเฮนรี่เอ่ยถามลูคัสขึ้น เมื่อลูคัสได้ยินดังนั้นตัวเขาก็จ้องมองลงไปที่แก้วน้ำที่เหลือเหล้าเพียงน้อยนิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ตัวลูคัสนั้นจะเงยหน้าขึ้นแล้วตอบกลับไป
".. ทุก ๆ อย่างที่ข้ามีถูกฉีกทิ้งจนหมด แห่งเดียวที่ข้าอาศัยอยู่ได้ถูกทำลายทิ้ง ไม่แม้แต่ตัวคนรอบข้างข้าจะต้อนรับข้า กลับกลายเป็นถีบข้าออกไปห่าง ๆ" ตัวลูคัสเอ่ยขึ้นมาในขณะที่เฮนรี่ยังคงสงสัยในสิ่งที่ลูคัสพูดอยู่

ตัวลูคัสและเฮนรี่เริ่มที่จะสนทนาและเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาของแต่ละคนกัน เพื่อปรับความเข้าใจกัน ตัวเฮนรี่นั้นเริ่มเล่าตามที่สิ่งที่ตัวเขาผ่านมาโดยมิได้โกหกแต่อย่างใด ตัวเฮนรี่เล่าว่าตัวเขานั้นเคยเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในสลัมภายในเมืองหลวงมาก่อน ก่อนที่พ่อแม่ของเขานั้นละส่งตัวเขาให้กับพวกนักบวชแดง จนตัวเขาโตขึ้นมาแล้วจึงออกเดินทางไปต่อพร้อมกับบอกเล่าคำสอนจนถึงตอนนี้ ช่วงเวลาอันตกต่ำของเฮนรี่เอง

ตัวลูคัสก็เริ่มที่จะเล่าเรื่องราวของเขาบ้าง ว่าตัวเขานั้นเกิดในตระกูลของขุนนางชั้นน้อยในเอลลาส ตัวเขานั้นถูกส่งไปเล่าเรียนศึกษาหาความรู้ในเมืองหลวง จนกระทั่งเมื่อเขาอายุได้ 15 ปี ตัวลูคัสก็ได้พบกับหญิงสาวในฝันของเขา คนที่ทำให้ตัวเขานั้นตกหลุ่มภวังค์ที่เรียกว่ารักไปได้ ตัวลูคัสได้ถูกมอบหมายจากกระทรวงให้ไปดูแลเงินคลังของเมืองแห่งนั้น คอยทำหน้าที่เรื่องการจัดการเก็บภาษีในเมืองที่หญิงสาวคนนั้นประทับอยู่ หนึ่งในหัวเมืองใหญ่ของเอลลาส เมืองเรเวน และหญิงสาวคนนั้นก็คือ เสตลล่า อตอมอส ริห์ม นั่นเอง

ทว่าอย่างที่ลูคัสได้บอกกับเฮนรี่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มสนทนากันอย่างจริง ๆ จัง ๆ ทุก ๆ อย่างที่เขารักนั้นถูกฉีกทลายหมดราวกับเป็นเพียงหน้าหนังสือที่ไร้ค่า หญิงสาวคนนั้นมิได้รักลูคัสเยี่ยงคนรักเช่นเดียวกับลูคัส นางเห็นลูคัสเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น และไม่นานหลังจากนั้นตัวลูคัสถูกใส่ร้ายโดยขุนนางอีกเมืองหนึ่ง ว่าได้ลอบเข้าไปข่มขืนนางคนนั้น และหญิงสาวคนนั้นมิได้แม้แต่ยื่นมือมาช่วยแม้แต่น้อย หากเป็นเพราะความหวาดกลัวมิใช่ความเกลียดชัง และหากจะช่วยมั้นก็สายไปแล้ว พี่ชายของนางขับไล่ลูคัสออกจากเมืองเรเวน ยศถาบรรดาศักดิ์ถูกขยี้จนหมด ไม่เหลือหน้าให้ลูคัสกลับไปเมืองนั้นอีก

เมื่อพ่อของลูคัสทราบข่าวเรื่องลูกของเขา ตัวพ่อของลูคัสก็มิอาจยอมรับลูคัสอีกต่อไป ตัวพ่อของเขาขับไล่ลูคัสออกจากเมืองบ้านเกิดของเขา ด้วยตัวของเขาเอง ตัวลูคัสที่ซึ่งไม่มีสิ่งใดคอยหนุนเอาไว้ ไม่มีอะไรให้รักและเชื่อ ไร้ซึ่งความหวังและเส้นทางที่จะก้าวเดินต่อไป ตัวลูคัสจึงได้จบเส้นทางของเขาลง มาอยู่ในร้านเหล้าแห่งนี้นั่นเอง แม้เรื่องที่ลูคัสเล่านั้นจะดูเลวร้าย แต่หากทว่าสายตาที่เฮนรี่เห็นจากลูคัสนั้น มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ตัวลูคัสกลับเล่าเรื่องของเขาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของคนหลงทาง รอยยิ้มของชายผู้ไร้ทางเดิน ตัวเฮนรี่ที่เห็นดังนั้นจึงพูดคุยสนทนากับลูคัสต่ออย่างสนุกสนานรื่นเริง ตัวเฮนรี่ไม่รู้หรอกว่าลูคัสจะลงเอยอย่างไร แต่หากเส้นทางของลูคัสจะจบลงที่นี่ ตัวเฮนรี่ก็ต้องการที่จะให้มันจบลง ด้วยรอยยิ้มจากใจของคนแปลกหน้านามลูคัสผู้นี้

หลังจากที่ทั้งสองสนทนากันจบลงก็กล่าวอำลากันด้วยรอยยิ้ม ตัวเฮนรี่เดินออกจากร้านเหล้านั้นเพื่อจะกลับไปนอนในห้องพักด้วยความที่เขาพึ่งจะเดินทางมาถึงที่นี่ได้ไม่นานเอง ตัวลูคัสนั้นก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียวภายในร้านเหล้าในขณะนั้น ปากของเขาที่เริ่มจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้อย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความรื่นเริงของผู้คนภายในร้านเหล้าแห่งนั้น น้ำตาแห่งความโดดเดี่ยวและท้อเเท้หยดลงมา สิ้นสุดกันที ณ ตรงนี้


"ที่ไหนฟะ.. " ตัวเฮนรี่ที่พึ่งตื่นขึ้นมาเอ่ยถามกับตัวเขาเองขึ้นในสภาพที่เต็มไปด้วยขี้โคลนทั่วร่างของเขา ตัวเขานอนอยู่ในคอกหมูข้าง ๆ กับร้านเหล้านั้น ชุดที่เลอะสกปรกไปหมดยกเว้นแต่หนังสือคัมภีร์ภายในชุดของเขาที่อยู่บนมือของเขาเอง จัวเฮนรี่นึกขึ้นได้แล้วว่าเขาไปทำเรื่องบ้าอะไรจึงมานอนตรงนี้
"ไอพวกนั้น.. จะมาทวงเงินก็ใจเย็น ๆ หน่อยสิฟระ เล่นซะน่วมเลยเนี่ย.." ตัวเฮนรี่พูดขึ้นในขณะที่เขาจับไปที่ท้องของเขาเอง

ตัวเฮนรี่ดึงเสื้อของเขาออกมา ก่อนจะเผยให้เห็นแผลที่ท้องที่ช้ำจนเลือดนั้นซึมออกจากผิวหนัง รอยหมัดที่เขียวออกมาจนน่ากลัว เฮนรี่ที่เห็นดังนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาพร้อมกับกุมไปที่แผลของเขา ตัวเฮนรี่เดินตรงเข้าไปหาบ่อน้ำกลางหมูู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ ก่อนจะใช้น้ำราดตรงไปที่แผลบนตัวของเขาพร้อมกับอาบน้ำขจัดสิ่งสกปรกออกจากตัวไปด้วย ตัวเฮนรี่ค่อย ๆ ฉีกผ้าคลุมของเขาออกมา ก่อนจะใช้มันรัดไปที่แผลของเขาแล้วจึงกลับมาสวมชุดดังเดิมในขณะที่คนในหมู่บ้านยังไม่ตื่นกัน ตัวเฮนรี่ก็คว้ากระเป๋าเดินทางเล็ก ๆ ของเขาและไม้เท้าที่เขาพกติดตัวมาด้วย แล้วจึงออกเดินทางผ่านเข้าไปในป่า .. หากทว่าเมื่อเขาเดินตรงไปเรื่อย ๆ ภายในป่า เขาก็พบกับบางอย่างเข้า บางอย่างที่ทำให้ตัวเฮนรี่นั้นยืนหยุดนิ่งไปได้

"ล... ลูคัส?"

สายตาที่เริ่มขยับไป ๆ มา ๆ ด้วยความหวาดผวา ร่างไร้ชีวิตของลูคัสที่กำลังห้อยเหนือพ้น คอที่ถูกรัดด้วยเชือกที่พันกันอย่างแน่นหนากับต้นไม้นั้น ดวงตาที่ยังคงเปิดกว้างที่มองไปที่พื้นอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ตัวลูคัสที่สูญเสียเส้นทางของเขาไปแล้ว ไร้ซึ่งฐานะ ไร้ซึ่งบ้าน ไร้ซึ่งครอบครัว ไร้ซึ่งคนรัก ไร้ซึ่งความหวังหรือแสงประกายให้มีชีวิตอยู่ใด ๆ เลือกที่จะจบชีวิตของเขา ณ ตรงนี้ ในป่าที่นาน ๆ ทีจะมีคนผ่านมา ผูกคอตาย ณ ตรงนี้ไป ตัวเฮนรี่คว้าไม้เท้าของเขาขึ้นมาก่อนจะดึงดาบที่ซ่อนเอาไว้ในไม้เท้าออกมาตัดเชือกที่รัดคอลูคัสทิ้ง

ตัวเฮนรี่คว้ารับตัวลูคัสเอาไว้ ก่อนจะแกะเชือกที่ผูกคอของเขาออกมา ตัวเฮนรี่มองไปที่ลูคัส ร่างที่ไร้ชีวิตอย่างน่าเวทนา แม้จะพบกันเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เฮนรี่หาเพื่อนจริง ๆ ของเขาเจอก็ได้ และการที่จะต้องมาเห็นเพื่อนของเขาจบชีวิตกันดื้อ ๆ ง่าย ๆ อย่างนี้นั้นมันเลวร้ายเกินไปสำหรับเขา ตัวเฮนรี่จึงตัดสินใจที่เปิดคัมภีร์ของเขาขึ้นมา ตัวหนังสือที่ยากจะอ่านออก ภาษาของเหล่านักบวชแดง ตัวเฮนรี่เปิดไปถึงหน้าสุดท้ายก่อนที่ตัวเขาจะท่องขึ้นมาในขณะที่ศพของลู๕ัสนั้นแน่นิ่งอยู่

"พระผู้เป็นเจ้าแห่งเปวเพลิง การอธ โปรดส่งวิญญาณไร้บ้านกลับมายังบ้านเกิดของเขา โปรดเมตตาสาวกของท่านทั้งปวง โปรดใช้วิญญาณของชายผู้ไร้ทางคนนี้เพื่อดึงวิญญาณของคน ๆ นี้กลับมา และเมื่อชายคนนี้กลับมา เขาจะภาวนากลับคืนแก่พระผู้เป็นเจ้า ท่านการอธ" ตัวเฮนรี่กล่าวภาวนาในขณะที่ตัวเขาดึงเสื้อของลูคัสออกมาก่อนจะวางคัมภีร์ลงไปบนอกของลูคัสและคว้ามือขวาของลูคัสกดลงไปที่พระคัมภีร์ จากนั้นก็ค่อย ๆ ใช้มีดกรีดลงไปที่มือซ้ายของเขา เลือดนั้นติดลงไปที่แผ่นดาบ ก่อนที่เฮฯรี่จะใช้มือซ้ายเปื้อนเลือดของเขากดลงไปตาม

"Axk de renor .. Garoht el maci to faren hamun (ท่านการอธ โปรดส่งเถ้าธุลีของท่าน มอบเมตตาแก่มนุษย์ผู้นี้ด้วย)"

ตัวเฮนรี่พูดเสร็จ ตัวเขาก็ดื่มเลือดที่ติดอยู่ที่ปลายดาบไป ก่อนที่จะมอบเลือดของเฮนรี่เองเข้าไปในปากของลูคัสโดยการจูมพิต เป็นอันสิ้นสุดพิธีตามคัมภีร์ นี่คือพิธีกรรมจูบพิตแห่งเปลวไฟ พิธีที่สามารถจะชุบชีวิตของคนที่ตายไปแล้วกลับมาได้ แม้จะเป็นครั้งแรกที่เฮนรี่ทำ และไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่า แต่เฮนรี่ก็ภาวนาและเชื่อ ว่ามันจะได้ผล .. ตัวเฮนรี่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองไปที่สุริยะที่ค่อย ๆ โผล่ออกมา

"el maci to ruxt hamen... (โปรดเมตตาตัวข้ามนุษย์ด้วย...)"

ตัวเฮนรี่กล่าวขึ้นจากใจของเขา แก่พระเจ้าที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ที่แห่งใด ขอความเมตตา โอกาสอีกครั้งที่ลูคัสจะสามารถกลับสู่เส้นทางของเขา ตัวเฮนรี่ที่ต้องการจะให้ลูคัสกลับมา ขอร้องจากสุดหัวใจ นี่อาจเป็นการภาวนาครั้งสุดท้ายของเฮนรี่แล้วก็ได้ ฉะนั้นตัวเฮนรี่ก็ขอโอกาสแก่ตัวเขาเองด้วยเช่นกัน

"El pray to yusx.. (ตามที่เจ้าปรารถนา..)"

เวลาหยุดนิ่ง ทุกอย่างรอบตัวหยุดลง ทุก ๆ อย่างกลายเป็นสีแดงราวกับเปลวไฟแห่งห้วงนรก หากทว่าก็มีอ้อมกอดปรินาเข้ามากอดเขา ความอบอุ่นของอ้อมกอดนี้ทำให้ตัวเฮนรี่สะดุ้งหวาดผวาขึ้นมา มือที่ค่อย ๆ ล้วงเข้าไปในร่างกายและกุมสิ่ง ๆ หนึ่งเอาไว้ หัวใจของเฮนรี่เอง เสียงกระซิบของหญิงสาวกล่าวขึ้นข้าง ๆ หูของเขา มือนั้นค่อย ๆ ออกกลับมาจากร่างกายราวกับทะลุล่องหนได้ บนมือที่มีแสงสีขาว วิญญาณของเฮนรี่เอง ถูกดึงออกไปแล้วส่วนหนึ่งตามคำภาวนา ความหวาดกลัวในใจของเฮนรี่ส่งออกไปทั่วร่ายกาย จนบางอย่างที่กอดเขาอยู่หัวเราะออกมาอย่างน่าขนลุก ทันใดนั้นเองทุก ๆ อย่างก็กลับมาดังเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นทุก ๆ อย่างรอบตัวกลับมาขยับเหมือนเดิม ตัวเฮนรี่ที่รู้สึกตัวกุมไปที่อกของเขา ดวงตาที่หวาดกลัวเสียงอันน่าลุ่มหลงนั้น มือที่ดึงวิญญาณของเขาออกไป เทพธิดาแห่งเปลวเพลิงการอธในคัมภีร์ .. ที่เขาคิดว่าไร้ตัวตนมาตลอดมีอยู่จริง

".. เฮนรี่.. เหรอ" คนที่ควรตายไป กลับมามีชีวิต ตัวลูคัสที่ตื่นขึ้นมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยงุนงง ก่อนที่ลูคัสจะมองไปที่ร่างของเขาซึ่งเปลือยท่อนบนอยู่ ตัวลูคัสที่สงสัยราวกับนึกว่าตนกำลังฝันหันกลับไปก็รู้ตัวว่าเขาไม่ได้ฝัน ต้นไม้ที่ลูคัสเข้ามาแขวนคอ เขาจำได้ดี เชือกที่มัดนั้นแม้จะถูกตัดขาดแต่ก็ยังหลงเหลืออยู่ ตัวลูคัสร้องออกมาด้วยความตกใจและสงสัยงุนงง
"ใจเย็น ๆ ลูคัส.. ใจเย็น ๆ" เฮนรี่เดินตรงเข้ามาจับตัวของลูคัสให้เลิกครุ่นคิด ก่อนที่ลูคัสจะมองกลับไปที่เฮนรี่ ตัวเฮนรี่ยิ้มขึ้นมาด้วยความสุขก่อนจะเข้ากอดตัวลูคัส

"โอกาสครั้งที่สอง.. คว้ามาให้ได้ล่ะ"


"อีก 4 ราตรี พวกมันก็จะบุกตีเมืองโซเดียแล้วสินะ.. กองทัพของพวกมันน่ะ" ตัวนาระเอ่ยขึ้นในขณะที่ตัวนางกำลังนั่งอยู่ภายในห้องของสการ์เล็ตต์

ภายในห้องนั้นถูกตกแต่งอย่างสวยงามหรูหราสมดังห้องของขุนนางประจำเมือง โดยมีสการ์เล็ตต์ที่นั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ กับนาระด้วย ส่วนเกเบรียลตอนนี้ก็กำลังเดินชมภายในปราสาทอันกว้างใหญ่ของสการ์เล็ตต์อยู่ เมื่อตัวสการ์เล็ตต์ได้ยินนาระที่พูดขึ้นมาอย่างหวาดหวั่น ตัวนาระที่กลัวจะเสียเมืองอีกเมืองของนางไปโดยมิได้ทำอะไรเลย สการ์เล็ตต์ตอบนาระกลับไปเพื่อปลอบโยนเชื้อพระวงศ์ไร้เดียงสาผู้นี้

"เมืองโซเดียเป็นกำแพงแห่งเอลลาสเชียวนะ ท่านนาระ.. กองทัพของพวกจักรวรรดิมิอาจทำลายเมืองนั้นได้หรอก ตัวข้าเชื่อเช่นนั้น" ตัวสการ์เล็ตต์พูดขึ้นมาตามความเป็นจริงที่นางรู้
"แต่ว่า.. ข้ามีลางสังหรณ์น่ะ ว่าถ้าข้าไม่ไปล่ะก็ เรื่องร้ายอาจจะเกิดขึ้นได้" ตัวนาระตอบต่อด้วยความกังวลในหัวของนาง
"ข้าต้องไป" ตัวนาระพูดขึ้นด้วยเสียงที่แน่วแน่ขึ้น ทว่าทันทีที่สการ์เล็ตต์ได้ยินดังนั้นตัวนางก็เอ่ยเตือนทันทีทันใด

"ท่านก็รู็ว่ามันจะเกิดการนองเลือดกันที่นั่น.. ข้าไม่ให้ท่านไปเสี่ยงตายอีกแน่ในตอนนี้ ท่านผ่านมามากเกินไปแล้วในตอนนี้ พักผ่อนก่อนเถอะ" สการ์เล็ตต์พูดกับนาระขึ้นด้วยเสียงที่ดังในพอประมาณ ให้ตัวนาระรู้ตัวว่าสิ่งที่นางจะทำนั้นเป็นความคิดที่บ้ามาก เมื่อตัวนาระได้ยินดังนั้น ตัวนางก็มองกลับไปหาสการ์เล็ตต์แล้วตอบกับนางไป

"ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าก็ได้ สการ์เล็ตต์ แต่เดิม จริง ๆ ท่านไม่ต้องสนใจหรือช่วยข้าด้วยซ้ำไป ท่านไม่ใช่คนของเอลลาสที่จะต้องเป็นห่วงข้าด้วยซ้ำ-" ไม่ทันที่ตัวนาระจะพูดจบ ตัวสการ์เล็ตต์ก็ตบไปที่ใบหน้าของนาระในทันที ตัวนาระหน้าหันออกไปตามแรง ด้วยความตกใจของนาระ ตัวนางก็มองกลับไปที่สการ์เล็ตต์ด้วยสายตาที่เจ็บเล็กน้อย หากทว่าจู่ ๆ ตัวสการ์เล็ตต์ก็จับไหล่ทั้งสองข้างของนาระและพูดกับนาระขึ้นด้วยสายตาที่เริ่มจะเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและความเศร้า

"อย่าพูดอย่างนั้นสิ.. อย่า-.. มันก็จริงที่ข้าไม่ใช่คนของเอลลาส ข้าไม่ต้องช่วยท่าน หรือติดตามท่านก็ได้ ตั้งแต่เหตุการณ์ในเมืองมาร์เจนต้า ท่านจะไปเสีี่ยงตายเอาให้ได้ และข้าจะไม่ไปด้วยก็ได้ แต่ข้าก็ตามท่านไป.. เพราะหากข้าจะช่วยชีวิตคนได้สักคนเดียวข้าก็ขอช่วย ดีกว่ามีโอกาสจะช่วยแต่ก็ทำได้แค่ยืนมองดูห่าง ๆ ... เข้าใจมั้ย.."

ตัวสการ์เล็ตต์พูดขึ้นต่อนาระเพื่อให้เด่นชัด ตัวนางไม่ต้องการให้นาระไปเสี่ยงตายแน่ นาระที่เห็นดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร ตัวนางยอมรับความเป็นห่วงของสการ์เล็ตต์แต่ไม่ว่าอย่างไรตัวนาระก็จะไม่ล้มเลิกความคิดที่จะไปยังเมืองโซเดียเพื่อไปช่วยเหลือประเทศของตน เพราะแนวคิดของนาระก็เหมือนกัน ตัวนางจะไม่ยอมมองเมืองโซเดียล่มสลายแน่ในตอนที่นางยังสามารถช่วยเหลือได้

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงเคาะประตูที่เปลี่ยนให้ความตึงเครียดในหัวของนาระหายไป ทั้งนาระและสการ์เล็ตต์หันมองไปที่ประตู ตัวนาระที่ค่อย ๆ คลานลงเข้าไปใต้เตียงนาระเพื่อหลบคนที่กำลังจะเข้ามา หากมีคนรู้เข้าว่านาระเข้ามาในเมืองล่ะก็ อาจเกิดเรื่องใหญ่เป็นข่าวส่งไปให้กษัตริย์ไคลล์แน่ ว่าแล้วตัวสการ์เล็ตต์ที่เห็นนาระซ่อนจนแนบเนียนแล้วก็พูดตอบคนที่เคาะประตูขึ้น

"เข้ามาได้" สิ้นวาจาของสการ์เล็ตต์ ประตูนั้นก็เปิดออกมา เผยให้เห็นชายในชุดเกราะเดินตรงเข้ามาก่อนจะคุกเข่าลงไป
".. แล้วเจ้าคือ" ตัวสการ์เล็ตต์ที่ไม่เคยเห็นชายในเกราะซามูไรคนนี้เอ่ยถามขึ้น เมื่อชายในเกราะซามูไรได้ยินดังนั้นตัวเขาก็ค่อย ๆ ถอดหมวกของเขาออกมา ตัวชายคนนั้นมองตรงกลับไปที่สการ์เล็ตต์พร้อมรอยยิ้มที่ดูแปลก ๆ
"ท่านกษัตริย์ ฝากของขวัญมาให้... ราชินี" ตัวสการ์เล็ตต์ที่ได้ยินดังนั้นก็มองตรงไปที่หมวกของชายคนนั้น ทันใดนั้นก็มีควันออกมาจากหมวกนั้นฟุ้งไปทั่วห้องทำให้สการ์เล็ตต์มองไม่เห็นอะไรเลย ตัวนาระที่หลบข้างล่างพยายามมองออกไป ก็เห็นขาของชายคนนั้นลุกขึ้นมาพร้อมกับมีเสียงดาบถูกดึงออกมาสองเล่ม ก่อนจะมีเสียงการต่อสู้กันดังไปทั่วในขณะที่่นาระมองไม่เห็นอะไรเลย

"ตายซะ !!" เสียงของชายในเกราะซามูไรพูดขึ้น ก่อนที่จะมีเลือดกระเด็นตกลงมาที่หน้าของนาระ ทันใดนั้นเสียงของการต่อสู้ก็เงียบลง ควันเริ่มค่อย ๆ จะจางออกไป เสียงตกกระทบลงไปกับพื้นที่ดังราวกับร่างมนุษย์ เมื่อควันจางหายไปก็เผยให้เห็นกับศพของชายในเกราะซามูไรผู้นั้น โดยมีดาบปักทะลุเข้าไปในเกราะ ตัวสการ์เล็ตต์ค่อย ๆ ก้มมองไปหานาระด้วยสภาพที่ดูหอบไม่เบา
"ดูเหมือน ท่านจะต้องรีบไปแล้ว" ตัวสการ์เล็ตต์พูดขึ้น เมื่อนาระได้ยินดังนั้นตัวนางก็รีบลุกขึ้นมา แต่ทว่าตัวนางก็สังเกตุเห็นเลือดสีแดงที่ไหลชุ่มจากขาซ้ายของสการ์เล็ตต์ ตัวสการ์เล็ตต์ที่เห็นนาระมองไปที่ขาของนาง นางจึงก้มมองลงไปดู ราวกับพึ่งรู้ตัวว่าบาดเจ็บอะไรอย่างนั้น

"หว- ไหวนะ สการ์เล็ตต์"
"ไหว ไปกันเถอะ ท่าน-" ไม่ทันที่สการ์เล็ตต์จะตอบคำถามของนาระจนจบ ตัวนางก็เหลือบมองไปเห็นคน ๆ หนึ่งหน้าห้องเข้า
"พวกหน่วยเอสเอสของเออร์วินกำลังบุกเข้ามาในเมือง พวกทหารกำลังต้านเอาไว้อยู่ สการ์เล็ตต์ มีทางลับมั้ย" ตัวเกเบรียลที่พึ่งเดินเข้ามาถึงเอ่ยถามสการ์เล็ตต์ขึ้นด้วยความรีบร้อน ตัวสการ์เล็ตต์ที่เห็นและได้ยินดังนั้นก็พูดต่อ

"มี .. เดี๋ยวข้านำไปเอง ตามข้ามา" ตัวสการ์เล็ตต์ตอบเกเบรียลไป ก่อนที่ตัวนางจะรีบเดินนำตรงไปในทันที หากทว่าตัวสการ์เล็ตต์ล้มลงไปก่อน ขาของนางบาดเจ็บอยู่ นั่นจึงทำให้นางไม่สามารถขยับไปไหนได้สะดวกรวดเร็วนัก ตัวเกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็รีบคว้าตัวสการ์เล็ตต์ขึ้นมาทันทีก่อนจะพูดขึ้น
"ขออนุญาตินะครับ" ตัวเกเบรียลพูดขึ้นก่อนจะรอดแขนของเขาเข้าไปจับขาสองข้างของสการ์เล็ตต์ และใช้แขนอีกข้างจับหลังสการ์เล็ตต์เอาไว้ ตัวสการ์เล็ต์ที่เห็นดังนั้นก้มองตรงไปที่เกเบรียลด้วยสายตาที่คิดอะไรอยู่เล็กน้อย

"เอาจริงสิ"
"แท้แน่นอน คุณผู้หญิง !" ตัวเกเบรียลพูดขึ้นก่อนจะยกสการ์เล็ตต์ขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ตัวสการ์เล็ตต์ที่จู่ ๆ ก็ถูกยกขึ้นโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็เผลอกรี๊ดขึ้นมาเล็กน้อย ตัวสการ์เล็ตต์มองไปที่เกเบรียลอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เขินอายจนแดงก่ำ ตัวเกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มตอบกลับเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะกลับเข้าเรื่องต่อ

"เอาล่ะ ท่านนาระ.. พอคุ้มกันได้มั้ย" ตัวเกเบรียลหันกลับไปเอ่ยถามนาระขึ้น เมื่อนาระได้ยินดังนั้นตัวนางก็พยักหน้าตอบกลับไป
"โอเค.. สการ์เล็ตต์นำทางไปเลย" ตัวเกเบรียลหันกลับมาพูดกับสการ์เล็ตต์ต่อ เมื่อสการ์เล็ตต์ได้ยินดังนั้นตัวนางก็มองไปที่ทางภายในคฤหาศน์แล้วพูดขึ้น
"ตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย"

ในขณะที่พวกเกเบรียล สการ์เล็ตต์ และนาระกำลังวุ่นกับการนำทางตรงไปที่ทางลับอยู๋นั้นเอง ตัวแฟรี่และเกลก็เดินออกมาจากที่พักของนางเนื่องจากเสียงของกระสุนยิงปืน และเสียงตะโกนพากันนำอพยพเข้าไปที่ปลอดภัยของเหล่าทหาร ตัวแฟรี่และเกลออกมาหยุดอยู่กลางเมืองด้วยอาวุธที่ถือพกออกมาด้วย กระสุนปืนนัดหนึ่งยิงเฉี่ยวใบหน้าของแฟรี่จากมุมด้านบน ราวกับถูกลอบยิง เมื่อตัวแฟรี่เห็นดังนั้นตัวนางก็มองขึ้นไปข้างบน ตัวชายในชุดรบสีดำเล็งปืนไปที่แฟรี่ ตัวแฟรี่ที่เห็นดังนั้น ก็ขว้างมีดพกที่นางพกไว้ตรบริเวญขาตรงเข้าไปที่หัวของชายคนนั้นอย่างแม่นยำ ชายคนนั้นตกลงมาจากหลังคา กระทบลงไปกับพื้นพร้อมเลือดที่ค่อย ๆ ซึมไหลออกจากหัวของเขาทีละเล็กทีละน้อย ตัวเกลเดินตรงเข้าไปตรวจศพของเขาพร้อมกับโยนปืนไรเฟิลซุ่มยิงของชายคนนั้นออกไป ตัวแฟรี่ที่เห็นพี่ของนางขว้างปืนออกมาอย่างไม่สนใจอะไร ก็รับปืนมาไว้ในมือของนางแล้วเอ่ยถามขึ้น


"อะไรหรอพี่.." ตัวแฟรี่เอ่ยถามเกลที่ดูเหมือนจะเจออะไรเข้าแล้ว ตัวเกลได้ยินดังนั้นก็ดึงตราออกมาจากแขนของชายคนนั้น สัญลักษณ์สวัสดีกะสีแดงและดำพร้อมวงกลมสีขาวตรงกลาง
"ของเมืองเนฟออสนาร์.. พวกลัทธินาซีที่เขาลือกันสินะ" ตัวเกลเอ่ยขึ้นมาก่อนจะขยำตรานั้นทิ้งคามือของนาง เมื่อแฟรี่เห็นดังนั้นตัวนางก๋เอ่ยขึ้นต่อด้วยสีหน้าที่ดูกังวล

"ต้องรีบแล้วสิอย่างนั้น ท่านพี่ เราต้องรีบไปช่วยพวก-" ไม่ทันที่แฟรี่จะเอ่ยจบ จู่ ๆ ก็มีเสียงปืนดังมาจากด้านหลังของนาง เสียงของอาวุธของพวกนาซี ดังสนั่นไปทั่ว ตัวแฟรี่และเกลหันกลับไปด้านหลังก็พบกับนาระ เกเบรียลและสการ์เล็ตต์กำลังหลบกระสุนอยู่ เมื่อแฟรี่และเกลเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตรงไปหาในทันที

"พวกมันเห็นเราหรือมันดักรอแล้วฟะเนี่ย !!" ตัวเกเบรียลพูดขึ้นในขณะที่เขาหลบอยู่ด้านหลังกำแพงบ้าน
"เอานี่ไปกิน !" ตัวนาระดึงระเบิดออกมาแล้วขว้างตรงไปที่พวกนาซีในทันทีทันใด แรงระเบิดดังออกมาสนั่นไปทั่ว เสียงกระสุนเงียบลงไป กลายเป็นเสียงร้องของความตายในฉับพลันแล้วเงียบลงแทน
"น่าจะหมดแล้วมั-"

ปัง !

ตัวนาระรีบคว้าตัวหลบหลังกำแพงตาม มีชายในชุดทหารเหมือนพวกทหารคนอื่น ๆ หากทว่าดูจะมียศเยอะในระดับหนึ่ง เขาถือปืนพกสีดำสนิทซึ่งดูจะพิเศษกว่ากระบอกอื่น ๆ ตัวเขายิงตรงไปที่กำแพง ทำให้เกิดแรงระเบิดออกมาจากกระสุนนั้นเมื่อกระทบโดนอะไรเข้า ตัวนาระที่เหลือบเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นในทันที

"ข้าอยากได้บ้างจัง" นาระพูดขึ้น ทันใดนั้นเองตัวแฟรี่ก็รีบวิ่งผ่านนาระ เกเบรียลและสการ์เล็ตต์ ตรงไปหาทหารคนนั้นในทันที ตัวทหารคนนั้นยิงตรงไปที่แฟรี่อย่างรวดเร็ว หากทว่าแฟรี่ใช้ดาบของนางปัดกระสุนออกไปได้ แต่แรงระเบิดที่ยังมีอยู่ก็ดีดตัวแฟรี่ออกไป ในช่วงเวลาที่แฟรี่กำลังตั้งตัวจากแรงระเบิดนั้นเอง ชายคนนั้นก็ดึงกระสุนออกจากปืนลำนั้นและใส่ลำใหม่เข้าไปแทน ตัวแฟรี่รีบวิ่งตามไปอีกรอบหนึ่ง ชายคนนั้นจึงกระโดดถอยออกมาและเอาปืนจ่อไปที่แฟรี่ในทันที

ปัง !

กระสุนลั่นออกมาจากกระบอกปืน หากทว่าตัวแฟรี่ใช้พลังเวทย์ของนางอัญเชิญโซ่ตรวนออกมาดึงแขนข้างที่ถือปืนให้เล็งตรงไปที่ป่าไม้แทนในทันที กระสุนนั้นกระทบกับต้นไม้และทำให้ต้นไม้นั้นกลายเป็นรู้โหว่ขนาดใหญ่ในทันที เมื่อชายคนนั้นเห็นดังนั้นจึงพยายามจะใช้แขนอีกข้างดึงอาวุธชิ้นนั้นกลับมา แต่ว่าโซ่อีกสามอันก็พุ่งออกมารัดแขนขาที่เหลือในทันที ตัวแฟรี่จัดการดึงมีดสั้นของนางอีกเล่มออกมาแทงไปที่ขาของชายคนนั้น ตัวชายคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันทีทันใด

"แกเป็นหัวหน้าใช่มั้ย ! สั่งหยุดการโจมตีเดี๋ยวนี้ !!" ตัวแฟรี่พูดขึ้นในขณะที่มองตรงไปที่ชายคนนั้น เมื่อชายคนนั้นเห็นดังนั้นตัวเขาก็สบตามองกลับไปพักหนึ่งก่อนที่จู่ ๆ ตัวเขาก็จะหัวเราะออกมาในทันทีทันใด
"เอานี่ไปแดกเล่นก่อนแล้วค่อยคุย !" เมื่อชายคนนั้นสิ้นำพูดตัวเขาก็ิอ้าปากขึ้น เผยให้เห็นระเบิดภายในปากของชายคนนั้น เมื่อแหรี่เห็นดังนั้นตัวนางก็รีบกระโดดถอยออกมา ตัวเกลที่เล็งธนูอยู่ด้านหลังยิงตรงออกไปเข้าไปในปากของชายคนนั้นกระทบกับแรงระเบิดในทันที หัวของชายคนนั้นระเบิดออก เลือดนั้นฟุ้งกระจายไปทั่ว ศพห้องอยู่ด้วยโซ๋พันธนาการของแฟรี่ราวกับหุ่นเชิด

"ท่านมาทำอะไรที่นี่เนี่ย ท่านนาระ" ตัวเกลเอ่ยถามนาระขึ้น เมื่อนาระได้ยินดังนั้นตัวนางก็ตอบกลับไป
"หนีตายมา แล้วเดี๋ยวก็ต้องหนีอีกรอบ" ตัวนาระพูดตามความจริงที่นางเจอมาอย่างแม่นแท้
"เกเบรียล ไม่ได้เจอกันนาน !" ตัวแฟรี่พูดทักทายเกเบรียลขึ้นด้วยรอยยิ้มของมิตรภาพที่เมื่อสการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นตัวนางก็มองกลับไปหาเกเบรียลด้วยสายตาที่ดูแอบ ๆ หึงเล็กน้อย ตัวเกเบรียลที่เห็นสายตาของสการ์เล็ตต์ก็โดนกดดันซะจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ใบหน้าของเกเบรียลเหงื่อไหล่ชุ่มไปทั่วอย่างกับเป็นการตัดสินใจชี้เป็นชี้ตายเยี่ยงนั้น ตัวเกเบรียลก็ตอบกลับแฟรี่ไป

"ไง แฟรี่" แค่นี้ก็พอตัวเกเบรียลคิด
"หลังจากคืนนั้นเป็นไงบ้าง" ช ิบหายแล้วไง.. ตัวสการ์เล็ตต์มองกลับไปที่เกเบรียลอีกรอบด้วยสายตาที่กดดันหนักกว่าเดิม
"ตอนที่พวกเราและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เจอกับมิโนทอร์อ่ะนะ .. หลังจากนั้นก็เดินทางต่อไปเรื่อย ๆ แหละ" เกเบรียลตอบแก้สถานการณ์ไป

"เอาล่ะ สการ์เล็ตต์ ทางไหนต่อ" ตัวเกเบรียลเอ่ยถามสการ์เล็ตต์ที่เขาอุ้มอยู่ขึ้น เมื่อสการ์เล็ตต์ได้ยินคำถามตัวนางก็ตอบกลับเกเบรียลไปในทันที
"ตรงเข้าไปในป่านั้น จะมีอุโมงค์อยู่" ตัวสการ์เล็ตต์ตอบเกเบรียลกลับไป เมื่อเกเบรียลได้ยินดังนั้นตัวเขาก็รีบเดินต่อไปในทันที
"ไปกันเถอะ ท่านนาระ .. แล้วเจอกันนะ แฟรี่ เก-" ไม่ทันที่เกเบรียลจะพูดจบ ตัวเกลก็พูดขึ้นในทันที

"พวกข้าขอไปด้วย" ตัวเกลพูดขึ้น เมื่อแฟรี่ได้ยินดังนั้นตัวนางก็พูดกบัเกลขึ้นในทันที
"แล้วพวกนักรบเวทย์คนอื่น ๆ ล่ะ-"
"พวกเขาไหวแน่ .. นั่นนักรบเวทย์เชียวนะแฟรี่ อย่าดูถูกตัวเองสิ" ตัวเกลพูดขึ้นมาก่อนจะมองกลับไปที่เกเบรียล ทั้งสองจ้องตามองกันอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่เกเบรียลจะตอบกลับไป
"อ่า.. ตามมาได้" ตัวเกเบรียลพูดขึ้นก่อนจะเดินตรงต่อไป เช่นเดียวกับที่นาระที่รีบวิ่งเข้าไปเก็บปืนของทหารและกระสุนเพื่อนำไปใช้ต่อในอนาคต ก่อนที่แฟรี่กับเกลจะเดินตามพวกเขาไป..


"สมบัติ !! สมบัติเต็มไปหมดเลยเว้ย !!"

เหล่าโจรสลัดต่างพากันดีใจกับกองสมบัติทองคำภายในถ้ำแห่งนี้โดยไม่สนใจถึงรูปลักษณ์ของถ้ำที่มีเสาเหล็กตั้งอยู่เป็นทางระเบียบไปเยี่ยงปราสาทโบราญแห่งหนึ่ง ตัวลูฟี่ที่เห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับถ้ำแห่งนี้ก็ค่อย ๆ เดินมองดูรอบ ๆ บริเวญแห่งนี้ว่ามีอะไรอยู่บ้างในขณะที๋โจรสลัดคนอื่น ๆ ก็กำลังกอบโกยสมบัติทองคำต่าง ๆ เข้าไปในถุงเก็บสมบัติขนาดใหญ่ของพวกเขา

"มันแปลกจริง ๆ นั่นแหละ ที่นี่เหมือนกับห้องเก็บพระคลังสมบัติขนาดใหญ่อะไรอย่างนั้นเลย" ตัวลูฟี่พูดขึ้นในขณะที่ตัวเขาลองจับดูกำแพงภายในถ้ำ มันคคือเหล็กชั้นดีที่มีเศษหินติดอยู่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นี่เคยเป็นปราสาทมาก่อนเหรอ แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมจึงจะสร้างปราสาทกลางเกาะที่นี่ล่ะ ในระหว่างที่ตัวลูฟี่กำลังครุ่นคิด ซีน่อนก็พูดกับลูฟี่ขึ้นในขณะที่เขากำลังมองดูรอบ ๆ
"ท่านลูฟี่ .. ผมว่าผมเจออะไรบางอย่างเข้าแล้วล่ะ" ตัวซีน่อนพูดกับลูฟี่ขึ้น

เมื่อลูฟี่ได้ยินดังนั้นตัวเขาก็หันไปมองกลับแล้วเดินตามซีน่อนไปถึงบริเวญใจกลางของถ้ำปราสาทแห่งนี้ เมื่อตัวซีน่อนหยุดตัวซีน่อนก็ชี้ไปลงด้านล่างใจกลางของถ้ำขนาดใหญ่แห่งนี้ ด้านล่างเนินกองทองคำที่พวกเขายืนอยู่นั้นเองมีอัญมณีหนึ่งอยู่ อัญมณีที่เรืองแสงสีส้มอรุญและมีรูปร่างงภายในราวกับเมฆที่เคลื่อนไหวได้ เหมือนกับมีท้องฟ้าในยามรุ่งสางภายในมณีชิ้นนั้นซึ่งเมื่อตัวลูฟี่เห็นมันนั้น ตัวลูฟี่ก้เชื่อเลยในทันที

"นั่นใช่สมบัติลาซโล่หรือเปล่าครับ.." ตัวซีน่อนเอ่ยถามลูฟี่ที่ยังคงมองลงไปอยู่ขึ้น เมื่อตัวลูฟี่ได้ยินดังนั้นตัวเขาก็ตอบกลับไป
"อาจจะ-" ไม่ทันที่ตัวลูฟี่จะพูดจบ ทันใดนั้นเองตัวซีน่อนก็ชักปืนของเขาออกมาและจ่อไปที่ท้องของลูฟี่ในทันทีทันใด
"นั้นมันก็เป็นของข้า" ตัวซีน่อนกระซิบข้างหูของลูฟี่ขึ้นก่อนที่เขาจะลั่นไกออกไป กระสุนทะลุร่างของลูฟี่ ก่อนที่ตัวลูฟี่จะตกลงไปอีกด้านหนึ่ง ตรงข้ามกับอัญมณีนั้น เลือดนั้นไหลซึมไปที่ทองคำ เป็นเหรียญทองสีแดงฉานรายล้อมร่างของลูฟี่ เมื่อโจรสลัดคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงลั่นไกต่างก็มองตรงไปที่ซีน่อนที่กำลังเก็บปืนของเขาอยู่

"แกทำอะไรของแกน่ะ !!!" โจรสลัดคนหนึ่งพูดขึ้นมาแทนคนอื่น ๆ ก่อนที่เขาจะเล็งปืนกลับไปที่ซีน่อน เมื่อตัวซีน่อนเห็นดังนั้นตัวเขาก็หัวเราะออกมาในทันทีทันใด ทำให้โจรสลัดคนอื่น ๆ ต่างครุ่นคิดและงุนงงกับการกระทำของเขา ตัวซีน่อนค่อย ๆ เดินลงมาจากกองทองคำที่สูงชัน แล้วสไลด์ลงมาเก็บมณีชิ้นนั้นมาไว้ในมือของเขา
"ข้าก็แค่ทำในสิ่งที่โจรสลัดคนอื่น ๆ ไม่เคยกล้าทำ.. สังหารกัปตันลูฟี่ เอส.." ตัวซีน่อนพูดกับโจรสลัดทุก ๆคนที่กำลังงุนงงอยู่ เมื่อโจรสลัดคนที่ถามได้ยินดังนั้นตัวเขาก็เอ่ยถามขึ้นอีก
"แล้วเพื่ออะ-" ไม่ทันที่โจรสลัดคนนั้นจะพูดจบ ตัวซีน่อนก็พูดตัดบทของเขาในทันทีทันใด

"เพราะว่ากัปตันของเรา แท้จริงแล้ววางแผนจะมาทิ้งพวกแกที่นี่ให้ตาย ! .. แล้วก็เก็บสมบัติทั้งหมดเป็นของตัวเองไงล่ะ ลองนึกดูสิ ว่าสมบัติขนาดนี้เนี่ยถ้ามันได้มาเป็นของตนเองจนหมด.. มันจะต้องมาเป็นโจรสลัดอีกมั้ย คำตอบคือ ไม่ !! มันเลยวางแผนคุยกับเจ้าเมืองโซเดียนั่นแล้วไง !! ให้เลือกโจรสลัดเก่ง ๆ มารวมตัวกันอย่างพวกเรา และฆ๋าพวกเราทิ้งให้หมด แล้วมันก็ค่อยหนีไปคนเดียว.."

"แล้วจะฆ่าพวกเราหมดแล้วเหลือมันคนเดียงอย่างไรเหรอ" ทันทีที่โจรสลัดทุก ๆ คนได้ยินเสียงของหญิงสาวนั้น ตัวซีน่อนก็หันมองไปที่หญิงสาวผมสีดำที่เอ่ยถามขึ้น ตาข้างหนึ่งเป็นสีแดงเลือด และมีผ้าปิดตาอีกข้างหนึ่งเอาไว้ ตัวซีน่อนก็ตอบคำถามของโจรสลัดสาวคนนั้นกลับไป
"ก็ด้วยอ-"

ไม่ทันที่ซีน่อนจะพูดจบ จู่ ๆ ทันใดนั้นเองก็มีเสียงของอะไรบางอย่างที่มีขนาดยักษ์เคลื่อนไหวขึ้นมาด้านหลังของเขา เหรียญทองขนาดใหญ๋ค่อย ๆ โปรยตกลงมาราวกับแผ่นดินถล่มเผยให้เห็นถึงร่างเกล็ดสีแดงฉานขนาดยักษ์ที่ค่อย ๆ เคื่อนไหวขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย โจรสลัดแต่ละคนที่เห็นสิ่งนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมาต่างก็หยุดนิ่งทำอะไรไม่ถูก ตัวมันมองตรงไปที่ซีน่อนที่ถืออัญมณีสีส้มอยู่ก็เอ่ยปากอันยโสของมันออกมา

"ว่าไง.. พวกหัวขโมย" ทันทีที่เสียงอันน่าสะพรึงกลัวของมันดังไปทั่วหูทั้งสองข้างของซีน่อน ตัวซีน่อนก็ค่อย ๆ ก้าวถอยหลังออกมาทีละก้าว สองก้าวก่อนจะพูดขึ้นอย่างถ่อมตนและมารยาทที่งามเกินจริง
"นั่นมันท่านอัลมีไทร์นี่นา !! .. ท่านผู้สร้างหายนะ ข้าพเจ้าและสาวกคนอื่น ๆ ขอคารวะขอรับ !!!!" ทันทีที่อัลมีไทร์ที่ก่อนหน้านี้กำลังนอนพักผ่อนอยู่ได้ยินดังนั้นตัวมันก็หัวเราะขึ้นมาอย่างแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ซีน่อนที่คุกเข่าลงขึ้น ในขณะที่โจรสลัดคนอื่น ๆ ยังคงยืนตัวแข็งอยู่
"มารยาทงามจริง ๆ แกน่ะ.. แต่ว่าคิดเหรอว่าแกจะรอดน่ะ" อัลมีไทร์กล่าวขึ้นกับซีน่อนและจ้องมองไปที่โจรสลัดคนอื่น ๆ เมื่อพวกโจรสลัดที่เห็นสายตาของอัลมีไทร์ดังนั้นพวกเขาก็เริ่มพากันแอบคว้าอาวุธปืนเอาไว้ก่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขณะที่หญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ ก้าวถอยหลังหายไปในความมืดก่อนที่อัลมีไทร์จะได้เห็นนาง ตัวซีน่อนก็พูดขึ้นต่อ

"ข้าเชื่อว่านี่เป็นของล้ำค่าสำหรับท่านใช่มั้ย ท่านอัลมีไทร์.." ตัวซีน่อนพูดขึ้นพร้อมกับยกอัญมณีชิ้นนั้นขึ้นมาให้อัลมีไทร์เห็น เมื่ออัลมีไทร์เห็นดังนั้นตัวมันก็ยิ้มขึ้นมาแล้วตอบกลับ
"ถ้าใช่แล้ว.."

"มันก็เป็นตัวประกันยังไงล่ะ.." ตัวซีน่อนตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เมื่ออัลมีไทร์เห็นดังนั้นตัวมันก็ยิ้มขึ้นก่อนจะหันมองออกไป ราวกับจะทำอะไรก็เชิญ เมื่อตัวซีน่อนเห็นดังนั้นตัวเขาก็เดินกลับไปพร้อมกับเก็บปืนของเขาลง

ป่าป !!!

ตัวอัลมีไทร์วกกลับมาพร้อมกับใช้หางอันแกร่งกล้าของมันซัดเข้าไปเต็ม ๆ ร่างของซีน่อนปลิวออกมา คอของเขาหักออก แล้วร่างก็เข้าไปกระแทกกับกำแพงอย่างจัง เมื่อโ๗รสลัดคนอื่น ๆ เห็นดังนั้นพวกเขาก็คว้าปืนของเขายิงตรงเข้าไปหาอัลมีไทร์อย่างรวดเร็ว กราดกระสุนเพื่อสังหารปีศาจนั้น ทว่าตัวอัลมีไทร์มิได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ในขณะที่ซีน่อนยังคงพอมีสติอยู่นั้นเองตัวเขาจ้องมองไปที่อัญมณีสีส้มอรุญ ทว่าสิ่งที่เขาเห็นเป็นอะไรที่มิได้คาดฝันเลยแม้แต่น้อยนิด

"เชร ี่ยไรวะ-!" ไม่ทันที่ตัวซีน่อนจะพูดจบ อัลมีไทร์ก็เคลื่อนเข้ามามองไปที่ซีน่อนในทันที

อัญมณีนั้นแตกหักและไร้ซึ่งสีอีกต่อไป กลายเป็นสีดำสนิทเยี่ยงราตรีอันมืดมิด ตัวมังกรอันเกรียงไกรก็เหยียบร่างของซีน่อนราวกับขยะ ตัวซีน่อนพ่นเลือดออกมาอย่างกับน้ำพุในขณะหนึ่งก่อนจะสิ้นใจไป ในขณะที่เหล่าโจรสลัดต่างพากันหนีไปอีกทางหนึ่ง ตัวอัลมีไทร์ที่เห็นดังนั้นมันก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะเปล่งปากของมันขึ้น แสงสีแดงฉานค่อย ๆ ส่องออกมาจากปากก่อนจะเผยให้เห็นเปลวไฟโลกันตร์ที่เผาผลานร่างของโจรสลัดเหล่านั้นแทบหมดสิ้น แรงกระแทกรุนแรงไปไกล ถึงขนาดปากถ้ำนั้นพังทลายลงมาปิดทางออก โจรสลัดที่โชคดีก็รีบขึ้นไปหลบบนเรือ แต่ก็แทบจะไม่เหลือใครออกไปได้เลยก็ว่าได้

"ลูฟี่.. ลูฟี่ !" ตัวหญิงสาวตบหน้าของลูฟี่ที่สิ้นใจแล้วเพื่อให้ตื่นขึ้น หากทว่าทันใดนั้นเองตัวลูฟี่ที่ควรจะตายไปแล้วกับเรอแล้วตื่นขึ้นมาสบตามองหญิงสาวคนนั้นด้วยสายตาที่งุนงง
".. เธอคือ.."

ตัวลูฟี่จะเอ่ยถาม หากทว่าไม่ทันที่จะได้ถามตัวนางก็ชี้ลงไปที่กองทองคำที่กองพิงกับกำแพง ตัวลูฟี่ที่เห็นดังนั้นก็มองไปเรื่อย ๆ ก็เห็นคันโยกบางอย่าง เหมือนกับเป็นคันโยกสำหรับเปิดทางต่อไป ตัวลูฟี่ที่เห็นก็ลุกขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อนนัก หากทว่าแรงสั่นสะเทือนทำให้ตัวลูฟี่หันมองไปอีกด้านหนึ่ง เขาเห็นหางของมังกรยักษ์ที่กำลังเคลื่อนไปมา ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือใครตัวลูฟี่รีบวิ่งไปหาคันโยกนั้นในทันที

"มันคืออะไรวะ !" ตัวลูฟี่ตะโกนขึ้นก่อนจะยกคันโยกขึ้น กลุ่มโจรสลัดที่แอบอยู่ด้านหลังอัลมีไทร์เห็นลูฟี่เปิดทางดังนั้นพวกเขาก็รีบตัดหน้าวิ่งตรงไปหากำแพงในทันที กลไกลค่อย ๆ เปิดออก เสียงของประตูเปิดดังทำให้อัลมีไทร์ที่กำลังจัดการสังหารเหล่าโจรสลัดได้ยินเข้าแล้วหันไปมอง
"ไปก่อนล่ะ !!!"

โจรสลัดที่วิ่งไปตัดหน้าพูดกับลูฟี่ขึ้้นก่อนจะนอนลงไปบนกองทอง ประตูที่เปิดออกลงไปเป็นทางด้านล่างทำให้ชายคนนั้นไม่จำเป็นต้องขยับตาแต่อย่างใด ตัวเขาค่อย ๆ ไถลลงไปตามทอง หากทว่าทางก็สิ้นสุดลงและกองทองขนาดยักษ์กับโจรสลัดก็ตกลงไปกันหมด เหลือเพียงลูฟี่ หญิงสาวคนนั้น และโจรสลัดอีกสองคน ตัวลูฟี่ก้มองลงไปตามทางก่อน ก็พบกับทางเดินของรางขนเหมืองที่ขาดตรงกลาง บริเวณโดยรอบเป็นห้องขนาดใหญ่ ใหญ่พอที่จะให้มังกรอัลมีไทร์บินวนโดยรอบเล่นได้ ตัวลูฟี่ที่เห็นดังนั้นก็ค่อย ๆ กวาดทองออกจากรางด้วยเท้าของเขาก่อนจะเตรียมท่าวิ่งขึ้น

"เพื่อสมบัติ !!!" ตัวลูฟี่ตะโกนขึ้นขณะวิ่ง ก่อนจะกระโดดตรงไปหาทางเดินที่ขาดหายอีกส่วนหนึ่ง ตัวลูฟี่ก้าวถึงพอดีอย่างเฉียดฉิว ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยสายตาของคนมึนเมาแล้วพูดขึ้น
"รู้สึกเหมือนกางเกงในจะขาด.. ฟิตไปหน่อย-!!"

ตึงง !!

ตัวหญิงสาวกระโดดไปตามหากทว่าตัวนางไม่ถึง ตัวลูฟี่เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าคว้ามือของเธอ ตัวหญิงสาวที่เห็นลูฟี่ช่วยชีวิตนางก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามยกตัวนางขึ้นเช่นเดียวกับลูฟี่ ในขณะที่กำแพงเหล็กขาดยักษ์กำลังเริ่มสั่นสะเทือน เหมือนกับอัลมีไทร์กำลังพยายามชนเข้ามาภายในห้องที่ลูฟี่อยู่ ตัวลูฟี่ที่ดึงหญิงสาวคนนั้นขึ้นมาได้แล้วก็พักเหนื่อยพูดขึ้นในขณะที่หญิงสาวคนนั้นลุกขึ้นมาและเดินตรงต่อไปตามทาง มองตรงไปที่ทางเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง

"สรุปเธอชื่ออะไรเหรอ" ตัวลูฟี่เอ่ยถามหญิงสาวคนนั้นขึ้น เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นตัวนางก็ตอบกลับไปโดยไม่มองลูฟี่แต่อย่างใด
"ยังไม่จำเป็นต้องรู้" ตัวลูฟี่ที่ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจก่อนที่เขาจะสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้ภายในกางเกงของเขา ตัวลูฟี่ดึงมันออกมาก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างเข้า มันคือนาฬิกาพกพาสีทอง ทีไม่มีเข็มยาวและเข็มสั้น มันคือนาฬิกาที่ไม่มีทางใช้ได้เลยแม้แต่น้อยนอกจากทำให้ตัวเองดูหรูด้วยสีทองคำ ทว่าแม้จะดูไร้ค่าแต่เมื่อลูฟี่มองไปที่มันตัวเขาก็รู้ทันทีว่ามันคืออะไร ตัวเขามั่นใจอย่างถ่องแท้ ว่านี่น่ะจะต้องเป็น
"มันมาอยู่ในกระเป๋าได้ไงวะเนี่ย.. เออ เอาเถอะ" ตัวลูฟี่พูดกับตัวเองขึ้นก่อนที่เขาจะเก้บนาฬิกาของเขาเข้าไปในกระเป๋า เขามั่นใจว่ามันจะต้องเป็นบ้าอะไรไม่รู้ที่ดันมาอยู่ในกระเป๋า ตัวโจรสลัดอีกสองคนกระโดดข้ามตามมาได้แล้ว ตัวลูฟี่จึงรีบวิ่งตามหญิงสาวที่รีบวิ่งเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งแล้ว ในขณะนั้นเอง

ตู้ม !!!

กำแพงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ มังกรขนาดยักษ์บินออกมาหพวกลูฟี่ที่กำลังวิ่งอยู่ก่อนที่มันจะคำรามออกมา

"ข้าคือความตาย !!!!"

สิ้นเสียงของมัน แสงสีดำสนิทก็ออกมาจากปากของมัน พวกลูฟี่รีบวิ่งตรงไป ใกล้จะถึงแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นจะหลบทันเหรอ ตัวหญิงสาวที่เห็นดังนั้นก็หยุดวิ่ง ตัวนางเล็งปืนของนางตรงไปที่กำแพงใกล้ ๆ อัลมีไทร์ แล้วลั่นไกออกมาในทันที กระสุนตรงเข้าไปกระทบกับกำแพงในความมือดที่ยากจะมองเห็นหากทว่าทันใดนั้นเอง

ตู้ม !!!!!

ฝ่างงงง-!!

มีระเบิดติดตั้งอยู่ภายในกำแพงตรงปราสาทนั้น รุนแรงพอที่จะก่อให้เกิดรูขนาดยักษ์รั่วไหลออก น้ำทะเลพุ่งเข้าใส่อัลมีไทร์ที่พ่นไฟเข้าใส่พวกลูฟี่ เปลวไฟดับลงด้วยกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวรุนแรง ก่อนที่แรงดันน้ำและแรงระเบิดจะผลักเจ้ามังกรตกลงไปด้านล่าง ร่างของมันชนกับเข้ากองทองคำมหาศาลก่อนที่น้ำจะลงมาทับร่างของมันทีละนิด ๆ ตัวลูฟี่และหญิงสาวที่ใกล้จะถึงห้องอีกห้องหนึ่งนั้นตกลงไปในน้ำตามอัลมีไทร์ ทุก ๆ คนจมลงไปในวารีที่ไหล่รุนแรง หากทว่าตัวลูฟี่นั้นคว้าจับพื้นของอีกห้องทันและยังคว้าแขนของหญิงสาวเอาไว้ได้อีกด้วย ตัวลูฟี่พยายามจะดึงหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาขึ้นมาแต่ก็ไม่ไหว แรงของเขามีไม่มากพอ

"ที่นี่คือเหมือนแอมาเดียส.. เหมืองขุดทองใต้น้ำที่ถูกอัลมีไทร์ที่ยึดเมื่อร้อยปีก่อน !" ตัวหญิงสาวพูดกับลูฟี่ขึ้น ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดอยู่
"คิดอะไรถึงพูดตอนนี้ !!" ตัวลูฟี่ตะโกนขึ้นก่อนจะพยายามดึงนางขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

น้ำทะเลเริ่มค่อย ๆ ไหลขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อย ๆ แม้การรอให้ทะเลขึ้นมาเพื่อที่นางจะได้ว่ายขึ้นมาเองได้จะเป็นความคิดที่ดี แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางออกอยู่ทางไหน ตัวลูฟี่จึงดึงนางขึ้นมาสุดแรง แต่กลับกลายเป็นว่าอัลมีไทร์นั้นบินขึ้นมาหาพวกลูฟี่มันจัดการกัดร่างของหญิงสาวคนนั้นตกลงไปตามอัลมีไทร์ ก่อนที่มังกรยักษ์นั้นจะจมมิดน้ำทะเลไป เหลือเพียงลูฟี่เท่านั้นที่ยังเกาะอยู่บนทางที่อาจเป็นทางออกสู่นอกถ้ำและเมืองใต้น้ำนี้

".. ข้าเคยช่วยใครได้มั้ยเนี่ย !" ตัวลูฟี่พูดกับตนเองขึ้นก่อนจะปีนขึ้นไปบนห้องนั้นและเดินลัดลอกหาทางออกไป

ใช้เวลานานเป็นวันกว่าที่ลูฟี่จะออกมาจากถ้ำที่แท้จริงแล้วเป็นเหมืองเถื่อนของพวกโ๗รสลัดที่เคยใช้เก็บทรัพย์สมบัติมาก่อน ตัวลูฟี่ที่ออกมาได้แล้วก็ออกมานอนพักกลางชายหาด ก่อนจะคว้านาฬิกาทองที่เขาเก็บมาได้นั้นออกมามองดู ตัวลูฟี่ที่ขยับนาฬิกามองดูเล่น ก็มองไปเรื่อย ๆ ไปเรื่อย ๆ ด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมามองหาเรือของเขา

"..."
"มันอยู่ไหนวะเนี่ย เรือตรู" ตัวลูฟี่มองไม่เห็นเรือของเขาแต่อย่างใด ราวกับว่ามันได้หายไปในกลีบเมฆไปแล้ว ตัวลูฟี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาก่อนที่เขาจะส่ายหัวไป ๆ มา ๆ และมองหาเรือของเขาอีกครั้งหนึ่ง หากทว่ามันก็ไม่อยู่เหมือนเดิม
"ครั้งหน้า เวลาหาลูกเรือข้าต้องหาไอที่เชื่อใจได้จริง ๆ แล้วล่ะ" ตัวลูฟี่กล่าวกับตนเองก่อนที่เขาจะคว้านาฬิกาเรือนนั้นมามองดูอีกครั้ง

"เข็มก็ไม่มี.. นาฬิกาอะไรวะเนี่ย" ตัวลูฟี่พูดขึ้นก่อนที่เขาจะปิดนาฬิกาเรือนนั้นแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"สมบัติลาซโล่คงยังอยู่ในนั้นแหละ.. กับไอมังกรนั่นน่ะ" ตัวลูฟี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา แล้วเดินตรงเข้าไปหาต้นไม้ใกล้ ๆ เขา ตัวลูฟี่ก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้นั้นทีละนิด ๆ ทีละนิด จนถึงบนยอดตัวลูฟี่ก็นอนพักตรงนั้นลงในทันที โดยในขณะที่ลูฟี่กำลังจะนอนนั้นเองจู่ ๆ นาฬิกาก็มีแสงบางอย่างส่องออกมาจากหน้าปัด ตัวลูฟี่จับนาฬิกาเล็ก ๆ นั้นขึ้นมามองดู ก็เห็นแสงสีขาวที่ส่องจนแสบตา ตัวลูฟี่จึงหลับตาลง


เมื่อตัวลูฟี่ลืมตาขึ้นมา ตัวเขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งบนโต๊ะประชุมสีขาวสนิทจนผิดธรรมชาติ มีเก้าอี้ทั้งหมดเจ็ดตัวรวมตัวที่เขานั่งอยู่ด้วย ทว่าทันใดนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนขึ้นมานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ว่างอยู่หกตัวนั้น เมื่อนั้นลูฟี่ก็พบกับหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาขึ้นมา นั่งอยู่ข้าง ๆ กายเขา หากทว่าเครื่องแต่งกายของนางมิใช่ชุดโจรสลัดแต่เป็นชุดเดรสสีแดงดำ ดวงตาที่ข้างหนึ่งเป็นรูปนาฬิกาสีทองเหมือนกับนาฬิกาที่ลูฟี่เจอ ตัวลูฟี่ที่เห็นใบหน้าอันสวยงามของหญิงสาวคนนั้นก็ตบใบหน้าของตนเองขึ้นมา ทำให้ทุก ๆ คนหันมามองลูฟี่ด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อลูฟี่เห็นสายตาแต่ละคนดังนั้น ตัวลูฟี่ก็พูดขึ้น

"ไม่ใช่ฝันเหรอ... นั้นนี่ก็สวรรค์สินะ" ตัวลูฟี่พูดขึ้น ทันใดนั้นเองชายผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่ตรงหัวมุมโต๊ะก็พูดขึ้น
"ไม่เชิงหรอก.. ที่นี่คือมิติแห่งเวลา มิติที่พระเจ้าอย่างเราดำรงอยู่ คอยเฝ้ามองโลกของเจ้า มนุษย์เอ๋ย.." ตัวชายผมสีน้ำตาลพูดกับลูฟี่ขึ้น เมื่อตัวลูฟี่ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถามชายคนนั้นกลับไปด้วยท่าทางที่ดูยังไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่พร้อมกับโบกมือไป ๆ มา ๆ ด้วย

"แล้ว.. คุณชื่ออะไรล่ะ"

"เคไซอัส.. เทพแห่งการสันสร้าง" ตัวชายคนนั้นพูดขึ้น ก่อนที่่ลูฟี่จะหัวเราะขึ้นมาอย่างแผ่วเบาในทันทีทันใด เมื่อชายที่เรียกนามตนเองว่า อาเธอร์ ได้ยินดังนั้นก็หันมองกลับไปด้วยสายตาที่งุนงงเล็กน้อย
"อะไรน่าขำเหรอ ลูฟี่ เอส.." เมื่อลูฟี่ได้ยินดังนั้นตัวเขาก็หยุดหัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้น
"ถ้าอย่างนั้น .. นางคนที่นั่งข้าง ๆ ข้าก็.. มาเรียน่า.. เทพแห่งกาลเวลา" เมื่อหญิงสาวได้ยินนางก็ตอบกลับลูฟี่ไปด้วยรอยยิ้ม

"ถูกต้อง.." หญิงสาวตอบกลับก่อนที่นางจะพูดต่อ

"แล้วถ้าอย่างนั้นเทพคนที่เจ็ดหายไปไหนล่ะ.. เทพแห่งสงคราม อุลก็อธน่ะ" ตัวลูฟี่เอ่ยถามขึ้น หากทว่าทันใดนั้นเอง หญิงสาวคนนั้นก็ดึงปืนของนางออกมาวางไว้บนโต๊ะประชุม บนปืนนั้นสลักอักษรเขียนไว้ว่า อุลก็อธ เมื่อลูฟี่เห็นดังนั้นก็มองกลับไปหาหญิงสาวก็เห็นดวงตาสีแดงอีกข้างหนึ่งจึงรู้ในทันที ตัวหญิงสาวที่เห็นดังนั้นก็เก็บปืนของนางลงและพูดต่อ
"อุลก็อธคือตัวข้าอีกคนหนึ่งก็เท่านั้น .. แล้วเจ้าไปไม่รู้มาจากไหนล่ะ.. ลาซโล่เหรอ.." ตัวหญิงสาวถามกับลูฟี่อย่างใกล้ชิดราวกับกำลังหว่านเสน่ห์ เมื่อลูฟี่ได้ยินดังนั้นก็มองกลับไปด้วยสายตาแปลก ๆ เล็กน้อยและพูดต่อ

"ใช่.. พูดแบบปกติก็ได้นะ คุณนาย" ตัวลูฟี่พูดตอบกลับไป ก่อนจะมองไปที่คนแต่คนในที่ประชุมขึ้น
"เจ้าคือ เรทฮิล เทพแห่งปัญญา" ตัวลูฟี่เอ่ยนามของชายผมสีทองที่มีรอยสักสีแดงบนหน้าอกของเขาขึ้น โดยข้างกายของเขามีหนังสือขนาดใหญ่อยู่
"เจ้าคือ การ็อธ เทพแห่งชีวิตและเปลวเพลิง" ตัวลูฟี่เอ่ยนามของหญิงสาวที่ตาบอด ผมสีขาวสนิท เมื่อนางได้ยินดังนั้นก็ยิ้มตอบกลับ

"เจ้าคือ.. อาซิน่า.. เทพแห่งความรักและความแค้น..?" ตัวลูฟี่เอ่ยถามขึ้นด้วยความที่ไม่แน่ใจนัก ตัวหญิงสาวผมสีชมพู ดวงตาสีฟ้า เมื่อนางได้ยินดังนั้นก็โมโหขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพูดตอบ
"ดูหมิ่นข้าเหรอ มนุษย์" ตัวหญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะมองไปที่มาเรียน่าที่กำลังทำยิ้มกวนประสาทนางอยู่
"เทพแห่งความรักไม่มีความกุลสตรีเลยเนอะ" ตัวมาเรียน่าพูดขึ้น เมื่ออาซิน่าได้ยินดังนั้นตัวนางก็พูดตอบ

"ข้าล่ะเกลียดเจ้าจริง ๆ มาเรียน่า.." เมื่อลูฟี่เห็นดังนั้นลูฟี่ก็หันมองไปที่ชายในชุดคลุมสีดำที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เคไซอัสขึ้น ตัวลูฟี่ที่ครุ่นคิดสงสัย ไม่รู้ว่าชายคนนี้คือใครจึงเอ่ยถามเคไซอัสขึ้น
"ข้าไม่รู้ว่าท่านผู้นี้คือใครล่ะนะ" เมื่อเคไซอัสได้ยินดังนั้นตัวเขาก็ยิ้มและพูดขึ้น
"เทพองค์ใหม่น่ะ เอาเป็นว่าเขายังไม่สำคัญอะไรหรอก .. เราเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า ลูฟี่ เอ๋ย.." ตัวเคไซอัสพูดขึ้น ก่อนที่รรยากาศจะเปลี่ยนไป กลายเป็นความเงียบสงัด ความเครียดและเอาจริงเอาจังเข้ามาในทันทีทันใด ทำให้ตัวลูฟี่ที่ยังชิว ๆ อยู่นั้นงุนงงเล็กน้อย

"เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากเทพองค์ใดล่ะ.."

TO THE "WAR OF" ELLAS CHAPTER 24 "ศึกแห่งโซเดีย" (ยังไม่รีไรท์)

_______________

"เปิดประตู !!!" เสียงของทหารบนกำแพงเมืองตะโกนเข้ามาภายในเมือง เมื่อนั้นประตูไม้ขนาดใหญ่ของเมืองก็เปิดออก ในขณะที่เฮนรี่และอาร์มันโด้ที่ยืนอยู่ตรงใกล้ ๆ บริเวญนั้นกำลังเตรียมพร้อมรบก็เกิดความสงสัยขึ้นว่าด้วยเหตุผลใดจึงเปิดประตูเมืองในเมื่อเหล่าทหารนั้นยังไม่พร้อมรบเลยด้วยซ้ำไป

ทันใดนั้นสายตาของทหารแห่งเมืองโซเดียก็จับจ้องไปที่ผู้คนที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสภาพที่บอบช้ำและเหนื่อยล้า พวกเขาเข้ามาพักหน้าประตูใกล้ ๆ กับเฮนรี่และอาร์มันโด้ขึ้น อาร์มันโด้นั้นไม่รู้ ทราบเลยว่าพวกเขาเป็นใครในขณะที่เฮนรี่และทหารคนอื่น ๆ นั้นต่างพากันคุกเข่าทำความเคารพตาม เช่นเดียวกับลูคัสและซาเรียสด้านบนก็ค่อย ๆ เดินลงมาก่อนจะคุกเข่าลง อาร์มันโด้ที่ไม่รู้ถึงสถานการณ์ก็คุกเข่าตามชาวบ้านไป

"ท่านราชินี .. กระหม่อมขออภัย พวกกระหม่อมไม่ทราบเลยว่าท่านยัง..." เมื่อนั้นตัวราชินีนาระก็จับไหล่ของลูคัสขึ้นมา ดวงตาข้างเดียวของนางมองไปที่ลู๕ัสด้วยสายตาที่มิได้คิดอะไรมากมายเลย ว่าแล้วนางก็เอ่ยปากขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเหล่าทหารคนอื่น ๆ ที่เพียงแค่มองแวบแรกก็รู้ว่าพวกเขาต่างนึกว่าเสียราชินีของตนไปแล้ว
"เชิญตามสบายเลย เหล่าทหารกล้าทุก ๆ ท่าน แล้วจะเป็นอะไรมั้ย หากพวกข้าขอที่พักให้คนกลุ่มนี้และขอคุยอะไรด้วยน่ะ ท่านเจ้าเมือง" นาระถามลูคัสขึ้นมาอย่างนอบน้อมมีมารยาท นั่นทำให้เจ้าเมืองแห่งโซเดียก็ยิ้มและตอบกลับนางไปเช่นกัน

"แน่นอนว่าได้ครับ กระหม่อมไม่คิดอะไรอยู่แล้ว" เมื่อนั้นลูคัสก็ได้พานาระตรงเข้าไปภายในเมืองเข้าไปในปราสาท เมื่อนั้นลูคัสก็เดินผ่านเฮนรี่และพูดกับเขาขึ้นมา
"ตามมา และต้อนรับแขกดี ๆ ด้วย" เมื่อนั้นเฮนรี่ที่ดูไม่ค่อยชอบกับสิ่งที่เขาต้องทำนักก็ช่วยนำเกเบรียล สการ์เล็ตต์ แฟรี่และเกลไปด้วย ส่วนทางด้านซาเรียสนั้นก็เดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูและมองไปที่เกเบรียลด้วยสายตาที่ราวกับจำอะไรบางอย่างได้ เมื่อนั้นอาร์มันโด้ที่เห็นท่าทางของซาเรียสจึงทักทายเขาไป

"สวัสดี.. ต้องการอะไรจากฉันเหรอ"
"ไม่ ๆ .. ข้า.. " เมื่อนั้นเองที่ซาเรียสกำลังจะตอบอาร์มันโด้ก็เหลือบเห็นกระบอกปืนสีดำข้างกายของอาร์มันโด้ขึ้นมา
"นี่คืออะไรเหรอ" เมื่ออาร์มันโด้ได้ยินคำถามดังนั้นก็หยิบกระบอกปืนไรเฟิลจู่โจมขึ้น
"โคล์ท เอ็มสี่ คาร์ไบน์ บรรจุกระสุนคาลิเบอร์ ห้าจุดห้าหก มอมอ นาโต้ น่ะ" อาร์มันโด้อธิบายอาวุธชนิดนี้ขึ้นด้วยศัพท์ที่เมื่อซาเรียสได้ยินสีหน้าที่เขาสื่อออกมาจึงเป็นหน้าที่งุนงงคิดกับตนเองว่าตนนั้นโง่ไปในทันที อาร์มันโด้ที่รู้แล้วว่าเขาอธิบายผิดทำให้ซาเรียสไม่เข้าใจจึงพูดแก้ไป

"ไม่สิ จริง ๆ นี่คือ โคล์ท เอ็มสี่เอหนึ่ง ไรเฟิ้ล บรรจุกระสุน-"
"เอาเป็นว่าเป็นอาวุธของเจ้าสินะ โอเค"

"แล้วท่านต้องการจะคุยเรื่องอะไรในช่วงเวลาแบบนี้เหรอ ท่านราชินีนาระ" ลูคัสถามนาระด้วยความสงสัยขึ้น โดยพวกเขาในตอนนี้นั้นอยู่ในห้องวางแผนการรบ ซึ่งบนโต๊ะนั้นมีการออกแบบการรบไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว ซึ่งได้ปรึกษาถึงแผนการนี้ประมาณสองวันก่อนนั่นเอง เมื่อนั้นนาระก็ตอบกลับลูคัสเพื่อคลายความสงสัยของเขาขึ้นและสื่อถึงเจตนาของนาง
"ข้าต้องการร่วมช่วยรบด้วย" ทันทีที่ลูคัสได้ยินดังนั้น ตัวเขาก็ดวงตาเบิกโพลนขึ้นและพูดขึ้นมาในทันที
"ไม่ได้เด็ดขาดครับ !" เกเบรียลที่เดินเข้ามาภายในห้องตอบเช่นเดียวกับลูคัส ลูคัสจ้องมองกับเกเบรียลเล็กน้อย ในขณะนั้น ลูคัสไม่รู้จักเกเบรียลแต่อย่างใดนั่นจึงทำให้เขาสงสัยว่าชายผู้นี้นั้นเกี่ยวข้องกับราชินีอย่างไร

"เกเบรียล ชารล์" เกเบรียลแนะนำตัวขึ้นเมื่อเห้นสีหน้าของลูคัส เมื่อนั้นเกเบรียลก็ยื่นมือเข้ามาจับมือกับลูคัส
"เจ้าเมืองแห่งโซเดีย ลูคัส นอร์ธ" เมื่อนั้นทั้งสองก็จับมือแนะนำตัวกัน

"ข้าขอทราบได้มั้ยว่าด้วยเหตุประการใด" นาระถามถึงเหตุผลที่ทำไมถึงไม่อนุญาติ
"ก็เพราะว่าไม่ได้ยังไงล่ะ" เกเบรียลพูดขึ้น ตอบแทนลูคัสไปในขณะที่นาระนั้นมองเกเบรียลด้วยสายตาที่มิค่อยชอบใจนักในตอนนี้
"ท่านเป็นภาพลักษณ์ของอาณาจักรเอลลาส เราถึงได้ปกป้องท่านมาถึงตอนนี้ เพราะหากท่านตาย อาณาจักรนี้ก็เสียความหวังใหญ่ไปแล้วอย่างหนึ่ง !" เกเบรียลอธิบายเหตุผลของเขา ซึ่งจากสายตาของลูคัสนั้นก็แสดงให้เห็นว่าทั้งคู่นั้นมีเหตุผลเหมือนกัน เมื่อนั้นเฮนรี่ก็เดินตามเกเบรียลเข้ามาก่อนจะตามมาด้วยสการ์เล็ตต์

"แต่ว่าถ้าข้าร่วมรบด้วยก็อาจสามารถปลุกขวัญกำลังใจได้ก็ได้ อีกอย่างข้าก็สู้เป็นนะ" เมื่อนั้นเกเบรียลก็พูดขัดคำพูดของนาระในทันที
"สู้กับเล่นมันต่างกันท่านรู้ใช่มั้ย"

"ก็แน่สิว่าใช่ !" ดูเหมือนนาระและเกเบรียลในตอนนี้นั้นจะดูไม่ลงรอยกันเลยแม้แต่น้อย เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก็พูดขึ้นเมื่อเห็นสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดการทะเลาะกันขึ้น
"ช่วยหยุดเถียงกันก่อนเถอะน่า .. ท่านเจ้าเมือง" สการ์เล็ตต์กล่าวถามลูคัสขึ้นในขณะที่นาระและเกเบรียลนั้นหันมองไปที่ลูคัส

"ครับ?" ลูคัสที่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยก็ตอบขานอย่างสุภาพ

"เราให้ท่านนาระช่วยคุมกำแพงเมืองได้มั้ย"
"สามารถปลุกขวัญทหารได้ และก็ไม่ถึงงขนาดเสี่ยงชีวิตเกินตัวด้วยใช่มั้ยล่ะคะ แถมอาจช่วยเสริมความเป็นผู้นำสั่งการของนางอีกได้ด้วย" สการ์เล็ตต์แนะนำขึ้นตามสิ่งทีี่นางเห็นในแผนการรบ เมื่อนั้นลูคัสที่นึกคิดตามก็พยักหน้าพร้อมตอบกลับเล็กน้อย

"ถือเป็นความคิดที่ดีอยู่นะ แล้วท่านคือ.." ลูคัสชื่นชมสการ์เล็ตต์ขึ้นมา ทว่าเขาก็ไม่เคยเห็นนางอีกเช่นกัน
"สการ์เล็ตต์ ฮิซุเมะ .. เจ้าเมืองแห่งเมืองยะมิ" เมื่อนั้นเฮนรี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังและลูคัสก็ตกใจขึ้นมาในระดับหนึ่ง ซึ่งเมื่อเกเบรียลและนาระเห็นดังนั้นก็รีบแก้ตัวให้แทนสการ์เล็ตต์ก่อนทีพวกเขาจะถามขึ้นในทันที

"เมืองของนางยังไม่ตกเป็นอาณัติจักรวรรดิน่ะ และนางก็ช่วยชีวิตข้ามาตั้งแต่ที่เอลลาสแล้วด้วย" นาระตอบอธิบายแทน
"อ้อ.. ก็แล้วไป" เฮนรี่ที่อยู่ด้านหลังก็พูดกลับอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้น เขาเก็บดาบที่เขาชักขึ้นเตรียมสังหารลงกลับดังเดิม ซึ่งเมื่อเกเบรียลเห็นสายตาและท่าทางดังนั้นก็โมโหขึ้นมาไม่น้อย
"แล้วบิดาท่านล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง ท่านสการ์เล็ตต์ เมื่อนั้นทุก ๆ คนภายในห้องก็จ้องมองไปที่ชายที่เดินเข้ามาในห้องในทันที ซาเรียสในชุดเกราะรบพร้อมรบถามสการ์เล็ตต์ขึ้นมา ดวงตาที่ดูมีอายุมานานทำให้สการ์เล็ตต์สงสัยว่าเขาเป็นใครนั่นเอง

"รู้จักกับท่านพ่อเหรอ" เมื่อนั้นซาเรียสก็ตอบกลับไปในขณะที่ลูคัสที่รู้ว่าซาเรียสแท้จริงแล้วเป็นใครมองด้วยสายตาที่หวาดระแวงเล็กน้อยว่าวาจาของเขาจะทำให้คนในห้องนี้รู้ตัวเข้ารึเปล่าว่าเขาเป็นอีกร่างหนึ่งของซาเอ็น ซาเอทัจผู้นั้น
"ริวโตะ ฮิซุเมะ ข้าเคยรบกับเขามาในสมัยที่กษัตริย์อเล็กซิสยังคงปกครองอยู่น่ะ จากอายุที่สการ์เล็ตต์เห็นก็คิดว่าไม่น่าแปลกนักถ้าจะเคยร่วมรบ เมื่อนั้นลูคัสก็ขัดจังหวะก่อนที่ใครจถได้ถามถึงซาเรียสขึ้น

"มาทำไมเหรอ ซาเรียส" เมื่อนั้นซาเรียสก็ยิ้มตามขึ้นมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"แม่ทัพของพวกมันน่ะ ขอพบคุยกันก่อนที่จะเริ่มสู้น่ะสิ พวกแม่ทัพทั้งสองคนขี่ม้าผ่านป่าเข้ามารอพบแล้วน่ะ" ซาเรียสอธิบายขึ้นมา เมื่อนั้นลูคัส และเฮนรี่ก็มองหน้ากันก่อนที่ลูคัสจะพูดขึ้น

"พวกท่านยังสู้ไหวมั้ย" ลูคัสถามเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ที่อยู่ในห้องนี้ด้วย เมื่อนั้นพวกเขาก็ตอบกลับไปเป็นเสียงเดียวกัน
"แน่นอน"
"ยันค่ำก็ไหว"

"ดี .. เกเบรียล ท่านสการ์เล็ตต์ ซาเรียส เฮนรี่ ตามข้ามา"

เมื่อนั้น ลูคัสก็ได้นำเกเบรียล สการ์เล็ตต์ ซาเรียส เฮนรี่ และอาร์มันโด้ตรงมาจากประตูเมืองพร้อมค่อย ๆ ขี่ม้าอย่างช้า ๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้ากลุ่มตัวแทนของทัพจักรวรรดิอีซานและปีศาจที่พร้อมหน้าบนหลังม้ากันอยู่สองคน เมื่อนั้นตัวแม่ทพของมนุษย์ก็สะบัดผมสีดำของเขาไปมาเนื่องจากมีเหงื่อเต็มไปหมดก่อนที่เขาจะทักทายลูคัสขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรทว่าราวกับอสรพิษที่ภายใต้รอยยิ้มและดวงตานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่จะสังหารพวกเขาทั้งหมดในตอนนี้ ทว่าด้วยความที่แม่ทัพผู้นี้ยึดถือในมารยาทจึงมิได้ต้องการจะต่อสู้ในตอนนี้เลย

"ข้า เจมส์ มาร์ซัส .. เป็นผู้นำทัพของจักรวรรดิอีซาน ส่วนที่อยู่ข้าง ๆ ข้าคือ เพสต์ เป็นรองแม่ทัพปีศาจน่ะ ส่วนแม่ทัพนั้นตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการทำอย่างอื่นน่ะ .. แล้วพวกท่านล่ะ ใครคือเจ้าเมืองแห่งโซเดียหรือ" ชายนาม เจมส์ ถามขึ้นมา เมื่อนั้นลูคัสก็ก้มหัวลงตอบกลับเจมส์ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"ข้าเอง เจ้าเมืองแห่งโซเดีย ลูคัส นอร์ธ"
"แล้วอะไรดลบันดาลใจท่านให้พูดคุยกันก่อนเหรอ ท่านเจมส์" เมื่อนั้นลูคัสก็เอ่ยถามขึ้นมา

"ข้าไม่เคยรบกับชายที่ดูต้องการจะต้อนรับเยี่ยงมิตรแบบนี้มาก่อน" ทันทีที่เจมส์ได้ยินดังนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตอบกลับด้วยสายตาที่ดูแฝงไปด้วยความโหดเ**้ยม

"ธรรมเนียมตระกูลของข้าน่ะที่จะต้องพูดคุยกันก่อนที่จะรบ และก็นะ จากที่ข้าเห็นว่าเมืองของท่านมีจำนวนคนที่น้อยกว่า ข้าก็เลยมาเพื่อเสนอ.. อืม.. ข้อตกลง" เจมส์พูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะเหลือบเห็นสีหน้าของซาเรียสที่ดูจะจริงจังและไม่สนใจกับวาจาของเขาแม้แต่น้อย ทว่าเจมส์ก็ลืม ๆ สายตานั้นไปแล้วพูดต่อ
"คนของเจ้าน้อยกว่าคนของเรา ! .. และอาวุธยุทโธปกรณ์ของพวกข้าก็เหนือกว่า เห็นได้ชัดว่าทัพของข้านั้นได้เปรียบกว่าทัพป้องกันของเจ้าเยอะ .. เหตุใดจึงจะต้องเสียเลือดเนื้อทหารไปเปล่า ๆ .. หากท่านสามารถที่จะคุกเข่าและปฏิญาณตนว่าจะจงรักภักดีต่อกษัตริย์ได้ .. และปกป้องชีวิตของทุก ๆ คนในเมืองของเจ้า" เจมส์กล่าวขึ้นมาซึ่งก็ดูมีเหตุมีผลดี เมื่อนั้นลูคัสก็ไคร่คิดอยู่เล็กน้อยในขณะที่คนอื่น ๆ จ้องมองไปที่ลูคัสที่ดูเหมือนกำลังจะคิดบางอย่างอยู่ นั่นทำให้ลูคัสที่คิดได้แล้วหัวเราะออกมาเหมือนกับเจมส์ไม่ต่างกันเลย

"ทำไมท่านจึงคิดว่าท่านได้เปรียบล่ะ.. จำนวนคนเหรอ ?" ลูคัสถามหลีกประเด็นขึ้นมา เมื่อนั้นเจมส์ที่ได้ยินคำถามก็ยิ้มตามแล้วก็ตอบกลับ เล่นตามบทที่ลูคัสให้มา
"ทัพมนุษย์ของข้ามีสองพันห้าร้อยนาย รวมกับทัพของปีศาจอีกสองพัน เป็นสี่พันห้าร้อย .. แค่นั้นก็เยอะพอจะตีเมืองเจ้าได้แล้วใช่มั้ยล่ะ" เจมส์ตอบกลับไปตามความจริง เมื่อนั้นลูคัสก็ได้ตอบกลับตามความจริงเช่นเดียวกัน
"เมืองของข้ามีทหารสามพันนาย .. ใช่ แต่อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าข้าจะไม่มีกองทัพเสริมมาอีกห้าพันนายล่ะ" เมื่อนั้นเจมส์ก็ตอบกลับลูคัสในทันทีเช่นเดียวกัน
"และอะไรทำให้เจ้าคิดจะไม่มีกองทัพเสริมมาอีกห้าพันนายอีกล่ะ" เมื่อนั้นลู๕ัสที่ได้ยินวาจาจากปากของเจมส์ ก็ทำให้ลูคัสยิ้มหัวเราะตามขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนั้นเจมส์ก็ดึงซิการ์ออกมาคาบไว้ที่ปากของเขาก่อนจะจุดไฟขึ้นมาในขณะที่ลูคัสนั้นยังคงมองพร้อมกับยิ้มขึ้น

"เจ้าคงรู้นะว่าเจ้ากำลังพูดกับเจ้าเมืองที่สามารถป้องกันทัพห้าพันนายไว้ได้โดยเสียกำลังพลของทหารไม่ถึงห้าร้อยคนด้วยซ้ำน่ะ" เกเบรียลช่วยเสริมต่อเข้ามาในบทของเกมนี้ด้วย ซึ่งนั่นทำให้เจมส์ที่กำลังสูบซิการ์อยู่เคลื่อนสายตามามองเกเบรียลขึ้น
"เจ้าคงจะเป็นผู้รอดชีวิตในเมืองเยเกอร์นั่นสินะ เกเบรียล ชารส์ น่ะ ท่านกษัตริย์ฝากให้ข้าบอกกับเจ้าอย่างหนึ่งหากเจอด้วยล่ะ" เจมส์พูดขึ้นมา
"ว่า?"

"ปีเตอร์มันตายทั้งยิ้มว่ะ" ทันทีที่เกเบรียลได้ยินดังนั้น เขาก็มิได้ตอบกลับอะไรหรือมีหน้าที่หงุดหงิดใด ๆ ผิดจากที่เจมส์คาดไว้ เพียงแต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่หน้าของเจมส์ จิตอาฆาตที่รุนแรงมองไปที่เจมส์และมิใช่แค่คนเดียวแต่จากสการ์เล็ตต์ที่ขี่ม้าอยู่ข้าง ๆ เกเบรียลด้วย

"แต่ก็นะ.. เขาฝากมา ฉะนั้นอย่าคิดเป็นเรื่องส่วนตัวนะ เอาล่ะท่านลูคัส ท่านรับข้อเสนอมั้ย" เจมส์ถามลูคัสขึ้น เมื่อนั้นลูคัสก็ตอบกลับไปด้วยสายตาที่ดูมีแผนการที่สามารถล้มเกมส์ของเจมส์ได้อยู่

"แน่นอน ข้าต้องตอบว่าไม่ .. อ้อ และท่านเจมส์" เมื่อนั้นลูคัสก็เอ่ยถามเจมส์ขึ้นอีกครั้ง
"อะไรเหรอครับ ท่านลูคัส"
"ขอให้โชคดีนะครับ" ลูคัสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร เมื่อนั้นเจมส์ก็หัวเราะตามขึ้นมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาจากใจจริงของเขา

"ข้าล่ะ อยากเป็นเพื่อนกับท่านวะจริงเลย ท่านลูคัส .. เสียดายจริง ๆ ที่อยู่คนละฝั่ง" เมื่อนั้นเจมส์ก็จัดการควบม้าตรงออกไป ในขณะที่เพสต์นั้นจ้องมองไปที่ซาเรียส เมื่อนั้นมันก็พูดกับซาเรียสขึ้นมาในทันที สายตาของทั้งสองจ้องมองกันราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน

"ข้าจะสังหารเจ้า และพาเจ้ากลับไปหาท่านอาชเกอร์ซะ" เมื่อนั้นเพสต์ก็ควบม้าปีศาจของมันตรงกลับเข้าไปในป่าเพื่ออกไปรวมพลกับทัพของมันตามเจมส์ เมื่อนั้นลูคัสก็รีบหันกลับไปหาคนอื่น ๆ ในทันที

"รีบเข้าไปกัน เร็ว"

เมื่อนั้นประตูเมืองก็เปิดต้อนรับลูคัส และคนอื่น ๆ อีกครั้ง พวกเขาก็เดินตรงเข้ามาภายในเมืองก่อนที่ลูคัสจะถามนาระขึ้น

"ท่านพอจะบังเอิญมีคนที่ใช้เวทมนตร์ติดต่อได้มั้ย" เมื่อนั้นที่ได้ยินคำถามก็ชี้ไปที่หญิงสาวสองคนข้าง ๆ นาง เมื่อนั้นลูคัสก็เดินตรงเข้ามาพูดขึ้นในทันที
"พวกท่านช่วยส่งข่าวไปที่อ่าวโจรสลัดได้มั้ย ข้าต้องการเรียกกำลังพล มาที่อ่าวโซเดีย ณ ตอนนี้" ลูคัสพูดขึ้นอย่างเร่งด่วน เมื่อนั้นเกลที่ยืนอยู่ตรงหน้าลูคัสก็ตอบกลับไป
"ได้ เดี๋ยวข้าจัดการให้" เมื่อนั้นเกลก็เดินตรงออกไปพร้อมกับแฟรี่ ในขณะที่ลูคัสนั้นหันกลับมาก็เห็นสการ์เล็ตต์ที่เดินเข้ามาพร้อมคำถามจากปากนางขึ้น
"คิดจะทำอะไร"
"กำลังพลของพวกมันอาจจะมีมากกว่าที่คาดไว้ ข้าต้องการเรือของโจรสลัดช่วยยิงจู่โจมพวกมันจากขนาบทะเล ลดจำนวนและปั่นป่วนพวกทัพจักรวรรดิ" ลูคัสอธิบายแบบเข้าใจง่ายก่อนที่ทันใดนั้นเองเกลและแฟรี่จะเดินกลับมาในทันทีทันใด

"ส่งไปแล้ว" ทันทีที่ลูคัสได้ยินดังนั้นตัวเขาก็หันมามองในทันที สายตาของลูคัสงุนงงเป็นอย่างมากในขณะที่เกลและแฟรี่นั้นงุนงงกับสายตาของลูคัสเช่นกัน
"อะไรเหรอ ท่านเจ้าเมือง"
"ส่งข่าวเสร็จแล้วเหรอ" ลูคัสถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อนั้นเกลที่เข้าใจคำถามแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่นางจะพูดตอบ
"ใช่.. เสร็จแล้ว " เมื่อนั้นลูคัสก็หัวเราะตามออกมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"พวกท่านเป็นนักรบเวทย์รึไงเนี่ยถึงได้ส่งข้อความเร็วขนาดนั้นน่ะ

"อืม" แฟรี่และเกลตอบกลับไป
"........" เมื่อนั้นลูคัสหันกลับมามองในทันที ดวงตาเบิกโพลนราวกับไม่เชื่ในสิ่งที่เขาได้ยิน เมื่อนั้นแฟรี่ก็ขานคำตอบอีกครั้ง

"ใช่ พวกเราเป็นนักรบเวทย์ ทำไมเหรอ"
"พระเจ้าฟ้าประทาน ขอบพระคุณครับ พระเจ้าบนสวรรค์" ลูคัสคุกเข่าลงสวดขอบคุณพระเจ้าบนฟ้าทันทีทันใดซึ่งนั่นทำให้แฟรี่และเกลมองลู๕ัสด้วยสายตาที่สับสนเล็กน้อยว่ากำลังทำอะไร เมื่อนั้นลูคัสก็พูดขึ้นในทันที
"พวกท่านช่วยคุมทัพหลังป่ากับอาร์มันโด้นะ พวกท่านนักรบเวทย์ทั้งหลาย" ดูเหมือนการที่นักรบเวทย์มาอยู่ในทัพของลูคัสนั้นจะเป็นเรื่องที่ดีงามเป็นอย่างมาก
"ก็ย่อมได้ ช่วงนี้กำลังคันไม้คันมือพอดี" เกลพูดตอบพร้อมรอยยิ้มที่กำลังคิดเรื่องการใช้อาวุธของนางในหัวอยู่ เมื่อนั้นลูคัสก็อธิบายต่อ

"พวกท่านจะไม่ได้เข้าต่อสู้กับทัพศัตรูเลยนะ ข้าเชื่อว่าพวกมันจะมีกำลังเสริมมาแน่ จำนวนยังไม่แน่ใจแต่เชื่อว่าต้องมาแน่ หากเห็นมันเมื่อไหร่ก็เข้าสกัดถ่วงเวลาจนกว่าทัพใหญ่อีกทัพหนึ่งของเราจะเอาชนะศึกได้ล่ะนะ" ลูคัสอธิบายต่อไป เมื่อนั้นเกลก็เซ็งลงมาเล็กน้อยเนื่องจากนางนึกว่าจะได้วิ่งออกไปแนวหน้านั่นเอง
"ก็ได้ ตามนั้น" เกลตอบกลับด้วยหน้าที่ดูเบื่อเอาเล็กน้อย
"ค่ะ" แฟรี่ก็ขานกลับอย่างสุภาพ เมื่อนั้นลูคัสก็เดินลงมาจากกำแพงก่อนที่นาระจะทักถามลูคัสขึ้นมา
"ให้ข้าทำอะไรเหรอ" เมื่อนั้นลูคัสก็หันกลับไปมองนาระ ก่อนที่ลู๕ัสจะรีบตอบกลับไปเนื่องจากจะต้องไปสั่งการจุดอื่นต่ออีก

"ท่านช่วยข้าสั่งการจากตรงนี้ หลังศึกเริ่ม คอยดูว่ามีกองทัพจากทิศทางไหนบ้าง" เมื่อสิ้นวาจา ลูคัสก็รีบตรงไปสั่งการต่อในทันที ในขณะที่นาระนั้นก็มองไปที่ลลู๕ัสด้วยสายตาที่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เนื่องด้วยตัวนางต้องการจะเป็นประโยชน์ด้วยนั่นเอง ซึ่งเพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าลูคัสแค่พยายามไม่ให้นาระออกไปแนวหน้าเท่านั้น

"ท่านสการ์เล็ตต์ เกเบรียล ซาเรียส พวกท่านจะขึ้นไปนำทัพแนวหน้ากับเฮนรี่ ตัวเฮนรี่จะนำทัพทหารม้า ส่วนเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ก็นำทัพทหารจู่โจม ซาเรียสคอยสั่งการพลธนูและพลเวทย์" ลูคัสพูดสั่งการหน้าที่ขึ้น เมื่อเกเบรียล ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองสการ์เล็ตต์ซึ่งตัวนางก็หันมามองเกเบรียลเช่นกัน
"ก็ได้แหละ" เกเบรียลตอบกลับในขณะมองหน้าของสการ์เล็ตต์ เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก็หันหน้าหนีออกก่อนที่หน้าจะเริ่มแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งลูคัสมิได้สังเกตุเนื่องจากเขาเข้าไปคุยกับเฮนรี่ก่อน
"เฮนรี่" เมื่อนั้นเฮนรี่ก็หันกลับมาตามที่ลูคัสเรียก ลูคัสก็เข้ามาก่อนที่จะจับเฮนรี่เข้ามากอดก่อนที่กระซิบพูดขึ้นเนื่องจากกลัวที่จะมีคนได้ยินบทสนทนาเข้า

"ไม่ว่าอย่างไร หากข้าตายก็ห้ามชุบชีวิตข้าขึ้นมาเด็ดขาด" ลูคัสพูดขึ้นมา เมื่อนั้นเฮนรี่ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดต่อ
"ยังไงเจ้าก็ไม่ตายหรอก" เฮนรี่พูดขึ้นก่อนที่จะดันตัวลูคัสออกมาเนื่องจากรู้สึกว่ามันดูแปลก ๆ

"ข้าจริงจังนะ" เมื่อนั้นเฮนรี่ก็เดินผ่านลูคัสไปโดยมิได้สนใจวาจาของลูคัสนัก
"เฮ้ย เฮนรี่ !" เมื่อนั้นลูคัสก็ดึงเฮฯรี่หันกลับมาและพูดกับเฮนรี่ขึ้นมาอีกครั้งด้วยสายตาที่จริงจังเป็นอย่างมาก

"ห้ามพาข้า กลับมาอีก" เมื่อนั้นเฮนรี่ก็มองกลับด้วยท่าทางที่ดูนิ่งขรึมกับลูคัส เขาก็จะตอบอย่างจริงจังบ้างกับลูคัสเหมือนกัน
"ไม่มีทาง เมืองนี้ต้องการเจ้า"

"ข้าทนเจ็บมามากพอแล้วเข้าใจมั้ย !! .. ทุก ๆ คืนในตอนนี้ข้าได้ยินแต่เสียงของปีศาจที่พยายามจะข้ากลับสู่โลกคนตายตลอด ! .. หากข้าตายแล้วกลับมาอีก คราวนี้ข้าคงเป็นบ้าไปอย่างแน่นอน" เมื่อเฮนรี่ได้ยินวาจานั้นเขาก็จัดการตบไหล่ของลูคัสเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดกับลูคัสขึ้น
"นั้นก็อย่าตายสิวะ" เมื่อนั้นตัวเฮนรี่ก็กลับไปเตรียมดาบและชุดเกราะของเขาก่อนรบดังที่เขาจะทำตั้งแต่แรกในขณะที่ลูคัสยังคงยืนนิ่งคิดกับคำพูดของเฮนรี่อยู่นั้นเอง

ประมาณชั่วโมงต่อมาได้ เมื่อนั้นเองทัพของเมืองโซเดียก็เริ่มเคลื่อนพล กองทัพของเมืองโซเดียนั้นมีทั้งหมดสามพันคน แบ่งเป็นทัพจู่โจมสองพันนาย และทัพป้องกันหนึ่งพันนาย โดยทัพจู่โจมนั้นแบ่งเป็นพลดาบทั้งหมด หนึ่งพันคน พลทหารม้าห้าร้อยคน พลธนูสองร้อยคนและพลเวทย์สามร้อยคน ส่วนทัพป้องกันนั้นมี พลทหารม้าห้าร้อยคน และพลธนูห้าร้อยคน และยังมีพลเวทย์และพลธนูที่เฝ้าอยู๋บนกำแพงประมาณหนึ่งพันคน รวมจำนวนสี่พันคน เมื่อนั้นเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ก็เดินผ่านป่าไม้เข้ามาถึงบริเวญเนินเขากว้าง ที่ ๆ กองทัพทหารผสมระหว่างมนุษย์และปีศาจสี่พันห้าร้อยนามประจำที่อยู่

นำโดยแม่ทัพสองคนและผู้นำที่ควบม้าอยู่ข้าง ๆ พวกเขาอีกสี่คน แต่ละคนต่างถือธงสีแดงฉานของกองทัพผสมนี้ สัญลักษณ์แห่งเลือดที่หยดบนสงครามในขณะที่ธงของกองทัพเมืองโซเดียนั้นเป็นสีน้ำเงินของความรักสงบ ทั้งสองกองทัพต่างหยุดลงตรงหน้ากัน ผู้นำของทั้งสองทัพก็ค่อย ๆ ลงมามองดูทหารของพวกเขามากกว่าพันนาย เกเบรียลถอดเกราะหัวของเขาออก ให้ทหารทุก ๆ คนเห็นถึงใบหน้าของเขา ส่วนสการ์เล็ตต์นั้นยังคงสวมเกราะเงินอยู่ ทางด้านเฮนรี่นั้นก็ลงมาจากหลังม้าก่อนที่จะค่อย ๆ เดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้ากองทัพที่เขาจะต้องนำไปสู้รบขึ้น


"ทันทีที่กลองศึกของเมืองเราดังขึ้น !!! เลือดของเหล่าทหารกล้าทั้งสองฝั่งจะต้องหลั่งไหล !!! แต่พระเจ้าได้เอ่ยถาม !!!"
"เลือดของผู้กล้าปกป้อง !!! หรือเลือดของพวกขี้ขลาดก่อสงครามจะต้องหลั่ง !!!!! ตอบข้ามาว่าด้วยชื่ออาณาจักรของมัน !!!!" เฮนรี่ตะโกนถามกองทัพของพวกเขาสุดเสียงไปทั่วทัพของเขา เพื่อปลุกระดมกองทัพ
"อีซาน !!!!!!"

เมื่อนั้นเสียงขานกลับเสียงดังลั่นพร้อมตีดาบลงสู่พื้นดังกระหึ่มไปทั่วเนินเขาจนถึงพวกกองทัพของจักรวรรดิอีซานและปีศาจ เสียงที่ดังไปทั่วจนแม้แต่ม้าที่อยู่นิ่ง ๆ เฉยบางตัวยังเผลอร้องตามออกมาด้วยความหวาดกลัวในความเกรงขามของกองทัพนั้น

"แล้วเหตุใดกองทัพของพวกมันจะต้องล่มสลาย ตอบข้ามาด้วยชื่ออาณาจักรเรา !!!!!"
"เอลลาส !!!!!!"

"แล้วผู้กล้าผู้ใดจะยืนหยัด รอดจนวินาทีสุดท้ายในสงครามนี้ !!!!! นามของพวกเจ้าคืออะไรพลทหารรร !!!!!!!!"

เมื่อนั้นทหารทุก ๆ คนต่างตะโกนชื่อของตนขึ้นมาเสียงดังลั่นเช่นเดียวกับเฮนรี่ เกเบรียล สการ์เล็ตต์ และซาเรียสที่นำทัพก็ตะโกนตามไป

"เรามิได้สู้เพื่อสังหารแต่เราสู้เพื่อปกป้อง !!!! พระเจ้าจะจดจำนามที่เจ้าตะโกนกู่ขึ้นมา พลทหาร !!!!! เอาล่ะ รอคำสั่งจากชายหญิงคู่นี้ !!!! เกเบรียล ชารส์ !!! และสการ์เล็ตต์ ฮิซุเมะ !!!!!! หากเจ้าได้ยินจนบอกนามของชายหญิงคู่นี้อีกครั้งซะ !!!!!!"
"เกเบรียล ชารส์ !!!!! สการ์เล็ตต์ ฮิซุเมะ !!!!!" เมื่อนั้นทั้งกองทัพก็เงียบสงัดลงหยุดเสียงร้องตะโกนฮึกเหิมเป็นความเงียบสงัด ทหารทุก ๆ คนต่างยืนนิ่งหลังตรงมองตรงไปทางที่เกเบรียลและสการ์เล็ตต์ยืนมองอยู่ ธรรมเนียมการฮึกเหิมของเมืองโซเดียนั้นได้ชื่อว่าเสียงดังที่สุดและน่าเกรงขามที่สุดซึ่งก็ไม่แปลกใจใด ๆ เมื่อได้ยินเสียงของเหล่าทหารกล้าเหล่านั้นตะโกนพร้อมกันเสียงดังจนถึงทัพของทหารด้านหลังที่อาร์มันโด้ แฟรี่และเกลคุมอยู่

เสียงร้องที่ดังกู่ไปทั่วนั่นทำให้เจมส์ แม่ทัพของกองทัพจักรวรรดิอีซานเริ่มควบม้าของเขาผ่านกองทัพของเขาทีละคน ๆ เมื่อคำป่าวประกาศของเฮนรี่จบลง เขาค่อย ๆ ชักดาบของเขาขึ้นมาและชูขึ้นมา เมื่อนั้นเองเจมส์ก็ตะโกนลั่นขึ้นต่อสายตาของทหารแห่งจักรวรรดิที่หวาดกลัวในทหารของเมืองโซเดียขึ้นมา

"กษัตริย์ของพวกเจ้าคือใคร !!!!!"
"ค.. ไคลล์ เมนเซล !!!"
"ข้าได้ยินแต่เสียงลูกหมาร้องเท่านั้น !!!!! กษัตริย์ของพวกเจ้าคือใคร !!!!!!!" เจมส์ก็ตะโกนลั่นถามทหารขึ้นในขณะที่ขี่ม้าผ่านทหารแต่ละคนขึ้น

"ไคลล์ เมนเซล !!!!!!" เสียงร้องของเหล่าทหารดังขึ้นมาอีก
"นี่เหรอ ทหารแห่งจักรวรรดิที่จะรวบรวมทวีปโดเรียร์เป็นหนึ่งเดียว !!!!! กษัตริย์ของพวกตูดหมึกอย่างพวกแกคือใคร !!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ไคลล์ เมนเซล !!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงร้องที่ดังพอ ๆ กับกองทหารของเฮนรี่แต่ด้วยจำนวนที่มากกว่าทำให้เสียงร้องก้องกังวาลไปทั่ว เมื่อนั้นเฮนรี่พึ่งตะโกนไปก็พยักหน้าไปมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินการเรียกความฮึกเหิมของเหล่าทหารในระดับพอ ๆ กับเขา

"กษัตริย์มิได้ประสงค์ให้พวกเจ้าทำสงคราม !!!!!! กษัตริย์ประสงค์ให้พวกเจ้ารวมแผ่นดินเป็นหนึ่ง !!!!!!! การกระทำนี้มิได้เพื่อจักรวรรดิแต่เพื่อผู้ใด !!!!!!!"
"มิใช่ผู้ใด !!!!!!!!!!!"

"แล้วเพื่อชนเผ่าใด !!!!!!!!!!!!"
"มิใช่ชนเผ่าใด !!!!!!!!!!"

"แล้วเพื่ออะไรวะ !!!!!!!!!!!!"
"เพื่อโดเรียร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ตึง !

กลองศึกถูกตีขึ้นจังหวะแรก เมื่อนั้นเองแม่ทัพเจมส์ก็กลับมาประจำที่แล้วชูดาบตรงไปด้านหน้าขึ้น

"พลดาบหนึ่งพันคน ! พลม้าห้าร้อยคน !!"
"เคลื่อนพลพร้อมข้า !!!!" เมื่อเจมส์หันมาทางเพสต์ดังนั้น ตัวเพสต์ก็มองไปที่ปีศาจที่ติดตามเขาก่อนที่เพสต์จะพูดขึ้น

"พวกเจ้าทุก ๆ ตัว !!!! ในนามของอาชเกอร์จงอย่าให้พวกมนุษย์ได้หน้า !!!!!"
"สังหารพวกตรงข้ามนั่นทิ้งให้หมด !!!!!!!!!!"

"อ้าาาาาาาาาาาา !!!!!" เสียงกู่คำรามของปีศาจดังออกมาทั่วเนินเขา หลังสิ้นเสียงตะโกนของรองแม่ทัพปีศาจผู้ที่ได้นำทัพในคราวนี้

ตึง !

กลองตีขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนั้นเกเบรียล ก็ชักดาบออกจากฝักของเขาขึ้นมา เช่นเดียวกับสการ์เล็ตต์ ก่อนที่เกเบรียลจะสวมเกราะหัวใหม่อีกครั้งหนึ่ง

"พลดาบเตรียมตัว !!!!!"
"พลม้าเตรียมตัว !!!!!" เฮนรี่ก็ตะโกนตามขึ้นมาเช่นกัน เมื่อนั้นเขาก็จัดการชูดาบของเขาขึ้นมาเหนือหัวของเขา เมื่อนั้นเอง

ตึง !!!

"โจมตี !!!!!!!!!" เฮนรี่และเกเบรียลตะโกนลั่นขึ้นมา ดาบของเฮนรี่ลุกเป็นเปลวเพลิงแดงฉานพร้อมกับนำทัพพลทหารม้าตรงไปก่อนใคร ตามมาด้วยทัพพลดาบนับพันคนของเกเบรียลที่วิ่งตามพลม้าไป
"โจมตี !!!!!!!!" เช่นกัน แม่ทัพเจมส์ตะโกนลั่นขึ้นพร้อมกับควบม้าตรงไป ในขณะที่พลม้าและพลดาบก็ตามแม่ทัพของเขาไป


ธงสีฟ้าและสีแดงปลิวสะบัดตามแรงลม เสียงดังกึกก้องของนักรบเมืองโซเดีย จักรวรรดิอีซานและเหล่าปีศาจที่บ้าคลั่งพุ่งตรงเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดโกลาหล เพื่อจุดประสงค์ที่จะกำราบผู้เห็นต่างทั้งหมดด้วยเลือด เมื่อนั้นเองทัพทั้งสองก็เข้าปะทะกัน พลม้าที่นำโดยเฮนรี่นั้นตีแยกออกผ่านกองทัพไป เข้าโจมตีพลปืนในทันทีก่อนจะได้เริ่มโจมตี พลดาบทั้งสองเมืองต่อสู้กันด้วยเลือดอย่างดุเดือดและบ้าคลั่งบนทุ่งหญ้าเขียวขจี เสียงของปืนที่พยายามยิงเข้าใส่ม้าที่พุ่งตรงมาดังไปทั่วเนินเขา ความบ้าคลั่งของสงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว ณ เนินเขานั้นในขณะที่ลู๕ัสและนาระยืนเฝ้ามองดูจากบนกำแพงเมือง

"เข้ามาสิวะ !!!!" เฮฯรี่ตะโกนลั่นขึ้นก่อนจะใช้ดาบไฟของเขาฟันเข้าใส่ร่างของทหารถือปืนของทัพอีซานทีละคน ๆ เช่นเดียวกับพลม้าที่ตามหลังเขามา เมื่อนั้นเอง พวกปีศาจที่วิ่งช้าหน่อยก็เข้ามาช่วยป้องกันทัพทหารถือปืนเพื่อมิให้เสียเปรียบในด้านยุทธวิธีนี้ในตอนนี้พลปืนหนึ่งพันคนนั้นได้เหลือเพียงเจ็ดร้อยเท่านั้นในชั่วพริบตาเดียว

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนที่ยิงโดนม้าของเฮนรี่ทำให้เขาล้มลงไป เมื่อนั้นพลทหารปืนสามคนวิ่งเข้ามาเล็งปืนไปที่เฮนรี่ก่อนจะลั่นไกไปในทันที ทว่าพลม้าที่ตามหลังเฮนรี่เข้ามาก็ช่วยเฮนรี่เอาไว้ได้ทัน ตัวเฮนรี่ก็ลุกขึ้นมาก่อนที่จะวิ่งตรงเข้าไปพร้อมดาบของเขา เข้าปะทะกับปีศาจที่กำลังตรงมาหาเขาพร้อมอาวุธบนมือ

ในคราวเดียวกันนั้น เกเบรียลก็สังหารทหารด้วยดาบตัดหัวทิ้งไปคนหนึ่งก่อนจะจัดการแทงศัตรูสังหารทั้งหมดเท่าที่จะทได้อย่างบ้าคลั่ง แม้จะดูไร้แผนการแต่ทุก ๆ การโจมตีเกเบรียลได้วางแผนเอาไว้แล้ว ส่วนสการ์เล็ตต์นั้นก็คอยป้องกันการโ๗มตีและสวนคู๋ต่อสู้ด้วยดาบผ่ากลางร่างอย่างใจเย็น

"ว่าไง เกเบรียล !!!"

ทันใดนั้นแม่ทัพเจมส์ก็ตรงเข้ามาและพุ่งชนใส่เกเบรียลด้วยเกราะขนาดใหญ่ของเขาในทันที เกเบรียลกระเด็นออกไป ทำให้พลทหารม้าของทัพอีซานได้จังหวะจึงควบตรงเข้าไปจะสังหารเกเบรียล ทว่าเกเบรียลก็ลุกขึ้นมาได้ทันและใช้ดาบของเขาตัดขาของม้าทิ้งอย่างรวดเร็วทำให้ม้าที่ทหารคนนั้นควบม้าล้มลงไปทับทหารคนนั้น ทหารของเมืองโซเดียที่เห็นดังนั้นก็เข้ามาสังหารทหารคนนั้นทิ้งแล้วเข้าต่อสู้ต่อ

เกเบรียลกวาดสายตามองไปทั่วก็เห็นถึงกองสพที่เริ่มก่อขึ้นมาจากศพของเหล่าทหารทั้งสองทัพ เพียงไม่นานความโกลาหลก็คร่าชีวิตทหารไปแทบถึงพันคนแล้ว กองศพบนเนินเขาใหญ่พอที่จะสร้างเป็นกำแพงได้ด้วยซ้ำ เมื่อนั้นเองเกเบรียลก็เหลือบเห็นเจมส์ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขาพร้อมดาบบนมือ ผ่านศพของทหารเมืองโซเดียนับสิบ ในขณะที่สการ์เล็ตต์นั้นยังคงเข้าต่อสู้ในอีกด้านหนึ่งอยู่กับทัพปีศาจ

"เข้ามา-!!!"
"ง้าง !!! ยิง !!!!" ซาเรียสสั่งการยิงธนูตรงเข้าไปในห่าความโกลาหล เมื่อนั้นเหล่าทหารแห่งเมืองโซเดียก็เข้าหลบบนเนินกองศพ เฉกเช่นเกเบรียล และสการ์เล็ตต์ ห่าศรธนูนับร้อยลงมาปักบนร่างของทหารที่หลบไม่ทัน เจมส์ก็ใช้ศพบนพื้นเป็นที่กันบังป้องกันศร ส่วนเหล่าปีศาจนั้นก็ไม่หวาดเกรงศรใด ๆ และพุ่งตรงเข้ามาอย่างบ้าคลั่งทำให้ทัพด้านสการ์เล็ตต์ต้องเข้าปะทะต่อ
"เวทย์โจมตี !!!!!"

ตู้ม !!!!!

แรงระเบิดของเปลวไฟเข้าใส่ทัพด้านปีศาจ ทำให้ปีศาจร่างยักษ์ที่นำทัพมาต่างระเบิดเลือดกระจายไปทั่วสนามรบและเกราะของสการ์เล็ตต์ เมื่อนั้นเองค้อนยักษ์ของปีศาจก็ถูกเหวี่ยงผ่านศพปีศาจเข้ามาหาสการ์เล็ตต์ สการ์เล็ตต์เอียงตัวหลบออกมาเร็วสุดเกิด ทว่าเกราะเหล็กของนางก็ถูกค้อนซัดปลิวไปในทันทีทันใด สการ์เล็ตต์แหงนหน้ามองไปที่ปีศาจหน้าหมูยักษ์ถือค้อน เมื่อนั้นมันก็หัวเราะออกมาตอนที่เห็นหน้าตาสวยงามของสการ์เล็ตต์

"เข้ามา !!!" มันตะโกนขึ้นก่อนจะเหวี่ยงค้อนเข้าใส่สการ์เล็ตต์อีกครั้ง

ทว่าคราวนี้สการ์เล็ตต์ก็ใช้ดาบยาวของนางจัดการผ่าท้องของปีศาจหมูในทันทีก่อนที่จะค้อนจะถึงตัวนางด้วยซ้ำไป เมื่อนั้นทัพของสการ์เล็ตต์ก็ใช้ร่างของปีศาจหมูยักษ์ตนนี้จัดการดันออกไปทับเหล่าปีศาจตัวเล็ก ๆ ลงไปตายพร้อมกับสร้างเป็นโล่กำบังผ่านทัพปีศาจไป

เคร้ง !!!!

เสียงของดาบทั้งสองเล่มเข้าปะทะกันระหว่างเกเบรียลและเจมส์ ดาบเหล็กทั้งเสียดสีกันในขณะที่เกเบรียลนั้นมองเจมส์ด้วยสายตาที่ไม่ถูกชะตาแม้แต่น้อย อารมณ์ฉุนเฉ๊ยวของเกเบรียลทำให้เกเบรียลเป็นคนแรกที่ดันเจมส์ออกแล้วจัดการเหวี่ยงเข้าที่ร่างของเจมส์อีกครั้ง ทว่าทันใดนั้น เจมส์ก็ใช้มือขวาของเขารับดาบของเกเบรียลเอาไว้ มือของเจมส์เริ่มมีเลือดไหลหยดลงมา ในขณะที่เกเบรียลพยายามดึงดาบออกแต่กลับทำไม่ได้ด้วยการที่เจมส์นั้นกำดาบเอาไว้แน่นเป็นอย่างมาก

"ไปตายซะ !!!" เมื่อนั้นเจมส์ก็ตะโกนลั่นออกมาจากปากของเขา

ทันใดนั้นเองเจมส์จะจัดการใช้ดาบของเขาฟันดาบของเกเบรียลหักลงไปในทันทีต่อหน้าสายตาที่ดูเหลือเชื่อไม่น้อยสำหรับเกเบรียล เมื่อนั้นเจมส์ก็เหวี่ยงดาบเหล้กของเขา เข้าใส่เกเบรียล ทันใดนั้นเกเบรียลก็คว้าหลบดาบออกมา ก่อนจะดึงดาบจากศพทหารที่ตายไปมาเพื่อรับดาบครั้งที่สองและต่อ ๆ มา ตอนนี้เกเบรียลเป็นฝ่ายป้องกันแล้ว เมื่อนั้นทหารม้าของอีซานก็พุ่งตรงมาจากด้านหลังของเกเบรียล เกเบรียลที่เหลือบเห็นเข้าพอดีจึงจัดการใช้ดาบที่เขาเก็บมา แทงลงไปทะลุคอของทหารผู้นั้นในทันทีทันใด ก่อนจะดึงดาบของชายคนนั้นออกมาอีก เป็นดาบสองเล่มอยู่บนมือของเกเบรียล

"ท่าทางจะดูเก่งพอตัวนี่ เจ้าน่ะ !!" เจมส์ตะโกนลั่นจากปากของเขาขึ้นมา เมื่อนั้นเขาก็หยุดฟันดาบสร้างความวุ่นวายก่อจะกลับมาตั้งดาบใหม่ ในขณะที่ทหาีคนอื่น ๆ กำลังรบราฆ่าฟันอย่างบ้าคลั่งนั้น สองทหารมากฝีมือก็กำลังตั้งสมาธิของพวกเขาอ่านจังหวะของแต่ละคนอย่างเงียบสงัด

ควั่บ !!!

เจมส์กวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็วเข้าหาเกเบรียล ทว่าตัวเกเบรียลคว้าหลบได้ก่อนที่เขาจะใช้ดาบด้านซ้ายฟันตรงเข้าหาส่วนท้องของเจมส์ในทันที เจมส์ยกดาบของเขาขึ้นมาและรับดาบเอาไว้ก่อนจะปัดออกไปอย่างรวดเร็ว เกเบรียลหันกลับมาและใช้ดาบด้านขวาของเขาฟันตรงเข้าไปก่อนเจมส์จะมองทัน เจมส์คว้าตัวหลบได้ทว่าดาบก็ได้เสียดสีกับเกราะเหล็กไปเล็กน้อยเกิดเป็นรอยดาบที่ทะลุเข้าถึงหน้าภายใน เมื่อนั้นทั้งสองก็หยุดลงอีกครั้ง เสียงร้องของเหล่าทหารและความโกลาหลยังคงเกิดขึ้นจากบริเวญโดยรอบในขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องหน้ากันอยู่ เจมส์ใช้มือที่เปื้อนเลือดของเขาดึงหมวกเกราะของเขาออก รอยดาบที่เฉือนแก้มขวาของเจมส์มีเลือดไหลออกมา แสดงว่าการโจมตีของเกเบรียลนั้นได้ผลดี

เมื่อนั้นเจมส์ก็รุกรานเข้ามาอีกครั้ง เกเบรียลจัดการใช้ดาบของเขาปัดดาบของเจมส์ลงไปกับพื้นแทงลงไปที่ศพ เมื่อนั้นเกเบรียลก็จัดการตวัดดาบอีกครั้ง เฉือนไปที่คอของเจมส์ในทันทีทันใด

ฉับบบ !!!

เจมส์ใช้มือของเขารับดาบเอาไว้อีกครั้งทว่าคราวนี้ดูมีอะไรมากกว่านั้น

"รู้สึกถึงมันรึยังล่ะ เกเบรียล" ดวงตาของเจมส์แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีดำทั้งดวง พร้อมกับเส้นเลือดที่เริ่มผุดบนใบหน้าราวกับถูกบางอย่างสิงครอบงำ
"อะไรวะ !" ทันใดนั้นเองดาบของเกเบรียลเริ่มมีควันสีดำออกมา ความร้อนที่ค่อย ๆ แผ่ออกมาทำให้เกเบรียลนั้นปล่อยมือออกจากดาบเล่มนั้น เมื่อนั้นเจมส์ก็ดึงดาบของเขาออกจากศพมาและชี้ตรงไปที่เกเบรียลขึ้นมา
"ท่านรีอามอบมันให้ข้า !!! พลังแห่งมนตร์ดำไงล่ะ !!"

"เอาดาบไฟไปแดกก่อน ไอเวร !!!!" เฮนรี่ที่มาจากไหนก็ไม่รู้ก็พุ่งตรงเข้ามาและใช้ดาบติดไฟของเขาฟันเข้าไปที่เจมส์ในทันที ตัวเจมส์ใช้ดาบของเขารับดาบของเฮนรี่แล้วดันเฮนรี่ออกไป ในขณะที่เกเบรียลเห็นฝั่งสการ์เล็ตต์ที่เริ่มถูกพวกปีศาจไล่ต้อนออกมาจนเสียเปรียบจึงหันกลับไปบอกกับเฮนรี่ขึ้น
"ข้าจะไปสมทบพวกสการ์เล็ตต์ !!"
"พาทหารคนอื่น ๆ เข้าไปในป่า !!" เฮนรี่ตะโกนสั่งการตอบเกเบรียลขึ้น เกเบรียลที่ได้ยินดังนั้นก็ดึงดาบออกมาจากศพอีกครั้งหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งตรงเข้าไปผ่านกองศพขนาดใหญ่เต็มไปหมด ในขณะที่เฮนรี่และเจมส์ก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือดท่ามกลางกองศพทหารนี้ เช่นเดียวกับทหารในฝั่งนี้ที่เหลืออยู่ประมาณร้อยสองร้อยคน

"เจ้าโง่ !!!! " เจมส์ตะโกนลั่นขึ้นมา เมื่อนั้นเองเขาก็จัดการถีบเฮนรี่ที่เผยจุดอ่อนออกมา ตัวเฮนรี่ถอยออกมาพร้อมกับไอออกมาเล็กน้อย สายตาที่เร่ิมเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เหลือบเห็นทัพพลทหารของอีซานนับห้าร้อยที่กำลังตรงเข้ามาในขณะที่ฝั่งของกองทัพเมืองโซเดียนั้นเริ่มน้อยลงเต็มที เมื่อนั้นเฮฯรี่ก็ยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด
"กองทัพของข้าเหนือกว่าเจ้าเยอะ คนของข้าตอนนี้มีอย่างต่ำก็สองพันคน !! เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก !!!" เมื่อนั้นเฮนรี่ก็ดึงบางอย่างออกมา มันคือศิลาบางอย่าง เมื่อนั้นเฮนรี่ก็บีบมันทิ้งลงไปเผยให้เห็นแสงสีแดงพุ่งขึ้นสู่ฟ้าสั่งการเหล่าทหารทั้งหมด ก่อนที่เฮนรี่จะใช้ดาบของเขาพุ่งตรงเข้าหาเจมส์ในทันที
"อะไรของแก !!"

"เข้าไปในป่า !!!!!" เฮนรี่ตะโกนสั่งการขึ้นก่อนที่ทันใดนั้นเองเฮนรี่จะใช้หัวของเขาเขกลงเข้าใส่หัวของเจมส์ ทำให้แม่ทัพแห่งอีซานเสียสมดุลไปช่วงหนึ่งให้เฮนรี่หนีเข้าไปในป่า เมื่อนั้นเจมส์ก็ยิ้มหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนที่เขาจะกางแขนขึ้นมา
"หนีอย่างไรก็ไม่พ้นหรอก !!!!"

เมื่อนั้นหลังจากการรบราฆ่าฟันบนเนินเขา กองศพนับพันเริ่มก่อตัวเป็นกำแพง ล้อมเป็นทาง ในขณะที่กองทัพของเมืองโซเดียค่อย ๆ ถอยออกมาอยู่หน้าป่าพอดีในขณะที่กองทัพของจักรวรรดิอีซานและกองทัพปีศาจก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาอย่างช้า ๆ เมื่อนั้นเองทหารแนวหน้าก็ยกโล่ขึ้นมาและใช้หอกเป็นอาวุธแทน กลายเป็นการปิดล้อมค่อย ๆ เข้าดันเหล่าทหารผู้หวาดกลัวในการรบให้หนีเข้าไปในป่าซะ แต่หาซึ่งผู้ใดจะหนี เมื่อนั้นซาเรียสก็ตะโกนสั่งการพลธนูและพลเวทย์ที่รอฟังคำสั่งอยู่ขึ้นมา

"ใช้ดาบแทนซะ !" เมื่อนั้นเหล่าพลเวทย์และพลธนูที่ได้รับการฝึกมาดีก็เก็บอาวุธเดิมลงก่อนจะชักดาบของพวกเขาขึ้นมา ตอนนี้กลายเป็นว่ามีพลดาบทั้งหมดห้าร้อยคนได้ เมื่อนั้นเจมส์ก็เดินตรงเข้ามาพร้อมกับชักดาบขึ้น

"พร้อม !!! เดิน !!!" เมื่อนั้นเหล่าทหารของเขาก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าพร้อมกับโล่กำบังบนมือ ทหารแห่งเมืองโซเดียที่ถูกปิดล้อมทุกเส้นทางยกเว้นทางป่าต่างก็มองหน้ากัน ชุดเกราะที่เปื้อนด้วยเลือดและฝุ่นเขรอะนั้นผ่านความยากลำบากมาและจะไม่มีใครยอมถอยในตอนนี้ เมื่อนั้นเอง
"ประจำที่ !!!!" ทันใดนั้นเฮนรี่ก็ตะโกนขึ้นมา เกเบรียลและสการ์เล็ตต์ก็มองกลับไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดและฝุ่นเกาะไปหมด

ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!

เสียงปืนจากภายในป่ายิงเข้ามาทะลุโล่ของเหล่าทหารทำให้ทหารแนวหน้าตายกันเกลื่อน เมื่อเพสต์เห็นดังนั้นมันก็เบื่อที่จะอดใจรอและตะโกนสั่งการขึ้นในทันที

"ช่างหัวมัน !!! ฆ๋ามันเลย !!!!!" เมื่อนั้นเพสต์ก็ถอดชุดเกราะสีทองออกมา เผยให้เห็นใบหน้าของซากศพที่สวมกระโหลกมนุษย์เป้นหน้ากากด้านในอีกทีหนึ่ง เมื่อนั้นเหล่าปีศาจไร้ซึ่งความหวาดกลัวพันตัวที่เหลืออยู่ก็พุ่งตรงเข้าใส่ทหารแห่งเมืองโซเดียอย่างบ้าคลั่งในทันที เมื่อนั้นเฮนรี่ก็สั่งการขึ้น

"เข้าไปในป่า !!! เข้าไปในป่า !!!" เมื่อนั้นเองทหารคนอื่น ๆ ที่ได้ยินคำสั่งก็วิ่งเข้าไปในป่าไปสมทบกับทัพด้านหลังต่อในทันทีทันใดแม้จะไม่รู้ก็ตามว่าเพื่ออะไร เมื่อนั้นทัพของปีศาจก็เคลื่อนตามพวกเฮนรี่ไปในทันที ในขณะที่ทัพของเมืองอีซานนั้นก็ยังคงประจำหน้าป่าอยู่เหมือนเดิม เมื่อนั้นเจมส์ก็หันกลับไปและสั่งการขึ้น

"ตามข้ามา !!!!"

เมื่อนั้นทัพของอีซานก็พุ่งตรงตามเข้าไปพร้อมกับทิ้งโล่ลงไปและชักดาบขึ้นมาอีกครั้ง ตรงเข้าไปในป่าตามคำสั่งของแม่ทัพผู้ถูกมนตร์ดำเข้าครอบงำ

ภายในป่านั้นเองก็เกิดการต่อสู้ขึ้น เฮนรี่และทหารด้านหลังที่วิ่งไปเป็นกลุ่มสุดท้ายถูกพวกทัพปีศาจไล่ต้อน เมื่อนั้นเองเพสต์ก็วิ่งตรงเข้ามาพร้อมกับดาบยักษ์ที่สูงได้เกือบเท่าตัวของเฮนรี่ มันจัดการซัดลงไปในทันทีทันใด ทว่าทันใดนั้นเองที่เฮนรี่เข้าหลบหลังต้นไม้ข้าง ๆ เกเบรียลก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แล้วใช้ดาบรับดาบยักษ์นั้นในทันที ทว่าด้วยแรงและขนาดของดาบทำให้ดาบนั้นหักลงไปอย่างง่ายดาย เมื่อนั้นเพสต์ก็ตะโกนลั่นขึ้นมา

"ลือว่าแกเป็นปีศาจไหน ไหงสารรูปเละจังวะ ฮ๋า ๆๆๆๆ !" เมื่อนั้นเองเพสต์ก็เหวี่ยงดาบยักษ์ลงไปอีกครั้ง ทว่าทันใดนั้นเองซาเรียสก็พุ่งเข้ามาและจัดการใช้หอกยาวของเขาแทงเข้าหาอย่างรวดเร็วในทันที เกเบรียลที่เห็นดังนั้น และเห็นพวกปีศาจนับสิบกำลังตรงเข้ามาก็จะลุกขึ้นทว่า สการ์เล็ตต์ก็ตรงเข้ามาและใช้กับดักภายในป่าที่นางทำดักเอาไว้ระหว่างหลบเข้าไปในป่าทำงาน รอยดาบล่องหนตัดหัวของปีศาจนับสิบอย่างรวดเร็วในทันทีทันใดในขณะที่นางวิ่งตรงเข้ามาหาเกเบรียล

"ไม่เป็นไรนะ เกบ"
"อ่า เธอไปก่อนเลย" เกเบรียลพูดขึ้นก่อนที่เขาจะหาอาวุธมาใช้สู้ต่อ เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่พอใจเล็กน้อย
"เจ้าสู้ต่อไม่ไหวหรอก" เมื่อนั้นเกเบรียลก็ดึงดาบจากปีศาจเหล่านั้นขึ้นมาก่อนที่เขาจะหันกลับมายิ้มขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้ามาหาสการ์เล็ตต์

"ข้าจีบผู้หญิงไม่เก่งหรอกนะ" ประโยคสั้น ๆ ประโยคเดียวจากเกเบรียลพูดขึ้นพลางเขาลูบผมของสการ์เล็ตต์ เมื่อนั้นตัวนางก็หน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่นางจะพูดต่อขึ้นมาในทันที
"ถ้าเจ้าอยู่ ข้าก็จะอยู่" เมื่อนั้นเกเบรียลก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปเห็นซาเรียสถูกเพสต์ดันออกมาขึ้น

ก่อนที่จะถูกสมุนของพวกปีศาจล้อมรอบ เมื่อนั้นเฮนรี่ เกเบรียล สการ์เล็ตต์ และซาเรียส ต่างก็มองหน้ากันในขณะที่ถูกปีศษจนับสิบล้อมรอบอยู่ สภาพของพวกเขาบอบช้ำจากบาดแผลบางส่วนและเหนื่อยล้าในระดับหนึ่ง เมื่อนั้นเองเงาบางอย่างใต้เงามืดเคลื่อนไหวเข้ามา

"หมอบ" คำพูดสั้น ๆ จากซาเรียส เมื่อนั้นเฮนรี่ ก็หมอบลงเช่นเดียวกับซาเรียส เกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็เหลือบเห็นกระบอกสีดำเล็งมาทางพวกปีศาจ เมื่อนั้นเกเบรียลก็รีบกดตัวสการ์เล็ตต์ที่ยืนอยู่หมอบตามลงไป

ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ !!

เหมือนกับตอนนอกป่า เสียงของปืนที่ยิงมาไม่หยุดยั้งคร่าชีวิตปีศาจที่ล้อมรอบพวกเกเบรียลจนหมด ส่วนเพสต์ที่โดนกระสุนเข้าไปก็ยังคงยืนนิ่งยิ้มอยู่ พร้อมดวงตาสีแดงที่ยิ้มเปล่งประกายไปทั่ว เมื่อนั้นเงาในความมืดก็เผยออกให้เห็นอาร์มันโด้ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมเปลี่ยนกระสุนก่อนที่เขาจะเล็งไปที่หัวของเพสต์และยิงปืนไรเฟิลจู่โจมของเขาอีกครั้งขึ้น

กระสุนของปืนยิงสาดเข้าไปกลางหัวอย่างรุนแรงและไม่หยุดยั้ง ทำให้เพสต์นั้นเซและล้มลงไป ทว่าร่างไร้ชีวิตก็ลุกขึ้นมาอีกครั้งราวกับมิได้รู้สึกอะไรเลยและนั่นทำให้อาร์มันโด้ยิ้มออกมาเบา ๆ

"อีกแล้วหรอวะ" อาร์มันโด้พูดเบา ๆ กับตัวเขาตามประสบการณ์เฉียดตายที่เขาเคยเจอ เมื่อนั้นเองเพสต์ก็ลั่นขึ้น
"ข้ามันเหนือชั้นกว่าปีศาจพวกนี้เย-"
"เซอร์เบอรัสสส !!!" เมื่อนั้นเองซาเรียสก็ตะโกนขึ้นมา ทันใดนั้นเกราะที่เขาสวมใส่ก็กลายเป็สีดำสนิท ซาเรียสในเกราะปริศนาที่ไม่มีใครตรงนั้นเคยเห็นมาก่อนยกเว้นอาร์มันโด้พุ่งตรงดันเพสต์ทะลุผ่านต้นไม้ออกไปในทันทีทันใดราวกับอสูรคลั่ง เมื่อนั้นเกเบรียล สการ์เล็ตต์ เฮนรี่และอาร์มันโด้ต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัยงุนงงกับเหตุการณ์เมื่อกี้เล็กน้อยก่อนที่เกเบรียลจะพูดขึ้นเป็นคนแรก

".. ไปกัน"

เมื่อนั้นกองทัพของเมืองโซเดียก็ถอยออกมาตรงหน้ากำแพงเมืองแล้ว พลดาบห้าร้อยคนและหัวหน้ารอดกลับมาได้ สมทบกับพลดาบอีกหนึ่งพันคน แฟรี่ที่เห็นดังนั้นก็ควบม้าตรงเข้ามาด้านหน้าก่อนที่นางจะสั่งการพลม้าขึ้น

"จู่โจม !!!!" เมื่อนั้นเองพลม้าห้าร้อยคนก็บุกตรงเข้าไปภายในป่าก่อนที่ทัพปีศาจจะเข้ามาได้ ต่างชักดาบและสังหารเหล่าปีศาจและทหารทัพอีซานที่ไม่ทันได้ตั้งตัว สังหารทุก ๆ คนที่ผ่านพลม้าเหล่านั้นซึ่งวิ่งออกไปด้านนอกป่า แทน เมื่อนั้นแฟรี่ก็ส่งจิตผ่านเวทมนตร์ให้เกลรับรู้ นางจึงค่อย ๆ เล็งธนูของนางตรงไปที่ป่าพร้อมกับเหล่าพลธนูอีกหนึ่งพันคน
"เล็ง !!!"
"ง้าง !!!!"

เมื่อนั้นทัพพลทหารที่เหลือไม่ถึงพันคนของเจมส์ก็พุ่งตรงผ่านป่าเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมดาบสังหารอย่างบ้าคลั่ง

"ยิง !!!!"

เมื่อนั้นศรธนูหนึ่งพันดอกก็พุ่งตรงเข้าใส่กองทัพเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว พบดาบหลาย ๆ คนถูกลูกศรสังหารจนเหลือเพียงครึ่งเดียวจากตอนแรก ทว่านั่นก็มิได้หยุดยั้งคนที่เหลือที่เข้าสังหารพลดาบ เมื่อนั้นเลือดก็ไหลนองไปหมดจากทั้งสองฝ่าย ต่างรบราอย่างดุเดือดและน่ากลัว แม้ทัพของอีซานจะเสียเปรียบอย่างหนักในปัจจุบันทว่าพวเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะสู้ เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก็ตรงเข้าไปหาเจมส์พร้อมใช้ดาบของนางฟันเข้าใส่เขาในทันที เจมส์หลบดาบของสการ์เล็ตต์ได้ก่อนที่เขาจะจัดการบีบคอนางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับโยนทุ่มลงไปกับพื้นอย่างรุนแรง

ตุบ !!!!

เสียงสการ์เล็ตต์กระทบลงไปกับพื้น เมื่อนั้นเกเบรียลที่อยู่ห่างจากนางพอประมาณเห็นเข้า สายตาของเขาก็กลายเป็นความโกรธขึ้นมาในทันที เมื่อนั้นเกเบรียลก็ดันพลทหารคนอื่น ๆ ที่บังอยู่ให้หลีกทางเขาออกมาในทันทีทันใด เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่เจมส์ใช้ดาบของเขาเล็งจะสังหารปักลงไปที่อกของสการ์เล็ตต์แล้ว เมื่อนั้นนางก็หยิบดาบของนางขึ้นมา เจมส์ใช้ดาบของเขาฟันดาบเล่มนั้นหักทิ้งในทันทีทันใด เมื่อนั้นดาบก็เฉี่ยวไปที่ท้องของสการ์เล็ตต์ เลือดนั้นไหลออกมาจากเอวท้องของนางที่ถูกดาบแทงก่อนที่นางจะใช้มือกุมบาดแผล ในขณะที่เจมส์นั้นก็เล็งดาบจะสังหารสการ์เล็ตต์อีกครั้ง เกเบรียลที่เห็นดังนั้นจึงตัดสินขึ้นในทันที

ทุก ๆ อย่างรอบตัวหยุดลงเป็นภาพนิ่งที่มีรอบแตกแยกออกไปที่จุดต่าง ๆ ทหารที่กำลังจะตายพลางจับดาบกำลังจะแทงศัตรูผู้สังหารเขา เช่นเดียวกับสการ์เล็ตต์ที่กำลังจะถูกฆ๋าลง เมื่อนั้นเกเบรียลก็เข้าไปในช่องที่เป็นรอยแตกนั้นค่อย ๆ เดินตรงเข้ามาเห็นเจมส์กำลังจะปักดาบลงไปที่อกนาง ทุก ๆ อย่างเริ่มเคลื่อนไหวลง เวลาเริ่มจะเดินใหม่อย่างช้า ๆ กลับเป็นปกติอีกครั้ง เกเบรียลก็เดินลงไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจมส์ ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงดาบของเขาจัดการตัดแขนของเจมส์ทิ้งในทันทีก่อนที่เวลาจะกลับมาปกติอีกครั้ง

ฉับบบบ !!!

"อ้าาา !! มือข้า !!!" เจมส์ร้องออกมาพลางมองตรงไปที่มือทั้งสองข้างที่ถูกดาบของเกเบรียลตัดออก เมื่อนั้นเองสการ์เล็ตต์ก็ใช้มือเปื้อนเลือดของนางบีบลง รอยดาบล่องหนของนางเฉือนเข้าไปที่หน้าของเจมส์ ก่อนที่บาดแผลนั้นจะเริ่มถูกฉีกออกทีละเล็กทีละน้อย ก่อนที่ทันใดนั้นเอง

ฉึกกกกกก !!!!!

หน้าขาดออกมาเป็นสองท่อน เลือดนั้นไหลไปทั่วก่อนที่เกเบรียลจะวิ่งตรงไปดึงหัวของเจมส์ขึ้นมาก่อนจะชูขึ้นเหนือหัวของเขา

"แม่ทัพเจ้าตายแล้ว !!!!!!!!!" เสียงตะโกนสุดเสียงของเกเบรียลทำให้ทหารของเมืองอีซานหันไปมอง

เมื่อนั้นพวกเขาก็เห็นหัวที่มีเพียงรูปเนื้อซึ่งถูกฉีกหน้าออกจากใบหน้าทิ้ง เมื่อเกเบรียลเห็นสีหน้าที่ดูไม่เชื่อจึงหยิบหนังใบหน้าตามขึ้นมาก่อนจะแปะลงไปที่หัวโดยไม่หวาดเสียวในความน่ารังเกียจของมันแต่อย่างใด ทหารของเมืองอีซานที่เห็นว่าเป็นหน้าตาของแม่ทัพพวกเขาจริง จึงเริ่มต่างวางอาวุธลง ส่วนพวกปีศาจที่เห็นดังนั้นก็เริ่มวิ่งหนีกลับเข้าไปในป่าใหม่ ทว่าแฟรี่ก็ควบม้านำพลม้ากลับเข้ามาอีกครั้งและสังหารเหล่าปีศาจร้อยกว่าตัวที่ยังหลงเหลืออยู่ เป็นชัยชนะของเมืองโซเดียไป

"สการ์เล็ตต์ ไม่เป็นไรนะ" เกเบรียลเข้ามาดูอาการก่อนจะช่วยพยุงตัวสการ์เล็ตต์ขึ้นในขณะที่ทหารแห่งเมืองโซเดียที่หลงเหลืออยู่ต่างมองหน้ากันก่อนที่เฮนรี่ในสภาพโชกเลือดจะเดินออกมาก่อนที่เขาจะชูดาบขึ้น
"ชัยชนะเป็นของเรา !!!!!"
"เย้ !!!!!" สการ์เล็ตต์ที่เห็นปฏิกิริยาของเหล่าทหารดังนั้นก็ยิ้มตามมาเล็กน้อยในขณะที่นางยังคงกุมแผลอยู่

"อืม .. ไม่เป็นไรมากหรอก" สการ์เล็ตต์พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองเกเบรียลขึ้นมา เกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มตามเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจังเอาไม่น้อย
"ไป เดี๋ยวข้าพาเข้าไป-"

เมื่อนั้นเองสการ์เล็ตต์ก็จูบปากของเกเบรียลขึ้นมา โดยที่เขากำลังพูดอยู่ ก่อนที่นางจะปล่อยออกมาพร้อมรอยยิ้มที่แอบเขินเบา ๆ บนใบหน้านาง ส่วนเกเบรียลที่โดนจูบเข้าไปก็มองกลับสการ์เล็ตต์ด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกันเล็กน้อย ในขณะที่เหล่าทหารคนอื่น ๆ ยังคงฉลองกับชัยชนะอยู่จึงไม่เห็นพวกนางจูบกัน

"จะพูดว่าอะไรนะ" สการ์เล็ตต์ถามขึ้น เกเบรียลที่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะตามเบา ๆ
"เธอนี่บ้ากว่าที่ข้าคิดเยอะเลยนะ" ทั้งคู่ต่างหัวเราะออกมาเบา ๆ หลังจากได้ยินวาจาของเกเบรียลอย่างสุขสันต์ก่อนที่สการ์เล็ตต์จะพูดต่อ
"ก็จริง .. ช่วยพยุงกลับเข้าไปหน่อย"

"ก็กำลังอยู่"

เมื่อนั้นเองลูคัสและนาระที่อยู่บนกำแพงเมืองอีกด้านหนึ่งก็หันมองไปที่สนามรบหลังกำแพงเมือง มันคือกองกำลังเสริมของทัพไดอาน่าห้าพันคนและทัพกำลังเสริมของพวกอีซานห้าพันคนห้ำหั่นกัน โดยมีกำลังเรือของพวกโจรสลัดคอยหนุนหลังทัพของไดอาน่า และพลเวทย์ พลธนูบนกำแพงเมืองคอยช่วยยิงเสริมตัดกำลังศัตรู โดยเพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าทัพไดอาน่าได้เปรียบเป็นอย่างมาก เมื่อนั้นลูคัสก็ถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มในขณะที่นาระยังคงมองดูด้วยสายตาที่ดูเหมือนกำลังศึกษาถึงวิถีการรบอยู่

"ดูเหมือนพวกเราจะปลอดภัยแล้วล่ะ" เมื่อนั้นนาระก็หันไปมองลูคัสก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
"ทำไมไม่ให้ทัพของเมืองโซเดียไปช่วยเป็นกำลังเสริมล่ะ" เมื่อนั้นลูคัสที่ได้ยินคำถามก็หันกลับมามองบรรยากาศบนสนามรบนั้นก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา
"ใช้กำลังทหารของเราให้น้อยที่สุดจะเป็นการดี และหากพวกมันเห็นทัพออกมาจากประตูเมืองอาจทำให้พวกกองทัพเลือกบุกเข้ามาในเมืองเลยแทนที่จะต่อสู้กับทัพของโบเรเนียก็ได้.. และนั่นจะทำให้พวกเราซึ่งเป็นผู้นำบัญชาการบนกำแพงเมืองจะตกเป็นเป้าเอาได้หากเกิดขึ้น" ลูคัสอธิบายตามเหตุผลที่เขาคาดคะเนขึ้นได้ เมื่อนั้นนาระก้ดูอึ้งไม่น้อยเมื่อนางเห็นว่าการตัดสินใจเพียงครั้งเดียวก็อาจพลิกเกมได้ในทันทีทันใด เมื่อนั้นนาระก็ถามลูคัสขึ้นต่อ

"แล้วทำไมพวกมันถึงโจมตีจากด้านหลังล่ะ คิดว่าเราไม่มีกำลังเสริมเหรอ เลยอ้อมมาน่ะ" นาระถามขึ้นต่อ เมื่อนั้นลูคัสก็มองไปที่สนามรอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นอย่างมั่นใจตามประสบการณ์ของเขา

"พวกมันคงจะบุกยึดเมืองอื่นระหว่างทางด้วยเป็นลูกโซ่น่ะ นั่นจึงทำให้พวกมันดูอ่อนแอลงพอเจอทัพเสริมที่มีจำนวนเท่ากันเข้า .. หากให้ข้าคาดคะเนว่าเมืองใดก็คงจะเป็น..." เมื่อนั้นลูคัสก็หันไปมองทางด้านซ้ายของเขา บริเวญที่นาระคุ้นเคยและรู้จักดี
"เมืองหลวงอตอมอส.." นาระพูดชื่อของเมืองขึ้นด้วยท่าทางที่ดูเศร้าไม่น้อย
"เอาเถอะ .. อย่างน้อยเมืองนี้ก็ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ .. แถมยังมีโบเรเนียหนุนหลังในสงครามครั้งนี้ด้วย พวกเราจะนำเมืองที่ถูกยึดกลับมาให้ได้อย่างแน่นอนครับ"
"เหมือนกับราชสีห์ที่กลับสู่ป่าเพื่อทวงบัลลังก์เจ้าแห่งป่ายังไงล่ะ..." ลูคัสอธิบายเสริมให้เห็นภาพ

เมื่อนั้นนาระก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่นางจะแหงนขึ้นไปบนดวงอาทิตย์ พลางคิดขึ้นมา ว่านี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ ของเอลลาสและผู้นำประเทศคนใหม่อย่างนางก็ได้ รุ่งอรุญหลังจากค่ำคืนที่ย่ำแย่นั้น ไม่ว่ามันจะยังหนาวเหน็บอยู่ หรืออะไรก็ตาม แต่แน่นอนที่ว่ามันจะต้องส่องสว่างสดใสแน่

"มหาอำนาจแห่งโดเรียร์.... สินะ"



"ข้าได้มาแล้ว ... ดาบลูซิเฟอร์"

แพทริเซียที่คุกเข่าลงไปพร้อมใช้ดาบลูซิเฟอร์ปักลงไปพยุงตัวของนางให้ยังยืนขึ้นอยู่ได้ เมื่อนั้นเองซิน เจ้าแห่งนรกและดิเซอร์เซี่ยนก็ค่อย ๆ เดินตรงเข้ามาหาแพทริเซีย ท่าทางของนางดูเหนื่อยและลำบากเป็นอย่างมากกว่าจะได้มันมาซึ่งก็ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย เมื่อนั้นซินก็ดึงดาบลูซิเฟอร์ขึ้นมาก่อนที่เขาจะลองกวัดแกว่งดูขึ้น ส่วนดิเซอร์เซี่ยนก็ช่วยพยุงแพทริเซียขึ้นในขณะที่ซินกำลังยิ้มขึ้นมากับตัวเขาเองอยู่

"แค่นี้ก็พอ .. ใช่มั้ย สมดุลของโลกวิญญาณน่ะ" แพทริเซียเอ่ยถามพลางค่อย ๆ ลุกขึ้นมาทว่าก็ช้าลงหน่อยด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางมายังที่นี่ในระยะเวลาอันสั้น

แม้เพียงแค่ใช้หินบาซิลิสกก็สามารถเดินทางมาที่นี่ได้แล้ว แต่ก็ต้องใช้ในที่ ๆ มีตราวงแหวนสลักอยู่ใต้ดินด้วย ซึ่งที่ ๆ ใกล้ที่สุดจากเมืองเกนเดลไปก็คือเมืองเอเลเนียร์ ซึ่งก็ไกลพอสวมควรจากเมืองเกนเดลนั่นเอง เมื่อนั้นดิเซอร์เซี่ยนก็พูดขึ้นมาแทนซินผู้เป็นนายของนาง

"สมดุลน่ะมาตั้งแต่ตอนซีโนโซเฟียสถูกสังหารแล้วล่ะ แพทริเซีย .. นี่มันคนละเรื่องกันแล้ว" เมื่อวาจาของดิเซอร์เซี่ยนเปล่งขึ้นมาทำให้แพทริเซียงุนงงขึ้นมาเล็กน้อย สีหน้าของนางบ่งบอกอย่างชัดเจนก่อนที่นางจะถามต่อ
"แล้วจะเอาไปทำอะไร" เมื่อนั้นซินก็เปิดคัมภีร์ขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ดูแล้วล่ะ เพราะถ้าเจ้าอยู่ เจ้าคงไม่ชอบแน่ แพทริเซีย" เมื่อนั้นเองซินก็ท่องคาถาตามคัมภีร์ขึ้นในขณะที่แพทริเซียยังงุนงง ทว่าดิเซอร์เซี่ยนนั้นยืนนิ่งเฉยโดยไม่มีสีหน้าบ่งบอกอารมณ์ใด ๆ ณ ตอนนี้

"หมายความว่าอะไร"


ผ่างงงง !!!

แสงสีขาวโผล่ออกมาบนผืนสีแดงฉาน เมื่อนั้นสิ่งที่ปรากฏออกมาจากแสงสีขาวนั้นก็คือสิ่งที่อันตรายที่สุดในโลก ณ ปัจจุบันนี้ เมื่อนั้นแพทริเซียก็ชูมือของนางขึ้นมาหวังจะหยุดยั้งการกระทำของซินขึ้นมาในทันทีทว่าดิเซอร์เซี่ยนใช้แส้ของนางรัดร่างแพทริเซียก่อน ตัวแพทริเซียที่เห็นดังนั้นก็มองไปที่ดิเซอร์เซี่ยน นางเปล่งวาจาของนางตะโกนขึ้นมาในทันที ในขณะที่ซินนั้นยกดาบขึ้นมาและเล็งไปที่บางอย่างที่ออกมาจากแสงขึ้นในทันทีทันใด

"Fra' krux !!!!" ดิเซอร์เซี่ยนถูกพลังจิตของแพทริเซียผลักออก ตัวดิเซอร์เซี่ยนล้มลงไปพลางสติเรือนราง ไม่แม้แต่ข้ารับใช้ของเจ้านรกจะต้านทานพลังจิตได้
"หยุดเดี๋ยวนี้ !!!" แพทริเซียตะโกนขึ้นแล้วใช้พลังจิตของนางหยุดร่างของเจ้านรก ซินที่รู้สึกได้ดังนั้นก็ขยับสายตาไปมองแพทริเซีย สายตาของคนที่กำลังรำคาญ เมื่อนั้น ดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีขาว แพทริเซียที่เห็นดังนั้นพลังจิตของนางก็หายไปก่อนที่ตัวนางจะคุกเข่าลงราวกับถูกสั่งด้วยดวงตาให้คำนับลงและห้ามลุกขึ้นมาเด็ดขาด เมื่อนั้นเจ้านรกที่ขยับได้ดังอิสระก็ใช้ดาบลูซิเฟอร์ผ่าโซ่ทิ้งในทันที ก่อนที่เขาจะรีบเปิดคัมภีร์อีกเล่มหนึ่งและใช้มือซ้ายของเขาสัมผัสลงไปที่ใบหน้าของมัน

"มนตราแห่งความมืดจงหายไป !! มนตราแห่งความมืดจงหายไป !!!! ในนามแห่งเคไซอัส เทพผู้สรรสร้าง !!! มารมืดจงหลุดออกจากกายะซะ !!!!!"

เมื่อนั้นพลังของเจ้านรกก็ถูกดูดออกไปครึ่งหนึ่งของเขา ตัวเจ้านรกอย่างซินร้องออกมาสุดเสียงในขณะที่มือของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนจากมือปีศาจกลายเป็นมือมนุษย์และเริ่มลามมาถึงใบหน้าและรูปร่างของเจ้านรกจนเผยให้เห็นตัวซินในคราบร่างมนุษย์ผมสีน้ำตาล เมื่อนั้นร่างของหญิงสาวผิวสีแทนก็ตกลงมานอนลงไปบนพื้น ในขณะที่แพทริเซียที่หลุดจากพลังจิตนั้นลุกขึ้นมาและกำลังจะตรงเข้าไปสังหารหญิงสาวผู้นั้น ทว่าซินที่ยังมีพลังในร่างของเขาอยู่ก็แปรเปลี่ยนดวงตาของเขาเป็นสีขาวอีกครั้ง เมื่อนั้นตัวแพทริเซียก็ถูกสั่งให้กลับคุกเข่าลงไปดังเดิม

"เจ้าไม่เข้าใจแพทริเซีย .. นางเพียงแค่ถูกจอมมารเข้าครอบงำเท่านั้น" ทันใดนั้นเองหญิงสาวผมสีเขียวก็ตื่นขึ้นมาก่อนที่นางจะขยับสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย

เมื่อนั้นเองแพทริเซียที่หลุดจากพันธนาการได้ก็เหลือบเห็นดวงตาของผู้บริสุทธิ์ที่กำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หญิงสาวที่กำลังงุนงงกับรูปลักษณ์ของนางและเริ่มที่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ น้ำตาจึงหยดลงมาจากดวงตาทั้งสองข้างของนาง มิใช่ความดีใจหรือความโศกเศร้า .. แต่เป็นความรู้สึกผิดในสิ่งที่กระทำลงไปอย่างบ้าคลั่งทำให้นางหลั่งน้ำตาออกมา เมื่อนั้นซินก็เข้าโอบกอดหญิงสาวผู้นั้นในทันที

"ข้าพาท่านแม่กลับมาได้แล้วนะ" ซินโอบกอดหญิงสาวผู้ที่เขาเรียกว่าแม่เริ่มร้องไห้ตามมา ในขณะที่แพทริเซียยังคงมองดูด้วยสายตาที่คิดเพียงคำเดียว เป็นไปไม่ได้
"ขอบคุณนะ ... ลูก .. แม่ขอบคุณเจ้ามาก..." หญิงสาวปล่อยมืออกมาก่อนจะมองไปที่ใบหน้าของผู้เป็นลูกของนางอีกครั้ง
"จ.. เจ้าคือ" เมื่อนั้นซินและหญิงสาวผมสีม่วงก็หันไปมองแพทริเซียขึ้น

"มาราอุส .. ข้าคือมาราอุส ตัวจริง"

________________


















































"เดวิด !! เดวิด !!! เราทำได้แล้ว !!!! ประตูมิติเปิดใหม่ได้แล้ว !!!!!" เสียงตะโกนของชายผมสีน้ำตาลทักเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเตรียมอุปกรณ์บางอย่างอยู่ เมื่อนั้นเองชายคนนั้นที่เห้นท่าทางของหนุ่มนามเดวิดก็หยุดวิ่งราวกับรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
"ฉันเห็นนานแล้ว เลยกำลังเตรียมอุปกรณ์อยู่ แจ้งท่านประธานาธิบดีด้วย ล่าสุดที่เราอยู่ด้วยมันเกิดสงครามอยู่จำได้มั้ย พี่เจค็อบ .. ฉันไม่ต้องการให้เกิดเรื่องระย ำโดยไม่ได้เตรียมตัวอีกแน่" เดวิดพูดกับเจค็อบซึ่งยืนอยู่ด้านหลังเขาขึ้น ตัวเจค็อบที่เห้นท่าทางของเดวิดดังนั้นก็เกิดอาการเป็นห่วงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะรับคำสั่งกลับไป
".. รับทราบ" เมื่อนั้นเจค็อบก็วิ่งตรงออกไปจากห้อง ๆ นั้น

เดวิดที่เหลือบไปมองด้านหลังเห็นดังนั้นก็มิได้คิดอะไร ก่อนที่จู่ ๆ แขนข้างหนึ่งของเขาจะขยับไม่ได้ เดวิดที่เห็นดังนั้นก็ไม่สบอารมณ์เอาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะจัดการใช้มือของเขาทุบแข็งข้างนั้นอย่างแรง แขนเหล็กใต้ชุดสูทของเขาจึงกลับมาทำงานได้ดังปกติ ก่อนที่เดวิดจะดึงบางอย่างขึ้นมาได้ มันคือกระบอกปืนพกกระบอกหนึ่ง เมื่อนั้นเดวิดที่เดิมทีแล้วไม่เคยคิดจะแตะอาวุธนั้นกลับดึงปืนนั้นขึ้นมาและปลดเซฟตี้ เขาจัดการเล็งปืนไปที่มือซ้ายของเขาซึ่งยังเป้นเนื้อหนังอยู่ ก่อนที่ทันใดนั้นเขาจะเหนี่ยวไกออกมาโดยไร้ซึ่งความกลัวใด ๆ

ปัง !!!

แทนที่กระสุนจะทะลุมือของเดวิด กลับกลายเป็นว่าปืนนั้นมีควันขึ้นฟู่ออกมา เมื่อเดวิดดึงปืนออกก็เผยให้เห็นกระสุนปืนที่ถูกเปลวไฟจากมือของเขาเผาจนเละไม่เป็นท่า จากกระสุนกลายเป็นเศาเหล็กชิ้นเล็ก ๆ เท่าลูกแก้วเด็ก เมื่อนั้นเดวิดก็เก็บปืนกระบอกนั้นใส่กระเป๋าของเขาไป ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเดินเปิดประตูเข้ามาทักทายเดวิดขึ้น

"คิดว่าทำอะไรอยู่น่ะ" เมื่อนั้นเดวิดก็หันเหลือบไปเห็นหญิงสาวผมสีฟ้าในชุดสูทของผู้หญิงขึ้น นั่นทำให้หญิงสาวตกใจไม่เบาก่อนที่เขาจะทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้มตามมารยาท
"เตรียมของสำหรับเดินทาง" เดวิดตอบตามความจริง เมื่อนั้นหญิงสาวก็ถอนหายใจขึ้นมาเบา ๆ
"แน่ใจนะว่าไม่ใช่ยิงมือตัวเองอีกแล้วน่ะ" หญิงสาวถามด้วยสีหน้าที่ดูมั่นใจในสิ่งที่นางพูด เมื่อนั้นเดวิดก็หัวเราะออกมาตามมุขฝืด ๆ ของนางเบา ๆ

"ตลกดี ท่านเสตลล่า .. ตลกดี" เมื่อนั้นเดวิดที่เก็บของใส่กระเป๋าเสร็จแล้วก็รูดซิบกระเป๋าของเขาก่อนจะหันกลับไปมองเสตลล่า แม้ดวงตาจะเหมือนเก่าแต่เสตลล่าและคนอื่น ๆ ต่างก็เห็นความแตกต่าง ดวงตาที่ดูเป็นมิตรของเดวิดในปัจจุบันหาใช่ความเป็นมิตรล้วน ๆ อีกต่อไป บางครั้งมันก็มีความคิดที่จะระเบิดสมองในดวงตาแล้ว เดวิดที่ดูน่ากลัวกว่าเมื่อก่อนนั้นทำให้เสตลล่ามิกล้าพูดอะไรออกมามากนัก ทว่าตัวนางก็จำใจพูดออกมา

"เจ้าเปลี่ยนเกินไปแล้วนะ เดวิด" เมื่อนั้นตัวเดวิดที่กำลังจะเดินออกไปก็หยุดชะงักก่อนที่เขาจะหันกลับมามองเสตลล่า
"จะพูดเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ"
"จะพูดตลอดนั่นแหละ" เสตลล่าตอบกลับ ก่อนที่นางจะหัวเราะออกมาเบา ๆ
"แต่ไม่ใช่ครั้งนี้" เมื่อนั้นเสตลล่าก็เดินผ่านเดวิดไป ตัวเดวิดที่เห้นดังนั้นก็ดูงงกับการกระทำของนางเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องตามเสตลล่าไป

"ไง เดวิด" วีนัสที่กำลังใส่แว่นตากันแดดเก๋ ๆ ถามขึ้นมาตามอารมณ์ที่กำลังดีของนาง จากความเรียบร้อยของเมดกลายเป็นหญิงสาวที่กำลังสนุกสนานกับของใหม่ในโลกนี้ เมื่อเดวิดเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยความที่มันดูไม่เข้ากันนักเลยสำหรับวีนัสกับแว่นตากันแดดสีดำนั้น ในขณะที่เจค็อบซึ่งยืนมองอยู่นั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรออกมาเบา ๆ
"ไปซื้อมาอีกแล้วเหรอ วีนัส" เมื่อนั้นวีนัสก็ขยับแว่นของนางด้วยนิ้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับเด็กกำลังเห่อของเล่นใหม่อะไรอย่างนั้นซึ่งนั่นก็ทำให้ลินดาที่พาวีนัสไปซื้อแว่นตานั้นมาหัวเราะออกมาเล็กน้อย
"คราวนี้พาเที่ยวที่ไหนล่ะ ลินดา"

"ก็เหมือนครั้งก่อน ๆ นั่นแหละ นางชอบที่นั่นมากน่ะ" ลินดาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนคนที่เปลี่ยนไปแบบตรงกันข้ามนั้นอาจไม่ใช่เดวิดคนเดียวแต่ก็เป็นลินดาด้วยที่ปกติไม่คุยกับใครเลย เริ่มที่จะเปิดใจให้กับสังคมคนอื่น ๆ บ้างแล้ว ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากให้โยฮันตกใจเมื่อกลับไปด้วยนั่นแหละนะ

"เป็นไงเหมาะมั้ย" วีนัสถามขึ้นมา
"เหมาะมากเลย วีนัส" ลินดาตอบกลับเป็นคนแรก
"น่ารักดี" เจค็อบตอบต่อ

"ฉันว่าเธอดูตลกมากกว่าดูดีล่ะนะ" เดวิดตอบตามสิ่งที่เขาคิด

"ก็ยังดีแหละนะ" วีนัสรับคำชมพร้อมกับยิ้มขึ้นก่อนที่ทันใดนั้นเอง ชายในชุดสูทคนหนึ่งจะเดินออกมาและทักทายทั้งห้าคนขึ้นมา
"สวัสดีครับ"
"อ้อ ท่านเคนเนดี้ แบรี่ อัลเลน !" วีนัสทักทายชายในชุดสูทคนนั้นขึ้นโดยผสมกับชื่อเดอะแฟลชชชช เมื่อนั้นชายสวมสูทที่เป็นบอดี้การ์ดได้ยินดังนั้นก็หันไปมองด้วยสายตาโฒโหเล็กน้อย เมื่อนั้นเดวิดก็แก้ตัวแทนไป

"ผมให้นางดูซีรีย์มากไปอ่ะนะครับ ขอประทานอภัยด้วยคุณเคนเนดี้ แบร์เลน" เมื่อนั้นอดีตประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงผมก็ไม่คิดมากอยู่แล้ว" เคนเนดี้ตอบกลับก่อนที่เขาจะทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย
"แล้วเป็นไงบ้าง โปรเจ็คน่ะ"

"สำเร็จแล้วครับ" เดวิดตอบกลับอย่างรวดเร็วในขณะที่คนอื่น ๆ ต่างก็ยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ยินคำตอบ ทุก ๆ คนรู้ดีว่านั่นหมายความว่าอะไร
"ผมได้ติดต่อกับประธานาธิบดีคนปัจจุบันแล้ว .. และท่านผู้นำคนอื่น ๆ ด้วย ทุก ๆ ประเทศจะให้ความร่วมมือของคุณโดยเฉพาะสหรัฐอเมริกาในการร่วมช่วยเหลือครั้งนี้
"คราวนี้ ทุก ๆ การทำงาน คุณมีอิสระที่จะทำทั้งหมด สามารถเรียกร้องจำนวนคนตามพอเหมาะได้เพื่อการสัมพันธไมตรีกับอีกมิติหนึ่ง-"
"เรียกทวีปโดเรียร์คงจะดีกว่านะคะ" เสตลล่าพูดแทรกขึ้นมา เมื่อนั้นเคนเนดี้ก็ยิ้มตามก่อนจะพูดต่อ

"ตามนั้นนะครับ ก็"
"สรุปคือผมได้หน้าที่เป็นหัวหน้าในการทำงานครั้งนี้ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการจะสื่อสินะครับ"
"ใช่แล้วครับ คุณเดวิด"
"... " เมื่อนั้นเดวิดก็หันสายตาไปมองวีนัส ก่อนจะตามมาด้วยลินดา เจค็อบและเสตลล่า สายตาของทุก ๆ คนมิได้โต้แย้งใด ๆ เดวิดจึงตอบกลับเคนเนดี้ไป

"ครับ คุณเคนเนดี้"
"และอย่าลืมนะครับ ถ่ายเซลฟี่มายืนยันเป็นหลักฐานด้วย" เคนเนดี้ใส่มุขลงไปเล็กน้อย เมื่อนั้นเดวิดก็รับมุขและตอบกลับไป
"จะเซลฟี่กับราชินีมาให้ได้เลยครับ"
"ฮ๋า ๆๆๆๆๆ" ทั้งสองต่างหัวเราะกับมุขนี้ก่อนที่จะเงียบลง เมื่อนั้นเดวิดและเคนเนดี้ก็จับมือกัน ก่อนที่เดวิดจะตอบกลับไปจากใจจริงของเขา

"กระผมซาบซึ้งจริง ๆ ครับที่คุณคอยหนุนโครงการนี้

"โลกนี้เริ่มขาดแคลนทรัพยากรณ์แล้ว แน่ล่ะว่าเป็นหน้าที่ของอดีตผู้นำอย่างผมและคนอื่น ๆ ที่จะให้ความร่วมมือคุณ"
"เอ้า.. ไปสู่โดเรียร์ อย่างนั้นสินะครับ" เคนเนดี้พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มของคนขบขัน เมื่อนั้นพวกเดวิดต่างก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เดวิดจะตอบกลับไป

"ใช่ครับ .. สู่โดเรียร์ .. สู่เอลลาส"

TO THE "FINAL OF" ELLAS CHAPTER 26 "หัวหน้า"

__________


ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าดังไปทั่วภายในป่าที่ลึกเข้าไป ภายในป่านั้นเต็มไปด้วยหมอกควันอันหนาวเย็นและบรรยากาศอันน่าหวาดกลัว เท้าตัวเล็ก ๆ ของเด็กน้อยวิ่งไปทั่ว ในขณะที่ด้านหลังนั้นก็มีเสียงของบางอย่างเคลื่อนตามด้วยความเร็วพอ ๆ กัน

"แค่ก! แค่ก! แค่ก! แค่ก!"

เสียงหายใจของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งออกห่างจากบางอย่างที่กำลังเคลื่อนมาด้วยความหวาดกลัว เมื่อนั้นเด็กน้อยก็สะดุดล้มลงไปกับรากของต้นไม้ขนาดใหญ่บนพื้น ร่างของเด็กน้อยสัมผัสกับเศษใบไหม้แห้งและดิน มือและเข่าของเด็กบอบช้ำ ตัวเด็กคนนั้นพยายามตะเกียดตะกายลุกขึ้นมาพร้อมสีหน้าที่กำลังหวาดกลัวถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าที่รวดเร็วตรงเข้ามาโดยไม่มีการเหนื่อยแต่อย่างใด อีกไม่กี่อดใจมันก็จะมาถึงตรงหน้าเด็กผู้นี้แล้ว

"บ-.. บ้าที่สุด" เด็กคนนั้นสบถออกมากับตนเอง

เมื่อนั้นเขาที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วก็วิ่งต่อเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงนั้นเข้าใกล้ขึ้นมาเรื่อย ๆ เงาขนาดยักษ์เคลื่อนเข้ามาภายใต้หมอกอันหนาทึบ เมื่อนั้นเองเด็กคนนั้นก็รีบวิ่งหลบหลังต้นไม้ข้าง ๆ เขาแล้วพยายามกลั้นหายใจในทันที

ควั่บ

เสียงบางอย่าเหยียบย่ำลงไปบนใบไม้แห่ง บริเวญใกล้ ๆ กับที่เด็กผู้นี้ล้มลงไป เด็กคนนั้นพยายามหันหน้าออกไปมองโดยไม่ให้มันสังเกตุเห็น ทว่าทันทีที่เด็กผู้นั้นขยับศรีษะของเขา เสียงลมหายใจก็ดังมาทางเขาราวกับมันจ้องมองมาหา เด็กคนนั้นเคลื่อนไปหลบที่เดิมโดยกลั้นหายใจและไม่ขยับร่างกาย ทำทุกวิถีทางที่ทำได้เพื่อไม่ให้บางสิ่งที่เคลื่อนตามนั้นเห็นเข้า ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็เริ่มที่จะเข้าใกล้มา ทีละนิด ทีละนิด เข้าใกล้ต้นไม้ต้นนั้น ตัวเด็กที่เริ่มรู้สึกว่าทุก ๆ อย่างจู่ ๆ ก็เงียบไปแบบผิดคาดเขาจึงขยับสายตามามองไปที่ต้นไม้ด้านหลังเขา

โครมมม !!

ไม่ทันที่แม้แต่เด็กคนนั้นจะได้สูดหายใจอีกครั้งหนึ่ง ต้นไม้ด้านหลังของเขาก็ถูกบางอย่างพุ่งชนอย่างรุนแรง สัญชาตญาณแรกคนนั้นขยับขาของเขาออกห่างอย่างรวดเร็วก่อนที่ทันใดนั้นต้นไม้จะหักเป็นสองท่อนตกลงมาเสียงดังไปทั่ว

"ครือออออออ" เสียงร้องขู่ของสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดยืนสองขาขู่ไปที่เด็กน้อยคนนั้นที่ล้มลงไปนั่งกับพื้น รูปร่างและหน้าตาของมันเหมือนเสือ เขี้ยวของมันยาวจนถึงหน้าอกและมีแขนเป็นเคียวที่แข็งแกร่งและดูคมเป็นอย่างมาก เสียงที่ดังออกมานั้นคงจะเป็นเสียงของคนเคียวของมันที่ตัดต้นไม้ทิ้งเพื่อเข้าหาเขา เมื่อนั้นเองมันก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้เด็กคนนั้นทีละเล็กทีละน้อยในขณะที่เขากำลังมองด้วยความหวาดกลัว
"อย-.. อย่าเข้ามา !!" เด็กคนนั้นตะโกนลั่นขึ้นพร้อมกับปิดตาลง เมื่อนั้นเองทุก ๆ อย่างรอบตัวเขากลายเป็นสีขาวดำ เด็กคนนั้นลืมตาขึ้นมาเห็นอสูรกายตนนั้นยืนนิ่ง ทุก ๆ อย่างนั้นหยุดลง เด็กคนนั้นก็ลุกขึ้นมาและกำลังจะวิ่งหนี ทว่าทันใดนั้นเอง หน้าของอสูรกายตนนั้นกลับถูกบดบังในทันที

"พรสวรรค์อะไรกัน" ด้วยหน้าของเสือที่จู่ ๆ ก็มาหยุดตรงหน้าของเด็กคนนั้นมันยิ้มเหมือนกันมนุษย์และมีสีแดงเลือดเยิ้มไปทั่วปากของมัน เสียงของมันดูเหมือนกำลังอารมณ์ดีกับเด็กผู้โชคร้ายคนนี้
"อ้าาาา !!!!" เด็กคนนั้นร้องตกใจออกมา เขาที่อุตส่าห์ลุกขึ้นมาได้แล้วกลับล้มลงไปอีกครั้ง เวลาต่างกลับมาดังเดิม อสูรตนนั้นเคลื่อนเข้าใกล้เด็กคนนั้นอย่างเชื่องช้าในขณะที่เด็กคนนั้นนั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวในรอยยิ้มและใบหน้าที่เขาเห็น แม้เขาพอที่จะคิดได้ว่ามันเป็นภาพลวงตา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมากพอที่จะทำให้เขาฝันร้ายไปอีกนานเลย

"หยุดเดี๋ยวนี้ ไบเอเกอร์" เมื่อนั้นเองบางอย่างที่เคลื่อนเข้ามาอย่างเงียบสงัดก็พูดกับอสูรกายตัวนั้นขึ้น เมื่อนั้นเองมันก็หยุดเคลื่อนที่ลง
"กลับไปเฝ้าป่าเหมือนเดิมซะ.. เด็กหนุ่มคนนี้เพียงแค่หลงทางเท่านั้นเอง"

วาจาที่ดูเป็นมิตรนั้นทำให้เด็กคนนั้นเริ่มหายสั่นกลัว เมื่อนั้นเองอสูรกายตนนั้นก็แปรสภาพของมันกลายเป้นกระต่ายสีขาวตัวเล็ก ๆ ที่ดูไร้พิษภัย ก่อนที่มันจะกระโดดกลับเข้าไปในหมอกควันนั้น เมื่อนั้นเองเด็กคนนั้นก็ค่อย ๆ หันหน้ามาทางด้านหลังของเขา มองดูชายผู้ที่ช่วยไล่อสูรตัวนั้นกลับไป

"ขอบคุณค-" ไม่ทันที่เด็กคนนั้นจะได้ขอบคุณชายผู้นั้นจนจบประโยค สายตาของเขากลับเปิดกว้างด้วยความหวาดกลัว และไม่คาดคิด
"หลงทางมาเหรอ เด็กน้อย ไม่ต้องห่วงหรอก... ข้าเป็นมิตร"
"ข้ามีนามว่าอาชเกอร์ เป็นภูติพรายของป่าแห่งนี้" วาจาจากบางอย่างที่รูปร่าคล้ายมนุษย์แต่มีผิวหนังเป้นต้นไม้และรูปร่างงส่วนหัวเหมือนโครงกระโหลกของกวางที่มองสีหน้าไม่เห็นความรู้สึกอะไรแม้แต่น้อย เหมือนกับว่ามันไม่ใช่มนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับมนุษย์อะไรอย่างนั้น ทว่าเมื่อมันที่เอ่ยนามตนว่าอาชเกอร์เห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มจึงหยุดนิ่งไปพักหนึ่งเล็กน้อย

"ข้าทำให้เจ้ากลัวเหรอ.. ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า.. ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่เดิมเอง" อาชเกอร์พูดขึ้นอย่างเป็นมิตรในขณะที่เด็กคนนั้นยังคงตัวสั่น เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมาและรีบถอยออกห่างจากอาชเกอร์ด้วยความหวาดกลัวไปพิงต้นไม้
"อย- อย่าเข้ามา !" เด็กคนนั้นพูดขึ้นมา ในขณะที่อาชเกอร์ค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้

ทันใดนั้นเถาวัลย์บนพื้นก็เริ่มเลื้อยเข้ามาและเข้ามัดร่างของเด็กคนนั้นในทันที ในขณะที่อาชเกอร์นั้นหยุดยืนตรงหน้าเด็กคนนั้นโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับการที่เด็กผู้นั้นพยายามดิ้นออกจากเถาวัลย์ด้วยความหวาดกลัวและหวังจะเอาตัวรอดเป็นอย่างมาก

"ใจเย็น ๆ ก่อนสิ.. เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไร" อาชเกอร์ถามเด็กคนนั้นขึ้นมา เมื่อนั้นเองเด็กคนนั้นก็มองกลับไปในขณะที่เถาวัลย์เริ่มเลื้อยเข้ามามัดคอของเด็กคนนั้น

"ก- เกเบรียล ... ชารล์"

"เกเบรียล ชารล์... เจ้าชื่อเกเบรียลสินะ" อาชเกอร์ย้ำขึ้นมาพลางขยับมือของเขาเข้าใกล้เด็กคนนั้นในขณะที่เถาวัลย์นั้นเริ่มมัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
"เจ้าน่ะ เป็นภัยต่อธรรมชาติหรือไม่" คำถามที่ประหลาดมาก ๆ สำหรับสถานการณ์ที่กลับดูจริงจังและตึงเครียดเมื่อหลุดจากปากของอาชเกอร์

"ม-.. ไม่ !" เกเบรียลที่ใกล้จะขาดใจตอบออกมาโดยมิได้คิดมากนัก ทันใดนั้นเองเถาวัลย์ก็คลายร่างของเกเบรียลลงมา ตัวเกเบรียลตกลงมานั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นพลางหายใจเสียงดังไปทั่ว ทันใดนั้นเองอาชเกอร์ก็ค่อย ๆ ลดตัวของมันอย่างเชื่องช้าลงไปมองหน้าของเด็กน้อยคนนี้
"ได้คิดก่อนตอบรึเปล่า.. เกเบรียล.." เกเบรียลที่ยังคงสับสนกับสถานการณ์นั้นพยายามคิดถึงสิ่งที่เขาควรทำ ณ ปัจจุบัน
"ค.. คิด" เมื่อนั้นอาชเกอร์ก็หยุดเงียบไป ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมาพลางขยับแขนขาไปทั่ว

"เจ้าคงจะยังงงอยู่ ซึ่งก็ไม่แปลก ... เจ้าไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำไป แต่ไหน ๆ ที่เข้าอยู่ข้าเลยคิดขึ้นได้ว่า ช่างเป็นเหตุบังเอิญซะจริง.. น่ะนะ"
"ธรรมชาติ ณ ปัจจุบันนั้นกำลังจะตาย.. ข้าเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คอยปกป้องมันจากมนุษย์ที่จะทำลายมัน ณ ปัจจุบัน .. และเพียงลำพังข้าคงทำไม่ได้"
"ข้าจึงสร้างผู้พิทักษ์ขึ้นมา .. ผู้ที่จะช่วยข้าปกป้องรักษาธรรมชาติ เช่นไบเอเกอร์เมื่อครู่นี้.. และข้ากำลังคิดอยู่ว่า... ข้าอาจจะขอความร่วมมือจากเจ้าได้" อาชเกอร์พูดอธิบายขึ้นมา

"พรสวรรค์ของเจ้า... เฟม ของเจ้า... เป็นอะไรดีที่มีค่ามาก... แต่เจ้าก้ยังไม่สามารถควบคุมมันได้ มันจึงพาเจ้ามาตรงนี้สินะ เกเบรียล"
"พ-.. พูดเรื่องอะไรน่ะ ?" ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะยังคงงุนงงกับสถานการณ์ เขาไม่รู้ว่าพรสวรรค์ที่อาชเกอร์พูดถึงคืออะไร
"... ออ.. เจ้าไม่รู้มาก่อนว่ามีเหรอ... เฟม นั่นน่ะ" อาชเกอร์ที่กำลังอ่านสถานการณ์จึงรู้ขึ้นได้ เมื่อนั้นเองเด็กคนนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แม้จะหวาดกลัวแต่ก็พยายามกัดฟันสู้เอาไว้ พลางหายใจหืดหาด

"ข- ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดเรื่องอะไรหรอกนะ เจ้าต้นไม้ ! .. ข้าจะกลับไปหมู่บ้านแล้ว" เกเบรียลพูดพร้อมกับเรียกอาชเกอร์ว่าต้นไม้ ซึ่งนั่นทำให้อาชเกอร์นั้นเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่มันจะพูดต่อ
"เจ้าไม่ได้กลับไปหรอก.. เพราะว่าข้าจะทำให้เจ้าเป็นส่วนหนึ่งกับป่าแห่งนี้"
"ข้าจะช่วยชี้ทางเจ้าไปสู่หนทางที่ถูกต้องเอง ว่าเจ้าไม่ควรที่จะโตไปเป็นผู้ใหญ่ทำลายธรรมชาติ"

สิ้นวาจาของอาชเกอร์นั้นเอง เถาวัลย์ก็เข้ามัดร่างของเกเบรียลอีกครั้ง เมื่อนั้นเอง มือของอาชเกอร์กลับมีสีดำบางอย่างออกมา ราวกับเปลวไฟประหลาดที่กำลังร้อนระอุ เมื่อนั้นเอง อาชเกอร์จัดการใช้มือของเขาจับไปที่ใบหน้าของเกเบรียลในทันทีทันใดโดยมิได้ลังเลแม้แต่น้อย ราวกับแน่วแน่ในการตัดสินใจของเขาในขณะที่เกเบรียลยังคงสับสนและเจ็บปวดร้องทรมานในทันที

"อ้าาา !!!"
"ไม่นานหรอก เด็กน้อย.. เจ้าจะหายเจ็บปวดแล้ว"

ควั่บบบ !

ทุก ๆ อย่างหยุดนิ่งลงและกลายเป็นสีขาวดำ เงาสีดำบางอย่างเข้าทำลายเถาวัลย์ ก่อนที่จะมีบางอย่างรับร่างของเกเบรียลเอาไว้ แม้จะถูกเปลวไฟแผดเผาแต่ก็ไม่มีล่องรอยบาดแผลไหม้แต่อย่างใด เมื่อนั้นเองเงามืดนั้นก็หายไปจากป่าในทันที และเวลาก็กลับมาเดินอีกครั้งดังเดิม อาชเกอร์ทีเห็นดังนั้นก็มองตรงไปด้านหน้า ท่าทางของมันดูงุนงง และผิดหวังเล็กน้อย ทว่าก็น้อยจนแทบจะดูเหมือนไร้ซึ่งจิตสำนึกอะไรขนาดนั้น

"... เอาเถอะ.. อย่างไรก็แค่เด็กหลงทางเท่านั้นแหละ"
"และต่อให้มีพิษภัยส่วนหนึ่งของข้าก็เข้าไปในหัวของเจ้าแล้ว.."
"เกเบรียล..."

"กำลังฝันถึงข้าเหรอ" มันมองขึ้นไปด้านบนฟ้า หน้าตาของกระโหลกต้นไม้ไร้ความรู้สึกกลับถูกเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเกเบรียลในยามเด็กที่กำลังยิ้มอย่างน่าหวาดกลัว เลือดสีแดงที่ท่วมใบหน้าไปหมดนั้นทำให้ทุก ๆ อย่างบนโลกกลายเป็นสีแดงฉานท่วมทุกอย่างที่สามารถมองเห็นได้ และเริ่มีซากศพแขน ขา ร่างกาย ต่าง ๆ ตกลงมาราวกับฝน


"แมร่งเอ้ย !!!!" เสียงของชายหนุ่มตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายในอดีตดังไปทั่ว

ทว่าตัวเขากลับถูกมัดกับเก้าอี้ และมองไม่เห็นอะไรราวกับถูกบางอย่างคลุมหัวเอาไว้ เขาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ความรู้สึกรอบตัวของเขาก็รู้สึกได้ว่าคงจะถูกขังเอาไว้ในห้องบางอย่าง เกเบรียลพยายามนึกว่าตนมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร ทว่าสิ่งสุดท้ายที่จำได้คือพวกเขาถูกบางอย่างคลุมหัว ก่อนจะสลบลงไปและเขามตื่นตรงนี้ เมื่อนั้นเองเขาพยายามดิ้นออกแต่ทว่าข้อมือของเขากลับถูกเหล็กบางอย่างล็อคเอาไว้กับเก้าอี้เหล็กเช่นกัน เขาพยายามขยับข้อมือไปมา เพื่อหลุดออกจากพันธนาการนี้แต่ก็ไม่ได้

"ที่นีที่ไหน ?"
"ห้องสอบสวน.." เสียงของหญิงสาวตอบกลับไป เสียงที่ไม่คุ้นเคยทำให้เกเบรียลระแวงขึ้นในทันที
"ไม่ใช่สการ์เล็ตต์.. สการ์เล็ตต์อยู่ไหน !? อาร์มันโด้ด้วย !!??"

"อยู่อีกห้อง.. รอถูกสอบสวนต่อจากเจ้า... เอาล่ะ ข้าขอฟังให้หมดเปลือกหน่อยนะ"

ทันใดนั้นเองเสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อนั้นผ้าคลุมสีดำก็หลุดออกจากหัวของเกเบรียล เกเบรียลหันมองออกไปก็พบว่าตนอยู่ในห้องเล็ก ๆ ที่มีกระจกอยู่ด้านซ้ายและขวา ผนังภายในห้องเป็นสีขาวสนิท สิ่งเดียวที่คั่นเขากับหญิงสาวที่หันหน้ามองผนังอยู่คือโต๊ะเหล็กเล็ก ๆ เกเบรียลขยับสายตามองไปด้านหลังก็พบกับชายหัวล้านสวมชุดสูทสีดำยืนเฝ้าอยู่ เป็นเครื่องแต่งกายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เกเบรียลคิด

"เครื่องแต่งกายแบบนี้.. พวกแกเป็นใคร"
"สำคัญด้วยเหรอ.. เอาล่ะ"

เมื่อนั้นเองหญิงสาวก็หันกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เมื่อนั้นดวงตาสีฟ้าของหญิงสาวคนนั้นก็จ้องมองกลับไปที่เกเบรียล ผมสีดำนั้นทำให้เกเบรียลครุ่นสงสัยในทันทีด้วยความที่มันดูไม่ธรรมชาติ เมื่อนั้นเองหญิงสาวก็ขยับสายตาไปที่ชายสวมสูทด้านหลังเกเบรียล เมื่อเขาเห็นสัญญาณจึงคว้าบางอย่างออกมาจากชุดและไขกุญแจมือของเกเบรียลออก เมื่อนั้นเองเกเบรียลที่เป็นอิสระก็ถูกชายคนนั้นดึงกุญแจมือใหม่ขึ้นมาอีกครั้งและจัดการล็อคข้อมือของเกเบรียลกับโต๊ะ เกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็ขยับตัวขึ้นมาจากเก้าอี้จะต่อยชายคนนั้นเพื่อป้องกันตัวในทันที

จี๊ดดดด !!!

"อ้าา ห ่าเอ้ย !!!!"

เกเบรียลรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าช็อตจากคอของเขา เกเบรียลที่โดนเข้าไปจึงเสียสมดุลเล็กน้อยในหมัดนั้นทำให้ชายสวมชุดสูทคนนั้นรวบตัวเกเบรียลจับนั่งและล็อคลงไปกับโต๊ะทันพอดี ก่อนที่เขาจะเขกหัวกับเกเบรียลลงไปกับโต๊ะอย่างรุนแรงเป็นการเตือนว่าห้ามขัดขืน เกเบรียลที่โดนไปดังนั้นก็เจ็บไม่น้อย เมื่อนั้นหญิงสาวคนนั้นก็ดึงเอกสารออกมาวางบนโต๊ะก่อนที่จะมองกลับไปที่เกเบรียลราวกับกำลังแอบสื่อว่าเธออยู่เหนือกว่าเขา

"นายคือเกเบรียล ชารล์?"
"ผมนั่นคืออะไร?" เกเบรียลถามหญิงสาวขึ้นแทน เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่นางจะตอบกลับไปพลางจับผมสีดำของนางเล็กน้อย
"คืออะไรของเจ้าหมายถึง?" เมื่อนั้นเองเกเบรียลก็ถุยน้ำลายลงไปบนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์และพูดต่อ
"เจ้าก็รู้" แม้จะดูคลุมเคลือแต่หญิงสาวก็เข้าใจที่ชายคนนั้นสื่อถึง นางดึงวิกผมสีดำของนางออกเผยให้เห็นผมสีฟ้าที่ถูกตัดลงจนสั้น

"วิกน่ะ.. ข้าซื้อมันมา-... กลับเข้าเรื่อง" หญิงสาวร้ตัวในวาจาของนางจึงกลับสู่บทสนทนาเดิม ทำให้เกเบรียลงุนงงและใครรู้ขึ้นไปใหญ่
"เกเบรียลคือชื่อเจ้า?"
"ใช่ .. และเจ้าล่ะ" เกเบรียลตอบกลับพร้อมกับถามต่อ
"อย่าถามให้มากนัก มิเช่นนั้น"
"มิเช่นนั้นจะทำไมเหรอครับ?"

จี๊ดดดด !

"ส ัสเอ้ย !!" เกเบรียลสบถขึ้นมาอีกครั้ง
"เข้าใจ?" หญิงสาวถามต่อพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน
"เออ"
"โอเค คำถามต่อไป" หญิงสาวคนนั้นกรอกลงไปในเอกสารและเปิดหน้าต่อไป

"เจ้าอยู่ฝ่ายเอลลาส.. จริงหรือไม่?" หญิงสาวผู้นั้นถามต่อในขณะที่เกเบรียลขยับหัวของเขาไปมาด้วยความรำคาญ
"... เอลลาส" เกเบรียลครุ่นคิดว่าควรจะทำอย่างไรดีในตอนนี้ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไปอย่างใจเย็น
"เอลลาส... เจ้ารับใช้ราชินีนาระสินะ" หญิงสาวคนนั้นย้ำถามต่อ เกเบรียลที่ขี้เกียจพูดจึงพยักหน้าแทนคำว่าใช่่ไป
"อืม... ถ้าอย่างนั้นก็ดี" หญิงสาวคนนั้นยิ้มพลางเขียนลงไปในเอกสารก่อนจะเปลี่ยนไปอีกหน้าหนึ่ง

"เอาล่ะ เข้าประเด็นจริง ๆ แล้ว.. แผนการของพวกแกคืออะไร?"
"...." เกเบรียลที่ถูกตามไปดังนั้นก็เงียบไปสักพักหนึ่งด้วยความงุนงง
"แกได้ยินแล้ว อย่าให้ถามซ้ำ"
"ฮ๋า ๆๆๆๆๆ ... แล้วข้าจะบอกแกให้ดูโง่ทำไมล่ะ?" เกเบรียลถามตอบกลับหญิงสาวพร้อมรอยยิ้มประชดที่ดูตลกขบขัน เมื่อนั้นหญิงสาวก้หัวเราะตามกลับมาก่อนจะกระดิกนิ้วอีกครั้ง ไฟฟาช็อตคอของเกเบรียลอีกครั้ง ตัวเกเบรียลร้องเสียงหลงออกมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยิ้มกลับหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง

"คัน ๆ น่ะครับ" เกเบรียลตอบประชดกลับไป
"ข้าไม่ได้อยากจะทำให้เจ้าเจ็บด้วยซ้ำไป" หญิงสาวคนนั้นตอบกลับต่อก่อนที่นางจะจ่อปากกาลงไปที่เอกสาร
"เราพบกับสายสืบมาหลายวันก่อน.. เขาบอกว่า เกเบรียล ชารล์ รู้ถึงแผนการของกลุ่มไวเวิร์นสีฟ้า.. แก" หญิงสาวคนนั้นชี้ไปที่ตัวเกเบรียล
"ตัวข้าต้องการข้อมูลจากเจ้าว่าแผนการนั้นคืออะไร และทำไปทำไม ก็แค่นั้น ไม่ได้สำคัญอะไรมาก ฉะนั้นอย่าให้มันยุ่งยากไปกว่านี้เลย"

"ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรล่ะ ว่าหลังจากข้าบอกไปแล้วจะไม่มีเรื่องยาก ๆ เกิดขึ้นกับพวกข้าและเอลลาสน่ะ?" เกเบรียลถามต่อด้วยสีหน้าที่จริงจัง เขาไม่เชื่อใจหญิงสาวตรงหน้าเขาแม้แต่น้อยเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ
".. พวกข้าไม่ได้อยู่ข้างใดทั้งนั้น เป็นเหมือนแค่คนนอกในตอนนี้ และเราจะฟังคำพูดจากปากของเจ้า เพื่อดูสถานการณ์ว่าพวกข้าควรจะอยู่ข้างใดในสงครามของพวกเจ้าดี" หญิงสาวคนนั้นอธิบายขึ้นมา
"นั้นก็หนักกว่าเดิมล่ะสิ..."

"ข้าไม่บอก" เกเบรียลปฏิเสธที่จะตอบคำถาม "และข้าก็จะไม่เล่นเกมกับเจ้าแล้วด้วย" เกเบรียลเสริมต่อ
"โอ้.. แกเล่นแน่" หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อนั้นเองกระจกสีดำด้านข้างของเกเบรียลนั้นกลับสว่างขึ้นให้เห็นอีกด้านเมื่อนั้นเองเกเบรียลถึงกับเบิกมองขึ้นมาในทันทีทันใดด้วยสายตาที่ไม่คาดคิด
"สการ์เล็ตต์ !!" เขาเห็นภาพของสการ์เล็ตต์ถูกมัดเช่นเดียวกับเขาแต่ยังสลบอยู่ มีปืนจ่ออยู่บนขมับหน้าผากของนาง พร้อมจะสังหารนางทุกเมื่อ เมื่อนั้นเองเกเบรียลถึงกลับกัดฟันในทันทีทันใด

"ก็ได้วะ !" เกเบรียลหันกลับมาตะโกนกับหญิงสาวคนนั้น สายตาที่โมโหและเจตนาคิดจะวิ่งเข้าไปต่อยหญิงสาวในทันที ทำให้นางหลบสายตามองลงไปบนเอกสารและพูดต่อ

"นั้นเหรอ.."
"สายของข้าไปสืบมาได้ว่ายัยแม่มดรีอาจะจับตัวริกะด้วยแผนการบางอย่าง ข้าจึงนำกลุ่มทหารเข้าไปคุ้มกันพาท่านริกะหนีออกมาเท่านั้น นางอยู่ที่ไหนแล้วในตอนนี้ ข้าก็ไม่รู้.. นี่แหละทั้งหมดที่ข้ารู้ ทีนี้ปล่อยนาง !!" เกเบรียลอธิบายขึ้นมาอย่างเร่งรีบในขณะที่หญิงสาวนั้นค่อย ๆ จดลงไปในเอกสารโดยไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

"แผนการของแม่มดรีอาที่เจ้าพูดถึงน่ะ .. มีอะไรบ้าง?" หญิงสาวคนนั้นถามต่อพลางใช้มือเท้าคางเล็กน้อยซึ่งนั่นทำให้เกเบรียลโมโหเส้นเลือดขึ้นมาพอ ๆ กัน
"ข้าไม่รู้ ปล่อยนางซะ !!"

"เจ้ารู้.. อะไรบ้าง ?" หญิงสาวคนนั้นดูจะดื้อร้นเอามากในคำตอบที่นางต้องการ เมื่อนั้นเองเกเบรียลก็ถุยน้ำลายลงไปบนพื้น เขามองไปที่กระจกและเพ่งเล็งไปที่มันพร้อมกับสมาธิ เขากำลังคิดที่จะใช้เฟมของเขาผ่านไปช่วยสการ์เล็ตต์ออกมา

"อย่าทำอะไรโง่ ๆ" แม้นางมิได้มองขึ้นไปหาเกเบรียลเลยแต่นางก็รู้สึกได้ว่าเกเบรียลกำลังจะทำอะไรบางอย่างที่โง่เง่าเอามาก ๆ
"ไม่ต้องสอบสวนแล้ว เสตลล่า" วาจาของชายคนหนึ่งดังก้องภายในห้อง เมื่อนั้นเองทั้งเกเบรียลและหญิงสาวต่างมองขึ้นไปด้านบนเพื่อมองหายผู้ที่เปล่งวาจาออกมา

"ถามได้มั้ยว่าทำไม" นางพูดถามขึ้นพร้อมกับดีดนิ้วของนางออกมา เมื่อนั้นเองกระจกที่ก่อนหน้านี้มีภาพของสการ์เล็ตต์อยู่นั้น จู่ ๆ ก็จางออก กลับเป็นสีดำเหมือนเดิม ราวกับว่าจริง ๆ แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำซึ่งทำให้เกเบรียลผิดคาดไม่น้อย
"พวกเขาเป็นพวกเรา.. เอาล่ะ ปล่อยเขาแล้วพาไปหาหัวหน้าซะ" เมื่อนั้นเองหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาราวกับเบื่อหน่าย

นางลุกขึ้นมาและให้สัญญาณชายด้านหลังเกเบรียล เมื่อนั้นเขาก็ปลดกุญแจมือออกมาและดึงตัวเกเบรียลขึ้น ในขณะที่หญิงสาวใช้มือของนางแตะลงไปบนกำแพงด้านหลังนาง เมื่อนั้นเองกำแพงนั้นถูกเลื่อนเปิดออกมา เผยให้เห็นทางเดินยาวตรงออกไปซึ่งหินรอบด้านและหลอดแสงสีแดงยาวตลอดทาง เหมือนกับว่าพวกเขากำลังอยู่ใต้ดินอะไรอย่างนั้น เมื่อนั้นหญิงสาวก็หันมาพูดกับเกเบรียลขึ้น

"... ตามมา" เมื่อนั้นเกเบรียลก็มองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่ยังคงหวาดระแวงอยู่ ตอนนี้เขาสามารถหนีไปเลยก็ได้ แต่หากหนีไปแล้ว พวกสการ์เล็ตต์ล่ะจะว่าอย่างไร เมื่อนั้นเกเบรียลก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
"แล้วสการ์เล็ตต์ กับอาร์มันโด้อยู่ไหน ?" เมื่อนั้นเองเสตลล่าที่กำลังเดินนำอยู่ก็หยุดเดินลง นางหันกลับมามองเกเบรียลด้วยสายตาครุ่นสงสัยเล็กน้อย
"อาร์มันโด้เหรอ?" หญิงสาวถามเมื่อนางได้ยินคำพูดของเกเบรียล "อาร์มันโด้ ดิอ้อนน่ะนะ ?" นางถามต่อให้ชัดเจนขึ้นในทันที

"ช.. ใช่" เกเบรียลที่เห็นปฏิกิริยาดังนั้นก็เอะใจเล็กน้อย นางรู้จักกับอาร์มันโด้อย่างนั้นเหรอ
"นั้นก็ไม่น่าแปลกใจแล้วล่ะ.." หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มบนหน้าของนาง ก่อนที่นางจะเดินต่อตรงไปเรื่อย ๆ นำเกเบรียลไปถึงสุดทางที่มีประตูอยู่ด้านหน้า เมื่อนั้นเองนางก็เปิดประตูออกไป เกเบรียลที่ห็นภายนอกประตูนั้นถึงกับตกใจขึ้นมาในทันที
"ที่นี่มัน...!?"

"สร้างมาสี่เดือน... ได้ขนาดนี้ข้าก็ทึ่งเหมือนกัน-" หญิงสาวก็ดูจะตกใจในความอัศจรรย์ตรงหน้านางเหมือนกัน
"อ้อ.. ยินดีต้อนรับสู้ศูนย์บัญชาการใต้ดิน.. อิกดราซิล" หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินนำเลี้ยวขวาออกไป ในขณะที่เกเบรียลยังคงมองอยู่

ภาพของทหารนับพันคนกำลังทำงานอย่างจริงจังภายในบริเวญใต้ดินขนาดใหญ่ มีทั้งเครื่องบินเจ็ต รถถัง และอะไรหลายอย่างมากมาย ทหารขยับขันแข็งทำงานดูอุปกรณ์ส่งเอกสาร เสียงปืนบริเวญลานทดสอบอาวุธดังไปทั่วทำให้ไม่เงียบจนน่าแปลก มันเหมือนกับว่าเขากำลังอยู่ในกลางกองทัพหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่จากสมรภูมิรบ หรือ ค่ายทหารแต่เป็นศูนย์ใต้ดินขนาดใหญ่นั่นเอง

"กองทัพเรอะ.." เกเบรียลถามขึ้นมาพลางมองดู ขาของเขาแข็งทื่อ ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นดูทรงพลังมากพอที่จะทำลายกองทัพของพวกเขาเลยด้วยซ้ำไป ยิ่งเครื่องบินเจ็ตที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
"เรียกอย่างนั้นก็ได้แหละนะ" หญิงสาวหยุดเดินและหันไปตอบ "แล้วสการ์เล็ตต์กับอาร์มันโด้อยู่ไหน?" เกเบรียลถามต่อในทันทีเมื่อเขานึกขึ้นได้ สายตาที่เป็นห่วงมากกว่าเดิมนั้นทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อนั้นนางก็เคาะประตูเหล็กที่ป้องกันแน่นหนาด้านหน้าของนาง
"ตอนนี้สลบอยู่ในห้องขัง แต่จากที่หัวหน้าพูดก่อนหน้านี้ก็คงจะปล่อยออกมาแล้วล่ะ" หญิงสาวคาดเดา "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า" หญิงสาวเสริมต่อ เมื่อนั้นเองก็มีดวงตาสีฟ้าจ้องออกมาจากรูของประตูมองดูคนด้านนอก เมื่อนั้นเองหญิงสาวที่พึ่งนึกขึ้นได้ก็หันไปทักเกเบรียลที่เดินตามมาหยุดอยู่ด้านหลังนาง

"ลืมบอกไป หัวหน้าเราถึงจะดูน่าหมั่นไส้หน่อยแต่จริง ๆ ก็เป็นคนดีนะ"

เมื่อนั้นเองบานประตูก็เปิดออกมา เผยให้เห็นภายในห้องที่มีการจัดตกแต่งต่าง ๆ คล้ายคลึงกับห้องรับแขก โดยมีสการ์เล็ตต์และอาร์มันโด้นั่งอยู๋บนโต๊ะกำลังดื่มชาหรืิอบางอย่างอยู่โดยไม่ทุกข์ร้อนอะไร และยังมีชายผมสีบลอนด์ยืนอยู่หน้าประตู ครึ่งเอล์ฟที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับพวกสการ์เล็ตต์ และชายหนุ่มไว้หนวดที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ภายในห้องโดยไม่เกรงใจใคร เขานั่งอยู่บนมุมโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารใกล้ ๆ กันกองเป็นพะเนินยักษ์ เมื่อนั้นสายตาของชายไว้หนวดคนนั้นก็เหลือบเห็นเกเบรียลและหญิงสาวเข้า เขาจัดการเขี่ยบุหรี่ทิ้งลงถังขยะใกล้ ๆ กันก่อนจะยิ้มต้อนรับ

"คุณคงจะเป็นเกเบรียล... ยินดีต้อนรับสู่อิกดราซิล" ชายคนนั้นพูดก่อนจะลุกขึ้นมา เขายื่นมือขวาของเขาเข้ามาหาเกเบรียลราวกับจะจับมือ เกเบรียลก็มองอยู่พักหนึ่งก่อนจะจับมือกลับตามมารยาท
"ผมเดวิด วินสตัน หัวหน้าของที่นี่" ชายไว้หนวดนาม เดวิด แนะนำตัวกลับ เมื่อเกเบรียลเห็นหน้าใกล้ ๆ จึงเดาว่าเดวิดน่าจะเด็กกว่าเขาอยู่หน่อยหนึ่ง
"ค.. ครับ" เกเบรียลตอบกลับไป
"เชิญนั่งตามสบายเลยครับ และก็ขอประทานอภัยที่เสียมารยาทด้วยนะครับ ทหารของผมไม่ทราบว่าพวกคุณมากับเพื่อนของผมน่ะ" เดวิดพูดต่อ เมื่อนั้นเกเบรียลก็นั่งลงข้าง ๆ กับสการ์เล็ตต์

"เป็นไงบ้าง" เกเบรียลที่นั่งลงไปแล้วก็หันมาถามสการ์เล็ตต์ในทันที
"ข้าตื่นมาพวกเขาก็ต้อนรับข้าอย่างกับเพื่อนแล้วล่ะ .. เจ้าล่ะ?" สการ์เล็ตต์เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้โกหกหรือหลอกอะไร เกเบรียลที่เห็นดังนั้นจึงเชื่อคำตอบของสการ์เล็ตต์และพูดต่อ

"ข้าโดนสอบสวนน่ะนะ แต่ไม่นานก็โดนปล่อยตัวแล้วพามาที่นี่น่ะ เธอเห็นด้านนอกยัง?" เกเบรียลตอบกลับและถามต่อ เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก้มองกลับด้วีหน้างุนงงในขณะที่ชายผมสีบลอนด์ปิดประตูเหล็ก แล้วหันกลับมานั่งลงบนเบาะนั่งใกล้ ๆ กับเอล์ฟสาว
"ด้านนอกมีอะไรเหรอ?" สการ์เล็ตตืถามต่อ

"ด้านนอกเป็นพาหนะสำหรับการรบน่ะ" ชายที่พึ่งนั่งหันมาตอบแทน เมื่อนั้นเองเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ก็หันไปมองชายคนนั้น ส่วนอาร์มันโด้นั้นดูจะรู้จักอยู่แล้วจึงไม่ได้สนใจอะไรมาก ตอนนี้เขาสงสัยเพียงแค่เรื่องก่อนหน้านี้ เรื่องที่จู่ ๆ โยฮันกลับมาและก็โจมตีพวกเขา
"ผมเจค็อบ อูซี่.. บอดี้การ์ดของเดวิดน่ะ" เจค็อบพูดแนะนำตัวพลางมองไปที่อาร์มันโด้ "พวกเรามาที่นี่เมื่อสามปีก่อนน่ะ อาร์มันโด้ก็เป็นบอดี้การ์ดอีกคนล่ะนะ" เจค็อบเสริมต่อ เมื่อนั้นทั้งเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ก็หันไปมองอาร์มันโด้ เมื่อนั้นเขาก็มองกลับด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งเฉย
"อืม.." อาร์มันโด้ตอบกลับสั้น ๆ

"ข้าชื่อ เสตลล่า.. เสตลล่า อตอมอส ริห์ม" หญิงสาวผมสั้นแนะนำตัวของนางต่อพร้อมกับนั่งอีกด้านของเบาะนั่ง ก่อนจะถอดถุงมือสีดำออกจากมือของนางและวางลงบนโต๊ะ สีหน้าของนางดูเป็นมิตรเอามาก ๆ ในขณะที่เกเบรียลและสการ์เล็ตต์ยังคงงุนงง

"เจ้าเป็นน้องของอเล็กซิส ริห์มคนนั้นน่ะเหรอ?" เกเบรียลถามต่อ เมื่อนั้นเองเสตลล่าที่ได้ยินดังนั้นก็สะดุดเปลี่ยนสีหน้าของนางชั่ววูบหนึ่ง จากเป็นมิตรกลายเป็นเศร้าลงเล็กน้อย
".. ใช่" นางตอบกลับอย่างแผ่วเบาเมื่อนั้นสการ์เล็ตต์ก็เข้าแทรกต่อ
"แล้วท่านไปอยู่กับพวกเขาได้อย่างไรล่ะ?" เมื่อเสตลล่าได้ยินคำถามนางก็ลูบหัวของนางเล็กน้อย

"เรื่องมันยาวน่ะแหละนะ" เสตลล่าพูดตอบ เมื่อนั้นเองเอล์ฟสาวก็แนะนำตัวของนางต่อ
"ดิฉัน วีนัส ลองกิเอลค่ะ" เมื่อนั้นวีนัสก็ยื่นมือมาจะจับมือกับเกเบรียล เกเบรียลที่เห็นดังนั้นก็คว้าจับมือกลับ ก่อนที่จะปล่อยมือออกมา

"เอาล่ะ.. อาร์มันโด้" เมื่อนั้นเองเดวิดก็พูดกับอาร์มันโด้ขึ้น อาร์มันโด้ที่ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นมายืนตรงนิ่งต่อหน้าเดวิดที่ดูจะจริงจังพอสมควรเมื่อนั้นเองเดวิดก็พูดขึ้นมา
"ดิลเลี่ยน อีวาน่าและโยฮันล่ะ?" เมื่อนั้นเจค็อบ วีนัสและเสตลล่าก็หันไปมองอาร์มันโด้ในทันที เช่นเดียวกับสการ์เล็ตต์และเกเบรียล

"ดิลเลี่ยน เสียชีวิตแล้วครับ หัวหน้าโยฮันหายตัวไป.. ส่วนท่านอีวาน่าตอนนี้อยู่ในเมืองโซเดียครับ" อาร์มันโด้พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูจะไม่ได้หวาดกลัวอะไร เดวิดที่ได้ยินคำตอบนั้นก็ตกใจไม่น้อย เช่นเดียกวับคนอื่น ๆ ยกเว้นเพียงสกาณ์เล็ตต์และเกเบรียลที่มิได้รู้ความหลังของพวกเขา

"พี่ดิลเลี่ยนตายแล้วนั้นเหรอ.." เดวิดย้ำขึ้นมา สีหน้าของเขาดูเศร้าสลดเอาระดับหนึ่ง อาร์มันโด้ที่ได้ยินดังนั้นก็ยืนนิ่ง มิได้ตอบกลับอะไร
"เอาเถอะ" ทว่าเดวิดก็พูดคำนี้ออกมา ก่อนจะมองไปที่พวกเกเบรียล เสตลล่าที่เห็นดังนั้นเองก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ โดยที่เดวิดมิได้รู้ตัว อาร์มันโด้ก็กลับนั่งลงไปใหม่ดังเดิม

"เขาเปลี่ยนไปเหรอ?" อาร์มันโด้ถามเจค็อบที่นั่งตรงข้ามกัน
"มากเลยล่ะ" เจค็อบตอบกลับสั้น ๆ ไป
"แล้วอะไรพาพวกท่านให้หนีมาหาพวกเราล่ะ?" เดวิดถามสการ์เล็ตต์ขึ้นมา
"โดนตามล่าน่ะสิ.. พวกเราพึ่งจะพาเกเบรียลหนีิออกมาได้" สการ์เล็ตต์ตอบกลับไป

"เป็นไปได้มั้ยว่าพวกเขาจะมาถึงนี่ พวกที่ตามล่าพวกคุณน่ะ"
"เป็นไปได้อยู่" สการ์เล็ตต์ตอบกลับคำถามของเดวิดไป
"ตามนั้นสินะ" เดวิดที่ได้ยินคำตอบก็เดินตรงไปที่โต๊ะของเขาและดึงวิทยุสื่อสารขึ้นมาจากลิ้นชักในทันทีทันใด
"คุณลินดา ได้ยินมั้ย"

"..ได้ยิน.." เสียงดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร
"มอบคำสั่งกับทีมอัลฟ่าและเบต้าให้ไปดูบริเวญรอบนอกสายตาของเธอ สลับกันทุก ๆ สองชั่วโมง ทราบ"
"ทราบ" เมื่อนั้นเดวิดก็เก็บวิทยุสื่อสารกลับลงไปที่เดิมใต้ลิ้นชักไปก่อนที่เขาจะค่อย ๆ มองไปที่พวกเกเบรียลและสการ็เล็ตต์ที่เริ่มสนทนากับพวกววีนัส และเสตลล่ากัน

รอยยิ้มของพวกผู้หญิงที่กำลังสนุกกับการพูดคุย กับสีหน้าที่ดูเข้มแข็งและมิได้สนใจอะไรของเกเบรียล เดวิดที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบา ๆ ในขณะที่เห็นพวกเขากำลังพูดคุยกัน เขาหันกลับไป ก้มมองลงไปบนพื้นด้วยสีหน้าที่ดูราวกับจะเศร้าแต่ก็ไม่สุดจนร้องไห้ มันรู้สึกเหมือนกับถูกทรมาน มิให้ปลดปล่อยอะไรออกมา

"พวกคุณรู้จักทีวีรึเปล่า?" วีนัสทักขึ้นมาก่อนใคร


"อาชเกอร์"

วาจาของหญิงสาวผู้หนึ่งทักทายบางสิ่งภายใต้ป่าลึกซึ่งเต็มไปด้วยหมอกควันขึ้น หญิงสาวคนนั้นเดินออกมาหยุดอยู่กลางป่า สีหน้าของนางยิ้มแย้มแจ่มใสโดยไม่่สนใจองค์ประกอบของป่าที่มืดมิดและน่าหวาดกลัวแต่อย่างใด ราวกับว่าสิ่งเหล่านี้มิสามารถทำให้นางกลัวได้ เมื่อนั้นเองบางอย่างด้านหลังต้นไม้ก็หัวเราะภายในคอของมัน เสียงดังกระหึ่มไปทั่ว

"ไง... รีอา" เมื่อนั้นเองอาชเกอร์ก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้ รูปร่างของมันที่ดูกลมกลืนกับต้นไม้เป็นอย่างมากทำให้รีอาหันมองผิดทางในคราวแรกเล็กน้อย
"ต้องการอะไรจากข้าล่ะ" อาชเกอร์ถามต่อพลางยกแขนของเขาขึ้นมา เมื่อนั้นเองบนพื้นดินก็มีไม้พุ่งขึ้นมาและค่อย ๆ ก้อรูปร่างของมันกลายเป็นเก้าอี้ เถาวัลย์บางอย่าง
"คัมภีร์แห่งบาป.. ข้าจำได้ว่าข้าให้เจ้าเก็บเอาไว้" รีอาตอบกลับอาชเกอร์ นางยืดตรงกอดอก ในขณะที่อาชเกอร์นั้นเมื่อได้ยินคำตอบของรีอาก็เอียงหัวของมัน ก่อนที่อาชเกอร์จะยืดแขนของเขาตรงออกไปด้านหน้า รีอาที่เห็นดังนั้นก็มองไปที่มือของอาชเกอร์ด้วยความงุนงง

ควั่บ !

มือของอาชเกอร์นั้นพุ่งตรงเข้าไปแทงทะลุอกของมัน แม้กายจะเป็นไม้แต่ก็มีเลือดหยดออกมาเต็มไปหมด รีอาที่เห็นท่าทางของอาชเกอร์ดังนั้นก็ยืนมองเฉยในขณะที่อาชเกอร์นั้นขยับมือไปทั่วอกของมันราวกับกำลังหาอะไรอยู่ เมื่อนั้นอาชเกอร์ก็หยุดขยับมือของเขาและดึงมือออกมาจากร่าง เผยให้เห็นคัมภีร์ขนาดใหญ๋ที่เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง อาชเกอร์ยื่นไปให้รีอา ซึ่งรีอาก็รับกลับมาก่อนที่นางจะค่อย ๆ ปัดเลือดออกจากคัมภีร์

"แล้วเจ้าคิดจะทำอะไรกับมันล่ะ ข้าขอถามจะได้มั้ย?" อาชเกอร์ถามต่อ ในขณะที่รีอานั้นกำลังเปิดคัมภีร์ดูอยู่พร้อมกับปัดเลือดทิ้งไป บาดแผลบนกลางอกของอาชเกอร์ก็ค่อย ๆ สมานลงเรื่อย ๆ ทีละเล็ก ทีละน้อย

"หรือว่าเจ้าจะเรียกวิญญาณของท่านจอมมารออกมาน่ะ รีอา"
"ข้าไม่ได้โง่เหมือนมาราอุสซะหน่อย.. ข้ามีแผนที่ดีกว่านั้นอีก" รีอาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนหน้าของนาง เมื่อนั้นนางก็พึ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนที่นางจะถามอาชเกอร์ด้วยความครุ่นสงสัย

"พูดถึง เขาว่ากันว่าเจ้าหลอกใช้มาราอุสนี่? จริงรึเปล่า อาชเกอร์? .." เมื่ออาชเกอร์ได้ยินดังนั้นก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ไม้ที่เขาสร้างขึ้น ก่อนจะตอบกลับไป
".. จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ ข้าแค่ชี้นำให้ใช้พลังของคัมภีร์เพื่อล้างแค้นก็เท่านั้น" อาชเกอร์ตอบกลับไป
"และนางก็เรีกวิญญาณของจอมมารออกมา และตามหาดาบลูซิเฟอร์เพื่อปลดพันธนาการอีกทีสินะ.." รีอาพูดกับตัวนาง

"แล้วเจ้ามาแค่นี้เหรอ?" อาชเกอร์ถามกับรีอาต่อ
"แน่นอนว่าไม่.. ข้าต้องการให้เจ้าช่วยอะไรหน่อยด้วยน่ะ อาชเกอร์.." รีอาที่ได้ยินคำถามก็ตอบกลับไป สีหน้าของนางดูจริงจังขึ้นมาไม่น้อย เมื่อนั้นอาชเกรอืก็ครุ่นสงสัยขึ้นมา
"ช่วยหาพิกัดของ..."

"ไคลล์ เมนเซล ที"

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินตรงเข้ามาชั้นใต้ดินของปราสาท เสียงร้องของเหล่านักโทษนั้นร้องออกมา ตะโกนด้วยความอารมณ์เสียและสาปส่ง นักโทษบางส่วนก็หลบอยู่ตรงมุมห้องกรงขังด้วยความหวาดกลัว บ้างก็จะหาทางฆ่าคนตรงหน้าให้หมด อัศวินคุมนักโทษก็เดินตรงมาเรื่อย ๆ พร้อมกับคนอื่น ๆ อีกสิบคนที่ตามหลังมา เดินตรงไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าห้องกรงขังห้องหนึ่งนั่นเอง

"... ไคลล์ เมนเซล.." อัศวินผู้นั้นพูดขึ้น เมื่อนั้นเองเขาก็ดึงกุญแจออกมา นักโทษที่อยู่ใกล้ ๆ ห้องขังนั้นต่างก็เริ่มโวยวายขึ้นมาในทันที โอดครวญขอความช่วยเหลือด้วย

อัศวินผู้นั้นไขประตูห้องขังออกมา เผยให้เห็นไคลล์ เมนเซลที่นั่งกอดอกอยู่ตรงมุมห้อง สภาพของเขาสะบักสะบอมไปหมด ใบหน้าที่เป้นรอยม่วง บวมช้ำ ดวงตาข้างหนึ่งที่ถูกซ้อมจนบอดไป สภาพที่ไม่ต้องอธิบายอะไรก็รู้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"... ต้องการอะไร" ไคลล์ถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ตัวเขาไม่มีท่าทีจะขยับอะไรเลย
"ได้รับคำสั่งจากพระราชินี.. พวกเราจะคุ้มกันแกไปที่ห้องขังของเมืองโซเดีย"
"ให้ไปอยู่ในการดูแลของลอร์ดลูคัส"

TO THE "FINAL OF" ELLAS : CHAPTER 28 "ผู้นำทั้งสอง"

_______________

"ลูกรัก.. ลูกรักของพ่อ"

เสียงอันคุ้นเคยได้ปลุกเรียกเด็กสาวคนหนึ่งให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ดวงตาที่ค่อย ๆ เปิดออกจากความมืดมองเห็นใบหน้าของชายผมสีทองที่นางรู้จักเป็นอย่างดี ทันทีที่เด็กสาวเห็น ตัวนางกัดฟันและขยับสายตามองออกไปด้านนอกรถม้าที่นางนั่งอยู่กับชายคนนี้ ภาพของถนนป่าไม้สีเขียวขจีอันงดงามชื่นตานั้นผ่อนคลายจิตใจของเด็กสาว ความเศร้าของนางที่นางรู้สึกได้ในทันทีว่าภาพที่นางเห็นเป็นเพียงความทรงจำของนาง ที่แทรกเข้ามาในยามฝัน นางครุ่นคิดกับตนเอง อย่าได้ตื่นเลยตัวข้า

"ท่านพ่อ..?" นางเรียกขานชายข้าง ๆ นางขึ้นมา กษัตริย์แห่งเอลลาส ทราตัส เมอร์ซิออส
"ฝันร้ายเหรอ ลูก" ทราตัสถามขึ้นมาอย่างอ่อนโยนและเป็นห่วง เด็กสาวขยับสายตามองออกไปด้านนอกอีกครั้ง ทราตัสเห็นดังนั้นจึงยิ้มหัวเราะฝืด ๆ ออกมาเล็กน้อยก่อนจะถามลูกของตนเองขึ้นต่อ
"มันเกี่ยวกับอะไรล่ะ ?" เขาถามเด็กสาวขึ้นต่อ

"หนูฝัน.. ว่าหนูนั่งกลางกองศพมหึมากลางรุ่งอรุญ.. ตัวหนูร้องไห้ออกมาในขณะที่พยายามพยุงดาบขึ้นมา.. หนูเห็นคนแปลกหน้าที่รู้สึกคุ้นตานอนตายเกลื่อนกลาด.."
"ท่านพ่อ... หนูกลัว" เด็กสาวบรรยายภาพที่นางเห็นในขณะที่ตัวของนางสั่นไปมา
"มันก็เป็นแค่ฝันนี่ลูก.. ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก" ทราตัสปลอบและอธิบายมิให้ลูกของเขากลัว ทว่าเด็กสาวยังคงตัวสั่นดังเดิมราวกับมันมิได้ช่วยอะไรเลย

"มันเหมือนจริงมาก..." เด็กสาวพูดเสริมชึ้นต่อพลางมองไปที่มือทั้งสองข้างของตนที่สั่นระริกไปหมด ภาพของเลือดบนมือทั้งสองยังคงติดตาออกมาในโลกแห่งความเป็นจริง
"... มันก็เป็นอย่างนี้หมดนั่นแหละลูก ความฝันน่ะ" ทราตัสอธิบายต่อด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"นี่.. ท่านพ่อ" เด็กสาวถามต่อ
"อะไรเหรอ ลูกรัก" ทราตัสขานรับพร้อมตอบ
"ทำไมน้าไวโอล่าถึงต้องตายด้วยล่ะ" เด็กสาวถาม ตัวนางในปัจจุบันที่ได้ยินดังนั้นถอนหายใจและด่าตนเองในอดีตตอนนั้น เจ้าโง่ นางคิดเช่นนั้น ในขณะที่ตัวทราตัสตรงหน้านางในวัยเด็กนั้นพยายามนึกคำตอบที่เหมาะสมสำหรับลูกของเขา

"มันเป็นความโชคร้ายของน้าน่ะ" ทราตัสพูดขึ้นพร้อมกับอ้าปากพยายามพูดอธิบายต่อ
"โลกนี้น่ะมันโหดร้าย ลูกกับพ่อน่าจะรู้ดีนานแล้วใช่มั้ยล่ะ.." ทราตัสพูดต่อ พยายามสื่อถึงการตายของภรรยาของทราตัสเอง หรือแม่ของเด็กสาวเมื่อหลายปีก่อน
"ชีวิตมันไม่แน่นอนหรอก .. มันไม่เหมือนคณิตศาสตร์ที่มีคำตอบแน่นอนไปตลอดนะ ลูกรัก" ทราตัสอธิบาย

"เราทำได้แค่.. พยายามตัดสินใจให้ดีที่สุด และอยู่อย่างมีคุณค่าให้มากที่สุดก็แค่นั้น"
"ท่านพ่อ... อย่างไรหนูก็กลัวอยู่ดีล่ะ เรื่องแบบนี้.." เด็กสาวพูดขึ้นต่อ ก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวมานอนพิงไหล่ของทราตัส
".. แล้วมีอะไรที่พ่อพูดแล้วจะทำให้สบายใจได้บ้างล่ะ?" ทราตัสถามลูกของเขา เด็กสาวครุ่นคิดคำถามอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามตอบกลับไป

"ท่านพ่อจะไม่ทิ้งหนูไปนะ" ยัยบ้า ตัวนางคิด..
"แน่นอนลูก.. พ่อจะไม่ทิ้งหนูไปแน่ จนกว่าลูกจะโตเป็นสาวสวย.. พ่อจะอยู่เคียงข้างหนูเสมอ" เจ้าพ่อบ้า..

".. สัญญานะ.."
"สัญญาจ่ะ.."


"ท่านราชินี.."
"ท่านราชินีครับ" เสียงเรียกขานที่ค่อย ๆ ปลุกเด็กสาวคนนั้นให้ได้สติจากความทรงจำในอดีต นางที่ได้สติมองไปรอบ ๆ ห้องนอนของนางที่ดูเก่าโทรมเล็กน้อยหลังจากที่ไม่ได้เห็นมันมานานหลายปี ทหารเกราะหนุ่มคุกเข่าอยู่หน้าห้อง พร้อมกับชะโงกหน้าชึ้นมามองหานาง

"มีอะไร" นางถามด้วยวาจาอันหนักแน่นทรงพลังราวดั่งผู้ปกครอง
"ค-คือว่า.." ทหารหนุ่มพยายามจะแจ้งข่างวสารแต่กลับพูดติดอ่างด้วยความสับสนในหัวของเขา ราวกับไม่ทราบว่าจะพูดอย่างไรดี
"ค่อย ๆ พูดก็ได้" เด็กสาวพูดต่อเมื่อเห็นท่าทางดังนั้น

"เพ- เพกาซัสเหล็กห้าตัวกำลังบินมายังหัวเมืองทิศตะวันออกครับ" ทหารคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างสับสนในทันที

นางยืนนิ่ง ท่าทางงุนงงอย่างเห็นได้ชัด สายตาที่มองไปที่ทหารราวกับกำลังคิดว่าเขากำลังบ้าอยู่หรืออำกันเล่น ๆ กันแน่

"เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าพูดความจริงอยู่" นางถามขึ้นต่อเพื่อความแน่ใจ
"ก- กระผมก็ไม่แน่ใจขอรับ" ทหารคนนั้นแก้ตัวแก่วาจาที่พึ่งลั่นออกไป
"ไม่มีใครในตอนนี้ทราบว่ามันคืออะไรเลยครับ" เขาพูดขึ้นต่อ ก่อนจะลุกขึ้นมาในท่ายืนสำรวม เคารพต่อราชินีของเขา

"ตอนนี้ยังไม่มีการจู่โจมปะทะกันแต่ก็ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าไม่เป็นภัยหรือไม่.." เขาพยายามคิดและพูดตามสิ่งที่ได้รับมอบหมายมา
"ก.."
"ถ้าอย่างนั้น.. เดี๋ยวข้าจะไปดูเองให้เห็นกับตา สิ่งที่พวกเจ้าไม่ทราบกันน่ะ" นางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มราวกับเริ่มสนใจสิ่งที่ชายคนนี้พูดถึง ทว่าแม้ท่าทางดูสนใจ แต่ในใจก็มีกังวลเล็กน้อย ทว่านางก็ไม่สามารถสั่งการอะไรได้อย่างมั่นใจแน่หานางยังไม่เห็นสถานการณ์กับตา

"ข-.. ขอรับ ท่านราชินี" เมื่อทหารคนนั้นได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับอย่างเคารพดังที่ได้ฝึกซ้อมเอาไว้นับหลายต่อหลายครั้ง แม้จะไม่ดีเท่าที่หลาย ๆ ครั้งที่ได้ฝึกฝนมา แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกจริงจัง เคารพ นับถืออันมากมาย ต่อราชินีแห่งเอลลาส ราชินีที่มีอายุน้อยที่สุดที่ได้ปกครองเอลลาส นาระ เมอร์ซิอ้อส

ทหารคนนั้นและเด็กสาวเดินตรงขึ้นบันไดของปราสาทขนาดใหญ่ยักษ์ไปเรื่อย ๆ ตามมาด้วยอัศวิน ทหารยศด้อยกว่าคนอื่น ๆ นับสิบค่อย ๆ เดินตามขึ้นมาเพื่ออารักขาปกป้องท่านราชินีจากภัยที่จะมาเมื่อใดก็ได้ พวกเขาเดินขึ้นมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบานประตูสุดท้ายก่อนจะออกมาพบกับลมภายนอกที่ปลิวพัดสะบัดอย่างบ้าคลั่ง กวัดแกว่ง พัดมาใบไม้เล็ก ๆ ขึ้นสู่ท้องนภาอย่างสง่างาม

เมื่อเปิดบานประตูออกไป ราชินีตัวน้อย เดินก้าวออกมา ดวงตาข้างเดียวมองไปรอบ ๆ ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส รอบ ๆ เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนกำลังพยายามพักฟื้นความรู้สึกอันดีงามของเมืองหลวงให้กลับมา ทว่าเหล่าทหาร อัศวินและชาวบ้านหลาย ๆ คนก็ยังต้องวิตกกังวลและตึงเครียดกับสงครามที่ยังไม่จบ ต้องกัดฟันทนกับความรู้สึกอึดอัดไปเรื่อย ๆ จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะสิ้นไป จิตใจของพวกเขา หรือสงครามนองเลือดนี้

"นั่นไงครับ" ทหารคนนั้นใช้มือข้างหนึ่งชี้ตรงไปด้านหน้านาระ นาระมองออกไปตามเส้นทางก็มองเห็นเงาเล็ก ๆ สีดำที่อยู่ไกลออกไปมาก ทว่าก็ยังสามารถสังเกตุได้

มันเป็นเหล็กขนาดยักษ์บางอย่างที่กำลังบินร่อนอยู่ตามลม ขนาดของมันใหญ๋ราวกับไวเวิร์น มังกรขนาดเล็ก ทว่ามันเคลื่อนไหวมาอย่างคงที่ ความรู้สึกอันน่าหวาดกลัวของสิ่งที่ไม่เข้าใจตรงเข้าใส่นาระเช่นเดียวกับลมที่เริ่มพัดโหมกระหน่ำอย่าบ้าคลั่งในเวลาอันสดใสรื่นรมย์ นางก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เฉกเช่นคนอื่น ๆ แต่ความรู้สึกของนางบอกว่า หากมันเป็นภัยล่ะก็ มันก็คือภัยที่ต้องจัดกรลงให้เร็วที่สุดอย่างแน่นอน เพราะเงานั้นมิได้มีเพียงเงาเดียว แต่เป็นเงาของเหล็กยักษ์ประมาณห้าลำเท่าที่นาระจะมองเห็น

"บ้าอะไรวะ" นาระพูดจาผิดเพี้ยนออกมาด้วยความตกตะลึง
"ขอคำสั่งด้วยครับ" ทหารข้าง ๆ พูดกับนาระขึ้นมา
"เตรียมกำลังพลเอาไว้ให้พร้อม คอยจับตามองทุก ๆ อย่างที่ตรงเข้ามา ทุกทิศทางของเมืองเรา"
"ค่อย ๆ อพยพคนหนีลงไปใต้ดินช้า ๆ อย่าให้แตกตื่นจนพวกมันรู้สึกตัว" นาระออกคำสั่งในขณะที่ยังคงมองเงาปริศนานั่นอยู่

"รับทราบครับ" ทหารคนนั้นรับคำสั่งก่อนจะรีบวิ่งออกไปในทันที

"ถึงแล้วครับ" เสียงของชายบนพาหนะเหล็กขนาดยักษ์นามเฮลิบคอปเตอร์กำลังสื่อสารกับชายหนุ่มที่นั่งด้านหลังอีกคนหนึ่งผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าของเขา
"ลงจอดตรงบริเวญนั้น เดี๋ยวพวกฉันจะเดินไปเอง" ชายคนนั้นตอบกลับไปพร้อมกับเดินเข้าใกล้ชายคนนั้นและชี้นิ้วตรงไปด้านขวา บริเวญป่าขนาดเล็กที่มีที่กว้างพอจะให้เฮลิบคอปเตอร์สองสามลำลงจอดได้ แม้จะอันตรายเบา ๆ จากการที่มีต้นไม้ล้อมรอบ แต่มันก็มีข้อดีที่สามารถกลมกลืนหลบสายตาผู้คนได้ด้วยสีเขียวทาพลางตัวกับธรรมชาติ

"ท่านแน่ใจนะครับ" เขาถามขึ้นต่อเพื่อความแน่ใจจากผู้บัญชาการ

ชายคนนั้นมิได้ตอบกลับอะไร ความเงียบงันตอบออกเป็นคำแทนถึงความตั้งใจของเขา ชายผู้ขับพาหนะจึงค่อย ๆ เคลื่อนตัวเฮลิคอปเตอร์ลงจอดตามบริเวญที่เขาต้องการ

"ที่นี่พึ่งผ่านศึกมาจริง ๆ สินะ พูดถึง" ชายคนนั้นเคลื่อนตัวกลับมานั่งพิงดังเดิมพร้อมกับพูดบ่นออกมากับคนที่นั่งอยู๋ข้าง ๆ ในขณะที่ชำเลืองสายตามองออกไปยังเมือง

ควันที่ยังคงลอยฟุ้งขึ้นสู่นภายังริบหรี่ รอยแตกหักบนกำแพง คราบเลือด และกองดาบเกลื่อนกลาดพื้นรอบกำแพง เพียงแค่มองก็เดาได้ไม่ยากว่าพึ่งเกิดการรบราฆ่าฟันเพื่อแย่งชิงเมืองเมื่อไม่นานมานี้ และจากข่าวสารที่ชายคนนี้ได้มา เมื่อไม่นานมานี้ กองทัพของราชินีนาระพึ่งเคลื่อนยึดเมืองอตอมอส เมืองแห่งนี้ไปได้ ในขณะนี้นั้นก็กำลังพักฟื้นกองทัพสำหรับการป้องกันเมืองครั้งต่อไปอยู่เป็นแน่แท้

"นั่นน่ะสิ" ฮาล์ฟเอล์ฟสาวข้างกายพูดกับชายคนนั้นต่อพลางมองไปรอบ ๆ เช่นกัน
"เป็นไงวีนัส.. ความรู้สึกที่จะได้พบกับราชินีน่ะ" ชายคนนั้นพูดทักถามเอล์ฟข้างเขาดู
"ตื่นเต้นน่ะสิ เดวิด.. ใคร ๆ ก็ต้องตื่นเต้นกันทั้งนั้นแหละ" เอล์ฟสาวนามวีนัสหันหน้ามาตอบกลับเดวิดไปด้วยสีหน้าแอบตลกขบขันเพื่อไม่ให้ตัวนางเองวิตกจากความตื่นเต้นกังวลนัก ชายนามเดวิดเมื่อได้ยินดังนั้นจึงยิ้มฝืด ๆ ตามวีนัสไป

เฮลิบคอปเตอร์ห้าหรือหกลำค่อย ๆ ลดระดับความสูงของมันจากท้องฟ้า ค่อย ๆ ลงมายังพื้นดินอย่างประนีประนอมและนุ่มนวล เสียงของใบพัดเมื่อแตะถึงพื้นก็ค่อย ๆ แผ่วลง เครื่องจักรตัวนี้ถูกปิดตัวลงชั่วขณะเพื่อให้มันได้พักผ่อนเช่นเดียวกับผู้ที่นั่งคอยควบคุมมันอยู่ด้านบน อีกทั้งจุดประสงค์ของการมายังที่แห่งนี้ก็ไม่ได้แค่ขับผ่านเฉย ๆ แต่เป็นการมาพบเจอกันระหว่างเดวิดและราชินีแห่งเอลลาส การพบกันครั้งแรกของผู้นำทั้งสอง คนหนึ่งเป็นเพียงตัวแทนจากโลกมนุษย์ อีกคนหนึ่งเป็นราชินีแห่งเอลลาส ทายาสคนสุดท้ายของเมอร์ซิอ้อส

"เจ้านี่มันอะไรวะเนี่ย" เกเบรียลที่ค่อย ๆ ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์อีกลำหนึ่ง พูดขึ้นพร้อมแหงนสีหน้ามองสีอำพลางเขียวแก่ของมัน เกเบรียลไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในโลกนี้ แม้จะเคยเห็นอาวุธปืนอันทรงพลังของอีซานมาก่อนแต่สิ่งนี้นั้นเหนือกว่ามากอย่างเห็นได้ชัดเจน

"เฮลิคอปเตอร์.. เป็นพาหนะ" เจค็อบที่ลงมากจากเฮลิบคอปเตอร์อีกลำหนึ่งอธิบายให้เกเบรียลเข้าใจ
"ในโลกของเรามีอะไรที่น่ากลัวกว่าเจ้าตัวนี้เยอะ" เจค็อบเสริมต่อ ก่อนจะเดินผ่านเกเบรียลไปเลย ราวกับจงใจกลั่นแกล้งให้กลัวเล่นซึ่งก็ทำให้เกเบรียลแอบเสียวสันหลังไม่น้อย ทว่าก็ไม่ได้แสดงกิริยาอะไรให้เห็น

แต่ทางด้านสการ์เล็ตต์ที่ได้ยินไปก็ทำสีหน้ากังวลไม่ใช่น้อย

"อีกมากเลยนั้นหรือ.." สการ์เล็ตต์พึมพำกับตนเองในขณะที่กำลังนึกจินตนาการสิ่งที่จะน่ากลัวกว่าพาหนะเหล็กนี่ หรือจะเป็นมังกรเหล็กกัน นางคิด และหากว่ามีจริง แล้วคนกลุ่มนี้เป็นพันธมิตรกับเอลลาส เราคงจะสามารถกุมชัยชนะมาได้ในไม่ช้าแน่
"ท่านราชินีจะคิดเช่นไรหากเห็นเจ้าสิ่งนี้เข้านะ" สการ์เล็ตต์พูดต่ออย่างแผ่วเบา
"คงนอนกลิ้งกับพื้นและร้องโวยวายล่ะมั้ง" เกเบรียลเดินเข้ามาพูดคุยหยอกล้อเกี่ยวกับนาระให้สการ์เล็ตต์ผ่อนความเครียดลงทางอ้อม

"นั่นมันสมัยก่อน.."
"นางไม่ใช่เด็กแล้ว.." สการ์เล็ตต์พูดกับเกเบรียลขึ้นเกี่ยวกับนาระ
"มันอยู่ที่มุมมองแล้วล่ะ อย่างนั้น" เกเบรียลตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
".. หึหึ.. ก็จริงของเจ้า" สการ์เล็ตต์นึกขึ้นได้เช่นนั้นก็แอบหัวเราะออกมาเบา ๆ

เมื่อนั้นทั้งสองแม่ทัพก็ค่อย ๆ เคลื่อนสายตาเข้ามาจ้องตากัน ต่างเห็นรอยยิ้มของกันและกัน เสียงภายนอกเงียบกริบลงในช่วงเวลาเพียงเล็กน้อย หรือไม่ก็สิ่งที่ทั้งสองสนใจนั้นกลับกลายเป็นเพียงตัวทั้งสองเองเท่านั้น

"อยากให้มีเวลาแบบนี้มาก ๆ นะ ให้มากกว่าสงครามนี่น่ะ" เกเบรียลพูดขึ้นกับสการ์เล็ตต์ในขณะที่ยังคงรักษารอยยิ้มของตนบนหน้าเอาไว้อยู่ ราวกับว่ากำลังสุขกับวาจาของตนเอง
".. ไม่แย้ง" สการ์เล็ตต์แอบยิ้มเขินออกมา

"มาเถอะพวกเรา พวกเดวิดเดินนำไปแล้วนะ" สาวผมสีฟ้านามเสตลล่าที่เดินผ่านทั้งสองเข้ามาขัดจังหวะพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหน้าให้เห็นเดวิด อาร์มันโด้ วีนัส ที่เดินนำไปแล้วพร้อมกับทหารแบกอาวุธอีกเจ็ดถึงแปดคน กำลังรอทั้งสอง เจค็อบและเสตลล่าให้เดินตามไปอีกกลุ่มหนึ่ง
".. โอเค.. " เกเบรียลที่โดนขัดจังหวะก็ตอบกลับแบบงง ๆ ไป

เมื่อนั้นพวกเกเบรียลจึงเดินตามกลุ่มเดวิดไปตามทางป่า ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปยังประตูกำแพงเมืองอย่างสันติ เพื่อไปพบกับราชินีนาระในที่สุด..

"พ-พวกแกเป็นใคร ! คนของทัพอีซานรึ !" มือธนูนับสิบบนกำแพงเมืองวิ่งตรงเข้ามาประจำที่และเล็งไปยังกลุ่มเดวิดที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากำแพงเมืองพอดี พวกเขาตัวสั่นกลัวหลังจากที่เห็นเงาดำนั่นยลงจอดที่ป่าใกล้เมืองอตอมอสแห่งนี้ แน่นอนว่าสิ่งที่เราไม่เข้าใจย่อมเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุด
"ไม่ต้องกลัว-"

"หยุดตรงนั้นแหละ !" นักธนูอีกคนหนึ่งลั่นวาจาตะโกนขึ้นมาก่อนที่ตัวเดวิดจะได้พูดจบประโยคของเขา

เมื่อเดวิดได้ยินดังนั้นจึงหยุดเดินลงพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกุมหัวของเขาเพื่อให้เห็นว่าเขามิได้ต้องการจะทำร้ายอะไร ทว่ามันก็ยังไม่ได้ทำให้เหล่านักธนูผู้ดปผี่ยมด้วยความแม่นยำหายวิตกแต่อย่างใด

"เป็นมิตร ! เราเป็นมิตร !" เกเบรียลและสการ์เล็ตต์รีบวิ่งตรงตามพวกเดวิดเข้ามา ตัว

"ท- ท่านแม่ทัพเกเบรียล ท่านแม่ทัพสการ์เล็ตต์ !"
"ยังไม่ตายนี่นา !"
"ไปแจ้งท่านราชินีเร็ว !"

"พวกเขาช่วยชีวิตแม่ทัพของพวกเจ้าเอาไว้.. พวกเขาเป็นมิตร"
"พวกเรามีเรื่องสำคัญจะมาแจ้งท่านราชินี.. พวกข้าขอเข้าไปได้หรือไม่" สการ์เล็ตต์อธิบายต่อให้นักธนูบนกำแพงเข้าใจสถานการณ์และความเป็นมาของกลุ่มคนที่พวกเขาไม่รู้จัก

ทว่าแม้แม่ทัพทั้งสองจะเป็นผู้ยืนยันแต่ผู้คุมกำแพงเมืองก็ยังไม่กล้าที่จะมอบคำสั่งอะไร พวกเขาอาจกำลังเจอกับภาพลวงตาอยู่ก็ได้ใครจะไปรู้ เดี๋ยวนี้เวทมนตร์มันก็มิได้สเถียรเรียบง่ายเช่นก่อนแล้ว มันเริ่มบ้าคลั่งไปด้วยพลังตั้งแต่แม่มดรีอากลับมาราวกับโลกกำลังโกลาหลอะไรอย่างนั้น

"ข้ารู้จักกับนาระมาก่อน !" เสตลล่าลั่นวาจาของนางขึ้นมา สมัยก่อนกษัตริย์ทราตัสจะสิ้นใจลง นางเคยแวะเวียนมาพบกับนาระบ่อย ๆ ที่ปราสาทในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่ได้ต่างอะไรกับพี่เล่นของนางเลยในตอนนั้น นั่นจึงทำให้พวกนางพอสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง เมื่อผู้คุมกำแพงได้ยินดังนั้นจึงค่อย ๆ เดินออกมามองดูต้นเสียงนั้นเอง
"ส-.. เสตลล่า อตอมอส ริห์ม" เขาตกใจขึ้นมาในทันทีเมื่อเห็นใบหน้านั้น เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ พวกเขาต่างคิดว่าทายาทของตระกูลริห์มได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว
"หัวหน้าขอคำสั่งครับ.."

".. เอาไงเอากันวะ.. ถ้าเป็นกับดักก็ช่างมันไป.." หัวหน้าผู้คุมกำแพงเมืองบ่นพึมพำ
"เปิดประตู !" เขาลั่นคำสั่งขึ้นมาแก่ลูกน้องคนอื่น ๆ
"ครืด !" เสียงประตูเหล็กค่อย ๆ ถูกยกเปิดออกด้วยแรงของทหารภายในประตูเมืองสี่ถึงห้าคน

ภายในเมืองจากสายตาที่เดวิดและคนอื่น ๆ เห็น คือทหาร และอัศวินในชุดเกราะ พร้อมกับดาบบนมือพร้อมเข้าต่อสู้ทุก ๆ วินาที ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยของผู้นำของพวกเขา จากสายตาที่หวาดกลัวและตื่นตระหนกกลับกลายเป็นสายตายินดีและโล่งอก พร้อมกับค่อย ๆ ก้าวถอยออกมายืนเรียงแถวเปิดทางยินดีต้อนรับพวกเขาเข้าสู่เมืองหลวงแห่งเอลลาส เมืองอตอมอส พวกของเดวิดค่อย ๆ ก้าวเข้ามายังเมืองหลังผ่านศึกแห่งนี้พร้อมกับขยับสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความคิด คำถามมากมายแล่นภายในหัว

ภาพของทหารที่บาดเจ็บที่แทบจะไม่มีแรงพยุงตัวด้วยซ้ำยังคงถือดาบพร้อมรบอยู๋ในก่อนหน้านี้ ไม่ว่าใครก็คิดจะสู้เพื่อปกป้องหัวเมือง สิ่งที่เกเบรียลและสการ์เล็ตต์เห็นทำให้พวกเขาประทับใจเอามาก ๆ ในจิตใจ และศักดิ์ศรีของพวกเขาที่แกร่งกล้ามาก

พวกของเดวิดเดินผ่านหัวเมืองไป ไร้ซึ่งเสียง วาจาใด ๆ ลั่นออกจากปากผู้ใด ราวกับพวกเขากำลังตกตะลึงในแต่ละฝ่ายกันเอง หรือไม่อาจจะเป็นการแสดงความเคารพแก่ทั้งสองฝ่ายกันและกันเอง แต่ที่แน่ ๆ นั่นคือในเวลานั้นไม่มีเสียงใดมาขัดจังหวะพวกเขาเลย มีเพียงเสียงลมที่ถูกกวัดแกว่งไปเรื่อย ๆ อย่างแผ่วเบา.. จนกระทั่งในที่สุด..

หญิงสาวผมสีบลอนด์ในชุดกระโปรงสีดำที่ทุก ๆ คนต่างรู้จักค่อย ๆ ก้าวเดินออกมาพร้อมผ้าปิดตาสีดำ สายตาของนางมองตรงไปด้านหน้า จ้องมองไปหาพวกของเดวิด ก่อนจะเหลือบเห็นคนรู้จักคนสนิทของนางทั้งสามคนยืนอยู่เบื้องหน้า มาถึงเมืองของนางโดยปลอดภัย แน่แท้ว่าหญิงสาวผู้นี้จะไม่ยืนนิ่งเฉย นางวิ่งตรงเข้าไปสวมกอดในทันทีกับเกเบรียลและสการ์เล็ตต์ในขณะที่เสตลล่ายืนมองอยู่ห่าง ๆ

"ท่านพี่ทั้งสอง.. "
"ข้าคิดถึงแทบแย่" นาระพูดขึ้นทั้งหน้าซบชายหญิงทั้งสองที่เปรียบดั่งพี่น้องของนางเองแม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแต่อย่างใด ก็ยังคงผูกผันกันด้วยความสนิทสนมอย่างแน่นแฟ้นกลายเป็นดังครอบครัวเดียวกัน ทั้งสองมิได้ตอบกลับอะไร เพียงแค่มองไปที่นาระด้วยสายตาดูห่วงใยและกอดไปเรื่อย ๆ จนกว่านางจะปล่อยออกมาเอง

"และคนกลุ่มนี้คือ.." นาระค่อย ๆ ก้าวถอยออกมาและยืนท้าวสะเอวมองพวกของเดวิดด้วยสายตาครุ่นสงสัยและยังคงหวาดระแวงไม่เชื่อใจอยู่
"อ้อ.. พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของสหประชาชาติยูเอ็น.."
"พวกเขาเป็น.. ตัวแทนจากอีกโลกหนึ่งครับ" เกเบรียลกล่าวแนะนำอย่างเป็นทางการโดยพูดติดขัดด้วยความไม่เคยชิน

".. "
"อีกโลกหนึ่ง ? แน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้เมามา พี่เกเบรียล" นาระยืนงงครู่หนึ่งก่อนจะหันหน้ามาถามเกเบรียลอีกครั้งหนึ่งเพื่อความแน่ชัด นางยังไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเกเบรียลนักในตอนนี้เพราะมันฟังดูไร้เหตุผลสิ้นดี เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่เริ่มหันหน้ามาพูดคุยกันเล็กน้อย
"อะไรจะเกิดมันก็เกิด ราชินี.. มันจริง.." สการ์เล็ตต์พูดต่อแทนเกเบรียลซึ่งนั่นทำให้นาระงงไปกว่าเดิม

"พี่สการ์เล็ตต์ก็เอาด้วยเหรอ ?"
"ไม่ใช้เรื่องล้อเล็นหรอก ใต้เท้า.. ข้าขออนุมัติคำพูดของท่านแม่ทัพทั้งสอง" เสตลล่าเดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้านาระก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับก้มหัวลงทำความเคารพ ในขณะที่นาระหันหน้ามามองและพยายามนึกความว่านางเป็นใคร

"เจ้า... ท่านพี่เสตลล่า ?" นาระที่พยายามนึกถึงชื่อของนาง พูดขึ้นด้วยความตกใจ
"ท่านยังไม่.."
"ข้ายังอยู่ดี แน่นอนพะยะค่ะ" เสตลล่าตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตร ในขณะที่นาระนั้นตกตะลึงกับตัวเสตลล่าอยู่

"ข้าขอแสดงความเสียใจแก่ตัวท่านด้วยนะ .. โดยเฉพาะกับเมืองและ.."
"ท่านพี่อเล็กซิส.." นาระพูดขึ้นด้วยความสลดพร้อมกับค่อย ๆ ลดสายตาลงมองผืนดิน ตัวเสตลล่าที่ได้ยินก็ทำสีหน้าเศร้าลงตามไม่น้อย ทว่าตัวนางก็ค่อย ๆ ยืดตัวเชิดหน้าขึ้นมาและพูดต่อเพื่อสะบัดอารมณ์เศร้าไป มันไม่ใช่เวลาจะมานั่งเศร้าอีกแล้ว นางคิด

"พวกเรามีเรื่องจะมาแจ้งน่ะท่านราชินี.. พวกเราจึงมาที่นี่" เสตลล่าพูดขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ตัวเดวิด วินสตัน

เดวิด หันหน้ามามองราชินีแห่งเอลลาสเบื้องหน้าเขา ตัวเดวิดที่เห็นดังนั้นจึงคุกเข่าลงก่อนเป็นลำดับแรกเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนที่คนอื่น ๆ จะคุกเข่าลงตาม ไม่ว่จะวีนัส เจค็อบ อาร์มันโด้ และทหารคนอื่น ๆ

"เจ้าลุกขึ้นมาได้" นาระมองเดวิดอยู่พักหนึ่งจึงสั่งให่้ลุกขึ้นมา ตัวเดวิดก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาก่อนจะลูบหน้าตัวเองด้วยมือที่เป็นผิวหนังและเก็บมือเหล็กเทียมของเขาไว้ข้างกาย
".. กระผม เดวิด วินสตัน.. หัวหน้าคณะเดินทางจากกลุ่มตัวแทนสหประชาชาติ" ตัวเดวิดแนะนำตนเองขึ้นมา

".. พวกเราได้เดินทางผ่านรอยแยกของมิติเข้ามาเพื่อศึกษาเกี่ยวกับโลกนี้เมื่อสามปีก่อน.. แต่กลายเป็นว่าเราและคนอื่น ๆ พลัดแยกจากกัน.. ก่อนที่เมื่อสามเดือนก่อนเราจะกลับมาได้อีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับจำนวนทหารนับพัน.."
".. ภารกิจของพวกผมคือร่วมมือสานสัมพันธ์กับผู้นำสูงสุดของที่แห่งนี้.. ทว่าในช่วงที่มีสงครามแย่งชิงตำแหน่งนั้นอยู่ สิ่งที่ผมทำได้คงมีเพียงแค่เข้าร่วมด้วยเพื่อให้ผมได้สานต่อภารกิจนี้โดยไว.." ตัวเดวิดอธิบายยาวยืดมาแบบอ้อม ๆ ทำให้ใครที่ตามไม่ทันคงจะงงไปไม่มากก็น้อย

".. สรุปก็คือเจ้าจะเข้าร่วมสงครามกับพวกข้าอย่างนั้นหรือ" นาระที่ฟังคำอธิบายมาก็ตีความในแบบของนาง
"... ต้องเรียกว่า.. ช่วยให้สงครามโดยไวน่าจะง่ายกว่า" เดวิดตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือขึ้นมาด้านหน้าเข้าหานาระ ตัวนาระที่เห็นดังนั้นก็มองไปที่มือของเดวิดด้วยสีหน้างุนงง
"จับมือ.. เป็นสัญลักษณ์ของการร่วมมือของพวกเราครับ" เดวิดอธิบาย นาระที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าไปมาก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือของเขาเข้าหาเดวิด

..และในที่สุดผู้นำทั้งสองก็จับมือกัน ร่วมมือเพื่อหยุดภัยเบื้องหน้าของพวกเขาทั้งสอง..


"มาไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ.. เจ้าน่ะ"

อาชเกอร์พูดขึ้นมาอย่างเบื่อหน่ายในขณะที่มันกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ไม้ของมัน มองดูป่าไม้โดยรอบที่ถูกคลอบคลุมด้วยหมอกควันสีดำโพลนแทบจะตลอดเวลา อาชเกอร์มองมันอย่างชื่นชมราวกับว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเป็นศิลปะอันน่ายกย่อง ตัวมันค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้าและสะบัดหน้าของมันไปรอบ ๆ ราวกับกำลังยืดเส้นยืดสาย ในขณะที่เคลื่อนตัวมายังด้านหน้าเรื่อย ๆ ทีละเล็กทีละน้อย

"แน่นอน.. อาชเกอร์ ข้ามันเป็นพวกใจร้อนและดื้อด้านอยู่แล้ว"
"สัน ดานข้า.. มันห้ามไม่ได้นี่นะ" รีอาเดินออกมาจากหมอกอันมืดมิดในชุดคลุมสีดำ มือข้างหนึ่งถือคัมภีร์บาปที่ซึ่งได้จากอาชเกอร์เมื่อคราวก่อนที่ทั้งสองพบกัน ตัวรีอายืนมองภูติไม้เบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์และน่าลุ่มหลงในสายตามนุษย์ ทว่าในสายตาอาชเกอร์ก็มิได้ต่างไปกว่ารอยยิ้มธรรมดา ๆ ของมนุษย์เท่านั้น
"รีอา.. หึ คราวนี้มีกี่คำถามจะมาถามข้ากันล่ะ หรือว่ามาแวะเวียนเยี่ยมชมแก่เบื่อกัน?" ตัวอาชเกอร์ลั่นวาจาของมันเอ่ยถามรีอาขึ้นมา ท่าทางที่ดูนิ่งสนิทของมันทำให้ดูคาดเดาไ่ได้และน่าหวาดกลัวไม่น้อย ทว่าก็มิได้สะท้านต่อมอะไรของรีอาแม้แต่น้อยนอกจากความสนุกน่าสนใจ ราวกับทั้งสองพยายามแข่งขันกันเองว่าใครน่ากลัวกว่ากันทั้ง ๆ ที่ทั้งสองไร้ซึ่งท่าทางหวาดกลัวแต่อย่างใด

"ฮ่า ๆๆๆ.. ข้าว่านี่มันเริ่มตลกขึ้นเรื่อย ๆ แล้วล่ะ" รีอายืนหัวเราะออกมาอย่างขบขันก่อนจะพยายามเงียบเสียงและตอบคำถามอาชเกอร์ไป
"ที่ข้าขอไปน่ะ.. ตำแหน่งของไคลล์ เมนเซลน่ะ" รีอาตอบกลับไป

"อดีตกษัตริย์แห่งจักรวรรดิอีซานของพวกเจ้าน่ะเหรอ.. ต้นไม้ยังมองไม่เห็นอะไร.. มันมิได้ตอบกลับอะไรข้าเลย.. ทว่าพื้นพสุธาได้บอกกับข้าแล้วว่ามันนั้นได้หารือที่จะไปยัง.."
"เมืองโซเดีย.. ปัจจุบันกำลังจะออกจากเมืองอตอมอส" อาชเกอร์พูดขึ้น
"แต่ข้าได้ข่าวว่ากษัตริย์องค์ที่สองก็ได้สั่งการสมุนของเขาให้โจมตีเมืองอตอมอสแล้วนี่.. ข้าว่าอีกไม่นานไคลล์ เมนเซลก็คงจะตายลงแล้วล่ะ" อาชเกอร์พูดขึ้นต่อ ท่าทางอันไร้ซึ่งอารมณ์ทำให้สรุปได้ยากว่าอาชเกอร์กำลังนึกถึงสิ่งใดอยู่

"ข้ายังเชื่อมือมันไม่ได้หรอก.. คนต่างโลกนั่นน่ะ" รีอาพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เมื่อพูดถึงชายอีกคนหนึ่ง เออร์วิน เฟอร์เดริค ฮิมเลอร์นั่นเอง
"ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเข้ามายังโลกของเราได้ไง.. รอยแยกของมิติถูกเปิดออกได้ไง.. คัมภีร์ใดก็ไร้ซึ่งคำอธิบายเลย" รีอาพูดขึ้นต่อด้วยสีหน้าและท่าทางหงุดหงิด
"หึ.. เผื่อเจ้าจะไม่รู้แต่ก็มีคนต่างโลกอีกหลายจำนวนเริ่มเข้ามาแล้วนะ.." อาชเกอร์พูดขึ้นด้วยร้ำเสียงที่ดูพอคาดเดาได้มากขึ้น เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นสนุกสนาน

"ข้ากำลังคิดที่จะไปแวะเวียนพวกมันอยู่" อาชเกอร์อธิบายต่อถึงสิ่งที่เขากำลังจะไปทำในอนาคต
"แล้วเจ้ามีอะไรอีกล่ะ ?"
"มัตซึอุระ ริกะ.." คราวนี้รีอาถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเอามาก ราวกับที่นางเดินทางมานั้น มาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ ซึ่งนั่นทำให้เสียงหัวเราะเริ่มดังขับขานออกจากภูติไม้ตนนี้

"หัวเราะอะไร ?"
".. หึหึ.. เจ้ายังไม่รู้สินะ.."
"ลองมองดูรอบ ๆ ให้ดีแล้วกัน แม่มดเอ๋ย.." ราวกับอาชเกอร์กำลังเยาะเย้ยถึงความผิดพลาดของรีอาที่เอ่ยถามคำถามนี้ขึ้นมา

"มันใกล้ตัวเจ้ามากกว่าที่คิดอีก" อาชเกอร์พูดก่อนจะค่อย ๆ หันกลับไป ตัวรีอาที่ได้ยินดังนั้นก็ยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามอาขเกอร์ขึ้นมาเป็นคราวสุดท้าย
"เจ้ารู้เรื่องมากมายขนาดนี้มาจากที่ใด ข้าขอถามได้มั้ย ?" เมื่อนั้นเองอาชเกอร์ก็หยุดเดินก่อนที่มันจะเคลื่อนตัวหันมามองรีอาอีกครั้ง

"ข้าเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ.. กระแสลมพูดกับข้าเสมอว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นอยู่.."
"และเชื่อข้าเถิดแม่มด.. อสูรกำลังจะกลับมาแล้ว.. มันเดือดดาลกว่าคราวก่อนมากซะด้วย.."


ภายในห้องทำงานของกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยกองเอกสารและหนังสือกองอยู่มากมาย ชุดเครื่องแบบของทหารเต็มยศวางเรียงกันประดับห้องพร้อมกับอาวุธนานาชนิด ชายวัยกลางคนก้มมองภาพเก่าแก่สีขาวดำของตัวเขาเองในงานบางอย่าง ที่มีเขาและท่านผู้นำของเขาในยุคสมัยนั้น ชายผู้ที่เขานับถือดังพระเจ้า

"กองกำลังของข้าไปถึงหรือยัง.." ตัวชายคนนั้นถามขึ้นมา เมื่อนั้นทหารในชุดสีดำแบกอาวุธปืนที่นั่งอยู่ด้านหลัก็ตอบกลับในทันที
"ยังขอรับ ฝ่าบาท คาดว่าจะไปถึงภายในคืนนี้ขอรับ.. "
"ดีมาก.." เขาตอบกลับไปก่อนจะหันกลับมามองทหารชุดสีดำคนนี้

"ยุทโธปกรณ์ชนิดใหม่ที่เราสร้างขึ้นมา.. ขอดูหน่อยแล้วกันว่าประสิทธิภาพมันจะดีแค่ไหน.."
"เครื่องบินรบนี้น่ะ.." ชายคนนี้พูดขึ้นและหยิบภาพอีกภาพหนึ่งขึ้นมา มันคือภาพวาดของบางอย่างที่ไม่น่าจะมีในโลกแห่งนี้..

..เครื่องบินรบ !..

"และคือว่า.. ท่านเออร์วินครับ" ทหารคนนั้นเรียกชายคนนี้ด้วยชื่อจริง
"พบว่ามี.. เฮลิคอปเตอร์บินอยู่ในแถบเมืองอตอมอสจากวิทยุสื่อสารของหน่วยเราครับ" ทหารคนนั้นพูดขึ้นราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนพูด เมื่อนั้นเองเออร์วินที่ได้ยินก็ลุกขึ้นยืนและมองตรงไปที่กำแพงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่ผุดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ ราวกับว่าบางสิ่งที่เขารอมานานก็มาถึงแล้ว และเขากำลังยินดีสนุกไปกับมันโดยที่เขาเองก็ไม่คาดคิด

"ม- มันมีจริงเหรอครับ.. เฮลิคอปเตอร์ที่ว่า" ดูเหมือนตัวทหารเองก็ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนด้วยซ้ำไป
"มันมีแน่นอน พลทหาร มันมีแน่นอน.. ไปได้แล้วล่ะ พลทหาร" เออร์วินพูดขึ้นมา
"ค- ครับ" พลทหารคนนั้นรับคำสั่งก่อนจะรีบออกจากห้องไปในทันที

"... มันมาแล้วสินะ.. ทฤษฎี... การทดลองของเราเป็นจริงสินะ.."
"ยินดีต้อนรับเจ้าพวกยิว" เออร์วินยิ้มขึ้นด้วยสีหน้าอันน่าหวาดกลัว