To The Ellas ข้ามมิติสู่แดนแฟนตาซี

TO THE "FINAL OF" ELLAS : CHAPTER 31 "สนธยา" (PART 2)

__________________________________________

"อะไรน่ะ-!"

เปลวเพลิงพุ่งออกมาจากมือของทหารปริศนาคนนั้น และเมื่อประสานเข้ากับดินปืนจึงก่อให้เกิดกำแพงระเบิดอันซึ่งทำลายเผาผลาญการโจมตีของแพทริเซียก่อนหน้า มอดหายเป็นเถ้าถ่านไปจนหมด ซึ่งทำให้แพทริเซียตกใจไม่น้อยกับพลานุภาพพลังระดับนั้น ซึ่งอาจเทียบชั้นอยู่ในระดับเดียวกับตัวนางเองเลยก็ได้

เมื่อเปลวเพลิงหลังนั้นหายไปจึงปรากฏให้เห็นชายผมสีน้ำตาลขลับดำถอยหลังออกมาจากแรงระเบิดก่อนหน้านี้เล็กน้อยในสภาพที่หน้าเขลอะไปด้วยเขม่าเถ้าถ่าน สีหน้าดูเหน็ดเหนื่อยพลางปล่อมลมหายใจทางปากอย่างรุนแรงและหนักหน่วง พลางมือขวาพลันกระชากปืนพกสีดำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อนั้นเองแพทริเซียจึงผ่อนลมหายใจตามออกมาเบา ๆ ก่อนจะสะบัดแขนทั้งสองข้างของนางอีกคราวหนึ่งแต่ด้วยสีหน้าท่าทางที่เคร่งเครียดและจริงจังมากกว่าคราวก่อนหลายขุม เนื่องด้วยนางสามารถสรุปได้แล้วว่าอีกฝ่ายมิใช่ศัตรูธรรมดา ๆ แต่อย่างใด

แต่ทว่ามีอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวครุ่นสงสัยขึ้นมาช่วงหนึ่งเล็กน้อย.. นั่นคือใบหน้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกอย่างไรก็ไม่รู้

"ปัง! ปัง!" ชายหนุ่มยิงปืนเข้าใส่แพทริเซียอย่างรวดเร็ว ทว่าเมื่อนั้นเองกระสุนสองนัดพลันปลิวว่อนออกห่างจากแพทริเซียไปราวกับว่าถูกลมแรงพัดหักเหเบี่ยงวิถีอะไรอย่างนั้น

แรกเริ่มพลังจิตของแพทริเซียนั้นคือการสร้างภาพลวงตาและควบคุมสสารขนาดเล็กดังเช่นฝุ่นควันเป็นต้น ทว่าหลังจากการฝึกฝนกับจ้าวแห่งนรกเพื่อควบคุมพลังกับ ซิน นั้น นางก็ได้เพิ่มระดับของพลังเดิมของนางเป็นสองเท่า นั่นคือนางปัจจุบันสามารถสร้างโลกมายาแห่งฝันร้าย อันซึ่งพลังของนางในโลกนั้นจะไร้ซึ่งขีดจำกัดและก่อสร้างอะไรก็ได้ตามที่นางนึกคิด และพลังแห่งวายุอันมากพอที่จะสะบั้นคอมนุษย์ให้ขาดในคราวเดียวหากปลดปล่อยพลังออกมาให้มากที่สุด

ทว่าเนื่องด้วยการที่การจะใช้พลังใดพลังหนึ่งมันต้องสูญเสียแรงกายมาก จึงทำให้แพทริเซียใช้มันถี่หรือบ่อยครั้งไม่ได้ และต้องรู้จักการประมาณตัวเอง ใช้ในระยะเวลาและจำนวนที่ถูกต้องด้วย มิเช่นนั้นคงจะเป็นการหักโหมร่างกายของนางมากเกินไป

แพทริเซียดึงแขนของนางขึ้นมาตั้งท่าราวกับถือหอก ทวนสองมือ ก่อนที่ทันใดนั้นเองจะปรากฏให้เห็นฝุ่นควันมากมายเข้ามารายล้อมก่อให้เกิดสภาพรูปร่างคล้ายคลึงกับหอกยาวรูปหนึ่งนั่นเอง แล้วจึงจัดการขว้างมันตรงเข้าใส่ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลคนนั้นอย่างรวดเร็ว

"ควั่บบ !"

ชายหนุ่มที่หลบไม่ทันใช้มือขวารับมันอย่างรวดเร็วก่อให้เกิดประกายเปลวเพลิงออกจากมือข้างนั้น เข้าปะทะกับหอกแห่งปราณวายุอย่างรุนแรง ชายหนุ่มผู้ใช้พลังแห่งไฟถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะบีบหอกอันซึ่งแข็งแกร่งดังเช่นหอกเหล็กของแท้ให้พังแหลกออกไปในไม่กี่วินาทีต่อมาด้วยเปลวเพลิงอันร้อนระอุดังเพลิงนรก

แต่ทว่ามันหาใช่เพียงหอกลำเดียวที่พุ่งตรงเข้ามา เมื่อชายหนุ่มเหลือบสายตามองไปยังเบื้องหน้าจึงเห็นถึงแพทริเซียที่กำลังขว้างหอกแห่งลมอีกมากมายเข้าใส่ตัวเขาโดยเร็วพลัน ด้วยการที่หอกแต่ละเล่มนั้นแทบจะไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเนื่องด้วยเป็นการก่อตัวรวมกันของสายลมและฝุ่นในบริเวณรอบ ๆ เท่านั้น เขาจึงตัดสินใจกระโดดหลบออกมาแทนเนื่องด้วยความที่มันเสี่ยงเกินไปที่จะแลกรับหอกเหล่านั้นด้วยพลัง 'เฟมแห่งเปลวเพลิง' ของเขาแทน

"ฉึก!" หนึ่งในหอกลมมากมายนั้นพุ่งผ่านเฉี่ยวขาซ้ายของเดวิดเล็กน้อยและทำให้เขาล้มลงไปนอนกุมขาด้วยเลือดไหลซึมออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดจำนวนหนึ่ง
"วีนัส!" ชายหนุ่มตะโกนเรียกขานนามหนึ่งที่ฟังดูคุ้นเคยมิใช่น้อยสำหรับแพทริเซีย

เมื่อนั้นจึงปรากฏให้เห็นถึงแสงสีทองบางอย่างพุ่งออกมาจากไหนก็ไม่รู้ เข้าใส่แพทริเซียอย่างรวดเร็วและรุนแรงซึ่งสามารถบอกได้ด้วยความมั่นใจเต็มปากเต็มคำว่าพลังนั้นคือพลังเวทมนตร์อย่างแน่แท้ แพทริเซียกระโดดหลบออกมาก่อนจะพลันวิ่งออกไปจากละแวกนั้นหาที่ตั้งหลักใหม่เนื่องด้วยจำนวนของศัตรูเริ่มเพิ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้นทุก ๆ นาที โดย ณ ปัจจุบันเท่าที่แพทริเซียเห็นนั้นมี ชายนักธนูในชุดสีเขียวแก่ นักดาบหนุ่มในชุดสีดำ ชายผู้ถือครองพลังแห่งเปลวเพลิง และผู้ใช้พลังเวทมนตร์ซึ่งปัจจุบันก็ไม่ทราบว่าหลบซ่อนอยู่ตรงไหนอย่างแน่ชัด

"ลองดูแล้วกัน.." แพทริเซียกล่าวขึ้นมากับตนเองก่อนที่ทันใดนั้นเองจะวิ่งพุ่งเข้าไปเบื้องหน้าและจัดการสะบัดแขนทั้งสองข้างอย่างรวดเร็วและรุนแรง เมื่อเห็นแสงสีทองจากเวทมนตร์พุ่งเข้าใส่ตนเองสวนทางกัน
"Fra' krux" เมื่อนั้นแสงเหล่านั้นจึงสะบั้นหายไปหมดจากแรงลมปราณแห่งโทสะของแพทริเซีย ก่อนที่ทันใดนั้นเองแพทริเซียจะกระโดดขึ้นเหนือผืนดินและเปิดปากกล่าวคาถาต่อไป

"แย่แล้ว นางกำลังจะไปหาเธอ!" ชายหนุ่มเห็นแพทริเซียกำลังวิ่งตรงเข้าไปในบริเวณที่นักเวทย์คนสนิทอยู่กล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางกังวลตกใจก่อนจะพลันรีบวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ในทันทีเพื่อจะเข้าไปช่วยเหลือ
"เดวิด! อย่าพึ่ง-!"
"นายไปช่วยเกเบรียลก่อน!" นักธนูวัยสี่สิบกำลังจะพูดเตือนชายหนุ่มนามเดวิดขึ้นแต่ก็ถูกเดวิดตอบสวนกลับในทันที โดยแม้จะเข้าใจในคำเตือนและความเป็นห่วงของนักธนูคนนั้น เดวิดก็ยังคงฝืนขยับตัวหวังจะไปช่วยเหลืออยู่ดี ในขณะที่เลือดยังคงไหซึมออกจากบาดแผลที่ขาก่อนหน้าอยู่ทำให้เคลื่อนไหวช้าอีกทีหนึ่งด้วย

"Iskma' el doln!" แพทริเซียตะโกนร่ายคาถาขึ้นมาเสียงดังลั่น ซึ่งแปลจากภาษาโบราญได้ดังว่า "ร่างแห่งผืนนภา"

ทันใดนั้นเองร่างของนางจะพุ่งทะยานอย่างรวดเร็วราวกับเป็นส่วนหนึ่งของลม พุ่งชนเข้าใส่ต้นไม้ต้นหนึ่งด้วยความเร็วสูง แต่แทนที่จะกระแทกอย่างรุนแรง ตัวแพทริเซียกลับพลิกตัวขึ้นไปเหยียบบนต้นไม้ต้นนั้นและวิ่งพุ่งตรงขึ้นไปเป็นแนวดิ่งสู่ท้องฟ้า กระโดดขึ้นมาสู่กลางนภาอากาศอย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน

นางเหลือบเห็นเงาของหญิงสาวคนหนึ่งเบื้องล่างตัวนาง จึงพออนุมานสันนิตฐานได้ว่าต้องเป็นนักเวทย์ที่โจมตีใส่นางก่อนหน้านี้แน่แท้ เมื่อนั้นร่างของแพทริเซียก็ค่อย ๆ ร่วงหล่นตกลงมาและกระแทกกับผืนดินอย่างนุ่มนวลพร้อมแรงลมประคองร่างของตอยู่มิให้เกิดแรงกระแทกจนบาดเจ็บใด ๆ

"จะไปไหน-!"
"ปัง!" ไม่ทันที่แพทริเซียจะพูดจบก็มีกระสุนปืนบินว่อนเข้าใส่นางอย่างรวดเร็ว

ทว่าไม่ทันที่แพทริเซียจะได้ทำอะไร กระสุนปืนกลับยิงไม่โดนตัวและเฉี่ยวเข้าใส่พื้นดินอย่างงุนงง หญิงสาวค่อย ๆ ขยับสายตาหันไปมองก็เหลือบเห็นชายหนุ่มนามเดวิดที่กำลังยืนคุกเข่าพลางใช้มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลที่ขาของตนเอาไว้ แพทริเซียที่เห็นสายตาอันดูครุ่มเต็มไปด้วยโทสะนั้นเอง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามมันกลับดูน่าคุ้นชินอย่างผิดแปลก บอกไม่ถูก แต่ว่ามันก็มิใช่เรื่องสำคัญอะไรนัก ไม่กี่วินาทีต่อมานั้นเองแพทริเซียจึงหันกลับมามองหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่กำลังจ่อแขนทั้งสองข้างขึ้นไปยังเบื้องหน้าเข้าหาแพทริเซียอยู่

"เกะกะ" แพทริเซียกล่าวมาโดยไม่ชำเลืองสายตาแต่อย่างใด จัดการสะบัดแขนในคราวเดียว ผลักร่างของเดวิดออกไปชนกับต้นไม้ต้นหนึ่งอย่างรุนแรงจหักโค่นลงมา
"..." ทั้งสองสตรีแผ่สายตามองเข้าหากันในระยะห่างที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ประมาณร้อยเมตร แม้จะมองเห็นสัดส่วนอย่างแน่ชัดในทั้งสองฝ่ายแต่ก็มิอาจสรุปมองเห็นหน้าตาได้ชัดเจน ก่อนที่แพทริเซียจะเป็นฝ่ายเดินเข้าหาก่อน ในขณะที่สตรีผมสีน้ำตาลจะยังคงจ่อแขนทั้งสองเข้าหานางอยู่โดยไม่ตกหล่นใด ๆ

".. นี่เธอ.. ?"
"แพทริเซีย เมอร์ด็อก?"

เมื่อนั้นเอง สตรีผมสีน้ำตาลอ่อน ผู้เป็นครึ่งเอล์ฟครึ่งมนุษย์กล่าวขึ้นด้วยท่าทางที่ดูตกใจไม่อยากจะเชื่อในสายตา เช่นเดียวกับแพทริเซียที่เมื่อเห็นใบหน้าชัดเจนยิ่งขึ้นนั้นจึงเบิกตาโพลนออกมามิใช่น้อย ๆ ก่อนจะหยุดก้าวขาของตนลง

"ป- เป็นไปไม่ได้" สายตาของแพทริเซียไม่กะพริบตาราวกับมองเห็นคนตาย
"ข-.. ข้าฆ่าเจ้าไปแล้วนี่?" นางยังจำเหตุการณ์ ณ เมืองเรเวนในคราวนั้นได้ดี
"วีนัส ลองกิเอล?"


ในขณะเดียวกัน ณ การต่อสู้ของสตรีและชายหนุ่มในละแวกเดียวกันนั้นเองก็ยังคงดำเนินอย่างดุเดือดและอันตราย เหน็ดเหนื่อยสำหรับนักสู้ทั้งสองที่ยังคงประลองกันด้วยความรวดเร็วและความรุนแรงในการโจมตีอันหนักหน่วงของอาวุธเหล็กลับคมมีดแหลมคมที่หากแตะต้องเนื้อหนังผู้ใดก็อาจสื่อได้ถึงโอกาสแห่งความพ่ายแพ้และความตายที่จะเพิ่มสูงขึ้นตามกันไปในทันที

"เคร้ง!"
"เคร้ง!"
"ควั่บ!"

มีดสั้นและดาบของนักสู้ทั้งสองฟาดฟันเสียงดังลั่นทั่วผืนป่าอย่างหนักหน่วง ทุก ๆ การโจมตีหวังสังหารคร่าชีวิตอีกฝ่ายในคราวเดียวแต่ก็ถูกต่อกรกับด้วยการโจมตีของอีกฝ่ายดังเช่นเดียวกัน และยังคงกวัดแกว่งอาวุธเรื่อยไปแม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดก็ตามแต่ 

มาราอุสจัดการสะบั้นมีดสั้นของตนอย่างรวดเร็วอีกคราวหนึ่งขึ้นในแนวมุมเสย นักดาบหนุ่มพลันคว้าตัวกระโดดหลบถอยออกมาและแกว่งดาบสวนใส่มาราอุสที่เปิดช่องโหว่โดยพลัน ทว่าไม่ทันที่ดาบจะได้แตะหัวของมาราอุส นางก็ถอยฉาก เอียงตัวหลบออกมาอย่างเฉียดฉิวและจัดการแกว่งมีดของตนอีกครั้งเป็นการสวนกลับอีกคราวหนึ่ง

"ฉึก!"

นักดาบหนุ่มที่คว้าตัวหลบไม่ทันจึงถูกมีดเฉือนเฉี่ยวใบหน้าของตนเองเล็กน้อยเป็นบาดแผลแรกจากการต่อสู้อันยาวนานของทั้งสอง ก่อนที่ทั้งคู่ต่างผลักตัวถอยออกมาเพื่อรักษาระยะห่างอีกคราวหนึ่งพร้อมกับผ่อนลมหายใจพักแรงไปในตัวด้วยเล็กน้อย นักดาบหนุ่มจัดการยกดาบขึ้นมาพาดไหล่อย่างช้า ๆ และใช้มืออีกข้างเช็ดเลือดออกจากแก้มของตนเล็กน้อย ในขณะที่สายตาจดจ้องมองไปที่มาราอุสโดยไม่กะพริบตาแต่อย่างใด

หญิงสาวเบื้องหน้าเขา ณ ปัจจุบัน คงจะเป็นหนึ่งในคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจที่สุดเท่าที่เขาเคยสู้มาก่อนแล้วก็ว่าได้นับตั้งแต่สามปีที่ผ่านมานี้ ดูจากทักษะและวิธีการต่อสู้ก็สามารถที่จะบอกได้ว่านางมีความสามารถและประสบการณ์ในการต่อสู้สูงลิ่วเอามากโข

"เจ้ามีนามว่าอะไร? และอยู่ฝั่งใดล่ะ? เอลลาส? อีซาน? หรือพวกของรีอากัน?" นักดาบหนุ่มเปล่งวาจาออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เข้าประลองต่อสู้กัน
"หืมม.." มาราอุสที่ได้ยินดังนั้นจึงแอบยิ้มติดตลกออกมาเบา ๆ ก่อนจะพลันตอบกลับไปในทันที ในขณะที่นักดาบหนุ่มยังคงจดจ้องสายตามองกลับด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังมิใช่น้อย ๆ

"เกรงว่าเป็นความลับ.. และต่อให้อยู่ฝ่ายใด พวกเราก็คงเป็นปรปักษ์กันอยู่ดีนั่นแหละ" มาราอุสเอ่ยปากตอบกลับไปอย่างแน่วแน่ พร้อมกับกวัดแกว่งควงมีดของตนไปพลาง
"นั้นเหรอ.. เอาเถอะ"
"ข้าเกเบรียล ชารล์.. -..." นักดาบหนุ่มนามเกเบรียลที่กำลังแนะนำตัวอยู่นั้นเองพลันเงียบปากไปอย่างงุนงง ในขณะที่สมองประมวลถึงข้อมูลหนึ่งที่ยังคงทำให้เขาสับสนอย่างบอกไม่ถูก

'นางบอกว่าท่านคือ..'

'ลูกของอลิซ แลมินัส และซาเอ็น ซาเอทัจ' วาจาของเจค็อบเมื่อสองคืนก่อน ณ เมืองอตอมอสหวนกลับเข้ามาในหัวของเกเบรียล ณ ปัจจุบัน

"..." เกเบรียลสับสนอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่เวลานั้นจน ณ ปัจจุบันว่าเขาเป็นดังที่นักธนูคนนั้นกล่าวหรือเปล่า.. ว่าเป็นทายาสคนสุดท้ายแห่งตระกูลซาเอทัจน่ะ? ว่าเป็นบุตรแห่งผู้กล้า ซาเอ็น ซาเอทัจน่ะ?"
"ช่างมัน.. ข้า เกเบรียล ชารล์ แม่ทัพแห่งอาณาจักรเอลลาส.. และข้ามาเพื่อสังหารทุกคนที่หวังคิดขัดขวางแผนการของเรา ณ บัดนี้!"

สุดท้ายเกเบรียลก็ส่ายหัวของตนออกและสะบัดเรื่องบ้า ๆ เกินปัญญาพรรค์นั้นในหัวออกไป ก่อนจะเอ่ยลั่นวาจาเสียงดังพอประมาณอย่างฮึกเหิม ก่อนจะตั้งดาบกลับมาชี้เข้าใส่มาราอุสผู้ซึ่งมิได้เอ่ยนามให้กับเขาโดยพลันด้วยความเกรงขามและดุดันดุจนาม "แม่ทัพ" ที่เขาปริปากเอ่ยก่อนหน้า

"เจ้าไม่ยอมเผยเองว่าเป็นมิตรหรือศัตรู.. ฉะนั้นก็อย่าหวังว่าข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเลย!"
"บอกไปแล้วว่าพูดอย่างไรเราก็คงต้องเป็นศัตรูกันอยู่แล้ว.. ฉะนั้นก็อย่าพูดมากแบ้วเข้ามาเลยเถอะ เกเบรียล" มาราอุสตอบกลับอย่างใจเย็นและดูหาได้เผยความเกรี้ยวกราดออกมาใด ๆ แต่เพียงแค่ดึงมีดทั้งสองออกมาเบื้องหน้า ตั้งท่าเตรียมจู่โจมเพียงเท่านั้น

"..."

ทั้งสองจดจ้องสายตามองกันอย่างเงียบกริบ ในขณะที่ต่างเริ่มเดินวนไปมาเป็นวงกลมและเริ่มเข้ามาใกล้ ๆ ทีละนิดอย่างช้า ๆ โดยนักรบทั้งสอง ต่างกำลังจดจ่อรอให้คู่ต่อสู้ออกก้าวการโจมตีแรกแล้วจึงสวนกลับและสังหารในคราวเดียว การต่อสู้ในครั้งนี้ ผู้พ่ายแพ้และเสียเปรียบคือผู้ที่ใจร้อนและบุกบ่าม ซึ่งเกเบรียลก็รู้ดีและพยายามมองวิถีการต่อสู้ของมาราอุสอย่างใจจดใจจ่อ พลางในหัวพยายามคิดหาทางสวนกลับ และดูว่าตนสามารถต่อสู้ได้อย่างไรบ้าง

หากเป็นเกเบรียลในเวลาสภาพก่อนหน้า เขาคงมีไพ่ตายที่มากพอจะโค่นหญิงสาวคนนี้ไปนานแล้ว.. 'เฟมแห่งโครนอส' ของเขา อันซึ่งมีพลังที่สามารถหยุดเวลาได้ในชั่วขณะหนึ่ง โดยนับเป็นพลังอันสามารถพลิกเกม การประลอง การต่อสู้ได้เป็นอย่างดีมาก และคงจะทำให้เขาได้เปรียบในการต่อสู้คราวนี้ไปแล้วก็ได้

แต่ตั้งแต่ได้ต่อสู้กับอันเดตในชุดเกราะเมื่อหลายวันก่อนหน้านี้นั้น.. มันกลับทำให้เขาไม่สามารถใช้พลังนี้ได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามทุกครั้งที่เริ่มใช้พลัง สถานะการหยุดเวลาของเขาจะหายไปโดยพลันราวกับมีบางอย่างมาขัดขวางมันอยู่.. พร้อมกับเสียงของอสูรกายในฝันร้ายนั่นดังขึ้นมาในหัว อสูรตัวเดียวที่เปรียบได้ดังความกลัวเพียงหนึ่งเดียวของเกเบรียล ณ ปัจจุบันนั่นเอง

ฉะนั้น ณ ปัจจุบัน เขาเหลือเพียงไพ่ใบเดียวที่จะสามารถเอาชนะสตรีคนนั้นได้นั่นคือกำลังกายของผู้ชายเช่นเขานั่นเอง.. หากสามารถหาจังหวะช่องโหว่ได้ล่ะก็ จะต้องโจมตีให้หนักหน่วงรุนแรงและรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.. นอกเหนือจากนั้นก็คงจะต้องคอยป้องกันการโจมตีถ่วงเวลารอให้อีกฝ่ายเหนื่อยเท่านั้น.. เกเบรียลครุ่นคิดวางแผนกับตนเองขึ้นมาในใจ ในขณะที่ขาทั้งสองของเขายังคงก้าวไปเรื่อย ๆ เป็นทรงกลมวนเวียนกับศัตรูเบื้องหน้า

แค่ทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยจากการต่อสู้แล้วโจมตีให้เร็วที่สุดก็คงพอ นอกจากนี้ก็ต้องระวังฟุตเวิร์ค และการโจมตีหลอกด้วยเพื่อไม่ให้เปิดช่องโหว่.. มาราอุสเพ่งสายตามองเกเบรียลก่อนจะหยุดก้าวขาทั้งสองลง ทำให้เกเบรียลหยุดก้าวตามเช่นเดียวกัน

ตอนนี้เรายังไม่พร้อมใช้พลัง 'เฟม' นั่นหรอก.. นางเสริมกับตนเองในใจ ก่อนจะพลันควงมีดสั้นของนางอีกคราวหนึ่งอย่างรวดเร็วและตั้งท่าเตรียมต่อสู้อีกครั้ง

"ควั่บ!" มาราอุสก้าวขาทั้งสองข้างเข้าหาเกเบรียลอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง พุ่งตรงไปจนสายตาแทบมองไม่ทันและทำให้เกเบรียลตั้งตัวไม่ทันอย่างเห็นได้ชัด เขาจึงจัดการสะบั้นดาบพุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วตามทิศทางที่มาราอุสกำลังวิ่งตรงเข้ามส
"ฉวับ!"
"หวืด!" มาราอุสหยุดขาทั้งสองข้างโดยพลันทำให้ดาบที่ตวัดลงสู่ผืนดินโดนเพียงหญ้าสีเขียวอย่างจัง ๆ เท่านั้น เปิดเผยช่องโหว่มหาศาลให้กับมาราอุสโดยพลันตั้งแต่การออกโจมตีในคราวแรก

นางจัดการวิ่งขึ้นไปบนดาบของเกเบรียลและหวังจะใช้มีดสั้นทั้งสองสะบั้นหัวเกเบรียลในคราวเดียว แต่ว่าทันใดนั้นเอง เกเบรียลที่ไม่ยอมแพ้จึงจัดการยกดาบของตนที่มาราอุสกำลังเหยียบอยู่ขึ้นมาอย่างรวดเร็วและดันออกห่างจากตัวเขาไป ตัวมาราอุสกระโดดตลบหลังออกมา ทันใดที่สตรีผมสั้นแตะพื้นหญ้าสีเขียวนั้นเอง เกเบรียลพุ่งเข้าใส่แล้วจัดการควงดาบของตนสะบัดเป็นแนวยาวขนานพื้นเข้าใส่มาราอุสอย่างหนักหน่วงและดุดัน ตัวมาราอุสใช้มีดสั้นทั้งสองรับแรงกระแทกดาบเล่มนั้นแทนท้องของตนเข้าเต็ม ๆ ก่อนจะปลิวว่อนกลิ้งกับพื้นออกห่างมาประมาณสองถึงสามเมตรจากแรงกระแทกนั้นไป

"หืด.. หาด.." เสียงลมหายใจผ่อนออกมาจากปากของเกเบรียลอันเหน็ดเหนื่อย ในขณะที่มาราอุสพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน
"แค่ก!" มาราอุสไอออกมาผสมกับกลิ่นคาวเลือดจากร่างกายเล็กน้อย อันเกิดจากการรับแรงกระแทกอันรุนแรงของเกเบรียลก่อนหน้านี้
"แรงเยอะเหมือนกัน-"

"วืด!" ไม่ทันที่มาราอุสจะกล่าวชื่นชมจบ ก็มีเสียงของลูกธนูพุ่งเข้าใส่ตัวนางจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว
"ฉวับ!" แต่ไม่ทันที่จะได้แตะตัว หรือเข้าใกล้ถึงระยะเผาขน มาราอุสก็หันกลับไปอย่างรวดเร็วและรอจังหวะจัดการใช้มีดสั้นของนางตัดลูกศรออกเป็นสองท่อนโดยพลันราวกับไม่คณามือและมองแนววิถีของมันออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
"ตู้ม!" ทว่ามันหาใช่ง่ายดายขนาดนั้นเมื่อทันทีที่ลูกศรที่ถูกตัดขาดออกแตะถึงพื้นดินจึงเกิดแรงระเบิดขึ้นมาโดยพลัน ผลักร่างของมาราอุสเข้ากระเด็นใส่ลำต้นไม้ระยะใกล้อย่างรุนแรง ก่อนที่ร่างของนางจะล้มลงมาประคองตัวด้วยแขนทั้งสองกับพื้นในทันทีทันใด ในขณะที่เกเบรียลที่เห็นการโจมตีดังนั้นจึงหันไปมานักธนูคนนั้นโดยพลัน

"อย่าเข้ามายุ่ง เจค็อบ! นี่เป็นศึกของข้ากับนาง!" เกเบรียลต่อว่านักธนูนามเจค็อบพร้อมกับกำชับให้ออกห่างจากการต่อสู้ของพวกเขาทันทีทันใด
"มันใช่เวลามาศึกแห่งศักดิ์-!"
"หุบปากและไสหัวไปซะ แกน่ะ!" ไม่ทันที่เจค็อบจะกล่าวเถียงจบก็ถูกเกเบรียลไล่ออกไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ก่อนที่สายตาจะหันกลับมาชำเลืองมองมาราอุสอีกคราวหนึ่ง

"แค่ก! แค่ก!"

มาราอุสไอออกมาอีกคราวหนึ่งพร้อมกับหยดเลือดจำนวนหนึ่งออกจากปากของนาง ย้อมสีหญ้าในละแวกเล็กน้อยให้กลายเป็นสีเลือด ก่อนที่จะค่อย ๆ พยุงตนเองขึ้นมาอย่างเชื่องช้าและยืนพิงหลังกับต้นไม้ที่นางพุ่งชนใส่ก่อนหน้านี้ และจดจ้องมองไปที่บริเวณของนักธนูก่อนหน้านี้ด้วยสายตาเคียดแค้นมิใช่น้อย

".. ถ้าเจ้าไม่ไหวล่ะก็.. ข้าจะเข้าไปสังหารเจ้า ณ บัดนี้แหละ" เกเบรียลกล่าวขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย พลางปักดาบลงไปกับพื้นดินก่อนที่ทันใดนั้นเองมาราอุสจะถ่มน้ำลายเปื้อนเลือดลงไปกับพื้นหญ้าอีกคราวอย่างไร้ซึ่งความเคารพใด ๆ
".."
"พวกแกวอนเองนะ"

มาราอุสเปลี่ยนลักษณะวาจาของนาง จากนักสู้ผู้ดูชอบเล่นตัวอยู่เป็นครั้งเป็นคราวกลายเป็นน้ำเสียงของมือสังหารอันจิตใจเย็นยะเยือกแทนโดยพลัน อันซึ่งทำให้เกเบรียลตกใจและเผลอก้าวขาทั้งสองออกห่างจากนักรบสตรีผู้นั้นด้วยความหวาดผวาเล็กน้อยชั่วขณะหนึ่ง

นี่นางจะบอกว่าที่ผ่านมาไม่ได้เอาจริงเหรอ? จะบอกว่าการโจมตีก่อนหน้านี้มิใช่ศักยภาพสูงสุดของหญิงสาวคนนี้น่ะเหรอ? แม้จะฟังดูเป็นไปไม่ได้แต่จิตสังหารที่แผ่ออกมาจากประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียวนี่มันจะเป็นอะไรอื่นอีกล่ะ? การข่มขวัญ การบัฟนั้นเหรอ? แต่หากไม่ใช่การบัฟ และเป็นความจริงล่ะก็ เราคงจะได้ตายในไม่ช้าแน่ล่ะ หากใช้พลัง 'เฟม' ของเราไม่ได้อย่างเช่นสถานการณ์ตอนนี้น่ะ

"ควั่บ!"

ทันใดนั้นร่างของมาราอุสก็หายไปจากตรงหน้าของเกเบรียลในขณะที่เขากำลังคิดคำนวณกับตนเองอยู่อย่างนิ่งเงียบ ซึ่งก็สร้างความวิตกให้กับเกเบรียลพอสมควร ก่อนที่ตัวนักดาบหนุ่มจะพลันกวาดสายตามองดูรอบตัวทันทีทันใดอย่างพินิจตั้งใจ ฟังหาเสียงฝีเท้าและเพ่งหาจิตสังหาร อะไรก็ตามที่จะทำให้เขารู้ตำแหน่งของหญิงสาวเพชรฆาตได้

"วืด!" เกเบรียลพลันหันกลับมาและแกว่งดาบเข้าใส่ด้านหลังของตนทันทีทันใดอย่างรุนแรง ทว่าก็หาได้มีสิ่งใดปราฏอยู่เลยแม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนมีบุคคลยืนอยู่ด้านหลังก็ตามที
"ฉวับ!" ทันใดนั้นเองมาราอุสจึงพลันกระโจนออกมาจากตำแหน่งที่นางหายไปก่อนหน้า ก่อนจะจัดการพุ่งตวัดมีดทั้งสองเข้าใส่อย่างรวดเร็วดุจกระสุนปืนพุ่งเข้าใส่ เกเบรียลที่มองไม่ทันการโจมตีของมาราอุส เมื่อเหลือบได้ยินดังนั้นจึงต้องจำยอมใช้พลังในทันทีทันใด

หยุดเวลา

ทันใดนั้นเองทุก ๆ อย่างก็หยุดลงไปเช่นเดียวกับมาราอุสที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศพร้อมกับมีดสองเล่มจ่ออยู่ที่หลังคอของเกเบรียลโดบพอดิบพอดี ทว่าเมื่อนั้นก็มีดวงตาเปลวเพลิงสีแดงปราฏขึ้นมาทันทีทันใดเข้าหาเกเบรียล เกเบรียลที่รู้ว่าจะหยุดเวลาได้อีกไม่นานจึงพลันหันกลับมาและเคลื่อนตัวหลบออกมาให้ไวที่สุด ก่อนจะใช้ดาบของเขาจ่อไปที่ท้องของมาราอุสที่กำลังลอยกระโจนเข้ามาหาเขาอยู่ทันทีทันใด

"ข้าเห็นเจ้า!" เสียงของมารร้ายดังขึ้นมา ก่อนที่เวลาจะกลับมาเดินเองโดยพลันทันทีทันใด พร้อมกับตัวมาราอุสพุ่งกระโจนเข้าใส่ดาบของเกเบรียลอย่างรุนแรง
"เคร้ง!"

แต่ว่าทันใดนั้นเอง แทนที่ร่างของมาราอุสจะถูกดาบแทงร่างตายสนิทตามตำแหน่งดาบแฃะวิถีพุ่งชนที่ไร้ซึ่งหนทางหลบได้ กลับกลายเป็นว่ามีดทั้งสองเล่มของมาราอุสกดทับลงไปกับดาบของเกเบรียลและช่วยสปริงดีดตัวนางขึ้นเหนือหัวเขาและตลบกลับมายืนอยู่ด้านหลังโดยพลัน ซึ่งทำให้เกเบรียลตกเป็นช่องโหว่อีกคราวหนึ่งอย่างน่าตกใจ เนื่องด้วยจากสภาพท่าทางก่อนหน้านั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่มาราอุสจะเปลี่ยนท่าพุ่งกระโจนกลางอากาศเช่นนั้นได้ หากมีเวลาอาจทำได้แต่ภายในไม่ถึงวินาทีนั้น มันดูราวกับปาฏิหารย์อย่างแท้จริง

หยุดเว-

ไม่ถึงวินาที พลังการหยุดเวลาของเขาก็เสื่อมลงเนื่องด้วยดวงตามารดังก่อนหน้า ทำให้เขาทำได้เพียงเบี่ยงตัวหักออกเท่านั้น

"เคร้ง!" เกเบรียลรีบคว้าตัวหันกลับมาหลังจากใช้พลังหยุดเวลาและใช้ดาบรับมีดโดยพลัน
"ฉึก!" แต่แล้วมีดเล่มที่สองของมาราอุสก็พุ่งตรงเข้ามาหาเกเบรียลอย่างรวดเร็ว เกเบรียลจึงใช้แขนขวาของเขารับมีดสั้นอันแหลมคมเล่มนั้นแทนอย่างรุนแรง

"อั่ก!"

เกเบรียลร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะจัดการถีบร่างของมาราอุสออกไปอย่างรุนแรง แต่ทว่าตัวมาราอุสถอยออกมาก่อนจะใช้โซ่ที่ติดอยู่บนด้ามจับมีด ดึงออกมาอย่างรุนแรงจากแขนขวาของเกเบรียล เลือดไหลทะลักออกมาซึมไปทั่ว ในขณะที่เกเบรียลก้าวขาถอยออกมาอย่างโซเซ ส่วนทางด้านของมาราอุสที่ดึงมีดกลับมาไว้บนมือของนางได้ก็จัดการควงเล่นอีกคราวหนึ่ง พร้อมกับเปิดเผยให้เห็นถึงโซ่ที่ติดคล้องอยู่กับมีดซึ่งเกเบรียลมิทันสังเกตุตั้งแต่เริ่มการต่อสู้กันแล้ว สายตาของหญิงสาวที่จดจ้องกลับมามองเกเบรียลดูไร้ซึ่งความขบขันหรือความเคารพใด ๆ แต่เป็นเพียงการเพ่งสังหารเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

บ้าเอ้ย บัดซบที่สุด.. เกเบรียลมองไปที่แผลบริเวณแขนขวาของตนอันซึ่งเหวอะหวะเลือดไหลซึมออกมาโดยไม่หยุดหย่อนพร้อมกับความเจ็บปวด ความเหน็บชาที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วแขนข้างนั้น เกเบรียลจำจึงต้องทำใจต่อสู้ด้วยแขนที่พอจะใช้การได้อยู่เพียงข้างเดียวเท่านั้นต่อไปแทน

นางสามารถใช้โซ่นั่นดึงมีด ขว้างมีด ใช้กลบ้าบออะไรแบบนั้นได้.. อีกทั้งยังมีความเร็วดุจดังอย่างกับเห็นอนาคต.. นี่มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เราจะจัดการได้ในตอนนี้เลย.. เกเบรียลถอยกลับมาหลังพิงต้นไม้ ก่อนจะพ่นไอลมหายใจออกมาจากปากเฮือกหนึ่ง ในขณะที่มาราอุสยังคงยืนนิ่งจดจ้องมองเกเบรียลอยู่โดยไร้ซึ่งอารมณ์ใดที่จะปริปากตอบกลับ

เอาไงเอากันวะ.. เมื่อนั้นเกเบรียลจึงสะบัดความกลัว ความวิตกออกจากหัวของเขาโดยพลัน แล้วจึงกวัดแกว่งควงดาบรอบหนึ่งแล้วกลับมาตั้งขึ้นมาเป็นท่าเตรียมพร้อม

"ควั่บ!"

ร่างของมาราอุสหายไปโดยพลันอีกครั้งเบื้องหน้านักดาบหนุ่มผมสีดำ เมื่อนั้นเกเบรียลจึงกวาดสายตามองรอบกายโดยพินิจจริงจังอีกคราว เพื่อแกะหาตำแหน่งของสตรีมือฉมังคนนี้ว่าจะโจมตีในทิศทางใดอีกคราวหนึ่ง ทว่าทันใดนั้นเองจึงปรากฏให้เห็นถึงสตรีผมยาวสีน้ำเงินคนหนึ่งพุ่งลงมาจากยอดต้นไม้โดยพลันอย่างรุนแรงในตำแหน่งเดิมของสตรีผมสั้นก่อนหน้านี้

"เคร้งง !"

เสียงการกระทบของดาบทรงยาวดังเสียดสีสะท้อนกับความว่างเปล่ากลางอากาศเบื้องหน้าสายตาของเกเบรียลที่อึ้งตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าของเขา ร่างของสตรีผมยาวเหาะกลางอากาศกำลังดันดาบหวังจัดการอะไรก็ตามที่เขามองไม่เห็นอยู่

"ควั่บ!" ฝุ่นตลบออกมา พร้อมกับร่างของสตรีผมยาวที่ถอยออกไปคนละทิศทาง
"สการ์เล็ตต์!" เกเบรียลเรียกขานหาหญิงสาวผมยาวผู้กำลกังกำดาบยาวของนางด้วยมือทั้งสองพร้อมสายตาที่มุ่งไปด้วยสมาธิ
"เจ้าเห็นอะไร!?" เขาคาดเดาว่าอะไรก็ตามที่เขามองไม่เห็นนั้น สการ์เล็ตต์ หญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขาต้องมองเห็นแน่แท้

"ผู้หญิงผมสั้น! ถือมีดติดห่วงโซ่สองเล่ม!" สการ์เล็ตต์ตอบกลับไปพลางก้าวขาซ้ายถอยออกมาตั้งเป็นท่าเตรียมรุก

ไม่ผิดแน่ ว่านั่นคือสตรีผมสั้นที่สร้างบาดแผลเหวอะหวะให้กับแขนขวาของเขาก่อนหน้านี้.. ทว่ามันก็ก่อให้เกิดถึงอีกคำถามหนึ่งว่าเหตุใดเขาจึงไม่สามารถมองเห็นหญิงสาวคนนั้นได้ชั่วขณะหนึ่ง มิหนำซ้ำยังเป็นคนเดียวที่มองไม่เห็นด้วย

"เจค็อบ! เตรียมยิงสนับสนุน!" สการ์เล็ตต์ตะโกนเรียกหานักธนูเจค็อบที่ก่อนหน้านี้ถูกเกเบรียลปฏิเสธความช่วยเหลือไป
"ยัยนี่ไม่ใช่ธรรมดา.. ตัวคนเดียวจัดการไม่ไหวแน่" สการ์เล็ตต์เสริมต่อเล็กน้อยด้วยท่าทางวิตกมิใช่น้อย ๆ โดยตัวเกเบรียลก็ต้องการที่จะช่วยไม่แพ้กันแต่เขามองไม่เห็นหญิงสาวหรืออะไรก็ตามที่ช่วยระบุตำแหน่งได้เลย ณ บัดนี้

เกเบรียลยังคงพยายามจดจ้องสายตามองไปตามทิศทางตำแหน่งที่สการ์เล็ตต์กำลังจดจ้องมองดูอยู่ ในขณะที่มือปักดาบลงกับพื้นเล็กน้อยและนำมือขวามาปิดปากแผลแขนขวาของตนเอาไว้ครู่หนึ่งเพื่อมิให้เลือดไหลมากเกินไป

"รับทราบ" เจค็อบตอบกลับไปเบา ๆ พอให้ได้ยินในขณะที่มือของเขากำลังเล็งธนูจากระยะห่างพอสมควรเล็งเข้าหามาราอุสที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนอยู่
"..." มาราอุสเพ่งสายตามองไปรอบ ๆ อย่างเงียบขรึมในขณะที่หัวของนางกำลังครุ่นคิดอยู่ถึงสิ่งที่นางจะทำเป็นลำดับต่อไปหลังจากถูกนักดาบสองคน และนักธนูอีกหนึ่งล้อมตนเองเอาไว้ในกลางป่าแห่งนี้

แพทริเซียตอนนี้คงกำลังสู้กับอีกกลุ่มหนึ่งอยู่ ฉะนั้นเราคงจะต้องจัดการตัวเองแล้ว.. ถ้าสามคนก็น่าจะพอไหวล่ะมั้ง แต่ก็ไม่ได้สู้แบบโดนรุมมานานพอตัวแล้วเหมือนกันเนี่ยสิ.. จะไหวมั้ยนะ เรา..

"!?"
"น.."

เกเบรียลที่กะพริบตาไป ๆ มา ๆ ในที่สุดก็มองเห็นมาราอุสในที่สุด ซึ่งกำลังจดจ้องสายตามองกลับไปหาสการ์เล็ตต์อย่างเงียบขรึม ก่อนจะพลันหันกลับมาชำเลืองสายตาหาเกเบรียลอีกทีหนึ่งเพียงเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดคำนวณบางอย่างอยู่

"เฮ้อ.." มาราอุสถอนหายใจออกมาให้สการ์เล็ตต์และเกเบรียลได้ยิน
"สาม" นางกล่าวขึ้นมาสั้น ๆ พร้อมกับหลับตาลงชั่วขณะ ซึ่งทำให้ทั้งสาม เกเบรียลและสการ์เล็ตต์ครุ่นงุนงงเล็กน้อยเนื่องด้วยไม่เข้าใจว่าคำสั้น ๆ ดังว่า 'สาม' ของสตรีเบื้องหน้าพวกเขานั้นสื่อถึงอะไร จำนวนของศัตรู หรือเวลา หรืออะไรกัน?

"ควั่บ!" แต่ไม่ทันที่จะได้ประมวลคำตอบสำเร็จ ร่างของมาราอุสก็พลันเคลื่อนตัวเองพุ่งเข้าใส่เกเบรียลอย่างว่องไว

เกเบรียลที่เห็ดังนั้นพลันตั้งดาบขึ้นมา แต่ด้วยการที่เขาเหลือแขนเพียงข้างเดียวที่ใช้การได้ทำให้ช้ากว่าคราวก่อน ๆ หน่อย ซึ่งแม้จะยังรวดเร็วหากต่อสู้กับคน อัศวินทั่วไปแต่เบื้องหน้าหญิงสาวที่มีความเร็วดุจดั่งลมวายุนั้นมันหาใช่เป็นเรื่องที่ดีและทำให้มาราอุสเข้าประชิดตัวทันท่วงทีทันใด หากทว่าเกเบรียลจัดการยกดาบของเขาแล้วพลันตั้งเป็นดั่งโล่ป้องกันการโจมตีแทน

"เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!" มาราอุสตวัดมีดสั้นของนางอย่างรุนแรง ดันตัวเกเบรียลให้ถอยออกไปพิงกับหลังต้นไม้โดยเร็ว แต่ก็หาได้ทำให้เกเบรียลบาดเจ็บแต่อย่างใด
"หวืด!" สการ์เล็ตต์พุ่งเข้ามาและตวัดดาบยาวของนางอย่างรุนแรง แต่มาราอุสกลับหักตัวหลบออกมาราวกับมองเห็นการโจมตี แล้วจัดการเสยถีบสการ์เล็ตต์พุ่งออกไปโดนพลันไว
"ย้าาาก!" เกเบรียลจัดการยกดาบของเขาและตวัดใส่มาราอุสด้วยความแรงและหนักหน่วงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ แต่ทว่ามาราอุสก็เพียงพลิ้นถอยล่นออกมาและไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

"ปัก!"

ลูกศรปักเข้าตรงบริเวณพื้นที่มาราอุสเหยียบอยู่พอดีพร้อมกับแสงสีแดงกะพริบไปมาราวกับเป็นสัญญาณบางอย่าง เมื่อนั้นมาราอุสจึงรีบวิ่งกระโดดหลบออกมา ก่อนจะปรากฏเป็นแรงระเบิดขนาดเล็กดังตูมขึ้นมาอย่างรุนแรงพอสมควร ในขณะที่สการ์เล็ตต์และเกเบรียลพลันรีบวิ่งเข้าหากันและยืนประกบหลังเตรียมสำหรับการต่อสู้อีกคราวหนึ่ง

"เตรียมพร้อม"
"อ่า" ทั้งสองมองหน้าสนทนากันสั้น ๆ ในขณะที่กำลังจดจ้องมองไปที่มาราอุสที่กำลังนั่งคุกเข่ามองดูทั้งสองนักรบเบื้องหน้าตนอยู่

"ครั่ก!"

ลูกธนูของเจค็อบบินตรงเข้าหามาราอุสอย่างรวดเร็ว ทว่าตัวหญิงสาวจัดการขว้างมีดของนางตวัดตัดลูกศรทิ้งอย่างแม่นยำเกินมนุษย์ก่อนจะพลันรีบวิ่งตรงไปหาเกเบรียลและสการ์เล็ตต์อีกคราวหนึ่ง สการ์เล็ตต์ที่เห็นดังนั้นพลันวิ่งเข้าไปนำหน้าเกเบรียลแล้วจัดการตวัดดาบใส่อากาศนับหลายต่อหลายคราวอย่างรวดเร็วแม้ว่ามาราอุสจะยังวิ่งเข้ามาไม่ถึงก็ตามที ส่วนเกเบรียลก็กระโดดถอยออกมาและถือดาบเตรียมสำหรับการโจมตีในอนาคตที่จะมาถึง

เวทมนตร์ประจำตัวของเธอ.. การสร้างรอยตัดแห่งดาบกลางอากาศ ที่เมื่อศัตรูเข้ามาในรัศมีจะสามารถติดกับรอยตัดนั้นและฟาดฟันศัตรูราวกับดาบมีคมของแท้จริง.. หากวิ่งฝ่าเข้ามาตรง ๆ โดยไม่ได้คิดอะไรล่ะก็ คงจะต้องตายในคราวเดียวแน่แท้.. สการ์เล็ตต์ที่ยังคงสร้างรอยตัดด้วยเวทมนตร์ของนางอยู่นั้นจดจ้องมองการเคลื่อนไหวของมาราอุสที่ยังพุ่งตรงเข้ามาอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ

"ควั่บ!"

ร่างของมาราอุสวิ่ฝ่าเข้ามา ผ่านรอยตัดแห่งดาบเหล่านั้นในทันทีราวกับไม่มีอะไรต่อหน้าต่อตาผู้ใช้เวทมนตร์นั้น ก่อนที่นางจะพลันแกว่งมีดเข้าหาสการ์เล็ตต์ทันทีทันใด แต่ทว่าทันใดนั้นเองเกเบรียลจึงเข้าไปกระชากดึงสาวผมยาวออก แล้วตวัดดาบของเขา เข้าใส่มาราอุสสวนกลับในทันทีทันใด

"เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!" ทั้งสองเข้าต่อสู้กันอย่างรวดเร็วและรุนแรงอีกคราวหนึ่ง โดยตัวมาราอุสเคลื่อนไหวรวดเร็วจนเกเบรียลแทบตามไม่ทัน เขาจึงต้องจำทำเพียงป้องกันการโจมตีต่าง ๆ ของหญิงสาว และป้องกันจุดตายของเขาเพียงแค่นั้น
"ควั่บ! ควั่บ!" มาราอุสคว้าหลบการโจมตีสองครั้งของเกเบรียลแล้วจัดการตวัดดาบอย่างรวดเร็วหวังจะแทงท้องของเกเบรียลซึ่งเผยช่องโหว่อย่างชัดเจน
"หวืด!"

เจค็อบยิงลูกธนูดักเอาไว้ก่อน เฉี่ยวท้องของเกเบรียลไปเพียงเล็กน้อยแล้วกระทบเข้าใส่ใบมีดของมาราอุส ตัวมาราอุสถอยออกมาแล้วร่างไปอยู่ในอาณัติบริเวณของรอยตัดดาบล่องหนโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นสการ์เล็ตต์จึงจัดการดีดนิ้วขึ้นมาในทันทีทันใดเพื่อให้รอยตัดของดาบทำงานและกระชากตัดร่างของมาราอุสให้ว่องไวที่สุดเพื่อจบการต่อสู้ครั้งนี้ไป

"ควั่บ!" แต่ทว่าทันทีที่สการ์เล็ตต์สั่งทำงานรอยตัดเวทมนตร์นั้น ร่างของมาราอุสกลับตวัดหลบหมุนตัวอย่างรวดเร็วผ่านกับดักเหล่านั้นและกลับมายืนบนผืนดินอย่างง่ายดายต่อหน้าต่อตาของแม่ทัพสาวแห่งเอลลาส สการ์เล็ตต์คนนี้

"..."

ทั้งสอง เกเบรียลและสการ์เล็ตต์จดจ้องมองมาราอุสที่ยืนเด่นด้วยร่างกายที่แทบจะหาได้บาดเจ็บใด ๆ ในความเงียบกริบ ส่วนเจค็อบที่กำลังเล็งธนูอยู่นั้นเอง เขากลับเริ่มสายตาพร่ามัวและลองกะพริบตาของตนเล็กน้อย ทว่าทันใดนั้นเองภาพของมาราอุสเบื้องหน้าเขากลับหายไป เห็นเพียงแต่สการ์เล็ตต์และเกเบรียลในตำแหน่งเดิมเท่านั้นเสียแทน

"สอง" 

มาราอุสปริปากเอ่ยอีกคราวหนึ่ง ก่อนที่นางจะโยนมีดทั้งสองเล่มลงไปกับพื้นหญ้าขนาบด้านข้างของนางในขณะที่สายตาจดจ้องมองไปที่เกเบรียลและสการ์เล็ตต์โดยไร้ซึ่งความกลัวว่าจะ่พ่ายแพ้หรือจะต้องตายสิ้นชีวันแต่อย่างใด ทว่าทันใดนั้นเองที่ดวงตาของมาราอุสค่อย ๆ เปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงฉานราวกับสีของเลือดสดอะไรเช่นั้นอย่างไร้ซึ่งเหตุผลตรรกะใด ๆ สำหรับทางด้านของเกเบรียลและสการ์เล็ตต์

นางสามารถทำให้คนมองไม่เห็นร่างของนางได้หนึ่งคน.. มีความเร็วดุจวายุ.. แล้วยังจะมีไพ่อะไรกันอีกล่ะ? หรือว่าจะเป็น 'เฟม' กัน? คำถามมากมายฟุ้งซ่านไปทั่วหัวของสการ์เล็ตต์และเกเบรียล ในขณะที่เจค็อบยังคงพยายามมองหาสตรีมาราอุสที่จู่ ๆ ก็หายไปจากสายตาของเขาอยู่

"     "

ร่างของนางหายไปจากสายตาทุกคนโดยไร้ซึ่งเสียงหรือแม้แต่วี่แววใด ๆ ราวกับตัวตนของนางหายไปคู่พร้อมเพรียงกับอากาศธาตุอะไรอย่างนั้น ทันใดนั้นเกเบรียลและสการ์เล็ตต์พลันรีบประชิดแนบหลังของทั้งคู่กันและเริิ่มหมุนวนรอบ ๆ มองหามาราอุสผู้มาพร้อมกับพลังปริศนาอันแปลกประหลาดนี้ว่าจะมาด้วยไม้ใดกัน

"..." นางอยู่ไหนกัน? เกเบรียลสะบัดดาบของตนวนรอบในขณะที่พยายามเบิกสายตามองดูตามด้านหลังโขดหิน ขอนไม้ ต้นไม้ต่าง ๆ รอบบริเวณนี้เช่นเดียวกันกับสการ์เล็ตต์
".." เจค็อบที่มองเห็นแต่เพียงมีดทั้งสองที่ยังคงปักอยู่ที่พื้นนั้นก็ยังคงเล็งดูอยู่เรื่อย ๆ ว่ามันจะหายไปหรือเคลื่อนไหวอย่างไรมั้ย เพราะจากที่เขาจำได้มีดสองเล่มนั้นเป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียวของสตรีสาวนั่นเอง

อยู่ไหนกัน? อยู่ไหนกัน? อยู่ไหน? เหตุใดข้าจึงไม่เห็นมันเลย? ไม่มีแม้แต่เสียงหรือกลิ่นอายจิตสังหารใด ๆ..

นางหายไปไหนกัน-

"ตุบ!" ทันใดนั้นเองหมัดของหญิงสาวพลันพุ่งตรงเข้าใส่ใบหน้ของเกเบรียลอย่างรุนแรง ตามด้วยหมัดและศอกอีกหลายดอกนัดรวมกันด้วยความรวดเร็วในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
"ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! โครมม !" ร่างของเกเบรียลถูกต่อยอัดร่วงลงไปอย่างเร็วพลัน โดยมิทันแม้แต่ได้ตอบโต้ขยับร่างกายใด ๆ พลันเมื่อสการ์เล็ตต์เห็นดังนั้นจึงรีบหันหลังกลับมาหามาราอุสอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจที่จู่ ๆ นางก็ผุบโผล่มาจากใดก็ไม่รู้

"เคร้ง!" มาราอุสโฉบคว้าดาบของเกเบรียลขึ้นมาและจัดการยกเข้าปะทะกับดาบยาวของสการ์เล็ตต์อย่างรวดเร็วและรุนแรง สร้างแรงประกายไฟเสียดสีออกมาจำนวนหนึ่งในขณะที่สตรีทั้งสองพยายามดันและรุกโจมตีอีกฝ่าย
"      " ร่างของสการ์เล็ตต์พุ่งตรงไปข้างหน้าพร้อมกับร่างของมารราอุสที่พลันหายไปพร้อมกับดาบของเกเบรียลบนมือ

"วืด!" เจค็อบยิงลูกศรพุ่งเข้าใส่ทันทีทันใด เพราะเขามองเห็นมีดสั้นทั้งสองถูกยกขึ้นมากลางอากาศ แต่ทว่าก็ยังมองไม่เห็นมาราอุสแต่อย่างใด
"ปัก!" มาราอุสใช้ดาบของเกเบรียลตัดลูกศรออกโดยมิได้ยากเย็นใด ๆ เมื่อนั้นสการ์เล็ตต์จึงรีบหันกลับมาอีกคราวหนึ่งเพื่อจะตั้งรับตนเองจากการโจมตีของมาราอุสถัดไป

"เคร้ง!"

ทว่าทันใดที่สการ์เล็ตต์หันกลับมาพร้อมกับดาบยาวบนมือของนาง มาราอุสพลันขว้างมีดสั้นเล่มหนึ่งของนางพุ่งเข้าใส่สการ์เล็ตต์ทันทีทันใด ตัวดาบเล่มนั้นถูกโซ่ของมีดสั้นคล้องมัดเอาไว้ ก่อนที่มาราอุสจะกระชากมันออกมาอย่างรุนแรง ดึงมิให้สการ์เล็ตต์ได้ตั้งมันขึ้นมาตั้งรับได้ในขณะที่กำลังวิ่งพุ่งเข้าใส่สการ์เล็ตต์อย่างรวดเร็ว แม้จะดึงได้ไม่นาน แต่ก็คงจะถ่วงเวลามากพอที่จะปลิดชีพนางได้ คือสิ่งที่มาราอุสกำลังคิดอยู่

มาราอุสพุ่งตรงเข้าไปแล้วตวัดดาบของเกเบรียลแทงเข้าใส่สการ์เล็ตต์ทันทีทันใดเป็นแนวขนานตรง

"ฉึก!"
"อั่ก! เวรเอ้ย!" เกเบรียลพุ่งเข้ามาแล้วใช้มือซ้ายของเขาซึ่งเป็นแขนเหล็กเทียมรับดาบเอาไว้ คมดาบแทงทะลุแขนจักรกลอย่างรุนแรงและดันร่างของเกเบรียลออกไปชนกับสการ์เล็ตต์จน สตรีผมยาวล้มลงไป

"ตอนนี้ล่ะ เจค็อบ!" มาราอุสที่ได้ยินดังนั้นพยายามดึงตัวออกแต่ทว่าเกเบรียลพลันใช้มือขวาที่ได้รับบาดเจ็บของเขาในคราวก่อนหน้านี้อีกนั้นมาคว้าตัวมาราอุสเอาไว้มิให้หนีไปไหนจากการโจมตีต่อไปของเจค็อบ
"ฟิ้ว!" เจค็อบยิงธนูพึ่งตรงเข้าใส่ แม้จะมองไม่เห็นแต่ก็คาดคะเนและยิงไปในทันที พุ่งตรงเข้าหาหัวของมาราอุส

"ควั่บ!"

แต่ทว่าทันใดนั้นเองแทนที่ร่างของมาราอุสจะยังติดแหงกอยู่กับเกเบรียลนั้นเอง นางกับดาบเหล็กของเกเบรียลกลับถอยล่นออกมาอยู่ในตำแหน่งเดิมของมีดสั้นทันทีทันใด พร้อมกับแขนเหล็กของเกเบรียลกลับมาเป็นปกติอย่างน่างุนงง ตัวมาราอุสหายใจทางปากหืดหาดออกมาเสียงดังลั่นราวกับเหน็ดเหนื่อยในขณะที่ใช้ดาบของเกเบรียลประคองร่างของนางเอาไว้อยู่ ในขณะที่ตัวเกเบรียลกำลังมองแขนเหล็กของเขาที่หาได้บาดเจ็บใด ๆ เช่นเดียวกับดาบยาวของสการ์เล็ตต์ที่แทนที่จะมีมีดสั้นคล้องดึงไว้อยู่ มีดสั้นเล่มนั้นกลับหายไปแล้วไปโผล่ ณ ตำแหน่งเดิมที่มันปักไว้ตั้งแต่คราวแรกเสียแทน

อย่าบอกนะว่า.. สการ์เล็ตต์และเกเบรียลครุ่นคิดและมองหน้ากัน

อย่าบอกนะว่านางมีเฟมที่สามารถย้อนเวลาได้น่ะ

ดูเหมือนเราจะเคลื่อนไหวช้าลงและแรงหดน้อยลงจากเมื่อยี่สิบปีก่อนสินะ.. มาราอุสที่กำลังพักลมหายใจอยู่คิดคำนวณกับตนเอง ก่อนจะจัดการโยนดาบของเกเบรียลคืนให้กับเกเบรียลที่ยังยืนอย่างงุนงงอยู่

"ดาบของเจ้าไม่ค่อยเหมาะกับข้า.. เอาคืนไป" มาราอุสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงลม ๆ แห้ง ๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะดึงมีดทั้งสองเล่มกลับมาไว้ในมือของนาง
"... อ่า" เกเบรียลที่ได้ยินดังนั้นจึงพลันค่อย ๆ เดินเข้าไปคว้าดาบเล่มนั้นขึ้นมาไว้กับมือของเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมาราอุสอีกคราวหนึ่ง
"      " ร่างของมาราอุสหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกคราว

ชิบหายแล้ว..

หยุดเวลา! เกเบรียลพลันใช้พลังเฟมของเขาในทันที

ทุก ๆ อย่างรอบตัวของเกเบรียลกลายเป็นดั่งกระจกที่มีรอยแตกทั่วทุกบริเวณ พร้อมกับภาพฉากของป่าและสการ์เล็ตต์ กับเจค็อบที่ร่างหยุดนิ่งเฉยมิได้ขยับไปไหน สภาพแวดล้อมของอินทรีย์และอนินทรีย์สารของเกเบรียลหยุดนิ่ง ซึ่งเวลาเดินเป็นศูนย์ในอาณัติมิติชั่วคราวนี้ดังนางของมันว่า มิติแห่งเวลา อันซึ่งเกิดขึ้นเมื่อเวลาถูกหยุดนิ่งเฉย

เขาสามารถใช้พลังนี้ได้ไม่นานก่อนที่อสูรร้ายนั่นจะมาหยุดพลังของเขาอีก ฉะนั้นเขาจะต้องรีบจบเรื่องนี้และมองหามาราอุสเสียให้ทันเวลา แต่ทว่าไม่ทันท่จะขยับสายตาหันไปไหนนั่นเอง

"แกมีพลังหยุดเวลานั้นสินะ"
"ส่วนแกก็มีพลังย้อนเวลา?" ทั้งสองสบตามองหน้ากันในขณะที่เดินวนเข้าหากันในโลกอันซึ่งแตกร้าวนี้

"เคร้ง!"

ทั้งสองพุ่งเข้าหากันอย่างรุนแรงในมิติแห่งเวลาด้วยอาวุธของทั้งคู่ ประกายแสงหยุดนิ่งกลางอากาศแต่ร่างของทั้งสองและอาวุธยังคงตวัดต่อสู้กันในสภาพเวลาหยุดนิ่งนี้ ก่อนที่ทันใดนั้นเองเปลวเพลิงสีแดงฉานจะผุดขึ้นมาจากรอยแตกร้าวเหล่านั้นทำให้ทั้งสองหยุดการต่อสู้และหันไปมองประกายไฟนั่น

"มาราอุส! มิได้เจอกันตั้งนาน!" เสียงของอสูรมารดังขึ้นอย่างปลื้มปรีดี ในขณะที่เกเบรียลที่ได้ยินนามนั้นถึงกับหยุดนิ่งไปโดยพลันก่อนที่เปลวเพลิงจะพุ่งขึ้นมาจากรอยแตกร้าวเหล่านั้นอย่างรุนแรงทันทีทันใด เช่นเดียวกับมาราอุสที่ได้ยินเสียงเรียกนามของนางอย่างคุ้นเคยราวกับสนิทรู้จักกัน
"นี่เจ้-!"

มาราอุสและเกเบรียลต่างกลับมายังโลกมิติเดิม อันซึ่งทั้งสองจดจ้องสายตามองหน้ากันด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตกใจอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่คนอื่นเช่นเจค็อบและสการ์เล็ตต์ตกใจกับการที่เห็นทั้งสองจู่ ๆ ก็ปรากฏโผล่ขึ้นมา ณ คนละตำแหน่งจากเดิมในเวลาเพียงไม่ถึงห้าวินาทีเท่านั้น

"..."
"ช้าก่อน!" เสียงตะโกนจากด้านบนเนินราดชันของผืนป่าเรียกให้สการ์เล็ตต์ เกเบรียล มาราอุสและเจค็อบเงยหน้าแหงนสายตาขึ้นมองหาต้นเสียงอันดูมีความร้อนรนในจิตใจและวาจานั่นโดยพลัน แม้ซึ่งเกเบรียลและมาราอุสยังมีเรื่องค้างคาในหัวกันอยู่และแอบชำเลืองสายตาใส่กันอยู่มิใช่น้อย

เมื่อนั้นจึงปรากฏให้เห็นถึงหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่มาราอุสรู้จักคุ้นเคยดี นั่นก็คือ แทริเซีย เมอร์ด็อก หญิงสาวผู้มีพลังจิตซึ่งเดินทางมากับตัวมาราอุสจากแดนภูมิโลกันต์นั่นเอง โดยตัวแพทริเซียค่อย ๆ ก้าวขาเดินลงมาทีละก้าว ทีละก้าวอย่างไร้ซึ่งพิษภัยหรือท่าทางเป็นศัตรูกับผู้ใด พร้อมกับเบื้องหลังปรากฏให้เห็นเดวิด และวีนัสค่อย ๆ เดินตามมาด้วยท่าทางที่ดูหาใช่ผู้ชนะในการต่อสู้ใด ๆ แต่ดังฉันมิตรเฉกเช่นแพทริเซีย

"เป็นไงบ้าง ไอหนุ่ม"

เกเบรียลที่สังเกตุเห็นบาดแผลที่ขาของเดวิดและสภาพที่ดูบาดเจ็บมิใช่น้อย ๆ ดังนั้นจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงห้าวหาญดุจกำลังเย้ยหยันด้วยรอยยิ้ม ทว่าก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเบา ๆ แต่ก็หาได้มากมายดั่งคนสนิทใด ๆ เหมือนแค่มิตรสหายร่วมรบเท่านั้น

"คุณก็ด้วยเกเบรียล แขนเหวอะเป็นรูเลยนะ" เดวิดที่ได้ยินวาจาดูไร้ซึ่งปัญหาใด ๆ ของเกเบรียลดังนั้นจึงตอบกลับไปด้วยวาจาในลักษณะเดียวกันพร้อมกับพยักหน้าไปทางแขนขวาของเกเบรียลที่ยังคงเลือดไหลซึมอยู่อันเกิดจากการต่อสู้กับมาราอุสนั่นเอง
"วีนัส ไปช่วยแม่ทัพแห่งเอลลาสของเราทีสิ" เดวิดหันไปหาวีนัสที่เดินตามเขามาติด ๆ เมื่อนั้นหญิงสาวครึ่งเอล์ฟผู้เคยเป็นคนรับใช้พลันวิ่งดิ่งไปหาเกเบรียลเข้าไปดูอาการบาดแผลในทันทีทันใด เช่นเดียวกับสการ์เล็ตต์ที่มองอยู่ห่าง ๆ ก่อนจะพลันถามเดวิดและแพทริเซียไปโดยเร็ว

"แล้วอะไรทำให้พวกเจ้านึกคิดมาบอกว่า 'ช้าก่อน' กันล่ะ? .. แล้วเจ้าล่ะเป็นใครกัน หญิงสาวผมสีน้ำตาล" สการ์เล็ตต์เอ่ยขึ้นมาด้วยประโยควาจาดูใจเย็นและเป็นทางการอย่างบอกไม่ถูก
"ข้ามีนามว่าแพทริเซีย เมอร์ด็อก.. ""
ส่วนเจ้าคงจะเป็น สการ์เล็ตต์ ฮิซุเมะ แม่ทัพแห่งกองทัพเอลลาส.. ลอร์ดแห่งเมืองยะมิคนนั้นสินะ"

แพทริเซียเอ่ยวาจาขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งยโสเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มมุมปากเบา ๆ ราวกับเป็นการพบปะในงานเลี้ยงแล้วยื่นมือขวาของนางเข้าหาสการ์เล็ตต์ทันทีทันใดเพื่อเป็นการขอจับมือ อันซึ่งดูผิดแปลกและราวกับการเย้ยหยันล้อเลียนในช่วงเวลานี้ เนื่องด้วยหลายนาทีก่อนหากสองคนนี้พบกัน แทนที่จะมายื่นมือขอแนะนำตัว ทักทายอย่างกับงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง คงจะเป็นการสังหารฆ่าเหี้ยน การประลองอันต้องนองด้วยเลือดแน่แท้เสียมากกว่า เมื่อนั้นแพทริเซียจึงเสริมด้วยวาจาสุดท้ายเป็นการปิดท้าย

"เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบค่ะ"

ทว่าสการ์เล็ตต์ที่ยังคงละแวงอยู่เลือกที่จะปฏิเสธการจับมือกับแพทริเซียและถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งแทน ในขณะที่สมองของนางยังคงกลุ้มตกใจมิใช่น้อย ๆ เช่นเดียวกับดวงตาที่เบิกโพลนออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินนามของหญิงสาวคนนี้

"เมอร์ด็อก..? เจ้าคือ เมอร์ด็อก เหรอ?"

เกเบรียลที่ได้ยินดังนั้นพลันสะบัดแขนของตนออกจากวีนัสที่กำลังจะทำการใช้เวทมนตร์สมานแผลออก ก่อนจะรีบเดินตรงดิ่งไปหาแทริเซียอย่างรวดเร็วด้วยดวงตาเบิกโพลนตกใจเช่นเดียวกัน ในขณะที่วีนัส เดวิดและมาราอุสเพียงแค่มองห่าง ๆ เท่านั้นด้วยความที่ไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังพูดเรื่องอะไร ส่วนเจค็อบก็ค่อย ๆ เคลื่อนย้ายตนเองเข้ามาหาช้า ๆ ในขณะที่สายตามีหันไปวกหลังด้วยความละแวงอยู่มิใช่น้อย

"เจ้าคือน้องสาวของ ปีเตอร์ เมอร์ด็อก เหรอ?" เกเบรียลเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่ดูราวกับไม่เชื่อในสายตาตนเองซึ่งทำให้แพทริเซียรู้สึกผิดแปลกงุนงงกับชายหญิงทั้งสองเล็กน้อยว่าทำไมถึงทำสีหน้าเช่นนั้น
"อ่า.. มือสังหารรับจ้าง  สองพี่น้องเมอร์ด็อก นั่นน่ะแหละ.. แล้วจะทำไมล่ะ?" แพทริเซียเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทางดูรำคาญ อึดอัดกับสายตาของทั้งสองอย่างไรไม่รู้

"เปล่า ๆ ข้าหมายถึง-" 
".. พวกเราเคย.. พบกับพี่ชายของเจ้าน่ะ" ไม่ทันที่เกเบรียลจะูดจบตัวสการ์เล็ตต์ก็สอดแทรกเข้ามาตอบแทน
"..? ท่านพี่ปีเตอร์น่ะเหรอ?" แพทริเซียที่ได้ยินดังนั้นจึงเกิดอาการตกใจตามเล็กน้อยก่อนจะถามย้ำขึ้นต่อเพื่อความแน่ใจ

".. ข้าเสียใจด้วย.. พวกข้าอยู่ที่นั่นในคืนที่เขาตาย.. เขาสละชีวิตเพื่อถ่วงเวลาให้พวกเราหนีไป" สการ์เล็ตต์อธิบายเสริมต่อด้วยวาจาที่ดูนิ่งเงียบในขณะที่สายตาของแพทริเซียเริ่มมองต่ำลวเล็กน้อยด้วยความที่คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินอะไรเช่นนี้ในสถานการณ์ตอนนี้
"เขาเป็นคนที่ดีเลยล่ะ"

เกเบรียลพลันตอบกลับแพทริเซียพร้อมกับใช้มือตบไหล่แพทริเซียเล็กน้อยโดยที่ไม่ทันคิดอะไร แม้ในอดีต แพทริเซียคงจะเลือดร้อนสะบัดแขนเกเบรียลออกหากมีคนมาแตะต้องในสถานภาพเช่นนี้ก็จริง แต่หากทว่า ณ ปัจจุบันแพทริเซียหาใช่คนที่จะใจร้อนง่ายดายอย่างนั้นอีกต่อไป

".. " แพทริเซียหาได้ปริปากบอกอะไรเพีบงแค่พยักหน้ารับเท่านั้นด้วยความที่ปากไม่รู้จะเอ่ยวาจาใดตอบกลับดีพักหนึ่ง
"..." แพทริเซียเงยหน้าขึ้นมาและตอบกลับทั้งสองอย่างแผ่วเบาด้วยดวงตาที่แอบมีน้ำตาซึมออกมาเล้กน้อยเมื่อนึกถึงพี่ชายของนาง ".. ข้าขอขอบคุณแล้วกัน" 

"ทางนี้ก็เช่นกัน" สการ์เล็ตต์ตอบกลับแพทริเซียไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
"..." แล้วทุกอย่างจึงกลับมาเงียบสนิทอีกครั้งเป็นเวลาสักพักหนึ่งในขณะที่ทุกคนต่างพากันพักผ่อนสูดลมหายใจเอาแรงในบริเวณนั้นเล็กน้อน หลังจากที่ได้ต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างหวังเอาตายเมื่อครู่ก่อนเพียงนาทีที่ผ่านมาเท่านั้น

"... โอเค เอาล่ะ.."
"ก็.. สรุปสั้น ๆ ได้ว่า.. พวกนางทั้งสองไม่ใช่นาซี- หมายถึงอีซานอย่างแน่นอน และก็ไม่ใช่พวกของแม่มดรีอาด้วย.. แล้วก็สองฝ่ายนั้นต้องการให้ไคลล์ เมนเซลตาย แต่พวกของแพทริเซียต้องการให้รอดเช่นเดียวกับเรา.."
"ฉะนั้นมันคงจะง่ายกว่าล่ะนะ ถ้าพวกเราจะร่วมมือกันน่ะ" เดวิดอธิบายขึ้นมาสั้น ๆ เมื่อปล่อยผ่านเวลาร่วงโรยไปได้สักพัก ในขณะที่ทุกคนเริ่มเบนหันสีหน้าหันมามองเดวิด

".. จะให้ร่วมมือกับยัยนี่เหรอ?" เกเบรียลที่ได้ยินดังนั้นพลันเดินเข้าหาเดวิดทันทีทันใดพร้อมชี้หน้าเข้าใส่มาราอุส
"เข้าใจว่าก่อนหน้านี้เกือบจะฆ่ากันให้ตาย แต่ตอนนี้ จำนวนยิ่งเยอะคงจะดีกว่า"
"ถึงข้าและวีนัสจะไม่ได้ชอบยัยแพทริเซียนั่นเท่าไหร่ แต่นางก็เก่งกาจและมีประโยชน์.. ฉะนั้นเหตุใดจะจับมือชั่วคราวไม่ได้ล่ะ?" เดวิดพลันโต้กลับไปโดยพลันอย่างมีเหตุผล

"แกไม่เข้าใจ.. ยัยนั่นไม่ใช่แค่ ผู้หญิงคนนึงนะเว้ย! นางคือ-! .." เกเบรียลที่เริ่มเลือดร้อน เส้นเลือดผุดขึ้นใบหน้าเล็กน้อยเริ่มตะคอกเข้าใส่เดวิดก่อนจะพลันเงียบปากของตนลงและหันหลังกลับไปมองมาราอุสทันทีทันใดด้วยความลังเลใจว่าควรจะบอกไปหรือไม่ ถึงความจริงที่เขาได้ยินเข้าในภพมิติแห่งเวลานั่น
"คือ.. ? คือใคร?"
".. ช่างมัน!" เกเบรียลที่หัวเสีย ไม่กล้าเอ่ยนามออกมาเนื่องด้วยกลัวจะทำให้หญิงสาวที่ดูไร้ซึ่งพิษภัยและดูเป็นมารร้ายดุจดัง "มหาจอมมาร" ที่ตำนานกล่าวอิงถึงแต่อย่างใด

มาราอุสที่เห็นท่าทีดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความโล่งอกเล็กน้อยในขณะทีแพทริเซียเคลื่อนสายตาหันไปมองมาราอุสด้วยความสงสัย อันเนื่องจากหากความลับที่ว่าหากผู้อื่นล่วงรู้เข้าว่านางเป็นมาราอุสล่ะก็.. สงครามคงจะกลายเป็นปัญหารองไปแทนในขณะนี้เลย และอาจทำให้มาราอุสกลายเป็นเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวเลยก็ว่าได้ และดูจากลักษณะแล้ว เกเบรียลคงจะรู้ถึงความลับนั้นแล้วก็ได้..

"ถ้าอย่างนั้นก็.. "
"ถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเลยเถอะ"